ZARZĄD MIASTA ŁOGOWA. tudium. uwarunkowań i kierunków zagospodarowania. str.1

ZARZĄD MIASTA ŁOGOWA tudium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania str.1

Spis treści: CZĘŚĆ OPISOWA Rozdz. I CZĘŚĆ INFORMACYJNA...str 6 1. Informacje formalne 1.1 Podstawa opracowania 1.2 Skład zespołu autorskiego 1.3 Cel i zakres pracowania 1.4 Metoda opracowania 1.5 Zakres formalno-prawny opracowania Rozdz. II OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA MIASTA...str. 10 1.Rys historyczny 2.Położenie geograficzne i warunki naturalne 3.Powiązania z terenami otaczającymi i charakterystyka układu osadniczego 4.Charakterystyka gospodarcza Rozdz. III UWARUNKOWANIA ROZWOJU MIASTA...str. 30 1.Uwarunkowania rozwoju miasta w aspekcie obowiązujących ustaleń planistycznych 2.Uwarunkowania jakości środowiska przyrodniczego 3.Uwarunkowania przestrzeni rolniczej 4.Sytuacja społeczna miasta 4.1. mieszkalnictwo 4.2. poziom wykształcenia 4.3. rozwój demograficzny 4.4. rynek pracy 5.Uwarunkowania wyposażenia miasta w infrastrukturę społeczną 5.1. Oświata 5.2. Zdrowie i opieka społeczna 6. Uwarunkowania wyposażenia terenu miasta w infrastrukturę techniczną 6.1. Energetyka cieplna 6.2. Gaz 6.3. Telekomunikacja 6.4. Woda 6.5. Kanalizacja 7. Uwarunkowania komunikacyjne 8. Uwarunkowania rozwoju turystyki 9. Uwarunkowania jakości życia mieszkańców 10. Uwarunkowania stanu dóbr kultury 11. Realizacja polityki przestrzennej państwa 12. Uwarunkowania stanu zagospodarowania miasta i zasady gospodarki przestrzennej na terenach zabudowanych Rozdz. IV PROBLEMY I SZANSE ROZWOJU MIASTA...str. 85 1. Problemy ogólne 2. Problemy szczegółowe 3. Problemy kluczowe 4. Szanse rozwoju str.2

Rozdz. V KIERUNKI ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO MIASTA...str. 95 5. Cele rozwoju przestrzennego 6. Kierunki ogólne rozwoju przestrzennego 7. Kierunki ochrony wartości środowiska przyrodniczego 8. Kierunki i zasady ochrony dóbr kultury 9. Kierunki i zasady rozwoju turystyki 10. Kierunki rozwoju komunikacji 6.1. Drogowa 6.2. Wodna 6.3. Kolejowa 7. Kierunki rozwoju infrastruktury sanitarnej 7.1. Kierunki rozwoju systemów zaopatrzenia w wodę i kanalizację. 7.2. Kierunki i zasady usuwania odpadów stałych. 7.3. Kierunki zaopatrzenia w gaz ziemny. 7.4. Elektroenergetyka. 7.5. Energetyka cieplna 8. Kierunki rozwoju struktury funkcjonalno-przestrzennej 9. Obszary dla których sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe Rozdz. V I POLITYKA PRZESTRZENNA...str. 126 Rozdz. VII ZAŁĄCZNIKI GRAFICZNE...str. 134 1. Podział miasta na rejony problemowe 2. Obszary opracowania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego 3. Obszary strategiczne 4. Diagnoza stanu istniejącego - zasady przekształceń zagospodarowania 5. Kierunki zagospodarowania przestrzennego BIBLIOGRAFIA 1. Studium zagospodarowania przestrzennego woj. legnickiego - Hipoteza otwarcia, diagnoza prospektywna, WPU, Legnica, kwiecień 1997 2. Lokalizacja i charakterystyka portów, przeładowni i nadbrzeży odrzańskiej drogi wodnej - Poty odrzańskie SA, Opole, wrzesień 1997 3. Raport o, stanie bazy ekonomicznej subregionu głogowskiego, Regionex, Katowice 1996 Gospodarka Przestrzenne Gmin, IGPiK o/kraków, Kraków 1995 4. Założenia do ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego m. Głogowa, Agloprojekt, 1993 5. Opracowanie fizjograficzne dla byłego powiatu Głogów w skali 1:25000, Geoprojekt Warszawa 1968 r. 6. Opracowanie fizjograficzne dla byłego powiatu Głogów w skali 1:10000, Geoprojekt Wrocław 1983 r. 7. Mapa glebowo-rolnicza arkusz Głogów w skali 1:5000 8. Wykaz obiektów zabytkowych Głogowa, Państwowa Służba Ochrony Zabytków w Legnicy 9. System ewidencji stanowisk archeologicznych, v.3.0; WOJEWÓDZKI KONSERWATOR ZABYTKÓW W LEGNICY, 1993 10. Program ogólny rozbudowy i modernizacji gospodarki ściekowej w Głogowie, Biuro projektowo- Consultingowe PROSAN Sp. z o.o., Warszawa 1997 11. Stan czystości powietrza atmosferycznego i gleb na terenie województwa legnickiego. Opinia konsultacyjna. Legnica 1995 12. Roczniki statystyczne województwa legnickiego, WUS Legnica 13. Informacja o aktualnej sytuacji w rolnictwie w woj. legnickim. Urząd Wojewódzki, Wydział Rolnictwa i leśnictwa w Legnicy. Legnica 1994 14. Polityka restrukturyzacji bazy ekonomicznej województwa legnickiego na lata 1994-2003. Raport końcowy. Katowice - Legnica 1994 str.3

15. Prognoza rozwoju ludności województwa legnickiego do roku 2010. Urząd Wojewódzki w Legnicy. Wydział Polityki Regionalnej, Legnica 1992 16. Polityka ekologiczna Województwa Legnickiego. Wojewoda Legnicki. 1995 17. Program rozwoju gospodarki wodnej oraz melioracji i rozbudowy melioracji podstawowych w latach 1994-2010 w aspekcie ochrony przeciwpowodziowej w woj. legnickim. Wojewoda Legnicki. Legnica 1994 18. Program rozwoju, restrukturyzacji i prywatyzacji KGHM Polska Miedź SA. Lubin 1994 19. Studium komunikacyjne woj. legnickiego. Biproskim, Wrocław 1995 20. Studium przystosowania Odry do europejskiego systemu dróg wodnych. Navicentrum, Wrocław 1994 21. Studium zagospodarowania przestrzennego województwa. poradnik metodyczny. Ministerstwo GPiB, Warszawa-Łódź 1995 22. Województwo Legnickie, Studium zagospodarowania przestrzennego; System komunikacji i transportu - diagnoza prospektywna -synteza 2; WPU Legnica, Legnica 1997 23. Województwo Legnickie, Studium zagospodarowania przestrzennego; Zbiór wniosków i propozycji do budowy strategii, polityk oraz późniejszych wojewódzkich programów zadań rządowych; WPU Legnica, Legnica 1997 24. Miasto Głogów. Koncepcja aktualizacji ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego - opis do koncepcji planu, Biuro projektów zp Agloprojekt, Głogów 1993 25. Obszary problemowe, podstawowe kierunki działań składających się na określenie strefowej polityki przestrzennej str.4

