Wstęp, instalacja i konfiguracja Windows 2000 Professional

Str. 1 Ćwiczenie 1 Wstęp, instalacja i konfiguracja Windows 2000 Professional Cel ćwiczenia: Zapoznanie się z planowaniem instalacji, instalacją i podstawową konfiguracją systemu Windows 2000 Professional PL. Poznanie narzędzi do rozwiązywania problemów. Przed przystąpieniem do ćwiczenia uczeń powinien: - znać zasadę działania komputera, - umieć poruszać się po systemie Windows, - umieć zarządzać plikami i folderami w systemie Windows. Po wykonaniu ćwiczenia uczeń będzie umiał: - zaplanować instalację systemu Windows 2000, - zainstalować system, - zaktualizować system w oparciu o Service Pack i Microsoft Windows Updates, - zainstalować i skonfigurować urządzenia wchodzące w skład systemu komputerowego, - zarządzać dyskami, partycjami, - korzystać z narzędzi do rozwiązywania problemów: trybu awaryjnego, awaryjnego procesu naprawczego, kopii bezpieczeństwa, konsoli odzyskiwania. Uwagi o realizacji ćwiczenia: Ćwiczenie podzielone jest na rozdziały. Rozdział zbudowany jest z opisu teoretycznego omawiającego wybrane zagadnienie i zadania do wykonania. Zadania umieszczone są w ramkach. Po wykonaniu zadania uczeń zobowiązany jest do przeprowadzenia samooceny, korzystając z punktacji 1-5. Nauczyciel może skorygować ocenę ucznia. Na końcu ćwiczenia znajduje się spis zadań. W czasie tego ćwiczenia uczniowie pracują na oddzielnych komputerach wyposażonych w dwie karty sieciowe firmy 3Com: Fast EtherLink PCI 3C905C-TX i EtherLink ISA 3C509B. Karta 3C905C-TX powinna być podłączona do sieli lokalnej CKP. W czasie ćwiczenia uczeń ma do dyspozycji: płytę instalacyjną Windows 2000 Professional PL, czystą dyskietkę.

Str. 2 1.1 Planowanie instalacji 1.1.a Wstęp Przed rozpoczęciem instalacji, należy rozważyć kilka kwestii, dzięki czemu proces instalacji będzie przebiegał w sposób sprawny i szybki. Powinno się wykonać poniższe zadania: a. Sprawdzić wymagania systemowe. b. Określić, czy sprzęt i oprogramowanie jest kompatybilne z systemem Windows 2000. c. Określić, czy powinno się zastosować czystą instalację, czy uaktualnienie. d. Utworzyć kopię zapasową danych. e. Określić, czy należy zastosować konfigurację wielorozruchową z innymi systemami. f. Zaplanować utworzenie lub modyfikację partycji dyskowych. g. Wybrać system plików. h. Zaplanować połączenie z siecią. i. Wybrać metodę instalacji. 1.1.b Sprawdzenie wymagań systemowych Minimalne wymagania dla sprzętu to: Procesor Intel Pentium lub kompatybilny, co najmniej 133 MHz ( jedno lub dwuprocesorowy). 32 MB RAM. 2-GB dysk twardy, co najmniej 650 MB wolnego. Monitor kompatybilny z VGA lub wyższy. Klawiatura, mysz lub inne urządzenie wskazujące. Napęd CD lub DVD (przy instalacji z CD-ROM). Adapter sieciowy (w przypadku instalacji sieciowej). Zalecany sprzęt to: Intel Pentium II lub kompatybilny, co najmniej 300 MHz. 64 MB (maksimum 4 GB) (pamiętając o zasadzie, czym więcej tym lepiej). 2 GB wolnego miejsca na dysku. Monitor SVGA Plug and Play. Klawiatura, mysz lub inne urządzenie wskazujące. Napęd CD lub DVD, 12x lub szybszy. Adapter sieciowy. 1.1.c Sprawdzenie czy sprzęt i oprogramowanie jest kompatybilne z systemem Windows 2000 Professional Przed przystąpieniem do instalacji, należy sprawdzić, czy komponenty są zgodne z systemem. Można zawsze sięgnąć do listy HCL (Hardware Compatibility List) publikowanej przez Microsoft na stronie http://windows.microsoft.com/windows2000/reskit/webresources pod hasłem HCL, a także do stron internetowych producentów wybranych komponentów. Wersja instalacyjna Windows 2000 Professional zawiera bogatą bazę sterowników, podzespołów wyprodukowanych przez rokiem 2000. Jednak może się zdarzyć, iż mało popularnego sprzętu nie będzie w tej bazie. Wówczas ze stron producenta należy pobrać odpowiednie sterowniki. To samo dotyczy nowego sprzętu, wyprodukowanego po roku 2000.

Str. 3 Pod systemem Windows 2000 powinna działać większość aplikacji napisanych dla systemu MS-DOS, Windows 3.1 i Windows 95/98/ME/NT. W przypadku aplikacji MS-DOS, odwołujących się bezpośrednio do sprzętu, można spodziewać się sporych problemów, wówczas zalecana jest instalacja wielorozruchowa. Aby mieć pewność, czy wybrana aplikacja działa bez zarzutów pod systemem Windows 2000, warto zwrócić się z pytaniem do producenta programu lub sięgnąć do stron internetowych. 1.1.d Instalacja czy uaktualnienie Instalator systemu Windows 2000 umożliwia uaktualnienie Windows 95, 98 oraz Windows NT 3.51/4.0. Podczas uaktualnienia, zachowywane są ustawienia systemu operacyjnego, aplikacje i dane użytkowników. Przed dokonaniem uaktualnienia, należy uruchomić instalator w trybie sprawdzenia uaktualnienia. Program stworzy odpowiedni raport z informacjami o zgodności sprzętu i oprogramowania. W tym celu z płyty instalacyjnej należy uruchomić z katalogu i386 program winnt32.exe z parametrem /checkupgradeonly. Rys. 1.1 Raport o uaktualnieniu Jeżeli chce się mieć pewność, że system będzie działał stabilnie i aplikacje będą poprawnie skonfigurowane, warto zastosować czystą instalację. Jest to metoda bardziej pracochłonna, ponieważ wymaga ponownej instalacji i konfiguracji wszystkich aplikacji. Czystą instalację można wykonać na dwa sposoby: wykonać instalację na nowym dysku, osobnej partycji lub w innym katalogu niż obecny system operacyjny. W przypadku instalacji wielorozruchowej system Windows 2000 musi znajdować się na osobnej partycji. zarchiwizować wszystkie dane, usunąć wszystkie partycje i ponownie przygotować dysk. 1.1.e Utworzenie kopii bezpieczeństwa danych Przed przystąpieniem do instalacji Windows 2000 należy zarchiwizować najważniejsze dane.

