Informacje i zawiadomienia. Protokoły posiedzeń zostały opublikowane w Dz.U. C 178 z

Transkrypt

1 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369 Wydanie polskie Informacje i zawiadomienia Rocznik października 2018 Spis treści PARLAMENT EUROPEJSKI SESJA Posiedzenia od 11 do 14 grudnia 2017 r. Protokoły posiedzeń zostały opublikowane w Dz.U. C 178 z TEKSTY PRZYJĘTE I Rezolucje, zalecenia i opinie REZOLUCJE Parlament Europejski Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 2018/C 369/01 Rezolucja nieustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kazachstanu, z drugiej strony (12409/2016 C8-0469/ /0166(NLE) 2017/2035(INI)) /C 369/02 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania na temat obywatelstwa UE z 2017 r.: wzmocnienie praw obywateli w Unii demokratycznych zmian (2017/2069(INI)) /C 369/03 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. dotycząca W kierunku strategii w zakresie handlu elektronicznego (2017/2065(INI)) Środa, 13 grudnia 2017 r. 2018/C 369/04 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (2017/2964(RSP)) /C 369/05 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania rocznego w sprawie realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (2017/2123(INI)) /C 369/06 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania rocznego w sprawie realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (2017/2121(INI)) PL

2 2018/C 369/07 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie w 2016 r. oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie (2017/2122(INI)) Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 2018/C 369/08 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie wolności słowa w Wietnamie, zwłaszcza sprawy Nguyena Van Hoa (2017/3001(RSP)) /C 369/09 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie Kambodży: w szczególności sprawy rozwiązania Partii Narodowego Ocalenia Kambodży (CNRP) (2017/3002(RSP)) /C 369/10 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie Salwadoru: przypadki kobiet ściganych za poronienie (2017/3003(RSP)) /C 369/11 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie sytuacji w Afganistanie (2017/2932(RSP)) /C 369/12 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie sytuacji ludu Rohingja (2017/2973(RSP)) /C 369/13 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej (2015/2129(INI)) /C 369/14 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie prac Komisji Petycji w roku 2016 (2017/2222(INI)) /C 369/15 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz mobilności niskoemisyjnej (2016/2327(INI)) ZALECENIA Parlament Europejski Środa, 13 grudnia 2017 r. 2018/C 369/16 Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. dla Rady i Komisji w następstwie dochodzenia w sprawie prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania (2016/3044(RSP)) /C 369/17 Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. dla Rady, Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, dotyczącego Hongkongu 20 lat po jego przekazaniu Chińskiej Republice Ludowej (2017/2204(INI)) II Komunikaty KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ Parlament Europejski Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 2018/C 369/18 Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku o skorzystanie z przywilejów i immunitetu Eleonory Forenzy (2017/2199(IMM))

3 2018/C 369/19 Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Ingeborg Gräßle (2017/2220(IMM)) III Akty przygotowawcze PARLAMENT EUROPEJSKI Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 2018/C 369/20 Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu z myślą o przyjęciu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zrównoważonego zarządzania zewnętrznymi flotami rybackimi i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1006/2008 (11382/2/2017 C8-0358/ /0289(COD)) /C 369/21 P8_TA(2017)0476 Poprawki do niektórych rozporządzeń w dziedzinie rolnictwa i rozwoju wsi ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii i zmieniającego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013, (UE) nr 1306/2013, (UE) nr 1307/2013, (UE) nr 1308/2013 i (UE) nr 652/ 2014 (COM(2016)0605 C8-0404/ /0282B(COD)) P8_TC1-COD(2016)0282B Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 grudnia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/ zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), (UE) nr 1306/2013 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania, (UE) nr 1307/2013 ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej, (UE) nr 1308/2013 ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz (UE) nr 652/2014 ustanawiające przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz dotyczącymi zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin /C 369/22 P8_TA(2017)0477 Unijny system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS): kontynuowanie obecnego ograniczenia zakresu działalności lotniczej i przygotowanie do wdrożenia globalnego środka rynkowego od 2021 r. ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego dyrektywę 2003/87/WE w celu kontynuowania obecnego ograniczenia zakresu działalności lotniczej i przygotowania do wdrożenia globalnego środka rynkowego od 2021 r. (COM(2017)0054 C8-0028/ /0017(COD)) P8_TC1-COD(2017)0017 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 grudnia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/ zmieniającego dyrektywę 2003/87/WE w celu utrzymania obecnych ograniczeń zakresu zastosowania w odniesieniu do działań lotniczych i w celu przygotowania wdrożenia globalnego środka rynkowego po 2021 r.. 172

4 2018/C 369/23 P8_TA(2017)0478 Przedłużenie okresu obowiązywania Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1316/2013 oraz (UE) 2015/1017 w odniesieniu do przedłużenia okresu obowiązywania Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych oraz wprowadzenia usprawnień technicznych dla tego Funduszu oraz Europejskiego Centrum Doradztwa Inwestycyjnego (COM(2016)0597 C8-0375/ /0276(COD)) P8_TC1-COD(2016) /C 369/24 P8_TA(2017)0481 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 grudnia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/ zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1316/2013 oraz (UE) 2015/1017 w odniesieniu do przedłużenia okresu obowiązywania Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych oraz wprowadzenia usprawnień technicznych dla tego Funduszu i Europejskiego Centrum Doradztwa Inwestycyjnego Cła przywozowe na niektóre produkty pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatkowych ceł przywozowych na niektóre produkty pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (tekst jednolity) (COM(2017)0361 C8-0226/ /0175(COD)) P8_TC1-COD(2014)0175 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 grudnia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) / w sprawie dodatkowych ceł przywozowych na niektóre produkty pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (tekst jednolity) /C 369/25 Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej umowy o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z drugiej strony (13419/2016 C8-0100/ /0058(NLE)) /C 369/26 Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie powiązania ich systemów handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (13076/ 2017 C8-0415/ /0193(NLE)) /C 369/27 Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kazachstanu, z drugiej strony (12409/2016 C8-0469/ /0166(NLE)) /C 369/28 Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku Komisji dotyczącego odnowienia kadencji przewodniczącego Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (N8-0092/2017 C8-0425/ /0901(NLE)) Środa, 13 grudnia 2017 r. 2018/C 369/29 Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie niewyrażania sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 17 listopada 2017 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących obowiązku obrotu w stosunku do określonych instrumentów pochodnych (C(2017) /2979(DEA))

5 Skróty i symbole * Procedura konsultacji *** Procedura zgody ***I ***II ***III Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie Zwykła procedura ustawodawcza: trzecie czytanie (Wskazana procedura opiera się na podstawie prawnej zaproponowanej w projekcie aktu) Poprawki Parlamentu: Nowe fragmenty tekstu zaznacza się wytłuszczonym drukiem i kursywą. Fragmenty tekstu, które zostały skreślone, zaznacza się za pomocą symbolu lub przekreśla. Zmianę brzmienia zaznacza się przez wyróżnienie nowego tekstu wytłuszczonym drukiem i kursywą i usunięcie lub przekreślenie zastąpionego tekstu.

6

7 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/1 PARLAMENT EUROPEJSKI SESJA Posiedzenia od 11 do 14 grudnia 2017 r. Protokoły posiedzeń zostały opublikowane w Dz.U. C 178 z TEKSTY PRZYJĘTE

8 C 369/2 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. I (Rezolucje, zalecenia i opinie) REZOLUCJE PARLAMENT EUROPEJSKI P8_TA(2017)0485 Umowa o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między UE a Kazachstanem (rezolucja) Rezolucja nieustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kazachstanu, z drugiej strony (12409/ 2016 C8-0469/ /0166(NLE) 2017/2035(INI)) (2018/C 369/01) Parlament Europejski, uwzględniając projekt decyzji Rady (12409/2016), uwzględniając projekt Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kazachstanu, z drugiej strony (09452/2015), uwzględniając wniosek o udzielenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 31 ust. 1 i art. 37 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 91, art. 100 ust. 2, art. 207 i art. 209 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 218 ust. 6 lit. a) (C8-0469/2016), uwzględniając podpisanie Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy, które miało miejsce w dniu 21 grudnia 2015 r. w Astanie w obecności wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa (wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel) Federiki Mogherini, uwzględniając tymczasowe stosowanie od dnia 1 maja 2016 r. części Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy wchodzących w zakres wyłącznych kompetencji UE, uwzględniając ciągłą realizację Umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Kazachstanem podpisanej w dniu 23 stycznia 1995 r., od czasu wejścia tej umowy w życie w dniu 1 lipca 1999 r., uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. zawierającą zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji na temat udoskonalonej umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Kazachstanem ( 1 ), uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Kazachstanu, w tym rezolucje z dni 10 marca 2016 r. ( 2 ), 18 kwietnia 2013 r. ( 3 ), 15 marca 2012 r. ( 4 ) oraz 17 września 2009 r. w sprawie Jewgienija Żowtisa (Kazachstan) ( 5 ), ( 1 ) Dz.U. C 419 z , s ( 2 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0083. ( 3 ) Dz.U. C 45 z , s. 85. ( 4 ) Dz.U. C 251 E z , s. 93. ( 5 ) Dz.U. C 224 E z , s. 30.

9 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/3 uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie postępów w realizacji strategii UE wobec Azji Środkowej ( 1 ) oraz z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie realizacji i przeglądu strategii UE wobec Azji Środkowej ( 2 ), uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy dotyczącej kontynuowania Międzynarodowego Centrum Nauki i Techniki ( 3 ), które utworzono w Astanie w Kazachstanie, uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ( 4 ), uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 czerwca 2015 r. i z dnia 19 czerwca 2017 r. w sprawie strategii UE wobec Azji Środkowej, uwzględniając czwarte sprawozdanie z postępu prac z dnia 13 stycznia 2015 r., opracowane przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) i służby Komisji w związku z realizacją przyjętej w 2007 r. strategii UE wobec Azji Środkowej, uwzględniając coroczny dialog dotyczący praw człowieka prowadzony przez UE i Kazachstan, uwzględniając różne posiedzenia UE Azja Środkowa, uwzględniając art. 99 ust. 2 Regulaminu, Wtorek, 12 grudnia 2017 r. uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0335/ 2017), A. mając na uwadze, że Umowa o wzmocnionym partnerstwie i współpracy powinna doprowadzić do wyraźnego pogłębienia i zacieśnienia więzi politycznych i gospodarczych między obiema stronami z korzyścią dla ludności Kazachstanu i UE, pod warunkiem poszanowania i uwzględniania istniejących różnic oraz konkretnych politycznych, gospodarczych i społecznych warunków stron Umowy; B. mając na uwadze, że Umowa o wzmocnionym partnerstwie i współpracy (art. 1) mogłaby wzmocnić ramy określające przestrzeganie zasadniczych elementów, takich jak poszanowanie demokracji, praworządności, praw człowieka i zasad gospodarki rynkowej, przewidziane już w umowie o partnerstwie i współpracy, o ile wdrażanie wszystkich klauzul zostanie poddane ścisłemu i skutecznemu mechanizmowi monitorowania opartemu na jasnych punktach odniesienia i terminach; mając na uwadze, że przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia zostało dodane jako nowy zasadniczy element (art. 11); C. mając na uwadze, że Kazachstan jest pierwszym państwem Azji Środkowej, które zawarło Umowę o wzmocnionym partnerstwie i współpracy z UE; mając na uwadze, że Umowa, po jej ratyfikacji przez wszystkie państwa członkowskie i Parlament Europejski, zastąpi umowę o partnerstwie i współpracy z 1999 r., oraz mając na uwadze, że treść Umowy została podana do publicznej wiadomości w dniu 15 lipca 2015 r.; D. mając na uwadze, że Umowa zawiera postanowienia dotyczące całego szeregu nowych dziedzin współpracy, które zarówno leżą w politycznym i gospodarczym interesie UE, jak i nadają się do tego, aby wesprzeć Kazachstan w nowej fazie modernizacji, będącej celem wysiłków podejmowanych przez ten kraj, a jednocześnie gwarantuje współpracę w kontekście globalnych wyzwań, zwłaszcza jeżeli chodzi o zrównoważony rozwój społeczny i gospodarczy z korzyścią dla wszystkich obywateli, zachowanie różnorodności kulturowej, ochronę środowiska i uporanie się ze skutkami zmiany klimatu stosownie do zobowiązań wynikających z porozumienia paryskiego, a także zapewnienie pokoju i współpracę regionalną; E. mając na uwadze, że od maja 2016 r. tymczasowo stosowane są dwie trzecie postanowień Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy; F. mając na uwadze, że w ramach swoich uprawnień Parlament Europejski jest gotów aktywnie zaangażować się na rzecz rozwoju i kształtowania konkretnych dziedzin współpracy z Kazachstanem, łącznie ze stosunkami parlamentarnymi; ( 1 ) Dz.U. C 168 E z , s. 91. ( 2 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0121. ( 3 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0007. ( 4 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0484.

10 C 369/4 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. G. mając na uwadze, że Kazachstan przystąpił do WTO w dniu 1 stycznia 2016 r.; H. mając na uwadze, że Kazachstan przystąpił do Europejskiej Komisji na rzecz Demokracji przez Prawo (Komisja Wenecka) w marcu 2012 r.; Przepisy ogólne dotyczące stosunków między UE a Kazachstanem oraz Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy 1. podkreśla, że zacieśnienie stosunków politycznych, gospodarczych i kulturalnych między UE a Kazachstanem musi opierać się na wspólnym zobowiązaniu, by przestrzegać uniwersalnych wartości, szczególnie w odniesieniu do demokracji, praworządności, dobrych rządów i poszanowania praw człowieka, a także musi kierować się obopólnymi interesami; 2. zwraca uwagę na strategię zbliżenia z UE konsekwentnie realizowaną przez Kazachstan; podkreśla zasadniczy wkład tego kraju w realizację strategii UE wobec Azji Środkowej, która to strategia zostanie poddana dogłębnemu przeglądowi w 2019 r.; 3. przyjmuje z zadowoleniem, że Umowa o wzmocnionym partnerstwie i współpracy stanowi solidną podstawę do pogłębienia stosunków; zwraca uwagę, że Kazachstan jest pierwszym krajem partnerskim Azji Środkowej, z którym UE negocjowała i podpisała Umowę o wzmocnionym partnerstwie i współpracy; uważa, że ta umowa nowej generacji stanowi dobry wzór, który mógłby być w przyszłości stosowany również w innych krajach tego regionu; 4. przyjmuje z zadowoleniem wyrażoną w Umowie o wzmocnionym partnerstwie i współpracy ambicję zacieśnienia współpracy i znacznego wzmocnienia więzi gospodarczych między UE a Kazachstanem w różnych obszarach budzących obawy i będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, takich jak demokracja i praworządność, prawa człowieka i podstawowe wolności, zrównoważony rozwój, polityka zagraniczna i bezpieczeństwa, handel, wymiar sprawiedliwości, wolność i bezpieczeństwo, oraz w 29 innych kluczowych dziedzinach polityki sektorowej, takich jak współpraca gospodarcza i finansowa, energia, transport, środowisko i zmiana klimatu, zatrudnienie i sprawy społeczne, kultura, edukacja i badania naukowe; zachęca obie strony do aktywnego wywiązywania się ze spoczywających na nich zobowiązań; 5. oczekuje, że Umowa o wzmocnionym partnerstwie i współpracy będzie propagować umocnienie praworządności i zwiększenie uczestnictwa wszystkich obywateli w życiu demokratycznym, bardziej zróżnicowany krajobraz polityczny, lepiej funkcjonujące, niezależne i bezstronne sądownictwo, większą przejrzystość i odpowiedzialność rządu, poprawę prawa pracy zgodnie z wymogami Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), więcej możliwości biznesowych dla małych i średnich przedsiębiorstw, zrównoważony rozwój środowiska, gospodarki wodnej i innych zasobów, w tym efektywność energetyczną i rozwój odnawialnych źródeł energii; 6. podkreśla znaczenie i aktualność zaleceń Parlamentu z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie negocjacji na temat Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między UE a Kazachstanem; 7. przypomina, że Parlament podkreślał, iż postęp w negocjacjach w sprawie Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy musi być powiązany z postępem w realizacji reformy politycznej oraz rzeczywistym postępem pod względem poszanowania praw człowieka, praworządności, dobrych rządów i demokratyzacji, przy czym w osiągnięciu tych postępów pomocne byłoby wdrożenie zaleceń Komisji Weneckiej; wyraża poważne obawy w związku z nadal mającym miejsce ograniczaniem prawa do wolności słowa, pokojowego zgromadzania się i zrzeszania się; wzywa Kazachstan do pełnego wdrożenia zaleceń, jakie przedstawił specjalny sprawozdawca ONZ ds. prawa do wolności pokojowego zgromadzania się i zrzeszania się w sprawozdaniu z wyników jego wizyty w Kazachstanie w styczniu 2015 r.; 8. podkreśla, że dalsze działania muszą być podejmowane w oparciu o zasadę więcej za więcej ; 9. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Umowa o wzmocnionym partnerstwie i współpracy stworzyła możliwość negocjacji umowy o ułatwieniach wizowych między UE i Kazachstanem, a jednocześnie możliwość negocjacji umowy regulującej szczególne zobowiązania w zakresie readmisji; podkreśla znaczenie intensywniejszych kontaktów, w szczególności między ludźmi młodymi i studentami, i wzywa w związku z tym do znacznego rozszerzenia programu Erasmus + dla Kazachstanu; 10. ponownie wzywa Radę, Komisję i wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do: dopilnowania, by obie strony przestrzegały zasadniczych elementów Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy, ponieważ nieprzestrzeganie tych elementów będzie skutkowało wszczęciem procedury rozstrzygania sporów (art. 278), a nawet zawieszeniem Umowy w przypadku poważnego naruszenia (art. 279);

11 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/5 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. określenia poziomów odniesienia i terminów w odniesieniu do wdrażania Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy; opracowania mechanizmu całościowego monitorowania przeznaczonego do stosowania przez Parlament i ESDZ od czasu, gdy Umowa o wzmocnionym partnerstwie i współpracy w pełni wejdzie w życie, z uwzględnieniem elementów określonych w rezolucji Parlamentu z dnia 22 listopada 2012 r.; 11. przypomina, że postanowienia art. 218 ust. 10 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz odpowiednie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości dotyczące natychmiastowego i pełnego dostępu Parlamentu do wszystkich dokumentów negocjacyjnych i związanych z nimi informacji są nadal tylko częściowo respektowane przez wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel, Radę i Komisję; 12. zwraca się do Komisji Współpracy Parlamentarnej UE Kazachstan o zaktualizowanie jej regulaminu w celu zagwarantowania demokratycznej kontroli tymczasowego stosowania w tych dziedzinach, w których Umowa już weszła w życie, oraz o wykorzystanie jej prerogatyw do przyjmowania zaleceń, jak również o przygotowanie się do sprawowania nadzoru nad stosowaniem całej Umowy, gdy wejdzie ona w pełni w życie; Dialog polityczny oraz współpraca, demokracja, praworządność, dobre rządy i podstawowe wolności 13. wzywa do tego, by UE w dialogu politycznym z Kazachstanem konsekwentnie priorytetowo traktowała kwestie praworządności i demokracji, podstawowych wolności i praw człowieka; 14. w obliczu protestów społecznych, którym niekiedy towarzyszą akty przemocy, wzywa Kazachstan do podjęcia w związku z wdrażaniem programu Kazachstan 2050 aktywnych i konkretnych działań w sprawie reform politycznych, demokratycznych i społecznych, w tym do wyraźnego podziału władzy na wykonawczą i ustawodawczą oraz do wprowadzenia dodatkowych mechanizmów kontroli i równowagi w systemie konstytucyjnym, zgodnie z zobowiązaniami międzynarodowymi Kazachstanu w ramach poszczególnych instrumentów prawnych ONZ, OBWE i Rady Europy; podkreśla swoje przekonanie, że transformacja, o jaką zabiega Kazachstan, w kierunku nowego rodzaju wzrostu gospodarczego opartego w dużej mierze na nauce, nie wydaje się możliwa bez doskonałej jakości systemu edukacji, bez dostępu szerokich warstw ludności do nowoczesnych usług podstawowych, bez polityki społecznej sprzyjającej włączeniu oraz bez systemu uregulowanych stosunków społecznych, zwłaszcza w gospodarce; z zadowoleniem przyjmuje program 100 kroków, w którym widzi próbę podjęcia pilnych reform w tym państwie; 15. z zadowoleniem przyjmuje niedawne pozytywne zmiany w dziedzinie reform konstytucyjnych i administracyjnych, a także ustanowienie platformy konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim; jest jednak poważnie zaniepokojony faktem, że kodeks karny i kodeks administracyjny, które weszły w życie w 2015 r., ograniczają organizacje społeczeństwa obywatelskiego i ich działalność; 16. wzywa Kazachstan do pełnego wdrożenia zaleceń międzynarodowej misji obserwacji wyborów przeprowadzonej przez Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE podczas wyborów w dniu 20 marca 2016 r., gdyż zgodnie z tymi zaleceniami kraj ten ma nadal wiele do zrobienia, jeśli chodzi o wypełnienie podjętych w ramach OBWE zobowiązań odnoszących się do demokratycznych wyborów; wzywa władze Kazachstanu, aby unikały ograniczania działalności niezależnych kandydatów; nawołuje ponadto do poszanowania praw wyborczych obywateli; 17. z zadowoleniem przyjmuje współpracę Kazachstanu z Komisją Wenecką i wzywa do pełnego wdrożenia jej odpowiednich zaleceń, szczególnie w obszarze reform demokratycznych i reformy sądownictwa; 18. z zadowoleniem przyjmuje bieżące reformy administracyjne i zaleca dalsze reformy służące zagwarantowaniu prawdziwie niezależnego i bezstronnego sądownictwa oraz większą skuteczność działań w walce z korupcją na wszystkich szczeblach; wzywa jednak do usprawnienia zarządzania i przeprowadzenia reform, a także do zapewnienia prawdziwie niezależnej władzy sądowniczej, wolnej od korupcji i gwarantującej prawo do rzetelnego procesu sądowego i prawo do obrony, a także wzywa do podjęcia większych i bardziej skutecznych wysiłków na rzecz zwalczania korupcji, przestępczości zorganizowanej i handlu narkotykami; wzywa do poprawy i modernizacji podstawowych sektorów społecznych i do inwestowania w te sektory; podkreśla, że większy nacisk na rozwój gospodarczy i społeczny w regionach peryferyjnych oraz poza głównymi miastami będzie ważny dla długoterminowej stabilności tego kraju; 19. odnotowuje istnienie platform dialogu społeczeństwa obywatelskiego; ponownie wyraża zaniepokojenie w związku z przepisami dotyczącymi organizacji pozarządowych, ponieważ przepisy te ograniczają niezależność tych organizacji i możliwość prowadzenia przez nie działalności; przypomina o znaczeniu aktywnego i niezależnego społeczeństwa obywatelskiego dla zrównoważonej przyszłości Kazachstanu; wzywa władze Kazachstanu do zagwarantowania, że niezależnie od okoliczności wszyscy obrońcy praw człowieka i wszystkie organizacje pozarządowe w Kazachstanie mogą wykonywać swoje prawnie uzasadnione działania w zakresie praw człowieka, bez żadnych ograniczeń i obaw o represje,

12 C 369/6 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. a tym samym do przyczynienia się do zrównoważonego rozwoju społeczeństwa i wzmacniania demokracji; jest zdania, że Umowa o wzmocnionym partnerstwie i współpracy oznacza również większe wsparcie dla rozwoju autentycznego społeczeństwa obywatelskiego, i wzywa władze Kazachstanu do podjęcia stosownych działań; wzywa również Komisję do intensyfikacji programów mających na celu wzmocnienie i konsolidację działań niezależnych organizacji pozarządowych; 20. wzywa do położenia kresu prześladowaniom sądowym, nękaniu i więzieniu niezależnych dziennikarzy, działaczy społeczeństwa obywatelskiego, działaczy związkowych, obrońców praw człowieka, polityków opozycji i innych osób, które głośno wypowiadają swoje zdanie, w odwecie za korzystanie przez te osoby z prawa do wolności wypowiedzi i innych podstawowych wolności, przy czym zjawisko to zintensyfikowało się w ciągu ostatnich kilku lat; zwraca się o pełną rehabilitację i natychmiastowe uwolnienie wszystkich działaczy i więźniów politycznych przebywających obecnie w więzieniu, a także o zniesienie ograniczeń w przemieszczaniu się, nałożonych na innych działaczy; zwraca się o położenie kresu nadużywaniu procedur ekstradycyjnych Interpolu oraz o zaprzestanie prześladowania opozycji politycznej za granicą; 21. z zadowoleniem przyjmuje warunkowe zwolnienie z więzienia w sierpniu 2016 r. Władimira Kozłowa, czołowego kazachskiego aktywisty i przywódcy opozycyjnej partii Alga!; 22. wyraża zaniepokojenie ograniczaniem wolności mediów, wolności wypowiedzi, wolności zrzeszania się i zgromadzeń oraz wolności religii, również za pomocą restrykcyjnego prawodawstwa, presji, cenzury i ścigania działaczy; zwraca uwagę, że wolność słowa dla niezależnych mediów, blogerów i samych obywateli jest uniwersalną wartością, która musi być chroniona; zaleca, by Kazachstan w swoim systemie prawnym stosował standardy Rady Europy; przyjmuje do wiadomości starania Kazachstanu na rzecz poprawy wizerunku tego kraju na arenie międzynarodowej, na co wskazuje niedawne otwarcie EXPO-2017 w Astanie; zwraca jednak uwagę, że działania te są podważane przez mające miejsce w ostatnich miesiącach ataki na osoby o odmiennych poglądach i naciski wywierane na społeczeństwo obywatelskie; 23. jest zaniepokojony faktem, że niektóre z przepisów niedawno zreformowanego kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego ograniczają wolność wypowiedzi; zachęca Kazachstan do ponownego przeanalizowania tych przepisów, w szczególności w odniesieniu do kryminalizacji zniesławienia; 24. podkreśla, że wolność mediów i wolność wypowiedzi mają kluczowe znaczenie dla tworzenia i utrwalania demokracji, praworządności i praw człowieka; wyraża ubolewanie w związku z tym, że otoczenie niezależnych mediów stało się jeszcze bardziej nieprzyjazne; wyraża zaniepokojenie projektem ustawy medialnej, której celem jest wdrożenie przepisów zobowiązujących dziennikarzy do sprawdzania informacji u władz państwowych; apeluje do władz Kazachstanu o wycofanie takich poprawek z projektu ich aktu prawnego oraz o zapewnienie dziennikarzom pełnej niezależności w prowadzeniu śledztw dziennikarskich i informowaniu; ponadto wzywa władze Kazachstanu, by powstrzymały się od ograniczania dostępu do internetowych i tradycyjnych mediów wyrażających się krytycznie o rządzie, zarówno na terenie kraju, jak i z zagranicy; ubolewa nad tym, że zniesławienie nadal podlega sankcjom karnym w Kazachstanie, i podkreśla, że sytuacja ta stała się problematyczna w świetle wolności wypowiedzi w tym kraju; jest zaniepokojony dużą liczbą pozwów o zniesławienie, w tym sprawami przeciwko kilku nadawcom i stronom internetowym niepochlebnie wyrażającym się na temat polityki rządu i systematycznie blokowanym, przy czym sprawy te są wnoszone przez urzędników i inne osoby publiczne, które objęte są specjalną ochroną i występują o duże kwoty jako zadośćuczynienie za szkody moralne wyrządzone w związku z artykułami zawierającymi zarzuty korupcji i uchybień lub opisującymi inne niewygodne dla nich kwestie; 25. wzywa do odwrócenia negatywnych trendów w obszarze wolności mediów, wolności wypowiedzi, wolności zrzeszania się i zgromadzeń oraz wolności religii; zaleca, by Kazachstan w przepisach prawnych stosował standardy Rady Europy; w tym kontekście przyjmuje do wiadomości, że od 2016 r. wszystkie organizacje pozarządowe w Kazachstanie są zobowiązane na mocy prawa do rejestrowania się we właściwych organach i do corocznego przedstawiania informacji na temat prowadzonej działalności w celu umieszczenia ich w rządowej bazie danych organizacji pozarządowych; podkreśla, że krok ten może przyczynić się do zwiększenia przejrzystości w tym sektorze; jest jednak zaniepokojony, że nowe wymagania sumują się z i tak już obszernymi obowiązkami sprawozdawczymi sektora pozarządowego wobec państwa, a stosowanie polityki przejrzystości w nieproporcjonalnym stopniu obciąża niekomercyjny sektor pozarządowy, jako że wymagania te nie mają zastosowania do żadnych innych podmiotów prawnych; jest zaniepokojony tym, że za udział w działalności stowarzyszeń niezarejestrowanych grozi odpowiedzialność karna i ze niedostarczenie informacji do nowej bazy danych lub dostarczenie nieprawidłowych informacji może skutkować karami dla organizacji; ubolewa nad tym, że działalność zarejestrowanych stowarzyszeń społecznych może zostać zawieszona lub zakazana wyrokiem sądu za każde naruszenie prawa krajowego, nawet w przypadku drobnego naruszenia;

13 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/7 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 26. zauważa z zaniepokojeniem, że niedawne przyjęcie przepisów antyterrorystycznych, w tym projektu ustawy przewidującej odbieranie obywatelstwa osobom podejrzanym o terroryzm, może doprowadzić do tłumienia pokojowej i legalnej opozycji politycznej; wzywa władze Kazachstanu, by unikały stosowania tych przepisów z uwagi na możliwe skutki polegające na ograniczaniu wolności słowa, wolności religii lub przekonań, niezależności sądownictwa lub zakazywaniu prowadzenia działalności opozycyjnej; 27. przyjmuje do wiadomości, że w swoich uwagach końcowych w sprawie Kazachstanu przyjętych latem 2016 r. Komitet Praw Człowieka ONZ wyraził zaniepokojenie nieprecyzyjnie sformułowanymi postanowieniami art. 174 kodeksu karnego, w którym zakazuje się podżegania do społecznych, krajowych lub innych sporów, oraz art. 274, w którym zakazuje się rozpowszechniania informacji, o których wiadomo, że są nieprawdziwe, i wykorzystywaniem tych przepisów do nieuzasadnionego ograniczania wolności wypowiedzi i innych praw chronionych na mocy Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych; ubolewa nad tym, że wielu działaczy społeczeństwa obywatelskiego i dziennikarzy zostało oskarżonych i uwięzionych na podstawie wspomnianych powyżej artykułów kodeksu karnego; zauważa, że wśród tych osób znajdują się Maks Bokayev i Talgat Ayan, skazani na kary 5 lat pozbawienia wolności za udział w pokojowych protestach przeciwko reformie rolnej, które miały miejsce w Kazachstanie wiosną 2016 r.; wzywa rząd Kazachstanu do uwolnienia wszystkich tych osób oraz do wycofania zarzutów wobec nich; 28. wzywa Kazachstan do zmiany ustawy o związkach zawodowych z 2014 r. oraz kodeksu pracy z 2015 r. w celu dostosowania ich do standardów MOP; przypomina Kazachstanowi, że ma on obowiązek dostosowania się w pełni do wniosków przyjętych przez Komitet ds. Stosowania Konwencji i Zaleceń MOP (w latach 2017, 2016 i 2015); 29. potępia zamknięcie w styczniu 2017 r. Konfederacji Niezależnych Związków Zawodowych Kazachstanu (CITUK) w drodze nakazu sądowego za rzekomy brak potwierdzenia statusu tej konfederacji na mocy restrykcyjnej ustawy z 2014 r. o związkach zawodowych; przypomina władzom Kazachstanu o potrzebie zagwarantowania niezależnego i bezstronnego systemu sądowego oraz umożliwienia rzeczywistego dialogu społecznego, również poprzez wspieranie istnienia i funkcjonowania niezależnych związków zawodowych, takich jak CITUK i podmioty z nim powiązane; odwołuje się do wniosków wydanych w czerwcu 2017 r. przez Komitet MOP ds. Stosowania Konwencji i Zaleceń na temat sytuacji w Kazachstanie; ubolewa nad faktem, że Larisa Charkowa, przewodnicząca CITUK, w dniu 25 lipca 2017 r. została uznana przez sąd za winną defraudacji i nadużyć związanych z wykorzystaniem funduszy związków zawodowych, które to zarzuty wyglądają na umotywowane politycznie; ubolewa nad faktem, że oprócz 100 godzin pracy społecznej i zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w stowarzyszeniach publicznych przez okres pięciu lat, została ona skazana arbitralnie na karę czterech lat ograniczenia prawa do swobodnego przemieszczania się; wzywa Kazachstan do uchylenia wyroku skazującego i wycofania zarzutów wobec niej; 30. ubolewa nad tym, że w kwietniu i maju 2017 r. dwóch innych przywódców związków zawodowych, Nurbeka Kushakbayeva i Amina Jeleusinowa, skazano odpowiednio na dwa i pół roku oraz dwa lata pozbawienia wolności na podstawie zarzutów karnych, które również zostały uznane za umotywowane politycznie; zauważa, że wyroki skazujące dla trzech liderów związków zawodowych stanowią cios dla niezależnej działalności związków zawodowych w tym kraju; 31. zwraca uwagę na wieloetniczność i wielowyznaniowość Kazachstanu i podkreśla potrzebę ochrony mniejszości i ich praw, w szczególności w odniesieniu do używania języków, wolności religii lub przekonań, niedyskryminacji i równości szans; z zadowoleniem przyjmuje pokojowe współistnienie różnych wspólnot w Kazachstanie; 32. apeluje o gruntowny przegląd corocznego dialogu dotyczącego praw człowieka między UE a Kazachstanem, tak by uczynić go bardziej skutecznym i bardziej zorientowanym na wyniki; apeluje do władz Kazachstanu, aby w pełni zaangażowały się w ten dialog, jak również w dialog na wszystkich innych forach, w celu osiągnięcia wymiernego postępu w zakresie sytuacji związanej z prawami człowieka w tym kraju, przy zwróceniu szczególnej uwagi na indywidualne przypadki; przypomina, że należy zagwarantować zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego w te dialogi i konsultacje; 33. podkreśla konieczność ciągłego zaangażowania w cyklu stosowania mechanizmu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka Rady Praw Człowieka ONZ, w szczególności w odniesieniu do skutecznego wdrażania jej zaleceń; 34. nalega, by Kazachstan wypełnił zalecenia Komitetu ONZ przeciwko Torturom oraz zalecenia wydane w 2009 r. przez specjalnego sprawozdawcę ONZ ds. tortur;

14 C 369/8 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 35. wyraża ubolewanie, że Kazachstan jak dotąd odmawia zgody na wszczęcie niezależnego międzynarodowego dochodzenia w sprawie wydarzeń, które miały miejsce w Żangaözen w 2011 r., mimo że jest do tego wzywany przez UNHCR; 36. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Kazachstan ubiega się o przystąpienie do kilku konwencji Rady Europy; 37. ubolewa nad tym, że Kazachstan nie jest stroną ani sygnatariuszem Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego, i wzywa Kazachstan do podpisania go i przystąpienia do niego; Stosunki międzynarodowe, współpraca regionalna i wyzwania globalne 38. z zadowoleniem przyjmuje konstruktywną współpracę Kazachstanu w dziedzinie stosunków międzynarodowych, która w istotny sposób przyczynia się do pokoju i stabilizacji zarówno na poziomie regionalnym, jak i globalnym, na przykład poprzez ułatwianie rozmów w sprawie irańskiego programu jądrowego, negocjacje między stronami w Astanie na temat kompleksowego rozwiązania w celu zakończenia wojny w Syrii, wysiłki dyplomatyczne w odniesieniu do konfliktu na Ukrainie oraz inicjatywę dotyczącą Konferencji w sprawie Interakcji i Środków Budowy Zaufania w Azji; zachęca Kazachstan do dalszego zaangażowania i odgrywania konstruktywnej roli na arenie międzynarodowej; w tym względzie z zadowoleniem przyjmuje apel o stopniowe położenie kresu konfliktom zbrojnym poprzez nierozprzestrzenianie broni jądrowej i rozbrojenie, a także poczynienie pierwszych kroków na rzecz Powszechnej deklaracji o świecie wolnym od broni jądrowej; z zadowoleniem przyjmuje w szczególności decyzję Kazachstanu o nieprzystępowaniu do rosyjskiego embarga na unijne produkty rolne i uważa, że jest to konkretny i zachęcający sygnał gotowości tego kraju do pogłębienia dialogu i współpracy z UE; 39. odnotowuje geostrategiczne znaczenie Kazachstanu i wyraża zrozumienie dla wielowektorowej polityki zagranicznej Kazachstanu, której celem są przyjazne i przewidywalne stosunki, w tym budowanie i równoważenie w pierwszej kolejności stosunków dobrosąsiedzkich z Rosją, Chinami, sąsiadującymi państwami środkowoazjatyckimi oraz innymi partnerami, w tym USA i UE; 40. uznaje Kazachstan za ważnego partnera w polityce zagranicznej i bezpieczeństwa, zwłaszcza ze względu na istotną rolę, jaką kraj ten odgrywa w ogólnoświatowym procesie rozbrojenia jądrowego i budowania bezpieczeństwa jądrowego, a także ze względu na niestałe członkostwo tego kraju w Radzie Bezpieczeństwa ONZ w latach ; 41. uznaje wyzwanie związane z bezpieczeństwem, jakie dla Kazachstanu stwarza Daisz i inne organizacje terrorystyczne figurujące w wykazie Rady Bezpieczeństwa ONZ; zauważa dużą liczbę obywateli Kazachstanu wśród zagranicznych bojowników na Bliskim Wschodzie; dostrzega ryzyko dalszej destabilizacji Kazachstanu w związku z trwającym konfliktem w Afganistanie, w tym poprzez ekstremizm religijny, handel narkotykami i terroryzm; wzywa do zacieśnienia współpracy w zakresie przeciwdziałania brutalnemu ekstremizmowi i zwalczania terroryzmu i podkreśla, że przede wszystkim należałoby wyeliminować pierwotne przyczyny radykalizacji; odnotowuje, że art. 13 Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy skupia się na środkach mających na celu przeciwdziałanie terroryzmowi i odgrywa zasadniczą rolę, w szczególności w obecnej sytuacji międzynarodowej; 42. zwraca uwagę, że Kazachstan należy do wszystkich głównych organizacji regionalnych; uważa, że międzynarodowa reputacja, jaką Kazachstan wypracował sobie niedawno, przewodnicząc tak różnorodnym organizacjom międzynarodowym, jak OBWE, Organizacja Współpracy Islamskiej, Wspólnota Niepodległych Państw, Szanghajska Organizacja Współpracy czy też Organizacja Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym, stanowi doskonałą podstawę wspólnych działań z myślą o ustabilizowaniu sytuacji w zakresie bezpieczeństwa w regionie środkowoazjatyckim oraz o rozwiązywaniu globalnych wyzwań na płaszczyźnie wielostronnej; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje jasne oświadczenia Kazachstanu, zgodnie z którymi jego członkostwo w Eurazjatyckiej Unii Gospodarczej nie będzie stanowiło przeszkody dla zacieśniania stosunków z UE; 43. zaleca, by UE nadal wspierała współpracę regionalną w Azji Środkowej, w szczególności w zakresie praworządności, środków budowy zaufania, gospodarki wodnej i gospodarowania zasobami, zarządzania granicami, stabilności i bezpieczeństwa; popiera w tym względzie starania podejmowane przez Kazachstan w celu propagowania stosunków dobrosąsiedzkich i stania się gwarantem stabilności w regionie; wzywa do trwałego porozumienia państw Azji Środkowej w dziedzinie gospodarki wodnej, energetyki i bezpieczeństwa, uwzględniającego interesy wszystkich stron; 44. zauważa, że Kazachstan jest wiodącą potęgą w regionie Azji Środkowej; wzywa Kazachstan do wykorzystania tej pozycji jako podstawy do podjęcia pozytywnej współpracy z państwami sąsiadującymi w regionie, a także do podjęcia kroków na rzecz rozwijania współpracy regionalnej;

15 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/9 Zrównoważony rozwój, energia i środowisko Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 45. z zadowoleniem przyjmuje trzecią strategię modernizacji Kazachstanu zapowiedzianą w styczniu 2017 r., której celem jest umieszczenie tego kraju wśród 30 najbardziej rozwiniętych państw świata; 46. przyjmuje z zadowoleniem ulepszony rozdział dotyczący współpracy w zakresie surowców i energii, który może w ogromnym stopniu przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego UE; przypomina, że Kazachstan odgrywa ważną rolę w dostarczaniu energii do UE; wzywa UE do nawiązania bardziej aktywnej współpracy energetycznej i do nasilenia dialogu z Kazachstanem i innymi państwami Azji Środkowej w celu zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego UE; 47. z zadowoleniem przyjmuje włączenie do Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy rozdziału na temat współpracy w dziedzinie zmiany klimatu; wzywa UE do dalszej współpracy z rządem Kazachstanu i do wspierania go w określaniu i opracowywaniu innowacyjnych i zrównoważonych strategii politycznych w zakresie środowiska naturalnego i ekologii; przypomina, że Kazachstan dotkliwie odczuwa skutki dwóch z najpoważniejszych katastrof ekologicznych spowodowanych przez człowieka na świecie, a mianowicie wysychania Jeziora Aralskiego i prób atomowych przeprowadzanych w przeszłości przez ZSRR w Semeju/Semipałatyńsku; wzywa Komisję do zwiększenia pomocy dla władz Kazachstanu, zarówno na poziomie technicznym, jak i finansowym, na rzecz znacznej poprawy gospodarki wodnej i ochrony wody w basenie Jeziora Aralskiego w ramach programu działania Międzynarodowego Funduszu na rzecz Ratowania Jeziora Aralskiego, a także do opracowania skutecznego planu działania na rzecz oczyszczenia dawnego terenu poligonu jądrowego; z zadowoleniem przyjmuje udział Kazachstanu w dobrowolnym programie partnerskim Zielony most ; uważa, że w dłuższej perspektywie będzie on stabilną podstawą ekologicznych inwestycji, transferu nowych technologii i innowacji, a także przyczyni się do powstania społeczeństwa korzystającego z energii bezemisyjnej; 48. podkreśla potrzebę zastosowania w Kazachstanie zasady zrównoważonego rozwoju środowiskowego w odniesieniu do wydobywania i przetwarzania bogatych zasobów naturalnych tego kraju; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Kazachstan przestrzega norm Inicjatywy przejrzystości w branżach wydobywczych (EITI); Handel i gospodarka 49. przypomina, że UE jest najważniejszym partnerem handlowym i inwestycyjnym Kazachstanu, a Kazachstan jest głównym partnerem handlowym UE w Azji Środkowej; wyraża nadzieję, że te stosunki będą dalej zacieśniane; zauważa, że 80 % eksportu Kazachstanu do UE stanowi ropa naftowa i gaz ziemny; przypomina o znaczeniu większego zróżnicowania jego wymiany handlowej z UE; podkreśla, że handel i prawa człowieka mogą wzmacniać się nawzajem, jeśli respektowane są zasady praworządności; przypomina, że środowisko biznesu ma do odegrania ważną rolę w oferowaniu pozytywnych zachęt w zakresie promowania praw człowieka, demokracji i społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw; wskazuje, że globalne łańcuchy wartości przyczyniają się do wzmacniania międzynarodowych podstawowych norm pracowniczych, środowiskowych i społecznych oraz norm dotyczących praw człowieka, w tym do ustanawiania i egzekwowania środków w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, możliwości edukacyjnych, bezstronnych instytucji i ograniczania korupcji; 50. przyjmuje z zadowoleniem przystąpienie Kazachstanu do WTO w dniu 1 stycznia 2016 r., gdyż przyczyniło się ono do modernizacji gospodarki i administracji tego kraju; zauważa, że podstawą gospodarki Kazachstanu jest w dużej mierze wydobycie i eksport surowców i węglowodorów; wyraża nadzieję, że ambitny program dywersyfikacji gospodarczej, w której UE mogłaby odegrać ważną rolę, i reformy państwa, przewidujący między innymi profesjonalizację administracji publicznej oraz wprowadzenie środków mających na celu zwalczanie korupcji, zostanie konkretnie i w pełni przeprowadzony; wzywa w szczególności Komisję do wspierania Kazachstanu, tak aby jego gospodarka była przyjazna dla środowiska i zrównoważona; 51. odnotowuje zobowiązanie Kazachstanu do pełnej liberalizacji przepływów kapitału w postaci inwestycji bezpośrednich oraz wyraża ubolewanie, że w tytule Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy, który jest poświęcony handlowi i działalności gospodarczej, nie ma postanowień antykorupcyjnych; jest zdania, że monitorując wdrożenie Umowy, szczególną uwagę należy zwrócić na kwestie dotyczące ładu korporacyjnego i korupcji, aby nie dopuścić do zwiększenia ryzyka prania pieniędzy; 52. z zadowoleniem stwierdza, że podczas pierwszego roku stosowania Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy Kazachstan pokazał, że jest zdecydowany wywiązywać się z zobowiązań wynikających z Umowy i z członkostwa w WTO; apeluje do Kazachstanu o wypełnienie zobowiązań wynikających z Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy, dotyczących praw własności intelektualnej, w oparciu o regionalny system wyczerpania; 53. apeluje do Kazachstanu o pełne dostosowanie taryf przywozowych do zobowiązań wynikających z członkostwa w WTO i zobowiązań wynikających z Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy, niezależnie od członkostwa w Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej, aby uniknąć wysokich płatności wyrównawczych na rzecz partnerów handlowych w ramach WTO;

16 C 369/10 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 54. wzywa Kazachstan do przystąpienia do zintegrowanego skomputeryzowanego systemu weterynaryjnego (system TRACES), aby umożliwić skuteczne kontrole sanitarne i fitosanitarne, i do korzystania w tej dziedzinie z dwustronnych certyfikatów unijno-kazachskich; 55. przyjmuje do wiadomości ogólny pięcioletni okres przejściowy dotyczący zamówień publicznych oraz ośmioletni okres przejściowy w branży budowlanej, ustanowione na mocy Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy, oraz wyraża zadowolenie z perspektywy zacieśnienia stosunków handlowych po wygaśnięciu tych okresów; zwraca uwagę, że zamówienia publiczne to dla Kazachstanu ważny instrument polityki publicznej; o o o 56. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, specjalnemu przedstawicielowi Unii Europejskiej w Azji Środkowej, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Kazachstanu.

17 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/11 P8_TA(2017)0487 Sprawozdanie w sprawie obywatelstwa UE 2017 r.: wzmocnienie praw obywateli w Unii demokratycznych przemian Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania na temat obywatelstwa UE z 2017 r.: wzmocnienie praw obywateli w Unii demokratycznych zmian (2017/2069(INI)) (2018/C 369/02) Wtorek, 12 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 24 stycznia 2017 r. zatytułowane Wzmocnienie praw obywateli w Unii demokratycznych zmian. Sprawozdanie na temat obywatelstwa UE z 2017 r. (COM(2017)0030), uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 24 stycznia 2017 r. sporządzone na mocy art. 25 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w sprawie postępów w skutecznym korzystaniu z obywatelstwa UE w latach (COM(2017)0032), uwzględniając wyniki publicznych konsultacji na temat obywatelstwa UE z 2015 r. przeprowadzonych przez Komisję oraz wyniki badań Eurobarometr z 2015 r. na temat praw wyborczych i obywatelstwa, uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, uwzględniając art. 2, 6 i 9 12 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), art TFUE oraz art. 11, 21 i Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, uwzględniając poszanowanie państwa prawnego zapisane w art. 2 Traktatu UE, uwzględniając art. 3 ust. 2 Traktatu UE, w którym zapewnia się prawo do swobodnego przepływu osób, uwzględniając prawo do składania petycji zapisane w art. 44 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, uwzględniając art. 165 TFUEj, uwzględniając prawo kierowania petycji zagwarantowane w art. 227 TFUE, uwzględniając Protokół (nr 1) w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, uwzględniając Protokół (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności, uwzględniając konkluzje Rady z dnia 29 lutego 2016 r. w sprawie strategii jednolitego rynku ( 1 ) oraz w szczególności dokument dotyczący wyników nieformalnego spotkania ośrodków SOLVIT, które odbyło się w Lizbonie w dniu 18 września 2015 r. ( 2 ), ( 1 ) Dokument Rady 6622/16. ( 2 ) Dokument Rady 14268/15.

18 C 369/12 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie sprawozdania na temat obywatelstwa UE 2013 r.: Obywatelstwo europejskie: Twoje prawa, Twoja przyszłość ( 1 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie zdobywania wiedzy o UE w szkole ( 2 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 października 2016 r. w sprawie kontroli stosowania prawa Unii: sprawozdanie roczne za 2014 r. ( 3 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 lutego 2017 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie transgranicznych aspektów adopcji ( 4 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 marca 2017 r. ( 5 ) w sprawie wdrożenia programu Europa dla obywateli, uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie jurysdykcji, uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich i w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej oraz w sprawie uprowadzenia dziecka za granicę (wersja przekształcona) (COM(2016)0411), uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji w sprawie działań grupy roboczej ds. dobra dziecka ( 6 ), a w szczególności wnioski zawarte w tym sprawozdaniu, uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie działalności Komisji Petycji w roku 2015 ( 7 ), uwzględniając opinię Komisji Petycji z dnia 23 marca 2017 r. ( 8 ) oraz opinię Komisji Spraw Konstytucyjnych z dnia 1 czerwca 2017 r. ( 9 ) dotyczące sprawozdania Komisji w sprawie kontroli stosowania prawa UE w 2015 r., uwzględniając przesłuchania zorganizowane przez Komisję Petycji w 2016 r. i 2017 r., a zwłaszcza: wspólne wysłuchanie publiczne z dnia 11 maja 2017 r. współorganizowane przez komisje LIBE, PETI i EMPL zatytułowane Sytuacja i prawa obywateli UE w Zjednoczonym Królestwie, wysłuchanie publiczne z dnia 11 października 2016 r. zatytułowane Przeszkody utrudniające obywatelom UE swobodne przemieszczanie się i podejmowanie pracy na rynku wewnętrznym ; wysłuchanie publiczne z dnia 4 maja 2017 r. zatytułowane Walka z dyskryminacją i ochrona mniejszości ; wspólne wysłuchanie publiczne z dnia 15 marca 2016 r. zorganizowane przez Dyrekcję Generalną ds. Sprawiedliwości i Konsumentów Komisji Europejskiej oraz komisje LIBE, PETI, AFCO i JURI Parlamentu Europejskiego zatytułowane Obywatelstwo Unii w praktyce oraz wspólne wysłuchanie na temat bezpaństwowości zorganizowane przez komisje LIBE i PETI w dniu 29 czerwca 2017 r., uwzględniając wysłuchanie komisji PETI z dnia 23 lutego 2016 r. zatytułowane Rozszerzenie zakresu Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (art. 51)?, wysłuchanie z dnia 21 czerwca 2016 r. zatytułowane Przejrzystość i wolność informacji w instytucjach UE oraz wysłuchanie z dnia 22 czerwca 2017 r. zatytułowane Odbudowa zaufania obywateli do projektu europejskiego, wraz z wcześniejszymi wysłuchaniami, które odbyły się w tej kadencji, dotyczącymi prawa do składania petycji (23 czerwca 2015 r.) i europejskiej inicjatywy obywatelskiej (26 lutego 2015 r.), uwzględniając badania zlecone w 2016 r. i 2017 r. przez Departament Tematyczny C Parlamentu na wniosek Komisji Petycji zatytułowane Przeszkody utrudniające obywatelom UE i ich rodzinom korzystanie z prawa do swobodnego przemieszczania się i prawa pobytu, Przypadki dyskryminacji wynikające z otrzymanych petycji, Wpływ Brexitu na prawo do składania petycji oraz kompetencje, obowiązki i działania Komisji Petycji oraz Ochrona roli Komisji Petycji w kontekście wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ; ( 1 ) Dz.U. C 378 z , s ( 2 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0106. ( 3 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0385. ( 4 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0013. ( 5 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0063. ( 6 ) PE v ( 7 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0512. ( 8 ) PE v Zob. także sprawozdanie A8-0265/2017. ( 9 ) PE v Zob. także sprawozdanie A8-0265/2017.

19 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/13 uwzględniając art. 52 Regulaminu, Wtorek, 12 grudnia 2017 r. uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji oraz opinie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Komisji Kultury i Edukacji, Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0385/2017), A. mając na uwadze, że obywatelstwo UE i powiązane z nim prawa zostały wprowadzone po raz pierwszy w 1992 r. na mocy traktatu z Maastricht i zostały wzmocnione w Traktacie z Lizbony, który wszedł w życie w grudniu 2009 r., a także w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej; B. mając na uwadze, że korzystanie z obywatelstwa wymaga uprzedniego zabezpieczenia i możliwości realizacji wszystkich praw człowieka, w szczególności praw ekonomicznych, społecznych i kulturalnych; C. mając na uwadze, że podejście całościowe ukierunkowane na osiągnięcie celów określonych w Traktatach UE, takich jak pełne zatrudnienie i postęp społeczny, ma zasadnicze znaczenie dla umożliwienia rzeczywistego korzystania z praw i wolności związanych z obywatelstwem UE; D. mając na uwadze, że dostęp do obywatelstwa UE uzyskuje się na podstawie obywatelstwa państwa członkowskiego, które regulowane jest prawem krajowym; mając jednocześnie na uwadze, że z instytucji tej wynikają prawa i obowiązki, które są ustanowione w prawie Unii i nie zależą od państw członkowskich; mając na uwadze, że z tego względu prawdą jest, iż te prawa i obowiązki nie mogą być ograniczane w nieuzasadniony sposób przez państwa członkowskie, łącznie z ich podmiotami niższego szczebla; mając na uwadze, że w kwestii dostępu do obywatelstwa krajowego państwa członkowskie powinny kierować się zasadami prawa Unii, takimi jak zasady proporcjonalności i niedyskryminacji, które zostały dokładnie rozwinięte w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości; mając na uwadze, że zgodnie z Traktatami instytucje UE muszą poświęcać jednakową uwagę wszystkim obywatelom UE; E. mając na uwadze, że obywatele UE wierzą, że państwa członkowskie oraz ich podmioty na szczeblu niższym niż krajowy stosują zarówno prawo wspólnotowe, jak i prawo krajowe, a stosowanie tych przepisów jest niezbędnym warunkiem do rzeczywistego korzystania z wszystkich praw wynikających z posiadanego przez nich obywatelstwa UE; F. mając na uwadze, że działania mające na celu propagowanie obywatelstwa UE wiążą się z podniesieniem jakości demokracji na szczeblu unijnym, z korzystaniem w praktyce z podstawowych praw i wolności oraz z możliwością udziału każdego obywatela w życiu demokratycznym Unii; G. mając na uwadze, że każda jednostronna zmiana granicy państwa członkowskiego stanowi co najmniej naruszenie art. 2, art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2 TUE, a ponadto zagraża korzystaniu ze wszystkich praw wynikających z obywatelstwa UE; H. mając na uwadze, że Traktat z Lizbony skonsolidował niezbywalne prawa i gwarancje wynikające z obywatelstwa UE, w tym między innymi swobodę podróżowania, pracy i nauki w innych państwach członkowskich UE, udziału w europejskim życiu politycznym, promowania równości i poszanowania różnorodności oraz prawo do ochrony przed dyskryminacją, w szczególności ze względu na przynależność państwową; mając na uwadze, że coraz powszechniejsze korzystanie z prawa do swobodnego przemieszczania się na terytorium UE w ostatnich dziesięcioleciach doprowadziło do powstania rodzin mieszanych o różnych narodowościach, często obejmujących dzieci; mając na uwadze, że choć z punktu widzenia umocnienia obywatelstwa UE jako instytucji samej w sobie jest to tendencja pozytywna, wiąże się ona również ze szczególnymi potrzebami i stawia wyzwania dotyczące różnych obszarów, w tym aspektów prawnych; I. mając na uwadze, że perspektywa wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE (Brexit) podkreśliła znaczenie praw wynikających z obywatelstwa UE i ich kluczowej roli w codziennym życiu milionów obywateli UE oraz podniosła świadomość w UE na temat potencjalnej utraty praw spowodowanej przez Brexit dla obydwu stron, w szczególności 3 mln obywateli UE mieszkających w Zjednoczonym Królestwie i 1,2 mln obywateli Zjednoczonego Królestwa mieszających w UE; J. mając na uwadze, że ostatnie wydarzenia w Zjednoczonym Królestwie, uchodźczy kryzys humanitarny, wysoki poziom bezrobocia i ubóstwa oraz wzrost ksenofobii i rasizmu w UE podważają zaufanie do systemu UE i całości europejskiego projektu;

20 C 369/14 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. K. mając na uwadze, że prawo do swobodnego przemieszczania się i jego egzekwowanie mają kluczowe znaczenie dla obywatelstwa UE oraz uzupełniają inne swobody na wewnętrznym rynku UE; mając na uwadze, że młodzi Europejczycy szczególnie cenią sobie swobodę przemieszczania się, która pod względem dostrzegalności i popularności jest oceniana przez obywateli UE jako najbardziej pozytywne osiągnięcie UE, oprócz pokoju; L. mając na uwadze, że liczne otrzymane petycje wykazują, że prawo do swobodnego przemieszczania się i jego egzekwowanie jest naruszane przez różne państwa członkowskie, które wydaliły obywateli UE ze swojego terytorium lub zagroziły ich wydaleniem; M. mając na uwadze, że, jak pokazały to petycje oraz skargi kierowane do Komisji oraz do SOLVIT, obywatele UE napotykają istotne trudności w korzystaniu ze swoich podstawowych praw i wolności ze względu na znaczne problemy związane z sytuacją ekonomiczną i zatrudnieniem, pogłębione dodatkowo przez obciążenie administracyjne i biurokrację w państwach członkowskich oraz dezinformację lub brak współpracy między organami państw członkowskich; N. mając na uwadze, że zasada niedyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub jakiekolwiek inne, przynależność do mniejszości narodowej, stan majątkowy, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną jest podstawowym wyrazem obywatelstwa UE, zgodnie z postanowieniami art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; mając na uwadze, że stanowi ona również kluczowy element pomyślnego egzekwowania swobody przemieszczania się, jak wynika to z petycji; O. mając na uwadze, że poszanowanie praw osób należących do mniejszości jest jedną z podstawowych wartości UE zapisanych w Traktatach; mając na uwadze, że około 8 % obywateli UE należy do mniejszości narodowych i około 10 % posługuje się językiem regionalnym lub mniejszościowym; mając na uwadze, że skuteczna ochrona praw mniejszości wymaga wzmocnienia; P. mając na uwadze, że wzmocnienie praw obywateli i instytucji demokratycznych obejmuje zwalczanie dyskryminacji i nierówności płci zgodnie z celami zrównoważonego rozwoju; Q. mając na uwadze, że niedostateczna reprezentacja kobiet na stanowiskach decyzyjnych, w szczególności w sferze politycznej i na szczeblu zarządu w przedsiębiorstwach, stanowi przeszkodę dla rozwoju i osłabia zdolność kobiet do uczestnictwa w życiu demokratycznym UE; R. mając na uwadze, że kobiecy udział i przewodnictwo w podejmowaniu decyzji politycznych są wciąż ograniczone przez różnorodne przeszkody, takie jak utrzymywanie się stereotypów związanych z płcią, a także konsekwencje niedawnego kryzysu gospodarczego oraz jego negatywne skutki dla zagadnień związanych z równouprawnieniem płci; S. mając na uwadze znaczne braki w dziedzinie ochrony ofiar przemocy ze względu na płeć i przemocy domowej w całej UE w sprawach dotyczących transgranicznych sporów rodzinnych; T. mając na uwadze, że dyskryminacja, na jaką narażone są kobiety w całej UE, jest przeszkodą na drodze do równości; mając na uwadze, że kobiety są nadal niedostatecznie reprezentowane jako wyborcy, a także na stanowiskach kierowniczych, np. w urzędach obsadzanych w drodze wyborów, w służbie cywilnej, środowisku akademickim, mediach i sektorze prywatnym; mając na uwadze, że powszechna dyskryminacja z wielu przyczyn jednocześnie, z jaką zmagają się kobiety, oraz nieproporcjonalna liczba kobiet borykających się z ubóstwem i wykluczeniem społecznym utrudniają im pełne korzystanie z praw obywatelskich; U. mając na uwadze, że prawo do składania petycji do Parlamentu Europejskiego, o którym mowa w art. 20 i 227 TFUE oraz w art. 44 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jest jednym z filarów obywatelstwa UE i drugim w kolejności najbardziej znanym prawem wynikającym z obywatelstwa UE, oraz że musi tworzyć powiązanie między obywatelami a instytucjami Unii Europejskiej dzięki procesowi, który powinien być otwarty, demokratyczny i przejrzysty; V. mając na uwadze, że prawa podstawowe obywateli UE można by zagwarantować, przyjmując nowe podejście dotyczące interpretacji art. 51 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

21 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/15 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. W. mając na uwadze, że obywatele europejscy są bezpośrednio reprezentowani w Parlamencie Europejskim oraz posiadają demokratyczne bierne i czynne prawa wyborcze w wyborach europejskich, nawet jeśli mieszkają w innym państwie członkowskim; mając na uwadze, że prawo obywateli europejskich do swobodnego przemieszczania się w celu głosowania w wyborach europejskich i lokalnych nie jest wspierane i upowszechniane w ten sam sposób we wszystkich państwach członkowskich; mając na uwadze, że różne petycje wskazują na istnienie biurokratycznych przeszkód oraz nieprawidłowości administracyjnych lub nieprawidłowości innej natury w zakresie korzystania z prawa do głosowania w wyborach krajowych czy regionalnych w państwie członkowskim pochodzenia przez osoby mieszkające w innym państwie członkowskim; mając na uwadze, że niektórzy obywatele mają ograniczone możliwości korzystania z tego demokratycznego prawa, jak osoby niepełnosprawne w państwach członkowskich, które pomimo ratyfikacji Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych (UNCRPD) nie wypełniły zobowiązania do zreformowania swojego prawa wyborczego w celu umożliwienia osobom niepełnosprawnym korzystania z prawa do głosowania; X. mając na uwadze, że obywatele mają prawo do organizowania lub wspierania, wraz z innymi obywatelami UE z wszystkich państw członkowskich, europejskiej inicjatywy obywatelskiej, która powinna umożliwiać im przyczynianie się do ustanawiania programu prac legislacyjnych UE; mając na uwadze, że europejska inicjatywa obywatelska jest ważnym narzędziem demokracji bezpośredniej umożliwiającym obywatelom aktywne angażowanie się w kształtowanie polityki i ustawodawstwa UE; mając na uwadze, że powinna ona być przejrzysta i skuteczna; mając na uwadze, że korzystanie o z tego prawa nie było dotychczas zadowalające; Y. mając na uwadze, że utworzenie strefy Schengen oraz włączenie dorobku Schengen do unijnych ram prawnych znacznie zwiększyło swobodę przemieszczania się na terenie UE i stanowi jedno z największych osiągnięć procesu integracji europejskiej; mając na uwadze, że Rada Unii Europejskiej potwierdziła w konkluzjach nr 9166/3/11 i 9167/ 3/11 z dnia 9 czerwca 2011 r. pomyślne zakończenie procesu oceny oraz techniczną gotowość Bułgarii i Rumunii do przystąpienia do strefy Schengen; Z. mając na uwadze, że bezpieczeństwo należy do kwestii budzących największe obawy obywateli UE; mając na uwadze, że UE powinna zapewnić swoim obywatelom ochronę swobód i poczucie bezpieczeństwa na swoim terytorium, przy czym należy zagwarantować, że wolności i prawa obywateli są respektowane i chronione; mając na uwadze, że terroryzm stanowi globalne zagrożenie, na które należy skutecznie odpowiedzieć na szczeblu lokalnym, krajowym i unijnym, aby zapewnić bezpieczeństwo obywateli europejskich; AA. mając na uwadze, że według przeprowadzonej przez Komisję oceny skutków (SEC(2011)1556) towarzyszącej wnioskowi prowadzącemu do przyjęcia dyrektywy Rady (UE) 2015/637 z dnia 20 kwietnia 2015 r. w sprawie środków koordynacji i współpracy mających ułatwić ochronę konsularną niereprezentowanych obywateli Unii w państwach trzecich ( 1 ) niemal siedem milionów obywateli UE podróżuje lub mieszka w państwach spoza UE w miejscach, gdzie ich kraj nie jest reprezentowany przez ambasadę ani konsulat; mając na uwadze, że przewiduje się, że do 2020 r. liczba niereprezentowanych obywateli UE wzrośnie do co najmniej dziesięciu milionów; mając na uwadze, że obywatele Unii zamieszkujący na terytorium państwa spoza UE, w którym państwo członkowskie ich pochodzenia nie ma swojego przedstawicielstwa, są uprawnieni do korzystania z ochrony dyplomatycznej i konsularnej każdego z pozostałych państw członkowskich na takich samych warunkach jak obywatele tego państwa; 1. odnotowuje sprawozdanie Komisji w sprawie obywatelstwa UE z 2017 r., które zawiera wykaz nowych priorytetów według obszarów działalności na nadchodzące lata; przypomina, że prawidłowe stosowanie prawa UE jest wspólnym obowiązkiem państw członkowskich i instytucji europejskich; w tym zakresie podkreśla kluczową rolę, jaką Komisja jako strażniczka Traktatów ma do odegrania we wdrażaniu art TFUE; stwierdza, że niezbędne jest, by priorytety w skuteczny sposób odpowiadały na obawy obywateli, a także, by podjąć odpowiednio zdefiniowane i konkretne zobowiązania i działania w ciągu następnych trzech lat. wzywa Komisję, by przyspieszyła kształtowanie polityki UE w zakresie egzekwowania prawa przez wykorzystanie wszystkich dostępnych narzędzi i mechanizmów; 2. zauważa, że prawo do składania petycji, prawo do zwrócenia się do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich oraz prawo dostępu do dokumentów i rejestrów są podstawowymi i konkretnymi elementami obywatelstwa UE oraz że zwiększają przejrzystość procesów decyzyjnych; pragnie w związku z tym, by prawa te były propagowane i uwypuklane jako kluczowe elementy sprawozdania Komisji w sprawie obywatelstwa UE, oraz by zajmowały w tym sprawozdaniu odpowiednie miejsce; ( 1 ) Dz.U. L 106 z , s. 1.

22 C 369/16 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 3. podkreśla, że skuteczne egzekwowanie prawa do składania petycji zostało ułatwione dzięki usprawnionemu rozpatrywaniu petycji w Parlamencie Europejskim oraz uruchomieniu pod koniec 2014 r. portalu Komisji Petycji, który umożliwia składanie petycji w nieskomplikowany sposób oraz skuteczniejsze zarządzanie nimi, co wykazano w odpowiednich sprawozdaniach rocznych Komisji Petycji; wzywa do bezzwłocznego zakończenia wdrażania kolejnych przewidzianych etapów projektu, ponieważ dzięki niemu osoby składające i popierające petycje będą mogły podejmować bardziej interaktywne działania następcze związane z przebiegiem rozpatrywania petycji; 4. podkreśla, że warunkiem niezbędnym do pomyślnego korzystania z praw obywatelskich UE jest przestrzeganie przez państwa członkowskie wszystkich praw i wolności zapisanych w Karcie praw podstawowych UE; podkreśla, że tym co ostatecznie wzmacnia obywatelstwo UE jest wprowadzenie demokratycznego i partycypacyjnego sprawowania rządów, jak największa przejrzystość oraz bezpośrednie zaangażowanie wszystkich obywateli w procesy decyzyjne; wzywa państwa członkowskie do dokładniejszego informowania obywateli europejskich o przysługujących im prawach i spoczywających na nich obowiązkach oraz do sprzyjania równości w dostępie do tych praw oraz równego poszanowania tych praw zarówno w kraju pochodzenia, jak i innych państwach członkowskich; podkreśla istniejące klauzule opt-out, z których korzystają niektóre państwa członkowskie w odniesieniu do pewnych części Traktów UE, w związku z czym de facto powstają różnice w prawach obywateli; 5. wyraża głębokie ubolewanie, że od prawie dziesięciu lat nie poczyniono znaczących postępów w zakresie przyjęcia ogólnounijnej dyrektywy antydyskryminacyjnej; wzywa wszystkie instytucje UE i państwa członkowskie do jak najszybszego wznowienia odpowiednich negocjacji, gdyż jest to kwestia o najwyższym priorytecie; odnotowuje zobowiązanie Komisji do aktywnego wsparcia zakończenia tych negocjacji; 6. uważa, że należy zwiększyć skuteczność polityki UE w obszarze przeciwdziałania dyskryminacji i usunąć pozostałe przeszkody; zaleca, by Komisja zaktualizowała pierwsze dwie dyrektywy antydyskryminacyjne, a mianowicie dyrektywę Rady 2000/43/WE i dyrektywę Rady 2000/78/WE, aby dostosować je do obecnej wersji Traktatów i Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; 7. wzywa do przyjęcia skutecznych ram regulacyjnych i środków koordynacyjnych na szczeblu UE i państw członkowskich w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony socjalnej i stabilnych miejsc pracy z odpowiednim wynagrodzeniem; uważa, że takie podejście jest kluczowe dla wzmocnienia podstawowych praw i wolności związanych z obywatelstwem UE; 8. podkreśla, że środki oszczędnościowe przyjęte w UE i państwach członkowskich pogłębiły nierówności gospodarcze i społeczne, co poważnie ograniczyło konkretne korzystanie z podstawowych praw i wolności związanych z obywatelstwem UE; 9. przypomina swoje poprawki przyjęte w dniu 14 września 2017 r. ( 1 ) i wiosek Komisji w sprawie kompleksowej dyrektywy dotyczącej zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w odniesieniu do wymogów dostępności produktów i usług (COM(2015)0615) obejmujących różne rodzaje transportu; zaleca, by ustawodawcy przyspieszyli działania w zakresie przyjęcia europejskiego aktu prawnego w sprawie dostępności; z zadowoleniem przyjmuje międzyinstytucjonalne porozumienie w kwestii wdrożenia Traktatu z Marrakeszu do prawa autorskiego UE, za którym to wdrożeniem Komisja Petycji opowiada się od 2011 r., oraz ponawia wezwanie do szybkiej ratyfikacji tego traktatu przez UE i jej państwa członkowskie; wzywa wszystkie państwa członkowskie do ratyfikowania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i do podpisania Protokołu do tej Konwencji; popiera upowszechnienie stosowania wzajemnie uznawanej unijnej karty osoby niepełnosprawnej w jak największej liczbie państw członkowskich; zachęca państwa członkowskie do ułatwiania mobilności osób niepełnosprawnych i osób z ograniczeniami funkcjonalnymi w UE; podkreśla potrzebę poprawy dostępu osób niepełnosprawnych do witryn internetowych UE; 10. zachęca Komisję do podjęcia bardziej energicznych działań w celu zwalczania dyskryminacji osób LGBTI oraz do zwalczania homofobii przez zdefiniowanie konkretnych działań do podjęcia na szczeblu krajowym i europejskim; wzywa jednocześnie instytucje UE do ścisłego monitorowania praw osób LGBTI oraz promowania uznawania transgranicznych praw osób LGBTI i ich rodzin w UE; 11. przypomina, że zasada równouprawnienia płci może zostać wdrożona wyłącznie przez strategiczne włączanie jej do wszystkich polityk UE, w tym przez Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci w latach ; wzywa Komisję do ułatwiania pełnego dostępu do usług opieki zdrowotnej w dziedzinie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego we wszystkich państwach członkowskich; wzywa Komisję do wdrożenia skutecznych środków w celu ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0347.

23 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/17 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. wyeliminowania dyskryminacji i zwalczania dyskryminujących stwierdzeń skierowanych przeciwko kobietom w UE oraz stwierdzeń utrwalających stereotypy płciowe; podkreśla potrzebę inwestowania w rozwój postawy i edukacji obywatelskiej, a także kształcenia w zakresie równouprawnienia płci w całej Europie; zwraca uwagę na zróżnicowanie wynagrodzenia i emerytur ze względu na płeć w UE, które osłabia możliwość prawdziwej niezależności gospodarczej milionów kobiet; podkreśla znaczenie politycznego zaangażowania młodzieży, zwłaszcza kobiet i dziewcząt, oraz apeluje o to, by Komisja i państwa członkowskie podejmowały więcej działań mających na celu wspieranie ich udziału; 12. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie podpisania i zawarcia umowy w sprawie przystąpienie UE do konwencji stambulskiej; ubolewa jednak, że ograniczenie do dwóch obszarów obejmujących kwestie dotyczące współpracy sądowej w sprawach karnych oraz prawo do azylu i zasady non-refoulement prowadzi do braku pewności prawa co do zakresu przystąpienia UE; wzywa państwa członkowskie do przyspieszenia negocjacji w sprawie ratyfikacji i wdrożenia konwencji stambulskiej; wzywa państwa członkowskie, które jeszcze nie ratyfikowały konwencji stambulskiej, do jej niezwłocznej ratyfikacji, a do Komisji apeluje o przedłożenie wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet; z zadowoleniem przyjmuje przedstawienie przez Komisję pakietu dotyczącego godzenia życia zawodowego i prywatnego i apeluje do wszystkich instytucji o jak najszybsze podjęcie tych działań; wzywa Komisję i państwa członkowskie do propagowania obejmowania stanowisk kierowniczych przez kobiety i reprezentacji kobiet na tych stanowiskach, a także do podejmowania konkretnych działań w celu zaspokojenia potrzeb obywateli znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, zmagających się z dyskryminacją krzyżową z wielu przyczyn jednocześnie, tak aby obywatele ci mogli korzystać z praw obywatelskich, np. dzięki zastosowaniu odpowiednich strategii; wzywa Radę do zwiększenia wysiłków na rzecz odblokowania dyrektywy w sprawie kobiet w zarządach; ponownie apeluje, aby Komisja przyjęła w formie komunikatu dokument pt. Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci na lata ; 13. przypomina, że mniejszości tradycyjne od stuleci współistnieją w Europie z kulturami większościowymi; podkreśla, że niezbędne jest by instytucje UE odgrywały bardziej aktywną rolę w ochronie mniejszości, np. przez promowanie spotkań, seminariów i rezolucji podnoszących świadomość, jak również konkretnych działań administracyjnych w ramach instytucji UE; uważa, że UE powinna ustanowić wysokie standardy ochrony mniejszości począwszy od standardów zapisanych w narzędziach prawa międzynarodowego, jak np. instrumenty Rady Europy oraz że standardy te powinny wyraźnie wpisywać się w ramy prawne zapewniające demokrację, praworządność i prawa podstawowe w całej UE; zachęca wszystkie państwa członkowskie do niezwłocznego ratyfikowania w całości Konwencji ramowej o ochronie mniejszości narodowych i Europejskiej karty języków regionalnych lub mniejszościowych oraz do wdrażania tych traktatów w dobrej wierze; przypomina również o potrzebie wdrożenia zasad opracowanych w ramach Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE); wyraża ubolewanie z powodu wszelkiej retoryki, która podburza do dyskryminacji ze względu na narodowość; zachęca rządy krajowe do poszukiwania trwałych rozwiązań i promowania kultury różnorodności językowej we wszystkich państwach członkowskich oraz w UE ogółem, ponieważ zarówno Traktaty, jak i Karta praw podstawowych Unii Europejskiej zawierają odniesienia do ochrony mniejszości narodowych i do dyskryminacji ze względu na język; 14. wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że znaczna liczba Romów w Europie pada ofiarą dyskryminacyjnej rejestracji urodzeń i że w związku z tym osoby te nie posiadają dokumentów tożsamości, są pozbawione dostępu do podstawowych świadczeń w kraju pobytu, co w konsekwencji prowadzi do pozbawienia ich możliwości korzystania z wszelkich praw w UE; wzywa państwa członkowskie do zastosowania natychmiastowych środków naprawczych w tym względzie, aby zagwarantować im możliwość korzystania z podstawowych praw człowieka i wszystkich praw, jakie wynikają z obywatelstwa UE; wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny i monitorowania sytuacji w państwach członkowskich oraz zainicjowania prac nad identyfikacją i ochroną osób, których obywatelstwo nie zostało uznane i które nie posiadają dostępu do dokumentów tożsamości; 15. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zaproponowania specjalnych działań mających na celu usunięcie przeszkód dla swobodnego przemieszczania się zgodnie z rezolucją Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie przeszkód utrudniających obywatelom UE swobodne przemieszczanie się i podejmowanie pracy na rynku wewnętrznym ( 1 ) oraz rezolucją z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony dobra dziecka w całej UE na podstawie petycji skierowanych do Parlamentu Europejskiego ( 2 ); ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0083. ( 2 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0142.

24 C 369/18 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 16. wzywa Komisję, by regularnie monitorowała stosowanie dyrektywy 2004/38/WE w państwach członkowskich oraz podjęła odpowiednie środki w celu usunięcia możliwych przeszkód ograniczających swobodę przemieszczania się; z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie narzędzia służącego do e-uczenia się z zakresu prawa obywateli Unii Europejskiej do swobodnego przemieszczania się, które pomaga władzom lokalnym lepiej zrozumieć prawa i obowiązki związane ze swobodnym przemieszczaniem się; 17. dostrzega wysiłki Komisji w zakresie udostępniania i zwiększania dostępności wielu punktów udzielających informacji i pomocy w kwestiach dotyczących UE i praw, które przyznaje swoim obywatelom, jak sieć Europe Direct, portal Twoja Europa i portal e-sprawiedliwość ; uznaje wniosek Komisji w sprawie jednolitego portalu cyfrowego, mającego dać obywatelom łatwy dostęp on-line do informacji, usług w zakresie wsparcia i rozwiązywania problemów dotyczących korzystania z praw na jednolitym rynku; 18. wzywa Komisję do wzmocnienia sieci SOLVIT przez poprawę interakcji pomiędzy świadczonymi w jej ramach usługami a centrami krajowymi, aby zapewnić skuteczniejsze działania następcze dotyczące nierozwiązanych lub powtarzających się spraw, a także lepsze połączenie różnych unijnych narzędzi egzekwowania prawa, takich jak EU Pilot oraz CHAP; jednocześnie zachęca państwa członkowskie do promowania sieci SOLVIT i jej usług wśród obywateli UE, a także innych mechanizmów dochodzenia roszczeń i uczestnictwa obywatelskiego, zarówno na szczeblu UE (takich jak Komisja Petycji PE, Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich i europejska inicjatywa obywatelska), jak i szczeblu krajowym (np. za pośrednictwem lokalnego rzecznika praw obywatelskich, komisje petycji czy obywatelskie inicjatywy ustawodawcze); 19. wspiera zobowiązanie Komisji zawarte w sprawozdaniu w sprawie obywatelstwa UE z 2017 r. dotyczące zorganizowania ogólnounijnej kampanii informacyjnej na temat praw wynikających z obywatelstwa UE, aby pomóc obywatelom lepiej zrozumieć swoje prawa; wskazuje, że obywatele powinni mieć dostęp do wszystkich informacji niezbędnych do rzeczywistego wzmocnienia obywatelstwa oraz że informacje te powinny być prezentowane w jasny i zrozumiały sposób, aby obywatele mogli podejmować świadome decyzje w sprawie korzystania z praw wynikających z Traktatów i Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; zaleca promowanie przejrzystości i proaktywne wsparcie konsularne jako najodpowiedniejsze narzędzia w tym względzie, wraz z odpowiednim publikowaniem niezbędnych informacji ułatwiających osiedlenie się nowo przybyłych; 20. przypomina, że dostęp do świadczeń zdrowotnych, koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego i uznawanie kwalifikacji zawodowych w innych państwach członkowskich to obszary, w których obywatele UE często borykają się z trudnościami, oraz wzywa Komisję do zdecydowanego egzekwowania tych kwestii, aby zaradzić takim sytuacjom; 21. wyraża zaniepokojenie coraz większym brakiem zainteresowania polityków obywatelstwem; uważa, że należy nadać priorytet walce z ksenofobią, rasizmem, dyskryminacją i mową nienawiści; 22. przyznaje, że za podjęcie działań w celu zwiększenia frekwencji wyborczej w wyborach europejskich odpowiedzialni są wspólnie UE i państwa członkowskie; zachęca państwa członkowskie do promowania uczestnictwa demokratycznego dzięki lepszemu informowaniu obywateli o ich biernych i czynnych prawach wyborczych w wyborach lokalnych i europejskich za pośrednictwem wielu kanałów i w zrozumiałym języku oraz dzięki wyeliminowaniu wszelkich przeszkód dla ich udziału, takich jak dyskryminacja ze względów ekonomicznych, społecznych i językowych, nieuczciwe praktyki czy korupcja; wzywa państwa członkowskie do usunięcia przeszkód utrudniających dostępność dla obywateli niepełnosprawnych oraz do ułatwienia głosowania we wszystkich wyborach obywatelom mieszkającym, pracującym lub uczącym się z dala od swojego lokalu wyborczego np. poprzez zastosowanie rozwiązań w zakresie elektronicznej identyfikacji i głosowania; 23. uważa, że reforma aktu wyborczego może stanowić szansę na zwiększenie demokratyczności Unii; podkreśla, że tysiące Europejczyków podziela tę opinię; przypomina, że należy propagować uczestnictwo w wyborach do Parlamentu Europejskiego przez zwiększenie widoczności partii politycznych na poziomie europejskim, oraz przypomina, że UE i jej państwa członkowskie ponoszą wspólną odpowiedzialność za wzmocnienie europejskiego charakteru wyborów do Parlamentu Europejskiego; zachęca Radę, by w przeglądzie ww. aktu ujęła uwzględniające problematykę równości płci i zrównoważone pod względem płci listy kandydatów; zwraca się do Komisji o podjęcie działań w sprawie skarg dotyczących prawa do głosowania w wyborach europejskich i lokalnych, o opracowanie konkretnego planu działania w celu wprowadzenia głosowania elektronicznego w wyborach do Parlamentu Europejskiego w najbliższym możliwym terminie, oraz do szerszego udostepnienia tego systemu wszystkim obywatelom UE; wzywa państwa członkowskie do zrobienia wszystkiego co w ich mocy, by zachęcić osoby, które nie posiadają obywatelstwa żadnego państwa, a przebywają na stałe w jednym z państw członkowskich UE, do przyjęcia obywatelstwa przyjmującego państwa członkowskiego, tak aby mogły w pełni korzystać z praw wypływających z obywatelstwa UE; uważa, że obywatele UE, którzy przeprowadzili się do

25 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/19 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. innego państwa członkowskiego i w nim przebywają, powinni mieć możliwość korzystania z prawa do głosowania w wyborach krajowych w państwie pochodzenia; wzywa państwa członkowskie pozbawiające prawa wyborczego tych obywateli, którzy podjęli decyzję o zamieszkaniu przez dłuższy czas w innym państwie członkowskim, aby złagodziły warunki ich obowiązujące i umożliwiły im zachowanie prawa do głosowania w wyborach krajowych; wzywa Komisję do podjęcia koniecznych działań, by umożliwić osobom niepełnosprawnym korzystanie z prawa do głosowania bez jakiejkolwiek dyskryminacji; popiera ewentualne wprowadzenie europejskiego dokumentu tożsamości w uzupełnieniu krajowych dokumentów tożsamości; 24. odnotowuje ostatni komunikat Komisji (COM(2017)0482) w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej zawierający propozycję zmiany rozporządzenia (UE) nr 211/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. w celu poprawy jego działania; ma nadzieję, że dzięki zmianie tego rozporządzenia instrument europejskiej inicjatywy obywatelskiej stanie się bardziej przejrzysty, skuteczny i przyjazny dla użytkownika, a jednocześnie zapewnione zostanie demokratyczne i szersze uczestnictwo obywateli w debacie europejskiej oraz w ustalaniu programu działań; podkreśla istotną rolę ustawodawczą, jaką w tym procesie odegra Parlament, oraz znaczenie dobrej współpracy z Komisją w ramach zmiany rozporządzenia; wzywa Komisję do uwzględnienia w tym przeglądzie przepisów mających na celu zmianę warunków dopuszczalności prawnej i wymogów w zakresie rejestracji, a także procedur rozpatrywania europejskich inicjatyw ustawodawczych; 25. uważa, że w interesie obywatelstwa UE niezbędne są działania Komisji mające na celu wzmocnienie europejskiego wymiaru kulturalnego; zachęca do finansowania w ramach programu Europa dla obywateli projektów o bardziej innowacyjnym charakterze i potencjale oddziaływania systemowego; proponuje, by równolegle do programu Europa dla obywateli i w jego uzupełnieniu rozwinąć program Poznaj Europę ; 26. proponuje, aby w celu wzmocnienia obywatelstwa UE i jego egzekwowania Komisja zachęcała do wyznaczania przez instytucje lokalne doradców odpowiedzialnych za kwestie europejskie, ponieważ jest to poziom najbliższy obywatelom; 27. zaleca Komisji ustanowienie dzienników podawczych we wszystkich jej siedzibach, łącznie z przedstawicielstwami w państwach członkowskich, aby obywatele mogli zwracać się na piśmie osobiście w udokumentowany sposób do każdej z instytucji UE; 28. zaleca Komisji wprowadzenie, we współpracy ze służbami pocztowymi realizującymi usługę powszechną, systemu przesyłek z potwierdzeniem zawartości, oprócz potwierdzenia daty i nadawcy, aby obywatele mogli zwracać się na piśmie bez fizycznej obecności i w udokumentowany sposób do instytucji europejskich; 29. wyraża przekonanie, że zapisane w art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawo podstawowe do wolności wypowiedzi i informacji, wolne media i dostęp do pluralizmu głosów w społeczeństwie i mediach są niezbędnymi elementami prawidłowo funkcjonującej demokracji i dlatego stanowią konstytucyjną podstawę członkostwa w UE zapisaną w art. 2 i 6 TUE; podkreśla zapotrzebowanie na jasno sprecyzowaną politykę UE w celu zwalczania antyeuropejskiej propagandy i nieprawdziwych informacji, a także zwiększania niezależności mediów publicznych od instytucji rządowych; proponuje, by ustalić minimalny czas, jaki ma być poświęcony w publicznych środkach przekazu we wszystkich państwach członkowskich na treści związane ze sprawami UE; proponuje, by instytucje UE przystąpiły do utworzenia europejskich kanałów telewizyjnych nadających we wszystkich państwach członkowskich we wszystkich językach urzędowych UE, a także do kształcenia obywateli od najmłodszych lat w zakresie umiejętności korzystania z mediów; popiera rozpowszechnianie prasy i produktów multimedialnych we wszystkich językach urzędowych UE; podkreśla w związku z tym, że konieczne są dalsze inicjatywy w zakresie podnoszenia świadomości skierowane do europejskich dziennikarzy; 30. utrzymuje, że różnorodność językowa i przejrzystość są kluczowymi narzędziami zbliżającymi obywateli do UE oraz angażującymi ich w jej działania; zauważa, że dochodzenia dotyczące dostępu do dokumentów stanowią 30 % wszystkich dochodzeń zamkniętych przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w 2016 r., dlatego też zaleca promowanie prawa dostępu do dokumentów oraz tłumaczenie jak największej liczby dokumentów na wszystkie języki urzędowe UE; wspiera zintensyfikowanie dialogu z obywatelami i zachęca do debat publicznych w celu poprawy zrozumienia przez obywateli UE wpływu UE na ich życie codzienne oraz umożliwienia im uczestnictwa w wymianie poglądów w ramach przydziałów czasowych w programach telewizyjnych dla docelowych odbiorców; wzywa do przyjęcia horyzontalnej dyrektywy w sprawie sygnalizowania nieprawidłowości określającej odpowiednie kanały i procedury dla zgłaszania spraw;

26 C 369/20 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 31. wspiera promowanie kultury służby publicznej w instytucjach unijnych i krajowych oraz uważa, że UE powinna stanowić przykład, stosując najwyższe normy administracyjne i normy przejrzystości, zgodnie z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; proponuje, by lokalne biura UE w państwach członkowskich zostały przekształcone w punkty kompleksowej obsługi oferujące wszechstronne usługi dla obywateli UE, tak aby ograniczyć biurokrację i przeszkody w korzystaniu z praw wynikających z obywatelstwa UE; podkreśla znaczenie projektu dotyczącego jednorazowości eliminującego zbędne obciążenia dla europejskich przedsiębiorstw, od których wymaga się wielokrotnego przedstawiania tych samych danych i dokumentów w ramach działalności transgranicznej; 32. podkreśla, że dostępne kształcenie odgrywa istotną rolę w uświadamianiu przyszłych obywateli UE o ich prawach; podkreśla, jak ważne jest promowanie za pośrednictwem programu Erasmus+ rozwijania umiejętności przekrojowych, które przyczyniają się do międzykulturowego zrozumienia i aktywnego udziału w różnych społeczeństwach; zachęca państwa członkowskie do tego, by w programach nauczania poświęciły większą uwagę edukacji obywatelskiej dotyczącej w szczególności obywatelstwa UE i spraw związanych z UE, oraz by odpowiednio dostosowały programy kształcenia nauczycieli; przypomina, że konieczne jest wspieranie nauczycieli i innych osób zajmujących się nauczaniem we włączaniu informacji o prawach i obywatelstwie UE do nauczanych treści; w tym kontekście podkreśla, że niezbędne jest dalsze propagowanie i rozwijanie platform online, aby pracownicy sektora edukacji mieli dostęp do innowacyjnych, wielojęzycznych materiałów dydaktycznych, które pomogłyby im inspirować i motywować uczniów do nauki o UE; wzywa Komisję do uruchomienia strategii edukacyjnej na rzecz obywatelstwa europejskiego obejmującej propozycje wytycznych w celu opracowania programu nauczania, który mógłby obejmować odwiedzanie instytucji UE przez grupy szkolne; 33. przypomina, że zgodnie z obowiązującym prawem UE wystąpienie danego państwa członkowskiego z Unii jest dla jego obywateli równoznaczne z utratą obywatelstwa europejskiego; ubolewa nad tym, że wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z UE będzie pierwszym przypadkiem w historii UE, w którym obywatele zostaną pozbawieni praw przyznanych im na mocy Traktatów UE; podkreśla, że należy się spodziewać, iż ta utrata praw będzie miała poważny wpływ na ich codzienne życie; nalega na to, że wszelkie porozumienia powinny opierać się na zasadach równości, symetrii, uczciwego traktowania, wzajemności i niedyskryminacji, a także pełnego poszanowania integralności prawa UE, w tym Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i jej ram egzekwowania; wzywa obie strony negocjacji do priorytetowego traktowania wszystkich zainteresowanych obywateli i do zabezpieczenia ich praw; wzywa strony negocjacji do tego, by po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z UE utrzymały w jak najszerszym zakresie wszystkie socjalne, gospodarcze i rodzinne prawa pochodne, a w szczególności prawa w zakresie opieki zdrowotnej; 34. proponuje, by dzień 9 maja stał się w EU dniem ustawowo wolnym od pracy, aby wzmocnić poczucie przynależności do rodziny europejskiej; 35. wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by ich przepisy krajowe były wystarczająco jasne i szczegółowe, aby zapewnić poszanowanie prawa obywateli i ich rodzin do swobodnego przemieszczania się oraz wzywa je do dokładnego udostępniania rzetelnych informacji zainteresowanym stronom, a także do propagowania dobrej współpracy i szybkiej wymiany informacji z innymi administracjami krajowymi, w szczególności w przypadkach obejmujących transgraniczne ubezpieczenia i emerytury; apeluje o prowadzenie zacieśnionej współpracy między przyjmującymi państwami członkowskimi i odnośnymi konsulatami współpracy, która zapewni właściwą sieć wsparcia i sprawiedliwe traktowanie w sprawach transgranicznych, w szczególności w sprawach dotyczących pieczy nad dzieckiem; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku ustawodawczego w sprawie transgranicznego uznawania orzeczeń o adopcji; 36. wzywa Radę Unii Europejskiej i Radę Europejską, by umożliwiły wszystkim państwom, które spełniają niezbędne kryteria techniczne, przystąpienie do strefy Schengen, a tym samym zapewniły wszystkim obywatelom UE możliwość korzystania ze swobody przemieszczania się bez ograniczeń w postaci odpraw granicznych; 37. przypomina, że prawodawstwo UE z zakresu bezpieczeństwa powinno być aktualne, skuteczne i wydajne w zapobieganiu zmieniającym się zagrożeniom, ich wykrywaniu oraz reagowaniu na nie; wzywa do pilnego wdrożenia Europejskiej agendy bezpieczeństwa, lepszego egzekwowania istniejących w tym obszarze aktów prawnych UE oraz skuteczniejszej wymiany informacji pomiędzy państwami członkowskimi i z agencjami UE, a także jej koordynacji; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy Komisji mające na celu wzmocnienie współpracy w zakresie bezpieczeństwa między państwami członkowskimi; podkreśla znaczenie pełnego poszanowania praw podstawowych w walce z terroryzmem; podkreśla, że harmonizacja działań wewnętrznych i zewnętrznych UE w dziedzinie bezpieczeństwa jest niezbędna do skutecznej ochrony obywateli UE;

27 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/21 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 38. wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków na rzecz stworzenia rzeczywistej i skutecznej unii bezpieczeństwa, która zapewni potraktowanie zagrożenia terrorystycznego w sposób całościowy; 39. uważa deradykalizację i zapobieganie radykalizacji za absolutny priorytet UE oraz zdecydowanie opowiada się za wzmocnieniem specjalnych międzysektorowych programów ukierunkowanych na edukację, działalność wolontariacką i kulturalną, pracę z młodzieżą, a także za wzmocnieniem programów deradykalizacji w instytucjach, społecznościach lokalnych, społeczeństwie obywatelskim, wspólnotach religijnych i regionalnych organach administracji; uważa, że kompleksowej polityce w tym zakresie powinien towarzyszyć długotrwały i proaktywny proces deradykalizacji w sferze prawnej; podkreśla potrzebę rozwijania strategii na rzecz włączenia społecznego i polityki zwalczania dyskryminacji; wzywa państwa członkowskie do potraktowania radykalizacji w sposób całościowy i skorzystania z fachowej wiedzy, którą dysponuje sieć upowszechniania wiedzy o radykalizacji postaw powstała z inicjatywy Komisji; podkreśla, że zapobieganie radykalizacji może być wspierane przez działania finansowane z programów UE, takich jak europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, program Horyzont 2020 czy Europa dla Obywateli; 40. wzywa do pełnego i skutecznego wdrożenia dyrektywy (UE) 2015/637, aby zapewnić ochronę konsularną obywatelom UE przebywającym w państwach trzecich, gdzie państwa członkowskie, z których pochodzą, nie są reprezentowane; 41. wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego wprowadzenia nowego, bezpieczniejszego formatu dla tymczasowych unijnych dokumentów podróży dla niereprezentowanych obywateli UE przebywających poza jej granicami, których paszport został skradziony, zniszczony, zaginął lub jest czasowo niedostępny, tak aby zapewnić im możliwość bezpiecznego powrotu; 42. podkreśla, że ofiarom przestępstw i terroryzmu na terytorium UE należy zagwarantować odpowiedni poziom praw bez jakiejkolwiek dyskryminacji oraz że ofiary te powinny zostać potraktowane godnie i z szacunkiem, jak również otrzymać odpowiednie wsparcie zależnie od ich indywidualnych potrzeb oraz potrzeb ich rodzin; zwraca uwagę na rosnącą liczbę obywateli Unii, którzy ucierpieli w zamachach terrorystycznych poza terenem własnego kraju, w związku z czym pilnie wzywa do ustanowienia w państwach członkowskich protokołów dotyczących udzielania pomocy Europejczykom, którzy nie są ich obywatelami, w przypadku ataku terrorystycznego, zgodnie dyrektywą (UE) 2017/541 w sprawie zwalczania terroryzmu; podkreśla potrzebę przyjęcia dyrektywy szczegółowej w sprawie ochrony ofiar terroryzmu; 43. wyraża ubolewanie z powodu istnienia transgranicznych przeszkód w sprawach cywilnych lub społecznych, takich jak prawo rodzinne czy emerytury, uniemożliwiających wielu obywatelom korzystanie z pełni praw obywatelskich UE; 44. ubolewa, że możliwości dochodzenia roszczeń dostępne dla rodziców i dzieci w przypadku separacji czy rozwodu nie są takie same w we wszystkich państwach członkowskich, skutkiem czego setki rodziców w Europie zwracają się do Komisji Petycji, wzywając ją do bardziej aktywnych działań, choć jej kompetencje w tym zakresie są bardzo ograniczone; 45. wzywa do zacieśnienia współpracy między państwami członkowskimi w celu zapewnienia ochrony ofiar przemocy na tle płciowym, a także do uwzględnienia nadrzędnego interesu dziecka w sprawach dotyczących transgranicznych sporów rodzinnych; 46. przyjmuje z zadowoleniem utworzenie Europejskiego Korpusu Solidarności dla młodych obywateli UE i wzywa do tego, by odpowiednio finansować tę inicjatywę oraz by nie zastępować zatrudnienia dobrej jakości nieodpłatnym wolontariatem; 47. wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia środków w zakresie koordynacji i współpracy w celu skutecznego rozwiązania problemów związanych z podwójnym opodatkowaniem i dyskryminacją podatkową we wszelkich sytuacjach transgranicznych oraz do lepszego uwzględniania realiów związanych z transgraniczną mobilnością pracowników; uważa, że kwestie związane z podwójnym opodatkowaniem nie są obecnie w wystarczającym stopniu rozwiązane, ponieważ regulowane są za pośrednictwem obowiązujących dwustronnych konwencji podatkowych lub jednostronnych działań państw członkowskich i wymagają podjęcia w najbliższym czasie uzgodnionych działań na szczeblu UE; 48. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

28 C 369/22 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0488 W kierunku strategii w zakresie handlu elektronicznego Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. dotycząca W kierunku strategii w zakresie handlu elektronicznego (2017/2065(INI)) (2018/C 369/03) Parlament Europejski, uwzględniając art. 207 ust. 3 i art. 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), uwzględniając Układ ogólny w sprawie handlu usługami (GATS), uwzględniając Umowę Światowej Organizacji Handlu (WTO) o technologii informacyjnej (ITA), uwzględniając program prac WTO w zakresie handlu elektronicznego, uwzględniając wspólną deklarację ministrów G-7 ds. ICT, wydaną na posiedzeniu, które odbyło się w Takamatsu (Kagawa) w dniach 29 i 30 kwietnia 2016 r., uwzględniając deklarację ministerialną Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) na temat gospodarki cyfrowej, wydaną w Cancún w 2016 r., uwzględniając dynamiczną koalicję ds. handlu w ramach Forum Zarządzania Internetem, uwzględniając trwające negocjacje handlowe UE z państwami trzecimi, uwzględniając porozumienie co do zasady ogłoszone przez Komisję dnia 6 lipca 2017 r. dotyczące umowy o partnerstwie gospodarczym między UE a Japonią, uwzględniając dyrektywę 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) ( 1 ), uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) ( 2 ), uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 października 2015 r. zatytułowany Handel z korzyścią dla wszystkich: W kierunku bardziej odpowiedzialnej polityki handlowej i inwestycyjnej (COM(2015)0497), uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 kwietnia 2016 r. zatytułowany Cyfryzacja europejskiego przemysłu (COM(2016)0180), uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 kwietnia 2016 r. zatytułowany Europejska inicjatywa dotycząca przetwarzania w chmurze budowanie w Europie konkurencyjnej gospodarki opartej na danych i wiedzy (COM(2016)0178), ( 1 ) Dz.U. L 178 z , s. 1. ( 2 ) Dz.U. L 119 z , s. 1.

