BULIMIA MOJA ŚMIERTELNA PRZYJACIÓŁKA Choroba ta zwana byczym głodem polega na przyjmowaniu dużej, niekiedy olbrzymiej, ilości pokarmu w krótkim czasie - niekiedy wartość kaloryczna takiego posiłku kilkakrotnie przekracza dzienne zapotrzebowanie. Napady obżerania mogą występować raz na kilka dni, mogą też być inicjowane kilka razy dziennie. Cechą znamienną bulimii są działania kompensujące wspomniane napady, czyli aktywności przeciwdziałające przytyciu, które mogą przybierać na przykład postać: prowokowania wymiotów, używania środków przeczyszczających, używania środków moczopędnych, intensywnych ćwiczeń fizycznych, intensywnej diety lub głodówki między napadami. KRYTERIA DIAGNOSTYCZNE A. Występują nawracające epizody przejadania się (co najmniej 2 razy tygodniowo w przeciągu 3 miesięcy), w czasie których w krótkim okresie czasu spożywane są duże ilości pokarmu. B. Utrzymuje się uporczywa koncentracja na jedzeniu i silne pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia (głód). C. Pacjent usiłuje przeciwdziałać efektom "tycia" za pomocą jednej lub więcej z następujących metod: prowokowanie wymiotów, prowokowanie wydalania stolca, kolejne okresy głodowania,
stosowanie: leków obniżających łaknienie, preparatów tarczycy, leków moczopędnych; w przypadku bulimii u chorych na cukrzycę, mogą oni bagatelizować leczenie insuliną. D. Samoocenianie siebie jako osoby otyłej oraz zaburzający strach przed przytyciem (zwykle prowadzące do niedoboru masy ciała). PRZYCZYNY Tak jak w przypadku innych zaburzeń odżywiania, w przypadku bulimii nie jest do końca jasne co powoduje chorobę. Uważa się, że bulimia zwykle zaczyna się od niezadowolenia z własnego wyglądu, oraz obawami co do własnych wymiarów i wagi. Konsekwencją tego jest próba odchudzania się, zazwyczaj nieudana i prowadząca do napadów obżarstwa. Obawa przed przytyciem zwiększa się, pojawia się także poczucie winy, które jest chwilowo łagodzone kolejnym napadem. Czynniki biologiczne: podłoże genetyczne, przewlekle podniesiony poziom hormonów stresu (hormony z grupy glikokortykoidów odpowiedzialne mi.in. za regulację gospodarki węglowodanowej), zaburzenia funkcji neuroprzekaźników: serotoniny (samopoczucie, lęk, apetyt), norepinefryny (stres) i dopaminy (mechanizm nagrody), zaburzenia poziomu greliny, hormonu odpowiedzialnego m.in. za odczuwanie głodu i szybkość metabolizmu.
Czynniki psychologiczne: brak poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie, zachowania rodziców - badania pokazują, że około 40% odchudzających się dziewcząt w wieku 9-10 lat, robi to za namową matek, matki osób chorób na bulimię mają tendencje do bycia bardzo krytycznymi, a także zdystansowanymi emocjonalnie względem swoich dzieci; posiłki rodzinne - zaburzenia odżywiania, w tym bulimia, pojawiają się rzadziej w rodzinach, dla których wspólny posiłek jest normalną częścią dnia, w odróżnieniu od rodzin, które niezwykle rzadko zasiadają razem do stołu, lub też nadmiernie celebrują rodzinne posiłki; historia zaburzeń emocjonalnych i uzależnień w najbliższej rodzinie; historia związana z wykorzystaniem na tle seksualnym. Czynniki socjologiczne i kulturowe: odchudzanie - pozytywne komentarze wygłaszane pod adresem osób, które zdołały schudnąć, dojrzewanie - zmiany zachodzące w ciele w okresie dojrzewania są trudne do zaakceptowania dla wielu młodych ludzi, życiowe zmiany - wyprowadzka z domu, wyjazd na studia, zakończenie związku, nowa praca są źródłem stresu, w takiej sytuacji