Homakordy IAH AC Homakordy Homakordy są bardzo szczególnym elementem leczenia antyhomotoksycznego. Nie tylko ich architektura jest wyjątkowa, lecz także ich stosowanie wymaga pewnej znajomości podstawowych zasad homeopatii, szczególnie działania różnych rozcieńczeń tej samej substancji. Mieszanina różnych rozcieńczeń homeopatycznych tego samego składnika w jednym leku może wydawać się całkowitym nonsensem z chemicznego punktu widzenia, ponieważ ostateczne stężenie jest wypadkową poszczególnych rozcieńczeń. Jest to prawdą w odniesieniu do niskich rozcieńczeń, gdzie działanie leku jest związane ze stężeniem substancji, jednak w wyższych rozcieńczeniach, w których stężenie substancji jest znikome lub substancji nie ma wcale w sensie ściśle fizycznym (powyżej liczby Avogadro), inne mechanizmy działania niż obecność cząsteczek leku odpowiadają za jego aktywność. Wyższe rozcieńczenia homeopatyczne wpływają na organizmy żywe. Dowiedziono tego w wielu publikacjach od badań podstawowych do badań klinicznych prowadzonych w układzie podwójnie ślepej próby. Udowodniono, że mikro- i nanodawki składników molekularnych wykazują działanie terapeutyczne u ludzi. Kombinacja obu rodzajów rozcieńczeń stwarza możliwości terapeutyczne, które omówimy w tym wykładzie. 1
Homakordy: cechy Opracowane przez dr H.-H. Reckewega Preparaty złożone z co najmniej dwóch składników W różnych rosnących rozcieńczeniach homeopatycznych W potencjach D Mają wąskie, określone wskazania terapeutyczne W postaci płynnej w ampułkach 2 Mimo że w homeopatii klasycznej stosowanie kombinacje różnych rozcieńczeń jednego składnika miało długą tradycję (zanim dr Reckeweg wpadł na pomysł stworzenia akordów potencji czy nawet homakordów), rutynowe zastosowanie tych kombinacji nastąpiło dopiero pod wpływem jego prac. Definicja Seria potencji jest preparatem homeopatycznym, w którym różne potencje homeopatyczne (niskie, średnie i wysokie) tej samej substancji są podawane razem. Homakord jest kombinacją różnych serii potencji w jednym preparacie. Początki Aby zrozumieć początki serii potencji musimy cofnąć się do 1913 roku, kiedy Cahis (Barcelona, 1913) po raz pierwszy zmieszał różne potencje homeopatyczne jednej substancji i podał je razem. Cahis nazwał te mikstury akordami lub syntezami. Trzy zasady homeopatii legły u podstaw rozumowania Cahisa: - Ustalenie odpowiedniej potencji zależy od pełnego zespołu objawów fizycznych, czynnościowych i psychicznych występujących u pacjenta. - Problem początkowego pogorszenia przy stosowaniu niskich potencji można zażegnać stosując wyższe potencje. - Pytanie, czy połączone działania różnych potencji homeopatycznych tej samej substancji wykazują synergię działania bardziej harmonijną niż oddzielne podawanie różnych potencji (przez analogię z muzyką: do-misol-do brzmi mniej harmonijnie niż akord do). 2
Homakordy: cechy Opracowane przez dr. H.-H. Reckewega jako szczególne zastosowanie rozcieńczeń Cahisa Preparaty złożone z co najmniej dwóch składników W różnych rosnących rozcieńczeniach homeopatycznych W potencjach D Mają wąskie, określone wskazania terapeutyczne Rozprowadzane w postaci płynnej w ampułkach 3 Wartość terapeutyczna hipotezy Cahisa została potwierdzona przez godne uwagi badania in vivo przeprowadzone przez Gomeza (1992). Badacz ten zatruwał wątroby albinotycznych myszy tetrachlorometanem, który powodował eksperymentalne zapalenie wątroby. W leczeniu go zastosowano fosfor w postaci preparatu homeopatycznego w związku z podobieństwem profilu leku do profilu toksyny. Fosfor stosowano w rozcieńczeniach D10, D30, D200 i D1000 oddzielnie i w postaci serii potencji. Jedna grupa kontrolna otrzymywała wstrzyknięcia soli fizjologicznej. Sześć grup eksperymentalnych oceniano na podstawie zawartości enzymów wątrobowych (SGOT i SGPT) oraz analizy histologicznej tkanki wątroby. Wyniki badania są nad wyraz jasne. Mimo że różne potencje homeopatyczne fosforu powodowały poprawę wartości enzymów wątrobowych i poprawę morfologii tkanki wątroby w badaniu histologicznym w stosunku do