Wrocław, dnia 9 czerwca 2014 r. Poz WOJEWODA DOLNOŚLĄSKI Wrocław, dnia 5 czerwca 2014 r. NK-N MG

Transkrypt

1 DZIENNIK URZĘDOWY WOJEWÓDZTWA DOLNOŚLĄSKIEGO Wrocław, dnia 9 czerwca 2014 r. Poz WOJEWODA DOLNOŚLĄSKI Wrocław, dnia 5 czerwca 2014 r. NK-N MG ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE Na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zmianami) Wojewoda Dolnośląski Organ Nadzoru nad jednostkami samorządu terytorialnego stwierdza nieważność 4 ust. 1 pkt 1 lit. b, 4 ust. 1 pkt 2 lit. f, 5 ust. 5 uchwały we fragmencie w szczególnie uzasadnionych przypadkach, 7 ust. 2, 9 ust. 1, 12 uchwały Rady Miasta Oleśnicy z dnia 30 kwietnia 2014 roku nr XLIII/337/2014 w sprawie szczegółowych zasad, sposobu i trybu umarzania, odraczania terminu spłaty i rozkładania na raty należności pieniężnych mających charakter cywilnoprawny, przypadających Miastu Oleśnica oraz jego jednostkom organizacyjnym oraz warunków dopuszczalności pomocy publicznej w przypadkach, w których taka ulga stanowić będzie pomoc publiczną de minimis oraz wskazania organów lub osób uprawnionych do udzielania ulg. Uzasadnienie Rada Miasta Oleśnicy w dniu 30 kwietnia 2014 roku podjęła uchwałę nr XLIII/337/2014 w sprawie szczegółowych zasad, sposobu i trybu umarzania, odraczania terminu spłaty i rozkładania na raty należności pieniężnych mających charakter cywilnoprawny, przypadających Miastu Oleśnica oraz jego jednostkom organizacyjnym oraz warunków dopuszczalności pomocy publicznej w przypadkach, w których taka ulga stanowić będzie pomoc publiczną de minimis oraz wskazania organów lub osób uprawnionych do udzielania ulg. Uchwała wpłynęła do organu nadzoru dnia 7 maja 2014 roku. W toku badania legalności uchwały organ nadzoru stwierdził podjęcie: 1. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b z istotnym naruszeniem art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 885 ze zmianami), 2. 4 ust. 1 pkt 2 lit. f uchwały z istotnym naruszeniem art. 59 ust. 3 w zw. z 56 ust. 1 ustawy z dnia o finansach publicznych, 3. 5 ust. 5 uchwały we fragmencie w szczególnie uzasadnionych przypadkach z istotnym naruszeniem art. 59 ust. 1 i ust. 3 ustawy o finansach publicznych,

2 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 2 Poz ust. 2 uchwały z istotnym naruszeniem art. 3 ust. 2 Rozporządzenia Komisji (UE) Nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 roku w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dziennik Urzędowy UE z 24 grudnia 2013 r., L 352/1) w związku z art. 87 ust. 1 i art. 91 ust. 3 Konstytucji w związku z art. 288 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z dnia 30 kwietnia 2004 r., Nr 90, poz. 864/2 ze zmianami), 5. 9 ust. 1 uchwały z istotnym naruszeniem art. 59 ust. 2 o finansach publicznych w zw. z art. 7 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zmianami), a także art ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), uchwały z istotnym naruszeniem art. 59 ust. 2 ustawy o finansach publicznych w zw. z art. 7 i art. 94 Konstytucji RP. Podejmując niniejszą uchwałę Rada Miasta Oleśnicy działała w oparciu o art. 59 ust. 1 3 ustawy o finansach publicznych. Zgodnie z art. 59 ust. 1 3 tej ustawy: 1. W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne mające charakter