PORADNIK. Zasady procesu produkcyjnego i higieny w zatwierdzonej urzędowo serowarni farmerskiej i rzemieślniczej

Transkrypt

1 Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie". Operacja współfinansowana ze środków Unii Europejskiej w ramach Pomocy Technicznej Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata Przedsięwzięcie realizowane przez Sekretariat Regionalny Krajowej Sieci Obszarów Wiejskich Instytucja Zarządzająca Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Dr inż. Andrzej Fetliński Dr Halina Turlejska PORADNIK Zasady procesu produkcyjnego i higieny w zatwierdzonej urzędowo serowarni farmerskiej i rzemieślniczej Rules of the manufacturing process and hygiene for officially approved farmer and artisan cheese factory Olsztyn 2015

2

3 Spis treści 1 Wstęp Co powinien wiedzieć i o czym pamiętać każdy producent serów wytwarzanych metodą tradycyjną? Obowiązki i odpowiedzialność producenta żywności - co mówi prawo żywnościowe? Co to jest GHP i GMP? Dlaczego tak ważne jest przestrzeganie zasad higieny? Co to jest system HACCP? Konieczność prowadzenia dokumentacji w zakresie GHP/GMP i HACCP Dokumentacja dotycząca realizacji zasad Dobrej Praktyki Higienicznej GHP Lokalizacja zakładu i jego otoczenie Układ funkcjonalny pomieszczeń Wyposażenie zakładu w sprzęt i urządzenia Procesy mycia i dezynfekcji pomieszczeń i sprzętu Postępowanie z odpadami Procedury dotyczące zabezpieczenia przed szkodnikami i zwalczania szkodników Kontrola jakości wody technologicznej Higiena osobista pracowników i ich zdrowie Szkolenia pracowników Dokumentacja dotycząca realizacji Zasad Dobrej Praktyki Produkcyjnej GMP i systemu HACCP Pozyskiwanie mleka do produkcji i jego ocena Postępowanie z innymi surowcami i materiałami pomocniczymi Proces technologiczny produkcji sera z uwzględnieniem poszczególnych jego etapów przykłady dokumentacji Magazynowanie wyrobów gotowych Transport i dystrybucja sera Co to jest krytyczny punkt kontroli? Elastyczność wdrażania zasad systemu HACCP w małych zakładach Potencjalne zagrożenia przy produkcji sera i ich kontrola... 39

4 7 Wykaz najważniejszych dokumentów, w których dokonywane są zapisy lub które stanowią dowód prawidłowych działań Rozwiązania modelowe Zespół redakcyjny i podziękowania... 44

5 P o r a d n i k d l a m a ł yc h s e r o wni 1 Wstęp W 2011 r. Kancelaria Prezesa Rady Ministrów opracowała raport z prac Zespołu Roboczego ds. Produktów Tradycyjnych i Regionalnych, który działał pod przewodnictwem pełnomocnika prezesa Rady Ministrów ds. ograniczenia biurokracji w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Jedną z konkluzji dokumentu było podkreślenie potrzeby opracowania i upowszechniania krajowych wytycznych dobrych praktyk, co jest rolą organizacji branżowych skupiających producentów. Podkreślono potrzebę tworzenia wytycznych i ich opiniowanie przez właściwe organy i grupy konsumentów. W Polsce za opiniowanie wytycznych odpowiedzialni są Główny Inspektor Sanitarny albo Główny Lekarz Weterynarii, stosownie do kompetencji. W dokumencie podkreślono, że krajowe wytyczne dobrych praktyk mogą być pomocne producentom żywności o tradycyjnym charakterze w rozumieniu podstawowych zasad prawa żywnościowego, jak i wyjaśnieniu wątpliwości dotyczących spełniania wymagań higienicznych. Wytyczne mogą być wykorzystywane przez podmioty nieobowiązkowo, niemniej jednak mogą stać się przydatnym narzędziem służącym do pomocy w podejmowaniu rozstrzygnięć o konieczności, adekwatności lub wystarczalności podejmowanych działań i określeniu środków do osiągnięcia celów zawartych w aktach prawa żywnościowego. Wytyczne te mogą być również pomocne w ujednoliceniu postępowania zarówno podmiotów zajmujących się produkcją produktów żywnościowych, jak i nadzorujących je organów inspekcji oraz stanowić platformę porozumienia pomiędzy obiema stronami 1. Podobne konkluzje zostały zawarte w wystąpieniach uczestników Forum Debaty Publicznej Jak utrzymać konkurencyjność polskiej żywności? zorganizowanym w czerwcu 2013 r. przez Kancelarię Prezydenta RP. Mamy nadzieję, że niniejszy poradnik stanie się płaszczyzną wspólnej i dostosowanej do skali i charakteru produkcji rzemieślniczej interpretacji przepisów dotyczących bezpieczeństwa żywności. Przedstawiamy w nim główne zasady funkcjonowania małych serowni w odniesieniu do zapewnienia odpowiedniego poziomu higieny w zakładzie oraz bezpieczeństwa produktu finalnego jakim są różne gatunki serów wytwarzanych metodami tradycyjnymi. Naszym celem było pokazanie praktycznych rozwiązań dotyczących realizowania dobrej praktyki higienicznej (GHP) 1 Raport zespołu roboczego ds. produktów tradycyjnych i regionalnych, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, Warszawa r. dostępny pod skróconym adresem 5

