ROCZNIKI GEOMATYKI 2007 m TOM V m ZESZYT 8

Dokumentacja POLSKIE naukowa TOWARZYSTWO niezbêdna dla ochrony INFORMACJI i konserwacji PRZESTRZENNEJ zabytków architektury ROCZNIKI GEOMATYKI 2007 m TOM V m ZESZYT 8 115 DOKUMENTACJA NAUKOWA NIEZBÊDNA DLA OCHRONY I KONSERWACJI ZABYTKÓW ARCHITEKTURY SCIENTIFIC DOCUMENTATION NECESSARY FOR PROTECTION AND CONSERVATION OF ARCHITECTURAL MONUMENTS Maria E. Brykowska Zak³ad Architektury Polskiej, Wydzia³ Architektury Politechniki Warszawskiej S³owa kluczowe: architektura, zabytki, dokumentacja, pomiary, badania historyczne Keywords: architecture, monuments, documentation, measurements, historical research Wprowadzenie Tematem mojego artyku³u jest niezwykle zró nicowana dokumentacja zabytków architektury (przedprojektowa), niezbêdna do zarz¹dzania ochron¹ dziedzictwa kulturowego, prowadzenia rewaloryzacji zabytkowych zespo³ów miejskich i prac konserwatorskich budowli. Rodzaj i zakres opracowania dokumentacji zale y od typu zabytku i od celu jakiemu ma s³u yæ; we wszystkich opracowaniach istotn¹ rolê odgrywa kartografia, geodezja i fotogrametria. W praktyce czêsto ró norakie funkcje dokumentacji krzy uj¹ siê. Obecnie w ca³ym procesie przygotowania dokumentacji konserwatorskiej, istnieje mo liwoœæ wykorzystania technik cyfrowych, zarówno do pomiarów, analizy materia³ów Ÿród³owych i opracowania badañ, jak i do wymiany informacji, integrowania prac i porównywania uzyskanych wyników badañ ró nych specjalistów, np. przy pomocy rekonstrukcji modeli przestrzennych. Dokumentacja do zarz¹dzania dziedzictwem kulturowym ewidencja i rejestr zabytków, zbiory naukowe Mimo ogromnych strat podczas ostatniej wojny i póÿniejszych zaniedbañ, pierwszy opublikowany spis zabytków obejmowa³ oko³o 36 000 pozycji (Charytañska, Maliszewski, 1964). Wykaz opiera³ siê na centralnej ewidencji, prowadzonej wówczas przez Zarz¹d Muzeów i Ochrony Zabytków. Spis obejmowa³ zabytki sprzed po³owy XIX wieku, a tylko wyj¹tkowo nowsze budowle (o wybitnych wartoœciach artystycznych, historycznych b¹dÿ projektowa-

116 Maria Brykowska nych przez wybitnego architekta); opiera³ siê na kartach ewidencyjnych (tzw. zielonych ) opracowywanych od 1959 roku na podstawie materia³ów publikowanych m.in. w inwentarzach i Katalogach Zabytków Sztuki, a przede wszystkim na inwentaryzacji w terenie. Karty zawiera³y skrót informacji m.in. na temat historii zabytku, jego lokalizacji w strukturze administracyjnej i osadniczej oraz opis budowli poparty rysunkami i fotografiami. Zbiory te posiadaj¹ dziœ dodatkow¹ wartoœæ archiwaln¹. Opublikowany spis przedstawia³ te wyniki prowadzonej od 1961 roku klasyfikacji zabytków. Na podstawie analizy wartoœci artystycznych i historycznych, zespo³ów i budowli zabytkowych, wyodrêbniono piêæ grup; np. do grupy 0 zakwalifikowano 52 zespo³y/zabytki o wybitnych wartoœciach w skali œwiatowej, gdy do I grupy - 1695 zabytków, wyró niaj¹ce siê w skali kraju, itd. Do 1975 roku klasyfikacja stanowi³a podstawê ustalania programów i decyzji konserwatorskich. Od 1961 roku centraln¹ ewidencjê dóbr kultury prowadzi³ Oœrodek Dokumentacji Zabytków (od 2002 roku jako Krajowy Oœrodek Badañ i Dokumentacji Zabytków). Ustawa z 1962 r. O ochronie dóbr kultury... zobowi¹za³a s³u by konserwatorskie m.in. do prowadzenia dokumentacji zabytków architektury i budownictwa oraz sprecyzowa³a jej zasady. Zespo³y i budowle zabytkowe uwzglêdnione w centralnej ewidencji, wyró niaj¹ce siê wartoœciami artystycznymi, historycznymi i naukowymi, na wniosek Wojewódzkich Konserwatorów Zabytków, by³y wpisywane do rejestru zabytków (co odnotowywano w karcie ewidencyjnej) (Wendtland, 1998; Kunkel, 2000) dziêki czemu zyskiwa³y ustawowy prawny status zabytku. Decyzje o wpisie do rejestru by³y oparte na ró nych materia³ach naukowych poza katalogami zabytków, na syntetycznych opracowaniach dziejów architektury polskiej (m.in. Mi³obêdzki, 1963; Zachwatowicz, 1966), atlasach zabytków ( oziñski, Mi³obêdzki, 1967), b¹dÿ na opracowaniach ró nych typów i grup budowli (zamków, architektury drewnianej itd.). Wszystkie te dzia³ania pañstwa w opracowywaniu krajowych inwentarzy dziedzictwa kulturowego podlegaj¹cego ochronie oraz ich sta³ej aktualizacji by³y zgodne z zaleceniami UNESCO z 1964 i 1970 roku (Kunkel, 2000). Prowadzona w Polsce od 1970 roku, najbardziej znacz¹ca weryfikacja kart ewidencyjnych i rejestrów zabytków architektury i budownictwa, oparta na publikacjach, wynika³a z poszerzenia zakresu czasowego dokumentowanych zespo³ów i obiektów do 1914 roku (w tym architektury i budownictwa drewnianego) oraz w³¹czenia ewidencji stanowisk archeologicznych; jednoczeœnie, jako pierwszy zapis, wprowadzono kartotekê adresow¹ budowli o charakterze zabytkowym. W latach1971 1972 zosta³ wydany kolejny spis zabytków w 17 zeszytach (Wendtland, 1998). Od 1977 roku obowi¹zuje ju inny wzór karty ewidencyjnej zabytków architektury i budownictwa (tzw. karta bia³a, weryfikowana w 1996 roku), zawieraj¹cej poza informacjami adresowymi i historycznymi dane o stanie zachowania i prowadzonych pracach konserwatorskich, wykaz Ÿróde³ archiwalnych i ikonograficznych, bibliografiê, czêœæ pomiarow¹ i fotograficzn¹, i inne. Obecnie, na podstawie nowej ustawy z 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, obowi¹zkowo ewidencjê zabytków prowadz¹ gminy, a wpis zabytku do rejestru dokonuje wojewódzki konserwator zabytków, co nie zmienia obowi¹zku gromadzenia i przechowywania dokumentacji w Krajowym Oœrodku Badañ i Dokumentacji Zabytków, który te prowadzi ewidencjê miast i wsi w formie bia³ych teczek. Zbiór kart ewidencyjnych, bia³ych, liczy dziœ oko³o 130 000 oraz 30 000 zielonych, w tym oko³o 40 000 wpisanych do rejestru zabytków. Opiek¹ pañstwa objêto dziœ przede wszystkim 33 budowle i zespo³y zabytkowe uznane ostatnio za pomniki historyczne a opiek¹ miêdzynarodow¹ 11 zespo³ów wpisanych na Listê Œwiatowego Dziedzictwa Kultury