soli fizjologicznej, wstrzyknięcie serii potencji fosforu wyraźnie wykazywały korzystniejsze działanie niż różne potencje fosforu podawane oddzielnie. Jednoczesne zastosowanie różnych potencji było już regularnie stosowane w praktyce. We Francji stosowanie mieszanki różnych potencji tej samej substancji jest dozwolone i ogólnie przyjęte. Zatem francuskie laboratoria udostępniają mieszanki potencji homeopatycznych (Mukerji, 1977). Także Julian (1981) zaleca stosowanie mieszanek potencji homeopatycznych, wskazując na stosowanie krezolu w rozcieńczeniach 5CH + 7CH + 9CH lub 9CH + 15CH + 30CH wykazujących wiele podobieństw z seriami potencji dziesiętnych. Fotrier Bernoville (1974, tłum. Mukherji) także dostrzega szybkie i dogłębne działanie mieszanek potencji homeopatycznych tej samej substancji w przeciwieństwie do działania pojedynczego rozcieńczenia. Autor ten twierdzi, że czas działania mieszanki niskich, średnich i wysokich potencji ma wartość pośrednią między czasami działania pojedynczych potencji. 3
Homakordy: cechy Opracowane przez dr H.-H. Reckewega Preparaty złożone z co najmniej dwóch składników W różnych rosnących rozcieńczeniach homeopatycznych W potencjach D Mają wąskie, określone wskazania terapeutyczne Rozprowadzane w postaci płynnej w ampułkach 4 Zastosowanie serii potencji zostało w pełni przyjęte pod wpływem prac Reckewega, (1964), twórcy homotoksykologii i medycyny antyhomotoksycznej. Dzięki seriom potencji można działać przeciw organicznym elementom choroby stosując niskie potencje, działać przeciw czynnościowym/fizjologicznym elementom choroby stosując średnie potencje a przeciw psychicznym elementom choroby można działać stosując wysokie potencje. Ostatecznie Reckeweg zastosował serie potencji tworząc swoją grupę homakordów. Podsumowanie Zastosowanie serii potencji ma duże znaczenie ponieważ: - Działają lepiej niż pojedyncze potencje. - Działają szybciej. - Powodują nieznaczne początkowe pogorszenie. -Można je stosować w chorobach ostrych oraz przewlekłych. - Działają na poziomie organicznym, czynnościowym i psychicznym. -Tworzą jedną wartość w planie leczenia (seria potencji jest czymś więcej niż tylko sumą jej składników). 4
Przykład: Belladonna-Homaccord Atropa Belladonna D2 D10 D30 D200 D1000 Echinacea angustifolia D10 D30 D200 5 Powyżej widzimy przykład homakordu. Belladonna-Homaccord ma dwa składniki: Atropa belladonna i Echinacea angustifolia, oba w postaci serii potencji. Aktywność homeopatyczną obu składników opisano w Materia Medica. Różne rozcieńczenia każdego składnika działają jednak na innych poziomach wykazując nawet odmienne tropizmy (patrz dalej). 5
Architektura homakordów Aby zrozumieć pełną wartość terapeutyczną homakordu musimy poznać architekturę jego składu. Oprócz zawartości różnych składników, przeważnie tylko kilku, homakord ma szczególne cechy akordu potencji czyli szeregu różnych rozcieńczeń. Ta cecha wymaga szczególnie starannego wyjaśnienia. 6
Rozcieńczenia homeopatyczne Niskie rozcieńczenia stymulują czynności fizjologiczne (od pranalewki do D8) Średnie rozcieńczenia regulują czynności fizjologiczne (D8-D30) Wysokie rozcieńczenia (powyżej D30) wykazują długotrwałe działanie i silny wpływ na umysł 7 Jeśli przyjrzymy się bliżej różnych działaniom kolejnych rozcieńczeń homeopatycznych, dojdziemy do następujących ogólnych wniosków (mogą występować wyjątki od nich): Jeśli substancja wykazała działanie fizjologiczne w wysokim stężeniu, to: Niskie stężenia tej substancji stymulują funkcje fizjologiczne. Te niskie stężenia zawierają się w granicach od pranalewki (pierwszego rozcieńczenia homeopatycznego według HAB (Homeopathisches Arzneibuch, Niemieckiej Farmakopei Homeopatycznej) do D8, co odpowiada stężeniu molekularnemu ok. 1:10 8 Średnie rozcieńczenia zawierają się w granicach od 1:10 8 do 1:10 30 i regulują funkcje fizjologiczne, a nawet je znacznie nasilają. Wysokie rozcieńczenia działają bardziej dogłębnie i dłużej oraz silnie wpływając na umysł (jeśli substancja wykazuje psychotropizm, co oznacza, że działa ona na umysł również w dawkach toksycznych). 7
