podpisane przez urzędniczkę ZUS-u przy ul. Sienkiewicza 77 - B. Bułat-Kwiatkowską

dnia 23.07.2010 roku Czeska Republika Znak: E 02243274/05 Pani Naczelnik mgr B. Rębilas Wydziału Realizacji Umów Międzynarodowych I ul. Węgierska 11 33-300 NOWY SACZ W odpowiedzi na Pani pismo z dnia 03.08.2009 r. znak: 220050/6120/224327/RMI oraz pismo Wydziału Realizacji Umów Międzynarodowych I, ul. Węgierska 11, 33-300 Nowy Sącz, z dnia 28.07.2009 r. znak: 220050/6120/2009-224327/RMI, podpisane przez urzędniczkę ZUS-u przy ul. Sienkiewicza 77 - B. Bułat-Kwiatkowską, dot. decyzji z dnia 13.07.2009 r. sporządzonej przez tą urzędniczkę, złomyślnie i z premedytacją, punkt po punkcie, zdanie po zdaniu przekręcając i matając, w odpowiedzi na moje pisma z dnia 25.03.09 r. i z dnia 22.05.09 r. dot. dokładnego i zgodnego z przepisami wyliczenia mojej polskiej emerytury, wnioskuję o ponowne przeliczenie mojego świadczenia zgodnie z: 1. dwustronną międzynarodową umową o zabezpieczeniu społecznym pomiędzy RP i ČSSR z dnia 05.04.0948 r. (Dz. U. nr 6 z 1949 r., poz. 34, ust. III) art. 14 ust. 1 i 2, art. 15 ust. 1: a) art. 14 ust. 1. W stosunku do osób, które były ubezpieczone kolejno w obu państwach w emerytalnym zabezpieczeniu /.../ zlicza się okresy ubezpieczenia i okresy zastępcze na wypełnienie okresu wyczekiwania, na zachowanie lub odżycie uprawnień, na dopuszczenie do dobrowolnego kontynuowania ubezpieczenia i na ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia. Jeżeli przyznanie renty (emerytury) zależne jest od warunku przebycia pewnego czasu w określonym zatrudnieniu, zlicza się okresy takiego zatrudnienia, przebyte w obu państwach, b) art. 14 ust. 2. (...) Przepisy o minimalnej wysokości renty (emerytury) nie mają zastosowania do rent (emerytur) częściowych na podstawie niniejszej umowy, c) art. 15 ust. 1. Jeżeli uprawnienia uzyskane w ubezp. w jednym państwie są zachowane w chwili powstania obowiązku ubezp. w państwie drugim, uprawnienia uzyskane w obu państwach są zachowane tak długo, jak długo z uwzględnieniem postanowień art. 14 ust. 1, uprawnienia są zachowane co najmniej w jednym państwie, 2. rozporządzeniem nr 1408/71 EWG (art. 46(11) ust. 2 i 3, art. 46b(11) ust. 1, art. 47(1)(g), art. 48(11) ust. 1 odst. 1, art. 48(11) ust. 3, art. 95c ust. 2, art. 12(9)(11) ust. 1 i dalsze artykuły, wynikające z orzeczeń), na które powołuję się niżej, 3. orzeczeniami ETS: nr C-153/97 (Grajera Rodriguez), nr C-366/96 (Cordelle), nr C-122/84 (Scrovner), nr C-10/78 (Belbouab), nr C-249/83 (Hoeckx), nr C-227(89 (Roenfeldt), nr 347/00 (Angel Borreira Perez), nr C-251/94 (Nieto), na które powołuję się niżej: a) orzeczenie nr C-227/89: Art. 48(2) i 51 (rozporządzenie 1408/71 art. 6, 7 i 46(4)) Traktatu muszą być interpretowane jako uniemożliwiające utratę korzyści zabezpieczenia społecznego dla pracowników, którzy skorzystali ze swobody przemieszczania się, wynikającą z

niezastosowania, w efekcie wejścia w życie rozporządzenia 1408/71, umów obowiązujących pomiędzy dwoma lub większą liczbą państw członkowskich, których przepisy zostały wprowadzone do prawa krajowego. Chociaż zastąpienie umów z dziedziny zabezpieczenia społecznego przez rozporządzenie 1408/71 jest obowiązkowe, nie może ono jednak spowodować pominięcia celu art. 48 do 51 Traktatu, a byłoby tak, gdyby pracownicy, którzy skorzystali z prawa do swobody przemieszczania się, stracili korzyści w dziedzinie zabezpieczenia