6 d r i n ż. A n d r ze j F e t l i ń s k i, d r H a l i n a T u r l e j s k a i dobrej praktyki produkcyjnej (GMP) oraz systemu HACCP. Poradnik skierowany jest do dwóch kategorii zakładów: serowarni farmerskich i rzemieślniczych. Pierwsza kategoria dotyczy zakładów, które wytwarzają ser wyłącznie z mleka pochodzącego z własnego gospodarstwa, druga, to serowarnie, które wykorzystują surowiec zakupiony w innych gospodarstwach będących pod nadzorem weterynaryjnym. Celem poradnika jest przedstawienie w możliwie prosty i praktyczny sposób wymogów i obowiązków określonych w regulacjach prawnych Polski i Unii Europejskiej. Odbiorcami poradnika mogą być zarówno producenci serów i właściciele zakładów jak też przedstawiciele urzędowej kontroli żywności. Naszym celem było również przybliżenie zasad prowadzenia niezbędnej dokumentacji w małym zakładzie. Pragniemy pokazać, że zapanowanie nad jakością i bezpieczeństwem produktu nie wymaga, jak się przyjęło uważać, ciągłego wypełniania ton dokumentów. Nasze obserwacje wynikają też z wymiany doświadczeń z partnerami z krajów takich jak Francja i Włochy, gdzie produkcja serów na małą skalę jest bardzo popularna i jest prowadzona z poszanowaniem zasad elastyczności i adekwatności. Zaleca się, aby użytkownicy poradnika sięgali również po inne opracowania przygotowane pod kątem małych serowni tradycyjnych. 2 Co powinien wiedzieć i o czym pamiętać każdy producent serów wytwarzanych metodą tradycyjną? 2.1 Obowiązki i odpowiedzialność producenta żywności - co mówi prawo żywnościowe? Główne regulacje prawne odnoszące się bezpośrednio do producentów żywności oraz przedstawicieli urzędowej kontroli żywności to: - Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 178/2002 z dnia 28 stycznia 2002 r. ustalającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, ustanawiające Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w sprawie bezpieczeństwa żywnościowego, - Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 852/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych, 6

7 P o r a d n i k d l a m a ł yc h s e r o wni - Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 853/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego, - Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 882/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, - Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 854/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi, - Ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 o bezpieczeństwie żywności i żywienia (tj. Dz. U. z 2010 Nr 136 poz. 914 z późn. zm.). Regulacje te nakładają na wszystkich tzw. operatorów żywności tj. osoby i podmioty działające w jakikolwiek sposób w obszarze żywności (produkcja, obrót, transport, przechowywanie) obowiązek wzięcia na siebie odpowiedzialności (wraz ze wszystkimi konsekwencjami) za bezpieczeństwo zdrowotne produkowanych, przechowywanych lub sprzedawanych wyrobów spożywczych. Zapewnienie bezpieczeństwa żywności i właściwe nim zarządzanie jest obecnie nie tylko wymogiem prawnym, lecz także potrzebą chwili, gdyż konsumenci domagają się bezpiecznej i dobrej jakościowo żywności. Przez bezpieczeństwo żywności rozumie się wszystkie działania i uwarunkowania techniczno-organizacyjne podejmowane na wszystkich etapach produkcji i przetwórstwa żywności w celu zapewnienia zdrowia konsumenta. Pełne bezpieczeństwo żywności można osiągnąć poprzez prawidłową realizację zasad Dobrej Praktyki Higienicznej GHP (ang. Good Hygienic Practice), Dobrej Praktyki Produkcyjnej GMP (ang. Good Manufacturing Practice) oraz wdrożenie Systemu Analizy Zagrożeń i Krytycznych Punktów Kontroli HACCP (ang. Hazard Analysis and Critical Control Point). 7

