Podatek od towarów i usług

Transkrypt

1 Wrzesień 2012 Tax Newsletter Moore Stephens Central Audit PRECISE. PROVEN. PERFORMANCE. Podatek od towarów i usług Likwidacja środka trwałego co z korektą VAT? To bardzo częsty przypadek, gdy najemca, w wynajmowanym dla potrzeb prowadzonej działalności lokalu, dokonuje stosownych nakładów w celu adaptacji lokalu na potrzeby prowadzonej działalności. Poniesienie ich skutkuje na ogół odliczeniem podatku VAT. Następnie najemca podejmuje decyzję o zaprzestaniu korzystania z lokalu. Dokonuje jedynie demontażu przedmiotów, które mogą być wykorzystane w innej lokalizacji. Pozostałą resztę pozostawia (nieodpłatnie) wynajmującemu. Pojawia się pytanie, czy takie działanie rodzi obowiązek korekty odliczonego od poczynionych nakładów (tak zwanej inwestycji w obcym środku trwałym) podatku VAT? Pytanie wynika z treści art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług. Przyglądając się temu zagadnieniu należy wspomnieć o stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który potwierdził obowiązek korekty, gdy dokonano odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT, dokumentujących nabycie towarów i usług, które następnie zostały wykorzystane do czynności zwolnionych lub niepodlegających opodatkowaniu. ( ) w odniesieniu do nakładów pozostawionych w wynajmowanym lokalu, od których odliczono podatek naliczony, dojdzie do zmiany przeznaczenia dokonanego ulepszenia, bowiem z chwilą rozwiązania umowy najmu nie będzie służyć czynnościom opodatkowanym Spółki. W związku z powyższym, Spółka zobowiązana jest do dokonania korekty podatku naliczonego od inwestycji w obcym środku trwałym, zgodnie z art. 91 ust. 7. ( ). Stosownie do postanowień art. 91 ust. 5 ustawy, korekta podatku naliczonego winna nastąpić jednorazowo w odniesieniu do pozostałego okresu korekty, w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym miało miejsce rozwiązanie umowy najmu. Powstaje przy tym pytanie o to, jaki jest okres korekty w odniesieniu do inwestycji w obcym środku trwałym? Ustawa o VAT mówi wprost o dziesięcioletnim okresie korekty w odniesieniu do nieruchomości oraz o pięcioletnim okresie korekty dotyczącym pozostałych środków trwałych; nie zawiera natomiast odrębnych wskazówek w odniesieniu do inwestycji w obcym środku trwałym. W piśmie nr IPPP1/ /12-4/JL wskazano: ( ) inwestycje w obcym środku trwałym (lokalu), polegające na jego ulepszeniu, stanowią odrębny od lokalu (nieruchomości) środek trwały, korekta podatku naliczonego odnoszącego się do takiego środka trwałego powinna być dokonywana zgodnie z art. 91 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług w ciągu 5-cio letniego okresu (a nie w ciągu 10 lat przewidzianych dla nieruchomości). Wnioskodawca zobowiązany jest do dokonania korekty odliczonego podatku naliczonego w okresie 5 lat licząc od roku, w którym ww. środek trwały został oddany do użytkowania (tj. po zakończeniu każdego roku 1/5 kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z przedmiotową inwestycją) ( ). W tym wydaniu Likwidacja środka trwałego co z korektą VAT? Strona 1 Przedawnienie zobowiązania podatkowego jako przesłanka negatywna prawa do korekty Strona 2 Zwolnienie z VAT tylko dla producentów Strona 2 Czy przejęcie długu generuje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia?strona 3 Wydatki służące minimalizacju straty a koszty uzyskania przychodów Strona 4 Zapłata kwoty podatku przez osobę trzecią Strona 5 Przeniesienie własności nieruchomości w wykonaniu umowy powierniczej a podatek od czynności cywilnoprawnych Strona 6 Od agio nie płaci się podatku od czynności cywilnoprawnych Strona 6

2 Strona 2 Przedawnienie zobowiązania podatkowego jako przesłanka negatywna prawa do korekty W czerwcu 2012 roku w piśmie IBPP1/ /12/LSz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, że zarówno wystawienie faktury korygującej jak i jej otrzymanie już po dacie przedawnienia zobowiązania podatkowego pozostaje bez wpływu na rozliczenia podatku od towarów i usług. W uzasadnieniu czytamy: ( ) W myśl art ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć. Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009r roku sygn. akt I FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc. ( ) Stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku uwzględnienia w ewidencji faktury korygującej z dnia 24 stycznia 2012 roku wystawionej do ww. faktur VAT z dnia 19 czerwca 2006 roku., z dnia 14 września 2006 roku otrzymanych przez Wnioskodawcę z tytułu nabytej do działalności gospodarczej maszyny, bowiem zobowiązanie podatkowe za czerwiec i wrzesień 2006 roku., uległo przedawnieniu na mocy art ustawy z 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa. Zatem w niniejszej sytuacji nie znajdzie zastosowania przepis art. 29 ust. 4a ani przepis art. 86 ust. 10a ustawy o VAT. Wprawdzie w przepisie art. 86 ust. 10a jak i art. 29 ust. 4a ustawy o VAT, ustawodawca zezwolił na bieżące ujmowanie faktur korygujących (tj. bez konieczności korygowania deklaracji pierwotnych), lecz nie oznacza to, że przepisy te funkcjonują w oderwaniu od zasad ogólnych określających prawo do skorygowania rozliczeń podatkowych określonych cyt. przepisem art ustawy Ordynacja podatkowa. Prawo do korekty istnieje w związku z tym dopóty, dopóki zobowiązanie nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia wynosi co do zasady pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności, czyli z pierwszym dniem następnego roku, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia podatkowego wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia). Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia, nie może tym samym ocenić całego rozliczenia (w tym podatku naliczonego) mającego wpływ na powstanie zobowiązania podatkowego w takiej czy innej kwocie. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa. (...) Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Zatem ani sprzedawca nie może obniżyć podatku należnego w odniesieniu do okresu, za który zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu, ani nabywca nie jest zobowiązany do obniżenia podatku naliczonego w odniesieniu do okresu, za który zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu. Podatnik nie jest tym samym zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu. Zwolnienie z VAT tylko dla producentów Zgodnie z przepisami zwalnia się z VAT dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 (darowizny), przez producenta, której przedmiotem są produkty spożywcze, z wyjątkiem napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2% oraz napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5%, jeżeli są one przekazywane na rzecz organizacji pożytku publicznego, w rozumieniu ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 roku o działalności organizacji pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje. Zwolnienie stosuje się pod warunkiem prowadzenia szczegółowej dokumentacji przez dokonującego dostawy towarów, potwierdzającej dokonanie dostawy na rzecz organizacji pożytku publicznego, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje. Konsekwentnie, producent przekazując takie produkty dla organizacji pożytku publicznego powinien wystawiać faktury wewnętrzne, rekomendowane jest również uzyskanie oświadczenia od obdarowanego potwierdzającego cel, na który te produkty zostaną przekazane. Ponadto, takie przekazanie wymaga zaewidencjonowania również w rejestrach VAT i deklaracji VAT (jako zwolniona z VAT dostawa towarów na terenie kraju). Nadmieniamy, że zwolnione z VAT przekazanie towarów na cele charytatywne pozostaje bez wpływu na odliczenie podatku VAT od zakupu produktów zużytych do produkcji artykułów spożywczych przekazanych w powyższy sposób.

3 Strona 3 Podatki dochodowe Czy przejęcie długu generuje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia? W czerwcu 2012 roku Minister Finansów wskazał, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o pdop) przychodem jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Pomimo, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, to zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 listopada 2002 roku sygn. akt FPS 9/02, pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Podobne stanowisko przedstawione zostało w uchwale z dnia 16 października 2006 roku sygn. akt II FPS 1/06 Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie powiększonym. W obu ww. uchwałach, NSA wskazano, iż nieodpłatność powinna być rozumiana jako niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Zgodnie z najnowszą linią orzeczniczą NSA, po stronie podmiotu otrzymującego nieodpłatne gwarancję/poręczenie powstaje przychód, który należy zadeklarować dla potrzeb rozliczeń podatku dochodowego. W dniu 12 marca 2010 roku (sygn. akt II FSK 1776/08) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że skoro od udzielenia poręczenia uwarunkowane jest przyznanie kredytu podmiotowi, za którego się poręcza, przyjęcie przez poręczyciela