Biuletyn podatkowy dla Gmin kwiecień 2015 r. Prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu realizowanych przez gminę działań promocyjnych potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny Szanowni Państwo! Pragniemy zwrócić Państwa uwagę na ważny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 kwietnia 2015 r. (sygn. I FSK 109/14), w którym NSA rozstrzygał kwestię możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków na budowanie (poprawę) wizerunku jednostki samorządu terytorialnego oraz jej promocję. Gmina, występując z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, wskazała, iż celem maksymalizacji swoich przychodów pochodzących z działalności publicznej oraz komercyjnej podejmuje szereg działań mających na celu budowanie (poprawę) wizerunku oraz promocję gminy. Wśród ponoszonych wydatków wymienione zostały m.in. wydatki na nabycie powierzchni reklamowych, czasu antenowego, usług public relations, ulotek, folderów promocyjnych oraz wydatki na produkcję i nabycie gadżetów promocyjnych. Minister Finansów, działając za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, uznał, iż gminie nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu wskazanych nabyć, gdyż zdaniem Ministra Finansów gmina nie wykazała oczywistego i bezspornego powiązania podejmowanych akcji promocyjnych z konkretnymi transakcjami opodatkowanymi VAT. Ponadto, wskazane zostało, iż podejmując działania mające na celu budowanie (poprawę) wizerunku i promocję, gmina wykonuje wyłącznie czynności z zakresu zadań publicznych, nałożonych na nią odrębnymi przepisami. Podobne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, rozpatrując tę sprawę. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną gminy od negatywnego wyroku WSA w Gdańsku uznał, iż błędne jest stanowisko Ministra Finansów, zgodnie z którym gmina realizując działania promocyjne, realizuje wyłącznie swoje zadania własne. Budowanie (poprawa) wizerunku oraz promocja gminy wpływa bowiem na zwiększenie jej atrakcyjności jako obszaru inwestycyjnego, a w przyszłości może wpływać na działalność gospodarczą gminy, tj. może prowadzić do zawierania umów cywilnoprawnych z inwestorami. Naczelny Sąd Administracyjny nie wskazał jednak, w jakim zakresie gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu wskazanych wydatków. Do ustalenia tego zakresu zobowiązał Wojewódzki Sąd Administracyjny, przy czym wskazał, iż w obecnym stanie prawnym brak jest regulacji określającej mechanizm rozliczania podatku VAT, gdy ponoszonych wydatków nie da się jednoznacznie przyporządkować do poszczególnych czynności
tj. podlegających opodatkowaniu oraz niepodlegających ustawie o VAT. Zagadnienie to zostanie bowiem uregulowane w ustawie o VAT od 1 stycznia 2016 r. Obecnie natomiast istotna jest uchwała NSA z 24 października 2011 r. (sygn. I FPS 9/10), zgodnie z którą czynności niepodlegające opodatkowaniu nie mogą wpływać na zakres prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego podczas stosowania art. 90 ust. 2-3 ustawy o VAT co również zostało wskazane w uzasadnieniu do omawianego wyroku. W załączniku do niniejszego Biuletynu podatkowego znajdującym się na kolejnych stronach dokumentu prezentujemy szczegółowe omówienie przywołanego orzeczenia. W przypadku jakichkolwiek pytań lub wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Z poważaniem, Korneliusz Sawiński Wspólnik Zarządzający Tomasz Ciszewski Wspólnik Zarządzający
