DZIENNIK URZĘDOWY WOJEWÓDZTWA DOLNOŚLĄSKIEGO Wrocław, dnia 19 lipca 2013 r. Poz. 4436 WOJEWODA DOLNOŚLĄSKI Wrocław, dnia 19 lipca 2013 r. NK-N.4131.162.10.2013.SP1 ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE Na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst. jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 594) stwierdzam nieważność uchwały Rady Gminy Zgorzelec Nr 256/13 z dnia 17 czerwca 2013 r. w sprawie szczegółowych warunków przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi oraz szczegółowych warunków częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat, jak również trybu ich pobierania UZASADNIENIE Rada Gminy Zgorzelec na sesji w dniu 17 czerwca 2013 r. podjęła uchwałę Nr 256/13 w sprawie szczegółowych warunków przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi oraz szczegółowych warunków częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat, zwaną dalej uchwałą. Przedmiotowa uchwała została przesłana pismem Wójta Gminy Zgorzelec z dnia 18 czerwca 2013 r. nr RG.0007.1/11/2013 i wpłynęła do Organu Nadzoru dnia 19 czerwca 2013 r. W toku badania legalności uchwały Organ Nadzoru stwierdził jej podjęcie z istotnym naruszeniem art. 50 ust. 6 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.) w związku z art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zm.), a także stwierdził podjęcie: - 2 ust. 1 uchwały z istotnym naruszeniem art. 50 ust. 1 i 2 w związku z art. 102 ustawy o pomocy społecznej oraz w związku z art. 63 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 267); - 2 ust. 2 uchwały z istotnym naruszeniem art. 50 ust. 6 w związku z art. 106 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej; - 2 ust. 3 uchwały z istotnym naruszeniem art. 50 ust. 6 w związku z art. 50 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. W podstawie prawnej uchwały przywołano art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym. Wskazano także art. 50 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym rada gminy określa, w drodze
Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 2 Poz. 4436 uchwały, szczegółowe warunki przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi, oraz szczegółowe warunki częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat, jak również tryb ich pobierania. Celem pełnej realizacji upoważnienia ustawowego, Rada powinna uwzględnić wszystkie wskazane w nim elementy, między innymi szczegółowe warunki odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze. Zdaniem Organu Nadzoru powyższa norma kompetencyjna nakłada na Radę obowiązek ustalenia w przedmiotowej uchwale wysokości kosztu usług opiekuńczych lub szczegółowego sposobu jej wyliczenia. Tymczasem z analizy treści przepisów uchwały wynika, że brak w uchwale zapisów dotyczących określenia wysokości kosztu usług opiekuńczych lub szczegółowego sposobu jej wyliczenia. Nie sposób zatem obliczyć jaki koszt poniosą adresaci uchwały, w oparciu o jej treść. Zdaniem Organu Nadzoru, to z uchwały Rady osoby zainteresowane powinny czerpać wiedzę o koszcie przyznawanej przez gminę pomocy. Niepełna realizacja kompetencji przyznanej mocą art. 50 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej uniemożliwia w dodatku prawidłowe wykonanie aktu. Nie jest bowiem możliwe ustalenie w drodze decyzji administracyjnej wysokości opłaty za konkretną usługę opiekuńczą wobec konkretnej osoby ubiegającej się o jej wydanie. Należy zatem stwierdzić, że realizacja kompetencji wynikającej z ustawy o pomocy społecznej wymaga wydania jednego aktu, wyczerpującego tematykę przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze tak, aby adresat zawartych w nim norm mógł na tej podstawie w sposób niebudzący wątpliwości ustalić zakres swych praw i obowiązków. Właściwe wykonanie upoważnienia ustawowego wymaga ustalenia kosztu godziny usługi opiekuńczej i specjalistycznej usługi opiekuńczej. Treść uchwały niweczy zatem intencje prawodawcy, który do unormowania szczegółowych zasad odpłatności wyznaczył Radę Gminy, a jako akt prawny, w którym ma to nastąpić, przewidział akt prawa miejscowego. Stanowisko Organu Nadzoru znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2006 r., zgodnie z którym: Ustanawiając w uchwale wydanej na podstawie