Każdy lek homeopatyczny ma zależną od zastosowanego rozcieńczenia charakterystykę molekularną i energetyczną Medycyna konwencjonalna Homeopatia Masa Energia D1 D23 D23+n 8 Każde rozcieńczenie homeopatyczne substancji ma tak zwaną część molekularną i energetyczną. Działanie molekularne łatwo jest zrozumieć, ponieważ oparte jest ono na tych samych podstawach, co zjawiska chemiczne i fizyczne. Aspekt energetyczny jest trudniejszy do opisania, ponieważ jest on oparty na rozmaitych hipotezach. Aspekt energetyczny leku homeopatycznego pozostaje czysto hipotetyczny. Mimo że badania wielokrotnie wykazały działanie wysoko rozcieńczonych leków homeopatycznych, wysokie rozcieńczenia bez molekularnej obecności substancji leczniczej (rozcieńczenia przekraczające liczbę Avogadro) nie mogą mieć aktywności molekularnej. Przyczyna tego niemolekularnego działania nigdy nie została poznana i do dzisiaj większość ekspertów w dziedzinie homeopatii definiuje ją jako rodzaj energii powodującej rezonans na poziomie komórkowym. W każdym razie działanie terapeutyczne wysokich rozcieńczeń (przekraczających liczbę Avogadro) jest faktem, którego przyczyny nie mogą być zjawiskami molekularnymi. Nazwanie tego działania działaniem energetycznym jest kompromisem, a wyjaśnienie natury działania leków homeopatycznych wymaga dalszych badań. Począwszy od pranalewki, każde kolejne rozcieńczenie zmniejsza masę cząsteczkową, a zarazem zwiększa powiedzmy masę energetyczną. Powyżej liczby Avogadro nie ma już masy substancji, możemy zakładać, że mamy do czynienia z lekiem czysto energetycznym. 8
Hipotetycznie, wysokie rozcieńczenie homeopatyczne wzbudza układ rezonansowy w narządzie lub układzie narządów. To zjawisko regulacji układów jest poddawane badaniom bioenergetycznym. 9 Bioenergetyka jest nauką zajmującą się wpływem bodźców energetycznych na organizm człowieka. Przedmiotem jej szczególnego zainteresowania są składniki leków homeopatycznych w wysokich rozcieńczeniach. 9
Korzyści ze stosowania homakordów w porównaniu z pojedynczymi rozcieńczeniami leków homeopatycznych Wysokie potencje znacznie zmniejszają ryzyko początkowego nasilenia objawów choroby Nawet w preparatach złożonych każda potencja tej samej substancji zachowuje swoje właściwości (tak jak w muzyce każdy dźwięk akordu zachowuje swoje cechy) Powodzenie repertoryzacji można zwiększyć stosując odpowiedni homakord: nie trzeba wykonywać badań, aby ustalić odpowiednią potencję Akord potencji odzwierciedla organiczne, fizjologiczne i umysłowe aspekty obrazu choroby 10 Wybierając odpowiedni dla pacjenta lek, homeopata musi dokonać dwóch głównych wyborów: Która substancja odpowiada stanowi pacjenta zgodnie z zasadą podobieństwa. Oraz jakie rozcieńczenie tej odpowiedniej substancji należy zastosować, ponieważ różne rozcieńczenia tej samej substancji wywierają odmienne działania. Po pierwsze, zastosowanie homakordu ma zaletę rzadkiego powodowania zaostrzeń choroby obserwowanych podczas stosowania pojedynczych rozcieńczeń. Ponadto nie jest konieczna szczegółowa repertoryzacja pacjenta (poznanie natury pacjenta i specyfiki jego schorzenia) w celu określenia odpowiedniego rozcieńczenia. Różne rozcieńczenia odpowiadają za różne działania leku wpływające na zmiany organiczne, fizjologiczne i psychiczne występujące u pacjenta. Stosowanie ich razem ułatwia holistyczne leczenie pacjenta. Można by spytać, co stanie się gdy rozcieńczenia tej samej substancji zostaną zmieszane. Czy otrzymamy nowe rozcieńczenia działające jak jeden lek czy też każde rozcieńczenie zachowa swoje cechy? Można to porównać z muzyką. Grając akord do na fortepianie należy połączyć dźwięki do-misol-do, jednak grając na innym fortepianie mającym tylko struny mi i la, zabrzmi jedynie struna mi. Oznacza to, że w akordzie do częstotliwość każdego dźwięku pozostaje bez zmian. 10
