DECYZJA nr RWR 4/2012

PREZES URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW DELEGATURA WE WROCŁAWIU 50-413 Wrocław, ul. Walońska 3-5 tel.(071)344 65 87, (071)34 05 920, fax (071)34 05 922 e-mail: wroclaw@uokik.gov.pl RWR 61-42/11/JM/ Wrocław, 14.03.2012 r. DECYZJA nr RWR 4/2012 I. Na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. nr 50, poz. 331 ze zm.) oraz stosownie do art. 33 ust. 6 tej ustawy i 5 ust. 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie właściwości miejscowej i rzeczowej delegatur Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Dz. U. Nr 107, poz. 887), po przeprowadzeniu postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, wszczętego z urzędu przeciwko Wrocławskiemu Parkowi Wodnemu S.A. z siedzibą we Wrocławiu, - działając w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uznaje się za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów działanie ww. przedsiębiorcy polegające na zamieszczeniu: 1) we wzorcu umownym Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego i Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego postanowień o treści: a) ( ) uiszczone opłaty nie podlegają zwrotowi, b) W przypadku zakwestionowania zasadności obciążenia kosztami usługi lub towaru, sporządzony zostanie odpowiedni materiał wyjaśniający. W przypadku potwierdzenia zakupu lub skorzystania przez korzystającego z usługi, opłatę w wysokości zryczałtowanych kosztów sporządzenia materiału wyjaśniającego w wysokości 50 zł ponosi korzystający, 2) we wzorcu umownym pn. Uznanie długu postanowienia o treści: Podpisujący niniejsze zobowiązanie oraz WPW zgodnie ustalają że w przypadku ewentualnych sporów sądem właściwym miejscowo do ich rozstrzygnięcia jest Sąd powszechny właściwy dla WPW, które są postanowieniami umownymi wpisanymi na podstawie art. 479 45 Kodeksu postępowania cywilnego do Rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, i stwierdza zaniechanie jej stosowania z dniem 31 października 2011 r. II. Na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. nr 50, poz. 331 ze zm.) oraz stosownie do art. 33 ust. 6 tej ustawy i 5 ust. 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie właściwości miejscowej i rzeczowej delegatur Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Dz. U. Nr

107, poz. 887), po przeprowadzeniu postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, wszczętego z urzędu przeciwko Wrocławskiemu Parkowi Wodnemu S.A. z siedzibą we Wrocławiu, - działając w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uznaje się za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów działanie ww. przedsiębiorcy polegające na zamieszczeniu we wzorcu umownym Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego i Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego postanowienia o treści: Wrocławski Park Wodny S.A. nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy pozostawione w szatniach i szafkach, które jest postanowieniem umownym wpisanym na podstawie art. 479 45 Kodeksu postępowania cywilnego do Rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, i stwierdza zaniechanie jej stosowania z dniem 27 stycznia 2012 r. III. Na podstawie art. 106 ust.1 pkt 4) ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów oraz stosownie do art. 33 ust. 6 tej ustawy i 5 ust. 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie właściwości miejscowej i rzeczowej delegatur Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Dz. U. Nr 107, poz. 887), - w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, nakłada się na Wrocławski Park Wodny S.A. z siedzibą we Wrocławiu, karę pieniężną w wysokości 17.706 zł (słownie: siedemnaście tysięcy siedemset sześć złotych) z tytułu naruszenia zakazu, o którym mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w zakresie opisanym w pkt I i II sentencji decyzji, płatną do budżetu państwa. UZASADNIENIE 1.1. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatura we Wrocławiu, zgodnie z przewidzianymi w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów kompetencjami, przeprowadził, w ramach postępowania wyjaśniającego (sygn. RWR 403-31/11/JM), analizę wzorców umów stosowanych w obrocie konsumenckim przez Wrocławski Park Wodny S.A. z siedzibą we Wrocławiu. (dowód: karty nr 4-16) 1.2. W wyniku wskazanych wyżej czynności pojawiło się podejrzenie, iż w stosowanych przez przedsiębiorcę Wrocławski Park Wodny S.A. z siedzibą we Wrocławiu wzorcach umownych p.n. Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego, Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego i Uznanie długu zamieszczono postanowienia umowne, które mogą być tożsame z klauzulami wpisanymi do Rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, dalej: Rejestr, pod nr 932, 1490, 916, 28, 31, 1785, 41 i 596. (dowód: karty nr 12-16, 39-51) 1.3. W tym stanie rzeczy Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, dalej: Prezes Urzędu, postanowieniem Nr 235/2011 z dnia 20 października 2011 r., wszczął z urzędu postępowanie w sprawie podejrzenia stosowania przez Wrocławski Park Wodny S.A. z 2

