Klątwa Faraonów Dnia 29.01.08 r. klasy od 4 SP 2 gimnazjum wybrały się na wystawę do Gdańska Pt: Klątwa Faraonów. Po podzieleniu się na dwie grupy zaczęto oglądać eksponaty. Na samym początku wystawy pani przewodnik opowiedziała nam, że życie starożytnych Egipcjan zależało od wylewów Nilu. Gdyby nieprzepływający przez sam środek kraju Nil, Egipt byłby jedną wielką pustynią. Egipcjanie kopali kanały nawadniające i niewielkie obszary wodne, aby powiększyć obszary uprawne. W magazynach składowali zboże na wypadek suszy, gdyby wylew Nilu był mały. W Nilu znajdował się muł, który użyźniał glebę. Kiedy Nil nie przyniósł mułu i zbiorów nie było, albo były bardzo małe, rolnik oddawał żonę i dzieci jako daninę, a kiedy odpracował brak zboża w danym roku to dostawał rodzinę z powrotem.
W pierwszej Sali znajdowała się rzeźba Sfinksa, czyli leżącego lwa z głową człowieka-zwykle portretem panującego króla. Obok piramid w Gizie znajduje się Sfinks z głową Chefrena albo Cheopsa. Sfinks ten ma na głowie nemes, czyli chustę faraona oraz Ursus-wyobrażenie kobry umieszczone na nakryciu głowy faraona, które symbolizowało opiekę boga Słońca Ra. W Egipcie panowała monarchia despotyczna-ustrój państwa, w którym władca nie podlega stanowionym przez siebie prawom i sprawuje nieograniczoną władzę-był najwyższym kapłanem, dowódcą wojskowym i sędzią. Słowo faraon pochodzi od starożytnego per-aa, czyli wielki dom, jak nazywano w Egipcie pałac królewski, a od czasów 18-ej dynastii również samego króla. W 3100 r.p.n.e. odbyło się zjednoczenie Egiptu, a jego pierwszym władcą był Menes, prawdopodobnie to ta sama osoba, co Narmer. Według niektórych legend przed Menesem, Egiptem rządziły postacie czczone później jako egipscy bogowie. Przez około 3000 lat Egiptem panowało, co najmniej 170 królów. Każdy Egipcjanin podlegał faraonowi to znaczy, że mógł być przez niego za byle drobnostkę skazany na śmierć. Ziemia Egiptu również należała do faraona, jego wola była uważana za świętą. Władzę starożytnego Egiptu najłatwiej jest przedstawić w postaci piramidy. Na jaj czele znajdował się faraon a tuż za nim jego prawa ręka, zwany ministrem sprawiedliwości wezyr, czyli najwyższy urzędnik w państwie nazywany oczami i uszami króla. Wezyr nie uchwalał praw, lecz wprowadzał je w życie i pilnował ich przestrzegania. Jako dozorca pozostałych urzędników kontrolował ich pracę oraz nakazywał ściąganie podatków lub zarządzał pobór do wojska. Poniżej wezyra stali
urzędnicy państwowi, kapłani i oficerowie armii. Kapłani oraz inni urzędnicy z rzadka manipulowali faraonem oraz próbowali się od niego uniezależnić, kiedy zdarzy się faraonem człowiek nieudolny. Sami wyżsi urzędnicy odpowiadali za różne, jak można by było dzisiaj powiedzieć ministerstwa: rolnictwa, handlu. Natomiast do niższych urzędników należeli pisarze Nie ważne, z jakiej pochodzili rodziny i czy ukończyli tak zwane domy życia-szkoły, do których chodzili chłopcy- musieli tylko umieć czytać i pisać, a droga do zaszczytnych urzędów stała przed nimi otworem. Pismo egipskie liczyło około 8000 znaków zwanych hieroglifami, oznaczających rzeźbione święte litery. Hieroglify stanowiły zagadkę dla wielu naukowców, aż do odkrycia kamienia z czasów ptolomejskich w Rosetcie na początku 19-go wieku, który był pokryty inspiracjami w trzech językach: hieroglifowym, demotycznym, greckim. Pisarze zajmowali się na przykład notowaniem objętości zboża odnoszonego do magazynów, dokumentowaniem ilości materiałów budowlanych zużytych przy wznoszeniu magazynów, wymierzaniem pola i zapisywaniem tych pomiarów. Na przedostatnim piętrze piramidy znajdowali się ludzie, którzy płacili podatki w formie naturalnej, czyli na przykład w zwierzętach hodowlanych, zbożu, wyrobach rzemieślniczych. Należeli do nich kupcy, rzemieślnicy, chłopi i żołnierze, którzy słuchali nakazów swoich przełożonych. Żołnierze dostawali wisiory z muchami od faraonów. Na najniższym stopniu piramidy znaleźli się niewolnicy, których było w Egipcie nie wiele. Urzędnicy zarówno ci ważniejsi, jak i mniej ważni odgrywali dużą rolę w państwie, co oznacza, że Egipt cechowała duża biurokracja.