wspomnianego ryzyka ma pewną wartość, czyli cenę, którą uzyskujący poręczenie w normalnych warunkach rynkowych musiałby poręczycielowi zapłacić. Jeżeli zatem poręczenie takie otrzymuje nieekwiwalentnie, tym samym uzyskuje nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT. Mając powyższe na uwadze, w szczególności orzecznictwo NSA w zakresie traktowania udzielania nieodpłatnych gwarancji i poręczeń na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych, należy stwierdzić, iż ww. świadczenia stanowią dla beneficjenta tych poręczeń przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydaje się, że dla kwestii związanej z obowiązkiem podatkowym bez znaczenia pozostaje to, z jakim poręczeniem mamy do czynienia. Fakt jego nieodpłatności, zgodnie z dominującym poglądem organów podatkowych oraz aktualną linią orzecznicza, determinuje obowiązek rozpoznania przychodu z tytułu uzyskania nieodpłatnego świadczenia. W związku z powyższymi argumentami pojawia się pytanie co do konsekwencji podatkowych w razie przejęcia długu. Zgodnie z art. 519 ustawy Kodeks Cywilny, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Przy czym, przejęcie długu może nastąpić: 1.przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią, za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron, 2.przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią, za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna. Umowa o przejęcie długu powinna być pod rygorem nieważności zawarta na piśmie. Dług może zostać przejęcty za opłatą lub bezpłatnie. Na skutek przejęcia długu, dotychczasowy dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku świadczenia wobec wierzyciela, a przejmujący dług, tak zwany przejemca, staje się dłużnikiem. Przejęcie długu zatem powoduje jedynie zmianę osoby dłużnika. Czy takie działanie rodzi jakiś skutek w zakresie rozliczeń podatku dochodowego po stronie dotychczasowego dłużnika? Mając w pamięci powołane powyżej (w odniesieniu do nieodpłatnych poręczeń/gwarancji) orzecznictwo i stanowiska organów podatkowych, istnieje duże prawdopodobieństwo, że zastosowanie art. 519 Kodeksu Cywilnego powinno zrodzić obowiązek rozpoznania przychodu w kwocie przejętego zobowiązania. Podstawowym skutkiem ww. przejęcia jest wstąpienie przejemcy w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika, włącznie z przyjęciem odpowiedzialności za dług. Jak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny dnia 24 października 2007 roku, (sygn. akt II FSK 1164/06) ( ) z chwilą skutecznego przejęcia długu wcześniej istniejący stosunek zobowiązaniowy pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem a wierzycielem kończy swój byt prawny (wygasa). W konsekwencji, skuteczne przejęcie długu przez osobę trzecią (art. 519 k.c.) stanowi dla dotychczasowego dłużnika umorzenie zobowiązania ( ). W przypadku przejęcia długu przejemcy nie przysługuje wobec dotychczasowego dłużnika żadne roszczenie nie zwrotne z ustawy. Takie zastrzeżenie musiałoby być zatem zawarte w umowie albo przejemca musiałby wykazać, że doszło do bezpodstawnego wzbogacenia jego kosztem. Konsekwentnie, na bazie powyższego można byłoby uznać, że przychód nie powstałby jedynie wówczas, gdyby ustalono, że dotychczasowy dłużnik jest zobowiązany do zwrócenia tego, co przejemca uregulował.

4 Strona 4 Wydatki służące minimalizacji straty a koszty uzyskania przychodów Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów, tak aby przynosiło ono przychody także w przyszłości. Co istotne, związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni. W doktrynie zwykło się jednak uważać, że za koszt uzyskania przychodu powinien zostać uznany również koszt poniesiony w celu minimalizacji nakładów finansowych. Innymi słowy nakłady finansowe służące ograniczeniu wydatków podatnika również mogą być potraktowane jako koszt uzyskania przychodów. W jednej z interpretacji przepisów prawa podatkowego (ILPB3/ /08-2/MC), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, określone jako ( ) dokonane z myślą o ograniczeniu negatywnych konsekwencji finansowych dla Spółki, w związku z wystąpieniem szkody na mieniu lub osobie klienta (w stosunku do której odpowiedzialność za szkodę ponosi Spółka). Należy zatem wskazać, iż zawarcie polisy, jak i dodatkowej umowy wynika z dążenia Spółki do racjonalnego ograniczenia strat finansowych przedsiębiorstwa (w szczególności ograniczenia kosztów naprawy szkody, uniknięcia kosztów postępowania sądowego). ( ) zawarcie umowy służy interesom