Szkoła Policji w Katowicach

Szkoła Policji w Katowicach Podstawowe postawy strzeleckie Opracowanie: podkom. Jerzy Sterczewski asp. szt. Marek Kwaczała Zakład Wyszkolenia Specjalnego SZKOŁA POLICJI Wydawnictwo Szkoły Policji w Katowicach 2009

2 Wszelkie prawa zastrzeŝone Szkoła Policji w Katowicach 2009 KsiąŜki nie wolno reprodukować (adaptować) ani w całości, ani w części, niezaleŝnie od zastosowanej techniki (druk, fotografia, komputer, kserograf, fonografia itd.), bez pisemnej zgody Wydawcy. Druk i oprawa: Szkoła Policji w Katowicach

3 SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 5 2. Przyjęcie postawy strzeleckiej 6 3. Trzymania /chwyt/ broni 7 4. Celowanie 10 5. Oddychanie 11 6. Ściąganie języka spustowego 12 7. Wytrzymanie strzału 13 8. Postawy strzeleckie 14 9. Postawy strzeleckie wysokie 15 10. Postawy strzeleckie niskie 21 11. Literatura 25

4

5 WPROWADZENIE Posługiwanie się bronią palną jest bardzo specyficzną umiejętnością zastrzeŝoną dla wąskiej i wybranej grupy osób. Niniejsze opracowanie zawiera wybrane postawy strzeleckie, z których policjanci na wstępnym etapie szkolenia korzystają najczęściej. W miarę nabywania doświadczenia moŝna stosować inne, trudniejsze i bardziej zaawansowane techniki posługiwania się bronią. Oprócz postawy, na celność strzału mają wpływ równieŝ inne czynniki. W ostatnim okresie nastąpiła radykalna zmiana poglądów w kwestiach metodyki treningu strzeleckiego w kierunku istotnego zwiększenia jego dynamiki. Wyszkolenie strzelca do tzw. poziomu minimalnego, na którym jest on w stanie posługiwać się bronią samodzielnie jest bardzo trudne, zaleŝy od bardzo wielu czynników. W kaŝdej grupie są osoby, którym czynności manualne nie sprawiają większych trudności - osoby te uczą się bardzo szybko, są teŝ i tacy, którym opanowanie szkolenia sprawia wiele problemów. MoŜna uŝyć tutaj analogii do prowadzenia samochodu, kiedy pewne czynności kierowca wykonuje mimowolnie podczas jazdy. Odruchowo naciska pedały, przyspiesza, hamuje. Podobnie jest przy posługiwaniu się bronią. Zadaniem całego procesu szkolenia strzeleckiego jest doprowadzenie do sytuacji, w której strzelec niejako automatycznie wykonuje czynności związane z wyjęciem, odbezpieczeniem, przeładowaniem oraz wycelowaniem. Maksymalnie szybkie i automatyczne wykonanie tych czynności pozostawia czas na myślenie, czy nacisnąć język spustowy czy teŝ nie, a czasami ratuje Ŝycie strzelca. Autorzy opracowania wyraŝają podziękowanie słuchaczom kursu podstawowego KP 16, którzy uŝyczyli swoich wizerunków na potrzeby niniejszej publikacji.

