MDRD czy CKD-EPI rewolucja czy ewolucja?

Forum Nefrologiczne 2014, tom 7, nr 1, 38 44 Copyright 2014 Via Medica ISSN 1899 3338 POGLĄDY, STANOWISKA, ZALECENIA, STANDARDY I OPINIE www.fn.viamedica.pl Łukasz Zdrojewski, Bolesław Rutkowski Katedra i Klinika Nefrologii, Transplantologii i Chorób Wewnętrznych Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego MDRD czy CKD-EPI rewolucja czy ewolucja? MDRD or CKD-EPI equation revolution or evolution? Abstract The KDIGO 2012 Evaluation and Management of Chronic Kidney Disease Guidelines recommend implementation of CKD-EPI formula as a method of glomerular filtration rate estimation. This task is to be realised by nephrologists in local environments. Therefore, a thorough kwowledge of GFR estimation methods and differences between MDRD and CKD-EPI formulas is needed. Learning the characteristic features of both formulas is essential for clinical practice and proper interpretation of patient s results. This article is a review of the current state of knowledge on this issue. It also gives up-to-date versions of formulas together with usage instructions. Forum Nefrologiczne 2014, vol. 7, no 1, 38 44 Key words: estimated glomerular filtration rate, egfr, MDRD formula, CKD-EPI formula, chronic kidney disease vvautorzy wytycznych KDIGO stanowczo zalecają wprowadzenie do codziennej praktyki klinicznej wzoru CKD-EPI do obliczania egfrcc Adres do korespondencji: prof. dr hab. n. med. Bolesław Rutkowski Katedra i Klinika Nefrologii, Transplantologii i Chorób Wewnętrznych Gdański Uniwersytet Medyczny ul. Dębinki 7, 80 211 Gdańsk tel.: 58 349 25 05, faks: 58 346 11 86 e-mail: bolo@gumed.edu.pl Wstęp W 2002 roku grupa robocza Kidney Disease Outcomes Quality Initiative (K/DOQI) National Kidney Foundation w Stanach Zjednoczonych przedstawiła koncepcję zespołu chorobowego znanego pod polską nazwą przewlekła choroba nerek (PChN) [1]. Przedstawiona wówczas idea znalazła uznanie wśród środowiska nefrologicznego na świecie, czego dowodem było potwierdzenie i przyjęcie tej definicji oraz stratyfikacji PChN przez międzynarodową grupę Kidney Disease Improving Global Outcomes (KDIGO) w 2004 roku [2, 3]. W tym samym roku kryteria PChN zostały również przyjęte w Polsce [4, 5]. Obecnie mija rok od ogłoszenia kolejnych uaktualnionych międzynarodowych wytycznych postępowania w PChN według KDIGO [6]. Zawarte w nich tezy ugruntowały i wprowadziły do praktyki klinicznej istotne nowe definicje i metody. Ponownie potwierdzono podział PChN na 5 stadiów. Jednakże tym razem uwzględniono wydzielenie stadium G3a i G3b (tab. 1). Poza tym oczekiwanym zapisem w nowych wytycznych zawarto jeszcze jedną istotną kwestię, jaką jest metoda obliczenia szacowanego wskaźnika filtracji kłębuszkowej (egfr, estimated glomerular filtration rate). Służy on do ustalenia rozpoznania PChN, określenia stadium zaawansowania oraz monitorowania przebiegu choroby. Autorzy wytycznych KDIGO stanowczo zalecają wprowadzenie do codziennej praktyki klinicznej wzoru CKD-EPI do obliczania egfr. Z pewnością będzie to istotną nowością w laboratoriach analityki medycznej, w których dziś powszechnie stosowany jest wzór MDRD. Można zatem spodziewać się, że niebawem klinicyści staną wobec konieczności interpretacji niekiedy rozbieżnych wyników egfr, liczonych z wykorzystaniem różnych wzorów. 38

