Tylne zastarza³e zwichniêcie stawu ramiennego

Transkrypt

1 PRACE ORYGINALNE Artur G DEK Jakub ŒLUSARSKI Marcin KASPRZYK 1 El bieta CISZEK 2 Tylne zastarza³e zwichniêcie stawu ramiennego Locked posterior shoulder dislocation 1 Oddzia³ Urazowo-Ortopedyczny, Szpital MSWiA w Krakowie Ordynator: Dr n. med. Artur G¹dek 2 Wydzia³ Fizjoterapii Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, Katedra Rehabilitacji Klinicznej Zak³ad Rehabilitacji w Ortopedii Dodatkowe s³owa kluczowe: tylne zwichniêcie barku tylna niestabilnoœæ barku odwrotne uszkodzenie Hill-Sachsa Additional key words: posterior shoulder dislocation posterior shoulder instability reverse Hill-Sachs defect Tylne zwichniêcia stawu ramiennego w codziennej praktyce s¹ rozpoznawane rzadko. Pomimo rozwoju metod diagnostyki obrazowej oraz jej powszechnej dostêpnoœci nadal zdarzaj¹ siê przypadki póÿnego postawienia diagnozy. Prawid³owo przeprowadzone badanie kliniczne oraz odpowiednio wykonane i interpretowane wyniki badañ radiologicznych umo liwiaj¹ rozpoznanie i wdro enie odpowiednich procedur leczniczych. Mimo, i przypadki takie s¹ stwierdzane wyj¹tkowo, wypracowano kilka schematów postêpowania i opisano liczne metody terapeutyczne. Wybór odpowiedniego modelu leczenia jest skomplikowany i wymaga gruntownej wiedzy teoretycznej i znajomoœci specyficznych uwarunkowañ w chirurgii barku. W oparciu o algorytm zaproponowany przez Griggsa, w latach leczono 7 chorych z zastarza³ym zwichniêciem tylnym, u których ubytek g³owy k. ramiennej nie przekracza³ 30 %. U wszystkich uzyskano stabilnoœæ barku. Posterior shoulder dislocations are diagnosed rarely in every-day practice. Although the methods of radiological imaging have been developing and becoming commonly available, the cases of late diagnosis are still happening. Proper clinical examination and properly conducted and interpretated radiographs allow for identification and implementation of appropriate medical procedures. In spite of fact that such cases are identified expectionally rarely, a few types of procedural have been analised and numerous therapeutic methods have been described. The choice of an appropriate treatment is complicated and requires in-depth theoretical knowledge as well as the knowledge of specific conditions within the shoulder surgery. Based on an algorithm, proposed by Griggs, between seven patients with locked posterior instability were treated, for all of them defect of the proximal humerus did not exceed 30%. In all these cases the goals of improving stability and range of motion were obtained. Adres do korespondencji: Oddzia³ Urazowo-Ortopedyczny ZOZ MSWiA Kraków, ul Kronikarza Galla 25 Tel.: (012) ; Fax (012) Wstêp Tylna niestabilnoœæ stawu ramiennego i nawykowe zwichniêcie tylne stawu ramiennego, zwane potocznie zwichniêciem barku, jest znacznie rzadszym problemem ni niestabilnoœæ przednia. Jednak na przestrzeni ostatnich lat jest rozpoznawana coraz czêœciej. Mo e to byæ zwi¹zane ze zwiêkszon¹ œwiadomoœci¹ tej jednostki chorobowej, rozwojem dok³adnych metod diagnostycznych oraz coraz wiêksz¹ tendencj¹ do prowadzenia aktywnego, sportowego trybu ycia. Tylne zwichniêcia barku nadal stanowi¹ problem, nie tylko