Twój. Dlaczego jesteśmy najlepsi: Nasz profesjonalizm jest gwarancją dla Państwa lepszego życia. Usłysz lepsze życie z Maytone!

Transkrypt

1 Twój rok zał o ż enia 1991 Nr 19/2012 Usłysz lepsze życie z Maytone! Dlaczego jesteśmy najlepsi: - Posiadamy doświadczenie w zakresie usług protetyki słuchu poprzez ponad 20 letnią obecność na rynku aparatów słuchowych. - Posiadamy własną pracownie protetyczną, w której w krótkim czasie dokonujemy kompletnych serwisów aparatów. - Posiadamy szeroką gamę aparatów słuchowych najnowszej technologii, uznanych producentów takich jak: Siemens, Phonak, Oticon - Posiadamy nieprzerwanie od 10 lat certyfikat ISO który jest bezprecedensowym potwierdzeniem najwyższej jakość naszych usług. - Posiadamy wyróżnienia i dyplomy m.in Łódź Zdrowe Miasto, oraz wyrazy uznania z Łódzkiej Szkoły Filmowej. Nasz profesjonalizm jest gwarancją dla Państwa lepszego życia.

2 MAYTONE POLSKA Znajdź nas w swoim mieście i usłysz lepsze życie z Maytone Poznań Warszawa Łódź Częstochowa Katowice Kraków CENTRUM MAYTONE Łódź: ul.kamińskiego 11 Tel. (42)

3 Choroba Meniere`a Dr n. med. Marcin Durko I Katedra Otolaryngologii UM w Łodzi Definicja Jest to choroba trudna do rozpoznania i wymagająca licznych badań diagnostycznych jak i odpowiedniej ich interpretacji. Przeglądając piśmiennictwo na ten temat należy zwrócić uwagę, że kryteria rozpoznawcze tej choroby różnią się często od siebie i są zależne od ośrodka, w którym są wykonywane. Chorobę Meniere`a należy rozpoznać na podstawie dokładnie zebranego wywiadu, przeprowadzenia odpowiednich testów i badań mających na celu określenie czynności narządu słuchu i wydolności części przedsionkowej układu równowagi. Właściwa definicja choroby Meniere`a została przedstawiona przez Amerykańską Akademię Otolaryngologii i Chirurgii Głowy i Szyi (AAO-HNS). Opierając się na jej wytycznych rozpoznajemy chorobę Meniere`a na podstawie: nagłych powtarzających się ataków zawrotów głowy (96,2%) z towarzyszącym szumem usznym (91,1%) jednostronnym postępującym upośledzeniem słuchu (87,7%). Ataki zawrotów głowy często poprzedzane są przez aurę, która polega na uczuciu pełności w uchu chorym z narastającym szumem i obniżeniem poziomu słuchu. Jednak nie jest to regułą i zawroty głowy mogą pojawiać się nagle bez aury, bądź też występować podczas snu. Ostry atak zawrotów głowy może trwać od kilku minut do kilku godzin, najczęściej od 2 do 3 godzin. Jednak nie dłużej niż jeden dzień. Utrudnione poruszanie się i uczucie niepewności przy chodzeniu może utrzymywać się przez kilka dni. W diagnostyce choroby Meniere`a brak jest testu jednoznacznie pozwalającego potwierdzić lub wykluczyć rozpoznane. Dlatego też niezwykle pomocnym narzędziem jest kryteria diagnostyczne choroby Meniere`a przedstawiona przez AAO-HNS w1995r.: Ustalona choroba Meniere`a Zdefiniowana klinicznie choroba Meniere`a i potwierdzenie histopatologiczne Zdefiniowana klinicznie choroba Meniere`a Dwa lub więcej epizody zawrotów głowy trwających co najmniej 20 minut W co najmniej jednym przypadku niedosłuch potwierdzony badaniem audiometrycznym Szumy uszne lub uczucie pełności w uchu Prawdopodobna choroba Meniere`a Jeden wyraźny epizod zawrotów głowy W co najmniej jednym przypadku niedosłuch potwierdzony badaniem audiometrycznym Szumy uszne lub uczucie pełności w uchu Możliwa choroba Meniere`a Epizodyczne zawroty głowy brak udokumentowanego niedosłuchu Niedosłuch odbiorczy, fluktuacyjny lub mieszany, z zaburzeniami równowagi, brak określonych epizodów. Epidemiologia Częstość występowania choroby Meniere`a jest odmienna w różnych krajach od 157 na mieszkańców w Anglii, 46 na w Szwecji do 7,5 na we Francji. Natomiast w Polsce choroba Meniere`a występuje u 10% chorych z zawrotami głowy zgłaszających się do lekarza specjalisty neurologa lub laryngologa. Średnia wieku chorych z ta chorobą wynosi od 40 do 60 lat, jednak opisywane są przypadki występowania tej choroby u dzieci jak i u pacjentów powyżej 90 lat (20). Częstość występowania obustronnego tej choroby waha się od 2% do 78% (2) średnio 47% (30). Obustronne występowanie choroby Meniere`a zależne jest od czasu trwania choroby. Kitahara (15) na dużej populacji chorych w Japonii zauważył u 9,1 % chorych występowanie tego zjawiska w pierwszym roku trwania choroby i wzrost liczby przypadków obustronnego występowanie choroby do 41,5% po 20 latach trwania choroby. Częstość rodzinnego występowania choroby Meniere`a waha się od %.