6 PRZYJĘCIE POSTAWY STRZELECKIEJ NiemoŜność pełnego unieruchomienia broni wynika z anatomicznej budowy człowieka. Poszczególne części ciała są połączone stawami o róŝnym stopniu ruchliwości. Amplituda i częstotliwość ruchów broni w trakcie celowania zaleŝą od stopnia utrzymania stałości napięcia mięśni biorących udział w zapewnieniu stabilności ciała strzelca wraz z bronią w postawie strzeleckiej. To bardzo zawiłe stwierdzenie uświadamia nam, jak bardzo istotnym czynnikiem jest przyjęcie odpowiedniej postawy strzeleckiej. Zapewnienie absolutnego bezruchu pistoletu jest oczywiście niemoŝliwe, ujemny wpływ na celność trafienia w strzelaniu z pistoletu mają ruchy w stawach nadgarstka i barkach rąk, stawy skokowe nóg, łączenia kości podudzia i stopy. Broń w rękach strzelca przez cały czas wykonuje ruchy, o umiejscowieniu przestrzeliny na tarczy decyduje precyzja skierowania do niej lufy broni w momencie opuszczenia jej przez pocisk. Wszystkie czynności strzelca muszą zmierzać do tego, aby wielokrotnie wytworzyć taką precyzję podczas oddawania kolejnych strzałów. W miarę postępu szkolenia wszystkie czynności powinny być limitowane w czasie, sukcesywnie skracanym zgodnie z doskonaleniem się umiejętności strzelca. Obowiązuje tu jednak zasada, Ŝe pierwszeństwo nad czynnikiem szybkości wykonania ćwiczenia ma kryterium celności strzałów. Policjant stara się coraz szybciej dobywać broni, przygotowywać ją do uŝycia, i oddać z niej pierwszy strzał, dba jednak przede wszystkim o pozytywny efekt treningu trafienie celu wszystkimi wystrzelonymi pociskami. Brak tej skuteczności powinien skłonić instruktora do spowolnienia tempa treningu na rzecz jego efektywności, do czasu trwałego (za kaŝdym razem) uzyskiwania liczby trafień równej liczbie wystrzelonych pocisków. Znaczny wpływ na zachowanie się broni w końcowej fazie celowania ma sposób ściągania języka spustowego, który został omówiony w innym rozdziale.

7 TRZYMANIA /CHWYT/ BRONI Dla lepszego zrozumienia wpływu chwytu na umiejscowienie przestrzelin, warto przypomnieć niektóre prawa mechaniki. Podczas spalania prochu rozpręŝające się gazy wyrzucają pocisk z lufy, równocześnie wywierając nacisk na dno łuski opierającej się o zamek, co powoduje odrzut broni. Sile odrzutu przeciwstawia się ręka strzelca utrzymująca broń. PoniewaŜ oś lufy pistoletu przebiega ponad dłonią strzelca, powoduje to podrzut broni do góry. Siła odrzutu działa, gdy pocisk przemieszcza się w lufie i krótko podczas wzlotu gazów z lufy. PoniewaŜ najwaŝniejsze dla celnego strzelania jest usytuowanie lufy w momencie, gdy pocisk ją opuszcza, jakakolwiek zmiana siły chwytu powoduje zmianę kąta podrzutu lufy a tym samym zmianę toru lotu pocisku. Bardzo waŝnym czynnikiem jest trzymanie /uchwycenie/ broni. W szkoleniu wstępnym preferuje się trzymanie broni oburącz, prawidłowy sposób uchwycenia i trzymania broni naleŝy intensywnie ćwiczyć szczególnie w początkowym szkoleniu. Chwyt broni naleŝy starannie umieścić we wgłębieniu pomiędzy palcem wskazującym a kciukiem - oś lufy ma być przedłuŝeniem przedramienia ręki, która trzyma broń. Dłoń układamy moŝliwie wysoko, kciuk przylega do bocznej okładki rękojeści, kabłąk opieramy na środkowym palcu ręki trzymającej broń. Palce: środkowy, serdeczny i mały obejmują pewnie chwyt broni i trzymają go ze stałą siłą. Słabe trzymanie jest błędem, zbyt mocne równieŝ nie jest wskazane, gdyŝ drgania mięśni przenoszone są na broń, dłoń powinna przylegać do chwytu moŝliwie jak największą powierzchnią. Podczas trzymania broni oburącz, dłoń ręki wspomagającej obejmuje palce dłoni trzymającej broń. Palec wskazujący opiera się pod kabłąkiem lub teŝ moŝe być oparty o jego przednią część, kciuk leŝy równolegle do kciuka ręki trzymającej. Po uniesieniu rąk do strzelania, ręka trzymająca broń lekko wypycha ją do przodu, natomiast ręka wspomagająca jak gdyby instynktownie powstrzymuje ten ruch. Takie ustawienie zapewnia poprawną statykę trzymania, pamiętajmy równieŝ o zablokowaniu nadgarstków obu rąk.

