1. Nazwa przedmiotu: Historia kultury i sztuki 2. Kod przedmiotu: 3. Język wykładowy: AiU_N_I_HKiS 1 polski 4. Kierunek: Architektura i Urbanistyka 5. Specjalność: 6. Rok: I Semestr: 1 7. Tytuł/stopień oraz imię i nazwisko prowadzącego przedmiot: dr inż. arch. Grażyna Lasek 8. Tytuły/stopnie oraz imiona i nazwiska pozostałych Załącznik 1 do Uchwały nr 74/2011/2012 Senatu PWSZ w Nysie z dnia 27.07.2012 Obowiązuje dla cykli kształcenia rozpoczętych przed rokiem akademickim 2012/13 Opis przedmiotu 9. Formy zajęć wchodzące w skład przedmiotu, wymiar godzinowy, forma zaliczenia: Forma zajęć Liczba godzin w semestrze Forma zaliczenia Wykład 30 Kolokwium Ćwiczenia Laboratorium Projekt Seminarium 10. Liczba punktów ECTS: 11. Poziom: 12. Wymagania wstępne: 2 podstawowy Podstawowa wiedza z zakresu historii, kultury i literatury z programu szkoły średniej. 13. Efekty kształcenia: Student posiada podstawową wiedzę w dziedzinie historii kultury i sztuki. Rozumie proces kształtowania wzorców kulturowych na tle przeobrażeń cywilizacyjnych dokonujących sie w obszarze kultury zachodniej. Potrafi przekrojowo myśleć o sztuce. Odczytuje wzajemne relacje i możliwości dopełniania się poszczególnych rodzajów sztuk we wspólnym kreowaniu przestrzeni. Opisuje i analizuje reprezentatywne cechy podejmowanej tematyki. Ma świadomość ważności i rozumie pozatechniczne aspekty i skutki działalności inżynierskiej. Jest otwarty na różnorodność historycznych i współczesnych rozwiązań urbanistycznych, architektonicznych i artystycznych. Może rozwijać własne zainteresowania w oparciu o zjawiska w sztuce. 14. Opis treści kształcenia w ramach poszczególnych form zajęć: 14.1. Wykład: Charakterystyka ewolucji kultury i sztuki. Analiza warstwy ideowo-formalnej nurtów stylistycznych z odniesieniami do przeobrażeń kulturowych. Wpływ architektury na kształtowanie przestrzeni. Dobór przykładów, ilustrujących dokonania w poszczególnych epokach stylistycznych, odzwierciedla charakterystyczne-uniwersalne ich znamiona, a jednocześnie ilustruje odmienności wzorów kultury i sztuki, wynikające z lokalnych uwarunkowań tradycji. 14.2. Ćwiczenia tablicowe: 14.3. Laboratorium:
14.4. Projekt: 14.5. Seminarium: 15. Literatura podstawowa: 1.Estreicher K.: Historia sztuki w zarysie, PWN, Warszawa Kraków 1984. 2.Gombrich E. H.: O sztuce, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2007. 3.Honour H., Fleming J.: Historia sztuki świata, Arkady, Warszawa 2002. 4.Koch W.: Style w architekturze. Arcydzieła budownictwa europejskiego od antyku po czasy współczesne, Świat Książki, Warszawa 1996. 5.Meyer P.: Historia sztuki europejskiej, tom 1, 2, PWN, Warszawa 1973. 16. Literatura uzupełniająca: 1.Giedion S., Przestrzeń, czas i architektura. Narodziny nowej tradycji, PWN, Warszawa 1968. podpis Koordynator przedmiotu pieczęć i podpis Dyrektor Instytutu
1. Nazwa przedmiotu: Matematyka 2. Kod przedmiotu: 3. Język wykładowy: AiU_N_I_M polski 4. Kierunek: Architektura i Urbanistyka 5. Specjalność: 6. Rok: I Semestr: 1 7. Tytuł/stopień oraz imię i nazwisko prowadzącego przedmiot: prof. dr hab. Andrzej Nowak 8. Tytuły/stopnie oraz imiona i nazwiska pozostałych mgr Agnieszka Szpara 9. Formy zajęć wchodzące w skład przedmiotu, wymiar godzinowy, forma zaliczenia: 10. Liczba punktów ECTS: 4 11. Poziom: podstawowy 12. Wymagania wstępne: Załącznik 1 do Uchwały nr 74/2011/2012 Senatu PWSZ w Nysie z dnia 27.07.2012 Obowiązuje dla cykli kształcenia rozpoczętych przed rokiem akademickim 2012/13 Opis przedmiotu Forma zajęć Wykład Ćwiczenia Laboratorium Projekt Seminarium Liczba godzin w semestrze Forma zaliczenia 13. Efekty kształcenia: 15 30 Egzamin 2 kolokwia, aktywność na zajęciach Matematyka w zakresie maturalnym (poziom podstawowy). Student zna elementy logiki matematycznej, podstawowe funkcje matematyczne, pochodną funkcji i jej zastosowanie, pojęcie całki oznaczonej i nieoznaczonej i jej zastosowanie oraz elementy algebry liniowej. Potrafi rozwiązywać równania i nierówności wykładnicze, logarytmiczne i trygonometryczne. Potrafi rozkładać wielomiany na czynniki, policzyć pochodną funkcji, ekstremum funkcji, zbadać monotoniczność funkcji. Umie obliczyć całki nieoznaczone, całki oznaczone oraz obliczyć pole między krzywymi. Potrafi rozwiązywać układy równań, wyznaczać wzory prostych i płaszczyzn. Zna ograniczenia własnej wiedzy i rozumie potrzebę dalszego kształcenia, potrafi korzystać z literatury, samodzielnie wyszukiwać informacje. 14. Opis treści kształcenia w ramach poszczególnych form zajęć: 14.1. Wykład: Elementy logiki matematycznej. Przegląd funkcji elementarnych, funkcja wykładnicza i logarytmiczna, funkcje trygonometryczne. Pochodna funkcji i jej zastosowanie do wyznaczania monotoniczności, ekstremum funkcji, przedziałów wypukłości i wklęsłości, różniczka przybliżona. Całka nieoznaczona całkowanie przez części, podstawianie, całki wymierne. Całka oznaczona obliczanie pól między krzywymi, pól powierzchni i objętości. Elementy algebry liniowej macierze, wyznaczniki, układy równań liniowych. Elementy geometrii analitycznej równania prostych i płaszczyzn, równania krzywych i powierzchni.
