Tomasz Sitkowski. Moja Radiestezja. Studium ruchu wahadła radiestezyjnego

Tomasz Sitkowski Moja Radiestezja Studium ruchu wahadła radiestezyjnego Warszawa, czerwiec 2014

Copyright by Tomasz Sitkowski, 2014 Wszelkie prawa zastrzeżone Wydanie II, poprawione i rozszerzone Żadna część tej pracy nie może być powielana i rozpowszechniana w jakiejkolwiek formie i w jakikolwiek sposób, bez pisemnej zgody autora

3. Spis treści : strona 1. Moja Radiestezja 4 1.1. Korekta pojęć radiestezyjnych 4 1.2. Ogólnie o Radiestezji 5 1.3. Moja praca wahadłem. Opis ruchów wahadła 6 2. Poszukiwanie nowej hipotezy odruchu 18 radiestezyjnego i przyczyny ruchu wahadła 2.1. Wprowadzenie 18 2.2. Hipoteza przyczyn oddziaływania radiestezyjnego 19 2.3. Połączenie odruchu radiestezyjnego z teorią pasma 42 zadrażnień 2.4. Ocena stopnia oddziaływania radiestezyjnego na 50 organizm człowieka 2.5 Badania magnetometryczne 56 3. Mój krytyczny stosunek do radiestezji mentalnej 60 4. Wnioski. Podsumowanie mojej hipotezy zjawisk 64 radiestezyjnych 5. Zakończenie 69 6. Spis literatury 72 7. Końcowe wyjaśnienia 75

4. 1. Moja Radiestezja 1.1. Korekta pojęć radiestezyjnych Na samym początku pracy chcę dokonać pewnej korekty pojęć radiestezyjnych, które z konieczności muszą znaleźć się w opisie książki. Korekta ta jest niezbędna dlatego, ponieważ można spotkać się z różną interpretacją stosowanych pojęć. Na temat różnic w nomenklaturze naukowej i radiestezyjnej w swoich artykułach wspominał również Nowikow (36 ). Istnieją pewne pojęcia, które przyczyniają się do nieporozumień nie tylko między radiestetami i ludźmi spoza środowiska, ale również między samymi radiestetami oraz są niezgodne z definicjami z zakresu nauki. Chodzi mi o podstawowe pojęcia stosowane w radiestezji, takie jak: promieniowanie lub radiacja oraz żyły wodne lub cieki wodne. Pojęcie Promieniowania lub Radiacji leży u podstaw dziedziny Radiestezji. Budzi ono jednak szereg kontrowersji lub nieporozumień wśród sceptyków. Mianowicie, o jakie promieniowanie chodzi? Niektórzy nazywają je prostu radiestezyjnym, inni autorzy poszukują źródła reakcji radiestezyjnej w zakresie całego spektrum fal elektromagnetycznych, niestety raczej bez powodzenia znalezienia konkretnego zakresu fal. Pojęcie radiacji prowadzi niekiedy również do nieporozumień i pomyłek z pojęciem radioaktywności. Są radiesteci, którzy uważają, że niektóre kolory radiestezyjne są radioaktywne. Moim zdaniem, aby uniknąć nieporozumień na temat promieniowania, przynajmniej do czasu wykrycia konkretnych jego własności fizycznych i zakresu, można wyjść obronna ręką, zastępując pojęcie promieniowania lub radiacji, po prostu pojęciem oddziaływania, jako synonimu pojęcia promieniowania. Jeżeli chodzi o tzw. żyły lub cieki wodne, to stanowią one również tabu leżące u podstaw radiestezji.

Pojęcie te jest jednak podważane przez geologów i studniarzy, którzy uważają, że żadnych żył wodnych nie ma, a są pokłady wodonośne. Są też autorzy publikacji radiestezyjnych, którzy uważają, że żył nie ma, a obecność wody może po prostu towarzyszyć sygnałowi radiestezyjnemu odbieranemu w postaci ruchów różdżki lub wahadła (42, 47). Innym zagadnieniem jest podział źródeł promieniowania radiestezyjnego. Rozróżnia się m.in. promieniowanie żył wodnych, uskoków, pustek, plam, wszelkiego rodzaju siatek: Hartmanna, Curryego i innych, kolumn energetycznych, pól wirowych lewo i prawoskrętnych, miejsc mocy, itp., itd. Nie sprzyja to zobiektywizowaniu poszukiwań przyczyn oddziaływań radiestezyjnych. Z wyżej przedstawionych powodów, aby nie było nieporozumień co do poruszanych tematów, w obecnej pracy będę stosować uogólnione pojęcia dotyczące zjawisk radiestezyjnych. Dlatego też, zamiast pojęcia promieniowania lub radiacji stosować będę pojęcie oddziaływania, natomiast zamiast żył lub cieków wodnych i innych przyczyn oddziaływania radiestezyjnego stosować będę pojęcie obszaru zadrażnień lub pasma zadrażnień. 1.2. Ogólnie o Radiestezji Radiestezją można nazwać dziedzinę badania różnych oddziaływań zewnętrznych na człowieka (radiestetę), które powodują ruch przyrządów radiestezyjnych: różdżki lub wahadła. Fakt ruchu przyrządów radiestezyjnych można uznać za wspólny mianownik dla różnych teorii na temat tej dziedziny. Ruch przyrządów radiestezyjnych występujący na danym terenie jest jednoznacznym wyróżnikiem świadczącym o tym, że mamy do czynienia z występowaniem specjalnego oddziaływania na organizm radiestety, to znaczy z występowaniem zjawisk radiestezyjnych. 5.

Ruch przyrządów radiestezyjnych nie występuje zawsze i wszędzie. Są obszary, na których ruch ten nie występuje. Obszary takie nazwijmy obojętnymi, nad którymi organizm radiestety nie jest pobudzany żadnymi oddziaływaniami powodującymi ruch przyrządów. Aby nastąpił ruch przyrządów radiestezyjnych potrzebny jest jakiś bodziec, oddziaływanie, które spowoduje powstanie tego ruchu. Nad takim obszarem organizm radiestety doznaje specjalnego pobudzenia. Obszary takie można nazwać obszarem lub pasmem zadrażnień. Tak więc w zasięgu obszaru obojętnego wahadło nie wykazuje ruchów, dopiero po opuszczeniu strefy obojętnej i wejściu na pasmo zadrażnień następuje pobudzenie organizmu radiestety, co powoduje powstanie ruchu wahadła. Oprócz identyfikacji obszarów zadrażnień, drugim ważnym dla radiestezji zagadnieniem jest ocena szkodliwości tych obszarów. Ogólnie można przyjąć, że obszary obojętne uznaje się za zdrowe i korzystne dla człowieka, natomiast obszary zadrażnień za złe i niezdrowe. Dlatego ważną kwestią jest umiejętność identyfikacji pasm zadrażnień i oceny zdrowotności terenu. Ocenę taką wykonuje się zwykle za pomocą badania intensywności oddziaływania czynników radiestezyjnych. Przyjmuje się, że w miarę wzrostu intensywności oddziaływania teren staje się bardziej niezdrowy i nieprzydatny do przebywania na nim ludzi. O aspekcie zdrowotnym, więcej w następnych rozdziałach pracy. 1.3. Moja praca z wahadłem. Opis ruchów wahadła. W swojej amatorskiej pracy radiestezyjnej (amatorskiej to znaczy nie zawodowo za pieniądze) posługuję się głownie wahadłem. Z tego też względu w przedłożonej pracy chciałem zaprezentować własne doświadczenia posługiwania się wahadłem oraz przemyślenia na temat hipotezy odruchu radiestezyjnego wprawiającego w ruch wahadło. 6.