gospodarczym Spółki, jako iż ukierunkowane jest na ograniczenie obciążeń finansowych oraz na zapobieżenie negatywnemu wpływowi przedmiotowych zdarzeń ( wypadków ) na wizerunek Spółki (reputację). W powyższym kontekście przedmiotowe koszty ( ) należy uznać za celowe z perspektywy ekonomiczności i racjonalności gospodarczej. Konsekwentnie organ podatkowy przyznał rację podatnikowi, że ten ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych również wydatki, które co do zasady nie miały przynosić nowych przychodów, ale poczynione były jedynie w celu ograniczenia ewentualnych nakładów finansowych podatnika. Podobnie w interpretacji IPPB3/ /09-5/AG, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko podatnika za prawidłowe, a tym samy uznał koszty poniesione w celu zapobieżenia lub też ograniczenia obciążeń finansowych jako konstytuujące koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie wydatków poniesionych w celu uniknięcia dodatkowych obciążeń finansowych do kosztów znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładem jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2006 r. (sygn. akt III SA/Wa 1447/06), w którym Sąd wskazał, iż: - Artykuł 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (...) ma zastosowanie również w sytuacji, gdy wydatek poniesiono nie tylko w celu osiągnięcia przychodu, ale także w celu zapobieżenia powstaniu straty. Niestety, coraz częściej można spotkać się z odmiennymi interpretacjami. Ostatnio często cytowane przez fiskusa jest orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II FSK 460/10), w którym wskazano, że ( ) w obrocie gospodarczym występują przypadki, w których strona zmuszona jest ponieść dodatkowe nakłady, aby zapobiec stracie mogącej wyniknąć z jej wykonania ( ). Jest to ryzyko związane z podejmowanymi przedsięwzięciami gospodarczymi i ryzyka tego nie można przenosić, przy użyciu przepisów podatkowych, na Skarb Państwa. Należy mieć na uwadze również tezę zawartą w wyroku NSA z dnia 20 lipca 2011 roku, sygn. akt II FSK 460/10, gdzie Sąd uznał, że: Z analizy treści tego przepisu (art.15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) wynika, że nie obejmuje on swoją dyspozycją działań negatywnych zmierzających do ograniczenia straty lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym zmierzające do uzyskania przychodu ewentualnie do zachowania lub zabezpieczenia jego źródeł. NSA z orzeczeniu dnia r., sygn. akt II FSK 460/10, Sąd stwierdził: ( ) nie można racjonalne powiązać wydatków poniesionych na wypłatę odszkodowania z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu z przychodami, jakie Spółka zamierza osiągnąć w przyszłości bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodów. Nawet w przypadku, gdy odstąpienie od umowy miało na celu zapobieżenie wystąpieniu straty lub jej ograniczenie, taki związek nie zachodzi i dlatego wypłacone z tego tytułu odszkodowanie czy też kara umowna nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Konsekwentnie, w jednym ze swoich stanowisk Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w marcu 2012 roku, odnosząc się do kwestii wypłaty środków pieniężnych z tytułu rozwiązania przez najemcę przed terminem umowy najmu lokali, w których była prowadzona przez niego działalność gospodarcza (stacje benzynowe i sklepy), z powodu ich nierentowności, uznał je za koszty, które nie mogą stanowić kosztów podatkowych. W uzasadnieniu organ podatkowy wskazał: ( ) należy wyraźnie oddzielić cel ekonomiczny poniesienia kosztu od poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodów podatkowych. Należy podkreślić, że podatkowa kategoria kosztów ponoszonych przez podatnika, na określenie której prawo podatkowe utworzyło własny termin: koszty uzyskania przychodów, jest odrębną kategorią kosztów, której nie należy wprost wiązać z kategorią kosztów w prawie rachunkowym i nauce ekonomii. ( ) W przedmiotowej sprawie, cel wskazany przez ustawodawcę jako osiągnięcie przychodów podatkowych poprzez rozwiązanie umów najmu nie został uzyskany - wręcz przeciwnie, Spółka pozbawiła się możliwości korzystania z przedmiotu najmu, który był wykorzystywany do działalności gospodarczej przynoszącej przychody podatkowe. Nie można, w przedstawionym stanie faktycznym, zatem uznać, iż wydatek poniesiony na zapłacenie kary umownej (odszkodowania) został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, albowiem rozwiązanie umowy najmu żadnego przysporzenia nie przyniesie, nie wygeneruje przychodu. ( ).

