Umacniając Troszczącą się Wspólnotę Wytyczne dla wolontariuszy parafii Przez sakrament chrztu jesteśmy powołani do dzielenia się naszymi darami, ze sobą nawzajem i ze światem. Ze względu na znaczenie tego Bożego wezwania, jest istotne, żebyśmy, jako Wspólnota, zrobili wszystko, co możemy, aby zapewnić, by dary były dzielone w odpowiedni sposób, we właściwym momencie przez odpowiednich ludzi. Realizujemy naszą misję bardziej skutecznie, gdy dokładamy wszelkich starań, by nasza Wspólnota wiary była bogatsze, silniejsza, bardziej żywa i bezpieczniejsza. Umacniając Troszczącą się Wspólnotę to po prostu proces, mający na celu tworzenie i utrzymywanie bezpiecznego środowiska w naszych parafiach. Proces ten polega na identyfikacji każdej pozycji wolontariusza, w której dzieci, młodzież czy inna podatna osoba mogłaby być narażona na doznanie krzywdy. Naszym celem jest by w każdym momencie dbać o bezpieczeństwo i ochronę osób podatnych, naszych wolontariuszy, płatny personel oraz nasz Kościół. Dlatego też jest stałą zasadą Archidiecezji Toronto, by weryfikować wolontariuszy na wszelkich stanowiskach. Każda organizacja ma taki obowiązek, który jest jednocześnie obowiązkiem moralnym, duchowym i prawnym. Umacniając Troszczącą się Wspólnotę jest nie tylko dobrym uczynkiem, ale też wymogiem prawnym zgodnie z koncepcją "Należytej staranności". Należyta staranności jest to zasada prawna, która określa obowiązki osób i organizacji do podjęcia właściwych środków w celu opieki i ochrony tych, którzy uczestniczą w programach., Archidiecezja Toronto (ON)
Page 2 of 6 Umacniając Troszczącą się Wspólnotę -Ogólne wytyczne dla wolontariuszy- -Wytyczne podczas pracy z dziećmi- Poniższe wskazówki mają na celu dostarczenie ogólnych wytycznych, co do tego jak powinna przebiegać interakcja. Uznaje się, że nieprzewidziane okoliczności mogą i będą występować. Ważnym zabezpieczeniem dla wrażliwych uczestników i dla nas jest pełna jawność. Jeśli dorosły znajdzie się sam na sam z podatnym uczestnikiem/dzieckiem przez znaczną ilość czasu, lub w sytuacji intensywnej emocjonalnie należy dołożyć wszelkich starań, aby znaleźć inną osobą dorosłą lub poinformować przełożonego lub rodzica/opiekuna dziecka tak szybko jak to jest możliwe w danych okolicznościach. Ogólne wytyczne: Wolontariusze nie powinni spędzać dłuższego okresu czasu, sam na sam z podatnym uczestnikiem bez zgody i wiedzy koordynatora/kierownika. Jeśli jest to wymagane przez program, by wolontariusz był sam na sam z podatnym uczestnikiem należy dołożyć wszelkich starań by chronić prywatność osoby. Wolontariusze nie powinni zabierać swymi samochodami inne osoby bez powiadomienia koordynatora/kierownika. Kontakt fizyczny między osobami dorosłymi powinien występować "publicznie" i być usankcjonowane przez duszpasterstwo. Wolontariusze nie powinni przyjmować żadnych pieniędzy lub mienia od uczestnika za swą posługę. Działania wolontariuszy nie mogą wykraczać poza ramy ustanowione w Opisie stanowiska duszpasterskiego. Wytyczne podczas pracy z dziećmi: Wolontariusze w wieku ponad 16 lat nie powinni spędzać dłuższego okresu czasu sam na sam z dzieckiem bez zgody i wiedzy duszpasterskiego koordynatora/kierownika. Dzieci nie powinny być zabierane do pojazdu osoby dorosłej, bez zgody rodzica/opiekuna i wiedzy z duszpasterskiego koordynator/kierownik.
