nr 64 Ocena wpływu rozwoju sektora spożywczego na kierunki modernizacji gospodarstw rolnych w poszczególnych regionach

Transkrypt

1 nr 64 Warszawa 2007 Ocena wpływu rozwoju sektora spożywczego na kierunki modernizacji gospodarstw rolnych w poszczególnych regionach Waldemar Michna Barbara Chmielewska Alicja Mierosławska

2 Ocena wpływu rozwoju sektora spożywczego na kierunki modernizacji gospodarstw rolnych w poszczególnych regionach

3 Ocena wpływu rozwoju sektora spożywczego na kierunki modernizacji gospodarstw rolnych w poszczególnych regionach Praca zbiorowa pod redakcją prof. dr. hab. Waldemara Michny Autorzy: prof. dr hab. Waldemar Michna dr inż. Barbara Chmielewska dr inż. Alicja Mierosławska Warszawa 2007

4 Autor publikacji jest pracownikiem naukowym Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej Państwowego Instytutu Badawczego Pracę zrealizowano w ramach tematu Zróżnicowanie regionalne w rozwoju rolnictwa oraz jego wpływ na problemy ekonomiczne i społeczne obszarów wiejskich w zadaniu Zasięg i konsekwencje zróżnicowania funkcji gospodarstw rolnych w ujęciu przestrzennym Praca jest próbą odpowiedzi na pytanie jak różne pozarolnicze człony gospodarki żywnościowej, w tym zwłaszcza przemysły przetwarzające surowce rolne wpływają na rolnictwo w różnych regionach kraju. Recenzent prof. dr hab. Eugeniusz Mazurkiewicz Opracowanie komputerowe mgr inż. Danuta Lidke Korekta Krystyna Mirkowska Redakcja techniczna Leszek Ślipski Projekt okładki AKME Projekty Sp. z o.o. ISBN Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej Państwowy Instytut Badawczy Warszawa, ul. Świętokrzyska 20, skr. poczt. nr 984 tel.: (0 prefiks 22) faks: (0 prefiks 22) dw@ierigz.waw.pl

5 EGZEMPLARZ BEZPŁATNY Nakład: 500 egz. Druk: Dział Wydawnictw IERiGŻ-PIB Oprawa: UWIPAL

6 Spis treści Wstęp (Waldemar Michna)... 7 I. Wpływ przemysłu zbożowo-młynarskiego i zbożowo-paszowego oraz perspektywy utworzenia przemysłu paliw odnawialnych na rozwój gospodarstw rolnych w różnych regionach kraju (Waldemar Michna) Podstawowe informacje o produkcji, przetwórstwie oraz zużyciu zbóż w Polsce na początku XXI wieku Problemy rozwiązywania stałego deficytu zbożowego w polskiej gospodarce żywnościowej Przyczyny długotrwałego deficytu produkcji zbóż w Polsce Węzłowe problemy wzmacniania powiązań organizacyjnych i ekonomicznych różnych członów gospodarki żywnościowej Oddziaływanie przemysłu rolnego, instytucji handlowych oraz usługowych na wieś i rolnictwo Wnioski końcowe Literatura II. Integracja przemysłu owocowo-warzywnego z gospodarstwami sadowniczymi i produkcji warzyw (Barbara Chmielewska, Alicja Mierosławska) Wprowadzenie Potencjał produkcyjny uprawy owoców i warzyw Zużycie krajowe i eksport Zmiany w sektorze przetwórstwa owocowo-warzywnego Zmiany liczby i struktury gospodarstw z uprawą owoców i warzyw Znaczenie grup producenckich dla rozwoju bazy surowcowej owoców i warzyw Oddziaływanie zakładu przetwórstwa owocowo-warzywnego Hortino w Leżajsku na gospodarstwa rolne dostarczające surowiec z województwa podkarpackiego Literatura III. Model integracji cukrowni z gospodarstwami produkującymi buraki cukrowe (Barbara Chmielewska) Wstęp Charakterystyka bazy surowcowej przemysłu cukrowniczego Unijna organizacja rynku cukru Opłacalność produkcji buraków cukrowych Regionalne zróżnicowanie zmian sektora cukrowniczego w Polsce Regionalne zróżnicowanie modelu gospodarstw rolnych prowadzących uprawę buraków cukrowych Wnioski Literatura

7 IV. Zmiany w modelach rozwoju gospodarstw rolnych specjalizujących się w produkcji mleka w krajach OECD, a w tym w UE i w Polsce (Waldemar Michna) Definicja rodzinnego gospodarstwa rolniczego jako wyznacznika stałego postępu w produkcji mleka Tendencje do koncentracji produkcji w gospodarstwach rolnych specjalizujących się w produkcji mleka w krajach OECD Regionalna koncentracja gospodarstw rolnych produkujących mleko Tendencje w zakresie intensyfikacji produkcji mleka od 1 krowy oraz wydajności mleka z 1 ha powierzchni paszowej użytków rolnych w krajach OECD Strategia rozwoju mleczarstwa i wysoko wyspecjalizowanych gospodarstw mlecznych w Polsce Literatura V. Spółdzielczość mleczarska w Polsce, jej strategia rozwoju i wdrażania w latach na przykładzie rozwoju spółdzielczości mleczarskiej oraz gospodarstw na Podlasiu (Alicja Mierosławska) Wprowadzenie Krótka charakterystyka spółdzielni i gospodarstw rolnych na początku restrukturyzacji (lata 90.), zagrożenia utraty konkurencyjności Strategia rozwoju polskiego mleczarstwa Efekty modernizacji branży mleczarskiej Skutki modernizacji branży mleczarskiej Regionalne zróżnicowanie mleczarstwa Prognoza przemian strukturalnych w mleczarstwie Rozwój mleczarstwa w województwie podlaskim Wzór współpracy podlaskiej spółdzielni mleczarskiej z dostawcami mleka Fenomen podlaskiej spółdzielczości mleczarskiej Podsumowanie Wnioski Literatura VI. Rozwój przemysłu mięsnego w okresie transformacji ustrojowej i jego wpływ na kierunki modernizacji gospodarstw rolnych w różnych regionach kraju (Waldemar Michna) Rozwój przemysłu mięsnego w okresie transformacji ustrojowej w Polsce Oczekiwania państwa i rolników na działania przemysłu mięsnego kreujące nowe modele produkcji w gospodarstwach rolnych Organizacje przemysłu mięsnego oraz rolników zajmujących się produkcją zwierzęcą Skutki dotychczasowego oddziaływania przemysłu mięsnegona rolnictwo Zróżnicowanie regionalne oraz konieczność jego ograniczenia Wnioski końcowe Zakończenie (Waldemar Michna)

