DZIENNIK URZĘDOWY. Wrocław, dnia 11 stycznia 2012 r. Poz. 55. WOJEWODA DOLNOŚLĄSKI Wrocław, dnia 30 grudnia 2011 r. NK-N

Transkrypt

1 DZIENNIK URZĘDOWY WOJEWÓDZTWA DOLNOŚLĄSKIEGO Wrocław, dnia 11 stycznia 2012 r. Poz. 55 WOJEWODA DOLNOŚLĄSKI Wrocław, dnia 30 grudnia 2011 r. NK-N GD1 Rozstrzygnięcie nadzorcze Działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz z późn. zm.) stwierdzam nieważność 4 pkt 7, 5 ust. 1 pkt 1 we fragmencie oraz innych pojazdów za zezwoleniem Burmistrza Dzierżoniowa, 6 ust. 2, 6 ust. 3 pkt 1 i 2, uchwały nr XV/114/11 Rady Miejskiej w Dzierżoniowie z dnia 28 listopada 2011 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości stawek opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania i określenia wysokości opłaty dodatkowej i sposobu pobierania tych opłat, oraz 10 ust. 1 we fragmencie i radnych Rady Miejskiej Dzierżoniowa, 18 ust. 2 we fragmencie do końca miesiąca w którym wystawiono zawiadomienie Regulaminu Strefy Płatnego Parkowania w Dzierżoniowie stanowiącego załącznik Nr 2 do uchwały nr XV/114/11 Rady Miejskiej w Dzierżoniowie z dnia 28 listopada 2011 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości stawek opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania i określenia wysokości opłaty dodatkowej i sposobu pobierania tych opłat. Uzasadnienie Na sesji w dniu 28 listopada 2011 r., działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz ze zm.) art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b ust. 3 i 4 oraz art. 13f ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.), Rada Miejska w Dzierżoniowie podjęła uchwałę nr XV/114/11 w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości stawek opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania i określenia wysokości opłaty dodatkowej i sposobu pobierania tych opłat. Uchwałę doręczono Wojewodzie Dolnośląskiemu w dniu 5 grudnia 2011 r. pismem nr KRM z dnia 30 listopada 2011 r. W toku badania legalności uchwały organ nadzoru stwierdził podjęcie: 4 pkt 7 uchwały oraz 10 ust. 1 załącznika nr 2 do uchwały z istotnym naruszeniem art. 13b ust. 2 i 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) zwanej dalej ustawą oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zmianami), 5 ust. 1 pkt 1 we fragmencie oraz innych pojazdów za zezwoleniem Burmistrza Dzierżoniowa uchwały z istotnym naruszeniem art. 13b ust. 4 pkt 2 ustawy, 6 ust 2 oraz 6 ust. 3 pkt 1 i 2 uchwały z istotnym naruszeniem art. 13f ust. 2 w związku z art. 13f ust. 1 ustawy,

2 2 Poz ust. 2 we fragmencie do końca miesiąca w którym wystawiono zawiadomienie załącznika nr 2 do uchwały z istotnym naruszeniem art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Rada gminy (tu: Rada Miejska) na podstawie art. 13b ust. 3 ustawy na wniosek wójta (tu: burmistrza) zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach publicznych, może ustalić strefę płatnego parkowania. Natomiast w myśl art. 13b ust. 4 ustawy rada gminy ustalając przedmiotową strefę płatnego parkowania: 1) ustala wysokość stawek opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy, z tym, że opłata za pierwszą godzinę parkowania pojazdu samochodowego nie może przekraczać 3 zł, 2) może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi, 3) określa sposób pobierania opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy. Rada Miejska Dzierżoniowa w 4 uchwały zgodnie z art. 13b ust. 4 pkt 2 ustawy wprowadziła opłaty abonamentowe za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania. Wśród uprzywilejowanych podmiotów, którym przyznano prawo zakupu abonamentu po niższej cenie wskazano oprócz mieszkańców strefy płatnego parkowania również radnych Rady Miejskiej Dzierżoniowa. Wysokość abonamentu za parkowanie w strefie dla mieszkańców tej strefy została uzależniona od miejsca zamieszkania, a więc 20,00 zł za abonament roczny dla mieszkańców strefy z wyłączeniem parkowania w Rynku oraz 120,00 zł za abonament roczny dla mieszkańców strefy zamieszkujących w Rynku ( 4 pkt 5 i 6 