8 d r i n ż. A n d r ze j F e t l i ń s k i, d r H a l i n a T u r l e j s k a 2.2 Co to jest GHP i GMP? Zasady Dobrej Praktyki Higienicznej GHP oraz Dobrej Praktyki Produkcyjnej GMP są w każdym zakładzie związanym z produkcją żywności podstawową bazą wyjściową do wdrażania systemu HACCP. Zwane są one często programami warunków wstępnych, a więc tych, które powinny być zrealizowane zanim sięgnie się po bardziej rozbudowane systemy zarządzania jakością. Dobrą Praktykę Higieniczną definiuje się jako wszystkie działania, które muszą być podjęte i warunki higieniczne, które muszą być spełniane i kontrolowane na wszystkich etapach procesu produkcji i obrotu żywnością, aby zapewnić bezpieczeństwo żywności. GHP obejmuje szereg obszarów odnoszących się do całej infrastruktury zakładowej, w której odbywa się proces produkcji serów. Dobra Praktyka Produkcyjna to prawidłowa realizacja procesów i czynności produkcyjnych pozwalających na wyprodukowanie żywności o odpowiedniej jakości zdrowotnej. Zasady GHP/GMP były zawsze wymagane prawem co znajdowało swój wyraz w licznych krajowych regulacjach prawnych na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci. 2.3 Dlaczego tak ważne jest przestrzeganie zasad higieny? Higiena żywności to coś więcej niż zachowanie czystości i porządku przy produkcji serów. Obejmuje ona wszystkie praktyki związane z: - ochroną żywności przed zanieczyszczeniem bakteriami chorobotwórczymi i niepożądanymi oraz toksynami i ciałami obcymi, 8

9 P o r a d n i k d l a m a ł yc h s e r o wni - zabezpieczeniem przed namnażaniem się niepożądanych i szkodliwych bakterii do takiej ich liczby, które mogłyby negatywnie oddziaływać na zdrowie konsumenta, - eliminacją lub zabiciem szkodliwych i chorobotwórczych drobnoustrojów poprzez prowadzenie odpowiednich zabiegów technologicznych. Niedbałość w zachowaniu zasad higieny skutkuje najczęściej bardzo poważnymi konsekwencjami. Można je określić jako koszty braku odpowiedniej higieny związane z: - występowaniem ognisk zatruć pokarmowych i zachorowaniami konsumentów, - zanieczyszczeniem żywności i związanymi z tym reklamacjami lub wycofywaniem ich z rynku, - zwiększeniem ilości wyrobów o niewłaściwej jakości zdrowotnej, - zwiększeniem ilości odpadów żywnościowych, niebezpieczeństwem ich psucia się i koniecznością ich utylizacji, - zwiększeniem inwazyjności szkodników, - sankcjami karnymi wynikającymi z niedostosowania się do wymogów prawa, - zamykaniem zakładów lub ograniczeniem ich produkcji, - koniecznością podejmowania dodatkowych działań porządkowych w celu poprawy stanu sanitarno-higienicznego oraz wymianą lub dokupieniem dodatkowego wyposażenia. Wszystkie ww. elementy wymagają dodatkowych nakładów finansowych oraz czasu i pracy ludzkiej. Dlatego też wszyscy producenci żywności powinni przywiązywać ogromną wagę do zachowania odpowiedniego stanu higienicznego w swoim zakładzie. Korzyści wynikające ze stosowania zasad higieny są niepodważalne począwszy od wzrostu liczby klientów/konsumentów i podniesieniu ich satysfakcji do uzyskania dobrej renomy firmy i zwiększenia możliwości jej rozwoju. 2.4 Co to jest system HACCP? System HACCP jest prostym, a jednocześnie najbardziej efektywnym i skutecznym systemem ukierunkowanym na zapewnienie bezpieczeństwa żywności. Posiada on charakter prewencyjny. 9