Najpierw przedstawię moją praktykę pracy wahadłem, a następnie hipotezę ruchu wahadła nad pasmami zadrażnień, mającą na celu wyjaśnienie uzyskiwanych przeze mnie ruchów wahadła. Do pracy radiestezyjnej używam wahadła Mermeta. Jestem po prostu do niego najbardziej przyzwyczajony i właśnie dlatego je stosuję. W mojej praktyce posługuję się tzw. pracą z wyrzutem wahadła. Oznacza to, że nie czekam, aż wahadło rozbuja się po długim okresie oczekiwania, a nadaję mu od razu ruch oscylacyjny prostopadły do płaszczyzny czołowej radiestety, przedstawiony na rysunku 1, w pozycji B. Jest to praktyka stosowana przez dużą liczbę radiestetów. 7. Rysunek 1. Podstawowe ruchy wahadła A bezruch wahadła, B ruch oscylacyjny prostopadły do płaszczyzny czołowej radiestety, C i D obroty wahadła w lewo i w prawo W metodzie pracy z wyrzutem wahadła przyjmuje się, że ruch oscylacyjny wahadła prostopadły do radiestety jest równoznaczny z bezruchem wahadła, a więc świadczy o tym, że radiesteta w tym przypadku nie odczuwa żadnego rodzaju oddziaływania.

Tak więc nad terenem obojętnym wyrzucone do przodu wahadło zachowywać będzie ruch oscylacyjny. Dopiero przy przejściu radiestety z terenu obojętnego nad pasmo zadrażnień, wahadło zmieni ruch oscylacyjny na ruch kołowy w prawo lub w lewo. Istnieje jeszcze jeden problem, który dotyczy ruchu oscylacyjnego wahadła, prostopadłego do radiestety. Ruch taki może zaistnieć także jeszcze w jednym przypadku. Mianowicie stwierdzonym faktem w praktyce radiestezyjnej jest to, że przy obecności radiestety na pasmie zadrażnień i przy poruszaniu jego wzdłuż kierunku zgodnym z osią pasma, występuje również ruch oscylacyjny prostopadły do radiestety. Uważa się przy tym, że w tym przypadku ruch oscylacyjny wahadła wynika z faktu, że radiesteta po prostu nie odbiera jakichkolwiek sygnałów oddziaływania. Dopiero, kiedy dokona skrętu od osi pasma zadrażnień, wahadło zmieni kierunek ruchu z oscylacyjnego na kołowy. Dopiero w ten sposób będziemy mogli poznać, że znajdujemy się na pasmie zadrażnień. Potwierdzenie tego faktu znajduje miejsce w zaleceniach pracy dla radiestetów, aby swoje ekspertyzy mające na celu identyfikację pasm zadrażnień wykonywali w każdym terenie zawsze w postaci dwóch przejść prostopadłych do siebie, co pozwoli na uniknięcie błędów pracy. Stosuję zasady radiestezji fizycznej, to znaczy wnioski co do wykrycia i lokalizacji pasm i skrzyżowań pasm zadrażnień podejmuję na podstawie obserwacji ruchów wahadła. W badaniach wykrywania stref zadrażnień, nie stosuję zasad radiestezji mentalnej (nie zawieram żadnych umów mentalnych, nie rozmawiam i nie zadaję pytań do wahadła, ani do podświadomości, ani też np. do żadnych bytów duchowych). Obserwuję tylko ruchy wahadła przy metodyce jego wyrzutu do przodu. 8.

9. Rysunek 2. Przypadek, w którym radiesteta nie wyczuwa żadnego oddziaływania pasma zadrażnień. Na początku mojego kontaktu z radiestezją miałem trochę szczęścia, że nie uległem zasadom radiestezji mentalnej i kodowaniu ruchów wahadła. Oznacza to, że do identyfikacji działań radiestezyjnych nie stosuję zadawania jakichkolwiek pytań i oczekiwania odpowiedzi udzielonych za pomocą ustalonego kodu ruchów wahadła np. w prawo czy w lewo. Dostosowałem się do wstępnej porady dawnych wykładowców, aby uważnie obserwować ruchy wahadła podczas pracy. Najważniejszą w tym przypadku sprawą jest bardzo uważne obserwowanie, jakie ruchy wykonuje wahadło na terenie obojętnym oraz nad pasmem zadrażnień. Kluczowym punktem, który zadecydował o mojej dalszej metodyce pracy wahadłem, było spostrzeżenie, że podczas poprzecznego przejścia przez to samo pasmo zadrażnień raz w jedną stronę, a drugi raz przy przejściu z powrotem, wahadło wykonywało ruchy w przeciwnych kierunkach, to jest w prawo lub w lewo. Oba przypadki odwrotnego ruchu wahadła nad tym samym pasmem zadrażnień przedstawiono na rysunku 3 i 4.

10. Rysunek 3. Obserwacje własne. Kierunek ruchu wahadła w zależności od wejścia radiestety na pasmo zadrażnień z lewej strony. Rysunek 4. Obserwacje własne. Kierunek ruchu wahadła w zależności od wejścia radiestety na pasmo zadrażnień z prawej strony.

11. Jak przedstawiono na rysunkach 3 i 4, przy wejściu radiestety z lewej strony na pasmo zadrażnień wahadło uzyskuje ruchy w lewo, natomiast przy przejściu przez pasmo zadrażnień z drugiej strony wahadło uzyskuje odwrotny, prawy kierunek obrotów. Nie spotkałem w literaturze radiestezyjnej takiego opisu ruchów wahadła. Jeżeli przejrzymy w książkach opisy ruchu wahadła przy przejściu przez pasmo zadrażnień, zwykle przedstawiają one ruch kołowy w prawo. Nie znalazłem takich opisów ruchów wahadła, jakie są wynikiem moich doświadczeń. Oprócz tego na rysunkach 3 i 4 przedstawiono sytuację, w której radiesteta znajduje się na pasmie zadrażnień i dokonuje obrotu dookoła swojej osi zgodnie z kierunkiem ruchu wahadła. W takim wypadku przy zajęciu pozycji prostopadłej do osi pasma, obrotowy ruch wahadła ustaje i zamienia się w ruch oscylacyjny, prostopadły do radiestety, co opisano powyżej. Znaczenie spostrzeżenia różnego kierunku obrotów wahadła nad jednym i tym samym pasmem zadrażnień jest bardzo ważne, ponieważ świadczy o co najmniej dwóch sprawach. Po pierwsze o tym, że są to samoistne ruchy wahadła, które musiały powstać w sposób naturalny pod wpływem oddziaływań radiestezyjnych z otoczenia na radiestetę, a nie w sposób zawczasu kodowany przez umowę mentalną. Ruchy te odkryłem zupełnie dla mnie nieoczekiwanie, w sposób nie zaplanowany, nie były one efektem żadnych wcześniejszych przewidywań, ani żadnej wcześniejszej spekulacji mentalnej. Po drugie, ze względu na naturalny sposób powstawania tych ruchów nad jednym i tym samym pasmem, należy dojść do wniosku, że przy opisanej metodzie radiestezji fizycznej nie można uznawać obrotów wahadła w prawo, czy w lewo, jako umownego wyróżnika do oceny jakości i zdrowotności terenu, jak to podają zasady radiestezji mentalnej. Kierunek ruchów wahadła związany jest, jak to będzie dalej wyjaśniane, z kierunkiem wejścia radiestety na pasmo zadrażnień.