cywilnoprawny, przypadające jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom podległym, mogą być umarzane albo ich spłata może być odraczana lub rozkładana na raty, na zasadach określonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego określi szczegółowe zasady, sposób i tryb udzielania ulg, o których mowa w ust. 1, warunki dopuszczalności pomocy publicznej w przypadkach, w których ulga stanowić będzie pomoc publiczną, oraz wskaże organ lub osobę uprawnione do udzielania tych ulg. 3. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może, w drodze uchwały, postanowić o stosowaniu z urzędu ulg, o których mowa w ust. 1, w przypadku wystąpienia okoliczności wymienionych w art. 56 ust. 1. I. W 4 ust. 1 pkt 1 lit. b uchwały Rada Miasta Oleśnicy postanowiła, że należności pieniężne mogą zostać w całości lub w części umorzone na wniosek dłużnika m. in. jeżeli jest to uzasadnione szczególnymi względami społecznymi lub gospodarczymi. Przesłanki umorzenia należności pieniężnych o charakterze cywilnoprawnym, przypadających jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom podległym na wniosek dłużnika uregulowane zostały w art. 59 ust. 1 ustawy o finansach publicznych. Są nimi: ważny interes dłużnika lub interes publiczny. Rada Miasta nie jest tym samym uprawniona do stanowienia innych, nieprzewidzianych ustawą kryteriów zastosowania ulg w spłacie należności. Wprowadzona w 4 ust. 1 pkt 1 lit. b uchwały przesłanka wystąpienia uzasadnionych względów społecznych i gospodarczych wykracza zatem poza ramy przyznanego Radzie upoważnienia ustawowego. Mocą art. 59 ustawy o finansach publicznych organ stanowiący gminy jest uprawniony do ustanowienia szczegółowych zasad udzielania ulg. Oznacza to, że może jedynie doprecyzować pojęcie ważnego interesu dłużnika i interesu publicznego m. in. poprzez przykładowe wskazanie szczególnego rodzaju sytuacji, które z punktu widzenia Rady mieszczą się w zakresie tych pojęć. Rada Miasta, poprzez użycie w treści 4 ust. 1 pkt 1lit. b uchwały pojęcia ważnych względów społecznych i gospodarczych wprowadziła jednak nowe, ogólnikowe i bliżej nieokreślone przesłanki udzielania ulg. Pojęcie ważnych względów społecznych lub gospodarczych nie jest tożsame ani z pojęciem ważnego interesu dłużnika, ani też z pojęciem interesu publicznego. W szczególnych wypadkach zakresy tych pojęć mogą się wprawdzie pokrywać, jednakże użyte w uchwale sformułowanie nie uszczegóławia zasad udzielania ulg, do czego upoważnia przepis art. 59 ust. 2 ustawy o finansach publicznych. Co istotne upoważnienie ustawowe wynikające z art. 59 ust. 1 ustawy o finansach publicznych w żaden sposób nie wiąże się z regulacją zawartą w art. 57 tej samej ustawy, gdzie wskazuje się jako przesłanki do zastosowania określonych ulg uzasadnione względy społeczne lub gospodarcze. Wskazany przepis należy bowiem odnosić wyłącznie do należności cywilnoprawnych przypadających organom administracji rządowej, państwowym jednostkom budżetowym i państwowym funduszom celowym. Ustawa zawiera w tym zakresie wyraźne rozróżnienie. Z tego też powodu ów zapis (art. 57) nie będzie miał zastosowania do należności pieniężnych mających charakter cywilnoprawny, przypadających jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom podległym.