uchwały). Jednocześnie ustanowiono roczny abonament za parkowanie w strefie płatnego parkowania dla radnych Rady Miejskiej Dzierżoniowa w wysokości 120,00 zł ( 4 pkt 7 uchwały). Tymczasem należy zaznaczyć, że podstawowa stawka 12-miesięcznego abonamentu za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania wynosi 1.000,00 zł ( 4 pkt 3 uchwały). W ocenie organu nadzoru kwestionowany zapis 4 pkt 7 uchwały w zakresie, w jakim wprowadza uprzywilejowanie podmiotów określonych w jego treści co do możliwości nabycia abonamentów postojowych na preferencyjnych warunkach powoduje dowolne i nieusprawiedliwione oraz nieuprawnione ich uprzywilejowanie względem innych osób znajdujących się w podobnej sytuacji. Niczym nieuzasadnione uznać należy wprowadzenie szczególnych regulacji dotyczących abonamentów postojowych przysługujących osobom sprawującym funkcje publiczne, jakimi są radni Rady Miejskiej, a dodatkowo na warunkach korzystniejszych niż ma to miejsce w przypadku innych podmiotów korzystających z dróg publicznych usytuowanych w strefie płatnego parkowania. Zdaniem organu nadzoru wprowadzenie abonamentu rocznego dla radnych Rady Miejskiej na preferencyjnych warunkach stanowi istotne naruszenie art. 13b ust. 2 i 4 ustawy oraz zasady równości wobec prawa zawartej w art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie bowiem z art. 13b ust. 4 pkt 2 rada gminy może wprowadzić opłaty abonamentowe za parkowanie w strefie płatnego parkowania. Rada gminy posiada więc kompetencje do swobodnego określenia opłat abonamentowych za parkowanie w strefie. Jednak należy mieć na uwadze, że ograniczenie swobody działania w tym zakresie przez Radę zakreślone jest poprzez jednoznacznie wskazany przez ustawodawcę cel, jakiemu generalnie służy wprowadzenie opłat za parkowanie. Strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej (art. 13b ust. 2 ustawy). Jak zauważył Wojewódzki Sądu Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 lutego 2005 r. (sygn. akt. VI SA/Wa 550/04): ( ) co warte podkreślenia, ta "swoboda działania rady gminy" winna być podejmowana w granicach upoważnienia ustawowego i zgodnie z intencją ustawodawcy, powinna zatem uwzględniać cel regulacji oraz funkcję jaką ma pełnić. Powyższe nie oznacza zatem, że swoboda rady gminy przy określaniu użytkowników uprawnionych do uiszczenia opłaty abonamentowej lub opłaty zryczałtowanej jest nieograniczona. Powinna być ona bowiem rozpatrywana w kontekście celu regulacji ustawowej. Trudno zatem zaakceptować w tym kwestionowanym zakresie pogląd wyrażony w piśmie Przewodniczącego Rady Miejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. (sygn. KRM ) jakoby uzasadnieniem do wprowadzenia abonamentu dla radnych Rady Miejskiej na preferencyjnych warunkach był fakt częstych przyjazdów do centrum związanych z wykonywaniem mandatu radnego oraz chęć zapobieżeniu sytuacji, w której z uwagi na zdarzające się przedłużenie sesji czy prac komisji, wychodzenia radnych, aby wykupić kolejny bilet parkingowy, aby nie narazić się na sankcję za przekroczenie czasu postoju. Należy podkreślić, że celem wprowadzenia abonamentu na parkowanie w strefie płatnego parkowania nie może być usprawnienie pracy określonej grupy adresatów. Zwłaszcza w sytuacji, w której może doprowadzić to do utrudnienia w wykonywaniu prac pozostałych podmiotów korzystających z dróg publicznych i możliwości parkowania w strefie płatnego parkowania. Dodatkowo wskazania wymaga, że wprowadzony abonament dla radnych Rady Miejskiej dotyczy parkowania na terenie całej strefy płatnego parkowania, a nie tylko w obrębie miejsc wykonywania mandatu radnego. O ile uzasadnionym należy uznać wprowadzenie niższej stawki za abonament dla mieszkańców strefy to w zakresie abonamentu dla radnych Rady Miejskiej takiego uzasadnienia nie sposób znaleźć. Wprowadzenie uprzywilejowania dla kręgu osób sprawujących funkcje publiczne stanowi również nieuzasadnione naruszenie zapisów art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z którym, wszyscy są wobec prawa równi.