12. Oznacza to, że na podstawie ruchu wahadła w prawo, wcale nie można klasyfikować terenu jako dobrego oraz, że ruch ten nie stanowi potwierdzenia tak na zadane pytanie, a ruch wahadła w lewo wcale nie oznacza klasyfikacji terenu jako złego i szkodliwego dla zdrowia lub życia człowieka oraz nie stanowi odpowiedzi nie na zadane pytanie. Oprócz opisanych powyżej podstawowych ruchów wahadła na pasmie zadrażnień chciałem podać jeszcze inne niekonwencjonalne i nieoczekiwane ruchy, które udało mi się zaobserwować. Dotyczą one takich sytuacji, które odkryłem niechcący podczas ćwiczeń radiestezyjnych. Chodzi o ruch wahadła w przypadku, kiedy radiesteta cofał by się plecami do tyłu wzdłuż drogi, którą przeszedł poprzednio do przodu. Zaobserwowałem wtedy przypadek zmiany obrotów wahadła na przeciwny, w stosunku do kierunku obrotów przy ruchu do przodu. Przypadek ten przedstawiono na rysunkach 5 i 6. Sytuacja ta wskazywała by na to, że kierunek obrotów wahadła zależy nie tylko od strony wejścia radiestety na pasmo zadrażnień, ale również od kierunku poruszania się po pasmie zadrażnień. Wytłumaczenie tego zjawiska w dalszej części pracy. Pozostał jeszcze do omówienia przypadek ruchów wahadła nad pojedynczym pasmem zadrażnień oraz nad skrzyżowaniem kilku pasm. Przypadki te przedstawiono na rysunkach 7 i 8. Przedstawię zatem od początku opis metodyki pracy z wyrzutem wahadła. Radiesteta staje w danym terenie i wyrzuca wahadło do przodu przed siebie. Jeśli wahadło od razu uzyska ruch obrotowy, to oznacza jednoznacznie, że na pewno jesteśmy w obszarze zadrażnień.

13. Rysunek 5. Obserwacje własne. Kierunek obrotów wahadła zależnie od chodu radiestety na paśmie zadrażnień, a) do przodu, b) do tyłu Rysunek 6. Obserwacje własne. Kierunek obrotów wahadła zależnie od chodu radiestety na paśmie zadrażnień, a) do przodu, b) do tyłu

14. Jeżeli wahadło wykaże ruch oscylacyjny prostopadły do radiestety, oznacza to, że radiesteta znajduje się albo na obszarze obojętnym albo na pasmie zadrażnień w pozycji, w której płaszczyzna czołowa jest prostopadła do kierunku osi pasma. W celu rozstrzygnięcia, z jakim mamy do czynienia przypadkiem, musimy stanąć w danym punkcie i dokonać obrotu wokół swojej osi, aby wybrać ustawienia w co najmniej dwóch różnych do siebie kierunkach. Jeśli przy tych różnych ustawieniach zachowany będzie ruch oscylacyjny wahadła prostopadły do radiestety, oznacza to, że znajdujemy się na pewno na terenie obojętnym. W przypadku, kiedy przy zmianie ustawienia radiestety uzyskujemy zmianę ruchu oscylacyjnego na obrotowy, oznacza to, że stoimy na pewno na pasmie zadrażnień lub skrzyżowaniu pasm. Początkowy oscylacyjny ruch wahadła oznacza, że staliśmy na pasmie zadrażnień akurat w kierunku osi pasma. W celu sprawdzenia, czy znajdujemy się na pojedynczym pasmie, czy na skrzyżowaniu pasm, należy kontynuować obrót dookoła własnej osi. Jeżeli znajdujemy się na pojedynczym pasmie zadrażnień, to przy obrocie wokół własnej osi wahadło w połowie obrotu zmieni kierunek obrotów na przeciwny, a po dokonaniu pełnego obrotu uzyskamy ponowną zmianę ruchu obrotowego wahadła na oscylacyjny. Patrz rysunek 7. Jeżeli znajdujemy się na skrzyżowaniu pasm, to podczas obrotu wokół swojej osi uzyskamy kilkukrotną zamianę ruchu obrotowego na oscylacyjny. Ile razy ruch obrotowy zamieni się na oscylacyjny, oznacza to, że tyle mamy pasm zadrażnień w jednym skrzyżowaniu. Patrz rysunek 8. Jeżeli wyznaczymy kierunki wszystkich pasm zadrażnień, to w prosty sposób możemy określić również granice każdego pasma zadrażnień.

15. Rysunek 7. Obserwacje własne. Kierunek ruchów wahadła podczas obrotu radiestety nad pojedynczym pasmem zadrażnień Rysunek 8. Obserwacje własne. Kierunek obrotów wahadła podczas obrotu radiestety nad skrzyżowaniem dwóch pasm zadrażnień

16. Przy obrocie radiestety wokół swojej osi nad skrzyżowaniem pasm, wahadło wykonuje zmienne ruchy w lewo, lub w prawo, zależnie od obrotu radiestety w kierunku osi kolejnych pasm zadrażnień. Tak więc, nad tym samym skrzyżowaniem pasm możemy zarejestrować obroty zarówno w prawo lub w lewo, zależnie od kierunku wejścia na skrzyżowanie pasm, tak samo jak przy pojedynczym paśmie zadrażnień. Z mojej praktyki radiestezyjnej wynika, że nie ma takiej polaryzacji skrzyżowania pasma zadrażnień, aby występował nad nim tylko jeden kierunek obrotów wahadła, tylko w prawo lub tylko w lewo. W przypadku radiestezji mentalnej i wcześniejszego kodowania ruchów wahadła, trudno jest zaobserwować to zjawisko i można popełnić błąd. W takiej sytuacji może dojść do mylnych wniosków o istnieniu tylko obrotów w jednym kierunku. Wydaje się, że od takiego przekonania już tylko krok do wyciągnięcia wniosków takich, jak w lansowanej nowej teorii radiestezyjnej, o istnieniu rzekomego i specjalnego zjawiska, tzw. pól wirowych prawo lub lewoskrętnych. Moja praktyka pracy wahadłem nie potwierdza hipotezy o istnieniu takich specjalnych pól wirowych oraz właściwie wyklucza możliwość ich występowania. Wydaje się, że teoria o wirowych polach wynika z nieporozumienia przy obserwacji naturalnych ruchów wahadła. Teoria ta wydaje się również hipotezą tylko swoich autorów, którzy wierzą w tego rodzaju wymyślone przez siebie oddziaływania ( 27, 28, 29, 59). W ten sposób po krótce opisałem wszystkie przypadki ruchu wahadła jakie zdołałem zauważyć podczas mojej praktyki posługiwania się wahadłem. Przypadki te dotyczą: identyfikacji pola obojętnego oraz pojedynczego pasma zadrażnień i skrzyżowania pasm zadrażnień. Opis ten nazywam jak w tytule pracy Moja Radiestezja, będąc w pełni świadomy, że inni radiesteci posługując się swoją metodyką pracy mogą mieć inne odruchy radiestezyjne.

