Imię i nazwisko Posiadane dyplomy i stopnie naukowe 1. 1994 rok magister inżynier architekt, dyplom uzyskany na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej na podstawie pracy dyplomowej pt. Rekonstrukcja zamku w Pabianicach wykonanej pod kierunkiem prof. dr hab. inż. arch. Henryka Jaworowskiego. 2. 1995 rok dyplom ukończenia pedagogicznych studiów podyplomowych w Studium Pedagogicznym przy Politechnice Łódzkiej, uprawniających do podjęcia zawodu nauczyciela. 3. 1998 rok dyplom ukończenia dwusemestralnych studiów podyplomowych w zakresie urbanistyki i gospodarki przestrzennej uzyskany na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. 4. 2003 rok stopień doktora nauk technicznych w zakresie architektury i urbanistyki, uzyskany na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej. Tytuł rozprawy doktorskiej: Specyfika śródmiejskiej zabudowy mieszkaniowej przełomu XIX/XX wieku. Brzeziny i Pabianice a wzorce łódzkie. Promotor: prof. dr hab. inż. arch. Krzysztof Pawłowski. 5
Informacje o dotychczasowym zatrudnieniu 1. 1994-2003 asystent w Instytucie Architektury i Urbanistyki Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej. 2. od 2003 roku na czas nieokreślony adiunkt w Instytucie Architektury i Urbanistyki Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej. 3. 1997-1998 starszy asystent w Wojewódzkim Biurze Planowania Przestrzennego w Koninie. 4. 2003-2014 rok adiunkt w Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie. Wskazane osiągnięcia wynikające z art. 16 ust. 2 ustawy z dn. 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz.U. nr 65, poz. 595 ze zm.) Tytuł osiągnięcia naukowego/artystycznego Miasta wielokulturowe Łódź, Wilno, Lwów. Śródmiejska zabudowa mieszkaniowa z przełomu XIX/XX wieku. Podobieństwa i różnice. Autor/autorzy, tytuł/tytuły publikacji, rok wydania, nazwa wydawnictwa, Miasta wielokulturowe Łódź, Wilno, Lwów. Śródmiejska zabudowa mieszkaniowa z przełomu XIX/XX wieku. Podobieństwa i różnice, Politechnika Łódzka, Łódź 2016, ISBN 978-83-7283-726-4. Praca wydana w serii Monografie Politechniki Łódzkiej, obejmuje 273 strony, w tym 100 rysunków oraz 390 zdjęć (wszystkie autorskie) i 2 tabele. 6
Omówienie celu naukowego ww. pracy i osiągniętych wyników wraz z omówieniem ich ewentualnego wykorzystania. Uwarunkowania i cel naukowy Celem monografii jest podsumowanie badań dotyczących śródmiejskiej zabudowy mieszkaniowej pochodzącej z przełomu XIX i XX wieku w Łodzi, Wilnie i we Lwowie oraz rozwinięcie tego tematu o kolejne, jeszcze mało znane obiekty, które są słabo rozpoznawalne. Celem publikacji jest także ukazanie podobieństw i różnic w śródmiejskiej zabudowie mieszkaniowej tych miast w badanym przedziale czasowym. Autorka w monografii skupia się na kamienicy czynszowej, sporządzając analizy dotyczące układów funkcjonalnych, form architektonicznych na tle społecznych i gospodarczych uwarunkowań rozwoju tych miast w XIX i XX wieku. Wobec istniejącej luki w literaturze nieodzowne stało się stworzenie całościowego obrazu przedmiotowej twórczości i osadzenie go w ramach obecnej, złożonej rzeczywistości oraz dokonanie współczesnej oceny jego wartości. Mimo że do tej pory dokonania architektury badanego okresu były stosunkowo mało doceniane, nie znaczy to jednak o braku ich znaczącej rangi w skali Europy, i to zarówno w grupie śródmiejskich założeń krajobrazowych, jak i obiektów o przeznaczeniu mieszkalnym. Publikacja jest wynikiem wieloletnich zainteresowań autorki i stanowi dopełnienie wcześniejszych prac i przemyśleń dotyczących problematyki rozwoju architektury i urbanistyki Łodzi, Wilna i Lwowa z przełomu XIX i XX wieku. Stanowi ona także podsumowanie prac badawczych prowadzonych w ramach staży naukowych na Politechnice Lwowskiej, Uniwersytecie Trinity w San Antonio w USA oraz Słowackim Uniwersytecie Technicznym w Bratysławie, a także cyklicznych, corocznych konferencji odbywających się w Wilnie od niemal piętnastu lat i innych konferencji w kraju i za granicą. Prezentowana w pracy problematyka obejmuje zagadnienia związane zarówno z teoretycznymi rozważaniami, jak i praktycznymi dokonaniami realizowanymi w zakresie kształtowania i przekształcenia struktury architektoniczno-urbanistycznej miast, których rozwój na przestrzeni dziejów stanowi o ich wielokulturowej różnorodności. Głównym celem opracowania jest opisanie formy i układu funkcjonalnego kamienicy. 7
Stanowiła ona najczęstsze rozwiązanie powstałe w oparciu o wykształconą typologię funkcjonalno-formalną lub była indywidualnym rozwiązaniem wynikającym z procesu przekształceń i adaptacji wcześniejszej zabudowy, stanowiącej efekt scalania mniejszych działek oraz dostosowania do pierwotnego układu urbanistycznego. Niezwykle ważne jest to, że dopiero od niedawna uznaje się większość kamienic i domów czynszowych pochodzących z przełomu XIX i XX wieku za obiekty posiadające znaczącą wartość architektoniczną i historyczną. Większość budynków wzniesionych w dziesięcioleciach poprzedzających I wojnę światową nie budziła zbyt dużego zainteresowania badaczy historii polskiej architektury i budownictwa. Niezależnie od ich wartości architektonicznej i walorów estetycznych nie podlegały one ochronie konserwatorskiej, a podstawowym czynnikiem decydującym o ich przetrwaniu był stan techniczny substancji budowlanej. Jednym z podstawowych kryteriów wyboru przez autorkę Łodzi, Wilna i Lwowa do badań w przedziale czasowym przypadającym na lata 1880-1918 był fakt, że w miastach tych przełom XIX i XX wieku był czasem największego rozkwitu gospodarczego, gwałtownego wzrostu demograficznego i przede wszystkim wzmożonego ruchu budowlanego, dzięki któremu wykształciły się podstawowe formy budownictwa mieszkaniowego. Pogłębienie wiedzy o zabudowie mieszkaniowej pochodzącej z przełomu XIX i XX wieku na obszarach śródmiejskich w Łodzi, Wilnie i we Lwowie jest istotne dla zobrazowania ich jednoznacznie ukształtowanej struktury architektonicznej, która powiązana jest z układami przestrzennymi tych miast. Dzięki wprowadzeniu tematu wielokulturowości autorka wychodzi poza granice historii architektury i wzbogaca rozprawę o rozmyślania nad fenomenem miast i specyfiką ich funkcjonowania. Obrana metoda badań polegała przede wszystkim na studiach dostępnej literatury, badaniach miejscowych zespołów archiwalnych w Łodzi, Wilnie i we Lwowie, a także na przeprowadzeniu licznych wywiadów w terenie i gromadzeniu bogatej dokumentacji fotograficznej wykonanej przez autorkę, której część została przedstawiona w publikacji. 8