siedzibą we Wrocławiu, dalej: Park Wodny, praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, o których stanowi art. 24 ust.1 i 2 pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, dalej: ustawa o ochronie ( ), polegających na zamieszczeniu w ww. wzorcach umownych postanowień, które są wpisane do Rejestru pod poz. 932, 1490, 916, 28, 31, 1785, 41 i 596. Jednocześnie, postanowieniem Nr 235/2011 z dnia 20 października 2011 r., Prezes Urzędu zaliczył w poczet dowodów materiały uzyskane w trakcie wymienionego wyżej postępowania o sygn. akt RWR 403-31/11/JM (13 kart). (dowód: karty nr 1-16) 1.4. Odpowiadając na zarzuty postawione w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Park Wodny podał, iż na mocy zarządzeń Prezesa Zarządu Wrocławskiego Parku Wodnego S.A. nr 19/X/2011 z dnia 31 października 2011 r. oraz nr 2/1/2012 z dnia 27 stycznia 2012 r. wprowadzono zmiany do Regulaminu części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego oraz Regulaminu obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego, zmieniając treść wszystkich kwestionowanych przez Prezesa Urzędu postanowień. Również z dniem 31 października 2011 r. we wzorcu umownym p.n. Uznanie długu został wykreślony zapis dotyczący właściwości sadowej. (dowód: kart nr 19-35, 57, 66-68, 70-71) 2. Prezes UOKiK ustalił następujący stan faktyczny: 2.1. Strona postępowania: Wrocławski Park Wodny S.A. z siedzibą we Wrocławiu został wpisany do KRS pod numerem 0000222251. Przedmiotem jego działalności jest m.in. działalność obiektów sportowych, obiektów służących poprawie kondycji fizycznej. (dowód: karta nr 53-55) 2.2. Park Wodny stosuje następujące wzorce umowne: - Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego, - Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego, - Uznanie długu dwa różne wzorce: dla osoby małoletniej oraz osoby pełnoletniej. Regulaminy zostały wprowadzone Zarządzeniem 1/11/2011 Prezesa Zarządu Wrocławskiego Parku Wodnego z dnia 28 lutego 2011 r. i zaczęły obowiązywać z dniem 14 kwietnia 2011 r. W czerwcu 2008 r. został wprowadzony wzorzec uznania długu dla osoby małoletniej p.n. Uznanie długu. (dowód: karta nr 17, 37-52) 2.3. W stosowanych wzorcach Prezes Urzędu zakwestionował następujące postanowienia : 1) we wzorcu umownym Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego i Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego postanowienia o treści: a) ( ) uiszczone opłaty nie podlegają zwrotowi, b) W przypadku zakwestionowania zasadności obciążenia kosztami usługi lub towaru, sporządzony zostanie odpowiedni materiał wyjaśniający. W przypadku potwierdzenia zakupu lub skorzystania przez korzystającego z usługi, opłatę w wysokości zryczałtowanych kosztów sporządzenia materiału wyjaśniającego w wysokości 50 zł ponosi korzystający, c) Wrocławski Park Wodny S.A. nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy pozostawione w szatniach i szafkach, 3

2) we wzorcu umownym pn. Uznanie długu (dla osoby małoletniej) postanowienia o treści: Podpisujący niniejsze zobowiązanie oraz WPW zgodnie ustalają że w przypadku ewentualnych sporów sądem właściwym miejscowo do ich rozstrzygnięcia jest Sąd powszechny właściwy dla WPW, (dowód: karta nr 37-52) 2.4.W Rejestrze znajdują się następujące postanowienia: - W przypadku unieważnienia członkostwa w Klubie, wpisowe oraz opłata abonamentowa nie podlega zwrotowi - wpisane pod poz. 932 na podstawie wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, dalej: SOKiK, z dnia 17 listopada 2005 r. (sygn. akt XVII Amc 53/05), - Kwota opłaty za usługę jest wnoszona za cały okres i nie podlega zwrotowi, nawet jeżeli Abonent wcześniej z niej zrezygnuje. - wpisane pod poz. 1490 na podstawie SOKiK, z dnia 26 marca 2008 r. (sygn. akt XVII Amc 265/07), - W przypadku nieuzasadnionej reklamacji Zamawiającego zostanie on obciążony kosztami obsługi reklamacji poniesionymi przez Wykonawcę w tym kosztami związanymi z przyjazdem serwisu - wpisane pod poz. 916 na podstawie SOKiK, z dnia 11 września 2006 r. (sygn. akt XVII Amc 157/05), - za rozpatrzenie nieuzasadnionej reklamacji 20,00 zł". - wpisane pod poz. 28 na podstawie SOKiK, z dnia 30 września 2002 r. (sygn. akt XVII Amc 47/01), - Jeżeli po zakończeniu postępowania reklamacyjnego reklamacja Posiadacza karty nie została w całości lub części uznana, PKO BP S.A. ma prawo do obciążenia rachunku kwotą należnych opłat" - wpisane pod poz. 31 na podstawie SOKiK, z dnia 30 września 2002 r. (sygn. akt XVII Amc 47/01), - Klub Remplus nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy członków klubu przechowywane w szafkach lub pozostawione w innym miejscu na terenie klubu". - wpisane pod poz. 1785 na podstawie SOKiK, z dnia 26 czerwca 2009 r. (sygn. akt XVII Amc 605/09), - Wszelkie spory wynikłe na tle zawartej umowy podlegają wyłączności sądu powszechnego dla siedziby firmy przyjmującej zlecenie - wpisane pod poz. 41 na podstawie SOKiK, z dnia 31 stycznia 2003 r., sygn. akt XVII Amc 31/02), - Wszelkie spory między Biurem i Uczestnikiem w sprawach zawartej między nimi umowy są rozstrzygane przez rzeczowo właściwy Sąd w Nowym Sączu - wpisane pod poz. 596 na podstawie SOKiK, z dnia 17 października 2005 r. (sygn. akt XVII Amc 78/04). 2.5. Pismem z dnia 3 listopada 2011 r. Park Wodny poinformował, iż z dniem 31 października 2011 r., na mocy zarządzenia Prezesa Zarządu Wrocławskiego Parku Wodnego S.A., dokonano zmiany w regulaminach, poprzez: A) Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego a) 2 ust. 6 otrzymał brzmienie: Sprzedane bilety wstępu i uiszczona opłata w przypadku skorzystania z usług WPW S.A. nie podlegają zwrotowi., b) 2 ust. 13 otrzymał brzmienie: W przypadku zakwestionowania zasadności obciążenia kosztami usługi lub towaru, sporządzony zostanie odpowiedni materiał wyjaśniający., c) 3 ust. 5 otrzymał brzmienie: Przed skorzystaniem z usług WPW S.A., korzystający są zobowiązani do umieszczenia wszystkich swoich rzeczy w szafce znajdującej się w szatni. Wrocławski Park Wodny S.A. nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy pozostawione w szatni poza szafką oraz w szafce nieprawidłowo zamkniętej., 4

B) Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego a) 1 ust. 7 otrzymał brzmienie: Sprzedane bilety wstępu i uiszczona opłata w przypadku skorzystania z usług WPW S.A. nie podlegają zwrotowi., b) 1 ust. 14 otrzymał brzmienie: W przypadku zakwestionowania zasadności obciążenia kosztami usługi lub towaru, sporządzony zostanie odpowiedni materiał wyjaśniający., c) 2 ust. 5 otrzymał brzmienie: Przed skorzystaniem z usług WPW S.A., korzystający są zobowiązani do umieszczenia wszystkich swoich rzeczy w szafce znajdującej się w szatni. Wrocławski Park Wodny S.A. nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy pozostawione w szatni poza szafką oraz w szafce nieprawidłowo zamkniętej., Park Wodny podał także, iż z dniem 31 października 2011 r. we wzorcu umownym pn. Uznanie długu kwestionowane postanowienia dotyczące właściwości sądowej zostało wykreślone. (dowód: karta nr 17-36, 67) 2.6. Z dniem 27 stycznia 2012 r., na mocy zarządzenia Prezesa Wrocławskiego Parku Wodnego S.A. nr 2/1/2012 z dnia 27 stycznia 2012 r., postanowieniom 2 ust. 5 Regulaminu części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego i 3 ust. 5 Regulaminu obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego nadano nowe brzmienie Przed skorzystaniem z usług WPW S.A., korzystający są zobowiązani do umieszczenia wszystkich swoich rzeczy w szafce znajdującej się w szatni oraz do prawidłowego zamknięcia szafki przy użyciu transpondera. (dowód: karta nr 66-68, 70-85) 3. Mając powyższe ustalenia na uwadze Prezes Urzędu zważył, co następuje: 3.1. Zagrożenie interesu publicznoprawnego. Podstawą do rozstrzygania sprawy w oparciu o przepisy ustawy o ochronie ( ) jest uprzednie zbadanie przez Prezesa Urzędu, czy w danej sprawie zagrożony został interes publicznoprawny. Stwierdzenie, że to nastąpiło pozwala na realizację celu tej ustawy, wskazanego w art. 1 ust. 1, którym jest określenie warunków rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasady podejmowanej w interesie publicznoprawnym ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentów. W opinii Prezesa Urzędu rozpatrywana sprawa ma charakter publicznoprawny, albowiem wiąże się z ochroną interesu wszystkich konsumentów, którzy są lub będą klientami Parku Wodnego. Interes publicznoprawny przejawia się także w postaci zbiorowego interesu konsumentów. Innymi słowy - naruszenie zbiorowego interesu konsumentów jest jednocześnie naruszeniem interesu publicznoprawnego. Zatem uzasadnione było w niniejszej sprawie podjęcie przez Prezesa Urzędu działań przewidzianych w ustawie o ochronie ( ). 3.2. Oznaczenie przedsiębiorcy Przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 pkt 1 ustawy o ochronie ( ) jest w szczególności przedsiębiorca określony w przepisach ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (j.t. Dz.U. z 2007 r., Nr 155, poz. 1095 ze zm.), tj. m.in. osoba prawna wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Strona postępowania Wrocławski Park Wodny S.A. z siedzibą we Wrocławiu - jest spółką prawa handlowego, 5

której art. 12 ustawy kodeks spółek handlowych przyznaje osobowość prawną. Spółka prowadzi działalność gospodarczą, której zakres został określony w wypisie z KRS, numer 0000222251, polegającą m.in. na działalności obiektów sportowych oraz obiektów służących poprawie kondycji fizycznej. Zatem Park Wodny jest przedsiębiorcą w rozumieniu wskazanych przepisów. 3.3. Przesłanki naruszenia art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów W ramach niniejszego postępowania postawiono przedsiębiorcy zarzut stosowania niezgodnej z prawem praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów polegającej na zamieszczeniu we wzorcach umownych p.n. Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego, Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego i Uznanie długu zapisów, które są postanowieniami umownymi wpisanymi na podstawie art. 479 45 Kodeksu postępowania cywilnego do Rejestru. Art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie (...) stanowi, iż Zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów., natomiast art. 24 ust. 2 określa, iż Przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się godzące w nie bezprawne działanie przedsiębiorcy, w szczególności: 1) stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art. 479 45 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. (...). Do stwierdzenia zatem praktyki z art. 24 ust. 2 pkt 1) ustawy o ochronie (...) konieczne jest wykazanie, że spełnione zostały łącznie następujące przesłanki: 1) bezprawność działań przedsiębiorcy, polegająca na stosowaniu postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do Rejestru, 2) naruszenie tymi działaniami zbiorowego interesu konsumentów. Zbiorowe interesy konsumentów podlegają ochronie przed działaniami przedsiębiorców, które są sprzeczne z prawem, tj. przepisami określonych aktów prawnych, a także sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami. Jak wspomniano wyżej, zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1) ustawy o ochronie ( ), za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów uważa się w szczególności stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do Rejestru. Należy w tym miejscu wskazać, iż wzorce umowne wykorzystywane przy zawieraniu umów z konsumentami mogą być poddane kontroli abstrakcyjnej. Kontroli abstrakcyjnej wzorca jako takiego (art. 479 36 479 45 k.p.c.) dokonuje się niezależnie od tego, czy postanowienia wzorca były, czy też nie były zastosowane przy konkretnej umowie. Kontrola taka obejmuje klauzule pojedyncze lub zbiorowe (cały wzorzec lub jego fragment). Oceny postanowień w wypadku kontroli abstrakcyjnej dokonuje Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów i wyłącznie do kompetencji tego Sądu należy uznanie postanowień wzorców umownych za niedozwolone. Art. 479 43 k.p.c. rozszerza prawomocność wyroku wydanego w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone na osoby trzecie. Skutek tzw. prawomocności rozszerzonej następuje od chwili wpisania wzorca umowy do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, prowadzonego przez Prezesa Urzędu, o którym mowa w art. 479 45 2 k.p.c. Konsekwencją umieszczenia postanowienia umownego w w/w rejestrze jest to, że posłużenie 6