Tabela 1. Stadia przewlekłej choroby nerek Kategoria GFR GFR [ml/min/1,73 m 2 ] Nazwa opisowa G1 90 Prawidłowe lub zwiększone GFR G2 60 89 Niewielkie zmniejszenie GFR G3A 45 59 Zmniejszenie GFR niewielkie do umiarkowanego G3B 30 44 Zmniejszenie GFR umiarkowane do ciężkiego G4 15 29 Ciężkie zmniejszenie GFR G5 < 15 Schyłkowa niewydolność nerek GFR (glomerular filtration rate) przesączanie kłębuszkowe W niniejszym artykule przedstawiono niezbędny zasób wiedzy, który przygotuje lekarzy praktyków do tej nowej sytuacji. Omówiono również istotne różnice między wymienionymi powyżej wzorami. Drogi prowadzące do szacowania przesączania kłębuszkowego Przesączanie kłębuszkowe (GFR) jest miarą wydolności nerek. Jest to hipotetyczna objętość osocza oczyszczona z danej substancji w jednostce czasu. Można powiedzieć, że GFR stanowi podstawowe narzędzie służące do oceny chorych z upośledzoną funkcją wydalniczą nerek, a także w rozpoznawaniu, monitorowaniu leczenia i profilaktyce progresji PChN. Klinicznym złotym standardem wyliczania GFR jest określenie klirensu endogennej kreatyniny. Nie jest to jednak metoda idealna, m.in. ze względu na poza kłębuszkowe (cewkowe) wydalanie kreatyniny. Nie bez znaczenia jest również trudność w rzetelnym przeprowadzeniu badania, gdyż do tego niezbędna jest edukacja i współpraca pacjenta, dokładne wykonanie zbiórki dobowej moczu oraz opracowanie materiału. W rzeczywistości uzyskanie wiarygodnego wyniku GFR w warunkach poradni specjalistycznej czy podstawowej opieki chorych jest stosunkowo trudne. Inne metody określania GFR, takie jak klirens inuliny czy iohexolu, znajdują zastosowanie głównie w badaniach naukowych, w tym jako metody referencyjne przy procesie powstawania równań służących do obliczania egfr. Nie należą zatem do metod powszechnie dostępnych lekarzom praktykom. Krokiem milowym w nefrologii było stworzenie równań, które na podstawie podstawowych danych osobowych (wiek, płeć, rasa), antropometrycznych (masa ciała) i laboratoryjnych (stężenie kreatyniny, azotu mocznika, albuminy) pozwalają szacować klirens kreatyniny i/lub filtrację kłębuszkową. Pierwszym z nich był wzór Cockcrofta-Gaulta [7], który umożliwiał szacowanie klirensu kreatyniny przy łóżku pacjenta. Stosowany był też m.in. w badaniach nad farmakokinetyką wielu leków u osób ze zmniejszonym GFR. Warto pamiętać, że do dzisiaj publikowane pozycje dotyczące dawkowania leków w PChN często odnoszą się do tego wzoru. Jest to istotne, gdyż wartości egfr obliczone z tego wzoru są zaniżone u osób szczupłych i w podeszłym wieku, a zawyżone u osób otyłych i przewodnionych. Dzieje się tak, gdyż podczas procesu tworzenia równania za cel postawiono sobie uzyskiwanie najbliższych prawdzie wyników klirensu kreatyniny u osobnika z idealną masą ciała [8]. Dodatkowo, istotną niedogodnością tego wzoru jest konieczność podawania jako zmiennej we wzorze masy ciała indywidualnego pacjenta. Uniemożliwia to zautomatyzowane stosowanie wzoru na szeroką skalę w wynikach laboratoryjnych. W 1999 roku Levey i wsp. opracowali wzór dla populacji badania Modification of Diet in Renal Disease, znany odtąd od akronimu badania jako MDRD [9]. Występuje on w postaci klasycznej, która uwzględnia takie zmienne, jak wiek, płeć, rasę, stężenie kreatyniny, mocznika i albuminy w surowicy (tzw. MDRD6), oraz uproszczonej uwzględniającej jedynie wiek, płeć, rasę i stężenie kreatyniny (tzw. MDRD4) (tab. 2). Skrócona wersja wzoru MDRD, dzięki swojej prostocie i możliwości automatycznego zamieszczania wyniku egfr ilekroć dokonuje się oznaczenia stężenia kreatyniny w surowicy, stała się podstawowym narzędziem lekarzy praktyków. Warto zauważyć, że pierwotnie opublikowana przez Leveya i wsp. wersja wzoru opracowywana była na podstawie niestandaryzowanych testów do oznaczania kreatyniny. Wraz ze standaryzacją tych testów wzór uległ zmianie w roku 2006 [10], chociaż nie wszystkie laboratoria analityki medycznej oraz podręczniki nefrologii odnotowały ten fakt (tab. 2). Warto wiedzieć, że wzór MDRD opracowavvskrócona wersja wzoru MDRD, dzięki swojej prostocie i możliwości automatycznego zamieszczania wyniku egfr ilekroć dokonuje się oznaczenia stężenia kreatyniny w surowicy, stała się podstawowym narzędziem lekarzy praktykówcc Łukasz Zdrojewski, Bolesław Rutkowski, MDRD czy CKD-EPI rewolucja czy ewolucja? 39

