HOMO HOMO seksualizm

Transkrypt

1

2 HOMO seksualizm

3 Beata Wieczorek HOMO seksualizm Przegląd światowych analiz i badań Przyczyny, objawy, terapia, aspekty społeczne

4 Okładka Monika Lipiec Redakcja i korekta Robert Jankowski, Barbara Manińska Dyrektor projektów wydawniczych Maciej Marchewicz Skład i łamanie TEKST Projekt ISBN Copyright Beata Wieczorek Copyright for Fronda PL Sp. z o.o., Warszawa 2017 Wydawca Fronda PL, Sp. z o.o. Ul. Łopuszańska Warszawa Tel , Faks kontakt@wydawnictwofronda.pl Wydrukowano na papierze Ibook dostarczonym przez firmę Igepa Sp. z o.o.

5 Spis treści Wstęp Słowniczek CZĘŚĆ 1 SYMPTOMY, PRZYCZYNY I TERAPIA HOMOSEKSUALIZMU Postęp kontra ciemnogród? Homoseksualizm w liczbach i datach Spory wokół definicji homoseksualizmu Statystyki Odsetek osób homoseksualnych na świecie Polskie statystyki i główne badania Inne aspekty statystyczne Konkluzje Legalizacja związków homoseksualnych na świecie Homoseksualizm na przestrzeni historii i w innych kulturach Konkluzje Czy homoseksualizm jest zdrowy? Pozytywne cechy osób homoseksualnych Zdrowie psychiczne ogólne wskaźniki Kobiecość męskość, neurotyczność i inne cechy osobowości Narkotyki i inne uzależnienia HIV Uzależnienie od seksu i ryzykowne zachowania seksualne Spis treści

6 Choroby przenoszone drogą płciową (STD) Zachorowalność na raka Depresja i skłonność do samobójstw Efekt synergii Konkluzje Dyskryminacja jako źródło zaburzeń hipoteza stresu mniejszościowego Konkluzje Związki homoseksualne na co dzień Trwałość i wierność związków homoseksualnych Rozwiązłość i anonimowy seks Prostytucja, molestowanie, przemoc i inne przestępstwa Pedofilia Kłopoty w relacjach partnerskich Homoseksualna starość Konkluzje Młodzież a homoseksualizm. Nietrwałość homoseksualizmu młodzieńczego Pochopne etykietki Właściwa postawa wobec młodzieży podejrzewającej u siebie SSA Uwiedzenie Niebezpieczeństwa występujące u prehomoseksualnej młodzieży Homoseksualna rekrutacja Najlepsze wyjście: profilaktyka homoseksualizmu Konkluzje Geny, wpływy środowiska, czy wolny wybór? Co mówią badania dotyczące homoseksualizmu w świecie zwierząt? Konkluzje Czy homoseksualizm jest wrodzony? Badania struktur i metabolizmu mózgu Badania genetyczne dotyczące różnych więzów pokrewieństwa Badania dotyczące chromosomów i genów Konkluzje Czy homoseksualizm jest uzależniony od innych zmiennych biologicznych? Wpływ hormonów w okresie płodowym Poziom hormonów płciowych u specyficznych grup pacjentów Spis treści

7 Hormony w okresie dorosłości Hipoteza stresu ciężarnych matek Hipoteza ataku immunologicznego Leworęczność Badania dotyczące feromonów i odruchu mrugania Epigenetyka Konkluzje Wpływy środowiska w genezie homoseksualizmu? Nonkonformizm płciowy i GID u dzieci. Znaczenie wczesnej interwencji Przyczyny męskiego homoseksualizmu Homoseksualizm kobiecy. Różnice w etiologii homoseksualizmu u kobiet i mężczyzn Różnice międzykulturowe i międzypokoleniowe a indywidualna reakcja jednostki Konkluzje Wolna wola. Czy homoseksualizm można wybrać? Konkluzje Pogranicza homoseksualizmu. Homoseksualizm w przebiegu chorób psychicznych Spór natura kontra środowisko a złożoność przyczyn homoseksualizmu Byli homoseksualiści Ilu ich jest? Pamiętnik byłego geja Głosy rodziców Terapia czy akceptacja homoseksualizmu? Terapia afirmatywna według APA Kluczowe obszary pracy z klientem Modele rozwoju tożsamości homoseksualnej Pacjenci religijni Podbudowa teoretyczna Podejście polskich seksuologów: Zbigniewa Lwa-Starowicza, Zygmunta Zdrojewicza, Stanisława Dulko Podejście Wojciecha Eichelbergera Samoistne wyleczenia z homoseksualizmu Nurty terapii reparatywnej Terapia reparatywna według NARTH Terapia homoseksualizmu według Josepha Nicolosiego Terapia według Julie Harren Hamilton Spis treści

8 Terapia według Deana Byrda Terapia według Janelle Hallman Terapia w rozumieniu Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy USA Terapia homoseksualizmu według Gerarda van den Aardwega Terapia według Richarda Cohena Czy terapia homoseksualizmu jest możliwa, skuteczna i etyczna? Skuteczność i wpływ terapii afirmatywnej zalecanej przez APA Terapia reparatywna homoseksualizmu jest możliwa i skuteczna Stanowisko organizacji branżowych Skala doniesień o skuteczności terapii reparatywnej Szczegółowa analiza zarzutów i dowodów Główne badania dowodzące skuteczności terapii reparatywnej Terapia homoseksualizmu jest nieszkodliwa Prezentacja badań, które wg APA dowodzą szkodliwości terapii reparatywnej Dowody empiryczne na pozytywny wpływ terapii reparatywnej Potencjalne czynniki, które modyfikują wpływ terapii reparatywnej Konkluzje. Podsumowanie na temat terapii homoseksualizmu Głosy z drugiej strony barykady Byli eksgeje, czyli zmiana pozorna? Geje, lesbijki i osoby popierające ruch na rzecz praw dla osób LGBT o sobie samych CZĘŚĆ 2 WAŻNE KWESTIE SPOŁECZNE Spis treści 11. Wielki eksperyment: dzieci w homorodzinach Kwestie prawne Przegląd badań: czy i gdzie są różnice? Badania Marka Regnerusa Zastrzeżenia metodologiczne do badań homorodzicielstwa Ciemne strony homorodzicielstwa Konkluzje

9 12. Prawo: niesłuszne kary, niesłuszne przywileje Przegląd historyczny i podstawowe dylematy prawne Dotychczasowe orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka Małżeństwo jako instytucja prawna. Prawa dzieci Zmiany w edukacji Mity o prawnej dyskryminacji osób homoseksualnych w Polsce Kontrowersje wokół zmiany prawa w Polsce kwestia związków partnerskich Projekt ustawy o związkach partnerskich środowisk LGBT Projekt ustawy o związkach partnerskich Platformy Obywatelskiej Mowa nienawiści a kwestia ochrony praw rodziny Pozostałe kwestie prawne (prawo międzynarodowe, krwiodawstwo, surogacja, wolność religijna) Konkluzje Dyskryminacja w obie strony Dyskryminacja osób homoseksualnych w Polsce przykłady Dyskryminacja wobec osób sprzeciwiających się presji środowisk LGBT Dyskryminacja w pracy, zwolnienia z pracy, ograniczenia w biznesie Zastraszanie, groźby Kara więzienia i inne represje za chrześcijańskie poglądy (O)Presja Obrażanie, przemoc Przekłamania i manipulacje Konkluzje Ruch LGBTQ i jego oddziaływanie Polskie organizacje zrzeszone wokół LGBTQ Inicjatywy ruchu LGBTQ w Polsce Raporty na temat dyskryminacji osób homoseksualnych Homofobia a homofonia Typologia tzw. argumentów antyhomoseksualnych Konkluzje: homofobia, teoria queer a heterofobia i homofonia Taktyka salami : stopniowa zmiana postaw społecznych Skuteczna, długofalowa strategia Spis treści