14.2. Ćwiczenia tablicowe: Elementy logiki matematycznej. Działania na zbiorach. Równania i nierówności kwadratowe. Wielomiany rozkład wielomianów na czynniki, dzielenie wielomianów. Funkcja wykładnicza i logarytmiczna rozwiązywanie równań i nierówności. Pochodna funkcji pochodna z definicji, zastosowanie pochodnej do wyznaczania ekstremum, zastosowanie pochodnej do wyznaczania przedziałów monotoniczności funkcji, przedziałów wypukłości i wklęsłości. Całka nieoznaczona całki elementarne, całkowanie przez części, całkowanie przez podstawianie, całki funkcji wymiernych. Całka oznaczona obliczanie pól między krzywymi, obliczanie pól powierzchni i objętości za pomocą całki oznaczonej. Elementy algebry macierze i wyznaczniki, układy równań liniowych (metoda Cramera, metoda Gaussa). Wektory, iloczyn skalarny, iloczyn wektorowy. Równania prostych i płaszczyzn. Równania krzywych i powierzchni. 14.3. Laboratorium: 14.4. Projekt: 14.5. Seminarium: 15. Literatura podstawowa: 1.Gewert M., Skoczylas Z.: Analiza matematyczna: Definicje, twierdzenia, wzory, Ofic. Wyd. GiS, Wrocław 2001. 2.Krysicki W., Włodarski L.: Analiza matematyczna w zadaniach cz.i, Wyd. Nauk. PWN. Warszawa 2001. 3.Gewert M., Skoczylas Z.: Analiza matematyczna: Przykłady i zadania, Ofic. Wyd. GiS, Wrocław 2001. 4.Jurlewicz T., Skoczylas Z.: Algebra liniowa 1: Definicje, twierdzenia, wzory, Ofic. Wyd. GiS, Wrocław 2001. 5.Jurlewicz T., Skoczylas Z.: Algebra liniowa 1: Przykłady i zadania, Ofic. Wyd. GiS, Wrocław 2001. 16. Literatura uzupełniająca: 1.Nowakowski R.: Elementy matematyki wyższej, Wyd. Naukowo-Oświatowe ALEF, Wrocław 2000. 2.Romanowski Ś., Wrona W.: Matematyka wyższa dla studiów technicznych cz.i, PWN, Warszawa 1967. podpis Koordynator przedmiotu pieczęć i podpis Dyrektor Instytutu
1. Nazwa przedmiotu: Geometria wykreślna 2. Kod przedmiotu: 3. Język wykładowy: AiU_N_I_GW polski 4. Kierunek: Architektura i Urbanistyka 5. Specjalność: 6. Rok: I Semestr: 1 7. Tytuł/stopień oraz imię i nazwisko prowadzącego przedmiot: dr inż. arch. Krzysztof Gerlic 8. Tytuły/stopnie oraz imiona i nazwiska pozostałych Załącznik 1 do Uchwały nr 74/2011/2012 Senatu PWSZ w Nysie z dnia 27.07.2012 Obowiązuje dla cykli kształcenia rozpoczętych przed rokiem akademickim 2012/13 Opis przedmiotu 9. Formy zajęć wchodzące w skład przedmiotu, wymiar godzinowy, forma zaliczenia: Forma zajęć Wykład Ćwiczenia Laboratorium Projekt Seminarium Liczba godzin w semestrze Forma zaliczenia 15 30 Egzamin 10. Liczba punktów ECTS: 4 11. Poziom: podstawowy 12. Wymagania wstępne: Podstawowe wiadomości z geometrii brył. 13. Efekty kształcenia: Prace klauzurowe Zna zasady perspektywy i aksonometrii metody odwzorowania i restytucji elementów przestrzeni, geometryczne kształtowanie form architektonicznych z zastosowaniem wielościanów, brył i powierzchni oraz metody perspektywy stosowanej. Potrafi stosować geometrię wykreślną w projektowaniu architektonicznym oraz rozumie zasady konstruowania i wizualizacji obiektów architektonicznych. Jest świadomy konieczności wykreślnego odwzorowania przestrzeni w podejmowanych działaniach projektowych w zakresie architektury, urbanistyki i budownictwa. 14. Opis treści kształcenia w ramach poszczególnych form zajęć: 14.1. Wykład: Rzut równoległy i jego własności, aksonometria. Rzuty Monge'a. Odwzorowanie podstawowych elementów przestrzeni. Przynależność elementów, kład trapezowy. Przekroje. Odwzorowanie konstrukcji wynikających ze wzajemnego położenia elementów, elementy wspólne. Rzut równoległy ukośny (cienie). Wymiarowanie zasady ogólne, elementy płaskie i przestrzenne. Odwzorowanie elementów prostopadłych. Transformacja układu rzutni. Rzut cechowany topografia, przekroje, profile projektowanie skarp nasypów i wykopów. Wielościany odwzorowanie, przekroje, przenikanie wielościanów, dachy. Rzut środkowy perspektywa, zasady odwzorowań i jego elementy. Perspektywa metoda śladów tłowych, cienie w perspektywie. Powierzchnie odwzorowanie i przekroje. Przegląd powierzchni stosowanych w budownictwie.
