Wrocław, dnia 4 maja 2015 r. Poz ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE NR NK-N GD1 WOJEWODY DOLNOŚLĄSKIEGO. z dnia 27 kwietnia 2015 r.

Transkrypt

1 DZIENNIK URZĘDOWY WOJEWÓDZTWA DOLNOŚLĄSKIEGO Wrocław, dnia 4 maja 2015 r. Poz ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE NR NK-N GD1 WOJEWODY DOLNOŚLĄSKIEGO z dnia 27 kwietnia 2015 r. Na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) stwierdzam nieważność uchwały Nr VIII/113/15 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 19 marca 2015 r. w sprawie ustalenia na terenie Wrocławia liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży i w miejscu sprzedaży. Uzasadnienie Na sesji w dniu 19 marca 2015 r., działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) w związku z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r., Nr 70, poz. 473 ze zm.), Rada Miejska Wrocławia podjęła uchwałę Nr VIII/113/15 w sprawie ustalenia na terenie Wrocławia liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży i w miejscu sprzedaży. Uchwałę doręczono Wojewodzie Dolnośląskiemu w dniu 26 marca 2015 r. pismem Nr BPR- DE z dnia 25 marca 2015 r. W toku badania legalności uchwały organ nadzoru stwierdził jej podjęcie z istotnym naruszeniem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r., Nr 70, poz. 473 ze zm.). W podstawie prawnej uchwały powołano się na art. 12 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wedle przytoczonego przepisu, rada gminy ustala, w drodze uchwały, dla terenu gminy (miasta) liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży (art. 12 ust. 1). Liczba punktów sprzedaży, o których mowa w ust. 1, oraz usytuowanie miejsc sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych powinny być dostosowane do potrzeb ograniczania dostępności alkoholu, określonych w gminnym programie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych (art. 12 ust. 4). Ze wskazanych wyżej przepisów można wyprowadzić wniosek, że ustawa precyzyjnie normuje sytuacje, w których rada gminy została upoważniona do podjęcia odpowiednich działań i czynności w formie uchwały. Jednocześnie w ocenie organu nadzoru z przywołanych wyżej norm ustawowych nie można wywieść uprawnienia rady gminy do wyznaczania w drodze uchwały obszarów (rejony) na terenie gminy, dla których ustala się odrębną (różną) ilość punktów sprzedaży napojów alkoholowych. Tymczasem Rada

2 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 2 Poz Miejska Wrocławia w zakresie liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży dokonała podziału gminy (miasta) na rejony. Ustaliła bowiem w 2 ust. 1 pkt 1 liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży na poziomie 1000, w tym: 1) dla rejonu nr 1 30 punktów sprzedaży, 2) dla rejonu nr punktów sprzedaży, 3) dla rejonu nr punktów sprzedaży, 4) dla rejonu nr punktów sprzedaży, 5) dla rejonu nr punktów sprzedaży. Z kolei w pkt 2 tego paragrafu Rada ustaliła liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży na poziomie 700, w tym: 1) dla rejonu nr punktów sprzedaży, 2) dla rejonu nr 2 85 punktów sprzedaży, 3) dla rejonu nr punktów sprzedaży, 4) dla rejonu nr 4 70 punktów sprzedaży, 5) dla rejonu nr 5 45 punktów sprzedaży. Możliwość podziału gminy na określone strefy dla których ustala się odrębną ilość punktów sprzedaży z całą pewnością nie wynika z przytoczonego wcześniej art. 12 ust. 1 ustawy, bowiem przepis ten dopuszcza jedynie, aby rada gminy określiła w drodze uchwały liczbę określonych punktów sprzedaży dla terenu gminy (miasta) jako całości, a nie dla jej poszczególnych czy wybranych części. W związku z powyższymi uregulowaniami uchwały, wystąpiono w dniu 1 kwietnia 2015 r. do Rady Miejskiej Wrocławia o szczegółowe wyjaśnienie podstaw