Str. 4 1.1.f Instalacja wielorozruchowa Jeżeli stwierdzono, iż niektóre aplikacje nie będą poprawnie działać pod systemem Windows 2000, wówczas można zastosować konfigurację wielorozruchową. Po zainstalowaniu systemu Windows 2000 na osobnej partycji, będzie istniała możliwość wyboru systemu operacyjnego, na którym chce się pracować. Jeżeli instalację Windows 2000 przeprowadzi się na dysku, na którym istnieje już inny system operacyjny, wówczas program ładujący (bootloader) automatycznie umożliwi wybór starego systemu. Można także zainstalować drugi system po instalacji Windows 2000, wówczas ręcznie należy skonfigurować program ładujący. 1.1.g Zaplanowanie podziału dysku Kupując nowy dysk twardy, dostajemy urządzenie, które nie jest w pełni przygotowane do pracy. Po poprawnie przeprowadzonej instalacji w komputerze, dysk stanie się widoczny dla komputera, a ściśle mówiąc dla BIOS-u jako urządzenie fizyczne z określoną ilością głowic, cylindrów, sektorów i o określonej pojemności. Aby można było zainstalować na nowym dysku oprogramowanie, w pierwszej kolejności należy podzielić dysk na strefy zwane partycjami. Bardzo ogólnie rzecz ujmując, partycje są to wydzielone miejsca na dysku, które mogą samodzielnie istnieć jako osobne jednostki. Na jednym dysku fizycznym możemy stworzyć cztery podstawowe partycje. Z każdej z nich może startować system operacyjny (oznaczonej jako aktywna). Istnieje też inny rodzaj partycji, partycja rozszerzona. Na jej obszarze możemy utworzyć dodatkowe dyski logiczne, z jednym małym ograniczeniem, nie będzie mógł z nich startować system operacyjny oparty o MS-DOS, zatem Windows 9x. Partycje dzielą nasz dysk fizyczny na mniejsze logiczne części, z których każda staje się niezależną częścią systemu. Jednak obecnie, przeważnie stosuje się tylko jedną podstawową partycję, która wykorzystuje całe dostępne miejsce na dysku. Chyba, że chce się utworzyć konfigurację wielorozruchową, wówczas różne systemy muszą znajdować się na osobnych partycjach. Podstawową strukturą danych na pierwszym dysku twardym jest główny rekord ładujący dysku twardego (MBR, Master Boot Record). Zajmuje on zerowy sektor na dysku. Na początku MBR znajduje się program odszukujący i ładujący zawartość zerowego sektora aktywnej partycji podstawowej. Zazwyczaj znajduje się tam program ładujący system operacyjny. Końcową część MBR stanowi 4-elementowa tablica partycji opisująca podział dysku. Jedna z partycji powinna posiadać znacznik A aktywna, z niej startować będzie system operacyjny. Dodatkowo każda partycja, dysk logiczny, dyskietka w zerowym sektorze posiada rekord ładujący (Boot Record) system operacyjny. Zawiera on także informację o położeniu partycji na dysku. W czasie ładowania systemu z dysku twardego, najpierw ładowany i wykonywany jest program zawarty w MBR. Interpretuje on zawartość tablicy partycji w celu odnalezienia partycji aktywnej, z której będzie ładowany system. W przypadku systemów opartych na MS-DOS w Boot Recordzie aktywnej partycji znajduje się program ładujący system operacyjny. System Windows 2000 swój bootloader także umieszcza w Boot Recordzie partycji. Podczas instalacji Windows 2000, program instalacyjny umożliwi zarządzanie partycjami. Będzie można usunąć i utworzyć nową partycję.

Str. 5 1.1.h Wybór systemu plików Aby system operacyjny widział dysk, partycje należy sformatować. Formatowanie przygotowuje dysk tak, aby system operacyjny mógł zapisywać na dysku pliki i katalogi. Tworzy strukturę logiczną umożliwiającą dostęp do obszaru danych, w którym zapisywane będą informacje. Ta struktura nazywana jest systemem plików (file system). Dysk fizycznie podzielony jest na sektory o wielkości 512B. Natomiast obszar danych podzielony jest na jednostki alokacji zwane klastrami. Jeden klaster może składać się z wielu sektorów, zależy to od systemu plików i od wielkości partycji. Klaster może mieć rozmiar od 512B do 64KB. Różne systemy operacyjne korzystają z różnych systemów plików. Poniżej przedstawione jest zestawienie systemów plików wykorzystywanych przez systemy operacyjne firmy Microsoft. FAT Najstarszy system plików wykorzystywany w dyskach o małej pojemności. Jego wersja z adresacją 12-bitową (FAT12) wykorzystywana jest na dyskietkach, natomiast wersja 16-bitowa (FAT16) do obsługi partycji o wielkości do 2GB (dla Windows NT to 4GB). Wielkość klastra zależy od wielkości partycji, przy 2GB to 32KB. Starsze wersje umożliwiały zapisywanie plików o nazwach 8+3 znaki, dopiero nowsze zwane VFAT niwelowały to ograniczenie, zwiększając długość nazwy do 255 znaków. FAT32 Nowsza wersja systemu FAT o adresacji 32-bitowej, co umożliwia obsługę bardzo dużych dysków. Zmniejszyła się też wielkość klastra do 4KB przy partycji do 8GB, 8KB do 16GB, 16KB do 32GB, 32KB powyżej 32GB. System Windows 2000 może utworzyć partycję FAT32 jedynie do 32GB, może jednak obsługiwać partycje większe, utworzone z poziomu np. Windows 98 SE i ME. NTFS System plików wykorzystywany w serwerach, a obecnie także w stacjach roboczych pracujących pod kontrolą Windows 2000. Umożliwia obsługę bardzo dużych dysków (adresacja 32-bitowa, obecnie 64-bitowa). Zalecane praktyczne maksimum to 2 TB, przy czym zwiększenie wielkości dysku nie powoduje spadku wydajności, jak miało to miejsce w systemie FAT. NTFS zapewnia wysoki poziom bezpieczeństwa danych przez prawa dostępu do plików, katalogów i szyfrowanie danych. Dodatkowo jest systemem transakcyjnym, dzięki czemu problemy spowodowane przez błędy zostaną rozwiązane automatycznie. Użytkownik ma także możliwość kompresji wybranych plików lub folderów. W NTFS można określać wielkość klastra od 512B do 64KB. W Windows 2000 wprowadzono przydziały dyskowe, dzięki którym administrator może przydzielać miejsce na dysku wybranym użytkownikom. Nowością są także punkty instalacji, dzięki którym można dodać nowe woluminy NTFS bez konieczności zastosowania dodatkowych liter napędów. Poniższa tabelka zawiera informacje o obsłudze różnych systemów plików przez różne systemy operacyjne firmy Microsoft. FAT FAT32 NTFS MS-DOS 6.22 tak nie nie Windows 95 tak nie nie Windows 95 OSR2 tak tak nie Windows 98, 98 SE tak tak nie Windows NT 4.0 tak nie tak Windows 2000 tak tak tak