8 Wstęp Program Wieloletni badań dla IERiGŻ-PIB na lata pt. Ekonomiczne i społeczne uwarunkowania rozwoju polskiej gospodarki żywnościowej po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej, który uchwaliła Rada Ministrów w dniu r., składa się z 7 tematów badawczych. Tematy te łącznie mają na celu odpowiadać na pytanie, czy akcesja Polski do UE przynosi krajowi przewidywane korzyści, a realizacja zadań ma na celu wskazanie krajowi, które elementy Wspólnej Polityki Rolnej przynoszą Polsce korzyści, a które nie, a więc powinny ulec istotnym zmianom. Temat VI Programu Wieloletniego brzmi następująco Zróżnicowanie regionalne w rozwoju rolnictwa oraz jego wpływ na problemy ekonomiczne i społeczne obszarów wiejskich. W ramach tego tematu istnieje kilka zadań badawczych, które zmierzają do wyjaśnienia wpływu różnych pozarolniczych członów gospodarki żywnościowej na kierunki rozwoju i modernizacji gospodarstw rolnych w poszczególnych regionach. Innymi słowy, chodzi o odpowiedź na pytanie jakim zmianom powinno ulegać rolnictwo w różnych regionach, a w szczególności jaki poziom rozwoju powinno osiągać rolnictwo Polski np. w okresie od 2015 do 2025 r., a nawet do 2035 r. itp. Cechą charakterystyczną polskiego rolnictwa jest fakt, iż na 15,9 mln ha użytków rolnych w Polsce, około 8,0 mln ha UR znajduje się w 215 tys. gospodarstw rozwojowych, które posiadają zdolności do odtwarzania potencjału produkcyjnego, a w tym posiadają zdolności do finansowania nakładów na wzrost produkcji roślinnej i zwierzęcej. Te 215 tys. gospodarstw ma towarową produkcję wyższą od 30 tys. zł na 1 gospodarstwo; średnio kształtuje się na poziomie 147 tys. zł na 1 gospodarstwo. Gospodarstwa są w stanie zwiększyć produkcję zarówno roślinną jak i zwierzęcą. Pozostałe 7,9 mln ha UR znajduje się w około 1,5 mln gospodarstw rolnych, które mają bardzo małą produkcję towarową. Te gospodarstwa nie są w stanie zapewniać odtwarzania całokształtu potencjału produkcyjnego gospodarstw, ani też zapewniać wzrostu nakładów na produkcję bieżącą. Ta wielka grupa gospodarstw ulega dekapitalizacji i bezpowrotnej marginalizacji. Tylko około 200 tys. gospodarstw z tej całej grupy można przekształcić na rozwojowe. W ten sposób połowa polskiego rolnictwa zwiększa produkcję, a połowa ją zmniejsza. Rezultatem tej sytuacji jest stagnacja od dwóch dekad produkcji, a także narastania deficytu zbożowego i niektórych innych produktów. Unia Europejska ustanowiła dyrektywę w myśl której w 2020 r. należy zastąpić około 20% paliw węglowych i ropopochodnych paliwami odnawialnymi. Szacuje się, że na te cele trzeba będzie przeznaczyć do 10% powierzchni 7

9 użytków rolnych. Jeśli nadal połowa użytków rolnych będzie w użytkowaniu gospodarstwach ulegających degradacji, Polska nie wywiąże się z tego zadania. Kluczową sprawą dla polskiego rolnictwa jest więc spowodowanie, aby w możliwie krótkim czasie w gospodarstwach rolnych rozwojowych (tj. takich, które stać na odtwarzanie potencjału i zwiększanie nakładów na produkcję) użytkowano nie połowę, a co najmniej 70-75% użytków rolnych. Tylko wówczas polskie rolnictwo będzie mogło przezwyciężyć zastój globalnej produkcji rolniczej. Nie można tego uczynić (jak deklarują różni działacze i politycy) przez powiększenie obecnych gospodarstw rozwojowych ze średniej powierzchni wynoszącej blisko 40 ha do 50 czy 60 ha UR. W wielu województwach liczba gospodarstw rozwojowych stanowi bowiem tylko parę procent gospodarstw. Nie można więc wokół tych gospodarstw skupić większości gleb. Można i trzeba dokonać tego poprzez utworzenie co najmniej 200 tys. nowych gospodarstw rozwojowych. Po to, aby w gospodarstwach rozwojowych skupić 70-75% użytków rolnych, sieć tych gospodarstw musi występować we wszystkich regionach kraju. W morzu gospodarstw nierozwojowych istnieje około 200 tys. gospodarstw, które są względnie duże, a co za tym idzie, przy określonej pomocy państwa mogą stać się rodzinnymi gospodarstwami rozwojowymi. Razem z istniejącymi obecnie, mogą utworzyć sieć gospodarstw rozwojowych, które obejmą 70-75% użytków rolnych. Niniejsza praca poświęcona jest prezentacji sposobów oddziaływania na gospodarstwa rolne, które nie są obecnie rozwojowymi, ale mogą stawać się nimi przy odpowiedniej pomocy państwa. Przemiany, które są niezbędne w polskim rolnictwie nie będą dokonane przez niewidzialną rękę rynku. Muszą być one dokonane z pomocą różnych instytucji, ale z inicjatywy i pod kierownictwem organów państwa. Nigdzie w świecie struktura agrarna nie została utworzona w wyniku działania niewidzialnej ręki rynku, wszędzie powstawała jako wynik działania widzialnej ręki władzy państwowej, która nadawała niewidzialnej ręce rynku odpowiednie kierunki działania. Celem niniejszej pracy jest wskazanie takich działań, które zmierzać będą do pożądanych przemian w polskim rolnictwie. 8

10 I. Wpływ przemysłu zbożowo-młynarskiego i zbożowo-paszowego oraz perspektywy utworzenia przemysłu paliw odnawialnych na rozwój gospodarstw rolnych w różnych regionach kraju 1. Podstawowe informacje o produkcji, przetwórstwie oraz zużyciu zbóż w Polsce na początku XXI wieku Zboża uprawiało w ostatnich latach ponad 60% gospodarstw, zaś w strukturze zasiewów zboża stanowiły ponad 70% powierzchni uprawy. Produkty przemysłu spożywczego oparte na zbożach są podstawowe i powszechne w konsumpcji. Z kolei dla hodowców zwierząt przemysły paszowe produkują znaczne ilości pasz treściwych opartych na zbożach. Do produkcji w wyżej wymienionych przemysłach jest wykorzystywana zwykle 1/3 zbiorów zbóż. Przemysł przetwarzania zbóż na odnawialne paliwa płynne, który już powinien rozwijać się, praktycznie jeszcze nie istnieje. W programach rozwoju rolnictwa należy go już uwzględniać. W bilansach zbóż również. W globalnej produkcji rolniczej wartość zbóż wynosi przeważnie blisko 20%, a w globalnej wartości produkcji roślinnej około 1/3. Udział zbóż w wartości towarowej produkcji rolniczej był kilkunastoprocentowy, a w towarowej produkcji roślinnej około 30%. W ostatnich latach udział produkcji roślinnej zmniejszył się na korzyść produkcji zwierzęcej. Udział wartości zbóż w produkcji globalnej i towarowej rolnictwa ilustruje tabela 1. Tabela 1. Udział wartości zbóż w produkcji globalnej i towarowej rolnictwa Lata w mln zł w cenach bieżących Produkcja globalna zbóż w % ogólnej produkcji rolniczej w % produkcji roślinnej w mln zł w cenach bieżących Produkcja towarowa zbóż w % towarowej produkcji rolniczej w % towarowej produkcji roślinnej ,3 18,0 33,8 4014,8 12,0 32, ,1 19,1 36,5 4142,6 11,5 31, ,6 18,6 35,2 4137,1 11,9 30, ,8 18,4 34,8 4094,1 11,2 28, ,6 21,0 37,9 6578,1 14,2 32, ,5 15,6 32,2 4823,6 11,2 28,9 Źródło: Roczniki Statystyczne Rolnictwa i Obszarów Wiejskich 2005 i O wartości zbóż w dużym stopniu decydują wielkości ich skupu. Do 2003 roku włącznie, skup zbóż w wartości towarowej zbóż wynosił średnio około 90%. Resztę stanowiły dopłaty do skupu interwencyjnego. W 2004 r. wypłata za 9