Page 3 of 6 Dorośli nie powinni pomagać dzieciom w toalecie. W przypadku młodszych dzieci, wymagających pomocy, rodzic/opiekun musi wyrazić zgodę zanim pomoc w toalecie bądź przewijanie jest dopuszczone. Dorośli, którzy nawiążą relacje z dziećmi poprzez działania w Kościele nie powinni szukać możliwości, aby spędzać czas z dzieckiem poza terenem kościelnym. Jeśli zajdzie interakcja poza terenem kościelnym powinien zostać o tym powiadomiony duszpasterski koordynator/kierownik. Jeśli program wymaga by osoba dorosła pozostała sam na sam z dziećmi (na przykład na obozach) musi ona dołożyć wszelkich starań, aby chronić prywatność dziecka. Dziewczęta i chłopcy nie mogą przebierać się razem i osoby dorosłe muszą przebierać się oddzielnie od dzieci. Dorośli nie powinni spać w pobliżu dzieci. Kontakt fizyczny między dorosłymi i dziećmi winien następować "publicznie" i być usankcjonowany przez duszpasterskiego koordynator/kierownik i rodzica/opiekuna. Na przykład uściski i pocałunki młodszych dzieci lub zabawne zaczepki starszych dzieci. Rodzice/opiekunowie dzieci uczestniczących w programach powinni być zachęcani do zadawania pytań i bycia na bieżąco informowanymi odnośnie rodzaju interakcji osób dorosłych i dzieci. W przypadku, gdy czują się z tym wygodnie, powinni być zachęcani by rozmawiać z dziećmi o programach i relacjach z wolontariuszami i pracownikami. Celem tych wytycznych nie jest utrudnianie relacji miedzy wolontariuszami i uczestnikami czy dorosłymi a dziećmi. A co najważniejsze nie są po to by wprowadzić podejrzenia. We wszystkich przypadkach, dużo leży w gestii wolontariusza, w oparciu o jego/jej wiedzę, charakter relacji, warunki i naturę zajęć. Bycie otwartym lub jawnym, gdy związek staje się bliższy lub więcej czasu spędzane jest sam na sam, omawianie wszelkich incydentów z "przełożonymi"- to działania, które zapewnią bezpieczeństwo naszych podopiecznych, integralność naszych programów i dobre samopoczucie naszych wolontariuszy. -Oświadczenie o zamiarze- 1. DLA ZABEZPIECZENIA, WE WSZYSTKICH ASPEKTACH, WSZYSTKICH TYCH, KTÓRYM SŁUŻY NASZE DUSZPASTERSTWO. 2. DLA WSPARCIA NASZYCH PARAFIALNYCH WOLONTARIUSZY ORAZ ZACHOWANIA ICH BEZPIECZEŃSTWA, PRAWOŚCI I REPUTACJI. 3. ABY ZAPEWNIĆ, ŻE SPEŁNIAMY NASZE OBOWIĄZKI I ZOBOWIĄZANIA, JAKO WSPÓLNOTA WIARY
Page 4 of 6 - Zachowanie Wolontariusza - Zachowanie Aby zapewnić najwyższy standard bezpieczeństwa i ochrony zdrowia dla wszystkich wolontariuszy, uczestników, personelu, duchowieństwa, parafian i całej wspólnoty parafialnej, wszyscy wolontariusze muszą utrzymywać najwyższej standardy podczas swej posługi. W szczególności wszyscy wolontariusze są zobowiązani do: 1. Do udziału w zaplanowanych zajęciach i punktualności; w przypadku nieobecność, tylko z ważnych powodów, poinformowania odpowiedniej osoby o spodziewanej nieobecności; 2. Do wykonywania obowiązków i przydzielania odpowiedzialności bezpiecznie, skutecznie i z właściwym wykorzystaniem czasu i materiału; 3. Być uprzejmym i współpracować z innymi wolontariuszami i wspólnotą parafialną; 4. Do prowadzenia się, zarówno w swojej pracy jak i poza nią, w sposób, który pozytywnie odbija się na parafii; do ubierania się zgodnie z wytycznymi parafii; 5. Wykazać, świadomość i szacunku dla seksualnych, kulturalnych i fizycznych różnic w swych relacjach z uczestnikami, innymi wolontariuszami i całą wspólnotą parafialną. Proboszcz jest odpowiedzialny za tworzenie i utrzymywanie atmosfery, która sprzyja wzajemnemu szacunkowi wśród ludzi. Dotyczy to zapewnienia, żeby wolontariusze nie zostali ofiarami odwetu za złożenia skargi lub za uczestnictwo w dochodzeniu skargi. Publiczne używanie nazwy parafii Bez szczególnej autoryzacji ze strony Proboszcza bądź osoby przez niego upoważnionej, wolontariusz parafii, nie powinien nigdy publicznie wygłaszać treści w kwestiach teologicznych lub moralnych w imieniu parafii, lub w sposób, który by sugerował upoważnienie ze strony parafii. Uznaje się, że wolontariusze są to również osoby prywatne i jako takie mają prawo swobodnego wypowiadania się w sprawach publicznych; jednakże powinny one to robić w taki sposób, by było oczywiste, że mówią, jako prywatni obywatele, a nie jednostki upoważnione przez parafię.
