Ćwiczenie nr 5 Zautomatyzowane tworzenie dokumentacji technicznej Od wersji 2013 programu AutoCAD istnieje możliwość wykonywania pełnej dokumentacji technicznej dla obiektów 3D tj. wykonywanie rzutu bazowego z elementu, widoków głównych, przekrojów i szczegółów z zachowaniem powiązania tworzonych rzutów z modelem (do wersji 2016 włącznie brak jest możliwości wykonywania wyrwań). Oznacza to możliwość modyfikacji modelu z automatyczną aktualizacją rzutów na arkuszu wydruku. Proces tworzenia poszczególnych rzutów jest analogiczny do innych zaawansowanych systemów CAD. W programie AUTOCad proces ten jest zbliżony do czynności wykonywanych w programie Inventor. W trakcie wykonywania dokumentacji program automatycznie tworzy dodatkowe warstwy wg schematu: MD_***, np. MD_Opis, MD_Ukryty, MD_Kreskowanie, na których rozmieszczane są poszczególne części tworzonego rysunku. Polecenia przeznaczone do konfigurowania arkusza znajdują się w karcie Układ. Widok karty pokazano na rys. 1. Rys. 1. Karta układ v.2014/16 Przygotowanie arkusza Tworzenie arkusza rozpoczyna się (tak jak w innych metodach przygotowania arkusza wydruku) od ustawień arkusza, tj. wyboru urządzenia drukującego oraz wyboru rozmiaru i orientacji arkusza do tego celu można użyć polecenia ustawieniastr. W przypadku tworzenia dokumentacji automatycznie rzutnie tworzone są przez program więc należy usunąć wszystkie rzutnie z bieżącego arkusza. Wykonanie rzutów podstawowych Kolejnym krokiem jest utworzenia rzutu bazowego (ikona Baza, polecenie widokpodst). Jako rzut bazowy można wybrać jeden z predefiniowanych widoków istniejącego modelu w bieżącym pliku lub z pliku dyskowego, ale wówczas tylko z pliku programu Inventor. W czasie wybierania orientacji widoku posługujemy się standardowymi widokami (panel Orientacja dodatkowej karty Tworzenie widoku rysunku rys.2) Do wyboru mamy standardowe orientacje wynikające z Globalnego Układu Współrzędnych tj. Góra, Dół, Lewo, Prawo, Przód i Wstecz, widoki izometryczne oraz widok bieżący. Widok bieżący należy stosować w sytuacji, gdy żaden z widoków standardowych nie jest odpowiedni. Rys. 2. Karta Tworzenie widoku rysunku w czasie tworzenia rzutu bazowego W czasie tworzenia widoku bazowego wybieramy również podziałkę w panelu Wygląd oraz sposób wyświetlania linii niewidocznych. Po zatwierdzeniu przyciskiem OK, możemy przystąpić do wykonywania 1
innych rzutów ortogonalnych (prostokątnych) lub zakończyć tworzenie rzutów. Inne rzuty prostokątne możemy wykonać potem korzystając z odpowiedniego przycisku (Prostokątny) na karcie Układ, wskazując jeden z istniejących rzutów jako rzut odniesienia Tworzenie przekrojów Tworzenie przekrojów odbywa się na podobnej zasadzie jak tworzenie widoków prostokątnych, tj. należy wybrać rzut na którym będzie wykonywany przekrój. W dodatkowej karcie (rys. 3.), która się uaktywni w tym momencie należy ustawić opcje wyglądu przekroju i jego oznaczenia. Rys. 3. Dodatkowa karta tworzenie przekrojów Następnie przystępuje się do wskazania punktów, przez który przechodzi płaszczyzna lub zespół płaszczyzn (przekrój łamany) a po wciśnięciu klawisza Enter przechodzi się do pokazania strony przekroju i jego lokalizacji (rys. 4.). Przekrój jest wyrównany z rzutem, w którym jest wykonywany. Wzór kreskowania może być zmodyfikowany przez okno Szybkie właściwości (rys.5). Rys. 4. Tworzenie przekroju Rys. 5. Edycja wzoru kreskowania Istnieje możliwość tak pokierowania płaszczyzną przekroju aby uzyskać efekt przekroju częściowego. W tym celu część płaszczyzn należy umieścić przed elementem (rys. 6.) a) b) c) Rys. 6. Prowadzenie płaszczyzny przekroju częściowego i trzy warianty głębokości przekroju: pełny, b) płat, c) głębokość w trakcie wskazywania głębokości przekroju 2
Sposobem wyświetlania przekroju steruje panel Metoda (rys.3). Do wyboru mamy dwie metody rzutowania: metodę ortogonalną i normalną, trzy sposoby określenia głębokości przekroju: pełna, płat (rozumiany jako kład) oraz pośrednia głębokość z określeniem głębokości przy pomocy dodatkowej płaszczyzny (rys. 6.) Pokazywanie szczegółów W przypadku użycia widoku szczegółu stosujemy przycisk Szczegół na karcie Układ. Po wybraniu rzutu, z którego szczegół jest wykonywany uaktywnia się dodatkowa karta Tworzenie rzutu szczegółu (rys.7.), na której wybieramy podziałkę (panel Wygląd), rodzaj obwiedni i sposób wyświetlania szczegółu (panel Krawędź modelu). Po wybraniu opcji Gładka z ramką widok szczegółu będzie jak na rys.8. Rys. 7. Karta Tworzenie rzutu szczegółu Rys. 8. Wstawienie szczegółu na arkusz Modyfikacja rzutów Własności/wygląd rzutów można modyfikować przez kliknięcie na poszczególne rzuty. Dostępna będzie dodatkowa karta Widok rysunku rys. 9 Rys. 9. Karta Widok rysunku Wybór przycisku Edytuj rzut udostępnia szczegółowe własności danego rzutu (rys. 10 w tym wypadku dla przekroju) Rys. 10. Karta Edytor przekroju 3
Dodanie wymiarów, opisów i osi symetrii Ostatnim etapem tworzenia arkusza jest dodanie potrzebnych osi, opisów i wymiarów. Wykonywane są one standardowymi poleceniami. Należy zwrócić uwagę na to, że osie nie są powiązane z widokiem modelu i w przypadku zmiany geometrii modelu może wystąpić konieczność modyfikacji ich położenia. Należy zwrócić uwagę na właściwe wskazywanie elementów wymiarowanych (przez punkty charakterystyczne). W innym przypadku odległości pomiędzy wskazanymi punktami będą odpowiadały odległościom na papierze a nie w obszarze modelu. 4
Ćwiczenie 5 zadania do wykonania Zestaw A 1. Wykonaj arkusz wydruku z modeli utworzonych w ramach ćwiczenia 4 metodą automatyczną. Wprowadź wybrane osie i wymiary 2. Zmodyfikuj geometrię bryły i zaobserwuj efekt na arkuszu Zestaw B Wykonaj poniższe modele i na ich podstawie rysunki wykonawcze metodą automatyczną. Uzyskaj widok arkusza jak na rysunku Zwróć uwagę na orientację widoku przestrzennego (wykonany jako bazowy z bieżącego widoku w modelu), ukrycie linii niewidocznych w tym widoku. 5
6