UCHWAŁA Nr XVII/120/95 Rady Miejskiej w Głogowie z dnia 28 grudnia 1995 r. w sprawie przystąpienia do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Głogowa. Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz. U. Nr 89, poz. 415/ na wniosek Zarządu Miasta Głogowa uchwala się co następuje: 1 W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta uwzględnić należy przepisy art. 6 ust. 2,4 i 5 ustawy. 2 Zakres opracowania obejmuje obszar gminy miejskiej w granicach administracyjnych przedstawiony na mapie w skali 1:50000 stanowiącej zał. Nr 1 do niniejszej uchwały 3 W studium należy uwzględnić uwarunkowania, cele i kierunki polityki państwa na obszarze województwa. 4 Wykonanie uchwały powierza się Zarządowi Miasta Głogowa 5 Uchwala wchodzi w życie z dniem podjęcia Przewodniczący Rady (--------------) Edward Murzyński str.5

Rozdział I CZĘŚĆ INFORMACYJNA str.6

CZĘŚĆ INFORMACYJNA Rozdział I 1. Informacje formalne 1.1 Podstawa opracowania Podstawą niniejszego opracowania jest uchwała nr XVII/120/95 z dnia 28 grudnia 1995 r. Rady Miejskiej w Głogowie w sprawie przystąpienia do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Głogowa (zał. nr 1). 1.2 Skład zespołu autorskiego a/ główny projektant : mgr inż. arch. Jerzy Ulanicki upr. urb. 917/89 b/ koordynacja prac : mgr inż. Andrzej L. Szczypień c/ zespół projektowy: analizy i koncepcje zagospodarowania przestrzennego mgr inż. arch. Edyta Wojtowicz mgr inż. Andrzej L. Szczypień mgr inż. arch. Bogdan Jaworski analizy społeczno-ekonomiczne mgr Artur Perucki system informacji geograficznej mgr Leszek Nowicki d/ współpraca merytoryczna: środowisko przyrodnicze i rolnictwo mgr Robert Myśków obowiązujące ustalenia planistyczne mgr inż. arch. Sławomir Krawczyk woda i kanalizacja mgr inż. Krystyna Rychlik gaz mgr inż. Roman Bartoszek energetyka cieplna mgr inż. Bruno Smykalla d/ skład komputerowy i layout mgr inż. Andrzej Szczypień e/ grafika komputerowa, załączniki graficzne mgr Leszek Nowicki f/ opracowanie graficzne map w skali 1:10000 mgr inż. arch. Bogdan Jaworski mgr inż. arch. Edyta Wojtowicz 1.3 Cel i zakres opracowania Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Głogowa jest opracowaniem o charakterze strategicznym. Określenie strategii przestrzennego rozwoju na poziomie miejscowym ma na celu stworzenie możliwie szerokich, analitycznych podstaw konstruowania planów miejscowych. W wyniku studium następuje określenie polityki przestrzennej gminy. Rozumie się to jako ustalenie: celów rozwoju i ich hierarchii oraz kierunków i sposobów działania prowadzących do ich osiągnięcia, a także wynikających stąd-generalnych dyspozycji dotyczących przekształceń i rozwoju przestrzennego. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Głogowa stanowi przede wszystkim niezbędna podbudowę planów miejscowych. Stanowi też merytoryczną podbudowę opracowań, w których określane będą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, w obrębie obszarów, które nie będą objęte planami miejscowymi. Oprócz tego, ustalenia podjęte w studium umożliwią i ułatwią władzą przeprowadzenie ocen efektów uzyskiwanych w procesach gospodarki przestrzennej, a także kontrolowanie przydatności planów miejscowych jako narzędzie tej gospodarki. Cele i kierunki działania określone w wyniku studium będą miały znaczenie i zastosowanie dla władz gminy przy konstruowaniu programu gospodarczego w tym listy inwestycji publicznych oraz powinny przyczynić się do racjonalizacji budżetu gminy i być pomocne przy staraniu się np. o subwencje (dzięki wskazaniu potrzeb, np. w dziedzinie uzbrojenia technicznego, rehabilitacji zabudowy czy przekształcenia terenów zdegradowanych. Powinny też wskazać potrzebę podjęcia prze gminę takich działań jak: zabiegów agrotechnicznych mających na celu podniesienie jakości areału rolnego (melioracje, zabiegi przeciw erozyjne, scalanie gruntów podejmowanych na wyodrębnionych w studium obszarach rolniczych, wyłączanych z zabudowy działań promocyjnych, poprzez zastosowanie ulg ekonomicznych dla określonego typu inwestycji bądź str.7

dotyczących określonych obszarów tworzenie zasobów terenów komunalnych (w obrębie stref zorganizowanych procesów inwestycyjnych, wskazanych w studium) itp. Zakres studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Głogowa określa diagnozę zewnętrznej i wewnętrznej sytuacji gminy określenie problemów wymagających rozwiązania oraz uwarunkowań - możliwości i sposobów ich rozwiązania sformułowanie końcowych rozwiązań: określenie polityki przestrzennej gminy (w ujęciu długo- i krótkookresowym) 1.4 Metoda opracowania Obejmuje materiały opisowe i graficzne, dokumentujące tok prac merytorycznych oraz uzasadniające końcowe wyniki studium. Pozwalają one stwierdzić uwarunkowania rozwojowe gminy i ich wpływie na rozwój przestrzenny. Całość materialów jest rozdzielona na 2 części: opisową: informacyjną ogólną charakterystykę miasta stan zagospodarowania i uwarunkowania rozwoju kierunki i możliwości zagospodarowania przestrzennego i graficzną uwarunkowania przestrzennego zagospodarowania w skali 1:10000 kierunki rozwoju przestrzennego w skali 1:10000 grafiki i mapki pomocnicze 1.5 Zakres formalno-prawny opracowania Sprawy związane ze Studium reguluje bezpośrednio art. 6 obowiązującej obecnie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 89, poz. 415): "Art. 6. 1. W celu określenia polityki przestrzennej gminy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium ". 2. Zarząd gminy sporządza studium uwzględniając uwarunkowania, cele i kierunki polityki przestrzennej państwa na obszarze województwa. 3. Zarząd gminy przedkłada studium do zaopiniowania organom, o których mowa w art. 18 ust. 2 pkt 4. Nienadesłanie opinii, w terminie 21dni od dnia udostępnienia studium, uważa się za brak uwag. 4. W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z: 1) dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu, 2) występowania obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów szczególnych, 3) stanu i funkcjonowania środowiska przyrodniczego i kulturowego, w tym stanu rolniczej przestrzeni produkcyjnej, 4) prawa własności gruntów, 5) jakości życia mieszkańców, 6) zadań służących realizacji ponadlokalnych celów publicznych. 5. W studium określa się w szczególności: 1) obszary objęte lub wskazane do objęcia ochroną na podstawie przepisów szczególnych 2) lokalne wartości zasobów środowiska przyrodniczego i zagrożenia środowiskowe, 3) obszary rolniczej przestrzeni produkcyjnej, w tym wyłączone z zabudowy, 4) obszary zabudowane, ze wskazaniem, w miarę potrzeby, terenów wymagających przekształceń lub rehabilitacji 5) obszary, które mogą być przeznaczone pod zabudowę, ze wskazaniem, w miarę potrzeby, obszarów przewidzianych do zorganizowanej działalności inwestycyjnej, 5a) obszary które mogą być przeznaczone pod zaudowę mieszkaniową wynikajacą z potrzeby zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspolnoty samorządowej str.8

