Wrocław, dnia 6 maja 2013 r. Poz WOJEWODA DOLNOŚLĄSKI Wrocław, dnia 29 kwietnia 2013 r. NK-N RJ1

Transkrypt

1 DZIENNIK URZĘDOWY WOJEWÓDZTWA DOLNOŚLĄSKIEGO Wrocław, dnia 6 maja 2013 r. Poz WOJEWODA DOLNOŚLĄSKI Wrocław, dnia 29 kwietnia 2013 r. NK-N RJ1 ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE Na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz z późn. zm.) stwierdzam nieważność 3 ust. 1 i 2 oraz 5 uchwały nr XXXIV/354/13 Rady Miejskiej Bielawy z dnia 27 marca 2013 r. w sprawie zasad sprzedaży lokali mieszkalnych oraz gruntów z nimi związanych. Uzasadnienie Rada Miejska Bielawy podjęła na sesji w dniu 27 marca 2013 r. uchwałę nr XXXIV/354/13 w sprawie zasad sprzedaży lokali mieszkalnych oraz gruntów z nimi związanych. Przedmiotowa uchwała została przesłana pismem Kierownika Biura Rady Miejskiej Bielawy z dnia 28 marca 2013 r. nr BRM i wpłynęła do organu nadzoru dnia 2 kwietnia 2013 r. W toku badania legalności przedmiotowej uchwały organ nadzoru stwierdził podjęcie: 5 z istotnym naruszeniem art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz z późn. zm.) a także art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (j.t. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późń. zm.) dalej zwanej ustawą, 3 ust. 1 i 2 z istotnym naruszeniem art. 35 ust. 1 w związku z art. 25 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Stosownie do art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy o samorządzie gminnym do wyłącznej właściwości rady gminy należy między innymi podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych gminy przekraczających zakres zwykłego zarządu dotyczących określania zasad nabycia, zbycia i obciążania nieruchomości gruntowych oraz ich wydzierżawiania lub najmu na okres dłuższy niż trzy lata, o ile ustawy szczególne nie stanowią inaczej. Rada gminy ma prawo do stanowienia aktów prawa miejscowego, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawach i zgodnie z art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym, organy gminy mogą wydawać akty prawa miejscowego w zakresie zasad zarządu mieniem gminnym. Stosownie do art. 70 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami cena nieruchomości sprzedawanej w drodze bezprzetargowej może zostać rozłożona na raty, przy czym zgodnie z ust. 3, rozłożona na raty niespłacona część ceny podlega oprocentowaniu przy zastosowaniu stopy procentowej równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski. Mocą 5 przedmiotowej uchwały Rada Miejska Bielawy wprowadziła następujący zapis: Rozłożona na raty niespłacona część ceny sprzedaży lokalu, podlega oprocentowaniu w wysokości 5% w stosunku rocznym, a oprocentowanie to liczone jest od niespłaconej należności.

2 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 2 Poz W przedmiotowej sprawie należało ustalić, czy w świetle art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami Rada Miejska była uprawniona do ustalenia w 5 uchwały nr XXXIV/354/13 z dnia 27 marca 2013 r. generalnej zasady stosowania odmiennych, niż to przewiduje art. 70 ust. 3 ustawy stawek oprocentowania, skutecznych wobec wszystkich potencjalnych nabywców nieruchomości gminnych sprzedawanych w drodze bezprzetargowej, którym rozłożono spłatę ceny na raty. Stosownie do treści art. 70 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, rozłożona na raty niespłacona część ceny podlega oprocentowaniu przy zastosowaniu stopy procentowej równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski. Od dnia 7 marca 2013 r. stopa ta została ustalona na poziomie 3,50%, zgodnie z 4 uchwały nr 3/2013 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 6 marca 2013 r. W wyroku z dnia 27 października 2009 r. sygn. akt I OSK 579/09 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził wprost (co do art. 70 ust. 3), że Nie ulega żadnej wątpliwości, że przepis ten ustanawia zasadę, która ma charakter uniwersalny: obejmuje wszystkie podmioty, które nabywają i spłacają ratami cenę nieruchomości nabytej od gminy w trybie bezprzetargowym (art. 70 ust. 2 u.g.n.) Natomiast zgodnie z art. 70 ust. 4 ustawy wojewoda w stosunku do nieruchomości stanowiących przedmiot własności Skarbu Państwa, a rada lub sejmik w stosunku do nieruchomości stanowiących odpowiednio przedmiot własności gminy, powiatu lub województwa, mogą wyrazić zgodę na zastosowanie innej niż określona w ust. 3 stopy procentowej. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanym już wyroku z dnia 27 października 2009 r. regulacja zawarta w art. 70 ust. 4 u.g.n. ma charakter wyjątku od zasady wyrażonej w art. 70 ust. 3 u.g.n. Przemawiają za tym, następujące argumenty: po pierwsze, wykładnia systemowa wewnętrzna - ustęp 4 zamieszczono jako lex specialis po ustępie 3, dając tym samym pierwszeństwo ustawowemu oprocentowaniu rozłożonej na raty nie spłaconej części ceny; po drugie, tryb, jaki został przewidziany dla wyrażania oświadczenia woli gminy na rozłożenie na raty nie spłaconej części ceny nieruchomości, która została zbyta w trybie bezprzetarogowym (art. 70 ust. 4 u.g.n. zawiera sformułowanie rada może wyrazić zgodę ). Tryb generowania cywilnoprawnego, umownego oświadczenia woli wymaga w tym wypadku współdziałania dwóch organów; wójt (burmistrz, prezydent miasta), jako organ wykonawczy, do którego należy gospodarowanie mieniem komunalnym (art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym Dz. U. z 2001 roku, Nr 142 poz.1591 ze zm., zwanej dalej u.s.g.). pragnąc odstąpić na etapie zawierania umowy z konkretnym podmiotem od ustawowej wysokości oprocentowania wynikającej z art. 70 ust. 3 u.g.n., obowiązany jest wystąpić do rady, dla której ustawa o samorządzie gminnym zastrzega do wyłącznej kompetencji podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych przekraczających zakres zwykłego zarządu wymienionych w art. 18 ust. 2 pkt 9 u.s.g. i ubiegać się przed tym organem o zgodę na inną, wyjątkową, indywidualną modyfikację stopy oprocentowania. W drodze przedmiotowej uchwały Rada Miejska Bielawy postanowiła wyrazić zgodę na udzielenie bonifikaty od ceny sprzedaży nieruchomości lokalowych, regulując jednocześnie stopę oprocentowania rozłożonej na raty niespłaconej części ceny w wysokości 5 % w stosunku rocznym. Jak stanowi art. 68 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami: Właściwy organ może udzielić za zgodą, odpowiednio wojewody albo rady lub sejmiku, bonifikaty od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3 (...). Właściwym organem jest zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy Burmistrz Miasta Bielawa. Przepis ten stanowi bowiem wprost, że: Ilekroć w ustawie jest mowa o właściwym organie należy przez to rozumieć, z zastrzeżeniem art. 60, starostę, wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej, w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa oraz organ wykonawczy gminy, powiatu i województwa w odniesieniu do nieruchomości stanowiących odpowiednio własność gminy, powiatu i województwa. Przepis art. 68 ust. 1 daje wójtowi kompetencję do podjęcia decyzji o udzieleniu bonifikaty. Jest to jednak decyzja uznaniowa, wójt bowiem zgodnie z tym przepisem może udzielić bonifikaty. Rada ma zatem jedynie kompetencję do wyrażenia zgody na udzielenie bonifikaty przez wójta, nie może natomiast nakazywać wójtowi kiedy takiej bonifikaty udzielić musi. Rada nie może zmieniać swą uchwałą treści upoważnienia dla wójta zawartego w ustawie. Na podobnej zasadzie zostało przez ustawodawcę skonstruowane, uprawnienie dla Rady do wyrażenia zgody na zastosowanie innej, niż określona w art. 70 ust. 3 ustawy, stopy oprocentowania rozłożonej na raty niespłaconej części ceny nieruchomości, które znajduje swoje oparcie w art. 70 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Na podstawie tego przepisu (art. 70 ust. 4) to Burmistrz Miasta Bielawy jako właściwy organ może w umowie sprzedaży z kupującym, po wcześniejszym wyrażeniu zgody przez Radę Miejską Bielawy, dokonać zmiany oprocentowania na inne, niż to wynikające z brzmienia ust. 3 art. 70 wskazanej ustawy. W tym kontekście stwierdzić trzeba także, że zapis 5 uchwały wpływa bezpośrednio na uprawnienia i czynności organu wykonawczego, po pierwsze poprzez ustanowienie bez żadnego wpływu tego organu (który będzie zawierał umowę sprzedaży lokalu), jednego ze składników takiej umowy. Po drugie, z góry zakładając,