17. Na zakończenie chciałem nadmienić, że potwierdzenie tendencji wykrytych przeze mnie ruchów wahadła znalazłem w późniejszej lekturze prac francuskiego naukowca i radiestety Yves Rocarda, co dało mi większą pewność w obranej drodze badań (42, 47). Z publikacji Rocarda wynikało bowiem, że w zależności od kierunku ustawienia radiestety w polu magnetycznym można uzyskać zmianę kierunek obrotów wahadła oraz, że istnieje kierunek prostopadły do radiestety, w którym nie wyczuwa on oddziaływań radiestezyjnych. Te twierdzenia pokrywały się z moimi obserwacjami własnych ruchów wahadła. Wydaje się, że powyższe tezy mogą mieć decydujące znaczenie dla wyjaśnienia zjawiska powstawania odruchu radiestezyjnego i przyczyny powstania ruchów wahadła. W następnym rozdziale przedstawię próbę przeprowadzenia dowodu na ten temat.

18. 2. Poszukiwanie nowej hipotezy odruchu radiestezyjnego i przyczyny ruchów wahadła 2.1. Wprowadzenie Nie ma w dziedzinie radiestezji zgodności na temat przyczyn odruchu radiestezyjnego powodującego ruchy wahadła, można spotkać się z przeróżnymi zdaniami i hipotezami na ten temat. Wymienię po krótce tylko niektóre możliwości, z którymi można spotkać się w dostępnej literaturze tematu: 1. Promieniowanie radiestezyjne bliżej nie określone promieniowanie, którego źródłem są żyły wodne, uskoki geologiczne, pustki, siatki energetyczne, plamy, miejsca mocy, itp., 2. Zaburzenia elektromagnetyczne, w tym zaburzenia w naturalnych polach magnetycznym i elektrycznym Ziemi, 3. Promieniowanie elektromagnetyczne. Nie ma jednomyślności w określeniu zakresu długości i częstotliwości promieniowania odpowiedzialnego za odruch radiestezyjny. Istnieją w tym zakresie różne hipotezy: - fale długie o niskiej częstotliwości w zakresie: pasma biologicznego do 20 HZ, zakresu ULF do 30 Hz oraz ELF do 300 Hz, - szczególna fala EM o częstotliwości 1420 MHz, - zakres mikrofal, a nawet promieniowania radioaktywnego. 4. Czynniki psychotroniczne, jak odziaływanie czynników duchowych: np. pomoc boska, pomoc przewodnika duchowego lub innych dobrych lub złych duchów.

19. 2.2. Hipoteza przyczyn oddziaływania radiestezyjnego Klasyczna teoria Radiestezji zakłada istnienie specjalnego, nie poznanego jeszcze promieniowania (radiacji), które przy oddziaływaniu na radiestetę powoduje powstanie ruchu wahadła. Uwrażliwione osoby mogą wykryć to promieniowanie właśnie za pomocą ruchu wahadła. Trzeba stanowczo i przede wszystkim uczciwie powiedzieć o tym, że teoria o istnieniu promieniowania radiestezyjnego (radiacji) oraz definicja Radiestezji, jako odczuwania tego promieniowania jest nadal hipotezą, chociaż na podstawie tej hipotezy pracują do tej pory wszyscy radiesteci. Nie mniej jednak jest to tylko hipoteza wymyślona przez francuskich różdżkarzy, ponieważ nikt jeszcze do tej pory nie udowodnił obiektywnego istnienia specjalnego promieniowania radiestezyjnego ani też sposobu jego oddziaływania na radiestetów, a więc można uważać, że zjawisko Radiestezji do tej pory nie zostało jeszcze zupełnie wyjaśnione. Przyjrzyjmy się czasom, w których powstała teoria radiestezji. Był to okres, w którym na przełomie IXX i XX wieku powstało szereg istotnych odkryć naukowych. Dokonano odkrycia zjawiska promieniotwórczości oraz wykryto istnienie fal i promieniowania elektromagnetycznego i kosmicznego. Nic też dziwnego, że francuscy teoretycy różdżkarstwa na początku XX wieku doszli w oczywisty sposób do łatwego przekonania, że wszystko dookoła promieniuje. Od tego już było blisko do wymyślenia pojęcia promieniowania radiestezyjnego oraz teorii jego odczuwania, to jest do powstania teorii zjawiska Radiestezji. Klasyczna teoria radiestezji powstała więc już dość dawno temu i dlatego może nadchodzi najwyższy czas, aby zacząć poszukiwania innego wytłumaczenia zjawisk nazywanych do tej pory Radiestezją.

20. Powstaje więc pytanie, jeśli nie promieniowanie radiestezyjne, to co w zamian? Spośród wszystkich wymienionych hipotetycznych przyczyn odruchu radiestezyjnego, za najbardziej racjonalną przyczynę, należy uznać oddziaływania elektromagnetyczne, które są wszechobecne w naszym świecie. Możemy spotkać się z oddziaływaniami dwojakiego rodzaju: z naturalnym zakresem odziaływań elektromagnetycznych, w tym z naturalnymi polami magnetycznym i elektrycznym Ziemi oraz polami elektromagnetycznym naturalnymi i sztucznie wytwarzanym przez człowieka. Te ostatnie szczególnie budzą obawy negatywnego wpływu na zdrowie człowieka. W porównaniu do obaw w stosunku do sztucznych pól elektromagnetycznych, wpływ naturalnych pól uznaje się raczej za bezpieczny i warunkujący dobre zdrowie i samopoczucie. Należy jednocześnie złożyć zastrzeżenie, że odruchy radiestezyjne są wyłącznie wynikiem naturalnych oddziaływań. Świadczy o tym istnienie radiestezji od kilu tysięcy lat, w porównaniu z wytwarzaniem przez człowieka sztucznych pól elektromagnetycznych dopiero od około 100 lat. Należy też zaznaczyć, że jakiekolwiek skutki zdrowotne miałyby przynosić sztuczne pola elektromagnetyczne, praktyka radiestezyjna nie wykazuje wpływu sztucznych pól EM na powstanie odruchu radiestezyjnego i ruchu wahadła. Na temat wpływu sztucznych pól elektromagnetycznych na zdrowie człowieka prowadzone jest bardzo dużo badań naukowych, w celu określenia ich wpływu na organizm oraz wielkości poziomu parametrów, które byłyby nieszkodliwe dla człowieka i służyły do określenia norm technicznych przy stosowaniu tych pól w praktyce.

21. W celu znalezienia innej interpretacji przyczyn ruchów wahadła, należy zastanowić się nad czynnikiem, który może w zadawalający sposób zastąpić teoretyczne promieniowanie radiestezyjne. Promieniowaniu radiestezyjnemu przypisuje się specjalne własności wszechobecności. Promieniowanie to uważa się za tak przenikliwe, że może istnieć wszędzie. Istnieje pewien czynnik fizyczny, który ma podobne własności wszechobecnego rozprzestrzenienia się, podobnie jak hipotetyczne promieniowanie radiestezyjne. Jest nim naturalne pole magnetyczne Ziemi. Pole to istnieje wszędzie wokół człowieka, człowiek praktyczne nie może uciec od jego oddziaływania. Istnieje teoria, że przyczyną odruchu radiestezyjnego i ruchu wahadła są niewielkie zmiany (gradient) naturalnego pola geomagnetycznego oddziałujące na radiestetę. Taką teorię przedstawił poważny francuski naukowiec, fizyk jądrowy, twórca francuskiej bomby atomowej, Yves Rocard, który dziwnym trafem zajmował się też radiestezją. Dwie jego pozycje literaturowe były publikowane w tłumaczeniu na język polski, ale umknęły zapewne powszechnej uwadze, z powodu tego, że próba naukowego wyjaśnienia tematu była na pewno trudniejsza do odbioru i zaakceptowania przez radiestetów, w porównaniu z dotychczasową, dość łatwą do przyjęcia teorią istnienia specjalnego promieniowania radiestezyjnego (42, 47). Teoria Rocarda stanowiła inspiracje dla moich dociekań na temat istoty zjawisk radiestezyjnych. Punktem wyjścia były wnioski, które można było wyciągnąć z prac Rocarda, mianowicie, że: 1. Radiesteta reaguje w różny sposób na gradient pola magnetycznego skierowanego w kierunku poziomym i pionowym do postaci oraz, że wykrywa właściwie tylko gradient pola magnetycznego w kierunku poziomym,