ZAŁĄCZNIK OMÓWIENIE WYROKU NSA Z DNIA 16 KWIETNIA 2015 r. DANE DOTYCZĄCE SPRAWY: SYGNATURA: I FSK 109/14 SĘDZIOWIE: Janusz Zubrzycki (przewodniczący), Grażyna Jarmasz, Marek Kołaczek (sprawozdawca) STRONA: Gmina Miasto Gdańsk SYGNATURY POWIĄZANE: I SA/Gd 620/13, ITPP2/443-1268/12/AK KLUCZOWE PRZEPISY: art. 86 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 i ust. 2, art. 90 ust. 2 i 3 u.p.t.u. Wydatki na promocję gminy nie służą wyłącznie jej działalności publicznej TEZA: Nie można twierdzić, że gmina realizując zadania promocyjne, realizuje w ten sposób jedno z zadań własnych, a to wyklucza automatycznie działalność podejmowaną, nakierowaną na cele gospodarcze. Promocja gminy ma prowadzić do zwiększenia jej atrakcyjności jako obszaru inwestycyjnego, prowadzić do redukcji bezrobocia, wspierać napływ ludności. W szerszej perspektywie może wpływać na zawieranie umów cywilnoprawnych z inwestorami, więc na działalność gospodarczą. Nie można więc uznać, że promocja służy jedynie celom publicznym, a nie również gospodarczym, gdyż oba te cele są ze sobą ściśle sprzężone i oddziałują na siebie. Skoro gminie przysługuje prawo do odliczenia od wydatków na cele promocyjne, to trzeba się zastanowić w jakim zakresie ono przysługuje. W przypadku wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych nie istnieje bowiem bezpośredni związek między zakupem towaru a działalnością opodatkowaną. Prawo do odliczenia tych zakupów powinno przysługiwać podatnikowi, w takim zakresie w jakim ogólna działalność daje mu prawo do odliczenia VAT. W jakim zakresie na tle obecnego stanu prawnego, gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od przedmiotowych wydatków: w całości, w części czy też w może w ogóle nie przysługuje, powinien stwierdzić sąd. STAN FAKTYCZNY SPRAWY Gmina wystąpiła o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług. We wniosku wskazała, iż prowadzi działalność zarówno o charakterze publicznym, tj. wykonuje zadania publiczne zlecone w drodze przepisów prawa, jak również działalność o charakterze komercyjnym, tj. podejmuje czynności na zasadach analogicznych jak zwykli przedsiębiorcy. Wykonując zadania publiczne, osiąga przychody, m.in. z poboru podatków i opłat lokalnych, z opłat za wydanie określonych koncesji bądź pozwoleń, czy z opłat za wykonanie innych czynności administracyjnych. Tego typu przychody nie są traktowane przez gminę jako obrót stanowiący podstawę opodatkowania VAT i nie są raportowane w składanej deklaracji VAT. Prowadząc działalność o charakterze komercyjnym, osiąga przychody, m.in. ze
sprzedaży, najmu bądź dzierżawy nieruchomości, z opłat za ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, czy też ze świadczenia usług umieszczania nośników reklamy. Tego typu przychody są traktowane przez gminę jako obrót stanowiący podstawę opodatkowania VAT i są raportowane w składanej deklaracji VAT. Celem maksymalizacji przychodów pochodzących, zarówno z działalności publicznej, jak i z działalności komercyjnej, gmina podejmuje szereg działań mających na celu budowanie (poprawę) wizerunku miasta oraz promocję gminy. W związku z tym ponosi określone wydatki, m.in. na nabycie powierzchni reklamowych, czasu antenowego, usług public relations, ulotek i folderów promocyjnych, czy produkcję i nabycie gadżetów promocyjnych. Na fakturach dokumentujących przedmiotowe wydatki (o charakterze promocyjnym) jest naliczany VAT. Wszelkie akcje promocyjne mające na celu budowanie (poprawę) wizerunku miasta skutkują zwiększeniem zainteresowania potencjalnych nabywców terenów budowlanych na obszarze gminy. Takie wydatki promocyjne mają ostatecznie wpływ na sprzedaż opodatkowaną VAT po stronie gminy. Podatek naliczony od takich wydatków na promocję i budowanie (poprawę) wizerunku gminy w jakiejś części wpływa również na działalność publiczną gminy, a nie tylko na działalność o charakterze komercyjnym. Niemniej jednak gmina nie jest w stanie określić, jaka część wydatków na budowanie (poprawę) wizerunku oraz promocję gminy bezpośrednio dotyczy działalności publicznej, a jaka działalności komercyjnej. W efekcie nie jest możliwe bezpośrednie powiązanie ponoszonych wydatków (oraz VAT naliczonego na tych wydatkach) z działalnością opodatkowaną VAT, bądź działalnością pozostającą poza zakresem opodatkowania VAT. W związku z powyższym zadano następujące pytania: 1) Czy na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: u.p.t.u.), gmina ma prawo do odliczenia VAT od wydatków na budowanie (poprawę) wizerunku miasta oraz promocję gminy? 