11 skup obniżyła się do 54%, a w 2005 r. wynosiła 65%. Zmiana w sytuacji w tym zakresie wynikła z zaniechania dopłat do skupu interwencyjnego, który odgrywał w przeszłości ogromną rolę. Wartość produktów przerobu jest wyższa od skupu zbóż. Ilustruje to tabela 2. Tabela 2. Wartość skupu zbóż oraz wartość sprzedaży produktów końcowych przerobu przez przemysł (w mln zł) Lata Wartość skupu zbóż Wartość sprzedaży przemiału (zboża, skrobia i produkty skrobiowe) pasz dla zwierząt a Razem rubryki 3 i 4 Wskaźnik rubryk 2:5 w % ,3 3684,0 4675,5 8359,5 41, ,3 3598,7 5208,2 8805,9 37, ,6 3508,2 5128,7 8635,9 38, ,6 3919,6 6120, ,6 31, ,6 4607,3 6747, ,9 27, ,8 3865,3 5788,8 9654,1 28,8 a/ W mieszankach paszowych wsad zbóż wyniósł w omawianym okresie około 55%. Resztę stanowiły: koncentraty wysokobiałkowe, koncentraty energetyczne, mieszanki mineralne i specjalistyczne, dodatki do mieszanek premiksy, mieszanki mlekozastępcze i mączki pastewne (od 2000 r. jest zakaz stosowania mączek pochodzenia zwierzęcego). Źródło: Roczniki Statystyczne GUS 2005 i Z przytoczonych danych wynika, że wartość skupu zbóż nie stanowiła w latach 2004 i 2005 nawet 1/3 wartości sprzedaży produktów pochodzenia przemysłowego opartych na zbożu. Wartość skupu była mniejsza o 1/2 od wartości sprzedaży pasz przemysłowych. Podkreślić jednak należy, że pewną rekompensatę z powodu zmniejszenia wartości skupu zbóż po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej stanowią dopłaty produkcyjne. Mimo to drogie produkty końcowe przerobu zbóż na pasze stanowią istotny hamulec używania pasz przemysłowych w gospodarstwach rolnych. Proces przemysłowy nadaje produktom zbożowym wartość większą niż proces produkcji zbóż. Poważny wpływ na cenę produktów końcowych (pasz przemysłowych) mają koncentraty. Bazę surowcową dla przemysłów: zbożowo-młynarskiego i paszowego stanowią zboża będące w zasobach u rolników, handlowców i w przemyśle. Zbiory zbóż są dominującą pozycją po stronie przychodowej bilansu. Import zbóż przewyższał stale eksport (wyjątek stanowił 2005 r.), a zapasy zmniejszały się w latach słabych urodzajów. W latach 2006 i 2007 deficyt krajowych zbóż, a więc ich import znacznie wzrósł. Ilustruje to tabela 3. 10

12 Tabela 3. Bilans zbóż podstawowych a (w tys. ton) Wyszczególnienie 2000/ / / / / /06 Przychód d Zbiory Import Zmniejszenie zapasów b Rozchód Siew Spasanie Spożycie Do przetwórstwa przemysłowego c Ubytki i straty Eksport Zwiększenie zapasów a łącznie z mieszankami zbożowymi; b zmniejszenie lub zwiększenie w przetwórstwie przemysłowym i w handlu łącznie z zapasami w gospodarstwach rolnych; c zboża wykorzystywane w przemysłach: spirytusowym, piwowarskim i skrobiowym; d dane nieostateczne. Źródło: Roczniki Statystyczne GUS 2005 i Po stronie rozchodów największe pozycje stanowiły spasanie i spożycie zbóż. Ubytki i straty w ziarnie zbóż były, ogólnie rzecz biorąc, dość wysokie, zwłaszcza w latach o wysokich zbiorach bądź plonach nasion o gorszej jakości. Eksport wzrastał i zapasy powiększały się w latach wysokich urodzajów. W strukturze gatunkowej zbóż od lat wzrastał udział uprawy pszenicy, której areał jeszcze w latach 80. był mniejszy niż powierzchnia uprawy żyta. W 2005 r. powierzchnia zasiewów pszenicy była większa o 57% w porównaniu z powierzchnią uprawy żyta. Jęczmień i owies, rozpatrywane łącznie, uprawiane były w 2005 r. na powierzchni nieznacznie większej niż zajmowała uprawa żyta. W latach wystąpiła wyraźna tendencja wzrostowa zbiorów pszenżyta i kukurydzy na ziarno, a od 2002 r. także gryki i prosa. W ogólnych zbiorach różny był udział poszczególnych grup gospodarstw oraz jednostek terytorialnych (tabela 4). Gospodarstwa o powierzchni do 10 ha zmniejszały powierzchnię upraw zbóż. Niestety nie na rzecz intensyfikacji upraw. Między 2002 a 2005 rokiem nastąpiła większa koncentracja upraw zbóż w gospodarstwach większych obszarowo. W 2005 r. ponad ½ powierzchni zbóż była uprawiana przez gospodarstwa o powierzchni 15 ha i więcej. W porównaniu do 2002 r. nastąpił wzrost udziału tej grupy gospodarstw w uprawie zbóż, natomiast zmalał udział w tym zakresie gospodarstw rolnych o powierzchni do 10 ha użytków rolnych. Tym niemniej nie można lekceważyć faktu, że blisko 46% zbóż uprawianych było w gospodarstwach do 15 ha. W przekroju wojewódzkim największe zbiory zbóż w 2005 r. 11

13 zostały osiągnięte w woj. wielkopolskim (blisko 4 mln ton), mazowieckim (2,7 mln ton), lubelskim (2,5 mln ton), dolnośląskim (2,5 mln ton) i kujawskopomorskim (2,0 mln ton), a najniższe w podkarpackim, śląskim i lubuskim (po 0,8 mln ton) oraz świętokrzyskim (0,7 mln ton). Tabela 4. Producenci zbóż według powierzchni uprawy Wyszczególnienie Ogółem Powierzchnia gospodarstwa w hektarach < > 15 Liczba gospodarstw w tysiącach Różnica Powierzchnia uprawy zbóż w tys. ha Różnica Średnia wielkość plantacji w hektarach ,0 0,4 1,4 3,2 6,9 11,9 45, ,9 0,4 0,8 1,8 4,3 7,3 23,6 Różnica -0,1 0,0-0,6-1,4-2,6-4,6-21,5 Źródło: Dane GUS Systematyka i charakterystyka gospodarstw rolnych 2002 r. oraz Charakterystyka gospodarstw rolnych w 2005 r. Około 1/3 zbiorów zbóż trafia rokrocznie do skupu. Wielkość skupu zbóż ogółem podlegała wahaniom rocznym rzędu około 1 mln ton, głównie na skutek wahań w zbiorach, z którymi skup jest skorelowany (tabela 5). Tabela 5. Skup ziarna zbóż Wyszczególnienie Skup w tys. ton Zboża ogółem w tym zboża podstawowe pszenica żyto jęczmień owies i mieszanki zbożowe pszenżyto Skup w % zbiorów zboża podstawowe pszenica żyto jęczmień owies i mieszanki zbożowe pszenżyto Źródło: Roczniki Statystyczne GUS. 12