Dokumentacja naukowa niezbêdna dla ochrony i konserwacji zabytków architektury 117 UNESCO. Wyobra enie o pokryciu krajobrazu kulturowego zabytkami, daje dopiero oko³o 600 000 kart adresowych. Od 1984 roku publikowany jest kolejny spis zabytków architektury i budownictwa; dot¹d ukaza³o siê w druku 16 tomów w tym ostatni m. Krakowa (2007), a przewiduje siê jeszcze 33 tomy oraz indeksy (Krzy anowska, 1984 2007). Wzrost liczby zabytków w spisie wynika z objêcia ewidencj¹ architektury do po³owy XX wieku, w oparciu o najnowsze publikacje (m.in.: Mi³obêdzki, 1994). W Krajowym O rodku opracowywana, gromadzona i udostêpniana jest równie dokumentacja naukowa i archiwalna, wspomagaj¹ca zarz¹dzanie ochron¹ dziedzictwa kulturowego i podejmowania decyzji w zakresie konserwacji zabytków, jak np. zbiory kartograficzne, studia historyczno-urbanistyczne, zbiory inwentaryzacji pomiarowej i fotografie, teki zbiorów specjalnych i inne, oraz tzw. archiwalia u yczone, tj. dokumentacja ze zbiorów dawnych oddzia³ów Pracowni Konserwacji Zabytków przekazana do Regionalnych O rodków Badañ i Dokumentacji (Micha³owska, 2006). Przy okazji nale y wspomnieæ o zbiorach dokumentacji zgromadzonych w innych instytucjach, (poza zobowi¹zanymi do tego pañstwowymi muzeami, archiwami, bibliotekami itd.), jak np. w Instytucie Sztuki PAN (pomiary CBIZ, fotografie i materia³y archiwalne, w tym TOnZP), oraz w Zak³adzie Architektury Polskiej na Wydziale Architektury PW (m.in. zbiór pomiarów zabytków murowanych i drewnianych prac studentów od 1922 roku, w tym unikatowy zbiór Albumów pomiarów zabudowy wsi oraz materia³y Zespo³u Badañ nad Pol- Rys. 1. Graficzno-tekstowa struktura ekranu karty zbioru, w bazie danych materia³ów naukowych Oskara Sosnowskiego, Grant KBN, zbiory ZAP WA PW (Wrona, 1999)

118 Maria Brykowska skim Œredniowieczem UW i PW, kartoteka fotograficzna) (Brykowska, 2003). Dokumentacja pomiarowa zabytków architektury, gromadzona te w innych wy szych uczelniach, urzêdach konserwatorskich i instytucjach, wykonana do 1965 roku, zosta³a zebrana w publikacji Spis pomiarów (Charytañska, 1967). Ustawa o ochronie zabytków nak³ada te obowi¹zek udostêpniania dokumentacji konserwatorskiej. Wiêkszoœæ instytucji naukowych od dawna wprowadzi³a do komputerowej bazy danych informacje na temat gromadzonej dokumentacji, zgodnie ze standardem opisu (IS PAN, Muzea Narodowe, Krajowy i Regionalne Oœrodki Badañ i Dokumentacji, Instytut Sztuki Uniwersytetu Wroc³awskiego, itd.), dostêpne w sieci krajowej w ograniczonym zakresie, jak np. na stronie KODZ spis zabytków wpisanych do rejestru. Podobnie, umieszczona w Internecie - Graficzno-tekstowa baza danych materia³ów naukowych Oskara Sosnowskiego (rys. 1), ze zbiorów Zak³adu Architektury Polskiej na Wydziale Architektury PW (Wrona, 1999), dostêpna jest na miejscu, jak i Katalog zbioru pomiarów architektonicznych ZAP w postaci komputerowej bazy danych i digitalizacji rysunków, z funkcj¹ wyszukiwarki topograficznej i rzeczowej (Kunkel, 2001 2002). Komputerow¹ bazê danych dla potrzeb ochrony zabytków opracowano m.in. w Instytucie Historii i Konserwacji Zabytków Politechniki Krakowskiej (Pawlicki, 2001 2003) oraz w wielu innych instytucjach, jak to wynika z referatów wyg³oszonych na obecnym Sympozjum. Postêp, m.in. w zakresie tworzenia systemu i stale aktualizowanych baz informacji oraz zorganizowania w skali kraju systemu monitorowania stanu obiektów zabytkowych zapowiada krajowy program ochrony zabytków (Rauba, Rulewski, 2005); nowe ujêcie problemu Koncepcjê architektoniczno-historycznej bazy wiedzy, opracowa³ ostatnio Krzysztof Koszewski na Wydziale Architektury PW (Koszewski, 2005). Dokumentacja naukowo-badawcza do odbudowy i rewaloryzacji miast historycznych oraz ochrony krajobrazu kulturowego Oczywisty jest zwi¹zek poszczególnych zespo³ów i budowli zabytkowych z uk³adem przestrzennym miast historycznych i z krajobrazem kulturowym. Niezale nie te od skali przedmiotu badañ, opracowywane studia poprzedzaj¹ce decyzje projektowe, sk³adaj¹ siê z trzech czêœci: m dokumentacji pomiarowej stanu istniej¹cego, m badañ historycznych i analizy rozwoju przestrzennego, m waloryzacji i wniosków do decyzji konserwatorskich (rewaloryzacji miast itp.). Przedstawienie tu wybranych problemów na temat dokumentacji miast historycznych, jest uzasadnione tym, e w studiach historyczno-urbanistycznych, zawarte s¹ nowe odkryte i analizowane materia³y niezbêdne do w³aœciwej interpretacji historycznej i waloryzacji poszczególnych budowli, ale przede wszystkim dlatego, e ich prawny status okreœlony jest w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego gminy. Po raz pierwszy, prowadzono studia historyczne w Polsce dla potrzeb odbudowy zniszczonych miast podczas I wojny œwiatowej (wed³ug rozporz¹dzenia z 1918 roku i ustawy z 1928 roku) (Paw³owski, 1986; Goczo³, 2005), i zgodnie z okólnikiem Ministerstwa Wyznañ Religijnych i Oœwiecenia Publicznego z 1936, w sprawie ochrony starych miast i dzielnic

