Kryteria ocen na zawodach I. Kryteria wynikające z motoryki organizmu. Taniec w ostatnich latach bardzo się rozwinął i również ocena par sędziowanych na zawodach poszerzyła się. Oczywiście kryteria dotąd stosowane obowiązują nadal, jednak zaczęło brać również pod uwagę cechy motoryczne zawodnika. Nie są to wprawdzie czynniki decydujące o poziomie tańca ale wpływają na ocenę. Do tych cech należą: szybkość, siłę, skoczność, zwinność, wytrzymałość, gibkość. II. Kryteria ocen wynikających z ogólnego wyglądu pary. Na ogólny wygląd pary wpływa: postawa taneczna, kształt, prezencja, osobowość. 1. Postawa taneczna Postawa taneczna jest to takie ustawienie ciała, które oddaje charakter danego tańca, pozytywny odbiór wizualny tancerza. Samba W trzymaniu normalnym, stoimy w pozycji naturalnie wyprostowanej, głowa uniesiona wysoko, lekko napięte mięśnie karku, ramiona opuszczone w dół. Mięśnie grzbietu ściągnięte, plecy płaskie. Przepona trochę cofnięta do tyłu, a biodra przesunięte do przodu. Kolana trochę ugięte, ciężar ciała znajduje się nad piętą, stopy razem, prawą rękę kładzie na lewej łopatce, a lewa ręka partnerki ułożona jest na prawym ramieniu partnera. Lewa ręka partnera uniesiona do góry na wysokość oczu trzyma prawą rękę partnerki. Ustawienie ciała w Pozycji Otwartej Promenady. Partner trzyma w swojej lewej ręce lewą rękę partnerki, wolne ręce uniesione są do boku, ciężar ciała partnera znajduje się nad przednią częścią prawej stopy, kolano prawej nogi ugięte. Lewa noga odstawiona do boku, lewe biodro uniesione do góry, powoduje wrażenie jakby ciało było wychylone do przodu. Partnerka ma podobne ustawienie, tylko na przeciwnej nodze. Cha cha cha, Rumba Postawa w trzymaniu normalnym, stoimy w odległości ok. 15 cm od partnerki, prawa ręka partnera znajduje się na lewej łopatce partnerki, a jaj lewa ręka znajduje się na prawym ramieniu partnera. Lewa ręka partnera obejmuje prawą rękę partnerki. Partner stoi na prawej nodze wyprostowanej z ciężarem ciała na nad przednią częścią stopy, lewa noga odstawiona do boku. Partnerka stoi na na lewej nodze z ciężarem ciała nad przednią częścią stopy, prawa noga odstawiona do boku. Przepona cofnięta do tyłu, biodra lekko przesunięte do przodu, mięśnie klatki piersiowej rozciągnięte, mięśnie grzbietu skrócone, głowa uniesiona do góry. Całe ciało znajduje sie w pionie od stóp poprzez kolana, biodra, ramiona aż po czubki głowy. Paso Doble Stoimy ze złączonymi stopami, nogi w kolanach wyprostowane, ale nie przeprostowane. U partnerki kolana trochę rozluźnione. Ciężar ciała znajduje sie nad podeszwą stopy. Klatka piersiowa trochę uniesiona do góry, przesunięta do przodu. Ramiona są opuszczone i lekko
odchylone do tyłu. Partner ma prosta linię pleców, natomiast partnerka dla kontrastu tworzy zakrzywioną linię pleców. Partner przejmuje mocno dominującą postawę, z wysoko uniesioną i cofniętą do tyłu głową. W trzymaniu normalnym: partner oddalony jest ok. 15 cm od partnerki, lub w kontakcie z partnerką. Partnerka znajduje się trochę po jego prawej stronie. Prawa ręka partnera znajduje się na lewej łopatce partnerki, lewa ręka partnerki oparta jest na prawym ramieniu partnera. Złączone ręce lewa partnera i prawa partnerki znajdują się na wysokości oczu. Jive Stoimy ze stopami lekko rozstawionymi w odległości ok. 15 cm od partnerki, ciało naturalnie wyprostowane, ramiona opuszczona. Partner trzyma prawa rękę poniżej lewej łopatki partnerki, partnerka lewą reke na prawym ramieniu partnera. Lewa ręka partnera i prawa partnerki są połączone i utrzymywane niżej niż w pozostałych tacach latynoamerykańskich. Ciężar ciała utrzymywany jest na podeszwie stopy. 