14 Głównie na sprzedaż produkuje nieco więcej niż połowa gospodarstw rolnych z tym, że w miarę zwiększania się powierzchni gospodarstw wzrasta odsetek produkujących głównie na sprzedaż. O ile w grupie gospodarstw o powierzchni do 1 ha głównie na sprzedaż produkowało co dziesiąte gospodarstwo, to w grupie 1-2 ha już co trzecie, a w grupach następnych odsetki były znacznie wyższe: 2-5 ha 73%, 5-10 ha 95% i w gospodarstwach największych ponad 98%. Drobne gospodarstwa rolne zbywały zboża najczęściej lokalnym, drobnym odbiorcom, a gospodarstwa największe, nie mając problemów ze skompletowaniem preferowanych w skupie dużych partii, zbywały zboże większym odbiorcom, często zawierając wcześniej umowy typu handlowego. Różne formy kontraktacji zbóż występują w dużych gospodarstwach. Zboża mają tę zaletę, że ich uprawa nie jest pracochłonna. Stąd duże gospodarstwa rolne nie dysponując często większą siłą roboczą, swoją główną działalność koncentrują na specjalizacji w produkcji zbóż na dużą skalę. Takie gospodarstwa dostarczają połowę skupowej masy ziarna zbóż. Tu znów należy podkreślić, że blisko 50% skupu pochodzi od gospodarstw niespecjalistycznych. W skupie zbóż dla przemysłu zbożowo-młynarskiego są stosowane różnego rodzaju wyróżniki uwzględniające: ogólny stan ziarna (wilgotność, zanieczyszczenie), jakość ziarna (zawartość białka, rozpływalność glutenu i wskaźnik sedymentacyjny) a także odmiany. Przy skupie pszenicy zwraca się uwagę szczególnie na: zawartość popiołu w ziarnie, kleistość ciasta, ciemnienie ciasta, twardość ziaren i wyniki z prób: przemiału laboratoryjnego i wypieku. Oceny szczegółowe zbóż są dokonywane już po skupie, co powoduje pewne przesunięcie w czasie zapłaty za nie rolnikom. Jakość surowca będzie jednak odgrywać stopniowo coraz większą rolę. W ramach skupu zbóż znaczną rolę odgrywał w poprzednich latach skup interwencyjny, prowadzony na podstawie odpowiedniej decyzji Sejmu, przez Agencję Rynku Rolnego. Konieczność zachowania interwencji skupowej była rezultatem braku systemu kontraktacyjnego. Głównym celem interwencyjnego skupu zbóż było skupienie nadwyżek zbóż. Trzeba jednak dodać, że ARR w ramach działań interwencyjnych, w latach słabszych urodzajów dostarczała na rynek z własnych zapasów określone ilości zboża, tym samym nie dopuszczała do zbytniego wzrostu cen na rynku zbóż. Skalę skupu interwencyjnego ilustruje tabela 6. W latach 2000/ /04 omawiany skup stanowił ponad ½ skupu ogólnego zbóż. W ostatnich dwóch latach nastąpiło obniżenie wielkości skupu interwencyjnego, co wiązało się z tym, że po akcesji z Unią nastąpiło dostosowanie zasad do rynku europejskiego, w tym przejęcie unijnego systemu interwencji na rynku zbóż. Oznaczało to w zasadzie likwidację stosowanego do 1 maja

15 roku systemu preferencyjnych kredytów na skup, przechowalnictwo i przetwórstwo zbóż. Są starania ze strony polskiej, aby jeszcze przez kilka najbliższych sezonów działały wcześniejsze zobowiązania (zasady skupu). Tabela 6. Interwencyjny skup ziarna zbóż Skup w tysiącach ton Lata Ogółem Procent skupu Bezpośrednia ogółem interwencja Skup z dopłatą 2000/ / / / / / Źródło: Informacja Agencji Rynku Rolnego publikacje kwartalne ARR. Skup interwencyjny jest ważny dla rolników z powodu zagwarantowanego zbytu określonej ilości ziarna oraz możliwości zbywania zboża w dłuższym okresie czasu (od 1.11 do 31.05). Ustalone w tym systemie ceny skupu są punktem odniesienia dla cen na pozostałym rynku zbożowym. Nowe zasady skupu interwencyjnego preferują jednak dostawy większych partii ziarna (w przyszłości 80 ton), przez co eliminują z rynku drobnych dostawców. Wobec braku kontraktacji zbóż, ograniczanie preferencji skupu zbóż do wagi 80 ton nasuwa wiele wątpliwości. Taki sposób eliminacji małych i średnich producentów pogłębi deficyt zbóż z produkcji krajowej. W warunkach niemal stałego deficytu zbóż trzeba stosować pozytywne bodźce, a nie bodźce dyskryminacyjne. Udział poszczególnych województw w skupie jest zróżnicowany. Ilustruje to tabela 7. Z tabeli tej wynika, że połowa województw odgrywa małą rolę w skupie zbóż. Z publikacji pt. Raport o stanie i perspektywach przemysłu rolno- -żywnościowego sporządzonego w 2006 r. przez pracowników IERiGŻ-PIB wynika, że przemysł zbożowo-młynarski osiągał dobre wyniki finansowe, co jednak nie przekładało się na poprawę sytuacji producentów zbóż. Według wyżej wymienionego raportu w 2004 r. w porównaniu z 2000 r. nastąpił wzrost przychodów w przemyśle: zysku brutto z 3,2 do 5,33%, zysku netto z 2,2 do 4,39%, akumulacji z 5,53 do 8,20% i nadwyżki operacyjnej (suma zysku brutto, amortyzacji i kosztów finansowych) z 5,17 do 11,19%. Współczynnik bieżącej płynności wzrósł z 0,87 do 1,09. Zmalała jedynie stopa inwestowania z 1,52 do 1,18. Nastąpiło obniżenie się poziomu inwestowania szczególnie w młynarstwie oraz produkcji pasz i makaronów. Poprawie uległa natomiast sytuacja ekonomiczna w produkcji pieczywa świeżego i cukierniczego, gdzie firmy zwiększyły 14

16 inwestowanie, głównie w nowe technologie, modernizowanie linii produkcyjnych lub budowę nowych obiektów. Nastąpiła też poprawa jakości produktów, usług, transportu i systemów informatycznych oraz rozwój sieci sprzedaży. Tabela 7. Udział skupu zbóż i ceny skupu pszenicy według województw Województwa uszeregowane według malejącego udziału w krajowym skupie zbóż w latach Średni procentowy udział w skupie krajowym zbóż w latach Procentowy udział skupu w zbiorach zbóż w 2005 r. Ceny skupu pszenicy w zł za 1 dt w 2005 r. dolnośląskie 17,4 54,5 36,13 wielkopolskie 10,7 18,8 38,01 zachodniopomorskie 10,3 41,2 36,87 warmińsko-mazurskie 9,9 46,9 37,65 kujawsko-pomorskie 9,8 33,7 37,90 pomorskie 8,2 42,7 36,69 opolskie 7,9 36,4 35,71 lubelskie 7,8 22,9 34,53 mazowieckie 5,2 14,9 38,25 łódzkie 3,4 14,7 38,01 lubuskie 3,1 30,5 35,81 śląskie 1,8 17,1 36,08 podlaskie 1,7 11,1 36,00 podkarpackie 1,4 14,7 33,44 małopolskie 0,8 6,1 34,45 świętokrzyskie 0,6 4,9 34,59 Źródło: GUS: Skup i ceny produktów rolnych w latach Bazę surowcową dla przemysłu zbożowo-młynarskiego i paszowego stanowią zboża będące w zasobach rolników, handlowców i w przemyśle. Szacuje się, że średnioroczny przemiał ogólny zbóż w latach wynosił w skali roku blisko 6 mln ton, w tym przemiał przemysłowy około 3,6 mln ton. Ilustruje to tabela 8. Tabela 8. Przemiały zbóż i produkcja przemysłowa artykułów spożywczych (w tys. ton) Zboża Produkcja Lata ogółem w tym przemiał mąki makaronu pieczywa przemysłowy pszennej świeżego ,3 1619, ,5 1653, ,1 1547, ,2 1556, ,9 1532, ,1 1548,7 Źródło: GUS: Dane z bazy statystycznej GUS. 15

