PDF stworzony przez wersję demonstracyjną pdffactory

Podobne dokumenty
Prezentacja. Układ Słoneczny

Fizyka układów planetarnych II. Uran i Neptun. Wykład 1

Układ słoneczny. Rozpocznij

PROSZĘ UWAŻNIE SŁUCHAĆ NA KOŃCU PREZENTACJI BĘDZIE TEST SPRAWDZAJĄCY

Układ Słoneczny. Pokaz

Grawitacja - powtórka

Księżyce Neptuna. [km] km]

1. Obserwacje nieba 2. Gwiazdozbiór na północnej strefie niebieskiej 3. Gwiazdozbiór na południowej strefie niebieskiej 4. Ruch gwiazd 5.

Egzamin maturalny z fizyki i astronomii 5 Poziom podstawowy

Układ Słoneczny Pytania:

Sprawdzian Na rysunku przedstawiono siłę, którą kula o masie m przyciąga kulę o masie 2m.

Granice Układu Słonecznego. Marek Stęślicki IA UWr

Układ Słoneczny. Szkoła Podstawowa Klasy IV VI Doświadczenie konkursowe nr 2

Układ słoneczny, jego planety, księżyce i planetoidy

ETAP II. Astronomia to nauka. pochodzeniem i ewolucją. planet i gwiazd. na wydarzenia na Ziemi.

( W.Ogłoza, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Pracownia Astronomiczna)

Astronomia. Znając przyspieszenie grawitacyjne planety (ciała), obliczyć możemy ciężar ciała drugiego.

Układ Słoneczny. Powstanie Układu Słonecznego. Dysk protoplanetarny

Wędrówki między układami współrzędnych

Aplikacje informatyczne w Astronomii. Internet źródło informacji i planowanie obserwacji astronomicznych

Odkryj planety naszego Układu Słonecznego W ciągu 90 minut przez wszechświat Na wycieczkę między Ehrenfriedersdorf i Drebach

Sztuczny satelita Ziemi. Ruch w polu grawitacyjnym

Piotr Brych Wzajemne zakrycia planet Układu Słonecznego

Wirtualny Hogwart im. Syriusza Croucha

Ruchy planet. Wykład 29 listopada 2005 roku

Sprawdzian 2. Fizyka Świat fizyki. Astronomia. Sprawdziany podsumowujące. sin = 0,0166 cos = 0,9999 tg = 0,01659 ctg = 60,3058

14 POLE GRAWITACYJNE. Włodzimierz Wolczyński. Wzór Newtona. G- stała grawitacji 6, Natężenie pola grawitacyjnego.

Wirtualny Hogwart im. Syriusza Croucha

SPRAWDZIAN NR Merkury krąży wokół Słońca po orbicie, którą możemy uznać za kołową.

GRAWITACJA MODUŁ 6 SCENARIUSZ TEMATYCZNY LEKCJA NR 2 FIZYKA ZAKRES ROZSZERZONY WIRTUALNE LABORATORIA FIZYCZNE NOWOCZESNĄ METODĄ NAUCZANIA.

Wyznaczanie długości i szerokości geograficznej z obserwacji astronomicznych.

Dyfrakcja to zdolność fali do uginania się na krawędziach przeszkód. Dyfrakcja światła stanowi dowód na to, że światło ma charakter falowy.

Układ Słoneczny. Kamil Ratajczak

Konkurs Astronomiczny Astrolabium IV Edycja 26 kwietnia 2017 roku Klasy I III Gimnazjum Test Konkursowy

Układ Słoneczny Układ Słoneczny

Układ. Słoneczny. NASA/JPL

Rotacja. W układzie związanym z planetą: siła odśrodkowa i siła Coroilisa. Potencjał efektywny w najprostszym przypadku (przybliżenie Roche a):

Skala jasności w astronomii. Krzysztof Kamiński

14R2 POWTÓRKA FIKCYJNY EGZAMIN MATURALNYZ FIZYKI I ASTRONOMII - II POZIOM ROZSZERZONY

ENCELADUS KSIĘŻYC SATURNA. Wojciech Wróblewski Źródło: en.wikipedia.org

Układ słoneczny i jego planety

Wyznaczanie długości i szerokości geograficznej z obserwacji astronomicznych.

CASSINI-HUYGENS NA TYTANIE Najnowsze wyniki...

PodziaŁ planet: Zewnętrzne: Wewnętrzne: Merkury. Jowisz. Wenus. Saturn. Ziemia. Uran. Mars. Neptun

KONKURS ASTRONOMICZNY

Rys. 1 Przekrój Saturna

ZAŁĄCZNIK IV. Obliczanie rotacji / translacji obrazów.

