Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia 20.7.2016 r. COM(2016) 482 final 2016/0231 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021 2030 na rzecz stabilnej unii energetycznej i w celu wywiązania się ze zobowiązań wynikających z porozumienia paryskiego, oraz zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 525/2013 w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji mających znaczenie dla zmiany klimatu (Tekst mający znaczenie dla EOG) {SWD(2016) 247 final} {SWD(2016) 248 final} PL PL

1. KONTEKST WNIOSKU Przyczyny i cele wniosku UZASADNIENIE W październiku 2014 r. Rada Europejska uzgodniła ramy polityczne w zakresie klimatu i energii na okres do 2030 r. W ramach tych określono zobowiązanie Unii Europejskiej (UE) do osiągnięcia wiążącego celu co najmniej 40 % redukcji do 2030 r. własnych emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce w porównaniu z 1990 r. Wszystkie sektory gospodarki powinny przyczyniać się do osiągnięcia wspomnianego ograniczenia emisji. Rada Europejska potwierdziła, że wyznaczony cel zostanie zrealizowany wspólnie przez Unię Europejską w sposób najbardziej racjonalny pod względem kosztów, przy redukcji w sektorach objętych i nieobjętych unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) w wysokości odpowiednio 43 % i 30 % do 2030 r. w porównaniu z rokiem 2005. Przy obecnie realizowanych strategiach ograniczenie emisji gazów cieplarnianych nie będzie wystarczające do osiągnięcia do 2030 r. unijnego celu co najmniej 40 % redukcji poziomu z roku 1990, a dokładniej 30 % ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w sektorach nieobjętych systemem handlu uprawnieniami w porównaniu z 2005 r. Zgodnie z bieżącymi trendami oraz przy pełnym osiągnięciu prawnie wiążących celów i realizacji przyjętych polityk, odnoszących się m.in. do efektywności energetycznej, charakterystyki energetycznej budynków, ograniczenia emisji CO 2 z samochodów, energii ze źródeł odnawialnych, składowania odpadów, gospodarki o obiegu zamkniętym oraz fluorowanych gazów cieplarnianych, wielkość emisji objętych decyzją dotyczącą wspólnego wysiłku redukcyjnego 1, ma spaść w 2030 r. jedynie o ok. 24 % w porównaniu z rokiem 2005. W związku z tym potrzebne są krajowe cele w zakresie redukcji emisji, które stanowią zachętę do dalszych działań prowadzących do ich dalszego zmniejszania. W niniejszym wniosku ustala się w sprawiedliwy sposób cele krajowe zgodne z ogólnounijnym celem redukcji o 30 % w sektorach nieobjętych EU ETS do 2030 r. w porównaniu z 2005 r., przy jednoczesnym zapewnieniu opłacalności, zgodnie z zatwierdzonym stanowiskiem Rady Europejskiej. Państwa członkowskie przyczynią się do osiągnięcia łącznej redukcji emisji przez UE w 2030 r. uzyskując poziomy docelowe wynoszące od 0 % do -40 % w porównaniu z rokiem 2005. Redukcje emisji określone w tym rozporządzeniu służą propagowaniu usprawnień w szczególności w budownictwie, rolnictwie, gospodarce odpadami i transporcie. Niniejszy wniosek stanowi również realizację zobowiązań UE wynikających z porozumienia paryskiego w sprawie zmiany klimatu. W dniu 10 czerwca 2016 r. Komisja przedstawiła wniosek w sprawie ratyfikacji przez Unię Europejską porozumienia paryskiego 2. Wniosek ten został przedstawiony w następstwie oceny porozumienia paryskiego przez Komisję 3. 21. Konferencja Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC) w grudniu 2015 r. przyjęła porozumienie klimatyczne z Paryża. Obejmuje ono długoterminowy cel polegający na ograniczeniu wzrostu temperatury na świecie znacznie poniżej 2 C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej oraz do kontynuowania wysiłków na rzecz utrzymania tego wzrostu na poziomie poniżej 1,5 C. 1 2 3 Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/406/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 136). COM(2016) 0395 final. COM(2016) 0110 final. PL 2 PL

Zgodnie z dowodami naukowymi międzynarodowego panelu ds. zmian klimatu, unijny cel w zakresie klimatu zakłada ograniczenie emisji gazów cieplarnianych o 80 95 % do 2050 r. w porównaniu z 1990 r. w ramach niezbędnych redukcji po stronie krajów rozwiniętych jako grupy. Unia Europejska i wszystkie inne strony są zobowiązane do podania do wiadomości ustalonych na szczeblu krajowym wkładów co 5 lat w oparciu o ogólną ocenę porozumienia, która zostanie przeprowadzona w 2023 r., a następnie będzie ponawiana co pięć lat. W celu osiągnięcia długoterminowego unijnego celu ograniczenia emisji o co najmniej 80 % do 2050 r. konieczne są dalsze działania zmierzające do przejścia na gospodarkę niskoemisyjną. Przejście to wymaga zmian w działalności gospodarczej i inwestycyjnej oraz wprowadzenia zachęt we wszystkich obszarach polityki. Co ważne, transformacja zapewni Unii Europejskiej możliwości tworzenia miejsc pracy i wzrostu gospodarczego. Będzie stymulować inwestycje i innowacje w zakresie energii ze źródeł odnawialnych i przyczyni się do spełnienia ambicji Unii Europejskiej stania się liderem światowym oraz do zwiększenia wzrostu na rynkach towarów i usług wytwarzanych w UE, na przykład w dziedzinie efektywności energetycznej. W kontekście przejścia na czystą energię należy realizować dodatkowe strategie i działania w celu redukcji emisji przez państwa członkowskie. Należy zdecydowanie zachęcać samorządy lokalne i regionalne, miasta i organizacje lokalne i regionalne do podejmowania działań. Państwa członkowskie powinny zapewnić współpracę między organami centralnymi i lokalnymi na różnych szczeblach. Realizacja solidnych ram polityki przeciwdziałania zmianie klimatu jest kluczowym elementem służącym budowaniu stabilnej unii energetycznej z przyszłościową polityką przeciwdziałania zmianie klimatu. Osiągnięcie tego celu wymaga kontynuowania ambitnych działań klimatycznych, również w sektorach nieobjętych EU ETS, oraz postępów w zakresie wszystkich aspektów unii energetycznej w celu zapewnienia obywatelom objętych nią państw bezpiecznej, zrównoważonej i konkurencyjnej energii po przystępnych cenach. Norwegia i Islandia wyraziły chęć udziału we wspólnych działaniach prowadzonych przez Unię i jej państwa członkowskie. Warunki dotyczące ewentualnego uczestnictwa Norwegii i Islandii zostaną ustalone w przepisach towarzyszących. W odniesieniu do okresu od 2021 do 2030 r. Norwegia oświadczyła, że zamierza w pełni uczestniczyć w redukcji emisji dla sektorów nieobjętych EU ETS. Ponieważ obliczone na podstawie produktu krajowego brutto (PKB) na mieszkańca cele państw członkowskich wynoszą od 0 % do -40 %, Norwegii zostanie przydzielony szacunkowy liczbowy cel redukcji o 40 % poniżej poziomu z 2005 r., a mechanizmy elastyczności w przypadku Islandii i Norwegii będą dostępne podobnie jak dla państw członkowskich. Końcowe cele zostaną określone dopiero w chwili przyjęcia wniosku. Niniejszy wniosek pozostaje bez uszczerbku dla sposobu, w jaki Norwegia i Islandia będą uczestniczyć we wspólnym działaniu. Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki Niniejszy wniosek zasadniczo stanowi kontynuację podejścia zawartego w przepisach obowiązujących w sektorach nieobjętych EU ETS ustanowionych w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego. Rada Europejska wyraźnie wezwała do kontynuacji obecnej struktury polityki oraz wydała wytyczne dotyczące konkretnych spraw, które należy rozpatrzyć w odniesieniu do okresu 2021 2030, w tym w odniesieniu do ustalania krajowych docelowych poziomów zmniejszenia emisji. PL 3 PL