29 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/23 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 23 czerwca 2017 r. w sprawie barier w handlu i inwestycjach (COM(2017)0338), uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 stycznia 2017 r. zatytułowany Budowa europejskiej gospodarki opartej na danych (COM(2017)0009), uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie poszanowania życia prywatnego oraz ochrony danych osobowych w łączności elektronicznej i uchylającego dyrektywę 2002/58/WE (rozporządzenie w sprawie prywatności i łączności elektronicznej) (COM(2017)0010), uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 września 2017 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ram swobodnego przepływu danych nieosobowych w Unii Europejskiej (COM(2017)0495), uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 2 maja 2017 r. zatytułowany Digital4Development: mainstreaming digital technologies and services into EU Development Policy (Cyfryzacja na rzecz rozwoju: włączenie technologii i usług cyfrowych do głównego nurtu polityki rozwoju UE (SWD(2017)0157), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie nowej, perspektywicznej i innowacyjnej przyszłej strategii w dziedzinie handlu i inwestycji ( 1 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lutego 2016 r. zawierającą zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Komisji Europejskiej w sprawie negocjacji porozumienia w sprawie handlu usługami (TiSA) ( 2 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 lipca 2015 r. zawierającą zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Komisji Europejskiej dotyczące negocjacji w sprawie transatlantyckiego partnerstwa handlowo-inwestycyjnego (TTIP) ( 3 ), uwzględniając Szczyt Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zrównoważonego Rozwoju oraz dokument końcowy przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 25 września 2015 r., zatytułowany Przekształcamy nasz świat: Agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030, a także 17 celów zrównoważonego rozwoju, uwzględniając zbliżającą się 11. konferencję ministerialną WTO, która ma się odbyć w Buenos Aires (Argentyna) w dniach grudnia 2017 r. i podczas której omawiany będzie prawdopodobnie handel elektroniczny, uwzględniając inicjatywy działającego w ramach ONZ Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego wspierające kraje rozwijające się (ITU-D), uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, uwzględniając art. 8 ust. 1 Karty praw podstawowych UE oraz art. 16 ust. 1 TFUE, uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, uwzględniając sprawozdania specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. promocji i ochrony prawa do wolności opinii i wypowiedzi dotyczące wolności słowa i sektora prywatnego w erze cyfrowej (A/HRC/32/38) oraz roli dostawców dostępu do internetu (A/HRC/35/22), uwzględniając Wytyczne UE w sprawie praw człowieka dotyczące wolności wypowiedzi w internecie i poza nim, przyjęte przez Radę (do Spraw Zagranicznych) w dniu 12 maja 2014 r., ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0299. ( 2 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0041. ( 3 ) Dz.U. C 265 z , s. 35.

30 C 369/24 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. uwzględniając Konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (Seria Traktatów Rady Europy nr 108) oraz protokół dodatkowy do tej konwencji, uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 maja 2016 r. w sprawie transatlantyckich przepływów danych ( 1 ), uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno- Społecznego i Komitetu Regionów z wdrażania strategii polityki handlowej Handel z korzyścią dla wszystkich Kształtowanie nowoczesnej polityki handlowej w celu wykorzystania możliwości płynących z globalizacji (COM(2017)0491), uwzględniając art. 52 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie przedstawione przez Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0384/2017), A. mając na uwadze, że rozwój technologiczny, dostęp do otwartego internetu oraz cyfryzacja gospodarki są siłą napędową wzrostu gospodarczego, ponieważ umożliwiają przedsiębiorstwom, w szczególności przedsiębiorstwom typu start-up, mikroprzedsiębiorstwom i MŚP, tworzenie nowych możliwości w zakresie opracowywania, zamawiania, wytwarzania, wprowadzania do obrotu i dostarczania produktów i usług, a także szybsze i tańsze niż kiedykolwiek docieranie do klientów na całym świecie; mając na uwadze, że powstające technologie, takie jak technologia zdecentralizowanej księgi rachunkowej, mogą przyczynić się do wzmocnienia handlu elektronicznego przez zwiększenie przejrzystości umów międzynarodowych i przyspieszenie transferu wartości; mając na uwadze, że handel dobrami materialnymi został zastąpiony przez coraz liczniejsze transgraniczne transfery treści cyfrowych, w przypadku których zaciera się czasem granica między towarami a usługami; B. mając na uwadze, że gromadzenie danych, agregowanie danych i zdolność do ich przekazywania za granicę może być główną siłą napędową innowacji, wydajności i konkurencyjności gospodarczej; C. mając na uwadze, że globalizacja i cyfryzacja naszej gospodarki oraz handlu międzynarodowego umożliwiły przedsiębiorstwom wzrost i zapewniły obywatelom możliwości gospodarcze; mając na uwadze, że cyfryzacja tradycyjnego przemysłu ma wpływ na łańcuchy dostaw, produkcję i modele usług, co może prowadzić do tworzenia miejsc pracy w nowych sektorach przemysłu, lecz może także prowadzić do zakłóceń na obecnym rynku pracy i do niepewnych warunków pracy, ponieważ coraz więcej zadań tradycyjnie wykonywanych przez ludzi jest zautomatyzowanych lub zlecanych na zewnątrz bądź jedno i drugie; w związku z tym podkreśla, że należy wprowadzić niezbędne wspierające środki społeczne z korzyścią dla całego społeczeństwa, takie jak solidna polityka w zakresie kształcenia i szkoleń, aktywna polityka rynku pracy oraz środki na rzecz zlikwidowania przepaści cyfrowej; D. mając na uwadze, że gospodarka cyfrowa wymaga opartych na zasadach ram, w tym nowoczesnych zasad handlu będących w stanie zrównoważyć szybki rozwój rynku z prawami konsumentów, zapewniając swobodę kształtowania polityki i możliwość wprowadzania nowych inicjatyw regulacyjnych, których potrzebują rządy, by bronić ochrony praw człowieka i wzmacniać ją; E. mając na uwadze, że dostęp do wolnego, otwartego i bezpiecznego internetu jest niezbędny dla handlu i rozwoju opartych na zasadach w gospodarce cyfrowej; mając na uwadze, że zasada neutralności sieci powinna stanowić kluczowy element unijnej strategii w zakresie handlu elektronicznego, tak aby umożliwić uczciwą konkurencję i innowacje w gospodarce cyfrowej, a jednocześnie zagwarantować wolność słowa online; F. mając na uwadze, że inwestycje w infrastrukturę oraz dostęp do umiejętności pozostają kluczowymi wyzwaniami dla łączności, a tym samym dla handlu elektronicznego; ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0233.

31 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/25 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. G. mając na uwadze, że w celach zrównoważonego rozwoju ONZ podkreślono, iż zapewnienie mieszkańcom krajów najsłabiej rozwiniętych przystępnego cenowo i powszechnego dostępu do internetu do 2020 r. będzie miało zasadnicze znaczenie dla wspierania rozwoju, ponieważ rozwój gospodarki cyfrowej może pobudzać zatrudnienie i wzrost, a handel elektroniczny stanowi okazję do zwiększenia liczby drobnych eksporterów, wielkości eksportu i jego dywersyfikacji; H. mając na uwadze, że kobiety jako przedsiębiorcy i pracownicy mogą korzystać z lepszego dostępu do globalnych rynków, a jako konsumenci z niższych cen, choć wciąż wiele wyzwań i nierówności uniemożliwia kobietom uczestnictwo w globalnej gospodarce, ponieważ wiele kobiet w krajach o niskim i średnim dochodzie wciąż nie ma dostępu do internetu; I. mając na uwadze, że handel elektroniczny kwitnie również w krajach rozwijających się; J. mając na uwadze, że rządy na całym świecie decydują się na protekcjonizm cyfrowy, tworząc bariery utrudniające dostęp do rynku i bezpośrednie inwestycje, lub zapewniają nieuczciwą przewagę przedsiębiorstwom krajowym; mając na uwadze, że wiele kompleksowych środków podejmowanych w państwach trzecich z myślą o zapewnieniu krajowego (cyber)bezpieczeństwa ma coraz bardziej negatywny wpływ na handel produktami ICT; K. mając na uwadze, że zagraniczne przedsiębiorstwa korzystają obecnie z dużo większego dostępu do rynków europejskich niż europejskie przedsiębiorstwa do rynków w państwach trzecich; mając na uwadze, że coraz więcej naszych partnerów handlowych zamyka swoje rynki krajowe i stosuje cyfrowy protekcjonizm; mając na uwadze, że UE powinna oprzeć swoją strategię w zakresie handlu elektronicznego na zasadach wzajemności, uczciwej konkurencji, inteligentnej regulacji i przejrzystości z myślą o przywróceniu zaufania konsumentów i równych warunków działania dla przedsiębiorstw; L. mając na uwadze, że należy położyć kres blokowaniu geograficznemu, a w przyszłości nie powinny mieć miejsca żadne formy nieuzasadnionej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową klientów, ich miejsce zamieszkania lub miejsce prowadzenia działalności na rynku wewnętrznym; M. mając na uwadze, że we wszystkich negocjacjach handlowych należy promować elementy składowe chroniące otwarty internet na jednolitym rynku cyfrowym UE, w tym zasady takie jak uczciwa konkurencja, neutralność sieci i zabezpieczenia odpowiedzialności pośredników; mając na uwadze, że wymiar globalny handlu elektronicznego sprawia, że WTO jest naturalnym miejscem negocjacji wielostronnych ram opartych na zasadach; mając na uwadze, że 11. konferencja ministerialna WTO w grudniu 2017 r. stanowi odpowiednią platformę do rozpoczęcia tego procesu; N. mając na uwadze, że Unia Europejska zobowiązana jest przestrzegać postanowień Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym jej art. 8 dotyczącego prawa do ochrony danych osobowych, art. 16 TFUE dotyczącego tego samego prawa podstawowego i art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE); mając na uwadze, że prawo do prywatności jest uniwersalnym prawem człowieka; mając na uwadze, że wysokie normy ochrony danych przyczyniają się do budowania zaufania do gospodarki cyfrowej wśród obywateli europejskich i w związku z tym sprzyjają rozwojowi handlu elektronicznego; mając na uwadze, że propagowanie wysokich norm ochrony danych, w szczególności w odniesieniu do danych wrażliwych, i ułatwianie handlu międzynarodowego muszą iść ze sobą w parze w dobie cyfrowej, aby wspierać wolność wypowiedzi i informacji, handel elektroniczny i szyfrowanie oraz aby przeciwdziałać protekcjonizmowi cyfrowemu, masowej inwigilacji, cyberszpiegostwu i cenzurze w internecie; O. mając na uwadze, że handel elektroniczny musi chronić zagrożone gatunki dzikiej flory i fauny, a także mając na uwadze, że internetowe platformy handlowe muszą zakazywać sprzedaży gatunków dzikiej flory i fauny oraz produktów z dzikiej flory i fauny; P. mając na uwadze, że firmy prywatne ustanawiają coraz więcej norm i standardów w gospodarce cyfrowej, co będzie miało bezpośredni wpływ na obywateli i konsumentów, jak również na handel krajowy i międzynarodowy, a jednocześnie przyspieszy opracowywanie rozwiązań technologicznych w celu ochrony przedsiębiorstw i konsumentów;

32 C 369/26 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. Q. mając na uwadze, że zalecenia OECD przeciw erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków oraz plany UE w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych zwróciły uwagę na konieczność uwzględnienia szeregu wyzwań podatkowych, w tym wyzwań związanych z gospodarką cyfrową; mając na uwadze, że podatki powinny być płacone w miejscu wytworzenia dochodów; mając na uwadze, że bardziej przejrzysty, skuteczny i sprawiedliwy system obliczania podstawy opodatkowania przedsiębiorstw transgranicznych powinien zapobiegać przenoszeniu zysków i unikaniu opodatkowania; mając na uwadze, że spójne podejście UE do opodatkowania w gospodarce cyfrowej jest konieczne do zapewnienia sprawiedliwego i skutecznego opodatkowania wszystkich przedsiębiorstw i do stworzenia równych warunków działania; przypomina, że umowy handlowe powinny zawierać klauzulę dotyczącą dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych, która potwierdza zobowiązanie stron do wdrożenia uzgodnionych norm międzynarodowych w zakresie zwalczania uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania; R. mając na uwadze, że według danych OECD nawet 5 % towarów importowanych do UE jest podrabianych, co prowadzi do znacznych strat pod względem miejsc pracy i dochodów podatkowych; S. mając na uwadze, że newralgiczne sektory, takie jak usługi audiowizualne, oraz prawa podstawowe, takie jak ochrona danych osobowych, nie powinny być przedmiotem negocjacji handlowych; T. mając na uwadze, że handel elektroniczny musi również mieć na celu promowanie rozwoju MŚP i przedsiębiorstw typu start-up, a nie tylko przedsiębiorstw wielonarodowych; U. mając na uwadze, że Meksyk spełnia warunki przystąpienia do konwencji Rady Europy nr 108 o ochronie danych; V. mając na uwadze, że ochrona danych osobowych jest kwestią niepodlegającą negocjacjom w umowach handlowych i że była zawsze wyłączana z unijnych mandatów negocjacyjnych dotyczących kwestii handlowych; W. mając na uwadze, że umowy handlowe mogą przyczyniać się do udoskonalania praw cyfrowych; mając na uwadze, że włączenie do umów handlowych przepisów dotyczących neutralności sieci, zakazu nieuzasadnionych wymogów dotyczących lokalizacji danych, bezpieczeństwa danych, bezpieczeństwa przetwarzania i przechowywania danych, szyfrowania i odpowiedzialności pośredników może wzmocnić w szczególności ochronę wolności słowa; 1. podkreśla, że UE, jako wspólnota wartości i największy na świecie eksporter usług, powinna określić normy w międzynarodowych zasadach i umowach dotyczących elektronicznych przepływów handlowych w oparciu o trzy elementy: (1) zapewnienie dostępu do rynku towarów i usług cyfrowych w państwach trzecich, (2) dopilnowanie, by zasady rządzące handlem przynosiły wymierne korzyści konsumentom oraz (3) zapewnienie i promowanie poszanowania praw podstawowych; 2. podkreśla, że wprawdzie strategia jednolitego rynku cyfrowego jest odpowiedzią na wiele problemów, które dotyczą handlu elektronicznego, lecz mimo to przedsiębiorstwa UE nadal napotykają znaczące przeszkody o charakterze globalnym, takie jak nieprzejrzyste przepisy, ingerencja państwa czy nieuzasadniona lokalizacja i nieuzasadnione przechowywanie danych; podkreśla, że niektóre z kluczowych działań w ramach strategii jednolitego rynku cyfrowego, takie jak inicjatywa UE dotycząca przetwarzania w chmurze czy reforma prawa autorskiego, mają wymiar międzynarodowy, który można uwzględnić w europejskiej strategii w zakresie handlu elektronicznego; 3. podkreśla, że należy zlikwidować przepaść cyfrową, aby zminimalizować potencjalne negatywne skutki społeczne i dotyczące rozwoju; podkreśla w związku z tym, jak ważne jest wspieranie zainteresowania kobiet naukami przyrodniczymi, technologią, inżynierią i matematyką (STEM), usunięcie przeszkód w uczeniu się przez całe życie oraz zniwelowanie różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn pod względem dostępu do nowych technologii i korzystania z nich; wzywa Komisję do dokładniejszego zbadania, w jaki sposób obecna polityka handlowa wiąże się z kwestią równości płci oraz w jaki sposób handel może przyczynić się do wzmocnienia pozycji gospodarczej kobiet;

33 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/27 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 4. zauważa, że efekt sieciowy gospodarki cyfrowej umożliwia jednemu przedsiębiorstwu lub niewielkiej liczbie przedsiębiorstw posiadanie znacznego udziału w rynku, co mogłoby doprowadzić do nadmiernej koncentracji na rynku; podkreśla, że ważne jest, aby w umowach handlowych promować uczciwą i efektywną konkurencję, w szczególności między dostawcami usług cyfrowych, takimi jak platformy internetowe, i użytkownikami, takimi jak mikroprzedsiębiorstwa, MŚP i przedsiębiorstwa typu start-up, a także aby wspierać wybór konsumencki, ograniczać koszty transakcji, zapewniać niedyskryminacyjne traktowanie wszystkich uczestników rynku oraz zapobiegać tworzeniu się pozycji dominujących, które powodują zakłócenia na rynkach; podkreśla w tym kontekście, jak ważne jest włączenie neutralności sieci jako kluczowej części strategii w zakresie handlu elektronicznego; uważa, że strategię w zakresie handlu elektronicznego trzeba uzupełnić wzmocnionymi i skutecznymi ramami międzynarodowymi regulującymi politykę konkurencji, w tym przez zacieśnienie współpracy między organami ds. konkurencji oraz przez solidne rozdziały dotyczące konkurencji w umowach handlowych; wzywa Komisję do dopilnowania, by przedsiębiorstwa i spółki przestrzegały przepisów dotyczących konkurencji oraz aby nie dochodziło do dyskryminowania konkurencji ze szkodą dla interesów konsumentów; 5. podkreśla, że dostęp do bezpiecznej szerokopasmowej łączności internetowej i elektronicznych metod płatności, skuteczna ochrona konsumentów, w szczególności mechanizmy dochodzenia roszczeń w przypadku transgranicznej sprzedaży internetowej, a także przewidywalne procedury celne to istotne elementy wspierające handel elektroniczny, zrównoważony rozwój i wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu; 6. uważa, że umowy handlowe powinny umożliwiać ściślejszą współpracę między agencjami zajmującymi się ochroną konsumentów, oraz z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy sprzyjające środkom podwyższającym zaufanie konsumentów do negocjacji handlowych, takie jak zasady odnoszące się do podpisu elektronicznego i umów elektronicznych oraz do niepożądanych powiadomień; podkreśla, że prawa konsumentów muszą być chronione i w żadnym razie nie mogą być osłabiane; 7. podkreśla, że MŚP w państwach rozwijających się stanowią większość przedsiębiorstw i zatrudniają większość pracowników sektora wytwórczego i usługowego; przypomina, że ułatwianie transgranicznego handlu elektronicznego może mieć bezpośredni wpływ na poprawę warunków życia, sprzyjanie podwyższaniu się poziomu życia i pobudzanie rozwoju gospodarczego; 8. przypomina, że żadne elementy umów handlowych nie powinny uniemożliwiać UE i jej państwom członkowskim utrzymywania, doskonalenia i stosowania własnych przepisów o ochronie danych; przypomina, że dane osobowe mogą być przekazywane do krajów trzecich, bez stosowania zasad ogólnych w umowach handlowych, jeżeli spełnione są obecne i przyszłe wymogi zapisane w rozdziale IV dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych ( 1 ) i w rozdziale V rozporządzenia (UE) 2016/679; uznaje, że decyzje stwierdzające odpowiedni stopień ochrony, w tym częściowe i dotyczące poszczególnych sektorów, są podstawowym mechanizmem zabezpieczania przekazywania danych osobowych z UE do państwa trzeciego; zauważa, że UE przyjęła decyzje stwierdzające odpowiedni stopień ochrony tylko w odniesieniu do czterech z jej 20 największych partnerów handlowych; przypomina o znaczeniu zagwarantowania, zwłaszcza za pośrednictwem dialogów dotyczących odpowiedniego stopnia ochrony, przekazywania danych z państw trzecich do UE; 9. wzywa Komisję do uznania za priorytet oraz do przyspieszenia przyjmowania decyzji stwierdzających odpowiedni stopień ochrony, pod warunkiem że państwa trzecie zapewnią, na mocy prawa krajowego lub zobowiązań międzynarodowych, poziom ochrony zasadniczo równoważny poziomowi gwarantowanemu w UE; zwraca się do Komisji o przyjęcie i podanie do publicznej wiadomości zaktualizowanych i szczegółowych wiążących procedur podejmowania tych decyzji wraz z konkretnymi terminami, przy czym należy w pełni respektować uprawnienia krajowych organów nadzorczych i opinię Parlamentu Europejskiego; 10. przypomina, że dla każdego rodzaju przedsiębiorstwa dostarczającego towary i usługi na rynku międzynarodowym coraz ważniejsza jest zdolność do transgranicznego uzyskiwania, gromadzenia, przetwarzania i przekazywania danych; zauważa, że kwestia ta ma znaczenie zarówno dla danych osobowych, jak i nieosobowych oraz obejmuje komunikację między maszynami; 11. wzywa Komisję do jak najszybszego opracowania przepisów dotyczących transgranicznego przekazywania danych, które będą w pełni zgodne z obecnymi i przyszłymi unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych i prywatności; apeluje ponadto do Komisji o włączanie do unijnych umów handlowych przepisu horyzontalnego gwarantującego utrzymanie w pełni prawa strony do ochrony danych osobowych i prywatności, pod warunkiem że prawo takie nie będzie bezpodstawnie stosowane do obchodzenia przepisów dotyczących transgranicznego przekazywania danych z powodów ( 1 ) Dz.U. L 281 z , s. 31.

34 C 369/28 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. innych niż ochrona danych osobowych; uważa, że te zasady i przepisy powinny stanowić element wszystkich nowych i niedawno rozpoczętych negocjacji handlowych z państwami trzecimi; podkreśla, że wszelkie zasady w tym zakresie powinny zostać wyłączone z zakresu stosowania jakichkolwiek przyszłych rozdziałów dotyczący ochrony inwestycji; 12. wzywa Komisję do rygorystycznego zakazania nieuzasadnionych wymogów dotyczących lokalizacji danych w umowach o wolnym handlu; uważa, że zniesienie takich wymogów powinno być najważniejszym priorytetem, i podkreśla przy tym, że należy przestrzegać właściwych przepisów dotyczących ochrony danych; ubolewa nad próbami wykorzystania takich wymogów jako formy barier pozataryfowych i protekcjonizmu cyfrowego; uważa, że taki protekcjonizm poważnie ogranicza możliwości przedsiębiorstw europejskich na rynkach państw trzecich i ogranicza korzyści związane z wydajnością, jakie przynosi handel elektroniczny; 13. wzywa Komisję do jak najszybszego przedstawienia stanowiska w sprawie transgranicznego przekazywania danych, nieuzasadnionych wymogów dotyczących lokalizacji i zabezpieczeń w zakresie ochrony danych w negocjacjach handlowych, zgodnie ze stanowiskiem Parlamentu, tak by uwzględnić to stanowisko we wszystkich nowych i niedawno rozpoczętych negocjacjach i uniknąć odsuwania UE na bok podczas międzynarodowych negocjacji handlowych; 14. wzywa Komisję do zwalczania środków wprowadzanych przez państwa trzecie, takich jak strategie zachęcające do kupowania produktów lokalnych, wymogi dotyczące treści o charakterze lokalnym lub przymusowy transfer technologii, jeżeli nie mają uzasadnienia w oenzetowskich programach na rzecz zmniejszania przepaści cyfrowej ani w wyjątkach związanych z TRIPS, aby zapewnić przedsiębiorstwom europejskim możliwość funkcjonowania w sprawiedliwych i przewidywalnych warunkach; 15. podkreśla, że UE powinna kontynuować starania na szczeblu dwustronnym, kilkustronowym i wielostronnym w celu dopilnowania, by państwa trzecie zapewniały poziom otwartości na inwestycje zagraniczne odpowiadający poziomowi UE oraz oferowały równe warunki działania podmiotom gospodarczym z UE; z zadowoleniem przyjmuje wniosek UE dotyczący rozporządzenia ustanawiającego ramy kontroli bezpośrednich inwestycji zagranicznych w Unii oraz popiera jego cele dotyczące lepszej ochrony infrastruktury krytycznej i technologii krytycznych; 16. podkreśla, że strategia w zakresie handlu elektronicznego musi być w pełni zgodna z zasadą neutralności sieci i zapewnić równe traktowanie ruchu internetowego, bez dyskryminacji, ograniczeń ani ingerencji, niezależnie od nadawcy, odbiorcy, rodzaju, treści, urządzenia, usługi lub aplikacji; ponadto przypomina, że środki zarządzania ruchem powinny być dopuszczalne tylko w wyjątkowych przypadkach, gdy są bezwzględnie konieczne i tylko dopóki są konieczne, aby spełnić wymagania prawne, chronić integralność i bezpieczeństwo sieci lub zapobiegać grożącym przeciążeniom sieci; 17. podkreśla, że budowa infrastruktury odpowiedniej pod względem zasięgu, jakości i bezpieczeństwa oraz umożliwiającej neutralność sieci, a także dostęp do niej, zwłaszcza na obszarach wiejskich, górskich i odległych, ma decydujące znaczenie z punktu widzenia cyfryzacji europejskiego przemysłu i upowszechniania e-rządzenia; 18. wyraża głębokie ubolewanie z powodu stosowanych przez państwa trzecie praktyk polegających na uzależnianiu dostępu do rynku od ujawniania i przekazywania organom państwa kodów źródłowych oprogramowania, które przedsiębiorstwa zamierzają sprzedawać; uważa, że takie środki stanowiące ogólny wymóg umożliwiający dostęp do rynku są nieproporcjonalne; wzywa Komisję, by zakazała rządom będącym sygnatariuszami umów o wolnym handlu angażowania się w tego rodzaju działalność; podkreśla, że powyższe nie powinno uniemożliwiać władzom państwowym promowania przejrzystości oprogramowania, zachęcania do publicznego ujawniania kodów źródłowych za pomocą wolnego i otwartego oprogramowania, jak również wymiany danych za pośrednictwem otwartych licencji na dane; 19. przypomina, że w niektórych przypadkach wymogi dotyczące obecności lokalnej są niezbędne do zapewnienia skutecznego nadzoru ostrożnościowego lub nadzoru regulacyjnego i egzekwowania przepisów; w związku z tym ponawia apel do Komisji, by podjęła ograniczone zobowiązania w ramach sposobu 1, aby uniknąć arbitrażu regulacyjnego; 20. uważa, że należy jeszcze bardziej ułatwić handel elektroniczny w polityce dotyczącej zamówień publicznych, w tym poprzez wykorzystywanie możliwości świadczenia usług na odległość oraz umożliwianie przedsiębiorstwom europejskim, zwłaszcza MŚP, uzyskania dostępu do zamówień publicznych i prywatnych;

35 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/29 Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 21. zauważa, że zasady dotyczące handlu elektronicznego nie powinny wykluczać wymogów dotyczących prorozwojowego transferu technologii; 22. wzywa Komisję, aby zakazała władzom państw trzecich wymagania ujawniania lub przekazywania szczegółowych informacji dotyczących technologii (szyfrujących) wykorzystywanych w produktach jako warunku produkcji, sprzedaży lub dystrybucji tych produktów; 23. zauważa, że ochrona praw własności intelektualnej i inwestycji w badania i rozwój stanowi podstawę unijnej gospodarki opartej na wiedzy oraz że współpraca międzynarodowa ma kluczowe znaczenie w zwalczaniu handlu towarami podrobionymi w całym łańcuchu wartości; zachęca zatem Komisję, aby dążyła do wdrożenia na całym świecie międzynarodowych norm, takich jak porozumienie WTO TRIPS oraz traktaty WIPO dotyczące internetu; przypomina, że w całej UE konieczna jest ochrona prawna nowych dzieł w internecie i poza nim, ponieważ pobudzi to inwestycje i będzie sprzyjało dalszym innowacjom; podkreśla jednak, że umowy handlowe nie są odpowiednim narzędziem do rozszerzania poziomu ochrony posiadaczy praw własności intelektualnej przez zapewnienie szerszych uprawnień w zakresie egzekwowania praw autorskich; podkreśla, że dostęp do leków w państwach trzecich nie powinien być kwestionowany w oparciu o ochronę własności intelektualnej; podkreśla, że handel towarami podrobionymi wymaga zdecydowanie innego podejścia do naruszeń praw własności intelektualnej w gospodarce cyfrowej; 24. wzywa Komisję, aby uważnie śledziła program gtld ICANN, który rozszerza nazwy domen do tysięcy nazw generycznych, a także by zagwarantowała, zgodnie z jej zobowiązaniem na rzecz wolnego i otwartego internetu, ochronę posiadaczy praw, szczególnie praw związanych z oznaczeniami geograficznymi; 25. wzywa Komisję, by wykorzystywała umowy handlowe do uniemożliwienia stronom nakładania limitów udziału kapitału zagranicznego, by ustaliła sprzyjające konkurencji zasady dostępu hurtowego dla sieci operatorów zasiedziałych, by zapewniła przejrzyste i niedyskryminujące zasady oraz opłaty licencyjne, a także by zabezpieczyła rzeczywisty dostęp unijnych dostawców usług telekomunikacyjnych do infrastruktury lokalnej na rynkach eksportowych; przypomina, że oparta na zasadach konkurencja w sektorze telekomunikacji prowadzi do wyższej jakości usług i niższych cen; 26. wzywa Komisję do kontynuowania wysiłków na rzecz opracowania zbioru wiążących zasad wielostronnych dotyczących handlu elektronicznego w ramach WTO oraz do dalszego koncentrowania się na konkretnych i realistycznych wynikach; 27. zwraca się do Komisji o pilne wznowienie negocjacji w sprawie TiSA, zgodnie z zaleceniami przyjętymi przez Parlament; podziela pogląd, że UE powinna skorzystać z okazji i przejąć inicjatywę w określaniu najnowocześniejszych światowych norm cyfrowych; 28. przypomina, że od 1998 r. członkowie WTO stosują moratorium dotyczące stawek opłat za transmisje elektroniczne; podkreśla, że takie stawki pociągnęłyby za sobą niepotrzebne dodatkowe koszty dla przedsiębiorstw i konsumentów; wzywa Komisję do przekształcenia moratorium w trwałe porozumienie w sprawie zakazu stosowania stawek opłat za transmisje elektroniczne po przeprowadzeniu wnikliwej analizy konsekwencji w obszarze drukowania 3D; 29. odnotowuje wysiłki podejmowane przez WTO w celu opracowania programu prac w zakresie handlu elektronicznego; apeluje do Komisji, aby dążyła do dalszego rozszerzenia Umowy WTO o technologii informacyjnej na większą liczbę produktów i członków WTO, a także zwraca uwagę na konferencję ministerialną WTO w Buenos Aires zaplanowaną na grudzień 2017 r.; apeluje do Komisji o jak najszybsze przeprowadzenie konsultacji z europejskimi przedsiębiorstwami i państwami członkowskimi na temat stanowiska Komisji w sprawie handlu elektronicznego i innych kwestii w zakresie handlu elektronicznego, które mają zostać uzgodnione na konferencji, tak aby zapewnić jednolite europejskie stanowisko; 30. wzywa Komisję do wykorzystywania umów handlowych do propagowania interoperacyjności norm ICT z korzyścią zarówno dla konsumentów, jak i producentów, zwłaszcza w kontekście bezpiecznego internetu rzeczy, sieci 5G i cyberbezpieczeństwa, a jednocześnie do niepomijania legalnych forów zarządzania wielostronnego, które również przyczyniły się do otwarcia internetu;

36 C 369/30 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 31. popiera komunikat Komisji z dnia 19 kwietnia 2016 r. pt. Priorytety w normalizacji ICT na jednolitym rynku cyfrowym (COM(2016)0176); podkreśla, że choć normalizacja ICT musi przebiegać głównie w oparciu o inicjatywy podejmowane przez samą branżę, na zasadzie dobrowolności i porozumienia, w oparciu o zasady takie jak przejrzystość, otwartość, bezstronność, konsensus, skuteczność, zasadność i spójność, wyraźniej określone priorytety w zakresie normalizacji ICT, mające poparcie polityczne wysokiego szczebla, będą mieć korzystny wpływ na konkurencyjność; zauważa, że w ramach tego procesu należy korzystać z instrumentów europejskiego systemu normalizacji i zaangażować wiele zainteresowanych stron, zarówno z UE, jak i na szczeblu międzynarodowym, aby usprawnić procedury ustalania norm, zgodnie ze wspólną inicjatywą dotyczącą normalizacji; apeluje do Komisji o dążenie do ustanowienia pod przewodnictwem UE globalnych norm branżowych w odniesieniu do kluczowych technologii 5G i architektury sieci, zwłaszcza poprzez wykorzystanie w tym celu na szczeblu najważniejszych unijnych i międzynarodowych organów normalizacyjnych rezultatów osiągniętych w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego na rzecz 5G; 32. podkreśla znaczenie międzynarodowych norm dotyczących sprzętu i usług cyfrowych, w szczególności w dziedzinie cyberbezpieczeństwa; wzywa Komisję do podjęcia działań z myślą o wprowadzeniu podstawowych środków cyberbezpieczeństwa w produktach związanych z internetem rzeczy oraz usługach opartych na chmurach obliczeniowych; 33. uważa, że należy zwrócić szczególną uwagę na rosnącą liczbę konsumentów i osób dokonujących sprzedaży i zakupu towarów w internecie i uwikłanych w uciążliwe procedury celne dotyczące towarów zakupionych w internecie; przypomina o potrzebie wprowadzenia uproszczonego, bezpodatkowego i bezcłowego traktowania artykułów sprzedanych przez internet i zwróconych w stanie niezmienionym; przypomina, że umowa o ułatwieniach w handlu WTO ma na celu przyspieszenie procedur celnych oraz poprawę ich rozliczalności i przejrzystości; podkreśla potrzebę digitalizacji informacji celnych i zarządzania cłami za pośrednictwem internetowej rejestracji i przetwarzania informacji, co powinno ułatwić odprawy na granicach, współpracę w zakresie wykrywania nadużyć i prowadzenie działań antykorupcyjnych oraz zwiększyć przejrzystość cen związanych z cłami; uważa, że szersze stosowanie narzędzi takich jak internetowe rozstrzyganie sporów byłoby korzystne dla konsumentów; 34. zwraca się do Komisji, by zachęcała sygnatariuszy umów handlowych do uwzględniania w rozdziałach umów o wolnym handlu poświęconych telekomunikacji przepisów zapewniających przejrzyste, sprawiedliwe, rozsądne i zorientowane na konsumentów opłaty za międzynarodowy roaming i opłaty pobierane za międzynarodowe rozmowy i wiadomości; wzywa Komisję do wspierania strategii politycznych propagujących odzwierciedlające koszty ceny detaliczne za usługi roamingu z myślą o redukcji cen, propagowaniu przejrzystości i unikaniu nieuczciwych bądź w jakikolwiek sposób niekorzystnych dla konsumentów praktyk handlowych; 35. uznaje, że zasady dyrektywy o handlu elektronicznym (2000/31/WE) przyczyniły się do rozwoju gospodarki cyfrowej poprzez stworzenie warunków sprzyjających innowacjom i zagwarantowanie wolności słowa oraz wolności prowadzenia działalności gospodarczej; przypomina, że Komisja jest zobowiązana do poszanowania dorobku prawnego UE w negocjacjach handlowych; 36. wzywa Komisję, by nadal upowszechniała technologie i usługi cyfrowe w unijnej polityce rozwoju, zgodnie między innymi z inicjatywą Digital4Development; wzywa Komisję do wykorzystywania umów handlowych do poprawy i wspierania praw cyfrowych; zauważa, że jedynie 53,6 % wszystkich gospodarstw domowych na całym świecie ma dostęp do internetu; ubolewa nad faktem, że nadal istnieje znaczna przepaść cyfrowa; wzywa Komisję do zwiększenia inwestycji w infrastrukturę cyfrową w krajach globalnego Południa w celu zniwelowania przepaści cyfrowej, między innymi przez zachęcanie do partnerstw publiczno-prywatnych, lecz przy jednoczesnym poszanowaniu zasad skuteczności rozwoju; przypomina w tym kontekście wkład ITU-D ONZ w tworzenie, rozwój i poprawę urządzeń i sieci telekomunikacyjnych i ICT; wzywa Komisję do dopilnowania, by inwestowanie w infrastrukturę szerokopasmową w krajach rozwijających się przyczyniało się w szerokim zakresie do poszanowania, wolnego, otwartego i bezpiecznego internetu oraz by było uzależnione od tego poszanowania, a także wzywa Komisję do opracowania odpowiednich rozwiązań w celu promowania mobilnego dostępu do internetu; podkreśla, że takie inwestycje są szczególnie ważne dla lokalnych mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw, zwłaszcza w krajach rozwijających się, gdyż dzięki nim mogą one kontaktować się drogą elektroniczną z przedsiębiorstwami wielonarodowymi i mieć dostęp do globalnych łańcuchów wartości; przypomina, że ułatwianie transgranicznego handlu elektronicznego może mieć bezpośredni wpływ na poprawę warunków życia, sprzyjanie podwyższaniu się poziomu życia i pobudzanie rozwoju gospodarczego; przypomina o wkładzie, jaki te dążenia mogą mieć w dziedzinie równouprawnienia płci, ponieważ wiele z tych przedsiębiorstw należy do kobiet lub jest przez nie prowadzonych; przypomina, że handel elektroniczny mógłby również być zasobem dla administracji publicznej i w ten sposób wspierać rozwój administracji elektronicznej;

37 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/ podkreśla, że konieczne jest, by wszelkie strategie w zakresie handlu elektronicznego były w pełni zgodne z zasadą spójności polityki na rzecz rozwoju, a w szczególności powinny dążyć do promowania przedsiębiorstw typu start-up, mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw i umożliwiania im angażowania się w transgraniczny handel elektroniczny, a zarazem przypomina o wkładzie, jaki może to mieć w dziedzinie równouprawnienia płci; 38. uważa, że należy w większym stopniu uwzględnić kwestie cyfrowe w unijnej polityce pomocy na rzecz wymiany handlowej, aby ułatwić rozwój handlu elektronicznego przez większe wsparcie innowacji i infrastruktury oraz dostępu do finansowania, zwłaszcza za pośrednictwem inicjatyw w zakresie mikrofinansowania, a także dzięki pomocy w zwiększeniu widoczności online przedsiębiorstw zajmujących się handlem elektronicznym w krajach rozwijających się, ułatwianiu dostępu do platform oraz promowaniu dostępności rozwiązań z zakresu płatności elektronicznych oraz dostępu do opłacalnej logistyki i usług dostawczych; 39. podkreśla, że wszelkie strategie w zakresie handlu elektronicznego, wraz ze środkami wspierającymi, muszą być w pełni zgodne z agendą na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i przyczyniać się do jej realizacji; zauważa, że cel zrównoważonego rozwoju nr 4 dotyczący kształcenia wysokiej jakości, który zakłada zapewnienie nieodpłatnej, sprawiedliwej, dobrej jakości edukacji na poziomie podstawowym i ponadpodstawowym dla wszystkich dziewcząt i chłopców, cel zrównoważonego rozwoju nr 5 zakładający osiągnięcie równości płci i wzmocnienie pozycji wszystkich kobiet i dziewcząt, cel zrównoważonego rozwoju nr 8.10 dotyczący propagowania zrównoważonego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, w szczególności przez wzmocnienie potencjału krajowych instytucji finansowych i rozszerzenie dostępu do usług finansowych, a także cel zrównoważonego rozwoju nr 9.1 dotyczący tworzenia solidnej i odpornej infrastruktury z naciskiem na równy dostęp dla wszystkich oraz cel zrównoważonego rozwoju nr 9.3, który dotyczy zwiększenia dostępu małych przedsiębiorstw, zwłaszcza w krajach rozwijających się, do usług finansowych, w tym do przystępnych kredytów, oraz ich włączenia w łańcuchy wartości i rynki, są szczególnie istotne w tym kontekście; 40. zobowiązuje się do aktualizowania strategii w zakresie handlu elektronicznego co pięć lat; Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 41. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz ESDZ.

38 C 369/32 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0490 Stan zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (2017/2964(RSP)) (2018/C 369/04) Parlament Europejski, uwzględniając swoje rezolucje z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem w związku ze złożoną przez nie notyfikacją o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej ( 1 ) oraz z dnia 3 października 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem ( 2 ), uwzględniając wytyczne Rady Europejskiej (art. 50) z dnia 29 kwietnia 2017 r., wydane w następstwie notyfikacji złożonej przez Zjednoczone Królestwo na mocy art. 50 TUE oraz załącznik do decyzji Rady z dnia 22 maja 2017 r., w którym ustanowiono wytyczne negocjacyjne dotyczące umowy ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej określającej warunki jego wystąpienia z Unii Europejskiej, uwzględniając wspólne sprawozdanie negocjatorów z ramienia Unii Europejskiej i rządu Zjednoczonego Królestwa z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie postępów poczynionych na pierwszym etapie negocjacji na mocy art. 50 TUE dotyczących dobrze zorganizowanego wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej, uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu, A. mając na uwadze, że celem negocjacji między Unią Europejską (UE) a Zjednoczonym Królestwem prowadzonych na podstawie art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) jest zapewnienie dobrze zorganizowanego wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE, z uwzględnieniem ram przyszłych stosunków Zjednoczonego Królestwa z Unią, gdy nie będzie już ono należało do grona państw członkowskich; B. mając na uwadze, że aby doprowadzić do dobrze zorganizowanego wystąpienia, należy prowadzić negocjacje w ściśle ustalonym porządku, tak aby kwestie związane z nieuchronnie zbliżającym się wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii zostały rozpatrzone w pierwszej fazie negocjacji, zanim rozpocznie się ich drugi etap; C. mając na uwadze, że trzy najistotniejsze kwestie związane z brexitem dotyczą niewątpliwie praw obywateli UE przebywających w Zjednoczonym Królestwie i obywateli Zjednoczonego Królestwa przebywających w UE-27, granicy między Irlandią a Irlandią Północną, wyjątkowych i szczególnych okoliczności wyspy Irlandii, a także wypełnienia zobowiązań finansowych wobec UE przez Zjednoczone Królestwo; D. mając na uwadze, że należy poczynić wystarczające postępy w zakresie wszystkich trzech powyższych kwestii, aby mógł rozpocząć się drugi etap negocjacji; mając na uwadze, że cel ten należy osiągnąć tak szybko, jak to możliwe, aby zapewnić wystarczająco dużo czasu na realizację drugiego etapu negocjacji; E. mając na uwadze, że wspólne sprawozdanie negocjatorów z ramienia Unii Europejskiej i rządu Zjednoczonego Królestwa wskazuje, że osiągnięto wystarczające postępy; F. mając na uwadze, że w odniesieniu do praw obywateli Zjednoczone Królestwo zaakceptowało, że: wszyscy obywatele UE legalnie przebywający w Zjednoczonym Królestwie i obywatele Zjednoczonego Królestwa legalnie przebywający w danym państwie członkowskim UE-27, a także ich członkowie rodzin, w momencie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE będą korzystali z pełni praw ustanowionych na mocy prawa UE i w myśl wykładni Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) na podstawie środków ochronnych, które zostaną ustanowione w umowie o wystąpieniu, ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0102. ( 2 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0361.

39 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/33 Środa, 13 grudnia 2017 r. członkowie najbliższej rodziny obywateli i osoby pozostające w stałym związku z obywatelami, przebywający obecnie poza państwem przyjmującym, będą ponadto chronieni na mocy umowy o wystąpieniu oraz że ochroną taką zostaną także objęte dzieci urodzone w przyszłości i poza granicami państwa przyjmującego, prawa obywateli będą nadal gwarantowane przez całe ich życie w drodze proporcjonalnej procedury, która będzie obejmować odpowiednie zabezpieczenia, w myśl przepisów prawa UE; procedura ta i zabezpieczenia zostaną określone w umowie o wystąpieniu, procedury administracyjne będą przejrzyste, sprawne i uproszczone, formularze będą krótkie, proste i przyjazne dla użytkownika, a wnioski składane przez członków danej rodziny w tym samym czasie będą rozpatrywane wspólnie, wszelkie odnośne prawa oparte na prawie UE będą chronione i zostaną szczegółowo określone w umowie o wystąpieniu, wszystkie prawa w zakresie zabezpieczenia społecznego na mocy prawa UE zostaną zachowane, w tym prawa do przeniesienia wszystkich świadczeń podlegających przeniesieniu, przepisy dotyczące praw obywateli zawarte w umowie o wystąpieniu zostaną dołączone do określonego aktu prawnego Zjednoczonego Królestwa, tak aby prawa te miały bezpośredni skutek; G. mając na uwadze, że w odniesieniu do Irlandii/ Irlandii Północnej Zjednoczone Królestwo poczyniło niezbędne zobowiązania, aby zagwarantować, dokonując dostosowania regulacyjnego obejmującego, że nie dojdzie do usztywnienia granicy: w razie konieczności konkretne rozwiązania dla Irlandii Północnej, zobowiązanie do ochrony porozumienia z 1998 r. oraz wszystkich jego części, zapewnienie, aby nie doszło do osłabienia praw osób przebywających w Irlandii Północnej; H. mając na uwadze, że w odniesieniu do rozliczania finansowego Zjednoczone Królestwo wyjaśniło w odpowiedni sposób, jakie zobowiązania finansowe będzie honorowało jako występujące państwo członkowskie; I. mając na uwadze, że nie oznacza to, że wszystkie nierozstrzygnięte kwestie zostały rozwiązane, ani też nie wskazuje, jakie stanowisko zajmie Parlament, jeżeli chodzi o procedurę zgody w sprawie ostatecznej umowy o wystąpieniu; J. mając na uwadze, że drugi etap negocjacji powinien w oparciu o solidne i jednoznaczne zasady zostać poświęcony finalizacji uzgodnień dotyczących dobrze zorganizowanego wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii, w tym ewentualnych postanowień przejściowych niezbędnych do wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE; mając na uwadze, że w tym kontekście należy określić ogólne rozumienie ram przyszłych stosunków; K. mając na uwadze, że Zjednoczone Królestwo i UE pozostaną bliskimi sąsiadami i nadal będą je łączyły rozległe wspólne interesy, mimo że Zjednoczone Królestwo przestanie być państwem członkowskim; L. mając na uwadze, że te bliskie stosunki w formie układu o stowarzyszeniu między UE a Zjednoczonym Królestwem mogłyby zostać uznane za odpowiednie ramy, dzięki którym te wspólne interesy mogą być chronione i promowane, w tym za nowe stosunki handlowe; M. mając na uwadze, że zaletą układu o stowarzyszeniu jest elastyczność tego instrumentu, która umożliwia współpracę w wielu różnych obszarach polityki; N. mając na uwadze, że postanowienia przejściowe będą konieczne, aby w momencie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE nie ziścił się scenariusz upadku w przepaść, a także by negocjatorzy z ramienia UE i Zjednoczonego Królestwa mieli możliwość negocjowania umowy o przyszłych stosunkach; O. mając na uwadze, że niezależnie od wyniku negocjacji w sprawie przyszłych stosunków negocjacje te nie mogą wiązać się z żadnym kompromisem między bezpieczeństwem wewnętrznym i zewnętrznym z jednej strony, w tym współpracą w dziedzinie obrony, a przyszłymi stosunkami gospodarczymi z drugiej strony;

40 C 369/34 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. P. mając na uwadze, że komentarze podobne do tych, jakie poczynił David Davis, który stwierdził, że wynik pierwszej tury negocjacji jest zaledwie deklaracją intencji, mogą zagrozić dobrej wierze budowanej w trakcie negocjacji; 1. z zadowoleniem przyjmuje wspólne sprawozdanie w sprawie postępów przedstawione przez negocjatorów z ramienia UE i Zjednoczonego Królestwa, w którym stwierdzono, że osiągnięto wystarczające postępy w negocjacjach w sprawie umowy o wystąpieniu i wyrażono uznanie dla dotychczasowego sposobu prowadzenia negocjacji przez unijnego negocjatora; 2. jest zdania, że sprawozdanie pozwala na rozpoczęcie drugiego etapu negocjacji i zaleca, aby Rada Europejska podjęła stosowną decyzję, jednak uważa, że negocjacje powinny być prowadzone w dobrej wierze i wyraża opinię, że postępów w drugiej turze negocjacji będzie można dokonać tylko jeżeli rząd Zjednoczonego Królestwa również w pełni uszanuje zobowiązania podjęte we wspólnym sprawozdaniu i jeśli te zobowiązania zostaną w pełni odzwierciedlone w projekcie umowy o wystąpieniu; 3. podkreśla jednak, że nadal istnieją nierozwiązane kwestie w odniesieniu do zapewnienia dobrze zorganizowanego wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE, które muszą zostać rozstrzygnięte przed sfinalizowaniem umowy o wystąpieniu, oraz zauważa, że po jej zawarciu musi ona przyjąć postać jasnego i jednoznacznego tekstu prawnego; zwraca uwagę, że te nierozstrzygnięte kwestie dotyczą: przyznania praw obywateli przyszłym partnerom, zapewnienia, aby postępowanie administracyjne było proste, miało charakter deklaratoryjny i było bezpłatne, obarczając władze Zjednoczonego Królestwa ciężarem dowodu w przypadku zakwestionowania deklaracji, a także umożliwiając rodzinom wszczęcie postępowania za pomocą pojedynczego formularza, zapewnienia wiążącego charakteru orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w odniesieniu do wykładni przepisów dotyczących praw obywateli, a także określenia roli przyszłego niezależnego organu krajowego (Rzecznik Praw Obywatelskich) utworzonego w celu rozpatrywania skarg obywateli, zagwarantowania w przyszłości praw do swobodnego przemieszczania się w całej UE obywatelom Zjednoczonego Królestwa przebywającym obecnie w państwie członkowskim UE-27, zapewnienia, aby zobowiązania podjęte w odniesieniu do Irlandii Północnej / Irlandii były w pełni egzekwowalne; 4. w związku z tym zastrzega sobie wszelkie prawa co do ostatecznej wersji umowy o wycofaniu, na którą Parlament zgodnie z art. 50 ust. 2 TUE będzie musiał wyrazić zgodę, jeżeli umowa ta ma wejść w życie; Ramy przyszłych stosunków między UE a Zjednoczonym Królestwem 5. przypomina, że art. 50 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej przewiduje ramy przyszłych stosunków między UE a występującym państwem członkowskim, które powinny zostać uwzględnione przez Unię podczas negocjacji i zawarcia umowy o wystąpieniu; 6. proponuje, by w przypadku osiągnięcia porozumienia w sprawie ogólnego rozumienia ram przyszłych stosunków pomiędzy UE a Zjednoczonym Królestwem miało ono formę deklaracji politycznej dołączonej do umowy o wystąpieniu; 7. zwraca uwagę, że porozumienie określające nowe stosunki między UE a Zjednoczonym Królestwem, bazujące na powyższych ramach, może podlegać formalnym negocjacjom jedynie po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z UE i uzyskaniu przez nie statusu państwa trzeciego; 8. podkreśla, że zaakceptuje ramy przyszłych stosunków między UE a Zjednoczonym Królestwem stanowiące część umowy o wystąpieniu tylko, jeśli będą one w pełni zgodne z następującymi zasadami: państwo trzecie, które nie wypełnia takich samych obowiązków jak państwo członkowskie, nie może czerpać takich samych korzyści jak państwo członkowskie Unii Europejskiej lub państwo członkowskie EOG, ochrona integralności rynku wewnętrznego i czterech swobód, bez możliwości indywidualnego traktowania poszczególnych sektorów, autonomia podejmowania decyzji przez Unię, ochrona porządku prawnego Unii oraz roli Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej,

41 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/35 przestrzeganie przez Zjednoczone Królestwo standardów wynikających z zobowiązań międzynarodowych, w tym praw podstawowych, a także prawodawstwa i polityki Unii w dziedzinie środowiska, zmiany klimatu, ochrony konsumentów, walki z unikaniem opodatkowania i uchylaniem się od opodatkowania, uczciwej konkurencji, ochrony danych i prywatności, handlu oraz praw socjalnych i pracowniczych, w szczególności środków ochronnych przeciwko dumpingowi socjalnemu, z wyraźnym mechanizmem egzekwowania w celu zapewnienia zgodności, ochrona umów zawieranych przez UE z państwami trzecimi i organizacjami, w tym Porozumienia EOG, ochrona stabilności finansowej UE i zgodność z jej systemem regulacyjnym i systemem nadzoru, a także standardami w tym zakresie, oraz ich stosowanie, odpowiednia równowaga praw i obowiązków, w tym proporcjonalnie do wkładów finansowych; 9. apeluje, aby ramy przyszłych stosunków przewidywały jak najbliższe relacje między UE a Zjednoczonym Królestwem przy jednoczesnym zachowaniu spójności z powyższymi zasadami; 10. przypomina, że układ o stowarzyszeniu wynegocjowany i uzgodniony między UE a Zjednoczonym Królestwem po jego wystąpieniu z UE, na podstawie art. 217 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), mógłby stanowić odpowiednie ramy dla przyszłych stosunków; proponuje, aby tego typu umowa, w uzupełnieniu do jej ram zarządzania, które powinny uwzględniać solidny i niezależny mechanizm rozstrzygania sporów, obejmowała cztery następujące filary: stosunki handlowe i gospodarcze, współpraca tematyczna, bezpieczeństwo wewnętrzne, współpraca w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa; 11. przypomina, że wielu obywateli Zjednoczonego Królestwa wyraziło zdecydowany sprzeciw wobec utraty praw, z których obecnie korzystają na mocy art. 20 TFUE; proponuje, aby UE-27 zbadała, w jaki sposób złagodzić tę sytuację w ramach prawa pierwotnego Unii, przy zachowaniu pełnej zgodności z zasadami wzajemności, równości, symetrii i niedyskryminacji; Postanowienia przejściowe 12. przypomina, że postanowienia przejściowe zapewniające pewność i ciągłość prawa mogą zostać uzgodnione jedynie, jeśli przewidują odpowiednią równowagę praw i obowiązków, są ograniczone w czasie, nie przekraczają trzech lat, i obejmują przedłużenie dorobku prawnego UE, w tym prawa obywateli, wymagając w ten sposób, aby istniejące w UE instrumenty i struktury regulacyjne, budżetowe, nadzorcze, sądownicze i wykonawcze miały w dalszym ciągu zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa; zauważa, że Zjednoczone Królestwo przestanie być częścią instytucji i organów UE; 13. potwierdza, że wszelkie zmiany w dorobku prawnym UE, które zajdą w okresie przejściowym, muszą być automatycznie stosowane wobec Zjednoczonego Królestwa zgodnie z postanowieniami przejściowymi uzgodnionymi między UE a Zjednoczonym Królestwem; 14. nalega, aby wszelkie przyszłe umowy handlowe, które Zjednoczone Królestwo wynegocjuje z państwami trzecimi po jego wystąpieniu z UE, mogły wejść w życie dopiero na koniec okresu obowiązywania postanowień przejściowych; 15. zwraca uwagę, że uzgodniony przez UE i Zjednoczone Królestwo okres przejściowy stanowiący część umowy o wystąpieniu może rozpocząć się dopiero po zawarciu tej umowy; o o o Środa, 13 grudnia 2017 r. 16. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, parlamentom państw członkowskich oraz rządowi Zjednoczonego Królestwa.

42 C 369/36 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0492 Sprawozdanie roczne w sprawie realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania rocznego w sprawie realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (2017/2123(INI)) (2018/C 369/05) Parlament Europejski, uwzględniając traktat z Lizbony, uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 20 grudnia 2013 r., 26 czerwca 2015 r., 15 grudnia 2016 r. oraz 22 czerwca 2017 r., uwzględniając sprawozdanie roczne Rady dla Parlamentu Europejskiego na temat wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa ( 1 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2017 r. w sprawie wywozu broni wdrażanie wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB ( 2 ), uwzględniając konkluzje Rady w sprawie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) z dnia 25 listopada 2013 r., 18 listopada 2014 r., 18 maja 2015 r., 27 czerwca 2016 r., 14 listopada 2016 r. i 18 maja 2017 r. oraz konkluzje Rady z dnia 17 lipca 2017 r. w sprawie globalnej strategii UE, uwzględniając 19. francusko-niemieckie posiedzenie Rady Ministerialnej w Paryżu w dniu 13 lipca 2017 r., uwzględniając nieformalne posiedzenie ministrów obrony i nieformalne spotkanie ministrów spraw zagranicznych (Gymnich), które odbyło się w Tallinnie w dniach 6 9 września 2017 r., uwzględniając posiedzenie ministrów obrony UE w dniu 30 listopada 2011 r., uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2013 r. w sprawie struktur wojskowych UE stan obecny i przyszłe perspektywy ( 3 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2016 r. w sprawie Europejskiej Unii Obrony ( 4 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 listopada 2016 r. w sprawie wdrażania wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (na podstawie sprawozdania rocznego Rady dla Parlamentu Europejskiego na temat wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa) ( 5 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 marca 2017 r. w sprawie skutków konstytucyjnych, prawnych i instytucjonalnych wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony możliwości oferowane przez traktat z Lizbony ( 6 ), ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0493. ( 2 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0344. ( 3 ) Dz.U. C 93 z , s ( 4 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0435. ( 5 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0440. ( 6 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0092.

43 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/37 Środa, 13 grudnia 2017 r. uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie mandatu do rozmów trójstronnych dotyczących projektu budżetu na rok 2018 ( 1 ), uwzględniając dokument pt. Wspólna wizja, wspólne działanie silniejsza Europa globalna strategia na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej, przedstawiony przez wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w dniu 28 czerwca 2016 r., uwzględniając dokument pt. Plan realizacji globalnej strategii w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, przedstawiony przez wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w dniu 14 listopada 2016 r., uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiej, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 30 listopada 2016 r. w sprawie europejskiego planu działań w sektorze obrony (COM(2016)0950), uwzględniając wspólne oświadczenie przewodniczących Rady Europejskiej i Komisji oraz sekretarza generalnego NATO z dnia 8 lipca 2016 r., wspólny zestaw propozycji zatwierdzony przez Radę Północnoatlantycką NATO i Radę UE w dniu 6 grudnia 2016 r. oraz sprawozdanie z postępów w jego wdrażaniu, przyjęte w dniu 14 czerwca 2017 r., uwzględniając deklarację bratysławską z dnia 16 września 2016 r., uwzględniając nowy pakiet dotyczący obronności, zaprezentowany przez Komisję w dniu 7 czerwca 2017 r. w komunikacie prasowym pt. Europa, która broni Komisja rozpoczyna debatę na temat tworzenia Unii bezpieczeństwa i obrony, uwzględniając dokument otwierający debatę na temat przyszłości europejskiej obronności z dnia 7 czerwca 2017 r., uwzględniając badanie Eurobarometr nr 85.1 z czerwca 2016 r., zgodnie z którym połowa ankietowanych obywateli UE uważa, że działania UE są niewystarczające, a dwie trzecie z nich chciałoby większego zaangażowania UE poprzez zaangażowanie się państw członkowskich w sprawy związane z polityką bezpieczeństwa i obrony, uwzględniając koncepcję zarządzania kryzysowego Rady dla nowej cywilnej misji WPBiO w Iraku z dnia 17 lipca 2017 r. oraz decyzję Rady (WPZiB) 2017/1425 z dnia 4 sierpnia 2017 r. w sprawie działań Unii Europejskiej w zakresie stabilizacji w malijskich regionach Mopti i Segou, uwzględniając politykę UE w zakresie szkoleń na potrzeby WPBiO, przyjętą przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 3 kwietnia 2017 r., uwzględniając decyzję Rady z dnia 23 października 2017 r. w sprawie stanowiska, jakie należy przyjąć w imieniu Unii Europejskiej w ramach Wspólnego Komitetu EOG w odniesieniu do zmiany protokołu 31 do Porozumienia EOG (działanie przygotowawcze Unii w zakresie badań nad obronnością), uwzględniając notyfikację w sprawie stałej współpracy strukturalnej z dnia 13 listopada 2017 r., uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel z dnia 10 listopada 2017 r. do Parlamentu Europejskiego i Rady, dotyczący poprawy mobilności wojskowej w Unii Europejskiej (JOIN(2017)0041), uwzględniając art. 52 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0351/2017), ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0302.

44 C 369/38 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. Strategiczne środowisko Unii 1. podkreśla, że przed opartym na prawie porządkiem międzynarodowym i wartościami, których bronią zachodnie demokracje, a także przed pokojem, dobrobytem i wolnościami gwarantowanymi w tym porządku ustalonym po drugiej wojnie światowej i odpowiadającymi fundamentom Unii Europejskiej stoją bezprecedensowe wyzwania konwencjonalne i hybrydowe, gdyż tendencje społeczne, gospodarcze, technologiczne i geopolityczne wskazują na coraz większe narażenie populacji światowej na wstrząsy i napięcia, takie jak konflikty międzypaństwowe, klęski żywiołowe, ekstremalne zdarzenia pogodowe, kryzysy spowodowane brakiem wody, upadek państw i ataki cybernetyczne, które wymagają podejmowania wspólnych i skoordynowanych działań; przypomina, że bezpieczeństwo ma kluczowe znaczenie dla europejskich obywateli; stwierdza, że działania zewnętrzne Unii muszą kierować się wartościami i zasadami zapisanymi w art. 21 TUE; 2. podkreśla, że żadne państwo członkowskie nie jest w stanie samodzielnie sprostać wszystkim złożonym wyzwaniom w zakresie bezpieczeństwa, przed którymi obecnie stoimy, a UE, by mogła być w stanie odpowiedzieć na te wewnętrzne i zewnętrzne wyzwania, musi zintensyfikować swoje wysiłki na rzecz konkretnej ścisłej współpracy w kontekście WPZiB/ WPBiO, skutecznie działać na arenie międzynarodowej, co oznacza przemawianie jednym głosem i podejmowanie wspólnych działań, a także skoncentrować swoje zasoby na strategicznych priorytetach; uważa, że należy zająć się podstawowymi przyczynami niestabilności, takimi jak ubóstwo i pogłębiająca się nierówność, złe zarządzanie, upadek państw i zmiany klimatu; 3. ubolewa nad faktem, że mnożą się coraz silniejsze transnarodowe organizacje terrorystyczne i przestępcze, któremu to zjawisku może sprzyjać pokonanie ISIS/Daisz i ucieczka wojowników tej organizacji, a jednocześnie regiony południowe i Bliski Wschód pogrążają się w niestabilności, ponieważ niestabilne i ulegające rozpadowi państwa, takie jak Libia, rezygnują ze sprawowania rządowej kontroli nad dużymi obszarami podatnymi na wpływy sił zewnętrznych; wyraża stałe zaniepokojenie międzynarodowym wymiarem zagrożenia terroryzmem w regionie Sahelu; wyraża głębokie ubolewanie, że bieżące działania Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w zakresie jądrowych i rakietowych pocisków balistycznych spowodowały wzrost napięcia w regionie i poza nim, co stanowi oczywiste zagrożenie dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego; 4. podkreśla, że na wschodzie Rosja wciąż prowadzi wojnę przeciwko Ukrainie, porozumień mińskich, bez których rozwiązanie konfliktu jest niemożliwe, nie wdrożono, a nielegalne zajmowanie i militaryzacja Krymu w dalszym ciągu mają miejsce, podobnie jak wprowadzanie systemów broniących dostępu do przestrzeni naziemnej i powietrznej; wyraża głębokie zaniepokojenie, że przesadne rosyjskie manewry i działania wojskowe prowadzone bez międzynarodowego nadzoru oraz taktyka o charakterze hybrydowym, obejmująca cyberterroryzm, fałszywe informacje, kampanie dezinformacyjne oraz szantaż gospodarczy i energetyczny, destabilizują kraje Partnerstwa Wschodniego i Bałkany Zachodnie, a także są wymierzone w zachodnie demokracje i mają na celu potęgowanie występujących w nich napięć; wyraża zaniepokojenie, że w nadchodzących latach warunki bezpieczeństwa w otoczeniu UE wciąż będą bardzo niestabilne; ponownie przypomina o strategicznym znaczeniu Bałkanów Zachodnich dla bezpieczeństwa i stabilności UE oraz o konieczności ukierunkowania i wzmocnienia politycznego zaangażowania UE na rzecz tego regionu, w tym również poprzez wzmocnienie mandatu naszych misji w ramach WPBiO; wyraża niezłomne przekonanie, że aby rozwiązać problem podatności UE na zagrożenia, należy dążyć do większej integracji i wzmocnić koordynację; 5. wyraża ubolewanie, że zagrożenie terrorystyczne szybko rozszerza się zarówno w samej Europie, jak i poza jej granicami; uważa, że niepełna odpowiedź na szczeblu wojskowym nieuchronnie doprowadzi do nasilenia się zagrożeń w odniesieniu do bezpieczeństwa wewnętrznego; pilnie apeluje o europejski pakt antydżihadystyczny, który w skuteczny sposób będzie w stanie przeciwdziałać tym zagrożeniom; 6. uważa, że terroryzm jest obecnie jednym z największych wyzwań dla bezpieczeństwa obywateli UE, wymagającym szybkich, zdecydowanych i skoordynowanych działań na szczeblu wewnętrznym i zewnętrznym, aby zapobiec dalszym atakom terrorystycznym oraz zwalczać przyczyny tego zjawiska; zwraca uwagę w szczególności na potrzebę zapobiegania radykalizacji, blokowania wszelkich źródeł środków finansowych dla organizacji terrorystycznych, zwalczania propagandy terrorystycznej i uniemożliwienia wykorzystywania internetu i sieci społecznościowych w tym celu, również poprzez zautomatyzowane usługi w zakresie usuwania treści, a także poprawy wymiany informacji wywiadowczych między państwami członkowskimi oraz z państwami trzecimi, NATO i innymi odpowiednimi organizacjami partnerskimi; jest zdania, że mandat naszych misji WPBiO powinien obejmować walkę z terroryzmem w celu wniesienia większego wkładu do programów deradykalizacji, zwłaszcza misje EULEX w Kosowie oraz EUFOR ALTHEA w Bośni i Hercegowinie, a więc w krajach, do których powraca wielu zagranicznych bojowników;

45 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/39 Środa, 13 grudnia 2017 r. 7. wyraża głębokie zaniepokojenie w coraz większym stopniu śmiertelnym zagrożeniem terrorystycznym w pasie Sahelu oraz rozszerzaniem się tego zagrożenia na Afrykę Środkową, a także brakiem stabilności na Wschodzie (w Syrii, Iraku i Palestynie); wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do przyznania mandatu wykonawczego misjom w ramach WPBiO oraz do podejmowania działań w sposób stanowczy i zdeterminowany; 8. uważa, że zgodnie z aktualną unijną polityką rozszerzenia wiarygodny proces akcesyjny oparty na szeroko zakrojonych i sprawiedliwych warunkach pozostaje ważnym narzędziem promowania bezpieczeństwa poprzez zwiększanie odporności krajów Europy Południowo-Wschodniej; 9. uważa, że w sytuacji w zakresie bezpieczeństwa, charakteryzującej się wieloma wyzwaniami, oraz w momencie, kiedy UE i NATO podejmują starania o rozszerzenie i pogłębienie wzajemnej współpracy, w wyniku brexitu Unia Europejska utraci część swoich zdolności wojskowych i być może nie będzie już mogła korzystać z know-how Zjednoczonego Królestwa i vice versa; zauważa, że brexit stanowi nowy impuls do podejmowania inicjatyw, które od dawna były zablokowane i mogłyby otworzyć drogę dla nowych propozycji; podkreśla, jak ważne jest kontynuowanie ścisłej współpracy w dziedzinie obrony między UE a Zjednoczonym Królestwem po brexicie, w tym również, ale nie wyłącznie, w zakresie wymiany informacji wywiadowczych i walki z terroryzmem; uważa, że na wniosek Zjednoczone Królestwo powinno również mieć możliwość uczestniczenia w misjach prowadzonych w ramach WPBiO w oparciu o nowe relacje w zakresie współpracy w dziedzinie obrony między UE a Zjednoczonym Królestwem; 10. z zadowoleniem przyjmuje odnowione zobowiązanie Stanów Zjednoczonych na rzecz bezpieczeństwa w Europie; podkreśla, że UE nadal jest zdecydowanie oddana transatlantyckiej wspólnocie wspólnych wartości i interesów; jednocześnie jest przekonany, że konieczna jest odpowiedzialna i zdecydowana wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa oraz że w tym kontekście UE musi stać się pewnym siebie podmiotem polityki zagranicznej; Ramy instytucjonalne 11. wyraża przekonanie, że w razie konieczności UE powinna podejmować zdecydowane działania, aby decydować o własnej przyszłości, ponieważ bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne jest w coraz większym stopniu wzajemnie powiązane, co ma bezpośredni wpływ na wszystkich europejskich obywateli; ostrzega, że brak wspólnego podejścia może skutkować nieskoordynowanymi i rozdrobnionymi działaniami oraz umożliwia wielokrotne powielanie i nieskuteczność, a tym samym sprawia, że Unia i jej państwa członkowskie są narażone na niebezpieczeństwo; uważa zatem, że UE powinna być w stanie działać skutecznie w całym spektrum instrumentów związanych z bezpieczeństwem wewnętrznym i zewnętrznym, aż do poziomu określonego w art. 42 ust. 7 TUE; podkreśla, że określanie wspólnej polityki obronnej, o której mowa w art. 42 ust. 2 TUE, ma na celu ustanowienie wspólnej obrony oraz nadanie Unii strategicznej autonomii i umożliwienie jej propagowania pokoju i bezpieczeństwa Europie i na całym świecie; podkreśla praktyczne i finansowe korzyści dalszej integracji europejskich zdolności obronnych; 12. podkreśla, że UE musi korzystać z całego zestawu dostępnych instrumentów polityki, obejmującego miękką i twardą siłę, środki krótkoterminowe i strategie długoterminowe w dziedzinie klasycznej polityki zagranicznej, w tym nie tylko działania bilateralne i wielostronne w zakresie dyplomacji, współpracę na rzecz rozwoju, instrumenty cywilne i gospodarcze, wsparcie w sytuacjach nadzwyczajnych, zapobieganie kryzysom i strategie pokonfliktowe, ale również strategie na rzecz utrzymywania i egzekwowania pokoju, również w zgodzie ze środkami cywilnymi i wojskowymi opisanymi w art. 43 ust. 1 TUE, w celu sprostania pojawiającym się wyzwaniom; uważa, że WPBiO powinna opierać się na zasadzie, że bezpieczeństwa w Europie nie można zagwarantować jedynie przy użyciu środków wojskowych; uważa, że działania UE w ramach polityki zagranicznej powinny obejmować ocenę ich wpływu na ukierunkowane na obywateli strategiczne interesy UE, takie jak poprawa bezpieczeństwa obywateli i sytuacji w zakresie praw człowieka, umacnianie prawa międzynarodowego i wspieranie trwałego pokoju; podkreśla, że ESDZ musi zwiększyć swoje zdolności do lepszego przewidywania sytuacji kryzysowych i przeciwdziałania wyzwaniom w dziedzinie bezpieczeństwa w momencie ich powstawania; podkreśla potrzebę spójniejszego i lepiej skoordynowanego współdziałania podmiotów odpowiedzialnych za kwestie wojskowe, cywilne, rozwojowe i humanitarne; 13. z zadowoleniem przyjmuje widoczne postępy w kształtowaniu bardziej zdecydowanej postawy w kwestii europejskiej obrony od czasu przyjęcia w czerwcu 2016 r. globalnej strategii na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej; z zadowoleniem przyjmuje w szczególności uruchomienie Europejskiego Funduszu Obronnego, proponowane zintensyfikowanie działań przygotowawczych w zakresie badań w dziedzinie obronności oraz wniosek ustawodawczy dotyczący europejskiego programu rozwoju przemysłu obronnego; apeluje do państw członkowskich o zwiększenie przyszłych wkładów finansowych do budżetu UE w celu pokrycia wszystkich dodatkowych kosztów ponoszonych przez UE z tytułu Europejskiego Funduszu Obronnego; 14. z zadowoleniem przyjmuje udział Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) w działaniu przygotowawczym w zakresie badań w dziedzinie obronności, a w szczególności wkład Norwegii na rok 2017 w wysokości EUR; wyraża życzenie, aby Norwegia w dalszym ciągu mogła uczestniczyć w finansowanych przez Unię programach w dziedzinie obrony lub programach mających wpływ na kwestie obronne;

46 C 369/40 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 15. apeluje do Komisji i wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel o natychmiastowe i pełne informowanie Parlamentu na wszystkich etapach o zawieranych umowach międzynarodowych lub zmianach do nich, jeżeli umowy takie mają wpływ na kwestie obronne lub dotyczą obrony; uważa, że wkłady finansowe krajów trzecich mają dla Unii ważne skutki budżetowe, gdyż kraje trzecie mogą mieć wpływ na interesy finansowe Unii w sposób znacznie wykraczający poza wielkość ich wkładu, a to poprzez wstrzymanie niezbędnych pozwoleń na wywóz; podkreśla, że jeżeli strony trzecie wnoszą wkład do finansowanych przez Unię programów mających wpływ na kwestie obronne lub dotyczących obrony, Parlament oczekuje, że Komisja i wiceprzewodnicząca / wysoka przedstawiciel dokonają oceny skutków takiego zaangażowania w odniesieniu do strategicznych kierunków polityki i strategicznych interesów Unii, zanim przedstawią wniosek, a także poinformują Parlament o tej ocenie; 16. podkreśla, że Komisja i coraz liczniejsze państwa członkowskie zobowiązały się do zainicjowania Europejskiej Unii Obrony oraz że w kwestii tej istnieje silne poparcie ze strony obywateli europejskich; podkreśla, że jest to zgodne z żądaniem wysuwanym przez obywateli UE i przez Parlament, szczególnie w licznych apelach wyrażonych we wcześniejszych rezolucjach Parlamentu; podkreśla, że ściślejsza integracja europejska w zakresie obrony będzie skutkować większą skutecznością, wyeliminowaniem powielania oraz obniżeniem kosztów; zaznacza jednak, że utworzenie prawdziwej Europejskiej Unii Obrony wymaga nieustannej woli politycznej i determinacji; wzywa państwa członkowskie do zobowiązania się do realizacji wspólnej i niezależnej europejskiej obrony oraz do podniesienia środków w krajowych budżetach przeznaczanych na obronność do co najmniej 2 % PKB w ciągu dziesięciu lat; 17. jest przekonany, że jedynym sposobem, aby zwiększyć zdolność Unii do wypełniania jej zadań wojskowych jest znaczne zwiększenie efektywności w odniesieniu do wszystkich aspektów procesu, który generuje zdolności wojskowe; przypomina, że w porównaniu ze Stanami Zjednoczonymi UE-28 przeznacza 40 % środków na obronę, ale udaje jej się wygenerować tylko 15 % możliwości generowanych przez USA w tym procesie, co uwidacznia bardzo poważny problem w zakresie efektywności; 18. wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel i Komisję do zareagowania na apele Parlamentu o białą księgę UE na temat bezpieczeństwa i obrony w kontekście opracowywania następnych wieloletnich ram finansowych, do czego wezwano w rezolucjach Parlamentu z dnia 22 i 23 listopada 2016 r. i 16 marca 2017 r.; uważa, że utworzenie Europejskiej Unii Obrony, powiązanie kierunku obranego w strategii Europejskiej Unii Obrony z wkładem UE w rozwój zdolności oraz kształtowanie europejskich ram instytucjonalnych w dziedzinie obrony to elementy wymagające porozumienia międzyinstytucjonalnego; podkreśla, że w ramach kompleksowych i wiarygodnych działań wszystkich zaangażowanych podmiotów możliwe jest zwiększenie zakresu i poprawa skuteczności wydatków na obronność; apeluje, by w ramach tego procesu określić silną rolę również dla takich neutralnych państw jak Austria i Szwecja, bez podawania w wątpliwość neutralności poszczególnych państw członkowskich; 19. podkreśla, że oprócz opisu strategicznego otoczenia i strategicznych ambicji biała księga UE na temat bezpieczeństwa i obrony powinna określić, w odniesieniu do kolejnych wieloletnich ram finansowych, niezbędne i dostępne zdolności oraz braki w zdolnościach w postaci unijnego planu rozwoju zdolności, a także powinien jej towarzyszyć ogólny zarys planowanych działań państw członkowskich i Unii w ramach wieloletnich ram finansowych i w perspektywie długoterminowej; 20. z zadowoleniem przyjmuje okazywaną od niedawna polityczną wolę poprawy skuteczności WPBiO; popiera wszelkie próby zrealizowania pełnego potencjału traktatu z Lizbony dzięki zadbaniu o sprawną współpracę między państwami członkowskimi i udostępnienie istotnych pod względem operacyjnym zdolności w celu wypełniania zadań określonych w art. 43 ust. 1 TUE, a to poprzez: a) pilne uruchomienie funduszu początkowego, jak przewidziano w traktacie, aby umożliwić szybkie rozmieszczanie operacji; b) ustanowienie stałej współpracy strukturalnej w odniesieniu do aspektów wojskowych niezbędnych do realizacji zadań w ramach WPBiO, jak trwale połączone jednostki wojskowe; c) reformę międzyrządowego wspólnego mechanizmu finansowania ATHENA w celu wdrożenia zasady solidarności między państwami członkowskimi, które mogą wnieść do operacji prowadzonych w ramach WPBiO jedynie wkład finansowy, a państwami, które mogą wnieść tylko wkład w postaci oddziałów wojskowych; d) uczynienie reguły, a nie wyjątku z łączenia i wzajemnego wykorzystywania zdolności, a także przejście do realizacji większości z 300 wniosków przedstawionych przez 28 szefów sztabu w 2011 r.;

47 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/41 Środa, 13 grudnia 2017 r. e) wspólne wykorzystywanie zasobów krajowych w odniesieniu do badań naukowych, rozwoju, zamówień, konserwacji i szkoleń; f) koordynację krajowego planowania w zakresie obronności (CARDS), tak jak jest to obecnie planowane; g) inicjowanie wspólnych zasad certyfikacji wojskowej oraz wspólnej polityki w zakresie bezpieczeństwa dostaw; h) egzekwowanie przez Komisję przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, zgodnie z przyjętą w 2009 r. dyrektywą w sprawie zamówień publicznych w sektorze obrony, w odniesieniu do projektów dotyczących zamówień publicznych w zakresie obrony narodowej; 21. z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji, by zaproponować ujęcie w następnych wieloletnich ramach finansowych szczegółowego programu badań w dziedzinie obronności, który będzie dysponował odrębnym budżetem i podlegał odrębnym przepisom; podkreśla, że państwa członkowskie powinny udostępnić dodatkowe zasoby na potrzeby tego programu i nie ingerować w istniejące programy ramowe na rzecz finansowania badań naukowych, rozwoju technologicznego i innowacji, zgodnie z wnioskiem Parlamentu zawartym w rezolucji z dnia 5 lipca 2017 r.; ponawia swoje wcześniejsze apele do Komisji o zagwarantowanie uczestnictwa Unii w programach badań i rozwoju w dziedzinie obronności, realizowanych przez państwa członkowskie lub w razie potrzeby wspólnie z branżą, zgodnie z art. 185 i 187 TFUE; 22. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący europejskiego programu rozwoju przemysłu obronnego; podkreśla, że każde działanie Unii mające na celu wspieranie, koordynowanie lub uzupełnianie działań państw członkowskich w dziedzinie obrony powinno mieć na celu zapewnianie wkładu w stopniowe określanie wspólnej polityki obronnej, zgodnie m.in. z art. 2 ust. 4 TFUE, a w związku z tym obejmować wspólny rozwój, standaryzację, certyfikację i konserwację w celu realizacji programów współpracy i zapewnienia wyższego stopnia interoperacyjności; wzywa Komisję do jak najszerszego promowania nowego programu rozwoju przemysłu obronnego, a w szczególności do zachęcania małych i średnich przedsiębiorstw do uczestniczenia we wspólnych transgranicznych projektach; 23. uważa, że wywóz przez państwa członkowskie broni, amunicji i związanych z obronnością towarów i usług stanowi integralną część unijnej polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i obrony; 24. wzywa Radę do podjęcia konkretnych kroków mających na celu harmonizację i standaryzację europejskich sił zbrojnych, zgodnie z art. 42 ust. 2 TUE, w celu ułatwienia współpracy personelu sił zbrojnych w ramach nowej Europejskiej Unii Obrony, co byłoby krokiem na drodze do stopniowego definiowania wspólnej polityki obronnej UE; 25. podkreśla, że wykorzystanie wszystkich możliwości przewidzianych w traktacie poprawiłoby konkurencyjność i funkcjonowanie przemysłu obronnego na jednolitym rynku poprzez dalsze zacieśnianie współpracy w zakresie obrony dzięki pozytywnym zachętom oraz koncentrowało się na projektach, których państwa członkowskie nie są w stanie realizować, a tym samym ograniczyło niepotrzebne powielanie działań i stanowiło wsparcie na rzecz skuteczniejszego wydawania środków publicznych; uważa, że rezultaty takich strategicznych programów współpracy mają ogromny potencjał, by stanowić technologię podwójnego zastosowania i jako takie przynieść państwom członkowskim dodatkową wartość dodaną; wskazuje na znaczenie rozwoju zdolności europejskich oraz zintegrowanego rynku obronności; 26. wzywa do opracowania precyzyjnych i wiążących wytycznych zapewniających jasno określone ramy prawne na potrzeby uruchomienia i wdrożenia w przyszłości art. 42 ust. 7 TUE; 27. wzywa Komisję, Radę oraz wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do udziału wraz z Parlamentem w dialogu międzyinstytucjonalnym na temat stopniowego określania wspólnej polityki obronnej; podkreśla, że w następnych wieloletnich ramach finansowych należy przewidzieć pełnoprawny budżet obronny UE, uwzględniający wszystkie wewnętrzne aspekty WPBiO, oraz że zasady jego wykonania należy opracować na podstawie kompetencji przewidzianych w traktacie z Lizbony; podkreśla potrzebę dokonania przeglądu mechanizmu ATHENA, aby rozszerzyć zakres operacji postrzeganych jako wspólne koszty i zachęcić do udziału w misjach i operacjach prowadzonych w ramach WPBiO; 28. zwraca uwagę, że ów nowy budżet na obronność będzie musiał być finansowany z nowych środków udostępnionych w następnych wieloletnich ramach finansowych;

48 C 369/42 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 29. uważa, że podejmowanie decyzji w kwestiach związanych z WPBiO mogłoby być bardziej demokratyczne i przejrzyste; proponuje zatem przekształcenie Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony w pełnoprawną komisję parlamentarną, nadanie jej większych uprawnień kontrolnych w dziedzinie WPBiO oraz umożliwienie jej odgrywania istotnej roli we wdrażaniu tej polityki, roli, która polega w szczególności na kontrolowaniu aktów prawnych związanych z bezpieczeństwem i obroną; 30. wyraża ubolewanie z powodu braku współpracy i wymiany informacji między służbami bezpieczeństwa i służbami wywiadowczymi w Europie; uważa, że ściślejsza współpraca między służbami wywiadowczymi mogłaby pomóc w przeciwdziałaniu terroryzmowi; w związku z tym wzywa do utworzenia prawdziwego europejskiego systemu wywiadowczego; Stała współpraca strukturalna 31. z zadowoleniem przyjmuje notyfikację w sprawie stałej współpracy strukturalnej oraz jej planowane podjęcie w oparciu o gotowość państw członkowskich do podejmowania wiążących zobowiązań w ramach struktury WPBiO, a tym samym wdrożenia ambitnej i integracyjnej stałej współpracy strukturalnej oraz wzywa do jej szybkiego ustanowienia przez Radę; podkreśla, że integracyjny charakter uczestnictwa nie może wpływać negatywnie na pełne zaangażowanie w WPBiO ani na wysoki poziom ambicji uczestniczących państw członkowskich; zwraca uwagę na konieczność określenia jasnych kryteriów uczestnictwa, a jednocześnie pozostawienia innym państwom członkowskim możliwości przyłączenia się na późniejszym etapie; uważa, że działania w ramach stałej współpracy strukturalnej powinny być zawsze w pełni zgodne z WPBiO; 32. podkreśla, że stała współpraca strukturalna powinna rozwijać się w oparciu o ramy UE oraz że powinna korzystać ze skutecznego wsparcia ze strony Unii, przy pełnym poszanowaniu kompetencji państw członkowskich w dziedzinie obrony; ponawia wezwanie do przekazania odpowiednich środków finansowych z budżetu Unii na potrzeby stałej współpracy strukturalnej; uważa, że uczestnictwo we wszystkich agencjach i organach Unii, objętych zakresem WPBiO, w tym w Europejskim Kolegium Bezpieczeństwa i Obrony, powinno stanowić wymóg w ramach stałej współpracy strukturalnej; ponownie apeluje o uznanie systemu grup bojowych UE za wspólne koszty ponoszone w ramach zmienionego mechanizmu ATHENA; 33. podkreśla, że należy uprościć procedury administracyjne, które niepotrzebnie hamują formowanie sił na potrzeby misji WPBiO i transgraniczne przerzucanie sił szybkiego reagowania w obrębie UE; wzywa państwa członkowskie do ustanowienia ogólnounijnego systemu koordynowania szybkiego przerzucania personelu, sprzętu i zaopatrzenia sił obrony do celów WPBiO w przypadku zastosowania klauzuli solidarności oraz w przypadku zobowiązania wszystkich państw członkowskich do udzielenia pomocy i wsparcia przy zastosowaniu wszelkich dostępnych im środków, zgodnie z art. 51 Karty Narodów Zjednoczonych; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wspólny komunikat w sprawie poprawy mobilności wojskowej; apeluje do Komisji o przedstawienie Parlamentowi i państwom członkowskim do marca 2018 r. przekonującego planu działania, który byłby w pełni spójny z działaniami podejmowanymi obecnie w obrębie NATO; 34. domaga się ustanowienia w ramach stałej współpracy strukturalnej na poziomie UE w pełni operacyjnego strategicznego sztabu cywilno-wojskowego, który obejmowałby istniejącą Komórkę Planowania i Prowadzenia Operacji Wojskowych, Komórkę Planowania i Prowadzenia Operacji Cywilnych oraz Dyrekcję ds. Zarządzania Kryzysowego i Planowania, a także udostępnienia platformy na potrzeby zintegrowanego wsparcia operacyjnego w ramach całego cyklu planowania, czyli od wstępnej koncepcji politycznej po szczegółowe plany; 35. zachęca państwa członkowskie uczestniczące w stałej współpracy strukturalnej do utworzenia stałych zintegrowanych sił europejskich, złożonych z oddziałów ich armii krajowych, oraz do udostępnienia ich Unii na potrzeby realizacji WPBiO, jak przewidziano w art. 42 ust. 3 TUE; 36. uważa, że wspólna polityka w zakresie cyberobrony powinna być jednym z pierwszych elementów składowych Europejskiej Unii Obrony; zachęca wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do opracowania propozycji dotyczących powołania w ramach stałej współpracy strukturalnej unijnej jednostki ds. cyberobrony; Dyrekcja Generalna ds. Obrony 37. wzywa do oceny, w ścisłej koordynacji z wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel, możliwości utworzenia w Komisji dyrekcji generalnej ds. obrony, która kierowałaby działaniami Unii w zakresie wspierania, koordynowania lub uzupełniania działań państw członkowskich w celu stopniowego określania wspólnej polityki obronnej, jak przewidziano w art. 2 TFUE;

