II SA/Op 241/17 - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu LEX nr Wyrok

II SA/Op 241/17 - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu LEX nr 2330554 Wyrok Skład orzekający Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 6 lipca 2017 r. II SA/Op 241/17 UZASADNIENIE Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Janowska. Sędziowie WSA: Grażyna Jeżewska, Elżbieta Kmiecik (spr.). Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lipca 2017 r. sprawy ze skargi E. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 24 lutego 2017 r., nr (...) w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy Branice z dnia 8 grudnia 2016 r., nr (...). Uzasadnienie faktyczne Przedmiotem skargi sądowoadministracyjnej wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez E S. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 24 lutego 2014 r., nr (...) utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy w Branicach z dnia 8 grudnia 2016 r., którą odmówiono przyznania ww. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad matką P. S. Z przedłożonych Sądowi akt administracyjnych wynika następujący stan faktyczny. Wnioskiem złożonym w dniu 24 listopada 2016 r., E. S. zwróciła się do Wójta Gminy w Branicach o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku opieką nad matką P. S., legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności od 16 lutego 2007 r. Daty powstania niepełnosprawności nie dało się ustalić, a orzeczenie wydane zostało na stałe. Wnioskodawczyni do wniosku dołączyła nadto wniosek o uchylenie decyzji przyznającej prawo do zasiłku dla opiekuna w trybie art. 155 k.p.a. w sytuacji przyznania prawa do wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego oraz oświadczenie własne, że sprawuje 24 godzinną opiekę nad niepełnosprawną matką. W aktach sprawy znajduje się poza tym decyzja organu I instancji z dnia 30 czerwca 2014 r., nr (...), wydana m.in. na podstawie ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2014 r. poz. 567) - przyznająca E. S. zasiłek dla opiekuna w związku z opieką nad P. S. na czas nieokreślony od 1 lipca 2013 r. w kwocie 520,00 zł miesięcznie wraz z odsetkami ustawowymi w kwocie 278,73 zł. Decyzją z dnia 8 grudnia 2016 r., nr (...), Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w Branicach, działając z upoważnienia Wójt Gminy Branice, odmówił E. S. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego na P. S. W uzasadnieniu decyzji organ zacytował treść art. 17

ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Podkreślił, że wnioskodawczym jest córką P. S., a zatem osobą na której ciąży obowiązek alimentacyjny zgodnie z przepisem art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jest bowiem z podopieczną spokrewniona w linii prostej stąd też nie zachodzi konieczność analizowania przesłanek wskazanych w art. 17 ust. 1a ustawy. Dalej organ wskazał, że na treść przepisu art. 17 ust. 1b ustawy i dokonując jego wykładni uznał, że w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki uprawniające przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, gdyż z przedłożonego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z 16 lutego 2007 r., wydanego przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w (...) wynika, że nie jest możliwym ustalenie daty powstania niepełnosprawności matki wnioskodawczyni, a tym samym nie można ustalić, czy niepełnosprawność powstała przed ukończeniem 25 roku życia. Organ wyjaśnił, że wprawdzie przepis art. 17 ust. 1b ustawy został w dniu 21 października 2014 r. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K 38/13, uznany za niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną, po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, to jednak sam Trybunał zastrzegł w uzasadnieniu wyroku, że skutkiem wejścia w życie niniejszego wyroku nie jest ani uchylenie art. 17 ust. 1b ustawy, ani uchylenie decyzji przyznających świadczenia, ani wykreowanie "prawa" do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych niepełnosprawnych osób, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. Trybunał zaadresował tym samym rozstrzygnięcie do ustawodawcy, który powinien poprawić stan prawny bez zbędnej zwłoki, czego jednak nie uczynił. Odwołanie od decyzji wniosła E. S. Podniosła w nim, że jej mama liczy prawie 88 lat, od dawna jest osobą bardzo schorowaną i całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji. Dodała, że o orzeczenie o niepełnosprawności wystąpiła w 2007 r. uzyskując rozstrzygniecie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Odwołująca przywołała nadto liczne orzecznictwo sądów administracyjnych, w którym ugruntowana została korzystna dla opiekunów osób dorosłych niepełnosprawnych linia orzecznicza oraz wskazał na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2007 r. i 21 października 2014 r. Stwierdziła, że do momentu gdy ustawodawca nie dokona zmian w ustawie o świadczeniach