17 W okresie ostatnich 6 lat relacja wielkości przemiału przemysłowego do skupu 4 zbóż stanowiła średnio 53%. Jeśli się natomiast uwzględni także skup pozostałych zbóż (mieszanki zbożowe, kukurydza, pszenżyto i gryka), który wynosił średnio około 830 tys. ton, to powyższy wskaźnik obniża się do około 47%. Pozostałą część skupionego zboża przeznaczano do produkcji pasz lub na eksport. Jak wynika z przedstawionych danych wielkość ogólnego przemiału ziarna zbóż jest ustabilizowana. Zmiany zachodzące w produkcji przemysłowej były nieznaczne, aczkolwiek nieco wzrastała produkcja mąki żytniej i makaronu. W przerobie przemysłowym wzrósł udział pszenicy i jęczmienia, natomiast zmalał udział żyta. Kanały dystrybucji produkcji przemysłu zbożowo-młynarskiego tworzą głównie hurtownicy, zakłady paszowe, słodownie i gorzelnie. Ceny produktów z przemiału zbóż były oczywiście wyższe od cen skupu. Średnie roczne ceny detaliczne np. mąki poznańskiej za 1 kg wynosiły w 2000 r. 1,60 zł, w 2001 r. 1,70 zł, w 2002 r. 1,57 zł, w 2003 r. 1,48 zł, w 2004 r. 1,48 zł i w 2005 r. 1,52 zł. Biorąc pod uwagę powyższe ceny oraz ceny skupu pszenicy można stwierdzić, że przewaga cen detalicznych nad cenami skupu była ponad 3-krotna, z tendencją wzrostową. Ważnym elementem powiązania przemysłu rolnego i rolnictwa jest produkcja i sprzedaż pasz przemysłowych gospodarstwom rolnym. Ilustruje to tabela 9. Lata Tabela 9. Wartość sprzedaży pasz treściwych, wielkość zbiorów zbóż, liczebność stanu pogłowia zwierząt gospodarskich i wartość sprzedanych przez rolników produktów pochodzenia zwierzęcego Wartość sprzedanych pasz w tys. w % produkcji zł sprzedanej przemysłu spożywczego Dynamika cen pasz rok poprzedni = 100 Zbiory zbóż podstawowych w tys. ton Liczba zwierząt w przeliczeniu na sztuki duże w tys. Wartość skupu produktów zwierzęcych w mln zł ,5 1,2 110, , , ,2 1,3 108, , , ,7 1,2 98, , , ,0 1,3 102, , , ,6 1,2 112, , , ,8 1,0 90, , ,2 Źródło: Dane bazy statystycznej GUS. Wartość sprzedanej produkcji pasz była w poszczególnych latach zróżnicowana w zależności od wielu czynników, w tym najbardziej od kształtowania się cen zbóż, wielkości zbiorów wszystkich roślin, stanu pogłowia zwierząt gospodarskich, a w tym szczególnie od wartości skupu produktów pochodzenia zwierzęcego. 16

18 Podkreślić należy, że pasze pochodzenia przemysłowego są uzupełnieniem pasz produkowanych w gospodarstwach i bezpośrednio skarmianych. Sytuacja jest oczywiście zróżnicowana w odniesieniu do poszczególnych gatunków zwierząt gospodarskich. W największym stopniu od pasz pochodzenia przemysłowego jest uzależnione drobiarstwo, a najmniej produkcja wołowiny. Łączne zużycie pasz własnych i pasz z zakupu ilustruje tabela 10. Tabela 10. Krajowe zużycie pasz zbożowych i wysokobiałkowych surowców paszowych w tys. ton Wyszczególnienie Lata 2000/ / / / /06 Produkcja pasz ogółem Zboża ziarno w tym ziarno zbóż nieprzetworzone Surowce do produkcji pasz ogółem Wsad ziarna zbóż do mieszanek Otręby Razem surowce zbożowe Surowce wysokobiałkowe w tym: - śruty nasion oleistych mączki zwierzęce nasiona strączkowe Razem surowce wysokobiałkowe w jednostkach zbożowych Źródło: Dane CIHZiMP. Jak wynika z przytoczonych danych, przy dość ustabilizowanym zużyciu pasz treściwych wzrastała z roku na rok wielkość masy do produkcji pasz przemysłowych. Jedynie większemu ograniczeniu uległy mączki zwierzęce z powodu zakazu od r. stosowania w żywieniu zwierząt, w związku z niebezpieczeństwem rozszerzania się choroby szalonych krów (BSE). Zastąpiono je śrutami roślin oleistych, głównie sojową i słonecznikową. Surowce wysokobiałkowe do produkcji pasz w ponad 80% pochodzą z importu. Popyt na pasze z produkcji przemysłowej wiąże się z tym, że pasze te są zbilansowane pod względem składników pokarmowych, co sprzyja racjonalności i ekonomice w żywieniu zwierząt gospodarskich poszczególnych gatunków. Dostępne są gotowe mieszanki pełnoporcjowe, mieszanki uzupełniające do pasz gospodarskich (występuje w tym przypadku szczególny popyt zwłaszcza w latach dobrych urodzajów) i koncentraty wysokobiałkowe poprawiające efektywność żywienia zwierząt zwłaszcza tuczników, loch, prosiąt, kur niosek, brojlerów, bydła mlecznego, opasów itp. Jednak postęp w stosowaniu pasz treściwych jest niewielki. Uwidacznia to tabela

19 Tabela 11. Dostawy pasz przemysłowych dla rolnictwa * w tys. ton Z tego dla: Lata Ogółem trzody bydła drobiu pozostałych gatunków chlewnej zwierząt * Przez producentów krajowych i zagranicznych. Dostawy prawie pokrywają się ze sprzedażą. Uwaga! Dla lat 2000 i 2001 opracowywano w GUS dane w innym ujęciu. Źródło: Dane z bazy statystycznej GUS. W omawianym okresie bardzo wyraźnie rosły dostawy pasz dla produkcji drobiarskiej, gdzie często w ramach umów kontraktacyjnych na dostawę drobiu pasze były kredytowane. Wielkość dostaw pasz przemysłowych dla gospodarstw rolnych w poszczególnych województwach była bardzo zróżnicowana. Prezentuje to tabela 12. Tabela 12. Dostawy pasz z produkcji przemysłowej, udział gospodarstw specjalistycznych oraz skup zwierząt gospodarskich w 2005 roku Województwa Dostawy pasz Procentowy udział Dostawy treściwych gospodarstw rolnych pasz Skup drobiu ogółem o produkcji opartej treściwych w tys. ton w tys. ton na paszach dla drobiu treściwych w tys. ton POLSKA 5613,6 100,0 3792,2 1309,3 wielkopolskie 1432,7 16,7 807,8 246,2 mazowieckie 1363,0 9,2 985,4 205,2 kujawsko-pomorskie 745,8 8,4 98,0 52,5 warmińsko-mazurskie 391,2 4,6 290,0 147,8 łódzkie 363,1 8,9 256,5 127,2 zachodniopomorskie 277,4 2,4 187,8 85,8 małopolskie 248,5 7,7 166,8 42,6 podlaskie 215,3 3,1 148,8 56,2 opolskie 169,1 4,5 146,9 34,1 lubelskie 152,9 8,5 98,0 52,5 pomorskie 127,3 4,3 84,9 12,4 świętokrzyskie 47,7 2,6 5,7 20,2 lubuskie 39,9 2,2 35,0 68,4 dolnośląskie 22,2 5,0 14,7 51,5 śląskie 9,9 7,3 5,7 20,2 podkarpackie 7,6 5,9 6,3 34,0 Źródło: Dane z bazy statystycznej GUS. 18