49 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/43 Środa, 13 grudnia 2017 r. 38. uważa, że proponowana dyrekcja generalna ds. obrony powinna odpowiadać za zapewnienie otwartych granic na potrzeby swobodnego przemieszczania wojsk i sprzętu, co stanowi niezbędny warunek zagwarantowania odpowiedniego stopnia autonomii strategicznej, interoperacyjności, bezpieczeństwa dostaw, normalizacji i certyfikacji wojskowej, wymaganych z myślą o wkładzie UE w programy w ramach WPBiO i stałej współpracy strukturalnej, finansowanych przez UE badaniach w dziedzinie obronności, strategicznej autonomii UE, konkurencyjności europejskiego przemysłu obronnego, w tym MŚP i spółek o średniej kapitalizacji tworzących europejski łańcuch dostaw w sektorze obronności, a także z myślą o uzgodnieniach międzyinstytucjonalnych w dziedzinie obrony, w tym o białej księdze UE na temat bezpieczeństwa i obrony; podkreśla, że proponowana dyrekcja generalna ds. obrony powinna przyczynić się do lepszej koordynacji zadań między różnymi podmiotami, aby zapewnić wyższy stopień spójności polityki; 39. podkreśla, że proponowana dyrekcja generalna ds. obrony powinna pracować w porozumieniu z Europejską Agencją Obrony (EDA); uważa, że EDA powinna pełnić funkcję agencji wykonawczej na potrzeby działań Unii w ramach europejskiej polityki w zakresie zdolności i uzbrojenia w przypadkach przewidzianych w traktacie z Lizbony; ponawia wezwanie skierowane do Rady o zadbanie o to, by wydatki administracyjne i operacyjne EDA były finansowane z budżetu Unii; zwraca uwagę, że w związku z coraz liczniejszymi nowymi zadaniami EDA i jej poszerzonym zakresem odpowiedzialności należy podwyższyć udostępniane tej agencji środki budżetowe, a jednocześnie podkreśla, że ewentualne utworzenie dyrekcji generalnej ds. obrony oraz wznowienie wysiłków na rzecz uczynienia WPBiO skuteczniejszą nie powinno prowadzić do przekierowywania zasobów na tworzenie struktur biurokratycznych i powielanie już istniejących struktur; Skoordynowany przegląd strategiczny i skoordynowany roczny przegląd w zakresie obronności 40. z zadowoleniem przyjmuje strategiczny przegląd planu rozwoju zdolności UE, którego zakończenie zaplanowano na wiosnę 2018 r.; podkreśla, że plan ten umożliwi zacieśnianie współpracy między państwami członkowskimi w zakresie uzupełniania w ramach EDA braków w zdolnościach; 41. przyjmuje z zadowoleniem ustanowienie procesu skoordynowanego rocznego przeglądu w zakresie obronności; uważa, że skoordynowany roczny przegląd w zakresie obronności powinien skutecznie ułatwić standaryzację i harmonizację inwestycji i zdolności krajowych sił zbrojnych, a także zagwarantować autonomię i spójność strategiczną i operacyjną Unii oraz umożliwić państwom członkowskim wspólne inwestowanie w obronność z lepszym skutkiem; przyjmuje z zadowoleniem propozycję zainicjowania procesu próbnego w 2017 r.; 42. zachęca państwa członkowskie do zbadania możliwości wspólnego udzielania zamówień na zasoby obronne; 43. podkreśla, że skoordynowany roczny przegląd w zakresie obronności powinien opierać się na białej księdze UE na temat bezpieczeństwa i obronności oraz na planie rozwoju zdolności, a także powinien uwzględniać pełen zakres zdolności związanych z WPBiO, w szczególności zdolności państw członkowskich uczestniczących w stałej współpracy strukturalnej; uważa, że skoordynowany roczny przegląd w zakresie obronności powinien skutkować zestawem konkretnych wniosków w celu uzupełnienia braków i określenia, w jakich obszarach odpowiednie byłyby działania Unii, co należy uwzględnić w planowaniu budżetu UE na kolejny rok; podkreśla potrzebę współpracy Komisji i EDA w opracowywaniu rocznych programów prac w segmentach proponowanego Europejskiego Funduszu Obronnego, dotyczących zdolności i badań; zwraca uwagę, że EDA powinna mieć wyraźną rolę nie tylko na etapie opracowywania programu, ale również w zarządzaniu projektami finansowanymi w ramach pionu w zakresie zdolności; 44. podkreśla potrzebę ścisłej koordynacji wszystkich działań w ramach WPBiO, dotyczących w szczególności skoordynowanego rocznego przeglądu w zakresie obronności, stałej współpracy strukturalnej i Europejskiego Funduszu Obronnego; 45. uważa, że Komisja powinna przyjąć wyniki skoordynowanego rocznego przeglądu w zakresie obronności oraz zainicjować porozumienie międzyinstytucjonalne ustanawiające zakres i finansowanie dalszych działań Unii; uważa, że w oparciu o porozumienie międzyinstytucjonalne Rada i Komisja powinny podjąć konieczne decyzje w ramach swoich kompetencji w celu zatwierdzenia takich działań; apeluje o współpracę międzyparlamentarną w dziedzinie obronności w celu dokonania rewizji skoordynowanego rocznego przeglądu w zakresie obronności oraz regularnego budowania zdolności obronnych w późniejszym okresie; Misje i operacje w dziedzinie WPBiO 46. dziękuje ponad sześciu tysiącom kobiet i mężczyzn za ich dobrą i oddaną służbę w ramach unijnych misji cywilnych i wojskowych na trzech kontynentach; ceni te misje jako wspólny wkład Europy w pokój i stabilizację na świecie; ubolewa jednak, że skuteczności tych misji wciąż mogą zagrażać niedociągnięcia strukturalne, nierówne wkłady państw członkowskich i niedopasowanie do środowiska operacyjnego, a w sposób szczególny ubolewa z powodu ograniczeń mandatu misji prowadzonych w ramach WPBiO; w związku z tym wskazuje na potrzebę zapewnienia rzeczywistej skuteczności, co jest możliwe jedynie w przypadku udostępnienia odpowiedniego sprzętu wojskowego, a także wzywa Radę i wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do wykorzystania w tym celu możliwości przewidzianych w art. 41

50 C 369/44 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. ust. 2 TUE; przyjmuje z zadowoleniem, że państwa członkowskie zwiększają wydatki na obronę, przeznaczone na wsparcie członków naszych służb; jest zdania, że tendencję tę należy utrzymać i wzmocnić oraz objąć ją koordynacją na szczeblu europejskim; domaga się podjęcia skutecznych działań służących zagwarantowaniu, że wyciągnięte wnioski i osobiste doświadczenia zebrane w czasie misji w ramach WPBiO zostaną ocenione i uwzględnione podczas przygotowywania takich misji w przyszłości; 47. przyjmuje z zadowoleniem, że wiceprzewodnicząca / wysoka przedstawiciel przedstawiła pierwsze roczne sprawozdanie na temat WPBiO; uważa jednak, że sprawozdanie to nie powinno mieć charakteru wyłącznie ilościowego ani prezentować osiągnięć za pomocą danych statystycznych i szczegółowych informacji, ale że powinno w przyszłości koncentrować się na ocenie politycznego oddziaływania działań prowadzonych w ramach WPBiO na poprawę bezpieczeństwa naszych obywateli; 48. apeluje do wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel, Komisji i państw członkowskich o ukierunkowywanie misji i operacji w ramach WPBiO w większym stopniu na priorytety globalnej strategii UE oraz o lepsze dostosowywanie ich do warunków lokalnych i regionalnych; 49. wierzy w potrzebę zapewnienia w dalszym ciągu wkładu w proces zarządzania kryzysowego i zapobiegania kryzysom, a także w potrzebę udzielania pomocy na rzecz odbudowy i stabilizacji Iraku; z zadowoleniem przyjmuje najnowszą decyzję Rady dotyczącą rozpoczęcia nowej cywilnej misji w ramach WPBiO w celu wsparcia reformy sektora bezpieczeństwa w Iraku oraz oczekuje, że UE podejmie się roli międzynarodowego pioniera w tej dziedzinie, która obejmuje również zwalczanie terroryzmu i odbudowę cywilną; apeluje do UE o zadbanie tym razem o lepszą koordynację wśród uczestniczących państw członkowskich, a także z podmiotami regionalnymi i lokalnymi; 50. z zadowoleniem przyjmuje działania podejmowane w ramach operacji EUNAVFOR MED oraz zwraca się do wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel i państw członkowskich o zwiększenie wsparcia dla lokalnych podmiotów działających w dziedzinie bezpieczeństwa na południowych wybrzeżach Morza Śródziemnego; 51. oczekuje od wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel i Rady, że misja pomocy granicznej Unii Europejskiej w Libii (EUBAM) zostanie wznowiona przy okazji odnowienia mandatu w zakresie nawiązywania kontaktów z lokalnymi podmiotami działającymi w sferze bezpieczeństwa u południowych granic Libii; apeluje do wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel i państw członkowskich o przedstawienie nowych koncepcji w zakresie bezpieczeństwa w regionie Sahelu i włączenia tego regionu do misji EUBAM w ramach kompleksowego i zintegrowanego podejścia oraz wsparcia inicjatywy niemiecko-francuskiej; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady z dnia 4 sierpnia 2017 r. w sprawie działania stabilizacyjnego Unii Europejskiej w malijskich regionach Mopti i Segou; w związku z tym wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do poinformowania Parlamentu, w jaki sposób działanie to wkomponowuje się w misje i operacje prowadzone w tym regionie w ramach WPBiO; 52. wyraża zadowolenie z powodu udanej operacji Unii Europejskiej w Bośni i Hercegowinie (EUFOR ALTHEA), zakończonej pod względem wojskowym; wyraża jednak zaniepokojenie, że nie osiągnięto jeszcze końcowego etapu politycznego; 53. przyjmuje z zadowoleniem niedawne utworzenie Komórki Planowania i Prowadzenia Operacji Wojskowych, instytucji będącej zalążkiem stałego sztabu operacyjnego UE, czego Parlament domagał się w swojej rezolucji z dnia 12 września 2013 r., gdyż jest to wstępny warunek skutecznego planowania wspólnych operacji, dowodzenia nimi i kontrolowania ich; wzywa państwa członkowskie do obsadzenia tej instytucji odpowiednim personelem, aby zapewnić jej prawidłowe funkcjonowanie oraz powierzyć jej zadanie planowania wojskowych operacji wykonawczych w ramach WPBiO, a także zadanie dowodzenia takimi operacjami, jak na przykład w przypadku operacji EUFOR ALTHEA; 54. uważa, że w konsekwencji ogłoszenia przez Zjednoczone Królestwo wystąpienia z Unii należy dokonać przeglądu opcji dowodzenia operacją Atalanta w Somalii, prowadzoną przez siły morskie dowodzone przez UE (EUNAVFOR); podkreśla sukces tej operacji, dzięki której od 2014 r. żaden statek nie został zaatakowany przez piratów; z zadowoleniem przyjmuje przedłużenie tej operacji do 2018 r.; 55. zwraca uwagę, że obsadzonych jest jedynie 75 % stanowisk na misjach cywilnych w ramach WPBiO; w związku z tym ubolewa, że regulamin pracowniczy UE, który zapewniłby pracownikom misji lepsze warunki i lepszą ochronę, nie ma zastosowania do personelu zatrudnionego w ramach misji, choć są one finansowane z budżetu Unii; wyraża przekonanie, że obniża to skuteczność tych misji; wzywa państwa członkowskie do zadbania o niezwłoczne obsadzenie wszystkich wolnych stanowisk w ramach wszystkich misji;

51 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/45 Środa, 13 grudnia 2017 r. 56. wyraża zadowolenie z powodu przyjęcia strategii politycznej UE w dziedzinie szkoleń na potrzeby WPBiO, a także z zadowoleniem przyjmuje ważną rolę Europejskiego Kolegium Bezpieczeństwa i Obrony jako centralnego ośrodka szkoleniowego usytuowanego w strukturach WPBiO; apeluje do państw członkowskich o udostępnienie kolegium odpowiednich zasobów finansowych, kadrowych i infrastrukturalnych; 57. ubolewa, że państwa członkowskie nie udostępniają szybko personelu niezbędnego do przeprowadzenia etapów przygotowawczych i organizacyjnych misji cywilnych w ramach WPBiO; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście wniosek opracowany wspólnie przez ESDZ i służby Komisji, dotyczący wielopoziomowego podejścia, w celu przyspieszenia wdrażania misji cywilnych w ramach WPBiO; 58. zachęca do dalszych wysiłków na rzecz przyspieszenia procedur udostępniania środków finansowych na misje cywilne i cywilno-wojskowe, a także na rzecz uproszczenia procedur decyzyjnych i wdrażania; w tym kontekście jest zdania, że posługując się aktami delegowanymi na podstawie art. 210 rozporządzenia finansowego, Komisja powinna wprowadzić specjalne zasady udzielania zamówień w odniesieniu do środków zarządzania kryzysowego w ramach WPBiO w celu ułatwienia szybkiego i elastycznego prowadzenia operacji; 59. z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie w 2016 r. platformy wsparcia misji; ubolewa nad jej ograniczonym rozmiarem i zakresem oraz ponownie wzywa do poczynienia dalszych postępów na rzecz centrum wspólnych usług, co przyniosłoby dodatkowe korzyści pod względem efektywności dzięki utworzeniu centralnego punktu koordynacji wszystkich usług wsparcia misji; 60. wzywa ESDZ i Radę do wzmożenia podejmowanych wysiłków w celu zwiększenia bezpieczeństwa cybernetycznego, w szczególności w przypadku misji w ramach WPBiO, m.in. przez podejmowanie działań na szczeblu UE i państw członkowskich w celu łagodzenia zagrożeń dla WPBiO, np. poprzez budowanie odporności dzięki edukacji, szkoleniom i ćwiczeniom oraz poprzez upowszechnienie edukacji w zakresie cyberobrony w UE i programów szkoleniowych w tej dziedzinie; 61. uważa, że UE i państwa członkowskie stoją w obliczu bezprecedensowego zagrożenia w formie ataków cybernetycznych prowadzonych przez podmioty państwowe, a także cyberprzestępczości i terroryzmu; jest zdania, że charakter ataków cybernetycznych sprawia, że stanowią one zagrożenie wymagające reakcji na szczeblu UE; zachęca państwa członkowskie do udzielania sobie nawzajem pomocy na wypadek ataku cybernetycznego przeprowadzonego przeciwko jednemu z nich; 62. wzywa państwa członkowskie do zastosowania pełnego podziału obciążenia w ramach misji wojskowych w ramach WPBiO poprzez stopniowe zwiększanie puli środków finansowych aż do osiągnięcia wspólnego finansowania, co powinno umożliwić większej liczbie państw członkowskich oferowanie swoich zdolności i sił lub tylko środków finansowych oraz zachęcać je do tego; podkreśla znaczenie przeglądu mechanizmu ATHENA w tym względzie oraz objęcia nim wszystkich kosztów związanych z finansowaniem operacji wojskowych w ramach WPBiO; 63. wzywa Radę do podjęcia działań zgodnie z art. 41 ust. 3 TUE i do niezwłocznego przyjęcia decyzji w sprawie ustanowienia funduszu początkowego w celu natychmiastowego finansowania początkowych etapów operacji wojskowych w odniesieniu do zadań, o których mowa w art. 42 ust. 1 i art. 43 TUE; apeluje do Rady o rozwiązanie obecnych problemów z finansowaniem misji hybrydowych; wzywa do większej elastyczności przepisów finansowych UE, by wesprzeć jej zdolność do reagowania na kryzysy, oraz do wdrożenia obowiązujących postanowień traktatu lizbońskiego; Współpraca UE NATO 64. uważa, że w obecnej sytuacji strategiczne partnerstwo między UE a NATO ma fundamentalne znaczenie, jeżeli chodzi o stawienie czoła wyzwaniom w dziedzinie bezpieczeństwa, przed jakimi stoją Unia i kraje w jej sąsiedztwie; uważa, że wspólna deklaracja UE NATO i wynikające z niej działania mogą przenieść współpracę i komplementarność na wyższy poziom oraz oznaczać nową i istotną fazę strategicznego partnerstwa; z zadowoleniem przyjmuje wspólny pakiet 42 wniosków, spośród których aż 10 ma na celu wzmocnienie odporności na zagrożenia hybrydowe, a cały pakiet wzmocnienie zarówno współpracy, jak i koordynacji między obydwoma organizacjami; zwraca uwagę, że prace te będą kontynuowane w duchu pełnej otwartości i przejrzystości oraz przy pełnym poszanowaniu autonomii decyzyjnej i procedur obydwu organizacji, a ich podstawą będzie zasada włączenia i wzajemności bez uszczerbku dla specyficznego charakteru polityki poszczególnych państw członkowskich w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony; wyraża uznanie dla współpracy podejmowanej z myślą o przeciwdziałaniu zagrożeniom cybernetycznym, rozwijaniu strategicznej komunikacji oraz koordynowaniu działań na morzu i wspólnych ćwiczeń, a także zwraca uwagę na znakomitą współpracę i komplementarność w ramach unijnej operacji Sophia i natowskiej operacji Sea Guardian; wyraża zadowolenie z powodu opublikowania w czerwcu 2017 r. pierwszego wspólnego sprawozdania obydwu organizacji z wykonania, a także z powodu postępów poczynionych w związku z wdrażaniem wspólnego pakietu wniosków i apeluje o dalsze postępy; podkreśla pełne zaangażowanie UE na rzecz transatlantyckiej wspólnoty wspólnych wartości i interesów;

52 C 369/46 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 65. zauważa, że silniejsza UE i silniejsze NATO wzmacniają się wzajemnie; uważa, że państwa członkowskie muszą zintensyfikować swoje działania w ramach Europejskiej Unii Obrony oraz jako niezależne podmioty zapewniające bezpieczeństwo w skali regionu, a w stosownych przypadkach w ramach swojej komplementarnej roli pełnionej w obrębie NATO; zwraca uwagę, że zgodnie ze swoją globalną strategią UE musi wnosić wkład w reagowanie na zewnętrzne konflikty i kryzysy, budowanie zdolności partnerów oraz ochronę Unii i jej obywateli; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy podejmowane z myślą o wdrożeniu globalnej strategii UE w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, zacieśnieniu stosunków między UE a NATO oraz umożliwieniu państwom członkowskim UE angażowania się w badania nad obronnością i wspólnego rozwijania zdolności obronnych; jest zdania, że bezpieczeństwo i ochrona Europy w coraz większym stopniu będą zależeć od tych dwóch organizacji działających w obrębie przyznanych im kompetencji; apeluje o podjęcie wysiłków na rzecz poprawy współpracy w zakresie przeciwdziałania zagrożeniom hybrydowym, w tym również za pośrednictwem Europejskiego Centrum ds. Zwalczania Zagrożeń Hybrydowych, oraz w zakresie wymiany informacji i danych wywiadowczych; 66. podkreśla znaczenie współpracy i integracji w dziedzinie cyberbezpieczeństwa nie tylko między państwami członkowskimi, kluczowymi partnerami i NATO, ale również między różnymi podmiotami społecznymi; Partnerstwo w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony 67. podkreśla, że partnerstwo i współpraca z krajami podzielającymi wartości UE przyczyniają się do skuteczności i siły oddziaływania wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony; w tym kontekście wyraża zadowolenie z wkładu Albanii, Australii, Kanady, Chile, Kolumbii, Gruzji, byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii, Mołdawii, Czarnogóry, Nowej Zelandii, Norwegii, Serbii, Szwajcarii, Turcji, Ukrainy i Stanów Zjednoczonych; 68. z zadowoleniem przyjmuje podpisanie przez UE i Stany Zjednoczone w dniu 7 grudnia 2016 r. Umowy nabycia i usług wzajemnych; apeluje do wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel o poinformowanie Parlamentu, w jaki sposób umowa ta poprawiła warunki i ochronę pracowników podczas misji w ramach WPBiO; 69. zwraca się do wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel i państw członkowskich o powołanie attaché wojskowych UE w delegaturach UE, aby w ten sposób przyczynić się do realizacji strategicznych celów Unii; 70. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący przeglądu instrumentu na rzecz przyczyniania się do stabilności i pokoju z myślą o wspieraniu działań podejmowanych w ramach inicjatywy w zakresie budowania zdolności na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju, która umożliwi UE finansowanie budowania zdolności i odporności w krajach partnerskich oraz wzmocnienie zdolności tych krajów; zachęca ESDZ i Komisję do niezwłocznego wdrożenia inicjatywy w zakresie budowania zdolności na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju, do poprawy skuteczności i zrównoważoności misji w ramach WPBiO oraz do postępowania w oparciu o elastyczniejsze i bardziej zintegrowane podejście umożliwiające UE wykorzystanie efektów synergii współdziałania cywilno-wojskowego; o o o 71. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, sekretarzowi generalnemu NATO, agencjom Unii Europejskiej działającym w dziedzinie przestrzeni kosmicznej, bezpieczeństwa i obrony, a także rządom i parlamentom narodowym państw członkowskich.

53 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/47 P8_TA(2017)0493 Sprawozdanie roczne w sprawie realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania rocznego w sprawie realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (2017/2121(INI)) (2018/C 369/06) Środa, 13 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając sprawozdanie roczne Rady dla Parlamentu Europejskiego na temat wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, uwzględniając art. 21 i 36 Traktatu o Unii Europejskiej, uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych, uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami, uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa (wiceprzewodnicząca / wysoka przedstawiciel) w sprawie odpowiedzialności politycznej, uwzględniając komunikat Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) w sprawie globalnej strategii na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej z 2016 r. oraz wspólny komunikat Komisji i ESDZ z 2017 r. w sprawie strategicznego podejścia do kwestii odporności UE w ramach działań zewnętrznych, uwzględniając najważniejsze zasady zawarte w globalnej strategii na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej, w szczególności zasady dotyczące suwerenności i integralności terytorialnej państw oraz nienaruszalności granic, które powinny być w jednakowy sposób respektowane przez wszystkie państwa uczestniczące, uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel dnia 12 grudnia 2011 r. pt. Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE dążenie do bardziej skutecznego podejścia (COM(2011)0886), uwzględniając art. 52 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i opinię Komisji Budżetowej (A8-0350/2017), Wprowadzenie 1. jest przekonany, że żadne z państw członkowskich nie jest w stanie samodzielnie sprostać wyzwaniom, z którymi się dziś borykamy; podkreśla, że wspólne działanie UE to najskuteczniejszy sposób ochrony interesów Europy, umacniania jej wartości oraz działania na arenie międzynarodowej jako solidarny i wpływowy gracz światowego formatu, a także ochrony obywateli i państw członkowskich UE przed narastającymi zagrożeniami dla ich bezpieczeństwa, również w globalnej sferze cyfrowej; jest zaniepokojony stanem architektury bezpieczeństwa UE, która nadal jest niestabilna i podzielona w obliczu ciągłych i wciąż nowych wyzwań i w której pokój hybrydowy stał się niesatysfakcjonującym status quo; wzywa państwa członkowskie do działania i spełnienia oczekiwań tych Europejczyków, którzy wielokrotnie podkreślali, że to polityka zagraniczna i bezpieczeństwa UE oparta na podstawowych wartościach i prawach człowieka jest jedną z najważniejszych i najniezbędniejszych ze wszystkich strategii politycznych UE; uważa, że nadszedł czas, aby państwa członkowskie wdrożyły narzędzia, instrumenty i strategie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), a tym samym umożliwiły Unii reagowanie na zewnętrzne konflikty i kryzysy, budowały zdolności jej partnerów oraz chroniły Unię Europejską;

54 C 369/48 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 2. przypomina o zobowiązaniu UE do opracowania wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa opartej na zasadach demokracji, praworządności, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, a także zgodnej z Kartą Narodów Zjednoczonych i prawem międzynarodowym; uważa, że aby spełnić to zobowiązanie oraz przyczyniać się do propagowania praw człowieka i demokracji na świecie, UE i państwa członkowskie muszą przemawiać jednym głosem oraz dopilnować, aby ich przekaz został usłyszany; 3. jest zdania, że aby UE mogła reagować na stojące przed nią wyzwania i je przezwyciężać, a zwłaszcza sprostać zagrożeniom dla bezpieczeństwa, musi być skutecznym, wiarygodnym i wiernym swoim wartościom podmiotem polityki międzynarodowej, który potrafi skutecznie współpracować i prowadzić dialog z innymi podmiotami, co wiąże się z jednomyślnością, jednością w działaniu i skupieniem zasobów na priorytetach strategicznych; 4. przypomina o potrzebie zapewnienia wzajemnej spójności różnych dziedzin polityki zewnętrznej Unii oraz spójności tej polityki z innymi strategiami politycznymi obejmującymi wymiar zewnętrzny, a także o konieczności dążenia do celów określonych w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej; 5. uważa, że aby spełnić oczekiwania obywateli, Unia Europejska musi przede wszystkim: skoordynować ocenę głębokich zagrożeń i wyzwań w obrębie UE oraz sposób, w jaki należy na nie reagować, biorąc pod uwagę przede wszystkim zapobieganie radykalizacji, która może doprowadzić do werbunku przez grupy terrorystyczne, skonsolidować i pogłębić integrację europejską i działania zewnętrzne UE m.in. przez zwiększenie zakresu współpracy i możliwości w UE w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w tym walki informacyjnej, współpracować z państwami członkowskimi, partnerami oraz organizacjami i instytucjami międzynarodowymi chroniącymi pokoju na jasno określonych i starannie opracowanych warunkach, tak aby wzmocnić oparty na ustalonych zasadach światowy ład polityczny i gospodarczy, w tym ochronę praw człowieka, oraz współpracować z partnerami, co pozwoli odgrywać przewodnią rolę w osiąganiu pojednania, przywracaniu i utrzymywaniu pokoju, a w razie potrzeby jego wymuszaniu; Koordynacja oceny głębokich zagrożeń i wyzwań: obecne uwarunkowania polityczne i kwestie bezpieczeństwa 6. podkreśla, że warunkami kluczowymi dla stabilności UE są gwarantowanie bezpieczeństwa obywatelom UE oraz integralności terytorium UE, stabilizacja sąsiedztwa, a zwłaszcza Bałkanów Zachodnich ze szczególnym uwzględnieniem zwiększania widoczności UE w tym regionie, wspieranie reform, których celem jest utrzymywanie międzynarodowego porządku polityczno-gospodarczego opartego na ustalonych zasadach i współpracy, eliminowanie podstawowych przyczyn konfliktów zbrojnych oraz wzmacnianie polityki zapobiegania konfliktom, pokojowego ich rozwiązywania i dialogu z demokracjami pluralistycznymi, które angażują się w obronę praw człowieka; wzywa do aktywniejszych działań unijnej dyplomacji publicznej i poprawy widoczności projektów realizowanych przez UE; 7. jest zdania, że w coraz bardziej skonfliktowanym i niestabilnym środowisku międzynarodowym tylko połączenie rzeczywistej wielostronności, wspólnej siły perswazji (soft power) i wiarygodnej twardej siły pozwoli stawić czoła poważnym wyzwaniom dla bezpieczeństwa, a zwłaszcza rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia, naruszaniu bezpieczeństwa w Europie, terroryzmowi, konfliktom we wschodnim i południowym sąsiedztwie, wojnom zastępczym i hybrydowym oraz kryzysom uchodźczym; podkreśla, że wyzwania te obejmują również wymiar humanitarny kryzysu uchodźczego, agresywne działania Korei Północnej, łamanie prawa międzynarodowego przez Chiny i Rosję, których potęga militarna wzrasta, i stwierdza, że w tych przypadkach wymagana jest zdecydowana reakcja dyplomatyczna; 8. jest zdania, że wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa można uczynić skuteczniejszą przede wszystkim dzięki określeniu wspólnych priorytetów i wizji strategicznych; uważa, że należy zająć się podstawowymi przyczynami niestabilności, która szerzy się głównie ze względu na upadek i kryzys państw oraz wymuszoną i nielegalną migrację, czyli: ubóstwem, brakiem perspektyw gospodarczych i dostępu do edukacji, wykluczeniem społecznym, konfliktami zbrojnymi, niedemokratycznymi i niewydolnymi rządami, korupcją, zmianami klimatu, rosnącym sekciarstwem, ryzykiem radykalizacji postaw i rozprzestrzeniania się ideologii ekstremistycznych; przypomina o planie działania przyjętym podczas szczytu w Valletcie, w którym wezwano do solidarnej odpowiedzialności państw pochodzenia, państw tranzytu i państw docelowych; zwraca uwagę, jak ważne jest rozbicie modelu ekonomicznego, który stosują sieci przemytników;

55 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/49 Środa, 13 grudnia 2017 r. 9. podkreśla potrzebę przeciwdziałania tendencjom autokratycznym i nepotycznym, zwiększenia wsparcia dla sił demokratycznych oraz nasilenia walki z islamskim terroryzmem w południowym sąsiedztwie i w krajach ościennych naszych sąsiadów i partnerów oraz z ugrupowaniami usiłującymi zachęcać obywateli Unii do walki w imię swojego ekstremistycznego światopoglądu; przypomina, że rejon Sahelu i inne powiązane z nim obszary geograficzne są regionami priorytetowymi dla zapewnienia bezpieczeństwa Unii Europejskiej; kładzie nacisk na potrzebę podjęcia przez UE, wspólnie ze Stanami Zjednoczonymi i innymi sojusznikami międzynarodowymi, wysiłków dyplomatycznych w celu przekonania głównych graczy w tym regionie, takich jak Turcja, państwa rejonu Zatoki Perskiej i Iran, że muszą koniecznie opowiedzieć się przeciwko ekstremizmowi religijnemu i terroryzmowi, a także opracować wspólną strategię radzenia sobie z tymi globalnymi wyzwaniami, do czego obligują je podjęte na szczeblu ONZ zobowiązania do poszanowania prawa międzynarodowego i wartości uniwersalnych; uważa, że wysiłkom dyplomatycznym powinien towarzyszyć szeroki wachlarz narzędzi i instrumentów, którymi UE dysponuje tak, by przysłużyć się poprawie warunków politycznych, społecznych i gospodarczych pozwalającej na osiągnięcie i utrzymanie pokoju; 10. jest zdania, że stawianie czoła brutalnemu ekstremizmowi powinno iść w parze z ochroną powszechnych praw człowieka; podkreśla, że UE musi przeciwstawiać się państwom finansującym radykalizację oraz terroryzm i potępiać je, zwłaszcza jeśli ich wsparcie trafia do podmiotów uznanych przez UE za organizacje terrorystyczne; kładzie nacisk na znaczenie zacieśnienia współpracy z partnerami doświadczonymi w walce z terroryzmem; 11. podkreśla, że trwałe rozwiązanie kryzysu w Syrii osiągnąć można jedynie w oparciu o aktualne ramy uzgodnione na forum ONZ i że musi bazować ono na porozumieniu politycznym, w którym główną rolę odgrywają sami Syryjczycy i które ma charakter integracyjny, angażując wszystkie istotne podmioty; nadal domaga się od wszystkich członków Rady Bezpieczeństwa ONZ wypełnienia zobowiązań związanych z kryzysem syryjskim; popiera apel specjalnego wysłannika Sekretarza Generalnego ONZ ds. Syrii, który wzywa państwa gwarantujące zawieszenie broni w Syrii do podjęcia pilnych działań na rzecz egzekwowania warunków rozejmu; 12. z zadowoleniem przyjmuje strategię UE na rzecz Syrii z kwietnia 2017 r., która obejmuje rozszerzenie sankcji wobec osób zaangażowanych w tworzenie i wykorzystanie broni chemicznej; zachęca do dalszego rozszerzania sankcji wobec osób odpowiedzialnych za naruszanie praw człowieka; podkreśla, że wszystkie osoby odpowiedzialne za naruszanie prawa międzynarodowego, muszą zostać pociągnięte do odpowiedzialności; ponawia apel do UE i państw członkowskich o rozważenie możliwości utworzenia trybunału do spraw zbrodni wojennych w Syrii, do czasu pomyślnego odwołania się do MTK; podkreśla, że UE musi wykazać się pełnym zaangażowaniem w pomoc w odbudowie Syrii po zakończeniu konfliktu; 13. wzywa wszystkie zaangażowane strony, w Libii i poza nią, do wspierania zarówno libijskiego porozumienia politycznego podpisanego w dniu 17 grudnia 2015 r., jak i ustanowionej na jego mocy Rady Prezydenckiej, która jest jedynym organem władzy uznawanym przez wspólnotę międzynarodową i przez ONZ; podkreśla, że rozwiązanie kryzysu w Libii jest konieczne do zapewnienia stabilności w regionie Morza Śródziemnego; zwraca szczególną uwagę na znaczenie południowego sąsiedztwa oraz na potrzebę stworzenia eurośródziemnomorskiej przestrzeni pokoju, dobrobytu, stabilności i integracji; zaznacza swoje zdecydowane wsparcie dla dwupaństwowego rozwiązania kryzysu izraelsko-palestyńskiego, które polegałoby na pokojowym i bezpiecznym współistnieniu niezależnego, demokratycznego, zdolnego do samostanowienia i integralnego terytorialnie państwa palestyńskiego oraz bezpiecznego Izraela; podkreśla znaczenie zapewnienia spójności polityki UE w przypadkach okupacji lub aneksji terytorialnej; 14. z zadowoleniem przyjmuje skuteczne wdrożenie przez wszystkie strony Wspólnego wszechstronnego planu działania ( JCPOA ), który został uzgodniony przez grupę UE3 + 3 oraz Iran; podkreśla, że stała i pełna realizacja tego porozumienia przez wszystkie strony ma zasadnicze znaczenie dla podejmowanych na całym świecie starań na rzecz nierozprzestrzeniania broni jądrowej i rozwiązania konfliktów na Bliskim Wschodzie; podkreśla, że JCPOA jest porozumieniem wielostronnym, które zostało zatwierdzone na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ i nie można go zmienić jednostronnie; zwraca uwagę na zagrożenie dla bezpieczeństwa, jakie stwarza irański program pocisków rakietowych, i kładzie nacisk na potrzebę pełnego wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2231 (2015), w której wzywa się Iran do niepodejmowania żadnych działań związanych z rakietowymi pociskami balistycznymi przeznaczonymi do przenoszenia broni jądrowej oraz jej odpalania; 15. zauważa, że Departament Skarbu Stanów Zjednoczonych formalnie zaktualizował spis obywateli objętych sankcjami ze względem na związki z terroryzmem (Specially Designated Nationals), umieszczając w nim Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej; 16. wyraża głębokie zaniepokojenie nieustającym kryzysem humanitarnym w Jemenie; ponownie podkreśla, że przedłużającego się konfliktu jemeńskiego nie da się rozwiązać zbrojnie i popiera wysiłki UE i ONZ na rzecz zawieszenia broni i utorowania drogi negocjacjom pokojowym; jest zdania, że UE musi podjąć działania w celu umożliwienia dalszej egzystencji mniejszościom etniczno-religijnym na Bliskim Wschodzie, zwłaszcza w Iraku i Syrii;

56 C 369/50 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 17. potępia wielokrotne korzystanie przez Rosję z prawa weta w Radzie Bezpieczeństwa ONZ i jest zdania, że podważa to międzynarodowe działania na rzecz pokoju i rozwiązywania konfliktów w Syrii oraz w szerzej pojętym południowym sąsiedztwie UE; 18. uznaje, że aby umożliwić legalną migrację i mobilność, należy podjąć dalsze wysiłki, również dwustronne, w postaci rozwijania dobrze zarządzanej mobilności między kontynentami i w ich obrębie, a także wspierania strategii politycznych propagujących legalne kanały migracji przy jednoczesnej walce z gangami przemytników nielegalnych imigrantów, które żerują na słabych i bezbronnych; podkreśla starania w tym zakresie podejmowane przez poszczególne państwa członkowskie i uważa, że konieczne jest wzmocnienie legalnego i bezpiecznego dostępu do Europy; ubolewa w związku z tym nad brakiem rzeczywistej, zrównoważonej i wiarygodnej europejskiej polityki migracyjnej i azylowej, czego dowodem jest obecny kryzys w regionie Morza Śródziemnego, oraz wzywa Radę i państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich działań; 19. jest przekonany, że UE potrzebuje nowego podejścia do stosunków ze wschodnimi sąsiadami; uważa, że wspieranie państw, które chcą zacieśnić więzi z UE, musi stanowić priorytet unijnej polityki zagranicznej; jest zdania, że przedłużenie sankcji wobec osób i podmiotów w Rosji to nieunikniona konsekwencja niewdrożenia porozumień mińskich, i nadal uważa, że ich wdrożenie przez wszystkie strony stanowi podstawę trwałego politycznego rozwiązania konfliktu we wschodniej Ukrainie; 20. podkreśla, że możliwość ściślejszej współpracy z Rosją zależy od pełnego poszanowania przez Rosję bezpieczeństwa w Europie i prawa międzynarodowego; domaga się, by UE zachowała możliwość stopniowego wprowadzania dalszych sankcji, jeżeli Rosja w dalszym ciągu będzie naruszać prawo międzynarodowe; potwierdza wsparcie dla niepodległej, suwerennej i integralnej terytorialnie Ukrainy oraz wszystkich pozostałych państw Partnerstwa Wschodniego w ich granicach uznanych przez społeczność międzynarodową; kładzie nacisk na to, że w świetle prawa międzynarodowego decyzja Rosji z dnia 21 marca 2014 r. o aneksji Krymu pozostaje bezprawna, i stanowczo potępia decyzję władz rosyjskich o wydaniu wszystkim mieszkańcom Krymu rosyjskich paszportów; wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel i Radę do tego, by aktywniej i skuteczniej zaangażowały się w rozwiązywanie przedłużających się i zamrożonych konfliktów; 21. ubolewa na tym, że Rosja wielokrotnie naruszyła prawo międzynarodowe i prowadzi wojnę hybrydową; dopuszcza jednak możliwość zasadnego i spójnego zaangażowania selektywnego i dialogu z Rosją w dziedzinach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, tak aby zapewnić odpowiedzialność i poszanowanie prawa międzynarodowego; podkreśla potrzebę utrzymania i zwiększania możliwości przyszłej współpracy w rozwiązywaniu kryzysów na świecie, jeżeli UE ma w tym bezpośredni lub pośredni interes UE oraz jeśli stwarza to szansę na propagowanie wartości UE; 22. uważa, że znormalizowane stosunki są niezbędne zarówno dla UE, jak i dla Rosji, a w jakiejkolwiek przyszłej strategii UE-Rosja należy położyć nacisk na większe zaangażowanie i wsparcie dla wschodnich partnerów UE; zaznacza, że UE powinna zachować możliwość pogłębienia dwustronnych stosunków politycznych i gospodarczych z Rosją pod warunkiem, że Rosja będzie przestrzegała prawa międzynarodowego i zawartych umów oraz złagodzi coraz bardziej apodyktyczną postawę wobec swoich sąsiadów i Europy; 23. ponownie podkreśla, że suwerenność, niepodległość i pokojowe rozwiązywanie sporów to kluczowe zasady europejskiego ładu bezpieczeństwa, które mają zastosowanie do wszystkich państw; w związku z tym jednoznacznie potępia napaść Rosji na Ukrainę, w tym bezprawną aneksję Krymu i finansowany przez Rosję konflikt we wschodniej Ukrainie; apeluje do UE, jej państw członkowskich i społeczności międzynarodowej, aby domagały się od Rosji wstrzymania agresji i uwolnienia wszystkich więźniów politycznych; wzywa społeczność międzynarodową do odgrywania bardziej czynnej i skutecznej roli w rozwiązywaniu tego konfliktu oraz do wspierania wszelkich wysiłków na rzecz trwałego i pokojowego rozwiązania, które zapewniłoby Ukrainie jedność, suwerenność i integralność terytorialną, zwłaszcza przez wysłanie po uzyskaniu zgody władz ukraińskich misji utrzymywania pokoju i budowania pokoju na całe jej terytorium; 24. ponownie podkreśla potrzebę strategicznej reorientacji podejścia do Bałkanów Zachodnich, uznając, że UE powinna dążyć do realizacji swoich ambitnych celów w tym regionie, gdyż dzięki temu da nowy impuls wiarygodnej unijnej polityce rozszerzenia i wzmocnieni praworządność oraz odporność instytucji państwowych; uważa, że stabilność Bałkanów Zachodnich nadal musi stanowić jeden z głównych priorytetów Unii Europejskiej; wzywa do zwiększenia wysiłków na rzecz poprawy warunków społeczno-ekonomicznych i politycznych w tym regionie; jest przekonany, że integracja i pojednanie na Bałkanach Zachodnich stanowią najlepszy sposób radzenia sobie z zagrożeniami wynikającymi z destabilizującej ingerencji i nacisków z zewnątrz, finansowania rozległych sieci salafickiej i wahhabickiej i werbowania zagranicznych bojowników, przestępczości zorganizowanej, poważnych sporów międzypaństwowych, dezinformacji

57 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/51 Środa, 13 grudnia 2017 r. i zagrożeń hybrydowych; podkreśla potrzebę dalszego zaangażowania we wspieranie niezwykle skutecznych stowarzyszeń politycznych w regionie; podkreśla znaczenie, jakie dla krajów Bałkanów Zachodnich ma dostosowanie się do polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE, niezależnie od ich postępów w procesie integracji z UE; zachęca do natychmiastowego otwarcia stosownego rozdziału dla wszystkich krajów kandydujących z Bałkanów Zachodnich; 25. przypomina, że po spełnieniu wszystkich kryteriów nowi członkowie mają otwarte drzwi UE; z zadowoleniem przyjmuje niedawne starania podejmowane w ramach procesu berlińskiego i szczytu w Trieście, których celem jest dostarczenie dodatkowego bodźca dla konwergencji krajów Bałkanów Zachodnich w kierunku członkostwa w UE; przypomina, że należy zwrócić szczególną uwagę na wdrażanie kluczowych reform instytucjonalnych i politycznych w regionie Bałkanów Zachodnich i wspierać je oraz wzywa Komisję do ponownego rozważenia możliwości dodatkowego przydziału środków finansowych na Instrument Pomocy Przedakcesyjnej (IPA), gdyż jest to jedno z najważniejszych narzędzi wspierających wdrażanie tych reform; 26. przypomina, że w przeglądzie europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) wzywa się do zaangażowania sąsiadujących państw trzecich; apeluje o to by ze względu na wspólne wartości i interesy zwiększyć wsparcie dla państw sąsiadujących z naszymi sąsiadami, co pozwoli reagować na globalne problemy i stawiać czoła wspólnym wyzwaniom; zwraca uwagę na to, że należy promować wzmacnianie pozycji i ochronę kobiet, słabszych grup społecznych i mniejszości, zwłaszcza w Afryce, gdzie potrzeba ścisłej współpracy między europejskimi i lokalnymi MŚP, w kooperacji ze społeczeństwem obywatelskim, oraz wsparcia dla tworzenia demokratycznych, przejrzystych i skutecznie działających instytucji oraz promocji światowego ładu opartego na zasadach; 27. jest zdania, że podstawowymi instrumentami osiągania tych celów są współpraca międzynarodowa i polityka rozwoju, w związku z czym mocno podkreśla konieczność lepszego, bardziej efektywnego i wydajnego rozdziału funduszy UE oraz zwiększenia synergii z innymi organizacjami międzynarodowymi; podkreśla konieczność rozwiązania problemu poważnych zagrożeń dla bezpieczeństwa w Afryce, tak aby wyeliminować zagrożenia terrorystyczne ze strony wszelkich grup terrorystycznych, zapobiegać prowadzonemu przez nie werbunkowi, zwalczać radykalne ideologie i zadbać o bezpieczeństwo energetyczne dzięki przyjaznym dla środowiska i zrównoważonym źródłom energii i jednoczesnemu wspieraniu rozwiązań pozasieciowych; 28. zdecydowanie potępia wszelkie próby utrzymania się przy władzy urzędujących prezydentów, którzy naruszają, obchodzą lub bezprawnie zmieniają prawo wyborcze, a zwłaszcza konstytucję; potępia też wszelkie strategie mające na celu zniesienie lub obejście ograniczeń dotyczących okresu kadencji; wzywa wszystkie rządy do podjęcia działań na rzecz zapewnienia przejrzystości i integralności całego procesu wyborczego, a także wdrożenia wszelkich niezbędnych środków zapobiegania oszustwom lub innym bezprawnym praktykom; w związku z tym wyraża zaniepokojenie z powodu kryzysów politycznych oraz związanych z nimi przypadków stosowania przemocy i naruszania praw człowieka i podstawowych wolności, zwłaszcza w państwach regionu Wielkich Jezior; ponownie wyraża przekonanie o słuszności prowadzenia wzmocnionych misji obserwacji wyborów oraz, jeśli to konieczne, udzielania pomocy finansowej, technicznej i logistycznej jako sposobu na uzyskanie sprawiedliwego, wiarygodnego i demokratycznego procesu wyborczego; 29. zachęca do opracowania spójnej i solidnej strategii dla regionu Sahelu, która pozwoli poprawić sprawowanie rządów, a także zapewnić odpowiedzialność i legalność instytucji państwowych i regionalnych, zwiększyć bezpieczeństwo, zwalczać radykalizację i handel ludźmi, bronią i narkotykami oraz wzmocnić politykę gospodarczą i politykę na rzecz rozwoju; 30. przypomina o potrzebie uaktualnienia strategii na rzecz stosunków między UE a Azją; w tym kontekście wyraża poparcie dla zacieśnienia współpracy w ramach dialogu Azja-Europa, w tym jej wymiaru parlamentarnego; zachęca do wspierania ściślejszej współpracy regionalnej i wzmacniania środków służących budowie zaufania w Azji Południowej, aby ograniczyć napięcia między Indiami i Pakistanem; zaleca nieprzerwane poparcie dla mediacji pokojowych UE w procesie pokojowym wypracowanym i prowadzonym przez Afgańczyków; podkreśla, że zachowanie pokoju, stabilności i dobrobytu w regionie Azji i Pacyfiku leży w żywotnym interesie UE i jej państw członkowskich; uważa, że sprawą najwyższej wagi i niecierpiącą zwłoki jest opracowanie zaktualizowanej strategii UE dla regionu Azji Północno-Wschodniej w świetle stale zwiększającej się tam obecności militarnej oraz agresywnej i nieodpowiedzialnej postawy Koreańskiej Republiki Ludowo- Demokratycznej (KRLD); potępia próby jądrowe i prowokacje ze strony Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej (KRLD), a także wielokrotne naruszanie przez nią rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ i międzynarodowych zobowiązań; wzywa do wykorzystania siły dyplomatycznej UE do wywierania nacisku na KRLD, aby przekonać jej przywódców do porzucenia broni masowego rażenia; apeluje o użycie wszystkich narzędzi dyplomatycznych, w tym sankcji, w aby zapobiec eskalacji obecnego kryzysu; wzywa do nieodwracalnej denuklearyzacji Półwyspu Koreańskiego środkami pokojowymi oraz do pełnego wdrożenia wszystkich istotnych dla tej kwestii rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ;

58 C 369/52 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 31. podkreśla, że zachowanie pokoju, stabilności i dobrobytu w regionie Azji i Pacyfiku leży w żywotnym interesie UE i jej państw członkowskich; wzywa wszystkie zainteresowane strony do rozwiązywania sporów środkami pokojowymi oraz do powstrzymania się od jednostronnych prób zmieniania status quo, np. na Morzu Wschodniochińskim i Południowochińskim oraz w Cieśninie Tajwańskiej, tak aby zagwarantować bezpieczeństwo regionalne; ponownie podkreśla poparcie dla znaczącego członkostwa Tajwanu w organizacjach międzynarodowych oraz uczestnictwa w prowadzonych przez nie działaniach; 32. przypomina, że Amerykę Łacińską i UE łączą wspólne wartości, zasady i zaufanie do skutecznego multilateralizmu, i uważa, że partnerstwo między UE i Ameryką Łacińską jest istotne i powinno zostać wzmocnione, co pozwoli im razem podejmować największe globalne wyzwania; wyraża głębokie zaniepokojenie atakami na sędziów, demokratycznie wybraną opozycję i liderów społeczeństwa obywatelskiego w Wenezueli; kładzie nacisk na to, że poszanowanie praworządności, walka z korupcją, postęp na drodze do demokracji, podstawowe wolności i prawa człowieka stanowią podwaliny głębszej integracji i współpracy z krajami Ameryki Łacińskiej i Karaibów (LAC); 33. przypomina o swoim poparciu dla procesu pokojowego w Kolumbii, który ma kluczowe znaczenie dla przyszłości obywateli tego kraju i stabilności w regionie; domaga się, aby wszystkie aktywa FARC, w tym majątek pochodzący z przemytu narkotyków, przeznaczyć na odszkodowania dla ofiar konfliktu; Konsolidacja i pogłębienie integracji europejskiej przez zwiększenie możliwości UE 34. wzywa Komisję, ESDZ i państwa członkowskie do przyjmowania kompleksowego podejścia unijnego przy każdej możliwej okazji, i uważa, że spójne i skoordynowane działania we wszystkich obszarach polityki UE przy założeniu uwzględnienia i wdrażania celów zrównoważonego rozwoju ONZ, zwłaszcza w obszarze pomocy humanitarnej, rozwoju, handlu, energii, klimatu, nauki oraz cyberobrony i cyberbezpieczeństwa powinny być stałym i ustrukturyzowanym komponentem zewnętrznych działań Unii, co pozwoli wykorzystać zbiorową siłę UE; jest zdania, że bezpieczeństwo energetyczne, poszanowanie praw człowieka i dyplomacja klimatyczna pozostają ważnymi elementami uzupełniającymi wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE, którymi należy się zająć w ramach całościowego podejścia, oraz że konieczne są dalsze postępy w kwestii unii energetycznej; 35. uznaje, że zmiana klimatu może mieć poważny wpływ na stabilność regionalną i globalną, jako że związane z globalnym ociepleniem spory o terytorium, żywność, wodę i inne zasoby osłabiają gospodarkę, zagrażają bezpieczeństwu w regionie i są pierwotną przyczyną przepływów migracyjnych; ponadto zachęca UE i państwa członkowskie do przemyślenia, jak w krajowym i unijnym planowaniu wojskowym uwzględnić strategie dostosowania do zmiany klimatu i jakie zdolności, priorytety i reakcje należałoby uznać za odpowiednie; 36. podkreśla, że decyzja Zjednoczonego Królestwa o wystąpieniu z UE znacząco wpłynie na przyszłą europejską współpracę obronną, i wzywa do nieustających wysiłków UE i Zjednoczonego Królestwa, jako głównych partnerów międzynarodowych, na rzecz utrzymywania bezpieczeństwa w Europie; podkreśla, że wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych spowodowały niepewność partnerstwa transatlantyckiego i kładzie nacisk na potrzebę przeciwwagi dla obrony UE i ustanowienia autonomii strategicznej; 37. jest zdania, że aby wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa była bardziej stanowcza, skuteczna i oparta na wartościach, UE powinna zwiększyć swoje bezpieczeństwo energetyczne, niezwłocznie ograniczając, a w perspektywie średnioterminowej eliminując, obecną zależność od ropy naftowej i gazu dostarczanych przez reżimy autorytarne; 38. podkreśla, że aktualny proces decyzyjny we WPZiB oparty na jednomyślności w Radzie stanowi główną przeszkodę dla skutecznych i terminowych działań zewnętrznych UE; jest zdania, że również w WPZiB powinno się stosować głosowanie większością kwalifikowaną; wyraża pogląd, że instytucje UE muszą lepiej przewidywać kryzysy i konflikty, m. in. przez krótko- i długoterminowe oceny skutków swojej polityki, tak aby eliminować źródłowe przyczyny problemów; uważa, że UE musi szybciej i skuteczniej reagować na rodzące się kryzysy oraz kłaść większy nacisk na zapobieganie konfliktom, stosując głównie narzędzia cywilne na wczesnym etapie; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia w życie zaleceń Parlamentu w sprawie przyjęcia zasady obowiązku ochrony; podkreśla potrzebę pogłębienia współpracy między państwami członkowskimi, krajami partnerskimi i organizacjami międzynarodowymi, a także zwraca uwagę na znaczenie skutecznej wymiany informacji i koordynowania działań zapobiegawczych;

59 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/53 Środa, 13 grudnia 2017 r. 39. apeluje do wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel, Komisji i państw członkowskich o wzmożenie wysiłków na rzecz zwiększenia zdolności UE do zwalczania zagrożeń hybrydowych i cybernetycznych, o dalsze wzmacnianie zdolności UE i krajów partnerskich do walki z fałszywymi informacjami i dezinformacją, o opracowanie jasnych kryteriów ułatwiających wykrywanie fałszywych informacji oraz o zwiększenie środków i przekształcenie grupy zadaniowej Stratcom w pełnoprawną jednostkę ESDZ; w tym celu wzywa do wypracowania wspólnych, kompleksowych zdolności i metod analizy ryzyka i podatności na zagrożenia oraz do wzmocnienia odporności UE i jej strategicznych zdolności komunikacyjnych; podkreśla rolę niezależnych mediów zarówno internetowych, jak i tradycyjnych w promowaniu różnorodności kulturowej i kompetencji międzykulturowych, potrzebę wzmocnienia takich mediów jako źródła wiarygodnych informacji, szczególnie w UE i w jej sąsiedztwie, oraz konieczność dalszego rozwijania wspólnych unijnych stacji radiowych i telewizyjnych; wzywa Komisję do ściślejszej współpracy z ESDZ i państwami członkowskimi w tym zakresie; 40. jest zdania, że siła Europy tkwi w zdolności do wzmacniania wspólnoty wartości i poszanowania różnorodności kultur, które jednoczą wszystkich Europejczyków; w tym kontekście uważa, że UE odgrywa ważną rolę w upowszechnianiu demokracji, wolności, praworządności, praw człowieka oraz równych szans i że powinna nadal propagować swoje wartości poza granicami UE; przypomina, że prawa człowieka są nieodłączną częścią WPZiB i powinny stanowić główne uwarunkowanie zewnętrznych strategii politycznych, a ponadto, że strategie te muszą być spójne i oparte na zasadach; podkreśla, że dyplomacja kulturalna powinna stać się istotną częścią działań zewnętrznych UE i wzywa też Komisję do rozszerzenia programu Erasmus+ i wspierania rozwoju ambitnej dyplomacji naukowej; wzywa do ściślejszej koordynacji działań z UNESCO i Komitetem Światowego Dziedzictwa, podmiotami niepaństwowymi oraz organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, czyli z kluczowymi partnerami UE; 41. przypomina, że w rezolucji 1820 (2008) Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych z dnia 19 czerwca 2008 r. oświadcza się, że gwałt i przemoc seksualna mogą stanowić zbrodnię wojenną, zbrodnię przeciwko ludzkości lub część zbrodni ludobójstwa oraz że w sytuacjach konfliktów zbrojnych kobietom należy zapewnić ochronę humanitarną; 42. uważa, że rozwój silnego przemysłu obronnego wzmacnia niezależność technologiczną UE; apeluje o rozbudowę zasobów przemysłowych i technologicznych niezbędnych do poprawy cyberbezpieczeństwa, na przykład przez wspieranie jednolitego rynku związanych z nim produktów; apeluje o znaczne zwiększenie zasobów finansowych i ludzkich w instytucjach UE, tak by podnieść jej zdolności w dziedzinie cyberbezpieczeństwa i cyberobrony; podkreśla potrzebę włączenia cyberobrony do głównego nurtu działań zewnętrznych i wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz konieczność lepszego wykrywania cyberprzestępczości; 43. zwraca uwagę, że wojna informacyjna i cybernetyczna, skierowana przeciwko państwom członkowskim UE i innym krajom zachodnim, stanowi celową próbę destabilizacji i zdyskredytowania struktur politycznych, gospodarczych i społecznych; przypomina, że państwom członkowskim UE, które należą też do NATO, bezpieczeństwo gwarantuje również artykuł 5 Traktatu Północnoatlantyckiego; apeluje o ściślejszą koordynację cyberobrony między państwami członkowskimi UE, instytucjami UE, NATO, Stanami Zjednoczonymi i innymi wiarygodnymi partnerami; 44. kładzie nacisk na rolę niezależnych mediów w promowaniu różnorodności kulturowej i kompetencji międzykulturowych, potrzebę wzmocnienia takich mediów jako źródła wiarygodnych informacji, szczególnie w UE i w jej sąsiedztwie, oraz konieczność dalszego wzmacniania unijnych zdolności zwalczania fałszywych informacji i dezinformacji; w związku z tym podkreśla potrzebę wypracowania na szczeblu UE większej odporności na rozprzestrzenianie się takich informacji w internecie; wzywa Komisję do ściślejszej współpracy z ESDZ w tych dziedzinach; 45. uważa, że Europa powinna nadal wzmacniać współpracę w zakresie wspólnej obrony, tak aby chronić swoich wspólnych wartości i zasad oraz autonomii strategicznej; podkreśla znaczenie związku między bezpieczeństwem zewnętrznym i wewnętrznym, lepszego wykorzystania zasobów i kontroli ryzyka na obrzeżach Europy; przypomina, że powiązanie bezpieczeństwa z rozwojem stanowi kluczową zasadę podejścia Unii do konfliktów i kryzysów zewnętrznych; wzywa państwa członkowskie, by w pełni wykorzystały możliwości Traktatu z Lizbony w zakresie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), oraz w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje Plan realizacji globalnej strategii w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony; zachęca do przeglądu podejścia UE do misji cywilnych w ramach WPBiO, aby zadbać o ich odpowiednie opracowanie i wdrażanie oraz zapewnić im wsparcie; uważa, że należy w pełni wykorzystywać potencjał Europejskiej Agencji Obrony (EDA), stałej współpracy strukturalnej i grup bojowych UE; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia na ten cel dodatkowych środków;

60 C 369/54 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 46. jest zdania, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie muszą opracować skuteczną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa oraz współpracować z NATO i innymi partnerami międzynarodowymi, ONZ, organizacjami pozarządowymi, obrońcami praw człowieka i innymi podmiotami w rozwiązywaniu wspólnych problemów oraz dążeniu do pokoju, dobrobytu i stabilności na całym świecie; zwraca uwagę, jak duże znaczenie dla pilnego wdrożenia ambitnej, skutecznej i uporządkowanej WPBiO ma podnoszenie świadomości i zwiększanie zaangażowania politycznego; wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do rozwiązania problemów komunikacyjnych UE przez zwiększenie rozliczalności i widoczności działań zewnętrznych UE; wzywa państwa członkowskie i instytucje UE, by wywiązały się z zadań w zakresie obronności, które wynikają z globalnej strategii UE i planów Komisji zmierzających do usprawnienia unijnego programu badań w dziedzinie obronności oraz rozwoju zdolności; 47. apeluje do Komisji o to, aby we wniosku dotyczącym kolejnych wieloletnich ram finansowych (WRF) w pełni uwzględniła rosnące wyzwania w dziedzinie bezpieczeństwa; uważa, że zarówno wysokość środków w budżecie przeznaczonym na WPZiB, jak i elastyczność tego budżetu muszą odpowiadać oczekiwaniom obywateli UE dotyczącym roli Unii jako gwaranta bezpieczeństwa; uważa, że istnieje potrzeba globalnej wizji dla polityki UE i jej instrumentów w dziedzinie bezpieczeństwa, co obejmuje skuteczną współpracę z proponowanym Europejskim Funduszem Obronnym; apeluje do państw członkowskich o dążenie do realizacji celu, jakim jest przeznaczanie 2 proc. PKB na obronę, a także o wydawanie 20 proc. budżetu obronnego na wyposażenie, które zdaniem Europejskiej Agencji Obrony jest niezbędne; przypomina ponadto, że na wszelkie nowe działania polityczne należy przeznaczyć środki z nowych źródeł finansowania; zauważa, że poszczególne państwa członkowskie mają problemy z utrzymaniem bardzo szerokiego zakresu pełnych zdolności operacyjnych w dziedzinie obrony, zwykle z powodu ograniczeń finansowych; w związku z tym wzywa do pogłębienia współpracy i zwiększenia koordynacji w zakresie zdolności, które należy utrzymać, tak aby państwa członkowskie mogły specjalizować się w określonych zdolnościach i bardziej racjonalnie wydatkować środki; jest zdania, że kluczem do większej kompatybilności i lepszej integracji sił państw członkowskich jest interoperacyjność; przypomina, że w 2016 r. środki na WPZiB stanowiły 3,6 % środków na zobowiązania w dziale 4 oraz 0,2 % całego budżetu UE; wyraża ubolewanie, że wysokość środków w rozdziale poświęconym WPZiB, ich niepełne wykorzystanie oraz systematyczne przesunięcia z tego rozdziału wskazują na ciągły brak ambicji UE do działania jako podmiot globalny; 48. zauważa, że impas w Radzie Bezpieczeństwa ONZ utrudnia działania społeczności międzynarodowej i uniemożliwia rozwiązywanie kryzysów; ponownie apeluje do państw członkowskich o wsparcie reformy jej składu i funkcjonowania; Współpraca w obrębie koalicji i z instytucjami zapewniającym bezpieczeństwo 49. podkreśla, że utrzymanie i pogłębianie stosunków transatlantyckich, opartych na o poszanowaniu wspólnych wartości, prawa międzynarodowego oraz multilateralizmu, leży w strategicznym interesie UE; wzywa UE do dalszego budowania swojej autonomii strategicznej i tworzenia własnych możliwości działania, tak by lepiej radzić sobie z konfliktami regionalnymi i międzynarodowymi, które wpływają na UE; uważa, że UE i USA powinny koncentrować się na dostosowaniu struktur transatlantyckich do współczesnych wyzwań, takich jak obrona praw człowieka, przeciwdziałanie zmianie klimatu, zwalczanie terroryzmu międzynarodowego i korupcji, zapobieganie radykalizacji, rozprzestrzenianie broni masowego rażenia, oraz na walce z próbami destabilizacji UE i NATO przez państwa trzecie; ponadto podkreśla znaczenie nieustającej i wzmocnionej współpracy między UE i USA dotyczącej kwestii wspólnych, zarówno dwustronnej, jak i w ramach NATO; przypomina, że Unia Europejska i Stany Zjednoczone są dla siebie najważniejszymi partnerami oraz że posunięcia jednostronne prowadzą wyłącznie do osłabienie partnerstwa transatlantyckiego; jest zdania, że Europa musi dalej rozwijać oparty na pozytywnym sprzężeniu zwrotnym sojusz między sektorem publicznym i prywatnym oraz że powinna umocnić partnerstwo strategiczne ze Stanami Zjednoczonymi; wzywa Radę i ESDZ do tego, by w ich dialogu z rządem Stanów Zjednoczonych konsekwentnie podnosiły kwestię amerykańskich sankcji eksterytorialnych; 50. zdecydowanie popiera deklarację ze szczytu w Warszawie w 2016 r., w szczególności w kwestii współpracy między UE a NATO, i z zadowoleniem przyjmuje decyzje w sprawie ściślejszej współpracy między NATO a UE w wielu dziedzinach, a także rozmieszczenie na wschodniej flance UE amerykańskich, kanadyjskich i innych sił wielonarodowych; 51. wzywa do intensywniejszej wymiany informacji wywiadowczych między państwami członkowskimi; zwiększonej wymiany międzyinstytucjonalnych informacji wywiadowczych oraz koordynacji między UE, państwami członkowskimi i NATO, i nalega, aby podmioty te nadal współpracowały jak najściślej w sposób komplementarny i z pełnym poszanowaniem podstawowych europejskich wartości i norm; uznaje, że dzielenie się informacjami między UE, państwami członkowskimi a NATO oraz skoordynowane działania obu instytucji przyniosą rezultaty w takich obszarach, jak terroryzm, reagowanie na zagrożenia hybrydowe, orientacja sytuacyjna, budowanie odporności, łączność strategiczna, cyberbezpieczeństwo i budowanie zdolności w stosunkach z partnerami UE; uważa, że do zwiększenia bezpieczeństwa UE niezbędna jest dalsza koordynacja i ściślejsza współpraca z innymi podmiotami wielostronnymi, takimi jak Eurokorpus; ponownie zaznacza, że jednym z priorytetów UE powinno być odnowienie partnerstw strategicznych;

61 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/ podkreśla swoją rolę w kształtowaniu prawdziwie wspólnej polityki zagranicznej zgodnej z oczekiwaniami europejskich obywateli; wzywa Radę do działania wspólnie z Parlamentem na głównych etapach procesu decyzyjnego w dziedzinie polityki zagranicznej; 53. docenia pracę wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel i apeluje do niej o to, by w przyszłości sprawozdania roczne były bardziej zwięzłe i dalekosiężne, by przedstawiały głównie najważniejsze priorytety na następny rok oraz ocenę działań podjętych w minionym roku, z uwzględnieniem ich skutków finansowych, tak aby stanowiły pełny przegląd wyników UE; o o o Środa, 13 grudnia 2017 r. 54. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz państwom członkowskim.

62 C 369/56 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0494 Sprawozdanie roczne dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2016 oraz polityka Unii Europejskiej w tym zakresie Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie w 2016 r. oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie (2017/2122(INI)) (2018/C 369/07) Parlament Europejski, uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka oraz inne traktaty i instrumenty Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczące praw człowieka, uwzględniając europejską konwencję praw człowieka, uwzględniając Konwencję ONZ z dnia 18 grudnia 1979 r. w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) ( 1 ), uwzględniając ogólne zalecenia Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet nr 12, 19 i 35 w sprawie przemocy wobec kobiet, nr 26 w sprawie pracownic migrujących i nr 32 w sprawie związanych z płcią aspektów statusu uchodźcy, azylu, obywatelstwa i bezpaństwowości kobiet, uwzględniając rezolucję 69/167 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 18 grudnia 2014 r. ( 2 ) w sprawie ochrony i propagowania praw człowieka i podstawowych wolności wszystkich migrantów bez względu na ich status migracyjny, uwzględniając Międzynarodową konwencję z dnia 18 grudnia 1990 r. o ochronie praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin ( 3 ), uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325, 1820, 1888, 1889, 1960, 2106, 2122 i 2242 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, uwzględniając Konwencję z 1951 r. i protokół z 1967 r. dotyczące statusu uchodźców ( 4 ) oraz konwencje MOP nr 43 i 97, uwzględniając wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka ( 5 ), uwzględniając Deklarację nowojorską w sprawie uchodźców i migrantów, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 19 września 2016 r. ( 6 ), uwzględniając 17 celów zrównoważonego rozwoju ONZ oraz agendę 2030 na rzecz zrównoważonego rozwoju, mającej na celu zapewnienie pokoju i dobrobytu ludzkości i planecie ( 7 ), ( 1 ) ( 2 ) ( 3 ) ( 4 ) ( 5 ) ( 6 ) ( 7 )

63 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/57 Środa, 13 grudnia 2017 r. uwzględniając Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (Konwencja stambulska) z dnia 12 kwietnia 2011 r., która została podpisana przez UE w dniu 13 czerwca 2017 r. ( 1 ), uwzględniając wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych, przyjęte w 1976 r. i zmienione w 2011 r. ( 2 ), uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, uwzględniając art. 2, 3, 8, 21 i 23 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), uwzględniając art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), uwzględniając ramy strategiczne i plan działania UE w dziedzinie praw człowieka i demokracji, przyjęte przez Radę w dniu 25 czerwca 2012 r. ( 3 ), uwzględniając plan działania dotyczący praw człowieka i demokracji na lata , przyjęty przez Radę w dniu 20 lipca 2015 r. ( 4 ), uwzględniając wspólny dokument roboczy służb Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa pt. Plan działania UE dotyczący praw człowieka i demokracji (na lata ): przegląd śródokresowy, czerwiec 2017 r. (SWD(2017)0254), uwzględniając wspólny dokument roboczy służb Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa pt. Równość płci i wzmocnienie pozycji kobiet: odmiana losu dziewcząt i kobiet w kontekście stosunków zewnętrznych UE w latach , przyjęty w 2015 r. (SWD(2015)0182), uwzględniając globalną strategię na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej, przedstawioną przez wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federikę Mogherini w dniu 28 czerwca 2016 r. ( 5 ), a także pierwsze sprawozdanie na temat jej wdrażania pt. Wspólna wizja, wspólne działanie: wdrażanie globalnej strategii UE, opublikowane w 2017 r. ( 6 ), uwzględniając decyzję Rady 2011/168/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego, uchylającą wspólne stanowisko 2003/444/WPZiB ( 7 ), uwzględniając Europejski program w zakresie migracji z dnia 13 maja 2015 r. (COM(2015)0240) oraz komunikat Komisji z dnia 7 czerwca 2016 r. w sprawie ustanowienia nowych ram partnerstwa z państwami trzecimi w ramach Europejskiego programu w zakresie migracji (COM(2016)0385), uwzględniając wytyczne UE w sprawie propagowania i ochrony praw dziecka, przyjęte w 2007 r. i zmienione w 2017 r. ( 8 ), uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie, Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej pt. Nowy europejski konsensus w sprawie rozwoju Nasz świat, nasza godność, nasza przyszłość ( 9 ), przyjęte przez Radę, Parlament i Komisję w dniu 7 czerwca 2017 r., ( 1 ) ( 2 ) ( 3 ) ( 4 ) ( 5 ) ( 6 ) ( 7 ) Dz.U. L 76 z , s ( 8 ) ( 9 )

64 C 369/58 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. uwzględniając wytyczne UE w sprawie praw człowieka dotyczące wolności wypowiedzi w internecie i poza nim, przyjęte w 2014 r. ( 1 ), uwzględniając ochronę wolności wypowiedzi w internecie i poza nim, określoną w art. 19 Powszechnej deklaracji praw człowieka, art. 19 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, art. 11 europejskiej konwencji praw człowieka i art. 10 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, uwzględniając wytyczne UE w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań, przyjęte w 2013 r. ( 2 ), uwzględniając międzynarodową ochronę wolności religii lub przekonań, określoną w art. 18 Powszechnej deklaracji praw człowieka, art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, deklarację z 1981 r. w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na religię lub przekonania, art. 9 europejskiej konwencji praw człowieka i art. 10 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, uwzględniając konkluzje Rady w sprawie nietolerancji, dyskryminacji i przemocy ze względu na wyznanie lub przekonania, przyjęte w dniu 21 lutego 2011 r. ( 3 ), uwzględniając wytyczne UE w sprawie kary śmierci, przyjęte w 2013 r. ( 4 ), uwzględniając wytyczne UE w sprawie polityki UE wobec państw trzecich dotyczącej tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przyjęte w 2001 r. i zmienione w 2012 r. ( 5 ), uwzględniając protokół ONZ o zapobieganiu, zwalczaniu oraz karaniu za handel ludźmi, w szczególności kobietami i dziećmi, uzupełniający Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej ( 6 ) oraz Konwencję Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi, uwzględniając wytyczne UE na rzecz promowania i ochrony wszystkich praw człowieka przysługujących lesbijkom, gejom, osobom biseksualnym, transpłciowym i interseksualnym (LGBTI), przyjęte w 2013 r. ( 7 ), uwzględniając wytyczne UE w sprawie dialogu na temat praw człowieka prowadzonego z państwami trzecimi, przyjęte w 2001 r. i zmienione w 2009 r. ( 8 ), uwzględniając wytyczne UE w sprawie promowania przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego, przyjęte w 2005 r. i zmienione w 2009 r. ( 9 ), uwzględniając wytyczne UE w sprawie aktów przemocy wobec kobiet i zwalczania wszelkich form dyskryminacji kobiet, przyjęte w 2008 r. ( 10 ), uwzględniając wytyczne UE w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych, przyjęte w 2003 r. i zmienione w 2008 r. ( 11 ), ( 1 ) ( 2 ) ( 3 ) ( 4 ) ( 5 ) ( 6 ) ( 7 ) ( 8 ) ( 9 ) Dz.U. C 303 z , s. 12. ( 10 ) ( 11 )

65 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/59 Środa, 13 grudnia 2017 r. uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/821 z dnia 17 maja 2017 r. ustanawiające obowiązki w zakresie należytej staranności w łańcuchu dostaw unijnych importerów cyny, tantalu i wolframu, ich rud oraz złota pochodzących z obszarów dotkniętych konfliktami i obszarów wysokiego ryzyka ( 1 ), uwzględniając wytyczne UE w sprawie udzielania pomocy obrońcom praw człowieka, przyjęte w 2005 r. i zmienione w 2008 r. ( 2 ), uwzględniając sprawozdanie roczne UE dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2015 ( 3 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2017 r. w sprawie wywozu broni: wdrażanie wspólnego stanowiska 2008/944/WPZiB ( 4 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2015 ( 5 ) oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie, a także wcześniejsze rezolucje w tym obszarze, uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2016 r. w sprawie praw człowieka i migracji w państwach trzecich ( 6 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2016 r. w sprawie odpowiedzialności przedsiębiorstw za poważne naruszenia praw człowieka w państwach trzecich ( 7 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi w stosunkach zewnętrznych UE ( 8 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 stycznia 2016 r. w sprawie priorytetów UE na sesje Rady Praw Człowieka ONZ w 2016 r. ( 9 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie sytuacji humanitarnej w Jemenie ( 10 ), w której wezwano wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel do rozpoczęcia inicjatywy mającej na celu nałożenie przez UE embarga na dostawy broni do Arabii Saudyjskiej, uwzględniając swoje rezolucje w sprawach naruszeń praw człowieka, zasad demokracji i praworządności, uwzględniając Nagrodę im. Sacharowa za wolność myśli, którą w 2016 r. otrzymały Nadia Murad i Lamiya Aji Bashar, uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 października 2013 r. w sprawie dyskryminacji ze względu na przynależność kastową ( 11 ) oraz sporządzone przez specjalnego sprawozdawcę ds. mniejszości sprawozdanie z dnia 28 stycznia 2016 r. dotyczące mniejszości i dyskryminacji ze względu na przynależność kastową czy analogiczny system dziedziczonego statusu ( 12 ), a także wskazówki ONZ w sprawie dyskryminacji ze względu na pochodzenie, uwzględniając swoją rezolucję z 17 listopada 2011 r. w sprawie wsparcia UE dla MTK: stojąc w obliczu wyzwań i pokonując trudności ( 13 ), uwzględniając art. 52 Regulaminu, ( 1 ) Dz.U. L 130 z , s. 1. ( 2 ) ( 3 ) ( 4 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0344. ( 5 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0502. ( 6 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0404. ( 7 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0405. ( 8 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0300. ( 9 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0020. ( 10 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0066. ( 11 ) Dz.U. C 181 z , s. 69. ( 12 ) ( 13 ) Dz.U. C 153 E z , s. 115.

66 C 369/60 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0365/2017), A. mając na uwadze, że art. 21 TUE zobowiązuje UE do prowadzenia wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa w oparciu o zasady, które leżały u podstaw jej utworzenia oraz które zamierza wspierać na świecie: demokracji, państwa prawa, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, zasad równości i solidarności oraz poszanowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych, Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i prawa międzynarodowego; mając na uwadze, że Unia planuje przystąpić do europejskiej konwencji praw człowieka; B. mając na uwadze, że naruszenia praw człowieka i podstawowych wolności, do których dochodzi współcześnie na całym świecie, w tym zbrodnie przeciwko ludzkości, zbrodnie wojenne i przypadki ludobójstwa, wymagają podjęcia zdecydowanych wysiłków ze strony całej społeczności międzynarodowej; C. mając na uwadze, że poszanowanie, wspieranie i niepodzielność praw człowieka oraz ochrona ich powszechnego charakteru stanowią filary WPZiB; mając na uwadze, że w ramach swojej funkcji sprawowania kontroli nad WPZiB Parlament jest uprawniony do otrzymywania informacji na temat głównych aspektów i podstawowych opcji WPZiB oraz do uczestniczenia w konsultacjach w tym zakresie (art. 36 TUE); D. mając na uwadze, że globalna strategia na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej, przyjęta przez Radę w czerwcu 2016 r., potwierdza, że problematyka praw człowieka musi być systematycznie uwzględniana we wszystkich sektorach polityki i we wszystkich instytucjach, w tym również w ramach handlu międzynarodowego i polityki handlowej; E. mając na uwadze, że większa spójność między polityką wewnętrzną i zewnętrzną UE, a także między poszczególnymi strategiami polityki zewnętrznej, stanowi podstawowy wymóg udanej i skutecznej polityki UE w dziedzinie praw człowieka; mając na uwadze, że większa spójność powinna umożliwiać UE szybszą reakcję na naruszenia praw człowieka w ich początkowej fazie, a w niektórych przypadkach uprzedzać je lub im zapobiegać, w tym w dziedzinie handlu międzynarodowego i polityki handlowej; F. mając na uwadze, że zaangażowanie UE na rzecz skutecznego multilateralizmu, w którym centralne miejsce zajmuje ONZ, stanowi integralną część polityki zewnętrznej Unii i jest zakorzenione w przekonaniu, że wielostronny system oparty na uniwersalnych zasadach i wartościach może najlepiej uporać się z globalnymi kryzysami, wyzwaniami i zagrożeniami; G. mając na uwadze, że art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, iż wspólna polityka handlowa prowadzona jest zgodnie z zasadami i celami działań zewnętrznych Unii ; mając na uwadze, że handel i prawa człowieka mogą wzajemnie na siebie wpływać w krajach trzecich, a także mając na uwadze, że w ramach systemu odpowiedzialności przedsiębiorstw, który jest obecnie przedmiotem dyskusji na forum ONZ, a także globalnych łańcuchów wartości, środowisko biznesu ma do odegrania ważną rolę w oferowaniu pozytywnych zachęt w zakresie promowania praw człowieka, demokracji i społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw; mając na uwadze, że dobre rządy i organy działające w interesie ogólnym odgrywają ważną rolę w postępowaniu przedsiębiorstw; mając na uwadze, że UE uczestniczy w działaniach na rzecz opracowania wiążącego traktatu w sprawie biznesu i praw człowieka; H. mając na uwadze, że należy zwrócić szczególną uwagę na ochronę praw człowieka w najbardziej wrażliwych grupach, takich jak mniejszości etniczne, językowe i religijne, osoby niepełnosprawne, społeczność LGBTI, kobiety, dzieci, osoby ubiegające się o azyl i migranci; I. mając na uwadze, że dzieci i kobiety borykają się z zagrożeniami, dyskryminacją i przemocą, zwłaszcza w strefach ogarniętych wojną i na terytoriach, gdzie panują reżimy autorytarne; mając na uwadze, że równość płci jest jedną z najważniejszych europejskich wartości i jest zapisana w prawnych i politycznych instrumentach UE; mając na uwadze, że w ostatnich latach doszło do nasilenia się przemocy i dyskryminacji wobec kobiet i dziewcząt; J. mając na uwadze, że państwa ponoszą ostateczną odpowiedzialność za gwarantowanie wszystkich praw człowieka poprzez uchwalanie i wdrażanie międzynarodowych traktatów i konwencji dotyczących praw człowieka, monitorowanie przypadków łamania praw człowieka oraz zapewnienie skutecznych środków prawnych dla ofiar;

67 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/61 Środa, 13 grudnia 2017 r. K. mając na uwadze, że coraz więcej naruszeń praw człowieka stanowiących zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości, łącznie z ludobójstwem, popełniają podmioty państwowe i niepaństwowe; L. mając na uwadze, że wolność myśli, sumienia, religii, w tym wolność do tego, aby wierzyć lub nie wierzyć, praktykować wybraną religię lub nie, przyjąć, porzucić lub zmienić religię, musi być zapewniona na całym świecie i bezwarunkowo chroniona, szczególnie za sprawą dialogów międzyreligijnych i międzykulturowych; mając na uwadze, że prawo zakazujące bluźnierstwa jest szeroko rozpowszechnione, a państwa wprowadzają kary obejmujące wyroki więzienia, chłostę lub karę śmierci; M. mając na uwadze, że wolność słowa i wyrażania opinii, wolność zrzeszania się i zgromadzeń oraz przeprowadzanie okresowych, przejrzystych i rzetelnych procesów wyborczych stanowią zasadnicze elementy demokracji; mając na uwadze, że w społeczeństwach niestabilnych, podatnych na konflikty i opartych na ucisku wybory mogą niekiedy wywołać powszechną przemoc; N. mając na uwadze, że angażowanie państw trzecich we wszystkie fora dwustronne i wielostronne, np. w ramach dialogów dotyczących praw człowieka, jest jednym z najskuteczniejszych narzędzi rozwiązywania problemów w zakresie praw człowieka; O. mając na uwadze, że należy zapewnić dostęp do odpowiednich zasobów, a także ich jak najskuteczniejsze wykorzystanie w celu jeszcze aktywniejszego propagowania praw człowieka i demokracji w państwach trzecich; P. mając na uwadze, że dostęp do wody i urządzeń sanitarnych to podstawowe prawo człowieka, a ograniczanie tego dostępu to jedna z przyczyn napięć geopolitycznych w niektórych regionach; Q. mając na uwadze, że miejsca dziedzictwa kulturowego są coraz bardziej zagrożone z powodu grabieży i wandalizmu, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie; R. mając na uwadze, że edukacja odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu naruszaniu praw człowieka i konfliktom oraz przyczynia się do zwiększenia uczestnictwa obywateli w procesie decyzyjnym w ramach systemu demokratycznego; mając na uwadze, że instytucje edukacyjne promujące prawa człowieka, poszanowanie i różnorodność powinny otrzymać wsparcie ze strony państwa; mając na uwadze, że kanały komunikacji, których liczba wzrosła, stanowią ważne narzędzie służące szybkiemu informowaniu o przypadkach naruszenia praw człowieka oraz dotarciu do znacznej liczby ofiar lub potencjalnych ofiar naruszeń praw człowieka w państwach trzecich, a także udzieleniu im informacji i wsparcia; mając na uwadze, że gromadzenie kompleksowych zdezagregowanych danych ma zasadnicze znaczenie dla ochrony praw człowieka, zwłaszcza osób znajdujących się w trudnej sytuacji, marginalizowanych i zagrożonych wykluczeniem społecznym; mając na uwadze, że stosowanie odpowiednich wskaźników jest również skutecznym sposobem oceny postępów w realizacji zobowiązań podjętych przez państwa w ramach umów międzynarodowych; Uwagi ogólne 1. wyraża głębokie zaniepokojenie, że nastąpił regres demokracji, praworządności i praw człowieka, które to wartości są nadal zagrożone na całym świecie; przypomina, że UE zobowiązała się do propagowania uniwersalności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności i wartości, a także do propagowania zasad demokracji, które należy wzmocnić na całym świecie; 2. ponownie wyraża głębokie przekonanie, że UE i jej państwa członkowskie muszą aktywnie stosować zasadę uwzględniania problematyki praw człowieka i demokracji, jako podstawowe, wzajemnie się wspierające zasady leżące u podstaw UE, we wszystkich strategiach polityki UE, w tym w strategiach o wymiarze zewnętrznym, takich jak polityka dotycząca rozwoju, migracji, bezpieczeństwa, zwalczania terroryzmu, rozszerzenia i handlu; przypomina w tym względzie o kluczowym znaczeniu zapewniania większej spójności między polityką wewnętrzną i zewnętrzną UE, i o lepszej koordynacji polityki zewnętrznej państw członkowskich; podkreśla, że coraz bardziej złożony charakter konfliktów na świecie wymaga zintegrowanego, zgodnego i zdecydowanego podejścia międzynarodowego i współpracy; przypomina, że cel UE polegający na zwiększeniu jej wpływu na arenie międzynarodowej jako wiarygodnego i pełnoprawnego gracza zależy w dużej mierze od zdolności UE do ochrony praw człowieka i demokracji w wymiarze wewnętrznym i zewnętrznym, zgodnie ze zobowiązaniami UE zawartymi w traktatach założycielskich;

68 C 369/62 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 3. podkreśla znaczenie wzmocnionej współpracy między Komisją, Radą, Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (ESDZ), Parlamentem i delegaturami UE w celu promowania i zapewnienia spójnego i jednolitego głosu w obronie praw człowieka i zasad demokracji; podkreśla ponadto, jak ważne jest silne zobowiązanie do promowania tych wartości na forach wielostronnych, w tym dzięki terminowej koordynacji na szczeblu UE i czynnej postawie podczas negocjacji; w tym kontekście zachęca UE do działania jako autor i współautor rezolucji oraz do częstszego stosowania praktyki inicjatyw międzyregionalnych w ramach wszystkich mechanizmów ONZ dotyczących praw człowieka; 4. przyjmuje z zadowoleniem, że w 2016 r. praworządność, zasady demokratyczne i naruszenia praw człowieka były regularnie omawiane na posiedzeniach plenarnych Parlamentu, a także były przedmiotem jego rozmaitych rezolucji oraz były podnoszone na posiedzeniach komisji parlamentarnych i delegacji międzyparlamentarnych; 5. zwraca uwagę na prace swojej Podkomisji Praw Człowieka (DROI), która prowadzi działalność w ścisłej współpracy z ESDZ, innymi instytucjami Unii Europejskiej, społeczeństwem obywatelskim, instytucjami wielostronnymi zajmującymi się problematyką praw człowieka oraz Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej ds. Praw Człowieka; 6. przypomina, że w 2016 r. Podkomisja Praw Człowieka opracowała trzy sprawozdania, a mianowicie w sprawie praw człowieka i migracji w państwach trzecich, odpowiedzialności przedsiębiorstw za poważne naruszenia praw człowieka w państwach trzecich oraz zwalczania handlu ludźmi w stosunkach zewnętrznych UE; wzywa Komisję do podejmowania konkretnego działania w następstwie sprawozdań z własnej inicjatywy; 7. zauważa, że w 2016 r., wiele delegacji podkomisji DROI udało się do różnych krajów w celu zgromadzenia i wymiany informacji z lokalnymi rządowymi i pozarządowymi podmiotami działającymi na rzecz ochrony praw człowieka, przedstawienia stanowiska Parlamentu oraz zachęcania do poprawy ochrony i poszanowania praw człowieka; Podjęcie wyzwań związanych z prawami człowieka 8. wyraża głębokie zaniepokojenie rosnącą liczbą ataków na mniejszości religijne, które są często dokonywane przez podmioty niepaństwowe, takie jak ISIS/Daisz; wyraża ubolewanie wobec faktu, że wiele krajów wprowadziło i egzekwuje przepisy zakazujące nawracania się i bluźnierstwa, co skutecznie ogranicza swobodę wyznania lub przekonań oraz wolność wypowiedzi mniejszości religijnych i ateistów, a nawet całkowicie pozbawia ich tych wolności; wzywa do przyjęcia środków mających na celu ochronę mniejszości religijnych, osób niewierzących i ateistów, którzy padają ofiarami przepisów zakazujących bluźnierstwa, oraz wzywa UE i państwa członkowskie do włączenia się w dyskusje polityczne dotyczące zniesienia takich przepisów; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zintensyfikowania wysiłków na rzecz zwiększenia poszanowania wolności myśli, sumienia, wyznania i przekonań oraz propagowania dialogu międzykulturowego i międzywyznaniowego podczas angażowania się we współpracę z państwami trzecimi; domaga się podjęcia konkretnych działań służących skutecznemu wprowadzeniu w życie wytycznych UE w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań, w tym zapewnienia systematycznego i spójnego szkolenia personelu UE pracującego w siedzibach głównych i delegaturach; w pełni popiera praktykę UE, jaką jest przewodzenie pracom nad rezolucjami w sprawie wolności religii lub przekonań prowadzonym w Radzie Praw Człowieka i Zgromadzeniu Ogólnym ONZ; w pełni popiera działania specjalnego wysłannika UE ds. promowania wolności religii lub przekonań poza UE Jána Figela; 9. ponownie podkreśla fakt, że wolność słowa w internecie i poza nim jest kluczowym elementem każdego społeczeństwa demokratycznego, ponieważ jest budulcem kultury pluralizmu, która wzmacnia pozycję społeczeństwa obywatelskiego i obywateli, aby mogli rozliczać rządy i decydentów politycznych, a także wspiera poszanowanie praworządności; podkreśla, że ograniczenia wolności słowa w internecie lub poza nim, np. przez usuwanie treści internetowych, powinno mieć miejsce jedynie w wyjątkowych okolicznościach, na mocy prawa i w ramach dążenia do osiągnięcia prawnie uzasadnionego celu; podkreśla w związku z tym, że UE powinna wzmóc wysiłki na rzecz propagowania wolności słowa za sprawą swojej polityki zewnętrznej i jej instrumentów; ponawia apel do UE i jej państw członkowskich o dokładniejsze monitorowanie wszystkich rodzajów ograniczeń nakładanych na wolność słowa i mediów w państwach trzecich, o bezzwłoczne i systematyczne potępianie takich ograniczeń oraz o wykorzystanie wszystkich dostępnych środków i instrumentów dyplomatycznych, by zlikwidować takie ograniczenia; podkreśla, że należy zadbać o skuteczne wdrożenie wytycznych UE w sprawie praw człowieka dotyczących wolności wypowiedzi w internecie i poza nim oraz o regularne monitorowanie ich wpływu; potępia zabójstwa i pozbawienia wolności wielu dziennikarzy i blogerów w 2016 r. oraz wzywa UE do zapewnienia im skutecznej ochrony; przyjmuje z zadowoleniem nowy Europejski Instrument na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka uruchomiony w 2016 r., który jest ukierunkowany na szkolenie

69 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/63 Środa, 13 grudnia 2017 r. delegatur Unii i podmiotów medialnych w państwach trzecich w zakresie stosowania tych wytycznych; podkreśla znaczenie ujawniania i potępiania nawoływania do nienawiści i podżegania do przemocy w internecie i poza nim, ponieważ stanowią zagrożenie dla praworządności i wartości, jakimi są prawa człowieka; 10. wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że społeczeństwo obywatelskie, w tym organizacje wyznaniowe, jest przedmiotem coraz częstszych ataków na całym świecie, m.in. w wyniku coraz większej liczby represyjnych przepisów uchwalanych w różnych państwach świata, w niektórych przypadkach pod pretekstem zwalczania terroryzmu; podkreśla, że zjawisko kurczenia się przestrzeni działania społeczeństwa obywatelskiego jest zjawiskiem globalnym; przypomina, że niezależne społeczeństwo obywatelskie odgrywa zasadniczą rolę w obronie i propagowaniu praw człowieka oraz funkcjonowaniu społeczeństw demokratycznych, w szczególności poprzez promowanie przejrzystości, odpowiedzialności i podziału władzy; wzywa UE i jej państwa członkowskie do stałego monitorowania i nagłaśniania przypadków naruszeń wolności zrzeszania się i zgromadzeń, w tym przez różne formy zakazów i ograniczeń nakładanych na organizacje społeczeństwa obywatelskiego i ich działalność, takie jak przepisy zmierzające do ograniczenia przestrzeni działalności społeczeństwa obywatelskiego lub wspieranie organizacji pozarządowych sponsorowanych przez autorytarne rządy (organizacji pozarządowych tworzonych przez rząd, GONGO); wzywa ponadto UE, jej państwa członkowskie i delegatury UE do wykorzystania wszystkich dostępnych środków, takich jak dialogi dotyczące praw człowieka, dialogi polityczne i dyplomacja publiczna, do systematycznego nagłaśniania poszczególnych przypadków zagrożonych obrońców praw człowieka i działaczy społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza osób, które zatrzymano lub uwięziono z arbitralnych względów i/lub z powodu przekonań politycznych lub zaangażowania społecznego, a także do jednoznacznego potępiania nękania, represjonowania i zabójstw obrońców praw człowieka, w tym osób działających w sferze ochrony środowiska; wzywa do ustanowienia systemu skutecznego monitorowania przestrzeni działalności społeczeństwa obywatelskiego, obejmującego jasne poziomy referencyjne i wskaźniki w celu tworzenia otoczenia prawnego korzystnego dla społeczeństwa obywatelskiego; 11. zachęca delegatury Unii i personel dyplomatyczny państw członkowskich do dalszego aktywnego wspierania obrońców praw człowieka przez systematyczne monitorowanie procesów sądowych, odwiedzanie zatrzymanych działaczy oraz, w stosownych przypadkach, wydawanie oświadczeń dotyczących poszczególnych przypadków; podkreśla w tym względzie znaczenie narzędzi cichej dyplomacji; z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż UE poruszała kwestie przypadków obrońców praw człowieka w ramach dialogów i konsultacji prowadzonych na szczeblu UE z ponad 50 państwami w 2016 r.; podkreśla, że fundusz kryzysowy w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka posłużył do udzielenia wsparcia ponad 250 obrońcom praw człowieka na szczeblu UE w 2016 r., co stanowiło wzrost o 30 % w porównaniu z 2015 r.; z zadowoleniem przyjmuje utworzenie i skuteczne działanie unijnego mechanizmu na rzecz obrońców praw człowieka, ProtectDefenders.eu, który został wdrożony przez społeczeństwo obywatelskie i przyczynił się do niezwykle istotnego wsparcia wielu obrońców praw człowieka; wzywa Komisję do zapewnienia kontynuacji programu od listopada 2018 r. oraz do zwiększenia jego potencjału w celu zapewnienia większego wsparcia obrońcom praw człowieka na całym świecie; 12. głęboko ubolewa nad faktem, że w wielu krajach na całym świecie nadal stosuje się nieludzkie i poniżające traktowanie oraz karę śmierci, i wzywa UE do wzmożenia wysiłków w celu ich wyeliminowania; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje rewizję prawodawstwa UE w sprawie handlu niektórymi towarami, które mogłyby być użyte do wykonywania kary śmierci, tortur lub innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania; wzywa ESDZ i wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do silniejszego angażowania się w zwalczanie tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, w tym kary śmierci, przez podejmowanie wysiłków dyplomatycznych na większą skalę i bardziej systematyczne poruszanie tego tematu na forach publicznych; podkreśla w związku z tym niepokojące warunki osadzenia w niektórych więzieniach, w tym odmowę leczenia w przypadku problemów zdrowotnych, i zaleca, aby ESDZ, delegatury Unii i państwa członkowskie wykorzystywały pełen potencjał wszystkich istniejących instrumentów, takich jak wytyczne UE w sprawie tortur; przyjmuje z zadowoleniem, że rezolucja ONZ w sprawie moratorium na wykonywanie kary śmierci została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w grudniu 2016 r., uzyskując poparcie 117 państw; zauważa, że w 2016 r. liczba egzekucji na świecie zmniejszyła się w porównaniu z rokiem wcześniejszym, i wyraża poważne zaniepokojenie faktem, że mimo to ogólna liczba egzekucji jest w dalszym ciągu wyższa niż średnia odnotowana w ciągu ostatnich dziesięciu lat; podkreśla, że dotyczy to często dysydentów i grup szczególnie narażonych; wzywa kraje, które nadal stosują tę praktykę, do przyjęcia moratorium i zniesienia kary śmierci; 13. uznaje potencjalnie ogromne znaczenie nowoczesnych technologii informacyjno-komunikacyjnych w promowaniu i obronie praw człowieka oraz zapewnianiu rekompensat w tym zakresie w skali światowej i zachęca instytucje UE i państwa członkowskie do wykorzystywania swoich kanałów informacyjnych do systematycznego przypominania w obrębie swoich konkretnych ram i kompetencji o stanowisku Parlamentu dotyczącym różnych kwestii związanych z prawami człowieka, przyczyniając się do skuteczności i widoczności wspólnych wysiłków UE; wyraża zaniepokojenie

70 C 369/64 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. coraz powszechniejszym stosowaniem niektórych cyfrowych technologii nadzoru podwójnego zastosowania wobec polityków, działaczy i dziennikarzy; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje trwające prace instytucji UE mające na celu aktualizację rozporządzenia Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania ( 1 ); zdecydowanie potępia szykany w internecie, z jakimi coraz częściej spotykają się obrońcy praw człowieka, w tym naruszenia bezpieczeństwa danych przez konfiskaty sprzętu, zdalny nadzór i wycieki danych; wyraża zaniepokojenie w związku z usuwaniem przez platformy internetowe uzasadnionych materiałów dowodowych wideo dotyczących potencjalnych zbrodni wojennych w ramach działań mających na celu usuwanie treści terrorystycznych i propagandy terrorystycznej z tych platform; 14. wyraża zaniepokojenie rosnącą prywatyzacją praworządności w internecie, gdzie przedsiębiorstwa prywatne podejmują decyzje dotyczące ograniczenia praw podstawowych, takich jak wolność słowa, na podstawie własnych regulaminów przeważających nad demokratycznie przyjętymi przepisami; 15. wzywa Komisję do przyjęcia dyrektywy dotyczącej zgłaszania i usuwania nielegalnych treści, zwiększającej przejrzystość i proporcjonalność procedury usuwania, przy jednoczesnym zapewnieniu skutecznych środków odwoławczych dla użytkowników, których treści zostały usunięte niezgodnie z prawem; 16. potępia stosowanie przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewcząt, w tym masowe gwałty, niewolnictwo seksualne, zmuszanie do prostytucji i różne formy prześladowań ze względu na płeć, w tym handel ludźmi, turystykę seksualną oraz wszystkie inne formy przemocy fizycznej, seksualnej i psychologicznej, jako narzędzia walki; zwraca uwagę, że przestępstwa na tle płciowym oraz przemoc seksualna zostały sklasyfikowane w statucie rzymskim jako zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości lub czyny mające znamiona ludobójstwa lub tortur; podkreśla znaczenie obrony praw kobiet, w tym ich praw seksualnych i reprodukcyjnych, za pomocą prawodawstwa, kształcenia i wspierania organizacji społeczeństwa obywatelskiego; wyraża zadowolenie z faktu przyjęcia unijnego planu działania w sprawie równości płci oraz wzmocnienia pozycji kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju na lata zawierającego kompleksowy wykaz działań na rzecz poprawy sytuacji kobiet w zakresie równouprawnienia i wzmocnienia pozycji kobiet; podkreśla, ze należy zadbać o jego skuteczne wdrażanie; z zadowoleniem odnosi się również do przyjęcia dokumentu pt. Strategiczne zaangażowanie na rzecz równości płci w latach promującego równość płci i prawa kobiet na całym świecie; podkreśla znaczenie ratyfikacji i skutecznego wdrożenia konwencji stambulskiej przez wszystkie państwa członkowskie; podkreśla, że edukacja jest najlepszym narzędziem do walki z dyskryminacją i przemocą wobec kobiet i dzieci; wzywa Komisję, ESDZ oraz wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do intensywniejszego wywiązywania się z obowiązków i ze zobowiązań w obszarze praw kobiet w ramach Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz do zachęcania państw trzecich do wywiązywania się z tych obowiązków i zobowiązań; uważa, że UE powinna nadal uwzględniać wsparcie dla kobiet w operacjach w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), zapobieganiu konfliktom i odbudowie pokonfliktowej; ponownie podkreśla znaczenie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa; podkreśla znaczenie, jakie ma systematyczny, równy, pełny i aktywny udział kobiet w zapobieganiu konfliktom i ich rozwiązywaniu, w propagowaniu praw człowieka i demokratycznych reform, operacjach pokojowych, pomocy humanitarnej, procesach odbudowy pokonfliktowej i przechodzenia na demokrację, prowadzących do trwałych i stabilnych rozwiązań politycznych; przypomina, że Nagrodę im. Sacharowa w 2016 r. otrzymały Nadia Murad i Lamiya Aji Bashar, ofiary zniewolenia seksualnego ze strony ISIS/Daisz; 17. podkreśla, że dostępna opieka zdrowotna i powszechne przestrzeganie i dostęp do zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego oraz praw w tym zakresie, planowanie rodziny i dostęp do odpowiednich środków higienicznych dla kobiet, do opieki zdrowotnej nad matkami oraz opieki przedporodowej i poporodowej, a także do bezpiecznych usług aborcyjnych to ważne elementy umożliwiające ratowanie kobietom życia, a także przyczyniające się do unikania porodów wysokiego ryzyka oraz do zmniejszenia umieralności niemowląt i dzieci; uznaje za niedopuszczalne, że ciała kobiet i dziewcząt, zwłaszcza w związku z ich zdrowiem seksualnym i reprodukcyjnym oraz prawami w tym zakresie, nadal pozostają ideologicznym polem walki; apeluje do UE i jej państw członkowskich, aby uznały niezbywalne prawa kobiet i dziewcząt do nietykalności cielesnej i samodzielnego podejmowania decyzji, oraz potępia częste przypadki naruszeń praw reprodukcyjnych i seksualnych kobiet, w tym odmowy dostępu do usług planowania rodziny, środków antykoncepcyjnych oraz bezpiecznej i legalnej aborcji; ( 1 ) Dz.U. L 134 z , s. 1.