3 3 Poz. 55 Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Jak podkreśla Trybunał Konstytucyjny z zasady równości wynika nakaz jednakowego traktowania wszystkich obywateli w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być potraktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących (orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 1994 r., sygn. akt K 3/94, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 listopada 1997 r. (sygn. akt K 22/97). Zgodnie z powyższym ugruntowanym stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego objęcie niższą stawką za abonament mieszkańców strefy nie stanowi naruszenia art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż w obrębie danej klasy wszystkie podmioty są traktowane jednakowo, a sama klasa podmiotów została wyróżniona w sposób niebudzący wątpliwości według jednej miary, a więc zamieszkiwania w strefie płatnego parkowania. Czym innym natomiast jest nieuzasadnione wyróżnienie kategorii podmiotów uprawnionych do preferencyjnej stawki za abonament, którą są radni Rady Miejskiej. Zdaniem organu nadzoru radni nie stanowią kategorii szczególnie uprawnionej do różnicowania ze względu na pełnioną funkcję, a tym samym nie wyróżniają się niczym szczególnym od pozostałych podmiotów korzystających z płatnej strefy parkowania. Tym samym nie sposób uznać za dopuszczalne wprowadzenie szczególnej regulacji dla osób piastujących funkcje publiczne, a sprowadzającej się do uprzywilejowania tych osób względem innych podmiotów w zakresie przyznania uprawnienia do nabywania abonamentów postojowych na szczególnych warunkach. Zatem należy stwierdzić, że 4 pkt 7 uchwały w sposób istotny narusza obowiązujące przepisy prawa, co w konsekwencji prowadzi do stwierdzenia jego nieważności. W zakresie 10 ust. 1 we fragmencie i radnych Rady Miejskiej Dzierżoniowa załącznika nr 2 do uchwały (Regulamin Strefy Płatnego Parkowania w Dzierżoniowie), stwierdzenie nieważności tego fragmentu stanowi pochodną stwierdzenia nieważności 4 pkt 7 uchwały dotyczącego obniżonej stawki rocznego abonamentu za parkowanie w strefie płatnego parkowania dla radnych Rady Miejskiej Dzierżoniowa, z którym pozostaje w nierozerwalnym związku. Pozostawienie w mocy zakwestionowanego fragmentu zdaniem organu nadzoru powodowałoby niejasność, nieprecyzyjność i niejednoznaczność przepisów załącznika Nr 2 w relacji z uchwałą. W 5 Rada Miejska wprowadziła zerową stawkę opłaty parkingowej dla wyszczególnionych w tym przepisie podmiotów. Jednocześnie w pkt 1 postanowiono ustalić zerową stawkę dla pojazdów służbowych: Straży Miejskiej, Urzędu Miasta, Starostwa Powiatowego, Powiatowego Urzędu Pracy oraz innych pojazdów za zezwoleniem Burmistrza Dzierżoniowa. W ocenie organu nadzoru wprowadzenie uregulowania dotyczącego nadania kompetencji Burmistrzowi miasta do udzielania na podstawie zezwolenia zerowej stawki opłaty parkingowej w strefie płatnego parkowania stanowi istotne naruszenie art. 13b ust. 4 pkt 2 ustawy. Na podstawie powyżej wskazanego przepisu ustawy to Rada została upoważniona przez prawodawcę do decydowania w kwestii określenia zerowej stawki opłaty dla niektórych użytkowników drogi. Za nieuprawnione i niezgodne z ustawą należy uznać przekazywanie przez Radę Miejską przypisanych sobie kompetencji, innemu organowi w tym wypadku Burmistrzowi Miasta Dzierżoniowa. Ponieważ organem uprawnionym do ustalania stref płatnego parkowania jest rada gminy (miasta), zatem kompetencji takich nie może posiadać, burmistrz miasta. Organ jednostki samorządu terytorialnego upoważniony do wydania uchwały wykonawczej względem ustawy nie może przekazać swoich kompetencji innemu organowi, gdyż naruszałoby to konstytucyjny zakaz subdelegacji kompetencji (tak też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 28 października 2010 r. sygn. akt III SA/Lu 354/10). Zgodnie z art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa. Oznacza to, iż każda norma kompetencyjna