2) Czy gmina powinna odliczać VAT od wydatków na poprawę wizerunku miasta oraz promocję gminy w oparciu o tzw. współczynnik sprzedaży ustalony zgodnie z art. 90 ust. 2 i 3 u.p.t.u.? Gmina przedstawiając własne stanowisko odnośnie do pytania nr 1, wskazała iż z art. 86 ust. 1 u.p.t.u. wynika, że aby odliczenie VAT od danego wydatku było możliwe, konieczne jest łączne spełnienie dwóch warunków: i) wydatek został poniesiony przez podatnika VAT; ii) wydatek pozostaje w jakimkolwiek związku z czynnościami opodatkowanymi, podejmowanymi przez tego podatnika (tj. czynnościami dającymi prawo do odliczenia VAT, którymi z reguły są czynności skutkujące naliczeniem podatku przez podatnika VAT). Gmina jest specyficznym podatnikiem VAT. Nie ulega wątpliwości, że prowadzi działalność gospodarczą (w tym działalność podlegająca opodatkowaniu VAT), w związku z czym powinna być traktowana jako podatnik VAT wskazany w art. 15 ust. 1 u.p.t.u. W niektórych przypadkach jednak nie powinna być traktowana jako podatnik VAT - wtedy, kiedy zastosowanie znajduje art. 15 ust. 6 u.p.t.u. Nie ma natomiast wątpliwości, iż gmina jest podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 u.p.t.u. Ponadto, aby VAT od danego wydatku mógł zostać odliczony, to musi on pozostawać w związku z czynnościami opodatkowanymi VAT. Jednocześnie zakres tego związku nie jest istotny, aby powstało samo prawo do pełnego lub częściowego odliczenia podatku naliczonego. W przedmiotowej sytuacji, budując (poprawiając) swój wizerunek, bądź też prowadząc autopromocję, gmina zyskuje zainteresowanie różnych grup społecznych oraz grup interesów, co ma swoje odzwierciedlenie w jej w przychodach, w tym również w przychodach z działalności gospodarczej. Dzięki budowaniu pozytywnego wizerunku, gmina zyskuje nowych inwestorów, bądź partnerów handlowych, którzy są zainteresowani
inwestowaniem w gminie, bądź we współpracy z nią. W rezultacie, uzyskuje przychody opodatkowane VAT, m.in. ze sprzedaży, czy wynajmu nieruchomości, bądź ze świadczenia usług umieszczania nośników reklamy. W tym zakresie działania gminy można porównać do działalności zwykłego przedsiębiorcy, który prowadzi autopromocję, zarówno w celu zwiększenia przychodów operacyjnych, jak również w celu budowania swojego prestiżu, czy "społecznie odpowiedzialnego wizerunku. W przypadku zwykłych przedsiębiorców, związek VAT od wydatków na promocję z działalnością gospodarczą (opodatkowaną VAT) przedsiębiorcy nie jest kwestionowany i przedsiębiorca może odliczać VAT od takich wydatków. Tak też, należy przyjąć w tym przypadku skoro gmina jest podatnikiem VAT z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej, co zbliża ją do sytuacji przedsiębiorcy, to nie można odmówić związku wydatków promocyjnych (VAT naliczonego od tych wydatków) z prowadzoną działalnością gospodarczą, a przez to z czynnościami opodatkowanymi VAT. W konsekwencji gmina powinna mieć prawo do odliczenia VAT od wydatków ponoszonych na budowanie (poprawę) wizerunku oraz promocję. W ocenie gminie odnośnie do pytania nr 2 podatek VAT od wydatków na budowanie (poprawę) wizerunku oraz promocję gminy powinien być odliczany w oparciu o tzw. współczynnik VAT ustalony zgodnie z art. 90 ust. 2 i 3 u.p.t.u. Skoro gmina nie jest w stanie bezpośrednio