Tabela 2. Najczęściej stosowane wzory do określania szacowanej filtracji kłębuszkowej (egfr, estimated glomerular filtration rate) u osób dorosłych Nazwa Wzór Komentarz Ref. 1. Wzór Cl kr = [(140 wiek) mc.]/(72 S cr ) [7] Cockcrofta- -Gaulta 2. MDRD6 egfr = 170 S cr [mg/dl] 0,999 wiek 0,176 BUN [mg/dl] 0,170 Alb [g/dl] 0,318 [9] 3. MDRD6* egfr = 161,5 S cr [mg/dl] 0,999 wiek 0,176 BUN [mg/dl] 0,170 Alb [g/dl] 0,318 0,762 (jeśli kobieta) 1,18 (jeśli rasa czarna) 4. MDRD4 egfr = 186 S cr [mg/dl] 1,154 wiek 0,203 0,742 (jeśli kobieta) 1,212 (jeśli rasa czarna) 5. MDRD4* egfr = 175 S cr [mg/dl] 1,154 wiek 0,203 0,742 (jeśli kobieta) 1,212 (jeśli rasa czarna) 6. GFR = 141 min (S cr /κ, 1) α maks. (S cr /κ, 1) 1,209 0,993 Age 1,018 (jeśli kobieta) 1,159 (jeśli rasa czarna) *Dla standaryzowanych pomiarów kreatyniny *Dla standaryzowanych pomiarów kreatyniny Zapis skrócony; κ = 0,7; α = 0,329 dla kobiet; κ = 0,9; α = 0,411 dla mężczyzny [9] [10] [10] [6, 16] Tabela 3. Szczegółowe zasady stosowania wzoru w zależności od rasy i płci Rasa Płeć Stężenie kreatyniny [mg/dl] Równanie Biała K 0,7 GFR = 144 (S cr /0,7) 0,329 (0,993) Wiek > 0,7 GFR = 144 (S cr /0,7) 1,209 (0,993) Wiek M 0,9 GFR = 141 (S cr /0,9) 0,411 (0,993) Wiek > 0,9 GFR = 141 (S cr /0,9) 1,209 (0,993) Wiek Czarna K 0,7 GFR = 166 (S cr /0,7) 0,329 (0,993) Wiek > 0,7 GFR = 166 (S cr /0,7) 1,209 (0,993) Wiek M 0,9 GFR = 163 (S cr /0,9) 0,411 (0,993) Wiek > 0,9 GFR = 163 (S cr /0,9) 1,209 (0,993) Wiek GFR (glomerular filtration rate) przesączanie kłębuszkowe vvjednak dalsze badania wykazały, że ta zależność jest bardziej złożona, a wzór MDRD systematycznie zaniża wartość egfr w przedziale 60 20 ml/min/ /1,73 m 2 cc no w populacji liczącej 1628 osób z PChN (tj. z GFR < 60 ml/min/1,73 m 2 ). Dla takiej populacji ustalono zależność liniową między logarytmem GFR a logarytmem ze stężenia kreatyniny [11]. Jednak dalsze badania wykazały, że ta zależność jest bardziej złożona, a wzór MDRD systematycznie zaniża wartość egfr w przedziale 60 120 ml/min/1,73 m 2. Z tego powodu nie można przedstawiać wyników egfr > 60 ml/min/1,73 m 2 liczonych według MDRD. Wzór ten ma małą dokładność u osób zdrowych, gdyż został opracowany w populacji osób z PChN [12]. Niemniej, jak uprzednio wspomniano, wzór MDRD stał się rodzajem wspólnego języka umożliwiającego prowadzenie badań nad epidemiologią PChN na całym świecie. Stało się to możliwe dzięki wprowadzonym modyfikacjom dotyczącym wzoru MDRD, uwzględniającym różnice rasowe. Na podstawie dużych badań populacyjnych stworzono modyfikację wzoru m.in. dla populacji chińskiej i japońskiej [13 15]. Dziesięć lat później, w 2009 roku, ci sami autorzy (Levey i wsp.) opublikowali wyniki badania Chronic Kidney Disease Epidemiology Collaboration oraz powstałe w jego ramach 40 Forum Nefrologiczne 2014, tom 7, nr 1