8 ZDJĘCIA OD NUMERU 1 DO 4 OBRAZUJĄ TRZYMANIE BRONI OBURĄCZ PRZY RÓśNYM UŁOśENIU KCIUKÓW ORAZ PALCA WSKAZUJĄCEGO RĘKI WSPOMAGAJĄCEJ ZDJĘCIE 1 ZDJĘCIE 2

9 ZDJĘCIE 3 ZDJĘCIE 4

10 CELOWANIE Pistolety i rewolwery posiadają mechaniczne, otwarte przyrządy celownicze, muszkę i szczerbinkę. Prawidłowe zgranie tych elementów polega na umieszczeniu muszki w środku szczerbinki, wierzchołek muszki musi pokrywać się z górną krawędzią szczerbinki. Przyrządy celownicze muszą być ustawione prostopadle do podłoŝa, pochylenie lub skręcenie broni jest błędem. Poprawnie celować moŝna zarówno jednym okiem jak i obydwoma, waŝne jest aby zorientować się, które oko ma rolę dominującą. PrzewaŜnie będzie to oko po stronie ręki dominującej, tzn. u strzelca praworęcznego dominować będzie oko prawe, u leworęcznego oko lewe. Są jednak wyjątki od tej reguły, dlatego trzeba to koniecznie sprawdzić. Wystarczy ująć do ręki np. ołówek i trzymać go na wyciągniętych rękach przed sobą na wysokości oczu. Przy takim ustawieniu wybrać sobie konkretny cel przed sobą, skoncentrować wzrok na wierzchołku ołówka i skierować go na ten cel. Zamykając kolejno prawe a potem lewe oko zauwaŝymy, Ŝe w jednym przypadku wierzchołek ołówka pozostanie na celu a w drugim przesunie się na bok. To oko, które patrząc na cel widzi na nim ołówek jest okiem dominującym, odgrywa ono zasadniczą rolę podczas strzelania. Zawsze staramy się ustawić przyrządy po stronie oka dominującego Test ten wskazuje równieŝ, Ŝe bez większych problemów moŝna wycelować broń, nie zamykając jednego oka. Jeśli jednak celujemy jednym okiem, to robimy to zawsze okiem dominującym. Celowanie z obu oczu ma tę zaletę, Ŝe widzimy większy obszar i łatwiej dostrzegamy napastników oraz zagroŝenia. Wszystkie podręczniki strzeleckie podają zasadę, Ŝe podczas celowania wzrok naleŝy koncentrować na muszce i szczerbince, natomiast cel powinien być widziany nieostro. Istota celowania z dwojga oczu powoduje, Ŝe cel nie jest widziany ostro, staje się nieco nieostrym zamazanym tłem plamą. Ta technika celowania uniemoŝliwia precyzyjne mierzenie, ale sprawdza się w sytuacjach, które wymagają szybkiej reakcji i równocześnie moŝliwie pełnej obserwacji przedpola. Nasuwa się pytanie, jaką dokładnością charakteryzuje się strzelanie w tzw. plamę. ZaleŜy ono od dystansu i umiejętności strzelca. Jeśli przyjmiemy, Ŝe odległość ta wynosi ok. 10 m (typowy dystans sytuacji wymiany ognia podczas napadu lub samoobrony), to dobrze przygotowany strzelec ulokuje pociski za kaŝdym razem w kole o średnicy około 30-40 cm. Taka dokładność ognia jest wystarczająca, zapewnia poraŝenie dowolnie wybranej strefy przeciwnika, co oznacza wręcz pewne jego obezwładnienie. Po odpowiednim treningu czynność taka powinna być wykonywana bez wysiłku. Niektóre przyrządy celownicze w nowoczesnych jednostkach broni mają białe, Ŝółte lub fosforyzujące plamki pozwalające bardzo szybko zgrać przyrządy. Jest to ułatwienie szczególnie przydatne w celowaniu w stresie jak i przy słabej widoczności.