10 d r i n ż. A n d r ze j F e t l i ń s k i, d r H a l i n a T u r l e j s k a Najistotniejsze elementy systemu HACCP to: - identyfikacja mogących pojawić się zagrożeń, - ocena ich istotności, - oszacowanie ryzyka (prawdopodobieństwa) ich wystąpienia, - określenie metod ich ograniczenia. Koncepcja systemu HACCP polega m.in. na tym, że w całym łańcuchu produkcyjnym lub związanym z dystrybucją żywności wszystkie etapy lub czynności, w których mogą wystąpić potencjalne zagrożenia bezpieczeństwa żywności, a także ich przyczyny są pod ścisłą kontrolą. System HACCP opiera się na siedmiu zasadach: 1. Analiza zagrożeń zidentyfikowanie i ocena zagrożeń oraz ryzyka ich wystąpienia, a także ustalenie środków nadzoru i metod przeciwdziałania tym zagrożeniom. 2. Ustalenie Krytycznych Punktów Kontroli CCP, w celu wyeliminowania lub zminimalizowania występowania zagrożeń. 3. Ustalenie dla każdego krytycznego punktu kontroli wymagań (parametrów), jakie powinien spełniać i określenie granic tolerancji (limitów krytycznych). 4. Ustalenie i wprowadzenie systemu monitorowania krytycznych punktów kontroli. 5. Ustalenie działań korygujących, jeśli parametry w krytycznym punkcie kontroli nie spełniają ustalonych wymagań. 6. Ustalenie procedur weryfikacji w celu potwierdzenia, że system jest skuteczny i zgodny z planem. 7. Opracowanie i prowadzenie dokumentacji systemu HACCP dotyczącej etapów jego wprowadzania oraz ustalenia sposobu rejestrowania i przechowywania danych oraz archiwizowania dokumentacji systemu. System HACCP chroni interesy konsumenta i producenta: - konsumentowi zapewnia bezpieczną żywność, - producentowi lub sprzedawcy żywności pozwala udowodnić, że prawidłowo prowadzi swą działalność i jest dla nich jednocześnie narzędziem do obrony przed ewentualnymi, nie zawsze uzasadnionymi reklamacjami, a także orężem w walce z nierzetelnymi konkurentami. 10

11 P o r a d n i k d l a m a ł yc h s e r o wni Wymóg wdrożenia i stosowania zasad systemu HACCP w krajach Unii Europejskiej dotyczy wszystkich przedsiębiorstw i firm żywnościowych, bez względu na ich wielkość i profil działalności i obowiązuje od dnia 1 stycznia 2006 r. 3 Konieczność prowadzenia dokumentacji w zakresie GHP/GMP i HACCP Prowadzenie dokumentacji jest jedną z głównych trudności przy wdrażaniu zasad GHP/GMP i systemu HACCP. W obawie przed biurokracją generalnie obawiamy się dokumentacji i nie chcemy, bądź nie potrafimy jej prawidłowo opracować i nadzorować. Warto jednak pamiętać, że dobrze sporządzona dokumentacja jest cennym narzędziem w rękach operatora żywności. Przede wszystkim jest ona podstawowym dowodem prowadzenia działań w zakresie szeroko rozumianej higieny i pozwala na potwierdzenie skuteczności tych działań. Jest to także niezbędne przy prowadzeniu kontroli zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Dobra dokumentacja skierowana na najważniejsze elementy procesu technologicznego i zapewnienie odpowiedniego poziomu higieny w zakładzie może też być podstawą do oddalenia ewentualnych reklamacji lub roszczeń o charakterze cywilnoprawnym. Strukturę dokumentacji i sposób opracowania poszczególnych dokumentów warto dobrze przemyśleć mając na uwadze cele jakim ma ona służyć oraz użytkowników poszczególnych dokumentów. Dokumentacja powinna określać wymagania i potwierdzać wykonanie wszystkich czynności, które mają pośredni lub bezpośredni wpływ na jakość i bezpieczeństwo produkowanych serów. Istnieje zasada, ze powinno się dokumentować przede wszystkim odchylenia od przyjętych ustaleń (stany anormalne) oraz podejmowane działania korygujące. Należy pamiętać, że nie może być rozbieżności pomiędzy tym, co jest zapisane w dokumentacji, a tym, co jest realizowane w praktyce. Wszelkie różnice są podstawą do stwierdzenia niezgodności, co może mieć przykre konsekwencje prawne i finansowe dla producenta. Dokumentacja, a zwłaszcza instrukcje (procedury) mają także znaczenie edukacyjne dla pracowników. Na podstawie dostępnej dokumentacji pracownicy powinni dokładnie orientować się jak mają prawidłowo wykonywać swoje zadania. Jednocześnie nie można ich obciążać zbędnymi papierami. Dokumentacja jest 11

