NR 4 (4) VOL. I CZERWIEC 2011

Transkrypt

1 NR 4 (4) VOL. I CZERWIEC 2011 SPIS TREŚCI PRZEGLĄD AKTUALNOŚCI. 1 Artur Wejkszner IDEOLODZY GLOBALNEGO RUCHU DŻIHADYSTYCZNEGO ABU MUSAB AL- SURI.. 4 PRZEGLĄD AKTUALNOŚCI 12 V 2011 ukazało się kolejne wydanie magazynu "Al-Somood" (Al-Sumud - czyli "wytrwałośd", "upór"). Aktualny numer datowany jest na maj-czerwiec 2011 r. 18 V za sprawą As-Sahab Media ukazało się ostatnie, przedmśmiertne wystąpienie Osamy bin Ladena. Nie jest znana dokładna data jego nagrania, ale z uwagi na swą aktualnośd musiało powstad tuż przed śmiercią bin Ladena. Tematem przewodnim obecnego numeru, liczącego 56 stron, jest wielka ucieczka kilkuset dżihadystów z więzienia w Kandaharze pod koniec kwietnia bieżącego roku. 17 V 2011 opublikowano anglojęzyczne tłumaczenie publikacji, w której analizie poddano strategiczne i taktyczne aspekty zaangażowania się dżihadystów w wojnę z Zachodem. Autorem artykułu datowanwego na 15 grudnia 2010 r. jest dżihadysta ukrywający się pod pseudonimem Asad al-dżihad2. Wystąpienie nagrano w wersji audio. Trwa 12 minut i 38 sekund. Zatytułowano je "Do islamskiej ummy". Osama bin Laden odnosi się w nim do aktualnych wydarzeo w krajach islamskich - Tunezji i Egipcie. 1 S t r o n a

2 21 V ukazała się szósta częśd oświadczenia Ajmana al-zawahiriego adresowanego do muzułmanów w Egipcie. 3 VI za sprawą As-Sahab Media ukazał się film propagandowy zatytułowany "Jesteś odpowiedzialny tylko za siebie". Film, trwający prawie 60 minut, zmontowany został najprawdopodobniej w ostatnich kilku tygodniach. Pojawia się bowiem fraza bezpośrednio dotycząca Osamy bin Ladena odnosząca się do jego męczeoskiej śmierci. Ostatnia częśd podobnie jak poprzednie nagrana została w formacie audio. Trwa niespełna 50 minut. Poprzedza ją wybór cytatów z wystąpieo Malcolma X dotyczących problematyki walki o wolnośd. Wystąpienie al- Zawahiriego przeplatają też relacje muzułmanów prześladowanych i torturowanych przez poprzedni egipski reżim. W swym wystąpieniu al-zawahiri odnosi się m.in. do sytuacji w Libii. Wśród wielu autorytetów, które przywołują twórcy filmu znaleźli się: Ajman al-zawahiri, Anwar al-awlaki czy Adam Gadahn. 1 VI 2011 ukazał się 29 numer magazynu "In Fight" datowanego na maj 2011 r. Jego wydawcą jest Islamski Emirat Afganistanu (IEA). Adam Gadahn (a właściwe Adam Pearlman) jednoznacznie wskazał cel dżihadystom na 2 S t r o n a

3 Zachodzie twierdząc, iż "ważne jest osłabienie tchórzliwych wrogów" m.in. poprzez atakowanie celów symbolicznych i znanych przedstawicieli świata polityki, przemysłu i mediów. Osamy bin Ladena na początku maja 2011 r. w Abbottabad. 3 VI W południowym Waziristanie w Pakistanie zgładzono Mohammada Iljasa Kaszmiriego z Harakat ul-dżihad al-islami (HUDI). Śmierd Kaszmiriego potwierdził Abu Hunzala - rzecznik 313 Brygady HUDI. Wraz z nim zginęło dziewięciu innych bojowników grupy. Przywołując bezpośrednio postad bin Ladena al-zawahiri stwierdził, iż człowiek, który zastraszał Amerykę za swojego życia, nie przestał czynid tego po swej śmierci. Przywołał też znane powiedzenie bin Ladena, iż Ameryka nie zazna bezpieczeostwa dopóty, dopóki nie zaznają go muzułmanie. Głównym celem muzułmanów powinno byd zatem odebranie Stanom Zjednoczonym wszelkiej nadziei na bezpieczną przyszłośd. 6 VI 2011 opublikowano materiał wideo, na którym przedstawiciele organizacji Terik-i- Taliban Pakistan (TTP) nawołują do ataków na cele zachodnie, w szczególności amerykaoskie, w Pakistanie i za granicą. Przedstawiciel TTP w Mohmand Agency Omar Chalid Chorasani (na powyższym zdjęciu w centrum) - odpowiada na pytania przesłane mu przez agencję Reuters. 8 VI 2011 As Sahab Media opublikowało wystąpienie Ajmana al-zawahiriego. W trwającej prawie 29 minut przemowie nagranej w formacie wideo al-zawahiri zagroził Stanom Zjednoczonym eskalacją działao terrorystycznych. Pretekstem do sformułowania tej groźby było zgładzenie 3 S t r o n a