11 ODDYCHANIE W czasie oddychania człowiek jest tylko pozornie unieruchomiony, ruchy klatki piersiowej przenoszą się na ramiona i dłonie, w których trzymana jest broń. W takiej sytuacji trudno zgrać przyrządy celownicze, które tańczą na tle celu, ramiona szybko się męczą, a my sami zaczynamy się denerwować. Regulacja oddechu jest sprawą bardzo istotną, ma duŝy wpływ na celność strzału. Naukę rozpoczynamy oddając strzał w tzw. pauzie oddechowej, tj. w przerwie pomiędzy wdechem a wydechem. Wykonujemy dwa, trzy głębokie wdechy, po ostatnim wydechu organizm uspokoi się na kilka sekund co powinno wystarczyć na oddanie strzału. Strzelanie podczas pauzy oddechowej naleŝy kontynuować do czasu uzyskania odpowiednich wyników, z czasem nabiera się wprawy i regulacja oddechu następuje samoistnie. W czasie wymiany ognia, w sytuacji stresowej strzelec będzie oddychał wcale o tym nie myśląc, i nawet wtedy, gdy zapomni o oddychaniu, co niewątpliwie wpłynie na celność, przestrzeliny będą znajdować się w obrębie celu, co jest zasługą treningu. Ten właśnie aspekt jest najwaŝniejszy w strzelaniu obronnym, liczą się trafienia celu a nie dziesiątki.

12 ŚCIĄGANIE JĘZYKA SPUSTOWEGO Palec moŝe leŝeć na spuście tylko wtedy, gdy broń skierowana jest do celu, do którego zamierzamy strzelać. To bardzo waŝna zasada, potknięcie, szarpnięcie, odgłos wystrzału mogą spowodować zdenerwowanie i mimowolny skurcz mięśni, a w konsekwencji przypadkowy strzał. Nawet podczas treningu, kiedy któryś z jego uczestników przechodzi pod lufą, automatycznie opuszczamy broń i jednocześnie zdejmujemy palec ze spustu. Palec powinien dotykać spustu częścią pomiędzy opuszkiem a pierwszym stawem, jego praca to ruch do tyłu i do przodu równolegle do osi lufy. Ruch palca od momentu dotknięcia spustu do wystrzału powinien być jednym płynnym pociągnięciem. Ruch ten trzeba wytrenować, kaŝdy model broni ma inną charakterystykę spustu, początkowy luz a później wyraźny opór, lub teŝ jednostajny opór podczas całej drogi spustu. W początkowym okresie szkolenia strzał powinien być dla strzelca zaskoczeniem, w miarę zdobywania doświadczenia zaskoczenie strzałem powinno być coraz mniejsze. Mówimy tu o płynnej pracy na spuście, wyciskaniu języka spustowego lub teŝ o zwiększeniu nacisku na spust aŝ do momentu strzału. Gwałtowne pociągnięcie spustu lub teŝ ruch palca na boki powodują odchylenie broni i bardzo niekorzystnie wpływają na celność. Sumienny trening wyeliminuje te błędy, a strzelec będzie dokładnie wiedział kiedy padnie strzał. Archaizmem jest twierdzenie, Ŝe broń raz do roku strzela sama. W taki sposób próbują usprawiedliwiać się ci, którzy popełnili błędy przy posługiwaniu się bronią. Broń palna to nie zabawka, nie znosi pomyłek, gdy jesteśmy zmuszeni uŝyć jej przeciwko człowiekowi wymagana jest wręcz chirurgiczna dokładność. Strzał musi nastąpić w dokładnie wybranym momencie i tylko do rozpoznanego celu. Przedstawione powyŝej zasady układania palca i ściągania języka spustowego są stosowane powszechnie i uwaŝa się je za właściwe. Są jednak strzelcy, którzy układają palec głębiej lub stosują inne zasady a pomimo tego dobrze strzelają. Wypracowanie jednak własnej metody wymaga ogromnego doświadczenia i dlatego zachęcamy początkujących strzelców do korzystania ze wskazówek zawartych w tym opracowaniu. W miarę nabywania doświadczenia sami wypracujecie sposób ściągania spustu oraz inne aspekty poprawnego strzelania.