Układ pracy Praca obejmuje sześć rozdziałów, które poprzedził wstęp zawierający uzasadnienie wyboru tematu, celowość projektu badawczego, aktualny stan wiedzy, źródła i literaturę przedmiotu oraz zakres i metodykę pracy. W pierwszym rozdziale autorka przedstawia krótką historię powstawania Łodzi, Wilna i Lwowa oraz podstawowe aspekty rozwoju budownictwa w przyjętym okresie. Na przełomie XIX i XX wieku, podobnie jak obecnie, ówczesne ustawy i zarządzenia budowlane stanowiły instrumenty prawne i wytyczne wpływające na kompozycje planów urbanistycznych i kształt architektoniczny wypełniającej je zabudowy. W tym okresie we wszystkich omawianych miastach nastąpiły istotne przeobrażenia techniczne, ekonomiczne i społeczne. Wszystko to spowodowało wzmożenie procesów urbanistycznych. Dzięki licznym wynalazkom druga połowa XIX wieku stała się przełomowa. Wielki postęp techniczny, zwłaszcza w przemyśle i infrastrukturze, w dużym stopniu oddziaływał na wszystkie omawiane miasta. Na przeobrażenie struktury przestrzennej wpłynęła także spowodowana rozpowszechnieniem kolei rewolucja w dziedzinie transportu, która odegrała wielką rolę w rozbudowie miast. Kolejne rozdziały powstały zgodnie z powszechnie usankcjonowaną w środowisku badaczy podobnej problematyki zasadą. W celu poprawnego usytuowania podjętych w dalszej części pracy szczegółowych analiz badawczych dotyczących przestrzeni omówiono problematykę urbanistyczno-architektoniczną w ujęciu historycznym, typologicznym i tematycznym. Rozdział drugi pt. Miasto, Centrum a jego śródmieście ma ważne znaczenie metodyczne, ponieważ autorka uzasadniła tu zakres terytorialny badania w każdym z wybranych miast. W rozdziale trzecim, który przedstawiał urbanistyczny punkt widzenia, przeanalizowany został proces powstawania kwartałów zabudowy mieszkalnej składającej się z kamienic czynszowych będących podstawowym przedmiotem badania i zabudowy jej towarzyszącej, tj. oficyn, budynków gospodarczych i innych. Autorka, porównując materiały archiwalne, a także korzystając z dostępnej literatury, dochodzi do wniosku, iż w śródmiejskich kwartałach Wilna i Lwowa zabudowa kształtowała się podobnie jak w Łodzi. 9
W XIX wieku w większości miast obowiązywał mos civili, czyli miejski sposób zabudowy oznaczający zabudowę, w której budynki frontowe przylegają do siebie ścianami bocznymi, tworząc zwarte pierzeje ulic. Jednakże należy pamiętać, że zabudowa murowana w Wilnie i we Lwowie zaczęła powstawać znacznie wcześniej niż w Łodzi, a kształty i wielkości działek były zróżnicowane. Na kształtowanie się modelu kamienicy znaczący wpływ miał nie tyle ogólny układ przestrzenny, ile parcelacja i przyjęty na terenie miasta podział na działki budowlane. Charakterystyczne podwórka-studnie, które dość często można spotkać w Łodzi, we Lwowie i w Wilnie występują znacznie rzadziej, gdyż budowa poprzecznych oficyn nie została w tych miastach rozpowszechniona. Podsumowując, w pierwszych trzech rozdziałach przedstawiono demograficzne, ekonomiczne, przestrzenne i prawne uwarunkowania oraz dynamikę rozwoju budowlanego w Łodzi, Wilnie i we Lwowie. Z punktu widzenia bazy źródłoznawczej najważniejszym rozdziałem pracy staje się rozdział czwarty zatytułowany Śródmiejska zabudowa z przełomu XIX/XX wieku w Łodzi, Wilnie i Lwowie. Jeden z podrozdziałów rozdziału czwartego poświęcony został architektom i budowniczym działającym w badanym okresie w omawianych miastach. Architekci łódzcy są dobrze znani przede wszystkim dzięki pracom J. Strzałkowskiego, I. Popławskiej czy K. Stefańskiego, jednakże odnalezienie architektów Lwowa, a przede wszystkim Wilna stanowi znaczący wkład w literaturę przedmiotu. Na podstawie materiałów archiwalnych i dostępnej literatury zostały zidentyfikowane adresy ich realizacji budowlanych. W rozdziale czwartym znalazły się analizy porównawcze układów funkcjonalnych kamienic czynszowych, ich rozwiązań stylowych oraz określenie elementów identyfikujących zabudowę wymienionych miast. W rozdziale tym zostały wyodrębnione z zasobów archiwalnych Łodzi, Wilna i Lwowa rysunki projektowe reprezentatywnych kamienic, które w badanym okresie zamierzano realizować w tych miastach i w większości zrealizowano. Następnie autorka podjęła się identyfikacji w terenie wybranej w archiwum licznej grupy obiektów i sporządzenia jej dokumentacji fotograficznej. Uzyskany materiał posłużył autorce do szczegółowej analizy układów funkcjonalnych i form architektonicznych kamienic czynszowych powstałych na przełomie XIX i XX wieku. 10
Studia nad uzyskanymi materiałami pozwoliły na skonstruowanie dwóch tabel porównawczych, które stanowią podsumowanie i zestawienie podobieństw i różnic zabudowy w trzech omawianych miastach. Zwrócono również uwagę na rozwiązania konstrukcyjne kamienic, które zwłaszcza na początku XX wieku miały istotny wpływ na ewolucję architektury. Oczywiście w Łodzi, podobnie jak w innych ośrodkach, nie wszystkie obiekty zostały zrealizowane zgodnie z pierwotnym projektem, ale również i tym propozycjom pozostawionym na papierze należy się szczegółowa uwaga, ponieważ niejednokrotnie są to rozwiązania prekursorskie. Dokonana przez autorkę próba oceny ich wkładu w rozwój myśli architektonicznej badanej geopolitycznie, ideologicznie i ekonomicznie zmiennej epoki tworzenia jest zatem wartościowa i ważna. Podrozdział 4.4. zawiera opisy i dokumentację fotograficzną dotyczącą elementów identyfikujących zabudowę mieszkaniową w wybranych przez autorkę miastach. Elementy identyfikujące zabudowę mieszkaniową zachowane do chwili obecnej w postaci portali, bram, okien, balkonów, wykuszy, studni i odbojów wyodrębniono i szczegółowo scharakteryzowano, dokonując przy okazji porównania. Rozdział piąty, noszący tytuł Wielokulturowość miasta na przełomie XIX/XX wieku. Łódź, Wilno i Lwów oraz zawarte w nim podrozdziały 5.1. Wpływ wielu kultur na kształtowanie się architektury miasta na przełomie XIX/XX wieku. Łódź, Wilno, Lwów oraz 5.2 Ślady wielokulturowości w obecnej architekturze Łodzi, Wilna i Lwowa stanowią zintegrowane z monografią tematyczne odniesienia. W części tej rozpatrywano kwestie wzajemnego wpływu różnych kultur na kształtowanie się unikatowego środowiska architektonicznego każdego z miast. Dzięki wprowadzeniu tematu wielokulturowości czytelnik uzyskuje informacje o charakterze ściśle architektonicznym, a także wiedzę z dziedziny historii. Ostatni, szósty rozdział stanowi zakończenie i podsumowanie dwóch głównych wątków poruszanych w pracy, tj. śródmiejskiej zabudowy mieszkaniowej z przełomu XIX i XX wieku w Łodzi, Wilnie i we Lwowie jej podobieństwa i różnice oraz wpływ wielu kultur na architekturę w tych miastach w opisywanym przedziale czasowym. W zakończeniu zawarte zostało autorskie spojrzenie na powyższe kwestie. 11