2. Kształt W czasie tańca ciało tancerza i tancerki znajduje się w różnych ustawieniach tworząc różnego rodzaju kształty. W tańcach takich jak: Samba, Cha cha cha, Rumba, Jive w ruchu do przodu i do tyłu prowadzi strona ciała odpowiadająca nodze wykonywającej krok. W chwili wykonywania póz ciało znajduje w różnych ustawieniach w stosunku do linii kręgosłupa, poprzez skręty, nachylenie, w lewo, w prawo, pochylenie do przodu, do tyłu. W pozycjach wysokich, jak i niskich, niekiedy klęcząc na parkiecie. W Paso Doble interesujące kształty, para uzyskuje tworząc dużą zaokrągloną przestrzeń między sobą w Pozycji Zamkniętej, Pozycji Promenady Odwrotnej. 3. Prezencja Prezencja pary tanecznej może tyczyć się z ich image. Jest to niepowtarzalny styl, na który składa się szereg czynników. Ważny jest odpowiedni dobór strojów, strój partnerki nie tylko pod względem aktualnej mody, lecz także pasujący do jej sylwetki, budowy ciała. Kolorystyka odpowiednio dobrana tak, żeby mogła przyciągać. Strój tancerza harmonizujący ze strojem partnerki. Dobrze dobrana para pod względem wzrostu, budowy ciała jest nie bez znaczenia. Nieraz różnice wzrostu, czy dysproporcje wagowe przekazują negatywny obraz pary. Wygląd tancerza i tancerki to obecnie bardzo ważny element przyciągający wzrok. To odpowiednia fryzura, makijaż, zabarwienie skóry. Prezencja to także elegancka sylwetka pasująca do danego tańca. Dobrze prezentująca się para jest widoczna od momentu wejścia na parkiet, aż do momentu zejścia. Początek tańca i zakończenie są momentami, które ludzie potrafią najłatwiej zapamiętać. Dlatego ważne jest, żeby moment wejścia na parkiet był jak najbardziej naturalny, swobodny i pewny. Rozpoczęcie tańca należy mieć perfekcyjne opanowane, żeby na wstępie już nie zrobić złego wrażenia. Zakończenie powinno być efektowne, choć jest to trudne, bo nigdy nie wiadomo, kiedy muzyka się zakończy. Kiedy muzyka się kończy taniec także musi się zakończyć szybko. Zły odbiór u sędziów, gdy taniec zakończy się za wcześnie lub tańczony przez parę jest po zakończeniu muzyki. 4. Osobowość Osobowość jest to zespół tych właściwości człowieka, które warunkuje specyficzność
ludzkiego zachowania, emocjonalnego reagowania. Właściwości te są szczególne tylko dla danej jednostki. W takim rozumieniu pojęcie osobowości odnosi się do hipotetycznego zespołu mechanizmów, których nie potrafimy scharakteryzować. Charyzmatyczna para na parkiecie potrafi się wyróżniać w grupie przyciągając spojrzenie nie tylko widzów, ale i sędziów. Ma to ogromne znaczenie szczególnie na turniejach wielo rundowych, gdzie przy dużej ilości par można zgubić i nie być zauważonym przez sędziów. Później liczy się taniec, ale przy porównywalnych umiejętnościach taka para na pewno wygra. Tancerze o takich cechach potrafią w indywidualny sposób charakterystyczny tylko dla siebie interpretować muzykę różnymi częściami swojego ciała, nie tylko przez wyuczone