30.1.2014 A7-0047/33 Poprawka 33 Zbigniew Ziobro, Jacek Włosowicz, Jacek Olgierd Kurski w imieniu grupy EFD Sprawozdanie Anne Delvaux, Konrad Szymański Ramy polityki w zakresie klimatu i energii do roku 2030 COM(2013)0169 2013/2135(INI) A7-0047/2014 Projekt rezolucji (art. 157 ust. 4 Regulaminu) w celu zastąpienia projektu rezolucji nieustawodawczej A7-0047/2014 Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie ram polityki w zakresie klimatu i energii do roku 2030 Parlament Europejski, uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 stycznia 2014 r. pt. Ramy polityczne na okres 2020-2030 dotyczące klimatu i energii (COM(2014)0015), w którym wzywa się do obniŝenia poziomu emisji CO 2 w sektorach objętych systemem handlu emisjami o 43% do 2030 r. w porównaniu z rokiem 2005 poprzez zwiększenie czynnika rocznej liniowej redukcji, określonego w dyrektywie 2003/87/WE, do poziomu 2,2%; uwzględniając wniosek Komisji w sprawie decyzji z dnia 22 stycznia 2014 r. dotyczącej ustanowienia i funkcjonowania rezerwy zapewniającej stabilność rynku dla unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych i zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE (COM(2014)0020), który wprowadza instrument podatkowy zawierający wstępnie określone koszty na poziomie UE związane z dwutlenkiem węgla, co przypomina podatek od emisji CO 2, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 192 ust. 2 lit. c) i art. 194, uwzględniając deklarację (nr 35) dotyczącą art. 194 TFUE 1, załączoną do aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony, uwzględniając ust. 2 lit. b) decyzji -/CP.19 19. Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC) pt. Further advancing the Durban Platform (Ciągły postęp platformy z Durbanu), uwzględniając sprawozdanie komitetu wykonawczego 38. posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO), które wyłącza międzynarodowe linie lotnicze z unijnego systemu handlu emisjami (EU ETS) i odkłada wszelkie działania do 2020 r., 1 Dz.U. C 326 z 26.10.2012, s. 351.
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE z dnia 13 października 2003 r. 1 ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych zbudowany na podstawie zobowiązań prawnych podjętych w protokole z Kioto do UNFCCC, uwzględniając decyzję Rady 2002/358/WE z dnia 25 kwietnia 2002 r. 2 dotyczącą zatwierdzenia protokołu z Kioto do UNFCCC, uwzględniając protokół z Kioto z 1997 r. do będącej traktatem międzynarodowym UNFCCC z 1992 r., ustanawiającego prawnie wiąŝące zobowiązania i system handlu emisjami w celu ograniczenia emisji CO 2, uwzględniając decyzję Rady 94/69/WE z dnia 15 grudnia 1993 r. 3 zatwierdzającą zawarcie UNFCCC, uwzględniając UNFCCC, traktat międzynarodowy zaproponowany na Konferencji Narodów Zjednoczonych Środowisko i Rozwój, zorganizowanej w 1992 r. przez sekretarza generalnego ONZ, Kanadyjczyka Maurice'a F. Stronga w Rio (szczyt Ziemi), uwzględniając decyzję 14/20 (zmiana klimatu na świecie) Rady Zarządzającej Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP) z dnia 17 czerwca 1987 r., na mocy której przyjęto w drodze porozumienia projekt decyzji UNEP/GC.14/L.37/Add.1 - C zawierający tekst złoŝony przez USA, a następnie w 1988 r. powołano Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC), uwzględniając Konferencję Narodów Zjednoczonych w sprawie ochrony środowiska (Konferencję Sztokholmską), zorganizowaną w 1972 r. przez Maurice'a F. Stronga, kanadyjskiego wiceministra ds. pomocy zagranicznej, na której powołano UNEP, uwzględniając fakt, Ŝe Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, które były odpowiedzialne za 36% światowych emisji w 1990 r., nie ratyfikowały protokołu z Kioto, uwzględniając wycofanie się Kanady z protokołu z Kioto w dniu 12 grudnia 2011 r., uwzględniając wygaśnięcie z dniem 31 grudnia 2012 r. protokołu z Kioto oraz fakt, Ŝe najwięksi światowi emitenci CO 2 nie przyjęli ani nie ratyfikowali wiąŝącego traktatu międzynarodowego, uwzględniając plan Komisji dotyczący połączenia EU ETS z australijskim systemem ograniczenia emisji oraz niepowodzenie tego zamiaru z powodu podjęcia przez rząd Australii w dniu 15 października 2013 r. decyzji o likwidacji podatku od emisji CO 2 z dniem 1 lipca 2014 r., uwzględniając niewiąŝące cele zawarte w protokole z Kioto z 1997 r. w odniesieniu do Chin, największego światowego emitenta gazów cieplarnianych, który zwiększył swoje emisje o 290% od 1990 r., jak doniosła o tym Komisja w komunikacie 1 Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32. 2 Dz.U. L 130 z 15.5.2002, s. 1. 3 Dz.U. L 33 z 7.2.1994, s. 11.