powiązać VAT od wydatków na budowanie (poprawę) własnego wizerunku oraz autopromocję z poszczególnymi rodzajami realizowanych zadań, to jedynym dopuszczalnym przez u.p.t.u. sposobem odliczania VAT w takiej sytuacji jest stosowanie współczynnika VAT. Dyrektor IS w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 14 stycznia 2013 r. (sygn. ITPP2/443-1268/12/AK) uznał stanowisko gminy za nieprawidłowe. W uzasadnieniu odnośnie do pytania nr 1 wskazał, że nie ma możliwości dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku świadczenia czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Nie każdy zaistniały rodzaj powiązania o charakterze pośrednim przy dokonywaniu świadczeń opodatkowanych, lecz oczywistość oraz bezpośredniość tego powiązania z dokonywaną przez gminę sprzedażą opodatkowaną może dopiero dawać uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 u.p.t.u. Gmina nie wykazała na tyle oczywistego i bezpośredniego powiązania podejmowanych akcji promocyjnych z zawarciem konkretnych transakcji opodatkowanych VAT, który uprawniałby do odliczenia podatku. Podejmując działania mające na celu budowanie (poprawę) wizerunku oraz promocję gminy, wykonuje czynności z zakresu zadań publicznych, nałożonych odrębnymi przepisami. Rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 u.p.t.u. warunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W przedmiotowej sprawie gmina warunku tego nie spełnia, ponieważ podejmując działania promocyjne wykonuje czynności z zakresu zadań publicznych, nałożonych odrębnymi przepisami. Wydatków poniesionych w związku z realizacją działań promocyjnych gmina nie jest w stanie bezpośrednio powiązać z wykonywaniem konkretnych czynności opodatkowanych. Hipotetyczne przyjęcie za podstawę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego ewentualnego wzrostu napływu turystów byłoby niezgodnym z przepisami rozszerzeniem aktu określającego podstawowe prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego. Gminie nie przysługuje zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabywane towary i usługi, związane z
podejmowaniem, jako przez jednostkę samorządu terytorialnego, działań mających na celu realizację zadań własnych w związku z promocją i budowaniem (poprawą) wizerunku gminy, jako niepowiązanych z czynnościami opodatkowanymi. Natomiast w przypadku kampanii promocyjnych w mediach, zachęcających potencjalnych inwestorów do nabywania czy dzierżawy konkretnych terenów inwestycyjnych w gminie, zaistniałoby bezpośrednie powiązanie podejmowanych akcji promocyjnych z zawarciem konkretnych transakcji opodatkowanych VAT, które uprawniałby do odliczenia podatku. Kampanie te powinny być jednak stricte ukierunkowane na to zagadnienie a nie wpisywać się w nurt szeroko rozumianej budowy (poprawy) wizerunku miasta oraz promocji gminy. Odnosząc się do pytania nr 2, organ stwierdził, iż art. 90 ust. 1 i 2 u.p.t.u. w niniejszej sprawie nie ma zastosowania. Podejmując bowiem działania w zakresie budowania (poprawy) wizerunku i promocji, gmina jako jednostka samorządu terytorialnego realizuje zadania własne wynikające z odrębnych przepisów, co do których nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego. Sprawa trafiła do WSA w Gdańsku, który w wyroku z dnia 10 września 2013 r. (sygn. I SA/Gd 620/13) nie zgodził się z argumentacją gminy i oddalił skargę. W uzasadnieniu wskazał, iż organy oraz urzędy administracji publicznej działają w charakterze podatników wówczas, gdy po pierwsze, wykonują czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań, po drugie, gdy wykonują czynności mieszczące się w ramach ich zadań, ale czynią to na podstawie umów cywilnoprawnych. Odliczeniu podlega taki podatek naliczony, który jest związany