i przyczyn dokonanego podziału Gminy Miejskiej Wrocław na rejony w związku z ustaleniem liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży i w miejscu sprzedaży w kontekście upoważnienia ustawowego określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. W odpowiedzi na powyższe zapytanie, w dniu 8 kwietnia 2015 r. Przewodniczący Rady Miejskiej Wrocławia wskazał m.in. na cel ustawy, a więc obowiązek do podejmowania działań zmierzających do ograniczania spożycia napojów alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożywania, inicjowania i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu spożywania tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy, przeciwdziałania powstawaniu i usuwania następstw nadużywania alkoholu, a także wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy. W ocenie Rady podejmując uchwałę wyważono interes oraz potrzeby podmiotów prowadzących handel detaliczny napojami alkoholowymi i zakładów gastronomicznych sprzedających ten napoje, klientów tych placówek oraz lokalnej społeczności. W dalszej części odpowiedzi wskazano, że realizacja zadań gminy określonych w ustawie związana jest z koniecznością podejmowania aktywnych środków przeciwdziałania różnego rodzaju patologiom związanym z nadużywaniem alkoholu, a uchwała jest również związana z budowaniem spójnej strategii przeciwdziałania problemom uzależnień opartym na systemowym i konsekwentnym wdrażaniu programów profilaktycznych i terapeutycznych we współpracy z różnymi środowiskami prowadzącymi działania w tym zakresie. W odpowiedzi odniesiono się także do Gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz przeciwdziałania narkomanii dla miasta Wrocławia, który dotyczy m. in. odwrócenia niekorzystnej tendencji zwiększającego się spożycia napojów alkoholowych w miejscach publicznych objętych zakazem spożywania alkoholu, a docelowo zmiany struktury spożycia napojów alkoholowych oraz takiego kształtowania zasad usytuowania i limitowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych, które spowoduje zmniejszenie ich liczby w rejonach miasta, w których negatywne zjawiska związane ze spożyciem napojów alkoholowych występuje najczęściej. Jednocześnie Rada wskazała, że samo dokonanie podziału Gminy na pięć rejonów nie stanowi wystarczającej bariery przed negatywnymi następstwami nałogu alkoholowego, bowiem nie istnieje prosty związek pomiędzy zwiększeniem bądź zmniejszeniem liczby punktów a wzrostem bądź spadkiem negatywnych zjawisk związanych ze spożyciem napojów alkoholowych. Niemniej jednak w ocenie Rady kompleksowość podejmowanych działań oraz postawa podmiotów prowadzących sprzedaż alkoholu i zobowiązanych do przestrzegania wskazanych w ustawie ograniczeń powoduje, że uchwała w obecnym kształcie relatywnie zwiększy możliwość pozytywnego oddziaływania na osoby zagrożone występowaniem problemu alkoholowego. W kontekście powyższego stanowiska Rady, należy podkreślić, że zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy liczba punktów sprzedaży oraz usytuowanie miejsc sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych powinny być dostosowane do potrzeb ograniczania dostępności alkoholu, określonych w gminnym