Dokumentacja naukowa niezbêdna dla ochrony i konserwacji zabytków architektury 119 staromiejskich (Bergman, 1991). O metodzie ówczesnych opracowañ i wysokim poziomem badañ historycznych, kartograficznych i analiz przestrzennych, mo e œwiadczyæ publikowana praca doktorska Oskara Sosnowskiego na temat Warszawy (rys. 2) (Sosnowski, 1930). Do tych metod nawi¹zano w studiach historyczno-urbanistycznych do planów zagospodarowania przestrzennego miast zabytkowych, systematycznie opracowywanych od 1953 roku w Przedsiêbiorstwie Pañstwowym Pracownie Konserwacji Zabytków; zamierzano wykonaæ monografie wszystkich miast w Polsce. Od 1954 roku prowadzono te badania historyczno-urbanistyczne w Instytucie Urbanistyki i Architektury PAN (Zarêbska, 2000). Badania i dokumentacja historyczna nie nad¹ a³y za odgruzowaniem miast po II wojnie œwiatowej i czêst¹ rozbiórk¹ wielu budowli zabytkowych b¹dÿ o charakterze zabytkowym oraz niszczeniem historycznych centrów miast podczas odbudowy. Podjêta w 1955 roku akcja na terenie ca³ego kraju (uchwa³a nr 666), mia³a na celu szybkie zgromadzenie wykazu budowli zabytkowych w miastach i ich lokalizacji (bez analiz rozwoju przestrzennego miast); uzyskano ogólny zbiór informacji o miastach historycznych (porównywalny do publikowanych przed wojn¹ planów: Kuncewicz,1929). Faktem jest, e opracowywane studia historyczno-urbanistyczne zawiera³y (Bergman, 1991): m materia³y archiwalne, kartograficzne, ikonograficzne (i ich reprodukcje) oraz bibliografiê, m analizê ewolucji uk³adu przestrzennego miasta w powi¹zaniu z ocen¹ walorów historycznych i artystycznych (tekstowe i graficzne), katalog zabytków, wnioski do dzia³añ konserwatorskich, oparte na aktualnie obowi¹zuj¹cych przepisach prawnych, które staj¹ siê obowi¹zuj¹cym materia³em do planów zagospodarowania przestrzennego po zatwierdzenia przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. W latach siedemdziesi¹tych przyst¹piono do szerszego w³¹czenia wniosków na temat m m historii budowy miast, do opracowañ ich waloryzacji, a w konsekwencji - Wytycznych do opracowania problematyki ochrony wartoœci kulturowych w planach zagospodarowania przestrzennego (Zarêbska, 2000; por. te opracowanie historyczno-analityczne krakowskiego Kazimierza, rys. 3: Kraków-Kazimierz, 1993 1994). Niezale nie prowadzone by³y ró nego typu studia analityczne w skali urbanistycznej, w celu okreœlenia wartoœci historycznej wnêtrz struktury urbanistycznej, kompozycji za³o eñ wielkoprzestrzennych i krajobrazu kulturowego oraz kontekstów poszczególnych zespo³ów i budowli (jak np. w opracowaniu dla Warszawy) (Kiciñska, 1993). Poprzedza³y one Studium uwarunkowañ i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które zawiera³y Strefy ochrony konserwatorskiej np. w planach miast zabytkowych, ochrony ogrodów zabytkowych, a tak e innych przestrzeni historycznych (wg Ustawy o strefach konserwatorskich z 1962 roku i jej nowelizacji w 1990). Obszern¹ bazê dla tych opracowañ stanowi³a ewidencja miast i budowli, badania naukowe historyczne, analiza istniej¹cej struktury przestrzennej i architektury planowanego obszaru, wytyczne i wczeœniejsze projekty dotycz¹ce ochrony zabytkowych zespo³ów i krajobrazu itd. (Bogdanowski, 1994). Obecnie formu³owanie wniosków badawczych na temat przemian przestrzennych i architektonicznych zespo³ów u³atwia metoda komputerowej rekonstrukcji np. siatki ulic wzd³u dawnych podzia- ³ów w³asnoœciowych, jak np. w badaniach Saskiej Kêpy w Warszawie (Koszewski, 2005). Studia analityczne zabytkowych miast i krajobrazu kulturowego, dotycz¹ obszaru powsta³ego w wyniku dzia³alnoœci cz³owieka i stanowi¹cego œwiadectwo rozwoju cywilizacyjnego w skali krajowej, regionalnej lub lokalnej (Myczkowski, 2000). Maj¹ one oparcie we wspó³czesnych zdjêciach satelitarnych i lotniczych, a przede wszystkim w syntetycznych