rodzinnych, wynikających z zaleceń TK, opiekunowie osób dorosłych niepełnosprawnych mają możliwość, w tym zaistniałym i zmienionym (wyrokiem TK) stanie prawnym, złożyć wniosek o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu zaskarżoną decyzją z dnia 24 lutego 2017 r., działając na podstawie art. 138 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu po przedstawieniu stanu faktycznego i prawnego mającego zastosowanie w sprawie zgodziło się z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez organ pierwszej instancji. Nie podzieliło jednak poglądu tego organu, że wobec braku w orzeczeniu o niepełnosprawności określenia daty powstania niepełnosprawności matki wnioskodawczyni, z uwagi na niemożność jej ustalenia, świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje. Kolegium podkreśliło w tym zakresie, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13, stwierdził niezgodność art. 17 ust. 1b ustawy

z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności. Dodało nadto, że w świetle orzecznictwa NSA nie ulega wątpliwości, że art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych nie może być stosowany w dotychczasowej treści, po wejściu w życie omawianego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, tj. od 23 października 2014 r. Dowodziło, że podane przez organ pierwszej instancji argumenty nie mogły stanowić podstawy do odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego i stąd w sprawie należało ustalić czy strona spełnia pozostałe przesłanki, wynikające z ustawy do otrzymania wnioskowanego świadczenia. Analizując zebrany materiał dowodowy uznało, że w sprawie wystąpiła inna przesłanka negatywna powodująca brak podstaw do przyznania wnioskodawczyni żądanego świadczenia, tj. decyzji organu pierwszej instancji z dnia 30 czerwca 2014 r., nr (...), na podstawie której wnioskodawczyni ma przyznany i wypłacany zasiłek dla opiekunów w związku z opieką nad matką na czas nieokreślony od 1 lipca 2013 r. w kwocie 520,00 zł miesięcznie wraz z odsetkami ustawowymi w kwocie 278,73 zł. Zdaniem Kolegium, art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że przyznanie zasiłku dla opiekuna wyklucza możliwość uwzględnienia wniosku o świadczenie pielęgnacyjne na tę samą osobę wymagającą opieki. Stąd też dopóki w obrocie prawnym pozostaje ostateczna decyzja z dnia 30 czerwca 2014 r. nr (...) o przyznaniu stronie prawa do zasiłku dla opiekuna od 1 lipca 2013 r. na czas nieokreślony, dopóty organ administracji nie ma możliwości przyznaniu strome prawa do świadczenia pielęgnacyjnego nawet, gdyby spełniała ona pozostałe przesłanki pozytywne do otrzymania świadczenia. Dodało, że wniosek o uchylenie decyzji przyznającej stronie zasiłek dla opiekuna powinien być rozpatrzony przez Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w Branicach. Z treścią powyższej decyzji nie zgodziła się E. S. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie prawa materialnego mającego istotny wpływ na wynik sprawy poprzez błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o świadczeniach rodzinnych, polegającą na pominięciu celów ustawy i przyjęcie, że okoliczność pobierania przez skarżącą zasiłku dla opiekuna przyznanego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2016 r. poz. 162, z późn. zm.) stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, a w konsekwencji błędne uznanie, że fakt pobierania przez skarżącą zasiłku dla opiekuna ma przesądzające znaczenie dla oceny jej wniosku o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego; niezastosowanie art. 27 ust. 5 w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o świadczeniach rodzinnych i w konsekwencji nieuwzględnienie, iż w razie zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i zasiłku dla opiekuna osoba uprawniona ma prawo wyboru jednego ze świadczeń, co wynika z treści art. 27 ust. 5; naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 155 k.p.a. poprzez nieuchylenie decyzji Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w Branicach działającego z upoważnienia Wójta Gminy Branice z dnia 8 grudnia 2016 r., nr (...) i niezobowiązanie organu pierwszej instancji do podjęcia działań mających na celu uchylenie decyzji przyznającej skarżącej zasiłek dla opiekuna, mimo że przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu, a za uchyleniem przemawia zarówno słuszny interes strony,