z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Nie każdy rodzaj powiązania o charakterze pośrednim przy dokonywaniu świadczeń opodatkowanych, lecz oczywistość oraz bezpośredniość tego powiązania z dokonywaną przez gminę sprzedażą opodatkowaną może dopiero dawać uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 u.p.t.u. W rozpatrywanej sprawie istotne jest to, że gmina prowadzi działalność o charakterze publicznym, nie występując wówczas jako podatnik VAT, jak również działalność gospodarczą, jednak w ograniczonym zakresie. Wykonując zadania własne gmina może występować jako podatnik VAT tylko wtedy, gdy wykonuje je na podstawie umów cywilnoprawnych. Ustalenie zatem związku pomiędzy wydatkami na poprawę wizerunku gminy i promocję miasta z czynnościami opodatkowanymi, wykonywanymi na podstawie umów cywilnoprawnych, jest kluczowe. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Zasada ta wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Promocja miasta, dbanie o rozwój infrastruktury turystycznej i zachęcanie turystów do odwiedzania gminy odpowiada przede wszystkim zbiorowym interesom wspólnoty samorządowej, dlatego co do zasady zadania te wykonywane są w ramach władztwa publicznego gminy. Napływ turystów ze swej istoty wiąże się z wymiernymi korzyściami dla wspólnoty samorządowej jako całości oraz jej poszczególnych członków, co jednak nie oznacza automatycznie, że wydatki poniesione przez gminę w związku z promocją miasta i w celu wzmożenia ruchu turystycznego służą wykonywaniu przez gminę czynności opodatkowanych. Z art. 15 ust. 6 u.p.t.u. wynika, że gmina wykonując powyższe zadania (w tym zadania z zakresu promocji gminy i turystyki) nie występuje w charakterze podatnika VAT, chyba że wykonuje je na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Do skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1 u.p.t.u., konieczne jest jeszcze spełnienie dodatkowego warunku, jakim jest związek między nabytymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi. Gmina, w okolicznościach zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej do których zaliczyć
należy promocję gminy (w pojęciu tym mieści się też budowanie i poprawa wizerunku miasta), a także kulturę fizyczną i turystkę realizuje zatem zadania publiczne. W rezultacie w takiej sytuacji zakupione usługi (na nabycie powierzchni reklamowych, czasu antenowego, usług public relations, ulotek i folderów promocyjnych, produkcję i nabycie gadżetów promocyjnych) nie pozostają w jakimkolwiek związku z działalnością opodatkowaną. W takiej sytuacji gmina występuje jako konsument, wykonując zadania własne nałożone na nią odrębnymi przepisami. Dopiero wykazanie związku danej akcji promocyjnej z konkretnymi czynnościami opodatkowanymi wykonanymi na podstawie umów cywilnoprawnych pozwoliłoby na odliczenie podatku naliczonego. Nie jest natomiast wykluczone powiązanie konkretnej akcji promocyjnej z konkretnymi transakcjami opodatkowanymi VAT. Złożony jednak w niniejszej sprawie wniosek nie dotyczył żadnej konkretnej akcji promocyjnej. Ponieważ wniosek gminy nie odnosił się do konkretnych wydatków poniesionych w ramach konkretnej akcji promocyjnej, ale sformułowany został ogólnie dotycząc wydatków na budowanie (poprawę) wizerunku miasta i promocję gminy, to i organ w wydanej interpretacji indywidualnej nie oceniał przykładowo wskazanych akcji promocyjnych, ale stwierdził, że na gruncie wskazanych przepisów brak jest podstaw do konstruowania ogólnej tezy, że każde wydatki na poprawę wizerunku i promocję gminy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Gmina wniosła skargę kasacyjną od wyroku WSA w Gdańsku do NSA. SENTENCJA Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania USTNE UZASADNIENIE Rozpoznając