XIX Sesja N-T pod hasłem POLSKIE DROGI od pomysłu do pozwolenia na budowę SGP, GIG, SPKD, GDDKIA Oddział w Warszawie Piotr Ochnio Referat Nr 5 PRAWO OCHRONY ŚRODOWISKA PRZY BUDOWIE DRÓG Nowy Sącz, 14 16 czerwca 2007 r.
2
Piotr Ochnio jest absolwentem Międzywydziałowych Studiów Ochrony Środowiska na Uniwersytecie Warszawskim, obecnie specjalista w Wydziale Środowiska Biura Przygotowania Inwestycji Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Warszawie PRAWO OCHRONY ŚRODOWISKA PRZY BUDOWIE DRÓG 1 Piotr Ochnio 1. WSTĘP Podstawowym aktem prawnym, który reguluje zagadnienia ochrony środowiska (nie tylko w zakresie budowy dróg) jest ustawa z 2001 roku Prawo ochrony środowiska. Akt ten był wielokrotnie zmieniany, jednakże jedną z ważniejszych modyfikacji w zakresie inwestycji drogowych była nowelizacja ustawy z dnia 18 maja 2005r. (Dz. U. nr 113, poz. 954), w której wprowadzono zmiany w dwóch podstawowych zakresach ochronie przed hałasem oraz procedurze oceny oddziaływania na środowisko. W procedurze oceny oddziaływania na środowisko zmiany polegały przede wszystkim na: wyłączeniu postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko z innych (związanych z decyzjami administracyjnymi: decyzją o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej i decyzją o pozwoleniu na budowę) postępowań administracyjnych, stworzeniu nowego instrumentu prawnego tzw. decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, objęciu obowiązkiem sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko i przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko wszystkich przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, określonych na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy Prawo ochrony środowiska, oraz mogących znacząco oddziaływać na obszary NATURA 2000 jak również robót budowlanych na zgłoszenie (na podstawie ustawy Prawo budowlane). Wprowadzone ww. poprawką zmiany znacząco zaburzyły proces przygotowania inwestycji drogowych oraz spowodowały jego wydłużenie. Ustawa ta doczekała się już pierwszych zmian (między innymi nowelizacja z 24.02.2006r. (Dz. U. nr 50, poz. 360), gdzie doprecyzowano zapisy dotyczące uzyskiwania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przed dokonaniem zgłoszenia oraz w przypadku realizowania przedsięwzięć na terenach zamkniętych). W chwili obecnej (kwiecień 2007r.) w Sejmie znajduje się propozycja kolejnej zmiany ww. ustawy między innymi mająca na celu usprawnienie realizacji inwestycji drogowych. 2. PROCEDURA OCENY ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO DLA INWESTYCJI DROGOWYCH Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określania rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. nr 257, poz. 2573), zmienionego Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 maja 2005r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie określania rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. nr 92, poz. 769) dla autostrad, dróg 1 Referat przedstawia stan prawny na dzień 08.05.2007r. W dniu 26 kwietnia 2007r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw,, która w pewnym stopniu zmienia część zagadnień opisywanych w referacie. Informacje o powyższych zmianach zamieszczono w przypisach dolnych, przy opisywaniu poszczególnych tematów. 3
ekspresowych i innych dróg krajowych o długości nie mniejszej niż 10 km i nie mniej niż czterech pasach ruchu, sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest zawsze obowiązkowe. Są to przedsięwzięcia z tzw. I grupy 2. W każdej sytuacji możliwe jest (a w przypadku, gdy przedsięwzięcie może powodować znaczące oddziaływanie transgraniczne - wymagane) zapytanie o zakres raportu o oddziaływaniu na środowisko. W przypadku dróg krajowych zapytanie o zakres raportu może być jedynie traktowane jako zapytanie o jego szczegółowość (gdyż dla tego typu inwestycji nie dopuszcza się żadnych ograniczeń zakresu). Decyzję o zakresie (szczegółowości) raportu wydaje organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach czyli wojewoda. W przypadku dróg krajowych o długości mniejszej niż 10 km (i mniej niż czterech pasach ruchu) lub mogących znacząco oddziaływać na obszary Natura 2000 (tzw. przedsięwzięcia z II i III grupy) raport o oddziaływaniu na środowisko może być wymagany uzależnione jest to od decyzji organu właściwego