22. 2. przy zmianie ustawienia radiestety w polu magnetycznym można uzyskać zmianę kierunku obrotów wahadła, 3. istnieje kierunek prostopadły do ustawienia radiestety, w którym nie wyczuwa on żadnego oddziaływania i nie występuje wtedy ruch wahadła. Swoją teorię Rocard tłumaczył istnieniem hipotetycznych receptorów magnetycznych rozmieszczonych symetrycznie po obu stronach kręgosłupa na różnych poziomach w ciele człowieka, które odpowiedzialne są za wykrywanie gradientu pola geomagnetycznego i przyczyniają się do powstania ruchu wahadła. W moich dociekaniach istoty powstawania ruchu wahadła założyłem inny punkt widzenia, to znaczy, że należy zwrócić uwagę na czynniki, które mogą pobudzać tkankę nerwową i mięśniową ręki radiestety, co może być przyczyną powstania ruchu wahadła. Za taki czynnik pobudzający można uznać indukowany w organizmie człowieka (radiestety) prąd elektryczny, powstający pod wpływem zmian pola geomagnetycznego i geoelektrycznego zachodzących w otoczeniu. W ten sposób można połączyć dwa zjawiska, oddziaływania zmian (gradientu) pola magnetycznego i powstania prądu w ciele radiestety, który może powodować skurcz mięśni i powstanie ruchu wahadła. W organizmie człowieka możemy rozróżnić dwa rodzaje prądu elektrycznego: naturalny, będący wynikiem procesów biologicznych oraz indukowany, czyli powstający sztucznie pod wpływem czynników zewnętrznych. Za przyczyny prądu indukowanego w organizmie można uznać szereg czynników: pole elektrostatyczne, pole magnetostatyczne oraz pole elektromagnetyczne. Powstający prąd indukcyjny w ciele człowieka może powodować w organizmie różne uboczne skutki biofizyczne, a w konsekwencji zmianę stanu zdrowia, czasową lub stałą. Proszę zauważyć, że takie wnioski są zupełnie zbieżne z teorią skutków oddziaływania promieniowania radiestezyjnego.

23. Wnioski o szkodliwości prądów indukowanych w ciele człowieka wypływają przede wszystkim z badań naukowych dotyczących wpływu wytwarzania sztucznych, technicznych pól elektromagnetycznych. Jak jednak wykazały inne badania, indukcja prądu elektrycznego w organizmie człowieka jest wynikiem nie tylko sztucznych pól elektromagnetycznych, ale również zmian naturalnego pola magnetycznego i elektrycznego. W wyniku badań okazało się, że naturalne pola wywołują w ciele człowieka dokładnie takie same efekty jak pola ze sztucznych źródeł. Wielkość prądów indukowanych przez naturalne pola jest porównywalna z prądami indukowanymi przez zmienne pole różnych urządzeń technicznych oraz linie zasilające ( 50, 55, 62). Dla przykładu, gęstość prądu indukowanego powstałego w ciele człowieka w wyniku poruszania się w naturalnym polu magnetycznym, wg przeprowadzonych badań wynosiła: podczas biegu 0,6 3,2 µa/m 2, podczas jazdy na rowerze 0,4 2,3 µa/m 2, podczas jazdy samochodem 0,4 3,6 µa/m 2. Powstaje więc pytanie, w jaki sposób wyróżnić prąd indukowany w organizmie, powodujący odruchy radiestezyjne i powstanie ruchów wahadła? W tym celu chciałem przeprowadzić analizę zagadnienia na podstawie badań naukowych dr Jolanty Karpowicz, pracownika CIOP ( 21 ). W swojej pracy doktorskiej Karpowicz badała wpływ oddziaływania pola magnetycznego na powstawanie prądu indukcyjnego w ciele człowieka przy różnym ustawienia postaci w polu magnetycznym. Oddziaływanie to uwzględnia kierunek poziomy i pionowy wektora pola magnetycznego w stosunku do ustawionej postaci (czyli oddziaływania pola magnetycznego o polaryzacji poziomej i pionowej).

24. Wyniki pracy przedstawione zostały w wyjątkowy sposób, to znaczy między innymi w postaci kolorowych rysunków rozkładu prądu indukowanego w ciele człowieka, za pomocą których można zapoznać się w prosty, naoczny sposób z zasadami oddziaływania pola magnetycznego, bez odnoszenia się do trudnych do zrozumienia dla nie wprowadzonego czytelnia zawiłości wywodów naukowych. Rysunki te mogą stać się przełomowym dowodem w sprawie oddziaływania radiestezyjnego, to znaczy, dowodem na to w jaki sposób mięśnie ręki radiestety mogą być pobudzane przez prąd elektryczny indukowany w ciele człowieka i powodować tym samym powstanie ruchów wahadła. Taki dowód może być zrozumiały przez wszystkich chętnych, którzy zechcą zawierzyć przedstawionej hipotezie. Badania Karpowicz przeprowadzono na specjalnym doświadczalnym modelu człekopodobnym, wykonanym z materiału o własnościach elektrycznych odpowiadających własnościom ciała ludzkiego oraz o średnich, typowych wymiarach człowieka. Według Karpowicz, wrażliwość człowieka na indukowane skutki przebywania organizmu w polu magnetycznym wynika z elektrofizjologicznych własności błony komórkowej. W stanie spoczynku, na skutek fizjologicznej różnicy stężeń jonów Na +, K +, Cl -, w przewodzącej cytoplazmie komórki i przewodzącym płynie międzykomórkowym, wskroś błony komórkowej panuje napięcie około 70 90 mv. Zaindukowane wewnątrz organizmu pole elektryczne wywołuje w błonach komórkowych napięcie elektryczne zakłócające równowagę wewnętrzną, co jednocześnie może być przyczyną późniejszych zmian zdrowotnych.

25. W dalszym ciągu przedstawię szereg rysunków obrazujących indukcję i rozkładu prądu elektrycznego w ciele człowieka, na podstawie pracy dr Karpowicz. Wielobarwne mapy rozkładu gęstości zaindukowanego w ciele człowieka prądu elektrycznego wskazują na to, że gęstość prądu indukcyjnego jest rozłożona niejednorodnie i nierównomiernie, a zatem niejednorodnie naraża poszczególne obszary ciała. Zjawisko to powoduje, że pobudzenie nerwów w ciele człowieka występuje w pierwszym rzędzie nie w samym środku ciała, a w zewnętrznych jego obszarach. Na kolorowych rysunkach prąd indukowany o największej gęstości jest w kolorze czerwonym, brak prądu w kolorze niebieskim. Na podstawie tych rysunków przeprowadźmy analizę na temat wpływu rozłożenia prądu indukowanego na możliwość pobudzenia mięśni w ręce radiestety i spowodowania mimowolnych ruchów wahadła. Na rysunku 9 przedstawiono w ogólny sposób indukcję prądu elektrycznego w ciele człowieka, którą można przyrównać do zasady indukcji prądu w przewodniku kołowym. Następnie możemy przejść do poznania wyników badań dr Karpowicz. Na rysunkach 10, 11 przedstawiono obraz indukcji prądu elektrycznego pod wpływem oddziaływania pola magnetycznego w kierunku poziomym do postaci radiestety (pozioma polaryzacja pola magnetycznego). Polaryzacja ta powoduje powstanie prądów wirowych w ciele człowieka. Możemy zauważyć, że największa gęstości prądu indukowanego zachodzi w zewnętrznych rejonach utworzonej pętli indukcyjnej w obszarze ramienia i przedramienia człowieka (kolor czerwony na rysunkach). W ten sposób można przypuszczać, że powstały prąd elektryczny o wyróżniającym się natężeniu może powodować mimowolne skurcze mięśni ręki, w której trzymane jest wahadło i właśnie w ten sposób możne doprowadzić do powstania ruchów wahadła.