10 Cykl przemian społecznych w poszczególnych krajach Realizacja homoseksualnej agendy w stanie Massachusetts Konkluzje Chrześcijaństwo, judaizm a homoseksualizm Biblijna ocena homoseksualizmu Homoseksualne skłonności jako konflikt religijny Stan duchowny a skłonności homoseksualne Ruch tzw. chrześcijańskich gejów Ruch tęczowego judaizmu Naruszenia wolności religijnej Homoseksualizm jako ideologia antyrodzinna rewolucja seksualna Ruch sprzeciwu społecznego a rewolucja Historia rewolucji seksualnej Pojęcie ideologii Cechy liberalizmu Rewizja marksizmu i neomarksizm kulturowy Presja ideologii homoseksualnej jako nośnika rewolucji seksualnej Odrębność współczesnych ideologii Niechlubna rola nauki CZĘŚĆ 3 OGÓLNA TEORIA HOMOSEKSUALIZMU Spis treści 18. Teorie rozwoju psychoseksualnego Normy w seksuologii Niewystarczalność dotychczasowych definicji orientacji homoseksualnej Wnioski z przeglądu badań Homoseksualizm jako złożona dezorientacja seksualna Złożoność przyczyn i objawów homoseksualizmu Zasadnicze znaczenie czynnika intrapsychicznego Okresy krytyczne Interdyscyplinarność w badaniach nad homoseksualizmem Skomplikowana dynamika homoseksualizmu

11 Zmienność i terapia homoseksualizmu Homoseksualizm podlega wpływom kultury Homoseksualizm jest zjawiskiem społecznym podlegającym regulacjom prawnym Możliwa i zalecana jest profilaktyka homoseksualizmu Podstawowe przyczyny homoseksualizmu Pozaseksualne funkcje homoseksualności. Wyjaśnienie różnic w homoseksualizmie męskim i żeńskim Typy homoseksualizmu Mechanizmy kształtowania się dezorientacji homoseksualnej Dylematy metodologiczne, etyczne i społeczne, które rodzi tzw. psychologia afirmacyjna Błędy interpretacyjne dotychczasowych badań nad homoseksualizmem Perspektywy dalszych badań nad homoseksualizmem Statystyki Zdrowie psychiczne i fizyczne, osobowość Geneza homoseksualizmu Terapia Inne obszary badawcze Obszary aktywności społecznej Ograniczenia dotyczące badań nad homoseksualizmem Posłowie Aneksy Aneks 1: List do osób o skłonnościach homoseksualnych Aneks 2: Informacje dla chcących pomagać i dla szukających pomocy Porady dla nieprofesjonalistów Przesłanie do rodziców Porady dla terapeutów Organizacje pomagające w radzeniu sobie z niechcianymi SSA Organizacje amerykańskie i międzynarodowe Organizacje w innych krajach Grupy, ośrodki i psychoterapeuci w Polsce Grupy dla rodziców i rodzin oraz dla eksgejów Inne strony wyznaniowe Strony informacyjne Spis treści

12 12 Strony organizacji, walczących o prawa naturalnej rodziny Strony środowisk LGBT Aneks 3: Tęczowe flagi graficzne przedstawienie zjawiska homoseksualizmu Aneks 4: Symulacje wzrostu ilości osób homoseksualnych Spis tabel Spis wykresów Bibliografia

13 Wstęp Odsłaniając nieco historię powstania niniejszej książki, mogę powiedzieć, że zrodziła się z pytania, które sobie kiedyś zadawałam, przyglądając się dyskusji przetaczającej się przez media i domy Polaków w związku z planowanymi zmianami legislacyjnymi dotyczącymi związków jednopłciowych. Mianowicie: co ja/my właściwie wiemy na temat homoseksualizmu? Szukając odpowiedzi, jako psycholog odłożyłam na bok własne wstępne założenia i postanowiłam zapoznać się i zmierzyć z argumentami i kontrargumentami naukowymi przeciwstawnych nurtów teoretycznych. Były już podejmowane próby zbiorczego przedstawienia naukowego dorobku na temat homoseksualizmu, ale były to próby mimo wszystko wycinkowe lub pobieżne, nawet jeśli były interdyscyplinarne. Opracowania te często koncentrują się głównie na aspektach socjologiczno-kulturowych, a mniej na psychologicznych czy medycznych. Przeważnie są to autorskie przeglądy zagadnień i badań, a nie systematyczne studium testujące koncepcje homoseksualizmu. Spełniające to kryterium raport What Research Shows: NARTH s Response to the APA Claims on Homosexuality z 2009 r. (Phelan i in.), czy My genes made me do it Whiteheada (2007) są znacznie bardziej zawężone tematycznie, zaś opracowania J. Hallman (2010 i 2014) odnoszą się wyłącznie do żeńskiego homoseksualizmu. Podobne wnioski dotyczą literatury polskiej (tj. pracy Z. Lwa-Starowicza i M. Lwa-Starowicza z 1999 r. pt. Homoseksualizm czy A. Brzaska Homoseksualizm u mężczyzn. Aspekty psychologiczne, psychiatryczne i ewolucyjne z 2008 r.). Wprowadzenie do psychologii LGB pod redakcją G. Iniewicza, M. Mijas oraz B. Grabskiego (2012) należy uznać za pracę silnie zideologizowaną, selektywną i powtarzającą obiegowe sformułowania na temat homoseksualizmu. Z kolei najnowsza praca Homoseksualizm męski i kobiecy w perspektywie psychologicznej (Janicka i Kwiatkowski Wstęp