musi być tak realizowana, aby nie naruszała innych przepisów ustawy. Zakres upoważnienia musi być zawsze ustalany przez pryzmat zasad demokratycznego państwa prawnego, działania w granicach i na podstawie prawa oraz innych przepisów regulujących daną dziedzinę. Realizując kompetencję organ stanowiący musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym, a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenia prawa. Zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Ponadto należy podkreślić, iż normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Jednocześnie zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Na szczególną uwagę zasługuje tu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. (K25/99, OTK 2000/5/141): Stosując przy interpretacji art. 87 ust. 1 i art. 92 ust. 1 konstytucji, odnoszących się do źródeł prawa, takie zasady przyjęte w polskim systemie prawnym jak: zakaz domniemania kompetencji prawodawczych, zakaz wykładni rozszerzającej kompetencje prawodawcze oraz zasadę głoszącą, że wyznaczenie jakiemuś organowi określonych zadań nie jest równoznaczne z udzieleniem mu kompetencji do ustanawiania aktów normatywnych służących realizowaniu tych zadań (...). Zatem jeżeli organ stanowiący wychodzi poza wytyczne zawarte w upoważnieniu bądź działa bez upoważnienia mamy do czynienia z przekroczeniem kompetencji, co musi skutkować zastosowaniem środków nadzorczych. W 6 ust. 1 uchwały Rada Miejska Dzierżoniowa uchwaliła, że za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania oraz za przekroczenie czasu parkowania określonego w bilecie parkingowym lub w systemie MOBILET, pobiera się opłatę dodatkową. Z kolei w ust. 2 postanowiono,

4 4 Poz. 55 że niedopełnienie obowiązku wyłożenia w widocznym miejscu biletu parkingowego, abonamentu, karty parkingowej lub identyfikatora MOBILET, traktowane będzie jako nieuiszczenie opłaty. Stosownie do treści art. 13f ust. 1 ustawy opłatę dodatkową pobiera się za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy, a więc opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Na mocy ust. 2 tego artykułu rada gminy określa wysokość opłaty dodatkowej, o której mowa w ust. 1 oraz sposób jej pobierania, a wysokość tejże opłaty nie może przekraczać 50 zł. Zdaniem Organu nadzoru z treści art. 13f ust. 1 ustawy wynika, że opłatę dodatkową pobiera się wyłącznie za nieuiszczenie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, a nie za niedopełnienie obowiązku wyłożenia w widocznym miejscu biletu parkingowego, abonamentu, karty parkingowej lub identyfikatora MOBILET. Oznacza to, że w zakwestionowanej części uchwały organ stanowiący gminy wykroczył poza zakres kompetencji prawodawczej przyznanej przez ustawodawcę. Z zapisów ustawy jednoznacznie wynika zakres kompetencji, upoważniający radę w tym zakresie jedynie do ustalenia wysokości opłaty dodatkowej oraz sposobu jej poboru, natomiast nie upoważnił rady do modyfikowania ustawowo określonych przesłanek powstania obowiązku opłaty dodatkowej. Warto w tym miejscu przytoczyć treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 17 marca 2010 r. (sygn. akt II SA/Go 111/10), w którym stwierdził: Omawiana ustawa o drogach publicznych przyznaje radzie także kompetencje do określenia opłaty dodatkowej. Jak wynika z redakcji art. 13f ust. 1 ustawy opłatę taką pobiera się wyłącznie za nieuiszczenie opłat o jakich mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, zatem za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Powołany przepis art. 13f ust. 2 ustawy przyznaje radzie gminy (radzie miasta) legitymację wyłącznie do ustalenia wysokości opłat dodatkowych za nieuiszczenie należności parkingowej. W zawartych w ustawie kompetencjach brak zatem upoważnienia dla rady gminy (rady miasta) do pobierania innych opłat dodatkowych, w szczególności za nieumieszczenie dowodu opłaty w sposób określony przez organ uchwałodawczy. ( tak również ten Sąd w wyroku z