INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ



Podobne dokumenty
BIOAMTERIAŁY. Ćwiczenie nr 2. Badania struktury oraz właściwości fizycznych materiałów porowatych

POLITECHNIKA BIAŁOSTOCKA

Wersja z dnia: Metoda piknometryczna jest metodą porównawczą. Wyznaczanie gęstości substancji ciekłych

POLITECHNIKA BIAŁOSTOCKA

INSTYTUT INŻYNIERII MATERIAŁOWEJ

POLITECHNIKA BIAŁOSTOCKA

Ćwiczenie 2: Wyznaczanie gęstości i lepkości płynów nieniutonowskich

1. Część teoretyczna. Przepływ jednofazowy przez złoże nieruchome i ruchome

Ćwiczenie 3: Wyznaczanie gęstości pozornej i porowatości złoża, przepływ gazu przez złoże suche, opory przepływu.

dr inż. Paweł Strzałkowski

POLITECHNIKA BIAŁOSTOCKA

1. Wprowadzenie: dt q = - λ dx. q = lim F

Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny INSTYTUT INŻYNIERII MATERIAŁOWEJ ZAKŁAD METALOZNAWSTWA I ODLEWNICTWA

Ćwiczenie 5: Wyznaczanie lepkości właściwej koloidalnych roztworów biopolimerów.

1. BADANIE SPIEKÓW 1.1. Oznaczanie gęstości i porowatości spieków

BADANIE PARAMETRÓW PROCESU SUSZENIA

Ćwiczenie 1: Podstawowe parametry stanu.

BADANIE PROCESU ROZDRABNIANIA MATERIAŁÓW ZIARNISTYCH 1/8 PROCESY MECHANICZNE I URZĄDZENIA. Ćwiczenie L6

POLITECHNIKA BIAŁOSTOCKA

OFERTA BADAŃ MATERIAŁOWYCH Instytutu Mechaniki i Informatyki Stosowanej Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego

POLITECHNIKA BIAŁOSTOCKA

WSPÓŁCZYNNIK PRZEJMOWANIA CIEPŁA PRZEZ KONWEKCJĘ

Wyznaczanie współczynnika sprężystości sprężyn i ich układów

III r. EiP (Technologia Chemiczna)

A4.04 Instrukcja wykonania ćwiczenia

METODA PODSTAWOWA POMIARU NA PRZYKŁADZIE WYZNACZANIA GĘSTOŚCI. BŁĘDY W METODZIE POŚREDNIEJ

Kinetyka procesu suszenia w suszarce fontannowej

FILTRACJA CIŚNIENIOWA

Ćw. M 12 Pomiar współczynnika lepkości cieczy metodą Stokesa i za pomocą wiskozymetru Ostwalda.

INSTYTUT INŻYNIERII MATERIAŁOWEJ

POLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTRUKCJA Z LABORATORIUM W ZAKŁADZIE BIOFIZYKI. Ćwiczenie 5 POMIAR WZGLĘDNEJ LEPKOŚCI CIECZY PRZY UŻYCIU

Teoria i praktyka procesów ceramicznych laboratorium Studia Magisterskie Uzupełniające WIMIC AGH

Warunki izochoryczno-izotermiczne

Wyznaczenie gęstości cieczy za pomocą wagi hydrostatycznej. Spis przyrządów: waga techniczna (szalkowa), komplet odważników, obciążnik, ławeczka.

Statyka Cieczy i Gazów. Temat : Podstawy teorii kinetyczno-molekularnej budowy ciał

Ćwiczenie 2: Wyznaczanie gęstości i lepkości płynów. Rodzaje przepływów.

WOJSKOWA AKADEMIA TECHNICZNA WYDZIAŁ MECHANICZNY INSTYTUT POJAZDÓW MECHANICZNYCH I TRANSPORTU

Temat: kruszyw Oznaczanie kształtu ziarn. pomocą wskaźnika płaskości Norma: PN-EN 933-3:2012 Badania geometrycznych właściwości

KLIWOŚCI WYZNACZANIE NASIĄKLIWO. eu dział laboratoria. Więcej na: Robert Gabor, Krzysztof Klepacz

Materiały pomocnicze do laboratorium z przedmiotu Metody i Narzędzia Symulacji Komputerowej

Nazwisko i imię: Zespół: Data: Ćwiczenie nr 13: Współczynnik lepkości

Katedra Chemii Fizycznej Uniwersytetu Łódzkiego. Wyznaczanie ciepła właściwego cieczy metodą kalorymetryczną

Oddziaływania. Wszystkie oddziaływania są wzajemne jeżeli jedno ciało działa na drugie, to drugie ciało oddziałuje na pierwsze.

WYDZIAŁ LABORATORIUM FIZYCZNE

Rodzaj/forma zadania. Max liczba pkt. zamknięte 1 1 p. poprawna odpowiedź. zamknięte 1 1 p. poprawne odpowiedzi. zamknięte 1 1 p. poprawne odpowiedzi

Data wykonania ćwiczenia Data oddania sprawozdania Ilość pkt/ocena... Nazwisko Imię:

BUDOWA DRÓG - LABORATORIA

Człowiek najlepsza inwestycja FENIKS

NAGRZEWANIE ELEKTRODOWE

Polskie Normy opracowane przez Komitet Techniczny nr 277 ds. Gazownictwa

Ćwiczenie 8: 1. CEL ĆWICZENIA

Kontrola procesu spalania

Szczegółowy rozkład materiału z fizyki dla klasy I gimnazjum zgodny z nową podstawą programową.

LABORATORIUM MECHANIKI PŁYNÓW

POLITECHNIKA POZNAŃSKA ZAKŁAD CHEMII FIZYCZNEJ ĆWICZENIA PRACOWNI CHEMII FIZYCZNEJ

POLITECHNIKA ŚWIĘTOKRZYSKA w Kielcach WYDZIAŁ MECHATRONIKI I BUDOWY MASZYN KATEDRA URZĄDZEŃ MECHATRONICZNYCH LABORATORIUM FIZYKI INSTRUKCJA

ZAKŁAD GEOMECHANIKI. BADANIA LABORATORYJNE -Właściwości fizyczne. gęstość porowatość nasiąkliwość KOMPLEKSOWE BADANIA WŁAŚCIWOŚCI SKAŁ

Ćwiczenie 402. Wyznaczanie siły wyporu i gęstości ciał. PROSTOPADŁOŚCIAN (wpisz nazwę ciała) WALEC (wpisz numer z wieczka)

Ciśnienie definiujemy jako stosunek siły parcia działającej na jednostkę powierzchni do wielkości tej powierzchni.

WYZNACZANIE GĘSTOŚCI CIECZY ZA POMOCĄ WAGI HYDROSTATYCZNEJ. Wyznaczenie gęstości cieczy za pomocą wagi hydrostatycznej.

Tabela wymagań programowych i kategorii celów poznawczych

Politechnika Gdańska Wydział Chemiczny. Katedra Technologii Chemicznej

KOŃCOWOROCZNE KRYTERIA OCENIANIA Z FIZYKI DLA KLAS I. przygotowała mgr Magdalena Murawska

Systemy Ochrony Powietrza Ćwiczenia Laboratoryjne

WYZNACZANIE ROZMIARÓW

- naturalne materiały kamienie: skały zwarte, piaski, Ŝwiry; - ceramika porowata, zwarta, półszlachetna; - spoiwa mineralne: cement, wapno, gips; -

Konsolidacja Nanoproszków I - Formowanie. Zastosowanie Nanoproszków. Konsolidacja. Konsolidacja Nanoproszków - Formowanie

Pomiary wybranych właściwości fizycznych mieszanin ziarnistych i pasz

Badania modelowe przelewu mierniczego

LABORATORIUM MECHANIKI PŁYNÓW

Hydrodynamika warstwy fluidalnej trójczynnikowej

K02 Instrukcja wykonania ćwiczenia

TERMOCHEMIA SPALANIA

LABORATORIUM MECHANIKI PŁYNÓW

Katedra Chemii Fizycznej Uniwersytetu Łódzkiego

WYKONUJEMY POMIARY. Ocenę DOSTATECZNĄ otrzymuje uczeń, który :

Wykład 5. przemysłu spożywczego- wykład 5

Laboratorium metrologii

Nauka o Materiałach. Wykład XI. Właściwości cieplne. Jerzy Lis

KONDUKCYJNA WYMIANA CIEPŁA - STYKOWY POMIAR TEMPERATURY

LABORATORIUM NAUKI O MATERIAŁACH

Wykład 2. Anna Ptaszek. 7 października Katedra Inżynierii i Aparatury Przemysłu Spożywczego. Chemia fizyczna - wykład 2. Anna Ptaszek 1 / 1

SPIS TREŚCI WPROWADZENIE... 9

dr inż. Szymon Woziwodzki

Scenariusz zajęć. - współpracuje w grupie - interpretuje uzyskane wyniki i wykorzystuje je do formułowania wniosków

Kryteria oceny uczniów

C O N S T R U C T I O N

Wyznaczanie współczynnika przenikania ciepła dla przegrody płaskiej

KOMPUTEROWE WSPOMAGANIE PROCESU PROJEKTOWANIA ODSTOJNIKA

Ćwiczenie nr 2. Badanie kształtu i wielkości porów oraz połączeń między porami w biomateriałach ceramicznych

ĆWICZENIE NR 2,3. Zakład Budownictwa Ogólnego

LABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE

WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA LEPKOŚCI CIECZY Z PRAWA STOKESA

CIEPŁO (Q) jedna z form przekazu energii między układami termodynamicznymi. Proces przekazu energii za pośrednictwem oddziaływania termicznego

C14. Badanie kinetyki suszenia materiałów porowatych

Mechanika płynów : laboratorium / Jerzy Sawicki. Bydgoszcz, Spis treści. Wykaz waŝniejszych oznaczeń 8 Przedmowa

Aluminium (glin) 2,72 Cegła 1,40-2,20 Magnez 1,74 Beton Krzem 2,33 Kreda 1,80-2,60 Duraluminium (stop glinu i miedzi)

Skuteczność izolacji termicznych

Badanie zależności temperatury wrzenia wody od ciśnienia

Filtracja prowadzona pod stałą różnicą ciśnień

Transkrypt:

UNIWERSYTET KAZIMIERZA WIELKIEGO Instytut Mechaniki Środowiska i Informatyki Stosowanej PRACOWNIA SPECJALISTYCZNA INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ Nr ćwiczenia TEMAT: Wyznaczanie porowatości objętościowej przez zanurzenie próbki w cieczy. Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z podstawowymi metodami laboratoryjnego wyznaczania porowatości objętościowej materiałów porowatych oraz przeprowadzenie pomiarów porowatości materiałów metodą objętościowo - wagową. WYPOSAŻENIE STANOWISKA: 1. Waga laboratoryjna. 2. Suwmiarka. 3. Pompa próżniowa. 4. Próbki. 5. Instrukcja. LITERATURA:

1. Aksielrud G.A., Altszuler M.A., Ruch masy w ciałach porowatych, WNT, Warszawa 1987. 2. Myślińska E., Laboratoryjne badanie gruntów, PWN, Warszawa 1997. 1. Podstawy teoretyczne Wiele materiałów pochodzenia naturalnego i technicznie wytworzonych posiada w swej budowie wewnętrznej dużą liczbę pustych przestrzeni o wielkości względnie małej w porównaniu z wymiarem charakterystycznym samego ciała. Przestrzenie takie, niezależnie od ich kształtu i wymiarów nazywane są porami, a materiały, w których one występują materiałami porowatymi. Do materiałów porowatych technicznych i pochodzenia naturalnego należą: - grunty, skały, złoża węglowe, złoża roponośne, drewno, tkanki kostne, mięśnie, tkanki roślin, itp., - tworzywa sztuczne piankowe (pianki poliestrowe, poliuretanowe, szkło piankowe), włókniny, błony półprzepuszczalne, betony, ceramika, spieki metali, pumeks, itp. Wzajemnie połączone pory tworzą w materiale porowatym przestrzeń porową, przeważnie wypełnioną płynem, powietrzem, wodą, gazem ziemnym, ropą itd., który może się przemieszczać. Część stałą takich materiałów nazywamy szkieletem. W zależności od stopnia połączenia porów między sobą oraz z otoczeniem rozróżnia się pory przelotowe, nieprzelotowe (ślepe) i zamknięte. Przepływ cieczy i gazów możliwy jest tylko w porach otwartych. W porach takich przepływowi płynu towarzyszyć mogą zjawiska wymiany ciepła, filtracji, dyfuzji, sorpcji a także reakcji chemicznych. Z tego powodu objętość porów połączonych nazywana jest często objętością aktywną porów lub 2

objętością efektywną. Objętość wszystkich porów nazywana jest objętością całkowitą porów. Niezależnie od składu chemicznego i rodzaju materiałów porowatych różniących się własnościami fizycznymi, wspólną cechą takich materiałów jest wewnętrzna struktura wzajemnie połączonych porów. Do najważniejszych parametrów charakteryzujących strukturę materiałów porowatych należą: - porowatość objętościowa, - przepuszczalność, - powierzchnia właściwa. Porowatość objętościowa materiału porowatego oznaczana jest przez f v i definiowana jako stosunek objętości porów p zawartych w próbce materiału porowatego do całkowitej objętości próbki, tj. (1) f v p =, 0 f v 1. Ze względu na zależność (2) + p s = porowatość objętościową możemy zdefiniować równoważnie wzorem (3) f v s = = 1 s 3

gdzie s jest objętością materiału szkieletu w próbce. Dla materiałów porowatych złożonych z regularnie rozmieszczonych cząstek np. z kulek porowatość objętościowa może być obliczona na podstawie wymiarów i rozmieszczenia kulek. Nie zależy ona od wymiarów cząstek, które tworzą ośrodek, zależy natomiast od kształtu tych cząstek i ich rozmieszczenia w materiale porowatym. Dla rzeczywistych materiałów porowatych, których geometria porów jest bardzo złożona, bezpośrednie obliczenie porowatości jest trudne do wykonania. W takim przypadku porowatość objętościową wyznacza się eksperymentalnie wykorzystując definicje (1) bądź (3). W materiałach o złożonej budowie wewnętrznej porów obok tak zdefiniowanej porowatości objętościowej, nazywanej również porowatością całkowitą, wyróżniamy także porowatość: - rzeczywistą, - aktywną, - zamkniętą. Porowatość rzeczywista jest to stosunek objętości porów otwartych zawartych w próbce materiału porowatego do całkowitej objętości próbki. W ciałach o małej zawartości porów zamkniętych porowatość całkowita i rzeczywista przyjmują zbliżone wartości. Porowatość zamknięta jest różnicą porowatości całkowitej i rzeczywistej. W takich materiałach porowatych jak: szkło piankowe, piankowe tworzywa sztuczne, niektóre spieki ceramiczne i z proszków metali większą część przestrzeni porowej tworzą pory zamknięte. Porowatość aktywna jest to stosunek objętości porów przelotowych, przez które może zachodzić przepływ płynu, zawartych w jednostce objętości materiału porowatego. Przepuszczalność jest to zdolność materiału porowatego do przepuszczania cieczy i gazów przez przestrzeń porową pod wpływem różnicy ciśnień. 4

Przepuszczalność jest jednym z kryteriów oceny właściwości izolacyjnych i zdolności przepuszczania płynów materiałów budowlanych, izolacji cieplnych, materiałów filtracyjnych, sorbentów i katalizatorów. Przepuszczalność silnie zależy od powierzchni właściwej. Powierzchnia właściwa jest to stosunek pola powierzchni wewnętrznej porów zawartych w próbce materiału porowatego do objętości tej próbki. Powierzchnia właściwa jest ważną cechą przepuszczalnych materiałów porowatych, decyduje bowiem o przebiegu tych procesów, dla których wielkość rozwinięcia powierzchni porów ma podstawowe znaczenie (np. sorbenty, katalizatory, wypełniacze jonowe, izolacje cieplne). 2. Podstawowe metody wyznaczania porowatości objętościowej Z definicji (1) porowatości objętościowej f v próbki materiału porowatego, którą można zapisać w postaci (4) f v = p = 1 - s wynika, że dla określenia porowatości objętościowej należy wyznaczyć dwie z trzech następujących wielkości: - objętość próbki, p - objętość porów w próbce, s - objętość materiału szkieletu w próbce. Z tego względu przy ekstremalnym wyznaczaniu porowatości wykorzystywane są te wszystkie metody, które umożliwiają określenie wartości tych objętości. 5

Jeżeli próbka ma kształt regularny, to objętość próbki określa się mierząc jej wymiary. W przypadku, gdy próbka ma kształt nieregularny, jej objętość jest wyznaczana eksperymentalnie, przy użyciu piknometru. Pomiar ten należy przeprowadzić jednak w taki sposób, aby wykluczyć możliwość nasycenia próbki w czasie pomiaru. W tym celu badaną próbkę nasyca się przed badaniem cieczą dobrze zwilżającą jej powierzchnię. Można również pokryć ją nieprzepuszczalną warstwą parafiny lub kolodium. Stosuje się również hydrofobizującą obróbkę związkami krzemoorganicznymi, zabezpieczającą próbkę przed nasiąkaniem wodą. Jako ciecz piknometryczną często stosuje się rtęć, która w wielu przypadkach zwilża ale nie wsiąka do większości próbek. Objętość porów wyznacza się mierząc ilość cieczy lub gazu, które wniknęły do wnętrza próbki. Jako ciecz piknometryczną stosuje się, obok rtęci, naftę, benzen, czterochlorek węgla, alkohol etylowy i wodę. Napełnianie porów cieczą zwilżającą przebiega samoczynnie, w wyniku działania sił kapilarnych, natomiast napełnianie porów cieczą nie zwilżającą wymaga działania ciśnienia zewnętrznego. Eksperymentalny pomiar objętości, s, p próbki materiału porowatego może być równoważnie zastąpiony pomiarem gęstości pozornej szkieletu (5) ρ a = m s oraz jego gęstości właściwej (6) m s ρ s =, s gdyż obie te wielkości wyznaczają wartość porowatości f v. Mamy bowiem 6

f = 1 m s s = 1. ms s ρa f = 1 (7) ρs Laboratoryjnie porowatość objętościową przepuszczalnych materiałów porowatych wyznacza się trzema głównymi metodami: 1. wagową, 2. przez zanurzenie próbki w cieczy, 3. sprężania gazu. 2.1. Wyznaczanie porowatości objętościowej metodą wagową Metoda wagowa wyznaczania porowatości objętościowej materiałów porowatych polega na wykorzystaniu wagi jako głównego przyrządu pomiarowego. Metodą tą można wyznaczyć porowatość próbki materiału o regularnych kształtach, którego gęstość właściwa jest znana lub porowatych materiałów sypkich. W pierwszym przypadku ważąc próbkę materiału wyznaczamy masę próbki m s, a dokonując pomiarów geometrii próbki wyznaczamy jej objętość. Te dwie wielkości umożliwiają wyznaczenie gęstości pozornej szkieletu ρ a, zgodnie ze wzorem (5). Gęstość ρ a oraz znana wartość gęstości właściwej ρ s podstawione do wzoru (7) określają porowatość f v próbki. Metodą tą wyznacza się między innymi porowatość objętościową włóknistych materiałów filtracyjnych o dużej porowatości ( f v > 0,9 ) np. włóknin. 7