3 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 3 Poz Podejmując akty prawa miejscowego w oparciu o normę ustawową, organ stanowiący musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym a ustawą. Zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Ponadto należy podkreślić, iż normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Niedopuszczalne jest zatem rozszerzenie ustawowego katalogu przesłanek umorzenia wskazanych należności pieniężnych, poprzez dodanie klauzuli generalnej szczególnie ważnych względów społecznych i gospodarczych, bez wyraźnego upoważnienia ustawowego. II. Zgodnie z art. 59 ust. 3 ustawy o finansach publicznych, organ stanowiący gminy może postanowić o stosowaniu ulg przewidzianych w ust. 1 tego samego przepisu (umarzanie, odraczanie lub rozkładanie na raty należności cywilnoprawnych) z urzędu w przypadku wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 56 ust. 1 ustawy o finansach publicznych. W przepisie tym przewidziano katalog zamknięty takich przypadków. Oznacza to, że Rada może upoważnić organ stosujący ulgi do działania z urzędu tylko w razie zaistnienia powyższych okoliczności. Ustawodawca nie uprawnił zatem Rady Miasta do wprowadzania regulacji o stosowania ulg z urzędu w innych przypadkach, niż te przewidziane w katalogu sformułowanym w art. 56 ust. 1 ustawy. W 4 ust. 1 pkt 2 uchwały wprowadzono katalog okoliczności uzasadniających działanie właściwego organu z urzędu. Spośród przesłanek określonych w tym przepisie uchwały podstawę udzielenia ulgi z urzędu mogą stanowić tylko te zawarte w 4 ust. 1pkt 2 lit. a-e. Tylko te przesłanki są tożsame z okolicznościami określonymi w art. 56 ust.1 pkt 1 5 ustawy. Dopuszczalne jest więc postanowienie o stosowaniu ulg z urzędu w przypadku, gdy: 1) osoba fizyczna - zmarła, nie pozostawiając żadnego majątku albo pozostawiła majątek niepodlegający egzekucji na podstawie odrębnych przepisów, albo pozostawiła przedmioty codziennego użytku domowego, których łączna wartość nie przekracza kwoty zł; 2) osoba prawna - została wykreślona z właściwego rejestru osób prawnych przy jednoczesnym braku majątku, z którego można by egzekwować należność, a odpowiedzialność z tytułu należności nie przechodzi z mocy prawa na osoby trzecie; 3) zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwoty wyższej od kosztów dochodzenia i egzekucji tej należności lub postępowanie egzekucyjne okazało się nieskuteczne; 4) jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej uległa likwidacji; 5) zachodzi ważny interes dłużnika lub interes publiczny. Powyższe przypadki wymienione są w ustawie w sposób enumeratywny i niedopuszczalne jest wprowadzenie w uchwale Rady Miasta dodatkowych okoliczności aktualizujących uprawnienie organu stosującego ulgi do działania z urzędu. Za istotnie naruszające prawo należy uznać zatem postanowienie 4 ust. 1 pkt 2 lit. f uchwały, zgodnie z którym należności pieniężne przypadające Miastu Oleśnica lub jej jednostce podległej mogą zostać umorzone z urzędu w przypadku, gdy należność pieniężna nie przekracza 5% kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, a dłużnik należności nie zapłacił po dwukrotnym wezwaniu do zapłaty. Należy przy tym zauważyć, że tak skonstruowana przesłanka umorzenia nie zawsze będzie się pokrywać i nie będzie tym samym w pełni tożsama z ważnym interesem dłużnika lub też interesem publicznym, o których mowa w art. 56 ust. 1 pkt 5 ustawy o finansach publicznych. Jak już wyżej wskazano (część I uzasadnienia) zgodnie z treścią art. 7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Podejmując akty prawa miejscowego w oparciu o normę ustawową, organ stanowiący musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenie prawa. Podkreślić należy, że organ stanowiący jest upoważniony przede wszystkim do ustanawiania szczegółowych zasad umarzania należności w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem

4 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 4 Poz dłużnika lub interesem publicznym (art. 59 ust. 1). Może również w tej samej uchwale postanowić o stosowaniu ulg z urzędu w sytuacji zaistnienia przesłanek określonych w art. 56 ust. 1 ustawy. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 19 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I SA/Ol 126/12): Zgodnie z art. 59 ust. 3 ustawy o finansach publicznych, organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może, w drodze uchwały, postanowić o stosowaniu z urzędu ulg, o których mowa w ust. 1, w przypadku wystąpienia okoliczności wymienionych w art. 56 ust. 1. W przepisie tym ustawodawca przewidział pięć przesłanek umożliwiających umorzenie w całości należności pieniężnych mających charakter cywilnoprawnych. Wyliczenie przesłanek jest wyczerpujące. Rada nie mogła zatem w uchwale ustanowić innych, nieznanych ustawie, przesłanek umorzenia należności z urzędu. W art. 59 ust. 3 ustawy o finansach publicznych wyraźnie odwołano się do okoliczności wymienionych w ww. przepisie i wyłącznie te okoliczności mogły być podstawą stosowania ulg z urzędu.. III. W 5 ust. 5 uchwały postanowiono Okres spłaty rozłożonej na raty należności pieniężnej wynikającej z obowiązku zwrotu bonifikaty udzielonej od ceny sprzedanej nieruchomości oraz bonifikaty udzielonej od opłaty z tytułu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności w szczególnie uzasadnionych przypadkach może zostać wydłużony do 60 miesięcy.. W powyższym zapisie Rada wprowadziła wyjątek od przewidzianego w 5 ust. 4 uchwały ratalnego okresu spłaty należności. Przewidziała dłuższy okres dla należności związanych ze zwrotem bonifikat przy sprzedaży nieruchomości i przekształcaniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Jako przesłankę zastosowania tego dłuższego okresu wskazała szczególnie uzasadnione przypadki, nie określając przy tym o jakie przypadki chodzi. Tymczasem kwestie te jako zasady powinny zostać określone w uchwale w sposób jasny i precyzyjny przez Radę. Użycie tego typu konstrukcji skutkuje scedowaniem na inne organy kompetencji ustawowych w zakresie określenia przypadków w których możliwe będzie zastosowanie dłuższego okresu ratalnego a do tego Rada nie została umocowana. Tak więc to dopiero na etapie wykonywania przedmiotowej uchwały kwestia ta będzie doprecyzowana przez inny niż Rada Miasta organ (tutaj Burmistrza Oleśnicy bądź dyrektorów jednostek organizacyjnych Miasta Oleśnicy). Tym samym uznać należy, że Rada Miasta w Oleśnicy przyjmując analizowany przepis, nie wypełniła prawidłowo normy kompetencyjnej wynikającej z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o finansach publicznych. Zauważyć trzeba, że brak precyzji kwestionowanego przepisu narusza wywodzoną z art. 2 Konstytucji RP zasadę określoności przepisów prawa. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 22 maja 2002 r. (sygn. akt K 6/02, OTK ZU nr 3a/2002, poz. 33) przepisy prawne muszą być formułowane w sposób poprawny, precyzyjny i jasny. ( ) Wymóg jasności oznacza nakaz tworzenia przepisów klarownych i zrozumiałych dla ich adresatów, którzy od racjonalnego ustawodawcy oczekiwać mogą stanowienia norm prawnych niebudzących wątpliwości co do treści nakładanych obowiązków i przyznawanych praw (zob. też np. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 marca 2001 r., sygn. akt K 24/00, OTK ZU nr 1/2001, poz. 16). Zdaniem organu nadzoru rozpatrywany przepis w kwestionowanym fragmencie nie spełnia powyższych wymogów, bowiem sformułowany jest w sposób nieprecyzyjny i może tym samym wywołać wątpliwości w zakresie przypadków w jakich może dojść do wydłużenia ratalnego okresu spłaty należności i organu właściwego do ich określenia. IV. W 7 ust. 2 uchwały Rada postanowiła, że Łączna wartość pomocy de minimis udzielonej przedsiębiorcy nie może przekroczyć 200 tys. EURO w okresie trzech lat podatkowych.. Tak wprowadzoną regulację należy uznać za niekompletną i modyfikującą unormowanie zawarte w art. 3 ust. 2 Rozporządzenia Komisji (UE) Nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 roku w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis. Rada we wprowadzonej przez siebie regulacji nie uwzględniła dyspozycji przepisu przytoczonego Rozporządzenia, wedle którego Całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarów nie może przekroczyć EUR w okresie trzech lat podatkowych. Pomoc de minimis nie może zostać wykorzystana na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego towarów.. Z porównania przepisu gminnego i przepisu unijnego wynika, że

5 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 5 Poz ten pierwszy nie wprowadza wyjątku w postaci niższej kwoty pomocy de minimis w stosunku do przedsiębiorstw prowadzących działalność zarobkową w zakresie transportu drogowego. Słowem w stosunku do wszystkich przedsiębiorców ustala taki sam pułap pomocy de minimis, co w świetle przytoczonego przepisu unijnego jest nieprawidłowe. Zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z kolei wedle art. 91 ust. 3 Konstytucji jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami. Nie ulega wątpliwości, że przytoczone Rozporządzenie Komisji Europejskiej ma taki charakter. Stosownie do art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej rozporządzenia są bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich. Z przepisu tego wynika zasada bezpośredniego skutku prawa europejskiego, tzw. zasada bezpośredniego stosowania, która pozwala osobom na bezpośrednie przywoływanie normy przed krajowym lub wspólnotowym wymiarem sprawiedliwości. Umożliwia ona podmiotom indywidualnym powoływanie się bezpośrednio na prawo wspólnotowe przed sądami i organami administracji publicznej niezależnie od tego, czy w prawie krajowym istnieją podobne regulacje. Potwierdzenie tejże zasady znalazło wyraz w orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości w sprawie Van Gend en Loos z 5 lutego 1963 roku, wedle którego prawo unijne tworzy nie tylko obowiązki dla państw członkowskich, ale także prawa dla obywateli. W efekcie osoby otrzymują prawa i mogą bezpośrednio powoływać się na normy europejskie przed sądami krajowymi i wspólnotowymi. Nie ma nawet konieczności, żeby państwo członkowskie wprowadzało daną normę europejską do swojego wewnętrznego porządku prawnego.. Stwierdzić zatem należy, że Rada Miasta dokonała modyfikacji bezpośrednio stosowanych przepisów unijnych, co w świetle powyższego stanowi istotne naruszenie prawa. W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że powtarzanie regulacji ustawowych (tutaj rozporządzeń unijnych bezpośrednio stosowanych), bądź ich modyfikacja i uzupełnienie przez przepisy uchwały jest niedopuszczalne i dezinformujące. Może prowadzić bowiem do odmiennej czy sprzecznej z intencjami ustawodawcy interpretacji przepisów. Trzeba liczyć się z tym, że powtórzony, czy zmodyfikowany przepis będzie interpretowany w kontekście uchwały, w której go zamieszczono, co może prowadzić do całkowitej lub częściowej zmiany intencji prawodawcy. Zjawisko powtarzania i modyfikacji w aktach prawnych przepisów zawartych w aktach hierarchicznie wyższych, należy uznać za niedopuszczalne. Modyfikacje przypisów ustawowych stanowią istotne naruszenie prawa (wyrok NSA z dnia 16 czerwca 1992 r., II SA 99/92, LEX nr 10348; wyrok