14 ), choć ciekawie relacjonuje badania własne i niektóre aspekty homoseksualizmu, to pomija inne, niezwykle ważne, nie omawia także wielu przełomowych, a mniej dostępnych badań oraz posiłkuje się zideologizowanymi sformułowaniami jak płeć kulturowa, heteroseksizm, czy homofobia. Zarzuty prostego powielania argumentów na rzecz pochodzenia i dynamiki homoseksualizmu bez należytego ich sprawdzenia można postawić też książce LGB. Zdrowie psychiczne i seksualne (Kowalczyk, Tritt i Lew-Starowicz [red.] 2016). Należy odnotować również ukazanie się (tuż przed wydaniem niniejszej książki) specjalnego numeru serii The New Atlantis poświęconego w całości seksualności i płci (Mayer i McHugh 2016), którego wnioski są zbieżne z prezentowaną tu pracą, choć zakres podejmowanych badań i wątków jest znacznie węższy. Celem sporządzenia niniejszego opracowania jest więc szeroki, szczegółowy i systematyczny przegląd dotychczasowych badań naukowych dotyczących zjawiska homoseksualizmu (głównie z punktu widzenia psychologii, ale także wielu innych nauk), a dopiero na tej bazie uporządkowanie i analiza dowodów naukowych na poparcie konkurencyjnych hipotez odnoszących się do tego, czym jest homoseksualizm i jak powstaje. Stopniowo wnikliwie sprawdzałam więc i weryfikowałam dowody na to, czy homoseksualizm jest/nie jest inną, zdrową orientacją seksualną. Samo usystematyzowanie badań umożliwiło znalezienie sprzeczności w niektórych założeniach teoretycznych, luk w dorobku naukowym, błędów interpretacyjnych, uzyskaniu dodatkowych danych, które nie stanowiły głównego celu niektórych badań, ale znacznie poszerzają zakres wiedzy o zjawisku homoseksualizmu i układają się we wspólne wątki. Śledząc kolejne obszary, znalazłam niekiedy badania o przełomowym znaczeniu w danej, węższej dziedzinie lub zupełnie nowe i szerzej nieznane. Na tej podstawie mogłam w jednym z ostatnich rozdziałów przedstawić wreszcie uzupełnioną i bardziej kompleksową teorię homoseksualizmu (za punkt wyjścia nie przyjęłam założeń teoretycznych, lecz wyłaniający się stopniowo empiryczny obraz). Opracowałam także listę białych plam i ograniczeń w dalszych poszukiwaniach badawczych. Dołożyłam starań, aby niniejsze opracowanie było nie tylko wielostronne, ale i interdyscyplinarne: od historii i statystyki, poprzez prawo, genezę, kwestie medyczne, terapię, zjawiska społeczne, aż po listę organizacji pomocowych czy porady dla profesjonalistów i nieprofesjonalistów. Dziś mogę już powiedzieć, że homoseksualizm jest o wiele bardziej złożonym i wielowymiarowym zjawiskiem niż inne, znane dotąd psychologii (proszę mi więc wybaczyć obszerność tej książki, która wynika także z przyjętej metodologii). Wstęp

15 Układ książki został skomponowany z podziałem na trzy części. Część 1 zawiera podstawowe fakty i liczby dotyczące homoseksualizmu, a także opis objawów, katalog możliwych przyczyn, omawia terapię. Część 2 przedstawia ważne i wzbudzające kontrowersje kwestie społeczne, jak: homoseksualne rodzicielstwo, zmiany prawne, strategię działań ruchu LGBTQ, a także podejście do homoseksualizmu w kulturze judeo-chrześcijańskiej, na której oparta jest nasza cywilizacja jak i kontrowersje, które wzbudza rewolucja seksualna. Część 3 to zmierzenie się z dotychczasową koncepcją teoretyczną homoseksualizmu, zwłaszcza w świetle poszerzonej definicji orientacji seksualnej. Tu Czytelnik znajdzie wreszcie odpowiedź, czym prawdopodobnie jest homoseksualizm. Ponieważ książka jest obszerna i nakierowana na różnorodnego odbiorcę, starałam się, aby każdy rozdział był w miarę niezależną pigułką wiedzy na dany temat (zdarzało mi się więc kluczowe i wartościowe cytaty czy badania wykorzystywać czasem w różnych kontekstach), starałam się także przeplatać cięższe rozdziały nieco lżejszymi. Pogrubienia tekstu nie oznaczają moich osobistych akcentów, ale głównie dotyczą zasadniczych tez, pojęć, danych, co, mam nadzieję, ułatwi orientację w tak dużym zbiorze informacji. Książkę tę kieruję w pierwszym rzędzie do profesjonalistów: terapeutów, psychologów i pedagogów, pracowników naukowych, socjalnych, administracji publicznej, polityków, dziennikarzy, nauczycieli, lekarzy, duszpasterzy, księży i pastorów, liderów grup młodzieżowych oraz wszystkich innych osób, które w swojej pracy stykają się z problemem homoseksualizmu i podejmują w tej dziedzinie wiążące decyzje. Zachęcam dziennikarzy, aby sięgali po naukowe fakty. Wasza rola jest nieoceniona! Ze współczuciem i troską pochylam się także nad osobami, które same doświadczają skłonności homoseksualnych. Dedykuję Wam oddzielny list, który znajdziecie na końcu książki, ponieważ formuła niniejszego opracowania jest ograniczona do przekazu informacyjnego. Niech przyniesie Wam nadzieję. Każdy człowiek, bez względu na przekonania, zasługuje na szacunek, ale także na dostęp do rzetelnej informacji na temat aktualnego stanu wiedzy i możliwych form pomocy. Słowa te piszę w kraju, który ma długie tradycje tolerancji. Ubolewam nad wszelkimi aktami przemocy zarówno wobec osób homoseksualnych, jak i o odmiennych poglądach. Na koniec kilka uwag technicznych. Książka powstawała z przerwami około 5 lat. Włożyłam w nią ogrom pracy, która pod koniec przychodziła mi z coraz większym trudem, z góry więc przepraszam za wszelkie niezawinione pomyłki, jeśli takie, mimo starań, gdzieś się jednak zdarzyły, oraz za ewentualne niedociągnięcia stylistyczne. 15 Wstęp

16 16 Wynikają one np. z faktu, że z powodu braku opracowań niektórych aspektów homoseksualizmu dopisywałam już po wstępnej redakcji kolejne wyszukane badania. Oświadczam, że osobiście zapoznałam się z ok. 90% materiałów wymienionych w bibliografii i niestety udało mi się odnaleźć sporo nieuzasadnionych przypadków cytowania przez innych określonych badań. Mówię o tym otwarcie, ponieważ tajemnicą poliszynela jest, że spora część opracowań naukowych bazuje na materiałach cytowanych. Owe brakujące 10% to głównie książki w języku angielskim, do których miałam utrudniony dostęp. Starałam się jednak zapoznawać z notą edytora, streszczeniem, spisem treści czy fragmentami zamieszczanymi legalnie on-line. Uznałam jednak, że pozycje te, z racji możliwości dotarcia do bezpośredniego źródła informacji, powinny znaleźć się w bibliografii. Ponieważ w większości opierałam się na literaturze anglojęzycznej, terminów: geje, lesbijki używam w szerokim znaczeniu, tak jak ma to tam miejsce (tj. nie tylko wobec osób, które akceptują swoje skłonności i afiszują się z homoseksualizmem). Wyjątek stanowiły rozdziały, które wymagały bardziej szczegółowego rozróżnienia. Jeśli kogoś to obraża, to z góry przepraszam (por. rozróżnienie Próchniewicz 2005). Na początku rozdziałów podaję ich główne wątki, a na końcu zawarte są konkluzje, które stanowią streszczenie. Starałam się także podawać lekturę uzupełniającą dla chętnych. Wszystkie odsyłacze internetowe do przytoczonych w tekście rozdziałów czy w przypisach źródeł elektronicznych zostały sprawdzone pod kątem aktualności w styczniu 2017 r. i tylko przy linkach nieaktywnych została podana data dostępu. Uwaga powyższa nie dotyczy bibliografii, gdzie data dostępu jest zawsze wymieniana. Z uwagi m.in. na rozmiar książki, na etapie redakcji przyjęto sposób cytowania autorów materiałów źródłowych w tekście jedynie przy użyciu nazwiska, bez inicjałów imion, które podano jedynie w przypadku powtarzających się identycznych nazwisk w bibliografii. Pozycje, które miały więcej niż dwóch autorów, cytowano jako: Autor i in., przy dwóch nazwiskach autorów cytowano obu. Chciałabym także zwrócić uwagę, że w trakcie pracy nad moją książką zmieniła się forma i edycja dostępnej on-line książki N.E. i B.K. Whithead My Genes Made Me Do It! dlatego numery stron podane w treści (z edycji II) mogą nieznacznie się różnić w stosunku do aktualnych plików z edycji IV. Dziękuję wszystkim osobom, które zgodziły się pomóc mi w pracy nad tą książką, zwłaszcza za wsparcie i zachętę oraz fachową pomoc redakcyjną ze strony dr Jolanty Próchniewicz, metodologiczne i metaanalityczne wskazówki prof. K. Krzyżewskiemu. Dziękuję koredaktorom naukowym poszczególnych rozdziałów na pewnym etapie pracy nad książką: ks. prof. Romualdowi Jaworskiemu (terapia), Wstęp