13 WYTRZYMANIE STRZAŁU PowyŜszy element techniki strzelania jest rzadko opisywanym w literaturze, a stanowi jego waŝny składnik. Głównym powodem utrzymania pełnej koncentracji uwagi i napięcia mięśni przez około 1 do 2 sekund po strzale jest uniknięcie psychicznego i fizycznego rozluźnienia. WaŜne jest, aby juŝ w czasie celowania i wyciskania języka spustowego nastawić się psychicznie na wytrzymanie po strzale. Polega to na utrzymaniu wszystkich stanów mięśni jak przed strzałem, natomiast po jego nastąpieniu przyrządy celownicze powinny znów uchwycić rejon celowania. Objawami braku wytrzymania po strzale są gwałtowne opuszczenie broni, zamknięcie oczu podczas strzału, gwałtowne zwolnienie języka spustowego.

14 POSTAWY STRZELECKIE POSTAWA BEZPIECZNA - Gotów Postawa ta stosowana jest na strzelnicy w początkowym okresie szkolenia strzeleckiego policjantów jako postawa wyjściowa. Charakteryzuje się ona tym, Ŝe broń skierowana jest w stronę kulochwytu (celu) z lufą równolegle ustawioną do podłoŝa blisko ciała, przy biodrze. Sylwetka ciała jest wyprostowana. Nogi w lekkim rozkroku. CięŜar ciała równomiernie rozłoŝony. W sytuacjach realnych postawa ta daje moŝliwość ochrony broni, czy to przez skręcenie ciała, czy wykorzystanie drugiej wolnej ręki, bezpiecznego poruszania się oraz daje moŝliwość szybkiego wyprowadzenia broni na linię celowania. Modyfikacją tej postawy są jeszcze: bezpieczna dolna i górna, w których lufa broni skierowana jest odpowiednio w dół lub górę o kąt nie przekraczający ok. 45 stopni. MoŜna równieŝ podtrzymywać broń drugą ręką, co przy prawidłowym chwycie powoduje, Ŝe bardzo szybko moŝna wyprowadzić ją do celu i oddać strzał.

15 POSTAWY STRZELECKIE WYSOKIE POSTAWA FRONTALNA W postawie tej ciało strzelca jest naturalnie wyprostowane. Nogi w lekkim rozkroku i cięŝar ciała równomiernie rozłoŝony. Podniesiona lekko do góry broda sprawia, Ŝe nie ma problemu ze swobodnym oddychaniem oraz prawidłowym zgraniem przyrządów celowniczych. Ręce wyprostowane, zablokowane w łokciach, tworzą trójkąt z tułowiem. W postawie tej moŝna oddać celne, mierzone strzały i dlatego stosuje się ją bardzo często w strzelaniach precyzyjnych, wyczynowych a takŝe wtedy, gdy policjant uŝywa kamizelki kuloodpornej. Mankamentem tej postawy jest to, Ŝe wystawione jest na ewentualny ostrzał przeciwnika całe ciało strzelca.

16 POSTAWA FRONTALNA OBNIśONA Jest modyfikacją postawy frontalnej wysokiej. RóŜni się ona tym, Ŝe do jej przyjęcia konieczne jest większe odstawienie jednej nogi w bok (im dalej, tym bardziej będzie obniŝona) oraz ugięcie kolan w taki sposób, który imituje ruch siadania. Istotne jest przy tym, aby tułów był prosty (linia kręgosłupa powinna być prostopadła do podłoŝa). Głębokość obniŝenia zaleŝy od indywidualnych moŝliwości i upodobań strzelca. Jest to postawa bardzo stabilna, umoŝliwiająca oddanie szybkich strzałów a przy tym, poprzez obniŝenie, staje się trudniejszym celem do raŝenia. Pamiętać jednak naleŝy o tym, Ŝe ugięcie powoduje napięcie mięśni ud (im głębiej tym bardziej), a przez to zmęczenie, które moŝe spowodować drgania mogące mieć wpływ na celność. Dlatego w tej postawie preferowane jest oddawanie krótkiej serii strzałów.