Nadrzędne podejście do ustalania krajowych celów w zakresie redukcji emisji, zgodnie z podejściem przyjętym w obowiązującej decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego oraz w wytycznych Rady Europejskiej z października 2014 r., oparte jest na PKB na mieszkańca. W przypadku państw członkowskich, w których PKB na mieszkańca jest wyższy niż średnia unijna, dokonuje się dalszego dostosowania celów, tak by odzwierciedlić racjonalność kosztową w ramach tej grupy. Takie podejście zapewnia równowagę między sprawiedliwością a efektywnością pod względem kosztów, co zostało potwierdzone przez Radę Europejską. W celu pobudzenia dodatkowych działań w sektorze rolnym, w tym w rolnictwie, przy jednoczesnym zapewnieniu rzetelnego rozliczania i ogólnej integralności środowiskowej, w niniejszym wniosku przewidziano nowy instrument elastyczności, który pozwala na ograniczone wykorzystanie pochłaniania netto z niektórych kategorii rozliczania dla sektora użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (LULUCF) i zapewnia jednocześnie, że w sektorach LULUCF nie pojawią się niedobory, tak aby zapewnić zgodność państw członkowskich z osiąganiem celów w sektorach objętych EU ETS, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Jest to zgodne z wytycznymi przedstawionymi przez Radę Europejską, zważywszy na mniejszy potencjał łagodzenia skutków emisji sektora rolnego i sektora użytkowania gruntów oraz znaczenie przeanalizowania najlepszych sposobów optymalizacji udziału tego sektora w łagodzeniu skutków emisji oraz w sekwestracji gazów cieplarnianych, w tym przez zalesianie. Włączono również kolejny nowy instrument elastyczności, spójny ze wskazówkami Rady Europejskiej, dla państw członkowskich, których krajowe cele redukcji emisji znacznie przekraczają zarówno średni cel unijny, jak również ich efektywny pod względem kosztów potencjał zmniejszenia, a także dla państw członkowskich, które w 2013 r. nie miały bezpłatnych uprawnień dla instalacji przemysłowych. Dzięki tej elastyczności kwalifikujące się państwa członkowskie będą mogły łatwiej zrealizować swoje zobowiązania objęte EU ETS poprzez anulowanie uprawnień w ramach tego systemu. Spójność z innymi politykami Unii Dodatkowe wnioski ustawodawcze są przewidywane w późniejszym terminie w 2016 r. Mają one pomóc w osiągnięciu celów uzgodnionych przez Radę Europejską, a mianowicie uzyskaniu co najmniej 27 % udziału energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii w UE do 2030 r. oraz poprawie efektywności energetycznej do 2030 r. o co najmniej 27 % (cel ten zostanie poddany przeglądowi do 2020 r. z myślą o poziomie unijnym wynoszącym 30 %). Wnioski te powinny ułatwić osiągnięcie celów polityki klimatycznej dla sektorów nieobjętych systemem handlu emisjami, w szczególności w sektorze budowlanym. Ponadto komunikat Komisji w sprawie dekarbonizacji sektora transportu dotyczy działań zmierzających do dalszego zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w sektorze transportu. 2. PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ Podstawa prawna Zmiana klimatu jest problemem transgranicznym, którego nie można rozwiązać wyłącznie poprzez działania krajowe lub lokalne. Niezbędna jest koordynacja działań w dziedzinie klimatu na poziomie europejskim oraz, w miarę możliwości, na szczeblu globalnym. Działania na szczeblu UE są uzasadnione w świetle zasady pomocniczości. Od 1992 r. UE dążyła do opracowania wspólnych rozwiązań i przyspieszenia światowych działań na rzecz PL 4 PL