diagnostyczny, ale tak e terapeutyczny (rycina 1). Objawy tylnego zwichniêcia lub niestabilnoœci mog¹ naœladowaæ inne schorzenia i mog¹ okazaæ siê pu³apk¹ diagnostyczn¹, a badania obrazowe nie zawsze czytelnie potwierdzaj¹ rozpoznanie (rycina 2). Rys historyczny Pierwsze œlady dokumentacji na temat zwichniêæ barku mo na odnaleÿæ na œcianach egipskich piramid i datuj¹ siê na ok lat p.n.e. W literaturze medycznej temat pojawi³ siê w czasach staro ytnych, dziêki opisom Hipokratesa, jednak zwykle dotyczy³o to zwichniêæ przednich [2]. Œlady dotycz¹ce zwichniêæ tylnych s¹ rzadsze i opisane znacznie póÿniej. Sir Astley Cooper dokona³ pierwszego opisu tylnego zwichniêcia barku w 1822 r. Nieco póÿniej (1839) opisa³ przemieszczenie koœci ramiennej na tyln¹ powierzchnie ³opatki jako przypadek, którego nie wolno pomyliæ 7,2. Od tego czasu pojawi³y siê liczne artyku³y i opisy przypadków [2,7]. W 1952 r. Harrison McLaughlin zdefiniowa³ tylne zwichniêcie jako pu³apkê diagnostyczn¹ [8]. Kilka lat póÿniej autor ten stwierdzi³, e zwykle rozpoznanie stawiane na podstawie badania klinicznego siê potwierdza, lecz tylko w przypadkach, gdy klinicysta bêdzie je podejrzewa³. Tak e obecnie prawid³owe w postawienie diagnozy tylnego zwichniêcia barku bywa trudne lub stawiane zbyt póÿno, gdy pacjent przeszed³ ju nieskuteczn¹ i czêsto bolesn¹, bo Ÿle ukierunkowan¹ terapiê. W 1855 r. (ok. 40 lat przed rozwojem diagnostyki radiologicznej) francuski chirurg Joseph Malgaine opublikowa³ pracê, w której dok³adnie opisa³ chorych z tylnym zwichniêciem rozpoznanym jedynie na podstawie badania klinicznego [2]. W 1949 r. Wilson i McKeever opisali 11 pacjentów z tylnymi zwichniêciami barku

2 by³o wynikiem urazu, 3 powsta³y w wyniku drgawek padaczkowych, a 1 w wyniku pora enia pr¹dem [13]. Opisali oni tak e g³ówne spostrze enia z badania klinicznego tych chorych, które dotyczyly: 1) wystaj¹cego ku przodowi wyrostka kruczego i barkowego ³opatki, 2) sp³aszczeniu m. naramienego i 3) niemo noœci pe³nej supinacji przedramienia w pozycji wyprostowanego ³okcia. Epidemiologia Zwichniêcia stawów ramiennych nale ¹ do najczêstszych przemieszczeñ stawów. Wed³ug danych amerykañskich, tylko w Stanach Zjednoczonych jest to wspó³czynnik 11,2 na mieszkañców w ci¹gu roku. W Danii wykazano 17 przypadków na [2]. Tylne zwichniêcia s¹ wyraÿnie rzadsze ni przednie i wg ró nych autorów dotycz¹ zwykle mniej ni 5 % wszystkich zwichniêæ barku (Pollock, 1993). McLaughlin (1952) w grupie 581 chorych po zwichniêciach barku opisa³ 22 przypadki tylnych zwichniêæ (4%) [8]. Podobnie wykazano i opisano to w warunkach polskich (Tylman) [12]. Zaobserwowano dwa szczyty wystêpowania tych urazów. Pierwszy dotyczy g³ównie m³odych w wieku lat i w grupie tej jest 9-krotnie czêstsze u mê czyzn. Drugi przypada na lata i tu dominuj¹ kobiety (3:1) [7,8]. Rzadko opisywane s¹ przypadki zwichniêæ barków u dzieci, co wynika z obecnoœci chrz¹stki wzrostowej, która przez s³ab¹ wytrzyma³oœæ mechaniczn¹ przy urazach barku jest bardziej nara ona i wczeœniej ulega uszkodzeniu ni dochodzi do zwichniêcia. Rycina 1 Tylne zwichniêcie barku. Posterior shoulder dislocation. Tabela I Materia³ w³asny. Own patients. Lp. Pacjent P³eæ Wiek Czas od urazu (tygodni) Etiologia Do zwichniêæ w stawie ramiennym dochodzi czêœciej ni w innych du ych stawach (biodrowym, kolanowym) ze wzglêdu na specyficzne uwarunkowania anatomiczne. G³owa koœci ramiennej w ka dym momencie ruchu jest jedynie w 1/3 pokryta przez panewkê ³opatki. Pozosta³a czêœæ jest ochraniana jedynie przez mechanicznie s³aby obr¹bek stawowy i aparat œciêgnisto-miêœniowy sto ka rotatorów. Pewn¹ dodatkow¹ stabilnoœæ daj¹ wiêzad³a obr¹bkowo-ramienne, torebka stawowa, ujemne ciœnienie œródstawowe i zjawiska adhezji-kohezji. Do tylnego przemieszczenia g³owy koœci ramiennej wzglêdem panewki ³opatki mo e dojœæ z nastêpuj¹cych przyczyn: 1) du ego urazu z mechanizmu poœredniego lub bezpoœredniego (rzadziej), 2) powtarzanych mikrourazów, dzia³aj¹cych w osi ramienia i przetrwa³e napinaj¹cych i rozluÿniaj¹cych torebkê stawow¹, 3) innych nietraumatycznych procesów prowadz¹cych to przewlek³ej tylnej niestabilnoœci. Uraz bezpoœredni w przedni¹ powierzchniê stawu ramiennego jest rzadko przyczyn¹ tylnego przemieszczenia g³owy. Przewa nie zwichniêcie tylne jest wynikiem urazu poœredniego przy upadku na przywiedzion¹ koñczynê ustawion¹ w rotacji wewnêtrznej. Mo e byæ tak e wywo³ane gwa³townym skurczem miêœniowym wywo³anym przez drgawki lub pora enie pr¹dem. W tej sytuacji dzia³aj¹ znaczne si³y rotacji wewnêtrznej miêœnia najszerszego grzbietu, piersiowego mniejszego i miêœnia pod³opatkowego, której nie jest w stanie zrównowa yæ si³a pozosta³ych s³abych miêœni grupy sto ka rotatorów. Rzadkoœci¹ jest jednoczasowe obustronne zwichniêcie, najczêœciej wynika ono z bardzo du ej energii urazu (np. upadek z wysokoœci na wyprostowane koñczny) lub w przypadkach znacznej niestabilnoœci. Materia³ w³asny Dni Metoda lecznicza Ubytek g³owy koœci ramiennej w stopniach (na podst. KT) Okres obserwacji 1 A.S. M lata 3 m. 2 K.N. M lata 7 m. 3 M. K M wg Hipokratesa 10 2 lata 8 m. 4 E.M. K stabilizacja wg 28 2 lata 7 m. 5 P.O. M Wilsona rok 9 m. 6 J.K. M McKeevera 0 10 miesiêcy 7 G.G. K miesiêcy œrednio 51, 7 6, 4 46, 9 6 tyg. 5 dni 14, 1 2 lata 3 m. Materia³ i metody Nasz materia³ obejmuje 7 przypadków zastarza³ych tylnych zwichniêæ barku leczonych w latach Zwichniêcie dotyczy³o 5 mê czyzn i 2 kobiet, a œredni wiek chorych wynosi³ 51,7 lat (od 33 do 68). Œredni czas od zwichniêcia wynosi³ 47 dni /6 tygodni i 5 dni/ (od 18 do 83 dni). Pacjenci po wstêpnym badaniu klinicznym i z podejrzeniem rozpoznania tylnego zwichniêcia mieli wykonan¹ diagnostykê rtg w projekcjach AP i Y oraz tomografiê komputerow¹ dla potwierdzenia diagnozy oraz okreœlenia wielkoœci odwrotnego ubytku Hill-Sachsa. Ubytek ten u adnego z chorych nie przekracza³ 30% powierzchni g³owy koœci ramiennej i wyniós³ œrednio 14 procent (od 0 do 28) Wszyscy pacjenci z tej grupy byli hospitalizowani. W badaniu klinicznym okreœlano stabilnoœæ i zakres ruchów zgiêcia, odwiedzenia i rotacji zewnêtrznej oraz wewnêtrznej. Badano tak e si³ê miêœniow¹ w skali Lovetta. Po przygotowaniu i kwalifikacji anestezjologicznej, w warunkach sali operacyjnej, w znieczuleniu ogólnym powtórzono badanie a nastêpnie wykonano repozycjê zwichniêcia metod¹ Hipokratesa. U wszystkich chorych uzyskano prawid³owe ustawienie g³owy wzglêdem panewki, co