4 IDEOLODZY GLOBALNEGO RUCHU DŻIHADYSTYCZNEGO ABU MUSAB AL-SURI ARTUR WEJKSZNER, UAM Abu Musab al-suri 1 a właściwie Mustafa bin Abd al-kadir Setmariam (lub Mustafa bin Abd al-kadir Setmariam Nasar) urodził się w październiku 1958 r. w miejscowości Aleppo (Halab) w Syrii 2. Przydomek al-suri przyjął na początku lat osiemdziesiątych, kiedy aktywnie zaczął działać w Bractwie Muzułmańskim. Na skutek represji ówczesnego syryjskiego przywódcy Hafeza al-asada zmuszony został do opuszczenia kraju. Udał się do Afganistanu, gdzie przyłączył się do dżihadystów walczących z okupującymi to państwo Rosjanami. W Afganistanie przebywał w okresie od 1988 do 1992 r. W jednej ze swoich prac z 1991 r., zatytułowanej Równowaga sił w ramach Nowego Porządku Światowego antycypował mającą nadejść globalną konfrontację pomiędzy dar al-harb a dar al-islam. Później udał się na emigrację do Europy. Najpierw osiadł w Hiszpanii, a później przeniósł się do Wielkiej Brytanii. W Londynie trudnił się zawodem dziennikarza (współpracując w latach z algierskim Ansar al-dżihad ) Zdaniem Jima Lacey a podczas pobytu w Hiszpanii al-suri założył kilka komórek ruchu. Za jego namową ich członkowie odbywali szkolenia wojskowe 1 W tłumaczeniu: Syryjczyk. 2 Murad Batal al-shishani, Abu Mus ab al-suri and the Third Generation of Salafi-Jihadists, Terrorism Monitor Vol. III, Issue 16, 15 August 2005, URL < ws[tt_news]=547> czerwiec w Afganistanie 3. W Londynie kontynuował zaś prace na publikacjami, w których przedstawiał historię ruchu dżihadu, jego założenia doktrynalne oraz wskazania strategiczno-taktyczne mające służyć pomocą dżihadystom w ich walce z wrogami islamu 4. Oprócz działalności radykalnej prowadził też normalne, zawodowe życie. W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych (w sierpniu 1997 r.) po oskarżeniach wystosowanych przez władze francuskie i brytyjskie o działalność terrorystyczną wyjechał ponownie do Afganistanu. Sam twierdził jednak, że powrócił do tego kraju na skutek wezwania skierowanego do ummy, a sformułowanego przez Osamę bin Ladena. Wówczas też rozpoczął prace (które kontynuował w 2002 i 2003 r. w Pakistanie) nad swoją najważniejszą publikacją zatytułowaną Wezwanie do globalnego islamskiego powstania 5. W tym manifeście opublikowanym w języku arabskim w 2005 r., liczącym ponad 1600 stron, przedstawił nie tylko historię walki dżihadystów, jej podstawy ideologiczno-doktrynalne czy najważniejsze wskazówki taktyczne. Wartością podstawową tej pracy wedle jej krytyków jest przedstawienie i analiza wraz z konkluzjami najistotniejszych błędów popełnionych przez członków ruchu na przestrzeni ostatnich dwóch dekad. Okres historyczny, w którym powstawała praca al-suriego wiązał się ściśle z aktywnością militarną Stanów Zjednoczonych w regionie Bliskiego Wschodu. 3 A Terrorist s Call to Global Jihad. Deciphering Abu Musab Al-Suri s Islamic Jihad Manifesto, ed. by Jim Lacey, Naval Institute Press, Annapolis 2008, s. VIII. 4 Zob. szerzej: Stephen Ulph, Setmariam Nasar: Background on al-qaeda s Arrested Strategist, Terrorism Focus Vol. III, Issue 12, 28 March 2006, s Jim Lacey porównuje ją chyba nieco na wyrost do kompilacji Mein Kampf Adolfa Hitlera z publikacją Włodzimierza Iljicza Lenina Co należy zrobid? (por. ibidem, s. IX) 4 S t r o n a