6) kierunki rozwoju komunikacji i infrastruktury technicznej, w tym obszary, na których będą stosowane indywidualne i grupowe systemy oczyszczania ścieków, a także tereny niezbędne do wytyczania ścieżek rowerowych 7) obszary, dla których sporządzanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe na podstawie przepisów szczególnych lub ze względu na istniejące uwarunkowania. 8) obszary przewidywane do realizacji zadań i programów wynikających z polityki, o której mowa w ust. 2 6. Studium uchwala rada gminy. 7. Studium nie jest przepisem gminnym i nie stanowi podstawy do wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. " W związku ze sformułowaniem zawartym w ust. 4 pkt 6 wyjaśnić trzeba, że "Zadaniem dla realizacji celów publicznych, w rozumieniu ustawy, jest każda działalność państwa lub gminy, wynikająca z ustaw, o ile wymaga ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu i jest finansowana w całości lub części z budżetu państwa lub gminy" (art. 13 ust. 3). Ponadto przy wszelkich rozstrzygnięciach dotyczących zagospodarowania przestrzennego obowiązuje przepis ogólny artykułu 1 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym w planowaniu przestrzennym " uwzględnia się zwłaszcza: 1) wymagania ładu przestrzennego, urbanistyki i architektury, 2) walory architektoniczne i krajobrazowe, 3) wymagania ochrony środowiska przyrodniczego, zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także, wymagania osób niepełnosprawnych, 4) wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i dóbr kultury, 5) walory ekonomiczne przestrzeni i prawo własności, 6) potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa. " Wreszcie, istotny wymóg formalny zawiera art. 51: "Do wykonywania czynności polegających na: 1) samodzielnym przygotowaniu lub pełnieniu funkcji głównego projektanta zespołu przygotowującego projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub studium, o którym mowa w art. 6, 2) (...), wymagane jest posiadanie uprawnień urbanistycznych." str.9

Rozdział II OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA MIASTA str.10

Rozdział II OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA MIASTA Powierzchnia miasta (w ha) - 3537 Ilość mieszkańców - 73700 Kobiety - 37388 Mężczyźni - 36312 Ludność na 1 km2-2083 Kobiety na 100 mężczyzn - 102,9 1. Rys historyczny Rozwój miasta do 1945 r. - pierwszą wzmiankę o grodzie głogowskim przekazuje kronika Thittmara z 1010 roku. Gród ówczesny zajmował północno-zachodnią część Ostrowia Tumskiego. Od XII wieku Głogów znany jest jako gród kasztelański. Kasztelania Głogowska należy do najstarszych i najrozleglejszych na Śląsku. Obok grodu istniało podgrodzie skupiające ludność rzemieślniczą pracującą dla potrzeb grodu. W południowo-wschodniej części Ostrowia Tumskiego istniała osada rybacka (dziś ulica Rybaki). Następnym etapem rozwoju Głogowa jest powstanie w początkach XII wieku osady o charakterze targowym na lewym brzegu Odry (Stare Miasto). W wieku XIII targ głogowski rozrasta się i zwiększa jego zasięg oddziaływania, dowodem czego jest wzmianka o obcych kupcach pojawiających się w Głogowie. Powstają tu karczmy i jatki. Na początku XIII w iek u p r z yp ad a bu d o wa kolegiaty pod wezwaniem NMP wzniesionej na Ostrowiu Tumskim. Wokół kolegiaty powstają budynki mieszkalne kanoników co wywarło znaczny wpływ na kształtowanie się oblicza urbanistycznego prawobrzeżnego Głogowa. W tym samym czasie pozostaje opuszczony stary gród kasztelański i wzniesiony nowy w miejscu późniejszego zamku na lewym brzegu Odry przy przeprawie. Wyparcie z Ostrowia czynnika zwierzchności państwowej i odpływ ludności rzemieślniczej podgrodzia do osady lewobrzeżnej powoduje proces dezurbanizacji najstarszej części Głogowa, obracany stopniowo na użytek rezydencjalny kapituły. Ostateczną koncentrację zespołu miejskiego przynosi lokacja na prawie niemieckim dokonana w połowie XIII wieku. Powstanie miasta lokacyjnego, przejmującego rozszerzony zakres funkcji dawnych ośrodków rzemieślniczych i targowych wiąże z dalszym rozwojem rynku lokalnego. Od połowy XIII wieku Głogów staje się stolicą samodzielnego księstwa jako stała rezydencja książąt, otoczony ich szczególną opieką. W 1331 roku miasto dostaje się pod panowanie czeskie, które trwa do 1476 roku. Jest to okres znacznego rozwoju ekonomicznego. Niezwykle dogodne położenie zapewnia mu zyski w obrotach handlowych. Z rozwojem gospodarczym w parze idzie rozwój zabudowy miejskiej. Stały przyrost ludności powoduje wyjście osadnictwa poza łańcuch murów obronnych. Powstają rozległe przedmieścia: Brzostowskie, Ruszowickie, Pod Bramą Polską zamieszkiwane na ogół przez rzemieślników. Całkowicie odmiennie układają się w tym okresie losy prawobrzeżnej części miasta - Ostrowia Tumskiego, gdzie dominuje budownictwo sakralne. W XVI wieku i na początku XVII wieku miasto przeżywało okres największego rozkwitu. Głogów wysuwa się na czołowe miejsce wśród miast śląskich, ustępując jedynie Wrocławiowi. Szczególne str.11