120 Maria Brykowska opracowaniach na temat architektury w kontekœcie zabytkowego krajobrazu (Mi³obêdzki, 1993). Problem ochrony krajobrazu kulturowego rozpatrywany jest dziœ wed³ug kryteriów miêdzynarodowych (Tomaszewski, 1993). Obecnie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy po uchwaleniu przez radê gminy (i po uzgodnieniu z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków), stanowi podstawê realizacji celów ekonomicznych i formalno-prawnych w procesie wydawania decyzji administracyjnych w budownictwie, równie w odniesieniu do programu dzia³añ w zakresie rewitalizacji obszaru (Prawo Budowlane, 1999; Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, 2003). Dla ochrony dziedzictwa kulturowego jest istotne to, e plany miejscowe (na podstawie studiów): m okreœlaj¹ zasoby obiektów zabytkowych i terenów chronionych, m ustalaj¹ hierarchie wartoœci i kategorie krajobrazu oraz stan i funkcje przyrodnicze i krajobrazowe, m formu³uj¹ wytyczne w zakresie struktury zabytkowej i zabytków dla potrzeb ochrony konserwatorskiej ogólne i szczegó³owe, do koncepcji projektowych. Dokumentacja naukowo-badawcza zespo³ów i budowli, do prowadzenia prac konserwatorskich Badania naukowe (Zachwatowicz, 1965) i opracowania monograficzne zespo³ów architektonicznych i budowli zabytkowych, wykonywane s¹ wed³ug zapisów Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (2003), w nastêpuj¹cym porz¹dku i zakresie: m opracowanie stanu badañ oraz badania zespo³u i budowli z autopsji, okreœlenie obszaru i statusu prawnego zabytku (w ewidencji, rejestrze zabytków, w planie miejscowym), m wykonanie dokumentacji stanu istniej¹cego: pomiarów sytuacyjno-wysokoœciowych, inwentaryzacji architektonicznej i dokumentacji fotograficznej, m odkrywanie nowych Ÿróde³ historycznych pisanych, kartograficznych, pomiarowych, ikonograficznych, itd. i ich interpretacja, m badania naukowe historyczno-stratygraficzne obszaru zabytkowego i budowli (niszcz¹ce): tynków, sztukaterii, wystroju malarskiego itp., nawarstwieñ ziemnych (badania archeologiczne), techniki i konstrukcji murów, elementów drewnianych i detali architektonicznych (badania architektoniczne), m badania analityczne zespo³u i budowli metod¹ historii sztuki: programu i funkcji; wnioski na temat przemian uk³adu przestrzennego i kompozycji, m opracowanie waloryzacji historycznego uk³adu przestrzennego zespo³u i struktury budowli, detali itp., m sformu³owania wniosków/za³o eñ do projektu konserwatorskiego. Dokumentacja pomiarowa, naukowo-badawcza oraz opracowanie waloryzacji i wniosków do prac konserwatorskich, wymagaj¹ dodatkowego komentarza (Bogdanowski, 1973; Brykowska, 1981).

Dokumentacja naukowa niezbêdna dla ochrony i konserwacji zabytków architektury 121 Dokumentacja pomiarowa Dokumentacja pomiarowa do prac konserwatorskich zespo³u lub budowli, jej zakres i metoda, okre lone s¹ w przepisach Ustawy o ochronie zabytków (2003), jak i w Prawie Budowlanym (1999) (Kisilowska, 2000). Obowi¹zek wykonania pomiarów przed podjêciem decyzji projektowych, ma bardzo odleg³¹ tradycjê; np. od koñca XVI wieku, wykonywano pomiary zespo³ów i istniej¹cej zabudowy, jak m.in. przed odbudow¹ zniszczonego zamku na Hradczanach w Pradze (Czechy), czy przed rozbudow¹ ko cio³a w. Barbary w Krakowie, a przede wszystkim wed³ug przepisów prawnych w poszczególnych zaborach w XIX wieku (Brykowska, 2003). Stosowano te ró ne metody osnowy geometrycznej, jak magistralê, siat- Rys. 4. Odrzykoñ, ruiny zamku: wspó³czesny plan sytuacyjno-wysoko ciowy oraz szkice: sieci g³ównej poligonu, ramy siatki badawczej i sieci niwelacyjnej (Fellmann, 1968)