Wnioski i wykorzystanie Łódź, Wilno i Lwów są miastami rzadko porównywanymi, chociażby z powodu różnic wynikających z ich położenia. Jednakże architektura powstała na przełomie XIX i XX wieku rozpoczyna nowy etap ich rozwoju, w którym z quasi-średniowiecznej struktury stopniowo przekształciły się w miasta o europejskich ambicjach. Charakterystyczna topografia, funkcjonalistyczna struktura, lokalne prawodawstwo budowlane, szybka industrializacja i niezwykle gwałtowny wzrost liczby ludności dawały miastom nowe impulsy rozwojowe. Fakty te stanowią dla badacza dziejów rozwoju architektury i planowania urbanistycznego XIX i XX wieku znakomite pole do badań. Doświadczenia w przedmiotowej dziedzinie mogą być interesujące czy wręcz intrygujące w odniesieniu do ówczesnych dokonań krajów europejskich, a dzielący nas dystans czasowy pozwala ufać w obiektywizm ocen dotyczących ich rzeczywistej (pozytywnej lub negatywnej) wartości. Monografia wprowadza czytelnika do wnętrza przestrzeni miejskiej, zarówno tej rzeczywistej, zrealizowanej i istniejącej po dzień dzisiejszy, jak i tej uwiecznionej jedynie na papierze na etapie pierwotnej propozycji projektowej lub niegdyś zrealizowanej, ale obecnie kompletnie zdegradowanej poprzez dewastacje, modernizacje, przebudowy lub wyburzenia. Zgodnie z opinią recenzentów (dr hab. inż. arch. Joanny Olenderek i dr hab. inż. arch. Swietłany Lindy) autorka stwierdza, że nowość naukowa monografii polega na tym, iż po raz pierwszy została przeprowadzona w niej analiza porównawcza rozwoju architektonicznego Łodzi, Wilna i Lwowa oraz zostały określone podobieństwa i różnice uwarunkowane przez osobliwości kontekstów ideologicznego, politycznego i kulturowego. Do wspólnych cech pojawiających się w omawianych trzech miastach w badanym okresie czasowym należą m.in.: powstanie kamienicy czynszowej będącej najpowszechniejszą formą domu mieszkalnego z przełomu XIX i XX wieku. Była ona wynikiem zapotrzebowań i uwarunkowań przestrzennych, a także dążeń właścicieli do maksymalnego zysku i niedostatecznych regulacji budowlanych, rzuty kamienic przyjmowały kształty zbliżone do prostokąta bądź kwadratu i stanowiły najczęściej budynki dwutraktowe, budynki frontowe (kamienice) łączono z bocznymi oficynami będącymi zazwyczaj budynkami jednotraktowymi, 12
układ pomieszczeń w kamienicy zwykle był podobny na każdej kondygnacji, ściany kamienic były murowane, natomiast schody, stropy i konstrukcje dachowe zazwyczaj były drewniane, elewacje tylne kamienic były skromne, pozbawione detalu architektonicznego, formy architektoniczne elewacji podwórzowych ograniczały się do podziałów między piętrowych oraz prostych obramień okiennych, a zasadniczy akcent stanowił pion klatki schodowej zamknięty w ryzalicie ściany, w omawianych miastach na przełomie XIX i XX wieku najwięcej powstało kamienic o fasadach eklektycznych. Do różnic występujących w śródmiejskiej zabudowie mieszkaniowej Łodzi, Wilna i Lwowa można zaliczyć m.in.: kształty i wielkość działek (w Wilnie i we Lwowie działki były zazwyczaj mniejsze i posiadały nieregularne kształty), klatki schodowe w kamienicach sytuowane były w Łodzi zazwyczaj w drugim trakcie i w oficynach, a we Lwowie i w Wilnie pojawiały się również w pierwszym trakcie, urządzenia sanitarne w Łodzi zazwyczaj lokowane były w oficynach bądź w strefie zabudowy gospodarczej, natomiast zaplecza sanitarne we lwowskich i wileńskich kamienicach znajdowały się często w kamienicy, na każdej kondygnacji, zewnętrzne galerie spełniające funkcję komunikacyjną, przylegające do elewacji oficyn i tylnej elewacji kamienicy, są elementem charakterystycznym występującym we Lwowie i w Wilnie, w Łodzi rzadko spotykane, kamienice łódzkie były wyższe od kamienic wileńskich i lwowskich. W opinii zarówno recenzenta (dr hab. inż. arch. Swietłany Lindy), jak i samego autora monografia demonstruje wartość dziedzictwa architektonicznego z przełomu XIX i XX wieku, które jest owocem wspólnej historii i kultury oraz stanowi wspólny dorobek zarówno wszystkich narodów razem, jak i każdego z osobna. 13
Zatem podstawowa idea pracy polegała na tym, aby na przykładzie kształtowania się architektury w różnych miastach zaprezentować wspólne cechy uwarunkowane przez podobne okoliczności społeczne, gospodarcze czy techniczne, a także różnice spowodowane przez kulturowo odmienny udział poszczególnych narodów posiadających własną mentalność i tradycje kulturowe w kształtowaniu architektury. Monografia jest pracą wieńczącą wieloletnie badania autorki (indywidualne i zespołowe) dotyczące architektury i urbanistyki Łodzi, Wilna i Lwowa na przełomie XIX i XX wieku. Stanowi podsumowanie dotychczasowych publikacji i prac studialno-dokumentacyjnych autorki, a także komplementarne ujęcie tej problematyki. W opinii recenzenta dr hab. inż. arch. Joanny Olenderek monografia jest: merytorycznie wartościowa, również w aspekcie innowacyjności podjętej przez autorkę i wysiłek włożony w poszukiwanie prawdy o dokonaniach okresu. Dokonaniach często wartościowych i zasługujących na promocję, nie tylko na gruncie lokalnym, regionalnym czy krajowym, ale być może i międzynarodowym. Autorka jest zdania, iż rozprawa stanowi bardzo ważną bazę źródłoznawczą, ponieważ zebrany i usystematyzowany w niej materiał (archiwalne rysunki, plany, dokumentacja fotograficzna) może być wykorzystany do dalszych badań naukowych. Ponadto lista twórców (architektów i budowniczych) działających w tych trzech miastach na przełomie XIX i XX wieku może stanowić znakomity materiał bazowy dla przyszłych badaczy podobnej problematyki. Może ona stanowić pomoc w rozpowszechnianiu i społecznej nobilitacji najistotniejszych dokonań planistycznych epoki, a przede wszystkim posłużyć do wskazania priorytetowych obszarów, budynków, elementów małej architektury, które z racji pretendowania do miana dziedzictwa kulturowego miast winny podlegać szczególnej ochronie ze względu na wyjątkowe znaczenie dla ich tożsamości. Lokalna specyfika wielkomiejskiej architektury Łodzi, Wilna czy Lwowa projektowanej na przełomie XIX i XX wieku została uzasadniona i rzeczowo udokumentowana, adekwatnie do charakteru zjawisk, które w sposób przekonujący zostały dowiedzione w ramach analizy przynależnych im, odpowiednio dobranych tematycznie i typologicznie planistycznych dokonań realizacyjnych w zakresie kształtowania struktury programowo-urbanistycznej miast. 14