5 W ramach relacji postkolonialnych, w szczególności neokolonialnych większość reżimów muzułmańskich podporządkowała się wpływom jedynego supermocarstwa. Poczynania zarówno państw zachodnich jak i reżimów w państwach zamieszkiwanych przez wyznawców islamu były i są nieprzyjazne wobec poczynań dżihadystów. Obawiają się one bowiem utraty władzy i kontroli nad społeczeństwem. Kontrolują one represyjny aparat państwowy i media, za pośrednictwem których narzucają obce islamowi wzorce stosunków społecznopolitycznych. Al-Suri miał świadomość faktu, iż tylko niewielka część muzułmanów, będąca awangardą ummy opowiedzieć się może za czynną walką z wrogami islamu. Grupie tej postawił jednak bardzo ważne zadanie. Było nim wprowadzenie w życie wielopoziomowego programu mającego zasiać wśród ummy ziarna oporu 6. Działania te nazwał budowaniem przez dżihadystów rewolucyjnego klimatu 7. Al-Suri wymienił trzy ważne, jego zdaniem, pola aktywności: religijno kulturalne polityczno intelektualne militarne Celem działań na pierwszym z powyższych pól powinno być sformułowanie i implementacja programów mających na celu ochronę tożsamości religijnej (w aspekcie intelektualnym, kulturowym i społecznym). Działalność na drugim polu powinna być kojarzona ze stymulowaniem politycznego aktywizmu, budową lokalnych struktur społecznych oraz zachęcaniem różnego rodzaju środowisk (w tym także mediów) do popularyzowania idei islamskiej ummy. Militarne pole aktywności związane zaś być powinno z wypracowaniem właściwych programów i metod szkolenia dżihadystów (przy czym szkoleniu wojskowemu powinny towarzyszyć wysiłek zarówno intelektualny jak i duchowy), obejmujący m.in. problematykę globalnego islamskiego powstania 8. Obowiązek prowadzenia dżihadu spoczywa zdaniem al-suriego na barkach każdego muzułmanina. Walka zbrojna oraz tzw. terroryzm indywidualny 9, wydawały się w jego opinii być najbardziej efektywnym sposobem walki rewolucyjnej. O końcowym sukcesie decydować miało jednak wsparcie jej działaniami na polu propagandowym (poprzez działalność informacyjnoedukacyjną). Partycypacja muzułmanów w działalności rewolucyjnej może mieć miejsce na jednym z trzech poziomów. Pierwszy z nich dotyczy religijnej wrażliwości i przejawia się w reakcji współczucia i sympatii dla innych wyznawców islamu prześladowanych przez ich wrogów. Drugi z nich wiąże się z wolą walki. Wola przyłączenia się do dżihadu jest w tym przypadku produktem zarówno umysłu, jak i ducha. Trzeci, najistotniejszy, wiąże się z czynnym przyłączeniem się do dżihadu. Każdy muzułmanin musi w tym przypadku poznać reguły jego prowadzenia i przywyknąć do wyrzeczeń, które za sobą pociąga 10. Analizując historię dżihadyzmu al- Suri doszedł do przekonania, że począwszy od lat sześćdziesiątych XX wieku wysiłek walki zbrojnej podjęły już trzy generacje dżihadystów. Pierwszą z nich tworzyli prekursorzy, którzy dali przykład czynem i stworzyli podwaliny intelektualne pod ruch dżihadu. Drugą generację tworzyli 6 Zob. m.in.: Andrew Black, Al-Suri s Adaptation of Fourth Generation Warfare Doctrine, Terrorism Monitor Vol. IV, Issue 18, 21 September 2006, s Ibidem, s Ibidem, s Brynjar Lia, Al-Suri s Doctrines for Decentralized Jihadi Training Part 1, Terrorism Monitor Vol. V, Issue 1, 21 February 2007, s Por. A Terrorist s Call, op. cit., s S t r o n a