nowe równanie CKD-EPI, oparte na stężeniu kreatyniny ( ) [16]. Aby uniknąć błędów, jakie związane są z użyciem wzoru MDRD, badanie CKD-EPI przeprowadzono w dużo większej i zróżnicowanej populacji. W etapie tworzenia równania korzystano z danych pochodzących od 8254 osób, zarówno chorych na PChN, jak i zdrowych, będących populacją 10 dużych badań klinicznych. Natomiast w etapie uwierzytelniania w badaniu brało udział łącznie 3896 uczestników z 16 różnych badań klinicznych. Chociaż równanie zawiera takie same 4 zmienne (wiek, płeć, rasa, stężenie kreatyniny) jak MDRD4, to wykazuje zasadnicze różnice. Krzywa zależności między egfr a stężeniem kreatyniny jest stroma (jak w MDRD) dla wyższych wartości kreatyniny, natomiast łagodniejsza dla niższych wartości kreatyniny. Jak piszą autorzy tego równania, krzywa zależności logarytmu ze stężenia kreatyniny i logarytmu z egfr ma postać dwustopniowej pochyłej krzywej (two slope spline). Wpływ na to miały obserwacje osób młodych i zdrowych dawców nerek połączone z danymi uzyskanymi od osób z PChN. Wykazano jednoznacznie, że wzór CKD-EPI jest bardziej dokładny zwłaszcza w przypadku wyższych wartości egfr > 60 ml/min/1,73 m 2 [11, 16]. Porównanie przydatności wzorów MDRD i CKD-EPI W związku z zaleceniem KDIGO dotyczącym implementowania do codziennej praktyki wzoru CKD-EPI toczy się debata zwolenników i przeciwników takiego rozwiązania. Zwolennicy argumentują, że oprócz wyżej wspomnianych zalet wynikających z metodyki jego powstawania, wzór charakteryzuje mniejszy błąd systemowy, co w porównaniu ze wzorem MDRD powoduje zmniejszenie liczby osób błędnie zdiagnozowanych jako chorzy z PChN. Wiąże się to z istotnym przesunięciem części badanych z kategorii GFR 45 59 (stadium G3a PChN) do kategorii GFR 60 89 (niespełniającej kryterium rozpoznania PChN). Zwrócono uwagę, że rozpoznanie PChN stanowi istotny czynnik ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych [17 21]. W metaanalizie Matsushity i wsp. wykazano, że wśród osób przeklasyfikowanych z kategorii GFR 45 59 (G3a) do kategorii 60 89 ml/min/1,73 m 2 przy zastosowaniu wzoru występowała mniejsza śmiertelność ogólna, śmiertelność związana ze zdarzeniami sercowo-naczyniowymi i schyłkowa niewydolność nerek [22]. Wśród 1000 osób przeklasyfikowanych dzięki zastosowaniu wzoru CKD-EPI, w porównaniu z osobami, u których potwierdzono PChN G3a przy użyciu tego wzoru, śmiertelność ogólna wyniosła 9,9 vs. 34,5, zgony związane z chorobami sercowo-naczyniowymi 2,7 vs. 13,0, a zapadalność na schyłkową niewydolność nerek 0,5 vs. 0,8 [22]. Nie do pominięcia jest też fakt, że stosując wzór, klinicysta otrzyma informację o wartości egfr w przedziale 60 90 ml/min/1,73 m 2. Powinno to przełożyć się na lepszą opiekę nad pacjentem oraz umożliwić wcześniejszą odpowiedź prewencyjną na zmniejszającą się filtrację kłębuszkową. Przeciwnicy powszechnego stosowania CKD- -EPI creat argumentują, że MDRD jest dokładniejszy przy niskim GFR [23]. Pozycję kontestującą przyjął między innymi Delanaye. Zastosowanie obydwu wzorów poddał merytorycznej analizie, używając takich narzędzi statystycznych, jak błąd systematyczny (bias, czyli średnią z różnicy między egfr i zmierzonym GFR), precyzja (odchylenie standardowe), dokładność (accuracy). Autor zgadza się z opinią, że wzór zmniejsza ryzyko błędu przy GFR > 60 ml/min/1,73 m 2. Jednak wnioskuje, że przewaga wynika z mniejszego błędu systematycznego. Nie wykazał on jednak istotnej przewagi nad MDRD w stosunku do pozostałych analizowanych przez siebie wskaźników. Sugeruje zatem, że uzyskane dowody nie są wystarczające do usprawiedliwienia porzucenia powszechnie działającego systemu opartego na wzorze MDRD. Stwierdza, że miejsce na stosowanie jest raczej w dużych badaniach populacyjnych, w których niewątpliwie wzór ten wykazał swoją wyższość, niż w indywidualnej praktyce klinicznej [24]. Jednak, jak można wywnioskować z głosów krytycznych, nie ma istotnych klinicznych różnic w dokładności obydwu wzorów w przedziałach z niskim GFR, niemniej przewaga w przedziałach z pośrednim i wysokim GFR jest niebagatelna. Kolejnym ważnym głosem w dyskusji jest praca opublikowana przez Muratę i wsp., w której autorzy porównywali wyniki egfr liczone według MDRD i względem referencyjnej metody oznaczania klirensu nerkowego. Zwrócili uwagę, że używając, uzyskuje się mniejszy błąd systemowy u osób młodych i zdrowych. Natomiast wzór ten przeszacowuje wartości egfr u osób z PChN oraz osób narażonych na jej rozwivvnie do pominięcia jest też fakt, że stosując wzór CKD- -EPI creat, klinicysta otrzyma informację o wartości egfr w przedziale 60 90 ml/min/ /1,73 m 2 cc Łukasz Zdrojewski, Bolesław Rutkowski, MDRD czy CKD-EPI rewolucja czy ewolucja? 41

