Pasja, praca w Niemczech i paralotnia

Transkrypt

1 Pasja, praca w Niemczech i paralotnia Wszystkie wypowiedzi w tekście są autoryzowane i jak cały tekst - pozostają do dyspozycji redakcji. Wrocławianin Tadeusz Stawirej był w swojej karierze prezesem firmy budowlanej i szefem salonu bmw. Postanowił jednak pomagad ludziom i został terapeutą. Dziś ma pięddziesiąt lat i za sobą pięd wyjazdów do Niemiec jako pracownik agencji pracy tymczasowej Work Express w charakterze opiekuna osób starszych. Jego nietypowe podejście do tej pracy sprawia, że nie tylko zarabia pieniądze, ale też staje się członkiem rodzin, z których pochodzą jego podopieczni Tadeusz Stawirej: Pierwszy wyjazd wspominam bardziej jak niezwykłe wakacje spędzone z rodziną, niż ciężką pracę. To był 2006 rok, pojechałem na zlecenie Work Express w rewelacyjne miejsce do Frondenbergu koło Dortmundu. Opiekowałem się tam 85-letnim panem Erwinem. Mieszkał sam w pięknym domu z ogromnym ogrodem 500 metrów kwadratowych, którym opiekował się ogrodnik. Miał syna lekarza, który zmarł kilka lat wcześniej na niewydolnośd nerek, więc opiekowała się nim synowa. Jednak, ponieważ prowadziła własną praktykę lekarską, nie miała zbyt dużo czasu. Trzy miesiące przed moim przyjazdem zmarła żona pana Erwina i siadła mu psychika. - Jak Pan wspomina swojego pierwszego podopiecznego? T.S.: Z panem Erwinem rozumiałem się od pierwszego spojrzenia. Przypominał mi mojego ojca, który, gdyby żył, byłby w podobnym wieku do niego, on z kolei stracił swojego syna. Może to spowodowało, że świetnie się rozumieliśmy. W czasie dwóch miesięcy, które tam spędziłem opowiedział mi cały swój życiorys. O sobie, swoim bracie, synu. O swoim udziale w drugiej wojnie światowej, w czasie której latał w Luftwafe nad Rosją i Afryką, trafił do niewoli amerykaoskiej i z USA przez Anglię wrócił do Niemiec. Krótko mówiąc niesamowity materiał na trzymający w napięciu scenariusz. Okazało się zresztą, że nigdy wcześniej nikomu nie

2 Strona2 zwierzał się z tego okresu swojego życia. Synowa była zaskoczona, kiedy jej o tym opowiedziałem. - Czyli z rodziną też miał pan dobry kontakt? T.S.: Jak najbardziej. Na przykład uczyli mnie grad w golfa. Raz w tygodniu z panem Erwinem zostawała kuzynka, a mnie w tym czasie synowa i jej partner zabierali na pole golfowe. Do dziś mam kontakt z synową pana Erwina, która wyszła drugi raz za mąż i meszka teraz w Berlinie. Zawsze, kiedy wyjeżdżam do Niemiec sprawdza na mapie, co ciekawego będę mógł zobaczyd w okolicy. - Spędził pan we Frondenbergu dwa miesiące. To standardowy czas trwania tego typu kontraktu? T.S.: Niekoniecznie. Czasem opiekunowie wymieniają się po takim właśnie okresie, ja zwykle staram się zostad dłużej. Z panem Erwinem nie zostałem dłużej, bo po dwóch miesiącach zmarł. Byłem na miejscu do jego pogrzebu. Drugi wyjazd to był Lengfurt, wieś położona niedaleko Wurtzburga. Pan Kurt, mój podopieczny był obłożnie chory, leżący w łóżku, jego żona miał demencję, także w zasadzie opiekowałem się dwojgiem ludzi. Pierwszy miesiąc był fatalny. Żona co prawda chodziła, ale nie mogła zapamiętad nawet mojego imienia. Ja mówiłem do nich po imieniu, oni do mnie Ej ty!, a to bardzo utrudniało kontakt i nie budowało miłej, czy rodzinnej atmosfery. Udało się to przełamad po miesiącu i ostatecznie zostałem z nimi na pół roku. - Tym razem dośd długo. T.S.: Tak, ale ja mam raczej nietypowe podejście do tej kwestii. Nie ustalam z góry, jak długo będę pracował w danym miejscu, bo po prostu nie traktuję wyjazdów do opieki jak pracy. Nie uznaję standardowego wracania z kontraktu po dwóch miesiącach, bo jak można z kimś się zbliżyd w tak krótkim czasie? - Został pan na pół roku, więc w koocu jednak udało się panu zbudowad tam lepsze relacje?