71 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/65 Środa, 13 grudnia 2017 r. 18. stanowczo potępia przywrócenie i wydłużenie stosowania tzw. zasady globalnego knebla i jej wpływ na opiekę zdrowotną nad kobietami i dziewczętami oraz ich prawa w skali globalnej; ponawia apel do UE i państw członkowskich o wypełnienie luki finansowej pozostawionej przez Stany Zjednoczone w dziedzinie praw reprodukcyjnych i seksualnych oraz zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, dzięki wykorzystaniu zarówno krajowych, jak i unijnych środków finansowych na wspieranie rozwoju; 19. przypomina, że równość kobiet i mężczyzn jest jedną z podstawowych zasad UE i jej państw członkowskich, a włączenie kwestii płci do głównego nurtu polityki jest jednym z jej zasadniczych celów przewidzianych w traktatach; z tego względu wzywa Komisję do uwzględnienia aspektu płci we wszelkich przepisach, wytycznych, programach finansowania i działaniach unijnych jako podstawowej zasady UE, szczególnie w odniesieniu do polityk UE w zakresie stosunków zewnętrznych; podkreśla potrzebę wzmocnienia roli delegatur Unii, jak również roli głównej doradczyni Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) ds. płci społeczno-kulturowej dzięki zapewnieniu specjalnego budżetu przeznaczonego na cele będące w zakresie jej kompetencji; 20. wzywa ESDZ, aby zadbała o uwzględnienie wyników 61. sesji Komisji ds. Statusu Kobiet w swojej polityce i aby wyniki te nadały nowy impuls w propagowaniu wzmocnienia pozycji ekonomicznej kobiet oraz walce z nierównością płci w zmieniającym się środowisku pracy; 21. zauważa, że wzmocnienie pozycji kobiet w znacznym stopniu przyczyniło się do budowania społeczeństwa integracyjnego, egalitarnego i pokojowego oraz do osiągnięcia zrównoważonego rozwoju; podkreśla, że we wszystkich celach zrównoważonego rozwoju położony jest wyraźny nacisk na równość płci i wzmocnienie pozycji kobiet i że należy kontynuować wysiłki w celu zapewnienia pełnego przestrzegania praw kobiet oraz skutecznej realizacji polityk wspierających ekonomiczne i społeczne wzmocnienie pozycji kobiet oraz ich udział w podejmowaniu decyzji; podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na wzmocnienie pozycji kobiet należących do ludności tubylczej ; 22. podkreśla, że należy zachęcać kobiety do organizowania się w związki zawodowe i że nie powinny one być dyskryminowane podczas ubiegania się o finansowanie przedsiębiorstw; 23. wzywa UE do wspierania wszelkich stowarzyszeń kobiecych, które codziennie działają na rzecz kobiet znajdujących się w sytuacjach kryzysów humanitarnych oraz konfliktów; 24. ponownie podkreśla pilną potrzebę powszechnej ratyfikacji i skutecznego wdrożenia Konwencji ONZ o prawach dziecka i dołączonych do niej protokołów fakultatywnych w celu zapewnienia dzieciom ochrony prawnej; podkreśla, że dzieci są często narażone na konkretne nadużycia, w tym małżeństwa dzieci lub okaleczanie narządów płciowych, i dlatego wymagają wzmożonej ochrony; podkreśla, że praca dzieci, rekrutowanie ich do udziału w konfliktach zbrojnych oraz wczesne i przymusowe małżeństwa dzieci pozostają krytycznymi problemami w niektórych krajach; domaga się, by UE systematycznie konsultowała się z właściwymi lokalnymi i międzynarodowymi organizacjami praw dziecka oraz poruszała kwestie zobowiązań państw-stron do wdrożenia konwencji w ramach dialogów politycznych i dotyczących praw człowieka z państwami trzecimi; z zadowoleniem przyjmuje strategię Rady Europy na rzecz praw dziecka ( ); wzywa UE, aby nadal promowała za pośrednictwem swych delegatur zewnętrznych podręcznik UE i UNICEF-u na temat praw dziecka Uwzględnianie praw dziecka we współpracy rozwojowej, a także aby odpowiednio szkolono personel delegatur Unii w tym zakresie; ponawia swój apel do Komisji o zaproponowanie kompleksowej strategii na rzecz praw dziecka oraz planu działania na okres następnych pięciu lat w celu nadania priorytetu prawom dziecka w polityce zewnętrznej UE; przyjmuje z zadowoleniem, że w ramach Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju na 2016 r. przydzielono zasoby na potrzeby wsparcia agencji ONZ w przeprowadzaniu działań ukierunkowanych na problematykę praw dziecka, których celem musi być maksymalne zwiększenie faktycznych korzyści dla dzieci w potrzebie, zwłaszcza w zakresie systemów opieki zdrowotnej oraz dostępu do edukacji, wody i urządzeń sanitarnych; wzywa do pilnego rozwiązania kwestii dzieci będących bezpaństwowcami, w szczególności tych, które urodziły się poza krajem pochodzenia rodziców, a także dzieci migrantów; 25. zdecydowanie potępia wszelkie formy dyskryminacji, w tym ze względu na rasę, kolor skóry, religię, płeć, orientację seksualną, cechy płciowe, język, kulturę, pochodzenie społeczne, przynależność kastową, urodzenie, wiek, niepełnosprawność lub jakikolwiek inny status; podkreśla, że UE powinna wzmóc wysiłki służące wykorzenieniu wszystkich rodzajów dyskryminacji, rasizmu, ksenofobii i innych form nietolerancji za sprawą dialogów w dziedzinie praw człowieka i dialogów politycznych, działalności delegatur Unii i dyplomacji publicznej; podkreśla ponadto, że UE powinna nadal promować ratyfikację i pełne wdrażanie wszystkich konwencji ONZ wspierających tę kwestię;

72 C 369/66 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 26. przypomina, że handel ludźmi oznacza werbowanie, transport, przekazywanie, przechowywanie lub przyjmowanie osób z zastosowaniem gróźb, użyciem siły lub wykorzystaniem innej formy przymusu, uprowadzenia, oszustwa, wprowadzenia w błąd, nadużycia władzy lub wykorzystania słabości, wręczenia lub przyjęcia płatności lub korzyści dla uzyskania zgody osoby mającej kontrolę nad inną osobą, w celu wykorzystania; wzywa UE i państwa członkowskie do podjęcia środków służących ograniczeniu popytu, który sprzyja wszelkim formom wykorzystywania osób, zwłaszcza kobiet i dzieci, prowadzącym do handlu nimi, przy jednoczesnym zachowaniu podejścia opartego na prawach człowieka i skupionego na ofiarach; przypomina o konieczności wdrożenia przez państwa członkowskie strategii UE na rzecz wyeliminowania handlu ludźmi oraz dyrektywy 2011/36/UE ( 1 ) dotyczącej tego zagadnienia; wyraża głębokie zaniepokojenie skrajną podatnością migrantów i uchodźców na wykorzystanie, przemyt i handel ludźmi; podkreśla konieczność utrzymania rozróżnienia pojęć handlu ludźmi i przemytu migrantów; 27. potępia ciągłe naruszenia praw człowieka popełniane wobec ludzi cierpiących z powodu segregacji kastowej i dyskryminacji o podłożu kastowym, w tym odmowy równego traktowania, dostępu do systemu prawnego i zatrudnienia, ciągłej segregacji i wynikających z podziałów kastowych barier, które uniemożliwiają rozwój oraz korzystanie z podstawowych praw człowieka; ponawia apel o opracowanie unijnej polityki dotyczącej dyskryminacji o podłożu kastowym i o to, by UE wykorzystała każdą okazję do wyrażenia głębokiego zaniepokojenia takimi naruszeniami praw człowieka; nalega, by UE i jej państwa członkowskie zintensyfikowały wysiłki i wspierały powiązane inicjatywy na szczeblu ONZ i delegacji poprzez wdrażanie i monitorowanie celów zrównoważonego rozwoju na 2030 r., monitorowanie nowych wytycznych ONZ dotyczących dyskryminacji ze względu na pochodzenie oraz wspieranie państw w realizacji zaleceń struktur ONZ ds. praw człowieka w sprawie dyskryminacji o podłożu kastowym; 28. zauważa z wielkim zaniepokojeniem, że mniejszości, takie jak mniejszości etniczne, językowe i religijne, osoby LGBTI, osoby niepełnosprawne, kobiety, dzieci, osoby ubiegające się o azyl i migranci, są nadal w zwiększonym stopniu zagrożone dyskryminacją oraz szczególnie narażone na zmiany i zaburzenia polityczne, gospodarcze, środowiskowe i związane z zatrudnieniem; odnotowuje, że wiele osób ma niewielki dostęp do reprezentacji politycznej lub nie ma go wcale oraz jest mocno dotkniętych ubóstwem; podkreśla, że UE powinna wzmóc wysiłki, aby wyeliminować naruszenia praw człowieka popełniane wobec mniejszości; podkreśla, że społeczności mniejszościowe mają szczególne potrzeby oraz że należy im zagwarantować pełny dostęp i równe traktowanie we wszystkich obszarach życia gospodarczego, społecznego, politycznego i kulturalnego; 29. przyjmuje z zadowoleniem ratyfikację Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych (UNCRPD) i podkreśla znaczenie jej skutecznego wdrożenia przez zarówno państwa członkowskie, jak i instytucje UE; podkreśla, że niepełnosprawność nie pozbawia osób godności ludzkiej, co pociąga za sobą obowiązek państwa do ochrony osób niepełnosprawnych; podkreśla w szczególności potrzebę wiarygodnego włączenia zasady powszechnej dostępności i praw osób niepełnosprawnych do wszystkich odpowiednich instrumentów polityki UE, w tym w obszarze współpracy na rzecz rozwoju, oraz zwraca uwagę na nakazowy i horyzontalny charakter tego zagadnienia; wzywa UE do włączenia walki z dyskryminacją ze względu na niepełnosprawność do swojej polityki w dziedzinie działań zewnętrznych i pomocy rozwojowej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje uwzględnienie praw osób niepełnosprawnych w nowym konsensusie europejskim w sprawie rozwoju; 30. ponownie wyraża poparcie dla systematycznego uwzględniania klauzul praw człowieka w porozumieniach międzynarodowych między UE i państwami trzecimi, w tym w umowach handlowych i inwestycyjnych; przypomina, że wszystkie prawa człowieka muszą być uznawane za prawa posiadające taką samą wartość, niepodzielne, współzależne i wzajemnie powiązane; wzywa Komisję do skutecznego i systematycznego monitorowania wdrażania takich klauzul oraz do przekazywania Parlamentowi regularnych sprawozdań na temat poszanowania praw człowieka w krajach partnerskich; wzywa Komisję do przyjęcia bardziej zorganizowanego i strategicznego podejścia do dialogów na temat praw człowieka w ramach przyszłych umów; wyraża pozytywne zdanie na temat systemu preferencji GSP+ jako środka do stymulowania skutecznego wdrażania 27 podstawowych konwencji międzynarodowych w obszarze praw człowieka i norm pracy; apeluje o rzeczywiste wdrożenie GSP+ i oczekuje, że Komisja przekaże Parlamentowi i Radzie sprawozdanie na temat stanu jego ratyfikacji oraz postępów poczynionych w ramach tego programu; przypomina o znaczeniu właściwego wdrażania Wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; 31. potwierdza, że działalność wszystkich przedsiębiorstw, w tym europejskich przedsiębiorstw działających w państwach trzecich, powinna być w pełni zgodna z międzynarodowymi standardami praw człowieka i wzywa UE i jej państwa członkowskie do zadbania o to, by tak się stało; potwierdza ponadto znaczenie propagowania społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw oraz znaczenie europejskich przedsiębiorstw odgrywających wiodącą rolę w promowaniu międzynarodowych standardów dotyczących działalności gospodarczej i praw człowieka, podkreślając, że współpraca między organizacjami praw człowieka a organizacjami biznesowymi wzmocniłaby lokalne podmioty i wspierałaby społeczeństwo obywatelskie; potwierdza, że globalne łańcuchy wartości mogą przyczynić się do wzmocnienia międzynarodowych podstawowych norm pracy, norm środowiskowych i norm społecznych oraz stanowią szansę i wyzwania w odniesieniu do zrównoważonego postępu i propagowania praw człowieka, zwłaszcza w krajach ( 1 ) Dz.U. L 101 z , s. 1.

73 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/67 Środa, 13 grudnia 2017 r. rozwijających się; wzywa UE do pełnienia aktywniejszej roli w dążeniu do odpowiedniego, uczciwego, przejrzystego i zrównoważonego zarządzania globalnymi łańcuchami wartości, a także łagodzenia wszelkiego negatywnego wpływu na prawa człowieka, w tym naruszeń praw pracowniczych; zwraca jednak uwagę, że w przypadku naruszeń praw człowieka związanych z działalnością gospodarczą należy zagwarantować ofiarom skuteczny dostęp do środków zaradczych; wzywa Komisję do zapewnienia, by projekty wspierane przez EBI były zgodne z polityką UE i zobowiązaniami w zakresie praw człowieka; zwraca uwagę na toczące się negocjacje w sprawie wiążącego traktatu dotyczącego korporacji transnarodowych i innych przedsiębiorstw w związku z prawami człowieka; zachęca UE do konstruktywnego udziału w takich negocjacjach; 32. wzywa UE i jej państwa członkowskie, aby wykorzystały cały swój potencjał polityczny, by zapobiec wszelkim czynom, które można by uznać za ludobójstwo, zbrodnię wojenną lub zbrodnię przeciwko ludzkości, skutecznie i w sposób skoordynowany reagowały w przypadkach, gdy dochodzi do takich zbrodni, zmobilizowały wszystkie zasoby niezbędne do postawienia przed sądem wszystkich osób odpowiedzialnych, w tym przez stosowanie zasady represji wszechświatowej, a także pomagały ofiarom oraz wspierały procesy stabilizacji i pojednania; apeluje do społeczności międzynarodowej, by ustanowiła instrumenty minimalizujące luki w odniesieniu do ostrzegania i reagowania, takie jak system wczesnego ostrzegania UE, tak aby zapobiegać powstawaniu, odradzaniu się i eskalacji gwałtownych konfliktów; 33. apeluje do UE o zapewnienie wsparcia organizacjom (w tym organizacjom pozarządowym, organizacjom zajmującym się dochodzeniami na podstawie otwartych źródeł informacji oraz społeczeństwu obywatelskiemu), które gromadzą, zachowują i chronią dowody, cyfrowe i inne, popełnionych przestępstw, aby ułatwiać ich międzynarodowe ściganie; 34. wyraża głębokie zaniepokojenie niszczeniem obiektów dziedzictwa kulturowego w Syrii, Iraku, Jemenie i Libii; zauważa, że spośród 38 zagrożonych obiektów dziedzictwa kulturowego 22 znajdują się na Bliskim Wschodzie; wspiera działania w ramach inicjatywy na rzecz ratowania dziedzictwa kulturowego oraz związane z nią działania w zakresie gromadzenia danych w Syrii i Iraku związanych z niszczeniem dziedzictwa archeologicznego i kulturowego; 35. z zadowoleniem przyjmuje wysiłki UE związane ze wspieraniem Bezstronnego i Niezależnego Międzynarodowego Mechanizmu na rzecz Syrii utworzonego przez ONZ w celu ścigania poważnych przestępstw popełnionych w Syrii; podkreśla potrzebę utworzenia podobnego niezależnego mechanizmu w Iraku; wzywa UE i państwa członkowskie, które jeszcze tego nie zrobiły, do wniesienia wkładu finansowego na rzecz Bezstronnego i Niezależnego Międzynarodowego Mechanizmu na rzecz Syrii; 36. zdecydowanie potępia potworne zbrodnie i naruszenia praw człowieka popełniane przez podmioty państwowe i niepaństwowe; jest wstrząśnięty rozmiarami popełnionych zbrodni, które obejmują morderstwa, tortury, gwałty jako narzędzie walki, zniewolenie i niewolnictwo seksualne, werbunek dzieci do wojska, wymuszoną zmianę religii oraz systematyczne przeprowadzanie czystek i zabójstw wśród osób należących do mniejszości religijnych; przypomina, że wydarzenia, które dotknęły mniejszości religijne na terytoriach kontrolowanych przez ISIS/Daisz zostały zakwalifikowane przez Parlament Europejski w jego rezolucji z dnia 12 lutego 2015 r. w sprawie kryzysu humanitarnego w Iraku i Syrii, zwłaszcza w kontekście Państwa Islamskiego, jako ludobójstwo ( 1 ); podkreśla, że UE i jej państwa członkowskie powinny wspierać ściganie członków niepaństwowych grup takich jak ISIS/Daisz, zwracając się do Rady Bezpieczeństwa ONZ o przyznanie jurysdykcji Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu (MTK) lub zapewnienie wymierzania sprawiedliwości za pośrednictwem trybunału ad hoc lub represji wszechświatowej; 37. potwierdza swoje pełne poparcie dla MTK, statutu rzymskiego, Biura Prokuratora, jego działania motu proprio, a także postępów w zakresie wszczynania nowych śledztw, co jest jednym z podstawowych sposobów zwalczania bezkarności masowych aktów okrucieństwa; wzywa wszystkie państwa członkowskie do ratyfikowania zmian z Kampali, które dotyczą zbrodni agresji, i do dodania masowych aktów okrucieństwa do wykazu zbrodni podlegających kompetencji UE; potępia wszelkie próby podważania ich legitymacji lub niezależności oraz wzywa UE i państwa członkowskie do stałej współpracy na rzecz wspierania dochodzeń i orzeczeń MTK w celu ukrócenia bezkarności przestępczości międzynarodowej, w tym w odniesieniu do aresztowania osób ściganych przez MTK; wzywa UE i jej państwa członkowskie do konsekwentnego wspierania analiz, dochodzeń i decyzji MTK oraz do podejmowania działań mających na celu zapobieganie przypadkom braku współpracy z MTK oraz skuteczne reagowanie w takich sytuacjach i zapewnienie odpowiedniego finansowania; przyjmuje z zadowoleniem spotkanie, do którego doszło w dniu 6 lipca 2016 r. między UE a przedstawicielami MTK w Brukseli, dotyczące przygotowania 2. posiedzenia okrągłego stołu UE MTK i mające na celu umożliwienie odpowiednim pracownikom MTK i instytucji Unii Europejskiej określenie wspólnych obszarów zainteresowania, wymianę informacji dotyczących właściwych działań i zapewnienie lepszej współpracy między obiema stronami; odnotowuje z ogromnym ubolewaniem niedawne zapowiedzi wypowiedzenia statutu rzymskiego, co jest problematyczne ze względu na dostęp ofiar do wymiaru sprawiedliwości i powinno zostać stanowczo potępione; uważa, że Komisja, ESDZ i państwa członkowskie powinny nadal zachęcać państwa trzecie do ratyfikacji i stosowania statutu ( 1 ) Dz.U. C 310 z , s. 35.

74 C 369/68 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. rzymskiego; ponawia apel do wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, aby wyznaczyła specjalnego przedstawiciela UE ds. międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości, mającego uprawnienia, by upowszechniać, uwypuklać i reprezentować zaangażowanie UE na rzecz walki z bezkarnością i na rzecz MTK we wszystkich aspektach unijnej polityki zagranicznej; wzywa UE i jej państwa członkowskie do wspierania mechanizmów ONZ dotyczących odpowiedzialności oraz rezolucji dotyczących odpowiedzialności na forach wielostronnych ONZ, w tym w Radzie Praw Człowieka; 38. apeluje do UE, aby wzmogła wysiłki służące promowaniu praworządności i niezawisłości sądownictwa na szczeblu dwu- i wielostronnym jako podstawowej zasady służącej konsolidacji demokracji; zachęca UE, by wspierała uczciwe wymierzanie sprawiedliwości na całym świecie, służąc pomocą podczas przeprowadzania reform ustawodawczych i instytucjonalnych w państwach trzecich; zachęca ponadto delegatury Unii i ambasady państw członkowskich do systematycznego monitorowania procesów sądowych w celu promowania niezawisłości sądownictwa; 39. wyraża głębokie zaniepokojenie rosnącą liczbą migrantów, uchodźców i osób ubiegających się o azyl, w tym coraz większą liczbą kobiet jako ofiarami konfliktów, przemocy, prześladowań, upadku państwowości, ubóstwa, nielegalnej migracji, handlu ludźmi i przemytu ludzi, a także solidaryzuje się z tymi osobami; podkreśla pilną potrzebę podjęcia rzeczywistych kroków w celu zajęcia się podstawowymi przyczynami przepływów migracyjnych oraz opracowania długoterminowych rozwiązań opartych na przestrzeganiu praw człowieka, a tym samym podjęcia kwestii zewnętrznego wymiaru kryzysu uchodźczego, w tym dzięki znalezieniu trwałych rozwiązań konfliktów w naszym sąsiedztwie, np. w drodze rozwoju współpracy i partnerstw z zainteresowanymi państwami trzecimi, które są zgodne z prawem międzynarodowym i zapewniają poszanowanie praw człowieka w tych państwach; wyraża głębokie zaniepokojenie przemocą wobec dzieci-migrantów, w tym zaginionych, pozbawionych opieki dzieci-migrantów, i apeluje o przesiedlenie, programy łączenia rodzin i korytarze humanitarne; jest głęboko zaniepokojony trudną sytuacją i rosnącą liczbą osób wewnętrznie przesiedlonych i wzywa do ich bezpiecznego powrotu, przesiedlenia lub lokalnej integracji; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zapewniania pomocy humanitarnej w dziedzinie kształcenia, mieszkalnictwa, zdrowia oraz w innych obszarach humanitarnych, które wspierają uchodźców znajdujących się najbliżej swojego kraju pochodzenia, oraz do właściwego wdrażania polityki w zakresie powrotów; podkreśla potrzebę kompleksowego podejścia do migracji, które jest oparte na poszanowaniu praw człowieka, oraz wzywa UE do podjęcia współpracy z ONZ, organizacjami regionalnymi, rządami i NGO; wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia wspólnego europejskiego pakietu azylowego i wspólnego prawodawstwa w zakresie migracji, w szczególności w celu ochrony szczególnie narażonych osób ubiegających się o azyl; podkreśla, że koncepcja bezpiecznych krajów i bezpiecznych krajów pochodzenia nie powinna uniemożliwiać indywidualnych ocen wniosków o azyl; przestrzega przed instrumentalizacją polityki zagranicznej UE jako zarządzania migracją ; apeluje do UE i państw członkowskich o zapewnienie pełnej przejrzystości w odniesieniu do funduszy przyznawanych państwom trzecim na potrzeby współpracy w dziedzinie migracji oraz zagwarantowanie, że taka współpraca nie przynosi korzyści strukturom biorącym udział w naruszeniach praw człowieka, lecz raczej idzie w parze z działaniami na rzecz poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka w tych krajach; 40. uważa, że współpraca na rzecz rozwoju powinna iść w parze z propagowaniem praw człowieka i zasad demokracji, w tym praworządności i dobrych rządów; przypomina w tym kontekście, że ONZ uznała, iż bez podejścia opartego na poszanowaniu praw człowieka nie można w pełni osiągnąć celów rozwoju; przypomina ponadto, że UE zobowiązała się do wspierania krajów partnerskich, uwzględniając ich sytuację rozwojową i poczynione przez nie postępy w dziedzinie praw człowieka i demokracji; 41. zaznacza, że odsetek osób zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym jest wyższy wśród kobiet i wzywa Komisję do wzmożenia wysiłków zmierzających do wdrażania środków na rzecz zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego w ramach jej strategii politycznych na rzecz rozwoju; 42. przypomina, że drugie kryterium wspólnego stanowiska Rady 2008/944/WPZiB zobowiązuje państwa członkowskie do sprawdzania pozwolenia na wywóz broni pod kątem przestrzegania praw człowieka w kraju docelowym; przypomina w związku z tym zobowiązanie podjęte przez Komisję w planie działania UE dotyczącym praw człowieka i demokracji w odniesieniu do sił bezpieczeństwa i realizacji polityki UE w zakresie praw człowieka, w tym do opracowania i wdrożenia polityki należytej staranności w tym zakresie; 43. ponawia apel o zajęcie przez UE wspólnego stanowiska w sprawie wykorzystywania uzbrojonych bezzałogowych statków powietrznych, które będzie stało na straży praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego oraz będzie uwzględniało takie kwestie jak ramy prawne, proporcjonalność, rozliczalność, ochrona ludności cywilnej i przejrzystość; ponownie nalega, by UE zakazała opracowywania, produkcji i stosowania w pełni autonomicznej broni, która umożliwia przeprowadzanie ataków bez interwencji człowieka;

75 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/69 Środa, 13 grudnia 2017 r. 44. uważa, że UE powinna kontynuować wysiłki w dążeniu do wzmocnienia poszanowania praw człowieka przysługujących osobom LGBTI zgodnie z wytycznymi UE w tym obszarze; wzywa do pełnego wdrożenia tych wytycznych, w tym przez szkolenia dla pracowników UE w państwach trzecich; potępia fakt, że w 72 państwach homoseksualizm nadal jest uznawany za niezgodny z prawem, wyraża zaniepokojenie, że w 13 z tych państw jest kara śmierci, i uważa, że brutalne praktyki oraz akty przemocy wobec osób ze względu na orientację seksualną, takie jak przymusowe ujawnienie preferencji homoseksualnych, przestępstwa z nienawiści, mowa nienawiści w internecie i poza nim oraz gwałty korekcyjne nie powinny pozostać bezkarne; przyjmuje do wiadomości legalizację małżeństw lub związków cywilnych osób tej samej płci w niektórych krajach i zachęca do ich dalszego uznawania; potępia naruszanie nietykalności cielesnej kobiet i grup mniejszości; wzywa państwa do zakazania tych praktyk, ścigania sprawców i wspierania ofiar; 45. ponownie podkreśla kluczowe znaczenie zwalczania wszelkich form korupcji w celu zapewnienia praworządności, demokracji i poszanowania praw człowieka; stanowczo potępia wszelkie działania sprzyjające takim praktykom korupcyjnym; 46. przypomina, że korupcja stanowi zagrożenie dla równego korzystania z praw człowieka oraz podważa procesy demokratyczne, takie jak praworządność oraz uczciwe wymierzanie sprawiedliwości; uważa, że UE powinna podkreślać w ramach wszystkich platform dialogu z państwami trzecimi znaczenie uczciwości, odpowiedzialności i właściwego zarządzania sprawami publicznymi, finansami publicznymi i mieniem publicznym, o czym jest mowa w Konwencji NZ przeciwko korupcji; zaleca, aby UE wykorzystywała swoją wiedzę ekspercką, by bardziej spójnie i systematycznie wspierać państwa trzecie w zwalczaniu korupcji przez tworzenie i umacnianie niezależnych i skutecznych instytucji antykorupcyjnych; wzywa w szczególności Komisję, by wynegocjowała przepisy dotyczące walki z korupcją we wszystkich przyszłych umowach handlowych będących przedmiotem negocjacji z państwami trzecimi; 47. podkreśla podstawowe zobowiązania i obowiązki państw i innych podmiotów odpowiedzialnych w zakresie łagodzenia zmiany klimatu, zapobiegania jej niekorzystnemu oddziaływaniu na prawa człowieka oraz promowania spójności polityki w celu zapewnienia, by wysiłki w zakresie łagodzenia zmiany klimatu i przystosowania się do zmiany klimatu były odpowiednie, wystarczająco ambitne, niedyskryminacyjne i zgodne pod innymi względami ze zobowiązaniami w zakresie praw człowieka; podkreśla, że według szacunków ONZ do 2050 r. pojawi się wielu przesiedleńców ekologicznych; podkreśla powiązania między polityką handlową, polityką ochrony środowiska i polityką rozwojową oraz możliwe pozytywne i negatywne skutki tych obszarów polityki dla poszanowania praw człowieka; z zadowoleniem przyjmuje międzynarodowe zaangażowanie na rzecz wspierania integracji zagadnień związanych z klęskami żywiołowymi, katastrofami naturalnymi i zmianami klimatu z prawami człowieka; 48. podkreśla, że w ostatnich latach zjawiska masowego wykupu i dzierżawy gruntów znacząco przybrały na sile w krajach rozwijających się; uważa, że walka z eksploatacją i zawłaszczaniem zasobów musi stanowić działanie priorytetowe; potępia praktyki takie jak masowy wykup i dzierżawa ziemi oraz nadmierna eksploatacja zasobów naturalnych; wzywa Komisję do podjęcia pilnych działań w odpowiedzi na postulaty Parlamentu Europejskiego wyrażone w licznych rezolucjach w tej sprawie; 49. podkreśla znaczenie uwzględnienia praw człowieka w polityce społecznej, oświatowej, zdrowotnej i bezpieczeństwa, a także dostępu do takich dóbr i usług jak woda lub urządzenia sanitarne; 50. apeluje do instytucji międzynarodowych, rządów krajowych, organizacji pozarządowych i obywateli o harmonijną współpracę w celu ustanowienia odpowiednich ram regulacyjnych, aby zagwarantować dostęp do minimalnej ilości wody dla wszystkich ludzi na świecie; podkreśla, że woda nie powinna być traktowana jako towar, lecz jako kwestia rozwoju i zrównoważonego wykorzystania zasobów oraz że prywatyzacja wody nie zwalnia państw z ich obowiązków w zakresie praw człowieka; wzywa kraje, w których woda jest jedną z przyczyn napięć lub konfliktów do współpracy w odniesieniu do dzielenia się zasobami wodnymi, aby stworzyć sytuację korzystną dla wszystkich, sprzyjającą zrównoważonemu wykorzystaniu zasobów i pokojowemu rozwojowi regionu; Podjęcie wyzwań i działań związanych ze wspieraniem demokracji 51. podkreśla, że UE powinna nadal aktywnie wspierać demokratyczne i skuteczne instytucje działające w dziedzinie praw człowieka oraz społeczeństwo obywatelskie w wysiłkach związanych z promowaniem demokratyzacji; przyjmuje z zadowoleniem nieocenioną pomoc zapewnianą na świecie organizacjom społeczeństwa obywatelskiego w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR), który nadal stanowi sztandarowy instrument UE we wdrażaniu jej zewnętrznej polityki w zakresie praw człowieka; ponadto z zadowoleniem przyjmuje konsekwentne wysiłki Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji w zakresie promowania demokracji oraz poszanowania podstawowych praw i wolności we wschodnim i w południowym sąsiedztwie UE;

76 C 369/70 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 52. przypomina, że doświadczenia i wnioski z przejścia do demokracji w ramach polityki rozszerzenia i sąsiedztwa mogłyby w pozytywny sposób przyczynić się do wskazania najlepszych praktyk, które mogłyby zostać zastosowane do wspierania i konsolidowania innych procesów demokratyzacji na całym świecie; 53. ponawia w tym kontekście swój apel do Komisji o opracowanie unijnych wytycznych dotyczących wspierania demokracji; 54. zaleca, aby UE wzmogła wysiłki zmierzające do opracowania bardziej kompleksowego podejścia do procesów demokratyzacji, które obejmują nie tylko wolne i uczciwe wybory, ale również inne aspekty, z myślą o wzmacnianiu instytucji demokratycznych i zaufania publicznego do procedur wyborczych na całym świecie; 55. odnosi się z zadowoleniem do ośmiu misji obserwacji wyborów i ośmiu misji ekspertów ds. wyborów przeprowadzonych na całym świecie przez UE w 2016 r.; podkreśla, że od 2015 r. UE zorganizowała 17 misji obserwacji wyborów i 23 misje ekspertów ds. wyborów; powtarza swoją pozytywną opinię na temat stałego unijnego wsparcia dla procedur wyborczych oraz pomocy i wsparcia ze strony UE dla obserwatorów krajowych; z zadowoleniem przyjmuje i w pełni popiera w tym względzie prace Zespołu ds. Wspierania Demokracji i Koordynacji Wyborów; 56. przypomina o znaczeniu odpowiednich działań następczych podejmowanych na podstawie sprawozdań i zaleceń misji obserwacji wyborów jako sposobu zwiększenia ich oddziaływania i wzmocnienia unijnego wsparcia dla standardów demokratycznych w zainteresowanych krajach; 57. przyjmuje z zadowoleniem, że w bieżącym planie działania dotyczącym praw człowieka i demokracji Komisja, ESDZ i państwa członkowskie zobowiązały się do bardziej zdecydowanego i konsekwentnego zaangażowania we współpracę w państwach trzecich z organami wyborczymi, instytucjami parlamentarnymi i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego w celu przyczyniania się do wzmocnienia ich pozycji, a tym samym do umocnienia procesów demokratycznych; 58. podkreśla, że unijna polityka rozszerzenia jest jednym z najskuteczniejszych narzędzi służących wzmocnieniu poszanowania zasad demokracji i praw człowieka w świetle obecnych zmian politycznych w krajach kandydujących i potencjalnych krajach kandydujących; apeluje do Komisji o wzmocnienie wysiłków w zakresie wspierania wzmacniania demokratycznej kultury politycznej, poszanowania praworządności, niezależności mediów i sądownictwa oraz walki z korupcją w tych krajach; wyraża przekonanie, że najważniejszym elementem zaktualizowanej europejskiej polityki sąsiedztwa powinna nadal być ochrona, aktywne propagowanie i egzekwowanie praw człowieka i zasad demokracji; ponownie podkreśla fakt, że ochrona, aktywne propagowanie i egzekwowanie praw człowieka i demokracji leży w interesie zarówno krajów partnerskich, jak i UE; podkreśla również, że UE powinna utrzymać swoje zobowiązanie wobec partnerów, szczególnie w swoim sąsiedztwie, w zakresie wspierania reform gospodarczych, społecznych i politycznych, ochrony praw człowieka oraz wspierania budowania praworządności, jako że są to najlepsze sposoby umacniania porządku międzynarodowego i zapewnienia stabilności w sąsiedztwie; przypomina, że Unia dla Śródziemnomorza może i powinna kształtować dialog polityczny w tym obszarze oraz promować realizację zaplanowanych działań w dziedzinie praw człowieka i demokracji w tym regionie; podkreśla, że każdy kraj dążący do przystąpienia do UE musi zagwarantować pełne poszanowanie praw człowieka i ściśle spełniać kryteria kopenhaskie, których nieprzestrzeganie może prowadzić do zamrożenia negocjacji; 59. podkreśla, że budowanie pokoju obejmuje wysiłki mające na celu zapobieganie konfliktom i ich ograniczanie oraz wzmacnianie odporności instytucji politycznych, społeczno-gospodarczych i bezpieczeństwa, aby zapewnić podstawę dla trwałego pokoju i zrównoważonego rozwoju w dłuższej perspektywie czasowej; zwraca uwagę, że promowanie praworządności, dobrych rządów i praw człowieka ma zasadnicze znaczenie dla zbudowania trwałego pokoju; Zapewnianie kompleksowego i spójnego podejścia do praw człowieka i demokracji za pośrednictwem polityki UE 60. przyjmuje do wiadomości przyjęcie sprawozdania rocznego UE dotyczącego praw człowieka i demokracji w 2016 r.; uważa, że sprawozdanie roczne jest nieodzownym narzędziem służącym kontroli, komunikacji i debacie na temat polityki UE w dziedzinie praw człowieka i demokracji na świecie oraz cennym instrumentem zapewniającym kompleksowy przegląd unijnych priorytetów, wysiłków, jak również wyzwań w tym obszarze, i które może być wykorzystane do określenia dalszych sposobów skutecznego radzenia sobie z tymi wyzwaniami;

77 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/71 Środa, 13 grudnia 2017 r. 61. stanowczo ponawia apel do wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa o udział w debacie z posłami do Parlamentu na dwóch posiedzeniach plenarnych rocznie, tj. po zaprezentowaniu sprawozdania rocznego i w odpowiedzi na swoje własne sprawozdanie; przypomina o znaczeniu ciągłego dialogu międzyinstytucjonalnego dotyczącego działań następczych w związku z przyjętymi w trybie pilnym rezolucjami Parlamentu w sprawie praw człowieka; przypomina, że odpowiedzi na piśmie odgrywają istotną rolę w stosunkach międzyinstytucjonalnych, ponieważ umożliwiają podejmowanie systematycznych i pogłębionych działań następczych dotyczących wszystkich kwestii poruszonych przez Parlament i w ten sposób przyczyniają się do wzmocnienia skutecznej koordynacji; apeluje do wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii oraz ESDZ o udzielenie wyczerpujących odpowiedzi na pisemne zapytania oraz zajęcie się kwestiami praw człowieka poruszonymi na najwyższym szczeblu dialogu z zaangażowanymi krajami; 62. wyraża uznanie dla ESDZ i Komisji w związku z przedstawieniem przez nie wyczerpujących sprawozdań dotyczących działań podjętych przez UE w dziedzinie praw człowieka i demokracji w 2016 r.; uważa jednak, że należy poprawić obecny format sprawozdania rocznego dotyczącego praw człowieka i demokracji poprzez uwzględnienie w nim lepszego przeglądu konkretnego wpływu działań UE na prawa człowieka i demokrację w państwach trzecich; 63. ponownie wyraża pogląd, że przyjęcie ram strategicznych UE i pierwszego planu działania dotyczącego praw człowieka i demokracji w 2012 r. stanowiło dla UE ważny krok na rzecz umieszczenia praw człowieka i demokracji w samym centrum jej stosunków zewnętrznych; wyraża zadowolenie z przyjęcia przez Radę w lipcu 2015 r. nowego planu działania dotyczącego praw człowieka i demokracji na lata oraz przeprowadzenia przeglądu śródokresowego w 2017 r.; wzywa wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, ESDZ, Komisję, Radę i państwa członkowskie do zapewnienia skutecznego i spójnego wdrożenia bieżącego planu działania, w tym przez rzeczywistą współpracę z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego; podkreśla, że państwa członkowskie powinny przygotować sprawozdania z wdrażania tego planu; zwraca szczególną uwagę na znaczenie zwiększenia skuteczności i maksymalizacji lokalnego oddziaływania narzędzi wykorzystywanych do wspierania poszanowania praw człowieka i demokracji na świecie; 64. ponownie wyraża pogląd o potrzebie trwałego porozumienia i większej koordynacji między państwami członkowskimi i instytucjami Unii Europejskiej oraz rzeczywistej współpracy z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego na szczeblu lokalnym, krajowym i międzynarodowym w celu spójnego i konsekwentnego realizowania zaplanowanych działań w dziedzinie praw człowieka i demokracji; zdecydowanie podkreśla, że państwa członkowskie powinny wziąć większą odpowiedzialność za wdrażanie planu działania i ram strategicznych UE oraz wykorzystywać je jako program działań na rzecz propagowania praw człowieka i demokracji w stosunkach dwu- i wielostronnych; 65. dostrzega kluczową rolę specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka Stavrosa Lambrinidisa w zwiększaniu widoczności UE oraz jej skuteczności w ochronie i promowaniu praw człowieka i zasad demokracji na całym świecie, a także podkreśla jego rolę w promowaniu konsekwentnego i spójnego wdrażania polityki UE w dziedzinie praw człowieka; przyjmuje z zadowoleniem przedłużenie mandatu specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka do dnia 28 lutego 2019 r. oraz ponawia swój apel o przekształcenie tego mandatu w mandat stały; zaleca w związku z tym, aby specjalny przedstawiciel UE ds. praw człowieka miał uprawnienia do inicjatywy własnej, był bardziej widoczny dla ogółu społeczeństwa oraz dysponował odpowiednim personelem i odpowiednimi zasobami finansowymi umożliwiającymi pełne wykorzystanie potencjału tego stanowiska; zaleca ponadto, aby specjalny przedstawiciel UE ds. praw człowieka zwiększył przejrzystość swoich działań, planów, sprawozdań z postępu prac czy przeglądów; 66. ubolewa, że dostęp do informacji na temat prac i poziomu oddziaływania specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka można uzyskać jedynie częściowo poprzez przegląd rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka, jego wpisów w mediach społecznościowych oraz dostępnych przemówień; 67. w pełni popiera krajowe strategie w dziedzinie praw człowieka, które dostosowują działania UE do szczególnej sytuacji i potrzeb każdego kraju; powtarza wezwanie do udostępnienia treści strategii posłom do Parlamentu; zdecydowanie podkreśla znaczenie uwzględniania krajowych strategii w dziedzinie praw człowieka na wszystkich szczeblach kształtowania polityki względem poszczególnych państw trzecich; ponownie podkreśla, że krajowe strategie w dziedzinie praw człowieka powinny korespondować z działaniami UE, które mają zostać wdrożone w każdym państwie w zależności od jego szczególnych uwarunkowań oraz powinny zawierać mierzalne wskaźniki postępu i możliwość ich dostosowania w razie potrzeby; 68. z zadowoleniem przyjmuje wyznaczenie punktów kontaktowych w dziedzinie praw człowieka i płci przez wszystkie delegatury Unii i misje WPBiO; przypomina zalecenie wystosowane do wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz do ESDZ, aby opracować jasne wytyczne operacyjne dotyczące roli punktów kontaktowych w delegaturach w celu poprawy ich funkcjonowania, umożliwienia im działania w charakterze rzeczywistych organów doradczych ds. praw człowieka oraz zapewnienia skuteczności prowadzonych przez nie działań;

78 C 369/72 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 69. uznaje, że dialogi dotyczące praw człowieka prowadzone z państwami trzecimi mogą być skutecznym narzędziem dwustronnego zaangażowania i współpracy w zakresie propagowania i ochrony praw człowieka; przyjmuje z zadowoleniem inicjowanie dialogów dotyczących praw człowieka z coraz większą liczbą krajów; pochwala angażowanie społeczeństwa obywatelskiego w rozmowy wstępne i zachęca do takich działań; powtarza wezwanie do opracowania kompleksowego mechanizmu monitorowania i przeglądu funkcjonowania dialogów dotyczących praw człowieka; 70. przypomina, że UE zobowiązała się do umieszczania praw człowieka i demokracji w centrum swoich stosunków z państwami trzecimi; podkreśla w związku z tym, że propagowanie praw człowieka i zasad demokratycznych, w tym klauzul praw człowieka w porozumieniach międzynarodowych, musi być wspierane w ramach wszystkich strategii politycznych UE o wymiarze zewnętrznym, takich jak polityka rozszerzenia i sąsiedztwa, WPBiO, a także polityka środowiskowa, polityka na rzecz rozwoju, polityka bezpieczeństwa, polityka przeciwdziałania terroryzmowi, polityka handlowa, polityka migracyjna, polityka w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i polityka w zakresie spraw wewnętrznych; 71. przypomina, że sankcje to zasadniczy element wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB); wzywa Radę do przyjęcia sankcji przewidzianych w prawodawstwie europejskim, gdy uznane zostaną za konieczne dla osiągnięcia celów WPZiB, w szczególności w celu ochrony praw człowieka i konsolidacji oraz wspierania demokracji, zapewniając jednocześnie, że nie będą one miały wpływu na ludność cywilną; apeluje, aby sankcje koncentrowały się na urzędnikach zidentyfikowanych jako osoby odpowiedzialne za naruszenia praw człowieka, tak aby wymierzyć im karę za ich zbrodnie i nadużycia; 72. odnotowuje wysiłki Komisji zmierzające do wywiązania się ze zobowiązania do uwzględniania przepisów w dziedzinie praw człowieka w ocenach skutków dotyczących wniosków ustawodawczych i nieustawodawczych, środków wykonawczych i porozumień handlowych i inwestycyjnych; wzywa Komisję do podniesienia jakości i kompleksowości ocen skutków oraz do zapewnienia systematycznego uwzględniania kwestii związanych z prawami człowieka w tekście wniosków ustawodawczych i nieustawodawczych; 73. ponownie podkreśla swoje pełne poparcie dla silnego zaangażowania UE na rzecz promowania poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka i zasad demokracji poprzez współpracę ze strukturami ONZ i jej wyspecjalizowanymi agencjami, a także z Radą Europy, Organizacją Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE), Organizacją Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), organizacjami regionalnymi takimi jak Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo- Wschodniej (ASEAN), Południowoazjatyckie Stowarzyszenie na rzecz Współpracy Regionalnej (SAARC), Unia Afrykańska, Liga Państw Arabskich i innymi, zgodnie z art. 21 i 22 TUE; 74. podkreśla, że aby osiągnąć ambitne cele określone w nowym planie działania, UE musi wygospodarować wystarczające zasoby i zapewnić wiedzę fachową zarówno pod względem zasobów kadrowych w delegaturach i siedzibach głównych, jak i pod względem dostępnych środków finansowych; 75. ponownie podkreśla ponadto nadrzędne znaczenie aktywnego i konsekwentnego angażowania się UE we wszystkie mechanizmy ONZ dotyczące praw człowieka, zwłaszcza w działania Trzeciego Komitetu Zgromadzenia Ogólnego ONZ i działalność Rady Praw Człowieka; uznaje wysiłki ESDZ, delegatur Unii w Nowym Jorku i Genewie oraz państw członkowskich na rzecz zwiększenia spójności działań UE w dziedzinie praw człowieka na szczeblu ONZ; zachęca UE do zwiększenia wysiłków mających służyć dobitnemu przedstawianiu jej stanowiska, w tym przez wzmożenie działań w zakresie coraz powszechniej wdrażanych inicjatyw międzyregionalnych oraz przyjmowanie roli współwnioskodawcy podczas prac nad rezolucjami i przewodniczenie takim pracom; podkreśla potrzebę przywództwa UE w dążeniu do reform ONZ mających na celu wzmocnienie oddziaływania i siły systemu wielostronnego opartego na zasadach oraz zapewnienie skuteczniejszej ochrony praw człowieka i rozwoju prawa międzynarodowego; o o o 76. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącemu 70. Zgromadzenia Ogólnego ONZ, przewodniczącej Rady Praw Człowieka ONZ, wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka i szefom delegatur UE.

79 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/73 P8_TA(2017)0496 Wolność słowa w Wietnamie, zwłaszcza sprawa Nguyena Van Hoa Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie wolności słowa w Wietnamie, zwłaszcza sprawy Nguyena Van Hoa (2017/3001(RSP)) (2018/C 369/08) Czwartek, 14 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Wietnamu, uwzględniając 7. dialog dotyczący praw człowieka między UE a Wietnamem, który odbył się w dniu 1 grudnia 2017 r., uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy UE Wietnam podpisaną dnia 27 czerwca 2012 r., uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka z 2008 r., uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r., uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, do którego Wietnam przystąpił w 1982 r., uwzględniając decyzję Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 26 lutego 2016 r. w sprawie 1409/2014/ MHZ dotyczącej uchybienia przez Komisję obowiązkowi przeprowadzenia oceny skutków w zakresie praw człowieka przed zawarciem umowy o wolnym handlu między UE a Wietnamem, uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że UE uznaje Wietnam za ważnego partnera w Azji; mając na uwadze, że w 2015 r. przypadła 25. rocznica nawiązania stosunków miedzy UE a Wietnamem; mając na uwadze, że zakres tych stosunków uległ błyskawicznemu rozszerzeniu, od handlu i pomocy w kierunku bardziej kompleksowego partnerstwa; B. mając na uwadze, że w dniu 11 stycznia 2017 r. rodzina zgłosiła zaginięcie 22-letniego wideofilmowca i blogera Nguyena Van Hoa, a następnie okazało się, że został on zatrzymany przez policję bez oficjalnego nakazu; C. mając na uwadze, że Nguyen Van Hoa został początkowo zatrzymany na podstawie art. 258 wietnamskiego kodeksu karnego i oskarżony o nadużywanie wolności demokratycznych w celu naruszenia interesów państwa ; mając na uwadze, że w kwietniu 2017 r. postawiono mu poważniejsze zarzuty, oskarżając go o naruszenie art. 88; mając na uwadze, że art. 88 kodeksu karnego jest powszechnie stosowany przeciwko obrońcom praw człowieka, którzy ujawniają nadużycia w Wietnamie; D. mając na uwadze, że w dniu 27 listopada 2017 r. Nguyen Van Hoa został skazany na karę siedmiu lat pozbawienia wolności za rozpowszechnianie w internecie informacji, w tym materiałów wideo, na temat katastrofy ekologicznej w prowincji Ha Tinh, do której doszło w kwietniu 2016 r., kiedy tajwańskie przedsiębiorstwo produkcji stali Formosa Ha Thinh spowodowało nielegalny wyciek toksycznych odpadów przemysłowych do oceanu, co wywarło druzgocący wpływ na środowisko na odcinku 200 km linii brzegowej, zabijając żyjące w wodzie organizmy i powodując choroby u ludzi; E. mając na uwadze, że katastrofa ta wywołała powszechne oburzenie ludności wietnamskiej i doprowadziła do ogromnej mobilizacji w sieciach społecznościowych i masowych demonstracji pokojowych we wszystkich dużych miastach w Wietnamie; mając na uwadze, że aresztowanie Nguyena Van Hoa było jednym z serii aresztowań, jakie przeprowadziły władze Wietnamu w dniach poprzedzających święto Tet; F. mając na uwadze, że Sąd Ludowy prowincji Ha Tinh po dwuipółgodzinnym procesie uznał Nguyena Van Hoa winnym uprawiania propagandy antypaństwowej na mocy art. 88 kodeksu karnego; mając na uwadze, że Nguyenowi Van Hoa odmówiono dostępu do adwokata, który reprezentowałby go na rozprawie;

80 C 369/74 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. G. mając na uwadze, że w dniu 30 listopada 2017 r. wietnamski sąd podtrzymał karę 10 lat pozbawienia wolności dla innej blogerki, Nguyen Ngoc Nhu Quynh, za uprawianie propagandy antypaństwowej po tym, jak opublikowała krytyczne komentarze na temat degradacji środowiska naturalnego, polityki i przypadków śmierci w areszcie policyjnym; H. mając na uwadze, że Biuro Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka oraz jego specjalni eksperci i wysłannicy wielokrotnie potępiali art. 88 kodeksu karnego, a także kilka innych przepisów tego kodeksu, twierdząc, że są sprzeczne z międzynarodowym prawem praw człowieka; I. mając na uwadze, że większość mediów jest w posiadaniu i pod kontrolą państwa; mając na uwadze, że wolność prasy podlega surowym ograniczeniom; mając na uwadze, że Wietnam znajduje się na 175. miejscu wśród 180 krajów w światowym rankingu wolności prasy z 2017 r. sporządzonym przez Reporterów bez Granic; mając na uwadze, że w odpowiedzi na powszechne oburzenie obywateli wietnamskich po katastrofie w prowincji Ha Tinh władze tymczasowo zablokowały dostęp do sieci społecznościowych, brutalnie stłumiły demonstracje i aresztowały protestujących; J. mając na uwadze, że w kwietniu 2016 r. Wietnam przyjął ustawę o dostępie do informacji oraz nowelizację ustawy prasowej, które ograniczają wolność słowa i wzmacniają cenzurę, a także przepisy zakazujące demonstracji przed sądami podczas procesów; K. mając na uwadze, że w Wietnamie wolność religii lub przekonań jest tłumiona, a Kościół katolicki i nieuznawane religie, takie jak Zjednoczony Kościół Buddyjski Wietnamu, liczne Kościoły protestanckie i inne, w tym członkowie mniejszości etnicznej Degar, nadal doświadczają prześladowań na tle religijnym; L. mając na uwadze, że podczas 7. dialogu dotyczącego praw człowieka między UE a Wietnamem omawiano takie kwestie jak wolność słowa, zrzeszania się, zgromadzeń, wyznania i przekonań, a także dostęp do informacji; mając na uwadze, że UE podkreśliła pogorszenie się sytuacji w zakresie praw obywatelskich i politycznych w Wietnamie; mając na uwadze, że UE zachęcała Wietnam do wydania stałych zaproszeń dla specjalnych ekspertów ONZ; 1. potępia skazanie Nguyena Van Hoa na siedem lat więzienia; podkreśla, że Nguyen Van Hoa skorzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego wyrażania opinii; wzywa władze wietnamskie do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia Nguyena Van Hoa; 2. wyraża zaniepokojenie wzrostem liczby aresztowań i zatrzymań obywateli Wietnamu w związku z wyrażaniem swoich opinii oraz wzrostem liczby wyroków skazujących dla tych osób; 3. wyraża zaniepokojenie coraz bardziej restrykcyjnym podejściem władz do wolności wypowiedzi i innych swobód; potępia w związku z tym wykorzystywanie przez władze takich środków jak prześladowanie fizyczne i psychiczne, pozasądowe nakładanie aresztu domowego, wywieranie presji na prawników, pracodawców i członków rodzin aktywistów, a także na osoby wynajmujące im mieszkania, jak również obserwacja niejawna; wyraża ponadto zaniepokojenie ograniczeniami swobody przemieszczania się, mającymi na celu uniemożliwienie blogerom i aktywistom uczestnictwa w wydarzeniach publicznych, takich jak debaty na temat praw człowieka i procesy sądowe innych aktywistów; 4. wzywa władze Wietnamu do uwolnienia wszystkich obywateli przetrzymywanych za pokojowe korzystanie z wolności wypowiedzi; 5. wzywa władze wietnamskie do zniesienia wszelkich ograniczeń wobec obrońców praw człowieka, do położenia kresu prześladowaniom tych osób oraz do zagwarantowania im, niezależnie od sytuacji, możliwości prowadzenia legalnych działań na rzecz praw człowieka bez strachu przed represjami oraz bez jakichkolwiek ograniczeń, w tym nękania metodami sądowymi; 6. wyraża poważne zaniepokojenie szerokim stosowaniem przepisów wietnamskiego kodeksu karnego dotyczących bezpieczeństwa narodowego; 7. potępia stosowanie kary śmierci w Wietnamie za niektóre przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu narodowemu, jak przewidziano w znowelizowanym kodeksie karnym, oraz potępia fakt, że w dalszym ciągu w kraju tym wydawane są wyroki śmierci; przypomina, że UE zdecydowanie sprzeciwia się stosowaniu kary śmierci we wszystkich przypadkach i bez wyjątków; ponownie wzywa władze Wietnamu do ustanowienia moratorium na wykonywanie kary śmierci, co stanowiłoby pierwszy krok na drodze do całkowitego jej zniesienia;

81 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/75 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 8. wzywa rząd Wietnamu do zmiany niektórych artykułów kodeksu karnego, w tym art. 88 dotyczącego propagandy i art. 79 dotyczącego działań mających na celu obalenie rządu, które zostały potępione przez Biuro Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka jako naruszające międzynarodowe prawo praw człowieka, a także do zagwarantowania, że kwestie bezpieczeństwa narodowego nie będą wykorzystywane jako pretekst do ograniczania praw człowieka, w tym wolności wypowiedzi oraz wolności wyznania i przekonań; wyraża zaniepokojenie z powodu nowej ustawy o stowarzyszeniach oraz ustawy o przekonaniach i religii, które są niezgodne z normami międzynarodowymi; 9. wzywa Wietnam do wydania stałego zaproszenia dla specjalnych ekspertów ONZ, w szczególności dla specjalnego sprawozdawcy ds. promocji i ochrony prawa do wolności opinii i wypowiedzi, a także dla specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji obrońców praw człowieka, jak również do umożliwienia im swobodnego i nieograniczonego dostępu do wszystkich stron, z którymi chcą się skonsultować; 10. z zadowoleniem przyjmuje ratyfikowanie przez Wietnam konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur i wzywa Wietnam do rzeczywistej jej realizacji, między innymi poprzez regularne i szczegółowe sprawozdania na mocy jej postanowień; podkreśla, że żadne oświadczenie uzyskane za pomocą tortur lub innego rodzaju niewłaściwego traktowania nie może stanowić wiarygodnego dowodu pozwalającego skazywać osoby, którym przedstawia się zarzut uprawiania propagandy lub inne zarzuty motywowane politycznie; 11. z zadowoleniem przyjmuje zacieśnienie partnerstwa oraz rozwój dialogu na temat praw człowieka między UE a Wietnamem i przypomina o znaczeniu tego dialogu jako kluczowego instrumentu, który należy stosować w sposób efektywny, aby wspomóc Wietnam i zachęcić go do wdrażania niezbędnych reform; 12. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że podczas 7. dialogu na temat praw człowieka między UE a Wietnamem UE poruszyła takie kwestie jak wolność wypowiedzi i zrzeszania się oraz kwestię coraz większej liczby aresztowań, zatrzymań i wyroków skazujących; gorąco zachęca Komisję do monitorowania postępów w ramach tego dialogu poprzez wprowadzenie wskaźników i mechanizmów monitorowania; wzywa Komisję i wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel do dalszego poruszania kwestii wolności wypowiedzi w ramach regularnego dialogu z Wietnamem, w tym podczas kolejnego szczytu Azja-Europa (ASEM), który odbędzie się w 2018 r. w Brukseli; 13. wzywa władze Wietnamu do zajęcia się katastrofą ekologiczną w prowincji Ha Tinh, która spowodowała masowe śnięcie ryb w regionie i wpłynęła na życie tysięcy ludzi, za pomocą środków legislacyjnych mających na celu odbudowę i odnowę gospodarki lokalnej; 14. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) oraz rządowi i Zgromadzeniu Narodowemu Wietnamu.

82 C 369/76 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0497 Kambodża: zakaz opozycji Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie Kambodży: w szczególności sprawy rozwiązania Partii Narodowego Ocalenia Kambodży (CNRP) (2017/3002(RSP)) (2018/C 369/09) Parlament Europejski, uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Kambodży, w szczególności rezolucję z dnia 14 września 2017 r. ( 1 ), uwzględniając wizytę delegacji Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) w Parlamencie Europejskim w dniach października 2017 r., uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka z 2008 r., uwzględniając oświadczenie rzecznika Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie w sprawie rozwiązania Partii Narodowego Ocalenia Kambodży, uwzględniając umowę o współpracy między Wspólnotą Europejską a Królestwem Kambodży z 1997 r., uwzględniając lokalne oświadczenie UE z dnia 22 lutego 2017 r. w sprawie sytuacji politycznej w Kambodży, a także oświadczenia rzecznika delegatury UE z dnia 3 września 2017 r. i 25 sierpnia 2017 r. w sprawie ograniczenia przestrzeni politycznej w Kambodży, uwzględniając przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 8 marca 1999 r. rezolucję (A/RES/53/144) o przynależnych jednostkom, grupom i podmiotom społecznym prawie i obowiązku propagowania i ochrony powszechnie uznanych praw człowieka oraz podstawowych wolności, uwzględniając paryskie porozumienia pokojowe z 1991 r., w których w art. 15 zapisano zobowiązanie do poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności w Kambodży, w tym przez międzynarodowych sygnatariuszy, uwzględniając Konwencję Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącą wolności związkowej i ochrony praw związkowych, uwzględniając konstytucję Kambodży, w szczególności jej art. 41, w którym zapisano prawo do wolności słowa i prawo do wolności zgromadzeń, art. 35 dotyczący udziału w życiu politycznym i art. 80 w sprawie immunitetu parlamentarnego; uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z dnia 10 grudnia 1948 r., uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że w 2017 r. sytuacja w Kambodży jeszcze się pogorszyła oraz że rośnie w tym kraju liczba aresztowań członków opozycji politycznej, działaczy na rzecz praw człowieka i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego; ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0348.

83 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/77 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. B. mając na uwadze, że parlament Kambodży przyjął w 2017 r. dwa zestawy represyjnych zmian do ustawy o partiach politycznych, które zawierają szereg ograniczeń przewidzianych w celu stworzenia przeszkód dla partii opozycyjnych; C. mając na uwadze, że dnia 6 października 2017 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych złożyło wniosek do Sądu Najwyższego w celu rozwiązania Partii Narodowego Ocalenia Kambodży (CNRP) na mocy ustawy o partiach politycznych; D. mając na uwadze, że dnia 16 listopada 2017 r., na koniec jednodniowej rozprawy, Sąd Najwyższy orzekł o rozwiązaniu CNRP; mając na uwadze, że Sąd Najwyższy zakazał ponadto 118 członkom CNRP prowadzenia działalności politycznej przez okres pięciu lat; mając na uwadze, że wyrok ten, oparty na dwóch zestawach kontrowersyjnych zmian do ustawy o partiach politycznych, sprawia, że przed przyszłorocznymi wyborami parlamentarnymi zaplanowanymi na lipiec 2018 r. nie będzie opozycji wobec rządu; E. mając na uwadze, że członkowie opozycyjnej partii byli od lat ścigani i nękani przez władze Kambodży; mając na uwadze, że mniej niż 40 % należących do CNRP członków Parlamentu pozostaje w Kambodży po tym, jak inni członkowie zostali zmuszeni do opuszczenia kraju, gdyż groziło im aresztowanie; F. mając na uwadze, że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych posiada szerokie uprawnienia do zawieszenia partii politycznych na podstawie bliżej nieokreślonych kryteriów; mając na uwadze, że w dniu 2 października 2017 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych rozwiązało 20 partii politycznych na podstawie art. 19 i 20 ustawy o partiach politycznych; G. mając na uwadze, że dnia 3 września 2017 r. Kem Sokha, przewodniczący CNRP, został aresztowany i oskarżony o zdradę stanu na podstawie art. 443 kodeksu karnego Kambodży, mimo iż chronił go immunitet parlamentarny; mając na uwadze, że wniosek Kema Sokhy o zwolnienie za kaucją został odrzucony w dniu 26 września 2017 r., gdy nie był on w stanie uczestniczyć w rozprawie po tym, jak departament więziennictwa stwierdził, że nie może zapewnić mu bezpieczeństwa; mając na uwadze, że według organizacji praw człowieka był on przesłuchiwany w dniu 24 listopada 2017 r., mimo że nie zapewniono mu odpowiedniego dostępu do doradztwa prawnego ani prywatnej opieki medycznej; mając na uwadze, że jego status prawny musi zostać wyjaśniony; mając na uwadze, że wniosek o zwolnienie za kaucją znajduje się obecnie w Sądzie Najwyższym; mając na uwadze, że w przypadku uznania go winnym grozi mu kara do 30 lat pozbawienia wolności; mając na uwadze, że prezes Sądu Dith Munty jest członkiem stałej komisji partii rządzącej; H. mając na uwadze, że zawłaszczanie ziemi pozostaje w Kambodży poważnym problemem; mając na uwadze, że odnotowuje się stały wzrost liczby aresztowań i zatrzymań członków opozycji politycznej, komentatorów politycznych, związkowców, obrońców praw człowieka i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego w Kambodży, w tym pięciu członków organizacji pozarządowej ADHOC; mając na uwadze, że obrończyni praw człowieka Tep Vanny z okręgu Boeung Kak pozostaje w więzieniu, odbywając karę dwóch i pół roku pozbawienia wolności w związku z pokojowym protestem w 2013 r.; mając na uwadze, że w dniu 8 grudnia 2017 r. Sąd Najwyższy utrzymał w mocy wyrok skazujący Tep Vanny; I. mając na uwadze, że poprzedni przewodniczący CNRP Sam Rainsy został zmuszony do złożenia rezygnacji w następstwie gróźb podjęcia wobec niego kroków prawnych; mając na uwadze, że został on skazany zaocznie za zniesławienie i obecnie przebywa na wygnaniu; mając na uwadze, że od chwili rozwiązania opozycji rośnie liczba należących do CNRP członków parlamentu, którzy opuścili Kambodżę; mając na uwadze, że organizacje praw człowieka donoszą, iż niektóre z tych osób ubiegają się o azyl; J. mając na uwadze, że Chiny odgrywają ważną rolę w życiu politycznym Kambodży i mają wpływ na jej rząd; K. mając na uwadze, że Kambodża korzysta z najbardziej uprzywilejowanego programu dostępnego w ramach ogólnego systemu preferencji taryfowych UE (GSP), a mianowicie z inicjatywy wszystko oprócz broni (EBA); mając na uwadze, że UE przeznaczyła 410 mln EUR dla Kambodży na okres finansowania , z czego 10 mln EUR ma wesprzeć reformę ordynacji wyborczej w Kambodży; L. mając na uwadze, że prawo do udziału w życiu politycznym jest zapisane w art. 41 kambodżańskiej konstytucji; mając na uwadze, że decyzja w sprawie rozwiązania CNRP stanowi istotny krok w kierunku odejścia od ścieżki pluralizmu i demokracji zapisanej w konstytucji Kambodży;

84 C 369/78 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. M. mając na uwadze, że 55 organizacji pozarządowych zaapelowało o zorganizowanie nowej konferencji paryskiej w sprawie Kambodży z udziałem wszystkich zainteresowanych stron w celu omówienia kwestii praworządności i demokracji w Kambodży, tak by zachęcić rząd Kambodży do ponownego przemyślenia swojej polityki wobec partii opozycyjnych; 1. wyraża poważne obawy w związku z rozwiązaniem CNRP; wyraża głębokie ubolewanie z powodu zakazu działalności tej partii, co jest kolejnym dowodem autokratycznego działania premiera Huna Sena; wzywa rząd do zmiany decyzji o rozwiązaniu CNRP, tak by przywrócić wybranych członków parlamentu narodowego i rad gminnych na zajmowane przez nich stanowiska, by umożliwić pełen udział partii opozycyjnych w życiu publicznym i by zapewnić mediom i organizacjom społeczeństwa obywatelskiego wolną przestrzeń działania, a także by położyć kres atmosferze strachu i zastraszania, gdyż są to warunki wstępne wolnych, pluralistycznych i przejrzystych wyborów; 2. ponownie wyraża poważne obawy przedstawione w poprzednich rezolucjach w związku z nadal pogarszającymi się warunkami działalności polityków opozycyjnych, obrońców praw człowieka i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego w Kambodży; 3. popiera stanowisko Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka, że zarzuty wobec CNRP i jej członków były niejasne, podobnie jak przepisy prawne uzasadniające skargę, w której domagano się rozwiązania partii; 4. uważa, że Sąd Najwyższy w Phnom Penh w sposób niedopuszczalny ingeruje w prawa ludu Kambodży do swobodnego wyboru ich politycznych przedstawicieli i do głosowania na nich w wyborach krajowych w 2018 r.; ubolewa nad brakiem niezależnego i bezstronnego sądownictwa w tym kraju; 5. wzywa rząd Kambodży do uchylenia wszystkich wprowadzonych ostatnio zmian do ustawy o partiach politycznych i do prawa wyborczego, które ograniczają wolność słowa i swobody polityczne; 6. zdecydowanie potępia aresztowanie Kema Sokhy i innych działaczy politycznych; wzywa władze Kambodży do niezwłocznego odwołania nakazu aresztowania oraz do wycofania wszystkich zarzutów wobec przywódcy opozycji Sama Rainsy ego, a także do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia z więzienia Kema Sokhy i wycofania wszystkich zarzutów przedstawionych jemu i innym opozycyjnym parlamentarzystom; 7. wyraża poważne obawy co do przeprowadzenia wiarygodnych i przejrzystych wyborów w Kambodży w 2018 r. w następstwie wyroku Sądu Najwyższego dotyczącego rozwiązania CNRP; podkreśla, że proces wyborczy, z którego arbitralnie wykluczono główną partię opozycji, jest niezgodny z prawem oraz że przejrzyste i oparte na rywalizacji wybory są kluczowym narzędziem zapewnienia pokoju i stabilności w tym kraju i w całym regionie; 8. z zadowoleniem przyjmuje decyzję UE w sprawie wstrzymania wszelkiej pomocy w organizacji wyborów dopóty, dopóki Kambodża nie podejmie reform zgodnie z międzynarodowymi standardami wyborczymi w celu wspierania demokracji oraz w celu ochrony przestrzeni zajmowanej przez społeczeństwo obywatelskie; 9. wzywa wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federikę Mogherini i specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka do podjęcia wszelkich dostępnych środków w celu ochrony podstawowych praw człowieka ludu Kambodży, a mianowicie czynnego i biernego prawa wyborczego, tak by zagwarantować pluralizm i zasady demokratyczne w ścisłej zgodzie z konstytucją Kambodży; 10. przypomina rządowi Kambodży o obowiązku wypełnienia zobowiązań i powinności w zakresie zasad demokratycznych i podstawowych praw człowieka, które stanowią zasadniczy element umowy o współpracy; 11. podkreśla, że poszanowanie podstawowych praw człowieka jest dla Kambodży warunkiem wstępnym korzystania z preferencyjnego systemu UE w ramach inicjatywy wszystko oprócz broni (EBA); wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel oraz komisarz Cecilię Malmström do niezwłocznego przeanalizowania zobowiązań Kambodży spoczywających na niej na mocy konwencji, zgodnie z art. 19 rozporządzenia w sprawie inicjatywy EBA; podkreśla, że jeżeli Kambodża narusza zobowiązania spoczywające na niej na mocy rozporządzenia w sprawie EBA, preferencje taryfowe, z których obecnie korzysta, muszą zostać tymczasowo wycofane; 12. wzywa ESDZ i Komisję do sporządzenia listy osób odpowiedzialnych za rozwiązanie opozycji i za inne poważne naruszenia praw człowieka w Kambodży w celu ewentualnego nałożenia na te osoby ograniczeń wizowych i zamrożenia ich aktywów; 13. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, sekretarzowi generalnemu ASEAN, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i Zgromadzeniu Narodowemu Kambodży.

85 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/79 P8_TA(2017)0498 Salwador: przypadki kobiet ściganych za poronienie Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie Salwadoru: przypadki kobiet ściganych za poronienie (2017/3003(RSP)) (2018/C 369/10) Czwartek, 14 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 8, 19, 157, 216 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a), uwzględniając rozdział 7 planu działania UE-CELAC (Wspólnota Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów) w sprawie płci na lata , uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania, przyjęte podczas czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w dniu 15 września 1995 r., oraz późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na sesjach nadzwyczajnych Organizacji Narodów Zjednoczonych Pekin + 5 (2000 r.), Pekin + 10 (2005 r.), Pekin + 15 (2010 r.) i Pekin + 20 (2015 r.), uwzględniając deklarację trzech prezydencji UE z dnia 19 lipca 2017 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn, wydaną przez Estonię, Bułgarię i Austrię, uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2015 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie ( 1 ), uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1567/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie pomocy w odniesieniu do polityk oraz działań i praw dotyczących zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego w krajach rozwijających się ( 2 ), uwzględniając piąty milenijny cel rozwoju ONZ poprawa opieki zdrowotnej nad matkami, uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet z 1979 r., uwzględniając dokonany w lutym 2017 r. przez Komitet ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet przegląd praw kobiet w Salwadorze i jego uwagi podsumowujące, uwzględniając art. 6, 24 i 39 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka, uwzględniając konwencję w sprawie zakazu stosowania tortur, której Salwador jest stroną od 1996 r., uwzględniając art. 144 konstytucji Republiki Salwadoru, w którym stwierdza się, że traktaty międzynarodowe zawierane z innymi państwami lub organizacjami międzynarodowymi stanowią prawa republiki, oraz że w przypadkach, gdy istnieje konflikt między traktatem a prawem krajowym, pierwszeństwo mają przepisy traktatu, uwzględniając nowe ramy na rzecz równości płci oraz wzmocnienia pozycji kobiet: przekształcanie życia dziewcząt za pomocą działań zewnętrznych UE w latach , ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0502. ( 2 ) Dz.U. L 224 z , s. 1.

86 C 369/80 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. uwzględniając Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska), uwzględniając wydane w dniu 11 maja 2015 r. oświadczenie grupy roboczej ONZ ds. dyskryminacji kobiet w prawie i w praktyce, uwzględniając Międzyamerykańską konwencję o zapobieganiu, karaniu i eliminacji przemocy wobec kobiet (konwencja z Belém do Pará), uwzględniając salwadorski dekret ustawodawczy nr 520 (specjalna kompleksowa ustawa o prawie kobiet do życia bez przemocy), uwzględniając art. 133, 135 i 136 salwadorskiego kodeksu karnego, uwzględniając oświadczenie wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka Zeida Ra ada Al Husseina wygłoszone na zakończenie jego misji w Salwadorze w dniu 17 listopada 2017 r., uwzględniając art. 1 konstytucji Republiki Salwadoru, uwzględniając salwadorską ustawę o równości, sprawiedliwości i eliminacji dyskryminacji kobiet przyjętą w 2016 r., ustawę o prawie kobiet do życia bez przemocy przyjętą w 2012 r. oraz ustawę o kompleksowej ochronie dzieci i młodzieży (LEPINA) przyjętą w kwietniu 2009 r., która upoważnia Ministerstwo Edukacji do wprowadzenia edukacji na temat płci i zdrowia reprodukcyjnego oraz do zwalczania dyskryminacji kobiet w systemie kształcenia, uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że równouprawnienie płci jest podstawową wartością UE; mając na uwadze, że prawo do równego traktowania i niedyskryminacji stanowi prawo podstawowe zapisane w traktatach oraz w europejskiej karcie praw podstawowych, a także że należy go w pełni przestrzegać, upowszechniać je i stosować w ustawodawstwie, praktyce, orzecznictwie i w życiu codziennym; B. mając na uwadze, że w art. 36 i 37 uwag podsumowujących w przeglądzie wyników Salwadoru w zakresie praw kobiet Komitet NZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet wzywa Salwador do uchylenia przepisów karnych dotyczących aborcji; C. mając na uwadze, że od 2000 r. co najmniej 120 kobiet w Salwadorze postawiono przed sądem za aborcję lub zabójstwo, gdy zgon płodu nastąpił w ostatnich miesiącach ciąży, przy czym 26 z nich skazano za zabójstwo, a 23 za aborcję, i wszystkie skazane odsiadują wyjątkowo długie wyroki, pomimo tego, że zgodnie ze standardami międzynarodowymi nie są przestępczyniami; mając na uwadze, że większość tych kobiet była młoda, uboga, słabo wykształcona i pochodziła z oddalonych społeczności; mając na uwadze, że obecnie toczy się postępowanie w dwóch sprawach; mając na uwadze, że sprawa Teodory del Carmen Vásquez, która spędziła ostatnie dziesięć lat w więzieniu, została poddana rewizji przez drugi sąd skazujący w dniu 13 grudnia 2017 r., a jej apelacja została oddalona, natomiast wyrok na Evelyn Beatriz Hernandez Cruz został potwierdzony w październiku 2017 r.; D. mając na uwadze, że najsurowiej ukarane kobiety Las 17 skazano w latach na dziesiątki lat pozbawienia wolności; mając na uwadze, że nieliczne z nich zostały zwolnione po unieważnieniu przez sądy wcześniejszych postanowień; E. mając na uwadze, że przemoc na tle płciowym jest poważnym problemem w Salwadorze, a dane pokazują, że co trzy godziny jedna kobieta pada ofiarą napaści na tle seksualnym, przypadki gwałtów często skutkują niepożądaną ciążą, a liczba zabójstw kobiet jest przerażająca, przy czym tylko 5 % z tych przestępstw stało się przedmiotem postępowania sądowego; F. mając na uwadze, że pracownicy każdego organu publicznego, w tym szpitali i klinik, mają obowiązek zgłaszania pacjentek pogotowia położniczego, co stanowi naruszenie prawa pacjenta do zachowania poufności oraz stwarza warunki, w których kobiety doświadczają stygmatyzacji; mając na uwadze, że obowiązek zgłaszania pacjentek oznacza, że kobiety, które cierpią z powodu poważnych powikłań w czasie ciąży nie decydują się na korzystanie z pomocy medycznej z obawy przed postępowaniem karnym i pozbawieniem wolności; mając na uwadze, że już sam fakt niezgłoszenia uznaje się za przestępstwo o charakterze ogólnym;

87 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/81 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. G. mając na uwadze, że wskaźnik zabójstw kobiet i dziewcząt ze względu na płeć jest w Salwadorze przerażająco wysoki; mając na uwadze, że w 2015 i 2016 r. zamordowano kobiet, a w okresie od stycznia do czerwca 2017 r. zamordowano 201 kobiet; mając na uwadze, że w ubiegłym roku krajowa policja cywilna Salwadoru zarejestrowała skarg dotyczących napaści na tle seksualnym, z czego przypadków gwałtów, w tym gwałtów w rodzinie, a według salwadorskiej Organizacji Kobiet na rzecz Pokoju (ORMUSA) ofiary stanowiły osoby nieletnie lub sklasyfikowane jako pozbawione zdolności prawnej ; H. mając na uwadze, że Salwador ma wysoki wskaźnik ciąż nastolatek, co jest również wynikiem braku edukacji seksualnej w szkołach; mając na uwadze, że głównymi powodami ciąży w młodym wieku są wykorzystywanie seksualne i gwałt; mając na uwadze, że według Ministerstwa Zdrowia w 2015 r. odnotowano przypadków ciężarnych dziewcząt w wieku od 10 do 14 lat; I. mając na uwadze, że w 1998 r. Salwador wprowadził penalizację aborcji we wszystkich okolicznościach, w tym w przypadku, gdy ciąża powoduje powikłania zagrażające życiu kobiety lub dziewczyny, oraz w przypadku gwałtu, kazirodztwa lub niezdolności płodu do samodzielnego życia; mając ponadto na uwadze, że w 1999 r. przyjęto poprawkę do konstytucji uznającą embrion za istotę ludzką od momentu poczęcia ; mając na uwadze, że każda osoba, która wykonuje lub samodzielnie wywołuje aborcję, nawet przed etapem płodu, może być ścigana i poddana karze pozbawienia wolności na okres od dwóch do ośmiu lat, jednak w wielu przypadkach prokuratorzy zwiększają zarzut do zabójstwa kwalifikowanego, za co grozi kara do 50 lat pozbawienia wolności; mając na uwadze, że przepisy, które potencjalnie dopuszczają aborcję w tych okolicznościach, pozostają zablokowane w Zgromadzeniu Narodowym od października 2016 r., ale obecnie toczą się dyskusje w celu poczynienia dalszych postępów; J. mając na uwadze, że w Salwadorze nadal ze względów religijnych, kulturowych i innych odmawia się kobietom i dziewczętom dostępu do bezpiecznej i legalnej aborcji, co narusza ich prawo do zdrowia, życia oraz nietykalności fizycznej i psychicznej; K. mając na uwadze, że Ministerstwo Edukacji przygotowało niedawno materiały z myślą o włączeniu zagadnień zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego do krajowych programów nauczania, ale ze względu na opór ze strony różnych środowisk w ostatecznie zredagowanych materiałach kładzie się nacisk na wstrzemięźliwość seksualną, pomimo faktu, że 42 % kobiet zachodzi w ciążę zanim skończy 20 lat; L. mając na uwadze, że w Ameryce Łacińskiej ryzyko zgonu okołoporodowego jest czterokrotnie wyższe wśród nastolatek poniżej 16 roku życia; mając na uwadze, że 65 % przypadków przetoki położniczej występuje u ciężarnych nastolatek, co niesie ze sobą poważne konsekwencje dla życia, w tym poważne problemy zdrowotne i wykluczenie społeczne; mając na uwadze, że ciąża w młodym wieku jest również niebezpieczna dla noworodków, wśród których współczynnik umieralności jest 50 % wyższy niż przeciętnie; mając na uwadze, że aż do 40 % kobiet w regionie padło ofiarą przemocy seksualnej; mając na uwadze, że 95 % aborcji w Ameryce Łacińskiej wykonuje się w niebezpiecznych warunkach; M. mając na uwadze, że Ministerstwo Zdrowia informuje, iż w latach kobiet zmarło na skutek powikłań związanych z aborcją, 13 kobiet zmarło z powodu ciąży pozamacicznej i 63 kobiety zmarły w wyniku obecnych przepisów aborcyjnych; mając na uwadze, że samobójstwo jest przyczyną 57 % zgonów ciężarnych kobiet w wieku od 10 do 19 lat; mając na uwadze, że wiele kobiet obawia się zwrócić się o pomoc medyczną, gdy cierpią z powodu powikłań związanych z ciążą, co powoduje więcej możliwych do uniknięcia zgonów; mając na uwadze, że sytuacja ta dotyka szczególnie kobiety o najskromniejszych zasobach finansowych, które nie mają dostępu do usług w zakresie praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego; N. mając na uwadze, że Human Rights Watch i Amnesty International zauważają, iż kobiety, które poroniły lub urodziły martwe dzieci, są w Salwadorze często ścigane pod zarzutem poddania się aborcji; mając na uwadze, że przypadki takich kobiet są często zgłaszane przez personel medyczny, i w następstwie kobiety zostają aresztowane, gdy wciąż przebywają w szpitalu; O. mając na uwadze, że eksperci ONZ przestrzegają, iż decyzja władz Salwadoru stanowi poważne naruszenie praw kobiet i dziewcząt do życia, zdrowia i nietykalności fizycznej i psychicznej, a tym samym naraża na szwank ich szanse gospodarcze i społeczne;

88 C 369/82 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. P. mając na uwadze, że w marcu 2015 r. Komitet Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych ONZ zwrócił się do Salwadoru o przeprowadzenie przeglądu przepisów aborcyjnych i ich zmiany w celu zapewnienia ich zgodności z innymi prawami takimi jak prawo do zdrowia i życia; mając na uwadze, że przemoc fizyczna, seksualna i psychiczna wobec kobiet stanowi pogwałcenie praw człowieka; Q. mając na uwadze, że Salwador aktywnie uczestniczył w 61. sesji Komisji ONZ ds. Statusu Kobiet; mając na uwadze, że wszystkie strony powinny nadal wspierać realizację pekińskiej platformy działania ONZ w odniesieniu do, między innymi, dostępu do edukacji i opieki zdrowotnej jako podstawowych praw człowieka oraz praw reprodukcyjnych i seksualnych; R. mając na uwadze, że organy traktatowe ONZ, w tym Komitet Praw Człowieka i Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet, wezwały część państw Ameryki Łacińskiej do wprowadzenia wyjątków w restrykcyjnych przepisach aborcyjnych, w tym w przypadku, gdy ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety, płód jest ciężko upośledzony lub ciąża jest wynikiem gwałtu lub kazirodztwa; S. mając na uwadze, że wysoki komisarz ONZ ds. praw człowieka Zeid Ra ad Al Hussein po wizycie w Salwadorze w listopadzie 2017 r. wyraził obawy w związku z sytuacją kobiet i dziewcząt w tym kraju; mając na uwadze, że wezwał on Salwador do wprowadzenia moratorium na stosowanie art. 133 kodeksu karnego i do ponownego rozpatrzenia spraw kobiet zatrzymanych za przestępstwa związane z aborcją; T. mając na uwadze, że Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, Konwencja o prawach dziecka i Komitet Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych jednoznacznie dostrzegają związek między niebezpieczną i nielegalną aborcją a wysoką śmiertelnością matek; mając na uwadze, że konwencja w sprawie zakazu stosowania tortur stanowi, że państwa, które stosują całkowity zakaz aborcji bez względu na okoliczności narażają kobiety i dziewczęta na upokorzenie i okrutne traktowanie; U. mając na uwadze, że w powszechnym okresowym przeglądzie praw człowieka ONZ znalazło się 10 zaleceń dla Salwadoru dotyczących dostosowania prawa aborcyjnego do międzynarodowych standardów praw człowieka oraz że rząd Salwadoru je wszystkie odrzucił; V. mając na uwadze, że zgodnie z regułami ONZ dotyczącymi postępowania z więźniarkami oraz środków nieizolacyjnych stosowanych wobec kobiet, które popełniły przestępstwo (reguły z Bangkoku) kobiety opiekujące się dziećmi i ciężarne powinny, zawsze gdy jest to możliwe i właściwe, otrzymywać kary nieizolacyjne; W. mając na uwadze, że zapobieganie nieplanowanym ciążom i zmniejszenie liczby nastoletnich matek dzięki powszechnemu dostępowi do opieki zdrowotnej w dziedzinie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego to jeden z celów zrównoważonego rozwoju; 1. wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją dziewcząt i kobiet w Salwadorze oraz przysługujących im praw człowieka, w tym praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, oraz potępia wszelkie formy przemocy wobec kobiet; przypomina, że stanowią one poważne naruszenie praw człowieka oraz godności kobiet i dziewcząt; podkreśla, że art. 7 Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (Salwador ratyfikował go w dniu 3 marca 2016 r.) uznaje wymuszoną ciążę za zbrodnię przeciwko ludzkości i za formę przemocy wobec kobiet ze względu na płeć, co stanowi poważne naruszenie praw człowieka oraz godności kobiet i dziewcząt; 2. stanowczo potępia skazanie i uwięzienie kobiet i dziewcząt, które poroniły lub urodziły martwe dziecko, i wzywa do ich natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia; uważa, że nikogo nie należy więzić z powodu przekonań; 3. potępia prześladowanie kobiet z powodu aborcji, długie pobyty w areszcie tymczasowym i niewspółmierne sankcje karne nakładane na kobiety pragnące usunąć ciążę, a także umieszczanie w więzieniu kobiet szukających pomocy medycznej w szpitalu na skutek donosów personelu służby zdrowia, które motywowane są strachem przed sankcjami;

89 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/83 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 4. potępia bezwzględną kryminalizację aborcji na podstawie art. 133, 135 i 136 kodeksu karnego oraz jej poważne i dyskryminujące skutki dla kobiet, które są zmuszone do korzystania z niebezpiecznych metod usuwania ciąży, co stanowi zagrożenie dla zdrowia i życia; wzywa Zgromadzenie Narodowe Salwadoru do zastosowania się do zaleceń wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka Zeida Ra ada Al Husseina i do zalecenia Komitetu ds. Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet dotyczącego moratorium na ich stosowanie; 5. wzywa Salwador do zapewnienia kobietom i dziewczętom dostępu do bezpiecznej i legalnej aborcji; wzywa w tym kontekście Zgromadzenie Narodowe Salwadoru do poparcia projektu ustawy wprowadzającej reformę art. 133, 135 i 136 kodeksu karnego w celu zniesienia kar za aborcję przynajmniej w przypadku ciąży stanowiącej zagrożenie dla życia lub zdrowia fizycznego bądź psychicznego ciężarnej kobiety lub dziewczyny, w przypadku poważnego i śmiertelnego upośledzenia płodu lub w przypadku ciąży będącej wynikiem gwałtu lub kazirodztwa; 6. wzywa władze Salwadoru do wprowadzenia moratorium na egzekwowanie obowiązujących przepisów i do ponownego rozpatrzenia decyzji o zatrzymaniu kobiet oskarżonych o poronienie, urodzenie martwego dziecka lub przestępstwa związane z aborcją i do ich uwolnienia, zapewnienia rzetelnego procesu sądowego w postępowaniach dotyczących aborcji, aby umożliwić oskarżonym kobietom oczekiwanie na proces poza zakładem karnym, oraz do zagwarantowania przestrzegania tajemnicy zawodowej w przypadku pracowników służby zdrowia i poufności w przypadku pacjentów; potępia wszystkie środki karne skierowane przeciw kobietom i dziewczętom pragnącym dokonać aborcji, a także przeciw pracownikom służby zdrowia i innym osobom, które pomagają w uzyskaniu dostępu do tej procedury i ją umożliwiają, oraz wzywa do zniesienia tych środków; 7. przypomina rządowi Salwadoru, że spoczywa na nim obowiązek ochrony praw obywateli oraz stania na straży praworządności w odniesieniu do zasady domniemania niewinności, szczególnie w przypadku osób stających przed sądem, które należy traktować jako niewinne aż do momentu udowodnienia im winy, oraz że ciężar dowodu powinien spoczywać na organach ścigania, a nie na oskarżonym, zgodnie ze statutem rzymskim, który Salwador ratyfikował; wzywa władze Salwadoru do zapewnienia urzędnikom państwowym, w tym pracownikom sądownictwa, szkoleń dotyczących równości płci; wzywa ESDZ i Komisję do finansowania i wspierania takich przedsięwzięć; 8. potępia nieludzkie warunki w więzieniach, takie jak torturowanie i izolowanie więźniów oraz zawieszanie odwiedzin członków rodzin; wzywa rząd Salwadoru do ratyfikowania protokołu fakultatywnego do konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur jako środka zapobiegającego torturom i nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu w więzieniach i miejscach zatrzymań; wzywa do umożliwienia niezależnym organizacjom międzynarodowym dostępu do ośrodków detencyjnych; wzywa władze Salwadoru do poprawy warunków pobytu więzionych kobiet, w tym do umożliwienia im dostępu do produktów higienicznych oraz do poszanowania ich podstawowych praw człowieka; 9. przypomina rządowi i sędziom, że są zobowiązani do przestrzegania międzynarodowych norm równego dostępu do wymiaru sprawiedliwości i zasad gwarantujących wszystkim sprawiedliwy proces, oraz że wina może zostać ustalona dopiero po przedstawieniu konkretnych i wystarczających dowodów; domaga się, aby rząd udostępnił wystarczające fundusze publiczne na pomoc w uzyskaniu reprezentacji prawnej tym, którzy nie mogą sobie na to pozwolić; 10. wzywa wymiar sprawiedliwości do zapewnienia rzetelnego procesu z wszelkimi gwarancjami Teodorze del Carmen Vásquez i Evelyn Beatriz Hernandez Cruz oraz do uchylenia wyroków; wyraża solidarność z kampanią Las 17, którą prowadzą kobiety niesłusznie skazane na wyroki więzienia do 40 lat za poronienie, urodzenie martwego dziecka, i inne powikłania okołoporodowe; wyraża solidarność z wszystkimi kobietami w Salwadorze, które są ścigane z podobnych powodów lub zostały skazane za zabójstwo kwalifikowane; wzywa właściwe władze do zrewidowania wszystkich wyroków i do ułaskawienia skazanych; 11. wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że w Salwadorze odnotowuje się wysoką liczbę ciąż u dzieci; apeluje do władz Salwadoru, by wypełniły swoje zobowiązania międzynarodowe i chroniły prawa człowieka, zapewniając wszystkim dziewczętom dostęp do wszelkich możliwych informacji oraz usług medycznych niezbędnych w przypadku ciąży będącej wynikiem gwałtu i stanowiącej poważne zagrożenie;

90 C 369/84 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 12. uważa za godne ubolewania, że ciała kobiet i dziewcząt, zwłaszcza jeśli chodzi o prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne, są nadal ideologicznym polem walki, i wzywa Salwador do uznania niezbywalnych praw kobiet i dziewcząt do nietykalności cielesnej i samodzielnego podejmowania decyzji, m.in. w odniesieniu do dostępu do dobrowolnego planowania rodziny oraz bezpiecznej i legalnej aborcji; jest zdania, że ogólny zakaz wykonywania aborcji ze względu na stan zdrowia oraz w przypadku ciąż będących wynikiem gwałtu i kazirodztwa, a także odmowa zapewnienia bezpłatnej opieki medycznej w przypadku gwałtu równa się stosowaniu tortur; 13. pochwala przyjęcie specjalnej kompleksowej ustawy o prawie kobiet do życia bez przemocy dzięki ponadpartyjnej koalicji posłanek do Zgromadzenia Narodowego i przypomina władzom Salwadoru o konieczności jej pełnego wdrożenia, zwłaszcza jeśli chodzi o zobowiązanie do ochrony kobiet i dziewcząt przed przemocą; 14. z zadowoleniem przyjmuje niedawne wprowadzenie przez Salwador polityki w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego i nowego programu Ciudad Mujer, który oferuje usługi dla 1,5 mln kobiet w całym kraju, szczególnie za pomocą kampanii uświadamiających i informujących o prawach i zdrowiu reprodukcyjnym i seksualnym, oraz popiera to przedsięwzięcie i wzywa rząd Salwadoru do zapewnienia dostępu do nowoczesnych usług i informacji dotyczących antykoncepcji, a także do dołożenia starań w celu zapewnienia wszechstronnej edukacji seksualnej w szkołach publicznych; 15. wzywa Radę do przyspieszenia prac i umożliwienia UE ratyfikacji i wdrożenia konwencji stambulskiej, tak aby zapewnić spójność między wewnętrznymi i zewnętrznymi działaniami UE dotyczącymi przemocy wobec dzieci, kobiet i dziewcząt; 16. wzywa Radę do ujęcia kwestii bezpiecznej i legalnej aborcji w wytycznych UE w sprawie gwałtu i przemocy wobec kobiet i dziewcząt; podkreśla, że powszechny dostęp do opieki zdrowotnej, zwłaszcza w dziedzinie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz związanych z tym praw, jest jednym z podstawowych praw człowieka; 17. wzywa do zebranych na szczycie szefów państw i rządów UE-CELAC do rozbudowania rozdziału dotyczącego przemocy uwarunkowanej płcią w planie działania UE-CELAC i opracowania jasnego kalendarza działań i środków wykonawczych, które zagwarantują staranność w zapobieganiu wszystkim aktom przemocy wobec kobiet oraz prowadzeniu dochodzeń i karaniu tych aktów, a także zapewnią właściwą rekompensatę ofiarom; 18. z zadowoleniem obserwuje wysiłki podejmowane przez delegaturę UE w Salwadorze w celu nawiązania z władzami krajowymi współpracy w kwestii praw kobiet, w tym w sprawie kryminalizacji aborcji; podkreśla z naciskiem, że kwestię te należy uznać za priorytetową i wzywa ESDZ do regularnego składania Parlamentowi sprawozdania z działań podejmowanych w tej dziedzinie; nalega, aby delegatura UE zapewniła wszelkie niezbędne wsparcie kobietom uwięzionym za przestępstwa związane z aborcją, w postaci regularnych odwiedzin, wsparcia dla rodzin i pomocy prawnej; 19. przypomina UE o jej zobowiązaniach przewidzianych w ramach działań na rzecz równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet w kontekście stosunków zewnętrznych UE w latach ; apeluje do ESDZ o ścisłe monitorowanie rewizji wyroków na miejscu i wzywa Komisję do zapewnienia w europejskiej współpracy rozwojowej podejścia opartego na przestrzeganiu praw człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem równouprawnienia płci oraz zwalczania wszelkich form przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewcząt; wzywa państwa członkowskie i instytucje UE do większego wspierania lokalnych obrońców praw człowieka i organizacji pozarządowych prowadzących kampanie na rzecz praw kobiet i dziewcząt, zwłaszcza praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego oraz w zakresie planowania rodziny w Salwadorze, w tym do większego wsparcia finansowego; 20. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, władzom Republiki Salwadoru, Urzędowi Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka, Parlamentowi Ameryki Centralnej, Parlamentowi Latynoamerykańskiemu, Euro-Latynoamerykańskiemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu oraz sekretarzowi generalnemu Organizacji Państw Amerykańskich.