ruchy. Sposób przeżywania tańca przez parę jest również własnym doznaniem. Wewnętrzne odczucia muzyki są bardzo widocznym i wyraźnym odbiorem przez sędziów. Jednak w pewnym umiarem. Przesada jest zawsze cechą nie pozytywną. Istotnymi elementami, które zwracają uwagę jest wdzięk, gracja, urok osobisty. Przykładem ważności tej cechy są choćby wybory Miss Gracji, na Miss Polonie. Tańce latynoamerykańskie są tańcami żywymi, pełnymi ekspresji ruchów, tak więc temperament pary ma duży wpływ na wykonanie choreografii tanecznych na zawodach. Mimika twarzy wiąże się z odczuciami artystycznymi, oddaje ona swój wyraz w odbierze muzyki w czasie tańca. Przykładem olbrzymiego aplauzu takich par jest turniej Blackpool, gdzie pary posiadają indywidualne osobowości, wybierają sobie sektor przed którym tańczą. Uwaga widzów skupia się przede wszystkim tylko na nich. Oczywiście zwraca to też uwagę sędziów. Pary posiadające te cechy podparte dużym nakładem pracy, szacowanym obecnie na 20-30 godzin tygodniowo, to czołówka świata tanecznego. III. Kryteria ocen wiążące się z przebiegiem ruchu w powiązaniu z muzyką Do cech związanych z tym zagadnieniem można zaliczyć: przebieg ruchu, dynamika, używane akcje, odbiór muzyczny. 1. Przebieg ruchu Przebieg ruchu jest to kontinuum poszczególnych ruchów, składających się na pewna całość możliwa do wyodrębnienia w sensie przestrzennym i czasowym ( ) Składnikami ruchu są: czas, przestrzeń, dynamika, choreografia. Jest to ruch ciała, rąk, głowy, nóg. Przebieg ruchu wnika z akcji, które stosujemy w tańcu. 2. Dynamika Dynamika ruchu określa wszystkie zjawiska ruchowe, związane z mocą podczas odtwarzania choreografii. Jest to jeden z podstawowych środków wyrazu w tańcu, współdziałający z melodią i rytmem. Dla określenia dynamiki w tańcu służą: - różne poziomy mocy wykonywanego ruchu, w zależności od rodzaju figury, czy tez tego co chcemy w danym momencie przedstawić. chwilowe wzmocnienie, akcenty np. w czasie wykonywania póz. Stopniowa zmiana mocy wykonywanego ruchu.
3.Używane akcje Przez akcje rozumiemy charakterystyczne dla danego tańca ruchy części ciała. Do tego celu używa się stóp, nóg, bioder, głowy, rąk, dłoni, ciała. 4. Odbiór muzyki Interpretacja rytmu Rytm jest to czynnik, który reguluje w muzyce następstwo dźwięków w czasie i organizuje je w pewne ugrupowania. Czas trwania dźwięku lub pauzy stanowi wartość rytmiczną. Rytm w tańcu wyznacza charakter ruchu, jako formę, przebieg czasowo przestrzennym, wpływa też na wypełnienie ruchy. W muzyce wyróżniamy terminy używane w tańcu: Metrum muzyczne metrum jest to liczba uderzeń między regularnie powtarzającymi się akcentami. Czasowanie są to wartości czasowe poszczególnych kroków wykorzystywanych w tańcu. Tempo- tempo jest to szybkość granej muzyki. Określa ją liczba taktów na minutę. Samba Samba grana jest w metrum 2/4 (2 uderzenia w takcie muzycznym) Akcent muzyczny przypada na 1 uderzenie każdego taktu, natomiast perkusyjne akcent na 2 uderzenia. Tempo wynosi 50 taktów na minutę. Czas grania Samby na turniejach tańca sportowego powinien wynosić od 1,5 min do 2 min. Rytm - Samba tańczona jest w różnych rytmach. Muzyka Samby pisana jest w dwutaktowych frazach muzycznych. W Sambie wyróżniamy rytm kolan oraz rytm stóp. W czasie tańca wymaga się od par