Str. 6 Podczas formatowania (na system FAT) na dysku tworzony jest obszar danych podzielony na klastry. Wielkość klastra zależy od zastosowanego systemu plików FAT16 lub FAT32, a także od wielkości dysku. W obszarze danych przechowywane są pliki i foldery. Ponieważ jeden plik może zajmować kilka klastrów, system plików musi przechowywać informacje o kontynuacji plików. Informacje te zapisane są w tablicy alokacji plików FAT (File Alocation Table). Tablica ta przechowuje informacje o rozmieszczeniu plików, jej uszkodzenie spowoduje utratę wszystkich danych na dysku, dlatego też system FAT16 i FAT32 posiada zapasową tablicą FAT. Każdy dysk z systemem FAT ma katalog główny (Root), który zawiera informację o plikach i folderach na dysku. Są tam przechowywane informacje o nazwie, atrybutach, miejscu rozpoczęcia się pliku. Ponieważ system FAT daje możliwość tworzenia drzewiastej struktury katalogów, Root może zawierać informacje o podkatalogach. Dokładna informacja o zawartości podkatalogu znajduje się w obszarze danych, w jednym z klastrów. Jeżeli dysk twardy zostanie podzielony na partycje, a partycje zostaną sformatowane, to system operacyjny musi dyski logiczne ponumerować, stosowane są przy tym litery zaczynając od C. Na wstępie numerowane są dyski logiczne zapisane w partycjach podstawowych wszystkich dysków fizycznych, zainstalowanych w komputerze, a następnie dyski logiczne z partycji rozszerzonych. I tutaj mała uwaga, systemy MS-DOS i Windows 9x obsługują jedynie jeden dysk logiczny na partycji podstawowej dysku fizycznego. Zatem jeżeli chcemy utworzyć kolejne dyski logiczne obsługiwane przez system Windows 9x, muszą być utworzone w partycji rozszerzonej. W przypadku systemu Windows 2000 to ograniczenie nie występuje, system może obsługiwać kilka partycji podstawowych. Dodatkowo po instalacji systemu można zmienić dowolnie numerację dysków. UWAGA: Jeżeli nie planuje się konfiguracji wielorozruchowej, wówczas na dysku należy utworzyć jedną partycję o pełnej pojemności dysku i sformatować ją jako NTFS. Ponieważ NFTS nie jest widziany przez system MS-DOS, wybór NTFS może utrudnić usuwanie problemów. W systemie Windows 2000 można skorzystać z konsoli odzyskiwania, z której administrator może dokonać zapisu i odczytu z woluminu NTFS. 1.1.i Połączenie z siecią Przed instalacją należy określić, w jakiej sieci ma pracować system. Czy ma to być sieć równoprawna, czy zarządzana przez serwer. Ustalić nazwę grupy roboczej lub domeny. Określić z jakiego protokołu komunikacyjnego należy korzystać. Czy w sieci dostępny jest serwer DHCP. Przy braku serwera DHCP ustalić parametry TCP/IP dla instalowanej stacji. Określić jak realizowany jest dostęp do Internetu: czy przez sieć lokalną, czy przez modem. 1.1.j Wybór metody instalacji System Windows 2000 można zainstalować przez uaktualnienie z wersji wcześniejszych lub przez czystą instalację. W przypadku uaktualnienia można skorzystać jedynie z programu instalacyjnego winnt32.exe znajdującego się na płycie instalacyjnej w katalogu i386. Po uruchomieniu kreatora trzeba zdecydować, czy ma zostać przeprowadzone uaktualnienie, czy czysta instalacja.

Str. 7 Rys. 1.2 Kreator instalacji systemu Windows 2000 Jeżeli na dysku nie ma systemu operacyjnego lub chce się od nowa utworzyć partycję, wówczas czystą instalację można rozpocząć przez uruchomienie komputera z bootującej płyty instalacyjnej. Jeżeli komputer nie chce uruchomić się bezpośrednio z płyty, to można z MS-DOS uruchomić winnt.exe z katalogu i386. Inna metoda, to skorzystanie z czterech dyskietek instalacyjnych, wygenerowanych za pomocą programu makeboot.exe znajdującego się na płycie instalacyjnej w katalogu BootDisk. Proces instalacji można zautomatyzować na kilka sposobów: Za pomocą Menadżera instalacji systemu można przygotować plik odpowiedzi. Setupmgr.exe znajduje się na płycie instalacyjnej w pliku deploy.cab w katalogu support\tools. Po wygenerowaniu pliku instalator winnt.exe lub winnt32.exe należy uruchomić z parametrem /s:sourcepath /u:answer_file, gdzie sourcepath określa ścieżkę do plików instalatora, a answer_file do pliku odpowiedzi. Automatyzuje się w ten sposób instalację samego systemu Windows 2000. Można także zautomatyzować proces instalacji systemu i dodatkowych aplikacji. Należy wówczas skorzystać z programu Sysprep.exe znajdującego się w pliku deploy.cab i specjalnego oprogramowaniu do tworzenia obrazu dysku np. Norton Ghost. Na komputerze macierzystym należy zainstalować system Windows 2000 Professional oraz ewentualne aplikacje, wymagające instalacji na komputerach docelowych. Następnie należy uruchomić narzędzie Sysprep. Kolejny krok, to przygotowanie obrazu za pomocą oddzielnego programu. Aby wykorzystać Sysprep, komputer macierzysty i komputery docelowe muszą posiadać identyczne warstwy HAL (Hardware Abstraction Layer), wsparcie ACPI i kontrolery dysku. System Windows 2000 Professional automatycznie wykrywa urządzenia Plug and Play, a Sysprep ponownie wykrywa urządzenia systemu po restarcie. Oznacza to, że urządzenia Plug and Play (adaptery sieciowe, modemy, adaptery wideo, karty dźwiękowe itp.) nie muszą być identyczne na komputerach macierzystych i docelowych. Obraz można zapisać na płytach CD lub w sieci. Jeżeli w sieci znajduje się serwer Windows 2000, wówczas można skorzystać z serwera zdalnej instalacji RIS (Remote Installation Services). Obraz zawierający skonfigurowany system i aplikacje wysyła się na serwera. Stacje robocze wspierające PXE (Pre-Boot Execution Environment) po starcie łączą się bezpośrednio z serwerem w celu pobrania obrazu. Można także wygenerować dyskietki wykorzystujące PXE dla stacji nie wspierających PXE. Zadanie 1.1 Planowanie instalacji 1. Przeprowadź planowanie instalacji.