6 mudżahedini walczący w Afganistanie w latach osiemdziesiątych, których dopiero pod koniec XX wieku zastąpiła trzecia generacja dżihadystów. Wskutek wysiłku podjętego przez wrogów islamu ich możliwości działania, zwłaszcza po 11 września 2001 r., są zdaniem al-suriego ograniczone. Postawił on jednak przed przedstawicielami tej generacji bardzo ważne zadanie. Jest nim nie tylko przekucie w czyn teorii i strategii sformułowanych przez ideologów dżihadyzmu, ale przede wszystkim zrealizowanie celu ostatecznego w postaci wyzwolenia ummy spod wpływu niewiernych 11. W opinii al-suriego współczesna sytuacja świata muzułmańskiego jest bardzo zła. Do najistotniejszych przejawów upadku tego świata zaliczył on odstępstwo większości muzułmanów od koranicznych wskazówek, spadek znaczenia siły politycznej i ekonomicznej państw muzułmańskich w stosunkach międzynarodowych oraz przejęcie bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad wieloma aspektami życia muzułmanów przez wrogów islamu 12. Podporządkowując sobie rządy państw muzułmańskich, zmusili je do przejęcia praw i wprowadzenia zwyczajów odbiegających od muzułmańskiej tradycji. Takiej okupacji i zależności należy się zdaniem al-suriego czynnie przeciwstawić. Zaproponował podjęcie w związku z tym jednego z dwóch rodzajów dżihadu skierowanego przeciwko niewiernym. Pierwszym typem jest dżihad dobrowolny (skierowany przeciwko niewiernym na ich własnej ziemi). Drugim jest zaś dżihad obronny (mający wyprzeć niewiernych z ziem islamskich), który należy do obowiązku każdego muzułmanina Zob. szerzej: ibidem, s Ibidem, s Ibidem, s Nawiązując do historii islamu, w szczególności do historii wypraw krzyżowych al-suri skonstatował, że muzułmanie tylko wtedy doznają porażki, gdy nie potrafią zjednoczyć się przeciwko wrogowi. W obliczu kolejnych wypraw krzyżowych czasów nowożytnych (mających miejsce na Bliskim Wschodzie w 1991 i 2003 r., którym przewodziły Stany Zjednoczone) taka jedność jest możliwa tylko pod sztandarem globalnego dżihadu. Al-Suri doceniał lokalne wysiłki podjęte przez grupy dżihadystów zarówno na Bliskim Wschodzie, jak i w państwach Magrebu. Uznał jednak, że takie nieskoordynowane działania nie mogą w istocie przysłużyć się efektywnie sprawie islamskiej. Zagrożenia związane z aktywnością wrogów muzułmanów mają dwojaką naturę. Są to zagrożenia o charakterze militarnym i niemilitarnym. Prymat al-suri przyznał tym pierwszym, sugerując, iż w obliczu nowych form prowadzenia walki przez przeciwnika należy zbudować efektywne struktury oporu. Owe struktury powinny być skupione na działaniach w odniesieniu do kilku głównych elementów osi sojuszu krzyżowców: Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, Europy Zachodniej oraz Rosji. Celem tychże działań powinno być osłabienie tego sojuszu i maksymalne wykrwawienie amerykańskich syjonistów 14. Abu Musab al-suri dość szczegółowo przedstawił i poddał wnikliwej ocenie dotychczasowe osiągnięcia dżihadystów. Mimo pozytywnej oceny ich wysiłków bardzo jasno wyartykułował błędy i zaniedbania, które nie pozwoliły zrealizować wszystkich zakładanych celów strategicznych. W przypadku płaszczyzny ideologicznej dżihad stał się ważnym i konkurencyjnym modelem konstytuującym odrodzenie islamu. Na 14 Zob. ibidem, s S t r o n a

7 płaszczyźnie militarnej wypracowano szereg nowych modeli taktycznych, które sprawdziły się w działaniach w państwach muzułmańskich oraz na terytorium dalekiego wroga. Długoterminowy wysiłek rewolucyjny dżihadystów doprowadził już do usunięcia szeregu lokalnych tyranów i ich popleczników. Nie udało się jak dotąd zrealizować najważniejszego celu politycznego w postaci utworzenia państwa islamskiego. Do politycznych osiągnięć zaliczyć jednak można delegitymizację świeckich rządów w krajach muzułmańskich oraz obnażenie prawdziwych zamiarów chrześcijan i ich syjonistycznych sojuszników 15. Niezmiernie istotna wydaje się propozycja al-suriego odnośnie zdefiniowania fenomenu dżihadyzmu. Wyróżnił on bowiem aż trzy poziomy analizy. W pierwszej kolejności wyróżnił on