przeciwdziałania zmianie klimatu. Dokładniej rzecz ujmując, działania na poziomie UE doprowadzą do efektywnego pod względem kosztów zrealizowania celów redukcji emisji do 2030 r. i celów długoterminowych w tym zakresie przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwości i integralności środowiskowej. W art. 191 193 TFUE potwierdza się i precyzuje kompetencje UE w dziedzinie zmiany klimatu. Podstawę prawną niniejszego wniosku stanowi art. 192 TFUE. Zgodnie z art. 191 i art. 192 ust. 1 TFUE Unia Europejska przyczynia się do osiągnięcia m.in. następujących celów: zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska; promowania na płaszczyźnie międzynarodowej środków zmierzających do rozwiązywania regionalnych lub światowych problemów w dziedzinie środowiska, w szczególności zwalczania zmian klimatu. Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest natomiast ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Wniosek w sprawie rozporządzenia jest zgodny z zasadą proporcjonalności, ponieważ nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w UE na okres 2021 2030 r. w sposób efektywny pod względem kosztów przy jednoczesnym zapewnieniu właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Rada Europejska uzgodniła poziom ogólnogospodarczej i wewnątrzunijnej redukcji emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 40 % poniżej poziomów z roku 1990. Niniejszy wniosek obejmuje ponad połowę tych emisji gazów cieplarnianych, jego cel można najlepiej osiągnąć za pomocą rozporządzenia. Charakteryzuje się on znacznym efektem synergii z rozporządzeniem w sprawie mechanizmu monitorowania 4. Państwom członkowskim, a także Europejskiej Agencji Środowiska postawiono wymogi, prowadzące do osiągnięcia koniecznych redukcji emisji krajowych. 3. WYNIKI OCEN EX POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW Oceny ex-post/kontrole sprawności obowiązującego prawodawstwa Ocenę wykonywania decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego przeprowadzono w 2015 r., przed złożeniem niniejszego wniosku zgodnie jej z art. 14, zobowiązującym Komisję Europejską do sporządzenia sprawozdania z wykonywania decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego do dnia 31 października 2016 r. 5. Choć decyzja dotycząca wspólnego wysiłku redukcyjnego jest wciąż na wczesnym etapie wykonywania, zawarte w niej zobowiązania można uznać za co najmniej częściowo skuteczne w pobudzaniu nowych krajowych strategii oraz środków promujących skuteczną redukcję emisji gazów cieplarnianych w ramach zakresu tej decyzji. Potwierdzeniem tego skutku jest fakt, że decyzja ta została ogłoszona wraz z szeregiem innych unijnych działań w zakresie klimatu i energii w ramach pakietu 2020, w szczególności w dziedzinie efektywności energetycznej i energii odnawialnej. W przypadku wielu sektorów objętych decyzją dotyczącą 4 5 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu, oraz uchylające decyzję nr 280/2004/WE (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 13). COM(2016) 483, Sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oceny wykonania decyzji nr 406/2009/WE zgodnie z jej art. 14. PL 5 PL

wspólnego wysiłku redukcyjnego, w tym budownictwa, transportu, rolnictwa bądź sektora odpadów, znaczną część redukcji emisji można na razie przypisać czynnikom takim jak zmiany technologiczne, na które mają wpływ działania polityczne wynikające z pakietu 2020. Niezależnie od ogólnounijnych i krajowych polityk klimatycznych i energetycznych kryzys gospodarczy i wzrost działalności gospodarczej w niektórych krajach miały wpływ na emisje gazów cieplarnianych. Ogólnie rzecz biorąc, wynikiem przyjęcia decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego była większa aktywność państw członkowskich w zakresie rozważania zastosowania nowych środków służących ograniczeniu emisji w sektorach objętych zakresem tej decyzji i sposobów jak najlepszego ich opracowania. Stwierdzono, że decyzja dotycząca wspólnego wysiłku redukcyjnego spowodowała ograniczone dodatkowe obciążenie administracyjne na szczeblu państw członkowskich, aczkolwiek mogą istnieć możliwości ograniczenia kosztów administracyjnych. Koszty administracyjne ponoszone przez Komisję związane z systemem monitorowania i kontroli zgodności kształtują się na poziomie 650 000 EUR rocznie, a roczny koszt dla wszystkich 28 państw członkowskich razem wziętych szacuje się na około 500 000 EUR rocznie. Konsultacje z zainteresowanymi stronami Komisja Europejska zorganizowała publiczne konsultacje 6 w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu wykonania zobowiązań Unii Europejskiej w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych w perspektywie do roku 2030. Konsultacje stanowiły uzupełnienie konsultacji dotyczących zielonej księgi w sprawie ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030, które przeprowadzono w 2013 r. i były w pełni otwarte dla obywateli. Konsultacje koncentrowały się na poprawie istniejących instrumentów elastyczności; sprawozdawczości i kwestii przestrzegania przepisów; podejściu do ustalania krajowych celów w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych; oraz ograniczonej jednorazowej elastyczności między unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji i decyzją dotyczącą wspólnego wysiłku redukcyjnego. Dotyczyły one również uzupełniających ogólnounijnych działań zmierzających do osiągnięcia celów w zakresie redukcji oraz budowania potencjału i wsparcia wdrażania na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym. Komisja otrzymała 114 odpowiedzi od szerokiego grona zainteresowanych stron z państw członkowskich 7. Komisja prowadziła również konsultacje z państwami członkowskimi podczas czterech posiedzeń grup roboczych komitetu ds. zmian klimatu, które odbyły się w 2015 r. Przedmiotem tych konsultacji były różne warianty wzmocnienia istniejących krajowych mechanizmów elastyczności w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego w okresie po 2020 r. i sposobu prowadzenia sprawozdawczości i zapewnienia przestrzegania prawa. Streszczenie konsultacji z zainteresowanymi stronami przedstawiono w załączniku 8.2 do oceny skutków na potrzeby niniejszego wniosku. Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy eksperckiej Ocena ilościowa przyszłych skutków w UE stanowi rozwinięcie i uzupełnienie analizy przeprowadzonej na potrzeby wniosku dotyczącego ram na okres do 2030 r. i stanowi jej 6 7 Konsultacje trwały od 26 marca do 18 czerwca 2015 r. i ich wyniki są dostępne na unijnej stronie internetowej http://ec.europa.eu/clima/consultations/articles/0025_en.htm. Zob. SWD(2016) 247, załącznik 8.2. PL 6 PL