jak i interes społeczny; art. 6, art. 9, art. 77 1, art. 7 w zw. z art. 80 k.p.a., poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i przyjęcie, iż sam fakt pobierania zasiłku dla opiekuna przez skarżącą skutkuje brakiem prawa do świadczenia pielęgnacyjnego i zwalnia organy rozstrzygające w sprawie z podejmowania działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, Wskazując na powyższe wniosła o uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji oraz zobowiązanie organów obu instancji do przyjęcia oceny prawnej Sądu i wskazań co do dalszego postępowania w zastosowaniu przepisów ustawy w zgodzie z sentencją wyroku TK z dnia 21 października 2014 r. ze sprawy K 38/13 i zaistniałym po jego ogłoszeniu nowym stanem prawnym, tj. zobowiązania organów do przyznania dyskryminowanej skarżącej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w zgodzie ze złożonymi przez nią dwoma wnioskami. W uzasadnieniu skarżąca przytoczyła stan faktyczny sprawy, przywołała wyroki Trybunału Konstytucyjnego sprawie z 5 grudnia 2013 r. wydanego w sprawie o sygn. akt K 27/13 i z dnia 21 października 2014 r. sygn. K 38/13 oraz wyroki sądów administracyjnych i stwierdziła, że całkowicie zgadza się z wyrażonym zdaniem SKO w Opolu na temat art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, stanowiącym podstawę odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Kwestionowała stanowisko Kolegium w zakresie interpretacji art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o świadczeniach rodzinnych. Wskazała na całokształt sprawy, która w istocie sprowadza się do ustalenia jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, które utraciła po wygaszeniu z dniem 30 czerwca 2013 r. z mocy prawa bezterminowej decyzji ostatecznej, pomimo dwukrotnego uznania za niekonstytucyjne działań ustawodawczych. Podała, że od ponad 26 lat w sposób trwały, ciągły i osobisty opiekuje się wymagającą pomocy we wszystkich czynnościach, niepełnosprawną matką. Dowodziła, że organ odwoławczy dokonał błędnej wykładni przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o świadczeniach rodzinnych, przedstawiając w tym zakresie obszerna argumentację. Stwierdziła również, że wskazany w art. 27 ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych zbieg uprawnień do określonych w nim świadczeń ma zastosowanie tylko w sytuacji, gdy chodzi o zbieg różnych uprawnień odnoszących się w sensie podmiotowym zarówno co do osoby sprawującej opiekę jak i osoby wymagającej opieki. Przepis art. 27 ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych dotyczy więc prawa do przyznania jednego ze świadczeń rodzinnych na skutek zbiegu uprawnień i dokonania wyboru świadczenia przez osobę uprawnioną w sytuacji opieki nad tą samą osobą. Zdaniem skarżącej, nie do przyjęcia jest stanowisko, że w myśl art. 27 ww. ustawy w sytuacji, w gdy osoba uprawniona otrzymuje jedno ze świadczeń ustalenie prawa do innego świadczenia opiekuńczego nie jest możliwe. Takie rozumienie przepisu prowadziłoby do sytuacji, w której możliwość dokonania wyboru korzystniejszego świadczenia w przypadku zbiegi uprawnień do świadczeń byłaby niemożliwa do realizacji, a uprawnienie to miałoby charakter iluzoryczny. Przepis stanowi o zbiegu uprawnień, które winny być rozpatrywane po uprzednim zbadaniu przesłanek do ich uzyskania i ustalenia prawa. Tym samym działania organów administracji w sprawie objętej skargą były sprzeczne z zasadami państwa prawa. Dodała, że zbieg uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego oraz zasiłku dla opiekuna obligował ją do dokonania wyboru jednego ze świadczeń, co wyraźnie uczyniła składając dwa ww. wnioski.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie. Dodało, że podniesione przez skarżącą kwestie w skardze nie wnoszą nic nowego do sprawy i stąd też podtrzymuje stanowisko i argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Uzasadnienie prawne Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje. Skarga zasługuje na uwzględnienie. Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066, z późn. zm.) i art. 3 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 - dalej p.p.s.a.) polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Na podstawie art. 134 1 p.p.s.a., w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną. Przedmiotem zaskarżonej decyzji jest odmowa przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad niepełnosprawną matką. Podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1518, z późn. zm. - dalej zwana ustawą). Art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. W sprawie nie jest spornym, że wnioskodawczyni jest córką osoby wymagającej opieki i stąd też zasadnie organy obu instancji uznały, że nie zachodziła konieczność badania przesłanek, o których stanowi art. 17 ust. 1a ustawy. Z kolei, zgodnie z treścią art. 17 ust. 1b ustawy, świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała: nie później niż do ukończenia 18. roku życia albo w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia. Sąd w pełni akceptuje i podziela stanowisko Kolegium, uwzględniające wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13 - Dz. U. poz. 1443 - którym orzeczono o niekonstytucyjności wprowadzenia do ustawy o świadczeniach