3 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 3 Poz programie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych. Jest to jedyne kryterium, które może mieć jakikolwiek wpływ na ustalenie ilości przewidywanych zezwoleń, a tym samym na ewentualne ograniczanie ilości sprzedaży na danym terenie. Podkreślenia wymaga, że odnosi się ono jedynie do liczby punktów sprzedaży w ujęciu globalnym, dotyczącym całego obszaru gminy, a nie poszczególnych jej części. W tym kontekście nie daje ono podstaw do wprowadzania ograniczeń sprzedaży alkoholu w zależności od rejonizacji. Przyjęta wyżej wykładania art. 12 ust. 1 ustawy znajduje potwierdzenie w unormowaniu zawartym w treści art. 7 Konstytucji, wedle którego organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Przepis ten wyraża zasadę legalizmu wyrażającą zakaz domniemania kompetencji organów władzy publicznej w ich działalności prawodawczej. Zatem wszelkie działania organów władzy publicznej powinny być oparte na wyraźnej normie kompetencyjnej. W demokratycznym państwie prawa normy prawne muszą określać kompetencje, zadania i tryb postępowania organów administracji publicznej, wyznaczając tym samym granice ich aktywności. Zatem realizując kompetencję organ stanowiący musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym, a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenia prawa. Zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Ponadto należy podkreślić, iż normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Jednocześnie zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Na szczególną uwagę zasługuje tu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. (K25/99, OTK 2000/5/141): Stosując przy interpretacji art. 87 ust.1 i art. 92 ust. 1 konstytucji, odnoszących się do źródeł prawa, takie zasady przyjęte w polskim systemie prawnym jak: zakaz domniemania kompetencji prawodawczych, zakaz wykładni rozszerzającej kompetencje prawodawcze oraz zasadę głoszącą, że wyznaczenie jakiemuś organowi określonych zadań nie jest równoznaczne z udzieleniem mu kompetencji do ustanawiania aktów normatywnych służących realizowaniu tych zadań (...). W świetle powyższego przyjąć należy, że określenie liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży dla poszczególnych bądź ściśle określonych terenów danej gminy byłoby możliwe tylko w sytuacji, gdyby norma kompetencyjna stanowiła wprost o takiej możliwości. Tytułem przykładu można tutaj wskazać normę kompetencyjną zawartą w art. 6d ust. ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 391 ze zmianami). Wedle przytoczonego unormowania: W celu zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości oraz wyznaczenia punktów selektywnego zbierania odpadów komunalnych rada gminy liczącej ponad mieszkańców może podjąć uchwałę stanowiącą akt prawa miejscowego, o podziale obszaru gminy na sektory, biorąc pod uwagę liczbę mieszkańców, gęstość zaludnienia na danym terenie oraz obszar możliwy do obsługi przez jednego przedsiębiorcę odbierającego odpady komunalne od właścicieli nieruchomości. Rzeczona regulacja obrazuje racjonalność ustawodawcy, który chcąc wyrazić swoją wolę co do określonych rozwiązań stanowi o tym wprost. Interpretacja przeciwna prowadziłaby do naruszenia wskazanego wyżej zakazu domniemania kompetencji, który jest uznawany za naczelną zasadę prawa administracyjnego. O racjonalności ustawodawcy, w kontekście o którym mowa, wielokrotnie wypowiadało się orzecznictwo sądów administracyjnych. Wystarczy wskazać kilka ostatnio zapadłych wyroków. I tak: w wyroku z dnia 16 września 2013 roku, sygn. akt IV SA/Wa 700/13, WSA w Warszawie stwierdził m. in., że: ( ) w sytuacji gdyby racjonalny ustawodawca zamierzał przyznać temu podmiotowi prawo do wydawania rozstrzygnięć o charakterze władczym i wiążącym to wprost uregulowałby to w stosownym akcie prawnym., w wyroku z dnia 18 lipca 2013 roku, sygn. akt II SA/Sz 426/13, gdzie WSA w Szczecinie stwierdził: Z reguły racjonalnego ustawodawcy wynika: skoro ustawodawca jest racjonalny, to i jego dzieło w postaci aktu normatywnego jest racjonalne, należy więc je tak tłumaczyć, aby nie stało się nieracjonalne. Powinno być ono racjonalne w maksymalnym stopniu według aktualnego stanu wiedzy, istniejących uwarunkowań i potrzeb społecznych..