20 2. Problemy rozwiązywania stałego deficytu zbożowego w polskiej gospodarce żywnościowej W latach , Polska tylko w czterech sezonach rocznych była niewielkim eksporterem netto ziarna zbóż. Natomiast przez 13 lat była importerem netto zboża. Polska nie osiągnęła więc równowagi importowo-eksportowej w produkcji zbóż. Wcześniej czy później takie zadanie musi w kraju powstać. W sezonie niedobór ziarna zbóż wyraził się wskaźnikiem około 20% rocznego zużycia zbóż i ich przetworów przez społeczeństwo oraz zużycia na cele paszowe dla zwierząt. W Polsce ukształtował się niesłuszny pogląd, że import jest sprawą naturalną. Poziom produkcji zbóż w Polsce ulega poważnym wahaniom (do 40% średniego poziomu produkcji). Z różnych względów poziom produkcji zbóż w Polsce nie ulega od wielu lat stopniowemu zwiększaniu, mimo iż w świetle oceny IUNG istnieją potencjalne możliwości wzrostu plonów zbóż do poziomu potrzebnego do zrównoważenia importu i eksportu zbóż, przy wykorzystaniu dostępnych obecnie na rynku środków plonotwórczych. W pracy W. Michny Regionalne zróżnicowanie możliwości produkcyjnych rolnictwa przygotowanej i opublikowanej przez GUS w 2003 r. jako rozdział w książce zatytułowanej Zróżnicowanie regionalne rolnictwa w 2002 r. pod kierunkiem prof. dr hab. Józefa St. Zegara znajdują się wyniki studiów IUNG i IERiGŻ nad możliwościami osiągnięcia wysokości potencjalnych plonów i zbiorów zbóż w Polsce, według regionów (województw) Polski. Wyniki tych studiów ilustruje tabela 13, która informuje, że średnie osiągane plony w Polsce wyrażają się wielkością 28,5 dt z 1 ha UR, a plony potencjalne, możliwe do osiągnięcia dostępnymi środkami plonotwórczymi wielkością 43,2 dt z 1 ha. Punktem wyjścia do przedstawionych w tabeli 13 wyników badań nad plonami zbóż w Polsce, w różnych regionach było założenie, że naturalnym plonem zbóż w Polsce jest średni plon z lat W skali kraju, średni plon z tego okresu wynosił 28,5 dt z 1 ha powierzchni uprawy zbóż. Ten średni plon, jakkolwiek wynika z plonów osiąganych tylko w 3 latach, odpowiada także średniej ze znacznie dłuższego okresu. Oto średnie roczne plony zbóż z lat według Rocznika Statystycznego GUS wyraziły się wielkością 28,6 dt z 1 ha, plony w 2000 r. wyniosły 25,3 dt z 1 ha, plony zbóż z 2001 r. 30,6 dt z 1 ha, plony w 2002 r. 32,4 dt z 1 ha, plony 2003 r. 27,4 dt z 1 ha. Rekordowe plony zbóż w 2004 r. wyraziły się wielkością 35,4 dt z 1 ha. W 2005 r. plony zbóż obniżyły się do poziomu 32,3 dt z 1 ha, a w 2006 r. do poziomu 24,6 dt z 1 ha. W sumie więc można uznać, iż utrwalony plon zbóż wynosi około 28,5 dt z 1 ha. 19

21 Podobne wahania poziomu plonów zbóż występują w różnych regionach Polski. Nawet wysokoprodukcyjny region Wielkopolski wykazuje dużą wrażliwość na niekorzystne warunki klimatyczne, a zwłaszcza na małe opady oraz niekorzystny ich rozkład, jak również niekorzystne temperatury. Najmniejsze wahania plonów odnotowują takie województwa jak opolskie i dolnośląskie. Znamiennym natomiast jest fakt, że w warunkach niekorzystnych plony zbóż regionów lubelskiego i podlaskiego zbliżają się do siebie na bardzo niskim poziomie, chociaż gleby regionu lubelskiego są znacznie lepsze niż gleby regionu podlaskiego. Tak np. w niekorzystnym 2006 r. dla plonów zbóż, plony regionów lubelskiego i podlaskiego ukształtowały się na poziomie odpowiednio 21,5 i 21,4 dt z 1 ha, a więc praktycznie na jednakowym poziomie. Rejon lubelski posiada zdecydowanie większy udział gleb dobrych niż podlaski. Natomiast region podlaski posiada zdecydowanie wyższy poziom obsady bydła na 100 ha UR, a więc stosuje więcej niż rejon lubelski obornika jako nawozu organicznego. Brak monitorowania zasobności gleb w składniki odżywcze dla roślin, a także zasobności w próchnicę utrudnia wyjaśnienie wielu przyczyn braku postępu w plonowaniu. Tymczasem dokonanie istotnego i trwałego postępu w plonowaniu zbóż wymaga obecnie bardzo precyzyjnej oceny przyczyn wielkich wahań tych plonów przez dwie dziesiątki lat. Dwie dekady bez postępu w plonowaniu zbóż w warunkach braku równowagi między importem i eksportem zbóż, to ważny powód dla podjęcia gruntownych poszukiwań przyczyn sytuacji. Warunkiem przełamania zastoju w plonowaniu zbóż w Polsce jest podjęcie dokładnej ewidencji przyczyn, a następnie upowszechniania wiedzy o tych przyczynach oraz określenia przekonujących (efektywnych) sposobów ich eliminacji. Prof. St. Krasowicz z IUNG zdefiniował hipotezę, w myśl której średnie plony zbóż w Polsce mogą wyrazić się poziomem 43,2 dt z 1 ha (porównaj tab. 13). Sugeruje on, że średnio w kraju wieloletni poziom zbóż powinien, w określonym horyzoncie czasowym, zwiększyć się o blisko 1,5 tony z 1 ha użytków rolnych. Niektóre regiony powinny zwiększyć plony o blisko 2,0 tony z 1 ha. Nawet jeśli horyzont czasowy osiągnięcia tego celu określi się na lat, to i tak zadanie jest trudne. Wymaga z reguły opracowania specyficznego i oddzielnego programu dla każdego regionu, a co najważniejsze, znacznego postępu w organizacji produkcji jak również istotnych zmian w strukturze agrarnej. 20