zasługi dla rozwoju miasta położył książę Zygmunt Jagiellończyk późniejszy król Zygmunt Stary. Poparł on walkę miasta przeciw wyjątkowemu uprzywilejowaniu Wrocławia i Frankfurtu umożliwiając bezpośredni handel Głogowa z Poznaniem i Kaliszem. Prawo składowe, potwierdzono później przez nastęnych władców były jedną z głównych dźwigni rozwoju ekonomicznego miasta. Okres świetności przerwany został wojnami i klęskami, jakie spadły na miasto w XVII wieku. Głogów został zamieniony na twierdzę. Przedtem przeszedł on jeszcze dwa pożary, w wyniku których całe śródmieście z wyjątkiem kilku kościołów i zamku zostało zniszczone. Tysiące ludzi bez dachu nad głową musiało opuścić miasto. Nastąpiła radykalna przebudowa systemu obronnego. Wokół zamku przeprowadzono nową fosę i szańce. Budując fortyfikacje zniszczono wiele domów, ośrodki produkcji rzemieślniczej, przedmieścia i winnice. Miasto w kleszczach twierdzy nie mogło dalej rozwijać produkcji i handlu. Głogów, który przed wojną 30 letnią liczył ponad 20000 mieszkańców wyludnił się do pięciu tysięcy i do końca XIX wieku nie osiągnął tego stanu zaludnienia. Po opanowaniu Śląska przez Prusy w 1742 roku sytuacja Głogowa nie zmieniła się. Prusacy przystąpili do dalszej fortyfikacji, zniszczono resztę przedmieść. Pruskie rządy zaznaczyły się dalszymi ograniczeniami życia gospodarczego. W wojnach napoleońskich twierdza głogowska z racji położenia na szlaku z Drezna do Warszawy odegrała ważną rolę. Po miesięcznym bombardowaniu miasto poddało się a bombardowania artyleryjskie poczyniły wielkie szkody. Okres wojny znów zahamował rozwój miasta. Po wojnie poczęło ono powoli dźwigać się z upadku pod wpływem rozwoju przemysłu. Powstaje rafineria cukru na wyspie Tumskiej a w roku 1844 rozpoczęto eksploatację węgla brunatnego w okolicy Głogowa, co spowodowało pewne ożywienie życia gospodarczego. W 1846 roku uruchomiono pierwszą linię kolejową, a w najbliższym czasie dalsze odcinki, w wyniku czego Głogów uzyskał połączenia kolejowe z Wrocławiem, Poznaniem, Bydgoszczą i Gdańskiem. Rozbudowa Głogowa w tym okresie posuwała się w kierunku południowym przez zagospodarowanie byłych terenów wojskowych. Zbudowano tam fabryki m.in. dwie fabryki maszyn, odlewnię żelaza, browar, fabrykę kapeluszy, warsztaty kolejowe, gazownię. W 1902 roku zniesiono fortyfikację a w trzy lata później w 1905 roku powstaje pierwszy plan przebudowy miasta. Przewiduje on nowy układ komunikacyjny, budowę nowego mostu na Odrze, przebudowę dworca i powiązanie wszystkich części miasta w jedną całość. Na terenach dawnych fortyfikacji założono planty. W 1914 roku liczba mieszkańców osiągnęła liczbę 25 tyś. osób. W latach międzywojennych hitlerowcy przekształcili okolice Głogowa w jeden z rejonów wypadowych przeciwko Polsce. Wzdłuż lewego brzegu Odry wybudowano linię umocnień zwaną Ryglem Odry, umocniono i rozbudowano garnizon głogowski, zamieniając miasto znów w trudną do zdobycia fortecę. Pod koniec stycznia 1945 roku wojska radzieckie podeszły do miasta od strony południowej i zachodniej (od Jerzmanowej i Żukowic). Zażarte walki trwały do kwietnia. Miasto zostało zupełnie zniszczone. Budynki mieszkalne zniszczono w 95 %, ocalały tylko okolice cukrowni i częściowo osiedle domków jednorodzinnych na południe od stadionu. Liczba ludności miasta wynosząca w roku 1939 33600 osób spadła w roku 1945 do 1681 mieszkańców. Po zniszczeniach wojennych zachowało się w Głogowie niewiele budynków zabytkowych str.12

Rozwój miasta po 1945 r. - od 1945 roku do 1950 trudno mówić o rozwoju miasta, gdyż w okresie tym nie wybudowano ani jednego nowego budynku. Prowadzono jedynie prace remontowe, zabezpieczające i naprawcze w budynkach przedwojennych, które przetrwały pożogę wojenną. Do końca 1946 roku mieszkańcy Głogowa własnoręcznie odbudowali domy jednorodzinne położone na peryferiach ówczesnego miasta, przy ulicach: Hanki Sawickiej, Bolesława Prusa, Lotników, Gustawa Morcinka i Działkowej łącznie 128 domów jedno- i dwurodzinnych. Z zakładów przemysłowych do odbudowy nadawały się jedynie stocznia rzeczna i cukrownia w Nosocicach. Stocznia rzeczna w Głogowie przejęta w 1946 roku przez Przedsiębiorstwo Państwowe Polska Żegluga na Odrze we Wrocławiu rozpoczęła swą normalną działalność produkcyjną. Początkowo wydobywano z dna Odry zatopione barki i remontowano je, by później budować już nowe barki i holowniki. Zatrudnionych w stoczni było 300 pracowników. Cukrownia w Nosocicach uległa tylko nieznacznym zniszczeniom w czasie działań wojennych, jednak nadmiernie eksploatowana nadawała się do remontu. W 1946 roku rozpoczęto prace przebudowując magazyny, instalację ogrzewczą i wirownię. Jesienią 1947 roku rozpoczęła się pierwsza kampania cukrownicza. W cukrowni zatrudnionych było 228 pracowników stałych. W czerwcu 1945 roku uruchomiono małą elektrownię w głogowskim browarze, a rok później rozpoczęła swą normalną pracę duża elektrownia, dostarczając prąd nie tylko miastu, ale również okolicznym wsiom. Już w pierwszych dniach po wojnie uruchomiono sieć wodociągową wykorzystując ujęcie wody na Paulinowie. Zabudowania miejskiej gazowni bardzo zniszczone w czasie wojny rozebrano do końca 1949 roku. Uruchomienie innych zakładów przemysłowych przebiegało znacznie wolniej. Jednocześnie wraz z odbudową przemysłu w Głogowie rozpoczęto remonty budynków wielorodzinnych dla pracowników tychże zakładów. Wymienić tu można budynki przy ulicy 1 Maja, Elektrycznej, Piastowskiej, Kołłątaja, Jedności Robotniczej i Słowiańskiej, Mickiewicza i Alei Wolności. Wraz z przeniesieniem władz powiatowych do Głogowa przystąpiono do remontów budynków dla potrzeb ówczesnych władz. Wspomnieć tu należy o budynkach wzdłuż ulicy Jedności Robotniczej, gdzie znalazły swe siedziby min.: Apteka, Komenda MO, Rejon Dróg Publicznych i Państwowy Zarząd Wodny, a przy ulicy Słowiańskiej Urząd Miasta i Urząd Bezpieczeństwa. Przy ulicy Sikorskiego (wówczas Świerczewskiego) wyremontowano w 1947 roku Szkołę Podstawową nr 1, gdzie siedzibę swą znalazły władze Urzędu Powiatowego. Urząd Pocztowy powrócił do dawnego budynku przy ulicy Piotra Skargi. W tym czasie trwały prace rozbiórkowe na terenie Starówki Głogowskiej w celu uzyskania cegieł i miału ceglanego. Prace te trwały do lat 50-tych. W lipcu 1946 roku radziecka Komenda Miasta opuściła budynek Liceum Ogólnokształcącego. W 1947 roku rozpoczęto odbudowę dworca kolejowego. Prace związane z odbudową prowadzone były według potrzeb związanych z funkcjonowaniem miasta i nie posiadały prawdopodobnie odzwierciedlenia w planach urbanistycznych. W drugiej połowie lat 50-tych został opracowany pierwszy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta, wykonany przez Biuro Projektów w Poznaniu. Określił on zasady rozwoju miasta do lat 60-tych. W latach 60-tych przystąpiono do prac nad drugim planem zagospodarowania przestrzennego. Część prac nad planem wykonał Powiatowy Zespół Urbanistyczny str.13