14.2. Ćwiczenia tablicowe: Odręczne szkicowanie techniczne. Rzutowanie europejskie 6 rzutów. Aksonometria na podstawie rzutów. Odwzorowanie elementów podstawowych, przynależność elementów, kład trapezowy. Przekroje. Elementy wspólne. Rzut równoległy ukośny (cienie). Elementy prostopadłe. Transformacja układu rzutni sześcian. Wymiarowanie elementów przestrzennych. Transformacja układu rzutni ostrosłup. Rzut cechowany. Geometria dachów. Rozwinięcia wielościanów kład połaci dachowych. Perspektywa stosowana. Perspektywa stosowana. Cienie w perspektywie. Powierzchnie stopnia drugiego sfera. Powierzchnie stopnia drugiego walec. Powierzchnie stopnia drugiego stożek. Powierzchnie stopnia drugiego sklepienia. 14.3. Laboratorium: 14.4. Projekt: 14.5. Seminarium: 15. Literatura podstawowa: 1.Grochowski B.: Geometria wykreślna z perspektywą stosowaną. Wydaw. Naukowe PWN, Warszawa 2002. 2.Bogaczyk T., Romaszkiewicz-Białas T.: 13 wykładów z geometrii wykreślnej, Wrocław 2003. 3.Grochowski B.: Elementy geometrii wykreślnej z arkuszami do ćwiczeń, Warszawa 2002. 4.Korynek A., Mroczkowski J., Romaszkiewicz-Białas T.: Geometria wykreślna, wybrane zagadnienia dla architektów, Wrocław 2001. 5.Błach A.: Geometria, przegląd wybranych zagadnień dla uczniów i studentów, Warszawa 1998. 16. Literatura uzupełniająca: Brak podpis Koordynator przedmiotu pieczęć i podpis Dyrektor Instytutu
1. Nazwa przedmiotu: Historia architektury (Historia architektury powszechnej) 2. Kod przedmiotu: 3. Język wykładowy: AiU_N_I_HA 1 polski 4. Kierunek: Architektura i Urbanistyka 5. Specjalność: 6. Rok: I Semestr: 1 7. Tytuł/stopień oraz imię i nazwisko prowadzącego przedmiot: dr inż. arch. Grażyna Lasek 8. Tytuły/stopnie oraz imiona i nazwiska pozostałych Załącznik 1 do Uchwały nr 74/2011/2012 Senatu PWSZ w Nysie z dnia 27.07.2012 Obowiązuje dla cykli kształcenia rozpoczętych przed rokiem akademickim 2012/13 Opis przedmiotu 9. Formy zajęć wchodzące w skład przedmiotu, wymiar godzinowy, forma zaliczenia: Forma zajęć Wykład Ćwiczenia Laboratorium Projekt Seminarium Liczba godzin w semestrze Forma zaliczenia 20 20 Kolokwium 10. Liczba punktów ECTS: 2 11. Poziom: podstawowy 12. Wymagania wstępne: 13. Efekty kształcenia: Prezentacja indywidualna Chronologia epok stylistycznych w rozwoju cywilizacji europejskiej. Istota przemian kulturowych w historii Europy. Główne cechy ideowo-formalne poszczególnych epok stylistycznych. Student prezentuje podstawową wiedzę w dziedzinie historii architektury. Rozumie proces zmienności cech stylistycznych w architekturze europejskiej. Potrafi przekrojowo myśleć o architekturze europejskiej oraz dostrzegać powiązania architektury z innymi dziedzinami kultury. Rozpoznaje i nazywa formy stylowe, wskazuje związki stylowe między dziełami architektury. Opisuje i analizuje cechy reprezentatywnych dzieł architektury. Jest otwarty na różnorodność historycznych i współczesnych rozwiązań artystycznych. Może rozwijać własne zainteresowania w oparciu o zjawiska w architekturze. 14. Opis treści kształcenia w ramach poszczególnych form zajęć: 14.1. Wykład: Charakterystyka architektury starożytnego Egiptu i Mezopotamii. Charakterystyka ewolucji architektury europejskiej od czasów starożytnych do XX wieku. Analiza warstwy ideowo-formalnej nurtów stylistycznych architektury z odniesieniami do przeobrażeń kulturowych. Dobór przykładów ilustruje dokonania w poszczególnych epokach stylistycznych, odzwierciedla charakterystyczne uniwersalne ich znamiona, a jednocześnie odmienności architektury wynikające z lokalnych uwarunkowań tradycji. 14.2. Ćwiczenia tablicowe: Wykonanie prac rysunkowych. 14.3. Laboratorium:
14.4. Projekt: 14.5. Seminarium: 15. Literatura podstawowa: 1.Estreicher K.: Historia sztuki w zarysie, PWN, Warszawa Kraków 1984. 2.Honour H., Fleming J.: Historia sztuki świata, Arkady, Warszawa 2002. 3.Koch W.: Style w architekturze. Arcydzieła budownictwa europejskiego od antyku po czasy współczesne, Świat Książki, Warszawa 1996. 4.Meyer P.: Historia sztuki europejskiej, tom 1, 2, PWN, Warszawa 1973. 5.Norberg-Schulz CH.: Znaczenie w architekturze Zachodu, Warszawa 1999. 6.Watkin D.: Historia architektury zachodniej, Arkady, Warszawa 2001. 16. Literatura uzupełniająca: 1.Giedion S.: Przestrzeń, czas i architektura. Narodziny nowej tradycji, PWN, Warszawa 1968. 2.Jencks CH.: Ruch nowoczesny w architekturze, Warszawa 1987. 3.Latour S., Szymski A.: Rozwój współczesnej myśli architektonicznej, Warszawa 1985. podpis Koordynator przedmiotu pieczęć i podpis Dyrektor Instytutu