vvniewątpliwie największą zaletą jest możliwość zweryfikowania momentu ustalenia rozpoznania PChNcc nięcie (w tym po przeszczepieniu nerki); w tej grupie wykazuje też większy błąd systemowy w odniesieniu do MDRD [25]. Ciekawym spostrzeżeniem jest fakt, że obydwa wzory zawyżały wartości egfr u osób powyżej 70. rż., chorych na PChN, biorców przeszczepu, potencjalnych dawców nerek i osób po nefrektomii. Trafnym podsumowaniem tego akademickiego sporu jest przegląd systematyczny Earleya i wsp., w którym przeanalizowano dane pochodzące z 12 dużych badań amerykańskich, europejskich i australijskich. Autorzy dowodzą, iż żaden z dwóch konkurencyjnych wzorów nie jest idealny dla wszystkich ras i zakresów wartości GFR. Jednak uważają, że stosowanie wprowadza mniejszy błąd systemowy w populacji [23]. W skali populacji przeciętny GFR jest wyższy, czułość względem wykrycia PChN jest mniejsza, za to specyficzność wyższa. Chorzy z rozpoznaną w ten sposób PChN są w wyższej grupie ryzyka. Dzięki temu, w kategoriach zdrowia publicznego, lepiej można ukierunkować opiekę i profilaktykę progresji PChN. Warto też zwrócić uwagę, że skuteczność CKD-EPI u osób w wieku podeszłym nie została do końca potwierdzona, gdyż osoby te nie były dostatecznie reprezentowane w populacji badanej w etapie tworzenia wzoru. Spodziewając się istotnych różnic w wynikach egfr po wprowadzeniu do praktyki nowego wzoru, warto wiedzieć, że najbardziej zbieżne wyniki i MDRD występują u osób z niższym egfr, w starszym wieku, przy współwystępowaniu nadciśnienia tętniczego i cukrzycy oraz u osób z największym ryzykiem rozwoju PChN [26]. Przeciwnie, najbardziej rozbieżne wyniki będą pochodzić od osób młodych i zdrowych. Przy tym należy podkreślić, że wykazano większa dokładność wzoru CKD-EPI w tych grupach. Nie do pominięcia jest również kwestia metodyki dużych badań populacyjnych, które kształtują naszą wiedzę dotyczącą skali problemu, jaką jest PChN. W dotychczas publikowanych analizach podawano, że rozpowszechnienie PChN utrzymuje się w zakresie 10 15% [27 32]. Udowodniono jednak, że średnie wartości egfr uzyskiwane z wzoru MDRD są niższe od tych uzyskiwanych z [22, 25, 33]. Mając wiedzę, że wzór MDRD używany był jako narzędzie diagnostyczne w tych badaniach, można się spodziewać, że przeszacowywano w nich rozpowszechnienie PChN. Wykazano, że wśród uczestników badania NHANES, po zastosowaniu wzoru, rozpowszechnienie PChN było mniejsze, niż uważano uprzednio [11]. Podobne są własne obserwacje autorów niniejszej pracy dotyczące rozpowszechnienia PChN wśród dorosłych w Polsce na podstawie badania NATPOL2011 (MDRD 8,4% vs. 5,8%). Przy tego typu badaniach populacyjnych należy jednak zachować ostrożność, gdyż z reguły pojedyncze oznaczenie stężenia kreatyniny może zawyżać rozpowszechnienie PChN. Czy zatem prawdziwa częstość występowania PChN jest jeszcze niższa? Nie jest pewne, czy kolejne równania oparte tylko na stężeniu kreatyniny będą w stanie poprawić swoją skuteczność względem. Furtkę otworzono już we wspomnianych wytycznych KDIGO 2012. Zaproponowano stosowanie wzoru /CysC opartego na pomiarze stężenia kreatyniny i cystatyny C w