społecznego wcześniej im należne z tytułu krajowego ustawodawstwa lub wynikające z umów obowiązujących pomiędzy dwoma lub większą liczbą państw członkowskich, b) orzeczenie nr C-347/00: Okresy ubepieczenia zgodnie z art. 1(r) rozporządzenia 1408/71 obejmują okresy ubezpieczenia, zdefiniowane tylko w prawie krajowym, w szczególności okresy uznawane przez ustawodawstwo krajowe za okresy ubezpieczenia, gwarantujące przestrzeganie art. 39 42 Traktatu. W tym względzie dodatkowe okresy, gwarantowane na mocy prawa krajowego, których celem jest ochrona praw w trakcie nabywania pod rządami wcześniejszych systemów ubezpieczenia emerytalnego i które pracownik mógłby w przeciwnym wypadku stracić, powinny być uznawane za okresy ubezpieczenia w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Odpowiednia (właściwa) interpretacja art. 42(2)(b) rozporządzenia jest taka, że dodatkowe okresy, takie jak okresy gwarantowane na mocy prawa krajowego, przyznawane, gdy ustalane są uprawnienia emerytalne w celu uwzględnienia praw w trakcie nabywania w ramach wcześniejszych systemów emerytalnych, które obecnie już nie funkcjonują, są brane pod uwagę przy kalkulacji faktycznej wielkości emerytury. Fakt, że okresy te są dodawane tylko w czasie ustalania prawa do emerytury, nie ma znaczenia, ponieważ to samo dotyczy każdego okresu faktycznego ubezpieczenia, który uwzględnia się w kalkulacji teoretycznej i faktycznej wielkości świadczenia, zgodnie z art. 46(2) rozporządzenia,. c) orzeczenie nr C-251/94: Art. 47(1)(e) rozporządzenia 1408/71 musi być interpretowany zgodnie z celem wyznaczonym w art. 51 Traktatu, który stanowi w szczególności, że pracownicy migrujący nie mogą ponieść straty w postaci obniżenia wysokości świadczeń z ubezpieczenia społecznego z powodu korzystania przez nich prawa do swobodnego przemieszczania się w ramach Wspólnot. To pociąga za sobą taki skutek, że w sytuacji gdy zainteresowany stał się niezdolny do pracy w państwie członkowskim, którego system ubezpieczenia społecznego jest różny od systemu, który ma w danym przypadku zastosowanie, a ponadto zainteresowany w okresie służącym do ustalenia średniej podstawy wymiaru, od której jest obliczana wysokość świadczenia nie opłacał składek na ubezpieczenie społeczne w tym systemie, który ma być zastosowany, to wysokość tego świadczenia będzie taka sama jak gdyby zainteresowany zachował obowiązek opłacania składek zgodnie z tym systemem. A zatem, w tej sytuacji teoretyczna wysokość świadczenia obliczona na podstawie składek opłaconych wyłącznie w tym systemie będzie musiała być zwaloryzowana i podwyższona tak, jakby zainteresowany kontynuował pracę na tych samych warunkach w danym państwie członkowskim, którego ustawodawstwo będzie zastosowane w tym przypadku, 4. ustawą o emeryturach z FUS z dnia 17.12.1998 r. (art. 17 ust. 1, art. 17 ust. 2, art. 18 ust. 2 lub art. 18 ust. 3), 5. Kartą praw podstawowych UE: art. 1, art. 4, art. 20, art. 21, art. 25, art. 34. 1 i 2, 6. Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności: art. 2. 1, art. 3, art. 14, art. 17, 7. Europejską Kartą Społeczną: art. 12. 4a) i b) prawo do zabezpieczenia społecznego, 8. Konstytucją RP: art. 9, art. 32. 1 i 2, art. 40, art. 67. 1, art. 83, art. 87. 1, art. 91. 1, 2 i 3, 9. i ze wszystkimi innymi przepisami dotyczącymi pozostałych matactw w decyzji z dnia 13.07.2009 r. skonstruowanych z premedytacją przez urzędniczkę ZUS-u B. Bułat-Kwiatkowską.

W ww. decyzji nie ma ani jednego punktu i zdania zgodnego z ww. przepisami. I załącznik do tej decyzji zaprzecza temu co jest w decyzji. Emerytura moja ww. decyzją została obliczona dwa razy z jednego okresu zatrudnienia, tj. z okresu składkowego i nieskładkowego w Czeskiej Rep., z którego mam prawidłowo obliczoną emeryturę czeską, i dwa razy z tego samego okresu zastosowano zasadę pro rata temporis.. Wg załącznika do decyzji z dnia 13.07.2009 r., biorąc rok po roku, urzędniczka ZUS-u B. Bułat- Kwiatkowska moją polską emeryturę wyliczyła tak: 1. 1986 rok: w Polsce przepracowałam tylko 2 m-ce i 17 dni. Z tego okresu wyliczyła wskaźnik wysokości podstawy wymiaru = 12,42 %, przy czym jest to: a) niezgodne z art. 48(11) ust. 1 rozporządzenia 1408/71 EWG - Nie naruszając art. 46 ust. 2, instytucja państwa członkowskiego nie jest zobowiązana do przyznawania świadczeń z tytułu okresów ukończonych z uwzględnieniem stosowanego przez nią ustawodawstwa, które podlegają uwzględnieniu w momencie realizacji ryzyka, jeżeli długość tych okresów jest krótsza niż jeden rok, b) niezgodne z art. 48(11) ust. 3 rozporządzenia 1408/71 EWG w nawiązaniu do art. 48(11) ust. 1 tego rozporządzenia - W przypadku, gdy stosowanie ust. 1 spowodowałoby zwolnienie ze zobowiązań wszystkich instytucji zainteresowanych państw członkowskich, świadczenia są przyznawane wyłącznie na podstawie ustawodawstwa ostatniego z tych państw, którego warunki są spełnione, tak jak gdyby wszystkie okresy ubezpieczenia lub zamieszkania, ukończone i uwzględnione zgodnie z art. 45 ust. 1 4, zostały ukończone z uwzględnieniem ustawodawstwa tego państwa. Zgodnie z tym artykułem, ten krótszy niż 1 rok uwzględniła Czeska Republika. c) niezgodne z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach z FUS Nie ustala się podstawy wymiaru renty dla ubezpieczonego, o którym mowa w ust. 1, jeżeli nie pozostawał on w ubezpieczeniu co najmniej przez 1 rok kalendarzowy, d) niezgodne z powyższym artykułem, ponieważ wyraźna norma tego artykułu, zakazująca ustalania podstawy wymiaru w sytuacji określonej w tym przepisie, oznacza, iż nie może mieć w takim przypadku zastosowania ogólna zasada wynikająca z art. 15 ust. 4 (1. oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek /.../ w okresie każdego roku z wybranych lat kalendarzowych, 2. oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia za dany rok /.../), umożliwiająca przy ustalaniu podstawy wymiaru porównanie wysokości wynagrodzenia osiągniętego przez niepełny rok kalendarzowy do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za ten rok. W moim przypadku urzędniczka ZUS-u B. Bułat-Kwiatkowska wbrew powyższemu porównała wysokość mojego wynagrodzenia za 2 m-ce i 17 dni do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia w 1986 r. i wyszedł jej wskaźnik = 12, 42 %. 2. 1995 r.: do 30.06. tego roku byłam zatrudniona w Czeskiej Rep., od 01.07. do 31.12.1995 r. pobierałam zasiłek dla bezrobotnych, Rok ten został zaliczony do polskiej emerytury. 3. 1996 r.: do czerwca tego roku pobierałam zasiłek dla bezrobotnych,

Rok ten został zaliczony do polskiej emerytury. 4. 1999 r.: do lipca pobierałam zasiłek dla bezrobotnych, Rok ten został zaliczony do polskiej emerytury. 5. 2000 r.: byłam w ewidencji czeskiego Urzędu Zatrudnienia, 6. 2001 r: jak wyżej 7. 2002 r.: jak wyżej 8. 2003 r.: jak wyżej Powyższe lata zostały zaliczone do polskiej emerytury. a) punkty: 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne z art. 47(1)(g) rozporządzenia 1408/71 EWG (orzeczenie nr C-153/97): Art. 47(1)(g) rozporządzenia 1408/71 stanowi z jednej strony że jeżeli ustalenie wysokości świadczeń (emerytur i rent) na podstawie ustawodawstwa jednego państwa członkowskiego, zgodnie z którym wysokość świadczeń jest obliczana na podstawie uśrednionej składki odpowiadającej wynagrodzeniu otrzymywanemu w trakcie określonej liczby lat poprzedzających nabycie prawa do emerytury (...), to podstawę średniej składki w przypadku pracowników, którzy po tym, jak byli objęci ustawodawstwem tego państwa członkowskiego, kontynuowali zatrudnienie (i ubezpieczenie) w innym państwie członkowskim, i to aż do końca ich kariery zawodowej, należy oprzeć wyłącznie na składkach zapłaconych z tytułu ustawodawstwa pierwszego państwa. Z drugiej zaś strony stanowi, że wysokość tych świadczeń musi być zaktualizowana i zrewaloryzowana w ten sposób, ażeby odpowiadała takiej wysokości składek, jaką zainteresowany zapłaciłby, gdyby kontynuował pracę na tych samych warunkach w pierwszym państwie członkowskim. Postanowienia zał. VI do rozporządzenia 1408/71 odpowiadają zapisom art. 47 rozporządzenia 1408/71. Te postanowienia ograniczają się (...) do sprecyzowania warunków przewidzianych w rozporządzeniu, że średnia podstawa składek zależy wyłącznie od okresów ubezpieczenia wypełnionych zgodnie z ustawodawstwem danego państwa (...) i dotyczą one tylko zapewnienia spójności tej zasady z zasadami wskazanymi w art. 51 Traktatu rewaloryzacja i ponowne przeliczenie świadczeń, b) powyższe punkty 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne z art. 12(9)(11) ust. 1 rozporządzenia 1408/71 EWG: Na podstawie niniejszego rozporządzenia nie można przyznać ani zachować prawa do kilku świadczeń tego samego rodzaju za ten sam okres ubezpieczenia obowiązkowego (orzeczenie nr C-366/96 /Cordelle/ - Swiadczenia w ramach systemu ubezpieczeń społecznych muszą być uważane za świadczenia tego samego rodzaju w rozumieniu art. 12(2) rozporządzenia 1408/71, zmienionego i uaktualnionego rozporządzeniem 2001/83, gdy cel i przedmiot, jak również podstawa ich naliczania oraz warunki ich przyznawania są identyczne ), c) powyższe punkty 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne z art. 95c ust. 2 rozporządzenia 1408/71 EWG: Wszelkie okresy ubezpieczenia oraz tam gdzie jest to właściwe, wszelkie okresy zatrudnienia lub zamieszkania spełnione w ramach ustawodawstwa jednego z państw członkowskich przed 25.10.1998 r., zostaną uwzględnione w celu określenia praw nabytych, zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 1616/98 WE, d) powyższe punkty 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne z orzeczeniem nr C-10/78: Art. 2(1) oraz 94(2) rozporządzenia 1408/71, czytane łącznie, należy interpretować jako gwarancję, że wszystkie zaliczone okresy ubezpieczenia oraz wszystkie zaliczone okresy zatrudnienia bądź zamieszkania podlegające ustawodawstwu państwa członkowskiego przed wejściem w życie rozporządzenia powinny zostać uwzględnione podczas ustalania uprawnień do

świadczeń zgodnie z jego przepisami, pod warunkiem że pracownik przemieszczający się był obywatelem jednego z państw członkowskich, kiedy okresy te zostały zaliczone, e) powyższe punkty 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne nie tylko z podanymi wyżej przepisami, ale i niezgodne z treścią p. II. 1. decyzji z dnia 13.07.2009 r., w którym B. Bułat-Kwiatkowska napisała: Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społ. z 8 lat kalendarzowych ubezp. w Polsce wybranych z 20 lat ubezp. występując. przed rokiem zgłoszenia wniosku, Z załącznika do decyzji jasno wynika, że tych 8 lat to lata składkowe i nieskładkowe w Czeskiej Rep. a nie lata ubezp. w Polsce, f) powyższe punkty 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 są niezgodne z art. 18 ust. 6 ustawy z 17.12.98 r.: Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społ. (...) w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, tę część tego artykułu B. Bułat-Kwiatkowska specjalnie wypuściła, Wniosku o wyliczenie emerytury z okresu 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia nie składałam. Oznacza to, że w przypadku braku takiego wniosku organy rentowe zobligowane są do ustalenia podstawy z okresu 10-letniego zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej. Wskaźnik = 12,42 % obliczony fałszywie za rok 1986 B. Bułat-Kwiatkowska