NSA z dnia 14 października 1999 r., II SA/Wr 1179/98, LEX nr 39509; wyrok NSA z dnia 25 marca 2003 r., II SA/Wr 2572/02, LEX nr ; wyrok NSA z dnia 26 lutego 2010 r., II OSK 1966/09, LEX nr ). Zamieszczenie w 7 ust. 2 uchwały kwestionowanego unormowania podważa regulacje ustawowe. Dekodowanie norm z przepisu uchwały i bez kontekstu, w jakim funkcjonują one w ustawie może powodować nieprzewidzianą przez prawodawcę zmianę jego znaczenia. Jako, że zgodnie z art. 94 Konstytucji RP akty prawa miejscowego mają być stanowione na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie należy mieć także na uwadze, że działanie na podstawie i w granicach prawa oznacza, że każda norma kompetencyjna musi być tak realizowana, aby nie naruszała innych przepisów ustawy. Zakres upoważnienia powinien być zawsze ustalany przez pryzmat zasad demokratycznego państwa prawnego, w granicach i na podstawie prawa oraz innych przepisów regulujących daną dziedzinę (wyrok WSA z dnia 30 grudnia 2009 r., II SA/Wr 470/09, LEX nr ). V. W 9 ust. 1 uchwały postanowiono, że: Należność pieniężna staje się natychmiast wymagalna wraz z należnymi odsetkami ustawowymi od pierwotnego terminu wymagalności do dnia zapłaty, w przypadku gdy zostanie ustalone, że: a) dowody, na podstawie których udzielono ulgi, okazały się fałszywe; b) dłużnik wprowadził w błąd, co do okoliczności uzasadniających udzielenie ulgi; c) dłużnik nie spłacił odroczonej należności pieniężnej w terminie lub w ustalonej wysokości; d) dłużnik nie spłacił w terminie co najmniej 3 pełnych rat..

6 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 6 Poz Umieszczenie tego typu regulacji w akcie prawa miejscowego sugeruje istnienie po stronie organu stanowiącego uprawnienia do wskazania w akcie administracyjnym okoliczności, w których organ, działający w oparciu o tę właśnie normę, uprawniony byłby do uchylenia się od skutków złożonego oświadczenia woli. Należy przy tym zaznaczyć, że kwestionowana uchwała dotyczy należności pieniężnych, mających charakter cywilnoprawny, przypadających jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom podległym, a więc mających źródło w zawartej wcześniej umowie cywilnej. Tymczasem to ustawodawca w Kodeksie cywilnym rozstrzyga, co stanowi wadę oświadczenia woli, wpływającą na jego skuteczność prawną a także o możliwości uchylenia się od jego skutków prawnych. Przepisy od art. 82 do art. 88 Kodeksu mają zastosowanie do wszystkich czynności prawnych z zakresu prawa cywilnego, a ich stosowanie mogłoby być wyłączone mocą przepisów szczególnych. Ustawa o finansach publicznych takich regulacji o szczególnym charakterze w stosunku do norm kodeksowych nie zawiera, przeciwnie, w odniesieniu do należności pieniężnych, mających charakter cywilnoprawny, przypadających organom administracji rządowej, państwowym jednostkom budżetowym i państwowym funduszom celowym, ustawodawca w art. 58 ust. 2 ustawy wprost wskazuje, że umorzenie należności oraz odroczenie terminu spłaty całości lub części należności albo rozłożenie płatności całości lub części należności na raty następuje w formie pisemnej, na podstawie przepisów prawa cywilnego. Należy przez to rozumieć, że w zakresie nieuregulowanym w ustawie oraz nieprzekazanym do uregulowania w drodze aktu prawa miejscowego, w odniesieniu do składanych przez Miasto oświadczeń woli stosuje się wyłącznie przepisy Kodeksu cywilnego. Nie ulega przy tym wątpliwości, że regulacja zawarta w 9 ust. 1 uchwały wykracza poza przyznaną Radzie Miasta kompetencję, ograniczającą się wyłącznie do określenia szczegółowych zasad, sposobu i trybu udzielania ulg, o których mowa w art. 59 ust. 2 ustawy. W ramach określenia zasad, sposobu i trybu udzielania ulg możliwe jest wyłącznie wprowadzenie regulacji