aktualizację w odniesieniu do poszczególnych powiązanych elementów decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego. Komisja zleciła Narodowemu Uniwersytetowi Technicznemu w Atenach, IIASA oraz EuroCare sporządzenie zaktualizowanego scenariusza odniesienia 8, i na tej podstawie oceniono ilościowo warianty strategiczne. Modelowanie systemów energetycznych i emisji CO 2 zostało oparte na modelu PRIMES. Modelowanie emisji gazów cieplarnianych innych niż CO 2 zostało oparte na modelu GAINS. Emisje gazów innych niż CO2 z rolnictwa oceniono za pomocą ram modelowania CAPRI. Wiedzę fachową odzwierciedloną w opiniach zainteresowanych stron przedstawionych w ramach konsultacji publicznych, jak również krajowe prognozy dotyczące gazów cieplarnianych przedłożone przez państwa członkowskie na podstawie rozporządzenia w sprawie mechanizmu monitorowania w 2015 r., wykorzystano jako dodatkowe źródło wiedzy do celów uzupełnienia tej analizy. Badanie uzupełniające na potrzeby oceny wykonywania decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego zostało przeprowadzone w 2015 r. na zlecenie Komisji przez grupę konsultantów zewnętrznych 9. Ocena skutków Towarzysząca niniejszemu wnioskowi ocena skutków 10 stanowi uzupełnienie analizy przeprowadzonej w 2014 r. w ramach oceny skutków na potrzeby ram klimatycznoenergetycznych do roku 2030 11. Stworzyła ona podstawę analityczną dla określenia celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. o co najmniej 40 % w porównaniu z rokiem 1990, a także podziału na poszczególne cele redukcji emisji wynoszące 30 % i 43 % między sektory objęte i nieobjęte EU ETS do 2030 r. w porównaniu z rokiem 2005. W ocenie skutków rozważono warianty zastosowania redukcji w sektorach nieobjętych EU ETS innych niż sektory LULUCF, bazując na obecnie obowiązującej decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego i wytycznych Rady Europejskiej. W ocenie skutków przeanalizowano, jakie byłyby skutki niniejszego wniosku dla sprawiedliwości, efektywności kosztowej i integralności środowiskowej. W ocenie skutków poddano przeglądowi metodologię określania celów w oparciu o PKB na mieszkańca, która zapewnia sprawiedliwość, i zaktualizowano ją w oparciu o dane z 2013 r. Oceniono, w jakim stopniu cele mogłyby zostać dostosowane w grupie państw członkowskich mających PKB na mieszkańca powyżej średniej i w których państwach członkowskich efektywne pod względem kosztów osiągnięcie tych celów może być przedmiotem szczególnego niepokoju. W odniesieniu do punktu wyjścia liniowego sposobu wyznaczania celów metodykę podobną do obecnie obowiązującej w ramach decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego i opartą na najnowszych poziomach emisji uważa się za pożądaną z punktu widzenia integralności środowiskowej, a jednocześnie realistyczną pod względem administracyjnym. Ocena skutków wykazuje, że należy ograniczyć nowe instrumenty elastyczności w ramach EU ETS i sektorów LULUCF, aby zapewnić, że realne dodatkowe działania będą wciąż podejmowane w sektorach nieobjętych systemem EU ETS, zgodnie z długookresowymi 8 Komisja Europejska: Unijny scenariusz referencyjny 2016, Energy, Transport and GHG Emissions, Trends to 2050, (Energia, transport i emisje gazów cieplarnianych, tendencje do 2050 r.). 9 Supporting study for the Evaluation of Decision No. 406/2009/EC (Effort Sharing Decision) (Studium uzupełniające ocenę decyzji 406/2009/WE (decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego), Ricardo Energy and Environment wspólnie z Trinomic oraz Vito. 10 SWD(2016) 247 i SWD(2016) 248. Rada ds. Kontroli Regulacyjnej wydała pozytywną opinię na temat projektu sprawozdania z oceny skutków, zob. SEC(2016) 339. 11 SWD(2014)15, SWD(2014)255 final PL 7 PL

celami redukcji. Jednocześnie elastyczność umożliwia wzięcie pod uwagę specyficznych okoliczności w odniesieniu do państw członkowskich. W odniesieniu do przypadków jednorazowych elastyczność ta zwykle odnosi się do obaw państw członkowskich wykazujących najwyższe poziomy docelowe, które to obawy dotyczą efektywności pod względem kosztów. W przypadku sektora LULUCF odnosi się ona do obaw dotyczących ograniczonego potencjału zmniejszania emisji innych niż CO 2 w sektorze rolnym, co ma największe znaczenie dla państw członkowskich z wysokim udziałem emisji z rolnictwa. Istniejące instrumenty elastyczności są niesprawdzone i oferują szereg możliwości zmniejszania kosztów i osiągania efektywności kosztowej. W przypadku każdego zwiększenia należy wziąć pod uwagę potencjalne skutki administracyjne. Koszty administracyjne zarówno dla państw członkowskich, jak i Komisji Europejskiej są obecnie ograniczone i dalej pomniejszone w wyniku przejścia na pięcioletnią kontrolę zgodności. Proponowane działania dotyczą głównie krajowych organów administracji. Nie istnieją żadne bezpośrednie zobowiązania sprawozdawcze lub inne konsekwencje administracyjne dla przedsiębiorstw, MŚP bądź mikroprzedsiębiorstw. W zależności od swego charakteru i zakresu krajowe i unijne środki służące ograniczeniu emisji będą miały wpływ na różne zainteresowane strony, w tym przedsiębiorstwa i konsumentów. Wszelkie takie specyficzne skutki należy ocenić w ramach odnośnych projektów środków. Sprawność regulacyjna i uproszczenie Zgodnie ze zobowiązaniem Komisji do lepszego stanowienia prawa wniosek został przygotowany w sposób kompleksowy, w oparciu o zasadę przejrzystości i przy stałym zaangażowaniu zainteresowanych stron. W związku z proponowaną kontrolą rocznej zgodności co pięć lat związane z nią obciążenie administracyjne i koszty przestrzegania przepisów ponoszone przez państwa członkowskie i Komisję ulegną zmniejszeniu. Przy zachowaniu obecnego systemu sprawozdawczości rocznej, z przejściem jednak na system kontroli zgodności co 5 lat, koszty całkowite w całym okresie rozliczeniowym 2021 2030, w tym dla Komisji i państw członkowskich, szacuje się na 60 70 % kosztów administracyjnych systemu obejmującego coroczne kontrole, które kształtują się na poziomie 1 150 000 EUR rocznie. W ramach obecnie obowiązujących przepisów na małych i średnich przedsiębiorstwach i innych przedsiębiorstwach nie spoczywają żadne bezpośrednie obowiązki w zakresie sprawozdawczości. Wniosek nie powoduje zmiany tej sytuacji. Prawa podstawowe Ponieważ proponowane działania dotyczą przede wszystkim państw członkowskich jako podmiotów instytucjonalnych, wniosek jest zgodny z Kartą praw podstawowych. 4. WPŁYW NA BUDŻET Pośredni wpływ na budżety państw członkowskich zależeć będzie od wyboru krajowych polityk i środków w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych i innych działań łagodzących w sektorach objętych tą inicjatywą. Wniosek dotyczący ustalania celów krajowych przyczyni się do zmniejszenia kosztów w państwach członkowskich o niskich dochodach w porównaniu z propozycją, w której cele wyznaczano by wyłącznie na podstawie efektywności kosztowej. We wniosku przewidziano większą elastyczność w celu zapewnienia, aby koszty dla państw członkowskich o wysokim dochodzie pozostały ograniczone. PL 8 PL

