Czego oczekuje i co robi użytkownik?

Czego oczekuje i co robi użytkownik?

Projektowanie dobrego interfejsu zaczyna się od zrozumienia ludzi.

jacy są? dlaczego używają danych programów i w jaki sposób to robią? jakimi motywacjami i intencjami kieruje się użytkownik? w jaki sposób zamierza posługiwać się programem?

"Znaj swych użytkowników, gdyż nie są oni Tobą!"

Pierwszy etap budowania interfejsu polega na rozpracowaniu, co użytkownik chce właściwie osiągnąć.

Zadając właściwe pytania, możesz włączyć zapotrzebowanie użytkowników w proces projektowania. Kiedy klient mówi, że zależy mu na jakiejś funkcji, to dopytaj, dlaczego tak jest. Określ cel, jaki chce za jej pomocą osiągnąć.

Podstawy badań użytkowników Musisz najpierw określić, jacy ludzie będą korzystać z interfejsu. W tym celu najlepiej po prostu spotkać się z przyszłymi użytkownikami.

Podstawy badań użytkowników Choć to może być trudne, spróbuj opisać swoich potencjalnych odbiorców pod kątem tego, w jaki sposób i w jakim celu będą korzystać z Twojego oprogramowania.

Podstawy badań użytkowników Obserwacja bezpośrednia Studia przypadków Ankiety Persony

Motywacja użytkownika do nauki Oto ważne pytanie: "Jaki wysiłek zamierzają użytkownicy włożyć w naukę obsługi Twojego interfejsu?"

Motywacja użytkownika do nauki Innymi słowami: jaką otwartością powinien się odznaczać się Twój interfejs? Jeżeli nie będzie dostatecznie otwarty, użytkownicy będą się czuć stłamszeni i niezadowoleni. Zbyt otwarty interfejs może natomiast sparaliżować użytkownika, który nie będzie wiedział, co robić.

Motywacja użytkownika do nauki Musisz zatem zdecydować, jaką możliwość samodzielnego podejmowania decyzji należy użytkownikowi zapewnić.

Motywacja użytkownika do nauki Aplikacja musi adekwatnie zaspokajać potrzeby użytkowników pod dwoma względami: pomagać w nauce obsługi narzędzia jak i pozwalać osobom korzystającym z nich często bezproblemowo robić to, co chcą

Wzorce opisujące zachowania ludzi: Bezpieczna eksploracja Pragnienie natychmiastowej satysfakcji Satisficing Zmiany na bieżąco Odwlekanie decyzji Stopniowa konstrukcja Przyzwyczajenie Mikroprzerwy Pamięć przestrzenna Pamięć prospektywna Wspomagane powtarzanie Miłość do klawiatury Porady innych Osobiste rekomendacje

Bezpieczna Eksploracja Chciałbym się rozejrzeć i nie zgubić ani nie nabawić kłopotów. Użytkownik czujący, że może swobodnie zapoznawać się z interfejsem, nie narażając się na niepożądane konsekwencje, ma szansę nauczyć się więcej i z większą chęcią niż ktoś, kto nie jest skłonny do takiej eksploracji. Dobre oprogramowanie pozwala na wypróbowanie czegoś nowego, ewentualne zrezygnowanie z tej czynności i spróbowanie czegoś jeszcze innego zupełnie bez stresu.

Pragnienie natychmiastowej satysfakcji Chcę coś osiągnąć już teraz. Ludzie lubią, gdy ich działania odnoszą natychmiastowy skutek taka już jest natura ludzka. Kiedy nowy użytkownik aplikacji odnosi sukces już po pierwszych kilku sekundach, od razu czuje się usatysfakcjonowany. Będzie z niej chętniej korzystał, nawet jeśli z czasem aplikacja będzie coraz trudniejsza w użyciu. Nie czułby większej pewności siebie i większej wiary w swoje umiejętności nawet wtedy, gdyby nauka używania aplikacji zajęła mu więcej czasu.