HAMOWANIE STYMULACJA 11 Czynności organizmu są sterowane głównie przez układy autoregulacyjne o falowym/sinusoidalnym przebiegu regulacji. Zaburzenia regulacji i blokada tych układów oznacza osłabienie fazy hamowania lub stymulacji i konieczność korekty. Można tego dokonać stosując znikome (antyhomotoksyczne) lub duże (konwencjonalne) dawki różnych składników o działaniu stymulującym lub hamującym. Nawet ta sama substancja może w niższych rozcieńczeniach hamować funkcję fizjologiczną a w wyższych rozcieńczeniach ją stymulować, więc działanie regulacyjne zależy od substancji oraz jej rozcieńczenia. 11
Przykład Spośród wszystkich częstotliwości w eterze radioodbiornik odbiera jedynie częstotliwość, na którą został nastawiony. Wszystkie inne częstotliwości istnieją dalej, ale nie odgrywają żadnej roli w przekazywaniu informacji. 12 Aby zrozumieć zjawisko rezonansu pomiędzy jednym rozcieńczeniem spośród całej podanej serii potencji i potrzebami komórki będącej odbiorcą energii możemy posłużyć się porównaniem z sygnałami radiowymi pochodzącymi z różnych radiostacji płynącymi do domowego radioodbiornika. Mimo że te wszystkie częstotliwości różnych radiostacji docierają do odbiornika jednocześnie, odbiornik przekazuje jedynie informacje pochodzące od radiostacji, na której częstotliwość jest nastawiony. Wszystkie inne częstotliwości istnieją dalej, ale nie powodują u nas żadnej reakcji ani emocji, ponieważ ich nie odebraliśmy ze względu na brak rezonansu częstotliwości pomiędzy nadawcą (radiostacją) a odbiornikiem. 12
Lista homakordów (HA) Aconitum HA Anacardium HA Apis HA Belladonna HA Berberis HA Ceanothus HA Chelidonium HA China HA Cimicifuga HA Cinnamomum HA Cocculus HA Colocynthis HA Drosera HA Dulcamara HA Ferrum HA Gelsemium HA Glonoin HA Graphites HA Hamamelis HA Ignatia HA Melilotus HA Mezereum HA Natrium HA Nux vomica HA Phosphor HA Plantago HA Ranunculus HA Sabal HA Selenium HA Veratrum HA 13 Ze względu na ograniczoną liczbę składników stosowanych w homakordach, wskazania do stosowania każdego z nich są bardzo wąskie. Homakordy stosuje się ze ściśle określonych wskazań. W większości krajów na rynku dostępnych jest do 29 różnych homakordów, w niektórych krajach może ich być mniej. W kraju, gdzie jest sprzedawany, każdy homakord ma określony zakres wskazań spójny z miejscową nomenklaturą medyczną. Nazwy homakordów odpowiadają ich głównym składnikom i ich profilom w Materia Medica. 13
Homakordy w planach leczenia Ten zestaw działa u wszystkich moich pacjentów Ze względu na wąski zakres wskazań, homakordy są często stosowane w ramach złożonych planów leczenia, gdzie uzupełniają schemat leczenia, działając na elementy choroby nieobjęte działaniem leków podstawowych. Homakordy są dostępne jedynie w postaci kropli oraz w ampułkach. Ich dostępność na rynku jest zależna od danego kraju. 14
Homakordy podkreślają subtelności wskazania. Rzadko stosuje się je w monoterapii, częściej jako uzupełnienie leku podstawowego lub w ramach indywidualnego planu leczenia. Homakordy służą do dokładnego dostosowania planu leczenia. Rzadko stosuje się je w monoterapii ze względu na ich wąski zakres wskazań, jednak udowodniono, że działają synergistycznie ze stosowanymi jednocześnie odpowiednimi preparatami podstawowymi. 15
Przykład: kombinacje leków w chorobach układu ruchu Traumeel + Spascupreel + Gelsemium HA w bólu karku Ferrum HA w bólu barku Colocyntis HA w bólu okolicy lędźwiowej 16 Dla przykładu możemy przyjrzeć się standardowej terapii chorób układu ruchu, w których Traumeel jest stosowany jako lek regulujący proces zapalny, Spascupreel jako lek rozluźniający mięśnie a homakord jako lek o profilu swoistym dla lokalizacji choroby. Jeśli choroba dotyczy karku, okolicy potylicznej lub mięśnia czworobocznego, kombinację Traumeel/Spascupreel uzupełnia się o Gelsemium-Homaccord,w dolegliwościach ze strony barku/ramienia leczenie uzupełnia się o Ferrum-Homaccord, Colocynthis-Homaccord dodaje się w bólach okolicy lędźwiowo-krzyżowej. Homakordy stosowane w tych 3 przykładach są swoiste dla lokalizacji choroby ze względu na profil swojego głównego składnika: Gelsemium w pierwszym przypadku, Ferrum metallicum w drugim i Colocynthis w trzecim. 16