Arystoteles ( p.n.e.) Polityka (fragmenty)

Transkrypt

1 Arystoteles ( p.n.e.) Polityka (fragmenty) Księga I I. Definicja państwa. Człowiek jest z natury stworzony do życia w państwie 1. Skoro widzimy, że każde państwo jest pewną wspólnotą, a każda wspólnota powstaje dla osiągnięcia jakiegoś dobra (wszyscy bowiem w każdym działaniu powodują się tym, co im się dobrem wydaje), to jasną jest rzeczą, że wprawdzie wszystkie [wspólnoty] dążą do pewnego dobra, lecz przede wszystkim czyni to najprzedniejsza ze wszystkich, która ma najważniejsze ze wszystkich zadanie i wszystkie inne obejmuje. Jest nią tzw. państwo i wspólnota państwowa. 3. Jasne okaże się to, gdy rzecz we właściwy sposób rozpatrzymy. Jak bowiem w innych wypadkach rzecz złożoną trzeba rozłożyć aż do jej części niepodzielnych (bo są to najmniejsze cząstki całości), tak jest i z państwem; jeśli rozważymy, jakie są jego części składowe, zobaczymy wyraźniej, w czym się one różnią od siebie i czy się coś naukowo daje w odniesieniu do każdej z nich ustalić. Najlepszym przy tym sposobem badania jest, jak w innych wypadkach tak i w tym, śledzenie powstawania pewnych stosunków od samego początku. 4. Najpierw tedy konieczną jest rzeczą, aby się łączyły ze sobą istoty, które bez siebie istnieć nie mogą, a więc żeńska i męska w celu płodzenia; dzieje się to nie z wolnego wyboru, lecz jak i u wszystkich zwierząt i roślin pod wpływem naturalnego popędu do pozostawienia po sobie dalszej tegoż rodzaju istoty. Tak samo zdani są na siebie dla swego zachowania ten, kto włada z natury, i ten, kto mu jest poddany. Ta bowiem istota, która dzięki rozumowi zdoła przewidywać, rządzi z natury i rozkazuje z natury, ta zaś, co potrafi tylko zlecenia te wykonywać za pomocą sił cielesnych, jest poddana i z natury niewolna; toteż interesy pana i niewolnika są zbieżne. 5. Z natury więc inne jest przeznaczenie kobiety i niewolnika. (Przyroda bowiem nie robi nic takiego jak ci kowale, wyrabiający miecze delfickie 1 w sposób oszczędny, lecz każdy jej twór ma tylko jeden cel; każde przecież narzędzie osiąga najlepsze wykończenie wówczas, jeśli służy do jednego celu, a nie do wielu.) U barbarzyńców natomiast kobieta i niewolnik zajmują tę samą pozycję. Pochodzi to stąd, że brak im czynnika z natury powołanego do 1 Miecz delficki objaśnia leksykograf Hezychios jako miecz czy nóż mający z przodu część żelazną, co jednak niewiele mówi; z toku myśli wynika, ze był on do różnych celów używany. Goettling (Commentatio de machaera Delphica, Jena 1856) przypuszcza, ze było to połączenie noza z łyżką ofiarną (F. Susemihl, Aristoteles, Politica, griechisch und deutsch hrsg. von..., Leipzig 1879, przyp. 8, dalej cyt. Susemihl).