26. Kierunek prądu indukowanego Rysunek 9. Porównanie między indukcją prądu elektrycznego w przewodniku kołowym oraz w ciele radiestety w polu magnetycznym spolaryzowanym poziomo. (Uwaga, obraz pętli indukcyjnej podano na tym rysunku w sposób uproszczony. Dokładniejszy, hipotetyczny obraz pętli prądu indukcyjnego podano na rysunku 12).

27. a) b) c) Rysunek 10. Rozkład przestrzenny gęstości prądu indukowanego w modelu człekopodobnym w jednorodnym polu magnetycznym o polaryzacji poziomej ustawienie postaci na wprost do wektora polaryzacji pola, wg Karpowicz J. 2003 ( 21 ). a) na powierzchni modelu; b) w przekroju pionowym w płaszczyźnie XY; c) w przekroju poprzecznym w płaszczyźnie XZ, na wysokości 120 cm.

Rysunek 11. Symulacje numeryczne prądu indukowanego w ciele człowieka znajdującego się w polu magnetycznym o polaryzacji poziomej przy ustawieniu na wprost do wektora polaryzacji pola, wg Karpowicz J. - 2003 ( 21 ) 28.

29. Rysunek 12. Hipoteza rozkładu pętli prądu zaindukowanego w ciele człowieka (radiestety) pod wpływem oddziaływania pola magnetycznego o polaryzacji poziomej, z uwzględnieniem zaznaczenia największej gęstości powstałego prądu w obszarze obu rąk. Kolor czerwony oznacza największą gęstość prądu oraz miejsce najsilniejszego oddziaływania na tkankę nerwową i mięśniową ręki radiestety. [Według rysunku Reilly P.J. (21)].

30. Rysunek 13. Miejsce pobudzenia ręki radiestety przez prąd elektryczny zaindukowany przy poziomej polaryzacji pola magnetycznego. Na rysunku 13 podano miejsca zaindukowania prądu w ręce radiestety oraz w grupie mięśni ręki, które mogą być w ten sposób pobudzone zaindukowanym prądem elektrycznym.

31. Rysunek 14. Hipotetyczne miejsce pobudzenia mięśni ręki przez prąd indukcyjny wytworzony przez gradient poziomo spolaryzowanego ziemskiego pola magnetycznego

32 Na rysunku 12 przedstawiono hipotezę powstania pętli prądu indukcyjnego w ciele człowieka pod wpływem pola magnetycznego o polaryzacji poziomej oraz rozkładu gęstości prądu rękach radiestety. Hipoteza ta powstała na podstawie przedstawionych na rysunkach 10, 11 wyników badań Karpowicz oraz koncepcyjnego rysunku pętli prądu indukcyjnego wg Reilly P.J. ( 21 ). W dalszym ciągu rozważań, na rysunku 13 i 14 przedstawiono zestawienie miejsca indukcji prądu elektrycznego w ręce radiestety z ilustracją grupy mięśni, które mogą być pobudzane przez prąd indukcyjny. W ten sposób można zaproponować hipotezę oddziaływania na radiestetę czynników mogących decydować o powstaniu ruchów wahadła. Oddziaływania pola magnetycznego w kierunku pionowym do postaci radiestety (to jest pionowej polaryzacji pola magnetycznego), przedstawiono na rysunku 15. W tym przypadku widzimy, że pole magnetyczne doprowadza do pobudzenia zupełnie innych części ciała, to znaczy nie pobudza tych samych części ręki jak w przypadku oddziaływania polaryzacji poziomej. Można zatem przypuszczać, że w tej sytuacji nie dojdzie do powstania ruchów wahadła. Na rysunku 16 przedstawiono przypadek oddziaływania pola magnetycznego o polaryzacji poziomej, jednakże przy zupełnie innym ustawieniu postaci w polu magnetycznym, to jest dokładnie bokiem do wektora polaryzacji. W tym przypadku widzimy, że w obszarze rąk radiestety nie powstaje w ogóle prąd indukcyjny (kolor rąk niebieski). Świadczy to o tym, że ręce radiestety nie doznają żadnego pobudzenia, a tym samym nie doprowadzi to do powstania ruchu wahadła. Na podstawie powyższej analizy, wnioski powstałe z porównania gęstości oraz rozkładu prądu indukowanego w ciele radiestety, można z powodzeniem przełożyć na hipotezę powstania ruchu wahadła, w wyniku indukcji prądu elektrycznego w organizmie radiestety pod wpływem pola magnetycznego o polaryzacji poziomej.

33. a) b) Rysunek 15. Rozkład przestrzenny gęstości prądu indukowanego w modelu człekopodobnym w jednorodnym polu magnetycznym o polaryzacji pionowej, wg Karpowicz J. - 2003 ( 21 ) a) na powierzchni modelu, b) w przekroju pionowym w płaszczyźnie XY. W sytuacji oddziaływania pola magnetycznego o polaryzacji pionowej na organizm człowieka (rysunek 15), indukowany prąd pobudza górne obszary ciała oraz jego przednie i tylne części, a nie pobudza takich samych obszarów ręki jak w przypadku polaryzacji poziomej pola. Ta sytuacja nie powinna zatem powodować ruchu wahadła.

34. a) b) Rysunek 16. Rozkład przestrzenny gęstości prądu indukowanego w modelu człekopodobnym w jednorodnym polu magnetycznym o polaryzacji poziomej przy ustawieniu postaci bokiem do wektora polaryzacji, wg Karpowicz J. - 2003 ( 21 ) a) na powierzchni modelu, b) b) w przekroju poprzecznym w płaszczyźnie XZ, na wysokości 120 cm. W polu magnetycznym o polaryzacji poziomej, ale przy ustawieniu postaci bokiem do wektora polaryzacji (rysunek 16), w rękach radiestety nie zachodzi indukowanie prądu (kolor rąk niebieski), co również nie powinno powodować skurczy mięśni i ruchu wahadła.