122 Maria Brykowska kê kwadratów, metodê triangulacji od 2. po³owy XVII wieku z wykorzystaniem teodolitu. Zachowane rysunki stanowi¹ dziœ wa ne Ÿród³o archiwalne. Obecnie, w pierwszej kolejnoœci winien byæ wykonany pomiar sytuacyjno-wysokoœciowy (geodezyjny), oparty na sieci punktów poligonowych (krajowej sieci przestrzennej) i sta³ych punktach wysokoœciowych reperach. W Odrzykoniu sprecyzowano szersze wymagania i zmodyfikowano za³o enia do wykonania pomiarów, który mia³ spe³niaæ dodatkowy warunek stabilizowana w terenie osnowa geodezyjna (rys. 4) stanowi³a sta³e odniesienia (kody) do wszystkich etapów i ró nych rodzajów dokumentacji: pomiaru sytuacyjnowysokoœciowego, pomiaru architektonicznego, badañ archeologicznych i architektonicznych (rys. 5) oraz projektu sta³ego zabezpieczenia ruin i zagospodarowania otoczenia (Brykowska, 2003). Plan sytuacyjno-wysokoœciowy oraz inwentaryzacja zabytków architektury winny spe³niaæ wiele warunków, jako podk³ad rysunkowy do opracowania naukowych wyników badañ, orzeczeñ technicznych, wystroju artystycznego (zewn¹trz i wewn¹trz) budynku oraz za³o eñ i projektu konserwatorskiego; inwentaryzacja jest te dokumentem stanu zachowania budowli (z czasem o archiwalnej wartoœci). Pomiar wykonany w skali odpowiedniej do póÿniejszego projektu, winien zatem uwzglêdniaæ: m nieregularnoœci w poziomie i pionie (celowe b¹dÿ spowodowane b³êdami w trakcie realizacji), m póÿniejsze przekszta³cenia (np. spowodowane parciem wiatrów), m nieprawid³owoœci uk³adu wynikaj¹ce z etapów budowy, m stan techniczny obiektu: ró nice materia³owe, elementy konstrukcyjne, dylatacje, ubytki w licu muru itd., m wyposa enie u ytkowe i techniczne, sta³e (np. kominki, rury spustowe, i in.), m wystrój artystyczny rzeÿbiarski, detal architektoniczny; m teren przylegaj¹cy do murów: nawierzchnie, schody zewnêtrzne itp. Pomiary architektury z wykorzystaniem metod geodezyjnych i bezpoœredniego pomiaru, wykonywano w okresie miêdzywojennym w Zak³adzie Architektury Polskiej WA PW, czy w Centralnym Biurze Inwentaryzacji Zabytków, lecz stosowana metoda opublikowana zosta³a dopiero po inwentaryzacji koœcio³a œw. Anny w Krakowie (Gomuliszewski, 1957). W Odrzykoniu zastosowaliœmy dodatkowo ramy siatki badawczej i sieæ niwelacyjn¹ (33 poziomy) nie tylko dla potrzeb inwentaryzacji architektonicznej wszystkich kondygnacji ruin zamku (z czterech czêœci) i odpowiednich przekrojów oraz elewacji, ale te do rozmieszczenia wykopów archeologicznych na siatce arowej i dokumentowania wszystkich badañ (Fellmann, 1972). Niestety, pokrycie terenu drzewami, uniemo liwi³o wykonanie pomiarów metod¹ fotogrametryczn¹; stosowana dziœ cyfrowa fotogrametria, stwarza nieograniczone mo liwoœci pomiarów (Czajkowski, G³adki, 2004). Obecnie system fotogrametrii cyfrowej (na przyk³ad stosowany przez Firmê DEPHOS, referowany na Sympozjum), umo liwia wykonanie inwentaryzacji na wy szym poziomie technicznym i w kolorze od skali urbanistycznej, do architektonicznej, w dowolnej iloœci planów, przekrojów i elewacji i w skali detalu architektonicznego (zwymiarowanych, z dok³adnoœci¹ do 1,0 mm), z mo liwoœci¹ opracowania modeli przestrzennych 3D. Problem polega tylko na tym, aby rysunki pomiarowe by³y wykonane z udzia³em architekta, zgodnie z wymaganiami stawianymi dokumentacji projektowej architektoniczno-budowlanej (wed³ug przepisów Prawa Budowlanego). Archiwizacjê pomiarów prowadzi siê na p³ytach CD.

Dokumentacja naukowa niezbêdna dla ochrony i konserwacji zabytków architektury 123 a b Rys. 5. Odrzykoñ, ruiny zamku, inwentaryzacja konserwatorska: a siatka arowa stabilizowana w terenie (Fellmann,1968); b inwentaryzacja ruin, z wynikami badañ architektoniczno-archeologicznych plan i przekrój za³o enia: opr. ZBnPŒ, 1968-1972 (Brykowska, 2003)

124 Maria Brykowska Badania naukowe odkrywanie i interpretacja ró nych Ÿróde³ historycznych: pisanych, kartograficznych i ikonograficznych Badania (Mi³obêdzki, 1973) prowadzone s¹ równolegle z pomiarami, a ich wyniki zebrane w studium historycznym (monografii historycznej); pierwsza faza badañ polega na kwerendzie archiwalnej, a nastêpnie na analizie i interpretacji Ÿróde³ pisanych (Wyrobisz, 1987), materia³ów kartograficznych i ikonograficznych, które wraz z wynikami z badañ z autopsji, stanowi¹ podstawê za³o eñ do dalszych etapów badañ o charakterze niszcz¹cym substancjê zabytkow¹. Wstêpne informacje o zespole i zabytku mog¹ byæ umieszczone w karcie, której standard zapisu zbli ony jest do ewidencyjnych kart bia³ych. Historyczne badania budowli in situ metod¹ stratygraficzn¹ Bezpoœrednie badania budowli wraz z otaczaj¹cym terenem maj¹ podstawowe znaczenie w zbiorze dokumentacji zabytków architektury; prowadzone s¹ w trzech obszarach substancji zabytkowej, w nastêpuj¹cej kolejnoœci: m pierwsze powinny byæ wykonane badania tynków i pow³ok malarskich (wewn¹trz i zewn¹trz), metod¹ odkrywek pasowych b¹dÿ punktowych; wymaga to precyzyjnej interpretacji i dokumentacji wyników oraz badañ porównawczych z innymi wynikami badañ historycznych, dla ustalenia ich treœci i wartoœci artystycznej, itd. (Gadomski, m Zalewski, 1973); badania archeologiczne i architektoniczne powinny byæ prowadzone równoczeœnie; dokumentacja w obu przypadkach dzieli siê na: terenow¹ (polow¹ dokumentacjê wykopów b¹dÿ odkrywek) oraz opracowanie tekstowe i graficzne wyników badañ (por.: Frazik, 1967). Badania archeologiczne, s¹ niezbêdne dla rozpoznania terenu zabytkowego i architektury, w zakresie pierwotnej konfiguracji terenu i ca³ego procesu budowlanego na danym stanowisku, ale te funkcji i u ytkowania budowli oraz jej etapów budowlanych, przemian przestrzennych i faz destrukcji (Poklewski, 1987; Kajzer, 1986). Badania archeologiczne (jako badania niszcz¹ce) wymagaj¹ precyzyjnego dokumentowania terenu i wyników badañ: wykopów i zabytków, i to w powi¹zaniu z wczeœniejsz¹ dokumentacj¹ pomiarow¹. Obecnie szerokie zastosowanie w dokumentacji archeologicznej zyska³a metoda cyfrowa; z tego wzglêdu, e eksploracja badawcza budowli prowadzona jest na ogó³ metod¹ E.C. Harrisa (Urbañczyk, 1987), ³atwo dokumentowaæ wyniki badañ w uk³adzie stratygraficznym warstw, metod¹ nak³adania poszczególnych planów czy analizowania dowolnych przekrojów. Dokumentacja archeologiczna prowadzona metod¹ cyfrow¹, tradycyjnie zwi¹zana jest z terenem, za poœrednictwem osnowy geodezyjnej w poziomie i z sieci¹ reperów w pionie, jak np. w Gdañsku, w badaniach reliktów ostatnio odkrytego romañskiego koœcio³a, przebudowanego w 1227 1235 na I koœció³ dominikañski (konsultacje w zakresie badañ architektonicznych: M. Brykowska) (Szyszka, 2002). Badania architektoniczne prowadzone s¹ wed³ug w³asnego programu; polegaj¹ m.in.na badaniach techniki, struktury murów (m.in. ich powi¹zania w naro ach) i na analizie materia³ów budowlanych, metod¹ wykonania odkrywek pasowych b¹dÿ punktowych oraz w porównaniu ze stratygrafi¹ tynków i warstw archeologicznych. W celu zadokumentowania i zinterpretowania odkrywek w terenie prowadzone s¹ karty badañ, z rysunkami i opisem faktów (Niewalda, 1973; Brykowska, 1987).