12 d r i n ż. A n d r ze j F e t l i ń s k i, d r H a l i n a T u r l e j s k a także istotnym przedmiotem oceny zakładu podczas kontroli prowadzonej przez organy urzędowej kontroli żywności. Podstawowym założeniem jest, aby dokumentacja była: - przejrzysta i odpowiednio oznakowana, - spójna merytorycznie, - logiczna, - prosto sformułowana i adekwatna do skali i charakteru produkcji, - dostępna, stosownie do potrzeb, na każdym stanowisku pracy, - czytelna dla osób z niej korzystających. W małych zakładach dokumentacja powinna być możliwie jak najprostsza. Niemniej jednak powinna ona obejmować szereg dokumentów, głównie krótkich instrukcji (procedur) dotyczących realizacji zasad GHP/GMP i systemu HACCP. Jednym ze wstępnych dokumentów powinna być krótka, ogólna informacja o zakładzie tj. jego prezentacja (adres, właściciel, historia zakładu, profil produkcji, asortyment produkcji, wykorzystywane surowce, dostępna infrastruktura, zatrudnienie itp.). Przy opracowywaniu dokumentów dla swojego zakładu można wzorować się np. na dokumentach i procedurach opracowanych przez Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie i dostępnych do nieodpłatnego wykorzystania na stronie pod skróconym adresem: goo.gl/pcek Dokumentacja dotycząca realizacji zasad Dobrej Praktyki Higienicznej GHP Dobra Praktyka Higieniczna GHP, decyduje o warunkach, w których odbywa się proces produkcji sera. Obejmuje ona następujące obszary: - lokalizacja zakładu i jego otoczenie, - układ funkcjonalny pomieszczeń, - wyposażenie w sprzęt i urządzenia, - procesy mycia i dezynfekcji pomieszczeń i sprzętu, - postępowanie z odpadami, - procedury dotyczące zabezpieczenia przed szkodnikami i zwalczania szkodników, 12

13 P o r a d n i k d l a m a ł yc h s e r o wni - kontrola jakości wody technologicznej, - higiena osobista pracowników i ich zdrowie, - szkolenia pracowników. Dokumentacja zakładowa w zakresie GHP w odniesieniu do powyższych obszarów powinna zawierać następujące elementy: Lokalizacja zakładu i jego otoczenie Należy syntetycznie opisać zakład uwzględniając m.in. takie dane jak: usytuowanie z uwzględnieniem możliwości ewentualnych zanieczyszczeń zewnętrznych (bliskość źródeł zagrożeń np. obora, miejsca składowania obornika itp.), wielkość zakładu, rodzaj budynków, dostępność sieci wodociągowej, kanalizacja, oświetlenie itp. Zaleca się opracować graficzny schemat zakładu (rzut poziomy) uwzględniający jego usytuowanie w gospodarstwie względem innych obiektów gospodarczych. Schematy mogą być wykonane jako rysunki odręczne. Zaleca się także określić, czy najbliższe otoczenie zakładu oraz drogi dojazdowe mają nawierzchnię utwardzoną ograniczającą wnoszenie błota i innych zanieczyszczeń do pomieszczeń zakładu oraz sposób ich utrzymywania w czystości i porządku Układ funkcjonalny pomieszczeń Zaleca się opracować graficzne schematy sytuacyjne zakładu uwzględniające: kolejność pomieszczeń, w których odbywają się poszczególne czynności produkcyjne, drogi wprowadzania surowca i materiałów pomocniczych, drogę produktu gotowego, dopływ wody oraz drogi usuwania odpadów i ścieków, a także ciągi komunikacyjne i pomieszczenia socjalne dla pracowników. Opracowany opis powinien być adekwatny do przyjętego projektu technologicznego zakładu. Opisy swoich zakładów można skonfrontować i porównać z przykładowymi, modelowymi rozwiązaniami przedstawionymi w opracowaniu Modelowe rozwiązania funkcjonalne dla zakładu serowarskiego przygotowanym przez przedstawicieli 13

