O ile w każdym systemie Unix powinien znajdować się edytor VI, o tyle w nowszych systemach tegoż samego typu powinien znajdować się i program VIM. Początkujący użytkownicy często niechętnie korzystają z tego programu, a wręcz go unikają. Powody są co najmniej dwa: ubogi wygląd i trudność obsługi. Bynajmniej jedno wiąże się z drugim. W programie tym nie istnieje menu takie, jak np. w mcedit, czy windowsowym notatniku - tutaj trzeba posługiwać się komendami niczym w wierszu poleceń. Komendy te trzeba oczywiście znać, ale jak się za chwilę okaże, nie jest to nic kosmicznego. Jest jeszcze trzecia "wada" VIM'a - nieestetyczny wygląd samego tekstu. Standardowo pisząc w tym edytorze tekst nie tylko zawijany na końcu, ale i łamany. Jak się później okaże można i temu zaradzić, ale niemniej jednak trzeba zauważyć, że jest to typowy edytor kodu i nie nadaje się do czytania długich artykułów. Mimo to VIM chętnie używany jest przez programistów systemów UNIX i jego odmian (także innych systemów).
O ile w każdym systemie Unix powinien znajdować się edytor VI, o tyle w nowszych systemach tegoż samego typu powinien znajdować się i program VIM. Początkujący użytkownicy często niechętnie korzystają z tego programu, a wręcz go unikają. Powody są co najmniej dwa: ubogi wygląd i trudność obsługi. Bynajmniej jedno wiąże się z drugim. W programie tym nie istnieje menu takie, jak np. w mcedit, czy windowsowym notatniku - tutaj trzeba posługiwać się komendami niczym w wierszu poleceń. Komendy te trzeba oczywiście znać, ale jak się za chwilę okaże, nie jest to nic kosmicznego. Jest jeszcze trzecia "wada" VIM'a - nieestetyczny wygląd samego tekstu. Standardowo pisząc w tym edytorze tekst nie tylko zawijany na końcu, ale i łamany. Jak się później okaże można i temu zaradzić, ale niemniej jednak trzeba zauważyć, że jest to typowy edytor kodu i nie nadaje się do czytania długich artykułów. Mimo to VIM chętnie używany jest przez programistów systemów UNIX i jego odmian (także innych systemów).
Trochę historii Visual In ex Czysty program został napisany w 1976 roku przez niejakiego Bill Joy'a (William Nelson Joy) na potrzeby systemu BSD. Edytor posiada dwa tryby pracy. Pierwszy tryb to pisanie (wprowadzanie). Drugi zaś przypomina menu graficznych edytorów, z tą jednak różnicą, że nie używamy zakładek, a wpisujemy polecenia edytora vi lub ex (otwórz, zapisz, wyjdź). VI improved W podręczniku systemowym (manual) możemy przeczytać: "vim - udoskonalony vi, tekstowy edytor programistów". Autorem programu jest Bram Moolenaar. Holenderski programista opublikował go w 1991 roku.
VI a VIM Podstawowe zmiany jakie istnieją pomiędzy tymi edytorami to wielokrotne cofanie zmian (undo), gdzie VIM daje możliwość tysiąckrotnego cofnięcia, natomiast VI - jednokrotnego. Do tego VIM umożliwia przewijanie ekranu w poziomie, zwiększenie limitu długości wierszy oraz rozmiaru pliku. Ponadto rozszerzony program posiada 26 rejestrów (tzw. schowków), w których można przechowywać fragmenty tekstów. Oprócz tego program umożliwia kolorowanie składni oraz wsparcie dla narzędzi programistycznych (m.in. kompilatory, debugery). Ciekawostka Warto wspomnieć, że oprócz konsolowego edytora można spotkać się z wersja graficzną - gvim. Istnieją wersje programu działające także na innych systemach, nie tylko Unix (np. Windows).
Polecenia 2 tryby pracy - tryb wprowadzania, czyli pisania (VISUAL) i poleceń (NORMAL). Tryb normal z kolei umożliwia wprowadzenie dwóch typów poleceń: polecenia vim (w tym vi) oraz ex. Standardowo po otwarciu programu zostaniemy poczęstowani trybem NORMAL (polecenia). Aby przejść do pisania możemy użyć klawisza [a] (ang. append - dopisywanie za lub przed znakiem, dosł. dołączać) lub [i] (ang. insert - wstawianie, nadpisywanie wyrazów, dosł. wkładać) - często w edytorach graficznych możemy wywołać te dwa tryby klawiszem [Insert] na klawiaturze. Aby powrócić do poleceń wciskamy [ESC].
Polecenie ex :q Wyjście z programu, jeśli zapisano zmiany (quit) :q! Bezwzględne wyjście z programu :w Zapis (write) :w nowa_nazwa Zapisuje plik pod inną nazwą :e nazwa_pliku Edytuje plik o podanej nazwie :help Pomoc programu - otwiera plik help.txt (warto zerknąć) Aby usprawnić pracę możemy połączyć niektóre polecenia, np. :wq (zapis i natychmiastowe wyjście).
Polecenia vi: ZZ Zapis oraz wyjście (to samo co w ex - :wq) l (małe "L") Kursor w prawo (o jeden znak) h Kursor w lewo (j/w) k Kursor w górę (j/w) j Kursor w dół (j/w) b Kursor o słowo w lewo w Kursor o słowo w prawo 0 (cyfra zero) Przenosi kursor na początek wiersza $ Ustawia kursor na końcu wiersza a Tryb wprowadzania z dopisywaniem (ang. append) i Tryb wprowadzania z nadpisywaniem (ang. insert) x Usuwa znak - standardowo ten, który jest podświetlany kursorem