do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (wójta, burmistrza, prezydenta miasta). Organ ten może określić konieczność sporządzenia raportu (bądź zwolnić z jego sporządzenia) oraz określić jego zakres. W każdym przypadku, gdy inwestor występuje z zapytaniem o zakres (szczegółowość) raportu o oddziaływaniu na środowisko, do wniosku załącza informacje o planowanym przedsięwzięciu. Aby wystąpić z ww. wnioskiem, konieczne jest wszczęcie postępowania w sprawie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, czyli inwestor musi złożyć wniosek o wydanie ww. decyzji. W przypadku, gdy przedsięwzięcie znajduje się (choćby częściowo) na terenach zamkniętych, do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach właściwy jest wojewoda. 3. DECYZJA O ŚRODOWISKOWYCH UWARUNKOWANIACH Zgodnie z art. 46 ust. 4 Prawa ochrony środowiska w odniesieniu do dróg krajowych decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wydaje się przed wydaniem: decyzji o pozwoleniu na budowę obiektu budowlanego, decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego oraz decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. nr 89, poz. 414, z późn. zm.); pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie urządzeń wodnych na podstawie ustawy z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne (Dz. U. nr 115, poz. 1229 z późn. zm.); decyzji o ustaleniu lokalizacji autostrady na podstawie ustawy z dnia 27 października 1994r. o autostradach płatnych oraz Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004r. nr 256 poz. 2571 z późn. zm.); decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej na podstawie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. nr 80, poz. 721 z późn. zm.). Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje także przed dokonaniem zgłoszenia budowy lub wykonywania robót budowlanych oraz zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest wiążąca dla organu wydającego ww. decyzje administracyjne. Do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach należy dołączyć poświadczoną przez właściwy organ kopię mapy ewidencyjnej z zaznaczonym przebiegiem granic terenu, którego dotyczy wniosek, obejmującej obszar, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie 3, oraz wypisy i wyrysy z miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plany takie zostały uchwalone. 2 Przedstawiony w referacie podział przedsięwzięć opiera się na ostatniej interpretacji Ministra Środowiska. Jednak niektóre urzędy wydające decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach, kwestionują takie interpretowanie zapisów ww. rozporządzenia. 3 W dniu 26 kwietnia 2007r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, która likwiduje wymóg nanoszenia na mapy ewidencyjne granic terenu, którego dotyczy wniosek oraz obszaru, na który inwestycja oddziałuje. 4
W przypadku dróg krajowych, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest obligatoryjne (przedsięwzięcia z tzw. I grupy), decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wydawana jest przez wojewodę po wcześniejszym uzgodnieniu warunków realizacji przedsięwzięcia z Ministrem Środowiska oraz Państwowym Wojewódzkim Inspektorem Sanitarnym. Jeżeli przedsięwzięcie zaliczane jest do tzw. II grupy (raport może być wymagany) decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wydawane jest przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta po uzgodnieniu warunków realizacji przedsięwzięcia z wojewodą oraz Państwowym Powiatowym Inspektorem Sanitarnym. W przypadku przedsięwzięć, które mogą znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000 i nie są bezpośrednio związane z ochroną tego obszaru lub nie wynikają z tej ochrony, decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach uzgadnia, w zastępstwie starosty, wojewoda (na obszarach morskich dyrektor urzędu morskiego). Właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony. W decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach określa się: rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia, warunki wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich, wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym, wymogi w zakresie przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych, w odniesieniu do przedsięwzięć zaliczanych do zakładów stwarzających