17 POSTAWA PÓŁFRONTALNA WYSOKA Aby przyjąć tę postawę naleŝy wykonać wykrok do przodu jedną nogą (dla strzelców praworęcznych lewą a dla leworęcznych prawą), przez co uzyskuje się skręcenie ciała, które ustawia się lekko "po skosie" (tzw. pozycja walki w samoobronie). Dzięki temu uzyskuje się efekt zmniejszenia obrysu sylwetki wystawionej na działanie przeciwnika (szczególnie gdy nie dysponujemy pancerzem osobistym). Ręka trzymająca broń jest wyprostowana i zablokowana w łokciu. Druga ręka zamyka chwyt broni a ponadto dociska pierwszą do barku, dodatkowo ją stabilizując. Ugięty łokieć zasłania część tułowia, stwarzając niejaką osłonę dla tej części ciała. Sylwetka jest prosta, cięŝar ciała równomiernie rozłoŝony na obu nogach. Istotne jest to, aby pięty nie były ustawione w jednej linii jedna za drugą, gdyŝ w ten sposób postawa traci stabilność. Jest ona bardzo wygodna, stabilna i bezpieczna. UmoŜliwia zarówno celne, szybkie oddanie strzałów, jak i pewne poruszanie się z bronią. Jest chyba najbardziej naturalną i dlatego teŝ najczęściej stosowaną w praktyce przez policjantów.

18 POSTAWA PÓŁFRONTALNA OBNIśONA Jest modyfikacją postawy półfrontalnej wysokiej i zmienia się ona o tyle, Ŝe wykonuje się przysiad, zachowując proste plecy. NaleŜy przy tym zwrócić uwagę, aby kolana skierowane były na zewnątrz sylwetki. Przyjęcie tej postawy dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo strzelca przy wymianie ogniowej, gdyŝ oprócz zmniejszenia obrysu sylwetki uzyskuje się efekt obniŝenia. Jej wadą, tak jak w postawie frontalnej obniŝonej, jest szybkie męczenie się mięśni ud, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Bardzo waŝne jest, aby cięŝar ciała równomiernie rozłoŝyć na obie nogi, gdyŝ najczęstszym błędem popełnianym przez strzelców jest przenoszenie cięŝaru na nogę wykroczną oraz zamykanie sylwetki poprzez skierowanie kolana do jej wnętrza.

19 POSTAWA BOCZNA Z JEDNEJ RĘKI Opisana tutaj postawa jest typową stosowaną w strzelectwie sportowym i w praktyce strzelań policyjnych raczej jej się nie spotyka. Stosowana jest podczas szkolenia funkcjonariuszy, aby zapoznać ich z moŝliwością uŝycia broni w sytuacji, gdy jedna ręka jest wyłączona na skutek urazu lub gdy jest zajęta. Strzelanie odbywa się zarówno z ręki wiodącej, jak i słabej. W postawie tej ciało strzelca ustawione jest bokiem do celu. Nogi w lekkim rozkroku. Stopy ustawione na szerokości ramion i cięŝar ciała równomiernie rozłoŝony. Tułów wyprostowany z piersią wysuniętą nieco do przodu. Głowa skręcona w bok w stronę celu, broda lekko uniesiona. Ręka trzymająca broń jest wyprostowana, zablokowana w łokciu i tworzy wraz z ramionami jedną linię.

20 POSTAWA Z BIODRA Technik przyjmowania tej postawy jest bardzo duŝo i zaleŝą od upodobań oraz doświadczeń strzelca. Stosuje się ją najczęściej w sytuacji, gdy trzeba natychmiast oddać strzał i nie ma czasu na wyprowadzenie broni na linię celowania w starciach na bardzo bliskich odległościach. W proponowanej postawie ciało strzelca ustawione jest tak, jak do postawy półfrontalnej z lewą nogą wysuniętą do przodu (dla praworęcznych). Przedramię ręki trzymającej broń oparte jest o tułów na wysokości biodra w taki sposób, aby pistolet znajdował się w okolicy osi ciała. Pamiętać naleŝy jednak o tym, aby nie przysuwać pistoletu zbyt blisko, gdyŝ pracujący zamek moŝe spowodować kontuzję. Celowanie odbywa się (jeŝeli jest na to czas) po lufie (muszka - cel). W momencie gdy lufa ustawiona jest równolegle do podłoŝa, naleŝy podnieść nieco muszkę. Druga ręka zamyka chwyt broni, choć często moŝe zdarzyć się tak, Ŝe strzał padnie z jednej ręki.