Str. 8 1.2 Czysta instalacja Windows 2000 Pro z nośnika CD-ROM 1.2.a Faza tekstowa instalacji 1. Po uruchomieniu komputera z płyty CD, uruchomi się instalator systemu Windows 2000 (po teście BIOS-a należy przycisnąć dowolny klawisz w celu rozruchu z płyty, w przeciwnym wypadku komputer uruchomi się z twardego dysku). 2. W pierwszej fazie instalator wykrywa sprzęt zainstalowany w komputerze. Jeżeli wykorzystywany jest kontroler RAID, SCSI lub nowych EIDE np. ATA 100 może okazać się, iż system nie będzie w stanie ich obsłużyć. Wówczas należy dostarczyć na dyskietce odpowiednie sterowniki. Aby system pobrał nowe sterowniki należy wybrać klawisz F6 w momencie, gdy w dolnej części ekranu pojawi się informacja o możliwości dodania nowych sterowników RAID lub SCSI. 3. Po załadowaniu sterowników pojawi się ekran Instalatora Windows 2000, na którym należy wybrać jedną z trzech opcji: ENTER aby wykonać nową instalację, R aby naprawić istniejącą instalację, F3 aby wyjść z instalatora. 4. Po zapoznaniu się z umową licencyjną należy wybrać F8. 5. W kolejnym kroku istnieje możliwość zarządzania partycjami dysku. Przycisk D usuwa partycję, C tworzy nową na wolnym obszarze. UWAGA: w czasie ćwiczenia usuń wszystkie partycje i utwórz jedną o wielkości 2000 MB. 6. Przez ENTER wybiera się partycję, na której zostanie zainstalowany system. 7. Kolejny krok, to wybór rodzaju systemu plików, z którego ma korzystać system. Jeżeli instalacja prowadzona jest na istniejącej partycji FAT, to system zaproponuje konwersję do NTFS. UWAGA: w czasie ćwiczenia wybierz NTFS. 8. System sformatuje dysk i przejdzie do zgrania z płyty CD plików instalacyjnych, po czym nastąpi restart komputera. 9. Po restarcie system przejdzie do graficznej fazy instalacji. 1.2.b Graficzna faza instalacji 1. Pierwsze okno, to wybór ustawień regionalnych. System zaproponuje ustawienia dla Polski, a także układ klawiatury Polski programisty. W oknie tym można zdefiniować opcje regionalne takie, jak: kraj, format liczby, waluta, godzina, data i język. 2. W kolejnym kroku należy podać imię i nazwisko osoby korzystającej z komputera, a także nazwę organizacji. UWAGA: w czasie ćwiczenia podaj swoje imię i CKP jako nazwę organizacji. 3. Następne okno, to prośba o podanie 25 znakowego klucza produktu, znajdującego się na opakowaniu nośnika CD-ROM. 4. W kolejnym kroku należy podać nazwę komputera i hasło dla administratora systemu. Nazwę można pozostawić bez zmian lub podać własną. Hasło można pozostawić puste ale nie jest to zalecane. UWAGA: w czasie ćwiczenia podaj k309-xx w nazwie komputera, gdzie xx to numer twojego komputera np. 01 i cekape jako hasło. 5. Następne okno, to wybór strefy czasowej, dla Polski to (GMT +01.00), warto również ustawić opcję Automatycznie uwzględnij zmiany czasu. 6. W kolejnym oknie Ustawienia sieciowe, można określić, czy instalator ma automatycznie skonfigurować ustawienia sieciowe. Po wybraniu Ustawienia typowe instalator tworzy połączenia sieciowe, używając programu Client

Str. 9 for Microsoft Networks, udostępnia pliki i drukarki dla sieci Microsoft Networks i instaluje protokół transportowy TCP/IP z automatycznym adresowaniem. Wybierając Ustawienia niestandardowe można ręcznie skonfigurować składniki sieci. UWAGA: podczas realizacji ćwiczenia wybierz Ustawienia typowe. Rys. 1.3 Wybór ustawień sieciowych 7. W następnym oknie Grupa robocza lub domena komputera należy odpowiedzieć na pytanie Czy chcesz, aby ten komputer był członkiem domeny i w dolnej części okna, w polu edycji podać nazwę grupy roboczej lub domeny. Grupa robocza wykorzystywana jest zazwyczaj w sieciach bez serwera. Obejmuje komputery posiadające tą samą nazwę grupy. Do grupy może dołączyć się każdy użytkownik. Natomiast domena jest zbiorem komputerów zdefiniowanych przez administratora sieci dla celów zabezpieczenia i administracji. Do domeny mogą dołączyć się jedynie komputery posiadające konto w danej domenie. Pracę domeny kontroluje serwer Windows NT lub 2000. UWAGA: podczas realizacji ćwiczenia odpowiedz Nie, a jako grupę roboczą podaj CKP. 8. Po zainstalowaniu składników instalator zakończy pracę. 9. Po restarcie ukażę się Kreator identyfikacji sieciowej. 10. W oknie Użytkownicy tego komputera należy wybrać jedną z preferowanych opcji: Aby używać tego komputera, użytkownik musi wprowadzić nazwę użytkownika i hasło. System Windows będzie zawsze zakładał, że do tego komputera zawsze logować się będzie wybrany użytkownik ze zdefiniowanym hasłem. UWAGA: podczas realizacji ćwiczenia wybierz opcję pierwszą. 11. Po zakończeniu pracy kreatora pojawi się Okno logowania do systemu Windows, z prośbą o podanie nazwy użytkownika i hasło. UWAGA: realizując ćwiczenie, jako nazwę użytkownika podaj Administrator, za hasło cekape (w haśle rozróżniana jest wielkość liter). 12. Po poprawnej instalacji, zaleca się aktualizację systemu, przez zainstalowanie pakietów Service Pack, a także nowszych poprawek publikowanych przez Microsoft. 13. Po aktualizacji systemu, zaleca się utworzenie dysku naprawczego. Więcej informacji o instalacji znajduje się w Pomocy Windows 2000 i w plikach Pro1.txt i Pro2.txt w folderze Setuptxt płyty instalacyjnej Windows 2000. Zadanie 1.2 Instalacja systemu 1. Przeprowadź czystą instalację według wcześniejszego opisu.