dnia 22 kwietnia 2009 r. sygn. akt II SA/Go 88/09). W tej kwestii wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 16 marca 2011 r. (sygn. akt III SA/Wr 913/10): Przesłankę ustawową do obciążania podmiotów opłatą dodatkową stanowi stwierdzenie obiektywnie istniejącego faktu parkowania pojazdu bez uiszczenia opłaty parkingowej, a nie domniemanie wysnute na podstawie okoliczności umieszczenia, bądź nie, dowodu opłaty. Z uwagi na powyższe w ocenie organu nadzoru 6 ust. 2 uchwały narusza w sposób istotny art. 13f ust. 2 ustawy, a w rezultacie czego podlega stwierdzeniu nieważności. Przechodząc do 6 ust. 3 pkt 1 i 2 uchwały, należy zauważyć, że stwierdzenie ich nieważności jest rezultatem stwierdzenia nieważności 6 ust. 2 uchwały z uwagi na wskazane powyżej naruszenia przepisów prawa. Wynika to z faktu bezpośredniego powiązania pomiędzy ust. 2 i ust. 3 pkt 1 i 2 paragrafu 6 uchwały. W ust. 2 Rada Miejska wprowadziła, jak już była o tym mowa, zapis dotyczący domniemania braku uiszczenia opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania w sytuacji, gdy korzystający z drogi publicznej nie dopełnił obowiązku wyłożenia w widocznym miejscu biletu parkingowego, abonamentu, karty parkingowej lub identyfikatora MOBILET, co stanowi istotne naruszenie przepisów ustawy. Z kolei w ust. 3 pkt 1 i 2 uchwały ustanowiono odstępstwa od pobrania opłaty dodatkowej, w tym także w przypadku niewyłożenia lub wyłożenia uniemożliwiającego odczytanie biletu parkingowego, abonamentu, karty parkingowej lub identyfikatora MOBILET pod warunkami określonymi w uchwale. Jak już podkreślono wcześniej na podstawie art. 13f ust. 1 ustawy ustawodawca powiązał pobranie opłaty dodatkowej jedynie z ściśle określoną w przepisie sytuacją faktyczną, a więc nieuiszczeniem opłaty za parkowanie. Na mocy tego przepisu w przypadku realizacji jego hipotezy w postaci nieuiszczenia opłaty za parkowanie odpowiednie służby są zobowiązane do pobrania opłaty dodatkowej. W świetle przepisów ustawy ustawodawca nie przewidział możliwości uregulowania przez Radę Miejską innej opłaty dodatkowej aniżeli za nieuiszczenie opłaty parkingowej, a w związku z tym nie przewidział również odstąpienia od pobrania takiej opłaty. W sytuacji, gdy 6 ust. 2 uchwały podlega stwierdzeniu nieważności z uwagi na istotne naruszenie przepisów prawa oraz, że ust. 3 pkt 1 i 2 uchwały dotyczą stanu faktycznego określonego w powyższym przepisie uchwały, zdaniem organu nadzoru zapisy ust. 3 pkt 1 i 2 uchwały są bezprzedmiotowe. Pozostawienie w obrocie prawnym regulacji wskazanych w 6 ust. 3 pkt 1 i 2 uchwały powodowałoby problemy interpretacyjne, niejasności oraz niespójność przepisów uchwały stanowiącej przepisy prawa miejscowego. W świetle powyższego należy zatem uznać, że 6 ust. 3 pkt 1 i 2 uchwały również podlegają stwierdzeniu nieważności. W 18 ust. 2 załącznika Nr 2 do uchwały (Regulamin Strefy Płatnego Parkowania w Dzierżoniowie) Rada Miejska uregulowała, że opłatę dodatkową w wysokości 30,00 zł można uiścić gotówką w Biurze SPP do końca miesiąca w którym wystawiono zawiadomienie lub przelewem na rachunek bankowy wskazany w zawiadomieniu. Konstrukcja przytoczonego zapisu regulaminu prowadzi do wniosku, że jego mocą określono termin w jakim należy uiścić opłatę dodatkową. Jednakże wskazany termin, czyli do końca miesiąca w którym wystawiono zawiadomienie zdaniem organu nadzoru powoduje zróżnicowanie sytuacji podmiotów zobowiązanych do uiszczenia opłaty dodatkowej. Termin zapłaty nie został określony w sposób jednoznaczny (np. w dniach), natomiast został de facto uzależniony od terminu wystawienia zawiadomienia. W tym miejscu należy zaznaczyć, że opłata dodatkowa nakładana na korzystających z dróg publicznych na podstawie art. 13f ust. 1 ustawy za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania stanowi sankcję pieniężną za nieprzestrzeganie obowiązku, podlegającą egzekucji administracyjnej w trybie ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym

5 5 Poz. 55 w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz ze zm.). W uchwale z dnia 19 listopada 2010 r. Sąd Najwyższy (sygn. akt III CZP 88/10) stwierdził: Opłaty są świadczeniami pieniężnymi, powszechnymi, bezzwrotnymi, ustalanymi jednostronnie przez państwo i jako dochody publiczne, przymusowe, mogą być pobrane w drodze egzekucji administracyjnej. Jeżeli opłata pobierana jest za określoną usługę, może zawierać pewne cechy ceny, jeżeli zaś jest świadczeniem dodatkowym, pobieranym w wysokości wyższej niż faktycznie świadczona usługa, zawiera cechy podatku. Do uznania opłat za dochody i daniny publiczne kluczowe znaczenie mają nie tylko wskazane cechy, ale i to, że są one przeznaczone na cele publiczne albo związane z realizacją takich celów. Opłaty za parkowanie przewidziane są za korzystanie z obiektów publicznych, jakimi są niewątpliwie drogi publiczne, art. 13f u.d.p. reguluje natomiast rodzaj sankcji administracyjnej w postaci opłaty za uchylanie się od uiszczenia opłaty przewidzianej za parkowanie. Cechy podatku, które ma opłata dodatkowa pobierana w wysokości wyższej od wartości usługi, decydują o tym, że jest ona traktowana jako danina publiczna. Jest ona administracyjną karą pieniężną mającą na celu mobilizowanie podmiotów do terminowego i prawidłowego wykonywania obowiązków na rzecz państwa. Zatem opłatę dodatkową za nieuiszczenie opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania należy traktować jako administracyjną karę pieniężną, o której mowa w art. 2 1 pkt 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. W związku z czym nałożenie opłaty dodatkowej wiązać się może także z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego w przypadku nieuiszczenia tej opłaty. Postępowanie egzekucyjne z kolei wiąże się z obowiązkiem zapłaty kosztów egzekucyjnych, a wraz z kosztami i egzekwowaną kwotą również odsetek z tytułu niezapłacenia w terminie należności pieniężnej. Z uwagi na to, zdaniem organu nadzoru termin zapłaty opłaty dodatkowej z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania powinien być określony w sposób jasny i nie budzący jakichkolwiek wątpliwości, a w szczególności w sposób sprawiedliwy i nikogo nie dyskryminujący. Termin określony w ten sposób ma doniosłe skutki, ponieważ od niego zależy moment rozpoczęcia naliczania odsetek od należności, ale także zakreśla okres po upływie którego może nastąpić wszczęcie postępowania egzekucyjnego przez właściwy organ egzekucyjny. Ustalenie terminu do zapłaty opłaty dodatkowej - do końca miesiąca w którym wystawiono zawiadomienie prowadzi de facto do wprowadzenia elastycznego terminu zapłaty, który może wynosić od 1 do 29 dni. W rezultacie może dojść do sytuacji, w której jeden podmiot będzie zobowiązany do uiszczenia opłaty dodatkowej w terminie 1 dnia, ponieważ zawiadomienie zostało wystawione przedostatniego dnia miesiąca; natomiast drugi podmiot będzie mógł uiścić opłatę w terminie 29 dni, ponieważ zawiadomienie zostało wystawione w pierwszy dzień miesiąca. Termin wskazany przez Radę w 18 ust. 2 załącznika nr 2 do uchwały w ocenie organu nadzoru stoi w sprzeczności z zasadą równości wobec prawa zawartą w art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Stanowi to nieuprawnione różnicowanie sytuacji prawnej podmiotów znajdujących się w dokładnie takiej samej sytuacji faktycznej. W tym miejscu należy odesłać do przedstawionego uzasadnienia dotyczącego stwierdzenia nieważności 4 pkt 7 uchwały. W związku z powyższym stwierdza się jak w sentencji. Od niniejszego rozstrzygnięcia przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w terminie 30 dni od daty jego doręczenia, którą należy wnieść za pośrednictwem organu nadzoru Wojewody Dolnośląskiego. Zgodnie z art. 92 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały organu gminy wstrzymuje ich wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Wojewoda Dolnośląski: Aleksander Marek Skorupa