powołany w 1962 roku w Głogowie. Głównym projektantem tego planu był architekt Jacek Kucharzewski. Plan zatwierdzono w 1965 roku. W oparciu o ten plan zrealizowano zabudowę wielorodzinną osiedli mieszkaniowych: Śródmieście i Matejki. Najciekawszą inwestycją tamtych lat jest zrealizowana zabudowa Placu Tysiąclecia, która mimo upływu lat zachowała swój nowatorski charakter i indywidualną formę. Zabudowa osiedli Śródmieście i Matejki jest typowym, charakterystycznym przykładem osiedla mieszkaniowego lat 60-tych, uwzględniającym i spełniającym wszystkie obowiązujące normatywy urbanistyczne. W latach 60-tych przeprowadzono prace zabezpieczające na obiektach zabytkowych pozostałych w obszarze Starówki Głogowskiej. Zabezpieczono budynek Ratusza, ruiny Kościoła Św. Mikołaja, prowadzono odbudowę Kościoła Bożego Ciała. Z przykrością należy stwierdzić, że również dokonano w tamtych latach licznych rozbiórek ruin innych obiektów zabytkowych. Nie zachowały się do dzisiaj ruiny Kościoła Ewangelickiego, ruiny Kościoła Pofranciszkańskiego i ruiny zespołu klasztornego Klarysek. Zabudowę przy Kolegiacie na Ostrowiu Tumskim jak i inne resztki cennych obiektów poddano bezlitosnej rozbiórce. Nowy plan zatwierdzony w 1968 roku był odpowiedzią na potrzeby wynikające i związane z budową Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego. Plan ten autorstwa architekta Julii Majżuk - Soskiej przedstawiał wizję Głogowa - miasta przemysłowego naprzód 35-tysięcznego a później 140-tysięcznego. Wraz z budową Huty Miedzi Głogów I wystąpiła potrzeba stworzenia zaplecza mieszkalnego dla przyszłych pracowników. Prace rozpoczęto od budowy osiedli: Hutnik I i Hutnik II. Zaprojektowano je jako samodzielne jednostki mieszkaniowe wraz z usługami podstawowymi. Układ urbanistyczny tych osiedli odzwierciedla i wykorzystuje pierwotny układ przedwojennych ulic. Natomiast architektura osiedli jest przykładem realizacji tkanki miejskiej przy pomocy przepisów prawnych. Dało to efekt przestrzeni niezorganizowanej, bez indywidualności, monotonnej w wyrazie. Wraz z realizacją osiedli powstawały w mieście nowe obiekty handlowe i kulturalne. Przykładem złamania dotychczasowych zasad rozbudowy miasta, honorującego siatkę ulic jest osiedle Chrobry, które w wyniku spełnienia normatywów urbanistycznych dla jednostki mieszkaniowej lat 70-tych spowodowało bezpowrotne zniszczenie najstarszego układu komunikacyjnego miasta tzn. rozcięcia i przerwania ulicy Słowiańskiej, którą przebiegał historyczny Szlak Bursztynowy. Budynki na osiedlu Chrobry zostały wzniesione w systemie wielkopłytowym, charakteryzują się one pasmowym układem zabudowy oraz dobrze rozwiązanym Centrum Handlowym przy ulicy Morcinka. Zlokalizowane w obszarze tego osiedla budynki wysokie (wieżowce) dały miastu nową sylwetę. Ciągi piesze w obrębie osiedla w skuteczny sposób stanowią dobre połączenie między innymi strefami handlowymi miasta. W owym czasie przystąpiono również do budowy Hotelu Kasztelańskiego, który miał stanowić wizytówkę miasta. W związku ze wzrastającą liczbą mieszkańców przystąpiono do budowy nowego kina Jubilat. Było ono drugim kinem po powstałym w latach 50-tych kinie Bolko. Druga połowa lat 70-tych przyniosła budowę nowego osiedla po raz pierwszy zlokalizowanego poza granicami miasta na gruntach rolnych. Mowa tu o osiedlu M. Kopernika, które zostało zaprojektowane jako zespół kilku jednostek mieszkalnych z funkcjami handlowymi, oświatowymi i rekreacyjnymi. Koncepcję urbanistyczną tego str.14