Ciała drobne w Układzie Słonecznym

Pozorne orbity planet Z notatek prof. Antoniego Opolskiego. Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny UWr Zakład Fizyki Słońca CBK PAN

Temat: Elementy astronautyki (mechaniki lotów kosmicznych) asysta grawitacyjna

Wykład 5 - całki ruchu zagadnienia n ciał i perturbacje ruchu keplerowskiego

Jak zmieni się wartość siły oddziaływania między dwoma ciałami o masie m każde, jeżeli odległość między ich środkami zmniejszy się dwa razy.

Kontrola wiadomości Grawitacja i elementy astronomii

pobrano z serwisu Fizyka Dla Każdego zadania fizyka, wzory fizyka, matura fizyka

W poszukiwaniu nowej Ziemi. Andrzej Udalski Obserwatorium Astronomiczne Uniwersytetu Warszawskiego

Zapisy podstawy programowej Uczeń: 2. 1) wyjaśnia cechy budowy i określa położenie różnych ciał niebieskich we Wszechświecie;

Zadania do testu Wszechświat i Ziemia

Opozycja... astronomiczna...

Fizyka. Kurs przygotowawczy. na studia inżynierskie. mgr Kamila Haule

Orbita Hohmanna. Szkoła średnia Klasy I IV Doświadczenie konkursowe 1

Księżyc to ciało niebieskie pochodzenia naturalnego.

Astronomiczny elementarz

Wstęp do astrofizyki I

LIV Olimpiada Astronomiczna 2010 / 2011 Zawody III stopnia

Fizyka. Kurs przygotowawczy. na studia inżynierskie. mgr Kamila Haule

Analiza spektralna widma gwiezdnego

Nazywamy Cię Merkury

Grawitacja + Astronomia

Oszacowywanie możliwości wykrywania śmieci kosmicznych za pomocą teleskopów Pi of the Sky

Badania Amerykanie prowadzą. została w satelicie Sputnik 2. w NASA (Narodowej Agencji. Amerykańscy naukowcy. kosmicznej.

Wykład 10 - Charakterystyka podstawowych systemów gwiazdowych: otoczenie Słońca, Galaktyka, gromady gwiazd, galaktyki, grupy i gromady galaktyk

Aktualizacja, maj 2008 rok

To ciała niebieskie o średnicach większych niż 1000 km, obiegające gwiazdę i nie mające własnych źródeł energii promienistej, widoczne dzięki

KSIĘŻYCE URANA. Ewelina Kucal

Treści dopełniające Uczeń potrafi:

Jak poznawaliśmy. Marek Stęślicki. Instytut Astronomiczny UWr

Poza przedstawionymi tutaj obserwacjami planet (Jowisza, Saturna) oraz Księżyca, zachęcamy również do obserwowania plam na Słońcu.

Krzywe stożkowe Lekcja V: Elipsa

Tomasz Mrozek 1,2, Sylwester Kołomański 1 1. Instytut Astronomiczny UWr 2. Zakład Fizyki Słońca CBK PAN. Astro Izery

Loty kosmiczne. dr inż. Romuald Kędzierski

Ruch obiegowy Ziemi. Ruch obiegowy Ziemi. Cechy ruchu obiegowego. Cechy ruchu obiegowego

Konkurs Astronomiczny Astrolabium III Edycja 25 marca 2015 roku Klasy I III Liceum Ogólnokształcącego Test Konkursowy

Z wizytą u Plutona. W poszukiwaniu nowych horyzontów. Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny UWr Zakład Fizyki Słońca CBK PAN

14-TYP-2015 POWTÓRKA PRÓBNY EGZAMIN MATURALNY Z FIZYKI I ASTRONOMII ROZSZERZONY

Saturn. Voyager 2, 21 lipiec1981

Odległość mierzy się zerami

Grawitacja. Wykład 7. Wrocław University of Technology

ARCHIWALNE OBSERWACJE NIEBA BARTEK PILARSKI

EGZAMIN MATURALNY Z FIZYKI I ASTRONOMII

Wirtualny Hogwart im. Syriusza Croucha

Ewolucja Wszechświata Wykład 14

O małych księżycach wielkich planet

Ziemia jako planeta w Układzie Słonecznym

OPIS MODUŁ KSZTAŁCENIA (SYLABUS)

Niebo nad nami Styczeń 2018

Powtórka 1 - grawitacja, atomowa, jądrowa

Wenus na tle Słońca. Sylwester Kołomański Tomasz Mrozek. Instytut Astronomiczny Uniwersytetu Wrocławskiego

Projekt instalacji astronomicznych w miejscach publicznych Krakowa

OPIS MODUŁ KSZTAŁCENIA (SYLABUS)

Transkrypt:

Informacje Neptun ósma i ostatnia planeta Układu Słonecznego. Jej jasność nie przekracza 7,6m. Posiada 13 odkrytych księżyców, spośród których największy jest Tryton. Nazwa tej planety pochodzi od rzymskiego boga władcy mórz Neptuna. Zalicza się do planet gazowych, zwanych gazowymi olbrzymami. Jego symbolem jest trójząb broń Posejdona odpowiednika Neptuna w mitologii greckiej.