zagrożenie wystąpienia poważnych awarii, wymogi w zakresie ograniczania transgranicznego oddziaływania na środowisko w odniesieniu do przedsięwzięć, dla których przeprowadzono postępowanie dotyczące transgranicznego oddziaływania na środowisko, w przypadku konieczności utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania stwierdzenie tej konieczności Decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach można na wnioskodawcę nałożyć obowiązki dotyczące zapobiegania, ograniczania oraz monitorowania oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, a także wykonania kompensacji przyrodniczej oraz przedstawienia analizy porealizacyjnej, określając zakres oraz termin jej przedstawienia. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wymaga uzasadnienia. Zgodnie z art. 55 Prawa ochrony środowiska, za zgodą wnioskodawcy, organ może wydać decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dla wariantu innego niż wnioskowany. W przypadku braku zgody, organ odmawia w drodze decyzji określenia środowiskowych uwarunkowań realizacji inwestycji. 4. PROBLEMY REALIZACJI INWESTYCJI DROGOWYCH WYNIKAJĄCE Z PRAWA OCHRONY ŚRODOWISKA Obecnie spotykane problemy realizacji inwestycji drogowych wynikające z prawa ochrony środowiska można podzielić na kilka zasadniczych grup: 1. Terminy uzgadniania i wydawanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach Ustawa Prawo ochrony środowiska nie określiła terminów wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz związanych z nią opinii i postanowień. Teoretycznie mają więc do tych spraw zastosowanie przepisy KPA. W praktyce jednak okazuje się, że terminy się bardzo wydłużają. Na uzgodnienie Ministra Środowiska do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oczekuje się nawet 8 9 miesięcy 4. 4 W dniu 26 kwietnia 2007r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, która wprowadza terminy wydawania opinii i postanowień w procedurze oceny oddziaływania na środowisko. Zapisy tam zawarte mogą częściowo rozwiązać ten problem. 5
2. Termin ważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach Zgodnie z art. 46 ust. 4b ustawy Prawo ochrony środowiska decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest ważna przez 2 lata. Z uwagi na długi proces przygotowania inwestycji przy wszystkich inwestycjach drogowych wystąpi konieczność powtórnego uzyskiwania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach bądź przedłużenia terminu ważności, przy czym w praktyce nie jest znany tryb przedłużania decyzji (zgodnie z ustawą Prawo ochrony środowiska wiadomo tylko, że nie przeprowadza się w tym celu postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko). Pociągnie to za sobą kolejne wydłużające się procedury administracyjne, a co ważniejsze, nowa decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach może zawierać zapisy, które spowodują konieczność aktualizacji projektu budowlanego 5. 3. Relacje pomiędzy decyzjami administracyjnymi wydawanymi w toku postępowania lokalizacyjnego dla dróg krajowych Zgodnie z art. 56 ust. 9 ustawy Prawo ochrony środowiska decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wiąże organ wydający decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej i pozwolenia na budowę. Z drugiej strony nie ma żadnego zapisu mówiącego, że decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, czy decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiążą organ wydający decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. W niektórych przypadkach występuje sytuacja, gdy decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wydawana jest przed decyzją o pozwoleniu na budowę, jednak już po uzyskaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji. Zapisy te powodują, iż możliwa jest sytuacja, w której dla danego przedsięwzięcia wydane będą: decyzja o ustaleniu lokalizacji i decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, które będą ze sobą sprzeczne, a obie będą wiążące dla organu wydającego decyzję o pozwoleniu na budowę 6. 