sytuacjach wątpliwych klinicznie z pogranicza rozpoznania PChN (G3a), w sytuacjach, gdy istotne jest dokładne określenie egfr. Równolegle pojawiają się doniesienia potwierdzające dużo większą dokładność wzoru opartego na oznaczeniu obu tych substancji niż wzorów opartych tylko na stężeniu kreatyniny [34]. Zasadniczym mankamentem dotychczas pozostaje jednak cena oraz brak standaryzacji oznaczania cystatyny C. Podsumowanie Obserwowany proces implementacji wzoru ma charakter raczej ewolucji niż rewolucji. Stanowi kolejny krok w stosunku do wzoru MDRD, a co najważniejsze, wykonany przez tych samych autorów, których niewątpliwie można uznać za ekspertów w tym zagadnieniu. Fakt, iż nowy wzór bazuje na tych samych zmiennych sprawia, że jego wprowadzenie do codziennej praktyki jest łatwe i tanie. Wymaga natomiast współpracy nefrologa ze specjalistą analityki medycznej. Chcąc korzystać z tego nowego narzędzia, należy być świadomym jego zalet i ograniczeń. Niewątpliwie największą zaletą jest możliwość zweryfikowania momentu ustalenia rozpoznania PChN. Dotychczas, stosując wzór MDRD, nierzadko zbyt szybko przekraczano granice GFR ustanowioną na poziomie 60 ml/min/1,73 m 2, będąc zmuszonym rozpoznać PChN. Często nie przekładało się to jednak na leczenie i poprawę rokowania pacjentów. 42 Forum Nefrologiczne 2014, tom 7, nr 1

Wypunktowane słabe strony nowego równania, dotyczące przede wszystkim mniejszej efektywności w bardziej zaawansowanych stadiach PChN, wydają się nie mieć znaczenia klinicznego. W przewlekłej opiece nad pacjentem nefrologicznym postępowania leczniczego nie opiera się na pojedynczym pomiarze egfr, lecz raczej na tendencji wynikającej z wielu pomiarów. Wzór nie wydaje się gorszy od MDRD w praktyce klinicznej w zakresie niższych wartości egfr i u pacjentów bardziej obciążonych. Decyzje dotyczące planowania działań i leczenia nerkozastępczego w stadium G5 PChN nie są i nie powinny być uzależniane od wartości egfr, lecz także od zachowania się innych parametrów biochemicznych oraz stanu ogólnego pacjenta [35]. Tak czy inaczej, należałoby stopniowo wprowadzać w laboratoriach analitycznych w Polsce otrzymywanie automatycznego wskaźnika egfr na podstawie wzoru. Zapewne wskazane byłoby, aby w okresie przejściowym ukazywać wyniki oparte na obu wzorach. Można bowiem spodziewać się następujących korzyści wynikających z używania wzoru : dokładniejsze monitorowanie pacjentów we wczesnych etapach PChN oraz możliwość wcześniejszego rozpoczęcia działań nefroprotekcyjnych; uniknięcie obciążenia poradni specjalistycznej chorymi, którym wystarczy podstawowa opieka zdrowotna [36]; dokładniejsza ocena epidemiologiczna, która, przynajmniej w teorii, powinna poprawić funkcjonowanie opieki zdrowotnej. Nie należy również zapominać, że egfr to wskaźnik szacowany, a nie wartość bezwzględna określająca funkcję nerek. vvdecyzje dotyczące planowania działań i leczenia nerkozastępczego w stadium G5 PChN nie są i nie powinny być uzależniane od wartości egfr, lecz także od zachowania się innych parametrów biochemicznych oraz stanu ogólnego pacjentacc Streszczenie Autorzy opublikowanych przed rokiem wytycznych KDIGO dotyczących postępowania w przewlekłej chorobie nerek zalecają wprowadzenie do praktyki klinicznej oznaczania szacowanego wskaźnika filtracji kłębuszkowej (egfr) według wzoru CKD-EPI zamiast dotychczasowego wzoru MDRD. Zadanie to skierowano przede wszystkim to środowiska nefrologicznego, oczekując jego realizacji na gruncie lokalnym. Przeprowadzając taką zmianę, należy zapoznać się z dostępną wiedzą dotyczącą obliczania egfr i głównymi różnicami pomiędzy wzorami MDRD i CKD-EPI. Wyniki egfr uzyskane na podstawie