5 Strona 5 Inne podatki / należności celne Zapłata kwoty podatku przez osobę trzecią Na pytanie, czy osoba trzecia, która wskutek umowy cywilnoprawnej zobowiązała się ponieść ciężar podatków ciążących na kimś innym, może w sposób skuteczny zwolnić podatnika z obowiązku zapłaty konkretnego podatku, odpowiedział Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi. W indywidualnej interpretacji przepisów (IPTPB3/4230-6/12-2/MF), organ podatkowy wskazał między innymi: ( ) Podatek jest bowiem świadczeniem publicznoprawnym, o osobistym charakterze, którego w drodze czynności cywilnoprawnych nie można przenieść na inną osobę, nawet za jej zgodą. Umowa przeniesienia zobowiązań podatkowych podatnika na inny podmiot nie ma znaczenia dla organów podatkowych w stosunkach podatkowoprawnych. ( ) Przy czym należy zaznaczyć, że wpłata przez osobę trzecią kwoty odpowiadającej kwocie podatku może być uznana za skuteczną zapłatę podatku, gdy wpłacający występuje jako osoba, która działając na rachunek podatnika dokonuje zapłaty z jego zasobów pieniężnych. Działa on w tym przypadku jako podmiot umocowany do zapłaty podatku za podatnika. Nie dokonuje wówczas zapłaty podatku, lecz wpłaty kwoty tytułem podatku. Zapłata podatku ma w tym przypadku wyłącznie wymiar techniczny. W przypadku, gdy osoba trzecia dokonująca wpłaty podatku działa w imieniu i na rachunek podatnika i dokonuje zapłaty podatku ze środków pieniężnych podatnika, należy uznać, że wskutek dokonanej wpłaty nastąpiło wygaśnięcie zobowiązania podatkowego podatnika w trybie art pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. W uzasadnieniu organ podatkowy powołał się na treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 maja 2008 roku wraz z uzasadnieniem. Sąd uznał, że osoba wpłacająca podatek ze środków powierzonych mu przez podatnika dokonuje (...) czynności technicznej - wpłaca podatek za podatnika, działa jedynie jako posłaniec (.). Chodzi tu o osobę, która dokonuje faktycznej wpłaty podatku, wpłacając środki otrzymane od podatnika, np. pracownik podatnika w ramach powierzonych obowiązków udaje się do urzędu skarbowego i wpłaca w kasie środki od niego otrzymane czy też krewny podatnika, wyręczając go, dokonuje zapłaty z jego środków. W tych bowiem wypadkach zapłaty w sensie prawnym dokonuje podatnik i nie zmienia tego faktyczne wyręczenie podatnika w przekazaniu jego środków do kasy organu podatkowego. Konsekwentnie należałoby uznać, że tylko zapłata podatku przez podatnika, ewentualnie przez osobę trzecią działającą jako posłaniec, która wpłaca środki otrzymane od podatnika, prowadzi do realizacji zobowiązania podatkowego i tym samym do jego wygaśnięcia. terminu zapłaty za importowane towary.

6 Strona 6 Przeniesienie własności nieruchomości w wykonaniu umowy powierniczej a podatek od czynności cywilnoprawnych Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z sierpnia 2012 roku (IPTPB2/436-71/12-2/KK) potwierdził, że przeniesienie własności nieruchomości w wykonaniu uprzednio zawartej umowy powierniczego nabycia nieruchomości, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, które w uzasadnieniu do niego podnosił: ( ) Wyliczenie czynności prawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych ma charakter zamknięty, co oznacza, że: (1) opodatkowaniu podlegają jedynie czynności prawne ściśle określone ustawą, (2) opodatkowaniu nie podlegają czynności prawne nie wskazane ustawą. Skoro przeniesienie własności w wykonaniu umowy powierniczego nabycia nieruchomości nie zostało wymienione w ustawie, to tym samym brak jest podstaw do opodatkowania tej czynności. Od agio nie płaci się podatku od czynności cywilnoprawnych Opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (PCC) podlega zmiana umowy spółki, poprzez którą należy rozumieć podwyższenie jej kapitału zakładowego. Nie są opodatkowane natomiast wkłady powodujące podwyższenie kapitału zapasowego. A zatem, w przypadku objęcia udziałów, w stosunku do których ustalono odrębnie cenę emisyjną i nominalną, wskutek czego powstała nadwyżka wartości emisyjnej nad wartością nominalną udziałów (tak zwane agio ) podstawę opodatkowania PCC stanowi wyłącznie wartość, o którą zostaje podwyższony kapitał zakładowy. Natomiast ww. nadwyżka (tj. agio) przekazywana na kapitał zapasowy nie rodzi obowiązku opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Lipcowa interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (IPPB2/ /12-2/AF) po raz kolejny potwierdza powyższe stanowisko. Treści zawarte w powyższej informacji nie stanowią porady prawnej ani podatkowej. Moore Stephens Central Audit nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie informacji zawartych w przedmiotowej prezentacji bez zasięgnięcia dodatkowej opinii. Wrzesień 2012 KONTAKT Moore Stephens Central Audit Sp. z o.o. ul. Sienna 82, Warszawa tel. +48 (022) fax +48 (022) Magdalena Bednarek - Sieradzka Doradca Podatkowy m.bednarek@msca.pl lub podatki@msca.pl