17 ORDO IURIS (aspekty prawne) oraz innym osobom, które chciały pozostać anonimowe. Dziękuję redaktorom-korektorom: Robertowi Jankowskiemu i Barbarze Manińskiej za to, że służyli mi życzliwymi uwagami w celu nadania książce ostatecznej formy, a także wszystkim tym, który pomagali w inny sposób, np. przez udostępnianie literatury czy pomocnych kontaktów. Dziękuję wreszcie mojej rodzinie za wyrozumiałość i cierpliwość postaram się wam wynagrodzić zabrany czas. Wierzę, że Prawda jest zawsze tylko jedna, czasem tylko widziana zbyt wycinkowo i niedokładnie, ale zawsze warto jej szukać. Oczywiście, na temat homoseksualizmu nie wiem wszystkiego, ale mam poczucie, że już dość dużo. Zapraszam do lektury i polemiki, zdecydowanie bowiem wokół homoseksualizmu brakuje otwartej naukowej dyskusji, a za dużo jest emocjonalnych sporów. Książkę publikuję pod pseudonimem. Z pokorą, ostateczną ocenę znaczenia mojej pracy przekazuję Szanownym Czytelnikom. 17

18 Słowniczek Słowniczek APA w zależności od kontekstu Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne lub Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne. barebacking (ang.) uprawianie niezabezpieczonego seksu mężczyzn z pozytywnym testem HIV, potem rozszerzone na niezabezpieczony gejowski seks w ogóle. borderline (ang. borderline personality disorder, BPD) według Kryteriów diagnostycznych z DSM-5 Desk Reference zaburzenie osobowości typu borderline (graniczne) to: Stały wzorzec zachowań i doświadczania emocji, polegający na niestabilności związków międzyludzkich, zmienności postrzegania samego siebie i reakcji emocjonalnych oraz znaczna impulsywność. bug chasers (ang.) jako część społeczności barebacking chodzi o mężczyzn, którzy chcą dalej przekazywać wirus HIV (przyjmować będąc niezarażonymi lub dalej go rozsiewać). coming out (ang.) ujawnienie swoich skłonności homoseksualnych: publiczne lub wśród najbliższego otoczenia. CSA (ang. child sexual abuse) przemoc i wykorzystanie seksualne dzieci. Doing as Anne Heche synonim płynności seksualnej i eksperymentów seksualnych; Anna Heche była najpierw hetero-, potem homo-, a następnie znów heteroseksualna. DSM (skrót od ang. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) klasyfikacja zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (APA) uznawana w wielu krajach na świecie. ego-dystoniczny homoseksualizm według jednej z poprzednich edycji klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych (DSM III) brak zadowolenia, samoakceptacji dla doświadczanego homoseksualizmu,

19 w odróżnieniu od homoseksualizmu ego-syntonicznego u osób zadowolonych ze swoich skłonności; z terminu tego w kolejnych edycjach DSM zrezygnowano, choć pozostaje nadal w klasyfikacji ICD 10. GID (ang. gender identity disorder) zaburzenia tożsamości (identyfikacji) płciowej, czasem określane także jako childhood gender role nonconformity (CGNC) dziecięcy nonkonformizm ról związanych z płcią, lub childhood gender atypical behavior (GAB) nietypowe dziecięce zachowania związane z płcią. W najnowszym wydaniu DSM dysforia płciowa (gender dysphoria). homofobia według środowisk homoseksualnych irracjonalny lęk lub nienawiść do gejów i lesbijek; termin podszywający się pod termin naukowy fobia oznaczający grupę zaburzeń lękowych różnego typu. LGBTQ lub LGBT skrót od lesbian, gay, bisexual, queer i transsexual czyli: lesbijka, gej, biseksualista, transseksualista i queer określenie grupy mniejszości seksualnych. Czasem na końcu tego skrótu bywa dodawana literka I od słowa intersex (między płciami). LMHP czyli dosłownie licencjonowani dostarczyciele zdrowia psychicznego (ang. Licensed mental health providers) termin wprowadzony przez zwolenników tzw. terapii afirmatywnej na oznaczenie fachowego personelu służb medycznych, psychologów, psychiatrów i terapeutów afirmujących homoseksualizm, w opozycji do personelu zwolenników terapii reparatywnej, czyli SOCE (ang. sexual orientation change efforts) dokonującego tylko prób zmiany orientacji seksualnej. MSM (ang. man having sex with men) mężczyźni uprawiający seks z mężczyznami. OSA (ang. opposite-sex attraction) dosłownie pociąg do przeciwnej płci, w innym znaczeniu osoby heteroseksualne (opposite-sex attracted) w odróżnieniu od SSA. Skala Kinseya najczęściej używane (co nie znaczy, że najlepsze) narzędzie do badania natężenia skłonności homoseksualnych traktowanych jako kontinuum. Obserwujemy na niej gradację natężenia homoseksualizmu (Kinsey i in. 1948, s. 656). Poszczególne punkty to: 0 wyłącznie heteroseksualny 1 w przeważającej części heteroseksualny, sporadycznie homoseksualny 2 w przeważającej części heteroseksualny, ale częściej niż sporadycznie homoseksualny 3 w równym stopniu hetero- i homoseksualny 4 w przeważającej części homoseksualny, ale częściej niż sporadycznie heteroseksualny 5 w przeważającej części homoseksualny, sporadycznie heteroseksualny 6 wyłącznie homoseksualny 19 Słowniczek