osiedla opracował architekt Stanisław Desławski. Jednostkę centralną zaprojektowano między ulicami: Keplera, Gwiaździstą i Saturna, gdzie do końca lat 80-tych zbudowano Kościół, który mógł powstać w wyniku zmian politycznych. Osiedle posiada szereg błędów związanych z kompozycją, wykorzystaniem ukształtowania terenu, z zasadą prowadzenia komunikacji kołowej i pieszej. Nierozwiązanym problemem osiedla staje się jego zdehumanizowana przestrzeń, brak miejsc parkingowych jak i słabo rozwinięte usługi. Osiedle pełni praktycznie rolę sypialni. Koniec lat 70-tych przyniósł również uchwalenie nowego planu miasta Głogowa. W 1977 roku wszedł w życie zatwierdzony przez Wojewódzką Radę Narodową w Legnicy ogólny plan zagospodarowania przestrzennego miasta Głogowa - opracowany w Głogowie pod kierunkiem architekta Zenona Maćkowiaka. W planie tym przewidziano dalszy rozwój przestrzenny Głogowa o tereny położone w Brzostowie, Paulinowie, Górkowie, Żarkowie, Krzepowie, Nosocicach i Widziszowie oraz o tereny związane z Hutą Miedzi Głogów. Zwiększenie obszaru miasta podyktowane było rozpoczęciem w 1973 roku budowy w okolicach Wróblina Głogowskiego Huty Miedzi II. Do najważniejszych zapisów planu należy uznać sprawę Starego Miasta i Ostrowa Tumskiego, dla których w oparciu o w/w plan zostały sporządzone plany szczegółowe zagospodarowania przestrzennego. Efektem rozwijającego się przemysłu, była potrzeba pozyskania nowych terenów pod budownictwo mieszkaniowe. Obszar, który wyznaczono nazwano Osiedlem Piastów Śląskich i opracowano koncepcję urbanistyczną autorstwa arch. arch. Józefa Kordasa i Jana Potackiego. W koncepcji tej przewidziano szereg jednostek mieszkaniowych z usługami podstawowymi, wyznaczono centrum z usługami ponadpodstawowymi i ciągi piesze, które miały połączyć poszczególne jednostki. Projektanci uszanowali część dróg istniejących lecz wewnętrzny układ komunikacyjny osiedla jest obcy urbanistyce Głogowa. Obecnie zrealizowano około 25% całego osiedla. Warto podkreślić, że w projektach poszczególnych jednostek powrócono do zasad budowy kwartału mieszkalnego, posiadającego dziedziniec z miejscem do zabaw dla dzieci, lecz błędny układ komunikacji pieszej i kołowej, oraz monotonia w kształtowaniu wnętrz, jednolitość detali architektonicznych - powoduje trudności w orientacji na osiedlu. Minusem jest niezrealizowanie układów komunikacji kołowej łączącej osiedle Piastów Śląskich z pozostałą częścią miasta i osiedlem Mikołaja Kopernika. W oparciu o plan szczegółowy Starego Miasta rozpoczęto na przełomie 85 i 86 roku odbudowę Starego Miasta. Zasady odbudowy dotyczyły zachowania historycznego układu ulic i skali zabudowy charakterystycznej dla dawnego Głogowa. Obecnie oprócz odbudowy poszczególnych kwartałów sprawnie przebiegają prace związane z rewaloryzacją zabytków, gdzie do głównych osiągnięć można zaliczyć: prace związane z odbudową Ratusza, rozpoczęcie prac nad odbudową Teatru im. A. Gryphiusa, zakończenie prac na elewacji Kościoła Bożego Ciała i Kolegium. Prace związane z rewaloryzacją fosy miejskiej i murów obronych, odbudową Kolegiaty na Ostrowiu Tumskim przyczynią się do przywrócenia dawnego charakteru tym zabytkom. Obecnie zrealizowano kwartały zabudowy mieszkalno-usługowej w obrębie ulic: Powstańców, Rynku, Smolnej, Grodzkiej, Placu Solnego. Oprócz zabudowy mieszkalnousługowej zrealizowano również targowisko miejskie, część dróg i parkingów, oraz część przyszłych plant lokalizując w ich obszarze lapidarium w formie dawnej Synagogi wraz z pomnikiem upamiętniającym wkład gminy żydowskiej w rozwój Głogowa. W rozwoju miasta nie można opisać poszczególnych elementów związanych z jego str.15

rozwojem lecz wskazać te, które miały wpływ na jego chronologiczny rozwój i kształtowały jego ogólny obraz przestrzenny. Mimo działań wojennych, lat powojennych - Głogów zachował charakterystyczne dla klimatu międzywojennego miasta pewne fragmenty zabudowy i te nowopowstałe wpisane zostały w klimat miasta. Liczba ich jest jednak tak mała, że wymaga podkreślenia. 1. Bezspornym liderem jest odbudowywany obecnie Ratusz Miejski, którego zrekonstruowana wieża przywróciła utraconą dominantę w krajobrazie miasta. 2. Zabudowa kwartałów Starego Miasta, przywraca dawny klimat ulic Staromiejskich. 3. Odbudowany Zamek pełniący funkcję muzeum i galerii. 4. Zabudowa Placu 1000-lecia z budynkiem dworca PKP i układem komunikacji kołowej. 5. Obiekty sakralne nowopowstałe - Kościół NMP na osiedlu Mikołaja Kopernika, Kościół Miłosierdzia Bożego na osiedlu Piastów Śląskich /w budowie/, oraz odrestaurowane - Kościół Bożego Ciała na Starym Mieście, Klasztor Redemptorystów i odbudowywana obecnie Kolegiata na Ostrowiu Tumskim. 6. Układ fortyfikacji miejskich. 7. Tereny zieleni miejskiej okalającej Stare Miasto. 8. Pomniki. 9. Aleja Wolności będąca osią kompozycyjną miasta. Zmiany dokonane w mieście na przestrzeni 50 lat były związane z rozwojem przemysłu, zmianami spoleczno-politycznymi i ekonomicznymi W ostatnich latach zauważalny jest rozwój miasta oparty o zasady gospodarki wolnorynkowej, który przejawia się między innymi w inwestowaniu w odbudowę Starego Miasta i pojawieniem się nowych potrzeb dla podmiotów gospodarczych. str.16