Str. 10 1.3 Instalacja uaktualnień 1.3.a Instalacja Service Pack Firma Microsoft wydaje regularnie zestawy poprawek i udoskonaleń systemu nazwanych Service Pack. Aby system był stabilny i bezpieczny, należy zainstalować najnowszą poprawkę SP4 (na lipiec 2003). Aby sprawdzić, który zestaw Service Pack jest aktualnie zainstalowany, należy uruchomić program winver. Pakiety SP udostępniane są na stronie internetowej firmy Microsoft www.microsoft.com/poland. W Polsce można je także znaleźć na stronie www.faq.net.pl. Po uruchomieniu pliku w2ksp3pl.exe należy zaakceptować umowę licencyjną, określić, czy system ma utworzyć kopię podmienianych plików tak, aby istniała możliwość odinstalowania SP. Następnie należy wybrać Instaluj. Oprócz zestawów Service Pack, Microsoft udostępnia bieżące aktualizacje nazywane hotfix, mające na celu rozwiązanie określonego problemu. Instalacja hotfix jest zalecana tylko w przypadku występowania problemu, który hotfix ma rozwiązać. Zestawy Service Pack zawierają wszystkie aktualizacje typu hotfix, wydane od momentu udostępnienia poprzedniego Service Pack. 1.3.b Aktualizacja Internet Explorera W skład systemu Windows 2000 wchodzi pakiet Internet Explorer 5.0, wykorzystywany do obsługi Internetu. Aby zwiększyć bezpieczeństwo, niezawodność, elastyczność i swobodę przeglądania informacji warto zainstalować najnowszą wersję Internet Explorera. Na grudzień 2002 to wersja 6.0 SP1. IE 6.0 można zainstalować pobierając z witryny Windows Update lub z lokalnej wersji instalacyjnej. 1.3.c Windows Update Udoskonalenia systemu takie jak sterowniki, pakiety Service Pack, hotfix i nowe funkcje, są dostępne w witrynie internetowej Windows Update (dostępnej z menu Start). Po połączeniu się z witryną windowsupdate.microsoft.com, użytkownicy mogą otrzymać listę dostępnych uaktualnień i rozszerzeń systemu. Wystarczy wybrać odwołanie Skanuj w poszukiwaniu aktualizacji (patrz poniższy rysunek). Przy pierwszym wejściu do aktualizacji produktu pojawi się pytanie Czy chcesz zainstalować i uruchomić obiekt Windows Update Control Package. Na to pytanie należy odpowiedzieć Tak.

Str. 11 Rys. 1.4 Witryna Microsoft Windows Update Program aktualizacji przegląda system i na tej podstawie określa elementy aktualizacji, jakie nie są jeszcze zainstalowane. Tworzy listę, z której można wybrać wymagane składniki. Zalecana jest instalacja ważnych aktualizacji i pakietów Service Pack. Po wybraniu Przejrzyj i zainstaluj aktualizacje, system wyświetli listę pobierania i po kliknięciu Zainstaluj teraz, przejdzie do pobrania z Internetu wybranych dodatków. Rys. 1.5 Aktualizacja systemu Zadanie 1.3 Aktualizacja systemu 1. Połącz się z witryną WindowsUpdate. Przeglądnij składniki proponowane do zainstalowania. Zwróć szczególną uwagę na ServicePack i Internet Explorer.

Str. 12 1.4 Zarządzanie urządzeniami 1.4.a Wstęp System Windows 2000 zawiera wbudowaną obsługę urządzeń Plug and Play (PnP Włóż i Działaj), która ułatwia proces instalowania i konfigurowania nowego sprzętu. System ten potrafi także obsługiwać starsze urządzenia np. na magistrali ISA, nie wspierające standardu PnP. O urządzeniach tego typu mówi się, że pracują w trybie Legacy. Aby system mógł poprawnie obsługiwać urządzenia, musi korzystać ze specjalnych procedur nazwanych sterownikami. Windows 2000 posiada bogatą bazę sterowników podzespołów zaprojektowanych do roku 2000. Jeżeli podczas instalacji wykryje znany mu sprzęt, wówczas automatycznie dobiera najlepsze sterowniki. W przeciwnym wypadku, odpowiednie sterowniki trzeba zainstalować. Sterowniki można znaleźć na płytach CD dołączonych do sprzętu, a najbardziej aktualne wersje dostępne są zawsze na stronach internetowych producentów sprzętu. 1.4.b Menadżer urządzeń System Windows 2000 podczas uruchamiania tworzy drzewo urządzeń, stanowiące obraz aktualnie załadowanych sterowników. Programem służącym do przeglądania drzewa urządzeń jest Menadżer urządzeń. Przy jego pomocy można instalować i usuwać urządzenia, rozwiązywać problemy, aktualizować sterowniki i zmieniać przydzielone zasoby. Menadżer urządzeń można wywołać przez panel sterowania ikonę System. Na zakładce Sprzęt znajduje się odpowiedni przycisk. Menadżer urządzeń nie wyświetla domyślnie wszystkich urządzeń. Jednak podczas rozwiązywania problemów ich przejrzenie może być konieczne. Aby przeglądać ukryte urządzenia z menu Widok należy wybrać opcję Pokaż ukryte urządzenia. Rys. 1.6 Okno Menadżera urządzeń

Str. 13 1.4.c Właściwości urządzenia Drzewo urządzeń zawiera kategorie, w skład których wchodzą poszczególne elementy. Po dwukrotnym kliknięciu na wybranym urządzeniu pojawi się okno z przynajmniej trzema zakładkami. Na zakładce Ogólne znajdziemy informacje o typie urządzenia, producencie oraz o stanie urządzenia, a w przypadku błędnego działania, dokładniejsze informacje pomocne w rozwiązaniu problemu. W drzewie przy błędnie działających urządzeniach występować będzie wykrzyknik. Jeżeli będzie to problem sterownika na zakładce Ogólne, dostępny będzie przycisk Zainstaluj ponownie sterownik. Rys. 1.7 Okno właściwości urządzenia, zakładka Ogólne i Sterownik Jeżeli występują problemy z urządzeniem, może to być skutkiem błędów sterownika. W tym przypadku należy zainstalować najnowszy sterownik, dostępny na stronach internetowych producenta. Na zakładce Sterownik okna Właściwości, znajdziesz informacje o producencie sterownika, dacie powstania, numerze wersji i podpisie cyfrowym. Funkcja podpisywania sterowników została dołączona do systemu w celu promowania sterowników o najwyższej jakości, przez powiadamianie użytkownika o tym, czy dany sterownik przeszedł wszystkie testy laboratorium WHQL (Windows Hardware Quality Labs). Aby dokonać aktualizacji sterownika, należy wybrać Aktualizuj sterownik. Wywołany zostanie w ten sposób kreator, który przeprowadzi przez proces aktualizacji. Podczas tego zadania, zalecane jest wybranie opcji Wyszukaj odpowiedni sterownik dla tego urządzenia. W kolejnym kroku należy określić lokalizację sterowników. Przy wyborze Określona lokalizacja można wskazać określony folder. Wybierając Microsoft Windows Update system połączy się z witryną internetową Microsoft w celu pobrania nowych sterowników. Zadanie 1.4.a Instalacja i aktualizacja sterowników 1. Sprawdź, czy wszystkie urządzenia działają poprawnie w twoim systemie. 2. Zainstaluj sterowniki karty graficznej (znajdziesz je na serwerze \\alpha\ftp\ssk2002). 3. Dokonaj aktualizacji sterownika karty sieciowej 3C905C-TX (nowe sterowniki znajdziesz na serwerze \\alpha\ftp\ssk2002).