35. W dalszym ciągu zajmijmy się rozważaniami na temat kierunku obrotów wahadła. Na rysunkach 17 i 18 przedstawiono kierunek obrotów wahadła w ręce radiestety, w zależności od kierunku jego ustawienia na pasmie zadrażnień od przodu i od tyłu postaci (to jest w zależności od ustawienia w polu geomagnetycznym). Ustawienie postacie od przodu i od tyłu oznacza sytuację, w której radiesteta przechodzi przez pasmo zadrażnień raz z jednej strony na drugą, drugi raz z przeciwnej strony. W tej sytuacji prawa ręka radiestety zmienia swoje ustawienie w stosunku do linii pola magnetycznego, co powinno powodować zmianę kierunku przepływu prądu w tej ręce oraz zmianę kierunku obrotów wahadła. Na rysunku 17 przedstawiono również hipotezę powstania indukowanego pola magnetycznego wokół rąk radiestety, na wzór pola magnetycznego powstającego wokół przewodnika z prądem. Zauważono, że zwrot linii pola magnetycznego wokół prawej ręki radiestety, w której trzyma wahadło, pokrywa się dokładnie z uzyskiwanym kierunek obrotów wahadła. Ruch wahadła występujący w praktyce radiestezyjnej jest zawsze zgodny z kierunkiem zwrotu linii tego hipotetycznego pola oraz z regułą prawej dłoni (lub korkociągu). Ta zgodność występuje dla każdego przypadku obrotów wahadła, przedstawionego zarówno na dowodowych rysunkach 17 18, jak również sprawdza się dla rysunków 3 6, które pokazują praktycznie uzyskiwane obroty wahadła wg stosowanej przeze mnie metodyki. Chociaż nie wiemy dokładnie jaki jest mechanizm powodujący obrót wahadła w określoną stronę, jednakże przy przyjęciu hipotezy o powstaniu pętli prądu indukcyjnego w ciele radiestety, sytuacja ta dowodzi, że powstające ruchy wahadła mogą być związane z kierunkiem przepływu prądu w ręce radiestety oraz to, że obroty wahadła w określoną stronę nie są przypadkowe a są ściśle zdeterminowane. Kierunek obrotów wahadła może być określony i przewidywany na podstawie reguły prawej dłoni.

36. Rysunek 17. Ruch wahadła przy ustawieniu radiestety na pasmie zadrażnień przy poziomej polaryzacji pola magnetycznego. Kierunek obrotów wahadła Kierunek linii indukowanego pola magnetycznego

37. Rysunek 18. Różne warianty ustawienia radiestety na pasmie zadrażnień oraz kierunki obrotów wahadła

38. Graficzne przedstawienie różnych przypadków kierunku obrotów wahadła pokazano na rysunku 18. Przedstawiono tam interpretację ruchu wahadła w różnych sytuacjach ustawienia radiestety w polu magnetycznym na pasmie zadrażnień. Na rysunku w pozycji a i b, przedstawiono ruchy wahadła w normalnej sytuacji, kiedy radiesteta przechodzi przez pasmo zadrażnień z jednej strony na drugą, a w pozycji c i d, przedstawiono dodatkowo opisane niestandardowe ruchy wahadła, podczas niestandardowych działań cofania się tyłem. W tym przypadku wahadło zmieniało kierunek obrotów. Można domniemywać, że ta sytuacja jest wynikiem zmiany kierunku ruchu radiestety na pasmie zadrażnień, który spowodował odwrócenie kierunku prądu elektrycznego w pętli indukcyjnej w drugą stronę. Odwrócenia kierunku prądu skutkuje odwróceniem ruchów wahadła w kierunku przeciwnym. Tak więc można w zupełnie racjonalnie wytłumaczyć również ten niestandardowy przypadek zmiany kierunku obrotów wahadła. Na rysunku 19 przedstawiono jeszcze jeden sposób wytłumaczenia zmiany obrotów wahadła z kołowego na oscylacyjny, prostopadły do radiestety, będącą wynikiem zmiany ustawienia radiestety na pasmie zadrażnień. W tym przypadku dochodzi do zmiany rozłożenia zaindukowanego prądu w ciele radiestety, z sytuacji w której radiesteta stoi przodem do linii pola magnetycznego, na sytuację, w której radiesteta stoi dokładnie bokiem do linii pola magnetycznego. W tym przypadku prąd indukcyjny zostaje wygaszony w rękach radiestety i tym samym nie pobudza mięśni, a ruch wahadła zanika. Jest to ten szczególny przypadek, w którym radiesteta idzie wzdłuż pasma zadrażnień, a oscylacyjny ruch wahadła nie wskazuje obecności żadnych zadrażnień. Podsumowanie hipotezy odruchu radiestezyjnego podano w tabeli 1.

39. Jest może sprawą otwartą, czy przedstawiona hipoteza odruchu radiestezyjnego i ruchów wahadła jest wiarygodna dla innych specjalistów czy teoretyków nauki lub radiestezji. Hipoteza ta ma jednak niezaprzeczalnie jedną bardzo poważną zaletę, a mianowicie w pełni teoretycznie uzasadnia praktycznie zachodzące ruchy wahadła. W ten sposób po raz pierwszy w literaturze tematu opisano hipotezę zupełnej zgodności teorii i praktyki radiestezji w zakresie ruchu wahadła. Taka sytuacja jest bardzo ważna z punktu widzenia zapewnienia wiarygodności zjawiska radiestezji oraz dania skutecznego odporu dla różnego rodzaju sceptyków, przeciwników, krytykantów i prześmiewców radiestezji ( 9, 11, 22, 23, 24, 56, 57, 58, 69 ).

40. Rysunek 19. Zmiana obrotów wahadła w wyniku zmiany ustawienia radiestety na pasmie zadrażnień w stosunku do linii pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo.

Tabela 1. Podsumowanie hipotezy odruchu radiestezyjnego. 41.

42. 2.3. Połączenie odruchu radiestezyjnego z teorią pasma zadrażnień. Opisana hipoteza odruchu radiestezyjnego może zaistnieć tylko w przypadku spełnienia warunku, w którym linie składowej poziomej pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień będą prostopadłe do osi pasma. Hipotezę tą przedstawiono na rysunku 19. Na temat takiego rozkładu pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień nie ma dowodów, teza ta wynika po prostu z logicznej konsekwencji założeń hipotezy odruchu radiestezyjnego. Takie zaburzenie może wskazywać, że pasmo zadrażnień może mieć swoje własne pole magnetyczne, które zaburza tym samym ziemskie pole magnetyczne. Pole magnetyczne nad pasmem zadrażnień może być wynikiem różnych nieznanych dotychczas przyczyn. Jedną z przyczyn można upatrywać w mini anomaliach geoelektrycznych, które następnie są przyczyną powstawania anomalii geomagnetycznych, uwidacznianych w postaci pasm zadrażnień ( 40 ). Również pasmo zadrażnień można by uznać za specyficzny wytwór złożonego oddziaływania anomalii pola geoelektrycznego i geomagnetycznego. Inną przyczynę można upatrywać w powstawaniu przyziemnych stojących fal płaskich. Hipotezę powstawania takich fal przedstawiali autorzy: Woźniak, Tyrawa, Nowikow (30,31,46,48). Nie jestem specjalistą w tej dziedzinie i dlatego nie mogę podjąć się dyskusji na odpowiednim fachowym poziomie. Przyjmijmy jednak, że pasmo zadrażnień porównamy do przyziemnej stojącej fali płaskiej. Fala ta ma wektor pola magnetycznego w płaszczyźnie poziomej. Tym może można by hipotetycznie objaśnić poziomy kierunek wektora pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień, prostopadły do osi pasma.

43. Rysunek 20. Hipoteza zaburzenia polaryzacji poziomej ziemskiego pola magnetycznego przez pole magnetyczne pasma zadrażnień. Być może, że składowa magnetyczna fali płaskiej może powodować zaburzenia składowej poziomej naturalnego pola magnetycznego i w ten sposób być przyczyną indukcji prądu w ciele radiestety, a tym samym wpływać na zmianę odczuć radiestety i powstanie ruchów wahadła.