Dokumentacja naukowa niezbêdna dla ochrony i konserwacji zabytków architektury 125 Nale y dodaæ, e metoda badañ stratygraficznych i obowi¹zek opracowania dokumentacji, odnosi siê te do architektury i budownictwa drewnianego, jak np. w badaniach historycznoarchitektonicznych drewnianego koœcio³a w Boguszycach wykonanych przez M. Urbanowskiego, pod kierunkiem profesora W. Krassowskiego (Brykowska, 2003; Brykowska, 2004). Opracowanie koñcowe i wnioski do prac konserwatorskich Badania naukowe koñczy opracowanie wyników uzyskanych we wszystkich rodzajach badañ, w zakresie historii budowlanej i rozwoju przestrzennego budowli (jak to przedstawiono na przyk³adzie pa³acu w Kurozwêkach, rys. 6); na podstawie opracowania zbiorczego zostaje przeprowadzona waloryzacja otoczenia i budowli oraz okreœlona strategia prowadzenia prac konserwatorskich i ich zakres. Aby to opracowanie koñcowe faktycznie mog³o mieæ wp³yw na wykonanie projektu i realizacjê prac, musi uzyskaæ akceptacjê Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Ostatnio, w Tezach do Krajowego Programu Ochrony Zabytków i Opieki nad Zabytkami okreœlone zosta³y zasady postêpowania konserwatorskiego (Rauba, Rulewski, 2004), które mog¹ byæ pomocne na etapie opracowywania wniosków praktycznych: m zasada primum non nocere (po pierwsze nie szkodziæ), m zasada maksymalnego poszanowania oryginalnej substancji zabytku i wszystkich jego wartoœci (materialnych i niematerialnych), m zasada minimalnej, niezbêdnej ingerencji, m zasada, zgodnie z któr¹ usuwaæ nale y tylko to, co na orygina³ dzia³a niszcz¹co, m zasada czytelnoœci i wyró niania ingerencji, m zasada odwracalnoœci metod i materia³ów, m zasada wykonywania wszystkich prac zgodnie z najlepsz¹ wiedz¹ i na najwy szym poziomie. Podsumowanie Na zakoñczenie, warto przytoczyæ odpowiednie do treœci artyku³u czêœci programu zawartego ww. Tezach (Rauba, Rulewski, 2004), w zakresie Dokumentacji i monitorowania wiedzy o zabytku, niezbêdnej do zarz¹dzania ochron¹ zabytków, polegaj¹cej na: m doskonaleniu krajowego sytemu archiwizacji, przechowywania i udostêpniania dokumentacji, m monitorowaniu aktualizowanej wiedzy o stanie zachowania zabytku, pracach konserwatorskich, zagro eniach, prawid³owoœci zarz¹dzania, przemianach funkcji itd. Równie w zakresie dokumentacji pomiarowej i badawczej poprzedzaj¹cej prace konserwatorskie obiektów zabytkowych, wskazane by³o by: m wypracowanie spójnego systemu dokumentowania badañ, stanu zachowania oraz okreœlenia i certyfikacji wartoœci zabytkowych (dla wszystkich typów zabytków), m wypracowanie standardów dokumentowania prac (dla wszystkich typów badañ i zabytków).