się nim będzie miało skutek wprowadzenia do umowy elementu bezwzględnie przez prawo zakazanego. Wpis do rejestru niedozwolonych postanowień umownych oznacza, że od tego momentu stosowanie takiej klauzuli jest zakazane we wszystkich wzorcach umownych. Powyższe stanowisko Prezesa Urzędu zgodne jest z orzecznictwem Sądu Najwyższego, który w uchwale z dnia 13 lipca 2006 r. (Sygn. akt III SZP 3/06) stwierdził, iż ( ) stosowanie postanowień wzorców umów o treści tożsamej z treścią postanowień uznanych za niedozwolone prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i wpisanych do rejestru, o którym mowa w art. 479 45 2 k.p.c., może być uznane w stosunku do innego przedsiębiorcy za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów ( ). W uzasadnieniu do powyższej uchwały Sąd uznał m.in., że ( ) praktyka naruszająca zbiorowe interesy konsumentów art. 23a u.ok.ik. [obecnie art. 24] obejmuje również przypadki wprowadzania jedynie zmian kosmetycznych polegających na przestawieniu wyrazów lub zastąpieniu jednych wyrazów innymi, jeżeli tylko wykładnia postanowienia pozwoli stwierdzić, że jego treść mieści się w hipotezie zakazanej klauzuli. Stosowanie klauzuli o zbliżonej treści do klauzuli wpisanej do rejestru godzi przecież tak samo w interesy konsumentów, jak stosowanie klauzuli identycznej, co wpisana do rejestru ( ). Przyjęta powyżej rozszerzająca wykładnia art. 23a ustawy o ochronie ( ) znajduje również uzasadnienie w dyrektywach 93/13 oraz 98/27 a także orzecznictwie ETS dotyczącym zasady efektywności ( ). Nie jest zatem konieczna dokładna, literalna identyczność klauzuli wpisanej do rejestru i klauzuli z nią porównywanej i stąd niedozwolone będą także takie postanowienia umów, które mieszczą się w hipotezie klauzuli wpisanej do rejestru, której treść zostanie ustalona w oparciu o dokonaną jej wykładnię. 3.3.1. Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie I i II sentencji decyzji. Ad 1) Pierwsza przesłanka naruszenia art. 24 ust. 2 pkt 1) ustawy o ochronie ( ) - bezprawność działań przedsiębiorcy Jak już wskazano wyżej, przedmiotem niniejszego postępowania jest wykazanie, że zakwestionowane przez Prezesa Urzędu postanowienia ww. wzorców umownych są tożsame z treścią postanowień uznanych za niedozwolone prawomocnymi wyrokami SOKiK i wpisanymi do Rejestru pod pozycjami: 932, 1490, 916, 28, 31, 1785, 41 i 596. Postanowienie o treści: ( ) uiszczone opłaty nie podlegają zwrotowi, zamieszczone w Regulaminie części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego i Regulaminie obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego. SOKiK wyrokiem z dnia 17 listopada 2005 r. (sygn. akt XVII Amc 53/05) uznał za niedozwolone postanowienie, zgodnie z którym W przypadku unieważnienia członkostwa w Klubie, wpisowe oraz opłata abonamentowa nie podlega zwrotowi. Postanowienie to zostało następnie wpisane do Rejestru pod poz. 932. Uzasadniając swoje stanowisko Sąd wskazał, iż stanowi ono ( ) niedozwoloną klauzulę umowy określoną w art. 385 3 pkt 3 kc przewidującą utratę prawa żądania zwrotu świadczenia konsumentowi uiszczonej zapłaty za świadczenie nie wpłacone w całości lub części, jeżeli konsument zrezygnuje z zawarcia umowy lub jej wykonania. ( ) Rodzi to negatywne skutki finansowe dla konsumenta ( ). Poza tym powyższe konsekwencje nie są zróżnicowane od przyczyn ustania członkostwa tj. nie zawinionych i zawinionych przez członka, co w tym ostatnim przypadku usprawiedliwia poniesienie w/w konsekwencji. Również w wyroku z dnia 26 marca 2008 r. (sygn. akt XVII Amc 265/07) SOKiK uznał 7

za niedozwolone postanowienie o treści: Kwota opłaty za usługę jest wnoszona za cały okres i nie podlega zwrotowi, nawet jeżeli Abonent wcześniej z niej zrezygnuje. (poz. 1490 Rejestru). W niniejszej sprawie Park Wodny, podobnie jak w przytoczonych powyżej klauzulach abuzywnych, nie przewidział możliwości zwrotu opłaty za niewykonaną w całości lub części usługę nawet w przypadku, gdy jej niewykonanie wynikało z jego winy. Tym samym arbitralnie narzucił konsumentom swoje zdanie w sposób niedopuszczający sprzeciwu. Udowodniono zatem, iż ww. postanowienie wzorców umownych p.n. Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego i Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego mieści się w hipotezie klauzul wpisanych do Rejestru pod poz. 932 i 1490. Postanowienie o treści: W przypadku zakwestionowania zasadności obciążenia kosztami usługi lub towaru, sporządzony zostanie odpowiedni materiał wyjaśniający. W przypadku potwierdzenia zakupu lub skorzystania przez korzystającego z usługi, opłatę w wysokości zryczałtowanych kosztów sporządzenia materiału wyjaśniającego w wysokości 50 zł ponosi korzystający. zamieszczone w Regulaminie części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego i Regulaminie obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego. Wyrokiem SOKiK z dnia 11 września 2006 r. (sygn. akt XVII Amc 157/05) za klauzulę abuzywną zostało uznane postanowienie o treści: W przypadku nieuzasadnionej reklamacji Zamawiającego zostanie on obciążony kosztami obsługi reklamacji poniesionymi przez Wykonawcę w tym kosztami związanymi z przyjazdem serwisu (poz. 916). Tym samym Sąd uznał za zasadne stanowisko Prezesa Urzędu, zgodnie z którym zapis ten umożliwia obciążenie konsumenta zobowiązaniem pieniężnym już na etapie samodzielnej oceny, dokonanej przez przedsiębiorcę, co do zasadności reklamacji. Przedsiębiorca bez konieczności oczekiwania np. na rozstrzygnięcie sądu w sprawie słuszności racji konsumenta, może zobowiązać go do pokrycia wszelkich kosztów z tytułu obsługi reklamacji. Zapis ten może powodować, że konsumenci będą obawiać się konieczności poniesienia powyższych kosztów, w wyniku czego nie będą korzystać z prawa do dochodzenia swoich roszczeń. O tym, czy przedsiębiorcy przysługuje prawo do pokrycia kosztów, nawet w sytuacji gdy reklamacja konsumenta nie była słuszna, powinien ewentualnie decydować sąd, a nie autorytatywnie przedsiębiorca, po dokonaniu oceny stanu faktycznego ze swojego punktu widzenia. Dlatego też powyżej przytoczone postanowienie może naruszać art. 385 1 1 k.c. stanowiący, że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Klauzule o zbliżonej treści: Jeżeli po zakończeniu postępowania reklamacyjnego reklamacja Posiadacza karty nie została w całości lub części uznana, PKO BP S.A. ma prawo do obciążenia rachunku kwotą należnych opłat" oraz za rozpatrzenie nieuzasadnionej reklamacji 20,00 zł" zostały uznane za niedozwolone wyrokiem SOKiK z dnia 30 września 2002r. (sygn. akt XVII Amc 47/01) i wpisane do Rejestru pod poz. 31 i 28. Uzasadniając swoje stanowisko Sąd wskazał, iż pobieranie opłat za nieuzasadnioną reklamację oznacza przyznanie sobie przez Bank uprawnienia do dokonywania wiążącej interpretacji umowy rachunku bankowego. Ocenia on bowiem jednostronnie zasadność reklamacji i ewentualnie wyciąga konsekwencje fiskalne wobec drugiej strony umowy. Taki stan rzeczy narusza dobre obyczaje i stanowi przejaw posługiwania się przez Bank w obrocie z konsumentami niedozwoloną klauzulą umowną w rozumieniu art. 385 1 1 kc i art. 385 3 pkt 9 kc. 8