Str. 14 1.4.d Zasoby systemowe Wszystkie urządzenia peryferyjne, najróżniejsze karty rozszerzeń, aby mogły poprawnie komunikować się z resztą systemu komputerowego, muszą otrzymać zasoby systemowe. Odpowiednie rozdzielenie adresów wejścia-wyjścia (I/O), przerwań i kanałów DMA między wszystkimi elementami systemu jest gwarancją poprawnego działania komputera. Za przydział zasobów odpowiedzialny jest BIOS (oprogramowanie zapisane w pamięci stałej komputera, zapewniające współpracę między poszczególnymi jego komponentami), system operacyjny, a czasami użytkownik, który musi sam przydzielić odpowiednie przerwania, kanały DMA oraz adresy I/O. Większość kart rozszerzeń podczas współpracy z systemem komputerowym, korzysta z mechanizmu przerwań. Urządzenia te po wykonaniu określonych działań, informują system komputerowy, generując sygnał zwany przerwaniem. Po otrzymaniu przerwania, procesor wstrzymuje na chwilę działanie aktualnie wykonywanego programu i przechodzi od obsługi otrzymanego przerwania. Najprościej można to przedstawić na przykładzie działania klawiatury. Po przyciśnięciu przycisku na klawiaturze, komputer na chwilę przerywa normalną pracę i wyświetla znak na monitorze. Komputery klasy PC mogą korzystać jedynie z 16 przerwań sprzętowych. Część z tych przerwań jest wykorzystywana przez podstawowe elementy systemu, takie jak zegar systemowy, klawiatura, porty szeregowe, równoległe, napęd dyskietek, zegar czasu rzeczywistego, koprocesor numeryczny, czy dysk twardy komputera. Dla urządzeń dodatkowych pozostaje zatem niewielka ilość wolnych przerwań. Instalując w komputerze kartę graficzną, dźwiękową, sieciową, modem, kartę do zgrywania obrazu, czy kontroler dysków SCSI, należy zadbać, aby nie dochodziło do konfliktów przerwań, gdyż komputer nie będzie działał prawidłowo. Pewną trudność sprawia także fakt, iż niektóre urządzenia mogą współpracować jedynie z określonymi numerami przerwań. Podczas konfigurowania urządzeń powinniśmy opierać się na przedstawionym poniżej schemacie standardowym. - IRQ0 Zegar systemowy. Przerwanie niedostępne dla użytkownika. - IRQ1 Klawiatura. Przerwanie niedostępne dla użytkownika. - IRQ2 Wykorzystywane do różnych zastosowań wewnętrznych. Przerwanie dostępne dla użytkownika tylko w wyjątkowych wypadkach. - IRQ3 Port szeregowy COM2. Wyłączenie przerwania możliwe tylko na poziomie BIOS-u. - IRQ4 Port szeregowy COM1. Wyłączenie przerwania możliwe tylko na poziomie BIOS-u. - IRQ5 Port drukarki LPT2. - IRQ6 Napędy dyskietek. Przerwanie niedostępne dla użytkownika. - IRQ7 Port drukarki LPT1. Wyłączenie przerwania możliwe tylko na poziomie BIOS-u. - IRQ8 Zegar czasu rzeczywistego CMOS. Przerwanie niedostępne dla użytkownika. - IRQ9 Wykorzystywane do różnych zastosowań wewnętrznych. Przerwanie dostępne dla użytkownika tylko w wyjątkowych wypadkach. - IRQ10 Wolne. - IRQ11 Wolne. - IRQ12 Wolne. - IRQ13 Koprocesor numeryczny. Przerwanie niedostępne dla użytkownika. - IRQ14 Dysk twardy lub CDROM, pierwszy kontroler IDE. Przerwanie niedostępne dla użytkownika. - IRQ15 Dysk twardy lub CDROM, drugi kontroler IDE. Urządzenia pracujące na magistrali PCI, umożliwiają wykorzystanie współdzielenia przerwań, tzw. IRQ Sharing. Teoretycznie jedna linia IRQ powinna wystarczyć do obsługi kilku współpracujących komponentów. Jednak nie wszystkie starsze urządzenia potrafią poprawnie pracować przy współdzieleniu przerwania.