art. 50 ust. 6 u.p.s. szczegółowe warunki odpłatności nie można pominąć kwestii sposobu ustalenia i wysokości kosztu usługi opiekuńczej i specjalistycznej usługi opiekuńczej. (sygn. akt IV SA/Wr 600/04). Warto również przytoczyć fragment wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 marca 2012 r., w którym Sąd odniósł się do analogicznego zapisu jak zapis zakwestionowany przez Organ Nadzoru w badanej uchwale: W ocenie Sądu, zaskarżony przepis uchwały Rady Miejskiej (...) narusza art. 50 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej oraz art. 92 ust. 2 Konstytucji RP. Podejmując tej treści postanowienie, Rada Miejska (...) zamiast ustalić przesłanki kształtujące odpłatność za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze, przekazała przyznane jej ustawą kompetencje, odsyłając w tym zakresie do postanowień umowy, której treść, w tym także cenę za 1 godzinę usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opiekuńczych, ma ustalić Ośrodek Pomocy Społecznej w (...) z podmiotem przyjmującym zlecenie realizacji zadania. Tej treści postanowienie zaskarżonej uchwały pozostaje w sprzeczności z wyżej wskazanymi przepisami prawa. Trafnie zauważa w uzasadnieniu skargi Wojewoda Dolnośląski, że cena za usługi opiekuńcze jest elementem odpłatności za te usługi. (sygn. akt IV SA/Wr 851/11). Pominięcie przez Radę Gminy któregoś z elementów wymienionych w normie kompetencyjnej skutkuje brakiem pełnej realizacji upoważnienia ustawowego i ma istotny wpływ na ocenę zgodności z prawem podjętego aktu. Rada Gminy obowiązana jest bowiem przestrzegać zakresu upoważnienia, udzielonego jej przez ustawę. Niewyczerpanie zakresu przedmiotowego przekazanego przez ustawodawcę do uregulowania w drodze uchwały, skutkuje istotnym naruszeniem prawa. Jak bowiem stanowi art. 7 Konstytucji RP: Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. W oparciu o art. 94 Konstytucji RP organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Każdorazowo niekompletne wypełnienie kompetencji do podejmowania uchwał powinno być traktowane jako istotne naruszenie prawa, skutkujące nieważnością uchwały. Takie stanowisko Organu Nadzoru potwierdza także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego oz. we Wrocławiu (do 31 grudnia 2003 r.) z dnia 14 kwietnia 2000 r.: Opierając się na konstrukcji wad powodujących nieważność można wskazać rodzaje naruszeń przepisów, które trzeba zaliczyć do istotnych, skutkujących nieważnością uchwały organu gminy. Do nich należy naruszenie przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa mate-
Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 3 Poz. 4436 rialnego przez wadliwą ich wykładnię oraz przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał. (sygn. akt I SA/Wr 1798/99). Ponadto, zgodnie z 119 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2002 r. Nr 100, poz. 908): Na podstawie jednego upoważnienia ustawowego wydaje się jedno rozporządzenie, które wyczerpująco reguluje sprawy przekazane do unormowania w tym upoważnieniu. Natomiast na podstawie 143 owego rozporządzenia wyżej wskazaną regulację stosuje się odpowiednio do aktów prawa miejscowego. Brak regulacji obligatoryjnych elementów wynikających z upoważnienia ustawowego stanowi naruszenie przepisów ustawy, a tym samym istotne naruszenie przepisów prawa. W oparciu o powyższe zasadne jest zatem stwierdzenie nieważności uchwały w całości. Organ Nadzoru wskazuje również na istotne naruszenia prawa w innych przepisach uchwały. Rada w 2 ust. 1 uchwały postanowiła: Pomoc w formie usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opiekuńczych przyznaje Kierownik Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej lub inna upoważniona osoba na pisemny wniosek osoby zainteresowanej, jej przedstawiciela ustawowego, bądź innej osoby, za zgodą osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego. W ocenie Organu Nadzoru również przywołana wyżej regulacja 2 ust. 1 uchwały narusza w sposób istotny prawo poprzez nieuprawnioną zmianę normy, wynikającej z art. 102 ustawy o pomocy społecznej. Zgodnie bowiem z wolą ustawodawcy, wyrażoną w tym przepisie, świadczenia z pomocy społecznej są udzielane na wniosek osoby zainteresowanej, jej przedstawiciela ustawowego albo