sprawę, NSA stwierdził, że skarga kasacyjna gminy ma uzasadnione podstawy prawne, a w konsekwencji uchylił wyrok sądu I instancji i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania WSA w Gdańsku. W uzasadnieniu wskazał, iż nie można twierdzić, że gmina realizując zadania promocyjne, realizuje w ten sposób jedno z zadań własnych, a to wyklucza automatycznie działalność nakierowaną na cele gospodarcze. Promocja gminy ma prowadzić do zwiększenia jej atrakcyjności jako obszaru inwestycyjnego, prowadzić do redukcji bezrobocia, zwiększać napływ ludności. W szerszej perspektywie może wpływać na zawieranie umów cywilnoprawnych z inwestorami, więc na działalność gospodarczą. Nie można więc uznać, że promocja służy jedynie celom publicznym, a nie również gospodarczym, gdyż oba te cele są ze sobą ściśle sprzężone i oddziałują na siebie. Skoro gminie przysługuje prawo do odliczenia od wydatków na cele promocyjne, to trzeba się zastanowić w jakim zakresie ono przysługuje. W świetle orzecznictwa TSUE należy wziąć pod uwagę, że choć wiodący jest pogląd, iż odliczeniu podlega VAT, który jest bezpośrednio związany z działalnością opodatkowaną, to jednak należy uwzględnić również te orzeczenia, które wskazują, że brak konkretnej transakcji opodatkowanej nie musi zawsze prowadzić do utraty prawa do odliczenia VAT. W przypadku wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych nie istnieje bowiem bezpośredni związek między zakupem towaru, a działalnością opodatkowaną. Prawo do odliczenia tych zakupów powinno przysługiwać podatnikowi, w takim zakresie w jakim ogólna działalność daje mu prawo do odliczenia VAT. W wyroku TSUE z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie C-437/06 (Securenta) Trybunał wskazał, że jeżeli podatnik prowadzi jednocześnie
działalność opodatkowaną oraz działalność niemającą charakteru gospodarczego to prawo do odliczenia przysługuje w takim zakresie w jakim działalność podatnika można przyporządkować do działalności gospodarczej w rozumieniu VI Dyrektywy. W powołanym orzeczeniu Trybunał stwierdził, że w odniesieniu do wydatków można zastosować odliczenie w zakresie, w jakim zostaną one wykorzystane do czynności opodatkowanej. Państwa członkowskie mają określić w jaki sposób te proporcje mają być ustalane biorąc pod uwagę, że dane wydatki służą działalności gospodarczej i niegospodarczej. Na to zagadnienie zwracał uwagę NSA w uchwale z dnia 24 października 2011 r. (sygn. I FPS 9/10), zgodnie z którą w świetle przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust 1 i 2 u.p.t.u., czynności nie podlegające opodatkowaniu VAT nie mogą wpłynąć na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego przez zastosowanie art. 90 ust. 2 u.p.t.u. Ponadto, NSA w tej uchwale stwierdził, że brak jest regulacji służącej określenia proporcji prawa do odliczenia w odniesieniu do czynności służących, zarówno działalności opodatkowanej, jak i nieopodatkowanej. To zagadnienie powinno być uregulowane w u.p.t.u. Stanie się tak dopiero od dnia 1 stycznia 2016 r. Zagadnienie to dopiero zostanie jednoznacznie uregulowane w ramach art. 86 u.p.t.u. Te okoliczności powinny zostać uwzględnione przez WSA w Gdańsku przy ponownym rozpoznawaniu sprawy. Powinien on stwierdzić, w jakim zakresie na tle obecnego stanu prawnego gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od przedmiotowych wydatków: w całości, w części czy też w może w ogóle nie przysługuje. Uwaga: Powyższy materiał ma charakter wyłącznie informacyjny i nie może stanowić jedynej podstawy podejmowanych działań. Uzasadnienia pisemne niekiedy różnią się od uzasadnień ustnych, dlatego w celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zawsze zapoznać się z treścią pisemnego uzasadnienia orzeczenia.