Satisficing Robię to wystarczająco dobrze. Nie chcę już spędzać czasu na nauce robienia tego lepiej. Ludzie nie zapoznają się z nowymi interfejsami systematycznie. Nie przeglądają wszystkich elementów po kolei, by zdecydować: Hm, wydaje mi się, że ten przycisk przysłuży mi się najlepiej. Użytkownik raczej przegląda interfejs pobieżnie, wybiera pierwszy z brzegu element, który może mu się przydać, i próbuje z niego skorzystać nawet jeśli wybór ten okaże się błędny.

Zmiany na bieżąco Pomyślałem, że zrobię coś innego. Ludzie czasami przerywają jedną czynność, żeby wykonać inną. Można wejść do pokoju z zamiarem znalezienia klucza, żeby tylko znaleźć gazetę i zabrać się za jej czytanie. Można też wejść na Amazon.com, żeby poczytać recenzje, a ostatecznie zdecydować się na kupno książki. Taka zmiana może wynikać z przypadkowego odwrócenia uwagi, ale równie dobrze może być całkowicie zamierzona. Tak czy inaczej, cel użytkownika może ulec zmianie, kiedy korzysta z Twojego interfejsu.

Odwlekanie decyzji Nie chcę odpowiadać na to teraz; daj mi skończyć!. Wzorzec ten wynika z pragnienia natychmiastowej satysfakcji. Nastawiony na wykonanie zadania użytkownik potraktowany zbędnymi pytaniami prawdopodobnie zdecyduje się je pominąć, by wrócić do nich później. Przykładowo rejestracja na niektórych forach internetowych bywa procesem bardzo długim i skomplikowanym. Trzeba wybrać nazwę ekranową, podać adres e-mailowy, określić ustawienia prywatności, dobrać awatar, napisać coś o sobie długo by wymieniać. Ale ja chciałem tylko napisać jeden, krótki post jęknie użytkownik. Czemu zatem nie pozwolić mu na pominięcie większości pytań, wypełnienie koniecznych pól i jeżeli w ogóle będzie chciał uzupełnienie formularza w późniejszym terminie? W innym przypadku skazujesz go na pół godziny pisania esejów w odpowiedzi na pytania i poszukiwanie idealnego awatara.

Stopniowa konstrukcja Zmienię to. Coś tu jest nie tak. Zmienię to jeszcze raz. O, już lepiej. Człowiek zajęty tworzeniem czegoś zazwyczaj nie przestrzega dokładnej kolejności. Nawet ekspertom nie zdarza się zaczynać od początku, systematycznie wykonywać kolejne czynności, żeby na koniec otrzymać idealny rezultat. Wprost przeciwnie! Ekspert zaczyna od opracowania jakiejś niewielkiej części projektu, nad którą pracuje dalej, po czym przygląda się jej w szerszym kontekście, testuje (jeżeli chodzi o kod lub coś, co można puścić ), naprawia błędy, a w końcu dobudowuje kolejne części. Może też zacząć od nowa, jeśli nie podobają mu się owoce jego pracy. Proces twórczy składa się z krótkich przypływów weny. Polega on tak samo na cofaniu się, jak i podążaniu do przodu.

Przyzwyczajenie Skoro ten gest działa wszędzie, czemu nie tutaj?. Kiedy często używa się jednego interfejsu, po jakimś czasie pewne czynności fizyczne stają się odruchowe. Chodzi o czynności, takie jak naciskanie Ctrl+S, by zapisać dokument, klikanie przycisku Wstecz, by opuścić stronę internetową, naciskanie klawisza Enter, by zamknąć okno modalne, włączanie i ukrywanie okien gestami, czy choćby naciskanie pedału hamulca w samochodzie. Użytkownik przestaje myśleć o takich czynnościach świadomie, gdyż stają się instynktowne.

Mikroprzerwy Czekam na pociąg. Daj mi zrobić coś pożytecznego w dwie minuty. Ludziom często trafia się kilka minut przerwy. Być może muszą dać odpocząć swojemu umysłowi. Być może stoją w kolejce lub w korku. Być może są znudzeni i zniecierpliwieni. Chcą zrobić coś konstruktywnego lub zabawnego, żeby spędzić kilka wolnych chwil; wiedzą jednocześnie, że na bardziej pochłaniające sposoby spędzania czasu w sieci nie mogą sobie pozwolić. Wzorzec ten odnosi się szczególnie do urządzeń przenośnych, ponieważ w takich momentach można z nich bez trudności skorzystać.