3 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 3 Poz że stopa taka zostanie zastosowana. Tymczasem organ stanowiący nie może ze skutkiem wobec osób trzecich wiązać organu wykonawczego w zakresie spraw łączących się z zawieraniem przez gminę umów, jeżeli ustawa takiej kompetencji nie przewiduje. Żaden przepis ustawy o gospodarce nieruchomościami nie upoważnia rady do stanowienia szczegółowych postanowień umowy zawieranej przez gminę reprezentowaną przez burmistrza. Czynności związane z ustalaniem oprocentowania rozłożonej na raty niespłaconej części sprzedaży lokalu, powinny być konkretyzowane w umowie cywilnoprawnej przy sprzedaży, jest to bowiem oprocentowanie umowne, ustalane w szczególnym trybie i wynika z czynności prawnej (art kodeksu cywilnego). Organ wykonawczy pragnąc odstąpić na etapie zawierania umowy z konkretnym podmiotem od ustawowej wysokości oprocentowania wynikającej z art. 70 ust. 3 ustawy, obowiązany jest wystąpić do rady, dla której ustawa o samorządzie gminnym zastrzega do wyłącznej kompetencji podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych przekraczających zakres zwykłego zarządu wymienionych w art. 18 ust. 2 pkt 9 ustawy o samorządzie gminnym, i ubiegać się przed tym organem o zgodę na inną, wyjątkową, indywidualną modyfikację stopy oprocentowania. Należy również zauważyć, że użyty przez prawodawcę w art. 70 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami zwrot zgoda ma zasadnicze znaczenie na kształt normy prawnej płynącej z tego przepisu. Przepis ten wyraźnie definiuje czynność rady jako zgodę, a więc przyzwolenie na zastosowanie innej stopy procentowej niż ta przewidziana w ust. 3 art. 70 ustawy. Prawodawca poprzez użycie tego zwrotu sprawił, że organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, nie ma umocowania do obowiązującego decydowania o zastosowaniu określonej stopy procentowej, lecz może jedynie przyzwolić na zastosowanie innego niż przewidzianego w ustawie oprocentowania. W rezultacie, okoliczność oprocentowania rozłożonej na raty niezapłaconej części ceny jest przedmiotem negocjacji tylko pomiędzy organem wykonawczym gminy a kupującym nieruchomość, postanowienia rady w tym przedmiocie, jako wiążące strony umowy, są niedopuszczalne. Przy takiej normie art. 70 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, podjęcie przez radę na podstawie tego przepisu uchwały wyrażającej zgodę na zastosowanie innej stopy procentowej wobec rozłożonej na raty niezapłaconej części ceny, może skutkować następującymi postanowieniami umownymi. Organ wykonawczy gminy, pomimo przedmiotowej uchwały, może ustalić z kupującym zastosowanie stopy równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski albo przystać na stopę procentową, na której zastosowanie przyzwoliła rada gminy. W rozpatrywanej tu uchwale konstrukcja gramatyczna 5 wskazuje, że przewidziana przez Radę Miejską Bielawy stopa oprocentowania rozłożonej na raty niespłaconej części ceny ma charakter definitywny, tj. wiążący organ wykonawczy gminy i kupującego. Rada Miejska nie użyła w 5 zwrotu stanowiącego o jej przyzwoleniu do zastosowania innej niż przewidziana w ustawie stopy procentowej, lecz wbrew regule ustawowej w sposób władczy postanowiła o obowiązującej stopie procentowej. Z uwagi na powyższe 5 uchwały w sposób istotny narusza art. 70 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W nawiązaniu do powyższego należy stwierdzić, że rozdział kompetencji znajduje swoje umocowanie w art. 169 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym jednostki samorządu terytorialnego wykonują swoje zadania za pośrednictwem organów stanowiących i wykonawczych. Skoro ustawa zasadnicza wyodrębnia stanowiące i wykonawcze organy jednostek samorządu terytorialnego, to jako zasadę należy przyjąć, że kompetencje, jakie zostały przyznane ustawowo jednemu z tych organów, nie mogą być realizowane przez drugi z nich. Rozróżniając organy wykonawcze i stanowiące jednostek samorządu terytorialnego, Konstytucja pozostawia tymże jednostkom kompetencje do kształtowania ich ustroju wewnętrznego w granicach określonych przez ustawy. Powyższy podział został uszczegółowiony w przepisach ustawy o samorządzie gminnym, która w art. 15 określa, że organem stanowiącym jest rada gminy, natomiast wedle art. 30 organem wykonawczym jest wójt. Stosownie do dyspozycji art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy o samorządzie gminnym, rada gminy jest uprawniona do podejmowania uchwał w sprawach majątkowych gminy dotyczących zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości. Zgodnie z określonym ustawowo zakresem właściwości rady, rada gminy, jako organ kolegialny, jest uprawniona zatem do podejmowania działań związanych jedynie ze stanowieniem