Jak wynika z materiału dowodowego negowane postanowienie ma zastosowanie w przypadku składania przez konsumenta reklamacji w związku zagubieniem transpondera. W takiej sytuacji cyt: ( ) wszczynane jest postępowanie wyjaśniające mające na celu odnalezienie transpondera. Jest ono bezpłatne. Opłata 50 zł jest za sporządzenie materiału z monitoringu, który jest sporządzany w przypadku, gdy klient kwestionuje wyniki postępowania wyjaśniającego ( ) karta nr 9. Analizując treść kwestionowanego postanowienia, które tak samo jak postanowienie wpisane do Rejestru dotyczy reklamacji, należy stwierdzić, iż wywiera ono dla konsumenta takie same skutki, jak przytoczone powyżej klauzule abuzywne. Przyznaje bowiem Parkowi Wodnemu wyłączne prawo do subiektywnej oceny, co do zasadności reklamacji i tylko od tej opinii zależy, czy konsument zostanie obciążony kwotą 50 zł. Tym samym, pomimo odmienności wynikających z użytych zwrotów i wyrazów, stwierdzić należy tożsamość porównywanych zapisów z postanowieniami wpisanymi do Rejestru pod. poz. 916, 28 i 31. Postanowienie treści: Wrocławski Park Wodny S.A. nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy pozostawione w szatniach i szafkach zamieszczone w Regulaminie części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego i Regulaminie obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego. SOKiK w wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r. (sygn. akt XVII Amc 605/09) uznał za niedozwolone postanowienie o terści: Klub Remplus nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy członków klubu przechowywane w szafkach lub pozostawione w innym miejscu na terenie klubu.", które zostało wpisane do Rejestru pod poz. 1785. W niniejszym przypadku wskazać także należy na uchwałę Sądu Najwyższego z 16 grudnia 1977r. (IIICZP94/77, OSNCP 1978, poz. 134) zgodnie z którą z chwilą oddania kurtki w szatni dyskoteki, restauracji, basenu dochodzi do zawarcia umowy przechowania pomiędzy konsumentem, a podmiotem prowadzącym lokal. Przedmiotem umowy przechowania jest, zgodnie z przepisem art. 835 kc, zobowiązanie się przechowawcy do zachowania w stanie niepogorszonym rzeczy ruchomej oddanej mu na przechowanie. Od tej odpowiedzialności nie zwalnia ogłoszenie, że zakład nie ponosi odpowiedzialności za pozostawioną odzież. Niewątpliwie, aby skorzystać z usług Parku Wodnego konsument musi przebrać się w odpowiedni strój oraz pozostawić swoje rzeczy w wyznaczonym do tego miejscu w szafkach w szatni oraz w samej szatni. Natomiast na Parku Wodnym, w myśl powyższych przepisów, ciąży odpowiedzialność za szkody powstałe na skutek braku dbałości i troski o mienie konsumenta, który powinien mieć zapewnione bezpieczne warunki do przechowania własnych rzeczy w czasie korzystania z usług przedsiębiorcy. Tym samym, kwestionowane postanowienie o treści: Wrocławski Park Wodny S.A. nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy pozostawione w szatniach i szafkach stanowi niedozwoloną klauzulę umowną w rozumieniu art. 385 1 1 kc i art. 385 3 pkt 2 kc. Mając powyższe na uwadze, uznać należy, iż skutek stosowania omawianego postanowienia jest tożsamy ze skutkiem stosowania klauzuli wpisanej do Rejestru pod nr 1785. Tym samym, pomimo odmienności wynikających z użytych zwrotów i wyrazów, stwierdzić należy tożsamość porównywanych zapisów. Postanowienie o treści: Podpisujący niniejsze zobowiązanie oraz WPW zgodnie ustalają że w przypadku ewentualnych sporów sądem właściwym miejscowo do ich 9

