Wrocław, dnia 2 października 2012 r. Poz WYROK NR SYGN. AKT IV SA/WR 142/12 WOJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO WE WROCŁAWIU

Transkrypt

1 DZIENNIK URZĘDOWY WOJEWÓDZTWA DOLNOŚLĄSKIEGO Wrocław, dnia 2 października 2012 r. Poz WYROK NR SYGN. AKT IV SA/WR 142/12 WOJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO WE WROCŁAWIU z dnia 13 czerwca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędziowie Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński (sprawozdawca) Sędzia WSA Alojzy Wyszkowski Protokolant Aleksandra Markiewicz po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 13 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Oławie z dnia 22 grudnia 2011 r. nr XV/127/11 w przedmiocie ustalenia opłat za pobyt dziecka w żłobku utworzonym przez gminę I. stwierdza nieważność paragrafu 4 ust. 1 i ust. 3 zaskarżonej uchwały; II. określa, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w zakresie wskazanym w punkcie I.

2 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 2 Poz Uzasadnienie Pismem z dnia 1 lutego 2012 r. Wojewoda Dolnośląski działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r. Nr 142, poz ze zm.) i art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz ze zm.), wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Oławie nr XV/127/11 z dnia 22 grudnia 2011 r. w sprawie ustalenia opłat za pobyt dziecka w żłobku utworzonym przez gminę. Wskazanej wyżej uchwale organ nadzoru zarzucił istotne naruszenie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 (Dz. U. Nr 45, poz. 235 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w związku z art. 7 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483 ze zm.). W związku z powyższym wniósł o stwierdzenie nieważności 4 ust. 1 i ust. 3 przedmiotowej uchwały Rady Miejskiej w Oławie. W motywach uzasadnienia organ nadzoru stwierdził, że jako podstawę prawną podjętej uchwały wskazano między innymi art. 58 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym wysokość opłaty oraz opłaty, o której mowa w art. 12 ust. 3 (opłaty dodatkowej, za wydłużony wymiar opieki w żłobku), za pobyt dziecka w żłobku lub klubie dziecięcym utworzonym przez gminę albo u dziennego opiekuna oraz maksymalną wysokość opłaty za wyżywienie ustala rada gminy w drodze uchwały. Mocą 4 kwestionowanej uchwały Rady Miejska w Oławie ustaliła co następuje: 1. Miesięczna opłata za wyżywienie dziecka w żłobku wynika z przemnożenia stawki dziennej w wysokości 5,70 zł przez ilość dni roboczych w miesiącu. 2. Ustala się maksymalną opłatą za wyżywienie dziecka w żłobku utworzonym przez gminę w wysokości 131,10 zł, obliczoną dla miesiąca o największej liczbie dni roboczych, tj. 23 dni roboczych. Wysokość opłaty została ustalona na poziomie kosztów zakupu surowców zużytych do przygotowania posiłków. 3. Wysokość stawki określonej w ust. 1 podlegać będzie waloryzacji w każdym następnym roku kalendarzowym w oparciu o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym stosowny komunikat zostanie ogłoszony przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego we właściwym dzienniku promulgacyjnym. W ocenie organu nadzoru przyjęta regulacja polega faktycznie na określeniu przez Radę Miejską, w Oławie wysokości stawki opłaty za wyżywienie dziecka w żłobku. Wskazana w 4 ust. 2 uchwały maksymalna opłata za wyżywienie dziecka w żłobku stanowi jedynie iloczyn określonej przez Radę w ust. 1 uchwały stawki opłaty dziennej i maksymalnej liczby dni, za jakie możliwe będzie pobranie takiej opłaty. Maksymalna wysokość opłaty za wyżywienie dziecka w żłobku, określona