poprawności rytmicznej wykonywanych kroków, akcentowanie drugiego uderzenia, rozpoczynanie tańca i od pierwszego uderzenia muzycznego frazy. Muzykalna para przed rozpoczęciem tańca swoim ciałem zaznacza rytm Samby. Również i zakończenie frazy muzyczne podkreślenie może być przez akcent nogą lub ciałem albo równocześnie nogą i ciałem. W tańcu wyróżniamy również rytm ciała, rąk, głowy, który pary zaawansowane używają w czasie tańca. Cha cha cha Cha cha cha grana jest w metrum muzycznym 4/4 (występują tu 4 uderzenia muzyczne w takcie) Muzyczny akcent występuje na 1 uderzenie, natomiast perkusyjny na 4 uderzenie. Tempo wynosi 30-32 takty na minutę. Rumba Rumba jest grana w metrum 4/4 (występują tu 4 uderzenia muzyczne w takcie) akcent muzyczny wypada na 1 uderzenie muzyczne każdego taktu, a perkusyjny akcent na 4
uderzenia każdego taktu. Uderzenie muzyczne przypadające na kroki figury Rumby: 1krok 1 uderzenie 2 krok 1 uderzenie 3 krok 2 uderzenia Tempo Rumby wynosi 25-27 taktów na minutę. Paso Doble Paso Doble może być grane w trzech różnych metrach: 3/4 występuje tu 3 uderzenia w każdym takcie 6/8 występuje tu 6 uderzenia w każdym takcie 2/4 występuje tu 2 uderzenia w każdym takcie Obowiązujące metrum muzyczne grane na zawodach sportowego tańca towarzyskiego jest 2/4. Muzyczny akcent występuje tu na 1 uderzenie Tańcząc Paso Doble należy dostosować choreografie nie tylko do rytmu, fraz, ale też do specyficznej muzyki, która charakteryzuje się nieregularnymi frazami. Muzyka Paso Doble składa się z trzech części. Część pierwsza to jedna 18 taktowa część metodyczna i 26 taktowa linia melodyczna. Część druga to 45 taktów, a część trzecia to 44 taktów. Każda część kończy się mocnym akcentem na pierwsze uderzenie ostatniego taktu. Niezależnie od przedstawionych rytmów para przedstawia też własną interpretację muzyki przy pomocy akcentowania ciałem, rękoma. Mocniejszym ruchem lub słabszym. Jive Metrum Jive'a jest 4/4 ( 4 uderzenia w takcie muzycznym). Akcentowane uderzenia perkusyjne mogą być 1 i 3, 2 i 4 lub 1 2 3 4. Jednak utwory grane na zawodach sportowego tańca towarzyskiego posiadają akcent muzyczny na 1 uderzenie, a perkusyjny na 2 i 4 uderzenie. Tempo Jive'a wynosi 42-44 takty na minutę. IV. Kryteria ocen określające spójność pary 1. Partnerowanie Określenie to przedstawia w tańcu wzajemną współprace, wspólny taniec, powiązany ściśle z prowadzeniem. Podczas tańca gdy para znajduje się w kontakcie.w trzymaniu za ręce powinno być widoczne prowadzenie partnerki. Środek ciężkości pary powinien znajdować się pomiędzy połączonymi rękoma. Przy wyjściach z póz zły obraz przekazuje para, gdy widoczne jest przyciąganie partnerki do siebie. Partner powinien rozciągnąć swoje ciało wyciągając jeszcze dalej rękę, żeby partnerka mogła przygotować się do wyjścia z pozy i wychylić ze swojego pionu równowagi. Przy dużej ilości osób na parkiecie podczas tańca osobno, bez trzymania nieraz nie widać, z którym partnerem dana partnerka tańczy. Nie ma wspólnego kontaktu wzrokowego, więzi łączącej dwie tańczące osoby. Wspólna gra dwojga osób powinna być zauważalna. W każdym tańcu, akcje ciała powinny być spójne. 2. Prowadzenie Prowadzenie jest to współpraca partnerka z partnerką powodująca wykonanie przez nią ruchu w kierunku wskazanym przez partnera.