tych wzorów są niekiedy rozbieżne, co wiąże się ze specyfiką ich powstawania. Stosowanie różnych wzorów niesie też za sobą istotne wady i zalety, z którymi warto się zapoznać, zanim stanie się przed koniecznością interpretowania wyników u konkretnego pacjenta. Niniejszy artykuł stanowi przegląd aktualnych doniesień dotyczących tego zagadnienia. Przedstawiono w nim również aktualne wersje wzorów z instrukcją ich stosowania. Forum Nefrologiczne 2014, tom 7, nr 1, 38 44 Słowa kluczowe: szacowany wskaźnik filtracji kłębuszkowej, egfr, wzór MDRD, wzór CKD-EPI, przewlekła choroba nerek 1. National Kidney Foundation. K/DOQI Clinical Practice Guidelines for Chronic Kidney Disease: evaluation, classification and stratification. Am. J. Kidney Dis. 2002; 61 (2 supl 1.): 1 266. 2. Levey A.S., Eckardt K.U., Tsukamoto Y. i wsp. Definition and classification of chronic kidney disease: a position statement from Kidney Disease: Improving Global Outcomes (KDIGO). Kidney Int. 2005; 67: 2089 2100. 3. Levey A.S., de Jong P.E., Coresh J. i wsp. The definition, classification, and prognosis of chronic kidney disease: a KDIGO Controversies Conference report. Kidney Int. 2011; 80: 17 28. 4. Rutkowski B., Czekalski S., Sulowicz W. i wsp. Epidemiology of kidney diseases in Poland--pilot study (PolNef). Przegl. Lek. 2004; 61: 22 24. 5. Rutkowski B. Przewlekła choroba nerek dziesięć lat w teorii i praktyce. Forum Nefrologiczne 2013; 6: 63 70. 6. KDIGO Board. KDIGO Clinical Practice Guideline for the Evaluation and Management of Chronic Kidney Disease. Kidney Int. 2013; 3: 5 14. 7. Cockcroft D.W., Gault M.H. Prediction of creatinine clearance from serum creatinine. Nephron 1976; 16: 31 41. 8. Cirillo M., Anastasio P., De Santo N.G. Relationship of gender, age, and body mass index to errors in predicted kidney function. Nephrol. Dial. Transplant. 2005; 20: 1791 1798. 9. Levey A.S., Bosch J.P., Lewis J.B. i wsp. A more accurate method to estimate glomerular filtration rate from serum creatinine: a new prediction equation. Modification of Diet in Renal Disease Study Group. Ann. Intern. Med. 1999; 130: 461 470. 10. Levey A.S., Coresh J., Greene T. i wsp. Using standardized serum creatinine values in the modification of diet in renal disease study equation for estimating glomerular filtration rate. Ann. Intern. Med. 2006; 145: 247 254. 11. Inker L.A., Levey A.S. Pro: Estimating GFR using the chronic kidney disease epidemiology collaboration (CKD-EPI) 2009 creatinine equation: the time for change is now. Nephrol. Dial. Transplant. 2013; 28: 1390 1396. 12. Stevens L.A., Coresh J., Greene T., Levey A.S. Assessing kidney function measured and estimated glomerular filtration rate. N. Engl. J. Med. 2006; 354: 2473 2483. Piśmiennictwo Łukasz Zdrojewski, Bolesław Rutkowski, MDRD czy CKD-EPI rewolucja czy ewolucja? 43

13. Zhang L., Zuo L., Wang F. i wsp. Cardiovascular disease in early stages of chronic kidney disease in a Chinese population. J. Am. Soc. Nephrol. 2006; 17: 2617 2621. 14. Zhang L., Zhao F., Yang Y. i wsp. Association between carotid artery intima-media thickness and early-stage CKD in a Chinese population. Am. J. Kidney Dis. 2007; 49: 786 792. 15. Imai E., Horio M., Nitta K. i wsp. Estimation of glomerular filtration rate by the MDRD study equation modified for Japanese patients with chronic kidney disease. Clin. Exp. Nephrol. 2007; 11: 41 50. 16. Levey A.S., Stevens L.A., Schmid C.H. i wsp. A new equation to estimate glomerular filtration rate. Ann. Intern. Med. 2009; 150: 604 612. 17. Matsushita K., van der Velde M., Astor B.C. i wsp. Association of estimated glomerular filtration rate and albuminuria with all-cause and cardiovascular mortality in general population cohorts: a collaborative meta-analysis. Lancet 2010; 375: 2073 2081. 