w 4 ust. 2 uchwały, nie stanowi zatem żadnego ustalenia Rady Miejskiej i jest zależna wyłącznie od liczby dni roboczych w danym miesiącu. i Ustalenie wysokości opłaty za wyżywienie na niższym poziomie będzie możliwe wyłącznie w przypadku, gdy liczba dni roboczych w danym miesiącu będzie mniejsza, ponieważ 4 ust. 1 uchwały obliguje dyrektora Żłobka do zastosowania konkretnej stawki dziennej opłaty za wyżywienie. Tymczasem norma kompetencyjna wyraźnie upoważnia Radę Miejską wyłącznie do określenia maksymalnej wysokości opłaty za wyżywienie. Należy to rozumieć w ten sposób, że organ stanowiący gminy ma wskazać górny pułap opłaty za wyżywienie, przy czym ustawodawca nie wskazuje, czy ma być to maksymalna stawka opłaty dziennej czy miesięcznej. Jednocześnie jednak, skoro Rada Miejska ma określić wyłącznie wysokość maksymalną, powinno być możliwe ustalenie wysokości opłaty na poziomie niższym na etapie wykonywania i stosowania uchwały przez kierowników jednostek organizacyjnych gminy. W ocenie organu nadzoru cel ustawodawcy jest jasny Rada Miejska ma za zadanie chronić korzystających z usług świadczonych przez żłobek przed nadmiernym wzrostem i dowolnością w kształtowaniu opłat za usługi świadczone przez gminną jednostkę organizacyjną. Jednocześnie jednak uchwała podjęta na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy powinna pozostawić kierownikom jednostek organizacyjnych możliwość przyjęcia opłat niższych, o ile będą w stanie na takim poziomie je ukształtować. Przy takim rozumieniu przepisu kompetencyjnego 4 uchwały nie może zostać uznany za zgodny z obowiązującymi przepisami. W ust. 1 wprowadza się bowiem regulację, zawierającą wyraźne wytyczne co do sposobu ustalania wysokości miesięcznej opłaty za wyżywienie dziecka ze wskazaniem wysokości stawki dziennej, przy czym w ust. 3 tego paragrafu zastrzega się jednocześnie, że będzie ona podlegać corocznie

3 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 3 Poz waloryzacji. Działanie takie należy uznać za niezgodne z treścią upoważnienia udzielonego Radzie Miejskiej w Oławie w art. 58 ust. 1 ustawy, uprawniającego ten organ wyłącznie do określenia maksymalnej wysokości opłaty za wyżywienie. Maksymalnej, a więc największej, jaka jest możliwa do zastosowania, ustalającej górny pułap opłaty za wyżywienie, jaka jest dopuszczalna. Nie sposób uznać, że stawka dzienna opłaty za wyżywienie, określona w 4 ust. 1 uchwały, jest stawką maksymalną nie wskazuje na to treść tego przepisu, gdzie mowa jest o stawce dziennej, a nie maksymalnej stawce dziennej. W kontekście ust. 2 tego paragrafu, gdzie Rada Miejska posługuje się pojęciem maksymalnej opłaty za wyżywienie, nie ulega wątpliwości, że regulacja zawarta w 4 ust. 1 uchwały nie ma waloru maksymalnej wysokości opłaty za wyżywienie, o której mowa w art. 58 ust. 1 ustawy, a stanowi sztywną stawkę dzienną takiej opłaty. Z 4 ust. 1 uchwały wynika zatem wyraźnie, że organ stanowiący Miasta Oława ustalił w sposób wiążący wysokość stawki dziennej opłaty za wyżywienie dziecka w żłobku nie dysponując do tego stosownym upoważnieniem. W związku z powyższym należy stwierdzić nieważność 4 ust. 1 uchwały z uwagi na naruszenie art. 58 ust. 1 ustawy, a z uwagi na ścisłe powiązanie 4 ust. 3 uchwały z kwestionowanym przepisem także i tej regulacji. Trzeba bowiem mieć na względzie, że Rada Miejska w Oławie w swej działalności uchwałodawczej związana jest zasadą legalizmu, wynikającą z art. 7 Konstytucji, zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, a także z art. 94 Konstytucji, w oparciu o który organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Dla prawidłowej realizacji przyznanej Radzie Miejskiej kompetencji konieczne zatem jest ścisłe przestrzeganie granic udzielonego jej upoważnienia. Stwierdzenie nieważności uchwały w części obejmującej 4 ust. 1 uchwały pozwala najpełniej oddać wolę uchwałodawcy przy jednoczesnym zachowaniu zgodności przepisów uchwały z aktem wyższego rzędu. W 4 ust. 2 uchwały mowa jest bowiem wyraźnie o maksymalnej opłacie miesięcznej w wysokości 131,10 zł miesięcznie dla miesiąca o największej liczbie dni roboczych, to jest 23. W wyniku podzielenia dopuszczonej stawki opłaty przez liczbę dni roboczych oczywiście ustali się stawkę dzienną (w przypadku, gdy miesiąc będzie miał 23 dni robocze będzie to 5,70 zł), jednak nie będzie ona miała charakteru stawki sztywnej z uwagi na wyraźne wskazanie w treści 4 ust. 2 uchwały, że ustala się maksymalną opłatę za wyżywienie. Obowiązywanie 4 uchwały w przyjętym kształcie ogranicza swobodę kierownika jednostki organizacyjnej w kształtowaniu wysokości kosztów wyżywienia dzieci w żłobkach, przyznaną mu przez ustawodawcę. W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta Oławy wniósł o jej oddalenie. Stwierdził, że zgodnie z art. 58 ust. 1 ustawy o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 maksymalną wysokość opłaty za wyżywienie ustala rada gminy w drodze uchwały. Wskazana norma prawna obliguje radę gminy jedynie do ustalenia maksymalnej opłaty za wyżywienie, nie wskazując jednocześnie sposobu czy wskaźnika ustalenia takiej opłaty, pozostawiając tę sprawę w gestii rady gminy. W związku z powyższym należy wskazać, iż maksymalna opłata za wyżywienie została ustalona w sposób prawidłowy przez Radę Miejską w Oławie w uchwale z dnia r. nr XV/127/11. Wskazuje na to jednoznacznie zapis 4 ust. 2 przedmiotowej uchwały o treści: Ustala się maksymalną opłatę za wyżywienie dziecka w żłobku utworzonym przez gminę w wysokości 131,10 zł, obliczoną dla miesiąca o największej liczbie dni roboczych, tj. 23 dni roboczych. Z treści ww. 4 ust. 2 wynika, że jest to maksymalna wysokość opłaty miesięcznej (nie ma miesiąca w żadnym roku kalendarzowym o liczbie dni roboczych większej niż 23). Część pierwsza ustępu 2 ustala wprost maksymalną wysokość opłaty, zaś część druga tegoż ustępu wyjaśnia sposób jej ustalenia. Strona przeciwna podniosła, że opłata wskazana w 4 ust. 1 zaskarżonej uchwały w kwocie 5,70 zł. jest opłatą maksymalną za jeden dzień pobytu dziecka w żłobku, albowiem wynika ona z kolei z podzielenia maksymalnej opłaty wskazanej w 4 ust. 2 zaskarżonej uchwały w kwocie 131,10 zł przez maksymalną liczbę dni w miesiącu. Dodatkowo kwestionowany przez skarżącego 4 ust. 1 przedmiotowej uchwały wyjaśnia mechanizm, wg którego wyliczono maksymalną opłatę, ale także informuje o sposobie liczenia opłaty w przypadku nieobecności dziecka w żłobku. Taka informacja jest dla rodziców niezbędna. Z treści zatem 4 przedmiotowej uchwały wynika wyraźnie, iż maksymalna miesięczna opłata za wyżywienie dziecka została ustalona w wysokości 131,10 zł, a zatem zgodnie z art. 58 ust. 1 ustawy o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3. W ocenie strony przeciwnej również treść 4 ust. 3 uchwały Rady Miejskiej w Oławie z dnia 22 grudnia 2011 r. nr XV/127/11 pozostaje w zgodzie z art. 58 ust. 1 ustawy o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3. Wskazano, iż ustalona w tym przepisie waloryzacja maksymalnej opłaty za wyżywienie nie powoduje utraty maksymalnego charakteru wysokości tej opłaty, lecz wręcz przeciwnie opłata ta będzie w dalszym ciągu opłatą maksymalną lecz powiększoną o wskaźnik waloryzacji.

4 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 4 Poz Podkreślono także, że wszystkie trzy ustępy zawarte w 4 stanowią spójną jednoznacznie rozumianą informację o zasadach odpłatności za pobyt dziecka w żłobku. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Na podstawie art. 1 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Według art. 1 2 powołanej ustawy, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Po myśli art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz ze zm.), Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz ze zm.) uchwały organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Podstawą stwierdzenia takiego faktu jest uznanie, że doszło do istotnego naruszenia prawa. Według bowiem ust. 4 powołanego wyżej artykułu w przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały ograniczając się do wskazania, iż uchwałę wydano z naruszeniem prawa. Do istotnych wad uchwały, skutkujących stwierdzeniem jej nieważności, zalicza się naruszenie przepisów wyznaczających kompetencję organów samorządu do podejmowania uchwał, naruszenie podstawy prawnej podjętej uchwały, naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego poprzez wadliwą ich interpretację oraz przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (Z. Kmieciak, M. Stahl, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego, Samorząd terytorialny 2001/1-2, s. 102). W państwie prawa organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa. Z konstytucyjnej zasady praworządności (art. 7) wynika, że zadania i kompetencje, sposób ich wykonania oraz więzi między podmiotami administracji publicznej są uregulowane prawnie. Realizując kompetencję organ musi uwzględniać treść normy ustawowej. Odstąpienie od tej zasady z reguły stanowi istotne naruszenie prawa. Zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie, ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Ponadto należy podkreślić, że normy kompetencyjne (upoważniające) powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Jednocześnie niedopuszczalnym jest dokonywanie wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzanie kompetencji w drodze analogii. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wskazywał w swoim orzecznictwie, że każdy wypadek niewłaściwej realizacji upoważnienia ustawowego stanowi jednocześnie naruszenie zawartych w Konstytucji przepisów, które określają tryb i warunki wydawania aktów podustawowych (zob. m.in. wyroki TK: z dnia 5 listopada 2001 r., U 1/01, OTK 2001, nr 8, poz. 247; z dnia 30 stycznia 2006 r., SK 39/04, OTK-A 2006, nr 1, poz. 7; z dnia 22 lipca 2008 r., K 24/07, OTK-A 2008, nr 6, poz. 110). Akt normatywny wydany z przekroczeniem granic upoważnienia ustawowego nie spełnia konstytucyjnych przesłanek legalności aktu wykonawczego i jako taki jest niezgodny z art. 2 Konstytucji RP, ponieważ w demokratycznym państwie prawa nie może funkcjonować akt prawny o charakterze podustawowym, sprzeczny z przepisami ustawowymi przez to, że został wydany przez organ władzy wykonawczej z przekroczeniem delegacji ustawowej do jego wydania (wyrok TK z dnia 10 lipca 2001 r., P 4/00, OTK 2001, Nr 5, poz. 126). Podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie stanowił przede wszystkim przepis ar. 58 ust. 1 ustawy o opiece nad dziećmi do lat 3, powołanej wyżej, zgodnie z którym wysokość opłaty oraz opłaty, o której mowa w art. 12 ust. 3 (opłaty dodatkowej, za wydłużony wymiar opieki w żłobku), za pobyt dziecka w żłobku lub klubie dziecięcym utworzonym przez gminę albo u dziennego opiekuna oraz maksymalną wysokość opłaty za wyżywienie ustała rada gminy w drodze uchwały. Mocą 4 kwestionowanej uchwały Rady Miejska w Oławie ustaliła co następuje: 1. Miesięczna opłata za wyżywienie dziecka w żłobku wynika z przemnożenia stawki dziennej w wysokości 5,70 zł przez ilość dni roboczych w miesiącu.