rozstrzygnięcia jest Sąd powszechny właściwy dla WPW zamieszczone we umownym pn. Uznanie długu wzorcu Wyrokiem SOKiK z dnia 31 stycznia 2003 r., (sygn. akt XVII Amc 31/02) za niedozwolone zostało uznane postanowienia treści : Wszelkie spory wynikłe na tle zawartej umowy podlegają wyłączności sądu powszechnego dla siedziby firmy przyjmującej zlecenie (poz. 41 Rejestru). Natomiast, na podstawie SOKiK, z dnia 17 października 2005 r. (sygn. akt XVII Amc 78/04), pod poz. 596 w Rejestrze zostało wpisane postanowienie o treści: Wszelkie spory między Biurem i Uczestnikiem w sprawach zawartej między nimi umowy są rozstrzygane przez rzeczowo właściwy Sąd w Nowym Sączu.. W myśl obowiązujących przepisów, w sprawach cywilnych sądem właściwym miejscowo jest sąd miejsca zamieszkania pozwanego (właściwość ogólna art. 27 k.p.c), bądź ewentualnie sąd właściwy ze względu na miejsce wykonania umowy (właściwość przemienna art. 34 k.p.c.). Kwestie właściwości sądu, zgodnie z dyspozycją art. 385³ pkt 23 k.c,. nie mogą być wyłączane, ponieważ mogą stanowić dodatkową dolegliwość dla konsumenta, a także ograniczać realizację przysługujących mu praw. Zatem wskazanie w kwestionowanym postanowieniu umownym, iż Sąd powszechny właściwy dla WPW, jest wyłącznie właściwy do rozpoznania spraw spornych,ogranicza ustawowe prawa konsumenta, kształtując stosunki między stronami umowy w ten sposób, iż narzuca właściwość Sądu Rejonowego we Wrocławiu, w obszarze którego znajduje się siedziba Parku Wodnego. Zgodnie z powyższym Prezes Urzędu uznał, iż treść kwestionowanego postanowienia zamieszczonego we wzorcu umownym p.n. Uznanie długu jest niezgodna z art. 385³ pkt 23 k.c. Wykazano jednocześnie, iż kwestionowany zapis umowy mieści się w hipotezie powyżej wymienionej klauzuli, wpisanej do Rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone pod poz. 41 i 596, czego nie naruszają odmienności wynikające z różnic w sformułowaniu i użytych zwrotach porównywanych klauzul. Zauważyć także należy, iż SOKiK wielokrotnie już i konsekwentnie orzekał w tym przedmiocie, o czym świadczą m.in. klauzule wpisane do Rejestru pod poz. 1033, 388, 361, 92. Ad 2) Druga przesłanka naruszenia art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1) ustawy o ochronie ( ) naruszenie zbiorowego interesu konsumentów W myśl art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów stosowanie postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone jest praktyką naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Mówiąc o zbiorowym interesie konsumentów należy zaznaczyć, iż ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów nie podaje jego definicji, wskazując jednak w art. 24 ust. 3, że nie jest nim suma indywidualnych interesów konsumentów. O tym, czy naruszony został interes zbiorowy, nie zawsze przesądza kryterium ilościowe, ponieważ niekiedy jeden ujawniony przypadek naruszenia prawa konsumenta może być przejawem często lub nawet powszechnie stosowanej praktyki naruszającej interes zbiorowy. W niniejszej sprawie bez wątpienia mamy do czynienia z prawami licznej grupy konsumentów - wszystkich konsumentów będących klientami Parku Wodnego. W rozpatrywanym stanie faktycznym zachowanie nie dotyczy interesów poszczególnych osób, których sprawy mają charakter jednostkowy, indywidualny i nie dający się porównać z innymi, lecz mamy do czynienia z uprawnieniami określonego kręgu konsumentów, których sytuacja jest identyczna i wspólna dla całej, licznej grupy obecnych i przyszłych kontrahentów przedsiębiorcy. 10

Mając powyższe na względzie, Prezes Urzędu stwierdził, że zostały spełnione łącznie wszystkie przesłanki niezbędne dla zakwalifikowania opisanych działań jako praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, określonej w art. 24 ust. 2 pkt 1) ustawy o ochronie (...). 3.3.2. Zaniechanie stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów. Zgodnie z art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie ( ) nie wydaje się decyzji, o której mowa w art. 26, jeżeli przedsiębiorca zaprzestał stosowania praktyki, o której mowa w art. 24, w takim przypadku Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i stwierdzającą zaniechanie jej stosowania. Jednocześnie, w myśl art. 27 ust. 3 ustawy o ochronie ( ) ciężar udowodnienia okoliczności, iż przedsiębiorca zaniechał stosowania praktyki, o której mowa w art. 24 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów spoczywa na tymże przedsiębiorcy. Stanowi to konsekwencję tego, iż to przedsiębiorca wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne z udowodnienia okoliczności, o której mowa w przedmiotowym przepisie. Z dniem 31 października 2011 r., na mocy zarządzenia Prezesa Zarządu Wrocławskiego Parku Wodnego S.A., dokonano zmiany we wzorcach umownych p.n. Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego i Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego poprzez nadanie nowego brzmienia kwestionowanym przez Prezesa Urzędu postanowieniom. Jednocześnie, z dniem 31 października 2011 r., wykreślono we wzorcu umownym p.n. Uznanie długu zapis dotyczący właściwości sądowej (patrz pkt 2.5 ustaleń stanu faktycznego). Na poparcie powyższego Park Wodny przedstawił nowe wzorce umowne regulaminy oraz druk uznania długu - w których dokonano ww. zmian. Zdaniem Prezesa Urzędu zmiana treści kwestionowanych zapisów dotyczących zwrotu opłat i obciążania konsumenta opłatą za sporządzenie materiału wyjaśniającego, a także wykreślenie postanowienia stanowiącego, iż w przypadku sporów sprawy będą rozpatrywane przez sąd powszechny właściwy dla Parku Wodnego, a także wprowadzenie do obrotu nowych wzorców umownych, zniosło bezprawność w zakresie tożsamości kwestionowanych postanowień z klauzulami abuzywnymi wpisanymi do Rejestru pod poz. 932, 1490, 916, 28, 31, 41 i 596. Wyłączono bowiem stosowanie zasady opisanej w tych postanowieniach wobec konsumentów. Mając to na uwadze uznać należało, iż z dniem 31 października 2011r. Park Wodny zaniechał stosowania praktyki opisanej w art. 24 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie ( ) Wobec powyższego należało orzec, jak w pkt I sentencji decyzji. W niniejszej sprawie Park Wodny przysłał nowe wzorce umowne p.n..n. Regulamin obiektu Wrocławskiego Parku Wodnego i Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego, w których z dniem 31 października 2011 r. kwestionowane postanowienie o treści: Wrocławski Park Wodny S.A. nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy pozostawione w szatniach i szafkach zastąpiono postanowień w brzmieniu: Przed skorzystaniem z usług WPW S.A., korzystający są zobowiązani do umieszczenia wszystkich swoich rzeczy w szafce znajdującej się w szatni. Wrocławski Park Wodny S.A. nie ponosi odpowiedzialności za rzeczy pozostawione w szatni poza szafką oraz w szafce nieprawidłowo zamkniętej.. Konsekwencją takiego zapisu był brak odpowiedzialności ze strony Parku Wodnego za rzeczy pozostawione przez konsumenta poza szafką. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż niektóre przedmioty, ze względu na swoje gabaryty lub przeznaczenie, nie mogą być umieszczone w szafce np. wózek inwalidzki, nosidełka dla niemowlaków itp. Ponadto zwrot nieprawidłowo 11