126 Maria Brykowska Mo liwoœæ integracji ró nych rodzajów badañ i standaryzacji dokumentacji naukowej, a tak e podejmowania decyzji dla celów praktycznych, stwarza ju dziœ ww. Baza wiedzy architektoniczno-historycznej, opracowana na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej (rys. 7, Koszewski, 2005), która posiada m.in. nieograniczone mo liwoœci wyszukiwania obiektów i ró nych ich kontekstów (historycznych i wspó³czesnych). Umo liwia korzystanie na ka dym etapie badañ i dokumentacji naukowej m.in. z wiedzy historycznej - historii budowy miast, architektury i budownictwa, która niezale nie od rozwoju technik cyfrowych, stanowi podstawê zarz¹dzania ochron¹ zabytków (np. przy opracowaniu studium uwarunkowañ do planu zagospodarowania przestrzennego) czy opracowania wytycznych do prac konserwatorskich. Literatura Bergman E., 1991: Studia historyczno-urbanistyczne do planów zagospodarowania przestrzennego, [W:] Wieœ i miasteczko u progu zag³ady. Materia³y z sesji SHS [...] pod red. T. Rudkowskiego, Pañstwowe Wydawnictwa Naukowe, Warszawa, s. 207-217. Bogdanowski J., 1973: Wspó³czesne metodyka organizacji badañ kompleksowych i ich dokumentacja w pracach konserwatorskich, Materia³y i sprawozdania konserwatorskie województwa krakowskiego, Woj. Konserwator Zabytków, Zespó³ Dokumentacji Zabytków, Kraków, s. 25-36. Bogdanowski J., 1994: Projekt standardowego opracowania problematyki ochrony wartoœci kulturowych, w studium do planu i miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, Studia i Materia³y, Krajobrazy nr 5, wyd. Oœrodek Ochrony Zabytkowego Krajobrazu, Narodowa Instytucja Kultury, Warszawa. Brykowska M., 1981: Dokumentacja do prac konserwatorskich, Prace Naukowe Politechniki Warszawskiej, Budownictwo z. 70, Warszawa, s. 135-154. Brykowska M., 1987: Badania zabytków architektury, Rocznik PP Pracownie Konserwacji Zabytków z. 1, Warszawa, s. 21-40. Brykowska M., 2003: Metody pomiarów i badañ zabytków architektury, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa. Brykowska M., 2004: Metody badañ historyczno-architektonicznych zabytkowych budowli drewnianych, [W:] Budownictwo drewniane w gospodarce przestrzennej europejskiego dziedzictwa, pod red. W. Czarnecki, M. Proniewski, wyd. Wy sza Szko³a Finansów i Zarz¹dzania w Bia³ymstoku, s. 471-482. Charytañska M., red., 1967: Katalog pomiarów zabytków architektury i budownictwa, Biblioteka Muzealnictwa i Ochrony Zabytków; seria A, t. III, Pañstwowe Wydawnictwa Naukowe, Warszawa. Charytañska M., Maliszewski P., 1964: Spis zabytków architektury. Biblioteka Muzealnictwa i Ochrony Zabytków, Wyd. Katalogów i Cenników, Warszawa. Czajkowski K., G³adki M., 2004: Zastosowanie cyfrowej fotogrametrii naziemnej w dokumentacji architektonicznej i archeologicznej, Monument. Studia i materia³y Krajowego Oœrodka Badañ i Dokumentacji Zabytków, nr 1, Warszawa, s. 37-57. Fellmann J, 1972: Pomiary zamków obronnych w Polsce. Metody geodezyjne inwentaryzacji powierzchniowej, Studia Zespo³u Badañ nad Polskim Œredniowieczem V, Warszawa. Frazik J. T., 1967: Zamek w Krasiczynie, Zeszyty Naukowe Politechniki Krakowskiej 12, Architektura nr 22, Kraków. Gadomski J., Zalewski W., 1973: Dokumentacja badañ tynków i warstw malarskich. Stan i potrzeby, Materia³y i sprawozdania konserwatorskie województwa krakowskiego, wyd. Woj. Konserwator Zabytków, Zespó³ Dokumentacji Zabytków, Kraków, s. 107-119. Goczo³ A., 2005: Ochrona miast historycznych a planowanie przestrzenne, Wiadomoœci Konserwatorskie nr 18, 95-97. Gomuliszewski J., 1957: Koœció³ œw. Anny w Krakowie. Dokumentacja geodezyjno-inwentaryzacyjna. Pañstwowe Przedsiêbiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Warszawa. Kajzer L., 1986: Wstêp do badañ archeologiczno-architektonicznych, wyd. Uniwersytet ódzki. Kazimierz Kraków, 1993-1994: Kazimierz plan dzia³añ. Projekt opracowany przez miasta Kraków, Edynburg i Berlin, w ramach programu Unii Europejskiej ECOS, wyd. P. Kalisz, Viator.

Dokumentacja naukowa niezbêdna dla ochrony i konserwacji zabytków architektury 127 Kiciñska E., 1993: Krajobraz kulturowy skarpy warszawskiej, g³ówne za³o enia wielkoprzestrzenne, Studia i Materia³y, Krajobrazy nr 12, wyd. Zarz¹d Ochrony i Konserwacji Zespo³ów Pa³acowo-Ogrodowych, Warszawa. Kisilowska H., 2000: Prawne podstawy ochrony dziedzictwa kulturowego w ustawie o ochronie dóbr kultury, [W:] Problemy zarz¹dzania dziedzictwem kulturowym, pod red. K. Gutowskiej, Wyd. Res Publica Multiethnica, Warszawa, s. 91-97. Koszewski K., 2005: Koncepcja architektoniczno-historycznej bazy wiedzy na przyk³adzie Saskiej Kêpy w Warszawie, rozprawa doktorska, promotor prof. S. Wrona, Wydzia³ Architektury PW. Krzy anowska H., red., 1984-2007: Zabytki Architektury i Budownictwa w Polsce, wyd. Oœrodek Dokumentacji Zabytków (obecnie: Krajowy Oœrodek Badañ i Dokumentacji Zabytków), Warszawa. Kuncewicz A., 1929: Plany przegl¹dowe miast polskich, seria pierwsza, Wydawnictwo Zak³adu Architektury Polskiej [...], Warszawa. Kunkel R., 2000: Problemy zarz¹dzania dziedzictwem kulturowym dokumentacja, [W:] Problemy zarz¹dzanie dziedzictwem kulturowym, pod red. K. Gutowskiej, Wyd. Res Publica Multiethnica, Warszawa, s. 129-134. Kunkel R., 2001-2002: Zbiór pomiarów architektury Zak³adu Architektury Polskiej, w postaci komputerowej bazy danych. Grant dziekañski, Wydzia³ Architektury PW, Warszawa. oziñski J., Mi³obêdzki A., 1967: Atlas zabytków architektury w Polsce, Wydawnictwo Polonia, Warszawa. Micha³owska M., 2006: Zasoby archiwalne Krajowego Oœrodka Badañ i Dokumentacji Zabytków w Warszawie oraz jego oddzia³ów terenowych, Wiadomosci Konserwatorskie nr 20, s. 111-118. Mi³obêdzki A., 1963: Zarys dziejów architektury w Polsce, Pañstwowe Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa. Mi³obêdzki A., 1973: Badania nad histori¹ architektury, [W:] Wstêp do historii sztuki, przedmiot metodologia zawód, Pañstwowe Wydawnictwa Naukowe, Warszawa, s. 471-494. Mi³obêdzki A., 1993: Central-Eastern Europe: its Cultural Landscape and Architectural Coverage, [W:] Heritage Landscape, International Cultural Centre Cracow, pp. 29-45. Mi³obêdzki A., 1994: Architektura ziem Polski. Rozdzia³ europejskiego dziedzictwa. The Architecture of Poland. A Chapter of the European Heritage, Miêdzynarodowe Centrum Kultury, Kraków. Myczkowski Z., 2000: Zarz¹dzanie zabytkowym krajobrazem kulturowym myœli ró ne, [W:] Problemy zarz¹dzania dziedzictwem kulturowym, pod red. K. Gutowskiej, Wyd. Res Publica Multiethnica, Warszawa, s. 103-115. Niewalda W., 1973: Dokumentacja badañ architektury, Materia³y i sprawozdania konserwatorskie województwa krakowskiego, wyd. Woj. Konserwator Zabytków, Zespó³ Dokumentacji Zabytków, Kraków, s. 87-106. Pawlicki B.M., 2004: Monitoring stanu zachowania obiektów zabytkowych przy wykorzystaniu wspó³czesnych systemów informatycznych Baza danych zabytków architektury dla celów konserwatorskich, Kraków. Paw³owski K., 1986: Zasady budowy, odbudowy i rewaloryzacji historycznych zespo³ów urbanistycznych, [W:] Zabytki urbanistyki i architektury w Polsce, pod red. W. Kalinowskiego, t. I, wyd. Arkady, Warszawa, s. 48-72. Poklewski T., 1987: Mo liwoœci poznawcze archeologii w badaniach architektury. Ocena archeologa. Wprowadzenie do dyskusji, Rocznik P.P. Pracownie Konserwacji Zabytków, z. 1, Warszawa, s. 10-20. Rauba R., Rulewicz J, 2004: [opr. zb.] Tezy do Krajowego Programu Ochrony Zabytków i Opieki nad Zabytkami, Wiadomoœci Konserwatorskie 15: s. 124-132. Sosnowski O., 1930: Powstanie, uk³ad i cechy charakterystyczne sieci ulicznej na obszarze Wielkiej Warszawy, Studia do Dziejów Sztuki Polskiej, t. II. Tomaszewski A., 1993: An International Strategy for the Cultural Heritage, [W:] Heritage Landscape, International Cultural Centre Cracow, pp. 101-113. Urbañczyk P., 1987: Archeologiczna dokumentacja terenowa rysunek, fotografia czy komputer, Rocznik PP Pracownie Konserwacji Zabytków z. 1, s. 130-142. Wendtland J., 1998: Centralna ewidencja i rejestr zabytków architektury i budownictwa w Polsce w œwietle zasobu Oœrodka Dokumentacji Zabytków, Ochrona Zabytków nr 3, s. 191-202.