22 Tabela 13. Rzeczywiste i potencjalne plony zbóż w dt z 1 ha uprawy zbóż oraz ogółu roślin uprawnych (w jednostkach zbożowych) Zboża Wszystkie rośliny łącznie plony w jednostkach zbożowych Polska i województwa Średnie plony w latach osiągnięte w województwach w stosunku do plonu krajowego w % (Polska = 100%) a e Średnie plony w latach dt/ha zasiewów a Relacja plonu rzeczywistego do możliwego do osiągnięcia według IUNG b Plon zbóż w dt możliwy do osiągnięcia przy zastosowaniu dostępnych nakładów c Plony średnie rzeczywiste osiągnięte w latach d (dt/ha) 1 POLSKA , ,2 34,0 51,5 dolnośląskie , ,9 41,5 54,6 lubelskie 93 26, ,5 32,0 56,0 lubuskie 99 28, ,9 35,0 50,7 łódzkie 83 23, ,8 28,0 48,2 małopolskie 99 28, ,0 36,0 60,0 mazowieckie 82 23, ,0 29,0 48,0 opolskie , ,5 43,0 54,0 podkarpackie 94 26, ,0 33,0 57,0 podlaskie 75 21, ,5 28,0 49,0 pomorskie , ,6 33,5 50,7 śląskie , ,6 38,5 52,0 świętokrzyskie 85 24, ,8 33,0 62,2 wielkopolskie , ,8 41,0 52, kujawsko-pomorskie , ,8 37,0 53,6 warmińsko-mazurskie 96 27, ,9 33,0 54,0 zachodniopomorskie , ,6 32,0 46,4 a obliczenia IUNG szacunek dokonany przez IUNG obliczenia oparte na wskaźnikach zawartych w kolumnach 2, 3 i 4 d obliczenia własne b c przy założeniu, że ich wskaźnik wzrostu w województwie i kraju jest identyczny ze wskaźnikiem możliwego wzrostu plonu zbóż (patrz: kolumna 4); obliczenia własne Źródło: W. Michna: Regionalne zróżnicowanie możliwości produkcyjnych rolnictwa, [w:] J. St. Zegar: Zróżnicowanie regionalne rolnictwa w 2002 r., GUS, Warszawa Plon potencjalny wszystkich roślin e

23 Oczywiście, plonów i zbiorów nie podwyższa się jeśli nie ma takiej konieczności. Tymczasem w Polsce taka konieczność już obecnie istnieje. Fakt, iż ostatnio w skali rocznej pojawiają się lata, kiedy brakuje 20% zbóż z produkcji krajowej w stosunku do zużycia, jest już poważnym elementem potrzeby wzrostu plonów i zbiorów. Głównym jednak elementem realizacji tej konieczności jest potrzeba wytwarzania w polskim rolnictwie w 2020 r. odnawialnych surowców do produkcji około 13% zużywanych paliw płynnych. Możliwości zwiększenia produkcji zbóż wiążą się także z likwidacją odłogów na gruntach ornych. GUS szacuje, że obszar odłogów obejmuje blisko 700 tys. ha gruntów ornych. Ponadto szacuje się, że nie mniej niż 0,5 mln ha łąk i pastwisk nie jest użytkowanych. Znaczna część tych użytków znamionuje się dość dużymi zasobami wilgotności, co może przy odpowiedniej pielęgnacji zapewnić efektywność zbioru zielonej masy z tych łąk i pastwisk. Niewykorzystanie łąk i pastwisk wynika bardzo często z ograniczenia w okresie transformacji ustrojowej o ponad połowę stanu pogłowia bydła, eliminacji pogłowia owiec o ponad 90% oraz o dwie trzecie pogłowia koni. Tak więc wzrost zainteresowania pielęgnacją i nawożeniem użytków zielonych związany jest w głównej mierze z odbudową pogłowia bydła i owiec. Deficyt mięsa wołowego w Europie, a także mięsa baraniego w niektórych innych częściach świata stanowi przesłankę do hipotezy, iż znaczna odbudowa pogłowia bydła i owiec w Polsce jest zasadna. Potrzeba uruchamiania wzrostu produkcji zbóż i innych surowców rolnych narastać będzie powoli, ale nieuchronnie ze względu na potrzebę przetwarzania coraz większej części surowców rolnych na paliwa płynne. Nie potwierdzają się hipotezy, w myśl których postęp naukowy tworzyć będzie warunki do tak szybkiego substytuowania surowców naturalnych, iż ludzkości nie zagrozi deficyt żadnych surowców, a w tym surowców energetycznych. Tymczasem jest już wiadomo, że bariery wzrostu są już przekroczone i narasta jednocześnie wiele deficytów surowcowych, a w tym najważniejszy deficyt surowców energetycznych. Cywilizacja nie może się obejść bez przetwarzania części surowców rolnych na paliwa płynne. Ludzkość stoi przed długotrwałą epoką intensywnego przetwarzania części surowców rolnych na paliwa płynne. To może w przyszłości zwiększyć trwałe zapotrzebowanie na znacznie większą produkcję roślinną. Deficyt zbóż w Polsce może zwiększyć się z 10-20% do 30-40% rocznego zużycia zbóż. Rozszerzy to znacznie cele funkcjonowania rolnictwa. Dla niektórych krajów Europy, które znamionują się wysokim rozwojem przemysłowym i produkują wielkie ilości eksportowalnych towarów rodzący się deficyt energetyczny może być mniej dotkliwy niż dla Polski. Dla Polski deficyt 22

24 energetyczny będzie bardzo dotkliwy ze względu na duże trudności zwiększania przemysłowych i usługowych dóbr eksportowalnych. Polska będzie zmuszona do wykorzystywania przez długi okres surowców rolnych do produkcji paliw płynnych. Wspólnota Europejska zaleca, aby w 2010 r. produkcja odnawialnych paliw wyraziła się w każdym kraju UE wskaźnikiem 6,5% krajowego zużycia paliw, a w 2020 r. wskaźnikiem 20%. Polska nie posiada jasnych perspektyw rozwiązania problemów energetycznych na najbliższe dekady. Jest w gorszej sytuacji niż wiele krajów UE. W Polsce główna część przyrostu paliw, a zwłaszcza paliw płynnych może być wyprodukowana przede wszystkim z ziarna zbóż (w tym ziarna kukurydzy) oraz z roślin oleistych, przede wszystkim z rzepaku. Rzepak i zboża będą wzajemnie się uzupełniać. Na międzynarodowej konferencji rolniczej, która odbyła się w dniach r. w Wigrach (Polska), przedstawiciele Instytutu Rolniczego Węgier poinformowali środowisko polskich specjalistów rolnictwa, iż rolnictwo Węgier będzie przeznaczać nie mniej niż 1 mln ton ziarna kukurydzy na produkcję bezwodnego spirytusu etylowego jako domieszki do paliw płynnych. Przedstawiciele Instytutu Rolniczego Rumunii informowali na tej samej konferencji, iż ich kraj zamierza produkować rocznie etylowy spirytus bezwodny z 3 mln ton ziarna kukurydzy. Również przedstawiciele Bułgarskiego Instytutu Rolniczego złożyli podobną informację. Powyższe informacje wskazywały, iż wyżej wymienione kraje posiadają już obecnie bądź opracowują konkretne programy realizacji zamierzeń produkcyjnych w zakresie paliw odnawialnych. Natomiast, niektóre inne kraje UE, jak np. Austria wytwarzają już liczące się ilości paliw odnawialnych do silników Diesla. Wracając do zalecenia UE, które wyraża się imperatywem produkowania w 2020 r. ponad 20% odnawialnych paliw w stosunku do zużywanej energii, należy przyjmować, że Polska powinna produkować w 2020 r. około 1,5 mln ton paliw odnawialnych. Przemysły zbożowe, a także paszowe realnie już istnieją. Przemysł paliw odnawialnych jeszcze nie istnieje, ale musi powstać. W ciągu bowiem jednego pokolenia zacznie się wyczerpywać wiele źródeł ropy naftowej i gazu. Producenci ropy szachować będą świat wysokimi cenami ropy i ropopochodnych paliw. W 2007 r. cena jednej baryłki ropy osiągnęła już ponad 80 USD. Polska nie może dłużej zaniedbywać rozwoju produkcji paliw z surowców rolnych. Kraje takie jak Polska, które charakteryzują się znacznym opóźnieniem w rozwoju eksportowalnych przemysłów oraz eksportowalnych usług, będą przeżywały długotrwały kryzys w wytwarzaniu paliw, a w tym głównie kryzys paliw płynnych (tj. samochodowych). Stopniowe rozwiązywanie tego kryzysu będzie dokonywać się poprzez produkcję różnych postaci paliw płynnych z surowców rol- 23