Okres Ptolemejski Królowie macedońscy (ok. 332-302 p.n.e.) Aleksander Wielki Filip Arridajos Aleksander IV Ptolemeusze (ok. 304-30 p.n.e.) Ptolemeusz I Soter Ptolemeusz II Filadelfos Ptolemeusz III Euergetes Ptolemeusz IV Filopator Ptolemeusz V Epifanes Ptolemeusz VI Filometor Ptolemeusz VII Neos Filopator Ptolemeusz VIII Euergetes II Ptolemeusz IX Soter II Ptolemeusz X Aleksander Ptolemeusz IX (ponownie) Ptolemeusz XI Aleksander II Ptolemeusz XII Neos Dionizos Kleopatra VII Filopator W starożytnym Egipcie wierzono, w wielu bogów i uważano, że faraonowie są synami boga Ra. Uważano tez, że faraonowie są pośrednikami pomiędzy bogami, a ludźmi, a po śmierci sami stają się bogami. Arabowie nie mieli pojęcia o metodach mumifikacji, czyli wyciąganiu narządów zmarłego, dlatego mumiyah z języka arabskiego znaczy ciało zakonserwowane woskiem. Początki mumifikacji sięgają czasów predynastycznych, czyli sprzed 3000r.p.n.e. i związane są z tamtejszym klimatem. Ciała chowane w piasku ulegały naturalnej mumifikacji. Kiedy Egipcjanie zauważyli, że ciała chowane w grobowcach
nie zachowują już tych samych właściwości co w piasku to zaczęto sztucznie balsamować zwłoki. Szczyt mumifikacji nadszedł w czasach nowego państwa. Wydobyte z ciała narządy składano w urnach kanopskich na przykład żołądek, jelita, płuca i serce. W grobowcu składano naszyjniki dla zmarłego, jako ofiarę. W sali dwóch prawd, gdzie zasiadał trybunał Ozyrysa, dusza zmarłego musiała się poddać sądowi. Na środku sali znajdowała się waga, na której ważono serce zmarłego, a na drugiej szali kładziono pióro-symbol bogini prawdy Maat. Po wysłuchaniu spowiedzi, jeśli ciężar grzechów przeważył szalę, duszę zabierała Pożeraczka, a człowieka usprawiedliwionego, Ozyrys wysyłał do raju. Inne informacje: 1. Narzedzia w starożytnym Egipcie wykonywano z kamienia, kości, rogu, metali. 2. Jednostka miary: łokieć(44cm.),łokieć królewski(52cm.). 3. Do obrony używano: łuków, toporów, mieczy (kształt sierpu) i sztyletów. 4. Egipcjanie byli czystym narodem i myli się po załatwianiu. 5. Uważali, że wejście lewą nogą oznacza szczęście.
6. Egipcjanie golili sobie włosy na czole, a po bokach robili warkoczyki. Niektórzy golili włosy na całym ciele, a nasili peruki z włosów lub sierści zwierząt(podobnie jak kobiety), a na włosach nosili różne ozdoby. 7. Do pisania używali dwóch rodzajów atramentów: jeden czarny z ochry, a drugi czerwony ze smoły. Mieli też piórniki odporne na wodę. 8. Ich ubrania były cienkie, lenne, zwiewne i przezroczyste, a buty z trzciny i skóry. 9. Egipcjanie spali pionowo na podgłówku. 10. Egipcjanki miały też kuferki kosmetyczne, a w nich na przykład kredkę do oczu i lusterko. 11. Na rydwanach oprócz imion faraonów były też sceny z życia faraona. 12. Kobra oznaczała górny Egipt, a sokolica dolny. 13. Rzeźba przedstawiająca faraona ze zgiętą brodą oznaczała, że już nie żyje. 14. W świątyniach tam gdzie sufit najniższy, a podłoga najwyższa stał posąg boga tej świątyni. 15. Malowano wtedy przede wszystkim życie po śmierci. 16. Dla Egipcjan szczęśliwą liczbą było 5. Pod koniec wystawy weszliśmy do grobowca i mogliśmy zobaczyć jak jest zbudowany, a nawet zostaliśmy przestraszeni przez mumię. Wystawa minęła szybko jednak wielu ciekawych informacji o starożytnym Egipcie mogliśmy się dowiedzieć i zobaczyć na własne oczy faraonów, ich ubiór i zwyczaje. Zosia Lasocka kl.vi