Przy wyznaczaniu porowatości materiałów sypkich znajomość gęstości pozornej szkieletu nie jest konieczna. Niezbędna jest natomiast ciecz o znanej gęstości, np. woda oraz naczynie o określonej objętości. W metodzie tej napełniamy naczynie płynem i zasypujemy całkowicie ziarnistym materiałem, lekko ubijając go w naczyniu. W trakcie zasypywania nadmiar cieczy wyleje się z naczynia. Taka kolejność postępowania ma na celu zapewnienie by płyn pozostający w naczyniu całkowicie wypełniał pory materiału porowatego. Zważenie tak przygotowanego naczynia umożliwia określenie całkowitej jego masy m. Jest ona sumą mas trzech składników, (8) m = m n + m s + m p, masy naczynia m n, masy materiału sypkiego m s oraz masy płynu m p. Ponieważ masę naczynia i masę materiału sypkiego możemy wyznaczyć ważąc każdy z tych składników oddzielnie (po ich uprzednim wysuszeniu), wyrażenie (8) umożliwia określenie masy płynu m p wypełniającego pory szkieletu co ze względu na znaną wartość gęstości płynu jest równoznaczne z wyznaczeniem objętości porów. m p (9) p = f ρ Wykorzystując definicję (4) oraz zależności (8), (9) porowatość objętościowa wyznaczona tą metodą dana będzie wzorem (10) f = m mn m f ρ s 8

2.2. Wyznaczanie porowatości objętościowej przez zanurzenie próbki w cieczy Metoda ta polega na zważeniu próbki o oznaczonej objętości całkowitej w powietrzu, a następnie w cieczy hydrofobowej (woda, benzyna, nafta, itp.). Na tej podstawie oblicza się objętość s jaką zajmuje materiał szkieletu w próbce: m2 m (11) s = f ρ 1 gdzie: m 1 - masa próbki w cieczy, m 2 - masa próbki w powietrzu, ρ f - gęstość cieczy. Mając objętość całkowitą próbki porowatość można obliczyć ze wzoru (4), tj. (12) f s = 1. Naczynie z cieczą I próbką Rys. 1 Schemat wyznaczania masy próbki w zanurzeniu w cieczy. 9

3. Opis stanowiska i procedury wyznaczania porowatości objętościowej metodą wagową. 3.1. Opis stanowiska pomiarowego W skład stanowiska pomiarowego wchodzi: waga laboratoryjna, stanowisko próżniowe, (obsługiwane przez prowadzącego), suwmiarka, woda destylowana, naczynie na próbki z wodą, materiał na próbki lub próbki. 3.2. Przebieg ćwiczenia 1. Przygotowanie 3 próbek tj. wycięcie próbek z materiału badanego o regularnych kształtach aby możliwy był pomiar objętości próbki. 2. Pomiar wymiarów próbek oraz wyznaczenie objętości próbek. 3. Pomiar masy próbek w powietrzu (suchych) m 2. 4. Nasycanie próżniowe próbek jeśli jest wymagane. 5. Pomiar masy próbek w wodzie m 1. 6. Wyznaczenie gęstości materiału ρ. 7. Wyznaczenie objętości szkieletu S. 8. Wyznaczenie porowatości materiału f. TREŚĆ SPRAWOZDANIA : 1. Krótki opis stanowiska laboratoryjnego i metody pomiaru 2. Zestawienie danych 3. Zestawienie wyników tabela 4. Uwagi i wnioski 10