25 nych. Paliwa płynne do silników Diesla są i będą wytwarzane z roślin wysokooleistych np. rzepaku, a do standardowych silników benzynowych paliwa będą produkowane z różnych produktów skrobiowych, a w tym głównie ze zbóż. Kraje, które nie liczą ani na cudowne odkrycia wielkich nowych światowych źródeł ropy i gazu, ani na inne cudowne odkrycia, rozpoczynają rozbudowywać stopniowo przemysł paliw odnawialnych. Podobnie jak zawiodła nas żywiona przez blisko 20 lat nadzieja, że autostrady zbudują z własnych zasobów kapitałowych zagraniczne prywatne przedsiębiorstwa drogowe, jeśli tylko państwo polskie udzieli im odpowiednich koncesji, tak samo mogą zawieść nas upowszechniane obecnie iluzje, że przemysł paliw odnawialnych powstanie bez udziału polskiego kapitału i bez polskich wysiłków rządowych. Tak jak po 15 latach bezczynnego oczekiwania na samoczynne zbudowanie przez przedsiębiorstwa zagraniczne sieci autostrad, rząd musiał zająć się tą sprawą, tak w zakresie akumulacji kapitału, jak również pod względem organizacyjnym oraz w zakresie przemysłu paliw odnawialnych będzie zmuszony wcześniej czy później to samo uczynić. Byłoby pożądanym, aby w kraju nie panowała przez następnych 15 lat bezsensowna iluzja, że zdarzy się cud i zewnętrzne siły zbudują wielki przemysł energetyki odnawialnej. Sytuacja dojrzała aby stwierdzić, że bez inicjatywy władz, powstawać będzie wiele korupcyjno-spekulacyjnych działań, które wcześniej lub później wymuszą zaangażowanie się państwa w zorganizowanie potrzebnego przemysłu, aby w 2020 r. zapewnić 20% paliw odnawialnych dla polskiej energetyki. Rolnictwo polskie jest zainteresowane, aby przemysł energetyki odnawialnej powstawał w miarę szybko i bez spekulacji korupcyjnych. Z drugiej strony, w rolnictwie potrzebne są stowarzyszenia rolników, które współdziałać będą z władzami w realizacji tego wielkiego zadania, które będzie również rozszerzać front działań rolnictwa. Zapewne paliwa odnawialne wytwarzane z surowców rolnych nie rozwiążą w pełni problemu paliw w Europie, a w tym także w Polsce. Będą one jednak poważnym instrumentem łagodzenia kryzysów paliwowych zwłaszcza w krajach, które tak jak Polska nie dysponują dostateczna ilością przemysłowych i usługowych dóbr eksportowalnych. Polska równolegle z pracami nad wzrostem produkcji surowców rolnych na cele produkcji paliw odnawialnych, a także rozwoju przemysłu paliw odnawialnych, zaangażuje się zapewne także w produkcję benzyn syntetyzowanych z węgla, oraz w gazyfikację węgla, aby przygotować się na okres, kiedy import ropy i gazu będzie nadzwyczajnie utrudniony i nader drogi. Nie ulega wątpliwości, że dla Polski najbardziej realne możliwości produkcji paliw zastępujących paliwa ropopochodne to produkcja paliw z surowców rolnych oraz węgla. 24

26 3. Przyczyny długotrwałego deficytu produkcji zbóż w Polsce Główną przyczyną niedorozwoju produkcji zbóż w polskim rolnictwie jest przewaga gleb lekkich, a więc znamionujących się zbyt ubogą zawartością składników odżywczych dla roślin, a przede wszystkim nie posiadających zdolności do wytwarzania odpowiednich zasobów próchnicy, a w następstwie także odpowiednich struktur do zatrzymywania wody w glebie, bez której rośliny nie mogą wydawać wysokich plonów. Gleby polskie są bardzo wrażliwe na brak wody. Tylko wzbogacenie gleb w próchnicę może łagodzić skutki deficytów wody w glebie. Na glebach lekkich zdolność do spowalniania utraty wilgoci można podnosić przez zwiększanie stosowania obornika, stosowanie nawozów zielonych, poprzez odpowiednie uprawy roślin, wczesne wysiewy zbóż jarych itp. Spadek dochodów rolniczych z produkcji rolnej o około 50% w latach spowodował istotne zmniejszenie dawek stosowanych nawozów mineralnych i środków ochrony roślin, a także na niezbędną wymianę nasion kwalifikowanych, co również utrudniało dobre wykorzystanie potencjału produkcyjnego gleb. Niezależnie od tego, tak ze względów finansowych, jak i organizacyjnych, rolnicy ograniczyli w stosunku do przeszłości stosowanie nawozów zielonych. Zmniejszenie pogłowia bydła w Polsce z ponad 13 mln sztuk w latach do około 5 mln sztuk w latach , a także pogłowia koni i owiec, zmniejszyło również nawożenie organiczne polskich gleb o ponad 1/3 dawek z lat osiemdziesiątych. IUNG nie prowadzi badań nad skutkami radykalnego ograniczenia stosowania nawozów organicznych w polskim rolnictwie. Podtrzymuje natomiast znaną od dziesiątek lat tezę, iż zboża uprawiane na dobrze przygotowanej glebie pozostawiają tak dużo korzeni, iż gleba nie traci próchnicy i nie traci zdolności produkcyjnej w stosunku do gleb nawożonych nawozami organicznymi (głównie obornikiem). Niestety doktryna ta tworzy klimat akceptujący dla eliminacji nawożenia organicznego (obornikiem, nawozami zielonymi) nawet na glebach bardzo lekkich, które stanowią znaczny udział w całości gleb polskich. IUNG nie odpowiada jednak na pytanie jak utrzymać niezbędny poziom próchnicy na glebach lekkich i najlżejszych. Otóż być może na połowie gleb polskich, które znamionują się względnie dobrą żyznością, doktryna IUNG o możliwości rezygnacji z nawożenia obornikiem jest możliwa do akceptacji, ale na drugiej połowie, tj. na glebach lekkich i suchych, gdzie system korzeniowy uprawianych roślin nie odtwarza dostatecznej ilości próchnicy, należy tę doktrynę poddać powtórnej weryfikacji. 25