We wniosku utrzymano sprawozdawczość roczną, ale z mniejszą częstotliwością kontroli zgodności. Zmniejszy to koszty administracyjne dla państw członkowskich. Wniosek ma bardzo niewielki wpływ finansowy na budżet UE. 5. ELEMENTY FAKULTATYWNE Plany wdrożenia i monitorowanie, ocena i sprawozdania Przejrzyste, regularne sprawozdania dotyczące zobowiązań państw członkowskich w połączeniu z rzetelnymi kontrolami zgodności są kluczowym elementem umożliwiającym zapewnienie postępów w realizacji unijnych długookresowych zobowiązań do redukcji emisji. Monitorowanie postępów i ocena zgodności będą nadal oparte na kompleksowych ramach monitorowania, raportowania i weryfikacji określonych we wniosku jako zmiany do odpowiednich artykułów rozporządzenia w sprawie mechanizmu monitorowania. Solidna sprawozdawczość i ocena określone na mocy obecnej decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego zostaną zachowane do celów niniejszego wniosku, z tą tylko różnicą, że obecnie są one w pełni zintegrowane z odpowiednimi przepisami rozporządzenia w sprawie mechanizmu monitorowania. Mają one być włączone do zarządzania unią energetyczną, którego będzie dotyczył wniosek, którego złożenie przed końcem 2016 r. przewidziano w programie prac Komisji, i mogłyby zostać dalej usprawnione w ramach tego wniosku. W niniejszym wniosku określono, że jeśli z corocznej oceny dokonanej przez Komisję wynika, że poziom postępów państwa członkowskiego odbiega od jego rocznego limitu emisji, będzie ono musiało przygotować plan działania w celu zagwarantowania wypełnienia swoich zobowiązań. Oczekuje się, że taki plan działania zostanie uwzględniony w ramach zintegrowanego krajowego planu w zakresie energii i klimatu tego państwa członkowskiego i będzie stanowić część systemu zarządzania, który zostanie ustanowiony w przyszłym wniosku ustawodawczym dotyczącym zarządzania unią energetyczną. Obowiązek opracowania takich zintegrowanych krajowych planów w zakresie energii i klimatu przez państwa członkowskie ma zostać włączony do tego wniosku ustawodawczego. Ponadto zintegrowane krajowe plany w zakresie energii i klimatu w najbliższym wniosku ustawodawczym dotyczącym zarządzania unią energetyczną powinny odnosić się do wiążących rocznych krajowych poziomów ustalonych na mocy niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie podtrzymują zobowiązanie do przestrzegania rocznych limitów oraz liniowego przebiegu redukcji w latach 2021 2030, mimo że ogólny przegląd wykazów emisji gazów cieplarnianych państw członkowskich i rzeczywista kontrola zgodności będą organizowane co 5 lat, a nie co roku. Komisja przeprowadzi dwie kontroli zgodności: w 2027 r. (za lata 2021 2025) i w 2032 r. (w odniesieniu do lat 2026 2030). Dzięki temu można wziąć pod uwagę potencjalny wkład działań odnoszących się do zalesionych gruntów i pól uprawnych oraz uprawianych użytków zielonych, realizowanych zgodnie z rozporządzeniem[ ]. W celu zapewnienia, że ocena zgodności opiera się na dokładnych danych, wykazy emisji gazów cieplarnianych corocznie przedstawiane przez państwa członkowskie będą nadal poddawane przeglądowi przez Komisję. Przegląd wykonywania niniejszego rozporządzenia nastąpi do dnia 28 lutego 2024 r., a następnie będzie przeprowadzany co pięć lat. W przeglądzie zawarta zostanie ocena PL 9 PL

ogólnego wykonywania niniejszego rozporządzenia w takich aspektach jak możliwość przesunięcia części rocznych limitów emisji między państwami członkowskimi, która ma znaczenie dla zapewnienia efektywności kosztowej. W przeglądzie mogą również zostać wykorzystane wyniki globalnej oceny porozumienia paryskiego. Oprócz kontroli zgodności o prawnie wiążących konsekwencjach postępy w osiąganiu celów na 2030 r. będą monitorowane corocznie w ramach sprawozdania z postępów publikowanego przez Komisję, o których mowa w art. 21 rozporządzenia w sprawie mechanizmu monitorowania, a wyniki będą nadal wykorzystywane w ramach europejskiego semestru i uwzględniane w sprawozdaniu na temat stanu unii energetycznej 12. Śledzenie postępów zapewnia wczesne ostrzeganie, w przypadku gdy wypełnianie zobowiązań przez państwa członkowskiego opóźnia się, oraz stanowi zachętę do podejmowania niezbędnych działań. Państwa członkowskie będą nadal zobowiązane do składania co dwa lata sprawozdań na temat strategii politycznych i środków stosowanych w celu osiągnięcia ustalonych na mocy niniejszego wniosku wskaźników docelowych, jak również przedstawiania prognoz emisji. Szczegółowe objaśnienia poszczególnych przepisów wniosku Artykuł 1 Przedmiot Artykuł ten stanowi, że rozporządzenie ustanawia minimalny wkład państw członkowskich do redukcji emisji na lata 2021 2030 oraz określa zasady ustalania rocznych limitów emisji i zasady oceny postępów. Artykuł 2 Zakres stosowania W artykule tym określa się zakres rozporządzenia. Objaśniono w nim, że rozporządzenie dotyczy emisji pochodzących z kategorii źródeł ustalonych przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC): energetyka, procesy przemysłowe i wykorzystanie produktu, rolnictwo i odpady. Emisji z sektorów objętych EU ETS i wchodzących w zakres rozporządzenia [ ] nie uwzględnia się w niniejszym rozporządzeniu. Artykuł 3 Definicje W artykule tym zdefiniowano pojęcie gazów cieplarnianych na potrzeby emisji gazów cieplarnianych objętych niniejszym rozporządzeniem. Artykuł 4 Roczne poziomy emisji na okres 2021 2030 W tym artykule ustanowiono limity emisji dla poszczególnych państw członkowskich w 2030 r. określone w załączniku I oraz sposób określania poziomów emisji na lata 2021-2030. Podtrzymane zostały wiążące roczne limity emisji zgodnie z podejściem określonym w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego. Roczne poziomy emisji określa się w sposób liniowy począwszy od średnich emisji w latach 2016 2018 w oparciu o najnowsze zweryfikowane dane dotyczące emisji gazów cieplarnianych. Roczne limity emisji (AEA) w równoważniku CO 2 dla każdego państwa członkowskiego na każdy rok tego okresu zostaną określone w akcie wykonawczym. Artykuł 5 Instrumenty elastyczności w celu osiągnięcia rocznych limitów W artykule tym określono zakres swobody państw członkowskich w zakresie osiągania rocznych limitów, w tym elastyczność na przestrzeni czasu za pomocą zachowywania i 12 Sprawozdanie będzie przedstawiało postępy państw członkowskich na drodze do realizacji ich zobowiązań w ramach unii energetycznej i jej systemu zarządzania. PL 10 PL