dżihadystów. Miał w tym przypadku na uwadze jednostki stosujące dżihad, zrzeszone w grupy o lokalnym zasięgu, działające pod przewodnictwem swego przywódcy, któremu obiecano posłuszeństwo. Dżihad ten podjęty został przeciwko oskarżanym o apostazję tyrańskim reżimom. W drugiej kolejności wyróżnił grupy mudżahedinów. Owi bojownicy dżihadu wyspecjalizowali się w walce z najeźdźcami krajów muzułmańskich. Mogą oni wywodzić się z ruchów nacjonalistycznych lub łączyć dżihad z celami walki narodowowyzwoleńczej, zakładając utworzenie państwa islamskiego po wyzwoleniu swego kraju spod imperialistycznego jarzma. W trzeciej kolejności al-suri wspomniał zaś o mudżahedinach działających bez konkretnej afiliacji. Ich głównym celem stało się działanie na rzecz wyplenienia zła poprzez użycie siły przeciw konkretnym osobom i 15 Ibidem, s celom najczęściej związanym z obcą aktywnością w świecie islamu 16. W rozważaniach al-suriego zawartych w Wezwaniu do islamskiego globalnego dżihadu znaleźć można także szereg dodatkowych wątków tworzących intelektualne i doktrynalne podstawy salafickiego ruchu globalnego dżihadu. Odrzucał on na przykład całkowicie demokrację, zarówno w aspekcie ideologicznym jak i instytucjonalnym. Była ona bowiem, jego zdaniem, ateistycznym systemem filozoficznym sytuującym się w opozycji do islamu. Szyitów i inne niesunnickie grupy islamskie uznawał za odszczepieńców, z którymi należy walczyć. Nacjonalizm, w tym także w jego arabskim wydaniu, odrzucał jeśli nie łączył się on z wezwaniem do jedności świata muzułmańskiego i stworzenia wspólnego, zunifikowanego systemu rządów. Problem palestyński był dla niego przykładem właśnie takiego połączenia obu aspektów walki. Wyzwolenie Palestyny może dokonać się jego zdaniem tylko poprzez zbrojny dżihad, a nie poprzez normalizację stosunków z Żydami. Samych Żydów uznawał w większości za potomków emigrantów i najeźdźców, nie posiadających żadnego prawa do pozostania na zajętych przez nich ziemiach 17. Wśród błędów i zaniedbań mających wpływ na wysiłki podejmowane przez dżihadystów zwrócił szczególną uwagę na błędy popełnione w trakcie formułowania założeń ideologicznych przyjmowanych przez niektóre radykalne grupy, błędy związane z niewłaściwie dobraną strukturą organizacyjną oraz na niewłaściwy dobór instrumentarium w odniesieniu do wyznaczonych wcześniej celów strategicznych. Jednym z podstawowych 16 Ibidem, s Ibidem, s S t r o n a

8 mankamentów salafickiego ruchu globalnego dżihadu jest istnienie szeregu grup odwołujących się do salafizmu, znajdujących się poza głównym nurtem tego ruchu (a więc nie związanych w żaden sposób z jądrem ruchu czy Światowym Frontem Islamskim). Jednym z elementów różnicujących te środowiska, jest w tym przypadku nieco inny sposób patrzenia na cele i zakres stosowania dżihadu 18. Działania antyterrorystyczne państw zachodnich podjęte na przestrzeni ostatniej dekady w sposób jednoznaczny unaoczniły problemy organizacyjne części tajnych struktur dżihadystów. Sytuacja ta dotyczyła zwłaszcza tych struktur, które zorganizowane były w sposób hierarchiczny. W przypadku pojmania przez wroga przedstawiciela takiej grupy zdobyte w trakcie przesłuchań informacje bardzo szybko doprowadzić mogą do całkowitego jej rozbicia. Większość organizacji afiliowanych przy jądrze ruchu prowadzi swą działalność radykalną jedynie na poziomie regionalnym. W przypadku groźby rozbicia części struktur takich organizacji i zmuszenia np. jej liderów do emigracji działalność takiej grupy może ulec znacznemu osłabieniu lub nawet zamarciu. Znacznym problemem wydaje się być także brak wystarczających środków finansowych na działalność