20 20 SOCE (ang. sexual orientation change efforts) dosłownie wysiłki w kierunku zmiany orientacji seksualnej negatywne określenie terapii reparatywnej, sformułowane przez zwolenników terapii afirmatywnej. SSA (ang. same sex-attraction) dosłownie pociąg do tej samej płci termin używamy także na określenie osób homoseksualnych (ang. same-sex attracted). STD (ang. Sexually Transmitted Diseases) choroby przenoszone drogą płciową. straight (ang. prosty ) potocznie osoba heteroseksualna. terapia reorientująca (konwersyjna, korektywna, reparatywna) terapia oparta na założeniu, że skłonności homoseksualne nie są niezmienne, niesłusznie czasem oceniana jako zmuszająca klienta do zmiany skłonności seksualnych; niekiedy nazywana terapią afirmacji płci (ang. gender affirmation therapy, GAT ten sam akronim, co terapii afirmatywnej gay affirmative therapy). Najnowsza terminologia to: sexual attraction fluidity exploration in therapy (SAFE-T). terapia afirmatywna (afirmująca, akceptująca) odwrotnie niż terapia reorientująca stoi na stanowisku, że skłonności te są niezmienne, pomoc klientowi polega więc na wzbudzeniu akceptacji dla istniejącego stanu rzeczy oraz doprowadzeniu do coming outu. unprotected anal intercourse (ang. UAIMP) niezabezpieczony seks analny (doodbytniczy, bez prezerwatywy, najczęściej stosowany przez gejów obok seksu oralnego). urning (ang.) dawne, historyczne określenie osoby homoseksualnej. własności emergentne własności, których nie sposób zredukować do bardziej podstawowych.

21 CZĘŚĆ 1 SYMPTOMY, PRZYCZYNY I TERAPIA HOMOSEKSUALIZMU

22 1. POSTĘP KONTRA CIEMNOGRÓD? HOMOSEKSUALIZM W LICZBACH I DATACH W rozdziale 1 zostaną nakreślone podstawowe, wstępne kwestie dotyczące homoseksualizmu, takie jak: definicja i kategoryzacja, statystyki dotyczące częstości występowania tego zjawiska w populacji wraz z cechami współwystępującymi, główne badania i statystyki polskie, krótki rys historyczny. Zostanie także podany zakres zmian prawnych w poszczególnych krajach Spory wokół definicji homoseksualizmu Część 1. Symptomy, przyczyny i terapia homoseksualizmu Momentem przełomowym w podejściu do homoseksualizmu w świecie nauki, zapoczątkowującym także olbrzymie przemiany społeczne, była decyzja o wykreśleniu homoseksualizmu z listy zaburzeń psychicznych (DSM). Nosiła ona jednak wyraźne znamiona nieuzasadnionego precedensu, a nawet skandalu. Zmiana została zaproponowana przez Komisję Nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego w 1973 r. (4 psychiatrów za, w tym jeden gejowski aktywista, 2 przeciw ), potem przegłosowana przez zarząd (13 głosów za, 0 przeciw, 2 wstrzymujące się). Następnie, w 1974 r., przeprowadzono ogólne referendum wśród członków APA. I tak, po raz pierwszy w historii, naukowa klasyfikacja została poddana głosowaniu, a nie wypracowana w toku żmudnych badań naukowych, którym zresztą właśnie zaprzeczano! Był to groźny wyjątek naruszający podstawy wiedzy naukowej. Do ogłoszenia referendum wzywali w swoim liście znani psychiatrzy, list ten jednak nie zawierał informacji, że został opłacony przez National Gay Task Force, nową homoseksualną organizację. Decyzja została zatwierdzona w wyniku głosowania w referendum (5816 głosów za czyli tylko 58%, i 3817 przeciw), choć nie przedstawiono rzetelnego raportu naukowego, który stanowiłby jej podstawę. Ten, który został dostarczony, był skromny, wybiórczy i spreparowany przez sprzyjające zmianom środowiska. Co więcej, decydujący głos miały

23 osoby, które nie były ekspertami w danej dziedzinie. Wśród osób, które głosowały za usunięciem homoseksualizmu ze spisu chorób, wielu było przekonanych, że dzięki zdjęciu rzekomego społecznego stygmatu z homoseksualistów będzie można skuteczniej pomóc tym, którzy potrzebują i poszukują pomocy psychiatrycznej. Prawdopodobnie kierowano się także chęcią zadośćuczynienia, bo w wielu krajach anglosaskich homoseksualizm był wcześniej karany więzieniem, a jeszcze wcześniejsza klasyfikacja homoseksualizmu była dla osób homoseksualnych krzywdząca. Pięć lat później ankieta przeprowadzona wśród 2500 członków APA wykazała, że 68% z nich wciąż uważało homoseksualizm za zaburzenie (Schmierer 2006, s. 36). Głosowanie odbyło się pod presją skandujących i przerywających obrady aktywistów gejowskich. Demonstrowali już od 1968 r., a w wyniku powtarzających się nacisków zostali w końcu dopuszczeni do obrad komisji taksonomicznej i wykorzystali tę możliwość. Obrady były przerywane, zabierano mówcom mikrofon, zorganizowano happening, szantaż i wystawę pokazującą, że bycie gejem to duma i zdrowie w jednym, wygłaszano emocjonalne tyrady, a psychiatrię określono jako narzędzie tortur i ucisku (Bayer 1987, s ; Gittings 2008, s ; Silverstein 2008). Jak wyglądały okoliczności podjęcia tej decyzji ukazuje zdjęcie poniżej: 23 Obrady APA w 1972 r.: Barbara Gittings, Frank Kameny i John Fryer w przebraniu Dr H. Anonymousa ; fot. Kay Tobin Lahusen 1 1 Udostępnienie w oparciu o licencję Creative Commons Uznanie autorstwa na tych samych warunkach 3.0; opis licencji: strona źródłowa zdjęcia: Udziela się zgody na kopiowanie, rozpowszechnianie oraz modyfikowanie tego dokumentu zgodnie z warunkami GNU Licencji Wolnej Dokumentacji, w wersji 1.2 lub nowszej opublikowanej przez Free Software Foundation; bez niezmiennych sekcji, bez treści umieszczonych na frontowej lub tylnej stronie okładki. Kopia licencji załączona jest w sekcji zatytułowanej GNU Licencja Wolnej Dokumentacji pod linkiem: tion_license,_version_ Postęp kontra ciemnogród? Homoseksualizm w liczbach i datach