2. Położenie geograficzne i warunki naturalne Głogów usytuowany jest w północnej części woj. legnickiego na 51 o 40 szerokości geograficznej północnej i 1604 długości wschodniej, na pograniczu Pradoliny Barucko- Głogowskiej i Wzgórz Dalkowskich. Występują tu dwie jednostki morfologiczne: - wysoczyzna plejstoceńska, będąca przedłużeniem północnego stoku Wzgórz Dalkowskich, - dolina Odry, stanowiąca część Pradoliny Barucko-Głogowskiej, Prawie w całości obecne miasto leży na lewym brzegu Odry, choć kiedyś jego zasadniczy trzon znajdował się na Ostrowie Tumskim otoczonym ramionami rzeki. Położenie komunikacyjne miasta określa węzeł kolejowy, skrzyżowanie Nadodrzańskiej Magistrali Węglowej, linii kolejowej Żagań - Leszno, droga o znaczeniu krajowym nr 39 Kłobuczyn - Kalisz i Odra jako najważniejsza w kraju arteria wodna. Swój rozwój i obecną wielkość Głogów zawdzięcza rozwojowi przemysłu hutniczego. Dzisiejszy Głogów jest jednym z 11 miast woj. legnickiego. Pod względem liczby mieszkańców (74 tys.) zajmuje 3 miejsce w województwie po Legnicy i Lubinie. Pod względem administracyjnym jednostka graniczy od północy z gminą Kotla, z gminą wiejską Głogów, od południa z gminą Jerzmanowa i od zachodu z gminą Żukowice. W układzie osadniczym pełni istotną rolę w zakresie obsługi ludności północnej części woj. Legnickiego Ukształtowanie powierzchni - w najbliższej okolicy Głogowa występują (od północy): I. Równiny sandrowe fazy leszczyńskiej zlodowacenia bałtyckiego (prawy brzeg Odry), II. Pradolina barucko - głogowska z fazy leszczyńskiej zlodowacenia bałtyckiego. Koryto rzeczne jest na wysokości 70-72 mnpm. Terasa zalewowa położona jest 1,5-2,0 m nad średnim poziomem Odry. W dnie doliny Odry spotkać można liczne starorzecza oraz wyrobiska wypełnione wodą. Materiał z wyrobisk używany był do budowy wałów przeciwpowodziowych. III. Wysoczyzna plejstoceńska, którą dzieli od Odry 7-12 metrowa krawędź na lewym brzegu rzeki. Na niej wzniesiony został Głogów (85-125 m npm). Przeważają tutaj spadki północne i północno - wschodnie - do 5%. Ku południowi wysoczyzna przechodzi we str.17

właściwe Wzgórza Dalkowskie. Pomimo, że pochodzą one ze zlodowacenia środkowopolskiego, stadiału Warty ich wysokość dochodzi do 230 m npm. Wzgórza ciągną się szerokim na 10-15 km, wygiętym na południe grzbietem. Są wałem moren czołowych i kemów powstałym na orograficznej przeszkodzie w postaci wzniesień podłoża trzeciorzędowego glacitektonicznie wyciśniętego podczas zlodowaceń. Został on podmyty resztkami osadów lodowcowych i fluwioglacjalnych. W czasie ostatniego zlodowacenia bałtyckiego Wzgórza pokryte zostały lessem. Dzisiejszy zasięg tych osadów to tylko strzępy pierwotnie o wiele większych pokryw. Wody roztopowe i opadowe na skutek erozji zniszczyły pokrywy lessowe i doprowadziły do powstania malowniczych dolinek i jarów. Procesy erozyjne przyspieszył w czasach historycnych człowiek. Południowe i południowo - zachodnie stoki morenowe nie są tak strome jak północne i północno - wschodnie. Przechodzą w szerokie stożki napływowe tworzone przez wody wytopione z lądolodu. Dalej na południe (mniej więcej w linii Gaworzyce - Radwanice - Łagoszów Mały) krajobraz staje się bardzo monotonny. Jest to wynikiem osadzania się drobnych frakcji w potężnym rozlewisku utworzonym z wód roztopowych. Sedymentacja w jeziorze zastoiskowym wyrównała rzeźbę terenu. Budowa geologiczna - utwory budujące podłoże pochodzą z ordowiku i permu (era paleozoiczna), triasu i kredy (mezozoik) oraz utworów trzeciorzędu i czwartorzędu. Poszczególne kompleksy skał przedzielone są długimi lukami stratygraficznymi. Brak osadów należy łączyć z okresami erozji. Monoklinalny układ warstw jest zaburzony przez uskoki (wynik ruchów epejrogenicznych). Powstanie uskoków należy wiązać z fazą laramijską (pierwszy system) oraz fazą waryscyjską (drugi system) orogenezy alpejskiej. Oprócz zaburzeń pochodzenia tektonicznego układ warstw geologicznych zdeformował lądolód (tzw. zaburzenia glacitektoniczne), które wywołała napływająca masa lądolodu. Zaburzenia glacitektoniczne występują przede wszystkim w rejonie Wzgórz Dalkowskich. Skały podłoża krystalicznego rozpoznane zostały w licznych miejscach. Utwory ordowicko - sylurskie budują zmetamorfizowane piaskowce, łupki ilaste i łupki serycytowe, gnejsy, kwarcyty oraz skały magmowe. Leżą one na skałach prekambryjskich - paleoriolitach. Skały pochodzące z permu leżą niezgodnie na utworach starszych. Są reprezentowane przez pokłady czerwonego spągowca - wynik sedymentacji lądowej. Całkowita miąższość czerwonego spągowca w rejonie Głogowa obliczana jest na ok. 800 m. Dolną jej część budują piaskowce szarogłazowe i zlepieńcowate brunatno - czerwonawe lub szaro - różowe. W stropie występuje kompleks skał eruptywnych. Kolejna warstwa - cechsztyńska - rozpoczyna się warstwą białego piaskowca. W stropie jest ona okruszcowana siarczkami miedzi. Na piaskowcach zalega seria osadów węglanowo - siarczanowych. Podzielono je na cztery facje (zawierają największe bogactwo naturalne naszego regionu - miedź): 1. Najstarsza - werra: - dolomit mikrokrystaliczny o miąższości kilkunastu cm. - wapienie podstawowe - dolomity margliste i ilaste okruszcowane w części spągowej siarczkami miedzi i ołowiu. - anhydryty dolne drobno lub mikrokrystaliczne o miąższości do ok. 65 m. - sól kamienna - grubokrystaliczna, biała, przezroczysta z niewielkimi domieszkami anhydrytu o miąższości ok. 75 m - anhydryty górne o miąższości ok. 50 m 2. Facja - stassfurt: str.18