pożyczania AEA w okresie rozliczeniowym, oraz elastyczność między państwami członkowskimi polegającą na przekazywaniu AEA. Artykuł 6 Elastyczność w przypadku niektórych państw członkowskich po zastosowaniu zmniejszenia uprawnień w ramach EU ETS Ustanawia się nowy instrument elastyczności poprzez anulowanie przydziałów w ramach ETS do określonego limitu. Kwalifikujące się państwa członkowskie przed 2020 r. podejmą decyzję, czy chcą skorzystać z tej możliwości, a w akcie wykonawczym określającym roczne limity emisji zostaną ustanowione dokładne limity. Elastyczność będzie dotyczyć państw członkowskich wymienionych w załączniku II. W akcie wykonawczym, o którym mowa w art. 4, określona zostanie również maksymalna liczba przydziałów, na których anulowanie może zdecydować się państwo członkowskie, aby zachować zgodność z limitami. Artykuł 7 Dodatkowe wykorzystanie maksymalnie 280 mln pochłaniania netto z terenów wylesionych, terenów zalesionych, gruntów uprawnych i uprawianych użytków zielonych Wprowadza się nowy instrument elastyczności, zezwalający państwom członkowskim w zakresie, w jakim jest im to potrzebne na wykorzystanie ograniczonej wielkości pochłaniania netto z rozporządzenia [ ] z zastrzeżeniem pewnych warunków. Limity dla poszczególnych państw członkowskich w równoważniku CO 2 są wymienione w załączniku III. Artykuł 8 Działania naprawcze Jeśli z corocznej oceny dokonanej przez Komisję wynika, że poziom postępów państwa członkowskiego odbiega od jego rocznego limitu emisji, będzie ono musiało przygotować plan działania ze wskazaniem dodatkowych środków, których zastosowanie zagwarantuje wypełnianie przez nie zobowiązań. Artykuł 9 Kontrola zgodności Przepisy dotyczące kontroli zgodności i działań naprawczych określone w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego ze zmianą polegającą na tym, że kontrola zgodności w odniesieniu do każdego z poprzednich lat tego okresu będzie przeprowadzana jedynie co pięć lat. Jeżeli zostanie stwierdzone, że państwo członkowskie nie przestrzega swoich rocznych limitów emisji na którykolwiek rok okresu sprawozdawczego, będą miały zastosowanie działania naprawcze w postaci dodania do emisji w kolejnym roku liczby ton ekwiwalentu CO 2 w ilości równej wielkości tego przekroczenia limitu emisji pomnożonej przez współczynnik 1,08. Prawo do przeniesienia AEA zostanie zawieszone do momentu odzyskania zgodności przez dane państwo członkowskie. Artykuł 10 Dostosowania W celu zagwarantowania spójności w ramach ogólnounijnego docelowego poziomu emisji na rok 2030, wszelkim zmianom zakresu EU ETS (np. poprzez zmianę liczby instalacji lub źródeł objętych EU ETS) muszą towarzyszyć odpowiednie dostosowania niniejszego rozporządzenia. Niniejszy artykuł stanowi kontynuację postanowienia zawartego w decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego wyjaśniającego sposób dokonywania takich dostosowań. Przewidziano również wykorzystanie uprawnień zgodnie z art. 24a EU ETS, co stanowi kontynuację elastyczności dostępnej w ramach decyzji dotyczącej wspólnego wysiłku redukcyjnego. W artykule uwzględniono także szczególną sytuację państw członkowskich o PL 11 PL

dodatnich limitach w ramach UE ESD oraz rosnących przydziałach emisji w latach 2017 2020. Artykuł 11 Rejestr Artykuł ten stanowi kontynuację obecnego wykonywania ESD w rozporządzeniu w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości i dostosowuje je do niniejszego rozporządzenia. Jest to konieczne, aby zapewnić prawidłowe rozliczanie transakcji na mocy niniejszego rozporządzenia i uniknąć podwójnego liczenia. Artykuł 12 Wykonanie przekazania uprawnień We wniosku upoważniono Komisję do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z odpowiednimi procedurami. Artykuł 13 Procedura komitetowa Jest to ta sama procedura komitetowa, jaką ustalono dla ESD za pośrednictwem Komitetu ds. Zmian Klimatu. Artykuł 14 Przegląd Przegląd wszystkich elementów rozporządzenia w celu ustalenia, czy są one wciąż adekwatne do założonego celu, należy przeprowadzić w 2024 r., a następnie co 5 lat. Artykuł 15 Zmiany rozporządzenia nr 525/2013/UE Rozporządzenie w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości zmienia się w celu zapewnienia, by wymogi w zakresie sprawozdawczości odnoszące się obecnie do decyzji w sprawie wspólnego wysiłku redukcyjnego nadal obowiązywały w ramach tego rozporządzenia. Państwa członkowskie są zobowiązane do corocznego składania sprawozdań na temat swoich emisji gazów cieplarnianych i nadal będzie je obowiązywał wymóg zdawania co dwa lata sprawozdań na temat prognoz, prowadzonej polityki i środków zastosowanych w celu zapewnienia zgodności z przyjętymi celami. W celu zwiększenia przejrzystości i ułatwienia przekazywania przydziałów między państwami członkowskimi państwa członkowskie są również zobowiązane do informowania o ilości, które zamierzają nabyć lub sprzedać zgodnie z art. 5. Komisja będzie śledzić postępy państw członkowskich w odniesieniu do ich limitów emisji przez włączenie do rocznego sprawozdania z postępu działań na rzecz klimatu oceny, czy postępy państw członkowskich są wystarczające, aby wypełniły one swoje obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia. PL 12 PL

