Katedra i Klinika Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Akademii Medycznej w Warszawie Stabilizacja zewnętrzna dr hab. n med. Grzegorz Szczęsny
W wysoko rozwiniętych krajach około 3% populacji (tj w Polsce ok. 1 200 000 osób) ulega corocznie urazom wymagając pomocy lekarskiej, w tym złamaniom
w miejscu pracy drogowe wypadki 118 000 112 000 ranni 118 000 52 000 zabici 7 000 5200
Leczenie złamań: 1. Zachowawcze gipsowy 2. Czynnościowe wyciąg 3. Operacyjne stabilizacja wewnętrzna: - śruby - płytki - śródszpikowe 4. Operacyjne stabilizacja zewnętrzna: - jedno/wielo-płaszczyznowe - jedno/dwu-stronne - rurowe - cyrkularne
Stabilizacja zewnętrzna wskazania: 1. Złamania, w których utrata kontroli nad tkankami miękkimi grozi poważnymi komplikacjami takimi jak ropienie, martwica i zaburzenia naczyniowo-nerwowe 2. Złamania, w których celowe jest stosowanie kompresji lub dystrakcji odłamów. 3. Złamania współistniejące z ciężkimi obrażeniami ogólnoustrojowymi, w których ryzyko znieczulenia operacyjnego ogranicza wskazania do stabilizacji wewnętrznej
Stabilizacja zewnętrzna wskazania cd...: 4. Złamania powikłane ropieniem, stawem rzekomym, zrostem opóźnionym lub brakiem zrostu. 5. Wrodzonych lub nabytych anatomicznych zaburzeń układu ruchu. 6. Artrodezy. 7. Badawcze.
Wskazania względne: 1. złamania miednicy 2. w zabiegach rekonstrukcyjnych po osteotomii (dzieci) 3. stabilizacja po resekcji nowotworów kości 4. złamania wymagające wtórnej rekonstrukcji naczyń i nerwów 5. w replantacjach kończyn 6. w korekcjach wrodzonych przykurczów w obrębie stawów 7. u chorych wymagających dalszej diagnostyki i leczenia, wymagających transportu 8. w uszkodzeniach aparatu więzadłowego stawu kolanowego
Stabilizacja zewnętrzna przeciwwskazania: 1. Brak odpowiedniego zaplecza (zespół lekarski, blok operacyjny, sprzęt itp.) 2. Współpraca chorego akceptacja metody 3. Odpowiednia higiena osobista chorego 4. Finansowanie
Powikłania stabilizacji zewnętrznej: Wczesne: 1. Śródoperacyjne 2. Okołooperacyjne Późne: 1. Zakażenia bakteryjne (30%) 2. Utrata stabilizacji osteoliza dookoła wkrętów 3. Destabilizacja działalność chorego
MALGAIGNE 1840 - idea użycia stabilizatora rzepki MALGAIGNE 1843 - pierwsze opisane doświadczenia - zabieg wykonany u chorego VON HEINE, Praga, 1878 po raz pierwszy użył stabilizatora zewnętrznego do leczenia złamań trzonów kości długich używając wszczepów z kości słoniowej
KEETLEY opisał w 1893 roku w Lancecie technikę zespalania złamań trzonów kości długich używając aparatu z metalowymi wkrętami PARKHILL Denver, 1897 - bone clamp ALBIN LAMBOTTE - 1902, rozpoczął kliniczną erę stabilizacji zewnętrznej. W 1907 opublikował swój aparat do stabilizacji złamań trzonów kości długich
stabilizator Malgaigne
stabilizator Lambotte a
Stabilizator Parkhill'a i Lambotte'a
Stabilizator Hoffmanna i w modyfikacji Vidala
Stabilizator rurowy AO
Stabilizator rozciągowo dociskowy Greifensteinera
"Bio-roll" - Lazo-Zbikowski
Aparat Hiercholzera
Podwójna rama Vidala
Stabilizator Skoblina
Aparat Gellerta Aparat CZ-1
Możliwość leczeni rozległych ubytków kostnych transport kostny
Stabilizator ramowy o konstrukcji namiotowej R Konzala
Możliwości zastosowania stabilizatora do płatów przeniesionych (wędrujących) w chirurgii rekonstrukcyjnej
Stabilizacja stawu promieniowo - nadgarstkowego
Stabilizator do leczenia złamań dalszej nasady kości ramiennej
Stabilizator do leczenia złamań miednicy
System BHH MIKROMED
CZ-1
CZ-2
Czynnościowa metoda leczenia złamań: za pomocą szyny Grucy w modyfikacji Tylmana.
Właściwości biomechaniczne stabilizatorów zewnętrznych
Stabilizatory I generacji - stabilizacja odłamów kostnych Stabilizatory II generacji - stabilizacja odłamów kostnych, wraz z możliwością kompresji bądź dystrakcji odłamów Stabilizatory III generacji - stabilizacja odłamów kostnych wraz z możliwością kompresji bądź dystrakcji odłamów, możliwość repozycji odłamów w trakcie leczenia łatwa konfigurowalność Stabilizatory IV generacji - stabilizacja odłamów kostnych wraz z możliwością kompresji bądź dystrakcji odłamów, możliwość repozycji odłamów w trakcie leczenia, możliwość oceny postępującego zrostu
Dynamizacja szpary przełomu: 1. Prawo Wolfa (1892) układ beleczek kostnych ulega adaptacji w wyniku remodelowania kości w zależności od występujących obciążeń mechanicznych 2. Küntcher 3. Yasuda, Basset 4. Ekspresja genów
Stabilizatory z rodziny Dynastab
Stabilizator trzonowy DYNASTAB
Dynastab L (łokieć)
Dynastab S (skok)
Dynastab M (miednica)
Dynastab T (trzon)
System pomiarowy