- dolomit główny o miąższości ok. 15 m - anhydryty podstawowe o miąższości średnio 25 m 3. W skład kolejnej facji - leine - wchodzą: - dolomity płytowe o miąższości do 3 m - anhydryty główne, mikrokrystaliczne o miąższości do 30 m, 4. Ostatnia facja - aller - reprezentowana jest przez: - iłołupki dolne czerwone i czerwono - brunatne o miąższości do 20 m - anhydryt płytowy o miąższości do 1 m - iłołupki górne o miąższości ok. 15 m. Osady triasu zalegają zgodnie na osadach cechsztynu. Triasowe podłoże Głogowa budują (w kolejności zalegania) - piaskowiec (z wkładkami łupków brunatnych), wśród ławic piaskowca znajdują się warstwy wapieni, zaś spągową część tworzą ciemnoszare łupki. Łączna miąższość wspomnianych wyżej warstw wynosi ok. 300 m. Kolejne warstwy triasu to piaskowce, piaskowce zlepieńcowate z wkładkami wapieni piaszczystych. Strop to iłołupki ilaste - brunatne, ciemno-szare i szarozielone. Miąższość tych warstw dochodzi do 270 m. Kolejna seria sedymentacyjna, o miąższości do 300 m rozpoczyna się od anhydrytów przeławiconych marglami, wyżej zalegają margle ciemnoszare z wkładkami wapieni. Kolejne warstwy tworzą skały margliste i wapienie płytowe. Łączna miąższość wspomnianych warstw dochodzi do 220 m.osady trzeciorzędowe leżą niezgodnie na warstawch triasu, co jednoznacznie łączyć należy z ruchami górotwórczymi trwającymi w kredzie. Z miocenu - iły kaolinowe o barwie jasnopopielatej, często przeławicone mułkami. W stropie dolnego miocenu występują warstwy węgla brunatnego (pokład ścinawski). Z miocenu środkowego pochodzą piaski kwarcowe, żwiry z przeławiceniami iłów i mułków. Wśród nich częste są pokłady węgla brunatnego zwanego łużyckim. Miocen górny reprezentowany jest przez piaski i żwiry poprzedzielane warstwami węgla brunatnego (pokład Henryk). na nich zalegają iły niebieskie i niebieskawo - zielone. W ich stropie pojawiają się wkładki węgla brunatnego. Pliocen reprezentowany jest przez utwory piaszczysto ilaste Osady czwartorzędowe to głównie osady morenowe oraz w dolinach rzecznych - lądowe. Skały czwartorzędowe to głównie piaski, gliny, mułki i żwiry. Miąższość warstwy czwartorzędowej jest zmienna w szerokich granicach - od 102 m (morena czołowa - Wzgórza Dalkowskie) do ok. 4m (dna dolin rzecznych), średnia grubość warstw czwartorzędowych wynosi 48 m. Bogactwa naturalne - w rejonie Głogowa znajdują się surowce zalegające na znacznej głębokości, do których należą rudy miedzi i pierwiastków metalicznych jej towarzyszących, sól kamienna, anhydryt i węgiel brunatny. W strefie przypowierzchniowej, pod niewielkim nadkładem występują surowce budowlane (piasek, żwir, glina) oraz torf. Złoża rud miedzi występują w spągowej części cechsztynu od ok. 600 do 2000 m ppt. Najpłycej zalegają na południu, najgłebiej po upadzie w kierunku północno - wschodnim koło Wschowy (utwory cechsztynu nawiercono na głębokości ok. 1950 m). Obszar aktualnie rozpoznany i udokumentowany zajmuje powierzchnię kilkuset km kwadratowych. Złoża rud miedzi charakteryzują się zmienną miąższością i intensywnością okruszcowania, różnią się także budową wewnętrzną. Seria złożowa obejmuje wapienie, dolomity, łupki i piaskowce. Głównymi minerałami kruszcowymi są siarczki miedzi (chalkozyn, bornit, i chalkopiryt). Towarzyszą im minerały cynku i ołowiu - sfaleryt i galena. Pierwiastkami towarzyszącymi miedzi są srebro, kobalt, nikiel, wanad, molibden, siarka, selen i w mniejszych ilościach str.19

inne. Złoża rud miedzi są dokumentowane w różnych kategoriach rozpoznania geologicznego. W trakcie dokumentowania (zagęszczania - w miarę potrzeb - sieci odwiertów) szacuje się zasobność złóż. Na przykład złoża Ziemi Głogowskiej - Żukowice - Jaczów, Głogow I, Głogów II, Głogów III, Bytom Odrzański zawierają (szacunkowo) 20.000 tysięcy ton czystej miedzi. Warto tutaj przypomnieć, że huty miedzi "Głogów I" i Głogów II" wytapiają rocznie około 300 tysięcy ton miedzi. Szacuje się, że w tych samych złożach wydobyć będzie można: - blisko 164 milionów ton anhydrytu, - blisko 69 miliardów ton soli kamiennej, - ponad 17 milionów ton siarki, - ponad 66 tysięcy ton kobaltu, - ponad 27 tysięcy ton molibdenu, - ponad 45 tysięcy ton niklu, - ponad 4,2 miliona ton ołowiu, - blisko 74 tysięcy ton wanadu. Nad złożami rud miedzi zalegają anhydryty. Pod względem miąższości złoża anhydrytu są bardzo zróżnicowane - od kilkunastu centymetrów do ok. 64 m. Do określania zasobności złóż przyjmuje się pokłady mające ponad 10 m miąższości. Anhydryty leżą naprzemianlegle z dolomitami, łupkami ilastymi i gipsami, sumaryczna miąższość tych warstw określana jest na ok. 150 m. Miąższość pokładów soli w rejonie Głogowa szacowana jest na około 150 m. Jakość soli jest bardzo dobra. Zgodnie z wymaganiami przemysłu solnego w pierwszym gatunku znajduje się 65% zasobów, w drugim ok. 15%. Resztę zasobów stanowi sól drogowa i sól odpadowa. Stwierdzono zmiany wtórne w pokładach soli wyrażające się występowaniem żył i gniazd soli wtórnej, obecnością przerostów soli wtórnej oraz stwierdzono obecność soli przeobrażonej geodynamicznie. Surowce ceramiczne i okruchowe powstały w czwartorzędzie. Są to utwory lodowcowe (morena czołowa i denna), wodnolodowcowe (stożki sandrowe, ozy, kemy itp) oraz rzeczne. Złoża tych surowców (glina do wyrobu cegły, piasek, żwir) mają znaczenie lokalne. Wody powierzchniowe - Głogów w całości położony jest w dorzeczu Odry. W układzie sieci rzecznej naszego regionu charakterystyczny jest łamany kształt cieków; cieki składają się z odcinków południkowych i poprzecznych do nich odcinków równoleżnikowych. Taki układ sieci rzecznej jest pozostałością po epoce lodowcowej. Podczas zlodowaceń powstawały odcinki równoleżnikowe, podczas interglacjałów rzeki tworzyły odcinki południkowe. Gęstość sieci rzecznej w rejonie Głogowa jest niska i wynosi 0,2-0,4 km/1 km kw. (J. Młodziejowski). Wszystkie cieki mają charakter nizinny. Wodostany rzek i strumieni uchodzących do Odry zależą od stanu wody w Odrze. Roczne wahania wodostanów Odry wskazują na wezbrania wiosenne i letnie. Wezbrania wiosenne związane są odprowadzeniem wód roztopowych. Najczęściej przypadają na marzec, jednak wystąpienie wyżówki wiosennej może nastąpić już w styczniu, przy innych warunkach meteorologicznych kończy się dopiero w maju. Wezbrania letnie związane są z opadami przypadającymi najczęściej w lipcu. Wyżówka letnia trwa krócej i jest bardziej regularna. Niskie stany wód powodowane są przez wyżowe układy atmosferyczne i zbiegającą się z nimi upalną pogodą. Niżówka występuje od ok. połowy lipca i trwa najczęściej przez cały str.20