4 Obraz kliniczny Oceniając na podstawie skarg pacjenta rozwój tej jednostki chorobowej w zależności od dominacji objawów można wyodrębnić dwie postacie: przedsionkową w której na plan pierwszy wysuwają się zawroty głowy i szumy uszne z fluktuacją słuchu ślimakową z trwałym uszkodzeniem słuchu i okresowymi zawrotami głowy Objawy - diagnostyka Objawy podmiotowe i przedmiotowe takie jak zawroty głowy i upośledzenie słuchu, na podstawie których możemy rozpoznać chorobę Meniere`a mogą występować w przebiegu innych schorzeń, dlatego niezbędna jest ich dokładna analiza. Zawroty głowy Bardzo istotną cechą zawrotu menierowskiego jest jego napadowy charakter i towarzyszące mu objawy wegetatywne jak nudności i wymioty. Zawroty głowy mają kierunek horyzontalny i ruch oraz ustawienie głowy istotnie wpływają na ich nasilenie. Objawy słuchowe Objawy słuchowe w przebiegu choroby Meniere`a są mniej dominujące niż zawroty głowy. Do objawów zespołu ślimakowego należy szum i uczucie pełności lub ucisku w uchu chorym. Szum jest często najwcześniejszym objawem schorzenia i utrzymuje się nawet w zupełnie głuchym uchu. Szumy mogą być zlokalizowane w chorym uchu lub w głowie i powodować pogłębianie się upośledzenia słuchu a zwłaszcza rozumienia mowy. Holmgren opierając się na progowym badaniu słuchu wyodrębnia w chorobie Meniere`a dwa okresy: a) początkowy, który charakteryzuje się fluktuacją słuchu, uczuciem pełności w uchu i szumem. Badaniem audiometrycznym w tym okresie widoczny jest ubytek słuchu dla tonów niskich. Chory może jeszcze nie odczuwać pogorszenia słuchu, ma jednak uczucie pełności w uchu chorym. Okres ten może trwać od paru tygodni do paru lat. b) statyczny, kiedy ubytek słuchu jest płaski, obejmuje wszystkie częstotliwości i utrzymuje się szum ale znika uczucie pełności. W tym okresie występują zmiany w audiometrii nadprogowej charakterystyczne dla głuchoty ślimakowej. Niedosłuch - audiometria nadprogowa Charakter krzywej progowej nie pozwala na rozpoznanie choroby Meniere`a. Decydującą rolę w rozpoznaniu głuchoty ślimakowej mają próby nadprogowe. Charakterystyczne dla tej jednostki chorobowej jest zjawisko wyrównania głośności. Ponieważ choroba Meniere`a zwykle dotyczy jednego ucha można wykonać próbę Fowlera, czyli wyrównania głośności. W chorobie Meniere`a występuje wyrównanie lub nadmierne wyrównanie, czyli tony o dużym natężeniu są w uchu chorym słyszalne równie głośno lub głośniej niż w uchu zdrowym. W głuchocie ślimakowej równolegle ze zjawiskiem wyrównania głośności występuje obniżenie progu różnicowania natężenia i głębokości dźwięku. Bardzo miarodajną próbą dla rozpoznania choroby Meniere`a jest próba SISI (short increment sensivity index), w której różnicowanie ponad 50% spośród 20 kolejno nadawanych wahań natężenia o głębokości 1 db jest uważane za patognomoniczne dla tej choroby. Istnieją również inne próby takie jak Luschera Zwisłockiego zanikania progu czy audiometria Bekesyego, jednak maja one mniejsze znaczenia diagnostyczne. Diplacusis - podwójne słyszenie W przebiegu choroby Meniere`a występuje zjawisko nieprawidłowej percepcji dźwięku. Zjawisko diplacusis występuje w 70% przypadków z chorobą Meniere`a. Niedosłuch - audiometria mowy Audiometria mowy w tej chorobie wykazuje zawsze odkształcenia krzywej rozumienia mowy. Wskutek zjawiska wyrównania tony wysokie o dużym natężeniu są słyszalne niewspółmiernie głośno. Następuje upośledzenie rozumienia słów, wskutek czego krzywa słowna po osiągnięciu pewnego maksimum rozumienia słów np. 80% przy dalszym wzmocnieniu opada, gdyż słowa stają się mniej zrozumiałe. Bywają jednak przypadki, w których krzywa rozumienia mowy może osiągać 100% jednak zwiększa się jej rozpiętość powyżej 50 db. Dlatego obie te krzywe uważane są za charaktery-