potwierdzono w obrazie fluoroskopii. Nastêpnie wykonano stabilizacjê wg Wilsona- McKeevera. W okresie pooperacyjnym pacjenci zostali zaopatrzeni w aparaty kamizelkowe na ramiê i bark. Druty Kirschnera stabilizuj¹ce g³owê koœci ramiennej w panewce utrzymywano przez 6 tygodni, nastêpnie stosowano rehabilitacjê w postaci æwiczeñ biernych i czynnych z okresowym ograniczeniem rotacji wewnêtrznej koñczyny górnej. Chorych kontrolowano w Poradni Ortopedycznej a okres obserwacji wyniós³ od 8 miesiêcy do 4 lat. 1 chora wymaga³a reoperacji i wykonania zabiegu metod¹ Bone Block wg Neera ze wzglêdu na utrzymywanie siê niestabilnoœci w badaniu klinicznym i odczuwalnym przez chor¹ podwichaniu siê g³owy koœci ramiennej przy forsownych ruchach. Po zabiegu opisywane dolegliwoœci ust¹pi³y. Wyniki We wszystkich przypadkach uzyskano stabilnoœæ stawu. aden pacjent nie wymaga³ przed³u enia okresu unieruchomienia. Chorzy potwierdzali zniesienie dolegliwoœci bólowych, nie wymagali, poza okresem rehabilitacji, sta³ego przyjmowania leków przeciwbólowych. Obserwacja pozabiegowa trwa³a œrednio 2 lata i 3 miesi¹ce. W tym czasie nie dosz³o do ponownych zwichniêæ u adnego z pacjentów. 300 A. G¹dek i wsp.

3 Rycina 2 Rekonstrukcja TK 3D - tylne zastarzale zwichniêcie barku. 3D reconstruction of late diagnosed posterior shoulder dislocation. Tylne zwichniêcie barku Do 3 tyg. 3 do 24 tyg. > 24 tyg. Rycina 3 Obraz TK - zastarza³e tylne zwichniêcie barku. Widoczny odwrotny defekt Hill- Sacha. CT scan - posterior shoulder dislocation with reverse Hill-Sachs laesion. Rycina 4 Schemat postêpowania w tylnym zwichniêciu stawu ramiennego (wg Griggs`a i wsp.). Proposed algorithm in posterior shoulder dislocation (acc. Griggs et al.). zamkniêta lub otwarta. Przeszczepy kostne Zniszczenie 20-40% g³owy ze stabilizacj¹ Wilson- McKeever Rekonstrukcja Zniszczenie 20-45% g³owy Alloplastyka Zniszczenie > 50% g³owy Autoprzeszczepy Disimpaction Bone Block Przesuniêcie œciêgna m. pod³opatkowego Technika McLauglina Przesuniêcie guzka mniejszego Technika Neera Hemiartroplastyka Ca³kowita alloplastyka barku Rycina 5 Stabilizacja sposobem Wilsona-McKeevera. Stabilisation by Wilson-McKeever. Rycina 6 Obraz radiologiczny po repozycji i stabilizacji tylnego zwichniêcia st. ramiennego sposobem Wilson-McKeever. Radiogram after reposition posterior shoulder dislocation and stabilisation by Wilson- McKeever. 301

4 Rycina 7 Umiejscowienie przeszczepu kostnego w technice Bone Block. Posterior Bone Block graft localisation. Rycina 8 Rekonstrukcja sposobem McLaughina. Technics of reconsturction by McLaughlin. Nie odnotowano innych powik³añ pooperacyjnych. Pobyt w szpitalu po zabiegu trwa³ od 4 do 10 dni. Po okresie zwykle kilkutygodniowej rehabilitacji oceniono zakres ruchów i wynik leczenia. Wynik oceniano wed³ug skali Constanta [14], bior¹c pod uwagê kryteria subiektywne (ból i sprawnoœæ) oraz obiektywne si³ê miêœniow¹ oraz zakres ruchów. W 6 przypadkach okreœlono efekt jako dobry lub bardzo dobry, a w 1 jako zadowalaj¹cy. Zakres ruchów u wszystkich pacjentów umo liwia³ samodzielne wykonywanie podstawowych czynnoœci yciowych (mycie, czesanie, golenie, zapinanie bielizny) tabela I. Omówienie W 1990 r. Matsen podzieli³ tylne zwichniêcia pod wzglêdem anatomicznym, zale - nie od ustawienia struktur. Najczêstszym typowym przemieszczeniem tylnym g³owy koœci ramiennej jest zwichniêcie tylne podbarkowe (95%). Znacznie rzadziej g³owa mo e byæ ustawiona pod panewk¹ (zwichniêcie tylne podpanewkowe) lub przyœrodkowo do wyrostka barkowego pod grzebieniem ³opatki [11]. W 1998 r. Hawkins i McCormack dokonali podzia³u tylnej niestabilnoœci barku na 3 kategorie. Pierwsza z nich dotyczy³a œwie- ych tylnych zwichniêæ, lecz wyodrêbniono przypadki bez i z widocznymi defektami struktury g³owy koœci ramiennej. Druga kategoria obejmowa³a przewlek³e zwichniêcia tylne (zablokowane/nieodwracalne) lub nierozpoznane [5,6]. Trzecia dotyczy³a nawracaj¹cych, nawykowych zwichniêæ barków w tej grupie wyró niono podgrupy samoistnego nieurazowego zwichniêcia wywo³ywanego samoistnie przez pacjentów i nawykowego urazowego zwichniêcia. Dimon (1967) dokona³ podzia³u tylnych zwichniêæ ze wzglêdu na mechanizm urazu: 1. powypadkowe, 2. po napadach drgawkowych, 3. samoistne nieurazowe zwichniêcia, 4. nawykowe zwichniêcia wymagaj¹ce powtarzanej repozycji, 5. inne bez urazu i drgawek w wywiadzie [3]. Bigliani (1989) podj¹³ siê klasyfikacji niestabilnoœci i podzieli³ je na: jednokierunkowa (tyln¹) dwukierunkowa (tylno-doln¹) i wielokierunkowa(przedni¹/tyln¹/doln¹). Klasyfikacja ta ma znaczenie przy podejmowaniu decyzji o sposobie leczenia operacyjnego [1]. Problem tylnej niestabilnoœci znany jest równie u dzieci, jako konsekwencja oko³oporodowego uszkodzenia splotu barkowego (pora enie Erba). Przypadki zwichniêæ tylnych by³y opisywane ju u 6 miesiêcznych dzieci. Objawy i dolegliwoœci w przypadku zwichniêæ tylnych s¹ znacznie mniej wyraÿne i nasilone ni w przypadku przemieszczeñ przednich. Pacjenci zg³aszaj¹cy siê do lekarza zwykle pocz¹tkowo podaj¹ trudnoœci z wykonywaniem codziennych czynnoœci jak czesanie, golenie czy ubieranie. Brak jest typowego dla zwichniêæ przednich ostrego, gwa³townego bólu uniemo liwiaj¹cego wykonanie choæby prostych czynnoœci. Aktywnoœæ fizyczna i uprawianie sportów wymagaj¹cych zgiêcia, przywiedzenia i rotacji wewnêtrznej powoduj¹ zwykle nasilenie bólu. Wywiad w kierunku przebytego urazu barku, pora enia pr¹dem lub drgawek o ka dej etiologii powinny wzbudziæ podejrzenia diagnostyczne w kierunku poszukiwania zwichniêcia. Wilson i McKeever (1949) opisali trzy g³ówne objawy w badaniu klinicznym: wystaj¹cy wyraÿnie wyczuwalny ku przodowi wyrostek kruczy i barkowy, optyczne sp³aszczenie miêœnia naramiennego, brak mo liwoœci supinacji przedramienia przy wyprostowanym stawie ³okciowym [13]. Do tych spostrze eñ nale y dodaæ ograniczenie czynnego odwiedzenia i rotacji zewnêtrznej ramienia. Rowe i Zarins zalecali badanie stawu ramiennego w pozycji zgiêtego do 90 st. stawu ³okciowego i porównania rotacji zewnêtrznej po obu stronach [10]. Czêsto zdarza siê, e objawy s¹ bardzo dyskretne ze wzglêdu na rozbudowany uk³ad miêœniowy (miêœnia naramienny), zwykle pozostaje zachowana dobra ruchomoœæ w zakresie zgiêcia i rotacji wewnêtrznej. Diagnozê wstêpn¹ nale y koniecznie potwierdziæ badaniami obrazowymi. Na tradycyjnym zdjêciu AP barku zwichniêcia tylne czêsto pozostaj¹ nierozpoznane, dlatego