3 Strona3 T.S.: Po pięciu miesiącach czułem się już jak członek rodziny. I tak też byłem odbierany. Ale wtedy zaczęły się poważne problemy ze zdrowiem Pana Kurta. Dwa razy przeżyłem jego reanimację. W dodatku za każdym razem musiałem wzywad dwie karetki naraz, bo żona widząc co się dzieje też wpadała w panikę, w każdej chwili mogła zasłabnąd. - Czy ten wyjazd też skooczył się tak smutno, jak pierwszy? T.S.: Na szczęście nie aż tak. Pod koniec szóstego miesiąca lekarz, który opiekował się Panem Kurtem powiedział mi, że mój podopieczny najprawdopodobniej nie pożyje już długo. Mówił o miesiącu, góra dwóch. Postanowiłem wyjechad, żeby nie przeżywad kolejny raz dramatu, jakim jest odejście podopiecznego. Ostatecznie okazało się, że Kurt żył jeszcze pięd miesięcy, ale w międzyczasie był aż trzy razy w szpitalu, więc nie byłby to z pewnością dla mnie łatwy czas. - Ale ma pan też miłe wspomnienia z tego okresu? T.S.: Kurt uwielbiał zwiedzad ze mną okolicę. Okazało się, że przez kilka lat przed moim przyjazdem nie wychodził z domu. Także opiekunka, która była tam przede mną nie miała dod siły fizycznej, żeby np. przenosid Kurta z wózka do samochodu, więc jego aktywnośd ograniczała się do przesiadania się z łóżka na fotel i z powrotem. Sąsiedzi, kiedy pierwszy raz go zobaczyli byli naprawdę szczęśliwi. Częśd z nich myślała, że od dawna już nie żyje. - Co pana najbardziej zaskoczyło w czasie wyjazdów? T.S.: Kiedy wyjeżdżałem do Niemiec myślałem, że będę się opiekował starszymi ludźmi, bo oni nie mają rodziny. Okazało się, że jest zupełnie inaczej. Tyle, że standardem jest oddawanie starszej osoby do domy opieki, lub wynajmowanie dla niej opiekuna. - Z tego, co pan mówił, ma pan dośd nietypowe podejście do pracy opiekuna. T.S.: Wynika to z tego, jaki jestem prywatnie. Jeśli wyjazdy traktuje się nie jako pracę, ale po prostu jak opiekę nad chorym członkiem rodziny, to nie będziemy mieli żadnych problemów.

4 Strona4 Podopieczni będą szczęśliwi, ich rodzina zadowolona, znajdzie się samochód na wyjazdy do kawiarni, czy na wycieczkę za miasto. Często okazuje się, że żaden opiekun nie jeździł ze swoim podopiecznym, a Niemcy bardzo chętnie pomagają w realizacji takich planów, bo przecież chodzi o opiekę nad członkiem ich rodziny. Są szczęśliwi, kiedy widzą, że on jest szczęśliwy. - Pana otwarcie się powoduje też otwarcie się ze strony rodzin. T.S.: Tak i co więcej, są też bardzo szczodrzy. Dzięki pracy w charakterze opiekuna nauczyłem się grad w golfa, zwiedziłem wiele pięknych miejsc w Niemczech, nierzadko dostałem dodatkowe pieniądze, czy prezent, jak zegarek, czy drogie wino za kilkaset euro, na które sam w życiu bym sobie nie pozwolił. Jeden z podopiecznych zaproponował mi nawet swojego mercedesa, którego już nie używał. Słyszałem też o opiekunie, któremu rodzina niemiecka kupiła nowe auto, którym wrócił do Polski i wracał potem do nich. - Jest pan z wykształcenia terapeutą, ale nie zawsze tak było. Skąd wziął się pomysł, żeby nim zostad? T.S.: Do 35 roku życia brałem wszystko i pracowałem, aż żyły wychodziły mi na czole. Byłem m.in. szefem salonu sprzedaży BMW Chrysler we Wrocławiu, potem prezesem firmy budowlanej RCE Unit, specjalizującej się w zbrojarstwie. To był okres prosperity w budownictwie, w tym czasie we Wrocławiu moja firma brała udział m.in. w budowie Galerii Dominikaoskiej, odbudowy estakady kolejowej, czy biurowca Millenium Tower. - I co było punktem zwrotnym w pana karierze? T.S.: W 2002 roku zmarła moja mama i był to punkt zwrotny w moim życiu. Wtedy zacząłem myśled o tym, że mógłbym pomagad ludziom. Zacząłem naukę fizykoterapii w szkole policealnej. I skooczyłem ją z najlepszymi ocenami, prawdopodobnie dlatego, że jako jeden z niewielu uczniów robiłem to naprawdę z przekonaniem. Potem zaczęli pojawiad się klienci, a to sąsiadka, która dowiedziała się, że zajmuję się fizjoterapią poprosiła mnie, żebym postawił