zamknięta szafka był zapisem niekonkretnym, umożliwiającym Parkowi Wodnemu subiektywną ocenę, czy szafka została zamknięta prawidłowo przez konsumenta. Zatem taki zapis był niezgodny z treścią przytoczonego powyżej art. 835 k.c. oraz wywoływał dla konsumenta takie same skutki, jak postanowienie wpisane do rejestru pod. poz. 1785. Jednakże w dniu 27 stycznia 2012 r., na mocy zarządzenia Prezesa Wrocławskiego Parku Wodnego S.A. nr 2/1/2012 z dnia 27 stycznia 2012 r., Park Wodny zmodyfikował treść kwestionowanego postanowienia nadając mu brzmienie Przed skorzystaniem z usług WPW S.A., korzystający są zobowiązani do umieszczenia wszystkich swoich rzeczy w szafce znajdującej się w szatni oraz do prawidłowego zamknięcia szafki przy użyciu transpondera. Taka konstrukcja zapisu nie wyłącza ani nie ogranicza odpowiedzialności Parku Wodnego za rzeczy pozostawione przez konsumentów. Natomiast w przypadku jakichkolwiek sporów, każda ze stron może dochodzić swoich racji na drodze sądowej. Wobec powyższego Prezes Urzędu uznał, iż nowa treść kwestionowanego postanowienia zniosła bezprawność w zakresie jego tożsamości z klauzulą abuzywną wpisaną do Rejestru pod poz. 1785, wyłączając tym samym stosowanie zasady opisanej w tym postanowieniu wobec konsumentów. Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak w pkt II sentencji decyzji. 3.4. Rozstrzygnięcie zawarte w pkt III sentencji decyzji Zgodnie z art.106 ust.1 pkt 4 ustawy o ochronie ( ), Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10 % przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie dopuścił się stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24. Z treści przepisu wynika, iż ww. kara ma charakter fakultatywny. W związku z tym Prezes Urzędu w ramach uznania administracyjnego decyduje, czy zasadne jest w danej sprawie nałożenie kary. Ustawa nie zawiera katalogu przesłanek, od których uzależniona jest decyzja o nałożeniu kary. Jedynie w art. 111 ustawy o ochronie ( ) wskazano, iż Przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych, o których mowa w art. 106-108, należy uwzględnić w szczególności okres, stopień oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy, a także uprzednie naruszenie przepisów ustawy. W rozpatrywanej sprawie, w punkcie I i II sentencji decyzji stwierdzono, żem Park Wodny naruszył zakaz, o którym mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1) ustawy o ochronie ( ). Zakaz ten ma charakter bezwzględny, tym samym nie istnieją przesłanki natury prawnej, które umożliwiały zalegalizowanie tych praktyk. Spełniona jest zatem podstawowa przesłanka warunkująca nałożenie kary pieniężnej. Prezes Urzędu uznał więc za uzasadnione w niniejszej sprawie, wobec uznania, iż Park Wodny stosował praktyki opisane w punkcie I i II sentencji decyzji, nałożenie na przedsiębiorcę kary pieniężnej. Dopuszczenie się naruszenia przepisów ustawy może nastąpić zarówno umyślnie (tj. kiedy przedsiębiorca miał taki zamiar), jak też i nieumyślnie (tj. kiedy przedsiębiorca nie miał na celu działania niezgodnego z normami wynikającymi z przepisów tej ustawy). Kara pieniężna może zostać nałożona także w przypadku, gdy przedsiębiorca choćby nieumyślnie dopuścił się określonego czynu (art. 106 ust. 1 ustawy o ochronie ( )). Oznacza to, że kara może być nałożona, także wtedy, gdy po stronie przedsiębiorcy nie będzie występować wina, rozumiana jako świadomość bezprawności zachowania. 12

Nakładając karę pieniężną określoną w art. 106 ust. 1 pkt. 4 ww. ustawy o ochronie Prezes Urzędu wziął pod uwagę konieczność ustalenia, czy określone w ww. przepisie naruszenie dokonane było co najmniej nieumyślnie. Z tego względu, nakładając karę pieniężną, Prezes Urzędu wziął pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, które wskazywać mogą na nieumyślny charakter naruszenia przez Park Wodny zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Niezależnie od powyższego, już stwierdzenie nieumyślności zakwestionowanej praktyki daje podstawę do nałożenia na Park Wodny kary pieniężnej, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie ( ). Fakt nałożenia kary podkreślać ma naganność zachowania podmiotu, który dopuścił się stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, a tym samym naruszył ustawę o ochronie konkurencji i konsumentów. Kara pieniężna nakładana przez Prezesa Urzędu pełni funkcję represyjną, prewencyjną oraz edukacyjną. Funkcja represyjna ma stanowić dolegliwość dla przedsiębiorcy łamiącego prawo oraz ma na celu przymuszenie go do powstrzymania się od podobnych działań. Funkcja prewencyjna oraz edukacyjna mają na celu powstrzymanie przedsiębiorcy stosującego praktykę oraz innych przedsiębiorców przed stosowaniem w przyszłości tego typu praktyk w obrocie z konsumentami. Określając wysokość kary za naruszenia zakazu, o jakim mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1) ustawy o ochronie ( ) Prezes Urzędu wziął pod uwagę fakt, iż Park Wodny dokonał zaniechania stosowania praktyki opisanej w pkt I sentencji. Dlatego też ustalenie kary w przedmiotowej sprawie miało charakter wieloetapowy, co spowodowane było zaistnieniem w postępowaniu okoliczności mających wpływ na jej wysokość. Ustalając wymiar kary pieniężnej Prezes Urzędu w pierwszej kolejności dokonał oceny wagi stwierdzonych praktyk i na tej podstawie ustalił kwotę bazową, stanowiącą podstawę do dalszych ustaleń wysokości kary, a następnie w oparciu o zaistniałe w sprawie okoliczności mające wpływ na wysokość kary dokonał gradacji ustalonej kwoty bazowej. Podstawą obliczenia wysokości kary, o której mowa w pkt III sentencji decyzji, jest przychód osiągnięty przez Park Wodny w roku poprzedzającym rok nałożenia kary tj. kwota (tajemnica przedsiębiorstwa) zł (dane wg: sprawozdania o przychodach, kosztach i wyniku finansowym oraz o nakładach na środki trwałe F-01/I-01 za 2011 r., karta nr 95-100). W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której konsument wykazuje zainteresowanie ofertą przedsiębiorcy, zamierza zawrzeć odpowiedni kontrakt. Z kolei działanie przedsiębiorcy to stosowanie praktyki polegającej na takim opracowaniu wzorca umowy, który zawiera w swojej treści postanowienie tożsame z zapisem uznanym przez SOKiK za niedozwolony. Wskazać należy, iż konsument podejmując decyzję o zawarciu umowy w oparciu o narzucony mu przez przedsiębiorcę wzorzec zawierający bezprawne zapisy nie ma możliwości rzeczywistego wpływu na istnienie i treść zawartych w nim postanowień. Strona zawierająca umowę według narzuconego wzorca jest nim związana z chwilą zawarcia umowy. Jednocześnie, to na przedsiębiorcy prowadzącym działalność gospodarczą, jako na profesjonaliście, ciąży obowiązek działania zgodnie z obowiązującymi normami prawa. Kara pieniężna wymierzona została za stosowanie przez Park Wodny praktyki polegającej na zamieszczeniu w stosowanych przez tego przedsiębiorcę wzorcach umownych p.n.: Regulamin części rekreacyjnej Wrocławskiego Parku Wodnego, Regulamin obiektu 13