5 Objawy przedsionkowe Objawy przedsionkowe występujące w przebiegu choroby Meniere`a można podzielić na trzy grupy: 1. przedsionkowo - oczne (oczopląs) 2. przedsionkowo - rdzeniowe (próba Romberga, próba dreptania, próba Babińskiego-Weila gwiazdy, próbapisma pionowego) 3. przedsionkowo - wegetatywne ( zaburzenia naczynioruchowe, zaburzenia rytmu serca i ciśnienia tętniczego itp.). Oczopląs Oczopląs w przebiegu choroby Meniere`a występuje zawsze w czasie napadu. W okresie międzynapadowym jest niestały i ma różny charakter. W czasie napadu skierowany jest przeważnie w stronę chorego lub słabszego ucha. Nierzadko w czasie napadu, szczególnie w okresie ostrym, pojawiać się może w obu kierunkach. Oczopląs wygasa zwykle w ciągu kilku godzin lub dni po napadzie. Elektronystagmografia stanowi tylko jeden z elementów diagnostycznych i ma na celu wywołanie i zapis oczopląsu. W okresie ponapadowym oczopląs może być silniejszy w stronę ucha zdrowego. Próba Romberga W tej próbie chory chwieje się lub pada w jednym kierunku, przy czym kierunek padania zależny jest od ustawienia głowy i odpowiada wolnej fazie oczopląsu. Próba Unterberegera Próba dreptania tj. chodzenie w miejscu z zamkniętymi oczyma. W chorobie Meniere`a występuje zjawisko obrotu dookoła własnej osi w kierunku fazy wolnej oczopląsu.\ Test glicerolowy Odgrywa ważną rolę w diagnostyce choroby Meniere`a. Istotą jego działania jest obniżenie ciśnienia śródchłonki w błędniku błoniastym. Glicerol podawany jest z sokiem owocowym w dawce (1,5 g/kg wagi ciała). Następnie przez okres 3 godzin wykonujemy audiogramy i audiometrię mowy. Test jest pozytywny, kiedy uzyskujemy poprawę rozumienia mowy co najmniej o 16% i podniesienie krzywej progowej czyli poprawę słuchu powyżej 25 db w zakresie trzech częstotliwości. Objawy wegetatywne Objawy wegetatywne są również cechą podrażnienia narządu przedsionkowego Nudności i wymioty należą do klasycznego obrazu menierowskiego. W tej chorobie możemy spotkać również i inne objawy o charakterze wegetatywnym takie jak zaburzenia naczynioruchowe objawiające się zaczerwienieniem lub zblednięciem skóry, podniesienie lub spadek ciśnienia tętniczego, zwiększona potliwość, zmiany rytmu serca i oddechu oraz zaburzenia jelitowe. Wyżej wspomniane objawy wegetatywne mogą występować równocześnie z napadem zawrotów głowy, jednak najczęściej nasilają się na zakończenie napadu menierowskiego. Ich nasilenie jest bardzo różnorodne i nie zawsze proporcjonalne do stopnia oczopląsu lub odczynów statycznych. Diagnostyka różnicowa Trudności diagnostyczne związane są przede wszystkim z tym, że zespół objawów podobnych jak w chorobie Meniere`a może występować w innych chorobach, które dotyczą ucha wewnętrznego, nerwu VIII bądź też ośrodkowego układu nerwowego, do tych chorób możemy zaliczyć: I Zespół menierowski. (zespół pseudomenierowski). II - Inne choroby: A Choroby ucha wewnętrznego Zespół Lermoyez Ostre zaburzenia ukrwienia Toksyczne uszkodzenie błędnika Zapalenie błędnika

6 Leczenie B - Choroby pozabłędnikowego odcinka nerwu VIII Neuronitis vestibularis Opryszczka uszna - Herpes zoster oticus Guz nerwu VIII C - Choroby ośrodkowego układu nerwowego Zaburzenia krążenia mózgowego w obrębie unaczynienia kręgowo-podstawnego Guzy mózgu (pnia i móżdżku) Stwardnienie rozsiane Urazy mózgu i kręgosłupa szyjnego Neuroinfekcje Padaczka Leczenie choroby Meniere`a ze względu na niezbyt dokładną znajomość etiologii jest przede wszystkim objawowe. Leczenie rozpoczyna się od postępowania zachowawczego. Jeśli poprawa nie następuje i wyczerpaliśmy wszystkie środki farmakologiczne, można zastosować leczenie chirurgiczne. Optymalny proces leczniczy powinien zahamować zawroty głowy, zlikwidować szumy uszne i wymioty oraz poprawić słuch. Również istotna jest tak zwana profilaktyka, która powinna zapobiegać nawrotom ostrych napadów zawrotów głowy. Leczenie zachowawcze można podzielić na postępowanie: w okresie ostrym w okresie międzynapadowym W okresie ostrym dążymy do złagodzenia objawów napadu. Chory powinien mieć zapewniony spokój, przebywać w pozycji dla niego najwygodniejszej tzn. leżąc na boku z uchem chorym skierowanym ku dołowi. W razie uporczywych wymiotów należy je zwalczać podając leki p-wymiotne i zapobiegać odwodnieniu. W okresie przewlekłym między napadami długotrwałe leczenie powinno być przeprowadzone co najmniej w 3 etapach i należy pamiętać o unikaniu polipragmazji. Etap I - to profilaktyka, której celem jest obniżenie ciśnienia endolimfy w błędniku błoniastym. Możemy to osiągnąć przez dietę z ograniczeniem płynów i soli oraz leczenie farmakologiczne. Stosuje się leki rozszerzające naczynia krwionośne CUN zwłaszcza blokery kanału wapniowego, betahistynę, preparaty z grupy leków nootropowych, bądź hamujących czynność układu przedsionkowego tzw. westybuloplegików oraz leki mające wpływ na kompensację centralna tj. neuroleptyki lub anksjolityki. Etap II - kiedy wyniki leczenia stosowanego w I etapie są niezadowalające możemy podawać dodatkowo leki moczopędne, oraz zlecić ćwiczenia mające na celu przyspieszenie habituacji układu przedsionkowego. W/ tym etapie można podawać do jamy bębenkowej, (czyli transtympanalnie), gentamycynę, streptomycynę lub steroidy. Podawanie transtympanalne leków hamujących zawroty głowy należy wykonywać pod kontrolą stanu słuchu i potencjałów ślimakowych. Leczenie to należy zakończyć wtedy, kiedy powstanie ubytek słuchu w zakresie 8 khz oraz pojawi się obniżenie potencjałów ślimakowych. Etap III - to leczenie chirurgiczne, w którym wybrany rodzaj zabiegu operacyjnego zależny jest od stopnia zaawansowania choroby. Wskazaniami do leczenia chirurgicznego jest brak poprawy po leczeniu farmakologicznym, postępujące odbiorcze upośledzenie słuchu i zawroty głowy uniemożliwiające wykonywanie podstawowych życiowych czynności. Chorych zakwalifikowanych do zabiegu operacyjnego możemy podzielić na trzy grupy: Grupa I - to zawroty głowy z fluktuacją słuchu. W tej grupie chorych z zabiegów operacyjnych wykonujemy drenaż jamy bębenkowej lub tympanotomię zwiadowczą. Grupa II - to chorzy, u których występują zawroty głowy i średniego stopnia upośledzenie słuchu. Rodzaj zabiegu: drenaż worka śródchłonki bądź pozabłędnikowe przecięcie nerwu przedsionkowego. Grupa III - zawroty głowy z głuchotą jednostronną. W tych przypadkach wykonuje się labiryntektomię czyli otwarcie błędnika kostnego i zniszczenie błędnika błoniastego.