Page 5 of 6 Przedmioty zakazane na terenie parafii W żadnym wypadku następujące przedmioty nie są dozwolone na terenie parafii, w tym na terenie parkingu: wszelkie rodzaje broni palnej; noże sprężynowe, noże z ostrzem dłuższym niż pięć cali; niebezpieczne substancje chemiczne; materiały wybuchowe, w tym spłonki; łańcuchy i inne przedmioty noszone w celu zranienia lub zastraszenia. Nadużycie/niewłaściwe prowadzenie się -zasady zgłaszania W przypadku odkrycia nadużycia dokonanego przez, lub wobec wolontariusza, pracownika lub jakiejkolwiek innej osoby, osoba, która dokonała odkrycia ma obowiązek zgłosić to w następujący sposób: W przypadku dzieci w wieku poniżej 16 lat istnieją dwa (2) kroki: Krok 1: Skontaktować się Children s Aid Society (Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom) (CAS) (lub katolickie CAS) w celu zgłoszenia nadużycia.* Oznacza to, że jeśli osoba podejrzewa przemoc wobec dziecka, musi to zgłosić osobiście do Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom (Children s Aid Society) a nie do przekazywać informację księdzu, oczekując, że on to zgłosi. * Ustawodawstwo stanowi, że jeśli osoba, w tym osoba, której obowiązki zawodowe lub urzędowe związane są z dziećmi, ma uzasadnione podstawy, aby podejrzewać, że dziecko wymaga lub może wymagać ochrony, na podstawie przedstawionej w tej sekcji ustawy, powinna niezwłocznie zgłosić podejrzenia i informacje na podstawie których się opiera, bezpośrednio do Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom (Children s Aid Society) i nie polegać na jakiejkolwiek innej osobie w zrobieniu zgłoszenia za nią. {Ustawa Rodzinna s.72 (1)}. Osoba, która robi zgłoszenie do Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom (Children s Aid Society) zgodnie z niniejszą ustawą jest chroniona przed postępowaniem prawnym, chyba, że raport został złożony złośliwie lub bez podstawy do podejrzenia. {Ustawa Rodzinna s.72 (7)}. Krok 2: Skontaktować się z proboszczem w celu powiadomienia go o sytuacji. Proboszcz powiadomi podejrzanego wolontariusza i usunie go/ją z posługi duszpasterskiej aż do odwołania. Proboszcz powiadomi następnie Dyrektora zasobów personalnych w Katolickim centrum duszpasterskim. W przypadku osoby, w wieku lat 16 i powyżej: Skontaktować się z proboszczem w celu powiadomienia go o sytuacji. Powiadomi on z kolei Dyrektora zasobów personalnych w Katolickim centrum duszpasterskim. Dokumentacja podejrzenia o nadużycie/niewłaściwe prowadzenie się: Udokumentuj wszystkie oświadczenia, rozmowy i obserwacje tak szybko, jak to możliwe. Traktuj te dokumenty, jako ściśle poufne i przekaż je tylko proboszczowi. W raporcie, należy uwzględnić: daty, ilość razy, imiona i nazwiska osób zaangażowanych, lokalizacje, jasne i pełne podsumowanie zdarzenia, sytuacji lub znaków ostrzegawczych.
Page 6 of 6 Molestowanie "Molestowanie to postępowanie w formie dokuczliwych komentarzy bądź zachowania, które jest świadome lub są podstawy do tego żeby wiedzieć, że są niemile" [Karta praw człowieka, RSO 1990, Rozdział H.19, sekcja 10. (1)]. Żadnemu z wolontariuszy nie wolno nękać innego wolontariusza czy jakiegokolwiek członka społeczeństwa poprzez zachowanie takie, jak, ale nieograniczone do następujących: Werbalne molestowanie - słowne groźby wobec osób lub mienia; używanie języka wulgarnego lub obraźliwego wobec innych; uwłaczające lub ubliżające komentarze; obraźliwe seksualne flirtowanie i propozycje; werbalne zastraszania; przesadzone krytyki i wyzwiska. Molestowanie wizualne - poniżające lub obraźliwe plakaty, karykatury, publikacje, zdjęcia lub rysunki. Molestowanie fizyczne - jakikolwiek fizyczny atak, taki jak uderzenie, popychanie, kopanie, przytrzymywanie, utrudnianie lub blokowanie ruchów innej osoby. Archidiecezja Toronto niezwłocznie zbada zarzuty molestowania, i jeśli okaże się, że doszło do molestowania, natychmiast zostaną podjęte odpowiednie działania. Wszystkie zarzuty będą badane w sposób poufny i profesjonalny. Każdy z wolontariuszy, który czuje, że jest prześladowany w jakikolwiek sposób (w tym molestowany seksualnie) powinien: o Wyrazić swoją dezaprobatę wobec osoby, której postępowanie jest kwestionowane. o o o Zapisać datę (-y), godzinę (-y) niedopuszczalnego zachowania (zachowań), świadków zajścia, z którymi mogą swobodnie rozmawiać (proboszcz, współpracownik proboszcza, dział kadr Archidiecezji Toronto, itp.). Indywidualny kontakt może zapewnić wsparcie dla wolontariusza, (jeśli jest to wygodne w ten sposób) i skierować wolontariusza do działu kadr Archidiecezji Toronto, by mogło zostać przeprowadzone dochodzenie. Pierwsza osoba, z którą skontaktował się wolontariusz powinna niezwłocznie zgłosić sprawę poufnie do działu kadr archidiecezji Toronto. Oczekuje się od wszystkich wolontariuszy parafii w Archidiecezji Toronto przestrzegania niniejszych Wytycznych dla wolontariuszy.