24 24 Zdjęcie przedstawia posiedzenie APA w roku 1972: zamiast rady naukowej lesbijska aktywistka Barbara Gittings, działacz gejowski Frank Kameny, dr H. Anonymous (czyli psychiatra gej dr John E. Fryer). Frank Kameny na Zjeździe APA w 1971 r. powiedział: Psychiatria jest wcielonym wrogiem. Psychiatria wypowiedziała bezwzględną wojnę w celu naszej eksterminacji. Możecie to uznać za deklarację wojny przeciwko wam 2. W tych i późniejszych obradach APA decydującą rolę odgrywali homoseksualni psychiatrzy, którzy ostatecznie w 1978 r. założyli swoje stowarzyszenie Association of Gay and Lesbian Psychiatrists (AGLP 3 ). W 1985 r. Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne powołało nawet oddzielną dedykowaną osobom LGBTQ Dywizję 44 (obecnie: The Society for the Psychological Study of Lesbian, Gay and Bisexual and Transgender Issues), w Wlk. Brytanii analogiczny oddział powołano w 1998 r. jako Sekcję Psychologii Gejowskiej i Lesbijskiej. Obie sekcje wydają ogromną liczbę publikacji dowartościowujących specyfikę funkcjonowania osób LGBTQ, Dywizja 44 w APA liczy obecnie aż 1500 członków 4. W wyniku decyzji APA prawie zarzucono kierunki badań sugerujące społeczną genezę homoseksualizmu, o czym wspominają otwarcie Iniewicz i in. (2012, s. 85) w książce Wprowadzenie do psychologii LGB 5. Choć jeszcze niedawno pojawiały się monografie dotyczące leczenia homoseksualizmu (np. Gilula 1970 podaje wyleczalność z homoseksualizmu na poziomie 45% spośród 710 pacjentów), zmieniając klasyfikację homoseksualizmu, zaprzeczano, że jest to w ogóle możliwe. Mimo że istniały wówczas badania, które wykazywały niższe wskaźniki przystosowania społecznego i/lub zdrowia psychicznego u osób homoseksualnych (Freedman 1968 za Hallman 2010; Saghir i in. 1970; Thompson, McCandless i Strickland 1971; Ohlson i Wilson 1974), zignorowano je. Niedawne ustawy o karaniu czynów homoseksualnych zaczęto stopniowo zastępować rozporządzeniami godzącymi w swobodę wypowiedzi osób podających fakty na temat homoseksualizmu i krytykujących wprowadzone zmiany. Dokładnie zbadał sprawę decyzji APA Richard Bayer w książce Homosexuality and American Psychiatry: The politics of diagnosis, gdzie pisze: Decyzja końcowa nie była wnioskiem wynikającym z przybliżenia się do naukowej prawdy, przedstawionej w formie dowodu, była Część 1. Symptomy, przyczyny i terapia homoseksualizmu 2 Cyt. za: A. Margasiński, Wobec homoseksualizmu między religią, nauką a ideologią. Kalendarium wydarzeń, Psychologia.net, , AGLP wydaje również swoje czasopismo: The Journal of Gay and Lesbian Mental Health. 4 Zob.: 5 W dłuższym czasie zapoczątkowany przez Hooker paradygmat braku różnic przyczynił się do porzucenia w badaniach problematyki zdrowia psychicznego osób LGB, którą kojarzono nieodłącznie z patologizacją samej homoseksualności (Meyer 2003 za Iniewicz i in. [red.] 2012, s. 85).

25 natomiast działaniem narzuconym przez panujący wówczas ideologiczny nastrój czasów (1987, s. 3 4) 6. Klimat tamtej epoki kształtował się między innymi poprzez słynne zamieszki gejowskie w barze Stonewall Inn w Nowym Jorku (1969), liczne manifestacje i wcześniejszy raport Wolfendena z 1957 r., zalecający władzom brytyjskim zniesienie kary więzienia za praktyki homoseksualne (stwierdzono w nim m.in. kłamliwie, że nie jest znany żaden przypadek wyleczenia z homoseksualizmu) 7. W 1973 r. APA na dowód, że jedyną różnicą między grupą homoseksualną a heteroseksualną jest kierunek popędu płciowego, pośpiesznie przedstawiło zaledwie kilka badań (wbrew wcześniejszemu dorobkowi naukowemu). Mowa o poniższych 8 : E. Hooker, The adjustment of the male overt homosexual, 1957; E. Robins, M.T. Saghir, Male and female homosexuality: natural history, 1971; A.C. Kinsey, W.B. Pomeroy, C.E. Martin, Sexual Behaviour in The Human Male, 1948; A.C. Kinsey, W.B. Pomeroy, C.E. Martin, P.H. Gebhard, Sexual Behaviour in The Human Female, 1953; C.S. Ford, F.A. Beach, Patterns of Sexual Behavior, Jedno z tych badań wkrótce zostało zdemaskowane jako tendencyjne i zmanipulo wane (badania Hooker omówione w rozdziale 2), w drugim z kolei już na wstępie dokonano takiej selekcji osób badanych, aby uzyskać oczekiwane wyniki, zaprzeczając swoim wcześniejszym dokonaniom (Robins i Saghir 1971), w trzecim i czwartym natomiast nie zostały zachowane elementarne wymogi reprezentatywności próbki badawczej (raporty Kinseya omawiam w kolejnym podrozdziale ), zaś badania Forda i Beacha dotyczyły występowania homoseksualizmu wśród kultur niezachodnich (w dużej mierze w kulturach pierwotnych praca omówiona w podrozdziale 1.4.), które niesłusznie generalizowano. Badania te były także krytykowane za opieranie się na pośrednich przekazach. Niestety, o tych wszystkich okolicznościach podważających zasadność decyzji APA prawie wcale się nie mówi, a decyzja ta stała się ważnym filarem dominującej narracji naukowej i społecznej. Robert Spitzer 9 przewodniczący Komisji Nazewnictwa APA w miejsce homoseksualizmu jako zaburzenia zaproponował nową 6 Cyt. za: Hallman 2010, s Obszerniejsze omówienie tego zagadnienia na stronach: -homoseksualizm-zostal-wykrelony-z-listy-chorob-psychicznych 8 Zestawienie badań podaję na podstawie: Hallman 2010, s oraz alizm.edu.pl/index.php/co-mowi-nauka/34-psychologia/181-dlaczego-homoseksualizm-zosta -wykrelony-z-listy-chorob-psychicznych 9 O tym, w jak radykalny sposób ten uczony pod wpływem badań zmienił swoje zdanie, by potem, wobec głosów potępienia, powrócić do wcześniejszych poglądów, zob. rozdział 10: Głosy z drugiej strony barykady Postęp kontra ciemnogród? Homoseksualizm w liczbach i datach