nie powinno siê ograniczaæ diagnostyki do jednej projekcji. Wystêpuj¹ jednak pewne cechy, które powinny u³atwiæ rozpoznanie. Odleg³oœæ miêdzy wyrostkiem barkowym a g³ow¹ koœci ramiennej jest mniejsza ni po stronie zdrowej, zarys guzka wiêkszego tworzy niewielki garb ponad g³ow¹ koœci ramiennej a odleg³oœæ miêdzy g³ow¹ i panewk¹ mo e byæ nierównomierna na przebiegu szpary stawowej. Najlepszy obraz radiologiczny tylnego zwichniêcia daj¹ projekcje pachowa (osiowa) i ³opatkowa Y. W projekcji pachowej uzyskuje siê obraz pi³ki golfowej na podstawce. Projekcja ta pozwala na bardzo dobr¹ identyfikacjê struktur kostnych, wykazuje ewentualne ubytki w koœci ramiennej spowodowane ustawieniem g³owy k. ramiennej na tylnej krawêdzi panewki ³opatki, tzw. odwrotne uszkodzenie Hill-Sachsa (rycina 3). W przypadku zwichniêæ wyraÿne jest opadniêcie g³owy z panewki ku ty³owi. Podobnie wyraÿny obraz tylnego przemieszczenia uzyskuje siê w projekcji Y. Niedogodnoœci¹ tej metody jest czêsty problem w uzyskaniu prawid³owego technicznie zdjêcia, co jest zwi¹zane z u³o eniem chorego pod odpowiednim k¹tem, a tak e ocena wielkoœci ubytku g³owy ze wzglêdu na jej rotacjê. W 302 A. G¹dek i wsp.

5 uzupe³nieniu badañ rtg mo na wykonaæ zdjêcia AP w rotacji wewnêtrznej i zewnêtrznej, w projekcji Stryker lub West-Point (ramiê w odwiedzeniu) [11]. W przypadku w¹tpliwoœci diagnostycznych, a tak e w celu oceny pozosta³ych struktur barku, wykonuje siê tomografiê komputerow¹ lub MRI. Badania te pozwalaj¹ na precyzyjne okreœlenie miejsca przemieszczenia i stopnia ubytków w g³owie koœci ramiennej. Do okreœlenia stopnia ewentualnych uszkodzeñ nerwów proponowane jest uzupe³niaj¹ce badanie EMG. Przy stwierdzeniu œwie ego tylnego zwichniêcia obowi¹zuje podjêcie mo liwie szybko próby zamkniêtej repozycji. W przypadkach nie bêd¹cych nawykowymi zwichniêciami, nie zaleca siê repozycji bez zwiotczenia miêœni, gdy forsowane manewry gro ¹ z³amaniem koœci ramiennej lub uszkodzeniem s¹siaduj¹cych struktur. Zalecanymi metodami s¹ metoda Hipokratesa oraz odwrotny manewr Kochera. Po repozycji zaleca siê unieruchomienie barku na okres 6 tygodni. Wiele przypadków tylnych zwichniêæ jest jednak rozpoznawanych w póÿnym okresie od urazu. Najczêœciej s¹ to przypadki zastarza³e i nieodprowadzalne. W takiej sytuacji chorzy rzadko s¹ leczeni zachowawczo. Postêpowanie nieoperacyjne, usprawniaj¹ce obejmuje jedynie chorych o ma³ej aktywnoœci lub du ym ryzyku operacyjnym. W takiej sytuacji celem leczenia staje siê uzyskanie zakresu ruchów niezbêdnych w czynnoœciach dnia codziennego. Chirurgiczne leczenie tego typu zwichniêæ mo e byæ trudne ze wzglêdu na czas i zwi¹zane z tym procesy gojenia tkanek miêkkich oraz postêpuj¹ce niszczenie g³owy i panewki stawu ramiennego. Gdy pacjent jest ostatecznie kwalifikowany do leczenia operacyjnego konieczne staje siê ustalenie planu postêpowania. Jest to uwarunkowane wiekiem chorego, czasem, jaki up³yn¹³ od urazu oraz stanem koœci tworz¹cych staw. Nale y pamiêtaæ, e wraz z czasem up³ywaj¹cym od urazu nastêpuje spadek integralnoœci powierzchni stawowych, procesy osteopenii i zwiêksza siê ubytek w g³owie koœci ramiennej (odwrotny ubytek Hill-Sachsa) [9]. Hawkins i Rowe stwierdzili, e 