14 d r i n ż. A n d r ze j F e t l i ń s k i, d r H a l i n a T u r l e j s k a Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie i dostępnych do nieodpłatnego wykorzystania na stronie pod skróconym adresem: goo.gl/pcek Wyposażenie zakładu w sprzęt i urządzenia Typowym wyposażeniem małej serowni są m.in. następujące urządzenia: - zbiorniki na mleko i serwatkę, - wanny serowarskie, - stoły, - szafki, - półki, - chłodziarki, - sprzęt do czyszczenia i dezynfekcji, - drobny sprzęt pomocniczy (nóż, cedzaki, łyżka), - sprzęt kontrolno-pomiarowy (termometry, wagi). Wszystkie elementy maszyn i urządzeń kontaktujące się bezpośrednio z mlekiem, półproduktem lub produktem gotowym oraz drobny sprzęt stosowany przy produkcji sera powinny być wykonane z materiałów niekorodujących (np. spożywczej stali kwasoodpornej, konglomeratów itp.) i łatwych do utrzymania w czystości. Elementy urządzeń, które nie kontaktują się bezpośrednio z żywnością (np. nogi stołów i szafek, podstawy wanien itp.) mogą być wykonane z innych, tańszych materiałów (żeliwo, aluminium, plastik), jeśli nie ma to negatywnego wpływu na bezpieczeństwo produktu finalnego. Jeśli dla zapewnienia bezpieczeństwa produktu w procesie produkcyjnym lub podczas przechowywania należy przestrzegać określonych temperatur, wówczas należy używać termometrów ze świadectwem wzorcowania. W małym zakładzie wystarczy posiadać jeden taki termometr, względem którego dokonuje się okresowego porównywania wskazań pozostałych termometrów roboczych. Termometry te powinny być stosownie oznakowane (ponumerowane). W przypadku zaistnienia różnic we wskazaniach termometru wzorcowego i termometrów roboczych, różnice powinny być zapisane na odpowiednich formularzach i dostępne dla pracowników dokonujących pomiarów temperatury, tak, aby można było zawsze nanieść poprawkę w odczycie temperatury. W urządzeniach 14