5 Strona5 na nogi jej mamę, a to kolega, że żona ma problemy po urazie. Okazało się, że mam nie tylko wiedzę, ale i talent do tego zawodu i po jakimś czasie okazało się, że znów pracuję od rana do nocy. - Wtedy zdecydował się pan na pracę w Work Express? T.S.: Inspiracją było ogłoszenie w gazecie. Zaskoczyło mnie, bo agencja Work Express poszukiwała opiekunów panów, a nie tylko pao. Wyjazd do Niemiec skojarzył mi się też raczej z turystycznymi wyprawami studenckimi niż ciężką pracą. - Pana podejście sprawiło, że rzeczywiście wyjazdy nie stały się ciężką pracą. Czy zajmuje się pan dziś wyłącznie opieka nad osobami starszymi? T.S.: Od czasu do czasu udzielam się też jako ogrodnik, bo moja żona prowadzi firmę zajmującą się pielęgnacją zieleni. Miewam prywatne zlecenia jako fizjoterapeuta. W ramach hobby zajmuję się paralotniarstwem, skakałem na spadochronie, mam na koncie 16 skoków i uznałem, że to już dośd. Na paralotni jestem w powietrzu dłużej i nie jestem uzależniony od instruktora, pilota itp. A to mi bardzo odpowiada. Dziękuję za rozmowę Rozmawiał: Jarosław Orzeł *** Work Express to certyfikowana agencja doradztwa personalnego i pracy tymczasowej, która działa na rynku od 2004 r. Firma oferuje usługi z zakresu pracy tymczasowej i doradztwa personalnego, pozostając jednym z liderów branży HR a od 2009 rozwija również ofertę outsourcingową. Wśród jej klientów są między innymi: lider światowej branży automotive grupa TRW, największe europejskie przedsiębiorstwa budowlane jak grupa Leon Gross oraz ścisła czołówka działających w Polsce operatorów logistycznych. Centrala firmy znajduje się w Katowicach, a oddziały w Częstochowie, Gliwicach, Grodzisku Mazowieckim, Krakowie, Łodzi, Poznaniu i Wrocławiu. Poza Polską prowadzi działalnośd także na terenie Francji, Niemiec i Belgii, delegując tam pracowników branż: logistycznej, budowlanej i produkcyjnej. W najbliższym czasie rozpoczyna projekty w kolejnych krajach Unii. W 2010 roku spółka pozyskała inwestora w postaci firmy Piening Personal-Service GMBH, potentata na niemieckim rynku pracy tymczasowej.

6 Strona6 Spółka należy do Polskiego Forum HR a prezes zarządu agencji działa we władzach tej organizacji. Ponadto Firma jest członkiem Polsko- Niemieckiej Izby Przemysłowo-Handlowej, Francuskiej Izby Przemysłowo-Handlowej w Polsce a także Belgijsko-Polsko-Luxemburskiej Izby Handlowej. Zespół Work Express to ponad 170 fachowców, którzy zatrudnili już ponad pracowników tymczasowych. Firma została uhonorowana godłem EU Standard 2007 za stworzenie nowoczesnego systemu informatycznego HR Express Manager, wspierającego proces rekrutacji oraz usługi pracy tymczasowej. W 2011 agencja zdobyła godło programu Firma Przyjazna Klientowi.