dotyczących tego, w jaki sposób i w jakich okolicznościach przyznanie takiej ulgi jest możliwe, a więc postępowania zmierzającego do umorzenia, odroczenia czy rozłożenia na raty należności jednostki samorządu terytorialnego. W świetle powyższego należy uznać, że 9 ust. 1 uchwały wykracza poza upoważnienie przyznane Radzie, co stoi w sprzeczności z konstytucyjną zasadą legalizmu, wyrażoną w art. 7 ustawy zasadniczej, zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, a także art. 94 Konstytucji, w oparciu o który organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 czerwca 2013 r. (sygn. akt II SA/Gl 298/13): Regulacja zawarta w art. 59 u.f.p. dotyczy należności o charakterze cywilnoprawnym, a zatem zastosowanie znajdują tu stosowne unormowania kodeksu cywilnego dotyczące wad oświadczenia woli, które nie mogą być recypowane do aktu prawa miejscowego, ani tym bardziej modyfikowane przez wprowadzanie innych regulacji. (LEX Nr ). VI. W 12 uchwały postanowiono, że: Dyrektorowie jednostek organizacyjnych Miasta Oleśnicy przedstawiają Burmistrzowi Miasta Oleśnicy informacje o udzielonych ulgach, o których mowa w 1, w terminie do 20 dni po upływie każdego kwartału.. Zdaniem organu nadzoru, norma art. 59 ust. 1 i ust. 2 ustawy o finansach publicznych nie daje Radzie kompetencji do nakładania określonych obowiązków na kierowników gminnych jednostek organizacyjnych, a także na organ wykonawczy gminy. Takie działanie wykracza poza upoważnienie przyznane Radzie i uzasadnia stwierdzenie nieważności 12 uchwały. Przepis art. 59 ust. 2 ustawy nie stanowi bowiem podstawy do regulowania przez organ stanowiący gminy jakichkolwiek kwestii związanych z wykonaniem uchwały i kontrolą prawidłowości stosowania jej przepisów. W ramach określenia zasad, sposobu i trybu udzielania ulg możliwe jest wyłącznie wprowadzenie regulacji dotyczących tego, w jaki sposób i w jakich okolicznościach przyznanie takiej ulgi jest możliwe, a więc postępowania zmierzającego do umorzenia, odroczenia czy rozłożenia na raty należności jednostki samorządu terytorialnego. Przepis kompetencyjny nie daje Radzie uprawnienia do nakładania obowiązków

7 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 7 Poz na Burmistrza i kierowników jednostek podległych, w tym obowiązków sprawozdawczych. Organ nadzoru w żaden sposób nie neguje uprawnień kontrolnych Rady, w ramach których mogłaby ona zweryfikować działania podmiotów uprawnionych do udzielania ulg, jednak należy zauważyć, że wynikają one z innych przepisów, a nie z art. 59 ust. 2 ustawy. Przykładowo można wskazać na art. 15 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, wskazującym na radę gminy jako organ kontrolny i art. 18a ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym to rada gminy kontroluje działalność wójta, gminnych jednostek organizacyjnych oraz jednostek pomocniczych gminy i w tym celu powołuje komisję rewizyjną. W świetle powyższego należy uznać, że 12 uchwały wykracza poza upoważnienie przyznane Radzie, co stoi w sprzeczności z konstytucyjną zasadą działania w oparciu i w granicach konkretnego przepisu upoważniającego, wynikającą z art. 7 i art. 94 ustawy zasadniczej. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt III Sa/Wr 335/11) oraz z dnia 29 sierpnia 2012 r. (sygn. akt III SA/Wr 223/12). Mając na uwadze powyższe, stwierdzono jak na wstępie. Od niniejszego rozstrzygnięcia przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w terminie 30 dni od daty jego doręczenia, którą należy wnieść za pośrednictwem organu nadzoru - Wojewody Dolnośląskiego. Zgodnie z art. 92 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały organu gminy wstrzymuje ich wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Wojewoda Dolnośląski: T. Smolarz