rodzinnych kryterium wieku powstania niepełnosprawności, jako przesłanki uzależniającej uzyskanie świadczenia pielęgnacyjnego, zarówno co do jego skutków, jak i kluczowego znaczenia w okolicznościach niniejszej sprawy, a to z uwagi na braki możliwości ustalenia daty powstania niepełnosprawności matki wnioskodawczyni. Przywołanym wyrokiem Trybunał Konstytucyjny uznał przepis art. 17 ust. 1b ustawy za niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki. Wyrok wszedł w życie w dniu ogłoszenia, tj. w dniu 23 października 2014 r. Wyrok Trybunału nie doprowadził do wyeliminowania niekonstytucyjnej normy z porządku prawnego i stąd też jego treść wiąże wszystkich - w myśl art. 190 ust. 1 Konstytucji RP - i stanowi dla organów administracji oraz sądów administracyjnych istotną wskazówkę interpretacyjną. To orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego ma wpływ na sytuację prawną skarżącej i dlatego też organy administracji rozstrzygające o prawie skarżącej do świadczenia pielęgnacyjnego miały obowiązek procedować w oparciu o przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych z wyłączeniem tej części przepisu art. 17 ust. 1b ustawy, który z dniem 23 października 2014 r. został ostatecznie uznany za niekonstytucyjny. Orzecznictwo sądów administracyjnych, aprobujące zaprezentowane stanowisko jest stosunkowo jednolite (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 kwietnia 2017 r., sygn. akt IV SA/GL 5/17 i powołane tam orzeczenia; wyrok WSA w Opolu z dnia 6 października 2016 r., sygn. akt II SA/Op 370/16; wyroki NSA z 7 września 2016 r., sygn. akt I OSK 755/16; z dnia 14 grudnia 2016 r., sygn. akt I OSK 1614/16 - wszystkie na: http:www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Nie podziela Sąd stanowiska organu drugiej instancji co do wskazanych w zaskarżonej decyzji materialno prawnych podstaw odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia, tj. przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy, w myśl którego świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli opiekun osoby niepełnosprawnej ma ustalone prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego, świadczenia pielęgnacyjnego lub zasiłku dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów. W sprawie istotne znaczenie ma fakt złożenia przez skarżącą wraz z wnioskiem o przyznanie świadczenia jednocześnie wniosku datowanego na dzień 24 listopada 2016 r. zatytułowanego "Wniosek o uchylenie decyzji przyznającej prawo do zasiłku dla opiekunów". Oba wnioski wpłynęły do organu pierwszej instancji w dniu 24 listopada 2016 r. Organ pierwszej instancji nie podjął żadnych czynności w przedmiocie wniosku zatytułowanego "Wniosek o uchylenie decyzji przyznającej prawo do zasiłku dla opiekuna" i pominął regułę z art. 27 ust. 5 ustawy. Dopiero z uzasadnienia organu odwoławczego wynika, iż w sprawie wystąpiła negatywna przesłanka do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego zawarta w art. 17 ust. 5 pkt 1b ustawy. Z przepisu zaś art. 27 ust. 5 ustawy wynika, że przy zbiegu uprawnień do świadczeń uregulowanych w powołanej ustawie skarżącej przysługuje prawo do wyboru korzystniejszego świadczenia. Przepis art. 27 ust. 5 ustawy wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2016 r., a zatem w dacie złożenia wniosku (listopad 2016 r.), i skarżąca mogła dokonać wyboru przysługującego jej świadczenia i tego wyboru dokonała. W państwie prawa nie do przyjęcia jest sytuacja, w której osoba spełniająca warunki do uzyskania jednocześnie kilku różnych świadczeń z pomocy społecznej, otrzymuje świadczenie mniej korzystne, nie będąc

uprzednio pouczona o prawie wyboru jednego z nich. Fakt uzyskiwania przez skarżąca zasiłku dla opiekuna nie mógł stanowić w okolicznościach przedmiotowej sprawy przeszkody do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Organ pierwszej instancji zobligowany był bowiem do uchylenia decyzji przyznającej skarżącej zasiłek dla opiekuna - po uzyskaniu zgody skarżącej (jeśli jej wniosek w tym zakresie z dnia 24 listopada 2016 r. budził jakiekolwiek wątpliwości) i dopiero przystąpić do merytorycznego rozpoznania wniosku skarżącej o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego. W sprawie doszło zatem do błędnego zastosowania przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy w zw. z art. 27 ust. 5 ustawy. Organ drugiej instancji utrzymując decyzję organu pierwszej instancji nie dostrzegł wskazanych wadliwości. Dodać należy jednocześnie, że Sąd rozstrzyga sprawę na podstawie akt, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania decyzji ostatecznej. Rozpoznając ponownie sprawę, organ pierwszej instancji uwzględni powyższą ocenę. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy pominie tę część normy art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, którą Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 21 października 2014 r. (sygn. akt K 38/13) uznał za niezgodną z Konstytucją RP. Następnie, organ dokona merytorycznego rozpoznania wniosku skarżącej. Mając na uwadze powyższe, sąd działając na podstawie art. 145 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 135 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji.