Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Miasto Adres siedziby SKO

Imię i Nazwisko Adres zamieszkania Miasto, dnia wpisz datę nr decyzji SKO o odmowie uchylenia decyzji odmawiającej w 2013 r. prawa do ŚP Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Miasto Adres siedziby SKO WNIOSEK o ponowne rozpatrzenie sprawy, w której została wydana decyzja przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w wpisz miasto nr wpisz nr decyzji SKO o odmowie uchylenia decyzji odmawiającej w 2013 r. prawa do ŚP z dnia wpisz datę sporządzenia tej decyzji odmawiającej uchylenia decyzji z 2013 r. w sprawie ŚP W imieniu własnym na podstawie art. 127. 3 k.p.a. wnioskuję o ponowne rozpatrzenie sprawy, w której została wydana decyzja (odebrana przez Stronę w dniu wpisz datę odbioru tej decyzji odmawiającej uchylenia poprzedniej) przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: SKO) w wpisz miasto siedziby SKO nr wpisz nr decyzji SKO o odmowie uchylenia decyzji odmawiającej w 2013 r. prawa do ŚP z dnia wpisz datę sporządzenia tej decyzji odmawiającej uchylenia decyzji odmawiającej w 2013 r. prawa do ŚP o odmowie uchylenia decyzji ostatecznej SKO z wpisz miasto siedziby SKO z dnia wpisz datę sporządzenia decyzji z 2013 r. w której odmówiło Tobie SKO wówczas prawa do ŚP nr wpisz nr decyzji SKO z 2013 r. w której odmówiło Tobie prawa do ŚP. Decyzji tej z a r z u c a m: 1. obrazę prawa postępowania administracyjnego przez błędną jego wykładnię a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie art. 145a 1 k.p.a i niezastosowanie się do art. 151 1 pkt 2 k.p.a. co powoduje złamanie art. 6 k.p.a. poprzez arbitralną odmowę uchylenia decyzji SKO z wpisz miasto siedziby SKO nr wpisz nr decyzji SKO z 2013 r. w której odmówiło Tobie prawa do ŚP z dnia wpisz datę sporządzenia decyzji z 2013 r. w której odmówiło Tobie SKO wówczas prawa do ŚP i nie wydanie nowej decyzji (przyznającej Stronie prawo do świadczenia pielęgnacyjnego), pomimo wniesienia (wpisz datę kiedy złożyłeś/złożyłaś wniosek o wznowienie postępowania w sprawie ŚP) żądania Strony w ustawowym terminie 1 miesiąca (art. 145a 2 k.p.a.) od dnia publikacji w Dz. U. (23.10.2014, poz. 1443) sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego (dalej: TK) z dnia 21.10.2014 r. w sprawie oznaczonej K38/13, w którym podstawa prawna (art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych) wydanej decyzji administracyjnej nr wpisz nr decyzji SKO z 2013 r. w której odmówiło Tobie prawa do ŚP z dnia wpisz datę sporządzenia decyzji z 2013 r. w której odmówiło Tobie SKO wówczas prawa do ŚP o odmowie przyznania od 01.07.2013 r. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego została uznana zakresowo za niezgodną z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, gdyż wywołuje wobec grupy podmiotowej opiekunów Osób Niepełnosprawnych, do której należy Strona, niekonstytucyjną dyskryminację, 2. obrazę prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych w związku z sentencją wyroku TK w sprawie K38/13 z dnia 21.10.2014 r., opublikowaną w Dz. U. z 2014, poz. 1443 z dnia 23.10.2014 r. oraz obwieszczeniem Marszałka Sejmu RP z dnia 13 stycznia 2015 r., opublikowanym w dniu 22 stycznia 2015 r. w Dz. U. poz. 114, w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o świadczeniach rodzinnych, w Wpisz datę sporządzenia tego wniosku Strona 1 z 8

szczególności przez dodanie do art. 17 ust. 1b ustawy przypisu 20. 3. obrazę bezpośrednio ustawy zasadniczej przez arbitralne niezastosowanie się do art. 190 ust. 1 Konstytucji RP w związku z sentencją wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. w sprawie oznaczonej K38/13, w konsekwencji złamanie także art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, co powoduje bezprawne działanie SKO w wpisz miasto siedziby SKO w osobach funkcjonariuszy publicznych składu (składów) orzekającego (orzekających) w sprawie, jest przejawem świadomego nie dopełnienia swoich obowiązków i może stanowić o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 231 1 kodeksu karnego z chwilą uprawomocnienia się przedmiotowej decyzji, i na tej podstawie w n o s z ę o: a) bezzwłoczne ponowne procedowanie w sprawie, przyznanie zgodnie z wnioskiem Strony z dnia wpisz datę kiedy złożyłeś/złożyłaś wniosek o wznowienie postępowania w sprawie ŚP, uzupełnionym pismem z dnia wpisz datę złożenia uzupełnienie wniosku o wznowienie postępowania, prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, z uwagi na fakt działania składu orzekającego SKO w wpisz miasto siedziby SKO poza prawem, który podjął przedmiotową decyzję wbrew nadrzędnego, powszechnie obowiązującego i bezpośrednio zobowiązującego wszystkie podmioty, w tym jednostki oraz organy władzy publicznej, a nawet sądy, artykułu 190 ust. 1 Konstytucji RP w związku z sentencją wyroku TK z dnia 21 października 2014 r. w sprawie K38/13. UZASADNIENIE Strona podtrzymuje w całości treść swojego wniosku z dnia wpisz datę kiedy złożyłeś/złożyłaś wniosek o wznowienie postępowania w sprawie ŚP uzupełnionego pismem z dnia wpisz datę złożenia uzupełnienie wniosku o wznowienie postępowania. SKO w wpisz miasto siedziby SKO wykazało w uznaniu Strony w treści swojej decyzji nr wpisz nr decyzji SKO o odmowie uchylenia decyzji odmawiającej w 2013 r. prawa do ŚP z dnia wpisz datę sporządzenia tej decyzji odmawiającej uchylenia decyzji odmawiającej w 2013 r. prawa do ŚP o odmowie uchylenia decyzji ostatecznej SKO z wpisz miasto siedziby SKO z dnia wpisz datę sporządzenia decyzji z 2013 r. w której odmówiło Tobie SKO wówczas prawa do ŚP nr wpisz nr decyzji SKO z 2013 r. w której odmówiło Tobie prawa do ŚP świadome zlekceważenie pojęcia wyroku zakresowego, skutków takiego wyroku zakresowego oraz całkowicie bezprawnie skupiło się na uzasadnieniu wyroku TK z K38/13 zamiast na sentencji tegoż wyroku, czym złamało Konstytucję RP. Wbrew twierdzeniom SKO z wpisz miasto siedziby SKO, iż art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, w treści prezentowanej w tym artykule, z dniem publikacji sentencji wyroku TK ze sprawy K38/13 nadal obowiązuje wobec Strony jest nieprawdziwe. Skutkiem wyroku zakresowego Trybunału jest stwierdzenie niekonstytucyjności aktu normatywnego w części dotyczącej danej grupy podmiotowej bez zmiany literalnej treści samego przepisu. Oznacza to, iż przepis pozostaje nadal w niezmienionej postaci w zapisach ustawy (o świadczeniach rodzinnych), przy czym nie można go literalnie stosować wobec danej grupy podmiotowej, bowiem jest to działanie niezgodne z Konstytucją RP (art.32 ust. 1). Obowiązkiem zaś ustawodawcy jest konieczność przeredagowania (w postaci np. nowelizacji ustawy) przepisu tak, aby prawo literalnie zapisane w ustawie było jednoznaczne i nie wymagało odwoływań do sentencji wyroku TK. 20 Utracił moc w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, z dniem 23 października 2014 r. na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 (Dz. U. poz. 1443). Wpisz datę sporządzenia tego wniosku Strona 2 z 8

Na potwierdzenie słuszności powyższego stanowiska Strony należy przytoczyć, że: Orzeczenia zakresowe oceniają pewien istniejący zakres przepisu 1. Trybunał nie uchyla wówczas badanego przepisu, lecz uznaje za niezgodny z Konstytucją tylko w części istniejącej normy. Nie dokonując zatem zmiany tekstu przepisu, zmienia wyrażoną w nim treść normatywną. Skutkiem takiego orzeczenia jest częściowa utrata mocy obowiązującej przepisu polegająca na wyłączeniu możliwości jego stosowania w zakresie oznaczonym w wyroku. Po wydaniu takiego wyroku celowe jest dokonanie nowelizacji dostosowującej tekst przepisu do treści, jaka wynika z wyroku TK. Działanie ustawodawcy nie jest w tym wypadku konieczne, ale pożądane ze względu na jednoznaczność i określoność. 2 Posłużenie się przez Trybunał techniką wyroku zakresowego powoduje, że przepis, którego dotyczy orzeczenie, formalnie pozostaje w systemie prawa (jednostka redakcyjna tekstu aktu normatywnego nie zostaje derogowana), natomiast uchylana jest zawarta w nim norma prawna (jedna z norm prawnych mających potencjalnie źródło w brzmieniu przepisu). 3 Sentencja wyroku brzmi następująco: Art. 17 ust. 1b ustawy powołanej w punkcie 1 w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Sam zaś przepis art. 17 ust. 1b mówi: Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała: 1) nie później niż do ukończenia 18. roku życia lub 2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia. zatem stosowanie kryterium wiekowego osoby niepełnosprawnej zostało uznane przez Trybunał za niekonstytucyjne dyskryminowanie grupy podmiotowej opiekunów, którzy opiekują się osobami niepełnosprawnymi jacy stali się niepełnosprawni po ukończeniu przez nich odpowiednio 18 bądź 25 roku życia i nie może być wobec tej grupy podmiotowej opiekunów i osób niepełnosprawnych stosowane z chwilą publikacji sentencji wyroku w Dz. U., gdyż domniemanie konstytucyjności przepisu zostało tym wyrokiem zniesione, a przepis w zakresie tej grupy podmiotowej został uchylony mimo, iż redakcyjnej zmiany treści przepisu w ustawie nadal nie ma. Trybunał Konstytucyjny nie odroczył wejścia w życie sentencji wyroku ze sprawy K38/13, stąd też jest on obowiązujący od dnia 23.10.2014 r. W tym miejscu należy podkreślić, iż art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych jest zakresowo niekonstytucyjny z dniem jego wprowadzenia w życie, tj. z dniem 01.01.2013 r. (data wdrożenia ustawy zmieniającej z 2012 r.. w Dz. U z 2012 r., poz. 1548). W dniu 23.10.2014 r. zostało zniesione jedynie domniemanie konstytucyjności wskazanego przepisu (w oznaczonym zakresie). Oznacza to, iż weryfikacji na mocy wniosków Stron wcześniej wydanych decyzji o odmowie przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego należy dokonać przy uwzględnieniu zakresowej niekonstytucyjności przepisu i przyznać stosowne prawa do świadczenia pielęgnacyjnego tym opiekunom 1 J. Dominowska, Klasyfikacja orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, Przegląd Sądowy 2008, nr 5, s. 41. 2 A. Mączyński, Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w: Księga XX-lecia orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, Warszawa 2006, s. 79. 3 P. Radziewicz, Glosa do wyroku TK z dnia 20 lutego 2006 r., K 9/05, Przegląd Legislacyjny 2006, nr 6, s. 195. Wpisz datę sporządzenia tego wniosku Strona 3 z 8

ON, którym bezprawnie, bo na podstawie zakresowo niekonstytucyjnego przepisu, odmówiono w drodze decyzji administracyjnej wydanej po 01.01.2013 r. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, jeżeli podstawą tej odmowy był wyłącznie wiek jaki posiadała ON w chwili powstania niepełnosprawności. Ponadto nie wolno Organowi w swoim uzasadnieniu decyzji powoływać się na fragmenty uzasadnienia wyroku TK (notabene wyrwane w kontekstu sensu całego wywodu składu sędziowskiego), gdyż dokonuje w ten sposób bezprawnego poszerzenia sentencji wyroku Trybunału. Organ może i ma powinność skupić się na literalnym brzeniu sentencji wyroku, bowiem tylko ona jest prawnie obowiązująca. Dokonywanie jakichkolwiek poszerzonych interpretacji jest zabronione. Uzasadnienie wyroku Trybunału jest miejscem, w którym skład sędziowski dokonuje wskazania przyczyn podjętego orzeczenia, natomiast nie jest źródłem zmienionego prawa, gdyż te zawarte jest zawsze tylko w sentencji wyroku. Stąd też uzasadnienie wyroku Trybunału można jedynie traktować jako wyjaśnienie przyczyn powziętego wyroku, natomiast nie można bazując na uzasadnieniu wyroku nie stosować się do samej sentencji wyroku, a z taką sytuacją mamy w przedmiotowej decyzji Organu administracji. Na potwierdzenie powyższego stanowiska Strony należy przytoczyć stanowisko sędziów Trybunału Konstytucyjnego zawarte w obszernej publikacji Studia i Materiały Trybunału Konstytucyjnego Tom XLVIII z 2013 r. Skutki wyroków Trybunału konstytucyjnego w sferze stosowania prawa pod redakcją Macieja Bernatta, Jakuba Królikowskiego oraz Michała Ziółkowskiego. Na stronie 192-193 tej publikacji czytamy: Zgodnie z art. 190 ust. 2 Konstytucji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w sprawach wymienionych w art. 188 Konstytucji podlegają niezwłocznemu ogłoszeniu w organie urzędowym, w którym akt normatywny był promulgowany, a jeżeli akt nie był ogłoszony, orzeczenie ogłasza się w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski. Wskazana regulacja (w związku z art. 190 ust. 1 Konstytucji) oznacza, że orzeczenie Trybunału dotyczące stwierdzenia zgodności albo niezgodności badanego aktu normatywnego wiąże bezwzględnie wszystkie podmioty, czyli zarówno jednostki, jak i organy władzy publicznej (w tym sądy) 14. Zwrócić należy jednak uwagę, że pojęcie orzeczenia ( wyroku ) należy rozumieć wąsko, czyli jako sentencję (część dyspozytywną), gdyż tylko ona w świetle wyżej przytoczonych unormowań korzysta przymiotu mocy powszechnie obowiązującej. Jak zauważył bowiem Trybunał Konstytucyjny: tylko rozstrzygnięcia zawarte w orzeczeniu [tu: sentencji] mają moc wiążącą, a więc jedynie z treści orzeczenia [sentencji] może wynikać stwierdzenie zgodności aktu normatywnego z Konstytucją lub jej braku ze wszystkimi jego konsekwencjami. Natomiast uzasadnienie orzeczenia obejmuje jedynie przesłanki i argumenty, na których oparto ustalenia i rozstrzygnięcia Trybunału. Niezdolne do samoistnego (tj. niezależnie od orzeczenia) wywołania takich skutków, jakie ustawa (...) o Trybunale Konstytucyjnym łączy z rozstrzygnięciami zawartymi w orzeczeniu [sentencji] 15. Na sam koniec Strona zauważa, iż w uzasadnieniu przedmiotowej decyzji czytamy zaś, iż wg SKO w wpisz miasto siedziby SKO art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych nadal obowiązuje i to w żaden sposób niezmienionej postaci (można odnieść przekonanie, że wg SKO w wpisz miasto siedziby SKO zakresowo niekonstytucyjny przepis nie wywołał żadnych skutków prawnych). Takie stanowisko składu orzekającego Organu dowodzi, iż mamy do czynienia z sytuacją, w której określeni funkcjonariusze publiczni od dnia 23.10.2014 r. nie stosują się do sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego, co jest jaskrawym pogwałceniem Konstytucji RP dokonywanym przez Organ administracji (czytaj: wiąże bezwzględnie wszystkie podmioty, czyli zarówno jednostki, jak i organy władzy publicznej (w tym sądy). O słuszności wykazanych argumentów Strony mogą także dowodzić zachowania Sądów Administracyjnych w Polsce z chwilą publikacji sentencji wyroku TK K38/13 z Dz.U., które poprawnie dokonują realizacji sentencji wyroku TK z 21 października 2014 (K38/13). 14 Por W. Białogłowski, A. Jaworski, op.cit., s. 71; P. Winczorek, Komentarz do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Warszawa 2000, s. 247; I. Chwesiuk, op.cit., s. 309. Zob. też Z. Czeszejko-Sochacki, Sądownictwo..., s. 345-349; A. Mączyński, Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, [w:] Księga XX-lecia..., s. 128-131 15 Orzeczenie TK z 5 listopada 1986 r., sygn. U5/86 (OTK w 1986 r., poz. 1). Wpisz datę sporządzenia tego wniosku Strona 4 z 8

Przykładowo: WSA z Gorzowa Wielkopolskiego w wyroku z 10.12.2014 r. sygn. akt II SA/Go 821/14 uznał, iż (Strona w pełni podziela poniżej zacytowane stanowisko trzech zawodowych sędziów): (...) Zauważyć jednak należy, iż kwestia ta straciła na znaczeniu w następstwie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13 (Dz. U. z 23 października 2014 r. poz. 1443 ), w którym Trybunał orzekł o niezgodności art. 17 ust. 1b u.ś.r. w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Rozważając skutki tego orzeczenia dla stanu prawnego mającego zastosowanie w kontrolowanej przez Sąd sprawie, w szczególności ze względu na typ wyroku oraz argumenty podane w jego uzasadnieniu, konieczne jest poczynienie pewnych uwag ogólnych dotyczących charakterystyki tzw. wyroku zakresowego oraz funkcji sądownictwa administracyjnego. Wyrok zakresowy to takie rozstrzygnięcie, w którym Trybunał Konstytucyjny stwierdza zgodność albo niezgodność z Konstytucją przepisu prawnego w określonym (podmiotowym, przedmiotowym lub czasowym) zakresie jego zastosowania. W konsekwencji atrybut konstytucyjności albo niekonstytucyjności nie jest przypisywany całemu aktowi prawnemu albo jego jednostce redakcyjnej (przepisowi), lecz jego fragmentowi, a ściślej rzecz biorąc jakiejś normie (normom) wywiedzionej z tego przepisu. Skład orzekający w niniejszej sprawie opowiada się tu za poglądem, że wyroków zakresowych nie należy utożsamiać z tzw. wyrokami interpretacyjnymi. Pomijając złożoną problematykę dopuszczalności wydawania wyroków interpretacyjnych i towarzyszące temu zagadnieniu spory, wymaga podkreślenia, że wyrok interpretacyjny ma na celu rozstrzygnięcie, czy możliwe jest określone rozumienie poddanego kontroli przepisu, przy którym dany przepis będzie zgodny z Konstytucją. Wyrok zakresowy zaś rozstrzyga o przepisie, którego rozumienie nie jest sporne, lecz zarzut niekonstytucyjności odnosi się do wyraźnego zakresu zastosowania tego przepisu ( por. M. Florczak-Wątor, Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego i ich skutki prawne, Poznań 2006, s. 104 ). Wyrok zakresowy wydany w sprawie K 38/13 odnosi się do negatywnego zakresu przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r., na co wskazuje użycie zwrotu w zakresie, w jakim różnicuje. Istotą tego rozstrzygnięcia jest bowiem uznanie za niezgodne z konstytucyjną zasada równości pominięcia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego innych osób, niż wskazanych w tym przepisie, przy czym niekonstytucyjności takiego ograniczenia Trybunał upatruje w zróżnicowaniu prawa podmiotowego opiekunów osób niepełnosprawnych ze względu na wiek powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki. Wyrok ten należy uznać za tzw. wyrok zakresowy sensu stricte, gdyż jego skutkiem jest zmiana zakresu zastosowania przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r. w zakresie treści w nim ujętej, będącego przepisem szczególnym w odniesieniu do art. 17 ust. 1 u.ś.r., który określa ogólne przesłanki prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Zakresowe wyeliminowanie ograniczeń o charakterze podmiotowym (wieku powstania niepełnosprawności) nie powoduje dysfunkcjonalności ustawy. Możliwe jest odnalezienie w treści art. 17 u.ś.r. i przepisów z nim skorelowanych wszystkich elementów podmiotowych, przedmiotowych i czasowych koniecznych dla zrekonstruowania normy (norm) prawnej określającej prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. Nie jest to zatem przypadek tzw. pominięcia prawodawczego, które polega na wskazaniu przez Trybunał braku pewnych treści normatywnych w kontrolowanym przepisie ( por. A. Kustra, Wyroki zakresowe Trybunału Konstytucyjnego, Przegląd Sejmowy, nr 4/2011, s. 60). Tymczasem w sprawie K 38/13 Trybunał derogował fragment pełnego i jednoznacznego pod względem zakresowym przepisu, realizując tym samym klasyczną i nie budzącą kontrowersji funkcję negatywnego prawodawcy ( por. S. Wronkowska, Kilka uwag o prawodawcy negatywnym, PiP nr 10/2008 ). Podkreślić również należy, że derogując w powołanym wyżej zakresie przepis art. 17 ust.1 b u.ś.r. Trybunał nie skorzystał z przewidzianej w art. 190 ust. 3 Konstytucji możliwości odroczenia utraty jego mocy obowiązującej. Oznacza to, że bezpośrednim skutkiem orzeczenia jest utrata przez ten przepis (we wskazanym w wyroku zakresie) domniemania konstytucyjności. Uwagi te poczynione zostały w związku z pewnymi wątpliwościami, jakie wywołują niektóre fragmenty Wpisz datę sporządzenia tego wniosku Strona 5 z 8

uzasadnienia wyroku Trybunału. Po szczegółowym rozważeniu braku przesłanek do zróżnicowania sytuacji prawnej opiekunów osób niepełnosprawnych ze względu na czas (wiek) powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki (pkt 7, w szczególności 7.3) Trybunał rozważając skutki wyroku (pkt 8) wskazał na to, że skutkiem wyroku jest stwierdzenie, że opiekunowie dorosłych osób niepełnosprawnych muszą być traktowani przez ustawodawcę jako podmioty należące do tej samej klasy. Stwierdzenie to, podobnie jak następne dwa akapity, odnosi się bezpośrednio do ustawodawcy (tzw. sygnalizacja). W akapicie czwartym punktu 8 znajdują się rozważania dotyczące skutku wyroku dla stanu prawnego i sytuacji prawnej adresatów przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r. Jak konstatuje Trybunał skutkiem wejścia w życie wyroku nie jest ani uchylenie art. 17 ust. 1b u.ś.r., ani uchylenie decyzji przyznających świadczenia, ani wykreowanie prawa do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. Trybunał Konstytucyjny orzekł ostatecznie o niekonstytucyjności jedynie części normy wynikającej z art. 17 ust. 1b u.ś.r. Poprawienie stanu prawnego w tym zakresie należy w ocenie Trybunału wyłącznie do ustawodawcy, który biorąc pod uwagę skutki społeczne rozstrzygnięć podejmowanych w badanej materii powinien dokonać tego bez zbędnej zwłoki. Przytoczony fragment potwierdza wyżej omówioną charakterystykę zakresowego typu wyroku. Jeśli zaś chodzi o fragmenty odnoszące się do uchylenia decyzji przyznających świadczenia oraz wykreowaniu prawa do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych to wskazać należy, że dosłownie pojmując treść tego zapisu, brak jest podstaw do stosowania przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r. w zakresowo derogowanym brzmieniu, bez ingerencji ustawodawcy. Przeczy to sentencji wyroku i wyżej przedstawionej możliwości zrekonstruowania wszystkich konstytutywnych elementów prawa do świadczenia pielęgnacyjnego po wyłączeniu norm wynikających z derogowanego zakresu przepisu. Zapis zawarty w pkt 8 uzasadnienia wyroku w sprawie K 38/13 należy zatem potraktować jako wskazówkę interpretacyjną nie zaś element rozstrzygający o zakresie derogacji i jej skutku dla obowiązywania prawa. Skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. odniósł bezpośredni skutek, to zadaniem sądu administracyjnego, realizującego ustrojową funkcję gwaranta praw i wolności obywatelskich jest ustalenie możliwości jego zastosowania zgodnie z wzorcem konstytucyjnym. Wskazano wyżej, że zawarta w sentencji wyroku Trybunału derogacja nie powoduje powstania luki konstrukcyjnej. Zmodyfikowany przepis 17 ust. 1b u.ś.r. w dopełnieniu z ust. 1 tego artykułu może być stosowany. Zaznaczyć też wypada, że wedle dominującego poglądu uzasadnienia orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego nie wiążą sądów (poza ewentualnie sądem pytającym w przypadku tzw. pytania prawnego). Brak jest bowiem przesłanek warunkujących uznanie takiej kompetencji ( por. J. Mikołajewicz, Zasady orzecznicze Trybunału Konstytucyjnego. Zagadnienia teoretyczne, Poznań 2008, s. 84). Za uznaniem bezpośredniego skutku wyroku dla sytuacji prawnej przedmiotowej sprawy przemawiają również istotne argumenty funkcjonalne. Nie budzi bowiem wątpliwości, że zróżnicowanie wprowadzone w art. 17 ust. 1b u.ś.r. godzi w normatywnie określoną zasadę równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji). Honorowanie przepisu w dotychczasowym brzmieniu byłoby nie do pogodzenia z funkcją i modelem ochrony praw jednostki realizowanej przez sądy administracyjne, którym przyznaje się kompetencję do bezpośredniego stosowania Konstytucji w przypadku usunięcia z porządku prawnego fragmentu przepisu ( por. R. Hauser, J. Trzciński, Prawotwórcze znaczenie orzeczeń Trybunału konstytucyjnego w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Warszawa 2010, s. 46 i nast.). Drugi argument, choć prakseologiczny, jest bardzo istotny. Otóż instytucja sygnalizacji ma charakter postulatywny, nie zaś normatywny. Jeśli sądy administracyjne, kierując się sugestią Trybunału Konstytucyjnego zawartą w pkt 8 uzasadnienia wyroku będą stosować przepis art. 17 ust. 1b u.ś.r. w dotychczasowym brzmieniu i ustawodawca nie wykona zaleceń Trybunału (listę wielu takich przypadków zawierają coroczne sprawozdania składane Sejmowi przez Prezesa Trybunału Konstytucyjnego) jednostki, których prawa zostały naruszone treścią tego przepisu zostaną pozbawione ochrony. Natomiast aktywizm Wpisz datę sporządzenia tego wniosku Strona 6 z 8

sądów administracyjnych może mieć decydujący wpływ na działania legislacyjne dopełniając w ten sposób zobowiązania wskazane dla ustawodawcy w pkt 7 i 8 wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Mając na uwadze powyższe argumenty należałoby zatem skargę uwzględnić na podstawie art. 145 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a, który stanowi, iż sąd uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, a to w związku z art. 145 a 1 k.p.a., według którego można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja. (...). Mając na uwadze powyżej zacytowany wyrok WSA, wywody składu orzekającego SKO w wpisz miasto siedziby SKO zawarte w swoim uzasadnieniu decyzji o rzekomym interpretacyjnym charakterze sentencji wyroku TK ze sprawy K38/13 są bezpodstawne, wręcz uznaniowe. Podanie jako argument, że art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych nadal w ustawie się znajduje wykazuje, iż skład orzekający SKO nie ma elementarnego pojęcia o charakterze tzw. negatywnego ustawodawcy i co wywołują orzeczenia TK w takiej sytuacji. Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie okoliczności, należy uznać, że skład orzekający SKO w wpisz miasto siedziby SKO arbitralnie odmówił uchylenia swojej poprzedniej decyzji, co w konsekwencji stanowi o odmowie przyznania Stronie należnego prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, z rażącą obrazą prawa wydał przedmiotową decyzję działając poza granicami obowiązującego prawa, w tym Konstytucji RP, działa z naruszeniem przepisów zarówno prawa administracyjnego jak i materialnego w zakresie ujętym w petitum tego wniosku, z tego też względu wniosek należy uznać za w pełni zasadny odręczny podpis... wpisz swoje imię i nazwisko (podpis Strony) poniżej komentarz do usunięcia przed wydrukowaniem wniosku W tekście w miejscach gdzie została używa niebieska czcionka należy wpisać właściwe informacje, bądź użyć właściwej formy osobowej (on/ona), po zmianach w tych miejscach oczywiście tekst należy zmienić na czarny. W miejscu czerwonej czcionki należy podpisać się odręcznie na wydrukowanym wniosku, oczywiście określenie odręczny podpis należy usunąć przed wydrukiem. Wzór wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy jest adresowany do SKO. Prawo do złożenia takiego wniosku nabywają te osoby, które kiedyś otrzymały od SKO decyzję, w której SKO podtrzymało decyzję OPS o odmowie przyznania prawa do ŚP (w 2013 r.), a obecnie w terminie 1 miesiąca od dnia 23.10.2014 r. (publikacji wyroku TK z 21.10.2014 r., K38/13) wystąpiły z wnioskiem o wznowienie postępowania w sprawie ŚP i SKO rozpoznając taki wniosek wydało decyzję o odmowie uchylenia swojej poprzedniej decyzji (z 2013 r. w której podtrzymało decyzję odmowną OPSu w sprawie ŚP). UWAGA: Jeżeli w 2013 r. wystąpiliście do OPS z wnioskami o ŚP i dostaliście odmowne decyzje, po czym nie odwołaliście się od tych decyzji do SKO, to jeżeli po wyroku TK złożyliście wnioski o wznowienie postępowania do OPS, to nie nabywacie prawa do złożenia wniosku do SKO o ponowne rozpoznanie Wpisz datę sporządzenia tego wniosku Strona 7 z 8

sprawy, natomiast nabywacie prawo do odwołania do SKO z chwilą otrzymania decyzji wydanej przez OPS a odmawiającej uchylenia swojej decyzji (z 2013), w której już raz odwalili Tobie prawa do ŚP. Innymi słowy w takiej sytuacji nie składa się wniosku do SKO o ponowne rozpoznanie sprawy a odwołanie do SKO od decyzji OPS. Aby złożyć odwołanie do SKO od decyzji OPS można posłużyć się treścią uzasadnienia tego wniosku ale trzeba przerobić SAMODZIELNIE (a nie tylko powypełniać) początek tego wniosku o inne sformułowania a także podstawa prawna złożenia odwołania będzie inna niż tutaj wskazana na początku wniosku (nie będzie to art. 127. 3 k.p.a). Jeżeli sami tego nie potraficie uczynić to lepiej nie próbujcie na siłę. W pouczeniu takiej decyzji odmownej znajdzie się pouczenie, które wskaże o przysługującym prawie do złożenia takie wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy czy też do złożenia odwołania do SKO. Wniosek składa się albo: w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach i osobiście należy pojechać do SKO, zostawiając tam jeden egzemplarz oraz żądając aby na drugim egzemplarzu została postawiona pieczęć urzędowa potwierdzająca złożenie wniosku (ten potwierdzony egzemplarz zabieracie ze sobą, to jest dla Was dowód złożenia wniosku) w jednym egzemplarzu i wówczas taki wniosek należy wysłać pocztą poleconą na adres SKO, możecie wysłać polecony za potwierdzeniem odbioru ale nie jest to wg mnie potrzebne, natomiast musi to być co najmniej list polecony. Termin na złożenie wniosku upływa ostatecznie 14 dni po odebraniu przez Was decyzji tj. jeśli odebraliście decyzję np. 3 lutego 2015 r. to wniosek można złożyć osobiście lub wysłać pocztą jeszcze 17 lutego 2015 r. Jest jeden wyjątek od tej reguły: jeżeli ostatni dzień tego okresu czternastodniowego wypada w niedzielę lub święto to termin przesuwa się do najbliższego dnia roboczego (następuje wydłużenie 14 dniowego okresu do najbliższego dnia roboczego, za roboczy dzień uznawana jest TAKŻE SOBOTA). Jeżeli ktoś potrzebuje ten WZÓR wniosku w postaci pliku który można na komputerze otworzyć w MS Office lub Open Office to proszę wysłać prośbę na adres: q5q5q5@wp.pl pozdrawiam opiekun matki Wpisz datę sporządzenia tego wniosku Strona 8 z 8