Co więcej, pozwoliło to na poszukiwanie skojarzeń i wiarygodne sprecyzowanie odniesień w kontekście równoległych doświadczeń na arenie krajowej i międzynarodowej, co uczyniono w ramach syntezy. W ciągu półwiecza, które upłynęło od przyjęcia Karty Weneckiej, zaszły duże zmiany, w istotny sposób wpływające na zakres i przedmiot ochrony. Znacząco wzrosła liczba obiektów uznawanych za zabytkowe, zwiększyło się także zróżnicowanie typologiczne. Jeszcze nie tak dawno, bo w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, zabudowa dziewiętnastowieczna była powszechnie uważana za bezwartościową. Dobrze się stało, że zauważono, iż istnieje konieczność szerszego spojrzenia na spuściznę kulturową przeszłości, uwzględniając mniej wartościowe obiekty i obszary, które jednak odgrywają istotną rolę w percepcji i tożsamości poszczególnych miejsc i regionów. Należy pamiętać, że obiekty zabytkowe jako dobro nieodwracalne łatwo mogą ulec bezpowrotnej utracie w wyniku przekształceń odpowiadających strywializowanemu zapotrzebowaniu na dziedzictwo lub też w wyniku całkowitego braku ich akceptacji. Monografia jest zbiorem cennych informacji, porównań i bogato ilustrowanego materiału, który zdaniem autorki i recenzentów może przyczynić się do weryfikacji listy obiektów chronionych i jej rozszerzenia. Zebrany przez autorkę wyczerpujący materiał archiwalny oraz niezwykle bogaty zbiór dokumentacji fotograficznej stanowią cenne opracowanie, które staje się uzupełnieniem dotychczas publikowanych informacji na ten temat. Z powodu zaginięcia wielu materiałów badania autorki mają również znaczenie źródłowe. Na szczególną uwagę zasługuje zachowanie pejzażu miejskiego i tych elementów, które zostały określone w pracy jako identyfikujące zabudowę. Aby ten cel został osiągnięty, niezbędne stają się uwzględnienie i weryfikacja tych problemów w planach zagospodarowania przestrzennego. A jest oczywiste, że sukces będzie możliwy tylko przy zespoleniu działań władz i lokalnej społeczności. Społeczeństwo, które korzysta z dziedzictwa kulturowego w sposób odpowiedzialny, jednocześnie inwestuje w rozwój i umacnianie swojej tożsamości, wiedzy o przeszłości, a także tworzy dobry klimat do rozwoju gospodarki i turystyki. Zarówno w części analitycznej, jak i syntetycznej pracy przeprowadzono rozpoznanie dotyczące rozwoju obszaru i struktury krajobrazu architektonicznego miast na dwóch poziomach: koncepcyjnym i realizacyjnym. 15
Pozwoliło to określić niekonsekwencje i rozbieżności pojawiające się w trakcie procesu urzeczywistniania planów, wskazać ich zakres i przyczyny. Wiedza ta, jak podkreślił recenzent dr hab. inż. arch. Joanna Olenderek: może być niewątpliwie przydatna podczas prac planistycznych. Jest to zrozumiałe, ze względu na indywidualny charakter opracowania, jego genezę, specyfikę uwarunkowań, rolę oraz niepodważalną rangę i znaczenie dla dorobku dziedzictwa kulturowego i tożsamości miast. Staje się nieodzowne uhonorowanie i ocalenie od zapomnienia wielkiego wysiłku kilku pokoleń architektów i urbanistów różnych narodowości, którzy spędzili zawodowe życie na borykaniu się ze zmianami geopolitycznymi miast, niedostatkami narzucanych systemów prawnych i wszelkimi trudnościami dnia codziennego, prowadząc uporczywą walkę o przyzwoite oblicze śródmiejskiej zabudowy mieszkaniowej. Walkę, w której znamienne miejsce zajmują szeroko w pracy omówione, propozycje kształtowania kamienicy czynszowej stanowiącej najpowszechniejszą formę domu mieszkalnego wykształcona na przełomie XIX/XX wieku zarówno w Łodzi, w Wilnie jak i we Lwowie. Architektura mieszkaniowa Łodzi, Wilna i Lwowa z przełomu XIX i XX wieku charakteryzuje się wielkomiejską skalą i wysokimi wartościami artystycznymi, choć w wielu przypadkach stan techniczny i wizualny omawianych obiektów wymaga renowacji i odnowienia. Potrzeba taka wynika nie tylko ze względu bezpieczeństwa i komfortu mieszkańców. Ważne jest również, aby dawne kamienice odzyskały swój utracony blask, wzbogacając krajobraz architektoniczny tych miast. Autorka ma nadzieję, że monografia przyczyni się do wzmocnienia świadomości ważnej roli dziewiętnastowiecznej zabudowy w tych trzech miastach, roli dziedzictwa kulturowego w obecnych, dynamicznych czasach i stanowić będzie istotny i oryginalny wkład w specjalność teorii architektury i urbanistyki oraz konserwacji i ochrony zabytków, a także krajobrazu kulturowego tego obszaru badawczego. Wobec pozytywnej oceny monografii autorce nie pozostaje nic innego, jak mieć nadzieję na przydatność opracowania w jak najszerszym zakresie i kręgu odbiorców. 16
Omówienie pozostałych osiągnięć Dorobek do roku 2003 (przed uzyskaniem stopnia doktora nauk technicznych) Dorobek naukowo-badawczy do 2003 roku W Instytucie Architektury i Urbanistyki Politechniki Łódzkiej zostałam zatrudniona w roku 1994 na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Architektury i Konserwacji Zabytków. W pierwszych latach swojej działalności na uczelni jako nauczyciel akademicki prowadziłam ćwiczenia z historii architektury powszechnej obejmujące okres starożytny i średniowiecze. Już wówczas wykształciło się u mnie zainteresowanie związane z architekturą pochodzącą z przełomu XIX i XX wieku, początkowo dotyczyło ono architektury łódzkiej, później zaś architektury innych miast i państw. W 1995 roku odbyłam dwutygodniowy staż naukowy na Słowackim Uniwersytecie Technicznym w Bratysławie, poznając architekturę tego miasta oraz metody i techniki nauczania na tamtejszej uczelni. Pięć lat później, w 2000 roku, uczestniczyłam w międzynarodowej konferencji Geodezja, fotogrametria i inżynieria geodezyjna w informacji społecznej w Bratysławie, wygłaszając referat w języku angielskim nt. From Filip Viebig`s Map to map of functional structure of the centre of Lodz, który został opublikowany w materiałach pokonferencyjnych w 2001 roku (ISBN 80-227-1589-1). W roku 1997 podjęłam pracę w Wojewódzkim Biurze Planowania Przestrzennego w Koninie na stanowisku starszego asystenta, gdzie zajmowałam się zagadnieniami związanymi z graficznym opracowaniem planów zagospodarowania terenu oraz wykonywaniem innych prac związanych z działalnością biura. Dzięki temu mogłam rozszerzyć swoje zainteresowania oraz pogłębić wiedzę teoretyczną i praktyczną na temat planowania przestrzennego. W roku 1998 podjęłam dwusemestralne studia podyplomowe w zakresie urbanistyki i gospodarki przestrzennej na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, które zakończyły się przedstawieniem oraz obroną pracy dyplomowej pt. Koncepcja miejskiego systemu informacyjnego w Łodzi na przykładzie ulicy Piotrkowskiej z wynikiem bardzo dobrym. 17