Wielkość gwiazdowa-m Pozaukładowa jednostka miary stosowana do oznaczania jasności gwiazd i innych podobnych ciał niebieskich. Jednostką wielkości gwiazdowej jest magnitudo (oznaczenie m lub mag). Zazwyczaj w fizyce do wyrażenia wartości natężenia światła używa się luksów, jednak ze względów praktycznych i historycznych w astronomii stosuje się nadal magnitudo.

Odkrycie Neptun został odkryty w 1846 roku, po wcześniejszym matematycznym wyliczeniu jego przypuszczalnej pozycji. Od dłuższego już bowiem czasu ówcześni astronomowie obserwując Urana, zauważyli, że jego faktyczna pozycja na niebie różni się nieco od tej, jaką przewidywały obliczenia. Wysnuli zatem wniosek, że te odchylenia powoduje grawitacja nieznanej jeszcze planety. Do dziś trwa spór, kto powinien zostać uznany za odkrywcę Neptuna. John Couch Adams czy Urbain Le Verrier (jego obliczenia były znacznie dokładniejsze) obaj wyznaczyli matematycznie pozycję na niebie, gdzie należy szukać nowej planety. Wreszcie może należy uznać za odkrywcę Johanna Gottfrieda Galle, który na zlecenie Le Verriera wraz ze swym asystentem Heinrichem Louisem d'arrest w Obserwatorium Berlińskim dostrzegł Neptuna 23 września 1846 roku. Pozycja planety bardzo nieznacznie różniła się od tej, którą obliczył Le Verrier. Później okazało się, że Neptuna widziało wcześniej wielu innych obserwatorów, żaden z nich jednak nie wiedział, że ma do czynienia z nową planetą.

Nazwa Wkrótce po odkryciu Neptuna pojawił się kolejny problem związany z nazwą. Niektórzy chcieli nazwać ją Oceanus, inni Janus a jeszcze inni na cześć osoby, która przewidziała jej położenie. Le Verrier wolał jednak, aby nazwa wywodziła się z mitologii. Neptun był rzymskim bogiem wód.

Orbita Neptun jest najdalej od Słońca krążącą gazową planetą w Układzie Słonecznym. Orbita jego ma prawie kołowy kształt jej mimośród wynosi 0,0113. Peryhelium (punkt na orbicie ciała niebieskiego krążącego wokół Słońca, znajdujący się w miejscu największego zbliżenia tego ciała do Słońca na orbicie) Neptuna znajduje się w odległości 29,709 AU, aphelium zaś 30,385 AU od Słońca. Płaszczyzna jego orbity nachylona jest do ekliptyki pod kątem zaledwie 1,769. Na jeden obieg wokół Słońca Neptun potrzebuje ok. 165 lat. Neptun jest od 24 sierpnia 2006 ostatnią planetą Układu Słonecznego

Księżyce Neptun posiada 13 znanych naturalnych satelitów (zob. Lista księżyców Neptuna). Największym z nich był odkryty przez Williama Lassella Tryton. Odkrycia tego Lassell dokonał 17 dni po odkryciu Neptuna. Tryton porusza się wokół planety centralnej w kierunku wstecznym niż jej ruch obrotowy. Inny z księżyców Neptuna Nereida ma jedną z najbardziej ekscentrycznych orbit wśród wszystkich księżyców w Układzie Słonecznym. W okresie od czerwca do września 1989 roku sonda kosmiczna Voyager 2 odkryła kolejne naturalne satelity Neptuna. Są to już dużo mniejsze obiekty, charakteryzujące się nieregularnym kształtem. Są to Proteusz oraz Najada, Talassa, Despoina, Galatea i Larissa które orbitują wewnątrz pierścieni Neptuna. Dalsze maleńkie, nieregularne księżyce zostały odkryte w latach 2002 2003. Cztery księżyce czekają jeszcze na potwierdzienie, że rzeczywiście są prawdziwe.