18. Sarnak M.J., Levey A.S. Cardiovascular disease and chronic renal disease: a new paradigm. Am. J. Kidney Dis. 2000; 35 (4 supl. 1): 117 131. 19. Weiner D.E., Tighiouart H., Amin M.G. i wsp. Chronic kidney disease as a risk factor for cardiovascular disease and all-cause mortality: a pooled analysis of community-based studies. J. Am. Soc. Nephrol. 2004; 15: 1307 1315. 20. Weiner D.E., Sarnak M.J. A decade after the KDOQI CKD guidelines: impact on the cardiovascular disease-ckd paradigm. Am. J. Kidney Dis. 2012; 60: 710 712. 21. Anavekar N.S., McMurray J.J., Velazquez E.J. i wsp. Relation between renal dysfunction and cardiovascular outcomes after myocardial infarction. N. Engl. J. Med. 2004; 351: 1285 1295. 22. Matsushita K., Mahmoodi B.K., Woodward M. i wsp. Comparison of risk prediction using the CKD-EPI equation and the MDRD study equation for estimated glomerular filtration rate. JAMA 2012; 307: 1941 1951. 23. Earley A., Miskulin D., Lamb E.J., Levey A.S., Uhlig K. Estimating equations for glomerular filtration rate in the era of creatinine standardization: a systematic review. Ann. Intern. Med. 2012; 156: 785 795. 24. Delanaye P., Pottel H., Botev R., Inker L.A., Levey A.S. Con: Should we abandon the use of the MDRD equation in favour of the CKD-EPI equation? Nephrol. Dial. Transplant. 2013; 28: 1396 1403. 25. Murata K., Baumann N.A., Saenger A.K. i wsp. Relative performance of the MDRD and CKD-EPI equations for estimating glomerular filtration rate among patients with varied clinical presentations. Clin. J. Am. Soc. Nephrol. 2011; 6: 1963 1972. 26. Pattaro C., Riegler P., Stifter G. i wsp. Estimating the glomerular filtration rate in the general population using different equations: effects on classification and association. Nephron Clin. Pract. 2013; 123: 102 111. 27. Levey A.S., Coresh J. Chronic kidney disease. Lancet 2012; 379: 165 180. 28. Coresh J., Astor B.C., Greene T., Eknoyan G., Levey A.S. Prevalence of chronic kidney disease and decreased kidney function in the adult US population: Third National Health and Nutrition Examination Survey. Am. J. Kidney Dis. 2003; 41: 1 12. 29. Ninomiya T., Kiyohara Y., Kubo M. i wsp. Chronic kidney disease and cardiovascular disease in a general Japanese population: the Hisayama Study. Kidney Int. 2005; 68: 228 236. 30. Atkins R.C., Polkinghorne K.R., Briganti E.M. i wsp. Prevalence of albuminuria in Australia: the AusDiab Kidney Study. Kidney Int. Suppl. 2004; 92: 22 24. 31. Rutkowski B., Krol E. Epidemiology of chronic kidney disease in central and eastern europe. Blood Purif. 2008; 26: 381 385. 32. Krol E., Rutkowski B., Czarniak P. i wsp. Early detection of chronic kidney disease: results of the PolNef study. Am. J. Nephrol. 2009; 29: 264 273. 33. Gifford F.J., Methven S., Boag D.E., Spalding E.M., Macgregor M.S. Chronic kidney disease prevalence and secular trends in a UK population: the impact of MDRD and CKD-EPI formulae. QJM 2011; 104: 1045 1053. 34. Astor B.C., Hallan S.I., Miller E.R., 3rd, Yeung E., Coresh J. Glomerular filtration rate, albuminuria, and risk of cardiovascular and all-cause mortality in the US population. Am. J. Epidemiol. 2008; 167: 1226 1234. 35. Liberek T., Warzocha A., Galgowska J., Taszner K., Clark W.F., Rutkowski B. When to initiate dialysis is early start always better? Nephrol. Dial. Transplant. 2011; 26: 2087 2091. 36. Jadoul M., Wiecek A., Van Biesen W. A decade after the KDOQI CKD guidelines: a perspective from Europe. Am. J. Kidney Dis. 2012; 60: 743 744. 44 Forum Nefrologiczne 2014, tom 7, nr 1