Materiały pozyskane w trakcie studium, jak również wyniki pracy dyplomowej wydałam w serii Monografie Politechniki Łódzkiej pod tym samym tytułem Koncepcja miejskiego systemu informacyjnego w Łodzi na przykładzie ulicy Piotrkowskiej w 1999 roku (ISBN 83-87198-78-1). Praca ta jest elaboratem przybliżającym wiadomości związane z systemami informacji przestrzennej centrum Łodzi. Podjęłam tu próbę opracowania systemu oznakowania sytuacyjno-informacyjnego ulicy Piotrkowskiej w wybranych kwartałach Łodzi. W pracy przedstawiono pomysł usprawnienia informacji przygotowany z myślą o człowieku zagubionym w obcym mieście, a także samych mieszkańcach. Orientacja w mieście może stanowić cenną pomoc w usprawnieniu ruchu dzięki eliminacji błądzenia i łatwości orientacji w czasie. W lipcu 1999 roku wyjechałam na siedmiotygodniowy staż naukowy do USA na Uniwersytet Trinity w San Antonio w Teksasie. Staż składał się z trzech części: pierwsza część stażu stanowiła kurs z zakresu historii starożytnej Grecji i Rzymu na Trinity University w San Antonio w stanie Teksas. Druga część stażu dotyczyła warsztatów szkoleniowych, polegających na zapoznaniu się z historią i budownictwem zabytkowym stanu Teksas. Ostatnia część stażu to odbycie praktyki zawodowej w biurze architektonicznym SA Partnership, którego właścicielem był architekt Joe Stubblefield, będący zarazem sponsorem stażu naukowego. Praktyka zawodowa dotyczyła metod i technologii projektowania architektonicznego zabudowy mieszkaniowej w Ameryce. Sprawozdanie z pobytu na stażu naukowym w USA znalazło się w Zeszycie Naukowym nr 828 Budownictwo, z. 51 Politechniki Łódzkiej, s. 264-275 (ISSN 0076-0323). W 2001 roku zostały opublikowane dwa moje artykuły w architektonicznym czasopiśmie Architekt. Pierwszy z nich dotyczył architektury łódzkiej, nosił tytuł: Bramy i portale ulicy Piotrkowskiej i został opublikowany w miesięczniku Architekt nr 4 (ISSN 1509-1732), s. 36-39. Drugi zaś dotyczył architektury Wilna: Bramy i portale Wilna i został opublikowany w miesięczniku Architekt nr 5 (ISSN 1509-1732), s. 50-53. Od 1996 roku do roku 2000, cyklicznie co dwa lata, brałam udział w Światowym Kongresie Uczonych Polskich Nauka a jakość życia w Wilnie. Na każdym kongresie wygłaszałam referat, który później był opublikowany w materiałach pokonferencyjnych. 18
Ważnym osiągnięciem w 2002 roku stała się opracowana przeze mnie mapa nt. struktury funkcjonalnej ulicy Piotrkowskiej, znajdująca się na planszy XXXVI, wchodząca w skład Atlasu Miasta Łodzi wydanego pod red. Stanisława Liszewskiego przez Łódzkie Towarzystwo Naukowe na zlecenie Urzędu Miasta Łodzi (ISBN 83-87749-49-4). W omawianym okresie byłam autorką i współautorką trzynastu publikacji krajowych i zagranicznych. Dorobek dydaktyczny i organizacyjny W pierwszych latach mojej pracy na uczelni prowadziłam zajęcia z historii architektury powszechnej obejmującej okres od starożytności do średniowiecza oraz byłam opiekunem letnich praktyk inwentaryzacyjnych. Dodatkowo dbałam cały czas o podnoszenie swoich kwalifikacji. W 1995 roku ukończyłam dwusemestralne Podyplomowe Studium Pedagogiczne. W 2001 roku uczestniczyłam w czterech kursach komputerowych: I stopień nauki programu Autocad 2000PL na Politechnice Łódzkiej, podstawowy kurs komputerowy Photoshop, kurs CoralDraw zaawansowane operacje oraz kurs CoralDraw grafia wektorowa w Ośrodku Szkoleniowym Laser w Łodzi. W roku 2002 ukończyłam kolejny kurs komputerowy z zakresu 3D Studio Max w Ośrodku Szkoleniowym Laser w Łodzi. W maju 2003 roku odbyłam trzydniowe szkolenie pt. Instytucje polityczne w Unii Europejskiej organizowane przez Społeczną Wyższą Szkołę Przedsiębiorczości i Zarządzania w Łodzi. Od czasu zatrudnienia na Politechnice Łódzkiej do 2003 roku brałam czynny udział w ośmiu międzynarodowych i krajowych konferencjach,wygłaszając na nich referaty, które później zostały opublikowane w materiałach pokonferencyjnych. Od roku 1996 podjęłam współpracę z Universitas Studiorum Polonia Vilnensis w Wilnie, dzięki której po dziś dzień biorę czynny udział początkowo w Światowych Kongresach Uczonych Polskich na temat Nauka a jakość życia, a od 2000 roku w międzynarodowych konferencjach naukowych The Science and Qaulity of Life", wygłaszając referaty oraz przewodnicząc sesjom naukowym związanym z architekturą. 19
W 1997 roku wykonałam inwentaryzację architektoniczną budynku zabytkowego kamienicy wybudowanej na początku XX wieku, usytuowanej przy ulicy Piłsudskiego 18 w Brzezinach na zlecenie ówczesnego właściciela budynku Janusza Tworka. W 2000 roku przygotowałam i złożyłam wniosek o grant naukowy jako kierownik projektu Detale architektoniczne jako odbicie stosunków społecznych, który nie został przyjęty. W latach 1995-2000 sprawowałam funkcję opiekuna roku studentów kierunku architektura (studia dzienne). W roku 1997 sprawowałam opiekę nad gośćmi z zagranicy (studenci z Niemiec i Norwegii), którzy przyjechali na staż na Politechnikę Łódzką, zapoznawałam ich z uczelnią oraz uczestniczyłam razem z nimi w wycieczkach fakultatywnych. Dorobek po roku 2003 (po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych) Dorobek naukowo-badawczy po 2003 roku Po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych kontynuowałam pracę w Instytucie Architektury i Urbanistyki Politechniki Łódzkiej na stanowisku adiunkta. W 2004 roku uzyskałam I Nagrodę Marszałka Województwa Łódzkiego w konkursie na najlepsze prace doktorskie, magisterskie i dyplomowe tematycznie związane z województwem łódzkim za pracę doktorską pt. Specyfika śródmiejskiej zabudowy mieszkaniowej z przełomu XIX/XX wieku. Brzeziny i Pabianice a wzorce łódzkie. W tym samym roku otrzymałam nagrodę od Rektora Politechniki Łódzkiej za wzorowe i sumienne wykonywanie obowiązków służbowych. Od czasu uzyskania stopnia doktora nauk technicznych brałam udział w 24 konferencjach, w tym 15 o zasięgu międzynarodowym, na których wygłaszałam referaty. W omawianym okresie ukazały się drukiem 44 publikacje (w tym 32 artykuły w zeszytach naukowych i czasopismach krajowych i zagranicznych, 5 w monografiach, kilka prac zbiorowych, w których byłam autorką rozdziałów, skrypt akademicki oraz trzy monografie, których byłam autorką lub współautorem). Kolejne 2 publikacje (2 artykuły) zostały złożone do druku w 2017 roku. Mój wkład i wysiłek włożony w pracę i działalność naukową został zauważony i nagrodzony pięcioma nagrodami: czterema nagrodami od Rektora Politechniki Łódzkiej i jedną nagrodą Marszałka Województwa Łódzkiego. 20
Po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych moje zainteresowania badawcze koncentrowały się głównie wokół następujących zagadnień: zabudowa mieszkaniowa z przełomu XIX i XX wieku, zarządzanie wiedzą o dziedzictwie kulturowym, wpływ wielu kultur na architekturę z przełomu XIX i XX wieku (wielokulturowość miast). Istotne dla rozwoju naukowego stało się dla mnie uczestnictwo w cyklicznych konferencjach organizowanych w kraju i za granicą. Od 2005 do 2013 roku uczestniczyłam w konferencjach naukowych WAZA w Krakowie nt. wyceny nieruchomości zabytkowych w ramach doskonalenia kwalifikacji zawodowych, zorganizowanych przez Polską Federację Stowarzyszeń Rzeczoznawców Majątkowych. Podczas tych konferencji ukończyłam trzy specjalistyczne kursy w ramach stałego doskonalenia kwalifikacji zawodowych zgodnie z art. 175, ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami: w 2007 roku Zamki wartość dziedzictwa, w 2009 roku Kamienice mieszczańskie i w 2013 roku Spuścizna PRL-u cenność czy absurd. W tym samym roku, w wydaniu specjalnym czasopisma Rzeczoznawca Małopolski pod red. Leszka Kaczora, wyd. JAK, Kraków 2013, został opublikowany mój artykuł pt. Modernizm i socrealizm w architekturze Łodzi (ISBN 978-83-934620-1-8) s. 48-58. W 2011 i 2012 roku otrzymałam od Rektora Politechniki Łódzkiej dwie nagrody i wyrazy uznania za osiągnięcia w działalności naukowej. Jedną z ważniejszych krajowych konferencji, w których brałam czynny udział po roku 2003, była konferencja naukowa 650-lecie Brzezin. Miasto zaginione miasto odkryte, zorganizowana pod honorowym patronatem Rektora Uniwersytetu Łódzkiego prof. zw. dr. hab. Włodzimierza Nykiela oraz Instytutu Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego i Muzeum Regionalnego w Brzezinach w 2014 roku, a także poprzedzająca ją wystawa, w której również brałam udział. Na wystawie zaprezentowałam plakat na temat architektury mieszkaniowej z przełomu XIX i XX wieku w Brzezinach, natomiast na konferencji przedstawiłam prezentację pod tym samym tytułem Architektura mieszkaniowa z przełomu XIX/XX wieku w Brzezinach. 21
W 2014 roku ukazała się praca zbiorowa pt. Brzeziny. Dzieje miasta i regionu Studia Brzezinensia, vol. 1 pod red. Ludmiły Tyszler, Anny Marciniak-Kajzer oraz Marka Olędzkiego, w której jeden z rozdziałów jest mojego autorstwa i nosi tytuł Architektura mieszkaniowa z przełomu XIX/XX wieku w Brzezinach (ISBN 978-83-938542-5-7) s. 105-115. W 2003 roku podjęłam współpracę z Wyższą Szkołą Gospodarki Krajowej w Kutnie. Prowadziłam tam ćwiczenia i wykłady z planowania przestrzennego i projektowania urbanistycznego, a także seminaria dyplomowe. Podczas mojej współpracy z Wyższą Szkołą Gospodarki Krajowej w Kutnie trwającej do 2014 roku wydanych zostało kilka zeszytów naukowych oraz prac zbiorowych, w których byłam autorem artykułów i rozdziałów. Między innymi w roku 2005 w Zeszycie Naukowym VII wydanym przez Wyższą Szkołę Gospodarki Krajowej w Kunie opublikowano trzy moje artykuły: Rola geodezji w planowaniu przestrzennym i projektowaniu urbanistycznym, Elementy identyfikujące śródmiejską zabudowę mieszkaniową w Wilnie oraz Bramy i portale Starego Miasta w Bratysławie jako znaczący element kultury materialnej (ISSN 1642-039X). W roku 2007, w Zeszycie Naukowym nr IX wydanym przez Wyższą Szkołę Gospodarki Krajowej w Kunie, opublikowano kolejne moje trzy artykuły pt.: Elementy identyfikujące XIX-wieczną zabudowę Zgierza, Śródmiejska zabudowa mieszkaniowa z przełomu XIX/XX wieku w Kutnie oraz Śródmiejska zabudowa mieszkaniowa z przełomu XIX/XX wieku w Piotrkowie Trybunalskim (ISSN 1642-039X). Natomiast w 2012 roku, w pracy zbiorowej z serii Monografie pn. Tematyka badań naukowych w dyscyplinie geodezja i kartografia zostały opublikowane trzy rozdziały mojego autorstwa: Zabudowa mieszkaniowa z przełomu XIX/XX wieku Lwowa i Krakowa podobieństwa i różnice, Groby wojskowe 77 Pułk Piechoty im. Józefa Poniatowskiego na Cmentarzu Parafialnym w Kutnie oraz Łódź na przełomie XIX/XX wieku i dziś jako miasto wielokulturowe (ISBN 978-83-63484-00-2). W 2010 roku opublikowany został skrypt akademicki Podstawy planowania przestrzennego i projektowania urbanistycznego, którego byłam autorką,, wydany przez Wyższą Szkołę Gospodarki Krajowej w Kutnie, ss. 96 (ISBN 978-83-9232280-6-3). 22
Skrypt ten przeznaczony jest dla studentów geodezji i stanowi podręcznik, z którego studenci korzystają na zajęciach z planowania przestrzennego i projektowania urbanistycznego realizowanych w Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie na Wydziale Geodezji i Kartografii, miastami, ich rozbudową i przebudową interesują się bowiem nie tylko urbaniści, architekci i konserwatorzy, lecz także specjaliści z wielu innych dziedzin. Kształtowanie przestrzeni odbywa się w ramach działań, które określane są jako gospodarka przestrzenna. Skrypt zawiera podstawowe zagadnienia związane z urbanistyką i zagospodarowaniem przestrzennym terenu. W roku 2010 przygotowałam i złożyłam wniosek o grant naukowy jako kierownik projektu pt. Wpływ wielu kultur na specyfikę śródmiejskiej zabudowy mieszkaniowej z przełomu XIX/XX wieku na przykładzie Łodzi, Lwowa i Wilna, który niestety nie został przyjęty (wniosek nr 95247 40 konkurs w systemie OSF). W 2011 roku został opublikowany przez Politechnikę Łódzką album-monografia pt. Detal w architekturze Politechniki Łódzkiej, byłam autorką tekstów tam zamieszczonych (ISBN 978-83-728-394-5), ss. 99. Praca ta stanowi staranne opracowanie, które z jednej strony obrazuje zmiany w myśleniu o projektowaniu i budownictwie, jakie dokonały się na przestrzeni niemal dwóch stuleci, z drugiej zaś strony przedstawia wyjątkową historię miejsca, które kształci kolejne pokolenia. W 2013 roku ponownie został opublikowany album-monografia, którego byłam współautorem, pod tym samym tytułem, tylko w wersji angielskiej, uzupełniony i rozszerzony o dodatkowe przykłady architektury Detail architecture of the Lodz University of Technology (ISBN 978-83-7283-529-1), ss. 105. W 2012 roku podjęłam współpracę ze Społeczną Akademią Nauk w Łodzi i podtrzymuję ją do dziś. Na tej uczelni prowadzę ćwiczenia i wykłady z planowania przestrzennego i urbanistyki oraz ćwiczenia i wykłady z zarysu budownictwa i architektury, a także seminaria dyplomowe. Owocem współpracy stały się rozdziały w monografiach napisane przeze mnie, poświęcone architekturze z przełomu XIX i XX wieku różnych miast, wydane przez Społeczną Akademię Nauk. 23
Między innymi należy do nich monografia wyd. pod red. M. Skorzyckiego i E. Strońskiej Społeczne tworzenie przestrzeni, w której zostały zamieszczone dwa rozdziały mojego autorstwa: rozdział VIII Ślady wielokulturowości w Wilnie, (s. 146-162) oraz rozdział IX Lwów jako miasto wielokulturowe (s. 163-180), (ISBN 978-83-62916-99-3). Rozdziały te zawierają krótką charakterystykę Wilna i Lwowa jako miast wielokulturowych i wieloetnicznych, które do wybuchu II wojny światowej rozwijały się we współistnieniu wielu narodowości. Opisane tu zostały i udokumentowane na fotografiach ślady dawnej wielokulturowości w architekturze tych miast w czasach obecnych. Kolejna monografia wydana pod redakcją Ewy Strońskiej i Michała Skorzyckiego w 2015 roku nosi tytuł Po co nam artyści? Szkice z socjologii kultury i sztuki, zamieszczono w niej kolejne dwa rozdziały mojego autorstwa, tj.: rozdział XIII Adaptacje łódzkich willi i pałaców fabrykanckich nowe życie budynków"(s. 149-158) oraz rozdział XIV Architektura Kutna z przełomu XIX/XX wieku (s. 159-169), (ISBN 978-83-64971-15-0). W roku 2014 w czasopiśmie naukowym Acta Scientiarium Polonorum Architektura Budownictwo (13) został opublikowany kolejny mój artykuł dotyczący architektury Łodzi, pt. Architektura Łodzi wczoraj i dziś kuczki żydowskie. Zostały w nim opisane i przedstawione na fotografiach niezwykłe konstrukcje, które stanowią bezcenne pamiątki po dawnych mieszkańcach Łodzi kuczki żydowskie. Są one jednym z najważniejszych elementów religijnych kultury żydowskiej. W artykule opisani ich konstrukcję, symbolikę oraz funkcję, jaką spełniały kiedyś i jaką spełniają dziś (ISSN 1644-0633), s. 79-88. W 2016 roku wzięłam udział w ogólnopolskiej konferencji naukowej na temat: W stronę różnorodności nowe wyzwania w zarządzaniu organizacją i potencjałem społecznym, na której wygłosiłam referat na temat różnorodnej architektury w Łodzi. Został on opublikowany w wersji elektronicznej i zamieszczony w Dyskursach o kulturze, nr 4 z 2015 roku, pod red. Grzegorza Ignatowskiego (ISSN 2450-0402), s. 137-156. Artykuł nosi nazwę Różnorodna architektura Łodzi z przełomu XIX/XX wieku ślady wielokulturowości i opowiada o architekturze Łodzi epoki historyzmu, secesji i modernizmu, która determinuje współczesny obraz miasta i stanowi o jego niezwykłej wartości, ukazując również pozostawione ślady po dawnych mieszkańcach miasta. 24
Duże znaczenie dla mojej działalności naukowej stanowi cykl międzynarodowych konferencji w Wilnie, które odbywają się co roku. Są to konferencje naukowe The Science and Quality of Life, w których czynnie biorę udział, wygłaszając co roku referat, a w ostatnich latach również uczestniczę jako organizator, przewodnicząc sesjom naukowym. Wygłaszane przeze mnie referaty, które później zostały opublikowane w materiałach pokonferencyjnych, dotyczą głównie łódzkiej, wileńskiej i lwowskiej architektury mieszkaniowej pochodzącej z przełomu XIX i XX wieku. Między innymi w 2006 roku został opublikowany artykuł pt. Metodyka identyfikacji śródmiejskiej zabudowy mieszkaniowej z przełomu XIX/XX wieku na przykładzie wybranych miast w Polsce Studium Vilnense A, vol. 2, Wilno (ISSN 1648-7907), s. 177-180. Kolejny artykuł opublikowany w 2007 roku nosił tytuł: Oblicza śródmiejskiej zabudowy mieszkaniowej w Wilnie i w Łodzi Studium Vilnense A, vol. 3, Wilno (ISSN 1648-7907), s. 285-288. W 2012 roku został opublikowany artykuł pt.: Architektura na przełomie XIX/XX wieku Lwowa i Krakowa, "Studium Vilnense A", vol. 9, Wilno (ISSN 1648-7907), s. 120-123, a w 2014 i w 2015 roku kolejne dwa artykuły: Wilno jako miasto wielokulturowe, "Studium Vilnense A", vol. 11, Wilno (ISSN 1648-7907), s. 76-79 i Zabudowa Wilna z przełomu XIX/XX wieku, "Studium Vilnense A", vol. 12, Wilno (ISSN 1648-7907), s. 186-188. W ostatnich latach, tj. w 2016 i 2017 roku, opublikowano następne artykuły dotyczące tematyki związanej z zabudową mieszkaniową Łodzi i Wilna: Śródmiejska zabudowa mieszkaniowa Łodzi z przełomu XIX/XX wieku w Łodzi w archiwaliach i dziś, "Studium Vilnense A", vol. 13, Wilno (ISSN 1648-7907), s. 214-216 oraz Detal architektoniczny śródmiejskiej zabudowy Wilna, "Studium Vilnense A", vol. 14, Wilno (ISSN 1648-7907), s. 46-48. W czerwcu 2017 roku po raz kolejny wzięłam udział w międzynarodowej konferencji w Wilnie: The Science and Qaulity of Life, wygłaszając na niej referat pt.: The secrets of inner city backyards of Lodz the turn of the 19th century oraz przewodnicząc sesji naukowej. Referat z tej konferencji będzie opublikowany w materiałach pokonferencyjnych, został złożony do druku. W roku 2013 odbyłam trzytygodniowy staż naukowy w Instytucie Architektury Uniwersytetu Narodowego Politechnika Lwowska, uczestnicząc w wykładach, konferencji oraz wyjazdach fakultatywnych Katedry Projektowania Architektonicznego. Dzięki temu stażowi miałam 25