Wrocławskiego Parku Wodnego i Uznanie długu postanowień tożsamych z klauzulami abuzywnymi wpisanymi do Rejestru pod poz. 932, 1490, 916, 28, 31, 1785, 41 i 596. Wymierzając karę w niniejszej sprawie Prezes Urzędu wziął po uwagę również kilkumiesięczny (od kwietnia do października 2011 r.) okres stosowania stwierdzonych praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów polegających na zamieszczeniu w regulaminach Parku Wodnego niedozwolonych postanowień umownych oraz trzyletni (od czerwca 2008 r. do października 2011 r.) okres stosowania stwierdzonych praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów polegających na zamieszczeniu we wzorcu umownym p.n. Uznanie długu klauzuli abuzywnej dotyczącej właściwości sadowej. Mając powyższe na uwadze Prezes Urzędu uznał, iż waga omawianych naruszeń w niniejszej sprawie kształtuje się na poziomie 0,1 % przychodu osiągniętego przez Park Wodny w 2011 r. Tym samym ustalona przez Prezesa Urzędu kwota bazowa stanowiąca równowartość (tajemnica przedsiębiorstwa) % przychodu osiągniętego przez przedsiębiorcę wynosi (po zaokrągleniu do zł.) (tajemnica przedsiębiorstwa) zł. Dokonując ustalenia ostatecznego wymiaru kary pieniężnej nałożonej na Park Wodny rozważono również zastosowanie zaistniałych w postępowaniu okoliczności łagodzących, jak i zaostrzających wymiar kary. Prezes Urzędu uwzględniając poszczególne ww. okoliczności miał na uwadze całokształt zebranego w postępowaniu materiału dowodowego. W przedmiotowej sprawie okolicznością łagodzącą, mającą wpływ na wymiar kary, był fakt zaniechania przez przedsiębiorcę stosowania powyżej wskazanych praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Jednocześnie Prezes Urzędu nie dopatrzył się okoliczności obciążających, które mogłyby wpłynąć na zaostrzenie wymiaru kary. Uwzględnienie wskazanej powyżej okoliczności obniżającej wymiar kary uzasadnia jej obniżenie o (tajemnica przedsiębiorstwa) % tj. o kwotę (po zaokrągleniu do zł) (tajemnica przedsiębiorstwa) zł co spowodowało, że ostateczna wysokość kary wynosi (tajemnica przedsiębiorstwa) zł. Po myśli art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów maksymalną karą, jaką mógłby w niniejszej sprawie zastosować Prezes Urzędu byłaby kara na poziomie 10% przychodu uzyskanego przez Park Wodny w 2011 roku, to jest kara w wysokości (tajemnica przedsiębiorstwa) zł. Kara pieniężna orzeczona w punkcie III sentencji niniejszej decyzji stanowi (tajemnica przedsiębiorstwa) % przychodu przedsiębiorcy za rok 2011 r. czyli (tajemnica przedsiębiorstwa) % kary, jaka mogłaby być w tym przypadku nałożona. Zdaniem Prezesa Urzędu, tak określona kara spełni zarówno rolę represyjną, jako sankcja i dolegliwość za naruszenie przepisów ustawy o ochronie konkurenci i konsumentów, jak i prewencyjną, zapobiegając ponownemu ich naruszeniu. Nie bez znaczenia jest też jej walor wychowawczy, w tym wymiar ogólny, odstraszający dla innych przedsiębiorców działających w branży przed podobnym naruszaniem słusznych interesów konsumentów. Przyjmując wspomniane ww. wcześniej okoliczności naruszenia przepisów ustawy o ochronie (...), jak również fakt, iż kara winna być orzekana na poziomie wystarczającym do osiągnięcia zamierzonego celu i odczuwalna dla przedsiębiorcy, Prezes Urzędu postanowił nałożyć karę w wysokości określonej, jak w punkcie III sentencji decyzji. Zgodnie z art. 112 ust. 1 ustawy o ochronie ( ) karę pieniężną należy uiścić w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszej decyzji na konto Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Warszawie: NBP O/O Warszawa 51101010100078782231000000. 14

Stosownie do treści art. 81 ust. 1 ustawy o ochronie ( ), w związku z art. 479 28 2 k.p.c., od niniejszej decyzji przysługuje stronie odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w terminie dwutygodniowym od dnia jej doręczenia, za pośrednictwem Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów - Delegatury Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów we Wrocławiu. Z up. Prezesa UOKiK Dyrektor UOKiK Del. Wrocław Zbigniew Jurczyk 15