Załącznik 1 do Uchwały nr 74/2011/2012 Senatu PWSZ w Nysie z dnia 27.07.2012 Obowiązuje dla cykli kształcenia rozpoczętych przed rokiem akademickim 2012/13 1. Nazwa przedmiotu: Projektowanie architektoniczne (Elementy kompozycji w architekturze) 2. Kod przedmiotu: 3. Język wykładowy: AiU_N_I_PA 1 polski 4. Kierunek: Architektura i Urbanistyka 5. Specjalność: 6. Rok: I Semestr: 1 7. Tytuł/stopień oraz imię i nazwisko prowadzącego przedmiot: dr inż. arch. Beata Majerska-Pałubicka 8. Tytuły/stopnie oraz imiona i nazwiska pozostałych mgr Andrzej Jaworski mgr Ryszard Szymończyk 9. Formy zajęć wchodzące w skład przedmiotu, wymiar godzinowy, forma zaliczenia: 10. Liczba punktów ECTS: 7 11. Poziom: podstawowy 12. Wymagania wstępne: Opis przedmiotu Forma zajęć Wykład Ćwiczenia Laboratorium Projekt Seminarium Liczba godzin w semestrze 20 10 20 Forma zaliczenia Kolokwium Przegląd makiet 13. Efekty kształcenia: Semestralna praca projektowa Przedmiot inicjujący proces projektowania architektonicznego ogólna wiedza z zakresu kompozycji płaskiej i przestrzennej, uzdolnienia plastyczne i manualne. Student ma wiedzę w zakresie postrzegania przestrzeni i otoczenia przez człowieka, w relacji do jego właściwości fizycznych i psychicznych. Zna podstawowe zasady kształtowania przestrzeni oraz projektowania w celu uzyskania właściwej percepcji. Potrafi wykorzystywać wiedzę o zasadach kompozycji płaskiej i przestrzennej, harmonii i proporcji w relacji do otoczenia oraz właściwości psychofizycznych człowieka w projektowaniu architektonicznym i urbanistycznym. Opanował podstawowe metody, techniki, narzędzia i materiały stosowane przy rozwiązywaniu zadań modelarskich oraz posiada umiejętności manualne w zakresie przedstawiania rozwiązań architektonicznych w postaci makiety. Jest świadomy znaczenia barwy, faktury, światła w odbiorze formy obiektów architektonicznych. Jest świadomy ważności i rozumie pozatechniczne aspekty i skutki działalności inżynierskiej w kontekście projektowania architektonicznego. 14. Opis treści kształcenia w ramach poszczególnych form zajęć:
14.1. Wykład: Człowiek jako miara i cel. Kanon budowy i proporcji człowieka. Modularny system proporcji Le Corbusiera Modulor. Zagadnienia antropometrii. Złoty podział odcinka. Omówienie przykładów obiektów zrealizowanych w oparciu o złoty podział odcinka. Tendencja do geometryzacji i liczby ograniczonej. Tendencja do formy silnej (przykłady). Złudzenia optyczne definicja i przykłady. Formy spoiste i swobodne, dominanta, hierarchia form omówienie przykładów. Wytyczna formalna i wytyczna funkcjonalna, miejsca i punkty formalnie ważne omówienie przykładów. Nawarstwianie form i łączenie brył, rytmy omówienie przykładów. Forma i tło, prostota formy, hierarchie linii omówienie przykładów. Skończenie formy, prawo dobrego kontynuowania formy omówienie przykładów. Potrzeby człowieka w zakresie uwarunkowań klimatycznych klimat przestrzeni otwartych, mikroklimat wnętrz, światło, barwa w architekturze, helioplastyka. Wymiarowanie przestrzeni w odniesieniu do właściwości fizycznych człowieka, wymiarowanie elementów wyposażenia w odniesieniu do właściwości fizycznych człowieka, zagadnienia ergonomii omówienie przykładów. Proste układy funkcjonalne w obiektach architektonicznych związane z wymogami powierzchniowymi, oświetleniowymi i mikroklimatem. Prezentacja wybranych przykładowych rozwiązań urbanistycznych, architektonicznych i funkcjonalno-przestrzennych. 14.2. Ćwiczenia tablicowe: 14.3. Laboratorium: Moduł jako miara. Architektoniczna kompozycja reliefowa (kompozycja z dominantą). Przestrzenne opracowanie modułu przy użyciu technik modelarskich. Moduł w układzie funkcjonalnym. Elementy małej architektury. Forma a funkcja. Ergonomia formy i funkcji.opracowanie makiety. Kompozycja strukturalna. Struktury formalne budowa kompozycji w oparciu o moduł. Struktury nieformalne analiza i wybór. Formowanie przestrzenne zespołu brył. Opracowanie makiety z zastosowaniem wybranej technologii i materiałów. 14.4. Projekt: Architektoniczna kompozycja reliefowa (spójna i swobodna). Moduł jako jednostka wymiarowania. Zasady operowania modułem w zespole. Właściwości podstawowych elementów kompozycyjnych. Podstawowe związki form: podobieństwo, kontrast. Symetria jako wytyczna formalna osiowego układu kompozycyjnego. Polaryzacja swobodnego układu kompozycyjnego. Kolor w architekturze. Moduł w układzie funkcjonalnym. Elementy małej architektury. Ergonomia formy i funkcji. Analiza formy w kontekście człowieka: jego wymiarów, sylwetki itp. Forma w kontekście miejsca. Kompozycja tektoniczna. Charakterystyka układów kompozycyjnych: otwarta (atektoniczna), zamknięta (tektoniczna), układ statyczny i dynamiczny. Logika kompozycji. Schematy kompozycyjne. Porządkowanie form na płaszczyźnie: osie kompozycyjne, zasada złotego podziału, porządkowanie rytmiczne, p. hierarchiczne: dominanta, akcent. Struktury formalne i struktury nieformalne. Kontrasty struktur i faktur materiałowych. Światło w architekturze. 14.5. Seminarium: 15. Literatura podstawowa: 1.Żórawski J.: O budowie formy architektonicznej, Arkady, Warszawa 1987. 2.Charytonow E.: Historia architektury i formy architektoniczne, Wyd. PWSZ, Warszawa 1963. 3.Krajewski K.: Mała encyklopedia architektury i wnętrz, Ossolineum, Wrocław 1999. 4.Neufert E.: Podręcznik projektowania architektoniczno-budowlanego, Arkady, Warszawa 2011.
16. Literatura uzupełniająca: 1.Mieszkowski Z.: Elementy projektowania architektonicznego, Arkady, Warszawa 1975. 2.Rasmussen S.E.: Odczuwanie architektury, BA Wyd. Murator, Warszawa 1999. podpis Koordynator przedmiotu pieczęć i podpis Dyrektor Instytutu
1. Nazwa przedmiotu: Ekologia/Rewitalizacja środowiska 2. Kod przedmiotu: 3. Język wykładowy: AiU_N_I_E/RŚ polski 4. Kierunek: Architektura i Urbanistyka 5. Specjalność: 6. Rok: I Semestr: 1 7. Tytuł/stopień oraz imię i nazwisko prowadzącego przedmiot: dr inż. arch. Bogusław Szuba, prof. PWSZ w Nysie 8. Tytuły/stopnie oraz imiona i nazwiska pozostałych Załącznik 1 do Uchwały nr 74/2011/2012 Senatu PWSZ w Nysie z dnia 27.07.2012 Obowiązuje dla cykli kształcenia rozpoczętych przed rokiem akademickim 2012/13 Opis przedmiotu 9. Formy zajęć wchodzące w skład przedmiotu, wymiar godzinowy, forma zaliczenia: Forma zajęć Wykład Ćwiczenia Laboratorium Projekt Seminarium Liczba godzin w semestrze 20 Forma zaliczenia Kolokwium 10. Liczba punktów ECTS: 2 11. Poziom: podstawowy 12. Wymagania wstępne: Wiedza z biologii i przyrody dla szkoły ponadgimnazjalnej w zakresie podstawowym. 13. Efekty kształcenia: Student zna problematykę ekologii i potrafi łączyć wiedzę dziedziny ekologii z architekturą, urbanistyką i naukami społecznymi. Zna cykl życiowy obiektów architektonicznych i zespołów urbanistycznych. Potrafi rozpoznawać zagrożenia stanowiące przyczynek do inicjowania procesów rewitalizacji. Posiada podstawowe umiejętności zastosowania wiedzy z dziedziny ekologii w architekturze i urbanistyce. Posiada umiejętność krytycznej analizy sytuacji technicznej i społecznej zespołów urbanistycznych, obiektów architektonicznych zarówno zabytkowych jak i współczesnych. Rozumie pozatechniczne aspekty działalności inżynierskiej i jest świadom efektów działań projektowych na społeczeństwo i środowisko. 14. Opis treści kształcenia w ramach poszczególnych form zajęć:
14.1. Wykład: Przedmiot badań i zakres badań dziedziny ekologii. Podstawowe pojęcia i definicje związane z ekologią, odniesienia ww. pojęć do architektury i urbanistyki. Pojęcie ekorozwoju (rozwoju zrównoważonego), Agenda 21 oraz odniesienia tych pojęć do problematyki kształtowania przestrzeni. Definicja architektury środowiskowej. Związki pomiędzy ekologią a architekturą i urbanistyką. Uwarunkowania lokalizacyjne i fizjograficzne lokalizacji obiektów i zespołów urbanistycznych. Środowisko człowieka jako zintegrowany układ trzech elementów: środowiska przyrodniczego, środowiska społeczno-kulturowego, środowiska technicznego (w tym architektoniczno-urbanistycznego). Zjawiska i procesy kształtowania przestrzeni na tle aktualnego stanu środowiska w Polsce. Obszary zdegradowane i chronione w Polsce. Podstawowe założenia kształtowania architektury i urbanistyki ekologicznej w kontekście: gospodarowania zasobami przestrzeni, gospodarowania zasobami naturalnymi, gospodarowania zasobami energii, gospodarowania odpadami oraz gospodarki wodnościekowej. Architektura i urbanistyka solarna i geotermalna. Rozwój struktur osadniczych a ochrona środowiska. Przekształcenia zespołów urbanistycznych. Przykłady zrównoważonego kształtowania środowiska człowieka w skali obiektu architektonicznego. Przykłady zrównoważonego kształtowania środowiska człowieka w skali zespołu urbanistycznego i miasta. Transport a ekologia. Układy zieleni w mieście. Zielone dachy. Alternatywne technologie realizacji budownictwa. Problem rewitalizacji w środowisku przyrodniczym. Problem rewitalizacji w architekturze, środowisku mieszkaniowym, obszarach poprzemysłowych oraz zespołach śródmiejskich i wiejskich. 14.2. Ćwiczenia tablicowe: 14.3. Laboratorium: 14.4. Projekt: 14.5. Seminarium: 15. Literatura podstawowa: 1.Ball A. S., Mackenzie A., Virdee S. R.: Ekologia, Wyd. PWN, Warszawa 2002. 2.Baranowski A.: Projektowanie zrównoważone w architekturze, Wyd. Polit. Gdańskiej, Gdańsk 1998. 3.Sumień T., Wegner-Sumień A.: Ekologiczne miasta, osiedla, domy, Wyd. IGPiK, Warszawa 1991. 16. Literatura uzupełniająca: 1.Kozłowski S.: Droga do ekorozwoju, Wyd. PWN, Warszawa 1994. 2.Mollison B., Holmgren D.: Permaculture, Mollison, Tagari Publications 1978. 3.Schmid P., Liddell H.: An Introdaction to Ecological Design. Final Report to the ARCUK Awards Panel, Technical University Eindhoven, Eindhoven 1994. 4.Wojciechowski I.: Ekologiczne podstawy kształtowania środowiska, Wyd. PWN, Warszawa 1987. podpis Koordynator przedmiotu pieczęć i podpis Dyrektor Instytutu
1. Nazwa przedmiotu: Techniki plastyczne 2. Kod przedmiotu: 3. Język wykładowy: AiU_N_I_TP 1 polski 4. Kierunek: Architektura i Urbanistyka 5. Specjalność: 6. Rok: I Semestr: 1 7. Tytuł/stopień oraz imię i nazwisko prowadzącego przedmiot: dr inż. arch. Grażyna Lasek 8. Tytuły/stopnie oraz imiona i nazwiska pozostałych mgr Andrzej Jaworski mgr Ryszard Szymończyk 9. Formy zajęć wchodzące w skład przedmiotu, wymiar godzinowy, forma zaliczenia: 10. Liczba punktów ECTS: 3 11. Poziom: podstawowy 12. Wymagania wstępne: Załącznik 1 do Uchwały nr 74/2011/2012 Senatu PWSZ w Nysie z dnia 27.07.2012 Obowiązuje dla cykli kształcenia rozpoczętych przed rokiem akademickim 2012/13 Opis przedmiotu Forma zajęć Wykład Ćwiczenia Laboratorium Projekt Seminarium Liczba godzin w semestrze Forma zaliczenia 13. Efekty kształcenia: 10 20 Kolokwium, prace rysunkowe Prace rysunkowe, szkice domowe, przegląd Uzdolnienia plastyczne. Dostateczne operowanie podstawowymi technikami rysunkowymi i malarskimi. Student prezentuje podstawowa wiedze z zakresu możliwości odwzorowania form za pomocą rysunku. Zna elementy decydujące o jakości rysunku, proces jego tworzenia oraz różne techniki plastyczne. Ma wykształconą percepcję wizualną, potrafi przedstawić trójwymiarową rzeczywistość na płaskim arkuszu rysunku. Potrafi narysować własne projekty i w stosunkowo krótkim czasie uchwycić własne rozważania i spostrzeżenia. Ma opanowane narzędzia ułatwiające realizację procesu projektowego. Ma świadomość że techniki plastyczne, w tym rysunek odręczny są jednym z podstawowych narzędzi często wykorzystywanych w życiu zawodowym, w trakcie rozmów z klientami, architektami i branżowcami. Ma świadomość wpływu aspektów plastycznych, w tym estetycznych na jakość architektury i urbanistyki. 14. Opis treści kształcenia w ramach poszczególnych form zajęć: 14.1. Wykład: Nauka patrzenia i znaczenie form podstawowych. Kompozycja rysunku. Złoty podział. Perspektywa. Światło i cień. Rysunek i szkic. Przybory do rysowania. Rodzaje papierów. Etapy tworzenia rysunku. Rysunek sangwiną, węglem i długopisem. Fiksatywa. Rysunek tuszem i flamastrem. Koło barw kolor, odcień, intensywność. Wymowa barw. Kompozycja barwna. Przybory do rysowania i malowania w kolorze. Kredki pastelowe. Gwasz (tempery). Akwarela. Kolarze. Dobór przykładów ilustruje omawiane w trakcie wykładu treści.
14.2. Ćwiczenia tablicowe: 14.3. Laboratorium: Postrzeganie a kreacja. Zasady percepcji wzrokowej rysunek jako nauka obserwacji i widzenia świata. Perspektywa jako graficzny zapis trójwymiarowej przestrzeni. Perspektywa kwadratu i koła (zasada 8 punktów). Siatka geometryczna w perspektywie. Horyzont w rysunku perspektywicznym. Rodzaje perspektywy. Perspektywa czołowa i ukośna. Wymiarowanie przedmiotów w perspektywie stojącego człowieka. Studium natury. Tworzenie kompozycji plastycznej w odniesieniu do natury poprzez: obserwację, analizę, wybór i syntezę. Organizacja wizualna bryły i przestrzeni na płaszczyźnie przy użyciu linii i plamy walorowej. Zjawiska świetlne i barwne, faktura powierzchni materiałów. Elementy kompozycji w rzeźbie. Modelowanie formy w przestrzeni. Podstawowe związki form: podobieństwo, kontrast. Ruch w przestrzeni. 14.4. Projekt: 14.5. Seminarium: 15. Literatura podstawowa: 1.Parramon J. M., Calbo M.: Perspektywa w rysunku i w malarstwie: historia rozwoju perspektywy: rzut prostokątny, teoria i praktyka perspektywy równoległej, skośnej i z lotu ptaka oraz praktyczne zastosowanie perspektywy, WSiP, Warszawa 1993. 2.Parramon J. M.: Jak powstaje kolor: barwy światła, kolor i pigmenty, barwy dopełniające, barwa cielista, kolor cienia, gamy kolorów i zasady harmonizowania kolorów, Galaktyka, Łódź 1995. 3.Parramon J. M.: Kolor w malarstwie: historia koloru, kontrasty i teoria barw, kolor przedmiotów i cienie, gamy barw i ich mieszanie, praktyczne stosowanie koloru w malarstwie, WSiP, Warszawa 1995. 4.Parramon J. M.: Światło i cień: światło i cień w historii malarstwa, fizyczne psychologiczne właściwości światła, zasady ogólne, perspektywa i kolor cienia, atmosfera i praktyczne studia efektów światłocieniowych, Galaktyka, Łódź 1996. 5.Parramon J. M.: Jak rysować: zarys historii rysunku, materiały, przybory i techniki, teoria i ćwiczenia praktyczne w sztuce rysowania, Galaktyka, Łódź 1996. 6.Romaszkiewicz-Białas T.: Perspektywa praktyczna dla architektów, Ofic. Wyd. PWr, Wro-cław 1996. 7.Siomajło B. (red.): Rysunek i malarstwo: problemy podstawowe: wybrane zagadnienia, Ofic. Wyd. PWr, Wrocław 2001. 16. Literatura uzupełniająca: 1.Thomae R.: Perspektywa i aksonometria, Arkady, Warszawa 1998. 2.Jeziorkowski A.: O rysunku i nie tylko,: Wyd. Politechniki Poznańskiej, Poznań 1998. 3.Ballestar V. B., Vigué J.: Rysowanie: praktyczny podręcznik, Arkady, Warszawa 2006. podpis Koordynator przedmiotu pieczęć i podpis Dyrektor Instytutu
1. Nazwa przedmiotu: Budownictwo ogólne i materiałoznawstwo 2. Kod przedmiotu: 3. Język wykładowy: AiU_N_I_BOiM 1 polski 4. Kierunek: Architektura i Urbanistyka 5. Specjalność: 6. Rok: I Semestr: 1 7. Tytuł/stopień oraz imię i nazwisko prowadzącego przedmiot: dr inż. Tomasz Malczyk, prof. PWSZ w Nysie 8. Tytuły/stopnie oraz imiona i nazwiska pozostałych mgr inż. Marcin Zdanowicz 9. Formy zajęć wchodzące w skład przedmiotu, wymiar godzinowy, forma zaliczenia: 10. Liczba punktów ECTS: 6 11. Poziom: podstawowy 12. Wymagania wstępne: Załącznik 1 do Uchwały nr 74/2011/2012 Senatu PWSZ w Nysie z dnia 27.07.2012 Obowiązuje dla cykli kształcenia rozpoczętych przed rokiem akademickim 2012/13 Opis przedmiotu Forma zajęć Wykład Ćwiczenia Laboratorium Projekt Seminarium Liczba godzin w semestrze Forma zaliczenia 13. Efekty kształcenia: 20 10 Egzamin Prace badawcze, sprawozdania Podstawowe wiadomości z chemii, fizyki i rysunku technicznego. Znajomość obliczeń matematycznych. Student prezentuje wiedzę w dziedzinie materiałoznawstwa budowlanego. Rozumie znaczenie korelacji doboru materiałów budowlanych w połączeniu z przyjętym systemem projektowania i realizacji obiektów budowlanych. Potrafi analizować i wdrażać wiedzę z materiałoznawstwa budowlanego w procesie definiowania podstawowych założeń projektowych z budownictwa ogólnego. Wykorzystuje wiedzę do podstawowych badań i analiz cech materiałów budowlanych. Może rozwijać zdobytą wiedzę w oparciu o kwerendę literaturowa i obserwację trendów rozwojowych, innowacyjnych i wdrożeniowych oraz organizacyjnych. 14. Opis treści kształcenia w ramach poszczególnych form zajęć: 14.1. Wykład: Podstawowe pojęcia z normalizacji i typizacji. Koordynacja modularna w budownictwie i materiałoznawstwie. Oznaczenia graficzne materiałów budowlanych. Podział materiałów budowlanych. Właściwości i badanie materiałów budowlanych. Wymiarowanie na rysunkach projektów architektoniczno-budowlanych. Materiały inżynierskie: metale i ich stopy, polimery, materiały ceramiczne i kompozytowe charakterystyka, rodzaje wiązań właściwości. Materiały kamienne właściwości, budowa, zastosowanie, wyroby. Ceramika budowlana właściwości, budowa, zastosowanie, wyroby. Drewno i materiały drewnopochodne właściwości, budowa, zastosowanie, wyroby. Szkło budowlane właściwości, budowa, zastosowanie, wyroby. Metale właściwości, budowa, zastosowanie, wyroby. Wyroby wapienne, cementowe i gipsowe właściwości, budowa, zastosowanie. Spoiwa, lepiszcza, zaczyny zaprawy budowlane właściwości, budowa, zastosowanie, wyroby. Materiały do izolacji przeciwwilgociowych, cieplnych i akustycznych właściwości, budowa, zastosowanie, wyroby. Tworzywa sztuczne i malarskie właściwości, budowa, zastosowanie, wyroby. Budownictwo ekologiczne właściwości zdrowotne materiałów budowlanych. Nowoczesne materiały budowlane badania, projekty, zastosowanie.
14.2. Ćwiczenia tablicowe: 14.3. Laboratorium: Metodologia i organizacja prac w laboratorium. Zapoznanie ze sprzętem laboratoryjnym, jednostki miary oraz dokładności pomiarowe. Spoiwa oraz lepiszcza budowlane klasyfikacja, właściwości, zastosowanie. Badania właściwości fizycznych spoiw gipsowych. Klasyfikacja wyrobów ceramicznych (ze względu na rodzaj tworzywa, właściwości oraz zastosowanie). Wady wyrobów ceramicznych spowodowane zanieczyszczeniem surowców oraz wady produkcyjne. Drewno i materiały drewnopochodne. Makroskopowa budowa drewna, właściwości fizyczne i mechaniczne drewna. Materiały drewnopochodne (sklejka, płyty wiórowe, płyty pilśniowe, płyty OSB). Badania cech fizycznych materiałów drewnopochodnych (nasiąkliwość, spęcznienie). Wyroby i materiały termoizolacyjne ogólna charakterystyka, właściwości, rodzaje, określenie krótkotrwałej nasiąkliwości metodą moczenia. Płytki ceramiczne i materiały kamienne oznaczenie twardości powierzchni wg skali Mohsa. Zaprawy i kruszywa budowlane definicja, klasyfikacja i zastosowanie. Zasady projektowania i ustalania składu zaprawy cementowej. Oznaczenie konsystencji zaprawy i składu ziarnowego kruszywa. 14.4. Projekt: 14.5. Seminarium: 15. Literatura podstawowa: 1.Stefańczyk B.: Budownictwo ogólne T. 1, Materiały i wyroby budowlane, Arkady, Warszawa 2010. 2.Szymański E.: Materiałoznawstwo budowlane z technologia betonu, T. 1 i 2, Ofic. Wyd. PW, Warszawa 2001. 3.Żenczykowski W.: Budownictwo ogólne. Materiały i wyroby budowlane, T.1, Arkady, Warszawa 1992. 4.Materiały budowlane, Wydawnictwo Sigma-Not. 16. Literatura uzupełniająca: 1.Śliwiński J. (red.): Materiały budowlane. Ćwiczenia laboratoryjne, Ofic. Wyd. PK, Kraków 2001. 2.Wichniewicz S.: Wytrzymałość materiałów. Ćwiczenia laboratoryjne, Ofic. Wyd. PW, Warszawa 2000. 3.Łukowski P.: Domieszki do zapraw i betonów, Polski Cement, Kraków 2003. 4.Osiecka E.: Materiały budowlane właściwości techniczne i zdrowotne, Ofic. Wyd. PW, Warszawa 2002. 5.Boczkowska A. (red.): Kompozyty, Ofic. Wyd. PW, Warszawa 2003. 6.Czarnecki L., Broniewski T., Hening O.: Chemia w budownictwie, Arkady, Warszawa 2010. podpis Koordynator przedmiotu pieczęć i podpis Dyrektor Instytutu