5 Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego 5 Poz Ustala się maksymalną opłatę za wyżywienie dziecka w żłobku utworzonym przez gminę w wysokości 131,10 zł, obliczoną dla miesiąca o największej liczbie dni roboczych, tj. 23 dni roboczych. Wysokość opłaty została ustalona na poziomie kosztów zakupu surowców zużytych do przygotowania posiłków. 3. Wysokość stawki określonej w ust. 1 podlegać będzie waloryzacji w każdym następnym roku kalendarzowym w oparciu o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym stosowny komunikat zostanie ogłoszony przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego we właściwym dzienniku promulgacyjnym. Z treści normy kompetencyjnej zawartej w art. 58 ust. 1 ustawy o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 wynika upoważnienie dla organu samorządu terytorialnego do określenia maksymalnej wysokości opłaty za wyżywienie. Zgodnie z prawidłowo dokonaną wykładnią tego przepisu przez organ nadzoru, organ stanowiący gminy ma wskazać górny pułap opłaty za wyżywienie, przy czym ustawodawca nie wskazuje, czy ma być to maksymalna stawka opłaty dziennej czy miesięcznej. Jednocześnie jednak, skoro Rada Miejska ma określić wyłącznie wysokość maksymalną powinno być możliwe ustalenie wysokości opłaty na poziomie niższym na etapie wykonywania i stosowania uchwały przez kierowników jednostek organizacyjnych gminy. Celem takiego unormowania, jak zauważył organ nadzoru, jest ochrona, korzystających z usług świadczonych przez żłobek przed nadmiernym wzrostem i dowolnością w kształtowaniu opłat za usługi świadczone przez gminną jednostkę organizacyjną, przy czym uchwała podjęta na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy powinna pozostawić kierownikom jednostek organizacyjnych możliwość przyjęcia opłat niższych, o ile będą w stanie na takim poziomie je ukształtować. Postanowienie 4 przedmiotowej uchwały postulatu tego nie realizuje. Organ nadzoru trafnie skonstatował, że w ust. 1 4 wprowadza się regulację zawierającą wyraźne wytyczne co do sposobu ustalania wysokości miesięcznej opłaty za wyżywienie dziecka ze wskazaniem wysokości stawki dziennej, przy czym w ust. 3 tego paragrafu zastrzega się jednocześnie, że będzie ona podlegać corocznie waloryzacji. Jest to niezgodne z treścią upoważnienia udzielonego Radzie Miejskiej w Oławie w art. 58 ust. 1 ustawy, uprawniającego ten organ wyłącznie do określenia maksymalnej wysokości opłaty za wyżywienie, tzn. największej, jaka jest możliwa do zastosowania, ustalającej górny pułap opłaty za wyżywienie. Zdaniem Sądu, należy zgodzić się z argumentację organu nadzoru, który skonstatował, że w kontekście ust. 2 tego paragrafu, gdzie Rada Miejska posługuje się pojęciem maksymalnej opłaty za wyżywienie, regulacja zawarta w 4 ust. 1 uchwały nie ma waloru maksymalnej wysokości opłaty za wyżywienie, o której mowa w art. 58 ust. 1 ustawy, a stanowi sztywną, stawkę dzienną takiej opłaty. Z 4 ust. 1 uchwały wynika zatem wyraźnie, że organ stanowiący Miasta Oława ustalił w sposób wiążący wysokość stawki dziennej opłaty za wyżywienie dziecka w żłobku nie dysponując do tego stosownym upoważnieniem. Powyższe upoważniało do stwierdzenia nieważności 4 ust. 1 uchwały z uwagi na naruszenie art. 58 ust. 1 ustawy, a z uwagi na ścisłe powiązanie 4 ust. 3 uchwały z kwestionowanym przepisem także i tej regulacji. Zakwestionowane normy uchwały niewątpliwie godzą także w wyrażoną w art. 7 Konstytucji RP zasadę legalizmu, zgodnie z którą organy administracji publicznej zobowiązane są działać na podstawie i w granicach prawa a także z art. 94 Konstytucji, w oparciu o który organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Przedmiotowe regulacje, co także należy podkreślić, naruszają również zasady techniki prawodawczej określone w 143 w związku z 115 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908). Stosownie do tych przepisów w uchwale zamieszcza się tylko przepisy regulujące sprawy przekazane do unormowania w przepisie upoważniającym (upoważnieniu ustawowym). W orzecznictwie podkreśla się, że podejmując akty prawa miejscowego w oparciu o normę ustawową organ stanowiący musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny między aktem wykonawczym a ustawą co z reguły stanowi istotne naruszenie prawa. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji, zaś normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Nie można też dokonywać wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Postanowienia aktów prawa miejscowego powinny być skonstruowane w jasny, precyzyjny i jednoznaczny sposób wykluczający możliwość wieloznacznej interpretacji. Z podanych względów Sąd nie podzielił stanowiska organu samorządu terytorialnego w zakresie wykładni kwestionowanych norm uchwały. Z tych przyczyn, na podstawie art. 147 i 152 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.