Prowadzenie w tańcu może być następujące: 1. Zmiana ciężaru ciała poprzez zmianę ciężaru ciała z jednej nogi na drugą partner przekazuje partnerce informacje o ruchu. 2. Fizyczne partner prowadzi partnerkę w odpowiednim kierunku poprzez nacisk swojej reki na rękę lub plecy partnerki. Poprzez zwolnienie nacisku i lekkie przyciągnięcie partnerki zmienia kierunek ruchu na przeciwny. 3. Poprzez kształt ciała partner kształtem swojego ciała wskazuje partnerce kierunek ruchu. Bardzo często jest widoczne takie prowadzenie w Paso Doble, gdzie partner symuluje prowadzenie mulety wskazuje partnerce kierunek jej ruchu. 4. Wizualne kiedy para tańczy bez trzymania, partnerka odtwarza kroki partnera. V. Kryteria ocen oparte na charakterystycznych elementach techniki tanecznej w danej choreografii 1.Technika tańca. Technika tańca wywodzi się z wcześniej wypracowanych wzorców pozwalających realizować określone czynności. Technika tańca tworzy pewien system, którego zachowanie pozwala utrzymać tożsamość danego tańca, jako odrębnego wytworu kulturowego. Oczywiście wzbogacając taniec wprowadza się do jednego tańca techniki taneczne z innych tańców. Technika wykonywania figur została opisana w książkach angielskich autorów[][][][] tworząc wzorzec sposobu wykonywania figur podstawowych. Jest ona tylko bazą dla rozwoju tańca, punktem wyjścia, z którego taniec można rozwijać. Podstawowe elementy techniki tanecznej występujące w tańcach latynoamerykańskich: Pozycja stóp Pozycja stóp jest to ustawienie jednej nogi w stosunku do drugiej, oraz kierunek poruszającej sie nogi w stosunku do nogi postawnej. Wyróżnia się następujące pozycje stóp: PN do tyłu PN do tyłu i trochę do boku PN ukośnie do tyłu PN do boku PN do boku i trochę do przodu PN do przodu i trochę do boku PN do przodu Te same pozycje nóg mogą występować od LN. Występują tu jeszcze określenia: Pozycji Promenady, Pozycja Odwrotnej Promenady. CBM (Odwrotny ruch ciała) Jest to akcja ciała od kolan w górę, która w zgodnej harmonii z nogami inicjuje obrót. Ruch górnej części ciała jest odwrotny do ruchu nóg i wysunięty do przodu. CBM stosuje się przy rozpoczynaniu wszystkich figur obrotowych, zachowując horyzontalny układ ramion, gdy ciało znajduje się w pionie. Obrót ciała w CBM wynosi od 1/16 do 1/8 obrotu. CBM jest zawsze silniejsze w obrocie do tyłu niż w obrocie do przodu.