4. Zakres raportów o oddziaływaniu na środowisko Ustawa Prawo ochrony środowiska w art. 52 określiła zakres raportu o oddziaływaniu na środowisko, nie różnicując go w zależności od rodzaju inwestycji (budowa / przebudowa). Skutkuje to wymaganiem przez organy ochrony środowiska przedstawiania i analizowania alternatywnych wariantów przebiegu danej inwestycji również w przypadku przebudów 7. W związku z faktem, że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach powinna zawierać wskazania dla projektu budowlanego (a jest uzyskiwana na bardzo wczesnym etapie projektowania, kiedy nie ma szczegółów technicznych), Minister Środowiska żąda uzupełniania raportów o oddziaływaniu na środowisko o bardzo szczegółowe zalecenia w zakresie środków zabezpieczających środowisko na przykład lokalizację (z podaniem dokładnego kilometraża) ekranów akustycznych. Na podawanie tak szczegółowych zaleceń jest na tym etapie za wcześnie, a w projekcie budowlanym takie zapisy mogą się okazać niewykonalne. Jednocześnie decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest z mocy prawa wiążąca dla organu wydającego pozwolenie na budowę. Problem ten nie może być rozwiązany w drodze zmian ustawy szczegółowość dokumentacji będzie zależała od wymagań organów ochrony środowiska, które Minister Środowiska mógłby określić w formie np. wytycznych, określając szczegółowość raportu o oddziaływaniu na środowisko adekwat- 5 W dniu 26 kwietnia 2007r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, która przedłuża termin ważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach do lat 4 z możliwością przedłużenia o kolejne 2 lata. 6 W dniu 26 kwietnia 2007r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, która stanowi, że dla dróg krajowych posiadających decyzję o ustaleniu lokalizacji w ramach opracowywania materiałów do wniosku o decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach nie przeprowadza się wariantowania lokalizacyjnego. Zapis taki w znacznej mierze rozwiązuje ten problem. 7 W dniu 26 kwietnia 2007r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, która stanowi, że dla dróg krajowych przebudowywanych w ramach opracowywania materiałów do wniosku o decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach nie przeprowadza się wariantowania lokalizacyjnego. 6
ną do istniejącej na etapie wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dokumentacji projektowej (w ustawie Prawo ochrony środowiska brak delegacji do wydania rozporządzenia). Dodatkowo niektóre punkty wymienione w art. 52 Prawa ochrony środowiska (określające zakres raportu o oddziaływaniu na środowisko bardzo trudno odnieść do inwestycji drogowych: np. ocena oddziaływania na środowisko fazy likwidacji przedsięwzięcia. Podobne problemy inwestor napotyka przy przygotowywaniu informacji o planowanym przedsięwzięciu (zgodnie z art. 49 ust. 3 ustawy Prawo ochrony środowiska). Wymagany zakres informacji o przedsięwzięciu w ujęciu ustawowym w znacznej części nie odpowiada charakterowi obiektów liniowych, jakimi są drogi. Problematyczne do wypełnienia są również zapisy wymagające określenia ilości wykorzystywanej wody i innych wykorzystywanych surowców, materiałów, paliw oraz energii, gdyż na tym etapie procedury i projektowania takie dane są niemożliwe do pozyskania (lub też błąd oszacowanych wartości może być tak duży, że podawanie tych danych nie znajduje uzasadnienia). 5. Brak danych na temat obszarów chronionych Natura 2000 Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 ze zm.), a następnie ustawa Prawo ochrony środowiska nałożyły na inwestora nowe obowiązki dotyczące ocen oddziaływania na obszary Natura 2000. W związku z faktem, że organy ochrony środowiska nie posiadają informacji na temat tych obszarów (obecnie dostępne są mapy w skali 1:50 000), nie ma również żadnych ogólnie dostępnych danych na ich temat, a dane dostępne są nieaktualne, inwestor zobowiązany jest do wykonania inwentaryzacji przyrodniczej gatunków i siedlisk, dla których ochrony został wyznaczony dany obszar. Zadania inwestorowi nie ułatwia brak informacji na temat przebiegu granic obszarów Natura 2000. Dodatkowym utrudnieniem jest nałożenie obowiązku chronienia obszarów Natura 2000 z tzw. Shadow List 8, o których częściowo brak jest jakichkolwiek informacji (poza nazwami). 