91 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/85 P8_TA(2017)0499 Sytuacja w Afganistanie Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie sytuacji w Afganistanie (2017/2932(RSP)) (2018/C 369/11) Czwartek, 14 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając wyniki międzynarodowej konferencji w Brukseli w sprawie Afganistanu w dniu 5 października 2016 r., której współprzewodniczyła Unia Europejska, uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Afganistanu, przede wszystkim rezolucję z dnia 26 listopada 2015 r. w sprawie Afganistanu, w szczególności zabójstw w prowincji Zabul ( 1 ), oraz rezolucję z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie negocjacji dotyczących umowy o współpracy na rzecz partnerstwa i rozwoju między UE i Afganistanem ( 2 ), uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Afganistanu z dnia 16 października 2017 r., uwzględniając oświadczenie wydane przez przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ w dniu 14 września 2016 r. w sprawie sytuacji w Afganistanie, uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2210 (2015), rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2344 (2017) oraz mandat misji wspierającej Organizacji Narodów Zjednoczonych w Afganistanie (UNAMA), uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 lipca 2017 r. pt. Elementy strategii UE wobec Afganistanu (JOIN(2017)0031), uwzględniając sprawozdanie organizacji Human Rights Watch z dnia 13 lutego 2017 r. zatytułowane Pakistan Coercion, UN Complicity: The Mass Forced Return of Afghan Refugees (Przymus ze strony Pakistanu, współudział ONZ: masowe przymusowe powroty uchodźców afgańskich), uwzględniając sprawozdanie kwartalne specjalnego amerykańskiego inspektora generalnego ds. odbudowy Afganistanu (SIGAR) dla Kongresu Stanów Zjednoczonych z dnia 30 stycznia 2017 r., uwzględniając umowę Wspólna droga naprzód w kwestiach migracji w stosunkach między UE a Afganistanem, podpisaną dnia 3 października 2016 r., uwzględniając umowę o współpracy na rzecz partnerstwa i rozwoju między UE a Afganistanem, podpisaną w dniu 18 lutego 2017 r., uwzględniając raport ONZ z kwietnia 2017 r. w sprawie traktowania więźniów związanych z konfliktem w Afganistanie, uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie współpracują z Afganistanem i szerszą społecznością międzynarodową od 2001 r. w celu zwalczania terroryzmu i ekstremizmu, a także dążą do osiągnięcia trwałego pokoju i rozwoju; mając na uwadze, że z uwagi na coraz większą presję ze strony ugrupowań rebelianckich i terrorystycznych, borykającą się z problemami gospodarkę i niestabilną sytuację polityczną, te cele i osiągnięte znaczne postępy są zagrożone; ( 1 ) Dz.U. C 366 z , s ( 2 ) Dz.U. C 65 z , s. 133.

92 C 369/86 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. B. mając na uwadze, że od 2002 r. UE i jej państwa członkowskie przeznaczyły miliardy euro na pomoc humanitarną i pomoc rozwojową w Afganistanie; mając na uwadze, że UE jest największym partnerem Afganistanu w zakresie współpracy na rzecz rozwoju i oczekuje się, iż przeznaczy ona do 5 mld EUR z łącznej kwoty 13,6 mld EUR, którą zadeklarowano na rzecz Afganistanu w latach podczas konferencji brukselskiej w sprawie Afganistanu w październiku 2016 r.; C. mając na uwadze, że zapewnienie demokracji, praw człowieka, praworządności i dobrych rządów przez cały okres przemian w Afganistanie i w dekadzie transformacji ( ) ma kluczowe znaczenie dla utworzenia stabilnego i dostatniego państwa; D. mając na uwadze, że na przestrzeni ostatnich 15 lat (od 2001 r.) znacznie podniósł się poziom życia, ponieważ dzięki dostępowi do podstawowej opieki zdrowotnej i edukacji oraz wzmocnieniu pozycji kobiet PKB na mieszkańca wzrósł pięciokrotnie, a średnia długość życia wydłużyła się o 15 lat; mając na uwadze, że według specjalnego amerykańskiego inspektora generalnego ds. odbudowy Afganistanu (SIGAR) od upadku talibów w 2001 r. frekwencja w placówkach kształcenia ogólnego wzrosła z miliona uczniów, z których większość stanowili chłopcy, do niemal dziewięciu milionów w 2015 r., przy czym szacuje się, że kobiety stanowią 39 % łącznej liczby uczniów; E. mając na uwadze, że w dniu 24 lipca 2017 r. Komisja i wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa opublikowały wspólny komunikat w sprawie strategii UE wobec Afganistanu; mając na uwadze, że cztery priorytetowe obszary UE o kluczowym znaczeniu dla osiągnięcia postępów w Afganistanie dotyczą: a) wspierania pokoju, stabilności i bezpieczeństwa w regionie; b) umacniania demokracji, praworządności i praw człowieka oraz promowania dobrych rządów i wzmocnienia pozycji kobiet; c) wspierania rozwoju gospodarczego i społecznego; d) podjęcia wyzwań związanych z migracją; F. mając na uwadze, że po kryzysie w związku z wyborami prezydenckimi w 2014 r. rząd jedności narodowej nie dokonał postępów w realizacji programu reform, co przekłada się na coraz bardziej niestabilną sytuację polityczną; mając na uwadze, że stopa bezrobocia w Afganistanie wynosi 39 %, a ponad 39 % ludności żyje w ubóstwie; G. mając na uwadze, że powszechna korupcja, zakorzeniony nepotyzm, a także niemoc politycznie podzielonego rządu afgańskiego uniemożliwiająca osiągnięcie postępów w zakresie realizacji reform mogą ograniczyć postępy i zniweczyć dotychczasowe osiągnięcia; H. mając na uwadze, że ustanowiona w 2002 r. misja wspierająca ONZ w Afganistanie (UNAMA) wspiera rząd afgański w jego wysiłkach na rzecz pokoju, ochrony praw człowieka i dobrych rządów; mając na uwadze, że jej mandat jest co roku odnawiany przez Radę Bezpieczeństwa ONZ, a ostatnio został on jednogłośnie przedłużony do 2018 r.; I. mając na uwadze, że chociaż w ostatnich latach uzyskano pewne zdobycze społeczno-ekonomiczne i polityczne, to rosnący w siłę talibowie, Al-Kaida i nowa obecność Państwa Islamskiego w Afganistanie w postaci jego powstającej lokalnej filii w Afganistanie (Państwo Islamskie Prowincji Chorasan) grożą, że niestabilność przerodzi się w konflikt na większą skalę; mając na uwadze, że w niedawnym sprawozdaniu UNAMA udokumentowano najwyższą liczbę ofiar od ofiar cywilnych w 2016 r., podczas gdy w okresie od stycznia 2017 r. do września 2017 r. liczba ofiar śmiertelnych sięgnęła już 8 019; mając na uwadze, że sytuacja ta doprowadziła również do wzrostu migracji do Europy; J. mając na uwadze, że w ramach nowej strategii USA wobec Afganistanu i Azji Południowej dodatkowe żołnierzy zasili istniejący kontyngent USA liczący żołnierzy; mając na uwadze, że w nowej strategii USA domagają się, by Pakistan zaprzestał udzielania schronienia i wsparcia terrorystom, i apelują o większe zaangażowanie Republiki Indii w przyczynianie się do stabilizacji w regionie; mając na uwadze, że w ramach prowadzonej przez NATO misji Resolute Support dotychczasowy kontyngent żołnierzy zostanie zwiększony z do ; mając na uwadze, że nowa strategia USA będzie promowała podejście oparte na warunkowości, zgodnie z którym umowy dyplomatyczne i gospodarcze będą zintegrowane w ramach działań wojskowych;

93 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/87 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. K. mając na uwadze, że Afganistan znalazł się w obliczu bezprecedensowego wzrostu liczby powracających głównie z Pakistanu obywateli afgańskich posiadających dokumenty tożsamości, jak i nie posiadających takich dokumentów; mając na uwadze, że około dwóch milionów Afgańczyków bez dokumentów i milion obywateli Afganistanu mających status uchodźcy żyje w Iranie i wraca do Afganistanu; mając na uwadze, że według specjalnego sprawozdawcy Narodów Zjednoczonych ds. praw człowieka osób wewnętrznie przesiedlonych w Afganistanie żyje ponad 1,8 mln osób wewnętrznie przesiedlonych w wyniku konfliktu, przy czym w 2016 r. odnotowano rekordową liczbę osób, które uciekły do innych regionów kraju w poszukiwaniu bezpieczeństwa, co daje średnio osób dziennie; mając na uwadze, że w drugiej połowie 2016 r. odnotowano najgwałtowniejszy od 10 lat wzrost liczby uchodźców afgańskich powracających z Pakistanu: liczba ta wzrosła z w 2015 r. do ; L. mając na uwadze, że Republika Indii jest największym regionalnym darczyńcą na rzecz Afganistanu i że odkąd rząd talibów został usunięty w 2001 r., przeznaczyła na pomoc dla tego kraju ok. 3 mld USD; mając na uwadze, że pomoc tę przeznaczono między innymi na budowę ponad 200 szkół w Afganistanie, na sfinansowanie ponad stypendiów dla afgańskich studentów, a także na zaoferowanie możliwości studiowania w Indiach ok Afgańczyków; mając na uwadze, że Indie zapewniły również wsparcie przy budowie infrastruktury krytycznej, jak np. ok km dróg w Afganistanie, przede wszystkim autostrady Zaranj-Dilaram, zapory Salma i linii przesyłowych energii elektrycznej, a także budynku parlamentu afgańskiego; M. mając na uwadze, że niestabilna sytuacja w Afganistanie ma negatywne skutki dla gospodarki i bezpieczeństwa Iranu i całego regionu; mając na uwadze, że gospodarka afgańska jest w znacznym stopniu uzależniona od uprawy maku, która znacznie wzrosła w ostatnich latach, co doprowadziło do gwałtownego wzrostu zażywania narkotyków w sąsiednim Iranie; mając na uwadze, że nielegalny handel narkotykami jest wykorzystywany przez talibów do finansowania ich działalności; mając na uwadze, że ograniczenie tego handlu i znalezienie zastępczych rozwiązań gospodarczych przyniosłoby wzajemne korzyści Iranowi i Afganistanowi; mając na uwadze, że pochodzące z Afganistanu opium jest głównym źródłem heroiny w UE; mając na uwadze, że współpraca z Iranem i innymi krajami granicznymi, takimi jak Tadżykistan, Turkmenistan i Uzbekistan, jest niezbędna w celu dalszego ograniczenia przepływu opiatów na rynek rosyjski i rynki europejskie; N. mając na uwadze, że nowy wymiar infrastruktury ma kluczowe znaczenie dla przyszłości Afganistanu w celu otwarcia zupełnie nowych możliwości gospodarczych i społecznych dla jednego z najuboższych krajów na świecie; mając na uwadze, że nowy krajowy program rozwoju infrastruktury przyciągnie pozytywne i coraz większe inwestycje regionalne w ramach nowego jedwabnego szlaku; O. mając na uwadze, że według doniesień Afganistan posiada niewykorzystane rezerwy minerałów o wartości od jednego do trzech bilionów dolarów; mając na uwadze, że nielegalne wydobycie stanowi poważny problem, który grozi tym, że potencjalny katalizator rozwoju Afganistanu stanie się źródłem konfliktów i niestabilności; mając na uwadze, że górnictwo jest drugim co do wielkości źródłem dochodów talibów; 1. dostrzega, że pomimo znacznych, długotrwałych wysiłków międzynarodowych Afganistan nadal stoi w obliczu poważnego konfliktu, który w dużej mierze utrudnia rozwój gospodarczy i społeczny kraju; przypomina, że Afganistan jest targany trwającymi niemal 40 lat konfliktami i wojną; przypomina o celach Unii Europejskiej zakładających promowanie pokoju, stabilności i bezpieczeństwa regionalnego, umacnianie demokracji, praworządności i praw człowieka, propagowanie dobrych rządów i silniejszej pozycji kobiet, wspieranie rozwoju gospodarczego i społecznego oraz rozwiązywanie problemów związanych z migracją; 2. przypomina, że Afganistan w ciągu ostatnich piętnastu lat poczynił postępy w dziedzinie polityki, bezpieczeństwa, gospodarki i rozwoju; podkreśla, że PKB na mieszkańca wzrósł pięciokrotnie, średnia długość życia wzrosła o prawie 15 lat, odnotowano także znaczny wzrost liczby dziewcząt uczęszczających do szkół w porównaniu z 2001 r. obecnie odsetek ten wynosi ok. 40 % łącznej liczby 8 9 mln dzieci; podkreśla, że powyższe postępy nie byłyby możliwe, gdyby nie poświęcenie społeczeństwa afgańskiego i zaangażowanie społeczności międzynarodowej oraz fundusze, know-how i personel w terenie; podkreśla, że poczynione postępy są bardzo kruche i odwracalne; podkreśla, że poczynienie dalszych postępów będzie wymagać dalszych reform, stabilnych stosunków z państwami ościennymi i stałego zapewniania koniecznego poziomu bezpieczeństwa i stabilności; 3. uznaje wysiłki i wyraża uznanie dla poświęcenia społeczności międzynarodowej, która gwarantowała bezpieczeństwo w Afganistanie podczas trwającej ponad dziesięć lat operacji pod kryptonimem Enduring Freedom i misji ISAF w Afganistanie, w których zginęło ponad żołnierzy; z zadowoleniem przyjmuje prowadzoną przez NATO od 1 stycznia 2015 r. misję Resolute Support realizowaną przez 39 państw, której celem jest szkolenie afgańskich sił

94 C 369/88 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. bezpieczeństwa i instytucji, a także doradzanie im i pomoc; wyraża uznanie dla wielkiej ofiarności afgańskich krajowych sił bezpieczeństwa, które co roku ponoszą ogromne straty w walce z rebeliantami; przypomina o rocznym wkładzie społeczności międzynarodowej w wysokości około 1 mld USD na utrzymanie finansowania afgańskich krajowych sił bezpieczeństwa do 2020 r.; 4. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie rządu Afganistanu do realizacji krajowej strategii ukierunkowanej na zapewnienie bezpiecznych warunków politycznych, społecznych i gospodarczych, tak aby Afganistan stał się krajem spokojnym, bezpiecznym i zrównoważonym, jak określono we wnioskach z konferencji ministerialnej w sprawie Afganistanu, która odbyła się w Brukseli w dniu 5 października 2016 r.; wzywa do zapisania stanowiska premiera w konstytucji afgańskiej, tak aby umożliwić większą stabilność polityczną w Afganistanie; wzywa rząd Afganistanu do zapewnienia przejrzystego procesu wyborczego w 2018 r.; wzywa prezydenta Afganistanu Aszrafa Ghaniego, aby potwierdził swoje poważne publiczne zobowiązania do ochrony praw i wolności szybkim i zdecydowanym wdrożeniem przepisów w celu ich ochrony; 5. podkreśla, że jedyną drogą naprzód jest kierowany przez Afgańczyków i pozostający w ich gestii proces pokojowy, obejmujący w pełni całe społeczeństwo obywatelskie i wszystkie strony konfliktu; przypomina rządowi Afganistanu, że warunkiem rozwoju i działania na rzecz pokoju i stabilności jest ustanie wewnętrznych walk politycznych; wzywa UE, aby aktywnie wspierała kierowany przez Afgańczyków program rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji byłych rebeliantów; 6. podkreśla znaczenie Afganistanu dla stabilności w regionie; podkreśla, że bezpieczeństwo, stabilność i dobrobyt Afganistanu mają kluczowe znaczenie dla pokoju i stabilności w całym regionie; ponownie podkreśla w tym kontekście znaczenie partnerów regionalnych, takich jak kraje Azji Środkowej, Iran, Chiny, Indie i Pakistan; zachęca je do konstruktywnej współpracy w celu promowania wiarygodnego i zorientowanego na wyniki procesu negocjacji bez warunków wstępnych; przyjmuje do wiadomości działania czterostronnej grupy koordynacyjnej ds. Afganistanu, w skład której wchodzą Stany Zjednoczone, Chiny, Afganistan i Pakistan, ustanowionej w grudniu 2015 r.; 7. wyraża najgłębsze zaniepokojenie, że pomimo porozumienia politycznego po wyborach prezydenckich w 2014 r. sytuacja w zakresie bezpieczeństwa w Afganistanie pogorszyła się, a liczba ataków terrorystycznych uległa zwielokrotnieniu; jest zaniepokojony trwającą ekspansją terytorialną talibów i wzmocnieniem w ostatnim okresie ugrupowań terrorystycznych Państwa Islamskiego i Al-Kaidy; zauważa, że według informacji podanych przez amerykańskiego inspektora SIGAR w okresie od stycznia do listopada 2016 r członków sił afgańskich zostało zabitych, a odniosło rany, oraz że UNAMA odnotowała również 3-procentowy wzrost liczby ofiar wśród ludności cywilnej (3 498 zabitych i rannych) w 2016 r. w porównaniu z rokiem poprzednim; ubolewa nad pogarszającą się sytuacją w zakresie bezpieczeństwa, która umożliwia grupom przestępczym porywanie zarówno obywateli afgańskich, jak i cudzoziemców, w tym pracowników organizacji humanitarnych i niosących pomoc; 8. wyraża głębokie zaniepokojenie pojawieniem się Państwa Islamskiego jako najnowszego elementu przyczyniającego się do rosnącej niestabilności krajobrazu bezpieczeństwa w Afganistanie; podkreśla, że oprócz bastionu na wschodzie kraju (Nangarhar) próbuje ono umocnić swoją obecność na północy kraju z pomocą Islamskiego Ruchu Uzbekistanu (IMU); podkreśla, że w razie powodzenia tych działań zostaną stworzone warunki sprzyjające napływowi zagranicznych bojowników w miarę ich wypierania z Iraku i Syrii wskutek porażek militarnych Państwa Islamskiego w tych dwóch krajach; 9. podkreśla znaczenie prawdziwego procesu wewnętrznego pojednania; podkreśla potrzebę zwalczania radykalizacji, ekstremizmu i rekrutacji do organizacji terrorystycznych; podkreśla, że zwalczanie terroryzmu i jego finansowania jest kluczowym elementem tworzenia środowiska sprzyjającego bezpieczeństwu w Afganistanie; 10. ostrzega, że słabe zdolności afgańskich krajowych sił obrony i bezpieczeństwa (ANDSF) oraz krajowych sił policyjnych pozostają jednym z najważniejszych problemów osłabiających bezpieczeństwo i proces odbudowy Afganistanu; z zadowoleniem przyjmuje dalszy nacisk UE na wzmocnienie roli i praw kobiet afgańskich oraz dostrzega potrzebę szkolenia funkcjonariuszek policji; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Indii do wsparcia Afganistanu, którego wyrazem było dostarczenie sprzętu obronnego dla armii afgańskiej w grudniu 2015 r. i przeszkolenie wojskowe tysięcy pracowników afgańskich sił bezpieczeństwa, co w znacznym stopniu przyczyniło się do zwiększenia ich zdolności wojskowych, zgodnie z założeniami rozpoczętej w styczniu 2015 r. i prowadzonej przez NATO misji Resolute Support, mającej na celu szkolenie, doradztwo i wsparcie na rzecz afgańskich sił bezpieczeństwa i instytucji; jest podbudowany pracami oraz współpracą Republiki Indii i Afganistanu przy realizacji projektów infrastrukturalnych i pomocy humanitarnej;

95 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/89 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 11. uważa, że walka z korupcją w afgańskich instytucjach rządowych musi być stałym głównym priorytetem z uwagi na całokształt negatywnego bezpośredniego wpływu korupcji na jakość zarządzania w kraju; wzywa rząd Afganistanu do zwiększenia pluralizmu politycznego, zapewnienia większej rozliczalności oraz aktywnego zwalczania kultury korupcji i nepotyzmu; w związku z tym przyjmuje ze szczególnym zadowoleniem utworzenie centrum sądownictwa antykorupcyjnego w czerwcu 2016 r.; zwraca ponadto uwagę na apel UNAMA o stałe wsparcie i pomoc ze strony wspólnoty międzynarodowej dla działań antykorupcyjnych rządu afgańskiego; 12. wzywa rząd Afganistanu i jego partnerów regionalnych, w szczególności Iran, do zwalczania nielegalnego handlu narkotykami i nielegalnego górnictwa oraz do uzgadniania wzajemnych działań podejmowanych w celu wyeliminowania tych nielegalnych praktyk, które są szkodliwe dla stabilności regionu; przypomina wszystkim stronom, że dla organizacji terrorystycznych w regionie są to główne źródła finansowania; uznaje, że jakikolwiek dalszy rozwój górnictwa musi być zrównoważony i korzystny dla ogółu społeczeństwa, zgodnie z normami międzynarodowymi; potępia represje, nielegalny handel narkotykami, zawłaszczanie ziemi, niezgodną z prawem konfiskatę mienia i wymuszenia, jakich dopuszczają się watażkowie; przypomina, że produkcja opium i handel nim w Afganistanie ma katastrofalne skutki dla miejscowej ludności i ogólnego bezpieczeństwa kraju; 13. z zadowoleniem przyjmuje członkostwo Afganistanu w Inicjatywie przejrzystości w branżach wydobywczych; wzywa rząd afgański, aby zwiększył przejrzystość w sektorze wydobywczym oraz ustanowił solidne wymogi dotyczące zezwoleń i monitorowania w celu zapewnienia zrównoważonego przemysłu wydobywczego; wzywa rząd do wzmożenia wysiłków w celu ochrony istotnych zasobów publicznych, takich jak grunty i minerały, przed ich eksploatacją przez sieci przestępcze i rebeliantów; 14. stoi po stronie ludności Afganistanu i nalega, aby wszystkie strony konfliktu przestrzegały międzynarodowego prawa humanitarnego i respektowały prawa wszystkich członków społeczeństwa, w szczególności mniejszości, kobiet i dzieci, których aktualna sytuacja dotyka w nieproporcjonalny sposób; wzywa władze afgańskie do pełnego egzekwowania planu działania podpisanego przez ONZ i Afganistan w Kabulu w dniu 30 stycznia 2011 r., dotyczącego praktyki baczczebazi i umożliwiającego rehabilitację dzieci będących ofiarami wykorzystywania seksualnego; potępia ataki na szpitale i kliniki, szkoły i akcje humanitarne; w najostrzejszych słowach potępia ciągłe lekceważenie praw człowieka i barbarzyńską przemoc, których dopuszczają się talibowie, Państwo Islamskie i Al-Kaida wobec ludności Afganistanu; zwraca uwagę na ryzyko związane z powrotem byłych zbrodniarzy wojennych, zwłaszcza założyciela Hizb-e-Islami Gulbuddina Hekmatyara, który w 2003 r. został uznany przez USA za terrorystę i jest kojarzony ze wzmożoną obecnością Państwa Islamskiego w Afganistanie; 15. wyraża zaniepokojenie ponownie nasilającą się przemocą wobec kobiet oraz pozbawianiem kobiet ich praw i pogarszaniem się warunków życia na obszarach kontrolowanych przez talibów w Afganistanie; ponawia apel skierowany do afgańskiego parlamentu i rządu o uchylenie wszystkich przepisów zawierających elementy dyskryminacji wobec kobiet, które to przepisy są niezgodne z międzynarodowymi traktatami podpisanymi przez Afganistan; z zadowoleniem przyjmuje skupienie uwagi na upodmiotowieniu kobiet i włączaniu problematyki płci do pomocy UE dla Afganistanu, a w szczególności fakt, że 53 % programów UE uznaje równość płci za istotny cel; całkowicie popiera pełne wdrożenie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa oraz inne krajowe działania na rzecz promowania równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet i dziewcząt w Afganistanie, jak również na rzecz zwalczania przemocy wobec kobiet; 16. wzywa rządy partnerów regionalnych, takich jak kraje Azji Środkowej, Iran, Indie, Rosja i Pakistan, aby dążyły wspólnie do porozumienia pokojowego w Afganistanie, do stałego rozwoju społeczno-gospodarczego i zwiększenia stabilności wewnętrznej, a także do współpracy w zakresie bezpieczeństwa i terroryzmu, oraz zachęca do wymiany danych wywiadowczych i współpracy mającej na celu zwalczanie terrorystów i ekstremistów po obu stronach granicy; wzywa wszystkie afgańskie podmioty regionalne, aby podjęły szczere zobowiązanie do zaangażowania się w prowadzoną na przejrzystych zasadach walkę z terroryzmem; 17. ponownie podkreśla, że społeczność międzynarodowa musi kontynuować swoje zaangażowanie w Afganistanie i przyczyniać się do odbudowy kraju, rozwoju gospodarki i przeciwstawiania się terroryzmowi; z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie finansowe potwierdzone przez UE i państwa członkowskie na konferencji brukselskiej; wzywa w szczególności do wspierania inicjatyw mających na celu zaspokojenie najpilniejszych potrzeb osób wewnętrznie przesiedlonych i uchodźców powracających do kraju;

96 C 369/90 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 18. uznaje obowiązki UE i jej państw członkowskich w zakresie poszanowania prawa do ubiegania się o ochronę międzynarodową i udziału w programach przesiedleń UNHCR; podkreśla, że prawo i możliwość poszukiwania schronienia w bezpieczny i legalny sposób ma kluczowe znaczenie dla zapobiegania przypadkom śmierci wśród osób ubiegających się o azyl; 19. odnotowuje zawarcie nieformalnej umowy o readmisji między UE a Afganistanem Wspólna droga naprzód ; wyraża ubolewanie z powodu braku nadzoru parlamentarnego i demokratycznej kontroli nad zawarciem tej umowy; wzywa rządy w regionie do powstrzymania się od repatriacji Afgańczyków; zwraca uwagę, że stanowi to bezpośrednie naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego oraz że rosnąca liczba uchodźców, którzy są traktowani w ten sposób, przyczynia się tylko do wzmocnienia grup terrorystycznych i prowadzi do większej niestabilności w regionie; podkreśla, że repatriacje do Afganistanu poważnie zagrażają życiu osób powracających, zwłaszcza osób samotnych bez otoczenia rodziny lub przyjaciół w Afganistanie, które mają niewielkie szanse na przeżycie; podkreśla, że pomoc i współpraca UE musi być dostosowana tak, aby zapewnić osiągnięcie rozwoju i wzrostu w państwach trzecich oraz aby ograniczyć, a ostatecznie wyeliminować ubóstwo i nie zachęcać państw trzecich do współpracy w zakresie readmisji nielegalnych migrantów, do przymusowego powstrzymywania ludzi przed przemieszczaniem się czy też do położenia kresu ruchom migracyjnym do Europy (rezolucja Parlamentu z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie rozwiązań dotyczących przepływu uchodźców i migrantów: rola działań zewnętrznych UE ( 1 )); 20. odnotowuje decyzję prokurator MTK o wszczęciu dochodzenia w sprawie możliwości popełnienia w Afganistanie od 2003 r. zbrodni przeciwko ludzkości; 21. wzywa władze afgańskie do złagodzenia wszystkich wyroków śmierci i przywrócenia moratorium na egzekucje w perspektywie definitywnego zniesienia kary śmierci; wzywa rząd Afganistanu, aby w pełni wdrożył swój krajowy plan działania w sprawie likwidacji tortur, i ubolewa nad doniesieniami o stosowaniu tortur i złym traktowaniu przez wszystkie strony w Afganistanie więźniów zatrzymanych podczas konfliktu; 22. wyraża najgłębsze zaniepokojenie ogromnym wzrostem liczby osób wewnętrznie przesiedlonych w 2016 r., kiedy to doszło do ponad nowych przesiedleń, co może doprowadzić do kryzysu humanitarnego na masową skalę; zachęca wszystkie zaangażowane strony do zapewnienia pomocy tym znajdującym się w trudnej sytuacji Afgańczykom i wzywa rząd Afganistanu, aby pomógł w ich reintegracji ze społeczeństwem afgańskim; podkreśla, że według szacunków władz afgańskich, agencji ONZ i innych agencji humanitarnych ponad 9,3 mln osób będzie potrzebowało pomocy humanitarnej do końca 2017 r.; 23. z zadowoleniem przyjmuje tymczasowe wejście w życie umowy o współpracy na rzecz partnerstwa i rozwoju między Unią Europejską a Afganistanem w dniu 1 grudnia 2017 r., która stanowi pierwsze prawnie wiążące ramy dla stosunków między obiema stronami; w dalszym ciągu zachęca do szybkiej ratyfikacji umowy przez państwa członkowskie UE, tak aby mogła ona wejść w życie w całości; 24. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Afganistanu. ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0124.

97 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/91 P8_TA(2017)0500 Sytuacja ludu Rohingja Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie sytuacji ludu Rohingja (2017/2973(RSP)) (2018/C 369/12) Czwartek, 14 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Mjanmy i w sprawie sytuacji muzułmanów Rohingja, w szczególności z dnia 14 września 2017 r. ( 1 ), 7 lipca 2016 r. ( 2 ) i 15 grudnia 2016 r. ( 3 ), oraz z dnia 13 czerwca 2017 r. w sprawie bezpaństwowości w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej ( 4 ), uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Mjanmy/Birmy z dnia 16 października 2017 r., uwzględniając uwagi wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini wygłoszone w dniu 19 listopada 2017 r. w Koks Badźar w Bangladeszu, uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel z dnia 6 września 2017 r. w sprawie sytuacji w stanie Arakan, jej oświadczenie z dnia 11 września 2017 r. w sprawie ostatnich wydarzeń w stanie Arakan, Mjanmie i przygranicznym regionie Bangladeszu, jej oświadczenie wydane w imieniu Unii Europejskiej dnia 20 listopada 2017 r. w sprawie Mjanmy/Birmy oraz jej oświadczenie z dnia 23 listopada 2017 r. w sprawie podpisania dwustronnej umowy o repatriacji między rządami Mjanmy i Bangladeszu, uwzględniając wizytę komisarza UE ds. pomocy humanitarnej i zarządzania kryzysowego Christosa Stylianidesa w północnej części stanu Arakan w maju 2017 r., uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel wydany dnia 1 czerwca 2016 r. i skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady, zatytułowany Elementy strategii UE wobec Mjanmy/Birmy: szczególne partnerstwo na rzecz demokracji, pokoju i dobrobytu (JOIN(2016)0024), uwzględniając wspólny komunikat prasowy z dnia 25 listopada 2016 r. w sprawie trzeciego dialogu dotyczącego praw człowieka między UE a Mjanmą, uwzględniając konkluzje Rady w sprawie bezpaństwowości z dnia 4 grudnia 2015 r., uwzględniając protokół ustaleń między Mjanmą i Bangladeszem w sprawie repatriacji Rohingjów z Bangladeszu do Mjanmy, podpisany w dniu 23 listopada 2017 r., uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 6 listopada 2017 r. w sprawie przemocy w stanie Arakan, uwzględniając projekt rezolucji w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Mjanmie, zatwierdzony przez Trzeci Komitet Zgromadzenia Ogólnego ONZ w dniu 16 listopada 2017 r., ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0351. ( 2 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0316. ( 3 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0506. ( 4 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0247.

98 C 369/92 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. uwzględniając raport Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z dnia 20 czerwca 2016 r. pt. Sytuacja w zakresie praw człowieka muzułmańskiej mniejszości Rohingja oraz innych mniejszości w Mjanmie, a także raport specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Mjanmie z dnia 18 marca 2016 r., uwzględniając 27. sesję nadzwyczajną Rady Praw Człowieka ONZ w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka muzułmańskiej mniejszości Rohingja oraz innych mniejszości w stanie Arakan w Mjanmie, uwzględniając Konwencję ONZ z 1951 r. dotyczącą statusu uchodźców oraz protokół do tej konwencji z 1967 r., uwzględniając Konwencję z 1954 r. dotyczącą statusu bezpaństwowców oraz Konwencję z 1961 r. o ograniczaniu bezpaństwowości, uwzględniając globalny plan działań Biura UNHCR na rzecz eliminacji bezpaństwowości dotyczący lat , uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r., uwzględniając sprawozdanie końcowe komisji doradczej ds. stanu Arakan, uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r. oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych z 1966 r., uwzględniając Kartę Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że w stanie Arakan w Mjanmie mieszka ok. miliona Rohingjów, będących w przeważającej mierze muzułmańską mniejszością stojącą w obliczu represji oraz ciągłych poważnych naruszeń praw człowieka, co obejmuje zagrożenia dla życia i bezpieczeństwa, odmawianie prawa do opieki zdrowotnej i edukacji, niedożywienie i brak bezpieczeństwa żywnościowego, pracę przymusową, przemoc seksualną oraz ograniczanie ich praw politycznych; B. mając na uwadze, że Rohingjowie są jedną z najbardziej prześladowanych mniejszości na świecie; mając też na uwadze, że są oni pozbawieni pełni praw obywatelskich i uczynieni bezpaństwowcami na mocy birmańskiej ustawy o obywatelstwie z 1982 r.; mając na uwadze, że Rohingjowie są głównie przetrzymywani w obozach, a ich prawa do swobodnego poruszania się w obrębie stanu Arakan i poza nim zostały poważnie ograniczone; C. mając na uwadze, że niedawne ataki na posterunki bezpieczeństwa w sierpniu 2017 r. wywołały zdecydowanie nieproporcjonalną reakcję sił wojskowych Mjanmy, które dopuściły się poważnych naruszeń praw człowieka wobec ludu Rohingja; D. mając na uwadze, że od sierpnia 2017 r. ponad 646 tys. Rohingjów uciekło do sąsiedniego Bangladeszu w poszukiwaniu schronienia, gdzie przebywają we wstrząsających warunkach; mając na uwadze, że łączna liczba uchodźców Rohingja w Bangladeszu najprawdopodobniej przekroczy milion przed końcem 2017 r.; mając na uwadze, że dziesiątki osób, w tym kobiet i dzieci, zmarły w drodze, a ponad osób potrzebuje opieki zdrowotnej i pomocy żywnościowej; mając na uwadze, że mordowanie, gwałty i torturowanie Rohingjów oraz palenie ich wsi to narzędzia trwałego niszczenia struktury społecznej tego ludu oraz ich psychicznego wyniszczania; E. mając na uwadze, że granica między Mjanmą a Bangladeszem została zmilitaryzowana oraz że umieszczono na niej miny, aby uniemożliwić ludziom jej przekraczanie; F. mając na uwadze, że według agencji ONZ dostęp organizacji humanitarnych do tego regionu pozostaje wysoce restrykcyjny, co dotyczy też dostarczania ludności Rohingja żywności, wody i leków;

99 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/93 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. G. mając na uwadze, że w dniu 10 września 2017 r. wysoki komisarz ONZ ds. praw człowieka Zeid Ra ad Al Hussein oświadczył, iż sytuacja w Mjanmie wydaje się być modelowym przykładem czystek etnicznych, a w dniu 5 grudnia 2017 r. stwierdził, iż nie można wykluczyć, że siły państwowe Mjanmy dokonują aktu ludobójstwa wobec muzułmanów z ludu Rohingja; mając na uwadze, że Amnesty International opisała sytuację mniejszości w stanie Arakan jako apartheid ; mając też na uwadze, że Rada Praw Człowieka ONZ potępiła zbrodnie przeciwko ludzkości, które z bardzo dużym prawdopodobieństwem popełniono w Mjanmie; H. mając na uwadze, że w dniu 23 października 2017 r. na konferencji darczyńców w Genewie pomiędzy UNHCR, OCHA, IOM, Unią Europejską i rządem Kuwejtu zobowiązano się do udzielenia pomocy na łączną kwotę 344 mln USD, z czego ponad połowę zapewniła UE; I. mając na uwadze, że rządy Mjanmy i Bangladeszu podpisały niewiążący protokół ustaleń, który powinien zagwarantować bezpieczny powrót uchodźców Rohingja zbiegłych do Bangladeszu; mając na uwadze, że wiceprzewodnicząca / wysoka przedstawiciel nazwała podpisanie tego protokołu ustaleń ważnym krokiem ku rozwiązaniu jednego z najgorszych w naszych czasach kryzysów humanitarnych i dotyczących praw człowieka; mając na uwadze, że nie jest jasne, ilu potencjalnych repatriantów Rohingja zostanie umieszczonych w obozach i tymczasowych miejscach przetrzymywania; mając na uwadze, że brakuje jasnego harmonogramu przywrócenia im odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa i bezpiecznych warunków mieszkaniowych czy też uznania ich praw obywatelskich; 1. potępia nadal trwającą przemoc i zabójstwa oraz regularne stosowanie siły, skutkujące ofiarami śmiertelnymi oraz utratą źródeł utrzymania i miejsc schronienia w stanie Arakan; wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją humanitarną i w zakresie praw człowieka oraz wyraża najgłębsze współczucie w stosunku do ludności Rohingja, jak i pełne poparcie dla niej; przypomina, że władze Mjanmy mają obowiązek ochrony bez dyskryminacji wszystkich swoich obywateli przed nadużyciami, przeprowadzenia śledztw w poważnych przypadkach naruszeń praw człowieka oraz pociągnięcia winnych do odpowiedzialności, zgodnie z normami i zobowiązaniami w dziedzinie praw człowieka; 2. wzywa do natychmiastowego położenia kresu przemocy, zabijaniu, prześladowaniu i gwałceniu ludności Rohingja oraz niszczeniu ich domów przez siły bezpieczeństwa Mjanmy; 3. apeluje do władz Mjanmy o współpracę z międzynarodowymi agencjami pomocy, UE i ONZ, aby umożliwić natychmiastowy i niezakłócony dostęp organizacji humanitarnych do stanu Arakan i okolicznych obszarów, co obejmuje też specjalne wsparcie dla grup szczególnie narażonych, takich jak dzieci, osoby starsze i ofiary przemocy seksualnej; wzywa rząd do wprowadzenia środków zgodnych z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2106 (2013), aby zapobiec i przeciwdziałać przypadkom przemocy seksualnej; 4. wzywa władze Mjanmy do zapewnienia dostępu niezależnym obserwatorom, w szczególności misji rozpoznawczej ONZ ustanowionej w marcu 2017 r. przez Radę Praw Człowieka ONZ, aby zagwarantować niezależne i bezstronne dochodzenia w sprawie zarzutów dotyczących poważnych naruszeń praw człowieka popełnionych przez wszystkie strony; wzywa wszystkie strony do zadbania o to, by uniknąć bezkarności w przypadkach, w których doszło do łamania praw człowieka; przypomina, że w przypadku znalezienia dowodów na łamanie praw człowieka sprawcom tych czynów trzeba wytoczyć uczciwe procesy przed niezawisłymi sądami cywilnymi, które nie będą stosować kary śmierci; nalega na dalsze działania Rady Bezpieczeństwa ONZ, w tym skierowanie sprawy do Międzynarodowego Trybunału Karnego, jeżeli Mjanma nie jest w stanie lub nie chce ścigać sprawców sądownie ani samodzielnie przekazać sprawy do sądu; 5. wzywa rząd Mjanmy do zapewnienia krajowym i międzynarodowym organizacjom medialnym pełnego i swobodnego dostępu do stanu Arakan, a także do zapewnienia ochrony i bezpieczeństwa pracownikom tych mediów; 6. ponownie wzywa rząd Mjanmy, by niezwłocznie zaprzestał stosowania min przeciwpiechotnych oraz usunął wszystkie już rozmieszczone miny, w tym te, które niedawno rozmieścił wzdłuż granicy z Bangladeszem; wzywa społeczność międzynarodową do zapewnienia pomocy technicznej w tym zakresie; wyraża uznanie dla starań Bangladeszu w obliczu kryzysu humanitarnego w jednym ze swoich krajów ościennych; przyjmuje z zadowoleniem ochronę, jaką objęto Rohingjów uciekających z Mjanmy, i zachęca Bangladesz, by nadal oferował pomoc we współpracy z Biurem UNHCR; wzywa Bangladesz, by poprzez zmniejszenie obciążeń biurokratycznych, uproszczenie procedury rejestracji oraz zniesienie ograniczeń przemieszczania się dodatkowo ułatwił międzynarodowym organizacjom pozarządowym prowadzenie akcji humanitarnych;

100 C 369/94 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 7. przyjmuje do wiadomości protokół ustaleń w sprawie repatriacji zawarty między Mjanmą a Bangladeszem; wzywa strony do pełnego poszanowania dobrowolnego, bezpiecznego i godnego powrotu Rohingjów do ich miejsc pochodzenia bez jakiejkolwiek dyskryminacji i pod pełnym nadzorem ONZ; nalega, aby władze Mjanmy przedstawiły wiarygodne gwarancje, że osoby powracające nie będą prześladowane ani przymusowo umieszczane w obozach rozdzielonych pod kątem etnicznym lub religijnym, a także aby zapewniły niezależne i bezstronne monitorowanie przez organizacje broniące praw człowieka; potwierdza zasadę non-refoulement i przypomina ocenę UNHCR z dnia 24 listopada 2017 r., zgodnie z którą warunki panujące obecnie w stanie Arakan w Mjanmie nie umożliwiają bezpiecznych i trwałych powrotów ; wzywa UE do przewodzenia wysiłkom międzynarodowym poprzez szczyt międzyrządowy z udziałem ONZ; proponuje, aby podczas tego szczytu dokonano przeglądu postępów w procesie repatriacji Rohingjów i przywracaniu im praw obywatelskich oraz aby zainicjowano procedurę niezależnych dochodzeń w sprawie zbrodni przeciwko ludzkości; 8. apeluje do UE i jej państw członkowskich, aby zwiększyły wsparcie finansowe i materialne na rzecz zakwaterowania uchodźców, a przy tym upewniły się, że taka pomoc nie jest przeznaczana na niemożliwe do zaakceptowania rozwiązania przewidziane dla uchodźców i osób powracających; wzywa podmioty międzynarodowe do udzielenia wsparcia finansowego, które zapewniłoby stabilne reagowanie na potrzeby przesiedlanych Rohingjów i społeczności przyjmujących uchodźców, oferując im dostęp do odpowiednich i lepszych usług; zwraca szczególną uwagę na pilną potrzebę sfinansowania specjalistycznych usług medycznych i psychologicznych których koszt szacuje się na 10 mln USD dla ofiar gwałtu i przemocy ze względu na płeć; wzywa Komisję do wsparcia kompleksowego śledztwa oceniającego skalę przemocy seksualnej i innych przestępstw przeciwko Rohingjom; 9. wyraża głębokie zaniepokojenie doniesieniami o handlu kobietami i dziewczętami z ludu Rohingja w Mjanmie i Bangladeszu oraz wzywa władze obu krajów do współpracy z Biurem Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców i organizacjami broniącymi praw człowieka, aby położyć kres handlowi ludźmi oraz zapewnić tym kobietom i dziewczętom ochronę i wsparcie; 10. wzywa rząd Mjanmy do rozwiązania problemu długotrwałej i systematycznej dyskryminacji Rohingjów; podkreśla, że bez wyeliminowania podstawowych przyczyn tego zjawiska niemożliwe jest zaradzenie trudnej sytuacji ludu Rohingja; zauważa w związku z tym, że praw mniejszości w Mjanmie pozbawiany jest nie tylko lud Rohingja, ale także inne grupy etniczne, w tym ludność zamieszkująca stany Kaczin i Szan; 11. przychylnie odnosi się do sprawozdania komisji doradczej ds. stanu Arakan, która została ustanowiona na wniosek doradczyni stanu; zachęca z całą mocą władze Mjanmy do niezwłocznego powołania organu wykonawczego w celu pełnego wprowadzenia w życie zaleceń komisji Annana; zachęca UE, ONZ oraz inne podmioty międzynarodowe do wspierania tego procesu; 12. kładzie nacisk na zalecenie komisji doradczej dotyczące konieczności ujednolicenia krajowych przepisów prawnych dotyczących obywatelstwa z normami i umowami międzynarodowymi, których Mjanma jest stroną; wzywa rząd Mjanmy do zmiany ustawy o obywatelstwie i przyznania mieszkańcom z ludu Rohingja prawnie uznawanych dokumentów potwierdzających ich obywatelstwo, tak aby byli oni uznawani za mniejszość etniczną oraz aby ich prawo do samookreślenia było szanowane; wzywa rząd do wydawania dowodów tożsamości, które nie zawierają wzmianki o przynależności religijnej; 13. podkreśla, że należy położyć kres segregacji ludu Rohingja w Mjanmie; wzywa do zniesienia godziny policyjnej wobec ludu Rohingja i usunięcia wszystkich zbędnych punktów kontrolnych; wzywa rząd Mjanmy, aby zapewnił mieszkańcom wywodzącym się z ludu Rohingja swobodę podróżowania po całym stanie Arakan i pozostałym terytorium kraju, a zwłaszcza aby stał na straży praw dostępu do opieki zdrowotnej, żywności, edukacji i zatrudnienia; 14. wzywa wszystkie strony do wspierania tworzenia skutecznych instytucji demokratycznych i silnego społeczeństwa obywatelskiego, poszanowania podstawowych praw i wolności oraz propagowania dobrych rządów, praworządności oraz niezawisłego i bezstronnego sądownictwa; 15. wzywa UE i jej państwa członkowskie, aby w trybie pilnym przyjęły ukierunkowane sankcje karne wobec funkcjonariuszy służb wojskowych i bezpieczeństwa odpowiedzialnych za utrzymujące się powszechne naruszenia praw człowieka w Mjanmie;

101 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/95 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 16. ubolewa, że Radzie Bezpieczeństwa ONZ nie udało się uzgodnić zdecydowanych środków, oraz wzywa UE i jej państwa członkowskie, by nasiliły presję na strony blokujące znaczące działania, w tym na Chiny i Rosję; 17. wzywa UE i jej państwa członkowskie do rozszerzenia zakresu obowiązującego embarga na broń nałożonego na Mjanmę; wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ do nałożenia na Mjanmę całkowitego i kompleksowego embarga na broń, zawieszającego wszystkie bezpośrednie i pośrednie dostawy, sprzedaż lub przekazywanie w tym przewóz i przeładunek wszelkich rodzajów broni, amunicji oraz innego sprzętu wojskowego i służącego zapewnieniu bezpieczeństwa, a także organizowanie szkoleń lub udzielanie innego rodzaju wsparcia wojskowego lub w dziedzinie bezpieczeństwa; 18. wzywa rząd Mjanmy, w tym doradczynię stanu Aung San Suu Kyi, do jednoznacznego potępienia wszelkich aktów podżegania do nienawiści na tle rasowym lub religijnym oraz do zwalczania dyskryminacji społecznej i wrogości wobec mniejszości Rohingja, jak i do stania na straży powszechnego prawa do wolności wyznania lub przekonań; 19. wzywa ASEAN i rządy regionalne do kontynuowania działań i zwiększenia nacisków na rząd Mjanmy i wojsko tego kraju, aby powstrzymały łamanie praw i chroniły wszystkich cywilów w stanie Arakan oraz w całej Mjanmie; 20. przypomina, że nagroda im. Sacharowa jest przyznawana obrońcom praw człowieka i praw mniejszości oraz osobom, które przestrzegają prawa międzynarodowego, oprócz innych kryteriów; zwraca uwagę na konieczność rozważenia, czy nagroda im. Sacharowa mogłaby zostać odebrana w przypadku, gdy laureaci naruszają te kryteria po przyznaniu nagrody; 21. zachęca główne podmioty międzynarodowe i regionalne, zwłaszcza Chiny, do wykorzystania wszelkich dostępnych dwustronnych, wielostronnych i regionalnych platform pozwalających domagać się zakończenia aktów okrucieństwa i doprowadzić do pokojowego rozwiązania; 22. wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel i państwa członkowskie do wywarcia większej presji na władze i służby bezpieczeństwa Mjanmy, aby położyć kres przemocy i dyskryminacji wobec ludu Rohingja, a także do nawiązania współpracy z ONZ, ASEAN i rządami regionalnymi w celu zakończenia segregacji w Mjanmie; 23. zwraca się do wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel o poinformowanie Parlamentu o działaniach podjętych przez delegację UE na posiedzeniu ministrów spraw zagranicznych ASEM w Naypyidaw w dniu 21 listopada 2017 r.; wzywa do ponownego ożywienia dialogu między UE a Mjanmą dotyczącego praw człowieka w celu omówienia konkretnych kwestii związanych ze społecznością Rohingjów; 24. wzywa Komisję, aby rozważyła konsekwencje w kontekście preferencji handlowych, z których korzysta Mjanma, w tym wszczęcie dochodzenia w ramach mechanizmów przewidzianych w inicjatywie wszystko oprócz broni ; 25. wzywa UE i jej państwa członkowskie do poparcia globalnego planu działań Biura UNHCR na lata na rzecz eliminacji bezpaństwowości; 26. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i parlamentowi Mjanmy, rządowi i parlamentowi Bangladeszu, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ASEAN, Międzyrządowej Komisji ds. Praw Człowieka ASEAN, specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Mjanmie, Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Uchodźców oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.

102 C 369/96 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0501 Wdrożenie dyrektywy w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej (2015/2129(INI)) (2018/C 369/13) Parlament Europejski, uwzględniając art. 3 i art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz art. 82 ust. 2 i art. 83 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), uwzględniając art. 7, 8, 24, 47, 48 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r. wraz z jej protokołami, uwzględniając Konwencję Rady Europy o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych z dnia 25 października 2007 r., uwzględniając Konwencję Rady Europy o cyberprzestępczości z dnia 23 listopada 2001 r., uwzględniając przyjęcie przez Radę Europy Strategii na rzecz praw dziecka ( ), uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej, zastępującą decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW ( 1 ), uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiającą normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępującą decyzję ramową Rady 2001/ 220/WSiSW ( 2 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 listopada 2014 r. w sprawie 25. rocznicy przyjęcia Konwencji ONZ o prawach dziecka ( 3 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych w internecie ( 4 ), uwzględniając komunikat Komisji pt. Europejska strategia na rzecz lepszego internetu dla dzieci (COM(2012)0196) z dnia 2 maja 2012 r. oraz sprawozdanie Komisji z dnia 6 czerwca 2016 r. pt. Ocena końcowa wieloletniego unijnego programu ochrony dzieci korzystających z internetu oraz innych technologii komunikacyjnych (programu Bezpieczniejszy internet) (COM(2016)0364), uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 16 grudnia 2016 r. oceniające, w jakim stopniu państwa członkowskie podjęły środki niezbędne do wykonania dyrektywy 2011/93/UE (COM(2016)0871) oraz sprawozdanie Komisji z dnia 16 grudnia 2016 r. oceniające wdrożenie środków, o których mowa w art. 25 dyrektywy 2011/93/UE (COM(2016)0872), ( 1 ) Dz.U. L 335 z , s. 1. ( 2 ) Dz.U. L 315 z , s. 57. ( 3 ) Dz.U. C 289 z , s. 57. ( 4 ) Dz.U. C 316 z , s. 109.

103 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/97 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. uwzględniając sprawozdanie Europolu z 2016 r. w sprawie oceny zagrożenia wykorzystaniem internetu przez zorganizowane grupy przestępcze (IOCTA), uwzględniając sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej z dnia 27 lutego 2017 r. w sprawie wymiaru sprawiedliwości przyjaznego dziecku opinie i doświadczenia dzieci, które brały udział w postępowaniach sądowych w charakterze poszkodowanych, świadków lub stron w dziewięciu państwach członkowskich UE, uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 kwietnia 2017 r. pt. Ochrona migrujących dzieci (COM(2017)0211), uwzględniając art. 52 Regulaminu oraz art. 1 ust. 1 lit. e) decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy i załącznik 3 do tej decyzji, uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Kultury i Edukacji, jak również Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0368/2017), A. mając na uwadze, że niegodziwe traktowanie w celach seksualnych i wykorzystywanie seksualne dzieci stanowią poważne naruszenia praw podstawowych, w szczególności prawa dzieci do ochrony i opieki niezbędnych dla ich dobra, jak określono w Konwencji ONZ o prawach dziecka z 1989 r. i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej; B. mając na uwadze, że wdrażając jakiekolwiek działania służące zwalczaniu tych przestępstw, należy przede wszystkim uwzględnić dobro dziecka, zgodnie z Kartą praw podstawowych UE oraz Konwencją ONZ o prawach dziecka; C. mając na uwadze, że dyrektywa 2011/93/UE jest kompleksowym instrumentem prawnym, który zawiera przepisy dotyczące prawa karnego materialnego i postępowania karnego, środki pomocy i ochrony dla ofiar oraz środki zapobiegawcze, w tym środki administracyjne, a jej wdrażanie wymaga ścisłego zaangażowania podmiotów z różnych sektorów takich jak organy ścigania, sądownictwo, stowarzyszenia rodziców i rodzin, które odgrywają czynną rolę w zakresie ochrony małoletnich, organizacje pozarządowe, dostawcy usług internetowych i inni; D. mając na uwadze, że sprawozdanie z wdrożenia przedstawione przez Komisję nie zawiera żadnych danych statystycznych dotyczących usuwania i blokowania witryn internetowych zawierających lub rozpowszechniających materiały prezentujące seksualne wykorzystywanie dziecka, a zwłaszcza danych statystycznych dotyczących czasu, w jakim takie treści są usuwane, częstotliwości, z jaką organy ścigania podejmują działania następcze w odniesieniu do otrzymywanych zgłoszeń, opóźnień w usuwaniu wynikających z potrzeby niezakłócania prowadzonych dochodzeń czy częstotliwości, z jaką wszelkie takie przechowywane dane są rzeczywiście wykorzystywane przez organy sądowe lub organy ścigania; E. mając na uwadze, że jednym z głównych wyzwań związanych z prowadzeniem dochodzeń w sprawach o niegodziwe traktowanie dzieci w celach seksualnych i ściganiem sprawców jest fakt, że wiele ofiar nie zgłasza takich przestępstw; mając na uwadze, że chłopcy są mniej skłonni do zgłaszania niegodziwego traktowania; F. mając na uwadze, że dzieci będące ofiarami niegodziwego traktowania w celach seksualnych lub wykorzystywania seksualnego cierpią z powodu licznych i długotrwałych urazów fizycznych lub psychicznych, które mogą towarzyszyć im przez długi czas, również w dorosłym życiu; G. mając na uwadze, że niegodziwe traktowanie w celach seksualnych i wykorzystywanie seksualne dzieci w internecie stanowią rozwijające się zjawiska, a nowe formy przestępstw, takie jak rozpowszechnianie treści pornograficznych umotywowane zemstą i szantaż przy użyciu treści pornograficznych, pojawiają się w internecie i muszą być eliminowane z zastosowaniem konkretnych środków przyjmowanych przez państwa członkowskie; H. mając na uwadze, że organy ścigania stoją przed wzywaniem związanym z sieciami typu peer to peer i sieciami prywatnymi, w których dochodzi do wymiany materiałów prezentujących seksualne wykorzystywanie dziecka; mając na uwadze, że należy na jak najwcześniejszym etapie szerzyć wśród dziewcząt i chłopców wiedzę na temat zagrożeń oraz znaczenia poszanowania godności i prywatności innych osób w epoce cyfrowej;

104 C 369/98 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. I. mając na uwadze, że dzieci-migranci w szczególności dziewczęta, ale także w znacznym odsetku chłopcy ( 1 ) są szczególnie narażone na niegodziwe traktowanie w celach seksualnych lub wykorzystywanie seksualne przez handlarzy ludźmi, przemytników, handlarzy narkotyków, sieci prostytucji oraz inne osoby lub sieci, które wykorzystują ich bezbronność, w drodze do Europy i po dotarciu do niej; J. mając na uwadze, że sektor turystyki seksualnej ma wpływ na znaczną liczbę dzieci, a zwłaszcza dziewcząt, ale także w znacznym odsetku chłopców; K. mając na uwadze, że aby zapewnić zgodność z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, środki przyjęte na mocy motywu 47 dyrektywy 2011/93/UE dotyczącego blokowania i usuwania stron internetowych muszą być zgodne z gwarancjami wymienionymi w art. 25 tej dyrektywy; L. mając na uwadze, że w toku przeglądu systematycznego i metaanalizy wykazano, że dzieci niepełnosprawne są blisko trzykrotnie bardziej narażone na przemoc fizyczną lub seksualną w porównaniu z ich pełnosprawnymi rówieśnikami; M. mając na uwadze, że stosowanie terminu pornografia dziecięca nie jest właściwe do definiowania przestępstw, o których mowa w artykułach 5 i 2 lit. c) dyrektywy 2011/93/UE i może działać na szkodę dzieci będących ofiarami takich przestępstw; Główne wnioski i zalecenia 1. jednoznacznie potępia wszelkie formy niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz brutalną i niewłaściwą wiktymizację dzieci na wszystkich szczeblach; wyraża zadowolenie w związku z przyjęcie przez Radę Europy Strategii na rzecz praw dziecka ( ); wzywa wszystkie instytucje UE i państwa członkowskie do przyjęcia odpowiednich środków w celu zapobiegania wszelkim formom przemocy fizycznej i psychicznej wobec dzieci, w tym przemocy fizycznej, niegodziwemu traktowaniu w celach seksualnych i wykorzystywaniu seksualnemu, a także w celu ochrony dzieci przed taką przemocą; wzywa wszystkie instytucje Unii i państwa członkowskie do podjęcia wspólnych i skutecznych działań na rzecz eliminacji niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz w wymiarze bardziej ogólnym wszystkich przestępstw seksualnych, których ofiarami są dzieci; wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do wyraźnego uznania ochrony dzieci za priorytet podczas opracowywania i wdrażania polityk, które mogą wywrzeć negatywny wpływ na dzieci; 2. uważa, że dyrektywa 2011/93/UE zapewnia solidne i kompletne ramy prawne do zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci; ubolewa nad poważnymi wyzwaniami, z jakimi państwa członkowskie zmagają się, transponując i wdrażając dyrektywę, w szczególności w odniesieniu do przepisów w sprawie zapobiegania, ścigania i oskarżania, a także ochrony i pomocy na rzecz ofiar, oraz żałuje, że nie wykorzystuje się całego potencjału dyrektywy; apeluje do państw członkowskich o zintensyfikowanie działań prowadzących do pełnej i prawidłowej transpozycji dyrektywy; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, by transpozycja prawna przekładała się na skuteczne wdrażanie w celu zapewnienia ochrony i pomocy dla pokrzywdzonych dzieci i zerowej tolerancji dla niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych; 3. ubolewa, że Komisja nie była w stanie przedstawić swoich sprawozdań z wdrożenia w terminie przewidzianym w art. 28 dyrektywy 2011/93/UE oraz że oba sprawozdania z oceny przedstawione przez Komisję dokumentują jedynie transpozycję tej dyrektywy do prawa krajowego przez państwa członkowskie, lecz nie zawierają pełnej oceny jej przestrzegania; wzywa państwa członkowskie do współpracy oraz do przekazania Komisji wszystkich istotnych informacji na temat wdrożenia dyrektywy, w tym statystyk; 4. podkreśla, że termin materiały prezentujące seksualne wykorzystywanie dziecka jest bardziej odpowiedni niż pornografia dziecięca w odniesieniu do tego typu przestępstw, których ofiarami są dzieci; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia użycia terminu materiały przedstawiające wykorzystywanie seksualne dzieci zamiast pojęcia pornografia dziecięca ; podkreśla jednak, że ta nowa terminologia nie powinna w żaden sposób ograniczać wykazu przestępstw objętych pojęciem pornografii dziecięcej zawartego w art. 5 dyrektywy 2011/93/UE w związku z art. 2 lit. c); ( 1 ) badania wykazują, że u chłopców mogą występować szczególnie silne zahamowania przed zgłaszaniem przypadków wykorzystywania seksualnego, w tym z powodu schematów myślowych występujących w społeczeństwie w odniesieniu do osób płci męskiej; Zob. np. analizę Działu ds. Oceny Ex Post Skutków Biura Analiz Parlamentu Europejskiego PE , s. 16, oraz Schaefer, G.A., Mundt, I.A. Ahlers, C.J. i Bahls, C pt. Niegodziwe traktowanie dzieci w celach seksualnych a upośledzenie psychologiczne ofiar: wyniki badania online przeprowadzonego z inicjatywy ofiar [Child sexual abuse and psychological impairment in victims: results of an online study initiated by victims], Journal of Child Sex Abuse, tom 21, nr 3, 2012, s

105 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/99 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 5. ubolewa nad tym, że w sprawozdaniu z wdrożenia przestawionym przez Komisję nie podaje ona niestety, czy dokonała oceny systemu INHOPE pod kątem tego, czy jest on wystarczający w zakresie przekazywania zgłoszeń właściwym organom państw trzecich; 6. ubolewa nad tym, że Komisja nie gromadzi danych dotyczących stosowanych rodzajów blokowania; ubolewa nad tym, że nie opublikowano danych dotyczących liczby stron internetowych objętych listami blokowanych stron w każdym kraju; wyraża ubolewanie, że brakuje oceny wykorzystania metod zabezpieczania, takich jak szyfrowanie, aby zapewnić, by listy blokowanych stron nie były ujawniane, a tym samym nie stawały się rażąco sprzeczne z przeznaczeniem; przyjmuje z zadowoleniem, że choć w 2011 r. Komisja promowała obowiązkowe blokowanie, obecnie wyraźnie odstąpiła od tego stanowiska; Prawo karne materialne (art. 3, 4 i 5 dyrektywy) 7. odnotowuje, że przepisy dotyczące prawa karnego materialnego dyrektywy 2011/93/UE zostały transponowane przez państwa członkowskie; wyraża jednak zaniepokojenie faktem, że niektóre państwa członkowskie nie transponowały w pełni przepisów w sprawie przestępstw związanych z wykorzystywaniem seksualnym (art. 4), przestępstw związanych z niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych, w przypadku gdy dochodzi do nadużycia uznanego stosunku zaufania, władzy lub wpływu na dziecko (art. 3 ust. 5 ppkt (ii)) lub w przypadku gdy dochodzi do wykorzystania szczególnej bezbronności dziecka (art. 3 ust. 5 ppkt (ii)), a także odpowiedzialności osób prawnych (art. 12); 8. uważa w szczególności, że państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich możliwych starań, aby zwalczać bezkarność sprawców niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych, a także osób fizycznych lub prawnych, które dopuszczają się pomocnictwa, współsprawstwa przestępstw wykorzystywania seksualnego dzieci oraz niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych, lub podżegania do popełnienia tych przestępstw; uważa, że największe znaczenie ma zapewnienie przez państwa członkowskie odpowiedzialności osób fizycznych i prawnych, w przypadku gdy brak nadzoru lub kontroli osoby, która jest członkiem tej osoby prawnej, umożliwił lub ułatwił popełnienie przestępstw; 9. wyraża szczególne zaniepokojenie zagrożeniem i ryzykiem dla dzieci stwarzanym przez przestrzeń internetową, zwłaszcza w odniesieniu do nakłaniania dzieci przez internet oraz nagabywania dzieci dla celów seksualnych i innych form podżegania; uważa zatem, że należy znaleźć sposoby wykrywania i zgłaszania takich niebezpiecznych praktyk oraz prowadzenia dochodzeń w ich sprawie; podkreśla konieczność zwiększenia poziomu ochrony dzieci w internecie, przy jednoczesnym prowadzeniu programów uświadamiających i informacyjnych w zakresie zagrożeń występujących w internecie; 10. przypomina Komisji, że ograniczenia mające zastosowanie do treści online muszą być zakorzenione w prawie, należycie określone, proporcjonalne, uzasadnione i powinien im przyświecać wyraźny cel; 11. wyraża zaniepokojenie w związku z coraz częstszymi przypadkami transmitowania na żywo w internecie przypadków niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych, których sprawcy są wysoce wykwalifikowani i innowacyjni w korzystaniu z zaawansowanych technologii; uważa, że wszystkie państwa członkowskie powinny w związku z tym dążyć do rozwijania innowacyjnych rozwiązań technicznych, aby wykrywać takie treści i blokować dostęp do nich, przy jednoczesnym ograniczaniu korzystania z usług płatniczych służących uzyskaniu dostępu do tych treści; 12. podkreśla potrzebę uwzględnienia nowych form przestępstw w internecie takich jak rozpowszechnianie treści pornograficznych umotywowane zemstą i szantaż przy użyciu treści pornograficznych, które dotykają wiele młodych osób, a w szczególności dziewcząt; wzywa organy ścigania państw członkowskich i wymiar sprawiedliwości do przyjęcia konkretnych środków ukierunkowanych na zwalczanie tej nowej formy przestępczości oraz apeluje do przemysłu internetowego, serwisów interwencyjnych, organizacji pozarządowych i wszystkich właściwych organów o przyjęcie współodpowiedzialności, przy jednoczesnym dążeniu do wypracowania rozwiązań służących zwalczaniu tych przestępstw, w tym do lepszego wykorzystywania dostępnych technologii i opracowania nowych technologii w celu ułatwienia identyfikacji osób popełniających przestępstwa w internecie; 13. przypomina, że każda osoba ma prawo do podejmowania decyzji dotyczących własnych danych osobowych, a zwłaszcza wyłączne prawo do kontroli nad sposobami wykorzystania i ujawniania swoich danych osobowych oraz prawo do bycia zapomnianym, zdefiniowane jako możliwość uzyskania szybkiego usunięcia treści, które mogą uwłaczać jej godności;

106 C 369/100 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 14. podkreśla, że konieczne jest, by państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, uznały za czyny karalne, oprócz nagabywania dzieci do celów seksualnych, także cybernapastowanie lub uwodzenie dzieci przez internet; przypomina, że cybernapastowanie polega na nawiązywaniu kontaktu online przez osobę dorosłą z małoletnim lub osobą, którą uważa ona za małoletniego, w celu późniejszego popełnienia przestępstwa lub czynu niedozwolonego wobec tej osoby; 15. ubolewa nad brakiem danych statystycznych dotyczących korzystania z postępowania karnego w celu zajęcia sprzętu w odpowiednich przypadkach; Ściganie i oskarżanie 16. zauważa, że kilka państw członkowskich nie wdrożyło jeszcze wymogów w zakresie ścigania przestępstw przez wystarczający okres od momentu osiągnięcia przez pokrzywdzonego pełnoletniości; zachęca w związku z tym państwa członkowskie do zapewnienia, by ustawowe terminy, w których można zgłaszać i ścigać te przestępstwa, były wystarczająco długie, tak aby co najmniej rozpoczynały się od momentu osiągnięcia przez pokrzywdzonego pełnoletniości w celu zagwarantowania możliwości ścigania przestępstw; 17. podkreśla znaczenie wdrożenia art. 17 w celu zapewnienia, by państwa członkowskie obejmowały swoją jurysdykcją przestępstwa popełnione z wykorzystaniem technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT), do których dostęp uzyskano z ich terytorium, niezależnie od tego, czy znajdują się one na ich terytorium; podkreśla konieczność opracowania konkretnych podstaw na potrzeby wspólnego unijnego podejścia w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości w cyberprzestrzeni, zgodnie z ustaleniami nieformalnego spotkania ministrów sprawiedliwości i spraw wewnętrznych z dnia 26 stycznia 2016 r.; 18. ubolewa nad tym, że nie wszystkie przestępstwa wymienione w dyrektywie 2011/93/UE są uwzględnione w prawie krajowym państw członkowskich, jeśli chodzi o jurysdykcję eksterytorialną; ubolewa nad tym, że niektóre państwa członkowskie gwarantują, że przestępstwa niegodziwego traktowania w celach seksualnych popełnione za granicą są ścigane, nawet jeśli ofiara nie złoży skargi; wzywa państwa członkowskie do skutecznego rozwiązania tych problemów; 19. wzywa wszystkie państwa członkowskie do przydzielenia właściwych zasobów finansowych i ludzkich na pracę organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości w celu zwalczania niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci, w tym na specjalistyczne szkolenia dla policji i śledczych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia środków przeznaczonych na identyfikację osób pokrzywdzonych i zdecydowanie zachęca nowe państwa członkowskie, które nie dokonały jeszcze transpozycji art. 15 ust. 4 dyrektywy 2011/93/UE dotyczącego identyfikacji osób pokrzywdzonych, aby uczyniły to bezzwłocznie i wdrożyły ten przepis przez utworzenie specjalnych zespołów dochodzeniowych wyposażonych w odpowiednie narzędzia i środki; 20. ubolewa nad tym, że nadal brakuje dokładnych statystyk i danych o liczbie popełnianych przestępstw w obszarze niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych, a zwłaszcza wykorzystywania seksualnego dzieci, a przyczyną tego jest duży odsetek niezgłaszanych przypadków, nowy charakter przestępstw, a także zróżnicowane definicje i metodologie stosowane w poszczególnych państwach członkowskich; 21. podkreśla, że niektóre z głównych wyzwań, z jakimi zmagają się organy ścigania i organy sądowe w związku ze ściganiem i oskarżaniem w przypadkach przestępstw obejmujących niegodziwe traktowanie dzieci w celach seksualnych w internecie, wynikają w szczególności z transgranicznego charakteru dochodzeń lub zależności od dowodów elektronicznych; zwraca w szczególności uwagę na konieczność poprawy cyfrowych technik śledczych, aby nadążyć za szybkim tempem rozwoju technologicznego; 22. wzywa państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy między organami ścigania, w tym dzięki częstszemu korzystaniu ze wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych; apeluje do organów, by uznały, że nadmierne poleganie na serwisach interwencyjnych może być sprzeczne z zamierzonym celem i jedynie przenosi odpowiedzialność za walkę z materiałami prezentującymi seksualne wykorzystywanie dziecka na podmioty zewnętrzne; 23. wzywa państwa członkowskie do stosowania przepisów dyrektywy 2011/93/UE w sposób ukierunkowany na przyszłość; wzywa podmioty z branży oraz dostawców usług internetowych do stosowania najnowocześniejszych technologii oraz do inwestowania w innowacyjne rozwiązania w celu zwiększenia możliwości identyfikowania i ścigania sprawców, rozbijania przestępczych sieci internetowych, a także w celu ochrony ofiar;

107 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/101 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 24. wyraża zaniepokojenie korzystaniem z technologii translacji adresów sieciowych klasy operatorskiej (NAT CGN) przez dostawców usług internetowych, które to technologie pozwalają na korzystanie z jednego adresu IP przez wielu użytkowników jednocześnie, przez co stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa w internecie i możliwości stwierdzenia odpowiedzialności; wzywa państwa członkowskie, by zachęcały dostawców usług internetowych i operatorów sieci do przyjmowania koniecznych środków w celu ograniczenia liczby użytkowników przypadających na adres IP, stopniowej rezygnacji z technologii CGN i dokonywania koniecznych inwestycji w celu pilnego przyjęcia adresów protokołu internetowego nowej generacji (IPv6); 25. wzywa państwa członkowskie do zintensyfikowania współpracy policyjnej i sądowej oraz do pełnego wykorzystania istniejących unijnych narzędzi współpracy zapewnianych przez Europol w szczególności w ramach projektu analitycznego Twins i Europejskiego Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością i Eurojust, tak aby zagwarantować skuteczne ściganie i oskarżanie sprawców i ewentualnych wspólników; podkreśla, że Europol i Eurojust powinny otrzymać odpowiednie zasoby w celu umożliwienia im realizacji zadań w tym obszarze oraz zachęca państwa członkowskie do dzielenia się najlepszymi praktykami; 26. wzywa państwa członkowskie do zintensyfikowania współpracy policyjnej i sądowej w celu zwalczania handlu dziećmi-migrantami, które są w szczególności narażone na niegodziwe traktowanie, handel ludźmi i wykorzystywanie seksualne, głownie dziewczętami, lecz także chłopcami, a także ich przemytu; apeluje o ściślejszą współpracę i szybką wymianę informacji między organami w celu śledzenia zaginionych dzieci, oraz o zapewnienie interoperacyjności baz danych; wzywa państwa członkowskie do przyjęcia całościowego podejścia obejmującego wszystkie podmioty oraz do zacieśnienia współpracy z organami ścigania, służbami opieki społecznej i społeczeństwem obywatelskim; przyznaje, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa istotną rolę w identyfikacji szczególnie narażonych dzieci z uwagi na brak zaufania do organów ścigania ze strony dzieci-migrantów; 27. zachęca państwa członkowskie do zintensyfikowania wysiłków w zakresie zwalczania dziecięcej turystyki seksualnej oraz ścigania sprawców i współsprawców, biorąc pod uwagę odpowiedzialność wszystkich zaangażowanych podmiotów; 28. uważa, że należy zachęcać państwa członkowskie do stworzenia wyspecjalizowanej sieci międzynarodowej mającej na celu zwalczanie turystyki seksualnej, czemu powinny towarzyszyć środki w dziedzinie polityki wdrażane na szczeblu rządowym, takie jak wprowadzenie programów finansowania w celu pomocy rodzinom i dzieciom mieszkającym w strefach zagrożenia; Zapobieganie (art. 22, 23 i 24 dyrektywy) 29. wzywa państwa członkowskie do wdrożenia skutecznych programów zapobiegawczych i interwencyjnych, w tym programów regularnych szkoleń dla wszystkich urzędników, pedagogów, stowarzyszeń rodziców i zainteresowanych podmiotów mających kontakt z dziećmi na potrzeby lepszej oceny ryzyka popełnienia przestępstwa; 30. pilnie wzywa wszystkie państwa członkowskie do przyjęcia właściwych środków, takich jak uświadamianie społeczeństwa, kampanie prewencyjne, szkolenia i specjalne programy edukacyjne dla organów władzy, rodziców, nauczycieli, dzieci i małoletnich we współpracy ze stowarzyszeniami rodziców odgrywającymi czynną rolę w zakresie ochrony dzieci i osób małoletnich oraz odpowiednimi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego aby promować umiejętności korzystania z mediów, bezpieczeństwo w internecie oraz znaczenie wartości rodzinnych (np. wzajemnej odpowiedzialności, szacunku i opieki), godności człowieka, samooceny i unikania przemocy, a także w bardziej ogólnym wymiarze zabezpieczenie prawa dzieci do ochrony przed wszelkimi formami niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego; 31. wzywa Komisję i państwa członkowskie do utworzenia wielostopniowego systemu ochrony dziecka opartego na interesie dziecka i pełnym poszanowaniu jego praw podstawowych, aby jednoznacznie dać do zrozumienia, że wszelkie formy przemocy fizycznej, seksualnej i psychicznej wobec dzieci są niedopuszczalne i podlegają karze z mocy prawa; 32. zachęca państwa członkowskie, by wymieniały się najlepszymi praktykami w zakresie materiałów edukacyjnych i programów szkoleń dla wszystkich zaangażowanych podmiotów takich jak nauczyciele, rodzice, wychowawcy i organy ścigania w celu zwiększania świadomości na temat nagabywania dzieci dla celów seksualnych i innych form zagrożenia bezpieczeństwa dzieci w internecie; zachęca państwa członkowskie, aby opracowały ambitne programy nauczania dla rodziców i dzieci mające na celu umocnienie ich pozycji dzięki zwiększeniu świadomości na temat zagrożeń związanych z internetem i zachęcanie ich do zgłaszania faktów, których byli świadkami lub ofiarami, w szczególności za pośrednictwem linii telefonicznych przeznaczonych specjalnie dla dzieci; uważa, że bardzo ważne są wytyczne dla rodziców, które pozwolą im ocenić zagrożenia, na jakie mogą być narażone ich dzieci, oraz wykrywanie wczesnych oznak

108 C 369/102 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. ewentualnego niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych w internecie; wzywa usługodawców do pracy nad wzmożeniem działań mających na celu informowanie o zagrożeniach internetowych, w szczególności na rzecz dzieci, przez opracowanie narzędzi interaktywnych i materiałów informacyjnych; 33. nalega, by państwa członkowskie wprowadziły do prawodawstwa obowiązkowe kontrole rejestru karnego osób ubiegających się o pracę lub wolontariat dający dostęp do dzieci lub władzę nad nimi oraz by regularnie przekazywały sobie informacje na temat osób stwarzających zagrożenie dla dzieci; 34. wzywa państwa członkowskie do wymiany informacji na temat osób skazanych za przestępstwa seksualne wobec dzieci, by uniemożliwić im niezauważalne przemieszczanie się z jednego państwa członkowskiego do drugiego w celu podjęcia pracy lub wolontariatu z dziećmi lub w placówkach dla dzieci; zachęca państwa członkowskie do usprawnienia wymiany informacji o przypadkach skazania w sprawach karnych i przypadkach pozbawienia praw oraz do zapewnienia systematycznego i spójnego gromadzenia danych w krajowych rejestrach sprawców; wzywa państwa członkowskie do wypełnienia zobowiązań na mocy art. 22 dyrektywy 2011/93/UE oraz do zapewnienia skutecznych, naukowo zbadanych programów i środków interwencyjnych dla osób, które obawiają się, że mogą popełnić przestępstwa związane z niegodziwym traktowaniem dzieci w celach seksualnych oraz innych przestępstw, o których mowa w artykułach od 3 do 7 dyrektywy; 35. zauważa, że niektóre państwa członkowskie opracowały specjalne systemy operacyjne i wprowadziły jednostki zdolności kryminalistycznych mające na celu prowadzenie dochodzeń dotyczących niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych; zauważa jednak, że większość państw członkowskich nie posiada specjalnych służb dochodzeniowych ani środków finansowych służących nabywaniu materiałów kryminalistycznych, takich jak specjalne oprogramowanie do dochodzeń internetowych, które mają być prowadzone; zaleca zatem, aby w razie potrzeby UE wspierała te służby za pomocą odpowiednich środków finansowych; 36. zauważa, że większość przypadków niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci nie jest zgłaszana organom ścigania; wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich działań w celu ułatwienia dzieciom zgłaszania takich przestępstw oraz zachęcenia ich do tego, a także do rozważenia możliwości utworzenia systemowych mechanizmów bezpośrednich zgłoszeń; 37. wzywa państwa członkowskie do rozwoju lub wzmocnienia telefonów zaufania dla dzieci, które zapewniają pomoc i wsparcie dzieciom będącym ofiarami niegodziwego traktowania w celach seksualnych lub wykorzystywania seksualnego oraz umożliwiają realizację ich podstawowego prawa do bycia wysłuchanym; zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie, aby te telefony zaufania były dostępne przez całą dobę siedem dni w tygodniu za pośrednictwem różnych środków łączności, a także aby były poufne, bezpłatne dla dzieci oraz jasno umiejscowione w krajowych systemach ochrony dzieci, a także zwraca się, aby państwa członkowskie zagwarantowały ustrukturyzowane i długoterminowe finansowanie tych telefonów zaufania; Pomoc i wsparcie dla pokrzywdzonych (art. 18, 19 i 20 dyrektywy) 38. wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia dyrektywy 2012/29/UE dotyczącej praw ofiar przestępstw, przyjęcia specjalnych środków w celu ochrony pokrzywdzonych dzieci oraz wymiany najlepszych praktyk w celu zapewnienia, by dzieci otrzymywały odpowiednią pomoc i wsparcie w całym procesie karnym i na późniejszym etapie; 39. z zadowoleniem przyjmuje najlepsze praktyki przyjęte w niektórych państwach członkowskich w zakresie ochrony dzieci, takie jak na przykład Barnhuset w Szwecji; wzywa państwa członkowskie do skupienia się na zapewnianiu pomocy prawnej, wsparcia psychologicznego i pomocy oraz unikaniu wtórnej wiktymizacji dzieci; zachęca państwa członkowskie do uruchomienia regionalnych i krajowych kampanii uświadamiających w celu popularyzowania wsparcia dla dzieci będących ofiarami przestępstw oraz w celu pobudzenia opinii społecznej do zmiany kulturowej, tak aby unikać obwiniania ofiary, które może wywoływać dodatkowe urazy u dzieci będących ofiarami niegodziwego traktowania w celach seksualnych; Usuwanie i blokowanie (art. 25) 40. przyjmuje z zadowoleniem fakt, że państwa członkowskie muszą wdrożyć ustawodawstwo i środki administracyjne w celu usuwania stron internetowych zawierających materiały prezentujące seksualne wykorzystywanie dziecka utrzymywanych na ich terytorium; wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia art. 25 dyrektywy 2011/93/UE oraz do priorytetowego traktowania kwestii szybkiego usuwania u źródła materiałów prezentujących seksualne wykorzystywanie dzieci, przy uwzględnieniu odpowiednich zabezpieczeń; ubolewa, że tylko połowa państw członkowskich włączyła do swojego ustawodawstwa przepisy umożliwiające blokowanie dostępu do takich stron internetowych dla użytkowników na ich terytorium; przypomina, że w walce z rozpowszechnianiem materiałów prezentujących seksualne wykorzystywanie dziecka środki polegające na usuwaniu tych materiałów są skuteczniejsze niż blokowanie, ponieważ blokowanie nie prowadzi do usunięcia treści;

109 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/103 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 41. ubolewa nad tym, że mimo iż Komisja wspomniała, że w niektórych państwach członkowskich nie funkcjonują procedury zgłaszania i usuwania, choć od wejścia w życie dyrektywy 2000/31/WE (dyrektywy w sprawie handlu elektronicznego) minęło 16 lat, to nie podaje ona, czy zostaną podjęte jakiekolwiek działania, które skłoniłyby te państwa członkowskie do przestrzegania prawa Unii; 42. wzywa Komisję do dalszych działań w celu gromadzenia koniecznych informacji o tym, jakie procedury są stosowane w państwach członkowskich, w których nie funkcjonują procedury zgłaszania i usuwania ani nie obowiązują środki z zakresu prawa karnego, oraz do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wobec tych państw członkowskich, w stosunku do których zostanie stwierdzone, że nie wywiązują się ze swoich obowiązków na mocy dyrektywy 2000/31/WE w tym zakresie; 43. ubolewa, że Komisja ani nie dokonała oceny bezpieczeństwa list blokowanych stron, technologii wykorzystywanych w celu blokowania w krajach, które wprowadziły taki środek, wdrożenia zabezpieczeń, takich jak szyfrowanie, w związku z przechowywaniem i przekazywaniem list blokowanych stron, ani nie przeprowadziła żadnej wnikliwej analizy skuteczności tego środka; 44. zauważa, że dyrektywa 2011/93/UE nie wymaga obowiązkowego blokowania; przyznaje, że blokowanie nie jest ani jedyną, ani niezawodną technologią; zaleca usuwanie u źródła materiałów prezentujących wykorzystywanie seksualne dziecka i niegodziwe traktowanie dzieci w celach seksualnych w kontekście skutecznych działań wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania; 45. wzywa państwa członkowskie do przyspieszenia wdrażania, we współpracy z branżą internetową, procedur powiadamiania i usuwania, które wciąż są zbyt długie, oraz do ustanowienia partnerstw z branżą internetową, Europolem i Eurojustem, aby zabezpieczyć sieci i systemy przed atakami hakerskimi i niewłaściwym wykorzystywaniem do rozpowszechniania materiałów prezentujących seksualne wykorzystywanie dziecka; 46. wzywa państwa członkowskie, aby w przypadkach, w których treści są udostępniane z państw trzecich, zacieśniały współpracę z zainteresowanymi państwami trzecimi oraz z Interpolem w celu zapewnienia szybkiego usuwania tych treści; 47. zaleca regularne aktualizowanie czarnych list stron internetowych zawierających materiały prezentujące seksualne wykorzystywanie dziecka przez właściwe organy oraz przekazywanie ich dostawcom usług internetowych w celu unikania na przykład nadmiernego blokowania oraz zapewnienia proporcjonalności; zaleca, by państwa członkowskie dzieliły się takimi czarnymi listami stron internetowych z innymi państwami członkowskimi, Europolem i należącym do niego Europejskim Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością, a także z Interpolem; uważa w tym względzie, że można by wykorzystywać nowo opracowaną technologię haszowania, w tym automatyczne wykrywanie i rozpoznawanie treści wizualnych; podkreśla, że wszelkie stosowane technologie powinny przejść rygorystyczne testy, aby wyeliminować, a przynajmniej zminimalizować, możliwość włamania, wystąpienia nadużyć lub skutków przeciwnych do zamierzonych; 48. zachęca sieć INHOPE do współpracy z jej członkami nad stworzeniem bezpiecznego mechanizmu anonimowego zgłaszania sieci głębokich, takich jak sieci o charakterze sieci ukrytych znajdujące się w sieci TOR, który zapewniałby poszanowanie takich samych wysokich standardów anonimowości, jak te zapewniane demaskatorom przez organizacje prasowe, aby stworzyć osobom korzystającym z tych sieci możliwość zgłaszania informacji lub doniesień dotyczących materiałów prezentujących seksualne wykorzystywanie dziecka; 49. nalega, by państwa członkowskie nałożyły na dostawców usług internetowych obowiązek aktywnego zgłaszania organom ścigania i krajowym serwisom interwencyjnym materiałów prezentujących seksualne wykorzystywanie dziecka wykrytych w ich infrastrukturze; wzywa Komisję do dalszego zapewniania środków finansowych w ramach instrumentu Łącząc Europę, aby wyposażyć serwisy interwencyjne w odpowiednie zasoby umożliwiające im realizowanie uprawnień w zakresie zwalczania nielegalnych treści w internecie; 50. dostrzega aktywną i wspierającą rolę w zwalczaniu materiałów prezentujących seksualne wykorzystywanie dziecka w internecie odgrywaną przez organizacje społeczeństwa obywatelskiego, takie jak sieć serwisów interwencyjnych INHOPE, w tym Internet Watch Foundation w Zjednoczonym Królestwie; wzywa Komisję, aby we współpracy z siecią INHOPE wskazywała i wdrażała najlepsze praktyki, zwłaszcza w odniesieniu do sprawozdawczości statystycznej i skutecznych kontaktów z organami ścigania; wzywa państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do ustanowienia takich serwisów interwencyjnych oraz jest zdania, że powinny one mieć możliwość aktywnego poszukiwania materiałów prezentujących seksualne wykorzystywanie dziecka w internecie;

110 C 369/104 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 51. nalega, by państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, niezwłocznie wprowadziły bezpieczne i przyjazne dziecku mechanizmy zgłaszania i doradztwa, takie jak telefoniczne lub komputerowe serwisy interwencyjne posiadające adres bądź oferujące aplikacje na tablety lub smartfony, za pomocą których użytkownicy internetu mogliby, nawet anonimowo, zgłaszać materiały prezentujące seksualne wykorzystanie dziecka znalezione w internecie i które są w stanie szybko ocenić zgłoszoną treść w świetle niezwłocznego powiadamiania i procedur likwidacji oraz usunięcia treści utrzymywanych poza terytorium tych państw członkowskich; wzywa do wyraźniejszego uznania roli i umocnienia serwisów interwencyjnych oraz zachęca państwa członkowskie, aby przydzielały im odpowiednie zasoby, w tym środki budżetowe i przeszkolonych pracowników dysponujących odpowiednią wiedzą; uważa, że oprócz przyjmowania zgłoszeń od obywateli, takie serwisy interwencyjne powinny mieć prawo do aktywnego prowadzenia poszukiwań materiałów prezentujących seksualne wykorzystanie dziecka w internecie; 52. podkreśla potrzebę promowania i wspierania unijnych programów informacyjnych umożliwiających obywatelom zgłaszanie właściwym organom treści online, które są nielegalne lub szkodliwe dla dzieci; 53. wzywa Komisję do dalszego informowania Parlamentu o aktualnej sytuacji w odniesieniu do przestrzegania dyrektywy przez państwa członkowskie, za pomocą zdezagregowanych i porównywalnych danych dotyczących wyników państw członkowskich w zakresie zapobiegania niegodziwemu traktowaniu dzieci w celach seksualnych i seksualnemu wykorzystywaniu dzieci w internecie i poza nim oraz zwalczania tych zjawisk; wzywa Komisję do przedstawienia bardziej szczegółowego sprawozdania na temat wdrożenia dyrektywy, które powinno zawierać dodatkowe informacje i statystyki dotyczące usuwania i blokowania stron internetowych zawierających materiały przedstawiające wykorzystywanie seksualne dzieci, dane statystyczne dotyczące szybkości usuwania nielegalnych treści po okresie 72 godzin oraz informacje o działaniach podjętych przez organy ścigania w sprawie zgłoszonych przestępstw, opóźnieniach w usuwaniu treści ze względu na konieczność uniknięcia ingerencji w przebieg prowadzonych dochodzeń, informacje na temat wykorzystywania danych przechowywanych przez organy sądowe i organy ścigania oraz informacje na temat działań podjętych przez serwisy interwencyjne po poinformowaniu organów ścigania, aby zwróciły się do dostawców usług hostingowych; zobowiązuje właściwą komisję do zorganizowania przesłuchania w sprawie aktualnej sytuacji w odniesieniu do wdrażania oraz ewentualnego rozważenia przyjęcia dodatkowego sprawozdania w sprawie działań następczych podjętych w związku z wdrażaniem dyrektywy; o o o 54. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, a także parlamentom i rządom państw członkowskich.