6 miesiêczny okres od urazu prowadzi do nieodwracalnych zmian w g³owie k. ramiennej [5,6,10]. Dla zwichniêæ do 3 tygodni i z ubytkiem g³owy nie przekraczaj¹cym 25% zamkniêta repozycja wydaje siê byæ metod¹ z wyboru. Jako zastarza³e okreœlone zosta³y zwichniêcia dokonane w okresie powy ej 3 tygodni od zdiagnozowania [10]. W przypadkach zastarza³ych, nieodprowadzalnych zwichniêæ okreœlony zosta³ algorytm postêpowania (rycina 4 Griggs i wsp., 1996) [4]. Zast¹pi³ stosowany wczeœniej, lecz mniej dok³adny model Hawkinsa (1987) [6] tabela II. Jest wskazany przy podejmowaniu decyzji terapeutycznej wg powy szych kryteriów. Otwarta repozycja jest wskazana w przypadkach nieodprowadzanych, starszych ni 3 tygodni lub przy ubytku g³owy koœci ramiennej w zakresie 20-40%. Po nastawieniu, stabilizuje siê uzyskane ustawienie dwoma drutami Kirschnera wprowadzonymi przez wyrostek barkowy. Jest to metoda opisana przez Wilsona-McKeevera [11,13] (rycina 5). Zaleca siê utrzymanie unieruchomienia przez 6 tygodni (rycina 6). Metoda Disimpaction repozycja otwarta z u yciem drobnomielonych przeszczepów kostnych ubijanych w miejscu ubytku Hill- Sachsa, jest zalecana w przypadkach zniszczenia 20-40% g³owy [8] jako uzupe³nienie metody Wilsona-McKeevera, lecz wi¹ e siê z dodatkowym urazem tkanek miêkkich oko- ³obarkowych i wymaga odpowiedniego instrumentarium do stabilizacji, wiêkszego doœwiadczenia operatora, oraz dostêpnoœci adekwatnej iloœci przeszczepów kostnych. Przy rozpoznaniu tylnego zwichniêcia w okresie od 3 do 24 tygodni i towarzysz¹cym ubytkiem 20-45% powierzchni g³owy koœci ramiennej zalecane s¹ zabiegi otwartej repozycji z rekonstrukcj¹. Autorzy polecaj¹ 3 metody: Bone block z wykorzystaniem przeszczepów kostnych, Technikê McLaughina i Technikê Neera [8]. Bone block polega na pobraniu bloczka kostnego najczêœciej z talerza koœci biodrowej lub grzebienia ³opatki i osadzenie go w tylnej krawêdzi panewki st. ramiennego Metoda ta jest polecana dla wszystkich m³odych pacjentów oraz starszych z dobrym stanem koœci (rycina 7). Technika McLauglina opisana w 1952 r. dotyczy przeniesienia przyczepu œciêgna miêœnia pod³opatkowego z guzka mniejszego koœci ramiennej do ubytku w g³owie koœci. Autor opisa³ 5 pacjentów leczonych t¹ metod¹. Hawkins wykaza³ bardzo dobre efekty tej metody u pacjentów z maksymalnym ubytkiem 45% g³owy koœci ramiennej (rycina 8). Technika Neera jest modyfikacj¹ zabiegu McLaughlina [8] i polega na odciêciu przyczepu œciêgna m. pod³opatkowego wraz z guzkiem mniejszym k. ramiennej i osadzeniu go w ubytku Hill-Sachsa. Do stabilizacji wykorzystuje siê œruby kostne. Technika ta opiera siê na teorii, e koœæ lepiej przyrasta do koœci ni do œciêgna. Pacjenci leczeni t¹ metod¹ uzyskiwali dobre lub bardzo dobre efekty terapeutyczne. Dwie ostatnie techniki operacyjne s¹ przeznaczone zw³aszcza dla chorych starszych, z nawracaj¹cym tylnym zwichniêciem lub towarzysz¹c¹ przewlek³¹ niestabilnoœci¹ stawu. Przy uszkodzeniach g³owy koœci ramiennej przekraczaj¹cych 50 % powierzchni stawowej autorzy algorytmu sugeruj¹ alloplastykê. W zale noœci od wieku i stanu panewki, proponowana jest alloplastyka po³owicza, ca³kowita lub odwrócona. Co prawda coraz wiêcej oœrodków na