CBMP (Odwrotna pozycja stóp) Oznacza ustawienie poruszającej się nogi do przodu lub do tyłu na tej samej linii, na której znajduje się noga postawna. Pozycja Cuban Cross (Latin Cross) Jest to charakterystyczna pozycja nóg w tańcach latynoamerykańskich charakteryzująca się tym, iż pięty ustawione są do wewnątrz, kolana złączone. Kierunek Tańca Kierunek tańca jest to określenie kierunku poruszającej się nogi i ustawienie ciała w stosunku do sali. Określenie kierunku jest bardzo istotne w tańcach progresywnych jak Samba czy Paso Doble. Choć określa się go także w pozostałych tańcach latynoamerykańskich. Ten element techniki tanecznej obrazuje prawidłowe przemieszczanie się pary na parkiecie. Suma kątów obrotu: Suma kątów obrotu jest to kąt obrotu liczony pomiędzy poszczególnymi krokami, ale liczony w stosunku do ciała. Jest to spowodowane tym, iż stopy są ustawione nie równolegle, lecz palce są na zewnątrz. W przypadku, gdy kierunek poruszającej sie stopy określany jest jako pointing ciało obraca się mniej, a w następnym kroku ciało uzupełnia obrót. Praca stóp Praca stóp określa kontakt części stopy z parkietem w danym kroku tanecznym. Jest to istotna część techniki, wpływająca na jakość ruchu. Od tego na której części stopy w danym kroku tanecznym znajduje się ciężar ciała zależy postawa taneczna, przebieg ruchu, równowaga, jak również dobra interpretacja muzyki. Figury poprzedzające i następujące. Jest to element określający kształt choreografii. Są to określone figury, które mogą poprzedzić daną figurę oraz które mogą po niej nastąpić. W klasach wyższych repertuar jest wprawdzie dowolny, ale dobór figur, połączeń również nie jest przypadkowy, istnieją połączenia, kroki które mogą być zatańczone wcześniej i te które tańczone są po danej figurze. Jest to spowodowane tym, iż zasady ruchu nieraz przeciwstawiają się wstawianiu kroków, które nie pasują w tym miejscu. 2. Charakter Tańca. Charakter tańca określa cechy wspólne tylko dla tego tańca, wyróżniające go spośród pozostałych tańców. Każdy z tańców latynoamerykańskich posiada także charakterystyczne elementy o indywidualnej odrębności. Można do nich zaliczyć: -Postawę taneczną i trzymanie -Charakterystyczne akcje -Charakterystyczne figury
Te cechy wyodrębniające taniec są powiązane ściśle z techniką, oraz muzyką tworząc jedną całość, oddającą piękny taniec. Brak przekazu któregokolwiek z wymienionych elementów zaburza obraz całości widoczny przy ocenie na zawodach. Samba Samba należy do grupy tańców przestrzennych, progresywnych. Jest to taniec szybki,skoczny. Postawa taneczna w Sambie jest podobna jak w Cha cha cha i Rumbie. Sambę od innych tańców wyróżniają charakterystyczne akcje: -akcja bounce jest to prostowanie i zginanie kolan oraz praca stawu skokowego nogi postawnej. Określane są trzy rodzaje akcji Bounce: 1. Basic Bounce Action 2. Alternative Basic Bounce Action 3. Polka Basic Bounce Action Do charakterystycznych figur lub sekwencji rozwojowych należy zaliczyć : Whisk, Reverse Rolls, Promenade Runs. Cha cha cha Cha cha cha jest tańcem stacjonarnym. Jest to taniec wesoły i żywy. Taniec ten charakteryzuje szybkość nóg, w trakcie wykonywania kroków. Charakterystycznymi krokami występującymi w Cha cha cha są kroki typu Chasse. Charakterystyczne figury występujące w Cha cha cha to: Open Hip Twist, Nev York, Hand to Hand, Three Cha cha cha, Alemana. Rumba Jest tańcem stacjonarnym. Jest tańcem przepojonym wzajemnymi odczuciami do siebie kobiety i mężczyzny, o podtekście miłosnym. Charakterystyczną akcją dla Rumby jest akcja bioder Hip Action. Akcja ta charakteryzuje sie tzw. ruchem ósemkowym. Prawe