7 NASZ STYL ŻYCIA A SŁUCH Dzisiejszy świat jest pełen sportowych samochodów, ciężarówek, motocykli, elektronicznych gadżetów, narzędzi, systemów rozrywki. Wszystkie te aspekty, usprawniające naszą codzienność prowadzą do aktywnego i najgłośniejszego trybu życia obecnego pokolenia. Można pokusić się o stwierdzenie, że jesteśmy pokoleniem, które w zwiększonej mierze traci słuch, niż pokolenia naszych rodziców bądź dziadków. Istnieje przekonanie, iż ze zwiększającym się starzeniem krajów wysokorozwiniętych, oraz w obecnym pokoleniu, żyjącym dłużej niż poprzednie, stopień utraty słuchu i liczba ludzi nim dotkniętych jeszcze się zwiększy, nawet już w nadchodzącej dekadzie. Zatem aparat słuchowy stanie się sercem na świat. Będzie nieodłączną, akceptowalną formą prowadzącą do komfortu życia. W dobie aparatów słuchowych zaawansowanej technologii prowadzenie aktywnego trybu życia nie stanowi już problemu. Aparaty dostosowane są pod względem naszych oczekiwań w najmniejszym szczególe, można w nich pływać, biegać, jeździć na rowerze. Nic nie stanowi problemu również pod względem komfortu psychicznego i estetycznego wyglądu. Małe zawansowane technologicznie urządzenia są praktycznie niewidzialne gołym okiem. Dbajmy o nasz zmysł słuchu, jest tyle rzeczy które chcemy usłyszeć.. Mrowicka Roksana Redakcja: Mrowicka Roksana

8 Wiosna i Historia w Maytone CHROŃ SWÓJ SŁUCH W NATURALNY I SMACZNY SPOSÓB..Wiosna to czas odpowiedni dla owoców,wszyscy je kochamy i spożywamy w dużej ilości, jednocześnie chroniąc przy tym swój słuch. Przeciwutleniacze (acetylocysteiny) zawarte w naszym jedzeniu ( szczególnie owocach i warzywach) pełnią rolę w walce przeciwko utracie słuchu. Witaminy C,A i E są jednymi z najważniejszych przeciwutleniaczy. Ciekawostki Przez wiele lat zwykła tuba słuchowa łączyła dwa światy ludzi słyszących oraz ludzi z zaburzeniami słuchu. Działanie było bardzo proste. Źródło dźwięku było przybliżane poprzez wąską, zwężającą się, elastyczną tubę do ucha osoby niedosłyszącej. Osoba niedosłysząca trzymała przy uchu wąską końcówkę tuby, druga mówiła do jej drugiego końca czyli szerokiego lejka.