podzieliła przez 8 (lat tych składkowych i nieskładkowych w Czeskiej Rep.), z czego wyszedł jej wskaźnik = 1,55 %, i pomnożyła przez kwotę bazową (1.913,03 zł), otrzymując podstawę wymiaru = 29,50 zł, przy użyciu której obliczyła wysokość mojej emerytury, podwyższając ją do kwoty najniższej emerytury w Polsce, co jest niezgodne: a) z dwustronną międzynarodową umową pomiędzy RP i CSSR z dnia 05.04.1948 r. art. 14 ust. 2 (pełne brzmienie tego artykułu na str. 1), b) z orzeczeniem nr C-249/83 Cechy szczególne świadczeń stanowią podstawowe kryterium rozróżniania między świadczeniami objętymi zakresem przedmiotowym rozporządzenia 1408/71. W szczególności chodzi tu o cele i funkcje, jakie ma do spełnienia dane świadczenie, a także o warunki, na jakich jest ono gwarantowane, a nie o to, czy w przepisach danego kraju zaliczane jest do świadczeń z zabezpieczenia społecznego czy też nie. Aby dane przepisy zostały objęte koordynacją przewidzianą w rozporządzeniu 1408/71, ustawodawstwo krajowe powinno w każdym przypadku spełniać przede wszystkim taki warunek, że przedmiotem danej regulacji jest jedno z ryzyk wymienionych w art. 4(1) rozporządzenia. Wynika z tego, że lista ryzyk zawartych w tym paragrafie jest wyczerpująca, a więc taka gałąź zabezpieczenia, która nie znalazła się na tej liście, nie wchodzi w zakres koordynacji, nawet w przypadku gdy ustawodawstwo krajowe stanowi inaczej. Generalnie świadczenia socjalne gwarantujące minimum środków egzystencji, zwane dochodem minimalnym, nie są uznawane za jedną z dziedzin zabezpieczenia społecznego wymienionych w art. 4(1) rozporządzenia 1408/71, nie stanowią więc świadczeń z zabezpieczenia społecznego w rozumieniu tego rozporządzenia, c) z orzeczeniem nr C-122/84 Objęcie świadczenia zakresem rozporządzenia 1408/71 uzależnione jest od charakterystyki tego świadczenia, a przede wszystkim celu i warunków jego przyznania, a nie od faktu, czy ustawodawstwo krajowe definiuje to świadczenie jako należące do zabezpieczenia społecznego. W znaczeniu rozporządzenia 1408/71 warunkiem objęcia zakresem zabezpieczenia społecznego, który musi być spełniony, jest w szczególności uwzględnienie jednego z ryzyk wymienionych w art. 4(1) tego rozporządzenia. Lista ryzyk ujętych w tym paragrafie jest wyczerpująca i dziedzina nie uwzględniona na tej liście nie wchodzi w zakres

zabezpieczenia społecznego, nawet jeśli nadaje osobom roszczeniowe prawo do świadczeń. Swiadczenie społeczne gwarantujące minimalne środki utrzymania, w sposób ogólny nie może być sklasyfikowane w ramach żadnego ryzyka ujętego na liście w art. 4(1) rozporządzenia 1408/71 i dlatego nie stanowi świadczenia zabezpieczenia społecznego w rozumieniu tego rozporządzenia. Pojęcie przywileju socjalnego w znaczeniu art. 7(2) rozporządzenia 1612/68 obejmuje wszystkie przywileje, które bez względu na to, czy związane są z umową o pracę przyznawane są pracownikom krajowym z tytułu posiadania przez nich statusu pracownika lub jedynie z tytułu zamieszkania na terenie tego państwa (...). Swiadczenie społeczne gwarantujące minimalne środki utrzymania stanowi przywilej socjalny w znaczeniu rozporządzenia 1612/68, d) z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach z FUS zgodnie z którym minimalna emerytura przysługuje osobie, która ukończyła 60 lat kobieta, i posiada minimalny staż ubezpieczeniowy 20 lat, W roku 2009 miałam 59 lat życia i ponad 32-letni staż ubezpieczeniowy. e) z art. 46b(11) ust. 1 rozporządzenia 1408/71 EWG: Przepisów dot. zmniejszenia, zawieszenia lub zniesienia przewidzianych w ustawodawstwie państwa członkowskiego nie stosuje się do świadczeń obliczonych zgodnie z art. 46 ust. 2 /zasada pro rata temporis/, f) z art. 46(11) ust. 3 rozporządzenia 1408/71 EWG: Zainteresowany ma prawo otrzymać od właściwej instytucji każdego państwa członkowskiego najwyższą kwotę obliczoną zgodnie z ust. 1 i 2 (...). Reasumując: 1. osoba, która uzyskała w Polsce prawo do emerytury lub renty