œwiecie a ostatnio tak- e w Polsce wykonuje tê procedurê jednak ogólna dostêpnoœæ endoprotezoplastyki stawu ramiennego wci¹ jest niska. Nawykowe tylne zwichniêcia barku s¹ podobnie jak przednie najczêœciej s¹ wskazaniem do operacyjnej korekcji. Ze wzglêdu na rzadkoœæ tych przypadków brak jest w piœmiennictwie badañ wiêkszych grup tych chorych. Opisywane ma³e grupy, ró ni¹ siê metod¹ zaopatrzenia i s¹ trudne do porównania. W ka dym takim przypadku konieczne jest rozwa enie postêpowania operacyjnego z wykorzystaniem jednej z wielu opisywanych technik. Wnioski Tylne zwichniêcie barku nadal stanowi problem diagnostyczny i terapeutyczny, którego przeoczenie mo e skutkowaæ szybkim zniszczeniem struktur kostnych a dla chorego nieodwracaln¹ utrat¹ sprawnoœci ruchowej. Urazy barku wymagaj¹ znacznej czujnoœci diagnostycznej, a zatem zapanowania i wykonania odpowiedniej iloœci badañ oraz prawid³owej ich oceny. Metoda Willsona-McKeevera pozwala na skuteczne leczenie tylnych zwichniêæ zastarza³ych barku pomimo d³ugiego okresu od urazu. Podjêcie decyzji o wykonaniu tego zabiegu daje szansê unikniêcia powa - niejszych, bardziej skomplikowanych procedur w przysz³oœci i rokuje odzyskanie dobrej sprawnoœci ruchowej. W przypadkach z³o onych i zaawansowanych zwichniêæ z towarzysz¹ca niestabilnoœci¹ oraz w nawykowych przemieszczeniach, celowe jest stosowanie siê do algorytmu wg Griggsa. Piœmiennictwo 1. Checchia S.L.: Treatment of locked anterior and posterior dislocations of the shoulder. [W:] Bigliani L.U., Levine W.N., Marra G.: Fractures of the Shoulder Girdle. Marcel Dekker. New York 2003, De Palma A.F.: Surgery of the shoulder 3rd edition, Lippincott Williams & Wilkins, Dimon J.H. 3rd.: Posterior dislocation and posterior fracture dislocation of the shoulder: a report of 25 cases. South Med. J. 1967, 60, Griggs S.M., Holloway B., Williams G.R., Iannotti J.P.: Treatment of locked anterior and posterior dislocations of the shoulder. In: Iannotti JP, Williams GR, editors. Disorders of the shoulder: diagnosis and management. Philadelphia: Lippincott Williams and Wilkins; 1999, Hawkins, R.J., Neer C.S., Mendoza F.X.: Locked Posterior Dislocation of the Shoulder. J. Bone Joint Surg. Am. 1987, 69, Hawkins R.J.: Unrecognized dislocations of the shoulder, Instr. Course Lect. 1985, 34, Iannotti J.P., Williams G.R.: Disorders of the Shoulder Diagnosis and Management. Lippincott Williams & Wilkins, Philadelphia, McLaughlin H.L.: Posterior dislocation of the shoulder. J. Bone Joint Surg. Am. 1952, 24, Robinson C. M., Aderinto J.: Posterior Shoulder Dislocations and Fracture-Dislocations, J. Bone Joint Surg. Am. 2005, 87, Rowe C.R., Zarins B.: Chronic unreduced dislocations of the shoulder. J. Bone Joint Surg. Am. 1982, 64, Rockwood C.A. Jr, Matsen F.A. 3rd, Wirth M.A., Lippitt S.B.: The Shoulder. Second edition, W.B. Saunders Company, USA, Tylman D., Dziak A.: Traumatologia Narz¹du Ruchu, PZWL, Warszawa, Wilson J.C., McKeever F.M.: Traumatic posterior (retroglenoid) dislocation of the humerus. Journal Bone Joint Surg. Am. 1949, 31, Constant C.R, Murley A.H.G.: A clinical method of functional assessment of the shoulder. Clinical Orthopaedics and Related Research 1987, 214,