2016/0231 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie rocznych wiążących ograniczeń emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie w latach 2021 2030 na rzecz stabilnej unii energetycznej i w celu wywiązania się ze zobowiązań wynikających z porozumienia paryskiego, oraz zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 525/2013 w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji mających znaczenie dla zmiany klimatu (Tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej 13, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym, uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 14, uwzględniając opinię Komitetu Regionów 15, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, (1) Wiążący cel osiągnięcia do 2030 r. co najmniej 40 % redukcji wewnętrznych emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce w porównaniu z 1990 r. został zatwierdzony w konkluzjach Rady Europejskiej z 23 24 października 2014 r. w sprawie ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030, co zostało potwierdzone na posiedzeniu w marcu 2016 r. Na posiedzeniu Rady ds. Środowiska Naturalnego w dniu 6 marca 2015 r. oficjalnie zatwierdzono ten wkład Unii i jej państw członkowskich jako ich zaplanowany, ustalony na szczeblu krajowym wkład. (2) W konkluzjach Rady Europejskiej z października 2014 r. zapisano, że wyznaczony cel Unia powinna zrealizować wspólnie w sposób najbardziej racjonalny pod względem kosztów, przy redukcji w sektorach objętych i nieobjętych systemem handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) w wysokości odpowiednio 43 % i 30 % do 2030 r. w porównaniu z rokiem 2005, przy czym rozdział wysiłku redukcyjnego powinien być oparty na produkcie krajowym brutto (PKB) na mieszkańca. Wszystkie sektory gospodarki powinny przyczyniać się do osiągnięcia wspomnianego ograniczenia emisji, wszystkie państwa członkowskie zaś powinny uczestniczyć w tych staraniach, dbając o równowagę między względami sprawiedliwości i solidarności, a cele krajowe w ramach grupy państw członkowskich, w których PKB na mieszkańca przekracza 13 14 15 Dz.U. C [ ] z [ ], s. [ ]. Dz.U. C [ ] z [ ], s. [ ]. Dz.U. C [ ] z [ ], s. [ ]. PL 13 PL

średnią unijną, należy odpowiednio dostosować, tak by odzwierciedlić racjonalność pod względem kosztów w sprawiedliwy i zrównoważony sposób. Osiągnięcie tych redukcji emisji gazów cieplarnianych powinno zwiększyć wydajność i innowacyjność w gospodarce europejskiej, a w szczególności powinno sprzyjać wprowadzaniu ulepszeń, w szczególności w budownictwie, rolnictwie, gospodarce odpadami i transporcie, w zakresie, w jakim wchodzą one w zakres niniejszego rozporządzenia. (3) W dniu 10 czerwca 2016 r. Komisja przedstawiła wniosek w sprawie ratyfikacji przez UE porozumienia paryskiego. Niniejszy wniosek ustawodawczy stanowi część wykonywania zobowiązania UE w ramach porozumienia paryskiego. Zobowiązanie Unii do redukcji emisji w całej gospodarce zostało potwierdzone w zaplanowanych, ustalonych na szczeblu krajowym wkładach Unii i jej państw członkowskich, które zostały przedłożone Sekretariatowi UNFCCC w dniu 6 marca 2015 r. (4) Porozumienie paryskie zastępuje podejście przyjęte w ramach protokołu z Kioto z 1997 r., które nie będzie kontynuowane po roku 2020. (5) Przejście na czystą energię wymaga zmian w działalności gospodarczej i zachowaniach inwestycyjnych oraz wprowadzenia zachęt we wszystkich obszarach polityki. Stworzenie stabilnej unii energetycznej w celu zapewnienia bezpiecznej, zrównoważonej i konkurencyjnej energii po przystępnych cenach dla obywateli UE jest priorytetem Unii. Osiągnięcie tego celu wymaga kontynuowania ambitnych działań klimatycznych, czego przejawem jest niniejsze rozporządzenie, jak również postępów w zakresie innych aspektów unii energetycznej, jak określono w strategii ramowej na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu 16. (6) Niniejsze rozporządzenie obejmuje emisje należące do kategorii źródeł Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC): energia, procesy przemysłowe i użytkowanie produktów, rolnictwo i odpady, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 17, z wyłączeniem emisji pochodzących z rodzajów działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy2003/87/we Parlamentu Europejskiego i Rady 18. Działania objęte rozporządzeniem [ ] [w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem w ramy klimatyczno-energetyczne do roku 2030] nie są objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia. (7) Dane obecnie zgłaszane w krajowych wykazach gazów cieplarnianych oraz krajowych i unijnych rejestrach nie wystarczają do określenia, na poziomie państw członkowskich, emisji CO 2 z cywilnej działalności lotniczej na poziomie krajowym, które nie są objęte zakresem dyrektywy 2003/87/WE. Przyjmując obowiązki sprawozdawcze, Unia nie powinna nakładać na państwa członkowskie ani na małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) obciążeń, które są nieproporcjonalne do zamierzonych celów. Emisje CO 2 z lotów nieobjęte zakresem dyrektywy 2003/87/WE stanowią jedynie bardzo niewielką część całkowitych emisji gazów cieplarnianych i 16 17 18 COM(2015)80 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu, oraz uchylające decyzję nr 280/2004/WE (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 13). Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32). PL 14 PL