128 Maria Brykowska Wrona S., 2000: Metoda opracowania graficzno-tekstowej komputerowej bazy danych materia³ów naukowych Oskara Sosnowskiego, [W:] M. Brykowska, M. Rozbicka, S. Wrona, Rysunki do Dziejów budownictwa w Polsce wed³ug Oskara Sosnowskiego w zbiorach Zak³adu Architektury Polskiej, Grant KBN, wyd. Wydzia³u Architektury Politechniki Warszawskiej, s. 15-29. Wyrobisz A., 1987: ród³a pisane w badaniach nad zabytkami architektury. Ogólne pojêcie Ÿród³a historycznego. Klasyfikacje Ÿród³a historycznego ród³a pisane i Ÿród³a poœrednie,, Rocznik PP Pracownie Konserwacji Zabytków z. 1., Warszawa, s. 47-61. Zachwatowicz J., 1965: Ochrona zabytków w Polsce, Wydawnictwo Polonia, Warszawa. Zachwatowicz J., 1966: Architektura polska, wyd. Arkady, Warszawa. Zarêbska T., 2000: Badania i ochrona historycznych miast, [W:] Badania i ochrona zabytków w Polsce w XX wieku, Materia³y konferencji naukowej [...] w stulecie urodzin Jana Zachwatowicza, Oficyna Wydawnicza Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, Warszawa, s. 35-44. Summary Progress in IT has created new technical opportunities for documentation of historical monuments, but has not changed scientific requirements concerning documentation. The subject of this paper is diversified documentation of historical monuments necessary for management of cultural heritage protection, covering historical pattern and monumental buildings in towns and conducting of restoration works. The type and scope of documentation depends on the type of monument and the objective to be served; in practice various functions of documentation overlap. The aim of this paper is to draw attention to: m the functions of documentation depending on legal means, m recording and monuments register and other collections of documentation (including those of archival value) and possibilities of making them available, m methods and the scope of elaborating documentation in the scale of urban complexes and cultural landscape (studies, monumental zones in local plans of communes, etc.), m methods and principles governing elaboration of documentation of architectural complexes and individual buildings: measurements and results of stratigraphic scientific research (examination of plasters and painted decor, archeological and architectural research) with the aim of carrying out revaluation of historical spatial pattern and structure of a building necessary to work out assumptions for the restoration project. It was proved that on all stages the measurement and scientific research documentation is worked out with the use of surveying methods and digital techniques. In the whole process of elaboration of the measurement and scientific research documentation there are now more possibilities for exchange of information, integration of works and comparing the research results obtained by various specialists, for instance by means of spatial reconstruction models. In the future, digital techniques will be further improved, but the expertise in methods of carrying out measurements and researching of sources and the ability to associate the acquired facts will continue to be decisive for scientific value of the documentation of architectural monuments. prof. dr hab. in. arch. Maria E. Brykowska info@arch.pw.edu.pl tel. (022) 234 55 65

Dokumentacja naukowa niezbêdna dla ochrony i konserwacji zabytków architektury 129 Rys. 2. Studia naukowe, urbanistyczne Warszawa, rekonstrukcja topografii terenu i dawnych traktów na planie z okresu miêdzywojennego (Sosnowski, 1930)

130 Maria Brykowska Rys. 3. Kraków-Kazimierz, analiza historycznej zabudowy w 1. po³. XIX wieku na wspó³czesnym planie, opr. B. Krasnowolski (Kraków-Kazimierz, 1993 1994)

Dokumentacja naukowa niezbêdna dla ochrony i konserwacji zabytków architektury 131 a b Rys. 6. Kurozwêki, zamek/ pa³ac: wyniki badañ architektonicznohistorycznych: a plan przyziemia, b plan piwnic opr. M. Brykowska, A. Grzybkowski, J. Kubiak, M. Urbanowski, ZBnPŒ UW i PW, 1971 1972 (Brykowska, 2003)

132 Maria Brykowska opr. K. Koszewski, 2005 Rys. 7. Baza wiedzy architektoniczno-historycznej; interfejs do wyszukiwania obiektów na podstawie fragmentu mapy Saskiej Kêpy w Warszawie (Koszewski, 2005)