111 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/105 P8_TA(2017)0502 Prace Komisji Petycji w roku 2016 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie prac Komisji Petycji w roku 2016 (2017/2222(INI)) (2018/C 369/14) Czwartek, 14 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając wcześniejsze rezolucje w sprawie wyniku prac Komisji Petycji, uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich za 2016 r., uwzględniając art. 10 i 11 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), uwzględniając art. 24 i 227 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), uwzględniając art. 228 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), uwzględniając art. 44 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w którym jest mowa o prawie do składania petycji do Parlamentu Europejskiego, uwzględniając postanowienia TFUE dotyczące postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, w szczególności jego art. 258 i 260, uwzględniając art. 52 i art. 216 ust. 7 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji (A8-0387/2017), A. mając na uwadze, że w 2016 r. złożono petycji (w porównaniu z w 2015 r.), z których (70,8 %) uznano za dopuszczalne; B. mając na uwadze, że w 2016 r użytkowników internetowego portalu petycji Parlamentu poparło jedną lub kilka petycji (w porównaniu z 902 w 2015 r.) oraz mając na uwadze, że liczba użytkowników, którzy poprali petycje, wyniosła w 2016 r. (w porównaniu z w 2015 r.); C. mając na uwadze, że w stosunku do całkowitej liczby ludności UE liczba otrzymanych petycji jest raczej niewielka; mając na uwadze, że liczba ta wskazuje jednak, że obywatele UE są świadomi prawa do składania petycji i korzystają z niego oraz oczekują, że dzięki procedurze składania petycji instytucje UE zwrócą uwagę na sprawy, które budzą ich obawy i które wchodzą w zakres kompetencji UE; mając na uwadze, że należy jednak dołożyć starań, aby szerzyć wiedzę i promować prawo do składania petycji do Parlamentu Europejskiego; D. mając na uwadze, że prawo do składania petycji do Parlamentu Europejskiego daje obywatelom i osobom zamieszkałym w UE możliwość bezpośredniego złożenia oficjalnego wniosku na ręce ich przedstawicieli oraz że w związku z powyższym prawo to powinno być odpowiednio chronione i promowane; mając na uwadze, że prawo to jest kluczowe dla zapewniania aktywnego uczestnictwa obywateli i osób zamieszkałych w UE w sferze działań Unii Europejskiej; E. mając na uwadze, że Parlament od dawna odgrywa pierwszoplanową rolę w rozwoju procesu rozpatrywania petycji w skali międzynarodowej i nadal posiada najbardziej otwarty i przejrzysty system w Europie, który pozwala w szczególności na pełne uczestnictwo składających petycje w prowadzonych przez niego działaniach; F. mając na uwadze, że rola Komisji Petycji we wzmacnianiu pozycji europejskich obywateli jest jednym z zasadniczych elementów przyczyniających się do poprawienia wizerunku i autorytetu Parlamentu Europejskiego wśród elektoratu, ponieważ umożliwia Parlamentowi dokonanie oceny i lepszą kontrolę sposobu wdrażania prawa UE przez państwa członkowskie i inne instytucje UE;

112 C 369/106 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. G. mając na uwadze, że aktywny udział możliwy jest jedynie w oparciu o demokratyczne i przejrzyste procedury wszystkich instytucji UE, które sprawią, że prace Parlamentu i Komisji Petycji staną się przyjazne i ważne dla obywateli; H. mając na uwadze, że osoby składające i popierające petycje są zaangażowanymi obywatelami oczekującymi w zamian od instytucji UE zapewnienia wartości dodanej w rozwiązywaniu poruszanych przez nich problemów; mając na uwadze, że niepodjęcie właściwych działań w związku z petycjami może skutkować frustracją i w efekcie niechęcią do Unii; I. mając na uwadze, że obywatele często zwracają się do Komisji Petycji w ostateczności, gdy inne organy i instytucje na szczeblu regionalnym i krajowym nie są w stanie rozwiązać ich problemów; J. mając na uwadze, że dzięki petycjom Parlament może dowiedzieć się o problemach obywateli i pomóc w ich rozwiązywaniu, a same petycje powinny służyć ocenie wpływu przepisów unijnych na życie codzienne osób mieszkających w UE; K. mając na uwadze, że zwiększenie bezpośredniego udziału obywateli w podejmowaniu decyzji na szczeblu UE i podniesienie jakości procesu decyzyjnego jest możliwe wyłącznie w oparciu o demokratyczne sprawowanie rządów zapewniające przejrzystość, skuteczną ochronę praw podstawowych i uwzględnianie wniosków obywateli w programie politycznym UE; L. mając na uwadze, że petycje są między innymi przydatnym źródłem informacji służących wykrywaniu naruszeń prawa UE oraz luk i niezgodności w prawie UE w odniesieniu do celu, jakim jest zagwarantowanie wszystkim obywatelom pełnej ochrony praw podstawowych; M. mając na uwadze, że petycje dostarczają innym komisjom parlamentarnym szereg ważnych informacji w różnych obszarach zastosowań, również w odniesieniu do ich działalności ustawodawczej; mając na uwadze, że poszanowanie podstawowego prawa do składania petycji w drodze odpowiedniego rozpatrywania petycji jest obowiązkiem całego Parlamentu; N. mając na uwadze, że każda petycja powinna być uważnie analizowana i rozpatrywana oraz że każdy składający petycję ma prawo otrzymać pierwszą odpowiedź od Komisji Petycji, w której w pełni odniesiono się do poruszonych przez niego kwestii, przy pełnym poszanowaniu prawa do dobrej administracji ustanowionego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; mając na uwadze, że często w wyniku wstępnego rozpatrzenia petycji konieczna jest dalsza wymiana korespondencji i udzielanie odpowiedzi lub konieczne jest współdziałanie z Komisją Europejską i organami krajowymi w ramach działań następczych mających na celu znalezienie rozwiązania; O. mając na uwadze, że kryteria dopuszczalności petycji zgodnie z art. 227 TFUE i art. 215 Regulaminu Parlamentu stanowią, że petycje odpowiadają formalnym warunkom dopuszczalności, a mianowicie, że składającego petycję, który jest obywatelem UE lub osobą zamieszkałą w UE, dotyczy sprawa wchodząca w zakres działań Unii Europejskiej; mając na uwadze, że należy rozumieć, iż te dziedziny działalności znacznie wykraczają poza zwykłą sumę wyłącznych kompetencji UE; mając na uwadze, że 459 petycji uznano za niedopuszczalne, gdyż nie spełniają warunków formalnych; P. mając na uwadze, że w celu zapewnienia skutecznej pracy Komisji Petycji nieuzasadnione lub niedopuszczalne petycje należy zamykać, a składający petycję powinien otrzymywać uzasadnienie tej decyzji; mając na uwadze, że procedura dotycząca rozpatrywania petycji powinna zawsze mieć na względzie najlepszy interes składających petycje; Q. mając na uwadze, że szczególny, interaktywny charakter samego procesu rozpatrywania petycji oraz kluczowa rola, jaką odgrywają w nim obywatele, sprawiają, że każdy przypadek jest wyjątkowy i wykluczają ustalone z góry ramy czasowe; mając na uwadze, że takie procedury wymagają od organów administracji szczególnej elastyczności i szczególnych umiejętności w kontaktach z obywatelami; R. mając na uwadze, że znaczną liczbę petycji rozpatruje się publicznie podczas posiedzeń Komisji Petycji; mając na uwadze, że składający petycje mają prawo przedstawić swoje petycje oraz często biorą pełny udział w dyskusji, wnosząc tym samym aktywny wkład w prace komisji; mając na uwadze, że w 2016 r. w posiedzeniach Komisji Petycji udział wzięło 201 składających petycje, z czego 61 autorów petycji uczestniczyło aktywnie w posiedzeniu, zabierając głos;

113 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/107 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. S. mając na uwadze, że kluczowe znaczenie dla prac komisji mają informacje dostarczane przez obywateli w petycjach i w trakcie posiedzeń komisji, uzupełnione specjalistyczną wiedzą przekazywaną przez Komisję Europejską, państwa członkowskie lub inne podmioty; T. mając na uwadze, że główne tematy podjęte w petycjach w 2016 r. dotyczyły rynku wewnętrznego (w szczególności świadczenia usług i wolnego przepływu osób), praw podstawowych (szczególnie praw dziecka i osób niepełnosprawnych), spraw socjalnych (warunki pracy), spraw związanych z ochroną środowiska (zarządzanie odpadami, zanieczyszczenie i ochrona środowiska) oraz szczególnego problemu dotyczącego brexitu (utrata nabytych praw i mandat referendum); U. mając na uwadze, że internetowy portal petycji Parlamentu, zainaugurowany pod koniec 2014 r., jest operacyjny; mając na uwadze, że w 2016 r. za pośrednictwem portalu internetowego złożono petycji (68 % otrzymanych) w porównaniu z 992 w 2015 r.; mając na uwadze, że wprowadzono usprawnienia techniczne, w tym usprawnienie funkcji wyszukiwania, z korzyścią dla użytkowników i administratorów portalu; mając na uwadze, że streszczenia petycji umieszcza się na stronie wkrótce po ich przyjęciu; mając na uwadze, że dokonano przeglądu ustawień dotyczących poufności i oświadczeń o ochronie prywatności oraz wprowadzono zestaw najczęściej zadawanych pytań (FAQ); mając na uwadze, że streszczenia petycji z lat 2015 i 2016 zostały umieszczone na stronie przy pomocy nowego narzędzia do przenoszenia danych; mając na uwadze, że przeprowadzono proces optymalizacji wyszukiwarek (SEO); mając na uwadze, że z powodzeniem obsłużono dużą liczbę indywidualnych wniosków o pomoc kierowanych przez użytkowników; mając na uwadze, że realizowane są dalsze etapy tego projektu umożliwiające wprowadzenie funkcji takich jak automatyczne elektroniczne powiadomienie o uwzględnieniu każdej petycji w porządkach obrad komisji, wraz z przygotowywanym łączem internetowym do transmisji strumieniowej, oraz o udostępnieniu następnie powiązanych protokołów i nagrań wideo z obrad, zarówno składającym petycje, jak i zainteresowanym stronom popierającym daną petycję; V. mając na uwadze, że europejska inicjatywa obywatelska jest istotnym narzędziem umacniającym udział obywateli w procesie podejmowania decyzji politycznych w UE, które powinno zostać w pełni wykorzystane, by zwiększyć zaufanie obywateli do instytucji UE oraz przyczynić się do budowy autentycznej i sprzyjającej włączeniu społecznemu Unii Europejskiej; mając na uwadze, że wniosek ustawodawczy przedstawiony przez Komisję dnia 13 września 2017 r. dotyczący przeglądu obecnie obowiązującego rozporządzenia (UE) nr 211/2011 w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej (COM(2017)0482) jest pierwszym krokiem w bardzo potrzebnym procesie zmiany, tak aby uczynić to narzędzie bardziej dostępnym i użytecznym dla obywateli UE; W. mając na uwadze, że zaplanowano cztery wizyty informacyjne zgodnie z art. 216a Regulaminu Parlamentu; mając na uwadze, że wizyty informacyjne stanowią podstawowe narzędzie dla Komisji Petycji ze względu na to, że zapewniają wyjątkową możliwość gromadzenia informacji od różnych zainteresowanych stron na temat złożonych kwestii, a jednocześnie pozwalają w konkretny sposób unaoczniać prace Parlamentu obywatelom w różnych zakątkach Europy; mając na uwadze, że odbyły się dwie wizyty informacyjne: pierwsza w Hiszpanii po otrzymaniu szeregu petycji od obywateli UE dotyczących możliwych naruszeń ramowej dyrektywy wodnej, a druga na Słowacji, w sprawie wykorzystania funduszy strukturalnych UE w placówkach opieki długoterminowej zapewniających miejsce zamieszkania osobom niepełnosprawnym; mając na uwadze, że dwie kolejne planowane wizyty informacyjne (do Irlandii i do Włoch) zostały odwołane; X. mając na uwadze obowiązki Komisji Petycji względem Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, do którego zadań należy rozpatrywanie skarg kierowanych przez obywateli UE w związku z niewłaściwym administrowaniem w instytucjach i organach UE; Y. mając na uwadze, że Europejska Rzecznik Praw Obywatelskich Emily O Reilly przedstawiła Komisji Petycji swoje sprawozdanie roczne za rok 2015 na posiedzeniu w dniu 20 czerwca 2016 r. oraz że sprawozdanie roczne Komisji Petycji opiera się z kolei częściowo na sprawozdaniu rocznym Europejskiej Rzecznik Praw Obywatelskich; Z. mając na uwadze, że Komisja Petycji jest członkiem europejskiej sieci rzeczników praw obywatelskich, w której skład wchodzą także Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, rzecznicy krajowi i regionalni i podobne organizacje z państw członkowskich UE, krajów kandydujących do członkostwa w UE i z innych państw należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego; sieć ta ma na celu promowanie wymiany informacji o prawie i polityce UE oraz wymiany najlepszych praktyk; AA. mając na uwadze, że 147 otrzymanych petycji (z czego 120 w 2016 r.) odnosi się do różnych kwestii głównie do ochrony praw obywateli poruszonych w związku z referendum w Zjednoczonym Królestwie w sprawie wystąpienia tego kraju z Unii Europejskiej;

114 C 369/108 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. AB. mając na uwadze, że przyjęte w styczniu 2016 r. i wdrażane od tego czasu wytyczne Komisji Petycji przyniosły jasność i nadały strukturę pracy komisji i procedurze rozpatrywania petycji; AC. mając na uwadze, że przegląd Regulaminu PE (przyjętego na posiedzeniu plenarnym w grudniu 2016 r.) obejmuje także zmiany w procedurze rozpatrywania petycji oraz wyjaśnienia jej dotyczące; AD. mając na uwadze, że czysto formalne podejście do rozpatrywania petycji związanych z oceną środowiskową zagraża prawidłowemu wdrożeniu prawa UE w dziedzinie środowiska w państwach członkowskich oraz podważa wiarygodność Komisji Europejskiej, która powinna prowadzić skuteczny nadzór w celu zapewnienia obywatelom pełnej ochrony przysługujących im praw podstawowych; 1. podkreśla kluczową rolę, jaką musi odgrywać Komisja Petycji jako punkt kontaktowy, w którym obywatele i osoby zamieszkałe w UE mogą składać skargi dotyczące naruszeń i braków w stosowaniu prawa UE w państwach członkowskich, jak również luk i nieprawidłowości w przepisach UE; podkreśla, że należy w pełni zagwarantować niezwłoczne, wyczerpujące, bezstronne i sprawiedliwe rozpatrywanie poruszanych kwestii przez instytucje; 2. przyznaje, że petycje są ważnym źródłem informacji z pierwszej ręki nie tylko o naruszeniach prawa UE i brakach w jego stosowaniu w państwach członkowskich, ale także o potencjalnych lukach w przepisach unijnych, jak również o sugestiach obywateli dotyczących nowych przepisów, które mogłyby zostać przyjęte, bądź o ewentualnych udoskonaleniach obowiązujących już tekstów ustawodawczych; 3. przypomina, że petycje umożliwiają Parlamentowi i innym instytucjom UE nawiązanie bliższego kontaktu z obywatelami UE odczuwającymi skutki stosowania prawa UE na różnych szczeblach administracji; uważa, że zdolność do zapewnienia przejrzystości, bezpośredniego zaangażowania obywateli, pełnej ochrony praw podstawowych, wyraźnej poprawy reagowania instytucji UE w zakresie rozwiązywania problemów zgłaszanych przez obywateli, jak również zacieśniona współpraca instytucji UE i innych organów UE z władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi są istotnymi sposobami na umacnianie demokratycznej legitymacji procesu decyzyjnego w Unii i odpowiedzialności za niego; 4. potwierdza, że skuteczne rozpatrywanie petycji stanowi wyzwanie dla zdolności zarówno Komisji Europejskiej, jak i Parlamentu do reagowania na problemy związane z transpozycją i niewłaściwym stosowaniem prawa oraz do ich rozwiązywania, ale w rezultacie wzmacnia te zdolności; odnotowuje, że Komisja Europejska zamierza priorytetowo traktować wdrażanie przepisów prawa UE, aby obywatele mogli czerpać z nich korzyści w życiu codziennym; 5. apeluje o wprowadzenie czytelnego rozróżnienia między statusem i prawami składających petycje i osób ich popierających zgodnie z zasadami przejrzystości; 6. ponadto uważa, że szczególnym obowiązkiem jest dbałość o to, by w przypadku petycji niedopuszczalnych lub nieuzasadnionych stwierdzenie ich niedopuszczalności lub zamknięcie następowało bez nadmiernej zwłoki; wskazuje przy tym na wymóg, by składający petycje otrzymywali szczegółowe uzasadnienie stwierdzenia niedopuszczalności petycji lub jej zamknięcia ze względu na jej niezasadność; 7. uznaje wpływ skutecznego stosowania prawa UE na poprawę wiarygodności instytucji UE; przypomina, że prawo do składania petycji, zapisane w Traktacie z Lizbony, jest ważnym elementem obywatelstwa europejskiego i prawdziwym papierkiem lakmusowym, jeśli chodzi o monitorowanie stosowania prawa UE oraz stwierdzanie ewentualnych luk; apeluje do Komisji Petycji, by organizowała regularne posiedzenia z odpowiadającymi jej organami z poszczególnych państw dotyczące istotnych petycji, w celu zwiększenia wiedzy o obawach obywateli Unii w UE i w państwach członkowskich oraz dalszego wzmocnienia ich praw przez lepsze stanowienie i wdrażanie prawa; apeluje w związku z tym, by wszystkie właściwe organy na szczeblu krajowym i europejskim znacząco zaangażowały się w rozpatrywanie i rozstrzyganie petycji, traktując tę kwestię priorytetowo; 8. przypomina Komisji, że petycje zapewniają wyjątkowy sposób zgłaszania sytuacji, w których prawo UE nie jest przestrzegane, i badania tych przypadków dzięki kontroli politycznej Parlamentu Europejskiego; przypomina Komisji, że wnioski o pomoc ze strony Komisji Petycji należy prawidłowo rozpatrywać i ponownie wzywa Komisję do poprawy jakości odpowiedzi, w tym podczas posiedzeń komisji, zarówno pod względem merytorycznym, jak i pod względem

115 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/109 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. szczegółowości, dla zagwarantowania, że obawy obywateli UE są właściwie rozpatrywane w przejrzysty sposób; zwraca uwagę, że sposób rozwiązywania problemów poruszanych w petycjach ma decydujący wpływ na obywateli, na skuteczne przestrzeganie ich prawa do składania petycji zapisanego w prawie UE, jak również na ich opinie na temat instytucji UE; nalega, by Komisja określiła środki mające na celu zacieśnienie współpracy z władzami państw członkowskich w kwestii udzielania odpowiedzi na zapytania dotyczące wdrożenia prawa UE i zgodności z nim; 9. uważa, że fakt, iż sądy krajowe ponoszą główną odpowiedzialność za zapewnianie właściwego wdrażania prawodawstwa UE w państwach członkowskich, nie powinien w żaden sposób wykluczać bardziej aktywnej roli Komisji pełniącej funkcję strażniczki Traktatów w zapewnianiu poszanowania prawa UE, w szczególności w sprawach dotyczących ochrony środowiska i zdrowia publicznego, w których nadrzędne znaczenie powinna mieć zasada ostrożności; 10. podkreśla, że najwyżsi rangą przedstawiciele Rady i Komisji Europejskiej powinni uczestniczyć w posiedzeniach Komisji Petycji i w organizowanych przez nią przesłuchaniach, gdy omawiane kwestie wymagają zaangażowania tych instytucji; 11. apeluje do urzędników Komisji Europejskiej obecnych na posiedzeniach Komisji Petycji, aby byli gotowi angażować się w odpowiedni dialog ze składającymi petycje i nie ograniczali się do odczytywania odpowiedzi, która została już ustalona i przesłana przed posiedzeniem; 12. apeluje o zbadanie możliwości korzystania z usług telekonferencji; zachęca do wykorzystywania nowych technologii audiowizualnych, aby umożliwić składającym petycje odgrywanie większej roli w pracy komisji przez uczestniczenie w czasie rzeczywistym w rozpatrywaniu ich petycji; 13. nie zgadza się z wciąż podnoszoną interpretacją własną Komisji Europejskiej w odniesieniu do 27. sprawozdania rocznego Parlamentu z kontroli stosowania prawa Unii Europejskiej (za rok 2009), na podstawie której byłaby ona jakoby uprawniona do zamknięcia dossier, w związku z którymi nie podjęto jeszcze formalnych działań związanych z postępowaniem w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, lub do zawieszenia takiego już wszczętego postępowania w sprawach, które są przedmiotem postępowania przed sądem krajowym; przypomina, że w ust. 11 corocznej rezolucji w sprawie działalności Komisji Petycji przyjętej dnia 15 grudnia 2016 r. ( 1 ) Parlament potwierdził swój sprzeciw wobec pierwotnego podejścia Komisji Europejskiej we wspomnianym sprawozdaniu, co zostało już wyrażone w rezolucji Parlamentu ( 2 ) z dnia 14 września 2011 r., w której w szczególności w ust. 1, 23 i 32 wezwano Komisję, aby wzmogła wysiłki mające na celu zapewnienie spójnego wdrażania prawodawstwa UE w ramach przysługujących jej uprawnień oraz aby wykorzystywała mechanizmy postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego niezależnie od faktu prowadzenia postępowań sądowych na szczeblu krajowym; 14. w odniesieniu do corocznego sprawozdania Komisji Europejskiej z dnia 6 lipca 2017 r. w sprawie kontroli stosowania prawa UE w 2016 r. (COM(2017)0370) odnotowuje z niepokojem znaczący wzrost o 21 % liczby wszczętych postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom w porównaniu z rokiem poprzednim; wzywa Komisję Europejską do podjęcia dalszych działań w związku z apelami Parlamentu o przekazanie informacji na temat aktualnej sytuacji w odniesieniu do postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego; zwraca uwagę na istotną rolę petycji w identyfikowaniu nieprawidłowego wdrażania lub późnej transpozycji europejskiego prawa; przypomina Komisji Europejskiej, że Komisja Petycji jest zobowiązana odpowiadać na oczekiwania obywateli w sposób terminowy i odpowiedzialny, a jednocześnie zapewnić kontrolę demokratyczną i właściwe stosowanie prawa UE; 15. wzywa Komisję do dostarczenia precyzyjnych danych statystycznych dotyczących liczby petycji, które doprowadziły do wszczęcia postępowania EU Pilot lub postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego; zwraca się ponadto o regularne przesyłanie sprawozdań dotyczących spraw związanych z toczącymi się postępowaniami lub procedurami oraz dokumentów wymienianych w ramach postępowań EU Pilot lub postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego po ich zamknięciu, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, tak aby ułatwić zorganizowany dialog i skrócić czas rozstrzygania sporów; wzywa Komisję do omawiania tych sprawozdań z Komisją Petycji, przy aktywnym zaangażowaniu ze strony wiceprzewodniczącego odpowiedzialnego za stosowanie i upraszczanie prawa; 16. wzywa Komisję do właściwego wykorzystywania przysługujących jej uprawnień wynikających z jej roli strażniczki Traktatów, ponieważ taka rola ma ogromne znaczenie dla funkcjonowania UE w odniesieniu do obywateli i europejskich prawodawców; apeluje o terminowe prowadzenie postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, tak aby niezwłocznie wyeliminować sytuacje, w których prawo UE nie jest przestrzegane; ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0512. ( 2 ) Dz.U. C 51 E z , s. 66.

116 C 369/110 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 17. za kluczową uważa współpracę z innymi komisjami parlamentarnymi; odnosi się w związku z tym do przyjęcia wytycznych Komisji Petycji, w których wyjaśniono zasadę utworzenia wraz z innymi komisjami sieci poświęconej petycjom; wyraża zadowolenie z faktu, że przyjęto wytyczne dotyczące takiej sieci; zwraca uwagę na kwestionariusz przesłany do wszystkich komisji w celu lepszego zrozumienia ich procedur dotyczących rozpatrywania petycji przedłożonych im z wnioskiem o wydanie opinii lub tytułem informacji; z zadowoleniem odnotowuje, że pierwsze posiedzenie sieci na szczeblu pracowników odbyło się w 2016 r., a na szczeblu posłów dwukrotnie w 2017 r.; z zadowoleniem odnotowuje postępy w koordynacji prac Komisji Petycji i innych komisji oraz tematyczny podział obszarów politycznych w każdej odpowiedniej komisji, który umożliwi podejmowanie skuteczniejszych działań następczych w związku z petycjami wysłanymi do innych komisji; wzywa do wzmocnienia sieci Komisji Petycji, aby usprawnić uwzględnianie petycji w bieżących pracach ustawodawczych; zaleca, aby personel posłów do Parlamentu otrzymywał specjalne wytyczne dotyczące prawa do składania petycji, aby umożliwić im lepsze wspieranie wyborców zainteresowanych korzystaniem z tej możliwości; 18. ubolewa nad faktem, że państwa członkowskie stosują Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej jedynie wówczas, gdy wdrażają prawo unijne; przypomina, że dla wielu obywateli jej wdrożenie okazało się niejasne i niezadowalające; ubolewa, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zinterpretował art. 51 Karty praw podstawowych UE w sposób ostrożny, który pozwala jednak na rozszerzenie zakresu stosowania karty w taki sposób, aby objąć nim przepisy krajowe wdrażające prawo UE, a także przepisy krajowe zapewniające skuteczne stosowanie przepisów UE; uważa, że oczekiwania większości obywateli UE dotyczące praw przyznanych w Karcie znacząco wykraczają poza ich obecny zakres stosowania; podkreśla, że zbyt wąska lub niespójna wykładnia art. 51 oddala obywateli od UE; wzywa Komisję Europejską do podjęcia działań gwarantujących, że wykładnia zakresu art. 51 jest jak najbardziej spójna i szeroka; z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie przez Agencję Praw Podstawowych interaktywnego narzędzia umożliwiającego łatwy dostęp do informacji na temat tego, do jakiego organu należy zwrócić się w każdym państwie członkowskim w przypadku dochodzeń dotyczących praw podstawowych; 19. odnotowuje obawy składających petycje, którzy niepokoją się o swoje prawa w przyszłości w związku z referendum w Zjednoczonym Królestwie w sprawie wystąpienia z Unii Europejskiej, o czym wyraźnie zaświadcza duża liczba petycji dotyczących Zjednoczonego Królestwa; przypomina o rezolucji z dnia 5 kwietnia 2017 r. ( 1 ), w której Parlament podkreśla, że umowa dotycząca wystąpienia może zostać zawarta wyłącznie za jego zgodą, oraz o jego wymogu sprawiedliwego traktowania obywateli z 27 państw członkowskich UE, którzy zamieszkują i zamieszkiwali w Zjednoczonym Królestwie, oraz obywateli Zjednoczonego Królestwa, którzy zamieszkują lub zamieszkiwali w 27 państwach członkowskich UE, i uważa, że interesy i prawa tych osób muszą być traktowane jako najwyższy priorytet w negocjacjach; zwraca uwagę na nierozstrzygnięte wątpliwości dotyczące praw głosu i odbierania prawa wyborczego obywatelom Zjednoczonego Królestwa mieszkającym w innych państwach UE przez ponad 15 lat; przypomina, że Komisja Petycji odgrywała i odgrywa aktywną rolę w obronie praw obywateli UE i obywateli brytyjskich, wnosząc wkład w rezolucje Parlamentu z dnia 5 kwietnia 2017 r. i z dnia 3 października 2017 r. ( 2 ) w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem w związku ze złożoną przezeń notyfikacją o zamiarze wystąpienia z UE, zlecając badanie na temat wpływu brexitu w odniesieniu do prawa do składania petycji oraz kompetencji, obowiązków i działań Komisji Petycji, a także analizując petycje dotyczące brexitu i praw obywateli na posiedzeniu w dniu 21 czerwca 2017 r.; popiera zobowiązanie Komisji Europejskiej do pełnego zagwarantowania praw obywateli europejskich mieszkających w Zjednoczonym Królestwie podczas negocjacji w sprawie brexitu i po wystąpieniu tego państwa z UE oraz wzywa Komisję do zapewnienia pełnych nabytych praw obywatelom Zjednoczonego Królestwa mieszkającym w innych państwach Unii Europejskiej, tak aby zagwarantować, że obywatele nie są wykorzystywani jako karta przetargowa, a prawa ich nie są podważane w wyniku negocjacji; 20. podkreśla znaczenie trwających prac prowadzonych przez Komisję Petycji w związku z petycjami dotyczącymi kwestii niepełnosprawności oraz podkreśla gotowość komisji do dalszego wspierania wysiłków na rzecz wzmocnienia praw osób niepełnosprawnych; wzywa instytucje europejskie, aby posłużyły jako przykład w tym zakresie oraz by zadbały o to, by środki wykonawcze przyjmowane przez organy krajowe były w pełni zgodne i spójne z prawodawstwem UE oraz z Konwencją ONZ o prawach osób niepełnosprawnych; podkreśla, że w dniach 22 i 23 września 2016 r. odbyła się wizyta informacyjna na Słowacji w celu zgromadzenia informacji na temat wykorzystania inwestycji w instytucjach zajmujących się osobami niepełnosprawnymi i w konsekwencji zalecono Komisji, by zbadała obecną sytuację; podkreśla, że należy zwiększyć uczestnictwo polityczne osób niepełnosprawnych, szczególnie podczas przygotowań do następnych wyborów europejskich, a także uznać prawo wszystkich osób niepełnosprawnych do głosowania, zgodnie z art. 12 i 29 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych; ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0102. ( 2 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0361.

117 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/111 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 21. przypomina o pracach komisji na rzecz wspierania ratyfikacji i sprawnego wdrożenia Traktatu z Marrakeszu z 2013 r. w sprawie ułatwienia dostępu do opublikowanych utworów drukowanych osobom niewidomym i słabowidzącym oraz osobom z niepełnosprawnościami uniemożliwiającymi zapoznawanie się z drukiem; podkreśla w związku z tym znaczenie krótkiej rezolucji z dnia 3 lutego 2016 r. ( 1 ) w sprawie ratyfikacji Traktatu z Marrakeszu, w której wezwano do szybkiej reakcji wszystkie zainteresowane strony, tak aby przezwyciężyć długotrwały impas w celu ułatwienia ratyfikacji Traktatu na szczeblu UE; zauważa, że Parlament i Rada osiągnęły porozumienie w sprawie wniosków ustawodawczych Komisji dotyczących wdrożenia Traktatu z Marrakeszu(COM(2016)0595 i COM(2016)0596), które stały się wiążące ( 2 ); 22. zwraca uwagę na dwa sprawozdania roczne, sprawozdanie roczne dotyczące wszystkich rodzajów działalności komisji w 2015 r. ( 3 ) oraz na sprawozdanie roczne dotyczące działalności Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w 2015 r. ( 4 ), a także na liczne opinie sporządzane przez komisję, takie jak w sprawie transgranicznego uznawania orzeczeń o adopcji ( 5 ), w sprawie unijnych możliwości zwiększenia dostępu do leków ( 6 ), w sprawie wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ze szczególnym uwzględnieniem uwag końcowych Komitetu ONZ do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych ( 7 ) czy sprawie kontroli stosowania prawa Unii: Sprawozdanie roczne za rok 2014 r. ( 8 ) oraz w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej w 2015 r. ( 9 ); 23. zwraca uwagę na wsparcie komisji udzielane europejskiej inicjatywie obywatelskiej; zwraca uwagę na wniosek Komisji Europejskiej dotyczący przeglądu rozporządzenia w celu zwiększenia jego znaczenia jako narzędzia udziału w procesach demokratycznych; wyraża ubolewanie, że Komisja Europejska nie zdołała należycie uwzględnić najnowszych prac nad rezolucją nieustawodawczą w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej, w szczególności opinii Komisji Petycji, a tym samym nie była w stanie w pełni przestrzegać porozumienia międzyinstytucjonalnego; domaga się, by Komisja Europejska uwzględniła opinię Komisji Petycji podczas zbliżającej się procedury ustawodawczej, w celu osiągnięcia pełnego i skutecznego zaangażowania obywateli UE w proces podejmowania decyzji na szczeblu UE za pośrednictwem europejskiej inicjatywy obywatelskiej; 24. ubolewa, że Komisja nie korzystała w stanowczy sposób z przysługującego jej prawa do kontroli, tak aby zapobiec wprowadzaniu do obrotu na jednolitym rynku zanieczyszczających środowisko samochodów z silnikiem Diesla, które w dużym stopniu przyczyniają się do przekraczania dopuszczalnych wartości emisji NO 2 do atmosfery i które nie są zgodne z przepisami UE dotyczącymi homologacji i emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych; przypomina, że kwestia ta stanowi nieodłączną część obaw obywateli, którzy skorzystali z prawa do składania petycji, aby domagać się skutecznej ochrony zdrowia ludzi, środowiska i praw konsumentów; 25. podkreśla, że w celu zapewnienia najwyższego poziomu ochrony demokratycznych praw obywateli zasadą powinny być przejrzystość i dostęp obywateli do dokumentów instytucji UE; uważa, że w związku z tym należy niezwłocznie przedstawić wniosek dotyczący zmiany rozporządzenia (WE) nr 1049/2001; 26. podkreśla zacieśnioną współpracę Parlamentu z Europejską Rzecznik Praw Obywatelskich oraz jego udział w Europejskiej Sieci Rzeczników Praw Obywatelskich; podkreśla doskonałe stosunki instytucjonalne między Europejską Rzecznik Praw Obywatelskich a Komisją Petycji; szczególnie docenia regularny wkład Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w prace komisji przez cały rok; podkreśla kluczową rolę Rzecznika Praw Obywatelskich we wspieraniu usprawnienia procesów decyzyjnych i administracyjnych na szczeblu UE, które należy uczynić jak najszybciej w pełni przejrzystymi, bezstronnymi i ukierunkowanymi na skuteczną ochronę praw obywateli; popiera prace obecnej Europejskiej Rzecznik Praw Obywatelskich w różnych dziedzinach należących do jej kompetencji, w tym badania z własnej inicjatywy i badania strategiczne przynoszące korzyści nie tylko w rozumieniu dobrej administracji, ale również lepszego demokratycznego funkcjonowania Unii; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy podjęte przez Europejską Rzecznik Praw Obywatelskich na rzecz lepszego korzystania z potencjału sieci i poprawienia jej widoczności; ( 1 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0037. ( 2 ) Dz.U. L 242 z , s. 1 i s. 6. ( 3 ) Opinia przyjęta w dniu 30 listopada 2016 r. ( 4 ) Opinia przyjęta w dniu 11 listopada 2016 r. ( 5 ) Opinia przyjęta w dniu 21 kwietnia 2016 r. ( 6 ) Opinia przyjęta w dniu 15 listopada 2016 r. ( 7 ) Opinia przyjęta w dniu 27 kwietnia 2016 r. ( 8 ) Opinia przyjęta w dniu 22 kwietnia 2016 r. ( 9 ) Opinia przyjęta w dniu 12 października 2016 r.

118 C 369/112 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 27. z zadowoleniem przyjmuje zapoczątkowaną w 2016 r. przez Europejską Rzecznik Praw Obywatelskich nagrodę za dobrą administrację jako sposób wyróżniania pracowników, agencji i organów instytucji UE zaangażowanych w sprzyjanie dobrej administracji podczas wykonywania codziennych obowiązków; apeluje, aby obecny Europejski kodeks dobrej praktyki administracyjnej podniesiono do rangi wiążącego rozporządzenia, przy czym należy między innymi uwzględnić konkretne przepisy mające na celu zapobieganie konfliktom interesów na wszystkich szczeblach instytucji, agencji i organów UE; 28. podkreśla różnorodność tematów poruszanych w przedłożonych petycjach: od rynku wewnętrznego, wymiaru sprawiedliwości, energii i transportu po prawa podstawowe, ochronę zdrowia, prawo w zakresie ochrony środowiska, niepełnosprawność i dobrostan zwierząt oraz dotyczących różnych skutków brexitu dla obywateli; podkreśla wzrost o 10 % liczby petycji otrzymanych w 2016 r. (1 569) i apeluje do instytucji europejskich, aby służbom odpowiedzialnym za rozpatrywanie petycji, w szczególności sekretariatowi Komisji Petycji, zapewniono odpowiednie kadry; 29. wzywa Komisję Europejską, by zapewniła przeprowadzenie wyczerpujących analiz zgodności ocen środowiskowych wykonanych przez państwa członkowskie z prawem UE w odniesieniu do zezwolenia na realizację projektów infrastrukturalnych, w związku z którymi obywatele złożyli petycje dotyczące poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzkiego oraz środowiska; podkreśla znaczenie prowadzenia tych analiz i ewentualnych powiązanych działań Komisji wykonywanych proaktywnie na zasadzie ex ante w celu uniknięcia nieodwracalnego zniszczenia środowiska i zgodnie z zasadą ostrożności; 30. zwraca uwagę na liczne petycje dotyczące praktyk stosowanych przez organy zajmujące się dobrem dzieci i ochroną ich praw, w szczególności w przypadku spraw o skutkach transgranicznych; docenia pracę grupy roboczej Komisji Petycji ds. ochrony dobra dziecka; zwraca uwagę na zwięzły projekt rezolucji w sprawie transgranicznej ochrony dobra dziecka w Europie przyjęty w marcu 2016 r.; przyjmuje do wiadomości wniosek dotyczący przekształcenia rozporządzenia Bruksela II bis w sprawie jurysdykcji, uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich, w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej oraz w sprawie uprowadzenia dziecka za granicę, oraz zauważa, że wiele kwestii poruszonych w petycjach takich jak te związane z procedurami i praktykami faktycznie stosowanymi przez właściwe organy państw członkowskich w podejmowaniu decyzji o skutkach transgranicznych dotyczących dzieci oraz ze skutecznością postępowania w sprawie powrotu w następstwie uprowadzenia dziecka za granicę przez rodzica wymaga dogłębnego rozpatrzenia w celu rozwiązania istniejących problemów; 31. zwraca uwagę na stale utrzymującą się wysoką liczbę petycji dotyczących dobrostanu zwierząt i ponownie wyraża ubolewanie z powodu zwłoki we wdrażaniu strategii Unii Europejskiej w zakresie ochrony i dobrostanu zwierząt na lata ; uważa, że kluczowe znaczenie ma przyjęcie nowej strategii na szczeblu UE w celu wypełnienia wszystkich istniejących luk i zapewnienia pełnej i skutecznej ochrony dobrostanu zwierząt dzięki jasnym i wyczerpującym ramom prawnym, w pełni zgodnym z art. 13 TFUE; 32. ubolewa, że w następstwie petycji nr 0747/2016 nie dokonano znaczących postępów w sprawie dotyczącej praw wyborczych osób niebędących obywatelami w Estonii i na Litwie; podkreśla, że niepotrzebne opóźnienia mogą skutkować brakiem zaufania do europejskich instytucji; 33. podkreśla ważną rolę sieci SOLVIT, która umożliwia obywatelom i przedsiębiorstwom składanie skarg dotyczących przypadków ewentualnego naruszenia prawa UE przez władze publiczne w innych państwach członkowskich; wzywa Komisję Europejską i same państwa członkowskie do promowania sieci SOLVIT, aby stała się ona bardziej pomocna i znana obywatelom; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje plan działania na rzecz wzmocnienia sieci SOLVIT opublikowany przez Komisję Europejską w maju 2017 r.; wzywa Komisję Europejską do szybkiego wdrożenia wspomnianego planu działania oraz do przedstawienia Parlamentowi sprawozdania w sprawie uzyskanych wyników; 34. wskazuje usprawnienia wprowadzone w internetowym portalu petycji; podkreśla, że niezbędne są dalsze usprawnienia techniczne w portalu internetowym, aby Komisja Petycji była w pełni przygotowana do reagowania na sytuacje nieprzewidziane, takie jak np. nagły wzrost liczby składanych petycji; uważa, że trwający rozwój techniczny oraz poprawa zdolności technicznej portalu mają zasadnicze znaczenie dla sprawnego procesu rozpatrywania petycji; podkreśla znaczenie portalu jako łatwo dostępnego środka komunikacji dla obywateli i składających petycje, a także dla użytkowników urządzeń mobilnych i osób niepełnosprawnych; oczekuje szybkiego wdrożenia pozostałych etapów projektu, które umożliwią udoskonaloną obsługę interaktywną i zapewnianie składającym petycje oraz osobom je wspierającym większego dostępu do informacji w czasie rzeczywistym;

119 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/113 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 35. apeluje o bardziej ukierunkowane i aktywniej działające służby prasowe i komunikacyjne oraz większą obecność w mediach społecznościowych, dzięki czemu w swojej pracy komisja będzie lepiej reagować na obawy obywateli; 36. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji oraz sprawozdania Komisji Petycji Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, rządom i parlamentom państw członkowskich, ich komisjom petycji oraz ich krajowym rzecznikom praw obywatelskich lub organom o podobnych kompetencjach.

120 C 369/114 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0503 Europejska strategia na rzecz mobilności niskoemisyjnej Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz mobilności niskoemisyjnej (2016/2327(INI)) (2018/C 369/15) Parlament Europejski, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 lipca 2016 r. pt. Europejska strategia na rzecz mobilności niskoemisyjnej (COM(2016)0501), uwzględniając białą księgę Komisji z dnia 28 marca 2011 r. pt. Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu (COM(2011)0144), uwzględniając komunikat Komisji z dnia 31 marca 1998 r. pt. Transport and CO 2 developing a Community Approach [Transport i CO 2 rozwijanie wspólnotowego podejścia] (COM(1998)0204), który został opublikowany po przyjęciu protokołu z Kioto, ale na który nie przewidziano odpowiednich środków; uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 września 2015 r. w sprawie wdrożenia białej księgi w dziedzinie transportu z 2011 r.: podsumowanie i dążenie w kierunku mobilności zgodnej z zasadami zrównoważonego rozwoju ( 1 ), uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 23 lutego 2017 r. w sprawie komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 20 lipca 2016 r. pt. Europejska strategia na rzecz mobilności niskoemisyjnej, uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/33/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów transportu drogowego ( 2 ), uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie unijnych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej i uchylające decyzję nr 661/ 2010/UE ( 3 ), uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 443/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. określające normy emisji dla nowych samochodów osobowych w ramach zintegrowanego podejścia Wspólnoty na rzecz zmniejszenia emisji CO 2 z lekkich pojazdów dostawczych ( 4 ) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2011 z dnia 11 maja 2011 r. określające normy emisji dla nowych lekkich samochodów dostawczych w ramach zintegrowanego podejścia Unii na rzecz zmniejszenia emisji CO 2 z lekkich pojazdów dostawczych ( 5 ), uwzględniając dyrektywę 1999/94/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. odnoszącą się do dostępności dla konsumentów informacji o zużyciu paliwa i emisjach CO 2 w odniesieniu do obrotu nowymi samochodami osobowymi ( 6 ), ( 1 ) Dz.U. C 316 z , s ( 2 ) Dz.U. L 120 z , s. 5. ( 3 ) Dz.U. L 348 z , s. 1. ( 4 ) Dz.U. L 140 z , s. 1. ( 5 ) Dz.U. L 145 z , s. 1. ( 6 ) Dz.U. L 12 z , s. 16.

121 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/115 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 595/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dotyczące homologacji typu pojazdów silnikowych i silników w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów ciężarowych o dużej ładowności (Euro VI) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i obsługi technicznej pojazdów, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i dyrektywę 2007/46/WE oraz uchylające dyrektywy 80/1269/EWG, 2005/55/WE i 2005/78/WE ( 1 ), uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego oraz zmiany dyrektywy 2009/16/WE ( 2 ), uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/ WE ( 3 ), uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającą i w następstwie uchylającą dyrektywy 2001/77/ WE oraz 2003/30/WE ( 4 ), uwzględniając dyrektywę 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 93/12/EWG ( 5 ), uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1513 z dnia 9 września 2015 r. zmieniającą dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającą dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych ( 6 ), uwzględniając komunikat Komisji z dnia 30 listopada 2016 r. zatytułowany Europejska strategia na rzecz współpracujących inteligentnych systemów transportowych ważny krok w kierunku mobilności pojazdów współpracujących, połączonych i zautomatyzowanych (COM(2016)0766), uwzględniając plan generalny wdrażania interoperacyjnych współpracujących inteligentnych systemów transportowych w UE, uwzględniając dyrektywę Komisji 1999/52/WE z dnia 26 maja 1999 r. dostosowującą do postępu technicznego dyrektywę Rady 96/96/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do badań przydatności do ruchu drogowego pojazdów silnikowych i ich przyczep ( 7 ), uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/52/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperacyjności systemów elektronicznych opłat drogowych we Wspólnocie ( 8 ) oraz decyzję Komisji 2009/750/WE z dnia 6 października 2009 r. w sprawie definicji europejskiej usługi opłaty elektronicznej oraz jej elementów technicznych ( 9 ), uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 913/2010 z dnia 22 września 2010 r. w sprawie europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy ( 10 ), ( 1 ) Dz.U. L 188 z , s. 1. ( 2 ) Dz.U. L 123 z , s. 55. ( 3 ) Dz.U. L 275 z , s. 32. ( 4 ) Dz.U. L 140 z , s. 16. ( 5 ) Dz.U. L 350 z , s. 58. ( 6 ) Dz.U. L 239 z , s. 1. ( 7 ) Dz.U. L 142 z , s. 26. ( 8 ) Dz.U. L 166 z , s ( 9 ) Dz.U. L 268 z , s. 11. ( 10 ) Dz.U. L 276 z , s. 22.

122 C 369/116 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. uwzględniając dyrektywę Rady 92/106/EWG z dnia 7 grudnia 1992 r. w sprawie ustanowienia wspólnych przepisów dla niektórych rodzajów transportu kombinowanego towarów pomiędzy państwami członkowskimi ( 1 ), uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 ( 2 ), uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/94/UE z dnia 22 października 2014 r. w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych ( 3 ), uwzględniając dyrektywę 2000/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 listopada 2000 r. w sprawie portowych urządzeń do odbioru odpadów wytwarzanych przez statki i pozostałości ładunku ( 4 ), uwzględniając wyniki 39. sesji Zgromadzenia Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego ICAO, która odbyła się w 2016 r. w Montrealu, uwzględniając dyrektywę 2005/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie zanieczyszczenia pochodzącego ze statków oraz wprowadzenia sankcji w przypadku naruszenia prawa ( 5 ), zmienioną dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/123/WE z dnia 21 października 2009 r. ( 6 ), uwzględniając sprawozdanie parlamentarnej Komisji Śledczej ds. Pomiarów Emisji w Sektorze Motoryzacyjnym w sprawie wniosków z pracy komisji (A8-0049/2017), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 grudnia 2015 r. w sprawie zrównoważonej mobilności w miastach ( 7 ), uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 czerwca 2016 r. w sprawie sprawozdania z postępów w dziedzinie energii odnawialnej ( 8 ), uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy 2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE ( 9 ), uwzględniając swoje zalecenie z dnia 4 kwietnia 2017 r. dla Rady i Komisji w następstwie dochodzenia w sprawie pomiarów emisji w sektorze motoryzacyjnym ( 10 ), uwzględniając mandat do negocjacji międzyinstytucjonalnych w sprawie zmiany systemu homologacji typu i nadzoru rynku, przyjęty w dniu 4 kwietnia 2017 r. ( 11 ), uwzględniając pakiet dotyczący gospodarki o obiegu zamkniętym przyjęty przez Komisję w dniu 2 grudnia 2015 r., uwzględniając art. 52 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A8-0356/2017), ( 1 ) Dz.U. L 368 z , s. 38. ( 2 ) Dz.U. L 300 z , s. 88. ( 3 ) Dz.U. L 307 z , s. 1. ( 4 ) Dz.U. L 332 z , s. 81. ( 5 ) Dz.U. L 255 z , s. 11. ( 6 ) Dz.U. L 280 z , s. 52. ( 7 ) Dz.U. C 399 z , s. 10. ( 8 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0292. ( 9 ) Dz.U. L 344 z , s. 1. ( 10 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0100. ( 11 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0097.

123 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/117 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. A. mając na uwadze, że 151 stron porozumienia paryskiego, które zostało ratyfikowane przez UE w dniu 4 listopada 2016 r. i weszło w życie tego samego dnia, zobowiązało się do utrzymania wzrostu temperatury na świecie znacznie poniżej 2 o C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej i do kontynuowania wysiłków na rzecz obniżenia tego wzrostu do 1,5 o C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej; B. mając na uwadze, że ponieważ transport drogowy odpowiada za ponad 70 % całkowitej emisji gazów cieplarnianych w transporcie i dużą część zanieczyszczenia powietrza, konieczne są przede wszystkim działania w tym właśnie obszarze, choć należy wzmóc wysiłki we wszystkich sektorach transportu w celu redukcji emisji; C. mając na uwadze, że gaz ziemny (taki jak sprężony gaz ziemny i skroplony gaz ziemny), a w szczególności biometan, metan syntetyczny i gaz płynny mogłyby przyczynić się do obniżenia emisyjności sektora transportu, zwłaszcza w odniesieniu do żeglugi i pojazdów ciężarowych; D. mając na uwadze, że w białej księdze z 2011 r. Komisja stwierdza, iż dąży do obniżenia emisji gazów cieplarnianych w transporcie o co najmniej 60 % do 2050 r. w porównaniu z poziomem z 1990 r., mając na uwadze, że w celu wykonania porozumienia paryskiego do połowy obecnego wieku konieczne będzie zdecydowane ograniczenie emisji gazów cieplarnianych pochodzących z transportu; E. mając na uwadze, że wiarygodnie i długoterminowo określony kierunek zmian prowadzących do obniżenia emisji może zapewnić producentom pojazdów niezbędne bezpieczeństwo w odniesieniu do planowania inwestycji w nowe technologie; F. mając na uwadze, że długoterminowe obniżenie emisyjności sektora transportu wymaga szerokiego wykorzystywania odnawialnych źródeł energii, zróżnicowanego w zależności od różnych rodzajów transportu; G. mając na uwadze, że systemy elektrycznych środków transportu, zarówno prywatne, jak i publiczne, mogą przyczynić się do zaradzenia głównym problemom związanym z mobilnością w miastach poprzez obniżenie emisji CO 2 oraz całkowite wyeliminowanie zanieczyszczeń i hałasu w zrównoważony sposób; mając na uwadze, że zrównoważony rozwój pojazdów elektrycznych zależy również w dużej mierze od stosowania energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych; H. mając na uwadze, że transport odpowiada za ponad 25 % emisji gazów cieplarnianych w UE, w tym udział transportu drogowego stanowi ponad 70 %; mając na uwadze, że transport jest główną przyczyną zanieczyszczenia powietrza na obszarach miejskich; mając na uwadze, że takie zanieczyszczenie powietrza jest przyczyną ponad przedwczesnych zgonów ( 1 ) rocznie w UE i generuje koszty zdrowotne wynoszące od 330 do 940 mld EUR ( 2 ), co odpowiada od 3 % do 9 % PKB UE; mając na uwadze, że zwłaszcza cząstki stałe i tlenki azotu wywierają niekorzystny wpływ na zdrowie publiczne; I. mając na uwadze, że obniżenie emisyjności następuje najwolniej w sektorze transportu i że sektor ten nadal opiera się na paliwach kopalnych, które zaspokajają ponad 94 % jego zapotrzebowania na energię; mając na uwadze, że emisje gazów cieplarnianych stanowią już niemal jedną czwartą wszystkich emisji CO 2 w UE, a ich wielkość nadal rośnie; J. mając na uwadze, że rozwój transportu pasażerskiego i towarowego w dużym stopniu zależy od efektywnego wykorzystywania różnych rodzajów transportu, a ponadto europejska polityka transportowa powinna opierać się na skutecznej współmodalności, w ramach której należy w miarę możliwości priorytetowo traktować korzystanie z najbardziej energooszczędnych i zrównoważonych rodzajów transportu; K. mając na uwadze, że przesunięcie międzygałęziowe doprowadzi do optymalnego zrównoważenia różnych rodzajów transportu, a także zapewni interoperacyjność w ramach rodzajów transportu i między nimi, będzie sprzyjała bardziej zrównoważonym łańcuchom transportowym i logistycznym oraz zwiększy bezproblemowe przepływy ruchu między rodzajami transportu i węzłami transportowymi; L. mając na uwadze, że według danych specjalnego sondażu Eurobarometru nr 406 opublikowanego w 2013 r., około 50 % obywateli UE codziennie korzysta z prywatnego samochodu, zaś tylko 16 % korzysta z transportu publicznego, a jedynie 12 % z roweru; ( 1 ) ( 2 )

124 C 369/118 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. M. mając na uwadze, że paliwo bunkrowe stosowane w transporcie morskim należy do najbardziej zanieczyszczających paliw, co sprawia, że w sektorze tym należy podjąć znaczne wysiłki w celu ograniczenia emisji dzięki promowaniu i wprowadzaniu alternatywnych systemów napędu; N. mając na uwadze, że ochrona zdrowia publicznego i środowiska powinna być przedmiotem wspólnej troski i odpowiedzialności społecznej, w ramach których wszystkie zainteresowane strony mają do odegrania ważną rolę; O. mając na uwadze, że w siódmym wspólnotowym programie działań w zakresie środowiska naturalnego wyraźnie uznaje się rolę transportu w realizacji wizji UE na 2050 r., którą jest dobra jakość życia z uwzględnieniem ograniczeń naszej planety; P. mając na uwadze, że od przyjęcia dyrektywy w sprawie biopaliw w 2003 r. ramy prawne były wielokrotnie zmieniane; mając na uwadze, że podejście ustawodawcze musi charakteryzować się pewnym stopniem stabilności, aby przyciągnąć inwestycje w zaawansowane biopaliwa; Q. mając na uwadze, że przejście do gospodarki o obiegu zamkniętym oznacza także, iż konsumenci w coraz większym stopniu staną się usługobiorcami, oraz mając na uwadze, że przejście na nowe modele biznesowe może wywierać znaczący wpływ na efektywne wykorzystanie zasobów w sektorze transportu; R. mając na uwadze, że ponad 100 mln Europejczyków jest narażonych na poziom hałasu przekraczający określoną dla UE wartość progową wynoszącą 55 decybeli (db), z czego około 32 mln obywateli są narażone na bardzo duży hałas, którego poziom przekracza 65 db; S. mając na uwadze, że według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) hałas powodowany tylko przez ruch drogowy zajmuje drugie miejsce wśród najbardziej szkodliwych środowiskowych czynników stresogennych w Europie, tuż za zanieczyszczeniem powietrza, i że rocznie co najmniej przedwczesnych zgonów można przypisać chorobom serca, których przyczyną jest hałas powodowany przez ruch drogowy; T. mając na uwadze, że stosowanie wytycznych WHO dotyczących narażenia ludzi na działanie PM2,5 spowodowałoby zwiększenie oczekiwanej średniej długości życia obywateli o ok. 22 miesiące i przyniosłoby roczne oszczędności rzędu ok. 31 mld EUR; 1. z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie europejskiej strategii na rzecz mobilności niskoemisyjnej oraz zgadza się, że przejście na mobilność niskoemisyjną jest niezbędne dla bardziej zdecydowanego przejścia na zrównoważoną i niskoemisyjną gospodarkę o obiegu zamkniętym; apeluje do Komisji i właściwych organów państw członkowskich o pełne zaangażowanie w tę strategię; 2. podkreśla, że spełnienie wymogów porozumienia paryskiego wymaga obniżenia emisji gazów cieplarnianych w transporcie do poziomu bliskiego zeru do połowy tego wieku i niezwłocznego radykalnego obniżenia emisji zanieczyszczeń powietrza w transporcie, by przynajmniej do wytycznych WHO w zakresie zdrowia publicznego zastosować się bez opóźnień; 3. zauważa, że przejście na mobilność niskoemisyjną jest nie tylko korzystne dla zdrowia publicznego i środowiska, lecz także stwarza ogromne wyzwania i szanse dla producentów i dostawców w transporcie drogowym, kolejowym, morskim i lotniczym oraz dla innowacyjnych usługodawców w dziedzinie energii, transportu i logistyki, w szczególności MŚP; podkreśla, że należy odpowiednio wspierać nowe technologie i modele biznesowe w oparciu o zasadę racjonalności pod względem kosztów, a także wspierać innowacyjne partnerstwa między dużymi firmami, MŚP i podmiotami rozpoczynającymi działalność gospodarczą, aby skutecznie ograniczyć emisje gazów cieplarnianych w sektorze transportu; 4. uznaje potrzebę wyraźnej zmiany w zarządzaniu popytem na transport i planowaniu przestrzennym, aby doprowadzić do koniecznego przejścia na rozwiązania intermodalne; ponownie podkreśla, że transport powinien być postrzegany jako istotna usługa, a nie jako cel sam w sobie; dlatego popiera pełne wdrożenie Transeuropejskiej Sieci Transportowej (TEN-T); ponownie podkreśla, że przejście do zrównoważonego i niskoemisyjnego sektora transportu o obiegu zamkniętym oznacza, że poziom wiedzy odbiorców usług na temat efektywnego wykorzystania zasobów jest coraz wyższy; jest zdania, że jednym z najważniejszych czynników zmiany zachowań obejmującej przejście na bardziej zrównoważone środki transportu jest przystępny cenowo, dobrze rozwinięty i multimodalny system transportu publicznego, który obejmuje węzły miejskie i łączy się z obszarami wiejskimi;

125 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/119 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 5. przypomina, że w odniesieniu do białej księgi w sprawie transportu z 2011 r. Parlament Europejski podkreślił, że europejska polityka w zakresie zrównoważonej mobilności musi opierać się na szerokim wachlarzu narzędzi, aby dokonać przejścia na jak najmniej zanieczyszczające i jak najbardziej energooszczędne rodzaje transportu w sposób racjonalny pod względem kosztów; zwraca uwagę, że zmiana równowagi między rodzajami transportu jest niezbędna, aby oddzielić mobilność od skutków ubocznych współczesnego systemu transportu, takich jak zatory komunikacyjne, zanieczyszczenie powietrza, hałas, wypadki i zmiana klimatu; w związku z tym przyznaje, że polityka przesunięcia międzygałęziowego nie przyniosła jak dotąd zadowalających rezultatów; 6. zachęca Komisję, aby stała się liderem w zakresie globalnych i ujednoliconych środków na rzecz bardziej zrównoważonego i wydajnego transportu; 7. zwraca się do Komisji, by zapewniła pełne wdrożenie obowiązującego prawodawstwa oraz w razie potrzeby zaproponowała dodatkowe konkretne środki w sektorze transportu z myślą o osiągnięciu unijnych celów w dziedzinie klimatu; środki te powinny obejmować wszystkie rodzaje transportu, a także mobilność w miastach i nie mogą zagrażać konkurencyjności sektora transportu; zwraca się również do Komisji, by wspierała wprowadzanie na rynek technologii, które przyczyniają się mobilności niskoemisyjnej dzięki poprawie efektywności pojazdów, przy jednoczesnym zachowaniu bezpieczeństwa; zwraca się do Komisji, by w kontekście zachowania zgodności z postanowieniami porozumienia paryskiego przedstawiła aktualizację białej księgi w sprawie transportu opublikowanej w 2011 r.; 8. jest przekonany, że przy ocenie zrównoważonego charakteru należy uwzględniać całkowity ślad od produkcji poprzez użytkowanie po usunięcie pojazdów i niezbędnej infrastruktury i dlatego podkreśla, że tylko neutralny technologicznie koszyk energetyczny może prowadzić do realistycznych i faktycznie zrównoważonych rozwiązań; 9. zauważa, że zrównoważona transformacja w transporcie wymaga działań systemowych obejmujących wiele zainteresowanych stron: społeczeństwo obywatelskie, konsumentów, partnerów społecznych, MŚP, innowacyjne podmioty rozpoczynające działalność gospodarczą, wielkie światowe korporacje oraz polityków i organy urzędowe na wszystkich szczeblach władzy; 10. apeluje do Komisji, by uznała coraz większe znaczenie tzw. emisji pośrednich (embedded emissions), uwzględniając zachęty do rozliczania emisji w całym cyklu życia; 11. apeluje do Komisji o uznanie coraz większego znaczenia pomiaru emisji w całym cyklu życia, począwszy od dostaw energii, poprzez proces produkcji, a skończywszy na wycofaniu z użytku, dzięki przedstawieniu całościowych propozycji wskazujących producentom drogę do optymalnych rozwiązań, by zagwarantować, że emisje w segmencie wydobywczym i produkcyjnym nie zniwelują korzyści związanych z lepszym wykorzystaniem energii przy eksploatacji pojazdów; 12. wzywa Komisję, by niezwłocznie wprowadziła i zaostrzyła normy emisji CO 2 dla wszystkich rodzajów transportu drogowego, gdyż normy w zakresie opłacalności pojazdów stanowią według wszelkiego prawdopodobieństwa najskuteczniejszą metodę poprawy efektywności energetycznej w UE w okresie do roku 2030; 13. przypomina, że efektywność energetyczną należy uznać za najlepsze alternatywne źródło energii i że w związku z tym należy priorytetowo traktować wszystkie środki służące racjonalnej pod względem kosztów poprawie efektywności energetycznej i ograniczeniu popytu na energię oraz należy je promować i włączyć je w politykę transportu i europejskie działania w dziedzinie klimatu; Optymalizacja systemu transportowego Podwyższenie wydajności 14. wzywa Komisję i państwa członkowskie do dokonania przeglądu połączeń między różnymi regionami UE, z uwzględnieniem regionów najbardziej oddalonych, regionów znajdujących się w niekorzystnym położeniu i regionów przygranicznych Unii; w związku z tym wzywa Komisję, by dokonała przeglądu podejścia UE do kwestii jakości sieci połączeń lotniczych i zbadała możliwość opracowania indeksu dostępności połączeń, uwzględniając również wzajemne zależności z innymi rodzajami transportu; zaznacza, że działaniom tym powinny towarzyszyć inwestycje w alternatywne zrównoważone opcje oraz promowanie ich; 15. zdecydowanie zachęca państwa członkowskie, by przyspieszyły wdrożenie jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, gdyż obecna fragmentacja prowadzi do wydłużenia czasu lotów, opóźnień, dodatkowego zużycia paliwa i większych emisji CO 2 ; zwraca uwagę, że zaowocowałoby to redukcją emisji o 10 %;

126 C 369/120 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 16. wzywa Komisję, by utrzymała wysoki poziom ambicji w zakresie innowacji przez wspieranie badań nad wykorzystaniem energii fotowoltaicznej w sektorze lotnictwa (na przykład Solar Impulse 2) oraz nad alternatywnymi odnawialnymi źródłami paliwa ciekłego; Uczciwe i efektywne ustalanie cen 17. uważa, że wyraźniejsze bodźce cenowe we wszystkich rodzajach transportu, odzwierciedlające zasady zanieczyszczający płaci i użytkownik płaci, są niezbędne dla zagwarantowania uczciwości i równych warunków działania dla różnych rodzajów transportu w Europie; jest zdania, że istniejące strategie polityczne należy poddać ponownej ocenie z tej perspektywy; 18. uważa, że każdy rodzaj transportu powinien pokrywać swoje koszty krańcowe zarówno w odniesieniu do zużycia infrastruktury ( użytkownik płaci ), jak i kosztów zewnętrznych, np. zanieczyszczenia powietrza i hałasu ( zanieczyszczający płaci ); jest zdania, że stosowanie zasad użytkownik płaci i zanieczyszczający płaci w całej UE pomoże rozwiązać problem obecnej rozbieżności opłat pobieranych w różnych rodzajach transportu; 19. podkreśla, że prawodawstwo w zakresie ustalania cen transportu nie powinno być źródłem nieuczciwej konkurencji, stawiając w niekorzystnym położeniu bardziej zrównoważone rodzaje transportu, takie jak kolej, i wzywa Komisję do przedstawienia propozycji gwarantujących uczciwą konkurencję w tym zakresie; 20. z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji zmierzające do opracowania norm dotyczących interoperacyjnych systemów opłat elektronicznych w UE oraz mający się niedługo odbyć przegląd dyrektywy w sprawie eurowiniety, w którym należy uwzględnić pobór opłat uzależniony od pokonywanej odległości oraz ich zróżnicowanie w oparciu o emisje CO 2, a także możliwość wprowadzenia zróżnicowania opłat w oparciu o zaktualizowane normy Euro; uważa, że rozszerzenie systemu pobierania opłat w zależności od pokonywanej odległości powinno obejmować wszystkie samochody osobowe i dostawcze, a jednocześnie zapewniać pewną elastyczność w odniesieniu do obszarów oddalonych i słabo zaludnionych; 21. podkreśla, że przesunięcie międzygałęziowe w transporcie wymaga promocji i inwestycji w multimodalność i transport publiczny; 22. zwraca się do Komisji, by niezwłocznie zaktualizowała swój podręcznik dotyczący kosztów zewnętrznych transportu, uwzględniając przy tym dane dotyczące emisji w rzeczywistych warunkach jazdy; 23. podkreśla, że lotnictwo to rodzaj transportu, który w najmniejszym stopniu zapewnia internalizację kosztów zewnętrznych, i w związku z tym wzywa Komisję do wywiązania się z postanowień porozumienia paryskiego i zbadania możliwości zharmonizowania środków międzynarodowych w odniesieniu do opodatkowania paliwa dla lotnictwa i zniesienia zwolnienia biletów lotniczych z podatku VAT; Logistyka i cyfryzacja 24. uznaje, że logistyka może odgrywać kluczową rolę w ograniczaniu emisji CO 2 przez transport dzięki przyjaznym dla środowiska strategiom współpracy obejmującym integrację łańcucha dostaw, transport multimodalny, konsolidację przesyłek i logistykę zwrotną; uważa, że technologie cyfrowe mają kluczowe znaczenie dla realizacji tych celów; 25. jest zdania, że inteligentne systemy transportowe, jazda w kolumnie pojazdów (platooning) oraz pojazdy autonomiczne i samochody podłączone do sieci mogą być ważnym czynnikiem w poprawie wydajności zarówno indywidualnego, jak i komercyjnego transportu drogowego, kolejowego, morskiego i lotniczego; 26. twierdzi, że technologia samochodów podłączonych do sieci nie tylko poprawi bezpieczeństwo na drogach, ale będzie również korzystnie oddziaływać na środowisko naturalne, zauważa także, że potrzebna jest gęsta infrastruktura sieciowa, aby zagwarantować sieci 5G dużą pojemność i małe opóźnienia, które umożliwią najoptymalniejsze wykorzystanie pojazdów autonomicznych i połączonych z siecią do poprawy mobilności w środowisku miejskim; uznaje, że zgodnie z szerszym procesem cyfryzacji w całym przemyśle europejskim wiele firm będzie musiało oprzeć swoje strategie transformacyjne na mobilności, oferując tym samym MŚP i podmiotom rozpoczynającym działalność gospodarczą w sektorze transportu duże możliwości, co należy popierać;

127 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/121 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 27. podkreśla, że transport publiczny, jako część koncepcji mobilności postrzeganej jako usługa, ma ogromny potencjał w zakresie zmniejszania natężenia ruchu i związanej z nim emisji zanieczyszczeń oraz wzywa Komisję do wspierania cyfryzacji i łączenia systemów transportu publicznego, aby znieść bariery między rodzajami i systemami transportu oraz zachęcać do korzystania z nich; uważa jednocześnie, że podjęte środki powinny być dostosowane do specyficznego charakteru odnośnych obszarów, czy to miejskich, czy wiejskich, ponieważ na obszarach wiejskich trudniej jest zapewnić rentowność; zwraca się zatem do Komisji i państw członkowskich o rozwijanie szczegółowych inicjatyw na rzecz wydajniejszego transportu na obszarach wiejskich i trudno dostępnych z uwzględnieniem zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych; 28. popiera inicjatywy w zakresie zarządzania mobilnością, których celem jest osiągnięcie wydajniejszych i bardziej ekologicznych usług transportu intermodalnego oraz inteligentnej mobilności, które mogą odgrywać kluczową rolę w propagowaniu koncepcji mobilności jako usługi i zsynchronizowanej intermodalności (synchromodalności); uważa, że aby jeszcze bardziej udoskonalić mobilność jako usługę, należy w działaniach regulacyjnych podejmowanych w przyszłości zwrócić uwagę na znaczenie inteligentnych systemów zarządzania transportem, rozwoju zdolności w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ICT), interoperacyjności systemów, wspólnego korzystania z usług i zintegrowanych multimodalnych systemów biletowych; 29. zauważa, że miejskie pojazdy służące do transportu towarów są źródłem nieproporcjonalnie dużego zanieczyszczenia powietrza i hałasu oraz przyczyniają się do zatorów komunikacyjnych; dlatego też apeluje o optymalizację łańcucha dostaw w obszarach miejskich; wzywa Komisję, aby zachęcała do korzystania z bezemisyjnych lekkich pojazdów dostawczych, bezemisyjnych autobusów, śmieciarek, taksówek i rowerów towarowych w tzw. logistyce ostatniej mili (last mile logistics); 30. podkreśla potencjalne korzyści wynikające z ograniczenia wagi pojazdów i bardziej efektywnego wykorzystania obecnej infrastruktury, w tym lepszego rozkładu ruchu i doskonalszych rozwiązań intermodalnych; 31. wzywa Komisję, by w ramach ustawodawstwa odnoszącego się do jednolitego rynku cyfrowego podkreśliła potencjał bezpieczniejszych, inteligentniejszych i bardziej ekologicznych środków transportu drogowego oraz by promowała projekty dotyczące urządzeń zapewniających łączność między pojazdami oraz między pojazdem a drogą, które będą elementem pobudzającym innowacje w gospodarce oraz źródłem nowych szans dla europejskich przedsiębiorstw działających w branży ICT; 32. podkreśla znaczenie inwestowania w optymalne połączenia śródlądowe w celu ograniczenia skutków ekologicznych transportu śródlądowego przez zachęcanie do korzystania z połączeń multimodalnych, zrównoważonego transportu kolejowego, żeglugi śródlądowej, danych dotyczących transportu w czasie rzeczywistym oraz aplikacji informatycznych wzdłuż korytarzy TEN-T; 33. jest przekonany, że wspieranie inicjatyw w zakresie zarządzania mobilnością w regionach, miastach, instytucjach i przemyśle niesie ze sobą duży potencjał ograniczenia potrzeby obywateli do odbywania podróży, zarówno pod względem odległości, jak i prędkości; 34. wzywa państwa członkowskie do wsparcia projektów pilotażowych, które zachęcą do użytkowania na większą skalę pojazdów elektrycznych i alternatywnych pojazdów napędzanych zaawansowanymi biopaliwami; 35. podkreśla zapotrzebowanie na całościowe podejście unijne, aby umożliwić szybką cyfryzację transportu, co w połączeniu z jego lepszym planowaniem oraz przejściem na mobilność rozumianą jako usługę w dużym stopniu przyczyni się do poprawy wydajności i wywrze ogromny wpływ na społeczeństwo; 36. uważa, że lepsze planowanie transportu i szersze wykorzystanie cyfryzacji i logistyki to dziedziny oferujące ogromny potencjał ograniczania emisji, jest również zdania, że możliwe jest szybkie i efektywne wprowadzenie wielu tanich i prostych środków, takich jak optymalizacja przepływu i optymalizacja ładunku, a także elektroniczny transport towarowy (e-freight); wzywa zatem Komisję do wskazania tych środków i sporządzenia ich wykazu, aby móc je propagować w niedalekiej przyszłości; domaga się spójnych ram i standardów ustawodawczych, które umożliwią wykorzystanie innowacyjnych rozwiązań w zakresie logistyki i transportu w całej Europie; 37. wspiera Komisję i operatorów transportu w opracowywaniu projektów, które zawierają spójne dane dotyczące porównawczej oceny śladu węglowego pochodzącego z różnych rodzajów transportu, za pomocą publikacji, przekazywania informacji, rezerwacji i sprzedaży biletów;

128 C 369/122 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 38. podkreśla bezwzględną konieczność dostosowania polityki normalizacji ICT do zmian rynkowych i politycznych w celu osiągnięcia interoperacyjności inicjatywy e-freight i inteligentnych systemów transportowych; 39. podkreśla znaczenie interoperacyjności dla redukcji emisji pochodzących z pojazdów ciężarowych, zarówno w transporcie miejskim, jak i podmiejskim; Niskoemisyjne alternatywne źródła energii 40. podkreśla, że rozwiązania w zakresie mobilności opierające się na zrównoważonych źródłach energii mają ogromny potencjał w zakresie obniżenia emisyjności transportu; uważa jednak, że optymalizacji technologii i rozwoju infrastruktury na wielką skalę można spodziewać się dopiero po roku 2030; wzywa do dalszego wprowadzania innowacji technologicznych; 41. z zadowoleniem przyjmuje wysiłki mające na celu wdrożenie kompleksowej i interoperacyjnej infrastruktury do zaopatrywania w energię odnawialną lub w zastępcze zrównoważone paliwa dla pojazdów z napędem alternatywnym; wzywa w związku z tym Komisję, by wspólnie z państwami członkowskimi zapewniła pełną transpozycję odnośnych przepisów dyrektywy 2014/94/UE w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych, a także art. 8 dyrektywy 2010/ 31/UE w sprawie efektywności energetycznej budynków, zmienionej dyrektywą (UE) / (procedura 2016/0381(COD)); 42. wzywa Komisję do przyjęcia ambitnego planu działania na rzecz wprowadzania na rynek pojazdów elektrycznych oraz do wydawania państwom członkowskim ukierunkowanych zaleceń, aby zachęcić je do stosowania zachęt podatkowych w odniesieniu do pojazdów bez- i niskoemisyjnych; podkreśla, że dostępność infrastruktury ładowania i tankowania, także w budynkach prywatnych i publicznych, zgodnie z przepisami dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (dyrektywy 2010/31/UE), a także konkurencyjność pojazdów elektrycznych są niezbędne dla większego stopnia akceptacji ze strony konsumentów; podkreśla znaczenie zagwarantowania, że energia elektryczna wytwarzana na potrzeby pojazdów elektrycznych będzie pochodzić ze zrównoważonych odnawialnych źródeł energii; w związku z tym domaga się długoterminowej inicjatywy europejskiej dotyczącej akumulatorów nowej generacji i budowy niezbędnej infrastruktury, aby zachęcać do zrównoważonych norm produkcji pojazdów bez- i niskoemisyjnych; 43. wzywa Komisję, by niezwłocznie przedstawiła ocenę wdrożenia dyrektywy w sprawie czystej energii dla transportu (dyrektywa 2014/94/UE) przez państwa członkowskie oraz podjęła działania w tych państwach członkowskich, które jeszcze nie przedstawiły krajowej strategii; 44. uważa, że zobowiązanie dostawców paliw do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych przez energię dostarczaną w postaci odnawialnej elektryczności, zasilania wodorem, zrównoważonych i zaawansowanych biopaliw, paliw syntetycznych lub innych paliw niskoemisyjnych (np. sprężonego gazu ziemnego, skroplonego gazu ziemnego) byłoby najskuteczniejszą metodą ograniczania wpływu transportu drogowego na klimat; 45. przypomina Komisji, że w dążeniu do faktycznego osiągnięcia zrównoważonej transformacji energetycznej obejmującej całe społeczeństwo pilne jest przekierowanie zachęt gospodarczych, wciąż przekazywanych na kopalne źródła energii, na rzecz alternatywnych i zrównoważonych form energii; 46. domaga się przyjęcia bardziej ambitnego podejścia do energii ze źródeł odnawialnych w transporcie niż to, które zaproponowano we wniosku dotyczącym przekształcenia dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, by osiągnąć długoterminowy cel obniżenia emisyjności sektora transportu; 47. apeluje o wprowadzenie konkretnych zachęt do wdrażania zrównoważonych paliw alternatywnych w tych rodzajach transportu, które nie mają obecnie alternatywy dla paliwa płynnego; jest zdania, że zachęty takie powinny zostać odzwierciedlone w nowej dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii, jak również w zintegrowanych krajowych planach w dziedzinie energii i klimatu, jak przewidziano w proponowanym rozporządzeniu w sprawie zarządzania unią energetyczną;

129 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/123 Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 48. przypomina, że 94 % transportu europejskiego opiera się na produktach naftowych, i uważa, że zrównoważone biopaliwa krajowe zmniejszają zależność od przywozu paliw kopalnych, a tym samym zwiększają bezpieczeństwo energetyczne UE; 49. wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie stopniowego wycofania bezpośrednich i pośrednich dotacji do paliw kopalnych najpóźniej do 2020 r.; 50. wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania potencjału związanego ze skroplonym gazem ziemnym w zakresie zrównoważonego rozwoju mobilności, gospodarki i zatrudnienia ( 1 ); 51. zwraca uwagę, że gaz ziemny (np. sprężony gaz ziemny i skroplony gaz ziemny), a w szczególności biometan i metan syntetyczny i gaz płynny mogłyby przyczynić się do obniżenia emisyjności sektora transportu, zwłaszcza w odniesieniu do żeglugi, pojazdów ciężarowych i autobusów miejskich; 52. przyjmuje do wiadomości ograniczenia, które zaproponowano we wniosku dotyczącym przekształcenia dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, by do 2030 r. wycofać z użytku biopaliwa pierwszej generacji i osiągnąć długoterminowy cel ograniczenia emisyjności sektora transportu; apeluje w związku z tym do Komisji o wprowadzenie rozróżnienia na biopaliwa pierwszej generacji o wysokiej wydajności w zakresie ograniczania emisji gazów cieplarnianych oraz o niewielkim ryzyku związanym z pośrednią zmiany sposobu użytkowania gruntów, oraz paliwa, które nie spełniają wspomnianych kryteriów, a także o jak najszybsze podjęcie środków zmierzających do stopniowego wycofania z użycia jako element biopaliw półproduktów rafineryjnych, w tym oleju palmowego, które prowadzą do wylesiania lub użytkowania torfowisk; podkreśla znaczenie stabilnego i przewidywalnego otoczenia prawnego, które uwzględnia cykle inwestycyjne w celu przyciągnięcia niezbędnych inwestycji w zaawansowane biopaliwa; zwraca uwagę na potencjalne korzyści dla klimatu unijnej produkcji rolnej opartej na biopaliwach o wysokiej efektywności w zakresie ograniczania emisji gazów cieplarnianych oraz o niskim ryzyku pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, zwłaszcza w odniesieniu do emisji pochodzących z prowadzonego na szeroką skalę przywozu białka zwierzęcego z państw trzecich; 53. zachęca Komisję do opracowania obiektywnych kryteriów uznawania zaawansowanych biopaliw, aby pobudzić innowacje i wprowadzanie ich na rynek; 54. podkreśla znaczenie zapewnienia długoterminowego ograniczenia emisyjności sektora transportu oraz zwraca się do Komisji, by zachęcała do zwiększenia udziału w rynku zaawansowanych biopaliw o wysokiej efektywności w zakresie ograniczania emisji gazów cieplarnianych, które są zgodne z hierarchią postępowania z odpadami w ramach gospodarki o obiegu zamkniętym i które są zgodne ze ścisłymi kryteriami zrównoważonego rozwoju środowiska i rozwoju społecznego, w celu dalszego zmniejszenia zużycia paliw kopalnych i emisji gazów cieplarnianych; z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji, by zwiększyć wymagania dotyczące ograniczenia emisji gazów cieplarnianych odnoszące się do biopaliw w dążeniu zapewnienia dalszego osiągania unijnych celów związanych z klimatem; podkreśla znaczenie rzetelnego i wiarygodnego rozliczania emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych wynikającego z zastosowania bioenergii w ramach proponowanego rozporządzenia dotyczącego użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (COM(2016)0479); 55. podkreśla, że tylko biopaliwa wyprodukowane z roślin uprawnych, które spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju, powinny być wliczane do celów klimatycznych państw członkowskich w ramach proponowanego rozporządzenia dotyczącego wspólnego wysiłku redukcyjnego (COM(2016)0482); 56. wzywa Komisję, by dokładnie śledziła rozwój technologii wodorowej z odnawialnych źródeł energii i by zaangażowała się w analizę wykonalności dotyczącą roli i możliwości zastosowania wodoru w europejskim systemie transportu; 57. podkreśla, że paliwa syntetyczne (płynne i gazowe) otrzymane z nadwyżki energii ze źródeł odnawialnych (w szczególności energii słonecznej i wiatrowej) powstałej w okresach szczytowej produkcji i w przeciwnym wypadku zmarnowanej, mogłyby przyczyniać się do ograniczania emisji gazów cieplarnianych przez eksploatowaną flotę pojazdów z perspektywy całego cyklu użytkowania, przy jednoczesnym zwiększeniu wydajności energii ze źródeł odnawialnych; 58. wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozwijania i pełnego wspierania produkcji ekologicznego biogazu w drodze przetwarzania nawozu naturalnego w ramach gospodarki o obiegu zamkniętym, polityki obniżania emisji i przeciwdziałania zmianie klimatu oraz unijnych celów w zakresie odnawialnych źródeł energii; ( 1 ) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2016 r. w sprawie strategii UE dotyczącej skroplonego gazu ziemnego i magazynowania gazu, (Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0406).

130 C 369/124 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 59. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że firmy unijne są obecnie światowymi liderami w dziedzinie technologii paliw syntetycznych oraz uznaje to za szansę na poprawę wzrostu gospodarczego oraz tworzenie wysokiej jakości miejsc pracy w UE; podkreśla w związku z tym znaczenie tworzenia ram, które zachęcałyby do dalszego rozwijania i wprowadzania takich technologii; 60. uważa, że promowanie gwarancji pochodzenia mogłoby doprowadzić do znaczącego wzrostu udziału energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu. 61. zauważa, że unijne podejście do zrównoważonej energii powinno być neutralne pod względem technologicznym, a cele unijnych strategii zrównoważonego rozwoju powinny koncentrować się na ograniczaniu emisji szkodliwych dla klimatu i zdrowia; 62. zwraca się do Komisji, by w pełni wykorzystała potencjał Wspólnego Centrum Badawczego do prowadzenia badań nad czystą energią dla transportu; 63. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w programie Horyzont 2020 w zakresie badań naukowych, rozwoju i innowacji wspiera się ekologiczny transport i zrównoważoną energię, oraz apeluje o kontynuację tego wsparcia w kolejnych wieloletnich ramach finansowych; 64. podkreśla znaczenie badań naukowych i rozwoju dla walki z wyzwaniami technologicznymi dotyczącymi mobilności niskoemisyjnej; apeluje do Komisji, aby nadal silnie wspierała programy badawcze, takie jak Clean Sky i SESAR (europejski system zarządzania ruchem lotniczym); Infrastruktura transportowa i inwestycje 65. wzywa Komisję i państwa członkowskie, by wzmocniły unijne współfinansowanie projektów transportowych, w ramach których prowadzone są działania w dziedzinie klimatu i jakości powietrza, a także by ograniczyły inne koszty zewnętrzne w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) i TEN-T; 66. jest zdania, że projekty realizowane w ramach instrumentu Łącząc Europę mają zasadnicze znaczenie dla europejskiej strategii na rzecz mobilności niskoemisyjnej i ubolewa, że budżet tego instrumentu został wykorzystany w celu zasilenia EFIS; domaga się w związku z tym przywrócenia budżetu instrumentu Łącząc Europę i ponownie podkreśla, że EFIS II powinien być finansowany z innych źródeł; uważa ponadto, że należy unikać finansowania z EFIS projektów kwalifikujących się do instrumentu Łącząc Europę ; 67. podkreśla znaczenie pomyślnego wykorzystania EFIS lub połączenia EFIS z europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi; uważa, że państwa członkowskie powinny inwestować więcej w systemy kolejowe oraz dążyć do podwyższenia wskaźników wykorzystania środków Funduszu Spójności na projekty kolejowe; 68. przypomina, jak ważne jest utrzymywanie sieci infrastruktury w dobrym stanie i zapewnienie jej wysokiej jakości, jako że poprawia jej przepustowość, a także pozwala na ograniczenie zatorów, a w związku z tym również poziomu emisji CO 2 i innych zanieczyszczeń; 69. wzywa Komisję do udostępnienia miastom znaczniejszych środków, aby wspólnie ubiegały się o rozwiązania infrastrukturalne lub technologie, które przyczyniłyby się do obniżenia emisyjności transportu miejskiego i ograniczenia zanieczyszczenia powietrza przez pojazdy drogowe; zauważa, że obejmowałoby to między innymi publiczne stacje ładowania pojazdów elektrycznych, systemy wspólnego korzystania z samochodów i rowerów oraz rozwój transportu publicznego; 70. podkreśla znaczenie środków wsparcia finansowego innowacji w tym sektorze i ochrony środowiska podczas prac infrastrukturalnych;

131 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/125 Mobilizowanie obywateli i decydentów do zmiany zachowań Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 71. zachęca miasta do włączenia celów w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych i strategii na rzecz czystego powietrza do swych planów działania na rzecz mobilności (np. plany zrównoważonej mobilności w mieście) oraz wzywa Komisję do priorytetowego traktowania unijnego współfinansowania projektów z zakresu mobilności w miastach, które przyczyniają się do osiągnięcia tych celów, w tym poprzez wspieranie innowacji, które pomagają miastom w tym względzie; 72. uważa, że jedną z najbardziej skutecznych metod ograniczenia emisji oraz poprawy wydajności transportu jest promowanie zbiorowego transportu publicznego; uważa, że należy wzmocnić rolę publicznych usług transportowych; wzywa również Komisję i państwa członkowskie do promowania zakupów czystszych i mniej zanieczyszczających pojazdów zarówno przez organy publiczne, jak i na potrzeby flot prywatnych, oraz do stwarzania zachęt w tym kierunku; 73. podkreśla możliwości, jakie oferują zielone zamówienia publiczne w zakresie bardziej zrównoważonego transportu, w szczególności w odniesieniu do autobusów (pod)miejskich; 74. wzywa Komisję, by wzmocniła sieci zrzeszające miasta, które są liderami jeżeli chodzi o priorytetowe traktowanie w planowaniu miejskim zrównoważonych środków transportu, takich jak przemieszczanie się pieszo i rowerem, transport publiczny, wspólne dojazdy samochodem (car-pooling) i wspólne użytkowanie samochodu (car-sharing) oraz by umożliwiła władzom lokalnym, regionalnym i krajowym wymianę wzorcowych praktyk zarówno w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych, jak i strategii na rzecz czystego powietrza; wzywa Komisję, by zachęcała również organy lokalne, regionalne i krajowe do pełnej integracji potrzeb i procedur w zakresie transportu, budownictwa mieszkaniowego i planowania przestrzennego, aby skuteczniej osiągać cele dotyczące polityki klimatycznej; 75. uwzględniając fakt, że nie odzwierciedlono rzeczywistych emisji w europejskich normach dla lekkich pojazdów dostawczych lub osobowych, wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zbadały korzyści wynikające z wprowadzenia etykiety lub normy dla pojazdów o bardzo niskiej emisji zanieczyszczeń, które spełniają wymogi dopuszczalnych wartości emisji w rzeczywistych warunkach jazdy; 76. jest zdania, że należy poświęcić szczególną uwagę integracji i podniesieniu atrakcyjności transportu niezmotoryzowanego, co umożliwiłoby powszechne obniżenie atrakcyjności transportu indywidualnego; 77. wzywa Komisję, by w strategiach na rzecz mobilności niskoemisyjnej uwzględniła potrzeby transportowe obywateli na obszarach wiejskich i odległych; 78. zachęca wszystkie podmioty publiczne do uwzględniania kryteriów zrównoważonego rozwoju przy udzielaniu zamówień publicznych; 79. popiera większe nakłady Komisji, państw członkowskich i regionów na łączenie i integrowanie sieci tras rowerowych EuroVelo z sieciami kolejowymi TEN-T; 80. podkreśla, że wniosek dotyczący przeglądu rozporządzenia dotyczącego bezpieczeństwa ogólnego jest spóźniony i wzywa Komisję do opublikowania go przed końcem 2017 r.; uważa, że technologia inteligentnego dostosowania prędkości jest dobrze rozwinięta i może uratować życie wielu ludzi, w związku z czym nie należy dalej zwlekać z jej wprowadzeniem do wszystkich pojazdów; podkreśla, że bezpośrednie pole widzenia w przypadku pojazdów ciężarowych jest bardzo skutecznym rozwiązaniem służącym unikaniu wypadków z udziałem niechronionych użytkowników dróg oraz że we wniosku należy uwzględnić obowiązkowe normy w tym zakresie; Wymagania dotyczące poszczególnych sektorów Motocykle, samochody osobowe i samochody dostawcze 81. wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego norm dla samochodów osobowych i dostawczych na 2025 r. zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Parlament w procedurach dotyczących dwóch aktów ustawodawczych w 2013 r. ( 1 ) oraz potwierdzonym w odnośnych oświadczeniach Komisji ( 2 ); podkreśla, że te uśrednione normy dla pojazdów powinny być obliczane na podstawie nowej zharmonizowanej światowej procedury badania lekkich pojazdów dostawczych (WLTP) i powinny odzwierciedlać długofalowy kierunek zmian prowadzących do obniżenia poziomu emisji określony w ramach polityki klimatyczno-energetycznej UE do roku 2030 i w długoterminowych celach porozumienia paryskiego; ( 1 ) Dz.U. L 103 z , s. 15; Dz.U. L 84 z , s. 38. ( 2 ) Zobacz dokumenty Rady 5584/14 i 6642/14.

