Chcę poznać Boga i duszę Filozofowie o Absolucie
W jaki sposób można poznać Boga?
Jak poznać Kogoś, Kto pozostaje niewidzialny i niepoznawalny?
Szukając argumentów na istnienie Boga Świat (np. Teoria Wielkiego Wybuchu, piękno przyrody) Człowiek ( potrzeba miłości i prawdy)
Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy
wiedza i wiara Łac. fides Relacja oparta na zaufaniu przyjęcie czegoś za prawdę na podstawie czynników nie dających całkowitego uzasadnienia, oczywistości, czy pewności gr. episteme; łac. scientia to zbiór uzyskanych w procesie poznawczym wiadomości, możliwych do uzasadnienia.
Relacja między filozofią a teologią Postawa filozofa jest bardziej obiektywna. On podejmuje swoje zagadnienie z dystansu. Teolog natomiast wnosi do swoich badań zaangażowanie wiary. Filozof otwiera swe oczy pełen podziwu dla całej gamy rzeczywistości. Teolog zaś jest pociągany przez doświadczenie Boga w konkretnym objawieniu. Perspektywa filozofa jest bardziej kosmologiczna. On chce wiedzieć, jak świat jest zbudowany. Perspektywa teologa jest bardziej egzystencjalna. Jest on zainteresowany zwycięstwem Bytu nad niebytem. J. O. Donnell, Wprowadzenie do teologii dogmatycznej
Philosophia ancilla theologiae
Św. Augustyn: Aurelius Augustinus (ur. 13 listopada 354 w Tagaście, zm. 28 sierpnia 430 w Hipponie) W zakresie epistemologii: platonizm, natywizm, iluminacja, intuicja, kontemplacja i łaska Woluntaryzm Zło jako brak dobra Historiozofia Civitas Dei i Civitas terrena
Kilka myśli Doktora Łaski: Co znaczy wierzyć, jeżeli nie uznać za prawdę tego, co się słyszy? Uznanie za prawdę jest kwestią woli, a więc wiara zależy od woli. Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest nasze serce, dopóki w Tobie nie spocznie. Kochaj i czyń, co chcesz! Boże, daj mi siłę, abym mógł zrobić wszystko, czego ode mnie żądasz. A potem żądaj ode mnie, czego chcesz. Istnieją dwa rodzaje jałmużny: dawanie i przebaczanie. Dawanie tego, co dobrego zdobyłeś; przebaczanie tego, co wycierpiałeś. Gdzie Bóg jest na pierwszym miejscu, tam wszystko jest na swoim miejscu. Pracuj tak, jakby wszystko zależało od ciebie ale ufaj tak, jakby wszystko zależało od Boga.
Św. Anzelm (1033-1109) Oparta na objawieniu wiara poprzedza poznanie rozumowe, stąd zasada: fides quearens intellectum
Wyznaję, Panie, i dziękuję za to, że stworzyłeś we mnie ten twój obraz, bym pamiętając o tobie, o tobie myślał i ciebie kochał! Został on jednak do tego stopnia zamazany naporem występków, tak bardzo zaciemniony oparami grzechów, iż nie może czynić tego, do czego został uczyniony, jeżeli ty go nie odnowisz i nie naprawisz. Nie usiłuję, Panie, przeniknąć twojej głębi, gdyż w żadnym razie nie przyrównuję do niej mego intelektu; pragnę jednak do pewnego stopnia zrozumieć twoją prawdę, w którą wierzy i którą kocha moje serce. Nie staram się bowiem zrozumieć, abym uwierzył, ale wierzę, bym zrozumiał. Albowiem i w to wierzę, że jeżeli nie uwierzę, nie zrozumiem. Św. Anzelm, Proslogion, tłum. T. Włodarczyk, Warszawa 1992, s. 144
Ontologiczny dowód na istnienie Boga
A więc, Panie, który udzielasz zrozumienia wierze, daj mi, bym zrozumiał, na ile to uważasz za wskazane, że jesteś, jak w to wierzymy, i jesteś tym, w co wierzymy. A wierzymy zaiste, że jesteś czymś, ponad co niczego większego nie można pomyśleć. Czy więc nie ma jakiejś takiej natury, skoro powiedział głupi w swoim sercu: nie ma Boga? Z całą pewnością jednak tenże sam głupiec, gdy słyszy to właśnie, co mówię: "coś, ponad co nic większego nie może być pomyślane", rozumie to, co słyszy, a to, co rozumie, jest w jego intelekcie, nawet gdyby nie rozumiał, że ono jest. Czymś innym bowiem jest to, że rzecz jest w intelekcie, a czymś innym poznanie tego, że rzecz jest. Kiedy bowiem malarz zastanawia się nad tym, co zamierza dopiero wykonać, to bez wątpienia ma w intelekcie to, czego jeszcze nie zrobił, ale nie poznaje jeszcze, że to jest. Kiedy zaś już namalował, to ma i w intelekcie to, co już wykonał, i poznaje, że to jest. A więc także głupi przekonuje się, że jest przynajmniej w intelekcie coś, ponad co nic większego nie może być pomyślane, ponieważ gdy to słyszy, rozumie, a cokolwiek jest rozumiane, jest w intelekcie. Ale z pewnością to, ponad co nic większego nie może być pomyślane, nie może być jedynie w intelekcie. Jeżeli bowiem jest jedynie tylko w intelekcie, to można pomyśleć, że jest także w rzeczywistości, a to jest czymś większym. Jeżeli więc to, ponad co nic większego nie może być pomyślane, jest jedynie tylko w intelekcie, wówczas to samo, ponad co nic większego nie może być pomyślane, jest jednocześnie tym, ponad co coś większego może być pomyślane. Tak jednak z pewnością być nie może. Zatem coś, ponad co nic większego nie może być pomyślane, istnieje bez wątpienia i w intelekcie, i w rzeczywistości. Św. Anzelm, Proslogion, tłum. T. Włodarczyk, Warszawa 1992, s. 144