operacyjną, co uzależnia takie grupy od zewnętrznej pomocy (pochodzącej od innych grup radykalnych czy organizacji charytatywnych). Utajnienie struktur operacyjnych al-suri uważał za obce doświadczeniu islamskiemu, ale konieczne w szczególnej sytuacji, w jakiej znalazł się ruch dżihadystów. Wraz z rozwojem liczebnym ruchu, a zwłaszcza poszerzaniem go o nową generację dżihadystów, pojawiają się nowe nie istniejące wcześniej zagrożenia. Wiążą się one z brakiem wystarczającej wiedzy religijnej, doświadczenia wojskowego i niskimi 18 Ibidem, s standardami etycznymi reprezentowanymi przez młode pokolenie. Brak wyrobienia rewolucyjnego rodzi arogancję, pozbawia takie osoby samokrytycyzmu, prowadzi do popadnięcia w rutynę i obniża kreatywność potrzebną na froncie walki zbrojnej. Zaowocować może też pojawieniem się skrajnego fanatyzmu nawet w sprawach najbardziej trywialnych 19. Al-Suri zwrócił także uwagę na rolę mediów i propagandy jako głównych instrumentów służących nagłośnieniu wśród ummy wezwania do globalnego islamskiego powstania. Efekty końcowe działań podjętych na tym polu zależeć jego zdaniem będą od czterech istotnych czynników: właściwego doboru adresata owego wezwania, zawartości i stylu takiego przekazu, oraz sposobu jego dostarczenia do odbiorcy. Wnioski i rekomendacje sformułowane przez al-suriego skłaniają do konkluzji, że adresatem takiego przekazu powinna być cała umma (w tym zarówno biedni jak i bogaci, rządzący jak i rządzeni, muzułmanie zdecydowani podjąć działanie i ci niezdecydowani). Jego zawartość powinna w jak najprostszy sposób motywować do aktywnego działania prowadzącego do kroczenia ku lepszemu życiu drogą sprawiedliwych i poświęcenia swych wysiłków Allahowi 20. Wezwanie do działania powinno odwoływać się do honoru, religijnej wspólnoty i tożsamości muzułmanów. W warstwie oratorskiej powinny pojawić się elementy literackie lub poetyckie mające swoje zakorzenienie w najwcześniejszej historii islamu. Jednym z najważniejszych miejsc, w którym takie wezwanie powinno się pojawić są meczety. Nie należy jednak zaniedbywać nowoczesnych kanałów i nośników informacji 19 Ibidem, s Por. Ibidem, s S t r o n a

9 (mediów elektronicznych i nośników cyfrowych). W wydanym na rok przed swym aresztowaniem w Pakistanie (które miało miejsce listopadzie 2005 r.) manifeście liczącym 161 stron a zatytułowanym Pakistan Muszarafa: Problem i rozwiązanie zajął się krytyką świeckich władz w tym kraju uzasadniając konieczność przedsięwzięcia radykalnych działań mających na celu ich obalenie. Wśród zasadniczych argumentów, powtarzanych zresztą za al-zawahirim, pojawiających się w opracowaniu al-suriego znalazły się zarzuty działania na szkodę islamu, w postaci prześladowania studentów uczących się w madrasach, działań skierowanych przeciwko muzułmańskim radykałom i sprzymierzenia się z wrogami islamu 21. Autor omawianej pracy wskazał ponadto na najważniejsze elementy strategii walki z rządem pakistańskim. Do jej najistotniejszych założeń zaliczyć można w szczególności: przeciwdziałanie infiltracji środowisk islamistycznych w pakistańskiej armii; nie dopuszczenie do osłabienia tych środowisk radykalnych, które opowiadają się za dżihadyzmem; utrzymanie i wzmacnianie sojuszy pomiędzy różnymi radykalnymi ugrupowaniami islamskimi działającymi na obszarze Pakistanu i bliskim jego sąsiedztwie; delegitymizację świeckich rządów we wszystkich krajach regionu; zmuszenie wojsk amerykańskich do opuszczenia Afganistanu i zaprzestania udzielania pomocy władzom pakistańskim Stephen Ulph, Al-Suri s Treatise on Musharraf s Pakistan, Terrorism Focus Vol. III, Issue 18, 9 May 2006, s Ibidem, s S t r o n a