Str. 15 Drugim zasobem systemowym wykorzystywanym przez karty rozszerzeń są kanały DMA. Aby zmniejszyć obciążenie procesora i zwolnić go z wykonywania podstawowych zadań (np. kontroli stacji dyskietek), architekturę PC wzbogacono kontrolerem DMA (Direct Memory Access - bezpośredni dostęp do pamięci). Układ ten umożliwia bezpośredni zapis oraz odczyt danych do i z pamięci operacyjnej. Wykonuje on samodzielnie, zlecone przez procesor, operacje transferu danych. Procesor może w tym czasie realizować inne zadania. Obecnie każdy komputer PC ma 8 kanałów DMA. Kanały 0-3 mają szerokość 8 bitów, a 4-7 są 16-bitowe. Na stałe zarezerwowano kanał 0 dla potrzeb kontroli pamięci operacyjnej i 2 dla napędu dyskietek. Z DMA korzystają karty muzyczne (kanały 1 i 5) oraz port równoległy, jeśli pracuje w trybie EPP (z reguły DMA 3). Zatem schemat wykorzystania DMA przedstawia się następująco: - DMA 0 Przeznaczony do zastosowań wewnętrznych. - DMA 1 Wolny. Często rezerwowany przez karty dźwiękowe. - DMA 2 Obsługuje napędy dyskietek. Kanał niedostępny dla użytkownika. - DMA 3 Wykorzystywany przez port równoległy w trybie EPP. - DMA 4 Przeznaczony do zastosowań wewnętrznych. Kanał niedostępny dla użytkownika. - DMA 5 Wolny. Często rezerwowany przez karty dźwiękowe. - DMA 6 Wolny. - DMA 7 Wolny. Nie wszystkie urządzenia podczas pracy wykorzystują przerwania oraz kanały DMA, natomiast wszystkie urządzenia muszą znajdować się w przestrzeni adresowej I/O (wejścia/wyjścia). Przy pomocy odpowiednich portów I/O system komputerowy może komunikować się z urządzeniami peryferyjnymi. Adres I/O jest adresem 16-bitowy, zatem od 0x0000 do 0xFFFF. Większość kart rozszerzeń korzysta z kilku, czy nawet kilkunastu adresów I/O, jednak podczas konfiguracji podaje się zazwyczaj adres bazowy (pierwszy wykorzystywany adres). Niektóre urządzenia np. porty szeregowe i równoległe mają ustalone adresy i nie można ich zmieniać. - 0x03F8 Port szeregowy COM1-0x02F8 Port szeregowy COM2-0x03E8 Port szeregowy COM3-0x02E8 Port szeregowy COM4-0x0378 Port równoległy LPT1-0x0278 Port równoległy LPT2 Wśród zasobów możemy wymienić także przestrzeń adresową pamięci, gdyż niektóre urządzenia korzystają z tej przestrzeni adresowej. Parę lat temu wszystkie karty rozszerzeń wymagały od użytkownika ręcznego ustawienia zasobów systemowych za pomocą zworek umieszczonych na kartach. Po wybraniu odpowiednich ustawień wystarczyło jedynie skonfigurować sterownik, a urządzenie działało prawidłowo. Problem zaczynał się wówczas, gdy w komputerze instalowano wiele modułów dodatkowych, wówczas ustalenie wolnych zasobów systemowych zabierało bardzo dużo czasu. Dlatego też od paru lat producenci zaczęli wycofywać z użycia urządzenia zwane "Legacy" (sprzęt niezgodny ze standardem PnP - Plug and Play), do którego najczęściej zaliczamy karty rozszerzające pracujące na magistrali ISA. Najnowsza technologia Plug and Play (czyli włącz i działaj), wyręcza użytkownika z obowiązku ustawiania zasobów systemowych. Jej ogólna zasada działania jest dość prosta. Po włączeniu komputera BIOS (zgodny ze standardem plug and play) sprawdza, czy zainstalowane są karty ISA, których ustawień nie można zmieniać w sposób dynamiczny. W następnej kolejności przydzielane są wolne zasoby dynamicznie konfigurowalnym kartom PCI. Wynik tych operacji noszący nazwę ESCD (Extended System Configuration Data) zapisywany jest w nieulotnej pamięci tak, aby przy każdym kolejnym starcie komputera BIOS mógł porównać ustawienia sprzętu i (jeśli nic nie zostało zmienione) automatycznie odtworzyć ostatnią poprawnie działającą konfigurację.

Str. 16 W oknie Właściwości urządzenia na zakładce Zasoby znajduje się lista zasobów wykorzystywanych przez dane urządzenie, a także informacje o zaistniałych konfliktach. W przypadku urządzeń PnP system sam przydziela zasoby sprzętowe i nie można ich później zmieniać. Natomiast w przypadku kart ISA, gdzie ręcznie ustawia się zasoby, trzeba poinformować system, z jakich zasobów korzysta sprzęt. Na zakładce Zasoby można wówczas dokonać zmiany. W oknie Menadżera urządzeń można przełączyć widok, aby zobaczyć jakie zasoby sprzętowe są aktualnie wykorzystywane. W tym celu z menu Widok należy wybrać Zasoby według typów. Rys. 1.8 Zasoby sprzętowe Zadanie 1.4.b Konfiguracja zasobów urządzeń 1. Określ jakie urządzenia ISA, a jakie PCI wchodzą w skład twojego systemu i z jakich zasobów korzystają. 2. Doprowadź do konfliktu adresów We/Wy i przerwań, zmieniając ustawienia karty sieciowej 3C509B (np. na przerwanie 12). 3. Przywróć ustawienia zasobów karty sieciowej 3C509B tak, aby pracowała poprawnie. 1.4.e Konfiguracja zaawansowana We właściwościach niektórych urządzeń znajduje się zakładka Zawansowane lub Ustawienia Zaawansowane. Za jej pomocą można zmieniać dodatkowe ustawienia urządzeń. Rys. 1.9 Właściwości zaawansowane kontrolera kanału IDE

Str. 17 1.4.f Instalowanie urządzeń Program instalacyjny Windows 2000 wyszukuje i instaluje sprzęt znajdujący się w komputerze. Jeżeli system w swojej bazie nie znajdzie właściwych sterowników, to po zakończeniu instalacji sterownik należy zainstalować. Instalując nowe urządzenie zgodne z standardem PnP system sam takie urządzenie wykryje i zainstaluje. Jeżeli system nie będzie posiadał sterowników poprosi o wskazanie lokalizacji odpowiednich sterowników. W przypadku starszych urządzeń z panelu sterowania należy wybrać Dodaj/Usuń sprzęt. Wywołany zostanie w ten sposób kreator dodawania nowego sprzętu. Po wybraniu opcji Dodaj/Rozwiąż problemy z urządzeniem system wyszuka urządzenia PnP i zaproponuje wybranie opcji Dodaj nowe urządzenie. W kolejnym oknie zapyta się Czy chcesz, aby system Windows wyszukał nowy sprzęt. Instalując nowe urządzenie warto wybrać Tak. Jeżeli urządzenie nie zostanie wykryte będzie można wskazać typ sprzętu i wybrać z bazy firm i modeli lub wskazać lokalizację sterowników. Rys. 1.10 Kreator dodawania/usuwania sprzętu 1.4.g Konfiguracja ekranu W panelu sterowania znajduje się ikona Ekran odpowiedzialna za zmianę właściwości ekranu. W oknie tym możemy zmienić rozdzielczość (dla monitorów 15 calowych optymalna to 1024x768), ilość kolorów ( True Color - 32 bity, kolor prawdziwy, paleta 16,7 miliona kolorów + przezroczystość). Dodatkowo w opcjach Zaawansowanych znajdziemy na zakładce Monitor możliwość zmiany częstotliwości odświeżania (optymalna to 85Hz, przy założeniu, że monitor taką obsługuje). Na zakładce Ogólne możemy zmienić rozmiar czcionek (dla rozdzielczości 1024x768 optymalne są czcionki duże). Jeżeli występują problemy z kartą graficzną, można zmienić sterowniki karty przez wybór Właściwości na zakładce Karta. Zadanie 1.4.c Ręczna instalacja urządzeń 1. Usuń sterowniki karty sieciowej 3C509 i zainstaluj ją ponownie przez wybór sprzętu z listy. 2. Ustaw optymalne parametry wyświetlania dla twojego ekranu.