Pamięć przestrzenna Mógłbym przysiąc, że ten przycisk był tu przed sekundą. Gdzie się podział?. Ludzie posługujący się dokumentami i obiektami zazwyczaj odnajdują je później według tego, gdzie są, a nie tego, jak się nazywają. Porównajmy pulpity Windowsa, Mac OS i Linuksa. Wielu ludzi używa pulpitu jako miejsca przechowywania dokumentów, często używanych aplikacji itp. Okazuje się, że ludzie wykorzystują pamięć przestrzenną w poszukiwaniach zamieszczonych na pulpicie elementów i jest to bardzo efektywna metoda. Ludzie wymyślają własne systemy klasyfikacji albo potrafią sobie przypomnieć, że ten dokument znajdował się w prawym górnym rogu przy tym-a-tym.

Pamięć prospektywna Umieszczam to tutaj, żebym później pamiętał, by się tym zająć. Pamięć prospektywną wykorzystujemy, kiedy planujemy wykonanie jakiejś czynności i znajdujemy sposób, żeby sobie o niej przypomnieć. Jeżeli np. masz jutro wziąć ze sobą do pracy książkę, dziś możesz ją położyć na stoliku przy drzwiach wyjściowych z domu. Jeżeli musisz odpisać później na czyjś e-mail (byle nie teraz!), możesz zostawić otwarte okno z tymże listem na ekranie. Jeżeli zdarza Ci się często przegapiać zebrania, możesz ustawić alarm na pięć minut przed takim zebraniem w Outlooku lub na telefonie.

Wspomagane powtarzanie Ile razy mam to zrobić?. Przy korzystaniu z różnego rodzaju aplikacji użytkownik musi niekiedy wielokrotnie powtarzać jedną czynność. Im to jest łatwiejsze, tym lepiej. Jeżeli możesz w jakiś sposób zredukować tę czynność do jednego skrótu klawiszowego lub kliknięcia przypadającego na powtórzenie albo jeszcze lepiej kilku kliknięć bądź komend klawiszowych do obsłużenia wszystkich powtórzeń, oszczędzisz użytkownikom katorgi.

Miłość do klawiatury Nie każ mi używać myszy. Są ludzie, dla których używanie myszy jest trudne z obiektywnych, fizycznych przyczyn. Inni nie lubią się przełączać między klawiaturą a myszą, ponieważ wymaga to czasu i wysiłku, wobec czego wolą trzymać palce na klawiaturze. Niepełnosprawni mogą z kolei nie widzieć ekranu, a ich oprogramowanie pomocnicze reaguje jedynie na polecenia wydawane z klawiatury.

Porady innych Co powiedzieli o tym inni?. Człowiek jest istotą społeczną. Choć zdarza nam się mieć niepodważalne przekonania, często sugerujemy się tym, co myślą inni. Zwróć uwagę na niesłychany rozwój systemów komentowania, których przykłady to recenzje książek (i praktycznie wszelkich innych artykułów) na Amazon, filmów na IMDb, zdjęć na Flickrze oraz komentarze w różnorakich sklepach internetowych, gdzie klienci sami mogą recenzować produkty. Serwisy aukcyjne typu ebay w praktyce przekładają opinie użytkowników na rzeczywiste ceny. Blogi są istnymi ambonami, z których ludzie mogą wypowiadać się na każdy temat, od produktów, przez programowanie, po politykę.

Osobiste rekomendacje Kolega mi to polecił, więc musi być dobre. Wzorzec opiera się na tej samej zasadzie, co poprzedni: myśli innych ludzi mają na nas wpływ i to na tyle, że chętniej czytamy artykuły i oglądamy filmy polecone przez innych niż znalezione w inny sposób. Aspekt osobisty ma duży wpływ na nasze decyzje dotyczące tego, co czytamy w sieci. Uwzględnij zatem wprowadzenie obsługi współdzielenia treści między ludźmi. Stwórz użytkownikom możliwość przesyłania adresów URL (lub samych treści) znajomym i członkom rodziny drogą e-mailową lub za pośrednictwem sieci społecznościowej w rodzaju Facebooka lub Google Plus.