ustanowienie systemu sprawozdawczości w odniesieniu do tych emisji byłoby nadmiernie uciążliwe w świetle istniejących wymogów dotyczących szerzej rozumianego sektora zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE. W związku z tym emisje CO 2 z kategorii źródeł IPCC 1.A.3.A lotnictwo cywilne należy traktować jako równe zeru do celów niniejszego rozporządzenia. (8) Zmniejszenie do 2030 r. emisji przez każde państwo członkowskie należy określać w odniesieniu do jego zweryfikowanego w 2005 r. poziomu emisji gazów cieplarnianych objętych zakresem niniejszego rozporządzenia, z wyłączeniem zweryfikowanych emisji z instalacji działających w 2005 r., które zostały uwzględnione w EU ETS dopiero po 2005 r. Roczne limity emisji na lata 2021 2030 należy określać na podstawie danych dostarczonych przez państwa członkowskie i zweryfikowanych przez Komisję. (9) Podejście do wiążących rocznych limitów krajowych przyjęte w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady 406/2009/WE 19 należy utrzymać w latach 2021 2030, począwszy od 2020 r. od średniego poziomu emisji gazów cieplarnianych w latach 2016 2018, a skończywszy w 2030 r. limitem określonym dla każdego państwa członkowskiego. Dokonano dostosowania przydziału w 2021 r. dla państw członkowskich, których dotyczy dodatni pułap na mocy decyzji 406/2009/WE, jak również zwiększenie rocznych przydziałów emisji w latach 2017 2020 zgodnie z decyzjami 2013/162/UE oraz 2013/634/UE, aby uwzględnić możliwość zwiększenia emisji w tych latach. Rada Europejska postanowiła, że dostępność i wykorzystanie istniejących instrumentów elastyczności w sektorach nieobjętych ETS należy znacząco zwiększyć, aby zapewnić racjonalność pod względem kosztów wspólnego wysiłku UE oraz zbieżność poziomów emisji na mieszkańca do roku 2030. (10) Tworzy się nowy jednorazowy instrument elastyczności, sprzyjający osiągnięciu celów, dostępny dla państw członkowskich, których krajowe cele redukcji znajdują się zarówno znacznie powyżej średniej unijnej, jak również ich potencjału zmniejszenia efektywnego pod względem kosztów, a także dla państw członkowskich, które nie przydzieliły żadnych bezpłatnych przydziałów dla instalacji przemysłowych w 2013 r., jak wskazano w ocenie skutków 20. (11) Liczne środki unijne zwiększają zdolność państw członkowskich do wypełniania zobowiązań w dziedzinie klimatu i mają zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia koniecznych redukcji emisji w sektorach objętych niniejszym rozporządzeniem. Do środków tych należą przepisy w sprawie niektórych fluorowanych gazów cieplarnianych, w sprawie redukcji emisji dwutlenku węgla z pojazdów drogowych, charakterystyki energetycznej budynków, energii ze źródeł odnawialnych, efektywności energetycznej oraz gospodarki o obiegu zamkniętym, a także unijnych instrumentów finansowych na potrzeby inwestycji związanych z klimatem. (12) W rozporządzeniu [ ] [w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem w ramy klimatyczno-energetyczne do roku 2030] określono zasady rozliczania dotyczące emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych związane z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem 19 20 Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/406/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 136). SWD(2016) 247. PL 15 PL

(LULUCF). Mimo że uwzględnienie ilości do sumy całkowitych emisji netto i pochłaniania netto z terenów wylesionych, terenów zalesionych, gruntów uprawnych i uprawianych użytków zielonych, jak określono w rozporządzeniu [ ] na mocy niniejszego rozporządzenia ma wpływ na efekt środowiskowy w odniesieniu do poziomu uzyskanych redukcji emisji gazów cieplarnianych, elastyczność w odniesieniu do maksymalnej ilości 280 mln ton ekwiwalentu CO 2 takiego pochłaniania podzielonej między państwa członkowskie zgodnie z wielkościami ustalonymi w załączniku III należy włączyć jako dodatkową możliwość dostępną w razie potrzeby dla państw członkowskich, aby mogły zrealizować swoje zobowiązania. W przypadku gdy akt delegowany aktualizujący poziomy referencyjne dla lasów w oparciu o krajowe plany rozliczeń gospodarki leśnej zgodnie z art. 8 ust. 6 rozporządzenia [LULUCF] zostanie przyjęty, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do art. 7, aby uwzględnić wkład kategorii księgowej zarządzanych obszarów leśnych w mechanizmie elastyczności określonym w tym artykule. Przed przyjęciem takiego aktu delegowanego Komisja powinna przeprowadzić ocenę rzetelności rozliczania w odniesieniu do zarządzanych obszarów leśnych w oparciu o dostępne dane, a w szczególności spójności planowanych i faktycznych wskaźników pozyskania. Ponadto na mocy niniejszego rozporządzenia należy dopuścić możliwość dobrowolnego usunięcia jednostek rocznych limitów emisji w celu umożliwienia uwzględnienia takich ilości przy ocenie przestrzegania przez państwa członkowskie wymogów rozporządzenia [ ]. (13) Aby zapewnić skuteczną, przejrzystą i efektywną pod względem kosztów sprawozdawczość i weryfikację emisji gazów cieplarnianych i innych informacji niezbędnych do oceny postępów państw członkowskich w zakresie rocznych limitów emisji, wymogi w zakresie corocznej sprawozdawczości i oceny ustalone w niniejszym rozporządzeniu zintegrowano z odpowiednimi artykułami rozporządzenia (UE) nr 525/2013, które należy zatem odpowiednio zmienić. Zmiana przedmiotowego rozporządzenia powinna również zagwarantować, że postęp państw członkowskich w osiąganiu redukcji emisji jest poddawany corocznie ocenie z uwzględnieniem postępów w realizacji unijnych polityk i środków oraz informacji uzyskanych od państw członkowskich. Co dwa lata do oceny należy włączać przewidywany postęp w realizacji zobowiązań redukcyjnych Unii oraz w wypełnianiu przez państwa członkowskie ich zobowiązań. Stosowanie odliczeń powinno jednak być rozważane wyłącznie w odstępach pięcioletnich, tak aby można było uwzględnić potencjalny wkład terenów wylesionych, terenów zalesionych, gruntów uprawnych i uprawianych użytków zielonych, zgodnie z rozporządzeniem [ ]. Pozostaje to bez uszczerbku dla obowiązku Komisji zapewnienia przestrzegania przez państwa członkowskie obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia bądź uprawnień Komisji do wszczęcia w tym celu postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego. (14) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zastosowania środka służącego poprawie ogólnej efektywności pod względem kosztów całkowitych redukcji w postaci przekazywania części swoich rocznych limitów emisji na rzecz innych państw członkowskich. Należy zapewnić przejrzystość i dogodny dla obu stron sposób takiego przekazywania, w tym poprzez sprzedaż na aukcji, korzystanie z pośredników rynkowych działających w charakterze pełnomocników lub w drodze porozumień dwustronnych. PL 16 PL