Str. 18 1.5 Zarządzanie dyskami 1.5.a Uruchomienie programu W panelu sterowania znajdziemy Narzędzia administracyjne, a w nich ikonę Zarządzanie komputerem. Po uruchomieniu programu w gałęzi Magazyn znajdziemy Zarządzanie dyskami. Po wybraniu, z prawej strony pojawią się informacje o wykorzystaniu napędów dyskowych. Rys. 1.11 Zarządzanie dyskami 1.5.b Tworzenie partycji Aby utworzyć nową partycję na obszarze Nie przydzielone, należy kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać Utwórz partycję. Wywołany zostanie w ten sposób kreator. W pierwszym kroku należy zadecydować, czy utworzyć partycję podstawową, czy rozszerzoną. Następnie przypisać literkę dysku lub wybrać folder będący punktem montowania. W ostatnim kroku należy wybrać formatowanie dysku i rodzaj systemu plików. Rys. 1.12 Okna kreatora tworzenia nowej partycji 1.5.c Zmiana litery dysku i ścieżki Pod prawym przyciskiem myszy znajduje się opcja Zmień literę dysku i ścieżkę.

Str. 19 Zadanie 1.5 Zarządzanie dyskiem 1. CD-ROM przypisz do literki X: 2. Utwórz partycję podstawową o wielkości 500MB. Przypisz ją do litery D:, sformatuj na NTFS. 3. Utwórz kolejną partycję podstawową o wielkości 500MB. Podmontuj ją pod C:\dysk3, sformatuj na NTFS (UWAGA: folder C:\dysk3 utwórz wcześniej). 4. Sprawdź, czy masz dostęp do nowych dysków. 5. Dysk podstawowy uaktualnij do dysku dynamicznego (odpowiednie opcje znajdziesz w menu podręcznym). 6. Usuń wszystkie woluminy poza systemowym. 7. Utwórz wolumin o wielkości 500MB, następnie rozszerz go o dodatkowe 500MB. 1.6 Narzędzia do rozwiązywania problemów W systemie Windows 2000 występuje kilka mechanizmów, służących do rozwiązywania problemów związanych z uruchamianiem komputera i odtwarzaniem po awariach. 1. Tryb awaryjny. Środowisko uruchamiania, w którym ograniczone są ładowane usługi systemowe i sterowniki urządzeń. Ułatwia rozwiązywanie problemów z uruchamianiem systemu. 2. Awaryjny proces naprawczy. Proces naprawczy pomagający w przypadku usunięcia plików systemowych, uszkodzonych sektorów startowych dysku, zniszczenia rejestru. 3. Wykorzystanie kopii bezpieczeństwa. 4. Konsola odzyskiwania. Środowisko uruchamiania dostępne z wiersza poleceń, w którym administrator ma dostęp do dysku twardego komputera. 5. Ponowna instalacja systemu w miejsce uszkodzonego. 1.6.a Tryb awaryjny. Tryb awaryjny służy do rozwiązywania problemów związanych z uruchamianiem systemu. Użytkownik ma do dyspozycji trzy tryby awaryjne. 1. Tryb awaryjny (standardowy). System ładuje minimalną ilość sterowników (mysz, klawiatura, CD-ROM, standardowe urządzenie VGA) i usług systemowych potrzebnych do uruchomienia systemu (dziennik zdarzeń, PnP, RPC, menadżer dysku). Programy z grupy Autostart i z rejestru przeznaczone do automatycznego uruchomienia (HKEY_LOCAL_MACHINE\SOFTWARE\Microsoft\Windows\CurrentVersion\Run) nie zostaną uruchomione. Nie jest ładowany profil i zasady grup. Dostępne są narzędzia i pliki konfiguracyjne systemu, zatem można dokonać zmian i ponownie uruchomić komputer (np. wyłączyć lub uruchomić usługę systemową, sterownik lub automatycznie uruchamiany program). Po uruchomieniu komputera w trybie awaryjnym, w głównym katalogu systemowym (zazwyczaj C:\WINNT) zostaje utworzony plik dziennika rozruchowego Ntbtlog.txt. Jeżeli taki plik istnieje to dane dopisywane są na koniec. Jeżeli zachodzi potrzeba utworzenia pliku dziennika rozruchowego przy normalnym uruchomieniu systemu, należy uruchomić system w trybie Włącz rejestrację rozruchu. 2. Tryb awaryjny z siecią. Podobny do standardowego, ale obejmuje także usługi i sterowniki umożliwiające pracę z siecią. System przetwarza zasady grup. 3. Tryb awaryjny z wierszem poleceń. Podobny do standardowego, ale jako powłoka użytkownika zostaje załadowany jedynie wiersz poleceń.

Str. 20 Aby wejść do trybu awaryjnego przy starcie systemu, gdy w dolnej części ekranu widoczny jest komunikat Aby zobaczyć opcję rozwiązywania problemów i zaawansowane opcje uruchamiania naciśnij F8, należy nacisnąć F8. Po chwili pojawi się menu z możliwością wyboru trybu awaryjnego. Zadanie 1.6.a Tryb awaryjny 1. Uruchom system w trybie Włącz rejestrację rozruchu. 2. Wejdź to trybu awaryjnego, odszukaj i przeanalizuj plik dziennika rozruchowego. 3. Zobacz jakie programy i usługi są uruchamiane przy normalnym starcie systemu. 4. Wejdź do trybu awaryjnego z wierszem poleceń. 1.6.b Awaryjny proces naprawczy Awaryjny proces naprawczy (ERP) jest narzędziem służącym do odtwarzania systemu, którego nie można prawidłowo uruchomić. Przydaje się w sytuacji uszkodzenia lub usunięcia plików systemowych, czy sektorów startowych. ERP bada i naprawia środowisko uruchamiania, sprawdza i zastępuje pliki systemowe, naprawia sektor startowy, odtwarza rejestr w przypadku, gdy zostanie usunięty lub uszkodzony. Aby móc korzystać z awaryjnego procesu naprawczego należy utworzyć dyskietkę naprawczą (ERD). W tym celu: 1. Z menu Start Programy Akcesoria Narzędzia systemowe należy uruchomić program Kopia zapasowa. 2. Na zakładce Zapraszamy należy kliknąć Awaryjny dysk naprawczy. 3. Włożyć czystą dyskietkę i zaznaczyć opcję Wykonaj kopię zapasową rejestru w katalogu naprawczym. Tej kopii będzie można użyć, aby umożliwić odzyskanie systemu w przypadku uszkodzenia rejestru. Rys. 1.13 Okno programu Kopia zapasowa Na dyskietkę zgrywane są następujące pliki: Autoexec.nt - Kopia pliku %SystemRoot%\Repair\Autoexec.nt, używanego do inicjacji środowiska MS-DOS. Config.nt Kopia pliku %SystemRoot%\Repair\Config.nt, używanego do inicjacji środowiska MS-DOS. Setup.log - Kopia pliku %SystemRoot%\Repair\Setup.log, w którym zapisane są informacje o plikach instalowanych przez instalator wraz z ich sumami kontrolnymi CRC. Informacje te wykorzystywane są podczas procesu naprawczego.