2 władania, związki zaś kojarzą się u nich między niewolnicą a niewolnikiem. Dlatego to powiadają poeci: słuszną jest rzeczą, by Hellenowie nad barbarzyńcami panowali, jako że barbarzyńca a niewolnik to z natury jedno i to samo. 6. Z obu tych wspólnot powstaje tedy najpierw dom, czyli rodzina. Słusznie też powiedział w swym poemacie Hezjod: dom przede wszystkim i żonę, i wołu pług ciągnącego, bo u ludzi ubogich wół zastępuje niewolnika. Domem, czyli rodziną jest zatem z natury istniejąca wspólnota, utrzymująca się trwale dla codziennego współżycia; członków jej Charondas zowie towarzyszami stołu", zaś Epimenides z Krety towarzyszami ogniska". 7. Pierwsza wspólnota większej ilości rodzin dla zaspokojenia potrzeb, wychodzących poza dzień bieżący, stanowi gminę wiejską. Jest ona z natury po największej części jakby kolonią rodziny, stąd członków jej nazywają niektórzy braćmi mlecznymi, dziećmi tudzież dziećmi dzieci. Dlatego to pierwotnie państwa miały królów na czele, jak jeszcze i dzisiaj obce ludy; powstały bowiem przez skupienie poddanych władzy królewskiej. W każdej mianowicie rodzinie króluje najstarszy i na tej samej zasadzie oparte są też rządy w zespołach rodzin, jakimi są kolonie. ( ) 8. Pełna w końcu wspólnota, stworzona z większej ilości gmin wiejskich, która niejako już osiągnęła kres wszechstronnej samowystarczalności, jest państwem; powstaje ono dla umożliwienia życia, a istnieje, aby życie było dobre. Każde państwo powstaje zatem na drodze naturalnego rozwoju, podobnie jak i pierwsze wspólnoty. Jest bowiem celem, do którego one zmierzają, natura zaś jest właśnie osiągnięciem celu. Właściwość bowiem, jaką każdy twór osiąga u kresu procesu swego powstawania, nazywamy jego naturą; tak jest w odniesieniu i do człowieka, i do konia, i do rodziny. Osiągnięcie celu [do którego się dąży], jest zdobyciem pełnej doskonałości, samowystarczalność zaś jest osiągnięciem i celu, i pełnej doskonałości. 9. Okazuje się z tego, że państwo należy do tworów natury, że człowiek jest z natury stworzony do życia w państwie, taki zaś, który z natury, a nie przez przypadek żyje poza państwem, jest albo nędznikiem, albo nadludzką istotą, jak ten, którego piętnuje Homer, jako człowieka bez rodu, bez prawa, bez [własnego] ogniska. Kto bowiem z natury swojej jest taki, równocześnie i wojny namiętnie pożąda, będąc odosobniony, jak ten kamień wyłączony w grze w kości.

3 10. Że człowiek jest istotą stworzoną do życia w państwie więcej niż pszczoła lub jakiekolwiek zwierzę żyjące w stadzie, to jasną jest rzeczą. Natura bowiem, jak powiadamy, nic nie czyni bez celu. Otóż człowiek jedyny z istot żyjących obdarzony jest mową. Głos jest oznaką radości i bólu, dlatego posiadają go i inne istoty (rozwój ich posunął się bowiem tak daleko, że mają zdolność odczuwania bólu i radości, tudzież wyrażania tego między sobą). Ale mowa służy do określania tego, co pożyteczne czy szkodliwe, jak również i tego, co sprawiedliwe czy też niesprawiedliwe. 11. To bowiem jest właściwością człowieka, odróżniającą go od innych stworzeń żyjących, że on jedyny ma zdolność rozróżniania dobra i zła, sprawiedliwości i niesprawiedliwości i tym podobnych; wspólnota zaś takich istot staje się podstawą rodziny i państwa. Z natury swojej państwo jest pierwej aniżeli rodzina i każdy z nas, całość bowiem musi być pierwej od części; po rozprzęgnięciu się całości nie będzie nogi ni ręki, a tylko nazwa, jak wówczas, gdy ktoś ręką nazwał rękę z kamienia, bo martwa ręka będzie takiej samej natury. Istota każdej rzeczy leży przecież w jej zadaniu praktycznym i zdolności jego wykonania, jeśli więc nie ma już tych cech, to nie można powiedzieć, że to ta sama rzecz, lecz tylko coś, co tę samą nazwę nosi. Księga III 4. Różne rodzaje ustrojów: właściwe i zwyrodniałe 1. ( ) Ustrój państwowy jest to ujęcie w pewien porządek władz w ogóle, a przede wszystkim nadrzędnej nad nimi wszystkimi. Tą władzą nadrzędną jest wszędzie rząd państwa, toteż w rządzie wyraża się ustrój państwowy. Myślę tu o tym, że np. w państwach demokratycznych lud dzierży najwyższą władzę, w oligarchicznych zaś przeciwnie, niewielka liczba osób. Mówimy tedy, że w tych wypadkach ustroje są różne, a według takiej samej właśnie zasady sądzić będziemy i inne ustroje. 