nie traci go, kiedy wyjeżdża do innego kraju, 2. opłacane przez pracownika składki oraz dokumentacja dot. jego emerytury do czasu osiągnięcia przez niego wieku emerytalnego pozostają w kraju, w którym był on ubezpieczony, 3. każdy kraj, w którym osoba była ubezpieczona co najmniej przez rok, powinien wypłacić emeryturę, kiedy pracownik osiągnie wiek emerytalny, 4. emerytura jest wypłacana w tym państwie, w którym osoba uprawniona mieszka lub przebywa bez obniżania jej wysokości czy zawieszania wypłat, 5. składki nie przepadają z chwilą przejścia na emeryturę, każdy kraj wypłaca część emerytury, która została zgromadzona w tym kraju, 6. każdy kraj oblicza danej osobie świadczenie emerytalne w oparciu o składki, które dana osoba wpłaciła w tym kraju, W moim przypadku B. Bułat-Kwiatkowska obliczyła świadczenie ze składek opłaconych w Czeskiej Rep. i z okresów nieskładkowych w Czeskiej Rep. + 2 m-cy i 17 dni 1986 r. ubezp. w Polsce, zaliczonych przez stronę czeską zgodnie ze wszystkimi przepisami. 7. przepisy wspólnotowe o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego obowiązują we wszystkich państwach członkowskich (Polska od tego obowiązku nie jest zwolniona) i mają pierwszeństwo przed regulacjami krajowymi (i interpretacją przepisów przez B. Bułat- Kwiatkowską), jeżeli krajowe regulacje pozostają w sprzeczności ze wspólnotowymi regulacjami prawnymi,

8. towarzystwa emerytalno-rentowe w każdym kraju obliczają wysokość emerytury po pierwsze zgodnie z prawem krajowym na podstawie składek opłacanych w danym kraju. W drugiej kolejności emerytury są obliczane wg przepisów unijnych (strona internetowa: EUROPA European Commission Eulisses), 9. umowy międzynarodowe zakładają równość traktowania obywateli państw-stron umowy oraz zliczanie okresów zatrudnienia ubezpieczenia przebytych w państwach-stronach umowy zarówno przy ustalaniu prawa do emerytur i rent, jak i przy obliczaniu ich wysokości. Każde z państw stron umowy zobowiązane jest do ponoszenia skutków finansowych wynikających z długości okresów zatrudnienia ubezpieczenia przebytych na jego terytorium, co oznacza przyznawanie i wypłacanie świadczeń w pełnej lub proporcjonalnej wysokości, 10. art. 4 ust. 13 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach z FUS brzmi: ubezpieczony to osoba podlegająca ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu, określonym w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, a także osoba, która przed dniem wejścia w życie ustawy podlegała ubezpieczeniu społecznemu lub zaopatrzeniu emerytalnemu, z wyłączeniem ubezpieczenia społecznego rolników Ja w Polsce ubezpieczeniu społecznemu, przed dniem wejścia w życie ustawy, podlegałam od 1969 r. do 1985 r., tj. 17 lat, pomijając 9 m-cy i 20 dni w związku z art. 4 ust. 4a ustawy kwota rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne to roczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne ( ) i w związku z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach z FUS. W załączeniu przedkładam kserokopię brakującego Zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w latach 1977 (od 18.04. do 31.12.77 r.) 1978 wystawionego przez Specjalistyczny Zespół Opieki Psychiatrycznej we Wrocławiu (zał. nr 1) oraz kserokopię stron 88 89 z leg. ubezp. dot. m-ca listopada 1984 r. (jest to kwota 11.550,- zł, którą B. Bułat-Kwiatkowska nie chciała uwzględnić do ustalenia podstawy wymiaru mojej emerytury, nie uzasadniając dlaczego. Jej odpowiedzią była decyzja z dnia 13.07 2009 r.) wpisanego przez Woj. Kolumnę Transportu Sanit. we Wrocławiu w rubryce obok zamiast w rubr. Zarobek razem brutto (zał. nr 2). Załączniki te przedkładam celem ich uwzględnienia przy ponownym obliczaniu mojej polskiej emerytury. Korzystając z okazji, wnoszę o przysłanie kserokopii załącznika do decyzji o przyznaniu emerytury z dnia 24.08.2006 r. zgodnie z art. 41 ust. 2b) i 2c) KPP UE i art. 51 ust. 3 Konstytucji RP. Załączników: 2 Czeska Republika