6. Ochrona potencjalnych obszarów Natura 2000 Zgodnie z zapisami ustawy o ochronie przyrody na obszarach Natura 2000 zabrania się podejmowania działań mogących w istotny sposób pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk roślin i zwierząt, a także w istotny sposób wpłynąć negatywnie na gatunki, dla których ochrony został wyznaczonych ten obszar (art. 33). Jednak, jeżeli przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, i wobec braku rozwiązań alternatywnych, wojewoda może zezwolić na realizację planu lub przedsięwzięcia, które mogą mieć negatywny wpływ na ten obszar, zapewniając wykonanie kompensacji przyrodniczej niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego funkcjonowania sieci Natura 2000 (art. 34). Przytoczone powyżej zapisy dotyczą jednak tylko obszarów oficjalnie wyznaczonych oraz potencjalnych tzw. obszarów siedliskowych (wyznaczonych na podstawie Dyrektywy Rady 92/43/ EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory), gdyż zapis art. 34 ustawy o ochronie przyrody jest odzwierciedleniem zapisów tej dyrektywy. Natomiast w przypadku potencjalnych tzw. obszarów ptasich (wyznaczonych na podstawie Dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa) przepisów tych stosować nie można, gdyż obszary te, zgodnie z zaleceniami przywołanej dyrektywy, podlegają bezwzględnej ochronie przez co należy rozumieć całkowity zakaz ingerencji w obszar. Kolizja z potencjalnym obszarem ptasim oznacza zatem brak możliwości realizacji inwestycji. Problem ten jest nierozwiązywalny w przypadku przebudów lub inwestycji bardzo zaawansowanych 9. 8 Lista obszarów zgłoszonych do Komisji Europejskiej przez pozarządowe organizacje ekologiczne 9 Przepisy ustawy z dnia 18 maja 2005 r. o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 113, poz. 954) nie zawierają przepisów przejściowych, zatem nowe przepisy dotyczą inwestycji o różnym stopniu zaawansowania 7
7. Spory kompetencyjne pomiędzy organami wydającymi decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. Zapisy rozporządzenia w sprawie określania rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. nr 257, poz. 2573), oraz rozporządzenia je zmieniającego (Dz. U. nr 92, poz. 769) są na tyle nieprecyzyjne (o czym świadczyć może fakt, że Ministerstwo Środowiska zmieniało kilkakrotnie ich interpretację), że powodują spory kompetencyjne pomiędzy organami zobowiązanymi do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. 5. PODSUMOWANIE W powyższym referacie przedstawiono jedynie, niektóre zagadnienia związane z budową dróg w aspekcie prawa ochrony środowiska. Należy pamiętać jednak, że z uwagi na specyfikę inwestycji liniowych oraz stopień rozbudowania i skomplikowania prawa ochrony środowiska, tematyka ta jest bardzo obszerna. W dniu 26 kwietnia 2007r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw. Ustawa ta wnosi kilka ważnych elementów do procesu przygotowania inwestycji drogowych, w tym między innymi: stanowi, że w przypadku przebudów oraz inwestycji posiadających decyzje o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej lub lokalizacji autostrady w raportach nie jest wymagane wariantowanie lokalizacyjne, określa terminy wydawania opinii oraz postanowień w toku wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, wydłuża ważność decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach do 4 lat, znosi wymóg nanoszenia na mapach ewidencyjnych granic terenu inwestycji oraz obszaru oddziaływań, likwiduje wymóg sporządzania analiz porealizacyjnych dla przebudowywanych dróg w ciągu 14 dni (wydłuża ten okres do roku). Pomimo faktu, że część zapisów zmienionej ustawy, powinna usprawnić proces przygotowania inwestycji to należy również pamiętać, że zawiera ona również zapisy, powodujące nowe problemy, których skalę w chwili obecnej trudno ocenić. Taka sytuacja dotyczyć będzie między innymi zamiany art. 46, w zakresie nałożenia na inwestorów obowiązków występowania z wnioskiem o decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach w przypadku wyznaczenia nowego obszaru Natura 2000 na terenie przedsięwzięcia, dla którego wydano decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi lub pozwolenie na budowę. Będzie się to przyczyniać do opóźniania procesu przygotowania inwestycji poprzez wymuszanie ponownego rozpatrywania lokalizacji i rozwiązań technicznych w przypadku takich przedsięwzięć. W przypadku, gdy okaże się, że przedsięwzięcie będzie mogło znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000 konieczne będzie dokonywanie zmian wcześniej wydanych decyzji nie wiadomo również, co to będzie oznaczać dla inwestycji znajdujących się już w realizacji. 8