2. [Jako podstawę rozważań] musimy podać przede wszystkim, w jakim celu państwo się tworzy i ile jest rodzajów rządów, które kierują człowiekiem i życiem społecznym. Otóż już w pierwszych wywodach, w których określono gospodarstwo domowe i stanowisko pana, powiedzieliśmy, że człowiek jest z natury istotą stworzoną do życia w państwie (ζωον πολιτικόν) i dlatego też ludzie, nawet jeżeli nie potrzebują wzajemnej pomocy, dążą do życia w społeczności. 3. Niemniej przecież także wspólna korzyść łączy ludzi, jako że każdy w ten sposób zyskuje na udoskonaleniu życia. To właśnie jest przede wszystkim celem zarówno dla całej społeczności, jak i dla każdej jednostki z osobna. Skupiają się też ludzie i dla życia samego, i podtrzymują wspólnotę państwową, bo życie samo przez się przedstawia niewątpliwie pewne dobre strony, jeśli w nim nie górują nazbyt przeciwności. Okazuje się przecież, że wielka

4 część ludzi znosi wiele udręczeń ze względu na przywiązanie do życia, które kryje w sobie pewien powab i naturalną słodycz. 4. Co się tyczy podawanych zwyczajnie rodzajów władzy, to łatwo ich różnicę określić, bo i w pismach popularnych wielokrotnie nad nimi się rozwodzimy. Władza pana nad niewolnikiem (δεσποτεία), choć, ściśle biorąc, niewolnik z natury i pan z natury mają ten sam interes, wychodzi przecież na korzyść pana, lub tylko na korzyść niewolnika, [o tyle mianowicie, że] nie jest bowiem do utrzymania władza pana, gdy ginie niewolnik. 5. Władza nad dziećmi, żoną i domem całym, którą nazywamy domową, ma na względzie albo korzyść tych, którzy jej podlegają, albo jakiś wspólny interes obu stron sama w sobie jednak troszczy się o podlegających jej, choć pośrednio korzystają przy tym i ci, którzy ją wykonują, podobnie jak to widzimy i w innych zajęciach, np. w sztuce lekarskiej i gimnastyce. Nic bowiem nie stoi na przeszkodzie temu, by także nauczyciel gimnastyki znalazł się czasem sam między ćwiczącymi, tak jak sternik jest zawsze jednym z członków załogi okrętowej. Otóż nauczyciel gimnastyki czy sternik ma na uwadze dobro podwładnych, a skoro i sam stanie się jednym z nich, to ich korzyść staje się pośrednio i jego udziałem. Bo jeden jest żeglarzem, a drugi zostaje jednym z ćwiczących, chociaż jest nauczycielem. 6. Stąd też, gdy chodzi o urzędy w państwie, to jeśli w nim obowiązuje zasada zupełnej równości [praw] obywateli, wysuwa się żądanie, by się przedstawiciele władzy wymieniali. Pierwotnie z natury rzeczy odgrywało przy tym rolę żądanie, by się wymieniano przy dźwiganiu ciężarów państwowych, by znów ktoś drugi troszczył się o dobro pewnego człowieka, tak jak ten poprzednio w czasie swego urzędowania troszczył się o korzyść innych. Teraz jednak ze względu na korzyści, płynące z zajmowania się sprawami państwowymi i z piastowania urzędu, pragną nieustannie władzę piastować, jak gdyby ta ludziom władzę sprawującym a chorowitym na zawsze zdrowie zapewniała. Bo chyba w takim razie tylko z równym zapałem uganialiby za godnościami. 7. Okazuje się zatem, że te ustroje, które mają na celu dobro ogólne, są według zasady bezwzględnej sprawiedliwości właściwe, te zaś, które mają na celu jedynie dobro rządzących, są błędne i przedstawiają wszystkie zwyrodnienia właściwych; są bowiem despotyczne, a przecież państwo jest społecznością ludzi wolnych. Po tych uwagach nasuwa się z kolei zadanie omówienia poszczególnych ustrojów, ich liczby i jakości, a przede wszystkim tych z nich, które są właściwe, bo po ich określeniu wystąpią jasno i zwyrodnienia. 5. Trzy ustroje właściwe (monarchia, arystokracja, politeja) i trzy zwyrodniałe (tyrania, oligarchia, demokracja). Trudność ustalenia ich istoty wynika z różnego ujmowania celu państwa, a celem tym jest życie szczęśliwe 1. Ustrój i rząd oznaczają właściwie to samo. Rząd jest czynnikiem władającym w państwach, a jako taki z konieczności znajduje się w rękach albo jednostki, albo niewielkiej