COM(2014)0015, uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej przyjęte przez szefów państw i rządów państw członkowskich w dniu 22 maja 2013 r., A. mając na uwadze, Ŝe zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z dnia 22 maja 2013 r. podstawowe znaczenie ma dostarczanie naszym gospodarkom zrównowaŝonej energii po przystępnej cenie, a Unia powinna zwiększyć swoją konkurencyjność i stawić czoła wyzwaniom, jakimi są wysokie ceny i koszty ; B. mając na uwadze, Ŝe inicjatywy UNEP, takie jak UNCED i UNFCCC, posłuŝyły za podstawę do protokołu z Kioto, a ostatecznie do opracowania dyrektywy w sprawie systemu EU ETS (2003/87/WE) oraz zmieniającej ją dyrektywy 2009/29/WE w ramach pakietu klimatyczno-energetycznego w 2008 r.; C. mając na uwadze, Ŝe najwięksi emitenci CO 2, jak Chiny i Indie, byli zwolnieni z obowiązku realizacji celów redukcji CO 2 przewidzianych w protokole z Kioto; D. mając na uwadze, Ŝe Stany Zjednoczone Ameryki nie ratyfikowały protokołu z Kioto; E. mając na uwadze, Ŝe Kanada wycofała się z protokołu z Kioto po jego ratyfikacji; F mając na uwadze, Ŝe protokół z Kioto wygasł z dniem 31 grudnia 2012 r.; G. mając na uwadze, Ŝe w zasadzie jedynie państwa członkowskie UE i EFTA w ramach Europejskiego Obszaru Gospodarczego postanowiły przedłuŝyć swoje zobowiązania z Kioto do 2020 r. (PK 2); H. mając na uwadze, Ŝe najwięksi emitenci CO 2 na świecie, jak USA, Japonia, Kanada, Chiny i Indie, wyraźnie odrzucili wszelkie zobowiązania w ramach przedłuŝenia PK 2, w związku z czym kraje Europy są jedynymi krajami zobowiązanymi do realizowania programu działań Narodów Zjednoczonych w zakresie zmian klimatu; I. mając na uwadze, Ŝe decyzje podjęte na ostatniej Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu (COP 19) odzwierciedlają niechęć rywalizujących na światowym rynku gospodarek do podejmowania w przyszłości jakichkolwiek zobowiązań dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych; J. mając na uwadze, Ŝe w ust. 2 lit. b) decyzji dotyczącej konkluzji ostatniej Konferencji Stron UNFCCC (COP 19) zawarto jedynie zaproszenie wszystkich stron do rozpoczęcia lub zintensyfikowania krajowych przygotowań do ich planowanych i określonych na szczeblu krajowym wkładów, bez uszczerbku dla prawnego charakteru wkładów, w kontekście przyjmowania protokołu, innego instrumentu prawnego lub uzgodnionego porozumienia mającego moc prawną w ramach konwencji mającej zastosowanie do wszystkich stron z myślą o realizacji celu konwencji określonego w art. 2 oraz do poinformowania o nich przed dwudziestą pierwszą sesją Konferencji Stron (w pierwszym kwartale 2015 r. przez strony, które będą gotowe) w sposób ułatwiający jasność, przejrzystość i zrozumienie planowanych wkładów, bez