132 C 369/126 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 82. z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie nowej procedury WLTP; podkreśla jednak, że w świetle faktu, iż zgodnie z wynikami badań nowy cykl badań laboratoryjnych WLTP będzie nadal odbiegał o ok. 20 % od rzeczywistych poziomów emisji i pozostaje otwarty na możliwość optymalizacji badań i manipulacje, należy opracować ukierunkowaną metodykę badań ex post emisji CO 2 w rzeczywistych warunkach jazdy (metodyka RDE) jako uzupełnienie WLTP; zwraca uwagę, że metodyka ta powinna opierać się na urządzeniach pomiarowych już wmontowanych w pojazdach, na przykład na licznikach zużycia paliwa; dodaje, że w tym celu, a także w dążeniu do uzyskania wiarygodnych danych, należy opracować standardowe podejście do gromadzenia, przechowywania, stosowania i komunikowania wielkości zużycia paliwa przy maksymalnym wykorzystaniu czujników już zamontowanych w pojazdach i jednocześnie przy pełnym poszanowaniu zasad prywatności; apeluje do Komisji, by rozważyła dodatkowe rozwiązania mające na celu ograniczenie emisji CO 2 w sektorze transportu, a zwłaszcza by w większym stopniu uwzględniła znaczenie obniżenia wagi pojazdów dla ograniczenia emisji CO 2 ; 83. przypomina, że aby badania RDE skutecznie przyczyniały się do zmniejszenia różnic między emisjami mierzonymi w laboratorium i w ruchu drogowym, specyfikacje badań i procedury oceny powinny zostać określone bardzo dokładnie i powinny obejmować szeroki zakres warunków jazdy, w tym zróżnicowaną temperaturę, obciążenie silnika, prędkość pojazdu, wysokość, rodzaj drogi oraz inne parametry, które występują w ruchu na terytorium Unii; 84. domaga się szybkiego przyjęcia zharmonizowanego, obowiązkowego i przejrzystego unijnego systemu oznakowania, który dostarczyłby konsumentom dokładnych, rzetelnych i porównywalnych danych dotyczących zużycia paliwa, cyklu życia, emisji CO 2 i emisji zanieczyszczeń powietrza w pojazdach wprowadzanych na rynek; wzywa do zmiany dyrektywy w sprawie oznakowania pojazdów (dyrektywa 1999/94/WE), którą można zmienić tak, by przewidywała obowiązek zapewnienia informacji o emisji innych zanieczyszczeń powietrza, takich jak NOx i cząstki stałe; 85. wzywa Komisję, by dokonała przeglądu dyrektywy w sprawie czystej energii dla transportu (dyrektywa 2014/94/UE) i do przedstawienia wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie norm CO 2 dla flot pojazdów wchodzących na rynek od 2025 r. z myślą o wycofaniu z użytku nowych pojazdów emitujących CO 2 ; 86. wzywa Komisję do wprowadzenia minimalnego celu dotyczącego udziału pojazdów bezemisyjnych w całości produkcji, który obowiązywałby wszystkich producentów; 87. podkreśla korzyści dla gospodarki europejskiej wynikające z wczesnego przejścia na użytkowanie pojazdów, które zgodnie z oceną cyklu życia wywierają najmniejszy wpływ na klimat; zwraca uwagę, że takie przejście zagwarantuje europejskim producentom samochodów, że pozostaną konkurencyjni w skali światowej oraz utrzymają dotychczasowe miejsca pracy i będą tworzyć nowe; 88. wyraża nadzieję na podwyższenie finansowania na rzecz badań technologicznych w odniesieniu do produkcji akumulatorów silników elektrycznych, gospodarowania nimi i ich utylizacji, aby zagwarantować, że coraz bardziej ekologiczne; 89. zwraca uwagę, że Komisja wszczęła szereg postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom przeciwko państwom członkowskim, które naruszyły przepisy dyrektywy 2008/50/WE w sprawie jakości powietrza, z powodu stałego przekraczania dopuszczalnych wielkości emisji NO 2 i PM10; wzywa Komisję do korzystania ze swoich uprawnień kontrolnych, aby zapobiec wprowadzaniu do obrotu zanieczyszczających powietrze pojazdów napędzanych silnikami wysokoprężnymi, które w znaczącym stopniu przyczyniają się do uwalniania NO 2 i PM10 do atmosfery oraz nie spełniają wymogów przepisów UE dotyczących homologacji typu i poziomów emisji dla pojazdów osobowych i lekkich pojazdów dostawczych; 90. zwraca uwagę na potrzebę promowania powszechnego udziału MŚP w produkcji pojazdów i komponentów, aby zapewnić równe warunki działania na rynku transportowym oraz zachęcać do badań naukowych i innowacji; 91. apeluje do Komisji, by w miarę możliwości zadbała o uwzględnienie w przepisach dotyczących emisji CO 2 po roku 2020 wszystkich podejść technologicznych zmierzających do ograniczenia emisji CO 2 w ruchu drogowym; odnotowuje, że uregulowania prawne powinny w szczególności uwzględniać możliwości oferowane przez najnowsze paliwa alternatywne (na przykład elektropaliwa, paliwa syntetyczne, technologie power-to-gas i power-to-liquid );

133 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/127 Pojazdy ciężarowe Czwartek, 14 grudnia 2017 r. 92. zwraca uwagę, że jeżeli do 2030 r. nie zostaną zastosowane dodatkowe środki, pojazdy ciężarowe będą odpowiadać za 40 % całkowitej emisji CO 2 w transporcie drogowym; apeluje zatem do Komisji, by do końca 2017 r. przedstawiła wniosek dotyczący certyfikacji pojazdów ciężarowych, ich monitorowania i dotyczącej ich sprawozdawczości, a do 2018 r. ambitnych norm ograniczania emisji CO 2 do 2025 r. opartych na najlepszych dostępnych danych; z zadowoleniem przyjmuje symulator efektywności transportu towarowego VECTO (Vehicle Energy Consumption Calculation Tool) i podkreśla konieczność zachowania dostępu do przejrzystych, realistycznych i aktualnych danych z monitorowania; 93. wzywa Komisję, by rozpoczęła opracowywanie europejskiej strategii na rzecz niskoemisyjnego transportu ciężarowego na podstawie analizy porównawczej, aby ułatwić wprowadzanie na rynek energooszczędnych i bezemisyjnych autobusów i samochodów ciężarowych; zauważa, że w państwach członkowskich prowadzi się już inicjatywy na rzecz bezemisyjnego transportu drogowego; 94. uważa, że należy wspierać coraz powszechniejsze wykorzystywanie w pojazdach ciężarowych przyjaznych dla środowiska silników, na przykład silników elektrycznych lub napędzanych skroplonym gazem ziemnym, oraz że wymaga to znaczących i strategicznych inwestycji infrastrukturalnych; 95. zwraca się do Komisji, by stworzyła zachęty do ułatwiania tranzytu i priorytetowego traktowania bezemisyjnych lub niskoemisyjnych pojazdów w całej TEN-T oraz by zezwoliła państwom członkowskim na wprowadzanie takich zachęt; 96. podkreśla, że niskoemisyjne lub bezemisyjne autobusy komunikacji miejskiej mogą w znaczącym stopniu przyczynić się do obniżenia emisji zanieczyszczeń na obszarach miejskich; wzywa w związku z tym do wprowadzenia bezemisyjnych autobusów komunikacji miejskiej w drodze uwzględnienia europejskich kryteriów zielonych zamówień publicznych w dyrektywie w sprawie ekologicznie czystych pojazdów (dyrektywa 2009/33/WE), obecnie w trakcie przeglądu; apeluje do Komisji i państw członkowskich o ułatwienie i promowanie korzystania z dostępnych funduszy UE, takich jak EFIS w celu wspierania odpowiednich środków; 97. podkreśla, że istotne jest stworzenie właściwych warunków, by pobudzać rozwiązania w zakresie niskoemisyjnej alternatywnej energii dla transportu i zauważa, że można to ułatwić dzięki zapewnienie, że przemysł będzie dysponował wyraźnymi i długoterminowymi ramami, które posłużą jako baza dla inwestycji w zakresie dekarbonizacji paliw i innych nowych technologii; wzywa Komisję, by rozważyła przeprowadzenie studium wykonalności dotyczące dostępnych potencjalnych rozwiązań, na których można oprzeć strategię na rzecz niskoemisyjnego drogowego transportu towarowego; 98. wspiera plan Komisji dotyczący platformy autobusów ekologicznych skupiającej przewoźników autobusowych, władze lokalne, producentów autobusów i dostawców energii, aby zachęcać do wprowadzania bardziej ekologicznych pojazdów, wzywa również Komisję do promowania autobusów jako zrównoważonej pod względem środowiskowym formy transportu publicznego; 99. zauważa, że istnieje wiele nowych technologii i innowacji opierających się na istniejących już technologiach, które mogą przynosić duże korzyści środowiskowe, na przykład lepsze opony, lepsze środki smarne, efektywniejsze przekładnie i silniki hybrydowe, oraz że Europa powinna starać się przyjąć rolę lidera technologicznego w tym zakresie; wzywa Komisję do zbadania roli takich technologii w poprawie efektywności i wyników w zakresie ochrony środowiska; 100. podkreśla znaczenie poprawy jakości powietrza w UE oraz przestrzegania unijnych limitów jakości powietrza, a także utrzymywania poziomów zalecanych przez WHO; wzywa w związku z tym Komisję, by dokonała przeglądu dopuszczalnych wartości emisji określonych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 715/2007 w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów, a także by w stosownych przypadkach przedstawiła wnioski dotyczące nowych neutralnych pod względem technologicznym wartości dopuszczalnych emisji Euro 7, które od 2025 r. będą obowiązywały w odniesieniu do wszystkich lekkich pojazdów dostawczych objętych niniejszym rozporządzeniem; 101. podkreśla, że obniżenie emisji i docelowe poziomy jakości powietrza wymagają działań, które obejmą także starsze pojazdy, i w związku z tym przypomina, że zamontowanie dodatkowego układu ograniczającego emisję zanieczyszczeń to najszybszy i najbardziej opłacalny sposób redukcji emisji i zanieczyszczeń powodowanych przez starszą flotę, gdyż systematyczne wprowadzanie zaawansowanych układów oczyszczania spalin pojazdów napędzanych silnikiem wysokoprężnym umożliwia eksploatację starszych ciężkich pojazdów mechanicznych, takich jak autobusy i samochody ciężarowe, w sposób przyjazny dla środowiska, przy spełnieniu nawet najbardziej restrykcyjnych wymogów dotyczących emisji i osiągnięciu maksymalnego obniżenia poziomów NOx, NO 2 i cząstek stałych; apeluje zatem do Komisji, by

134 C 369/128 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r. przedstawiła wspólne unijne wytyczne w celu zachęcenia państw członkowskich do korzystania w pełni z możliwości stwarzanych przez rozwiązania z zastosowaniem dodatkowych układów ograniczających emisję zanieczyszczeń, a także by zapewniła możliwość zakwalifikowania się do uzyskania dofinansowania w ramach unijnych instrumentów finansowych, które mają na celu obniżenie emisyjności systemu transportu; Homologacja typu i nadzór rynku 102. apeluje o bardziej kompleksowy i skoordynowany system homologacji typu i nadzoru rynku na szczeblu UE, które obejmowałby ścisły, rzetelny nadzór unijny oraz system kontroli, aby zaradzić brakom i lukom prawnym zidentyfikowanym w wyniku afery dieslowskiej; podkreśla znaczenie szybkiego przyjęcia wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (COM(2016)0031); przypomina w związku z powyższym o mandacie negocjacyjnym Parlamentu przyjętym w dniu 4 kwietnia 2017 r.; potwierdza, że przyjęcie w przyszłości wyżej wspomnianego rozporządzenia powinno zapewnić wszystkim podmiotom w sektorach motoryzacji spójne i bardziej przejrzyste równe warunki działania, zdefiniować skuteczne zasady ochrony konsumentów i zagwarantować pełne wdrożenie nowych ram homologacji typu i nadzoru rynku; 103. przychylnie odnosi się do wytycznych dotyczących oceny pomocniczych strategii kontroli emisji i obecności urządzeń ograniczających skuteczność działania opublikowane przez Komisję w dniu 26 stycznia 2017 r. w celu wspierania państw członkowskich i właściwych organów w wykrywaniu tych urządzeń; 104. wyraża ubolewanie w związku z przyjęciem wysokich współczynników zgodności dla emisji NOx, które stanowią lukę umożliwiającą nadmierne emisje, w tym z pojazdów wyprodukowanych po roku 2020; domaga się, by Komisja dokonała przeglądu współczynnika zgodności dla testów RDE dotyczących emisji NOx w 2017 r., co przewidziano w 2. pakiecie RDE, a następnie dokonywała przeglądu tego współczynnika co roku, w miarę postępu techniki, aby doprowadzić do obniżenia go do wartości 1 najpóźniej do 2021 r.; 105. apeluje o szybkie przyjęcie czwartego pakietu RDE w celu zakończenia tworzenia ram regulacyjnych dla nowej procedury homologacji typu oraz o szybkie rozpoczęcie stosowania tych ram; Kolej 106. zdecydowanie popiera opublikowane przez Komisję nowe zaproszenia do składania wniosków dotyczące brakujących transgranicznych połączeń kolejowych na szczeblu regionalnym oraz z zadowoleniem przyjmuje perspektywę zminimalizowania lub ograniczenia ich wpływu na klimat; wzywa Komisję, by w dalszym ciągu brała te projekty pod uwagę, a także by publikowała zaproszenia do składania wniosków w ramach instrumentu Łącząc Europę oraz w ramach zmiany rozporządzenia (UE) nr 913/2010 w sprawie europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy, aby w większym stopniu uwzględnić rzeczywistą skuteczność różnych rodzajów transportu kolejowego pod względem ich wpływu na efektywność energetyczną w sektorze transportu; 107. wspiera nadanie przez Komisję priorytetowego znaczenia inwestowaniu w infrastrukturę kolejową, w szczególności w odniesieniu do brakujących ogniw i połączeń transgranicznych; przypomina w związku z tym, że kolej jest w szczególności w przypadku przewozu towarów wydajnym i zrównoważonym rozwiązaniem w zakresie transportu zbiorowego; 108. popiera przechodzenie z transportu drogowego na transport kolejowy (Shift2Rail) w drodze zwiększania interoperacyjności różnych rodzajów transportu; 109. domaga się ambitnych wniosków dotyczących dyrektywy w sprawie transportu kombinowanego, które skuteczniej wspierałyby wydajny transport towarowy oraz zachęcałyby do przesunięcia międzygałęziowego na rzecz transportu kolejowego i wodnego śródlądowego, w celu realizacji zamierzeń w zakresie przesunięcia międzygałęziowego planowanych na lata 2030 i 2050 określonych w dziesięciu celach na rzecz utworzenia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu, które przedstawiono 2011 r. w białej księdze dotyczącej transportu; 110. wzywa państwa członkowskie, Komisję i zainteresowane strony z sektora kolejowego do podjęcia wszelkich koniecznych działań w celu wdrożenia Wspólnego Przedsięwzięcia Shift2Rail, aby przyspieszyć włączanie zaawansowanych technologii do innowacyjnych rozwiązań dotyczących produktów kolejowych, poprawiać atrakcyjność transportu kolejowego i wzmocnić pozycję europejskiego przemysłu kolejowego;

135 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/129 Czwartek, 14 grudnia 2017 r wzywa państwa członkowskie do niezwłocznego, dokładnego i skutecznego wdrożenia dyrektywy 2012/34/UE, rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/909 i 4. pakietu kolejowego, aby zapewnić konkurencyjne zasady ustalania opłat za dostęp do torów umożliwiające uczciwą konkurencję między różnymi środkami transportu; 112. wzywa Komisję do zbadania wad pasażerskich przewozów kolejowych (np. opodatkowanie, opłaty za dostęp do torów, dotacje bezpośrednie i pośrednie) w porównaniu z innymi środkami transportu oraz do zapewnienia równych warunków działania; 113. przypomina o znaczeniu interoperacyjności i koordynacji z innymi środkami transportu, większej niezawodności i ograniczania hałasu oraz niezakłóconego transportu multimodalnego; 114. podkreśla potrzebę pełnego, skutecznego i jednolitego wdrożenia rozporządzenia (UE) nr 913/2010 w sprawie utworzenia europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy, które przyniesie korzyści zarówno w transporcie towarów, jak i w przemyśle; Lotnictwo 115. zwraca się do Komisji o poprawę efektywności lotnictwa, m.in. poprzez szybkie wdrożenie przez państwa członkowskie jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, aktywny udział w pracach Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) w celu zagwarantowania ambitnych standardów międzynarodowych w zakresie CO 2, a także zapewnianie odpowiednich funduszy dla wspólnego przedsięwzięcia w celu opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym (SESAR) oraz wspólnej inicjatywy technicznej Czyste niebo ; 116. przypomina, że przestrzeń powietrzna stanowi również część jednolitego rynku UE oraz że wszelka fragmentacja wynikająca z jej niewydajnego użytkowania i ze stosowania rozbieżnych praktyk krajowych (dotyczących np. procedur operacyjnych, podatków, opłat itp.) wydłuża czas lotów i powoduje opóźnienia, dodatkowe zużycie paliwa, większe emisje CO 2, oprócz tego, że negatywnie wpływa na pozostałą część rynku i szkodzi konkurencyjności UE; 117. podkreśla, że sektor lotnictwa powinien odpowiednio, sprawiedliwie i skutecznie przyczyniać się do osiągnięcia wyznaczonych na 2030 r. celów dotyczących klimatu oraz celów porozumienia paryskiego, a w konsekwencji przyczyniać się do osiągnięcia celu zrównoważonego rozwoju w ramach działania w dziedzinie klimatu; 118. odnotowuje decyzję podjętą na 39. sesji Zgromadzenia ICAO dotyczącą opracowania globalnego mechanizmu rynkowego dla międzynarodowego lotnictwa cywilnego; wzywa Komisję do oceny decyzji, w tym dobrowolnych zobowiązań i zastrzeżeń formułowanych przez państwa, i do monitorowania postępów we wdrażaniu tej decyzji, w tym w zakresie międzynarodowym i krajowym, w 67 państwach, które zamierzają dobrowolnie uczestniczyć w stosowaniu globalnego mechanizmu rynkowego; wzywa Komisję do terminowego przeprowadzenia oceny adekwatności przepisów tego systemu, które przewidują wzrost neutralny pod względem emisji CO 2, by ograniczyć wzrost emisji w sektorze lotniczym zgodnie z celami paryskimi; zwraca uwagę, że przegląd systemu ICAO ma być odbywać się co trzy lata, co powinno umożliwić rozszerzenie i pogłębienie jego zakresu; 119. zwraca uwagę na wniosek Komisji z dnia 3 lutego 2017 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego dyrektywę 2003/87/WE w celu kontynuowania obecnego ograniczenia zakresu działalności lotniczej i przygotowania do wdrożenia globalnego mechanizmu rynkowego od 2021 r. (COM(2017)0054), który przewiduje nadal ograniczony zakres geograficzny unijnego systemu handlu emisjami (ETS) dla lotnictwa; zwraca się do Komisji, aby przeprowadziła dalszą ocenę i przegląd unijnego ETS na okres po 2020 r. po osiągnięciu większej jasności co do wdrożenia globalnego mechanizmu rynkowego; 120. podkreśla, że ważne jest zachęcanie do korzystania z lepszych i krótszych tras lotów w celu zaoszczędzenia paliwa i ograniczenia szkodliwych emisji, zamiast dłuższych tras wybieranych w celu unikania wyższych kosztów użytkowania przestrzeni powietrznej; 121. podkreśla znaczenie dalszego stymulowania badań w tej dziedzinie, aby przyspieszyć inwestycje w technologie dla zrównoważonego lotnictwa w drodze promowania projektowania lżejszych statków powietrznych, wykorzystywania technologii cyfrowej i satelitarnej na rzecz wspierania efektywniejszego zarządzania trasami lotów, produkowania i stosowania alternatywnych paliw nowej generacji, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że w tej dziedzinie nie ma wielu alternatyw dla tradycyjnych paliw płynnych, również przez rozwój partnerstw publiczno-prywatnych;

136 C 369/130 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Czwartek, 14 grudnia 2017 r wzywa Komisję, by poszukiwała nowych sposobów na wspieranie wprowadzania paliw odnawialnych w lotnictwie, aby ograniczać emisje gazów cieplarnianych w tym sektorze; 123. zachęca państwa członkowskie i przemysł lotniczy do stymulowania rozwoju dalszych środków na rzecz promowania inteligentnych inicjatyw mających na celu ograniczenie emisji w sektorze lotnictwa, które powstają podczas wylotów z portów lotniczych, przylotów do portów lotniczych oraz w portach lotniczych; Transport morski 124. zwraca uwagę, że na szczeblu Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) podejmuje są starania, aby ograniczyć poziom emisji pochodzących z międzynarodowego transportu morskiego, w związku z czym zachęca IMO do niezwłocznego przyjęcia jasnych celów i środków redukcji emisji gazów cieplarnianych; podkreśla jednak, że w związku z brakiem porównywalnego systemu w ramach IMO emisje CO 2 pochodzące z portów Unii oraz powstałe podczas rejsów do i z portów unijnych mają podlegać systemowi EU ETS od 2023 r.; domaga się od Komisji, by ustaliła warunki promowania wykorzystania paliw alternatywnych, na przykład gazu ziemnego, gazu płynnego i wodoru, a także wspierania wprowadzania technologii opartych na odnawialnych źródłach energii (na przykład żagli, akumulatorów, paneli słonecznych, generatorów wiatrowych) do sektora morskiego; podkreśla w związku z powyższym, że na szczeblu państw członkowskich i UE należy rozważyć instrumenty finansowe w celu przyspieszenia inwestycji w floty ekologiczne; 125. zwraca uwagę, że w celu zapewnienia skutecznego globalnego obniżenia emisji gazów cieplarnianych z międzynarodowej żeglugi morskiej zgodnie z celem dużo poniżej 2 o C określonym w porozumieniu klimatycznym z Paryża (COP 21), a także rozwiązania problemu obecnych barier rynkowych odnoszących się do projektowania statków i efektywności operacyjnej, unijny system monitorowania, sprawozdawczości i weryfikacji powinien być regularnie modyfikowany, aby dostosować go do niedawno przyjętego przez IMO systemu gromadzenia danych, przy jednoczesnym zachowaniu przejrzystości, weryfikacji i gromadzeniu rzeczywistych danych dotyczących pracy transportowej; 126. podkreśla znaczenie pełnej transpozycji i wdrożenia dyrektywy w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych (dyrektywa 2014/94/UE) z uwzględnieniem utworzenia punktów tankowania skroplonego gazu ziemnego w korytarzach TEN-T i portach morskich; uważa, że mając na uwadze międzynarodowe cele długoterminowe dotyczące klimatu i energii, szersze wykorzystywanie skroplonego gazu ziemnego w transporcie towarowym mogłoby przyczynić się do mobilności niskoemisyjnej; 127. uważa za konieczne stworzenie europejskiego makroregionu czarnomorskiego, aby zagwarantować wykorzystanie możliwości wynikających ze współpracy transgranicznej w tym regionie; 128. podkreśla, że innowacyjne rozwiązania w zakresie finansowania oraz wykorzystywanie unijnych instrumentów wspierania inwestycji dostępnych w Europejskim Banku Inwestycyjnym (EBI) powinny zapewnić użyteczne narzędzia pomagające właścicielom statków ponosić lub pokrywać wstępne koszty działań na rzecz ograniczenia emisji gazów cieplarnianych; 129. z zadowoleniem odnosi się do przyjęcia przez IMO ogólnego poziomu siarki w wysokości 0,5 %, co umożliwi zapobieżenie przypadków przedwczesnych zgonów na całym świecie; 130. wspiera wprowadzenie w całej Europie obszaru wzmożonej kontroli emisji siarki i emisji NOx; 131. przypomina, że obniżenie poziomu emisji sadzy przez sektor transportu morskiego, zwłaszcza w regionie Arktyki, jest zasadniczym czynnikiem ograniczania globalnego ocieplenia; 132. uwypukla istotną rolę, jaką transport kombinowany może odgrywać w ograniczaniu emisji; zwraca uwagę na wnioski Komisji dotyczące aktualizacji dyrektywy w sprawie transportu kombinowanego (COM(2017)0648), co powinno stworzyć zachętę do przechodzenia na transport ładunków koleją i śródlądowymi drogami wodnymi;

137 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/131 Śródlądowe drogi wodne 133. uważa, że konieczne są dodatkowe środki, by zagwarantować przyjazny klimatowi, skuteczny sektor śródlądowego transportu wodnego; przypomina o znaczeniu środków wsparcia finansowego innowacji w tym sektorze, aby zwiększyć energooszczędność statków i chronić środowisko podczas prac infrastrukturalnych; 134. wzywa Komisję, by w 2018 r. przedstawiła przegląd dyrektywy w sprawie usług informacji rzecznej (RIS) ( 1 ), co miałoby na celu propagowanie korzystania z RIS w celu zmniejszenia emisji na śródlądowych drogach wodnych oraz ustalenia ogólnounijnej podstawy prawnej dla transgranicznej wymiany danych, która umożliwiłaby pełne wdrożenie transgranicznych RIS i integracji cyfrowej z innymi rodzajami transportu; 135. podkreśla, że należy promować i wykorzystywać transport śródlądowy w Europie i wzywa Komisję, by przeznaczyła fundusze na wydobywanie zatopionych statków, biorąc pod uwagę wysokie koszty takich operacji, a także perspektywę rozwoju regionalnego i ekspansji żeglugi śródlądowej i transportu śródlądowego na rynku wewnętrznym; 136. zachęca Komisję i państwa członkowskie do przedstawienia środków dotyczących wykorzystywania energii wiatrowej i słonecznej oraz ekologizacji silników i paliwa statków śródlądowych, m.in. przez eksponowanie dobrych praktyk liderów i wspieranie finansowania na rzecz czystych wód śródlądowych w ramach istniejącego funduszu złomowania i narzędzi EFIS/EBI; 137. podkreśla, że ze względu na rzeczywiste potrzeby rynkowe konieczne jest silne wsparcie na poziomie unijnym, krajowym i regionalnym, aby zagwarantować, że odpowiednia liczba portów śródlądowych sieci głównej TEN-T będzie wyposażona w alternatywną infrastrukturę energetyczną i publicznie dostępne punkty tankowania i magazynowania dla śródlądowego transportu wodnego rozmieszczone w odpowiednich odległościach; o o o 138. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji. Czwartek, 14 grudnia 2017 r. ( 1 ) Dyrektywa 2005/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie zharmonizowanych usług informacji rzecznej (RIS) na śródlądowych drogach wodnych we Wspólnocie (Dz.U. L 255 z , s. 152).

138 C 369/132 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. ZALECENIA PARLAMENT EUROPEJSKI P8_TA(2017)0491 Zalecenie w następstwie dochodzenia w sprawie prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. dla Rady i Komisji w następstwie dochodzenia w sprawie prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania (2016/3044(RSP)) (2018/C 369/16) Parlament Europejski, uwzględniając art. 116 i 226 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), uwzględniając decyzję 95/167/WE, Euratom, EWWiS Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z dnia 19 kwietnia 1995 r. w sprawie szczegółowych przepisów regulujących egzekwowanie przez Parlament Europejski jego prawa do prowadzenia dochodzeń ( 1 ), uwzględniając swoją decyzję z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie powołania Komisji śledczej do zbadania zarzutów naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania, jej uprawnienia, skład i kadencja ( 2 ), uwzględniając swoje rezolucje z dnia 25 listopada 2015 r. ( 3 ) i z dnia 6 lipca 2016 r. ( 4 ) w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach, uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2015 r. z zaleceniami dla Komisji dotyczącymi wprowadzenia przejrzystości, koordynacji i konwergencji do polityki opodatkowania osób prawnych w Unii ( 5 ), uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 26 czerwca 2017 r. na temat oceny ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, które to ryzyko ma wpływ na rynek wewnętrzny i jest związane z działalnością transgraniczną (COM(2017)0340), uwzględniając zrealizowaną przez platformę jednostek analityki finansowej (platforma FIU) Unii Europejskiej analizę sytuacji oraz luk w uprawnieniach unijnych jednostek analityki finansowej oraz przeszkód w otrzymywaniu i wymianie informacji z 15 grudnia 2016 r., uwzględniając projekt zalecenia Komisji śledczej ds. prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania, uwzględniając projekt sprawozdania końcowego Komisji śledczej ds. prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania (A8-0357/2017), ( 1 ) Dz.U. L 113 z , s. 1 ( 2 ) Dz.U. L 166 z , s. 10. ( 3 ) Dz.U. C 366 z , s. 51. ( 4 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0310. ( 5 ) Dz.U. C 399 z , s. 74.

139 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/133 uwzględniając art. 198 ust. 12 Regulaminu, Środa, 13 grudnia 2017 r. 1. Informacje ogólne 1. zauważa z zaniepokojeniem, że afera związana z dokumentami panamskimi nadwyrężyła zaufanie obywateli do naszych systemów finansowych i podatkowych; podkreśla, jak ważne jest przywrócenie zaufania społeczeństwa i zapewnienie sprawiedliwych i przejrzystych systemów podatkowych oraz sprawiedliwości społecznej; wzywa zatem Unię Europejską i jej państwa członkowskie do właściwego wdrożenia i wzmocnienia ich instrumentów prawnych, aby brak jawności zastąpić przejrzystością i współpracą oraz wymianą informacji i skuteczniej przeciwdziałać praniu pieniędzy; ponadto wzywa państwa członkowskie do uproszczenia ich systemów podatkowych, aby zapewnić większą sprawiedliwość podatkową oraz inwestować w gospodarkę realną; 2. podkreśla pilną potrzebę ponownego zdefiniowania europejskiego modelu podatkowego w celu ograniczenia nieuczciwej konkurencji pomiędzy państwami członkowskimi; 3. wyraża ubolewanie z powodu liczby przypadków niewłaściwego administrowania, jakie wykryła komisja śledcza PE jeśli chodzi o wdrażanie prawodawstwa Unii; wzywa do zbadania zarzutów naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania oraz podkreśla, że jest poważnie zaniepokojony z powodu naruszeń trzeciej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy ( 1 ) związanych ze współpracą jednostek analityki finansowej; wzywa zarówno Komisję, jak i państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków, zobowiązań, współpracy i inwestycji w zasoby ludzkie i finansowe, aby poprawić nadzór i egzekwowanie prawa, nie tylko w celu skuteczniejszego zapobiegania niezgodnym z prawem praktykom, takim jak pranie pieniędzy, uchylanie się od opodatkowania i oszustwa podatkowe, oraz skuteczniejszego zwalczania tych praktyk, lecz także w celu zapobiegania unikaniu opodatkowania i agresywnemu planowaniu podatkowemu, które mogą być zgodne z prawem, lecz sprzeczne z duchem prawa, oraz zwalczania tych ostatnich; przypomina o zasadzie przewidywalności zarzutów; domaga się od Komisji i państw członkowskich, by dopilnowały odpowiednich sankcji za wszelkie przypadki łamania prawa; nalega na zapewnienie opłacalności tych wysiłków; 4. wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań dotyczących zgłoszonych przypadków prania pieniędzy oraz zgłaszania podejrzanych transakcji w celu przeprowadzenia odpowiedniego dochodzenia, jak tylko odpowiednie organy otrzymają informacje; 5. przypomina o ramach prawnych UE dla zgłaszania podejrzanych transakcji i podkreśla potrzebę ściślejszej międzynarodowej współpracy między jednostkami analityki finansowej z UE i spoza UE; zwraca się także o większe uprawnienia dochodzeniowe organów działających na szczeblu europejskim, w szczególności Europolu i Eurojustu, w sprawach dotyczących prania pieniędzy; 6. przypomina, że właściwa weryfikacja ostatecznych beneficjentów rzeczywistych ma zasadnicze znaczenie dla uniknięcia wykorzystania firm przykrywek do celów prania pieniędzy (jak pokazał przypadek pralni azerbejdżańskiej ); wzywa również do skutecznego wdrożenia i egzekwowania przepisów europejskiej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy; 7. zwraca się do państw członkowskich o zaprzestanie agresywnego planowania podatkowego po stronie podaży poprzez reklamowanie i oferowanie interpretacji indywidualnych prawa podatkowego oraz ulg podatkowych i przepisów podatkowych ad hoc; 8. apeluje do wszystkich jurysdykcji, które dokonały lub dokonają transpozycji zaleceń OECD dotyczących przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków (BEPS) do prawa krajowego, by dokonały tego nie tylko zgodnie z literą, ale również z duchem zaleceń; przypomina, że przejrzystość jest ważnym instrumentem walki z uchylaniem się od opodatkowania, a zwłaszcza z agresywnym planowaniem podatkowym; ( 1 ) Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z , s. 15).

140 C 369/134 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 9. ubolewa nad faktem, że nadal istnieje wiele luk w obowiązującym prawodawstwie dotyczącym uchylania się od opodatkowania i prania pieniędzy, zarówno na szczeblu unijnym, jak i krajowym, oraz uważa, że pilnie potrzebne jest gruntowne wdrożenie i dalsze wzmocnienie obowiązującego prawodawstwa; z zadowoleniem przyjmuje zwiększone wysiłki i postępy dokonane od czasu publikacji dokumentów panamskich jeśli chodzi o opracowanie nowych wniosków ustawodawczych mających na celu wprowadzenie strategii integracyjnych, jednak ubolewa, że niektórym państwom członkowskim brakuje woli politycznej, by szybciej wdrażać reformy i egzekwować przepisy, co zapewniłoby trwałe zmiany; 10. wyraża ubolewanie z powodu częstego blokowania przez poszczególne państwa członkowskie kwestii polityki podatkowej na szczeblu Rady; ponownie zwraca uwagę na ostrzeżenia komisji TAXE1, która twierdzi, że udzielanie każdemu państwu członkowskiemu prawa weta w kwestiach podatkowych oznacza, że zasada jednomyślności w Radzie ogranicza zachęty do przejścia ze status quo w stronę rozwiązań w większym stopniu opartych na współpracy; wzywa ponownie Komisję, by skorzystała z procedury określonej w art. 116 TFUE, która umożliwia zmianę wymogu jednomyślności w przypadkach, gdy Komisja stwierdzi, że różnica między przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi w państwach członkowskich zakłóca warunki konkurencji na rynku wewnętrznym; 11. zauważa, że unikanie opodatkowania, uchylanie się od opodatkowania i pranie pieniędzy nadal są zjawiskiem globalnym i wymagają w związku z tym kompleksowej, jasnej i spójnej odpowiedzi opartej na wzajemnym wsparciu i ściślejszej współpracy na szczeblu UE oraz na szczeblu światowym; wzywa Komisję do przyjęcia wiodącej roli w globalnej walce z unikaniem opodatkowania, uchylaniem się od opodatkowania i praniem pieniędzy; 12. z zaniepokojeniem obserwuje brak ambitnych i konkretnych środków służących walce z rajami podatkowymi; w tym kontekście zwraca uwagę, że samo zwiększenie przejrzystości nie wystarczy do rozwiązania tego problemu; podkreśla w związku z tym, że należy bezwzględnie dążyć do międzynarodowej współpracy i wielostronnego podejścia obejmującego kraje rozwinięte i rozwijające się; 13. apeluje do państw członkowskich i UE o wspieranie i promowanie międzyrządowego szczytu na szczeblu ONZ w celu przygotowania harmonogramu i wspólnego planu działania, by położyć kres rajom podatkowym; 14. podkreśla, że w celu pełnego uwzględnienia cyfryzacji otoczenia biznesowego oraz zagwarantowania, że przedsiębiorstwa, które generują dochody w jednym państwie członkowskim, nie posiadając w tym państwie fizycznej siedziby, będą traktowane tak samo jak przedsiębiorstwa z fizyczną siedzibą, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia zakładu przedsiębiorstw cyfrowych; wzywa w związku z tym Komisję do uwzględnienia kwestii przedsiębiorstw cyfrowych we wszystkich środkach europejskich dotyczących unikania opodatkowania i spraw podatkowych; 15. wzywa Komisję i państwa członkowskie, by podjęły aktywne działania oraz by nie czekały na doniesienia prasowe, by potraktować te kwestie jako priorytety; przypomina, że przejrzystość nie może mieć jedynie charakteru sektorowego; 16. podkreśla, że należy zachować czujność, aby zagwarantować, że brexit nie spowoduje konkurencji podatkowej pomiędzy pozostałymi 27 państwami członkowskimi starającymi się przyciągnąć określone gałęzie przemysłu i usług obecnie zlokalizowanych w Zjednoczonym Królestwie ani nie doprowadzi do zmniejszenia wysiłków na rzecz walki z uchylaniem się od opodatkowania po stronie Zjednoczonego Królestwa, w tym jego zależnych i zamorskich terytoriów; zwraca uwagę Komisji na fakt, że podczas drugiego etapu brexitu należy odpowiednio uwzględnić ten wymiar podczas negocjacji wszelkich partnerstw i umów handlowych ze Zjednoczonym Królestwem; 17. ubolewa nad decyzją Komisji o zaprzestaniu przygotowywania dwuletniego sprawozdania o zwalczaniu korupcji we wszystkich państwach członkowskich; odnotowuje, że monitorowanie przez Komisję zwalczania korupcji będzie kontynuowane w ramach procesu europejskiego semestru; uważa, że zwalczanie korupcji może zostać przyćmione przez inne zagadnienia gospodarcze i finansowe w obrębie tego procesu; apeluje do Komisji, by dała dobry przykład i wznowiła publikację sprawozdania oraz by zobowiązała się do o wiele bardziej wiarygodnej i kompleksowej strategii zwalczania korupcji;

141 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/135 Środa, 13 grudnia 2017 r. 18. wzywa Komisję i państwa członkowskie, by w celu zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania i oszustwom podatkowym przeprowadziły ocenę wpływu dotyczącą możliwości obowiązkowej rejestracji lub zakazu własności, w tym własności rzeczywistej, rachunków finansowych i firm przykrywek przez obywateli UE i przedsiębiorstwa z UE w krajach ujętych w unijnym wykazie jurysdykcji podatkowych niechętnych współpracy i unijnym wykazie krajów mających strategiczne braki w swoich systemach przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu; 2. Uchylanie się od opodatkowania i unikanie opodatkowania 2.1 Struktury typu offshore 19. podkreśla pilną potrzebę przyjęcia wspólnej międzynarodowej definicji centrów finansowych offshore, rajów podatkowych, jurysdykcji, w których obowiązuje tajemnica bankowa, jurysdykcji podatkowych niechętnych współpracy i państw wysokiego ryzyka jeśli chodzi o pranie pieniędzy; apeluje, by te definicje zostały uzgodnione na szczeblu międzynarodowym z zastrzeżeniem bezzwłocznej publikacji wspólnej unijnej czarnej listy; podkreśla, że te definicje wymagają stworzenia jasnych i obiektywnych kryteriów; 20. przypomina państwom członkowskim o znaczeniu zasady GAAR w polityce podatkowej i zachęca organy administracji podatkowej do spójnego stosowania tej zasady w celu uniknięcia tworzenia struktur do celów oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania; 21. uważa, że w celu propagowania ściślejszej współpracy międzynarodowej zasadnicze znaczenie ma także zachowanie obiektywności tych definicji oraz ich wdrażania z punktu widzenia prawa, ponieważ niektóre jurysdykcje mogłyby przyjąć uzgodnione na szczeblu międzynarodowym standardy, lecz bez stosowania ich w praktyce; podkreśla, że ww. definicje nie powinny być umotywowane politycznie oraz powinny zachęcać jurysdykcje, które znalazły się na czarnej liście, do przyjęcia środków prowadzących do ich skreślenia z listy; 22. przypomina, że formalne zobowiązanie się do przestrzegania standardów uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym stanowi pierwszy krok, jednak jedynie właściwe wdrożenie tych standardów oraz podjęcie prawdziwych i wiarygodnych działań ograniczy czynniki ryzyka i zapewni skuteczne zwalczanie prania pieniędzy, oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania; 23. przypomina, że wolnego obszaru celnego oraz wolnych portów nie można traktować instrumentalnie, aby uzyskać takie same skutki jak w przypadku rajów podatkowych lub obchodzić międzynarodowe przepisy dotyczące przejrzystości w celach prania pieniędzy; wzywa Komisję do zajęcia się problemem wolnych portów w Unii Europejskiej; 24. wzywa Komisję do przedstawienia wniosku ustawodawczego celem objęcia struktur offshore posiadających beneficjenta rzeczywistego / beneficjentów rzeczywistych w państwach członkowskich takimi samymi wymogami dotyczącymi audytu i ujawniania informacji rachunkowych, jakie obowiązują w jurysdykcji europejskiej, w której znajduje się beneficjent rzeczywisty; 25. uważa, że UE powinna zakazać utrzymywania stosunków handlowych ze strukturami prawnymi mającymi siedzibę w rajach podatkowych w przypadku, gdy nie można zidentyfikować beneficjenta końcowego; 26. wzywa Komisję do upublicznienia rocznego sprawozdania z wykorzystania funduszy UE, jak również przelewów pieniężnych Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) i Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR) na rzecz struktur offshore, z podaniem liczby i charakteru zablokowanych projektów, wyjaśnieniem powodów zablokowania projektów oraz działaniami następczymi mającymi zapewnić, że fundusze UE nie będą bezpośrednio lub pośrednio przyczyniać się do unikania opodatkowania i oszustw podatkowych; Wspólny unijny wykaz jurysdykcji podatkowych niechętnych współpracy 27. z zadowoleniem przyjmuje wiodącą rolę Komisji w ustanawianiu kryteriów wspólnego unijnego wykazu jurysdykcji podatkowych niechętnych współpracy; ubolewa, że proces ten zajmuje zbyt dużo czasu; wzywa Radę, aby nie osłabiała poziomu ambicji jeśli chodzi o kryteria ze wspomnianego wykazu, lecz raczej zwiększała ten poziom; nalega, by wszystkie kryteria zaproponowane przez Komisję zostały wzięte pod uwagę, w tym, lecz nie tylko, brak podatku od osób prawnych lub stawka podatku od osób prawnych zbliżona do zera, oraz zwraca uwagę na to, jak ważne są te kryteria dla dopilnowania, by lista była skuteczna i nie była arbitralna; uważa, że kryteria przejrzystości powinny być stosowane w pełni oraz że kryteria powinny również odpowiednio uwzględniać wdrożenie i egzekwowanie; apeluje do Rady aby wykaz ten był skuteczny i wiarygodny o wprowadzenie surowych, proporcjonalnych i odstraszających wspólnych sankcji wobec

142 C 369/136 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. krajów wymienionych w wykazie i podkreśla, że oceny poszczególnych krajów powinny być przeprowadzane w przejrzysty sposób; wzywa Radę i Komisję do wprowadzenia przejrzystego i obiektywnego mechanizmu przeglądu, we współpracy z Parlamentem, celem aktualizacji wykazu w przyszłości; przypomina, że celem takiego wykazu jest zmiana zachowań takich jurysdykcji wobec prania pieniędzy i ułatwiania oszustw podatkowych; 28. ubolewa, że unijny wykaz jurysdykcji podatkowych niechętnych współpracy zatwierdzony i opublikowany przez Radę skupia się wyłącznie na jurysdykcjach spoza UE, a pomija kraje z obszaru UE, które systematycznie przyczyniają się do wspierania i umożliwiania szkodliwych praktyk podatkowych oraz nie spełniają kryterium sprawiedliwego opodatkowania; podkreśla, że według symulacji przeprowadzonych przez Oxfam co najmniej cztery państwa członkowskie znalazłyby się w wykazie, gdyby zostały sprawdzone z zastosowaniem tych samych unijnych kryteriów; jest zaniepokojony faktem, że wyłączenie a priori państw UE spod kontroli negatywnie wpływa na zasadność, wiarygodność i skuteczność całego procesu; 29. uważa, że w momencie gdy gotowy będzie unijny wykaz jurysdykcji podatkowych niechętnych współpracy Komisja powinna zaproponować przepisy towarzyszące określające zharmonizowane obowiązki dla organów podatkowych w każdym państwie członkowskim ujawnienia raz w roku danych przedstawiających całkowitą wartość i kierunek przekazów pieniężnych z każdego państwa członkowskiego do każdej jurysdykcji znajdującej się w ww. wykazie; 30. wzywa do stosowania sankcji także wobec przedsiębiorstw, banków, biur rachunkowych, kancelarii prawnych i doradców podatkowych, którym udowodniono udział w nielegalnych, szkodliwych lub bezprawnych praktykach w jurysdykcjach niechętnych współpracy lub którym udowodniono ułatwianie nielegalnych, szkodliwych lub bezprawnych rozwiązań w zakresie podatku od osób prawnych z wykorzystaniem instrumentów prawnych dostępnych w tych jurysdykcjach; 31. wyraża ubolewanie, że niektóre podmioty i osoby zajmujące eksponowane stanowiska polityczne w UE oraz niektórzy obywatele znaleźli się w dokumentach panamskich; zachęca państwa członkowskie do wyjaśnienia, czy w sprawie takich przypadków odbyło się rzetelne dochodzenie i, jeśli tak, czy stanowiły one naruszenie prawa krajowego; niestety podkreśla jednak, że podobnie, wielu obywateli, wiele podmiotów i osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne, kiedy zwrócono się do nich o współpracę z komisją śledczą PE w celu zbadania zarzutów naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania, odmówiło dostarczenia informacji, które byłyby przydatne w kontekście celów tej komisji; 32. zauważa, że według najnowszych danych Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczących zagranicznych inwestycji bezpośrednich Luksemburg i Niderlandy łącznie mają więcej inwestycji przychodzących niż USA, przy czym ogromna większość to inwestycje związane z jednostkami specjalnego przeznaczenia, które nie prowadzą żadnej znaczącej działalności gospodarczej, a Irlandia ma więcej inwestycji przychodzących niż Niemcy czy Francja; podkreśla, że zgodnie z Krajowym Urzędem Statystycznym zagraniczne inwestycje na Malcie wynoszą % wielkości jej gospodarki; zauważa, że według badań przeprowadzonych przez Uniwersytet w Amsterdamie 23 % wszystkich inwestycji przedsiębiorstw, które trafiły do rajów podatkowych, przechodziło przez Niderlandy; uważa, że dane te stanowią wyraźne wskazanie, że niektóre państwa członkowskie ułatwiają nadmierne przenoszenie zysków z działalności ze szkodą dla innych państw członkowskich; 33. wzywa Komisję do przedstawienia przed końcem 2018 r. sprawozdania z oceny systemów podatkowych państw członkowskich i ich zależnych jurysdykcji, regionów lub innych struktur administracyjnych, które ułatwiają uchylanie się od opodatkowania i oszustwa podatkowe oraz mają potencjalnie szkodliwy wpływ na jednolity rynek; Unijny wykaz państw trzecich wysokiego ryzyka do celów przeciwdziałania praniu pieniędzy 34. wyraża ubolewanie z powodu faktu, że Komisja nie przeprowadziła dotychczas swojej własnej niezależnej oceny w celu określenia państw trzecich wysokiego ryzyka mających strategiczne braki, jak przewidziano w postanowieniach dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, lecz opiera się wyłącznie na wykazie sporządzonym przez Grupę Specjalną ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy, której jest członkiem; ubolewa nad faktem, że Komisja nie odpowiedziała w wystarczającym stopniu na żądania Parlamentu w tej sprawie; 35. wzywa Komisję, aby przyspieszyła prace nad swoim własnym wykazem i zdała Parlamentowi sprawozdanie z wdrożenia swojego planu działania, a w szczególności ze swojego zaangażowania w zwiększenie wszelkich niezbędnych zasobów na potrzeby grupy zadaniowej ds. zapobiegania przestępstwom finansowym;

143 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/137 Środa, 13 grudnia 2017 r. 36. uważa, że pierwszorzędne znaczenie ma to, by cele UE były w tej kwestii bardziej ambitne niż cele Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF); podkreśla w związku z tym potrzebę większego inwestowania w zasoby ludzkie i finansowe lub optymalizacji ich przyznawania w obrębie Komisji, aby wzmocnić procedurę kontrolną; 37. uważa, że celem tego wykazu jest zachęcanie do zmiany zachowania jurysdykcji w przypadkach prania pieniędzy i finansowania terroryzmu oraz zniechęcanie innych państw do wdrażania podobnej potencjalnie szkodliwej polityki; 38. wzywa Komisję, by stała się główną instytucją, zarówno jeśli chodzi o wykaz państw trzecich wysokiego ryzyka do celów przeciwdziałania praniu pieniędzy, jak i przegląd europejskiego wykazu rajów podatkowych, aby zagwarantować spójność i komplementarność; 2.2 Inne prawo podatkowe 39. z zadowoleniem przyjmuje nowe przepisy przyjęte w ciągu ostatnich dwóch lat w reakcji na aferę LuxLeaks; z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie UE w projekt dotyczący erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków (BEPS) opracowany przez OECD; wzywa państwa członkowskie do bezzwłocznego wdrożenia prawodawstwa UE do ich odnośnych systemów prawnych oraz zagwarantowania egzekwowania tych przepisów; 40. zwraca uwagę na potrzebę ambitnej publicznej sprawozdawczości w podziale na kraje (CbCR) w celu poprawy przejrzystości podatkowej i kontroli publicznej przedsiębiorstw wielonarodowych (MNEs), ponieważ da to ogółowi społeczeństwa dostęp do informacji na temat wypracowanych zysków, otrzymanych dotacji i podatków, jakie płacą te przedsiębiorstwa w jurysdykcjach, w których prowadzą działalność; wzywa Radę, by osiągnęła porozumienie w sprawie propozycji rozpoczęcia negocjacji z innymi instytucjami UE, aby przyjąć publiczną sprawozdawczość w podziale na kraje, która jest jednym z kluczowych środków umożliwiających osiągnięcie większej przejrzystości dla wszystkich obywateli jeśli chodzi o informacje podatkowe przedsiębiorstw; 41. podkreśla, że publiczna sprawozdawczość w podziale na kraje pozwoli inwestorom i udziałowcom uwzględnić politykę podatkową przedsiębiorstw w czasie wystąpień na spotkaniach udziałowców i przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych; 42. przypomina, że informacje podatkowe powinny stać się podstawowym elementem sprawozdawczości finansowej korporacji; 43. apeluje do Rady o szybkie i ambitne porozumienie w sprawie dwóch etapów wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (CCCTB); przypomina, że oprócz obniżenia kosztów zarówno dla przedsiębiorstw, jak i administracji podatkowej państw członkowskich, rozwiązałoby to kwestię cen transferowych i zapewniłby bardziej uczciwą konkurencję na jednolitym rynku; podkreśla, że harmonizacja bazy podatkowej jest najlepszym rozwiązaniem, by prawnie położyć kres optymalizacji podatkowej i agresywnemu planowaniu podatkowemu; przypomina że niezbędna jest nowa wiążąca definicja stałego miejsca prowadzenia działalności w celu zagwarantowania, że podatki są płacone w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej i tworzenia wartości ekonomicznej; podkreśla, że oprócz tego należy określić minimalne wiążące kryteria, które pozwolą ustalić, czy działalność gospodarcza jest wystarczająca do opodatkowania w danym państwie członkowskim, aby uniknąć problemu firm przykrywek, w szczególności w związku z wyzwaniami związanymi z gospodarką cyfrową; 44. zachęca Komisję i państwa członkowskie do zaproponowania dużo bardziej ambitnych reform w dziedzinie opodatkowania; 45. podkreśla, że aby unitarny system opodatkowania mógł być metodą wyeliminowania praktyki przenoszenia zysków, musi on być systemem globalnym oraz że wdrożenie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych na szczeblu UE wiąże się z ryzykiem powstania sytuacji, w której obecne straty państw członkowskich wobec reszty świata albo eksploatacja reszty świata przez niektóre państwa członkowskie staną stanem permanentnym; zauważa, że stosowanie tylko unijnego podejścia mogłoby wyeliminować zachęty do przenoszenia zysków w obrębie UE, natomiast otworzyć drogę dla dalszych zachęt i okazji do przenoszenia zysków poza UE; 46. przypomina swoje zalecenia, aby zagwarantować, że automatyczna wymiana informacji dotyczących interpretacji podatkowych obejmie wszystkie interpretacje podatkowe oraz by Komisja uzyskała dostęp do wszystkich istotnych informacji, tak aby przestrzegane były europejskie zasady konkurencji ( 1 ); ( 1 ) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 grudnia 2015 r. z zaleceniami dla Komisji dotyczącymi wprowadzenia przejrzystości, koordynacji i konwergencji do polityki opodatkowania osób prawnych w Unii; Zalecenie A4.

144 C 369/138 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 47. wzywa Komisję, by jak najszybciej przedstawiła wniosek ustawodawczy dotyczący przeglądu dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania ( 1 ) w celu dalszego zacieśniania współpracy podatkowej między państwami członkowskimi dzięki obowiązkowi odpowiedzi na grupowe wnioski dotyczące kwestii podatkowych, tak by jeden kraj europejski mógł przekazać wszystkie informacje niezbędne innym do celów ścigania podmiotów unikających opodatkowania w wymiarze transgranicznym; przypomina wniosek dotyczący wprowadzenia zmian do dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania, aby poprawić koordynację państw członkowskich jeśli chodzi o kontrole podatkowe ( 2 ); 48. ubolewa, że zgodnie z unijnymi zasadami pomocy państwa niezapłacone podatki odzyskane od podmiotów korzystających z bezprawnej pomocy podatkowej należą do kraju, który tę pomoc przyznał, a nie do krajów, w których doszło do erozji bazy podatkowej wskutek systemów podatkowych powodujących zakłócenia; wzywa w związku z tym Komisję, aby opracowała odpowiednią metodologię pozwalającą oszacować uszczuplenie dochodów w zainteresowanych państwach członkowskich oraz dostosowała procedury odzyskiwania należności, zapewniając przekazanie niezapłaconych podatków państwom, w których działalność gospodarcza była faktycznie prowadzona; 49. uważa, że reformy podatkowe muszą zawsze umożliwiać kontrolę przez obywateli oraz gwarantować społeczeństwu obywatelskiemu dostęp, informacje i szkolenia, aby mogło one czynnie angażować się w kształtowanie tych polityk, co obecnie nie ma miejsca; 50. podkreśla ponadto, że prawo podatkowe na szczeblu krajowym i unijnym musi zostać uproszczone i sformułowane w taki sposób, by było dostępne dla każdego obywatela, co pozwoli uniknąć złożoności, która sprzyja przemysłowi unikania opodatkowania; 51. wzywa Komisję, by przeprowadziła przegląd dyrektywy 2014/24/EU Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych ( 3 ), w którym uwzględni się środki zapobiegające współpracy administracji publicznej z przedsiębiorstwami wykorzystującymi raje podatkowe; 52. wzywa Komisję, by rozpoczęła kompleksową ocenę, w formie powszechnie dostępnego sprawozdania, 19 lat prac Grupy ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej), koncentrując się na osiągniętych wynikach jeśli chodzi o zapobieganie transgranicznym szkodliwym systemom opodatkowania osób prawnych; wzywa, by w oparciu o wyniki tej oceny przeprowadzono reformę Grupy ds. Kodeksu Postępowania, która ma doprowadzić do większej przejrzystości i efektywności jej pracy, ponieważ grupa musi odgrywać centralną rolę w wysiłkach UE zmierzających do zmiany na lepsze w tej dziedzinie; wzywa Parlament do uzyskania uprawnień w zakresie kontroli i rozliczalności; 53. wzywa Komisję, by stworzyła listę szkodliwych systemów, w odniesieniu do których Grupa ds. Kodeksu Postępowania nie może do tej pory uzgodnić działań, oraz by opublikowała tę listę; wzywa Komisję, by do 2020 r. oceniła oddziaływanie zgodnych z metodą wydatkową systemów korzystnego opodatkowania dochodów z patentów oraz by w miarę możliwości ilościowo ujęła ich wpływ na innowacje i ubytek wpływów podatkowych; 54. wyraża ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie UE znalazły się w dokumentach panamskich; wzywa Komisję, by we współpracy z organami podatkowymi przeprowadziła szeroko zakrojoną ocenę potencjalnie szkodliwych, zakłócających konkurencję instrumentów podatkowych w państwach członkowskich, a także stosowanych środków zaradczych, jak również efektów mnożnikowych tych instrumentów dla innych jurysdykcji; wzywa do utworzenia skutecznego mechanizmu kontroli w celu monitorowania państw członkowskich w odniesieniu do potencjalnie szkodliwych nowych instrumentów podatkowych wprowadzanych ewentualnie przez te państwa; 55. wzywa Komisję do przedstawienia wniosku ustawodawczego, aby rozwiązać problem przekształceń transgranicznych i przenoszenia siedziby oraz zapewnić jasne zasady przenoszenia siedziby przedsiębiorstw w UE, w tym uregulowania zapobiegające tworzeniu firm przykrywek; ( 1 ) Dyrektywa Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylającą dyrektywę 77/799/EWG, (Dz.U. L 64 z , s. 1). ( 2 ) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 grudnia 2015 r. z zaleceniami dla Komisji dotyczącymi wprowadzenia przejrzystości, koordynacji i konwergencji do polityki opodatkowania osób prawnych w Unii; Zalecenie B5. ( 3 ) Dz.U. L 94 z , s. 65.

145 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/139 Środa, 13 grudnia 2017 r. 56. wzywa Komisję i wszystkie państwa członkowskie, by położyły kres praktyce inwersji podatku od osób prawnych, gdzie wielonarodowa korporacja zostaje przejęta przez mniejsze przedsiębiorstwo mające siedzibę w raju podatkowym i przyjmuje siedzibę prawną tego ostatniego, aby przenieść swoją siedzibę i doprowadzić do zmniejszenia łącznych ogólnych obciążeń podatkowych przedsiębiorstwa, a po tym procesie następuje tzw. earnings stripping (redukowanie należności wobec organów podatkowych) dzięki płatnościom podlegającym odliczeniu w raju podatkowym (w formie na przykład pożyczek, opłat licencyjnych i usług), co ma na celu unikanie podatków od zysków krajowych tej wielonarodowej korporacji; 57. podkreśla potrzebę poświęcenia szczególnej uwagi wykorzystywanym w coraz większym stopniu szkodliwym praktykom podatkowym, takim jak nadużywanie korzystnego opodatkowania dochodów z patentów, instrumentów pochodnych, swapów itp., w celach unikania opodatkowania; 58. z zadowoleniem przyjmuje ustalenia Komisji z sierpnia 2016 r. dotyczące pomocy państwa, że Irlandia przyznała firmie Apple nienależną ulgę podatkową w wysokości 13 mld EUR; kwestionuje decyzję rządu Irlandii odwołania się od decyzji Komisji w celu niepobierania należnej kwoty; 59. wzywa państwa członkowskie do zidentyfikowania i zaprzestania stosowania wszelkiego rodzaju amnestii podatkowych, które mogłyby prowadzić do prania pieniędzy i uchylania się od opodatkowania lub które mogłyby uniemożliwiać organom krajowym wykorzystywanie danych potrzebnych do prowadzenia dochodzeń w sprawie przestępstw finansowych; 60. wyraża zaniepokojenie z powodu zamiaru administracji Stanów Zjednoczonych promowania ulg podatkowych dla dużych korporacji i deregulacji finansowej; wzywa Komisję, by ściśle monitorowała proponowaną reformę podatkową w USA, zwaną Blue Print, oraz możliwość zaprowadzenia w USA amnestii podatkowej, aby umożliwić transfer zysków przez duże firmy technologiczne z powrotem do USA dzięki zastosowaniu bardzo niskiej stawki podatkowej; 61. wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia ich administracji podatkowych za pomocą odpowiedniej liczby personelu, aby zapewnić skuteczny pobór podatków i rozwiązać problem szkodliwych praktyk podatkowych, z uwagi na to, że brak zasobów i zwolnienia pracowników, w połączeniu z brakiem odpowiednich szkoleń, narzędzi technicznych i uprawnień śledczych poważnie osłabiły wiele organów administracji podatkowej niektórych państw członkowskich; 62. zwraca uwagę na jeden przykład mechanizmu unikania opodatkowania w UE, tzw. strukturę Double Irish, która będzie stopniowo wycofana do 2020 r.; wzywa państwa członkowskie do monitorowania ich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, aby zagwarantować, że rozbieżności podatkowe nie umożliwią stosowania mechanizmów unikania opodatkowania; 63. wyraża ubolewanie z powodu braku wiarygodnych i bezstronnych danych statystycznych na temat skali unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania; podkreśla znaczenie opracowania odpowiedniej, przejrzystej metodologii, dzięki której można będzie oszacować rozmiar tych zjawisk i ich wpływ na finanse publiczne, działalność gospodarczą i inwestycje publiczne państw; 64. wzywa Komisję, by w kontekście praktyk unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania wydała wytyczne, aby wprowadzić wyraźne rozróżnienie między tym co jest niezgodne z prawem a tym co jest zgodne z prawem, nawet jeśli wbrew duchowi prawa, aby zagwarantować pewność prawa dla wszystkich zainteresowanych stron; wzywa państwa członkowskie i kraje trzecie, aby zagwarantowały, że grzywien i administracyjnych kar pieniężnych nakładanych na podmioty uchylające się od opodatkowania i pośredników nie można było odliczyć od podatku; 65. podkreśla, że wdrażanie odpowiedzialnej strategii podatkowej należy uznać za filar społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw oraz że uchylanie się od opodatkowania, unikanie opodatkowania i agresywne planowanie podatkowe są sprzeczne ze społeczną odpowiedzialnością przedsiębiorstw; ponownie wzywa Komisję do uwzględnienia tego aspektu w zaktualizowanej strategii UE dotyczącej społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw; 66. wzywa przedsiębiorstwa, by w pełni wypełniały zobowiązania podatkowe i traktowały je jako integralną część społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw oraz nie stosowały żadnych form unikania opodatkowania; 67. ponawia apel komisji TAXE2 o utworzenie w obrębie struktury Komisji Europejskiej nowego unijnego ośrodka ds. spójności i koordynacji polityki podatkowej, który będzie przeprowadzał ocenę polityk podatkowych państw członkowskich na poziomie Unii i monitorował te polityki oraz dopilnuje, by państwa członkowskie nie wdrażały żadnych nowych szkodliwych instrumentów podatkowych; sugeruje, że taki unijny ośrodek ds. spójności i koordynacji polityki podatkowej, poza zapewnianiem i wspieraniem współpracy między krajowymi administracjami podatkowymi (np. dzięki szkoleniom i wymianie najlepszych praktyk), powinien monitorować przestrzeganie przez państwa członkowskie wspólnego unijnego wykazu jurysdykcji niechętnych współpracy;

146 C 369/140 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 68. przypomina zalecenia ( 1 ) Parlamentu dotyczące utworzenia katalogu środków zaradczych, które powinny być stosowane przez Unię i państwa członkowskie jako udziałowców i podmioty finansujące organy publiczne, banki i programy finansowania wobec przedsiębiorstw, które korzystają z rajów podatkowych w celu prowadzenia agresywnego planowania podatkowego, a tym samym nie spełniają unijnych standardów w zakresie dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych; 69. ponownie wzywa Komisję, by wprowadziła zmiany w prawodawstwie europejskim, w tym w przepisach dotyczących statutu Europejskiego banku Inwestycyjnego (EBI), rozporządzenia w sprawie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS), czterech rozporządzeń dotyczących wspólnej polityki rolnej (WPR) oraz pięciu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych (Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego), aby wprowadzić zakaz przyznawania funduszy UE beneficjentom ostatecznym lub pośrednikom finansowym, którym udowodniono udział w uchylaniu się od opodatkowania czy agresywnym planowaniu podatkowym; 70. wzywa Komisje i Radę do utworzenia obowiązkowego standardowego europejskiego rejestru przedsiębiorców, aby uzyskać aktualne i wiarygodne informacje dotyczące firm oraz osiągnąć przejrzystość dzięki transgranicznemu dostępowi do porównywalnych i wiarygodnych informacji na temat przedsiębiorstw w UE; 71. proponuje, by Komisja dokonała oceny wpływu zagranicznych transferów piłkarzy na pobór dochodów przez państwa członkowskie oraz przedstawiła wszelkie środki, jakie uzna za stosowne dla rozwiązania kwestii znacznego uszczuplenia dochodów, w tym środki związane z pośrednikami ułatwiającymi takie transfery; 72. wzywa Komisję, by nie zawierała umów handlowych z jurysdykcjami uznanymi przez UE za raje podatkowe; 2.3. Wymiana informacji 73. wyraża ubolewanie, że postanowienia dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania, które obowiązywały w okresie ujętym w dokumentach panamskich, nie zostały skutecznie wdrożone, a ilość wymienianych informacji i interpretacji była bardzo niewielka; przypomina, że automatyczna wymiana informacji między organami podatkowymi jest dla państw członkowskich kluczowa, aby zapewnić wzajemną pomoc w poborze dochodów podatkowych i aby stworzyć równe warunki działania; wzywa Komisję, by przedstawiła wnioski mające na celu dalsze zacieśnianie współpracy podatkowej między państwami członkowskimi UE dzięki obowiązkowi odpowiedzi na grupowe wnioski dotyczące kwestii podatkowych, tak by jeden kraj europejski mógł przekazać wszystkie informacje niezbędne innym do celów ścigania podmiotów unikających opodatkowania w wymiarze transgranicznym; 74. jest głęboko zaniepokojony, że liczba interpretacji podatkowych wydanych przez państwa członkowskie dla przedsiębiorstw wielonarodowych wzrosła w ostatnich latach, pomimo społecznego alarmu wszczętego w wyniku afery LuxLeaks; 75. podkreśla, że Komisja powinna mieć dostęp, zgodnie z przepisami o ochronie danych, do wszystkich informacji podlegających wymianie na mocy dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania w celu właściwego monitorowania i egzekwowania wdrażania tej dyrektywy; podkreśla, że takie informacje powinny być zgromadzone w centralnym rejestrze administrowanym przez Komisję, biorąc pod uwagę jej wyłączne kompetencje w dziedzinie polityki konkurencji; 76. wzywa do bardziej skutecznej globalnej wymiany, globalnego przetwarzania i wykorzystania informacji i do skutecznego oraz spójnego wdrożenia postanowień dotyczących wspólnych standardów (CRS) do wymiany informacji, zastępując strategię wskazywania winnych i piętnowania w ramach systemu wzajemnej oceny systemem sankcji; zwraca uwagę na potrzebę wzajemności w wymianie informacji między Organizacją Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) a uczestniczącymi państwami sygnatariuszami; wzywa państwa członkowskie do udzielenia uczestniczącym państwom rozwijającym się wsparcia w procesie wdrażania tych standardów; podkreśla, że państwa członkowskie powinny nie tylko ( 1 ) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 grudnia 2015 r. z zaleceniami dla Komisji dotyczącymi wprowadzenia przejrzystości, koordynacji i konwergencji do polityki opodatkowania osób prawnych w Unii; Zalecenie C3.

147 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/141 Środa, 13 grudnia 2017 r. zobowiązać się do stosowania CRS, ale również wdrożyć system i zapewnić wysoką jakość przekazywanych danych; zwraca uwagę, że w obowiązującym CRS występują niedociągnięcia i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że OECD prowadzi prace nad udoskonaleniem standardu, aby uczynić go bardziej skutecznym; wzywa Komisję do zaangażowania się w likwidowanie stwierdzonych luk; 77. wzywa do ulepszenia publicznych rejestrów handlowych, publicznych rejestrów własności rzeczywistej oraz publicznej sprawozdawczości w podziale na kraje, aby obejść ograniczenia wynikające z wymiany informacji w ramach wielostronnej konwencji OECD służącej wdrożeniu środków dotyczących konwencji podatkowych na rzecz zapobiegania erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków z czerwca 2017 r., która daje państwom możliwość wyboru partnerów, pozwalając w praktyce na dwustronność; 78. podkreśla, że obowiązkowa automatyczna wymiana informacji dotycząca mechanizmów potencjalnie agresywnego planowania podatkowego o wymiarze transgranicznym (DAC6) powinna być dostępna nie tylko dla organów podatkowych; 79. wzywa Komisję, by zagwarantowała wzajemność w zakresie wymiany informacji między UE a krajami trzecimi, które nie przyjęły uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym standardów; podkreśla potrzebę wprowadzenia skutecznych sankcji wobec instytucji finansowych posiadających europejskich klientów i niespełniających standardów w zakresie automatycznej wymiany informacji; uważa, że taki wniosek powinien obejmować mechanizm rozstrzygania sporów, aby rozwiązywać potencjalne konflikty między UE a państwami trzecimi; przypomina swoje zobowiązanie dotyczące wprowadzenia podatku u źródła lub środków o podobnych skutkach, aby zapobiec wyprowadzaniu z UE nieopodatkowanych dochodów; 80. uważa, że podmiotami zobowiązanymi do przedstawienia informacji władzom podatkowym powinny być te same podmioty co w dyrektywie dotyczącej prania brudnych pieniędzy, a mianowicie: 1) instytucje kredytowe; 2) instytucje finansowe; 3) następujące osoby fizyczne lub prawne podczas wykonywania ich działalności zawodowej: a) biegli rewidenci, zewnętrzni księgowi i doradcy podatkowi; b) notariusze oraz inni przedstawiciele wolnych zawodów prawniczych, gdy uczestniczą, działając w imieniu i na rzecz swojego klienta, w dowolnych transakcjach finansowych lub transakcjach dotyczących nieruchomości lub gdy udzielają klientowi pomocy w planowaniu lub przeprowadzaniu transakcji dotyczących: (i) kupna i sprzedaży nieruchomości lub podmiotów gospodarczych; (ii) zarządzania pieniędzmi, papierami wartościowymi lub innymi aktywami należącymi do klienta; (iii) otwierania rachunków bankowych, rachunków oszczędnościowych lub rachunków papierów wartościowych i zarządzania tymi rachunkami; (iv) organizacji wkładu niezbędnego do tworzenia spółek, prowadzenia przez nie działalności lub zarządzania nimi; (v) tworzenia powiernictw, spółek, fundacji lub podobnych struktur, prowadzenia przez nie działalności lub zarządzania nimi; c) podmioty świadczące usługi na rzecz trustów lub spółek, nieobjętych lit. a) lub b); d) pośrednicy w obrocie nieruchomościami;

148 C 369/142 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. e) inne osoby prowadzące handel towarami w zakresie, w jakim płatności są dokonywane lub otrzymywane w gotówce w kwocie EUR lub wyższej, bez względu na to, czy transakcja jest przeprowadzana jako pojedyncza operacja czy kilka operacji, które wydają się być ze sobą powiązane; f) podmioty świadczące usługi w zakresie gier hazardowych; 3. Pranie pieniędzy 3.1. Prawo przeciwdziałające praniu pieniędzy 81. podkreśla, że wszystkie przepisy dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy powinny być skutecznie i spójnie wdrażane przez państwa członkowskie; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania właściwego egzekwowania prawa; wzywa Komisję do poprawy i zapewnienia odpowiednich zasobów na rzecz istniejących systemów monitorowania; wzywa Komisję, aby przyznała swojej grupie zadaniowej większe zasoby w celu zapobiegania przestępstwom finansowym; 82. podkreśla, że ramy prawne czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy całkowicie zakazują anonimowych akcji na okaziciela, które, jeśli nie są należycie zarejestrowane, okazały się przydatnym narzędziem do tworzenia międzynarodowych mechanizmów prania pieniędzy; wzywa państwa członkowskie do należytego wdrożenia i egzekwowania czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, która weszła w życie w dniu 26 czerwca 2017 r.; wzywa Komisję do monitorowania prawidłowej transpozycji i wdrożenia tej dyrektywy; 83. wzywa Komisję do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w związku z nieprzestrzeganiem przepisów prawa Unii ujawnionego w dokumentach panamskich i w wyniku innych wycieków; 84. zwraca uwagę, że należy zapewnić regularnie aktualizowane, znormalizowane, powiązane i powszechnie dostępne rejestry beneficjentów rzeczywistych przedsiębiorstw, fundacji, trustów i podobnych struktur prawnych, aby zapobiec anonimowości ostatecznych beneficjentów rzeczywistych; wzywa do obniżenia w definicji beneficjenta rzeczywistego obecnego limitu posiadanych udziałów; jest zdania, że UE i jej państwa członkowskie muszą odgrywać czołową rolę w propagowaniu na forach międzynarodowych norm przejrzystości dotyczących ostatecznych beneficjentów rzeczywistych; 85. podkreśla postulat zgłoszony przez przedstawicieli francuskiej jednostki analityki finansowej w niniejszej komisji, aby w odniesieniu do badania zarzutów naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania zgodnie z 26. zaleceniem FATF dotyczącym nadzoru finansowego wyraźnie przewidzieć na szczeblu europejskim, że nadzór sprawowany przez właściwy organ nadzorczy może sięgać jednostki macierzystej danej grupy; 86. wzywa Komisję, aby nadzorowała tworzenie publicznie dostępnych rejestrów gruntów; 87. apeluje o definicję beneficjenta rzeczywistego obejmującą wszystkie osoby fizyczne, które ostatecznie są właścicielami podmiotu prawnego lub go kontrolują z wyjątkiem spółek notowanych na rynku regulowanym podlegających wymogom dotyczącym ujawniania informacji zgodnym z prawem Unii lub podlegających równoważnym standardom międzynarodowym, które zapewniają odpowiednią przejrzystość informacji na temat własności bezpośrednio lub pośrednio posiadając przynajmniej jedną akcję lub odpowiadającą akcji minimalną jednostkę udziału w takim podmiocie, w tym za pomocą pakietów akcji na okaziciela, lub przez kontrolę w inny sposób; 88. zauważa, że nielegalne pieniądze zdeponowane w drodze wykonania tych transakcji przekształcone zostają w legalne środki pieniężne pochodzące z legalnych transakcji; nalega w związku z tym, aby przepisy dotyczące przeciwdziałania praniu pieniędzy zostały rozszerzone także na rynek nieruchomości w celu zapobieżenia nowym nielegalnym zjawiskom; 89. podkreśla konieczność lepszego wdrożenia kontroli należytej staranności wobec klienta, aby zagwarantować, że przeprowadzona zostanie właściwa ocena ryzyka związanego z profilem klienta; podkreśla, że nawet w przypadku outsourcingu obowiązek należytej staranności wobec klienta spoczywa na podmiotach zobowiązanych; domaga się, by ta odpowiedzialność była jasno zdefiniowana oraz by zostały przewidziane sankcje w przypadku zaniedbania lub konfliktu interesów w przypadkach outsourcingu; uważa ponadto, że do grupy podmiotów zobowiązanych należy włączyć, między innymi, agentów nieruchomości, aby zagwarantować, że postanowienia dotyczące należytej staranności wobec klienta będą miały w równym stopniu zastosowanie do regulowanych i obecnie nieregulowanych podmiotów; wzywa do harmonizacji środków należytej staranności wobec klienta na szczeblu UE, co zapewni odpowiedni kształt tych procedur w celu zagwarantowania ich zgodności z przepisami;

149 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/143 Środa, 13 grudnia 2017 r. 90. uważa, że sankcje dotyczące prania pieniędzy, uchylania się od opodatkowania i oszustw podatkowych powinny być surowsze i odstraszające oraz że kierując zasoby na zwalczanie tych nielegalnych praktyk państwa członkowskie powinny stosować podejście oparte na ryzyku; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy za pomocą środków prawnokarnych (COM(2016)0826); zachęca państwa członkowskie do rozpatrzenia stosowności wprowadzenia zakazu stosowania w przypadku bardzo poważnych oszustw podatkowych ugody w postępowaniu karnym; zwraca jednak uwagę, że jednocześnie UE i jej państwa członkowskie powinny opracować zachęty dla każdej kategorii podmiotów zobowiązanych, aby zniechęcić je do prowadzenia takich działań oraz sprawić, że będą one nieopłacalne; wzywa państwa członkowskie do dokonania przeglądu terminu zawitego w odniesieniu do prania pieniędzy, tak aby uniknąć przedawnienia w wyniku niepodjęcia działań przez właściwe organy; 91. domaga się skutecznego mechanizmu monitorowania, który zostałby wdrożony na poziomie europejskim i współpracowałby z połączonymi jurysdykcjami, ponieważ wzajemne weryfikacje FATF i regularne wzajemne oceny łatwo mogą zostać zniweczone w wyniku politycznego cichego przyzwolenia lub innych jego form; 92. podkreśla potrzebę uzgodnienia na szczeblu UE wspólnego pojęcia i definicji osoby zajmującej eksponowane stanowisko polityczne; 93. apeluje o ujednolicenie definicji przestępstw podatkowych na szczeblu UE oraz stworzenie odrębnego instrumentu prawa karnego, który zostałby przyjęty na podstawie art. 83 ust. 2 TFUE lub ostatecznie art. 116 TFUE, jeżeli państwa członkowskie nie będą w stanie porozumieć się co do eliminacji zakłóceń warunków konkurencji na rynku wewnętrznym; wzywa do harmonizacji definicji przestępstw źródłowych w zakresie prania pieniędzy na szczeblu UE i do zawężenia zakresu zwolnień, na jakie mogą się powoływać państwa członkowskie w celu odmowy współpracy i wymiany informacji; przypomina swoje stanowisko w sprawie przeglądu czwartej i piątej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy zakładające oddzielenie przestępstw podatkowych od wymogu podlegania karze pozbawienia wolności lub środkowi zabezpieczającemu polegającemu na pozbawieniu wolności; 94. jest zaniepokojony ustanawianiem programów obywatelstwa dla osób niebędących rezydentami UE, czyli tzw. programów złotych wiz lub programów dla inwestorów, które proponuje się obywatelom państw trzecich w zamian za inwestycje finansowe, bez podjęcia odpowiednich tudzież żadnych środków należytej staranności wobec klienta; zwraca się do Komisji o ocenę przestrzegania przez państwa członkowskie dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy i innych odnośnych przepisów unijnych w przypadku przyznawania obywatelstwa w ramach tych programów; 95. wzywa Komisję i Radę, aby poważnie potraktowały ambitny przegląd czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy (COM(2016)0450), który parlamentarna Komisja Gospodarcza i Monetarna i Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych przegłosowały w dniu 28 lutego 2017 r. ( 1 ) i który wyeliminowałby wiele istniejących luk i znacznie wzmocnił obecne przepisy w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy w drodze, na przykład, zaostrzenia definicji beneficjenta rzeczywistego, odrzucenia możliwości uznawania za beneficjentów rzeczywistych kadry kierowniczej, członków zarządu reprezentujących interesy innych osób oraz innych pełnomocników, o ile nie spełniają kryteriów, zapewnienia pełnego publicznego dostępu do rejestrów beneficjentów rzeczywistych przedsiębiorstw i trustów oraz wprowadzenia skuteczniejszego mechanizmu sankcji w przypadku naruszenia przepisów dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy; wzywa w związku z tym Komisję i Radę, aby nie osłabiły siły wniosku Parlamentu w trakcie trwających negocjacji trójstronnych; 96. apeluje o zwiększenie politycznego i regulacyjnego nacisku w związku z pojawiającym się ryzykiem związanym z nowymi technologiami i produktami finansowymi, takimi jak instrumenty pochodne, transakcje swapowe i waluty wirtualne ( 2 ); 97. wzywa Komisję, aby oceniła możliwość wykorzystania potencjału nowych technologii, takich jak niepowtarzalne tożsamości cyfrowe, w celu ułatwienia identyfikacji poważnych przypadków przestępczości finansowej, i aby zadbała jednocześnie o przestrzeganie praw podstawowych, w tym prawa do prywatności; ( 1 ) Zob. sprawozdanie A8-0056/2017. ( 2 ) Wysłuchanie w komisji śledczej ds. dokumentów panamskich z udziałem Brooka Harringtona i innych ekspertów w dniu 24 stycznia 2017 r.

150 C 369/144 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. 98. apeluje, aby Komisja w trybie pilnym dokonała oceny skutków prania pieniędzy i przestępstw podatkowych związanych z działalnością w dziedzinie gier elektronicznych, walutami wirtualnymi, kryptowalutami, technologią łańcucha bloków i technologiami FinTech; ponadto wzywa Komisję, aby rozważyła możliwe środki, w tym przepisy, które stworzyłyby ramy regulacyjne dla tego rodzaju działalności, w celu ograniczenia narzędzi wykorzystywanych do prania pieniędzy; 99. wzywa do konfiskaty aktywów powstałych w wyniku działalności przestępczej; w związku z tym apeluje o szybkie przyjęcie rozporządzenia w sprawie wzajemnego uznawania nakazów zamrożenia i konfiskaty w celu ułatwienia transgranicznego odzyskiwania mienia pochodzącego z działalności przestępczej; podkreśla, że instrument prawny zaproponowany przez Komisję umożliwi lepszą współpracę i łatwiejsze uznawanie takich nakazów, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady pomocniczości; 100. podkreśla, że potrzebne są również działania dostosowujące strategie krajowe do strategii europejskich agencji i organów takich jak Europol, Eurojust i OLAF; apeluje o usunięcie przeszkód prawnych uniemożliwiających wymianę informacji w celu ułatwienia tej współpracy; 101. z zadowoleniem przyjmuje niedawną decyzję rządu Portugalii o zakazie emisji akcji na okaziciela i przekształceniu obecnych akcji w imienne papiery wartościowe oraz wzywa Komisję do zaproponowania przepisów unijnych o takim samym skutku; 102. domaga się o wiele ściślejszej kontroli ze strony właściwych organów w odniesieniu do oceny kompetencji i reputacji członków zarządu i udziałowców instytucji kredytowych w UE; uważa, że warunki powinny umożliwiać właściwym organom sprawowanie stałego nadzoru nad kryteriami oceny zarówno udziałowców, jak i członków zarządu, natomiast obecnie niezmiernie utrudniają one cofnięcie raz udzielonej zgody; uważa ponadto, że należy wydłużyć terminy i zwiększyć elastyczność w odniesieniu do wnoszenia sprzeciwu wobec przejęć, szczególnie gdy właściwe organy muszą same zbadać informacje dostarczone w związku z wydarzeniami w państwach trzecich i z osobami zajmującymi eksponowane stanowiska polityczne; 3.2. Jednostki analityki finansowej (FIU) 103. uważa, że dzięki ujednoliceniu statusu i funkcjonowania europejskich jednostek analityki finansowej (FIU) można by było usprawnić wymianę informacji; wzywa Komisję, by na platformie FIU rozpoczęła projekt służący wskazaniu źródeł informacji, do których FIU mają obecnie dostęp; wzywa Komisję do wydania wytycznych na temat sposobu zwiększenia spójności funkcji i uprawnień europejskich FIU, ze wskazaniem minimalnego wspólnego zakresu i zawartości informacji (finansowych, administracyjnych i dotyczących ścigania przestępstw), które FIU powinny otrzymywać i móc wymieniać między sobą; jest zdania, że wytyczne takie powinny również zawierać wyjaśnienia umożliwiające jednolitą interpretację funkcji analizy strategicznej FIU; 104. uważa, że w celu zwiększenia skuteczności wszystkie europejskie FIU powinny mieć nieograniczony i bezpośredni dostęp do wszystkich informacji na temat ich funkcji będących w posiadaniu podmiotów zobowiązanych i znajdujących się w rejestrach; FIU powinny także mieć możliwość uzyskania takich informacji na podstawie wniosku innej unijnej FIU i wymiany informacji z tą ostatnią; 105. sugeruje, by przy wdrażaniu dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy państwa członkowskie zniosły wymóg, zgodnie z którym FIU muszą otrzymać zgodę strony trzeciej na przekazanie innej FIU informacji do celów wywiadowczych, gdyż pozwoliłoby to zwiększyć wymianę informacji między różnymi FIU; wzywa Komisję do wydania wytycznych na temat przepisów ogólnych dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, a zwłaszcza konieczności spontanicznej i niezwłocznej wymiany informacji z innymi FIU; 106. podkreśla potrzebę skuteczniejszej komunikacji między odpowiednimi organami na szczeblu krajowym, ale również między FIU w różnych państwach członkowskich; wzywa Komisję do ustanowienia unijnego systemu analizy porównawczej jako narzędzia służącego do standaryzacji gromadzonych i wymienianych informacji oraz do zacieśnienia współpracy między FIU; uważa, że powinno to obejmować wzmocnienie Sieci Jednostek Analityki Finansowej (FIU.net) w ramach Europolu, ale też samego Europolu, zwłaszcza w celu umożliwienia mu uzyskania informacji i danych statystycznych dotyczących przepływu informacji, działalności i wyników analiz prowadzonych przez FIU, oraz zwiększenie kompetencji i zasobów Eurojustu potrzebnych do walki z praniem pieniędzy i uchylaniem się od opodatkowania; wzywa ponadto państwa członkowskie do zwiększenia zasobów ludzkich, finansowych i technicznych w FIU, by wzmocnić zdolności w zakresie dochodzeń i współpracy oraz by umożliwić prawidłowe przetwarzanie i wykorzystywanie rosnącej liczby zgłoszeń podejrzanych transakcji;

151 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/145 Środa, 13 grudnia 2017 r zauważa, że celowość ograniczania wykorzystania informacji wymienianych przez jednostki analityki finansowej powinna być poddana przeglądowi i ujednolicona na szczeblu UE i światowym w celu umożliwienia wykorzystania informacji do celów zwalczania przestępstw podatkowych oraz do celów materiału dowodowego; 108. podkreśla, że mianowanie na stanowiska kierownicze w FIU musi być niezależne, politycznie bezstronne i oparte na kryterium kwalifikacji zawodowych, a proces doboru przejrzysty i nadzorowany; zwraca uwagę na potrzebę wprowadzenia wspólnych zasad dotyczących niezależności instytucji odpowiedzialnych za egzekwowanie przepisów w sprawie oszustw podatkowych i prania pieniędzy, a także potrzebę zapewnienia pełnej niezależności organów ścigania w działaniach podejmowanych w następstwie sprawozdań FIU; 109. wzywa Komisję do sprawdzenia, czy we wszystkich państwach członkowskich należycie wypełnia się to zobowiązanie; 110. przypomina swoje stanowisko w kwestii piątej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, a dokładniej utworzenia europejskiej FIU, i nalega na potrzebę zapewnienia skutecznego i skoordynowanego systemu wymiany informacji, a także scentralizowanych baz danych; podkreśla, że należy wspierać FIU państw członkowskich, zwłaszcza w sprawach transgranicznych; 111. podkreśla, że właściwe organy nie powinny czekać, aż przerośnie je coraz częstsze stosowanie technologii cyfrowych przez doradców podatkowych i podatników; uważa, że właściwe organy powinny odpowiednio opracować własne narzędzia i rozwinąć zdolności śledcze; uważa, że mogłoby to stworzyć właściwym organom nowe możliwości, jeśli chodzi o powracającą kwestię podziału zasobów lub pomóc w poprawie współpracy między nimi; 4. Pośrednicy 112. wyraża ubolewanie, że obecnie w obrębie UE uregulowania dotyczące pośredników są niejednolite; wzywa Radę do szybkiego rozpatrzenia i przyjęcia wniosku Komisji w sprawie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji podatkowych w odniesieniu do mechanizmów transgranicznych podlegających obowiązkowi zgłaszania (COM(2017)0335), w celu wzmocnienia obowiązków sprawozdawczych pośredników; zachęca państwa członkowskie do rozważenia potencjalnych korzyści płynących z rozszerzenia zakresu stosowania dyrektywy o przypadki o charakterze czysto krajowym; 113. podkreśla, że taki wniosek jest konieczny, by zlikwidować luki prawne umożliwiające agresywne planowanie podatkowe, poprzez opracowanie nowych zasad dla pośredników biorących udział w tego rodzaju praktykach; 114. zauważa, że zarządzanie majątkiem jest w dużej mierze nieuregulowane oraz że w celu lepszej regulacji i zdefiniowania tego zawodu oraz w celu stworzenia równych warunków działania należy ustanowić wiążące międzynarodowe przepisy i normy; w tym kontekście wzywa Komisję do podjęcia na wszystkich stosownych forach międzynarodowych inicjatywy ustanowienia takich norm i przepisów; 115. stwierdza, że w ramach samoorganizacji i samoregulacji należy sprawować nadzór; wzywa Komisję, by rozważyła potrzebę ukierunkowanych działań unijnych, w tym możliwość opracowania stosownych przepisów, w celu zapewnienia odpowiedniego nadzoru samoregulacji podmiotów zobowiązanych, tj. za pośrednictwem odrębnego i niezależnego krajowego organu regulacyjnego lub nadzorczego; 116. wzywa Komisję, by we współpracy z państwami członkowskimi i organami nadzoru wydała wytyczne służące standaryzacji formatów sprawozdań składanych przez podmioty zobowiązane, by ułatwić przetwarzanie i wymianę informacji przez FIU; 117. domaga się uregulowań dotyczących pośredników podatkowych, które zniechęcą ich do działań mających na celu unikanie i uchylanie się od opodatkowania oraz osłaniania beneficjentów rzeczywistych; 118. domaga się, aby w sytuacji gdy pośrednik ma siedzibę poza terytorium UE, zainteresowany podatnik bezpośrednio przekazywał swoje potencjalnie agresywne uzgodnienia w zakresie planowania podatkowego, przed ich wdrożeniem, do organów podatkowych swojego kraju, tak aby organy te mogły zareagować na ryzyko podatkowe, podejmując odpowiednie działania;

152 C 369/146 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r jest zdania, że bardziej rygorystyczne zasady dotyczące roli pośredników przyniosłyby pożytek całemu sektorowi, gdyż rzetelni pośrednicy nie znajdowaliby się już w niekorzystnej sytuacji z powodu nieuczciwej konkurencji, czyli oddzielono by ziarno od plew; 120. apeluje o bardziej efektywne, odstraszające i proporcjonalne sankcje, zarówno na szczeblu UE, jak i państw członkowskich, wobec banków i pośredników, którzy świadomie, umyślnie i systematycznie biorą udział w nielegalnych systemach opodatkowania czy prania pieniędzy; podkreśla, że sankcje powinny być wymierzone w same przedsiębiorstwa oraz w odpowiedzialne kierownictwo i członków zarządu; podkreśla, że niezbędne są wysokie kary, i uważa, że stosowanie publicznego piętnowania w potwierdzonych przypadkach mogłoby zniechęcić pośredników do obchodzenia ich zobowiązań oraz zachęcić do przestrzegania przepisów; 121. apeluje do państw członkowskich o zapewnienie skutecznego monitorowania i nadzoru nad sektorami, w których występuje największe ryzyko stosowania nieprzejrzystych struktur własności rzeczywistej (sektory te wskazano w przygotowanej przez Komisję ocenie ryzyka prania pieniędzy); wzywa państwa członkowskie do opracowania wytycznych w sprawie czynników ryzyka wynikających z transakcji z udziałem doradców podatkowych, audytorów, księgowych zewnętrznych, notariuszy i innych przedstawicieli wolnych zawodów prawniczych; 122. wzywa do surowszego egzekwowania przepisów z zakresu prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania oraz zapewnienia ich skutku odstraszającego dzięki szerszemu informowaniu opinii publicznej, w szczególności w drodze publikacji ulepszonych statystyk dotyczących środków egzekucyjnych stosowanych wobec osób świadczących usługi doradcze w dziedzinie opodatkowania i prania pieniędzy; 123. podkreśla potrzebę zwiększenia kontroli, nadzoru i koordynacji w zakresie systemów krajowej certyfikacji dla pośredników pełniących rolę doradców podatkowych w UE; apeluje do państw członkowskich o cofanie licencji pośrednikom, którym udowodniono, że biorą udział w aktywnym wspieraniu lub umożliwianiu transgranicznego uchylania się od opodatkowania, nielegalnego planowania podatkowego i prania pieniędzy; 124. wzywa Komisję, by oceniła, czy właściwe organy państw członkowskich stosują procedury wydawania licencji dla pośredników przewidziane już w prawie Unii, np. w czwartej dyrektywie w sprawie wymogów kapitałowych; 125. apeluje do sektora o przyjęcie metod, dzięki którym tajemnica zawodowa obowiązująca prawników nie będzie stała na przeszkodzie odpowiedniemu zgłoszeniu podejrzanej transakcji lub zgłoszeniu innej potencjalnie nielegalnej działalności, bez uszczerbku dla praw gwarantowanych na mocy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i ogólnych zasad prawa karnego, lub o udoskonalenie w tym celu istniejących metod; 126. wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia środków zniechęcających pośredników mających siedzibę w UE do prowadzenia działalności w jurysdykcjach wymienionych w unijnym wykazie jurysdykcji podatkowych niechętnych współpracy i unijnym wykazie krajów mających strategiczne braki w swoich systemach przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, na przykład poprzez wykluczenie ich z zamówień publicznych; ponadto wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny skutków jeśli chodzi o możliwość objęcia pośredników z siedzibą w UE zakazem prowadzenia działalności w jurysdykcjach znajdujących się w unijnym wykazie jurysdykcji podatkowych niechętnych współpracy i unijnym wykazie krajów mających strategiczne braki w swoich systemach przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu; 127. podkreśla, że w celu poprawy współpracy międzynarodowej wymogi w zakresie audytu i rachunkowości powinny być skoordynowane na poziomie światowym, aby zniechęcić firmy rachunkowe i audytorskie do angażowania się w nielegalne struktury podatkowe; w związku z tym uważa, że lepsze wdrażanie międzynarodowych standardów rachunkowości powinno należy uznać za skuteczne narzędzie;

153 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/ Banki Środa, 13 grudnia 2017 r zachęca wszystkie państwa członkowskie do wprowadzenia zgodnie z zaleceniem z czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy systemów rejestrów rachunków bankowych lub systemów wyszukiwania danych elektronicznych, które to systemy zapewniałyby FIU i właściwym organom dostęp do informacji o rachunkach bankowych; zaleca, aby rozważyć standaryzację i wzajemne połączenie krajowych rejestrów rachunków bankowych, zawierających wszystkie rachunki powiązane z osobami prawnymi lub fizycznymi, w celu umożliwienia łatwego dostępu właściwym organom i FIU; 129. zaleca, aby w takim rejestrze rachunków zapisywano i publikowano dane statystyczne dotyczące transakcji z rajami podatkowymi i państwami wysokiego ryzyka, a także przedstawiano informacje w rozbiciu na transakcje z podmiotami powiązanymi i podmiotami niepowiązanymi oraz na państwa członkowskie; 130. stwierdza, że banki okazały się zaangażowane w cztery rodzaje szeroko zakrojonej działalności, tj. tworzyły struktury offshore i zarządzały nimi, prowadziły rachunki bankowe dla podmiotów offshore, dostarczały inne produkty finansowe oraz prowadziły bankowość korespondencyjną ( 1 ); podkreśla, że ważne jest, by ustawodawstwo dotyczące bankowości korespondencyjnej było jaśniejsze i surowsze w odniesieniu do przekazywania środków pieniężnych do jurysdykcji offshore i jurysdykcji niechętnych współpracy i by przewidywało obowiązek zaprzestania działalności w przypadku nieprzekazania informacji na temat beneficjentów rzeczywistych; 131. apeluje o surowe stosowanie wobec banków skutecznych sankcji, obejmujących zawieszenie lub cofnięcie licencji bankowej instytucjom finansowym, którym udowodniono udział we wspieraniu lub umożliwianiu prania pieniędzy, uchylania się od opodatkowania lub agresywnego planowania podatkowego; 132. podkreśla znaczenie lepszej koordynacji między siedzibami banków a ich jednostkami zależnymi, zarówno w obrębie UE, jak i z państwami trzecimi, tak aby zapewnić pełne przestrzeganie wewnętrznych kodeksów postępowania oraz przepisów z zakresu przeciwdziałania praniu pieniędzy; 133. podkreśla, że aby zapewnić pełne stosowanie przepisów z zakresu przeciwdziałania praniu pieniędzy we wszystkich bankach, krajowe kontrole nadzoru bankowego powinny być systematyczne i wyrywkowe; 134. wzywa do zwiększenia uprawnień Europejskiego Banku Centralnego (EBC) i Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (EUNB), aby umożliwić regularne kontrole zgodności (zarówno zapowiedziane, jak i prowadzone bez ostrzeżenia) w całym sektorze bankowym UE, co zastąpiłoby obecny system kontroli stosowanych jedynie w przypadku spraw, które są przedmiotem dochodzenia lub zostały upublicznione; 135. apeluje, by przeanalizować wykonalność uprawnienia organów nadzorczych do przeprowadzenia dochodzenia bankowego, w przypadku gdy posiadacz rachunku nie jest znany z nazwiska; 136. z zadowoleniem przyjmuje przeprowadzoną już analizę zagrożeń i słabości w systemie finansowym UE; podkreśla znaczenie identyfikacji nowych technologii i produktów finansowych, które mogłyby być wykorzystywane do prania pieniędzy; wzywa, by w wyniku tej analizy przepisy z zakresu przeciwdziałania praniu pieniędzy były uwzględniane we wszystkich nowych wnioskach dotyczących tych nowych technologii, w tym technologii finansowej; 137. wzywa do wprowadzenia, na wzór niderlandzki, przysięgi bankowej w formie dobrowolnego zobowiązania sektora do nieprowadzenia transakcji z rajami podatkowymi; 4.2. Prawnicy 138. przypomina, że tajemnicy zawodowej nie można wykorzystywać w celach ochrony, ukrywania nielegalnych praktyk czy działania wbrew duchowi prawa; nalega, by zasada poufności wymiany informacji między prawnikiem a klientem nie stała na przeszkodzie odpowiedniemu zgłoszeniu podejrzanej transakcji lub zgłoszeniu innej potencjalnie nielegalnej działalności, bez uszczerbku dla praw gwarantowanych na mocy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i ogólnych zasad prawa karnego; wzywa państwa członkowskie do stworzenia wytycznych dla prawników w zakresie ( 1 ) The Panama Papers: Breaking the Story of How the World s Rich and Powerful Hide their Money, Obermayer and Obermaier, 2016.