5 czy też i wielkiej liczby ludzi. Otóż kiedy ta jednostka lub też niewielka grupa ludzi, czy w końcu i wielka ich liczba władają ku ogólnemu pożytkowi, to takie ustroje są z konieczności właściwe; jeśli natomiast mają na względzie tylko własną korzyść czy to jednostki, czy niewielkiej grupy, czy masy, to są to zwyrodnienia. Bo albo nie powinno się członków takiego państwa nazywać obywatelami, albo winni oni uczestniczyć w korzyściach [jakie państwo zapewnia]. 2. Tę postać jedynowładztwa, czyli monarchii, która ma na uwadze dobro ogólne, zwykliśmy nazywać królestwem, panowanie niewielu, a więc więcej niż jednego, zwiemy arystokracją, czy to dlatego, że najlepsi władają, czy też ponieważ rządzą ku najlepszemu pożytkowi państwa i jego członków; kiedy zaś lud rządzi ku ogólnemu pożytkowi, używamy nazwy, którą w szerszym znaczeniu określamy wszystkie ustroje politeja [rządy obywateli]. 3. A ma to swe dobre uzasadnienie; jeden człowiek bowiem czy niewielu może się wyróżnić swą cnotą, ale przy większej liczbie trudno już oczekiwać, by odpowiadali ściśle wymaganiom każdej cnoty. Najwięcej jest to jeszcze możliwe, gdy chodzi o męstwo wojenne, bo ono jest cnotą masy, dlatego też przy takim ustroju władza pozostaje głównie w rękach zbrojnych i dostęp mają do niej ci, którzy bronią władają. 4. Zwyrodnieniami wspomnianych ustrojów są: w stosunku do królestwa tyrania, w stosunku do arystokracji oligarchia, a w stosunku do politei demokracja. Tyrania bowiem jest jedynowładztwem dla korzyści panującej jednostki, oligarchia [rządzi] dla korzyści bogaczy, a demokracja dla korzyści ubogich; żadna z nich nie ma jednak na względzie dobra ogółu. Trzeba jednak nieco obszerniej omówić istotę każdego z tych ustrojów, bo rzecz nastręcza pewne trudności. Kto zaś chce roztrząsać w sposób naukowy jakiekolwiek zagadnienie, a nie ogląda się tylko na względy praktyczne, tego zadaniem jest, by niczego nie przeoczyć ani też niczego nie pominąć, lecz prawdę w każdym szczególe wykryć. 5. Otóż tyrania jest, jak powiedziałem, despotycznym jedynowładztwem nad wspólnotą państwową, oligarchia [występuje], gdy władza w państwie znajduje się w rękach posiadających majątki, demokracja przeciwnie, gdy władzę dzierżą nie ci, którzy zdobyli wielkie majątki, lecz ubodzy. Pierwsza trudność dotyczy tego właśnie rozgraniczenia. Bo może być tak, że bogaci, władający w państwie, będą stanowili większość, a w takim razie byłaby to demokracja, bo ta jest wówczas, gdy panem jest masa; podobnie znów może się gdzieś zdarzyć, że ubodzy przedstawialiby mniejszość w stosunku do bogatych, a jednak mieliby dość siły, by utrzymać władzę, czyli byłaby to oligarchia, bo o niej mówimy, gdy władzę dzierży nieliczna grupa. Wobec tego mogłoby się wydać, że podstawa rozgraniczenia ustrojów nie została trafnie ujęta. 6. Jeśliby się jednak chciało połączyć z bogactwem niewielką liczbę, z ubóstwem zaś wielką i określić ustroje w ten sposób, że oligarchia jest tam, gdzie władzę dzierżą bogaci, niewielką przedstawiający liczbę, a demokracja, gdzie władają ubodzy, występujący w wielkiej masie, to nasunęłaby się inna trudność. Bo jakimże mianem określimy wspomniane co dopiero ustroje, w których władają bogaci będący większością, bądź ubodzy znajdujący się w mniejszości, jeśli prócz wymienionych ustrojów nie ma już żadnego innego?