44. Podjęto również próbę własnych badań na temat rozkładu linii pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień. Do badania rozkładu pola magnetycznego wykonano specjalne urządzenie magnetyczne. Rysunek tego urządzenia pokazano na rysunku 21. Jako czynnik wykrywający kierunek linii pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo zastosowano magnesy stałe o szerokości bieguna 75 mm i długości 2 mm. Oś obrotu roboczych magnesów jest zdecentralizowana. Tak duża szerokość biegunów magnesów oraz inna oś obrotów, w porównaniu np. z tradycyjnym kompasem, być może jest bardziej pomocna do dokładniejszego wykazania kierunku pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień. Za pomocą tego urządzenia podjęto szereg prób wykrycia kierunku linii składowej poziomej pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień. Tego rodzaju doświadczenia nie są łatwe do przeprowadzenia, ponieważ wymagają dość dużej własnej wrażliwości radiestezyjnej oraz cierpliwości i dokładności w przeprowadzaniu obserwacji za pomocą wskazań przyrządu. Niemniej uważam, że wyniki szeregu wykonanych prób świadczyły o możliwości hipotetycznego ułożenia linii poziomej składowej pola magnetycznego w sposób prostopadły do osi pasma zadrażnień, jeśli oczywiście nie uległem zupełnej samo sugestii. W opisywanej sytuacji można dokonać propozycji wspólnego połączenia dwóch koncepcji, natury pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień - z hipotezą indukowania prądów elektrycznych w ciele radiestety i wyjaśnienia przyczyn ruchu wahadła. Postępując dalej konsekwentnie za przyjętą hipotezą, można zauważyć, że zmianie mogą ulec także dotychczasowe poglądy na temat kierunku promieniowania radiestezyjnego. Dotychczasowe wyobrażenia o pionowym promieniowaniu nad żyłą wodną, powinny zostać zastąpione przez wystąpienie gradientu pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo nad pasmem zadrażnień.

45. Rysunek 21. Przedstawienie autorskiego urządzenia magnetycznego do identyfikacji kierunku linii pola magnetycznego o polaryzacji poziomej nad pasmami zadrażnień. W ten sposób rzeczywisty kierunek oddziaływania radiestezyjnego zachodzi tylko w płaszczyźnie poziomej, ale ponieważ radiesteta odbiera je zawsze umownie w stosunku do poziomu gruntu, powstaje złudzenie, że oddziaływanie radiestezyjne zachodzi w kierunku pionowym. Można zatem założyć, że dotychczasowe przekonania na temat pionowego kierunku promieniowania radiestezyjnego jest tylko złudzeniem. Przedstawienie sytuacji na rysunku 22. Na zakończenie dociekań przedstawię rysunek 23, który prezentuje hipotezę odruchu radiestezyjnego w połączeniu z hipotezą rozkładu poziomej składowej pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień.

46. Rysunek 22. Zmiana koncepcji sposobu oddziaływania radiestezyjnego z płaszczyzny pionowej na poziomą.

47. Rysunek 23. Syntetyczne przedstawienie połączenia dwóch hipotez: zaburzenia pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień oraz hipotezy odruchu radiestezyjnego, wraz z określeniem rodzaju i kierunku ruchów wahadła.

48. W podsumowaniu, hipotezę odruchu radiestezyjnego można przedstawić następująco: Radiesteta przechodząc z terenu obojętnego nad pasmo zadrażnień znajduje się pod wpływem zmiany gradientu poziomej składowej pola geomagnetycznego. Zaburzenie pola magnetycznego powoduje indukcję prądu elektrycznego w ciele radiestety. Indukcja prądu elektrycznego w ręku radiestety, w którym trzyma wahadło jest przyczyną powstania skurczy mięśni, które powodują powstanie ruchu wahadła. O rodzaju i kierunku ruchu wahadła decyduje kierunek przepływu indukowanego prądu w ręce radiestety. Ponieważ, kierunek prądu indukcyjnego zależy od ustawienia postaci w stosunku do linii pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo, oznacza to, że praktycznie powstanie ruchów wahadła zależy od kierunku wejścia radiestety na pasmo lub skrzyżowanie pasm zadrażnień oraz od kierunku poruszania się radiestety w obszarze zadrażnień. Na koniec wypadałoby odnieść się do podstawowego tabu radiestezji, to znaczy do pojęcia żył wodnych lub cieków wodnych oraz do ich wykrywania i wykrywania obecności wody. Należy wspomnieć o stanowisku geologów i studniarzy, że żadnych żył wodnych nie ma, a są tylko pokłady wodonośne oraz o zdaniu Rocarda, że radiesteci wykrywają tylko gradient pola magnetycznego, a woda może po prostu towarzyszyć wykrytemu gradientowi i anomaliom geologicznym. Radiesteta na pewno wykrywa pasma zadrażnień. Nie ma jednak żadnego dowodu na to, że wyłączną przyczyną sygnału radiestezyjnego jest obecność i przepływ wody podziemnej. Dlatego logicznym byłoby przyjęcie stwierdzenia, że woda podziemna może towarzyszyć odbiorowi sygnału pasma zadrażnień i w ten sposób przy okazji wykrywamy również jej obecność. Taka interpretacja zjawiska nie przynosi radiestetom żadnej ujmy, a stwarza okazję do rezygnacji z dotychczasowego kontrowersyjnego dogmatu o istnieniu żył wodnych.

49. Można założyć, że gęstość występowania pasm zadrażnień jest pochodną struktury geologicznej podłoża, co powoduje odbiór sygnału braku jednorodności pola. Wśród przyczyn zaburzeń geologicznych możemy wyróżnić nie tylko uskoki, ale szczególnie wszelkiego rodzaju spękania, w tym drobne struktury spękań mogące wpływać na odbiór gęstości sygnałów radiestezyjnych ( 19, 41). Gęstość pasm zadrażnień w terenie została ujęta w radiestezji pod pojęciem typokategorii terenu. W podsumowaniu można stwierdzić, że zaprezentowaną hipotezę zjawisk radiestezyjnych starałem się opracować w sposób racjonalistyczny, przede wszystkim na podstawie wnikliwych obserwacji własnych, rzeczywistych ruchów wahadła oraz próby wyjaśnienia tych ruchów na podstawie przeglądu literaturowego zagadnienia, w tym szczególnie wyników prac naukowych. Przy opracowaniu hipotezy początkową inspirację znalazłem w tezach Rocarda, jednak w dalszym ciągu pracy, rozwinięcie hipotezy, dowód oraz wnioski na temat przyczyn odruchu radiestezyjnego i ruchu wahadła zdecydowanie różną się od poglądów tego naukowca. W odróżnieniu od innych powstających hipotez, moja hipoteza nie jest wynikiem doświadczeń wykonywanych na podstawie sztucznego kodowania ruchów wahadła ani wynikiem wniosków z zadawania jakichkolwiek pytań. Nie próbuje też wmówić odbiorcom powstających coraz to nowych hipotez radiestezyjnych, że zjawiska radiestezyjne powstają pod wpływem jeszcze nie znanych dotychczas fizyce zjawisk, jak na przykład pod wpływem Neoenergii. Przedstawione opracowanie, jest oczywiście tylko hipotezą, a więc przypuszczeniem o czymś co być może istnieje naprawdę. Mam nadzieję, że moja hipoteza zjawisk radiestezyjnych może być w miarę realna i sprawdzalna oraz może przyczynić się do dalszego rozwoju tematu i kontynuacji badań w tym właśnie kierunku.