154 C 369/148 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. interpretacji i stosowania zasady poufności oraz wprowadzenia wyraźnego podziału na tradycyjne doradztwo prawne i działalność prawników w charakterze operatorów finansowych; 139. podkreśla, że prawnicy, którzy prowadzą działalność wykraczającą poza konkretne zadanie obrony, reprezentacji prawnej lub doradztwa prawnego, w określonych okolicznościach związanych z ochroną porządku publicznego mogą być zobowiązani do ujawnienia organom pewnych informacji będących w ich posiadaniu; 140. podkreśla, że prawnicy doradzający klientom powinni ponosić współodpowiedzialność prawną za opracowywanie noszącego znamiona przestępstwa systemu unikania opodatkowania i agresywnego planowania podatkowego lub systemów prania pieniędzy; przypomina, że prawnicy biorący udział w oszustwach muszą podlegać zarówno sankcjom karnym, jak i środkom dyscyplinarnym; 4.3. Rachunkowość 141. podkreśla, że w celu poprawy współpracy międzynarodowej wymogi w zakresie audytu i rachunkowości powinny być lepiej skoordynowane na poziomie światowym, przy jednoczesnym przestrzeganiu europejskich standardów legitymacji demokratycznej, przejrzystości, rozliczalności i uczciwości, aby zniechęcić firmy rachunkowe i audytorskie oraz indywidualnych doradców do opracowywania struktur służących uchylaniu się od opodatkowania, agresywnemu planowaniu podatkowemu czy praniu pieniędzy; apeluje o należyte wdrożenie przyjętego niedawno pakietu w sprawie audytu ( 1 ) oraz Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Audytowego (KEONA) jako nowych ram współpracy między krajowymi organami nadzoru audytowego na szczeblu UE w celu wzmocnienia unijnego nadzoru audytowego; w związku z tym uważa, że lepsze wdrażanie międzynarodowych standardów rachunkowości należy uznać za skuteczne narzędzie pozwalające dopilnować, by przestrzegano unijnych standardów przejrzystości i rozliczalności; 142. zauważa, że obowiązująca unijna definicja kontroli wymaganej do utworzenia grupy przedsiębiorstw powinna mieć zastosowanie do firm rachunkowych będących członkami sieci firm stowarzyszonych w oparciu o możliwe do wyegzekwowania na drodze prawnej postanowienia umowne, które przewidują wspólną nazwę lub marketing, standardy zawodowe, klientów, usługi wsparcia, finanse lub ustalenia dotyczące ubezpieczenia od odpowiedzialności zawodowej, zgodnie z tym, co zapowiedziano w dyrektywie 2013/34/UE ( 2 ) w sprawie rocznych sprawozdań finansowych; 143. apeluje do Komisji o przedstawienie wniosku ustawodawczego dotyczącego oddzielenia biur rachunkowych od dostawców usług finansowych lub podatkowych, jak również wszystkich usług doradczych, i obejmującego kryteria niezgodności z prawem unijnym dla doradców podatkowych, zgodnie z którymi nie będą mogli oni udzielać jednocześnie porad publicznym organom podatkowym i podatnikom i które zapobiegać będą innym konfliktom interesów; 4.4. Trusty, fundusze powiernicze i inne podobne struktury prawne 144. zdecydowanie potępia wykorzystywanie trustów, funduszy powierniczych i innych podobnych struktur prawnych do prania pieniędzy; apeluje zatem o jasne zasady ułatwiające wyraźne zidentyfikowanie beneficjentów rzeczywistych, w tym nałożenie na trusty obowiązku potwierdzenia ich istnienia na piśmie oraz obowiązku rejestracji w państwie członkowskim, w którym dany trust został utworzony, w którym jest zarządzany lub w którym prowadzi działalność; 145. wzywa do wprowadzenia na szczeblu UE znormalizowanych, regularnie aktualizowanych, powszechnie dostępnych i wzajemnie połączonych rejestrów beneficjentów rzeczywistych obejmujących wszystkie strony trustów komercyjnych i niekomercyjnych, funduszy powierniczych, fundacji i innych podobnych struktur prawnych, aby stały się one podstawą rejestru ogólnoświatowego; ( 1 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/56/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniająca dyrektywę 2006/43/WE w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, (Dz.U. L 158 z , s. 196), i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 537/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie szczegółowych wymogów dotyczących ustawowych badań sprawozdań finansowych jednostek interesu publicznego, uchylające decyzję Komisji 2005/909/WE, (Dz.U. L 158 z , s. 77). ( 2 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG, (Dz.U. L 182 z , s. 19).

155 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/ Unijny rejestr trustów powinien obejmować: Środa, 13 grudnia 2017 r. a) powierników, w tym ich imiona i nazwiska lub nazwy oraz adresy, a także imiona i nazwiska lub nazwy oraz adresy wszystkich podmiotów, z polecenia których działają powiernicy; b) umowę powierniczą; c) wszystkie listy intencyjne; d) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres ustanawiającego; e) imiona i nazwiska lub nazwy wszelkich wykonawców oraz instrukcje, którymi dysponują; f) roczne sprawozdanie finansowe trustu; g) szczegółowe informacje na temat wszelkich wypłat i alokacji z trustu, wraz imionami i nazwiskami lub nazwami oraz adresami wszystkich beneficjentów; h) mianowanych pośredników, w tym ich imiona i nazwiska lub nazwy oraz adresy; 147. wzywa Komisję, by dokonała oceny, do jakiego stopnia wolne porty i umowy licencyjne dla statków mogą być niewłaściwie wykorzystywane do celów uchylania się od opodatkowania oraz by w stosownych przypadkach wystąpiła z odpowiednim wnioskiem dotyczącym ograniczenia takiego ryzyka; 5. Kwestia państw trzecich 148. podkreśla potrzebę ściślejszej międzynarodowej współpracy pod auspicjami ONZ w odniesieniu do opodatkowania oraz prania pieniędzy ze względu na międzynarodowy charakter tych kwestii; podkreśla, że tylko oparte na współpracy i skoordynowane odpowiedzi o charakterze globalnym zapewnią skuteczne rozwiązania, oraz wzywa UE, by stała się motorem działań na rzecz utworzenia uczciwego światowego systemu podatkowego; podkreśla, że wszelkie działania UE na szczeblu międzynarodowym będą skuteczne i wiarygodne tylko wtedy, gdy żadne państwa członkowskie UE ani kraje lub terytoria zamorskie (KTZ) nie będą działać jako raje podatkowe lub jurysdykcje o szeroko zakrojonej tajemnicy bankowej; 149. zauważa z niepokojem ścisłą współzależność między liczbą firm przykrywek i interpretacji indywidualnych prawa podatkowego a funkcjonowaniem pewnych jurysdykcji podatkowych państw trzecich i państw członkowskich UE; z zadowoleniem przyjmuje automatyczną wymianę informacji między państwami członkowskimi UE na temat ich interpretacji indywidualnych prawa podatkowego; wyraża jednak zaniepokojenie, iż niektóre państwa członkowskie lub niektóre z ich terytoriów będących rajami podatkowymi wydają ustne interpretacje indywidualne prawa podatkowego, aby obejść ten wymóg; wzywa Komisję do dokładniejszego zbadania tej praktyki; 150. podkreśla, że UE powinna renegocjować swoje umowy handlowe, gospodarcze i inne istotne umowy dwustronne ze Szwajcarią w celu dostosowania ich do unijnej polityki zwalczania oszustw podatkowych, ustawodawstwa dotyczącego przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz ustawodawstwa w sprawie finansowania terroryzmu, w celu usunięcia poważnych wad w szwajcarskim systemie nadzoru, które umożliwiają utrzymanie wewnętrznej tajemnicy bankowej, tworzenie struktur typu offshore na całym świecie, oszustwa podatkowe, uchylanie się od opodatkowania, które nie ma charakteru przestępstwa, słaby nadzór, nieadekwatną samoregulację podmiotów zobowiązanych oraz agresywne zaskarżanie i zastraszanie demaskatorów; 151. uważa, że negocjując porozumienia podatkowe z państwami trzecimi, UE powinna mówić jedynym głosem za pośrednictwem Komisji zamiast kontynuować praktykę dwustronnych negocjacji, która nie przynosi optymalnych rezultatów; uważa, że UE powinna przyjąć takie samo podejście podczas negocjowania przyszłych umów o wolnym handlu oraz umów o partnerstwie i współpracy przez uwzględnienie klauzul o dobrym zarządzaniu w kwestiach podatkowych, wymogów dotyczących przejrzystości oraz przepisów z zakresu przeciwdziałania praniu pieniędzy; 152. podkreśla, że należy wzmocnić przepisy z zakresu CCCTB dotyczące przeciwdziałania unikaniu opodatkowania, aby nie dopuścić do sytuacji, w której ustalanie cen transferowych w relacjach z jurysdykcjami państw trzecich prowadzi do obniżenia podstawy opodatkowania przedsiębiorstw w Unii;

156 C 369/150 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r uważa w szczególności, że negocjując w przyszłości umowy handlowe lub umowy o partnerstwie czy też zmieniając obowiązujące umowy, należy umieścić w nich wiążącą klauzulę o warunku rejestracji podatkowej, obejmującą zgodność z międzynarodowymi standardami planu przeciwdziałania BEPS opracowanego przez OECD oraz z zaleceniami FATF; 154. postuluje, aby rozdziały przyszłych umów handlowych lub umów o partnerstwie dotyczące inwestycji lub usług finansowych negocjowano w oparciu o zasadę wykazu pozytywnego, tak aby z ułatwień i liberalizacji wynikających z umowy między Unią a stroną trzecią korzystały tylko sektory finansowe niezbędne z punktu widzenia rozwoju handlowego, gospodarki realnej i gospodarstw domowych; 155. domaga się zdecydowanych środków egzekwowania prawa we wszystkich umowach międzynarodowych w sprawie wymiany informacji między organami administracji podatkowej w celu zapewnienia prawidłowego wdrożenia we wszystkich jurysdykcjach oraz stosowania automatycznych skutecznych, odstraszających i proporcjonalnych procedur dotyczących sankcji w przypadku braku wdrożenia; 156. podkreśla znaczenie całkowitej faktycznej wzajemności w ramach umów takich jak FATCA (ustawa o wypełnianiu obowiązków podatkowych w stosunku do rachunków posiadanych za granicą) i innych podobnych umów; 157. wzywa zainteresowane państwa członkowskie, aby wykorzystały możliwości wynikające z ich bezpośrednich stosunków z odnośnymi krajami i podjęły niezbędne kroki w celu wywarcia nacisku na ich kraje i terytoria zamorskie (KTZ) ( 1 ) oraz regiony najbardziej oddalone ( 2 ), które nie przestrzegają międzynarodowych standardów w zakresie współpracy podatkowej, przejrzystości i przeciwdziałania praniu pieniędzy; uważa, że należy na tych terytoriach skutecznie egzekwować unijne wymogi przejrzystości i należytej staranności; 158. podkreśla znaczenie jasnych definicji jurysdykcji offshore, krajów i terytoriów zamorskich i regionu najbardziej oddalonego, ponieważ każde z tych pojęć odnosi się do różnych systemów prawnych, praktyk i systemów; podkreśla, że należy zwalczać wszelkie formy oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania, niezależnie od tego, gdzie mają miejsce; zauważa, że w ramach obecnych systemów w regionach najbardziej oddalonych stosuje się przepisy UE oraz unijne i międzynarodowe standardy, z uwzględnieniem ich szczególnego statusu, o którym mowa w art. 349 TFUE i który został potwierdzony w decyzji Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C132/14 ( 3 ); 159. uważa, że nie można wykorzystywać przepisów dotyczących prywatności i ochrony danych, by chronić osoby dopuszczające się nadużyć przed pociągnięciem do całkowitej odpowiedzialności; 160. apeluje o przeprowadzenie światowego szczytu w sprawie walki z praniem pieniędzy, oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania, aby położyć kres poufności w sektorze finansowym, zacieśnić współpracę międzynarodową i wywrzeć nacisk na wszystkie kraje, a w szczególności ich ośrodki finansowe, i skłonić je do przestrzegania światowych standardów, oraz wzywa Komisję do wystąpienia z inicjatywą w celu zorganizowania takiego szczytu; 161. zwraca się do Komisji Europejskiej o analizę ogólnych kosztów i korzyści i potencjalnego wpływu wysokiego opodatkowania na zjawiska repatriacji kapitału z państw trzecich stosujących niski poziom opodatkowania; zwraca się do Komisji i Rady o ocenę obowiązujących w Stanach Zjednoczonych przepisów o odroczonej zapłacie podatku oraz możliwej amnestii podatkowej zapowiadanej przez nowy rząd i ewentualnego osłabienia współpracy międzynarodowej; 162. podkreśla znaczenie lepszej dwustronnej wymiany informacji między krajami trzecimi a unijnymi FIU; ( 1 ) Grenlandia, Nowa Kaledonia oraz terytoria zależne, Polinezja Francuska, Francuskie Terytoria Południowe i Antarktyczne, wyspy Wallis i Futuna, Mayotte, Saint Pierre i Miquelon, Aruba, Antyle Holenderskie (Bonaire, Curacao, Saba, Sint Eustatius, Sint Maarten), Anguilla, Kajmany, Falklandy, Georgia Południowa i wyspy Sandwich Południowy, Montserrat, Pitcairn, Święta Helena i terytoria zależne, Brytyjskie Terytorium Antarktyczne, Brytyjskie Terytorium Oceanu Indyjskiego, wyspy Turks i Caicos, Brytyjskie Wyspy Dziewicze i Bermudy. ( 2 ) Regiony najbardziej oddalone: Wyspy Kanaryjskie, Reunion, Gujana Francuska, Martynika, Gwadelupa, Majotta, Saint-Martin, Azory i Madera. ( 3 )

157 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/151 Środa, 13 grudnia 2017 r przypomina, że kwota pomocy na wsparcie mobilizacji zasobów krajowych jest nadal niska, i wzywa Komisję do wspierania krajów rozwijających się w walce z unikaniem opodatkowania oraz do zwiększenia pomocy finansowej i technicznej na rzecz ich krajowych organów podatkowych, zgodnie ze zobowiązaniami zawartymi w planie działania z Addis Abeby; Kraje rozwijające się 164. wzywa UE do uwzględnienia specyfiki prawnej i wynikających z niej słabości w krajach rozwijających się, takich jak brak zasobów po stronie organów zajmujących się zwalczaniem oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania i prania pieniędzy; podkreśla, że potrzebny jest odpowiedni okres przejściowy dla krajów rozwijających się, które nie mają jeszcze zdolności w zakresie gromadzenia wymaganych informacji oraz zarządzania i dzielenia się nimi w ramach automatycznej wymiany informacji; 165. podkreśla, że przy opracowywaniu działań i strategii politycznych mających na celu walkę z unikaniem opodatkowania szczególnej uwagi na szczeblu krajowym, unijnym i międzynarodowym wymaga sytuacja krajów rozwijających się, a zwłaszcza państw najsłabiej rozwiniętych, gdyż to one zazwyczaj najbardziej cierpią na unikaniu opodatkowania przez osoby prawne oraz mają wysoce zawężoną podstawę opodatkowania i niski stosunek stawki podatku do PKB; podkreśla, że te działania i strategie polityczne powinny przyczyniać się do generowania dochodów publicznych współmiernych do wartości dodanej powstałej na ich terytorium, tak aby umożliwić danym krajom odpowiednie finansowanie ich strategii rozwoju; 166. zwraca się do Komisji o interwencję w Unii Afrykańskiej (UA), aby środki zwalczania nielegalnych przepływów finansowych zostały uwypuklone w konwencji Unii Afrykańskiej w sprawie zapobiegania korupcji i walki z korupcją; 167. wzywa UE i jej państwa członkowskie do wzmocnienia spójności polityki na rzecz rozwoju w tej dziedzinie i ponawia apel o przeprowadzenie analizy efektu mnożnikowego krajowych i unijnych politycznych strategii podatkowych w celu oceny ich wpływu na kraje rozwijające się w odniesieniu do umów podatkowych i umów o partnerstwie gospodarczym; 168. apeluje do państw członkowskich, by zagwarantowały odpowiednio uczciwe traktowanie krajów rozwijających się podczas negocjacji umów podatkowych, mając na uwadze szczególną sytuację tych krajów oraz konieczność zapewnienia sprawiedliwego podziału praw do nakładania podatku między państwem źródła a państwem rezydencji podatkowej; wzywa w związku z tym do przestrzegania modelowej konwencji podatkowej ONZ i do zapewnienia przejrzystości negocjacji w sprawie umów; 169. apeluje o większe wsparcie międzynarodowe na rzecz krajów rozwijających się w celu walki z korupcją i poufnością, która ułatwia nielegalne przepływy finansowe; podkreśla, że zwalczanie nielegalnych przepływów finansowych wymaga ścisłej współpracy międzynarodowej oraz wspólnych działań krajów rozwiniętych i rozwijających się, w partnerstwie z sektorem prywatnym i społeczeństwem obywatelskim; podkreśla, że potrzebna jest pomoc we wzmocnieniu zdolności administracji podatkowych i transferu wiedzy w krajach partnerskich; 170. apeluje, aby oficjalna pomoc rozwojowa w większym stopniu skupiała się na ustanawianiu właściwych ram regulacyjnych oraz na wzmacnianiu administracji podatkowej i instytucji odpowiedzialnych za zwalczanie nielegalnych przepływów finansowych; apeluje, by pomocy tej udzielano w formie fachowej wiedzy technicznej w zakresie zarządzania zasobami, wywiadu finansowego oraz regulacji antykorupcyjnych; 171. wyraża ubolewanie, że obecny komitet OECD ds. podatkowych nie jest wystarczająco pluralistyczny; przypomina swoje stanowisko ( 1 ) w sprawie utworzenia w ramach ONZ ogólnoświatowego organu, który dysponowałby odpowiednimi zasobami i wystarczającymi dodatkowymi środkami, by umożliwić wszystkim krajom udział na równych zasadach w opracowywaniu i reformowaniu światowej polityki podatkowej; ( 1 ) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach; (Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0310).

158 C 369/152 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r wyraża ubolewanie, że aby uniknąć miana jurysdykcji niechętnych współpracy, kraje rozwijające się muszą płacić za rozpatrzenie ich udziału w Światowym Forum Przejrzystości i Wymiany Informacji do Celów Podatkowych OECD, gdzie praktyki krajów podlegają ocenie według punktów odniesienia, w których ustalanie kraje te nie były w pełni zaangażowane; 173. podkreśla istotną rolę organizacji regionalnych i współpracy regionalnej w sprawowaniu transgranicznej kontroli podatkowej, z uwzględnieniem zasady pomocniczości i komplementarności; wzywa do wspólnego opracowania modelowej konwencji podatkowej, która zlikwidowałaby podwójne opodatkowanie, a tym samym nadużycia; przypomina, że zasadnicze znaczenie ma w tym kontekście współpraca i wymiana informacji między różnymi służbami wywiadowczymi; 174. przypomina, że raje podatkowe grabią światowe zasoby naturalne, w szczególności zasoby krajów rozwijających się; wzywa, by UE wspierała kraje rozwijające się w walce z korupcją, działalnością przestępczą, uchylaniem się od opodatkowania i praniem pieniędzy; zwraca się do Komisji, aby poprzez współpracę i wymianę informacji pomagała tym krajom w walce z erozją podstawy opodatkowania, przenoszeniem zysków do rajów podatkowych i w przeciwdziałaniu bankom stosującym tajemnicę bankową; domaga się, aby wszystkie kraje przestrzegały ogólnoświatowych standardów automatycznej wymiany informacji o rachunkach bankowych; 175. zwraca się do Komisji o włączenie do przyszłej umowy w sprawie stosunków między UE a państwami AKP po 2020 r. postanowień o zwalczaniu uchylania się od opodatkowania, oszustw podatkowych i prania pieniędzy; 176. zwraca się do Komisji o niezwłoczne ustanowienie dodatkowych środków w celu wzmocnienia unijnych przepisów w sprawie minerałów z regionów ogarniętych konfliktami; uważa, że środki te powinny wprowadzać zintegrowane podejście w celu zacieśnienia trwającego dialogu z krajami pochodzenia minerałów, tak aby propagować międzynarodowe normy należytej staranności i przejrzystości określone w wytycznych OECD; 177. uważa, że społeczność międzynarodowa, w tym parlamenty, musi podjąć wszelkie niezbędne kroki w celu ustanowienia skutecznej i przejrzystej polityki podatkowej i handlowej; apeluje o większą spójność i koordynację działań podejmowanych na szczeblu międzynarodowym przez OECD, grupę G-20, grupę G-8, grupę G-77, Unię Afrykańską, Bank Światowy, Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) i Azjatycki Bank Rozwoju (ADB); 6. Demaskatorzy 178. obawia się, że ściganie demaskatorów w celu utrzymania tajemnicy bankowej może zniechęcać do ujawniania przypadków nadużyć; zaznacza, że należy wprowadzić system, który chroni osoby działające w interesie publicznym i unika uciszania demaskatorów, biorąc zarazem pod uwagę prawa przysługujące firmom; 179. wzywa Komisję, aby jak najszybciej zakończyła szczegółową ocenę możliwej podstawy prawnej dalszych działań na szczeblu UE i, w odpowiednich przypadkach, przedstawiła kompleksowe przepisy obejmujące zarówno sektor publiczny, jak i prywatny, w tym narzędzia wsparcia demaskatorów, w celu jak najszybszego udzielenia im skutecznej ochrony oraz odpowiedniej pomocy finansowej; uważa, że pierwszorzędne znaczenie ma, aby demaskatorzy mogli anonimowo zgłaszać przypadki naruszeń lub wnosić skargi w ramach wewnętrznych mechanizmów sprawozdawczych danej organizacji lub właściwych organów, a ponadto byli chronieni bez względu na wybór kanału przekazywania informacji; 180. zaleca Komisji zbadanie najlepszych praktyk w programach ochrony demaskatorów, które już istnieją w innych krajach na świecie, i przeprowadzenie konsultacji publicznych w celu zasięgnięcia opinii zainteresowanych stron na temat mechanizmów zgłaszania; 181. podkreśla rolę dziennikarstwa śledczego oraz wzywa Komisję, by w swoim wniosku zapewniła dziennikarzom śledczym taką samą ochronę jak demaskatorom;

159 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/153 Środa, 13 grudnia 2017 r uważa, że należy zachęcać pracodawców do wdrażania wewnętrznych procedur zgłoszeń oraz że w każdej organizacji jedna osoba powinna odpowiadać za odbieranie zgłoszeń; uważa, że przedstawiciele pracowników powinni uczestniczyć w powierzaniu tej funkcji; zaleca, aby instytucje UE świeciły przykładem i bezzwłocznie wprowadziły wewnętrzne ramy ochrony demaskatorów; 183. podkreśla znaczenie podnoszenia świadomości wśród pracowników i innych osób fizycznych na temat pozytywnej roli demaskatorów i już istniejących ram prawnych dotyczących demaskatorów; zachęca państwa członkowskie do przeprowadzenia kampanii informacyjnych; uważa, że konieczne jest wprowadzenie środków ochrony przed wszelkimi próbami odwetu na demaskatorach lub podważania ich pozycji, jak również pełne zrekompensowanie im poniesionych szkód; 184. wzywa Komisję do opracowania instrumentów służących w szczególności ochronie przed nieuzasadnionym postępowaniem sądowym, sankcjami ekonomicznymi i dyskryminacją demaskatorów oraz domaga się, by w tym kontekście utworzyć finansowany częściowo z odzyskanych środków lub wpływów z grzywien ogólny fundusz oferujący stosowne wsparcie finansowe demaskatorom, których byt jest zagrożony na skutek ujawnienia istotnych faktów; 7. Współpraca międzyinstytucjonalna 7.1. Współpraca z komisją śledczą ds. prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania (PANA) 185. ponownie podkreśla znaczenie, jakie ma poszanowanie zasady lojalnej współpracy między instytucjami UE; 186. uważa, że wymiana informacji między instytucjami UE powinna zostać wzmocniona, w szczególności jeśli chodzi o dostarczanie istotnych informacji, które mają być udostępniane komisjom śledczym; 187. wyraża ubolewanie, że Rada, jej Grupa ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej), a także niektóre państwa członkowskie wykazały małe zaangażowanie w odpowiedzi na wnioski komisji PANA o współpracę; uważa, że większe zaangażowanie państw członkowskich ma kluczowe znaczenie dla połączenia wysiłków i osiągnięcia lepszych rezultatów; postanawia monitorować działalność i postępy prac Grupy ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) poprzez regularne wysłuchania; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku ustawodawczego na mocy art. 116 TFUE do połowy 2018 r., jeżeli do tego czasu państwa członkowskie nie przyjmą reformy mandatu Grupy ds. Kodeksu Postępowania; 188. wyraża sprzeciw wobec faktu, że nawet dokumenty, które w międzyczasie stały się ogólnodostępne, przekazano komisji śledczej PE tylko częściowo; 189. przypomina, że w grudniu 2015 r. Rada Ecofin zwróciła się do Grupy Roboczej Wysokiego Szczebla (opodatkowanie), by przedstawiła wnioski na temat potrzeby ogólnej poprawy metod w zakresie zarządzania, przejrzystości i pracy oraz zakończyła reformę Grupy ds. Kodeksu Postępowania podczas prezydencji niderlandzkiej; przypomina, że w marcu 2016 r. Rada ECOFIN zwróciła się do Grupy Roboczej Wysokiego Szczebla, by dokonała przeglądu nowych metod zarządzania, przejrzystości i pracy, w szczególności pod względem efektywności procesu decyzyjnego, także w odniesieniu do stosowania zasady szerokiego konsensusu w 2017 r.; oczekuje z zainteresowaniem na rezultaty tych działań; 7.2. Uprawnienia śledcze Parlamentu Europejskiego 190. podkreśla, że obecne ramy prawne funkcjonowania komisji śledczych w Parlamencie Europejskim są przestarzałe i nie pozwalają zapewnić warunków koniecznych do skutecznego wykonywania przez Parlament jego uprawnień śledczych; 191. podkreśla, że brak uprawnień i ograniczony dostęp do dokumentów istotnie utrudnił i opóźnił pracę komisji ze względu na tymczasowy charakter prowadzonego przez nią dochodzenia i uniemożliwił pełną ocenę domniemanych naruszeń prawa UE;

160 C 369/154 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r zauważa, że w przypadku kilku powstałych niedawno komisji śledczych i komisji specjalnych (w tym PANA) miały miejsce sytuacje, gdy Komisja i Rada nie dostarczyły dokumentów, o które się zwracano, lub też dostarczyły je z dużym opóźnieniem; wzywa do wprowadzenia mechanizmu odpowiedzialności, aby zapewnić natychmiastowe i niezawodne przekazywanie do Parlamentu dokumentów, o które zwraca się komisja śledcza lub komisja specjalna i z którymi ma prawo się zapoznać; 193. uważa, że uprawnienia śledcze stanowią ważną kompetencję Parlamentu; wzywa instytucje UE do wzmocnienia uprawnień śledczych Parlamentu na podstawie art. 226 TFUE; jest przekonany, że możliwość wzywania zainteresowanych osób do stawienia się przed komisją oraz dostęp do istotnych dokumentów są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania komisji śledczych Parlamentu; 194. podkreśla, że dla sprawowania demokratycznej kontroli Parlamentu nad władzą wykonawczą niezbędne jest posiadanie uprawnień śledczych odpowiadających tym, które posiadają parlamenty narodowe państw członkowskich UE; uważa, że w celu pełnienia tej roli demokratycznego nadzoru Parlament musi być uprawniony do wzywania świadków i wymagania ich stawiennictwa oraz wymagania przedstawienia dokumentów; uważa, że aby można było wykonywać te uprawnienia, państwa członkowskie muszą zgodzić się na wdrożenie sankcji przeciwko osobom, które nie stawiły się lub nie przedstawiły dokumentów zgodnie z przepisami krajowymi dotyczącymi dochodzeń prowadzonych przez parlamenty narodowe; potwierdza swoje wsparcie dla stanowiska określonego w sprawozdaniu na ten temat z 2012 r. ( 1 ); 195. zamierza ustanowić stałą komisję śledczą na wzór Kongresu USA; 196. zwraca się do grup politycznych Parlamentu, by podjęły decyzję w sprawie powołania w czasie obecnej kadencji parlamentarnej tymczasowej komisji specjalnej, która śledziłaby prace komisji PANA oraz zbadała sprawę niedawno ujawnionych dokumentów panamskich; 197. domaga się, z zastrzeżeniem innych stosownych środków, by zgodnie z art. 116a ust. 3 Regulaminu Parlamentu sekretarz generalny odbierał długoterminowe przepustki każdemu przedsiębiorstwu, które nie stawiło się na formalne wezwanie komisji śledczej; 198. wzywa państwa członkowskie do zwiększenia w pilnym trybie przejrzystości, rozliczalności i skuteczności metod pracy Grupy ds. Kodeksu Postępowania; 199. zwraca się do Grupy ds. Kodeksu Postępowania o sporządzanie rocznego sprawozdania, w którym wskazane i opisane będą najbardziej szkodliwe praktyki podatkowe stosowane przez państwa członkowskie, a także podejmowane przez nie środki zaradcze; 200. apeluje o zakończenie niezbędnej reformy Grupy ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) przy zapewnieniu całkowitej przejrzystości i zaangażowania wszystkich instytucji UE i społeczeństwa obywatelskiego; domaga się, by reforma ta radykalnie przedefiniowała strukturę zarządzania i przejrzystości Grupy ds. Kodeksu Postępowania, w tym zakres jej uprawnień i regulamin wewnętrzny, jak również procesy decyzyjne i kryteria pozwalające na wskazanie szkodliwych praktyk podatkowych stosowanych przez państwa członkowskie; 7.3. Inne instytucje 201. z zadowoleniem przyjmuje, jako pierwszy krok, utworzenie jednej, niezależnej Prokuratury Europejskiej i wzywa wszystkie państwa członkowskie, by przyłączyły się do tej inicjatywy; 202. wzywa do zwiększenia uprawnień Komisji w dziedzinie egzekwowania prawa, żeby zagwarantować skuteczne i konsekwentne wdrażanie prawodawstwa unijnego w państwach członkowskich, a także zwiększyć kontrolę ze strony Parlamentu Europejskiego; 203. wzywa do utworzenia w Komisji nowego unijnego ośrodka ds. spójności i koordynacji polityki podatkowej, aby rozwiązać problem niedociągnięć systemowych z uwzględnieniem współpracy między właściwymi organami w całej UE; 204. wzywa do znacznego wzmocnienia współpracy FIU.NET w ramach Europolu oraz sugeruje powiązanie tych działań z proponowanym ośrodkiem ds. spójności i koordynacji polityki podatkowej w nadziei na utworzenie Europolu do spraw podatkowych umożliwiającego zarówno koordynację polityki podatkowej państw członkowskich, jak i wzmocnienie władz państw członkowskich w zakresie prowadzenia dochodzeń i wykrywania nielegalnych systemów podatkowych na poziomie międzynarodowym; ( 1 ) Dz.U. C 264 E z , s. 41.

161 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/ wzywa państwa członkowskie, aby reformując traktaty, poparły przyjmowanie decyzji w dziedzinie polityki podatkowej większością kwalifikowaną w Radzie i z zastosowaniem zwykłej procedury ustawodawczej; o o o Środa, 13 grudnia 2017 r zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia oraz sprawozdania końcowego komisji śledczej Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

162 C 369/156 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0495 Zalecenie dla Rady, Komisji i ESDZ w sprawie Hong Kongu, 20 lat po przekazaniu go Chinom Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. dla Rady, Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, dotyczącego Hongkongu 20 lat po jego przekazaniu Chińskiej Republice Ludowej (2017/2204(INI)) (2018/C 369/17) Parlament Europejski, uwzględniając ustawę zasadniczą Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong (SRA), przyjętą w dniu 4 kwietnia 1990 r., która weszła w życie w dniu 1 lipca 1997 r., uwzględniając wspólne oświadczenie rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz rządu Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie Hongkongu z dnia 19 grudnia 1984 r., znane również jako wspólne oświadczenie chińsko-brytyjskie, uwzględniając wspólne sprawozdania Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 26 kwietnia 2017 r. w sprawie Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong sprawozdanie roczne za 2016 r. (JOIN(2017)0016), z dnia 25 kwietnia 2016 r. w sprawie Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong sprawozdanie roczne za 2015 r.(join(2016)0010) oraz z dnia 24 kwietnia 2015 r. w sprawie Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong sprawozdanie roczne za 2014 r.(join(2015)0012), uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 22 czerwca 2016 r., dotyczący elementów nowej strategii UE wobec Chin (JOIN (2016)0030), komunikat Komisji z dnia 14 października 2015 r. pod tytułem Handel z korzyścią dla wszystkich. W kierunku bardziej odpowiedzialnej polityki handlowej i inwestycyjnej (COM(2015)0497) oraz konkluzje Rady z dnia 18 lipca 2016 r. w sprawie strategii UE wobec Chin, uwzględniając unijną politykę jednych Chin, uwzględniając umowę o współpracy celnej między UE a Specjalnym Regionem Administracyjnym Hongkong z 1999 r. ( 1 ), uwzględniając prawo bezwizowego wjazdu do strefy Schengen ( 2 ) i do pozostałej części Unii Europejskiej, przysługujące posiadaczom paszportu Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong i vice versa, uwzględniając dialog między UE a Chinami na temat praw człowieka, który zainicjowano w 1995 r., uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Hongkongu, w szczególności rezolucję z dnia 24 listopada 2016 r. w sprawie Gui Minhaia, wydawcy uwięzionego w Chinach ( 3 ), z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie zaginionych wydawców książek w Hongkongu ( 4 ), z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Tybecie i w Hongkongu ( 5 ), z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie trzeciego i czwartego sprawozdania rocznego Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong ( 6 ), z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie Hongkongu ( 7 ), z dnia 26 października 2000 r. w sprawie pierwszego i drugiego sprawozdania rocznego Komisji w sprawie Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong ( 8 ), z dnia 8 października 1998 r. w sprawie komunikatu Komisji do Rady w sprawie Unii Europejskiej i Hongkongu okres po 1997 r. ( 9 ) oraz z dnia 10 kwietnia 1997 r. w sprawie sytuacji w Hongkongu ( 10 ), ( 1 ) Dz.U. L 151 z , s. 20. ( 2 ) Dz.U. L 81 z , s. 1. ( 3 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0444. ( 4 ) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0045. ( 5 ) Dz.U. C 286 E z , s ( 6 ) Dz.U. C 64 E z , s ( 7 ) Dz.U. C 31 E z , s ( 8 ) Dz.U. C 197 z , s ( 9 ) Dz.U. C 328 z , s ( 10 ) Dz.U. C 132 z , s. 222.

163 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/157 Środa, 13 grudnia 2017 r. uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Chin, zwłaszcza rezolucję z dnia 16 grudnia 2015 r. ( 1 ) oraz z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie stosunków między UE a Chinami ( 2 ), uwzględniając art. 113 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0382/2017), A. mając na uwadze, że w dniu 1 lipca 1997 r. zwierzchność nad Hongkongiem została przeniesiona ze Zjednoczonego Królestwa na Chińską Republikę Ludową (ChRL); B. mając na uwadze, że wspólne oświadczenie chińsko-brytyjskie z 1984 r. gwarantuje, a ustawa zasadnicza Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong z 1990 r. stanowi, że Hongkong utrzyma autonomię i niezawisłość organów wykonawczych, ustawodawczych i sądowych przez 50 lat od przekazania Chinom zwierzchności nad nim; C. mając na uwadze, że UE i Parlament Europejski nadal zdecydowanie popierają zasadę jeden kraj, dwa systemy i szeroką autonomię, jaką Hongkong cieszy się w Chinach; D. mając na uwadze, że UE i Hongkong prowadzą doroczne rozmowy na wysokim szczeblu, które zainicjowano w 2005 r. i określa się mianem usystematyzowanego dialogu; mając na uwadze, że w dniu 17 listopada 2016 r. w Brukseli po raz dziesiąty odbyły się doroczne rozmowy prowadzone w ramach usystematyzowanego dialogu; E. mając na uwadze, że stosunki dwustronne między UE a Hongkongiem w dalszym ciągu zacieśniają się; mając na uwadze, że UE jest drugim co do wielkości partnerem handlowym Hongkongu po Chinach kontynentalnych, a Hongkong jest czternastym co do wielkości partnerem handlowym UE w dziedzinie wymiany towarowej i kluczowym partnerem w dziedzinie handlu usługami; mając na uwadze, że przyszłym stosunkom dwustronnym powinny sprzyjać takie czynniki jak potrzeby Hongkongu w zakresie dalszej dywersyfikacji gospodarczej, bliskie powiązania z nowym szlakiem jedwabnym i ściślejsza integracja z regionem Delty Rzeki Perłowej; mając na uwadze, że według Konferencji NZ ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) Hongkong jest drugim największym na świecie rynkiem docelowym dla bezpośrednich inwestycji zagranicznych; F. mając na uwadze, że za obronność i sprawy zagraniczne Hongkongu odpowiada rząd ChRL; G. mając na uwadze, że Specjalny Region Administracyjny Hongkong otrzymał przyznane ustawą zasadniczą prawo do samodzielnego kształtowania stosunków gospodarczych z zagranicą oraz do członkostwa w organizacjach międzynarodowych; H. mając na uwadze, że również po dniu 1 lipca 1997 r. w Hongkongu nadal obowiązują wprowadzone już wcześniej konwencje o prawach obywatelskich, politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturalnych, jak również międzynarodowe konwencje o prawach człowieka; mając na uwadze, że także ChRL podpisała i ratyfikowała międzynarodowe konwencje o tych prawach, uznając tym samym znaczenie i uniwersalność praw człowieka; mając na uwadze, że we współpracy z UE i innymi partnerami międzynarodowymi Chiny stworzyły przestrzeń do dialogu na temat kwestii związanych z praworządnością; I. mając na uwadze, że Hongkong jest członkiem lub członkiem stowarzyszonym ponad 20 organizacji międzynarodowych, w tym Światowej Organizacji Handlu (WTO), Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW), Współpracy Gospodarczej Azji i Pacyfiku (APEC), Interpolu, Banku Rozrachunków Międzynarodowych (BIS), Azjatyckiego Banku Rozwoju (ADB), Azjatyckiego Banku Inwestycji Infrastrukturalnych (AIIB), Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, Międzynarodowej Izby Handlowej oraz Międzynarodowej Konfederacji Wolnych Związków Zawodowych; J. mając na uwadze, że Hongkong jest stroną Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych; K. mając na uwadze, że ustawa zasadnicza ustanawia ochronę praw człowieka i wolności jednostki; ( 1 ) Dz.U. C 399 z , s. 92. ( 2 ) Dz.U. C 36 z , s. 126.

164 C 369/158 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. L. mając na uwadze, że art. 27 ustawy zasadniczej gwarantuje wolność słowa, prasy i publikacji, wolność zrzeszania się, zgromadzania się oraz wolność pochodów i demonstracji; M. mając na uwadze, że zgodnie z art. 45 i 68 ustawy zasadniczej szef rządu i wszyscy członkowie Rady Ustawodawczej powinni być w ostatecznym rozrachunku wybierani w wyborach powszechnych; N. mając na uwadze, że w dniu 10 czerwca 2014 r. Rada Państwa ChRL wydała białą księgę w sprawie stosowanej w Hongkongu polityki jeden kraj, dwa systemy, podkreślając, że w ostatecznym rozrachunku autonomia Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong jest przedmiotem zezwolenia rządu centralnego ChRL; O. mając na uwadze, że tradycyjna w Hongkongu otwartość społeczeństwa utorowała drogę dla rozwoju autentycznego i niezależnego społeczeństwa obywatelskiego, które aktywnie i konstruktywnie uczestniczy w życiu publicznym Specjalnego Regionu Administracyjnego; P. mając na uwadze, że społeczeństwo obywatelskie Hongkongu podniosło świadomość publiczną w zakresie praw obywatelskich i politycznych, religii, opieki zdrowotnej, środowiska, zmiany klimatu, udziału kobiet w życiu politycznym, praw pracowników krajowych, praw osób LGBTI oraz wolności nauki i kultury; Q. mając na uwadze, że Hongkong cieszy się dynamicznym systemem wielopartyjnym; mając na uwadze, że na przestrzeni lat w Hongkongu odbywały się masowe demonstracje na rzecz demokracji i pełnego wprowadzenia w życie ustawy zasadniczej, w tym protesty zorganizowane w 2014 r. przez tzw. ruch parasolkowy, demonstracje na rzecz wolności mediów, a także m.in. manifestacje sprzeciwu w związku z zaginięciem miejscowych księgarzy; R. mając na uwadze, że w ciągu ostatnich 20 lat część dziennikarzy i innych pracowników mediów, często zwolenników demokracji wyrażających krytyczne poglądy, zmuszono do odejścia z pracy lub przesunięto do mniej wrażliwych dziedzin, a w niektórych przypadkach grożono im przemocą; S. mając na uwadze, że pod koniec 2015 r. doszło do zaginięcia czterech rezydentów Hongkongu i jednego nierezydenta, związanych z wydawnictwem Mighty Current i jego księgarnią, a wiele miesięcy później pojawiły się doniesienia, że są oni przetrzymywani w Chinach kontynentalnych w nieujawnionych miejscach, a także mając na uwadze, że jeden ze zwolnionych księgarzy poinformował, iż jego zeznania o popełnieniu przestępstwa zostały wymuszone; T. mając na uwadze, że w ciągu ostatnich kilku lat zaobserwowano wzrost autocenzury w hongkońskich mediach w sprawach dotyczących Chin kontynentalnych, co potwierdzają także badania i sprawozdania sporządzone przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Hongkongu; U. mając na uwadze, że Hongkong zapewnia ofertę edukacyjną oraz placówki akademickie wysokiej jakości, ale wolność nauki jest zagrożona powtarzającą się ingerencją chińskiego rządu centralnego, w szczególności w odniesieniu do powoływania rad uniwersyteckich; V. mając na uwadze, że sondaże przeprowadzane w regularnych odstępach czasu w ramach programu badania opinii publicznej Uniwersytetu w Hongkongu dokumentują długotrwały spadek identyfikacji z Chinami; W. mając na uwadze, że w styczniu 2017 r. Biuro Ochrony Środowiska w Hongkongu opublikowało międzysektorowy plan działania Hongkongu na rzecz klimatu 2030+, w którym w następstwie porozumienia klimatycznego z Paryża ustanowiono nowe cele w zakresie emisji dwutlenku węgla, zmniejszające intensywność emisji o dwie trzecie i całkowitą emisję dwutlenku węgla o jedną trzecią do 2030 r. w porównaniu z poziomem wyjściowym z 2005 r.; X. mając na uwadze znaczenie portu w Hongkongu dla ChRL i handlu międzynarodowego; 1. zaleca Radzie, Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa:

165 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/159 Środa, 13 grudnia 2017 r. a) aby podkreślały w kontaktach z władzami Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong oraz ChRL, że tak jak prowadzona przez UE polityka jednych Chin jest podstawą zaangażowania UE, tak pełne przestrzeganie ustawy zasadniczej Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong i zasady jeden kraj, dwa systemy ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju oraz dalszego umacniania i rozszerzania obecnych i przyszłych stosunków z UE, a także że ingerowanie w sprawy wewnętrzne Hongkongu może podważać tę zasadę, w związku z czym należy unikać ingerencji; b) aby potępiły ciągłe ingerowanie przez ChRL w wewnętrzne sprawy Hongkongu, gdyż może ono zagrażać długoterminowej trwałości modelu jeden kraj, dwa systemy ; c) aby zacieśniały dwustronny dialog z rządem SRA Hongkong, zwłaszcza w ramach dorocznego usystematyzowanego dialogu między UE a Hongkongiem, dotyczącego szerokiego zakresu tematów i obszarów polityki, takich jak demokracja, prawa człowieka, praworządność, handel, inwestycje, usługi finansowe, cła, środowisko, zmiana klimatu, badania naukowe i edukacja, jak również aby wspierały wdrażanie zasady jeden kraj, dwa systemy oraz kontynuowały składanie Parlamentowi i Radzie rocznych sprawozdań dotyczących rozwoju sytuacji w Hongkongu przez wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel i Komisję; d) aby dostrzegły, że z upływem lat Hongkong przekształcił się w otwarte społeczeństwo, w którym obywatele korzystają z praw człowieka, swobód, wysokich standardów w zakresie zdrowia, bezpieczeństwa publicznego i przejrzystości oraz mają wiarygodne sądownictwo, a także w społeczeństwo, w którym panuje praworządność, korupcja utrzymuje się na niskim poziomie i którego obywatele mają pełne prawo oczekiwać, iż będą dalej żyć w ten sposób i korzystać z tych praw i wartości w warunkach szerokiej autonomii; e) aby podkreślały, że szacunek dla autonomii Hongkongu ma fundamentalne znaczenie dla dalszego pomyślnego rozwoju i dobrych stosunków z Chinami kontynentalnymi oraz dla wznowienia dialogu między Chinami kontynentalnymi a Tajwanem; f) aby w pełni zaangażowały się we wspieranie autonomii i dobrobytu w Hongkongu oraz praw i swobód jego obywateli, a także aby wyraziły zdecydowane poparcie dla rozpoczęcia procesu reform politycznych zgodnych ze standardami międzynarodowymi i ustawą zasadniczą, które dadzą mieszkańcom Specjalnego Regionu Administracyjnego prawo do wybierania i kandydowania w wyborach na stanowiska przywódcze najwyższego szczebla i które odzwierciedlają poglądy większości opinii publicznej Hongkongu; g) aby w związku z tym zaapelowały do rządów Hongkongu i ChRL o podtrzymanie zaangażowania i o ponowne stworzenie impulsu do transformacji w kierunku systemu wyborów powszechnych w przyszłych wyborach szefa rządu oraz członków Rady Ustawodawczej w Hongkongu, aby system wyborczy był demokratyczny, sprawiedliwy, otwarty i przejrzysty; h) aby wypracowały sposoby wspierania procesu umacniania demokracji i systemu wielopartyjnego w Hongkongu oraz wyraziły zaniepokojenie coraz częstszym nękaniem opozycyjnych partii politycznych i odmowami rejestrowania przez rejestr spółek grup prodemokratycznych; i) aby z zadowoleniem przyjęły rekordową frekwencję w ostatnich wyborach do Rady Ustawodawczej w 2016 r. i jednocześnie wyraziły ubolewanie z powodu tego, że w 2016 r. władze Hongkongu odmówiły zarejestrowania nowej, proniepodległościowej partii politycznej w wyborach do tej rady i wykluczyły sześciu kandydatów popierających zwiększenie autonomii Hongkongu; j) aby potępiły zamachy na bezpieczeństwo osobiste polityków prodemokratycznych, w tym porwania i akty przemocy fizycznej, o których donoszą niektórzy ustawodawcy; k) aby wyraziły zadowolenie z powodu uwolnienia za kaucją trzech przywódców ruchu prodemokratycznego, Joshui Wonga, Nathana Lawa i Alexa Chowa, skazanych niedawno na kary pozbawienia wolności od sześciu do ośmiu miesięcy za nielegalne zgromadzenia, po tym jak rok temu skazano ich na kary nieizolacyjne, obejmujące m.in. prace na rzecz społeczności lokalnych, za udział w pokojowych protestach; aby zaapelowały do Sądu Najwyższego Hongkongu o rozpatrzenie spraw Joshui Wonga, Nathana Lawa i Alexa Chowa w świetle zobowiązań Hongkongu wynikających z międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka oraz aby wezwały rząd Hongkongu do zmiany rozporządzenia o porządku publicznym, aby dostosować je do międzynarodowych standardów praw człowieka;

166 C 369/160 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. l) aby zwróciły Chinom uwagę, że choć ustawa zasadnicza, wspólne oświadczenie chińsko-brytyjskie i zasada jeden kraj, dwa systemy są w dużej mierze przestrzegane, powszechne są i nasilają się obawy, że kwestionuje się uzgodniony wysoki stopień autonomii Hongkongu lub wartość prawną i sens wspólnego oświadczenia chińsko-brytyjskiego; m) aby wyraziły głębokie zaniepokojenie wydawaniem przez Stały Komitet Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych zamawianych lub niezamawianych interpretacji ustawy zasadniczej, które wyprzedzają orzeczenia sądów i sugerują, że demokratycznie wybranych ustawodawców należy zdyskwalifikować, a tym samym osłabiają wiarę w pełną niezawisłość sądownictwa w tych indywidualnych przypadkach; aby przypomniały, że hongkoński system sądowy i normalny proces sądowy powinny być głównymi narzędziami rozstrzygania sporów; n) aby podkreśliły, że sposób prowadzenia sprawy pięciu zaginionych księgarzy rodzi bolesne pytania co do autonomii Specjalnego Regionu Administracyjnego, określonej w jego ustawie zasadniczej, oraz co do niejasnej roli organów ścigania Chin kontynentalnych w Hongkongu; o) aby wyraziły zaniepokojenie zarzutami, że chińskie organy ścigania działają w Hongkongu, co stanowiłoby naruszenie ustawy zasadniczej i byłoby niezgodne z zasadą jeden kraj, dwa systemy ; p) aby podkreśliły, że ogólnie przestrzega się wolności informacji i wolności słowa, ale jednocześnie wyraziły zaniepokojenie ciągłym pogarszaniem się wolności prasy w Hongkongu oraz rosnącą presją na media, zarówno drukowane jak i elektroniczne, zwiększaniem się autocenzury, w szczególności w odniesieniu do informowania o kwestiach drażliwych w Chinach kontynentalnych lub kwestiach związanych z rządem Hongkongu, a także zaostrzeniem kontroli nad sprzedażą kontrowersyjnych książek politycznych poprzez ustanowienie monopolu na prawo własności do niemal wszystkich fizycznych księgarni; q) aby kontynuowały dwustronny dialog z rządem SRA Hongkong w wielu obszarach polityki, jak również w kwestii wdrożenia zasady jeden kraj, dwa systemy ; r) aby przypominały, że żadne przepisy wprowadzane na mocy ustawy zasadniczej, w tym przepisy proponowane na mocy art. 23 ustawy zasadniczej, takie jak ewentualna ustawa o bezpieczeństwie narodowym, nie mogą wpływać na niezawisłość ani jurysdykcję wyłączną sądów w Hongkongu i nie powinny podważać zobowiązań wynikających z Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych ani też stanowić zamachu na wolności takie jak wolność wypowiedzi, wolność mediów, wolność zrzeszania się i zgromadzania się, wolność demonstracji, wolność zakładania związków zawodowych i prawo do strajku oraz swoboda badań naukowych oraz ekspresji kulturalnej i artystycznej, a także nie należy ich wykorzystywać do prześladowania działaczy na rzecz praw człowieka bądź krytyków rządu; s) aby w najbliższej przyszłości przedstawiły Parlamentowi propozycje dotyczące rozwoju współpracy z władzami Hongkongu w zakresie przejrzystości podatkowej, w tym również automatycznej wymiany informacji, przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, a także w zakresie wdrożenia środków, o które apelowała Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) w ramach pakietu dotyczącego erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków; t) aby promowały i wspierały koordynowane na szczeblu regionalnym ruchy prodemokratyczne stanowiące kluczowe narzędzie wspierania azjatyckiej współpracy w kwestiach związanych z demokracją i prawami człowieka; u) aby wezwały rząd Hongkongu do zastosowania efektywniejszych środków przeciwko uchylaniu się od opodatkowania i oszustwom podatkowym, jak również środków służących monitorowaniu i sankcjonowaniu przedsiębiorstw, które ułatwiają uchylanie się od opodatkowania i oszustwa podatkowe za pośrednictwem swoich jednostek zależnych w Hongkongu; v) aby znalazły sposoby wspierania społeczeństwa obywatelskiego w Hongkongu, w szczególności organizacji broniących wartości uniwersalnych, propagujących prawa człowieka oraz wspierających niezawisłość sądownictwa i wolność prasy; aby podkreśliły, że jedynie pokojowe formy protestu i dialog mogą stanowić podstawę prowadzenia sporów; w) aby zaleciły Radzie Ustawodawczej Hongkongu dokładne zbadanie przyszłych przepisów dotyczących kolei dużych prędkości w porozumieniu z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i obywatelami Hongkongu;

167 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/161 x) aby zachęcały instytucje akademickie Hongkongu do utrzymywania wysokich standardów programów nauczania i badań naukowych oraz do ochrony wolności nauki, ale jednocześnie wyraziły w związku z tym obawy dotyczące procedury powoływania członków rad uniwersyteckich oraz zewnętrznych ingerencji, których celem jest modyfikacja programów nauczania i które mogą naruszać niezależność instytucji szkolnictwa wyższego; aby promowały zacieśnianie więzi między europejskimi i hongkońskimi instytucjami akademickimi; y) aby wezwały do przyjęcia w odpowiednim czasie przepisów antydyskryminacyjnych; Środa, 13 grudnia 2017 r. z) aby przypominały, że imigranci, w tym uchodźcy, wywarli ogromy wpływ na społeczeństwo i mieszkańców Hongkongu oraz aby w związku z tym zaapelowały do rządu Hongkongu o dostosowanie polityki dotyczącej uchodźców i migrantów do standardów międzynarodowych, zwłaszcza w odniesieniu do małoletnich uchodźców bez opieki; aa) aby podkreśliły, że chociaż najnowsze badania wskazują, iż wielu mieszkańców Hongkongu pragnie wyemigrować, niedobrze by się stało, gdyby Hongkong nie zdołał utrzymać swoich najzdolniejszych i najlepszych obywateli, oraz że jeżeli tak wielu, szczególnie młodych, miałoby stracić wiarę w przyszłość, to jest to powód do niepokoju; ab) zauważa z zaniepokojeniem, że zespół ekspertów ONZ ds. Korei Północnej ustalił w swoich sprawozdaniach, że Hongkong jest jednym z dwóch obszarów jurysdykcji w sprawach gospodarczych, w których prowadzi działalność najwięcej firm przykrywek kontrolowanych przez Koreę Północną; przypomina, że wspólne przedsięwzięcia międzynarodowe z Koreą Północną stanowią naruszenie ostatniej rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 2388(2017) i wzywa władze Hongkongu, by odniosły się do obaw zespołu ekspertów ONZ ds. Korei Północnej; ac) aby zwróciły władzom Hongkongu uwagę na to, że według badań w ciągu ostatnich dziesięciu lat ilość odpadów komunalnych w Hongkongu wzrosła o 80 %, co ponad dwukrotnie przekracza poziom przyrostu naturalnego, oraz aby pomogły władzom regionu w opracowaniu skutecznej polityki ograniczenia ilości odpadów, w promowaniu recyklingu i innych form gospodarki o obiegu zamkniętym, a także w podnoszeniu świadomości w zakresie odpowiedzialnej konsumpcji; ad) aby zwróciły uwagę władz chińskich, że pełne poszanowanie autonomii Hongkongu może stanowić model dla procesu głębokich demokratycznych reform politycznych w Chinach i dla stopniowej liberalizacji i otwarcia chińskiego społeczeństwa; ae) aby podkreśliły zaangażowanie UE na rzecz umacniania demokracji, w tym praworządności, niezawisłości sądownictwa, podstawowych praw i wolności, przejrzystości, a także wolności informacji i wolności słowa w Hongkongu; 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie, Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz, do wiadomości, rządowi Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong i rządowi Chińskiej Republiki Ludowej.

168 C 369/162 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. II (Komunikaty) KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ PARLAMENT EUROPEJSKI P8_TA(2017)0479 Wniosek o skorzystanie z przywilejów i immunitetu przez Eleonorę Forenzę Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku o skorzystanie z przywilejów i immunitetu Eleonory Forenzy (2017/2199(IMM)) (2018/C 369/18) Parlament Europejski, uwzględniając przekazany na posiedzeniu plenarnym w dniu 11 września 2017 r. wniosek Gabriele Zimmer z dnia 20 lipca 2017 r. o skorzystanie z immunitetu poselskiego przez Eleonorę Forenzę w związku z incydentem, jaki przydarzył się E. Forenzy w dniu 8 lipca 2017 r. podczas demonstracji, która miała miejsce w związku ze szczytem G-20 w Hamburgu, po wysłuchaniu Eleonory Forenzy zgodnie z art. 9 ust. 6 Regulaminu Parlamentu, uwzględniając art. 8 i 9 protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r., uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r. ( 1 ), uwzględniając art. 5 ust. 2 oraz art. 7 i art. 9 Regulaminu Parlamentu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0398/2017), A. mając na uwadze, że posłanka do Parlamentu Europejskiego i jednocześnie przewodnicząca grupy GUE/NGL Gabriele Zimmer wystąpiła na mocy art. 8 i 9 protokołu nr 7 o skorzystanie z immunitetu przez należącą do tej samej grupy politycznej posłankę Eleonorę Forenzę, która podczas demonstracji odbywającej się w związku ze szczytem G20 w Hamburgu w dniu 8 lipca 2017 r. została poddana kontroli osobistej, a następnie zatrzymana w areszcie razem z grupą innych aktywistów; mając na uwadze, że przeszukanie i aresztowanie miały miejsce po wspomnianej manifestacji, kiedy E. Forenza i jej grupa szli razem na obiad; ( 1 ) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Sądu z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/ 10, ECLI: EU:C:2011:543; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.

169 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/163 B. mając na uwadze, że Parlament dysponuje szerokim zakresem uznania, jeśli chodzi o kierunek, jaki zamierza nadać decyzji w przedmiocie wniosku o skorzystanie z immunitetu złożonego przez posła ( 1 ); C. mając na uwadze, że art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej wzajemnie się wykluczają ( 2 ); mając na uwadze, że przedmiotowa sprawa nie dotyczy żadnej opinii wyrażonej przez posła do Parlamentu Europejskiego, lecz raczej zarzutu zachowania niebezpiecznego dla porządku publicznego (zarzut udziału w zamieszkach); mając zatem na uwadze, że automatyczne staje się zastosowanie art. 9 protokołu nr 7; D. mając na uwadze, że na mocy art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa, a na terytorium innego państwa członkowskiego z immunitetu chroniącego przed zatrzymaniem oraz immunitetu jurysdykcyjnego; mając na uwadze, że zatem włoska posłanka do Parlamentu Europejskiego E. Forenza znajdująca się w Niemczech korzystała z tej ochrony; E. mając na uwadze, że według wniosku o skorzystanie z immunitetu E. Forenza już na początku kontaktu z niemiecką policją oświadczyła, że jest posłanką do Parlamentu Europejskiego, natychmiast przedstawiła dokumenty potwierdzające jej status, a także udało się jej skontaktować włoskiego konsula w Hamburgu z oficerem policji kierującym operacją; F. mając na uwadze, że pomimo statusu posłanki do Parlamentu Europejskiego niemiecka policja poddała E. Forenzę drobiazgowej kontroli osobistej, a następnie zatrzymała ją w areszcie na ponad cztery godziny; G. mając na uwadze, że jak świadczą przedstawione okoliczności, niemiecka policja była świadoma, że zatrzymuje posłankę do Parlamentu Europejskiego, co stanowi naruszenie Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, zwłaszcza jego art. 9 akapit pierwszy lit. b); H. mając na uwadze, że z uwagi na okoliczności oczywiste jest, że E. Forenza nie została schwytana na gorącym uczynku, a więc nie ma zastosowania wyjątek, o którym mowa w art. 9 akapit trzeci Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, co oznacza, że sprawa E. Forenzy jest całkowicie objęta jej immunitetem; 1. wyraża zgodę na skorzystanie przez E. Forenzę z przywilejów i immunitetu; Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji właściwym władzom Republiki Federalnej Niemiec i Eleonorze Forenzy. ( 1 ) Wyżej wymieniona sprawa T-42/06 Gollnisch / Parlament Europejski, pkt 101. ( 2 ) Wyżej wymienione sprawy połączone C-200/07 i C-201/07, Marra/De Gregorio i Clemente., pkt 45.

170 C 369/164 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0480 Wniosek o uchylenie immunitetu Ingeborg Gräßle Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Ingeborg Gräßle (2017/2220(IMM)) (2018/C 369/19) Parlament Europejski, uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Ingeborg Gräßle przekazany w dniu 27 lipca 2017 r. przez Prokuraturę Ellwangen (Niemcy) w ramach postępowania karnego pod numerem 21 Js 11263/17, ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 2 października 2017 r., uwzględniając zrzeczenie się przez Ingeborg Gräßle prawa do bycia wysłuchaną zgodnie z art. 9 ust. 6 Regulaminu, uwzględniając art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r., uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r. ( 1 ), uwzględniając art. 46 ustawy zasadniczej Republiki Federalnej Niemiec, uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0397/2017), A. mając na uwadze, że Prokuratura Ellwangen przekazała wniosek o uchylenie immunitetu Ingeborg Gräßle, posłanki do Parlamentu Europejskiego wybranej w Republice Federalnej Niemiec, w związku z naruszeniem w rozumieniu art. 229 niemieckiego kodeksu karnego; mając w szczególności na uwadze, że postępowanie dotyczy domniemania nieumyślnego spowodowania obrażeń; B. mając na uwadze, że w dniu 10 czerwca 2017 r. I. Gräßle, kierując samochodem, nie zatrzymała się na czerwonym świetle w Heidenheim, na skrzyżowaniu Brenzstrasse/Ploucquetstrasse i spowodowała wypadek, w wyniku którego jedna osoba doznała obrażeń ramienia; mając na uwadze, że została złożona skarga z powództwa cywilnego; C. mając na uwadze, że na mocy art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego na terytorium swojego państwa korzystają z immunitetów przyznawanych posłom do parlamentu ich państwa; D. mając na uwadze, że art. 46 ustawy zasadniczej Republiki Federalnej Niemiec przewiduje, że w przypadku popełnienia czynu, za który grozi kara, poseł może zostać pociągnięty do odpowiedzialności lub zatrzymany wyłącznie za zgodą Bundestagu, chyba że został zatrzymany na gorącym uczynku lub nazajutrz po popełnieniu zarzucanego czynu; ( 1 ) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r. w sprawie 101/63 Wagner / Fohrmann i Krier, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r. w sprawie 149/85 Wybot / Faure i in., ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Trybunału z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Spraqwiedliwości z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/ 10, ECLI: EU:C:2011:543; wyrok Trybunału z 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.

171 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/165 E. mając na uwadze, że tylko Parlament może podjąć decyzję o uchyleniu bądź utrzymaniu immunitetu w danym przypadku; mając na uwadze, że Parlament może rozsądnie uwzględnić stanowisko posła przy podejmowaniu decyzji o uchyleniu lub utrzymaniu jego immunitetu ( 1 ); F. mając na uwadze, że zarzucane przestępstwo nie ma bezpośredniego lub oczywistego związku z wykonywaniem przez I. Gräßle funkcji posłanki do Parlamentu Europejskiego, ani nie stanowi opinii lub głosu oddanego w ramach sprawowania funkcji posłanki do Parlamentu Europejskiego w rozumieniu art. 8 protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej; G. mając na uwadze, że w tym przypadku Parlament nie znalazł dowodów wskazujących na zaistnienie fumus persecutionis, czyli wystarczająco poważnego i precyzyjnego podejrzenia, że sprawę wniesiono z zamiarem zaszkodzenia politycznej działalności posła; 1. podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Ingeborg Gräßle; Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do natychmiastowego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji właściwym władzom Republiki Federalnej Niemiec i Ingeborg Gräßle. ( 1 ) Sprawa T-345/05, Mote/Parlament (cytowana wcześniej), pkt 28.

172 C 369/166 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. III (Akty przygotowawcze) PARLAMENT EUROPEJSKI P8_TA(2017)0475 Zrównoważone zarządzanie zewnętrznymi flotami rybackimi ***II Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu z myślą o przyjęciu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zrównoważonego zarządzania zewnętrznymi flotami rybackimi i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1006/2008 (11382/2/2017 C8-0358/ /0289(COD)) (Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie) (2018/C 369/20) Parlament Europejski, uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (11382/2/2017 C8-0358/2017), uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 25 maja 2016 r. ( 1 ), uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu ( 2 ) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2015)0636), uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu, uwzględniając art. 67a Regulaminu, uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Rybołówstwa (A8-0374/2017), 1. zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu; 2. stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady; 3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; 4. zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej; 5. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym. ( 1 ) Dz.U. C 303 z , s ( 2 ) Teksty przyjęte z , P8_TA(2017)0015.

173 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/167 P8_TA(2017)0476 Poprawki do niektórych rozporządzeń w dziedzinie rolnictwa i rozwoju wsi ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii i zmieniającego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013, (UE) nr 1306/2013, (UE) nr 1307/2013, (UE) nr 1308/2013 i (UE) nr 652/2014 (COM(2016)0605 C8-0404/ /0282B(COD)) (Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie) (2018/C 369/21) Wtorek, 12 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0605), uwzględniając decyzję Konferencji Przewodniczących z dnia 16 listopada 2017 r. o podziale wniosku Komisji oraz uprawnieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi do sporządzenia odrębnego sprawozdania ustawodawczego odnoszącego się do przepisów dotyczących kompetencji tej komisji, a mianowicie art i art. 275 wniosku Komisji, uwzględniając art. 294 ust. 2 i 3 oraz art. 42, art. 43 ust. 2 i art. 168 ust. 4 lit. b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając opinię Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 1/2017 z dnia 26 stycznia 2017 r. ( 1 ), uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 grudnia 2016 r. ( 2 ), uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 11 maja 2017 r. ( 3 ), uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinię Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0211/2017); uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 15 listopada 2017 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając art. 59 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A8-0380/2017), 1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu; 2. zatwierdza swoje oświadczenie załączone do niniejszej rezolucji; 3. przyjmuje do wiadomości oświadczenia Komisji załączone do niniejszej rezolucji; ( 1 ) Dz.U. C 91 z , s. 1. ( 2 ) Dz.U. C 75 z , s. 63. ( 3 ) Dz.U. C 306 z , s. 64.

174 C 369/168 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. 4. podkreśla, że podział wniosku Komisji ma na celu umożliwienie wprowadzenia przepisów odnoszących się do zakresu kompetencji Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi od dnia 1 stycznia 2018 r., a pozostałe części wniosku Komisji ( 1 ) zostaną przeanalizowane na późniejszym etapie; 5. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie; 6. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym. P8_TC1-COD(2016)0282B Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 grudnia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/ zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), (UE) nr 1306/2013 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania, (UE) nr 1307/2013 ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej, (UE) nr 1308/2013 ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz (UE) nr 652/2014 ustanawiające przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz dotyczącymi zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin (Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2017/2393.) ( 1 ) Procedura nr 2016/0282A(COD).

175 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/169 ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ Wtorek, 12 grudnia 2017 r. OŚWIADCZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO Nowe przepisy dotyczące organizacji producentów i prawa konkurencji (wspólna organizacja rynku) Parlament Europejski przypomina, że zgodnie z art. 42 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) reguły konkurencji mają zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi tylko w zakresie określonym przez Parlament i Radę z uwzględnieniem celów wspólnej polityki rolnej (WPR) zapisanych w art. 39 tego traktatu. Zgodnie z traktatem oraz z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ( 1 ) cele WPR są nadrzędne w stosunku do europejskiej polityki konkurencji. Rynki rolne nie są jednak wyłączone z zakresu stosowania prawa konkurencji. Dostosowanie reguł konkurencji do specyfiki rolnictwa należy do uprawnień współprawodawców, czyli Parlamentu Europejskiego i Rady. W związku z tym Parlament Europejski w drodze omawianego rozporządzenia proponuje wyjaśnić związek między zasadami WPR, w szczególności rolą i zadaniami organizacji producentów i zrzeszeń organizacji producentów, a stosowaniem europejskiego prawa konkurencji. Takie wyjaśnienie jest niezbędne ze względu na liczne niewiadome w kwestii stosowania tych zasad, a ponadto ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celu Unii, jakim jest umocnienie pozycji rolników w łańcuchu dostaw żywności. Propozycje Parlamentu Europejskiego bazują na zaleceniach zapisanych w sprawozdaniu Grupy Zadaniowej ds. Rynków Rolnych z dnia 14 listopada 2016 r. Zalecenia te opracowano na podstawie szeregu przesłuchań i uwag otrzymanych od wszystkich podmiotów w łańcuchu dostaw żywności: producentów, przetwórców i sprzedawców detalicznych. Celem Parlamentu Europejskiego jest uproszczenie i wyjaśnienie warunków, na jakich organizacje producentów lub zrzeszenia organizacji producentów we wszystkich sektorach wymienionych w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/ 2013 mogą w imieniu swoich członków planować produkcję, wprowadzać towary do obrotu, negocjować umowy na dostawy produktów rolnych i optymalizować koszty produkcji. Wykonywanie tych zadań wymaga przede wszystkim stosowania przez te podmioty pewnych praktyk, w tym prowadzenia konsultacji wewnętrznych i wewnętrznej wymiany informacji handlowych. Dlatego proponuje się, by praktyki te nie były objęte zakazem zawierania porozumień antykonkurencyjnych, zapisanym w art. 101 ust. 1 TFUE, oraz by organizacje producentów lub zrzeszenia organizacji producentów prowadzące przynajmniej jeden rodzaj działalności gospodarczej mogły korzystać z odstępstwa od stosowania tego artykułu. Odstępstwo to nie jest jednak bezwzględne: organy ochrony konkurencji zachowują możliwość interweniowania, jeżeli uznają, że dane działania mogą uniemożliwiać konkurencję lub zagrażać osiągnięciu celów WPR. Dlatego wyjaśniono rolę i zadania organizacji producentów lub zrzeszeń organizacji producentów oraz związek między tą rolą i zadaniami a prawem konkurencji. Bez uszczerbku dla prerogatyw instytucjonalnych Komisji Europejskiej Parlament Europejski jest zdania, że nowe przepisy nie wymagają dalszych wyjaśnień w formie wytycznych Komisji Europejskiej. Dot. art. 1 rozwój obszarów wiejskich OŚWIADCZENIA KOMISJI Przedłużenie obowiązywania programów rozwoju obszarów wiejskich Wydatki związane z programami rozwoju obszarów wiejskich na lata zatwierdzonymi zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 będą nadal kwalifikować się do wkładu z EFRROW, jeżeli zostaną wypłacone beneficjentom najpóźniej dnia 31 grudnia 2023 r. W swym wniosku dotyczącym następnych WRF Komisja uwzględni kontynuację wsparcia na rzecz rozwoju obszarów wiejskich po 2020 r. Zarządzanie ryzykiem Komisja potwierdza swój zamiar dokonania przeglądu funkcjonowania i skuteczności narzędzi zarządzania ryzykiem, które są obecnie objęte rozporządzeniem (UE) nr 1305/2013, w kontekście swojego wniosku dotyczącego modernizacji i uproszczenia wspólnej polityki rolnej. ( 1 ) Wyrok w sprawie Maizena, 139/79, EU:C:1980:250, pkt 23; wyrok w sprawie Niemcy przeciwko Radzie, C-280/93, EU:C:1994:367, pkt 61.

176 C 369/170 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. Kary z tytułu inicjatywy Leader Komisja potwierdza swój zamiar dokonania przeglądu skuteczności i proporcjonalności kar stosowanych w ramach inicjatywy LEADER objętych rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 809/2014. Dot. art. 2 rozporządzenie horyzontalne Rezerwa na wypadek kryzysów Komisja potwierdza, że funkcjonowanie rezerwy na wypadek kryzysów w sektorze rolnym oraz zwrot środków związanych z dyscypliną finansową, określone w art. 25 i art. 26 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, zostaną poddane przeglądowi w kontekście opracowywania następnych WRF w celu umożliwienia skutecznej i szybkiej interwencji w sytuacjach kryzysu rynkowego. Jednorazowy audyt Komisja popiera podejście oparte na jednorazowym audycie, co potwierdza jej wniosek dotyczący art. 123 nowego rozporządzenia finansowego. Komisja potwierdza również, że obecne ramy prawne dotyczące zarządzania wydatkami rolnymi i ich kontroli, ustanowione rozporządzeniem (UE) nr 1306/2013, umożliwiają już takie podejście oraz że zostało to uwzględnione w jej strategii audytu na lata W szczególności, jeśli opinia jednostki certyfikującej wydana zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 zostaje uznana za wiarygodną, Komisja uwzględnia ją, oceniając konieczność audytu danej agencji płatniczej. Dot. art. 3 płatności bezpośrednie Plan białkowy Komisja potwierdza swój zamiar dokonania przeglądu sytuacji związanej z popytem i podażą w odniesieniu do białek roślinnych w UE i rozważenia możliwości opracowania Europejskiej strategii dotyczącej białek roślinnych w celu dalszego zachęcania do produkcji białek roślinnych w UE w sposób ekonomiczny i przyjazny dla środowiska. Dot. art. 4 wspólna organizacja rynków produktów rolnych Dobrowolne programy ograniczania produkcji Komisja potwierdza, że rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych zawiera już, w art. 219 i 221, niezbędną podstawę prawną pozwalającą jej, z zastrzeżeniem dostępności zasobów budżetowych, na zaradzenie zakłóceniom na rynku oraz innym szczególnym problemom, w tym na szczeblu regionalnym, przy czym istnieje możliwość przyznania rolnikom bezpośredniej pomocy finansowej. Ponadto propozycja Komisji, by do rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich dodać sektorowe narzędzie stabilizacji dochodów, umożliwi państwom członkowskim uwzględnienie w ich programach rozwoju obszarów wiejskich możliwości zrekompensowania rolnikom w określonym sektorze szkód w przypadku znacznego spadku ich dochodów. Komisja potwierdza ponadto, że w przypadku wystąpienia zakłóceń na rynku lub ryzyka ich wystąpienia art. 219 pozwala jej na wprowadzenie programów, w ramach których pomoc Unii przyznawana jest producentom, którzy zobowiązują się dobrowolnie ograniczyć swoją produkcję, i wskazanie niezbędnych informacji dotyczących funkcjonowania takiego systemu (przykład: rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/1612, Dz.U. L 242 z , s. 4). Uznawanie transnarodowych organizacji międzybranżowych Komisja przypomina, że przepisy dotyczące współpracy producentów związanej z uznawaniem transnarodowych organizacji producentów, zrzeszeń organizacji producentów lub organizacji międzybranżowych, w tym niezbędnej współpracy administracyjnej między zainteresowanymi państwami członkowskimi, są obecnie określone w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2016/232. Stosowanie i adekwatność tych przepisów zostaną zweryfikowane w kontekście toczącego się procesu modernizacji i uproszczenia WPR.

177 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/171 Nieuczciwe praktyki handlowe Komisja potwierdza, że uruchomiła inicjatywę dotyczącą łańcucha dostaw żywności, która przechodzi obecnie różne etapy wymagane zgodnie z wytycznymi dotyczącymi lepszego stanowienia prawa. Komisja podejmie decyzję w sprawie ewentualnego przedłożenia wniosku ustawodawczego po zakończeniu tej procedury, w miarę możliwości w pierwszej połowie 2018 r. Współpraca producentów Wtorek, 12 grudnia 2017 r. Komisja przyjmuje do wiadomości porozumienie pomiędzy Parlamentem a Radą dotyczące poprawek do art. 152, 209, 222 i 232. Komisja zauważa, że poprawki uzgodnione przez Parlament i Radę są istotne, a zostały przedstawione bez oceny skutków wymaganej w pkt 15 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa. Prowadzi to do niepożądanego braku pewności prawa i procedur o niemożliwych do przewidzenia skutkach i następstwach. Ponieważ wszystkie te zmiany w stosunku do pierwotnego wniosku Komisji powodują znaczącą zmianę ram prawnych, Komisja z zaniepokojeniem odnotowuje, że niektóre nowe przepisy na korzyść organizacji producentów mogą wywołać skutek w postaci zagrożenia dla rentowności i dobra drobnych producentów rolnych oraz interesów konsumentów. Komisja potwierdza swoje zobowiązanie do utrzymania skutecznej konkurencji w sektorze rolnym i pełnej realizacji celów WPR określonych w art. 39 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W związku z tym Komisja stwierdza, że zmiany uzgodnione przez współprawodawców przewidują jedynie bardzo ograniczoną rolę zarówno Komisji, jak i krajowych organów ochrony konkurencji w zakresie działania mającego na celu skuteczną ochronę konkurencji. Ogólna zgoda Komisji w sprawie wniosku zbiorczego, w tym poprawek uzgodnionych przez Parlament i Radę, nie narusza ewentualnych przyszłych wniosków, jakie Komisja może przedstawić w tych dziedzinach w kontekście reformy wspólnej polityki rolnej na okres po 2020 r., i innych inicjatyw, które mają w szczególności rozwiązać niektóre kwestie uwzględnione w obecnym tekście uzgodnionym przez Parlament Europejski i Radę. Komisja wyraża ubolewanie, że kwestia bardzo ograniczonej roli zarówno Komisji, jak i krajowych organów ochrony konkurencji w zakresie działania mającego na celu skuteczną ochronę konkurencji nie została w satysfakcjonujący sposób uwzględniona przez współprawodawców, oraz wyraża zaniepokojenie możliwymi skutkami tego ograniczenia dla rolników i konsumentów. Komisja zauważa, że tekst prawny należy interpretować w sposób spójny z Traktatem, w szczególności w odniesieniu do możliwości interwencji Komisji i krajowych organów ochrony konkurencji w przypadkach dążenia przez organizacje producentów o dużym udziale w rynku do ograniczenia swobody działania ich członków. Komisja żałuje, że ta możliwość nie jest wyraźnie zagwarantowana w tekście prawnym.

178 C 369/172 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0477 Unijny system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS): kontynuowanie obecnego ograniczenia zakresu działalności lotniczej i przygotowanie do wdrożenia globalnego środka rynkowego od 2021 r. ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego dyrektywę 2003/87/WE w celu kontynuowania obecnego ograniczenia zakresu działalności lotniczej i przygotowania do wdrożenia globalnego środka rynkowego od 2021 r. (COM(2017)0054 C8-0028/ /0017(COD)) (Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie) (2018/C 369/22) Parlament Europejski, uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2017)0054), uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0028/2017), uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 31 maja 2017 r. ( 1 ), po konsultacji z Komitetem Regionów, uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 27 października 2017 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając art. 59 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, jak również Komisji Transportu i Turystyki (A8-0258/2017), 1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu ( 2 ); 2. zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji; 3. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie; 4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym. P8_TC1-COD(2017)0017 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 grudnia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/ zmieniającego dyrektywę 2003/87/WE w celu utrzymania obecnych ograniczeń zakresu zastosowania w odniesieniu do działań lotniczych i w celu przygotowania wdrożenia globalnego środka rynkowego po 2021 r. (Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2017/2392.) ( 1 ) Dz.U. C 288 z , s. 75. ( 2 ) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 13 września 2017 r. (Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0338).

179 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/173 ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ WSPÓLNE OŚWIADCZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY I KOMISJI: Wtorek, 12 grudnia 2017 r. Wynik prac ICAO dotyczących wdrożenia globalnego środka rynkowego ma kluczowe znaczenie dla skuteczności tego środka oraz dla przyszłego wkładu sektora lotnictwa w realizację celów wynikających z porozumienia paryskiego. Ważne jest, by w pracach ICAO nadal uczestniczyły państwa członkowskie ICAO, operatorzy statków powietrznych oraz społeczeństwo obywatelskie. W tym kontekście ICAO będzie musiała działać całkowicie przejrzyście oraz terminowo informować wszystkie zainteresowane strony o postępach i decyzjach.

180 C 369/174 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0478 Przedłużenie okresu obowiązywania Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1316/2013 oraz (UE) 2015/1017 w odniesieniu do przedłużenia okresu obowiązywania Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych oraz wprowadzenia usprawnień technicznych dla tego Funduszu oraz Europejskiego Centrum Doradztwa Inwestycyjnego (COM(2016)0597 C8-0375/ /0276(COD)) (Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie) (2018/C 369/23) Parlament Europejski, uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0597), uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 172 i 173, art. 175 akapit trzeci i art. 182 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0375/2016), uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 15 grudnia 2016 r. ( 1 ), uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 7 grudnia 2016 r. ( 2 ), uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisje przedmiotowo właściwe na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 8 listopada 2017 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając art. 59 Regulaminu, uwzględniając wspólne posiedzenia Komisji Budżetowej i Komisji Gospodarczej i Monetarnej zgodnie z art. 55 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej i Komisji Gospodarczej i Monetarnej, oraz opinie przedstawione przez Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisję Transportu i Turystyki, Komisję Kontroli Budżetowej, Komisję Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz Komisję Rozwoju Regionalnego (A8-0198/2017), 1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu; 2. przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji; 3. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie; 4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym. P8_TC1-COD(2016)0276 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 grudnia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/ zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1316/2013 oraz (UE) 2015/1017 w odniesieniu do przedłużenia okresu obowiązywania Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych oraz wprowadzenia usprawnień technicznych dla tego Funduszu i Europejskiego Centrum Doradztwa Inwestycyjnego (Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2017/2396.) ( 1 ) Dz.U. C 75 z , s. 57. ( 2 ) Dz.U. C 185 z , s. 62.

181 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/175 ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ Oświadczenie Komisji w sprawie zwiększenia o 225 mln EUR środków na instrument Łącząc Europę Wtorek, 12 grudnia 2017 r. W wyniku porozumienia politycznego między Parlamentem Europejskim i Radą w sprawie finansowania EFIS 2.0 kwota 275 mln EUR zostanie przesunięta z instrumentów finansowych programu Łącząc Europę, co oznacza redukcję o 225 mln EUR w stosunku do wniosku Komisji. Komisja potwierdza, że programowanie finansowe zostanie zmienione, aby uwzględnić zwiększenie środków instrumentu Łącząc Europę o odpowiadającą tej różnicy kwotę 225 mln EUR. W ramach rocznych procedur budżetowych na lata Komisja przedłoży odpowiednie wnioski, aby zapewnić optymalny przydział tej kwoty w ramach instrumentu Łącząc Europę.

182 C 369/176 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0481 Cła przywozowe na niektóre produkty pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatkowych ceł przywozowych na niektóre produkty pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (tekst jednolity) (COM(2017)0361 C8-0226/ /0175(COD)) (Zwykła procedura ustawodawcza ujednolicenie) (2018/C 369/24) Parlament Europejski, uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2017)0361), uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0226/2017), uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych ( 1 ), uwzględniając art. 103 i 59 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0331/2017), A. mając na uwadze opinię konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą wspomniany wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty; 1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu; 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym. P8_TC1-COD(2014)0175 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 grudnia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) / w sprawie dodatkowych ceł przywozowych na niektóre produkty pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (tekst jednolity) (Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2018/196.) ( 1 ) Dz.U. C 102 z , s. 2.

183 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/177 P8_TA(2017)0482 Umowa o komunikacji lotniczej między UE a USA *** Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej umowy o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z drugiej strony (13419/ 2016 C8-0100/ /0058(NLE)) (Zgoda) (2018/C 369/25) Wtorek, 12 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając projekt decyzji Rady (13419/2016), uwzględniając umowę o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z drugiej strony ( 1 ), uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0100/2017), uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu, uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A8-0376/2017), 1. wyraża zgodę na zawarcie umowy; 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich i Stanów Zjednoczonych Ameryki. ( 1 ) Dz.U. L 134 z , s. 4.

184 C 369/178 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0483 Umowa między UE a Szwajcarią w sprawie powiązania ich systemów handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych *** Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie powiązania ich systemów handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (13076/2017 C8-0415/ /0193(NLE)) (Zgoda) (2018/C 369/26) Parlament Europejski, uwzględniając projekt decyzji Rady (13076/2017), uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie powiązania ich systemów handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (13073/2017), uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 192 ust. 1 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0415/2017), uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu, uwzględniając zalecenie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A8-0386/2017), 1. wyraża zgodę na zawarcie umowy; 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Konfederacji Szwajcarskiej.

185 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/179 P8_TA(2017)0484 Umowa o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między UE a Kazachstanem (Zgoda) *** Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kazachstanu, z drugiej strony (12409/ 2016 C8-0469/ /0166(NLE)) (Zgoda) (2018/C 369/27) Wtorek, 12 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając projekt decyzji Rady (12409/2016), uwzględniając projekt Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kazachstanu, z drugiej strony (09452/2015), uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 37 i art. 31 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej oraz na mocy art. 91, art. 100 ust. 2, art. 207 i 209, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) i art. 218 ust. 8 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0469/2016), uwzględniając swoją rezolucję nieustawodawczą z dnia 12 grudnia 2017 r. ( 1 ) w sprawie projektu decyzji, uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu, uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię przedstawioną przez Komisję Handlu Międzynarodowego (A8-0325/2017), 1. wyraża zgodę na zawarcie umowy; 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Kazachstanu. ( 1 ) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2017)0485.

186 C 369/180 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Wtorek, 12 grudnia 2017 r. P8_TA(2017)0486 Przedłużenie kadencji przewodniczącego Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie wniosku Komisji dotyczącego odnowienia kadencji przewodniczącego Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (N8-0092/2017 C8-0425/ /0901(NLE)) (Zatwierdzenie) (2018/C 369/28) Parlament Europejski, uwzględniając wniosek Komisji z dnia 29 listopada 2017 r. w sprawie odnowienia kadencji przewodniczącego Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (N8-0092/2017), uwzględniając art. 56 ust. 6 akapit trzeci i art. 56 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/ 2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 ( 1 ), uwzględniając art. 122a swojego Regulamin, uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A8-0393/2017), A. mając na uwadze, że w dniu 19 grudnia 2014 r. Rada mianowała Elke König przewodniczącą Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) na okres trzech lat, począwszy od dnia 23 grudnia 2014 r. ( 2 ); B. mając na uwadze, że zgodnie z art. 56 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 kadencja pierwszego przewodniczącego Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji może zostać przedłużona jednokrotnie na okres pięciu lat; C. mając na uwadze, że w dniu 29 listopada 2017 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący odnowienia kadencji E. König, przewodniczącej Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, i przekazała ten wniosek Parlamentowi; D. mając na uwadze, że Komisja Gospodarcza i Monetarna Parlamentu Europejskiego przystąpiła następnie do oceny kwalifikacji kandydatki na przewodniczącą SRB, w szczególności pod kątem wymogów, o których mowa w art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014; E. mając na uwadze, że w dniu 4 grudnia 2017 r. na forum komisji odbyło się przesłuchanie E. König, podczas którego wygłosiła ona oświadczenie wstępne, a następnie udzieliła odpowiedzi na pytania członków komisji; 1. zatwierdza wniosek Komisji dotyczący odnowienia kadencji Elke König, przewodniczącej Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji; 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji a także rządom państw członkowskich. ( 1 ) Dz.U. L 225 z , s. 1. ( 2 ) Dz.U. L 367 z , s. 97.

187 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 369/181 P8_TA(2017)0489 Brak sprzeciwu wobec aktu delegowanego: Regulacyjne standardy techniczne dotyczące obowiązku obrotu w stosunku do określonych instrumentów pochodnych Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie niewyrażania sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 17 listopada 2017 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 w sprawie rynków instrumentów finansowych w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących obowiązku obrotu w stosunku do określonych instrumentów pochodnych (C(2017) /2979(DEA)) (2018/C 369/29) Środa, 13 grudnia 2017 r. Parlament Europejski, uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (C(2017)07684), uwzględniając pismo Komisji z dnia 29 listopada 2017 r., w którym Komisja zwraca się do Parlamentu o oświadczenie, że nie wyraża on sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego, uwzględniając pismo Komisji Gospodarczej i Monetarnej z dnia 4 grudnia 2017 r. skierowane do przewodniczącej Konferencji Przewodniczących Komisji, uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 ( 1 ) (MiFIR), w szczególności jego art. 32 ust. 1 i art. 50 ust. 5, uwzględniając art. 10 ust. 1 i art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE ( 2 ), uwzględniając projekt regulacyjnych standardów technicznych dotyczących obowiązku obrotu w stosunku do instrumentów pochodnych przedłożony przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) w dniu 28 września 2017 r. na podstawie art. 32 ust. 1 MiFIR, uwzględniając skierowane przez ESMA do Komisji pismo towarzyszące z dnia 28 września 2017 r. w sprawie przygotowanego przez ESMA projektu regulacyjnych standardów technicznych w stosunku do instrumentów pochodnych zgodnie z MiFIR, uwzględniając zalecenie Komisji Gospodarczej i Monetarnej dotyczące decyzji, uwzględniając art. 105 ust. 6 Regulaminu, uwzględniając brak sprzeciwów zgłoszonych w terminie określonym w art. 105 ust. 6 tiret trzecie i czwarte Regulaminu, który upłynął w dniu 12 grudnia 2017 r., A. mając na uwadze, że rozporządzenie delegowane zawiera w załączniku kategorie instrumentów pochodnych, które powinny podlegać obowiązkowi obrotu wprowadzonemu w art. 28 MiFIR; mając na uwadze, że instrumenty pochodne podlegające obowiązkowi obrotu mogą być przedmiotem obrotu tylko na rynku regulowanym, na wielostronnej platformie obrotu, na zorganizowanej platformie obrotu lub w systemie obrotu państwa trzeciego uznanym za równoważny przez Komisję; ( 1 ) Dz.U. L 173 z , s. 84. ( 2 ) Dz.U. L 331 z , s. 84.

188 C 369/182 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej Środa, 13 grudnia 2017 r. B. mając na uwadze, że ESMA przedłożyła Komisji projekt regulacyjnych standardów technicznych w dniu 28 września 2017 r. wraz z pismem towarzyszącym i zwróciła się w nim do zaangażowanych stron o skrócenie przysługujących im terminów, tak aby cel polityczny, jakim jest obowiązek obrotu, został osiągnięty od dnia 3 stycznia 2018 r., mając na uwadze, że ESMA stwierdziła ponadto, że znaczna liczba decyzji dotyczących równoważności nie została jeszcze podjęta, co musi nastąpić zanim obowiązek obrotu wejdzie w życie; C. mając na uwadze, że Parlament uważa, iż ze względu na wprowadzone przez Komisję poprawki przyjęte regulacyjne standardy techniczne nie są tożsame z projektem tych standardów przedłożonym przez ESMA i uważa, że ma trzy miesiące na wyrażenie sprzeciwu wobec regulacyjnych standardów technicznych (okres kontroli); D. mając na uwadze, że rozporządzenie delegowane powinno obowiązywać od dnia 3 stycznia 2018 r., daty wejścia w życie dyrektywy 2014/65/UE (MiFID II) i MiFIR, a także że pełne wykorzystanie trzymiesięcznego okresu kontroli przysługującego Parlamentowi spowodowałoby wykroczenie poza datę, na którą przewidziano wejście w życie obowiązku obrotu; E. mając na uwadze, że obowiązek obrotu w stosunku do instrumentów pochodnych stanowi ważny element zobowiązań podjętych przez przywódców państw grupy G-20 w Pittsburghu w 2009 r.; F. mając na uwadze, że szybka publikacja rozporządzenia delegowanego w Dzienniku Urzędowym umożliwiłaby terminowe wdrożenie i zagwarantowała pewność prawa w odniesieniu do przepisów mających zastosowanie do obowiązku obrotu w stosunku do instrumentów pochodnych; G. mając na uwadze, że Parlament podkreśla znaczenie sfinalizowania przez Komisję odpowiednich decyzji dotyczących równoważności zanim obowiązek obrotu wejdzie w życie; H. mając na uwadze, że Parlament stwierdza, iż regulacyjne standardy techniczne nie zawierają szczegółowych przepisów dotyczących transakcji pakietowych oraz że od Komisji i ESMA wymagane mogą być dalsze wytyczne w sprawie postępowania z tymi pakietami; mając na uwadze, że Parlament uważa, iż wytyczne te powinny być zgodne z przepisami określonymi w rozwiązaniach prowizorycznych przewidzianych w MiFID II; 1. oświadcza, że nie wyraża sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego; 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji.

189

190

191

192 ISSN (wydanie elektroniczne) ISSN (wydanie papierowe) PL