uszczerbku dla prawnego charakteru wkładów, bez Ŝadnej wiąŝącej mocy, która mogłaby doprowadzić do międzynarodowego traktatu; K. mając na uwadze, Ŝe Komisji, reprezentowanej przez José Manuela Barroso i Connie Hedegaard, nie udało się przekonać globalnych partnerów do udziału w unijnym systemie handlu emisjami w lotnictwie; L. mając na uwadze, Ŝe europejskie linie lotnicze zostały obciąŝone dodatkowymi kosztami operacji poprzez wprowadzenie wymogu zakupu uprawnień do emisji CO 2 w ramach EU ETS w lotnictwie; M. mając na uwadze, Ŝe ceny energii elektrycznej rosną w większości państw członkowskich Unii Europejskiej; N. mając na uwadze, Ŝe globalne emisje CO 2 rosną w związku z brakiem ograniczeń w ramach polityki przeciwdziałania zmianie klimatu w największych i najbardziej dynamicznych gospodarkach świata; O. mając na uwadze, Ŝe w ramach unijnej polityki przeciwdziałania zmianie klimatu nadal likwiduje się bazę i produkcję przemysłową w większości państw członkowskich; P. mając na uwadze, Ŝe dostęp do wszystkich paliw kopalnych i produkcja taniej energii elektrycznej to podstawa gospodarki; Q. mając na uwadze, Ŝe produkcja i zuŝycie węgla wciąŝ wzrastają w skali międzynarodowej, zaś globalny popyt na węgiel podwoił się od 1980 r.; R. mając na uwadze, Ŝe po wygaśnięciu protokołu z Kioto Unia Europejska i państwa członkowskie powiązane w ramach Europejskiego Obszaru Gospodarczego są prawie jedynymi podmiotami prawnie zobowiązanymi do redukcji emisji CO 2 ; 1. odrzuca wniosek Komisji skierowany do Parlamentu i Rady w dniu 22 stycznia 2014 r. w sprawie zmiany celów dotyczących klimatu i energii z 2008 r., w tym reformy systemu handlu emisjami i celów redukcji na okres 2020 2030; 2. odrzuca plany UE dotyczące ram polityki w zakresie klimatu i energii do roku 2030 i wszelkie przyszłe programy dotyczące globalnego ocieplenia i klimatu oraz ich cele dotyczące redukcji emisji CO 2 ; 3. wskazuje, Ŝe po wygaśnięciu protokołu z Kioto UE samotnie zwalcza globalne ocieplenie; 4. zauwaŝa, Ŝe główni emitenci CO 2 wykazali brak ambicji w zakresie określenia przyszłych wiąŝących celów redukcji emisji CO 2 na szczeblu ONZ; 5. przypomina, Ŝe państwa członkowskie stają się mniej konkurencyjne w porównaniu z krajami rozwiniętymi i rozwijającymi się w związku z rosnącymi kosztami energii elektrycznej i obciąŝeniem fiskalnym spowodowanym bezpośrednio lub pośrednio przez błędną politykę UE narzucaną rządom krajowym;
6. zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi sprawozdania dotyczącego rzeczywistych kosztów unijnej polityki przeciwdziałania zmianie klimatu ponoszonych przez kaŝde państwo członkowskie UE od momentu wprowadzenia jej w Ŝycie po ostatecznym przyjęciu przez Radę Europejską dyrektyw 2009/29/WE i 2009/28/WE w dniu 12 grudnia 2008 r.; 7. przypomina Komisji, Ŝe państwa członkowskie mają prawo określać swoje źródła energii, sposób wytwarzania energii, przywóz i wybór paliw oraz sposób wykorzystania tych źródeł energii; 8. wzywa Komisję do powstrzymania się od wszelkie publikacji aktów ustawodawczych i wniosków w sprawie ochrony klimatu czy energii; 9. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji. Or. en