15 P o r a d n i k d l a m a ł yc h s e r o wni chłodniczych powinna być możliwość stałej obserwacji temperatury (wyświetlacze). Okresowe sprawdzanie prawidłowości temperatury w lodówkach powinno polegać na pomiarze temperatury termometrem wzorcowanym lub sprawdzonym termometrem roboczym i porównaniu z wartościami wskazanymi na wyświetlaczu. Termometr ze świadectwem wzorcowania, jak również termometry robocze powinny być przechowywane zgodnie z instrukcją wydaną przez jego producenta lub dystrybutora. Odczyty z termometrów, o ile wykazują odchylenia od przyjętych wartości prawidłowych, powinny być zanotowane i powinny stanowić element brany pod uwagę podczas kontroli. W małych zakładach serowarskich, pracujących wg tradycyjnych technologii pomiary temperatury w procesie produkcji jak i podczas przechowywania surowców i wyrobów nie muszą być bardzo dokładne. Wystarczy, że mierzona temperatura mieści się w pewnych ustalonych przedziałach wynikających z doświadczenia oraz wiedzy praktycznej i mieści się w wyznaczonych limitach krytycznych dla CCP. Na rynku znajduje się obecnie wiele termometrów różnych typów, kierowanych do różnych produktów, rodzajów pomiarów i o różnej precyzji wskazań odczytu. Te mniej skomplikowane są relatywnie tanie i łatwe w obsłudze. Tak więc nie powinno być problemów z doborem odpowiednich termometrów dla potrzeb danego zakładu (przykładowe hasło do wpisania w wyszukiwarce termometr z rejestratorem HACCP ). Należy pamiętać, że surowce i dodatki łatwo psujące się powinny być przechowywane w warunkach chłodniczych, za które przyjmuje się temperaturę od 2 do 6 C. W celu zapewnienia jak największego bezpieczeństwa tych surowców i produktu gotowego należy minimalizować przechowywanie ich w warunkach temperaturowych w zakresie od 8 do 63 C, które są uważane za szczególnie sprzyjające namnażaniu się drobnoustrojów chorobotwórczych i niepożądanych. Wagi stosowane w zakładzie powinny być legalizowane, a ich sprawność powinna być okresowo sprawdzana za pomocą odważników wzorcowych. Często ma to znaczenie bardziej o charakterze handlowym, niż w odniesieniu do bezpieczeństwa produktu. Jednak każda działalność produkcyjno-usługowa powinna opierać się o wiarygodny sprzęt kontrolno-pomiarowy. 15

16 d r i n ż. A n d r ze j F e t l i ń s k i, d r H a l i n a T u r l e j s k a Konieczne jest dokumentowanie w stosownych kartach każdorazowej czynności porównywania wskazań termometrów roboczych ze wskazaniami termometru wzorcowego i czynności związanych ze sprawdzaniem wag Procesy mycia i dezynfekcji pomieszczeń i sprzętu Procesy mycia i dezynfekcji są bardzo istotne z punktu widzenia zachowania higieny w zakładzie. Ich celem jest usuwanie wszelkich zanieczyszczeń fizycznych i chemicznych, a szczególnie mikrobiologicznych. Dezynfekcja (potocznie odkażanie) polega na eliminacji drobnoustrojów chorobotwórczych i niepożądanych przy pomocy środków oddziaływujących na strukturę i funkcjonowanie komórek bakteryjnych. W wyniku dezynfekcji powinny ulec zniszczeniu niepożądane drobnoustroje powodujące psucie się serów, a przede wszystkim drobnoustroje chorobotwórcze, niebezpieczne dla zdrowia ludzi i zwierząt. Środki stosowane do mycia i dezynfekcji powinny być dostosowane do rodzaju występujących zanieczyszczeń i rodzaju mytych powierzchni. W małych zakładach, gdzie najczęściej stosuje się mycie ręczne, do mycia używane są często preparaty zasadowe, zaś najprostszym środkiem dezynfekującym jest gorąca woda lub para, której stosowanie jest bardzo niebezpieczne z punktu widzenia BHP. Alternatywą dla gorącej wody mogą być chemiczne środki dezynfekujące jak jodofory, podchloryny, a także niektóre kwasy i zasady. W pomieszczeniach nie należy stosować preparatów o intensywnym zapachu, który utrwaliłby się i wpływał negatywnie na produkt. Przy doborze środków myjących i dezynfekujących dobrze jest posłużyć się opinią ekspertów. Skuteczność procesów mycia i dezynfekcji zależy od kilku czynników, m.in.: - rodzaju stosowanych środków chemicznych, - ich stężenia, - temperatury roztworów, - czasu kontaktu roztworu z powierzchnią poddawaną myciu i dezynfekcji. Procesy mycia i dezynfekcji pomieszczeń, urządzeń produkcyjnych, sprzętu i narzędzi należy przeprowadzać zgodnie z instrukcjami opracowanymi samodzielnie 16