innej osoby, za zgodą osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego (ust. 1). Pomoc społeczna może być udzielana z urzędu (ust. 2). Tym samym wniosek o udzielenie świadczenia z pomocy społecznej może złożyć sam zainteresowany, jego przedstawiciel ustawowy lub jakakolwiek inna osoba, działająca za zgodą osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego. Świadczenie z pomocy społecznej może zostać przyznane także z urzędu. Tymczasem Rada Gminy Zgorzelec dokonała zmian w powyższym unormowaniu, bowiem przewiduje możliwość złożenia wniosku o przyznanie pomocy w formie usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opiekuńczych wyłącznie przez osobę zainteresowaną, jej przedstawiciela ustawowego, bądź inną osobę, za zgodą osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego. Z porównania obydwu przepisów wynika zatem, że przepisy uchwały nie wskazują możliwości działania organu pomocy społecznej z urzędu. W nawiązaniu do treści art. 102 ustawy o pomocy społecznej należy mieć również na względzie, że ustawodawca nie przewiduje wymogu złożenia wniosku w formie pisemnej, o której mowa we wskazanej regulacji uchwały. Ustawa o pomocy społecznej posługuje się wyłącznie zwrotem "wniosek" i nie odnosi się do jego formy. Należy w związku z tym zauważyć, że wymagany przepisem art. 102 ustawy o pomocy społecznej wniosek, należy traktować jako podanie w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego - jest to bowiem wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie przyznania pomocy w formie usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opiekuńczych w drodze decyzji administracyjnej. Rada nie może zatem ograniczać prawa osób uprawnionych do złożenia wniosku w wybranej przez te osoby formie, spośród dopuszczalnych na podstawie art. 63 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, zgodnie z którym: 1. Podania (żądania, wyjaśnienia, odwołania, zażalenia) mogą być wnoszone pisemnie, telegraficznie, za pomocą telefaksu lub ustnie do protokołu, a także za pomocą innych środków komunikacji elektronicznej przez elektroniczną skrzynkę podawczą organu administracji publicznej utworzoną na podstawie ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. W Kodeksie postępowania administracyjnego brak jest przepisu, który zezwalałby na uzależnienie wszczęcia postępowania administracyjnego od złożenia wniosku w formie pisemnej. Tym bardziej Rada Gminy nie może wprowadzać takiego obowiązku w drodze aktu prawa miejscowego. Wobec tego, za bezpodstawne i sprzeczne powołanymi przepisami należy uznać postanowienia uchwały obligujące wnioskodawców do złożenia wniosku w formie pisemnej. Takie postanowienie ogranicza możliwość wyboru formy złożenia wniosku, przewidziana w art. 63 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Oznacza to, że Rada dokonała nieuprawnionej modyfikacji przepisu zawartego w akcie normatywnym wyższego rzędu. Art. 102 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej nie zawiera żadnych wyłączeń i jest stosowany bezpośrednio, stąd należy uznać, że regulacja przyjęta przez Radę Gminy w sposób istotny zmienia obowiązujące w tym zakresie przepisy. Orzecznictwo wielokrotnie wskazywało, że powtórzenia i modyfikacje, jako wysoce dezinformujące, stanowią istotne naruszenie prawa (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 1992 r.,
Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 4 Poz. 4436 ONSA 1993/2/44; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 1999 r., OSS 2000/1/17; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 1996 r., sygn. SA/Wr 2761/95, nie opubl.). Powtarzanie regulacji ustawowych, bądź ich modyfikacja i uzupełnienie przez przepisy uchwały może bowiem prowadzić do odmiennej czy sprzecznej z intencjami ustawodawcy interpretacji. Trzeba, bowiem liczyć się z tym, że powtórzony czy zmodyfikowany przepis będzie interpretowany w kontekście uchwały, w której go zamieszczono, co może prowadzić do całkowitej lub częściowej zmiany intencji prawodawcy. W takim kontekście, zjawisko powtarzania i modyfikacji w aktach prawnych przepisów zawartych w aktach hierarchicznie wyższych, należy uznać za niedopuszczalne. Zgodnie zaś z art. 7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa. Oznacza to, iż każda norma kompetencyjna musi być tak realizowana, aby nie naruszała innych przepisów ustawy. W świetle art. 94 Konstytucji RP akty prawa miejscowego podejmowane są w oparciu o wyraźne upoważnienie ustawowe. Zakres upoważnienia musi być zawsze ustalany przez pryzmat zasad demokratycznego państwa prawnego, działania w granicach i na podstawie prawa oraz innych przepisów regulujących daną dziedzinę. Trzeba w tym miejscu zwrócić uwagę na przepisy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U. z 2002 r. Nr 100, poz. 908), gdzie według 118 w związku z 143 Zasad techniki prawodawczej, w aktach organów samorządu terytorialnego nie powtarza się przepisów ustawy upoważniającej i przepisów innych aktów normatywnych. Rada Gminy Zgorzelec nie ma zatem prawa powielać i modyfikować uregulowań ustawy upoważniającej i przepisów innych aktów normatywnych. Realizując kompetencję organ stanowiący musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenia prawa. Zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Ponadto należy podkreślić, iż normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Jednocześnie zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Na szczególną uwagę zasługuje tu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. (K25/99, OTK 2000/5/141): Stosując przy interpretacji art. 87 ust.1 i art. 92 ust. 1 Konstytucji, odnoszących się do źródeł prawa, takie zasady przyjęte w polskim systemie prawnym jak: zakaz domniemania kompetencji prawodawczych, zakaz wykładni rozszerzającej kompetencje prawodawcze oraz zasadę głoszącą, że wyznaczenie jakiemuś organowi określonych zadań nie jest równoznaczne z udzieleniem mu kompetencji do ustanawiania aktów normatywnych służących realizowaniu tych zadań (...). Niezależnie, od przedstawionych wyżej rozważań, należy zwrócić uwagę, że Rada Gminy Zgorzelec została upoważniona wyłącznie do określenia warunków przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze, a także szczegółowych warunków częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat za takie usługi, bez możliwości określenia trybu, w jakim działania takie są dokonywane i pomoc ta jest przyznawana. Kwestionowana uchwała powinna zatem ograniczyć się do wskazania przesłanek, jakie będą brane pod uwagę przy podjęciu decyzji o przyznaniu świadczenia i ewentualnym zwolnieniu od opłat z tego tytułu. Tryb, w jakim następuje złożenie wniosku o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej, a także forma tego wniosku regulowane są wyłącznie przepisami ustawy. Tym samym należy stwierdzić brak po stronie organu stanowiącego Gminy kompetencji do ustalania w wydanym przez siebie akcie czy pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych przyznawana jest na wniosek czy z urzędu, i kto jest uprawniony do złożenia takiego wniosku. Ponadto Rada Gminy Zgorzelec w 2 ust. 2 uchwały przyjęła, że: Udzielanie pomocy w formie usług opiekuńczych i usług specjalistycznych następuje po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego ustalającego sytuację dochodową, rodzinną i zdrowotną wnioskodawcy. W 2 ust. 2 uchwały uzależniono udzielenie pomocy w formie usług opiekuńczych i usług specjalistycznych od przeprowadzenia rodzinnego wywiadu środowiskowego ustalającego sytuację dochodową, rodzinną i zdrowotną wnioskodawcy. Organ Nadzoru zwraca uwagę, że o potrzebie przeprowadzenia wywiadu środowiskowego postanowił już prawodawca w art. 106 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, który stanowi, że decyzję administracyjną o przyznaniu lub odmowie przyznania świadczenia, z wyjątkiem decyzji o odmowie przyznania biletu kredytowanego oraz decyzji w sprawach cudzoziemców, o których mowa w art. 5a, wyda-
Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 5 Poz. 4436 je się po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego. Oznacza to, że unormowanie w tym zakresie wykracza poza ramy normy kompetencyjnej zawartej w art. 50 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej. Ponadto kwestionowanym postanowieniem uchwały nałożono obowiązek udokumentowania określonych faktów za pomocą przeprowadzenia wywiadu środowiskowego. Zdaniem Organu Nadzoru zapisy takie stoją w sprzeczności z zasadami postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 75 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego: 1. Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. 2. Jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia właściwego organu administracji, organ administracji publicznej odbiera od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności za fałszywe zeznania. Przepis art. 83 3 stosuje się odpowiednio. Tymczasem wskazane wyżej przepisy uchwały uzależniają realizację określonych uprawnień od przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, podczas gdy procedura administracyjna przewiduje szerszy zakres środków dowodowych. O skorzystaniu z nich będzie decydował organ właściwy do przyznawania świadczeń z pomocy społecznej w toku prowadzonego przez siebie postępowania. Rada Gminy Zgorzelec z kolei w 2 ust. 3 uchwały postanowiła, że: Udzielanie pomocy w formie usług opiekuńczych i usług specjalistycznych następuje w drodze decyzji administracyjnej określającej rodzaj i zakres usług przyznanych osobie, która wymaga pomocy, a ponadto miejsce i termin świadczenia tych usług oraz wysokość odpłatności. Odnosząc się do regulacji zawartej w 2 ust. 3 uchwały należy wskazać, że w art. 50 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej wyraźnie wskazuje się, że organ stanowiący gminy ma określić, w drodze uchwały, szczegółowe warunki zwolnienia od opłat za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze. Uchwała taka, jako akt prawa miejscowego, staje się podstawą ewentualnej decyzji administracyjnej w tej sprawie. Jednocześnie zakres spraw unormowanych w decyzji przyznającej usługi opiekuńcze ustalony został w art. 50 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym Ośrodek pomocy społecznej, przyznając usługi opiekuńcze, ustala ich zakres, okres i miejsce świadczenia. Zdaniem Organu Nadzoru Rada Gminy Zgorzelec na podstawie powyższego upoważnienia nie posiada kompetencji do ustalania obligatoryjnych elementów decyzji administracyjnej, ani do dokonania jakiejkolwiek modyfikacji regulacji ustawowej określonej w art. 50 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej. Należy zauważyć, że w ustawie Kodeks postępowania administracyjnego ustawodawca unormował postępowanie przed organami administracji publicznej w należących do właściwości tych organów sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych, w tym obligatoryjne elementy decyzji administracyjnej. W myśl art. 107 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji lub, jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego, powinna być opatrzona bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi. Przepisy szczególne mogą określać także inne składniki, które powinna zawierać decyzja. Takim przepisem może być art. 50 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej, w myśl którego ośrodek pomocy społecznej, przyznając usługi opiekuńcze, ustala ich zakres, okres i miejsce świadczenia. Jednakże, brak jest podstaw dla organu stanowiącego gminy do regulowania w drodze aktu prawa miejscowego kwestii związanych z wydawaniem decyzji administracyjnych, w tym określania elementów, które ma zawierać decyzja. Zatem należy stwierdzić, iż zapis 2 ust. 3 uchwały stanowi przekroczenie kompetencji własnej (określonej w art. 50 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej), a ponadto narusza uprawnienia podmiotu wydającego decyzję administracyjną, który nie jest i nie może być związany takimi postanowieniami uchwały, bowiem wydając decyzję opiera się na przepisach ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy
Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 6 Poz. 4436 o pomocy społecznej, konkretyzując prawa i obowiązki podmiotów wykonujących zadania z zakresu pomocy społecznej oraz świadczeniobiorców. Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji. Od niniejszego rozstrzygnięcia przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w terminie 30 dni od daty jego doręczenia, którą należy wnieść za pośrednictwem organu nadzoru Wojewody Dolnośląskiego. Zgodnie z art. 92 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały organu gminy wstrzymuje jej wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Wojewoda Dolnośląski: A. M. Skorupa