jedzenie może stać się takim aspektem życia, które daje poczucie kontroli, sport, praca i działalność artystyczna - pewne zawody z kręgu sportu, sztuki, wymagają kontrolowania wagi lub utrzymania atrakcyjnego wyglądu i sylwetki, wymienia się aktorów, osobowości telewizyjne, atletów, tancerzy, modelki, obecność w najbliższej rodzinie osoby z zaburzeniami odżywiania lub otyłej. NASTĘPSTWA BULIMII Konsekwencje fizyczne: zaburzenia równowagi elektrolitów: hipokaliemia (niski poziom potasu), która prowadzi do zaburzeń pracy serca (arytmia, wstrząs kardiogenny, zawał mięśnia sercowego) oraz osłabienia siły mięśniowej, niski poziom wolnych jonów wapnia (zaburzenia krzepnięcia, osłabienie kości i zębów, zaburzenia przewodnictwa impulsów nerwowych, zwiększenie ryzyka osteoporozy), chloru (zaburzenia gospodarki wodnej), znaczne uszkodzenia szkliwa zębów na skutek częstego kontaktu z kwasem żołądkowym. Leczenie stomatologiczne jest nieefektywne,
częste wymiotowanie powoduje także przewlekłe podrażnienie gardła, obrzęk ślinianek podżuchwowych (jeden z pierwszych pojawiających się objawów) i przyusznych, rany na języku, powstawanie charakterystycznych blizn i otarć na palcach dłoni (obecność takich śladów stwierdza się zazwyczaj tylko na jednej ręce - objaw Russella)!!! przy wymiotach występują także uszkodzenia przełyku i żołądka, krwawienia w obrębie przewodu pokarmowego, perforacja żołądka, rozciągnięcie żołądka, zaparcia (zależność metabolizmu od środków przeczyszczających), zapalenie trzustki, wrzody żołądka i dwunastnicy, przy gwałtownych wymiotach może dojść do pęknięcia przełyku lub żołądka. najbardziej drastyczną konsekwencję wymiotowania jest nowotwór krtani lub przełyku, przy nadużywaniu środków przeczyszczających często dochodzi do osłabienia ścian odbytnicy i wystąpienia hemoroidów, niedobór cynku - powoduje m.in. niedokrwistość, trudniejsze gojenie się ran, obniżenie odporności, zaburzenia smaku i węchu, wypadanie włosów, zaburzenia cyklu miesiączkowego, aż do całkowitego zaniku miesiączki, ogólne odwodnienie organizmu, powodujące wysuszanie skóry i błon śluzowych, artralgia czyli bóle stawów bez występowania podłoża zapalnego, niski poziom tryptofanu i serotoniny - wpływa na nastrój, zaburzenia snu i potrzeb seksualnych, zachowania impulsywne, oraz apetyt, niedożywienie i odwodnienie mogą powodować obniżenie ciśnienia krwi (zawroty głowy, zaburzenia widzenia, omdlenia, bóle głowy), niedobór żelaza i witaminy B12 - powodują anemię. Konsekwencje psychiczne: silne poczucie winy, niską samoocenę, depresja (w najcięższych przypadkach może prowadzić do prób samobójczych), utrudnienie nawiązywania relacji z innymi ludźmi, autoagresja, która czasem prowadzi do samo okaleczania się, osoby dotknięte bulimią często nawiązują kontakty seksualne z przypadkowymi partnerami (promiskuityzm), skłonność do nadużywania alkoholu i środków odurzających, innym przykładem autodestrukcyjnego zachowania w bulimii bywa kleptomania.
Pamiętaj, że anoreksja, podobnie jak BULIMIA, to CHOROBA ŚMIERTELNA. Nie można lekceważyć jej objawów!!! Leczenie Leczenie bulimii odbywa się głównie za pomocą odpowiedniej psychoterapii wspomaganej leczeniem farmakologicznym. Psychoterapia ma za zadanie zlikwidować psychiczne przyczyny nadmiernego objadania się, a leki mają na celu zmniejszenie łaknienia. Opracowanie: st. piel. dypl. Beata Bodke Źródło: http://bulimia.mam-efke.pl/index.php?go=nastepstwa_bulimii http://objawy-chorob.com/bulimia.html