Misje badawcze pierwsza i zarazem jedyna Voyager 2 w 1989 r. Voyager 2 - (pl. Podróżnik 2) bezzałogowa sonda kosmiczna wysłana w przestrzeń kosmiczną z Przylądka Canaveral rakietą Titan IIIE-Centaur przez amerykańską agencję kosmiczną NASA 20 sierpnia 1977 roku

Cechy Fizyczne-dla ciekawskich Neptun nie może być obserwowany gołym okiem. Dopiero przy użyciu teleskopu ukazuje się jako niebieskawa tarcza, całkiem podobnie jak Uran. Za ten błękitnawy odcień odpowiedzialny jest metan, znajdujący się w atmosferze tej planety. Średnica Neptuna to 49.248 km; jest on zatem czwartą pod względem wielkości planetą Układu Słonecznego. Z powodu dużego oddalenia od Słońca Neptun otrzymuje bardzo mało ciepła. Temperatura zewnętrznych warstw atmosfery wynosi tylko 218 C (55 K). Jak się wydaje, wewnątrz planety jest jakieś źródło ciepła, które może być pozostałością po okresie tworzenia się Neptuna. W jego gęstej atmosferze wieją najsilniejsze w całym Systemie Słonecznym wiatry, których prędkość dochodzi do 2500 km/h. Jest to wynik niewielkiej ilości energii docierającej do Neptuna ze Słońca, co skutkuje małą ilością turbulencji w atmosferze i pozwala uzyskiwać tak wysokie prędkości wiatru. Na zdjęciach przekazanych przez sondę kosmiczną Voyager 2 z 1989 roku można dostrzec charakterystyczny ciemny twór w atmosferze - nazwany analogicznie do Wielkiej Czerwonej Plamy na Jowiszu Wielką Ciemną Plamą. Jest ona najprawdopodobniej ogromnym wirem atmosferycznym. Okres rotacji Neptuna wokół własnej osi wynosi 16 h 6 min 36 s. Oś obrotowa nachylona jest do jego orbity pod kątem 28,32. Wewnętrzna budowa Neptuna przypomina bardzo budowę Urana. Skaliste jądro otacza warstwa lodu wodnego, amoniaku i metanu, pokrytego warstwą cząsteczkowego wodoru. Ponad którymi znajduje się bardzo gęsta i gruba atmosfera. Te warstwy są jak się wydaje wyraźnie od siebie oddzielone, całkiem inaczej jak w przypadku Jowisza i Saturna. Średnia gęstość Neptuna jest największa spośród planet olbrzymów i wynosi 1,638 g/cm 3. Z tego powodu Neptun, mimo mniejszej średnicy jest cięższy od Urana. Planeta posiada pole magnetyczne, którego bieguny nie pokrywają się jednak z osią obrotu planety i nachylone są do niej pod kątem 47. Magnetyzm Neptuna jest mniej więcej dwa razy słabszy od Urana

Pierścienie Neptuna Nazwa Odległość (km) Szerokość (km) 1989 N3R ('Galle') 41,900 15 1989 N2R ('Leverrier') 53,200 15 1989 N4R ('Lassell') 55,400 6 Arago Ring 57,600 - Liberté Ring Arc 62,900 - Égalité Ring Arc 62,900 - Fraternité Ring Arc 62,900 - Courage Ring Arc 62,900-1989 N1R ('Adams') 62,930 <50

Pierścienie Podobnie jak Saturn, Uran i Jowisz również Neptun posiada system pierścieni. Są one jednak stosunkowo słabo rozwinięte, daleko im pod względem atrakcyjności do tych, które posiada Saturn. Wykazują one jednak dość skomplikowaną strukturę. Być może na ich wygląd mają wpływ małe satelity krążące w ich pobliżu i oddziałujące na nie grawitacyjnie. Pierścienie Neptuna są niekompletne nie tworzą zamkniętego okręgu, są kolistymi łukami. Najbardziej zewnętrzny z nich, nazywany pierścieniem Adamsa, składa się z trzech takich łuków, które ochrzczono Wolność, Równość i Braterstwo. Istnienie takich łuków ciężko wyjaśnić, gdyż materia tworząca je powinna się już dawno rozłożyć na całej orbicie wokół Neptuna. Prawdopodobnie odpowiedzialna jest za to Galatea, której przyciąganie grawitacyjne burzy strukturę pierścieni. Dalsze pierścienie odkryły kamery Voyagera 2. Dodatkowo oprócz słabego pierścienia Adamsa znajdującego się 63.000 km od Neptuna, mamy jeszcze pierścień Leverriera (w odległości 53.000 km), prerścień Gallego (nieco szerszy w odl. 42.000 km). Zewnętrzne dodatkowe małe składniki pierścienia Le Verriera nazywa się Lassell i Argo.

Skład Atmosfery Ciśnienie atmosferyczne Wodór >84% Hel >12% Metan 2% Amoniak 0,01% Etan 0,00025% Acetylen 0,00001% 100-300 kpa