biodro zatacza kółeczko w prawo, przy obciążonej prawej nodze, natomiast lewe biodro zatacza kółeczko w lewo przy obciążonej lewej nodze. Występuje tu również akcja Pendulum Swing lub Hip Swing. Te akcje określa ruch bioder do góry i w dół w kształcie kulistym. W czasie przenoszenia ciężaru ciała na nogę biodro jest niżej umiejscowione niż nogi wolnej, ruchem hiperbolicznym przesuwa się w górę. Charakterystycznymi figurami występującymi w Rumbie są: Nev York, Alemana, Hockey Stick, Opening Out to L i R, Open Hip Twist, Spiral. Paso Doble Paso Doble jest tańcem przestrzennym, progresywnym. Postawa taneczna jest bardzo charakterystyczna, dumna sylwetka Hiszpana, przedstawiająca sylwetkę Matadora. Paso Doble jest tańcem, który w swojej choreografii przedstawia walkę Matadora z bykiem w trakcie Corridy. Występują tu także elementy tańca flamenco, oraz tańca cygańskiego. Z widowiska Corridy zostały zaczerpnięte wszystkie elementy, które występują w trakcie tego widowiska. Jest to prezentacja Matadora przed widownią z charakterystycznym krokiem marszowym. Ruchy i kształty ciała Picadora, konnego jeźdźca, który lancą drażni byka. Ruchy i kształty ciała Bunderilleros, pieszych którzy za pomocą dwóch kijów zakończonych ostrym hakiem, wbijają bykowi w kark
Ruchy i kształty ciała Matadora, który szpadą zabija byka. Cała choreografia Paso Doble przepojona jest napięciem i koncentracją tancerzy. Ta koncentracja budowana jest na zasadzie kumulowania energii w ciele tancerza i utrzymaniu przez cały czas trwania tańca. Nagłe zaskakujące zmiany akcji, które pojawiają się na arenie są przedstawione w tańcu przez szybkie zmiany tempa, kierunku tańca, oraz mocno akcentowane ruchy. Dużą rolę w Paso Doble oddającą jego charakter jest silna koncentracja wzrokowa partnera i partnerki. Wymienione ruchy i kształty ciała przekładają się na figury występujące w Paso Doble. Kroki marszowe występują w Travelling Spins from Promenade Position, Tavelling Spins from Counter Promenade Position. Ruchy i kształty ciała Banderillaros występują w figurze Banderillas Ruchy i kształty Matadora wysepująw figurach: Promenade, Grand Circle, Twists, Chasse Cape, w pozie kończącej Paso Doble. Jive Jive jest tańcem stacjonarnym, jest to taniec żywy wesoły. O charakterystycznych akcjach Jive'a decyduje akcja Jive Chasse. Akcja ta jest podobna do Chasse tańczonego w Cha cha cha jednak tylko w samej konstrukcji kroków. Inna jest tu praca stóp oraz czasowanie. Ruch bioder w trakcie wykonywania kroków chasse może być różny. 1. Biodra zachowują neutralną pozycję podobnie jak w Rock and Rollu ( Jive oparty na Rock and Rollu) 2. Biodra nie przemieszczają się wraz z ruchem w trakcie wykonywania 3 kroku chasse przesuwają się w kierunku ruchu. Każdy opisany ruch jest tu poprawny oddający charakter Jive, jednak część sędziów preferuje Jive swingowy, a część Rockowy. Charakterystyczne elementy Jive'a: akcja Kick, Rock. Do charakterystycznych figur Jive'a należą między innymi Fallaway Rock, Change of Places L to R, Change of Places R to L, American Spin i inne. 3. Choreografia. Choreografia jest to określenie ruchów tanecznych wykonywanych do muzyki. W tańcu jest to połączenie kroków, figur w logiczną całość, oddającą charakter danego tańca w.g. określonych zasad ruchu, zgodnie z podziałem muzycznym na takty i frazy. Oceniając taniec sędzia bierze pod uwagę choreografię pod względem trudności wykonania, oryginalności połączeń, czy rozplanowaniu choreografii na parkiecie. Bardzo ważnym czynnikiem przy ocenie jest powiązanie kroków, ruchów choreograficznych z akcentami muzycznymi, odpowiednie wstawienie póz.