26 26 diagnozę zaburzenie orientacji seksualnej, która miała traktować homoseksualizm jako zaburzenie tylko wtedy, gdy dana osoba czuła się z nim źle i chciała zmienić swoją orientację seksualną (dziś mówimy o niechcianym pociągu do własnej płci). Wcześniej, w DSM I (1952) homoseksualizm diagnozowano jako socjopatyczne zaburzenie osobowości, w DSM II (1968) jako seksualną dewiację. Po słynnej decyzji APA w 7. wydaniu DSM II (1974) pojawiło się sformułowanie zaburzenie orientacji seksualnej (Sexual Orientation Disturbance, SOD), ale zarezerwowane tylko dla tych osób, które nie czuły się z nim komfortowo. Ponieważ zwracano uwagę, że owo niezadowolenie działa tylko w jedną stronę, tzn. nie spotkano osoby heteroseksualnej, która chciałaby zmienić swoją orientację na homoseksualną, w III edycji (1980) pojawiło się sformułowanie homoseksualizmu egodystonicznego, który zastąpił kategorię SOD: EDH oznacza odrzucanie przez ego; egosyntoniczny to akceptowany przez ego (Kazdin [red.] 2000, s. 257). Po licznych kontrowersjach w DSM III R (1987) zrezygnowano jednak z tego sformułowania 10. Na żądanie środowisk, które wykazywały, że wiele osób cierpi wszak z powodu niechcianego pociągu do własnej płci, wypracowano kompromis i począwszy od DSM III R (1987) diagnozowano niechciany pociąg do własnej płci w kategorii: Zaburzenie seksualne nieokreślone inaczej ( sexual disorder not otherwise specified ), jako trwały i znaczący stres związany z orientacją seksualną (302.9 pkt. 3: persistent and marked distress about one s sexual orientation ). Klasyfikację tę utrzymano także w DSM IV (1994) i DSM IV TR (2000) (Barron ). Wskazania do diagnozy to: konflikt religijny, konflikt tożsamości. Niestety, w trakcie powstawania tej książki w najnowszej edycji DSM V (American Psychiatric Association 2015) w ogóle zrezygnowano z jakiejkolwiek kategoryzacji homoseksualizmu jako jednostki diagnostycznej (punkt to obecnie nieokreślona parafilia). Zapis ten był ważny o tyle, że stanowił formalną podstawę stosowania terapii dla osób, które tego pragną. Stąd w literaturze dotyczącej terapii homoseksualizmu (np. reparatywnej) najczęściej spotykamy stwierdzenie: niechciany pociąg do własnej płci. W ramach Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych Światowej Organizacji Zdrowia ICD, obowiązującej także w Polsce, homoseksualizm wykreślono jako zaburzenie w 1990 r. (aktualna wersja to ICD 10, już niedługo ma się ukazać ICD 11). Podstawę prawną do stosowania terapii reparatywnej stanowi punkt F66.1: orientacja seksualna egodystoniczna (niezgodna z ego). Część 1. Symptomy, przyczyny i terapia homoseksualizmu 10 Na podstawie: 11 Na podstawie również: mental_health.html

27 Tak więc w dziedzinie klasyfikacji homoseksualizmu możemy powiedzieć, że społeczna presja, czy nawet demagogia zatriumfowała nad naukową uczciwością. Brak zdecydowanej krytyki ze strony międzynarodowych środowisk naukowych wciąż utrzymuje ją w mocy. A środowiska LGBT nie poprzestają na powyższym, ale, jak prześledzimy dalej, dążą do zniesienia innych, wpisanych do DSM do tej pory dewiacji 12 pisze o tym m.in. Charles Silverstein, akty wista homoseksualny i psycholog, który brał udział w wydarzeniach z lat , w liś cie do redakcji Archives of Sex ual Behav ior : Poza homoseksualizmem DSM wymienia także sadyzm, masochizm, ekshibicjonizm, voyeuryzm, pedofilię i fetyszyzm jako zaburzenia psychiczne (parafilie). Jeśli nie ma obiektywnego, niezależnego dowodu, że orientacja homoseksualna jest sama w sobie nienormalna, jakie istnieje usprawiedliwienie umieszczania jakiegokolwiek z innych zachowań seksualnych w DSM? (Silverstein 2009) 13. Szczegółowe kryteria klasyfikowania tożsamości płciowej i zaburzeń psychoseksualnych według wciąż popularnych w kręgach specjalistów kryteriów przedstawia praca K.J. Zuckera i S.J. Bradley (1995) 14. Pora na podanie definicji. Pojęcie homoseksualizm i heteroseksualizm zostało wprowadzone w 1869 r. przez węgierskiego lekarza Karla-Marię Kertbenyego. Przez wieki był nazywany odmiennością, dewiacją, seksualnym zboczeniem, chorobą, grzechem, przestępstwem, potem zaburzeniem, obecnie jest lansowany jako inna, równouprawniona orientacja seksualna obok heteroseksualizmu, biseksualizmu, aseksualizmu (braku seksualności), autoseksualności (zaspokojenie seksualne przez masturbację) i kilku innych typów seksualizmów. Pojęcie homoseksualizmu w znaczeniu odmiennej orientacji seksualnej jest stosunkowo młode i nie ma nawet 100 lat. Ośmiotomowa Encyclopedia of Psychology (Kazdin [red.] 2000, s. 149) podaje, że homoseksualizm obejmuje zbiór fenomenów powiązanych z seksualną orientacją, jak: akty i zachowania, atrakcyjność i pożądanie, romantyczną i emocjonalną więź z tą samą płcią, tożsamość, społeczność, środowisko i kulturę. Nie jest zjawiskiem stałym, ale doświadczanym w sposób płynny, elastyczny na przestrzeni całego życia. Choć nie jest to świadomy wybór, ale jest doświadczany jako mocno zakorzeniona i niezmienialna część osób homoseksualnych. Psychiatra Fritz Klein (1993, s. 19) wyróżniał w seksualnej orientacji (w tym w homoseksualności) następujące zmienne: seksualny 12 Słowo dewiacja w rozumieniu seksuologów nie ma konotacji negatywnej i dotyczy częstości występowania danego zjawiska (Lew-Starowicz i in. 2015, s. 47). 13 Tłumaczenie cytatu za: (blog Ostrovskiego) (dostęp: ) Postęp kontra ciemnogród? Homoseksualizm w liczbach i datach

28 28 pociąg, zachowania, fantazje, emocjonalne i społeczne preferencje, styl życia, tożsamość. Inne modele orientacji seksualnej omawia Ritter (2002). Materiały środowisk LGBT podają zaś: Homoseksualizm to orientacja psychoseksualna, polegająca na zaspokojeniu właściwych człowiekowi potrzeb: miłości, czułości i poczucia bezpieczeństwa oraz potrzeb seksualnych wyłącznie przez osoby tej samej płci (Inicjatywa Gdańska 1997, s. 3). (Szczegółowiej kwestią definicji zajmę się w rodziale dotyczącym koncepcji homoseksualizmu.) A jak jest rzeczywiście? Co mówią badania naukowe z dziedziny psychologii, socjologii, medycyny, a także statystyki oraz źródła historyczne i prawnicze? Czym naprawdę jest homoseksualizm? Odpowiedzi postaram się udzielić w kolejnych rozdziałach oraz w podsumowaniu przeglądu badań Statystyki Odsetek osób homoseksualnych na świecie Część 1. Symptomy, przyczyny i terapia homoseksualizmu Z kwestią definicji homoseksualizmu związana jest kwestia statystyk dotyczących populacji osób homoseksualnych. Musimy zawsze określić, co rozumiemy przez homoseksualizm: wyobrażenia i fantazje seksualne, kierunek popędu seksualnego, mieszkanie z partnerem tej samej płci, kontakty homoseksualne: pieszczoty, stosunek seksualny? Czy odnosimy się do całego życia, czy tylko np. dwóch czy pięciu ostatnich lat jaką częstotliwość uważamy za wiążącą? A wreszcie, gdzie i jak zbierane są dane: przez ankiety anonimowe lub nie, bezpośrednie rozmowy, wywiad telefoniczny? Metoda bowiem może także zmienić zakres ujawnianego zjawiska. Ile jest więc osób na świecie identyfikujących się jako homo-/biseksualne (to kryterium przyjmuje się najczęściej)? Często przyjmuje się, że stanowią one około 3% populacji, ale wydaje się, że te dane są zawyżone. Środowiska LGBTQ podwyższają te statystyki do 7, 10 czy nawet 15% i więcej. Miarodajne dane, dotyczące np. Wlk. Brytanii, mówią natomiast o 1,4% (0,9% geje/lesbijki, 0,5% osoby biseksualne); wynik ten uzyskano po przebadaniu aż osób przez agendę rządową Brytyjskie Narodowe Biuro Statystyczne (Office for National Statistics [UK] 2010, s. 10). Instytut Gallupa po uśrednieniu wyników identyfikacji seksualnej ze wszystkich stanów USA podaje 3,5% (Gates i Newport 2013). Badania urzędowe dla stanu Massachusetts przeprowadzone w latach na próbce osób stwierdziły 2% gejów oraz lesbijek oraz 1% osób biseksualnych (Conron i in. 2010), co dawało by w sumie także 3%.