21 POSTAWY STRZELECKIE NISKIE POSTAWA KLĘCZĄCA WYSOKA Postawę klęczącą wysoką przyjmuje się robiąc wykrok do przodu lewą nogą (dla strzelców praworęcznych) i klękając na prawym kolanie. NaleŜy przy tym zwrócić uwagę, aby kąt utworzony pomiędzy udem a podudziem nogi wykrocznej nie był mniejszy niŝ 90 stopni, gdyŝ zmniejszenie kąta skutkuje utratą stabilności postawy oraz moŝe spowodować podniesienie pięty z podłoŝa, a jednym z warunków jej prawidłowości jest, aby stopa pewnie, całą powierzchnią przylegała do niego. Noga zakroczna ustawiona równolegle do osi ciała, choć spotyka się, Ŝe noga skierowana jest do wewnątrz sylwetki, z piętą skierowaną do góry. Palce stopy podwinięte (jak w bloku startowym), co umoŝliwia w razie potrzeby szybką zmianę postawy bądź przemieszczanie się. Tułów wyprostowany i ręce trzymające broń tworzą z nim trójkąt, tak jak w postawie frontalnej. Przyjmując tę postawę ewidentnie zmniejszamy swoją sylwetkę, stając się przy tym mniejszym celem, a ponadto stosuje się ją przy wykorzystaniu osłon.

22 POSTAWA KLĘCZĄCA NISKA Postawa klęcząca niska jest modyfikacją postawy klęczącej wysokiej. Przyjmuję się ją w identyczny sposób z tym, Ŝe w końcowej fazie biodra siadają na pięcie nogi zakrocznej. Reszta jest identyczna jak poprzedniej postawie. W oczywisty sposób zmniejsza się w ten sposób sylwetkę strzelca oraz moŝna korzystać z niskich osłon podczas walki ogniowej. W praktyce stosuje się ją takŝe w sytuacji, gdy wystąpi niesprawność broni, czy to na skutek zacięcia czy konieczności wymiany magazynka, schodząc do niej w tym przypadku ze wszystkich wyŝej omawianych postaw. Nawyk przyjmowania tej postawy w tych okolicznościach w bardzo znaczący sposób zwiększa bezpieczeństwo strzelca podczas walki.

23 POSTAWA KLĘCZĄCA NISKA Z PODPARCIEM

24 POSTAWA LEśĄCA NA PLECACH Przyjmowanie postawy leŝącej odbywa się w ten sam sposób, jak pad w tył w samoobronie. Broń trzymana oburącz skierowana jest w stronę celu. Wykonuje się głęboki przysiad, tak aby biodra znalazły się jak najniŝej przy podłoŝu i jak najbliŝej stóp. W momencie gdy biodra znajdą się na podłoŝu, tułów równieŝ kładzie się na nim jak największą powierzchnią. Głowa uniesiona obserwuje przyrządy celownicze. W proponowanej postawie kolana ugięte, skierowane do góry oraz na zewnątrz. Stopy oparte całą powierzchnią o podłoŝe. Ręce trzymające broń oparte niemal na całej swojej długości o tułów. W postawie tej strzelec jest najtrudniejszym celem do trafienia ze względu na niewielką powierzchnię wystawioną na działanie przeciwnika, a przy tym dzięki duŝej płaszczyźnie podparcia jest bardzo celna. Przy przyjmowaniu tej postawy moŝna asekurować się ręką, która nie trzyma broni. Wówczas ręka ta jako pierwsza dotyka podłoŝa, dodatkowo amortyzując.

25 LITERATURA 1. Zarządzenie nr 6/2000 Komendanta Głównego Policji z dnia 16 maja 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad przyznawania i uŝytkowania broni palnej przez policjantów (Dz. Urz. KGP Nr 4, poz. 38 z późn. zm.). 2. Decyzja nr 713/2005 Komendanta Głównego Policji z dnia 30 grudnia 2005 r. w sprawie szkolenia strzeleckiego policjantów (Dz. Urz. KGP z 2006 r. Nr 3, poz. 9). 3. J. Ciupiński, A.B. Komar, Technika i taktyka strzelań policyjnych, wyd. KGP WSP 1999.