4 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 4 Poz Należy również zauważyć, że fakt określenia różnej ilości punktów sprzedaży alkoholu w poszczególnych rejonach Gminy, w szczególności, gdy brak jest w tym względzie wyraźnego upoważnienia ustawowego, może powodować zróżnicowanie sytuacji podmiotów ubiegających się o uzyskanie właściwego zezwolenia na sprzedaż alkoholu. Zróżnicowanie to, w przyjętym przez Radę rozwiązaniu, wynikać będzie z faktu lokalizacji punktu sprzedaży alkoholu w określonym rejonie Gminy (miasta), a w przypadku rejonu Nr 1 głównie nie z uwagi na cel ustawy, a więc ogólne dążenie do zmniejszenie poziomu spożycia alkoholu i przeciwdziałanie alkoholizmowi, tylko z uwagi na większą liczbę niż w innych rejonach wykroczeń popełnianych przez osoby będące pod wpływem alkoholu (tak wynika z uzasadnienia do uchwały). W kontekście powyższego, trzeba z kolei mieć na uwadze, że uchwała dotyczy punktów sprzedaży napojów alkoholowych z wyłączeniem piwa, który to napój jest zdecydowanie najczęściej spożywanym alkoholem, w tym również w miejscach publicznych. Nie można również pominąć fakt, że w kwestia dbania o przestrzeganie porządku publicznego, w tym przeciwdziałania spożywania alkoholu w miejscach publicznych pozostaje w gestii specjalnie do tego powołanych służb, takich jak Policja oraz Straż Miejska. Nadto, posiłkując się danymi zawartymi w uchwale Nr LXIV/1648/14 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 16 października 2014 r. w sprawie przyjęcia Gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz przeciwdziałania narkomanii dla miasta Wrocławia na rok 2015, należy zauważyć, że aktualnie na dzień 31 lipca 2014 r. liczba punktów sprzedaży i podawania napojów alkoholowych na terenie Starego Miasta wynosi 59 (tabela str. 9 Programu), przy łącznej liczbie punków w całym mieście Z kolei na podstawie nowej regulacji, w samym tylko rejonie Nr 1 (Stare Miasto) ustalono, że łączna liczba punktów będzie mogła wynosić aż 380, a więc ok. 22% wszystkich możliwych punktów w mieście (na łącznie 1700) na obszarze zamieszkiwanym jedynie przez ok. 11 tys. osób. Z tych też względów, wątpliwe są argumenty przedstawione przez Radę w kontekście samego celu ustawy, a więc ograniczania dostępu do napojów alkoholowych, tym bardziej, że ogólna liczba punktów obu typów pozostawiono na niezmienionym poziomie w stosunku do poprzednio obowiązującej uchwały. Mając na względzie przyjętą w uchwale regulację, trzeba również mieć na względzie, że sytuacja podmiotów ubiegających się o uzyskanie właściwego zezwolenia w każdym z ustalonych rejonów będzie inna. Przykładowo podmiot spoza rejonu Nr 1 będzie miał większe szanse na uzyskanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w punkcie przeznaczonym do spożycia poza miejscem sprzedaży aniżeli ten, który będzie się ubiegał o uzyskanie zezwolenia w innym rejonie. W praktyce oznacza to ograniczenie praw podmiotów wyrażających chęć podjęcia określonego rodzaju działalności na terenie Miasta Wrocław. Pomimo potencjalnej możliwości ubiegania się o uzyskanie właściwego zezwolenia (w przypadku nie wyczerpania przewidzianych w Gminie zezwoleń na założenie punktu sprzedaży alkoholu w liczbie 1000) wydanie takowego może się okazać niemożliwe dla podmiotów działających na terenie np. rejonu Nr 1 (wyczerpanie przewidzianego dla tej części miasta limitu zezwoleń w liczbie 30). Należy bowiem podkreślić, że przy właściwej realizacji zawartej w art. 12 ust. 1 ustawy normy w przedstawionej wyżej sytuacji szansa podmiotu ubiegającego się o wydanie właściwego zezwolenia byłaby zdecydowania większa. Ponadto przyjęte zróżnicowanie może wpływać na ograniczenie konkurencji poprzez umocnienie pozycji podmiotów posiadających już właściwe zezwolenia w konkretnych rejonach miasta. Z powyższego wynika, że pomimo braku podstaw Rada zróżnicowała sytuację podmiotów działających na terenie tej samej gminy. W myśl 32 ust.1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej: wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, zasada równości, wyrażona w art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji, polega na tym, że wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się