17 P o r a d n i k d l a m a ł yc h s e r o wni w zakładzie w oparciu o zalecenia producenta lub dystrybutora środków myjących i dezynfekujących, albo korzystać z dostępnych instrukcji GHP/GMP. Instrukcje takie muszą być opracowane w zakładzie i powinny praktycznie w nim funkcjonować. Za bezsensowne należy uznać praktyki kupowania gotowych dokumentów GHP/GMP, niemających zastosowania w zakładzie. Niewielkim nakładem pracy można wykorzystać i dostosować do sytuacji panującej w zakładzie przykłady zawarte w niniejszym opracowaniu, lub też posiłkować się innymi poradnikami dobrych praktyk. Na ich podstawie wszystkie niezbędne opisy oraz instrukcje należy wykonać we własnym zakresie. Instrukcje powinny zawierać dokładny opis: - co ma być myte/dezynfekowane, - w jaki sposób dokonuje się tych czynności (fazy procesu), - kto i kiedy i w jakim czasie wykonuje te czynności, - jakie są stosowane środki myjące i dezynfekujące oraz ich stężenia, - jaka jest temperatura i czas działania tych środków, - sposób płukania umytych powierzchni, - sposób suszenia umytych powierzchni, - miejsce i sposób przechowywania środków myjących i dezynfekujących. Należy szczegółowo wykonywać i nadzorować poprawność realizacji wszystkich punktów instrukcji. Podczas prowadzenia procesów mycia i dezynfekcji należy zwracać szczególną uwagę na ostatnią fazę tych procesów jaką jest dokładne płukanie, gdyż na mytych i dezynfekowanych powierzchniach nie może być pozostałości środków myjących i dezynfekujących mogących stanowić zagrożenie chemiczne dla produktu. Z uwagi na fakt, że środki te w większości przypadków mają charakter kwaśny lub zasadowy, prawidłowość ich wypłukania można sprawdzić za pomocą papierka wskaźnikowego. Zaleca się także opracowanie harmonogramu prowadzenia procesów mycia i dezynfekcji wraz z określeniem częstości wykonywania tych zabiegów (w formie tabeli np., mycie urządzeń i sprzętu codziennie i po każdym użyciu, podłogi codziennie, ściany raz w tygodniu, okna raz na 2 miesiące itp.). Najczęściej popełniane błędy podczas mycia i dezynfekcji to: 17

18 d r i n ż. A n d r ze j F e t l i ń s k i, d r H a l i n a T u r l e j s k a - dozowanie środków chemicznych na oko, - brak mycia wstępnego, - niespłukiwanie po użyciu środków myjących i/lub dezynfekujących, - brudny lub zniszczony sprzęt do mycia (np. szczotki), - brak lub niewłaściwe oznakowanie pojemników na środki chemiczne, - niedostateczne umycie powierzchni przed dezynfekcją (substancje organiczne inaktywują środki dezynfekujące), - niewłaściwy wybór środka, który nie działa na drobnoustroje powodujące problemy w danym zakładzie, - zastosowanie odpowiedniego środka, ale w zbyt niskim stężeniu, - skrócenie czasu działania środka odkażającego, - użycie roztworu o zbyt niskiej lub zbyt wysokiej temperaturze, - niedokładne spłukanie środków myjących przed odkażaniem i doprowadzenie do inaktywacji środków dezynfekcyjnych przez mydła, detergenty i nieodpowiednie ph, - zbyt twarda woda użyta do przygotowania roztworu roboczego, - ponowne skażenie mytych i dezynfekowanych powierzchni spowodowane płukaniem wodą o złej jakości mikrobiologicznej. Ocenę skuteczności zabiegów mycia i dezynfekcji należy dokonywać wizualnie po każdym myciu. Okresowo (raz lub dwa razy w miesiącu) można potwierdzić skuteczność zabiegów za pomocą szybkich testów ATP z wykorzystaniem luminometrów. Zaleca się okresowe wykonywanie laboratoryjnego badania czystości powierzchni urządzeń i sprzętu stosowanego do produkcji sera w oparciu o wymazy mikrobiologiczne dokonywane przez przedstawiciela odpowiednich terenowych organów urzędowej kontroli żywności. Nie ma konieczności zapisywania wykonywania wszystkich czynności mycia i dezynfekcji opisanych w instrukcjach (procedurach), gdyż są to procesy realizowane w sposób stały, rutynowy i ściśle kontrolowany. Istotne jest natomiast posiadanie specyfikacji i atestów dla stosowanych środków myjących i dezynfekujących, gromadzenie dokumentów ich zakupu oraz bilans ich rozchodu. 18