lub kontrolą, nie może natomiast podejmować czynności, które należą do sfery wykonawczej, gdyż stanowiłoby to naruszenie konstytucyjnej zasady podziału organów gminy na stanowiące i wykonawcze. Stosownie zaś do przepisu art. 25 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami gminnym zasobem nieruchomości gospodaruje wójt, burmistrz albo prezydent miasta. Regulacje te pozwalają przyjąć, że do organu wykonawczego gminy należy bieżące gospodarowanie jej mieniem, rozumiane jako podejmowanie czynności faktycznych i prawnych w imieniu i na rzecz gminy. Organ stanowiący gminy decyduje natomiast w zakresie bezpośrednio i wprost przekazanym mu przez ustawę, posiadając na gruncie art. 70 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wyłącznie uprawnienia do wyrażania zgody na zastosowanie innej niż przewidziana w ustawie stopy oprocentowania niespłaconej części rozłożonej na raty ceny nieruchomości. Rada nie jest więc uprawniona do stanowienia o płatności z góry oprocentowania.

4 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 4 Poz Materia ta podlega regulacji w zawieranej umowie sprzedaży. Rozpatrywany zapis uchwały godzi również w wyrażoną w art kodeksu cywilnego zasadę swobody umów. Powyższe, zdaniem organu nadzoru, czyni zasadnym stwierdzenie nieważności 5 uchwały Rady Miejskiej Bielawy, ze względu na istotne naruszenie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. W 3 ust. 1 uchwały Rada postanowiła, że: Wyłączeniu ze sprzedaży podlegają lokale, które znajdują się w budynkach: 1) pozostających w kolizji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, 2) mających pozostać w wyłącznej dyspozycji Gminy, celem umożliwienia realizacji zadań własnych, 3) przeznaczonych do rozbiórki, remontu lub zmiany funkcji na cele inne niż mieszkalne. Wyjaśnić trzeba, że działalność organów gminy reguluje ustawa o samorządzie gminnym, której przepisy wyraźnie rozgraniczają zakres kompetencji przyznanych poszczególnym organom, tj. radzie gminy oraz wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta). W związku z tym organy te powinny przestrzegać swoich kompetencji, a wydanie aktu wykraczającego poza uprawnienie ustawowe należy traktować jako sprzeczne z prawem. Artykuł 18 ust. 2 pkt 9 lit. a tej ustawy stanowi, że do kompetencji rady gminy należy określenie zasad zbycia i obciążenia nieruchomości gruntowych oraz ich wydzierżawiania lub najmu na okres dłuższy niż trzy lata, o ile ustawy szczególne nie stanowią inaczej. Do czasu określenia zasad wójt może dokonywać tych czynności wyłącznie za zgodą rady gminy. Przepis ten wyraźnie precyzuje, iż kompetencja rady gminy ogranicza się do ustalenia zasad gospodarowania nieruchomościami gminnymi, nie obejmuje zaś samego gospodarowania mieniem komunalnym, które z mocy art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym należy do organu wykonawczego, czyli wójta (tu burmistrza). Gminnym zasobem nieruchomości, w skład którego wchodzą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności gminy i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego gminy (art. 24 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami), zgodnie z art. 25 ust. 1 powołanej ustawy, gospodaruje wójt (burmistrz, prezydent miasta). Gospodarując gminnym zasobem nieruchomości podejmuje, jak wynika z art. 25 ust. 2 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy, również decyzje o sprzedaży nieruchomości. Do wójta (burmistrza, prezydenta miasta) zatem należy decyzja o tym, czy konkretną nieruchomość sprzeda, czy nie. W świetle art. 35 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami: Właściwy organ [wójt, burmistrz, prezydent miasta art. 4 pkt 9 cytowanej ustawy] sporządza i podaje do publicznej wiadomości wykaz nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, do oddania w użytkowanie wieczyste, użytkowanie, najem lub dzierżawę. Organ stanowiący nie ma zatem kompetencji do decydowania w kwestii przeznaczania bądź zakazu przeznaczania określonych nieruchomości do sprzedaży ponieważ zgodnie z brzmieniem powyższego przepisu, jak i art. 25 ust. 1 cytowanej ustawy to wójt (burmistrz, prezydent miasta) gospodaruje nieruchomościami należącymi do gminnego zasobu nieruchomości. W pojęciu gospodarowania nieruchomościami określonym w art. 23 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami mieści się m. in. zbywanie nieruchomości