29 Dane z różnych programów badawczych zebrane są w Tabeli 1 na kolorowej stronie I. Średnia z 8 programów badawczych z terenu Wlk. Brytanii wynosi ok. 1,7%. Zaś średnia z 16 przodujących liczebnie badań do ok r., obejmujących 5 krajów lub ich części 1,97%! 15 Liczba 1,97%, nawet jeśli uwzględnimy odrębne procedury badawcze, robi wrażenie w stosunku do przekłamań powtarzanych w wielu dokumentach i artykułach prasowych. Dane ONZ (ONZ 2013) dla wielu krajów spoza kręgu cywilizacji zachodniej pokazują jedynie ułamek procenta osób homoseksualnych. Nawet w raporcie dla sądów amerykańskich opartym na najszerzej akceptowanych w środowiskach LGBT badaniach podaje się 2,8% homoseksualnych mężczyzn oraz 1,4% kobiet, czyli średnio 2,1%: Konsorcjum 31 wiodących organizacji walczących o prawa homoseksualistów w Ameryce w oświadczeniu złożonym przed Sądem Najwyższym w sprawie Lawrence v. Texas w roku 2003 przyznało: «Najszerzej akceptowanym badaniem nad praktykami seksualnymi w USA jest National Health and Social Life Survey (NHSLS; dane z roku 1992). W ramach badań NHSLS stwierdzono, iż 2,8% populacji mężczyzn oraz 1,4% populacji kobiet identyfikuje się jako geje, lesbijki lub biseksualiści» (Laumann i in. 1994, s. 16 [przypis 42] za Human Rights Campaign i in. 2003). Średnia z cytowanych przeze mnie w tabelce 3 badań amerykańskich wynosi 3,57% 16. Tymczasem polskie środowiska LGBT mylnie podają szacunkowe dane z większości badań amerykańskich : 5% populacji (Kampania Przeciw Homofobii Zima [red.] 2010, s. 7). W przełożeniu na polskie realia byłoby to 2 mln Polaków. Nawet Wikipedia podaje niższą średnią dla różnych stanów USA, czyli 3,8% 17 (inne fałszywe przykładowe doniesienia w przypisie 18 ). Zbyt często statystyki są więc zdecydowanie zawyżane 19. Google w styczniu 2017 r. podawał wyników na frazę ten percent gay (10% gejów). Jedna z pierwszych organizacji gejowskich założonych w 1982 r. nosiła nazwę Ten Percent Society, 15 Zmienność danych po 2010 r. przedstawiam w jednym z kolejnych podrozdziałów. W sumach pomijam niewielkie różnice między liczebnością płci w populacji. 16 Z wyłączeniem danych skrajnych ze stanu Dakota, które obok danych z Dystryktu Kolumbii są odrzucane w średniej dla USA również w ankietach np. Instytuta Gallupa %: P. Chilewicz, Żyją w strachu przed ujawnieniem. Na polskiej prowincji geje nie tańczą, Natemat.pl, , -prowincji-geje-nie-tancza; 10%: lezy_odjac_gejow_ok_10_.html; ponad 5% mężczyzn: S. Stephens-Davidowitz, How Many American Men Are Gay?, Nytimes.com, , how-many-american-men-are-gay.html?pagewanted=all&_r=0; Niemieckie badania: Ile nas jest?, Queer.pl, , =5 podaje od 4 do 10% populacji Postęp kontra ciemnogród? Homoseksualizm w liczbach i datach

30 30 istnieje także prężnie działająca wirtualna sieć handlowa dla gejów i lesbijek o nazwie: 10 percent 20. Osławione 10% pochodzi ze słynnego raportu A.C. Kinseya z 1948 r. o życiu seksualnym mężczyzn w Ameryce, który był jednym z kamieni węgielnych rewolucji seksualnej w Ameryce. Alfred C. Kinsey prowadził swój projekt badawczy (homoseksualizm był tylko jedną ze zmiennych) w latach , wyniki dotyczące mężczyzn ogłosił w 1948 r. (Sexual Behavior in the Human Male), a kobiet w 1953 r. (Sexual Behavior in the Human Female). Oba raporty wywołały wielką burzę, autor stał się sławny, wszędzie o nim mówiono jako o tym, który przełamał społeczne tabu. W czasach powszechnej wstydliwości i milczenia o sprawach seksualności z pewnością pewna doza naukowego punktu widzenia była wówczas potrzebna. Kinsey popadł jednak z jednej skrajności w drugą wyzbywając się wszelkich zahamowań. Dobrał próbę badawczą złożoną głównie z młodych osób dorosłych, rasy białej, z jakimś wykształceniem wyższym, w tym 5300 mężczyzn oraz 5940 kobiet, którą uzupełnił ochotnikami tak jeszcze do niedawna podawała oficjalna strona Instytutu Kinseya 21. Próbka była zdecydowanie niereprezentatywna dla amerykańskiego społeczeństwa i nie została dobrana losowo, co stanowi bardzo poważny błąd metodologiczny. Kinsey ustalił, że jakąś formę aktywności homoseksualnej przejawiało aż 37% mężczyzn oraz 13% kobiet, w tym 10% mężczyzn było dominująco homoseksualnych (46% mężczyzn oraz 6 do 14% kobiet uważało się za biseksualne). Starsze badania Magnusa Hirszfelda z 1904 r. przeprowadzone na grupie 2376 robotników (Hirszfeld wysłał ponad 5000 ankiet, ale tylko tyle wróciło) wykazały, że 1,15% odczuwało pociąg homoseksualny, a w sumie 3,19% pociąg biseksualny w różnych odmianach (Boczkowski 1988, s. 21). Były więc wówczas podstawy empiryczne, aby podejrzewać, jak bardzo Kinsey był nierzetelny. Rewolucyjne badania Kinseya uznano z czasem za mało wiarygodne (odkrył także np., że aż 69% badanych mężczyzn korzystało z usług prostytutek) i nigdy potem nie zostały potwierdzone. Takie szokujące wyniki podyktowane były tym, że 20 do 25% respondentów Kinseya stanowili więźniowie, bądź byli więźniowie, a 5% mogło być męskimi prostytutkami, gromadził swoje dane w podejrzanych barach Harlemu, także homoseksualnych, zagadując prostytutki i inne osoby w poszukiwaniu rozmaitych dewiacji. Oszacować w ten sposób liczbę homoseksualistów to tak, jakby oszacować liczbę religijnych Amerykanów stojąc przy wejściu do kościoła w niedzielę w południe stwierdził Część 1. Symptomy, przyczyny i terapia homoseksualizmu (dostęp: ).