6 7. Wywody powyższe wyraźnie więc zdają się wskazywać, że zarówno przy ustroju oligarchicznym, jak i demokratycznym uboczną jest rzeczą, czy jest niewielu lub wielu tych, którzy władzę dzierżą, ponieważ bogaci są wszędzie w mniejszości; dlatego też nie zdarza się, by ze wspomnianych powodów powstawały nowe odmiany ustrojów. Istotną cechą, co do której różnią się od siebie demokracja i oligarchia, jest ubóstwo i bogactwo, toteż gdzie władzę dzierżą bogaci, tam jest z konieczności oligarchia, bez względu na to, czy są oni w mniejszości, czy w większości, tam zaś, gdzie ubodzy demokracja. Uboczną natomiast jest rzeczą, jak powiedziałem, że pierwszych jest niewielu, a drugich mnóstwo. Bogactwa posiada bowiem niewielu, ale wolni są wszyscy; i to są powody, że jedni i drudzy spierają się o władzę w państwie. 8. Aby ten spór rozstrzygnąć, trzeba się najpierw zastanowić, jak oni określają oligarchię i demokrację, i co jest sprawiedliwe w oligarchii a co w demokracji. Wszyscy bowiem jakoś dotykają tego, co sprawiedliwe, ale dochodzą tylko do pewnego punktu i nie ujmują w pełni zagadnienia, co to jest sprawiedliwość. Tak np. równość uchodzi za rzecz sprawiedliwą i jest nią istotnie, ale nie dla wszystkich, tylko dla równych; także nierówność uchodzi za sprawiedliwą, bo też jest nią rzeczywiście, lecz znów nie dla wszystkich, tylko dla nierównych. Pomijają przy tym wzgląd na to, dla kogo coś ma być sprawiedliwe, toteż sądzą fałszywie. Przyczyna leży w tym, że sąd dotyczy ich samych, a niemal wszyscy ludzie w swojej własnej sprawie są złymi sędziami. 9. Skoro tedy sprawiedliwość jest tylko dla pewnych osób, a ta sama różnica, co w stosunku do osób, istnieje też i, w stosunku do rzeczy, jak to poprzednio wykazałem w Etyce, więc obie strony zgadzają się wprawdzie co do równości rzeczy, ale spierają się co do tego, na czym równość osób polega, przede wszystkim z podanego co dopiero powodu, ponieważ fałszywie sądzą w swej własnej sprawie, a następnie i dlatego, ponieważ jedni i drudzy mając pewną słuszność myślą, że w ogóle mają słuszność. Jedni bowiem mniemają, że jeśli są ludzie nierówni pod pewnym względem, np. co do majątku, to są oni w ogóle nierówni, a drudzy ponieważ uważają, że jeśli są ludzie równi innym pod pewnym względem, np. co do wolnego urodzenia, to są im w ogóle równi. 10. Jedni i drudzy jednak nie uwzględniają rzeczy najistotniejszej. Gdyby ludzie skupiali się we wspólnotę i łączyli dla majątku, to mieliby udział w państwie odpowiedni do swego majątku, a w takim razie zdanie zwolenników oligarchii mogłoby się wydać uzasadnione. Bo nie byłoby rzeczą słuszną [ powiadają ], żeby przy stu minach, ten, który wniósł jedną minę, miał udział czy w kapitale, czy w płynących od niego odsetkach na równi z tym, który dał całą pozostałą resztę. A cóż powiemy, jeśli się połączyli nie tylko dlatego, by życie utrzymać, ale raczej, aby je dobrze urządzić? Inaczej bowiem mogłoby też istnieć państwo niewolników i innych istot żyjących, co jest przecież teraz niemożliwe, ponieważ nie jest dla nich dostępne ani szczęście prawdziwe, ani też życie według własnych zamierzeń. Nie wchodzi też w rachubę przy tworzeniu społeczności wzgląd na zawierane przymierza, aby się uchronić przed krzywdą z czyjejś strony, ani też wzgląd na stosunki handlowe i wzajemną wymianę korzyści, bo w takim razie i Etruskowie, i Kartagińczycy, i wszyscy, których łączą wzajemne układy handlowe, byliby niejako obywatelami jednego państwa.