również możliwość zebrania cennych materiałów archiwalnych związanych z architekturą miasta, pochodzącą z przełomu XIX i XX wieku. Trzy lata później, w 2016 roku, odwiedziłam miasto i Politechnikę Lwowską ponownie. Tym razem wraz ze studentami VI semestru Wyższej Szkoły Gospodarki Krajowej, których byłam opiekunem. uczestniczyliśmy w wyjeździe w ramach wymiany międzynarodowej i międzyuczelnianej realizującej postanowienia współpracy mającej charakter zarówno dydaktyczny, jak i naukowy. Na Politechnice Lwowskiej braliśmy udział w ćwiczeniach laboratoryjnych i terenowych z zakresu współczesnych technologii w geodezji oraz poznawaliśmy tajniki satelitarnych technik pomiarowych. W roku 2014 otrzymałam kolejną nagrodę za osiągnięcia naukowe od Rektora Politechniki Łódzkiej. W 2015 roku został opublikowany w czasopiśmie zagranicznym ВІСНИК no 816, seria ΑΡΧІΤΕΚΤΥΡΑ, wydanym przez Politechnikę Lwowską we Lwowie jeden z moich artykułów, który dotyczył architektury Lwowa powstałej na przełomie XIX i XX wieku: Lviv`s residential architecture from the turn of the 19th/20th century (ISSN 0321-0499), s. 52-56. Dbając o podnoszenie swoich kwalifikacji, uczestniczyłam w licznych szkoleniach organizowanych przez Politechnikę Łódzką. Między innymi brałam udział i ukończyłam w roku 2012: Szkolenie z obsługi platformy dydaktycznej Moodle usprawnienia techniczne w zakresie tworzenia i zamieszczania materiałów dydaktycznych do nauki w systemie kształcenia na odległość na platformie WIKAMP. W roku 2013 otrzymałam certyfikat udziału w szkoleniu pt. Zachowanie legalności oprogramowania w Politechnice Łódzkiej, a w 2016 roku ukończyłam szkolenie Prawo autorskie na uczelni wyższej wybrane zagadnienia. Pod koniec 2016 roku opublikowałam monografię zatytułowaną: Miasta wielokulturowe Łódź, Wilno, Lwów. Śródmiejska zabudowa mieszkaniowa z przełomu XIX/XX wieku. Podobieństwa i różnice, która stanowi podsumowanie moich dotychczasowych badań i analiz związanych z zabudową mieszkaniową Łodzi, Wilna i Lwowa, pochodzącą z przełomu XIX i XX wieku. Opracowanie to stanowi osiągnięcie naukowe będące podstawą niniejszego postępowania habilitacyjnego. 26
W 2017 roku wzięłam udział w dwóch międzynarodowych konferencjach, które odbyły się na terenie naszego kraju. Jedna z nich to międzynarodowa konferencja naukowa pn. Współczesne dworce jako wielofunkcyjne węzły przesiadkowe, która była organizowana przez Fundację Projektów Obywatelskich we współpracy z UIC oraz Instytutem Kolejnictwa w Łodzi. Druga konferencja to międzynarodowa konferencja naukowa pt. Przedmiot, Architektura, Środowisko, która była organizowana w Rumi. Na tej konferencji jako współautorka razem z dr inż. arch. Marią Dankowską wygłaszałam referat nt. Roli dworców kolejowych w systemie identyfikacji wizualnej miasta Łodzi, który został złożony do druku. W październiku 2017 roku wzięłam udział w Międzynarodowym Biennale Architektury w Krakowie, przystępując do konkursu seminaryjnego z prezentacją pt. Istota miasta poprzez łódzkie i wileńskie podwórka. Dorobek dydaktyczny i organizacyjny po 2003 roku Po obronie doktoratu skoncentrowałam swoje działania zawodowe głównie na pracy nauczyciela akademickiego. W Zakładzie Historii Architektury i Konserwacji Zabytów Politechniki Łódzkiej prowadziłam wykłady i ćwiczenia z historii architektury powszechnej obejmujące okres starożytny i średniowiecze, a także ćwiczenia z historii architektury współczesnej od początku XX wieku do czasów obecnych. Prowadzę również na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej ćwiczenia z historii architektury polskiej, a także na Wydziale Gospodarki Przestrzennej jako kierownik przedmiotu wykłady z historii architektury powszechnej obejmujące okres starożytny i średniowiecze. Swoją pracę dydaktyczną staram się wykonywać rzetelnie i sumiennie, co zaowocowało czterema nagrodami przyznanymi przez Rektora Politechniki Łódzkiej (2004, 2011, 2012, 2014). Działalność dydaktyczną prowadzę nie tylko na Politechnice Łódzkiej, w latach 2003-2014 pracowałam również w Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie oraz współpracuję do dziś ze Społeczną Akademią Nauk w Łodzi. W Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie na kierunku geodezja i kartografia prowadziłam wykłady i ćwiczenia z planowania przestrzennego i projektowania urbanistycznego oraz organizowałam i 27
prowadziłam seminaria dyplomowe. W Społecznej Akademii Nauk w Łodzi na kierunku geodezja i kartografia prowadziłam wykłady i ćwiczenia z zarysu budownictwa i architektury oraz planowania przestrzennego i urbanistyki, a także seminaria dyplomowe. Od roku 2004 jestem promotorką i recenzentką projektów dyplomowych i magisterskich. Tematyka prac koncentruje się wokół zagospodarowania terenu i problemów związanych z przekształceniami istniejących struktur przestrzennych w skali urbanistycznej oraz architektonicznej. Łącznie w omawianym okresie pod moim kierunkiem zostało wykonanych i obronionych ponad 100 prac dyplomowych (58 dyplomów inżynierskich w WSGK w Kutnie, 2 dyplomy magisterskie na Politechnice Łódzkiej, 43 dyplomy inżynierskie w SAN w Łodzi), a recenzowałam 26 dyplomów (4 na Politechnice Łódzkiej oraz 22 w Społecznej Akademii Nauk w Łodzi). Czynnie uczestniczyłam w różnych konferencjach w kraju i za granicą i pomagałam przy ich organizacji, a także pomagałam w organizacji wystaw i targów budowlanych oraz brałam w nich udział. Pomagałam m.in. w organizowaniu międzynarodowej konferencji w Łodzi: Pro- Revita Rewitalizacja nośnik tożsamości i rozwoju obszarów metropolitalnych w 2006 roku. Pomagałam w organizacji konferencji i przewodniczyłam sesjom naukowym podczas międzynarodowych konferencji The Science and Quality of Life w Wilnie w latach 2016-2017. Pomagałam w organizacji oraz byłam współredaktorem materiałów konferencyjnych Ogólnopolskiej Konferencji Metodologicznej n.t. "Nieznane Dziedzictwo Łodzi- Dobra Kultury Współczesnej", zorganizowanej w grudniu 2017 roku w Łodzi. Uczestniczyłam w wystawie i pomagałam w organizowaniu wystawy pt. 650-lecie Brzezin. Miasto zaginione miasto odkryte, która odbyła się w Muzeum Regionalnym w Brzezinach w 2014 roku. Brałam udział w przygotowaniu XXIV Targów Budownictwa i Wyposażenia Wnętrz Interbud w 2017 roku w Łodzi. Istotnym elementem aktywności uczelni wyższych jest popularyzacja działalności naukowej i dydaktycznej. Jedną z takich form było uczestnictwo w III sesji naukowej pn. Matematyka dla sztuki, podczas której przedstawiłam prezentację pt. Geometria w architekturze w Gimnazjum nr 15 w Łodzi w 2009 roku. W latach 2010-2011 prowadziłam cykl wykładów związanych z architekturą na Uniwersytecie III wieku w Kutnie. 28