wchodzących w skład gminnego zasobu nieruchomości. W celu zbycia nieruchomości konieczne jest określenie nieruchomości przeznaczonych do zbycia w wykazie, o którym mowa w art. 35 ust. 1, ale jak wynika z ustawy jest to wyłączna kompetencja organu wykonawczego gminy. Podsumowując należy więc stwierdzić, że wskazana regulacja uchwały wprowadza ograniczenie nie przewidziane przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami, co w konsekwencji prowadzi do wykluczenia najemców zamieszkujących w opisanych wyżej budynkach z możliwości wykupu lokalu w okresie obowiązywania uchwały. Jak już wyżej wykazano, ustawa o gospodarce nieruchomościami uprawnienie do wskazania nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży daje "właściwemu organowi" co w rozpatrywanej sytuacji oznacza, że to Burmistrz Miasta Bielawa wskazuje nieruchomości (lokale) do zbycia. W tym zakresie Rada Miejska w kwestionowanej regulacji nie tylko ograniczyła krąg osób uprawnionych, ale też w sposób władczy wkroczyła w uprawnienia organu właściwego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 czerwca 2010 r. sygn. akt IV SA/Po 143/10). Powyższe zdaniem organu nadzoru uzasadnia stwierdzenie nieważności 3 ust. 1 uchwały, ze względu na istotne naruszenie art. 35 ust. 1 w związku z art. 25 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Organ nadzoru uznał również za celowe stwierdzenie nieważności ust. 2 3 uchwały stanowiącego, że: Wykaz budynków wyłączonych ze sprzedaży ustala Burmistrz Miasta Bielawa., który merytorycznie związany jest z kwestionowaną regulacją z ust. 1 tego paragrafu, a ponadto w świetle przedmiotowej uchwały unormowanie to należy uznać za bezprzedmiotowe i podjęte bez podstawy prawnej. W nawiązaniu do powyższego wymaga stwierdzić, że każdorazowo przekroczenie kompetencji do podejmowania uchwał powinno być traktowane jako istotne naruszenie prawa, skutkujące nieważnością uchwały. Potwierdza to wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 14 kwietnia 2000 r.: Opiera-

5 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 5 Poz jąc się na konstrukcji wad powodujących nieważność można wskazać rodzaje naruszeń przepisów, które trzeba zaliczyć do istotnych, skutkujących nieważnością uchwały organu gminy. Do nich należy naruszenie przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego przez wadliwą ich wykładnię oraz przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał. (I SA/Wr 1798/99, Lex nr 49428). Mając na uwadze treść art. 7 Konstytucji RP, zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa oraz art. 94 Konstytucji stanowiącego, że organy samorządu terytorialnego na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów, należy stwierdzić, że podstawą aktu normatywnego o zewnętrznym oddziaływaniu aktu prawa miejscowego - musi być wyraźne upoważnienie ustawowe zawarte w ustawie szczególnej. Tym samym realizacja przez organ stanowiący określonej normy kompetencyjnej musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu ustawowym. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym, a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenia prawa. Zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Ponadto należy podkreślić, iż normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Jednocześnie zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Na szczególną uwagę zasługuje tu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. (K25/99, OTK 2000/5/141): Stosując przy interpretacji art. 87 ust.1 i art. 92 ust. 1 konstytucji, odnoszących się do źródeł prawa, takie zasady przyjęte w polskim systemie prawnym jak: zakaz domniemania kompetencji prawodawczych, zakaz wykładni rozszerzającej kompetencje prawodawcze oraz zasadę głoszącą, że wyznaczenie jakiemuś organowi określonych zadań nie jest równoznaczne z udzieleniem mu kompetencji do ustanawiania aktów normatywnych służących realizowaniu tych zadań (...). Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji. Od niniejszego rozstrzygnięcia przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem Wojewody Dolnośląskiego organu nadzoru w terminie 30 dni od jego doręczenia. Zgodnie z art. 92 ustawy o samorządzie gminnym stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały organu gminy wstrzymuje jej wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Wojewoda Dolnośląski: A. M. Skorupa