daną cechą istotną w równym stopniu, powinny być traktowane równo, tj. bez zróżnicowań zarówno faworyzujących, jak i dyskryminujących. Zasada równego traktowania dopuszcza nierówne traktowanie, pod warunkiem jednak, że te nierówności są usprawiedliwione, mają oparcie w okolicznościach, które to zróżnicowanie uzasadniają. Badając zgodność regulacji prawnej z konstytucyjną zasadą równości należy zbadać podobieństwo określonych podmiotów, a więc wskazać wspólne cechy istotne wymagające równego ich traktowania, ewentualnie takie różnice między nimi, które uzasadniałyby odstąpienie w ich przypadku od zasady równości. Ustalenie to wymaga analizy celu i treści regulacji prawnej, zawierającej ocenianą normę prawną. Jeżeli prawodawca różnicuje podmioty prawa, które charakteryzują się wspólną cechą istotną, to wprowadza on odstępstwo od zasady równości. Odstępstwo takie jest dopuszczalne, jeżeli zostały spełnione

5 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 5 Poz trzy warunki. Po pierwsze, wprowadzone przez prawodawcę zróżnicowania muszą być racjonalnie uzasadnione. Muszą one mieć związek z celem i treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma. Po drugie, waga interesu, któremu ma służyć zróżnicowanie podmiotów podobnych, musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku różnego traktowania podmiotów podobnych. Po trzecie, różnicowanie podmiotów podobnych musi znajdować podstawę w wartościach, zasadach lub normach konstytucyjnych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 października 2001, sygn. K 22/01, opubl. w: OTK 2001, nr 7, poz. 215). Mając powyższe na względzie, w ocenie organu nadzoru nie istnieją przesłanki, które uzasadniałyby różnicowanie sytuacji podmiotów ubiegających się o uzyskanie właściwego zezwolenia w zależności od miejsca lokalizacji punktu sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży. Ponadto należy podkreślić, że uchwała VIII/113/15 Rady Miejskiej Wrocławia jest aktem prawa miejscowego. Nie może budzić wątpliwości, że rada gminy obowiązana jest przestrzegać zakresu upoważnienia udzielonego jej w ustawie w zakresie tworzenia aktów prawa miejscowego. Akty prawa miejscowego nie mogą wykraczać poza granice określone ustawowym upoważnieniem, a ich treść może być tylko i wyłącznie wykonaniem przepisów ustaw. Powyższe uzasadnione jest założeniem niesprzeczności sytemu prawa. Podstawą prawną do działań organu samorządu gminy w zakresie stanowienia aktów prawa miejscowego jest upoważnienie wynikające bezpośrednio z przepisów ustaw ustrojowych lub upoważnienie zawarte w innych regulacjach ustawowych. Trzeba wskazać, że akty prawa miejscowego są to akty o charakterze normatywnym. Zatem cechą charakterystyczną tego typu aktów jest wprowadzenie do porządku prawnego nowych norm prawnych, obowiązujących w sposób generalny i abstrakcyjny na terenie właściwości danego organu. Powszechne obowiązywanie oznacza prawną możliwość regulowania postępowania wszystkich kategorii adresatów prawa i obywateli, organów państwowych, osób prawnych, organizacji społecznych. Akt prawa miejscowego ustala normę prawną mającą regulować pewnej kategorii stosunek społeczny, mogący powstać między organem a każdą nieznaną z góry jednostką. W związku z powyższym ewentualna możliwość różnicowania praw i obowiązków tych jednostek powinna zostać przewidziana przez samego ustawodawcę w przepisie upoważniającym do uchwalenia aktu prawa miejscowego. Art. 12 ust. 1 w powiązaniu z kolejnymi przepisami ustawy nie przewiduje takiej możliwości. Przedstawioną argumentację organu nadzoru w przedmiotowej sprawie potwierdza Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 21 lutego 2014 r., sygn. akt III SA/Wr 4/14. Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono, jak w sentencji. Od niniejszego rozstrzygnięcia przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w terminie 30 dni od jego doręczenia, którą należy wnieść za pośrednictwem Organu Nadzoru - Wojewody Dolnośląskiego. Zgodnie z art. 92 ustawy o samorządzie gminnym stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały organu gminy wstrzymuje jej wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Wojewoda Dolnośląski: T. Smolarz