Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

Transkrypt

1 KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia r. COM(2014) 163 final 2014/0095 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY ustanawiające wizę objazdową i zmieniające Konwencję wykonawczą do układu z Schengen oraz rozporządzenia (WE) nr 562/2006 i (WE) nr 767/2008 PL PL

2 UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU W ramach międzyrządowej współpracy w ramach Schengen przyjęto szczegółowe zasady dotyczące wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich przez okres nieprzekraczający trzech miesięcy w okresie sześciomiesięcznym (tzw. krótkich pobytów) 1. Dokonano tego w celu zapewnienia bezpieczeństwa w strefie Schengen 2 oraz prawa do swobodnego przemieszczania się w jej obrębie, w tym dla obywateli państw trzecich. Po wejściu w życie Traktatu z Amsterdamu zasady te zostały rozwinięte i skonsolidowane w ramach Unii Europejskiej. Podstawowe elementy obowiązującego prawodawstwa do celów niniejszego wniosku są następujące: Rozporządzenie (WE) nr 562/2006 (kodeks graniczny Schengen) z późniejszymi zmianami 3 ustanawia między innymi warunki wjazdu obywateli państw trzecich w ramach krótkich pobytów; Rozporządzenie (WE) nr 539/2001 (rozporządzenie wizowe) z późniejszymi zmianami 4 zawiera wykaz państw trzecich, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych w przypadku krótkich pobytów oraz wykaz państw, których obywatele są z tego wymogu zwolnieni; Rozporządzenie (WE) nr 810/2009 (kodeks wizowy) z późniejszymi zmianami 5 ustanawia zharmonizowane procedury i warunki rozpatrywania wniosków o wydanie wiz krótkoterminowych i wydawania wiz; Konwencja wykonawcza do układu z Schengen 6 (konwencja z Schengen) z późniejszymi zmianami ustanawia zasadę wzajemnego uznawania wiz krótkoterminowych. Zapewnia ona również obywatelom państw trzecich, którzy posiadają ważny dokument pobytowy lub ważną krajową wizę długoterminową wydaną przez jedno z państw członkowskich 7 prawo do swobodnego przemieszczania się przez maksymalnie 90 dni w każdym 180-dniowym okresie. Oczywiście również obywatele państw trzecich mogą przebywać w strefie Schengen przez okres dłuższy niż trzy miesiące lub 90 dni, ale nie powinno to mieć miejsca na podstawie obecnie obowiązujących przepisów dotyczących krótkich pobytów. Wymagałoby to osiedlenia się w jednym z państw członkowskich, w związku z czym obywatele państw trzecich powinni złożyć wniosek o wydanie dokumentu pobytowego lub wizy Należy zauważyć, że do dnia 18 października 2013 r. odpowiednie przepisy dorobku Schengen odwoływały się do 3 miesięcy w okresie 6 miesięcy od daty pierwszego wjazdu. W rozporządzeniu (UE) nr 610/2013 (Dz.U. L 182 z , s. 1) na nowo określono pojęcie krótkiego pobytu (tj. czasowy zakres stosowania dorobku Schengen) odwołując się do 90 dni w każdym okresie 180- dniowym. Wersja skonsolidowana jest dostępna na stronie: Wersja skonsolidowana jest dostępna na stronie: Wersja skonsolidowana jest dostępna na stronie: Dz.U. L 239 z , s. 19. O ile nie wskazano inaczej, określenie państwa członkowskie odnosi się do państw członkowskich UE stosujących w pełnym zakresie wspólną politykę wizową (wszystkich państw członkowskich UE z wyjątkiem Bułgarii, Chorwacji, Cypru, Irlandii, Rumunii i Zjednoczonego Królestwa), a także do członków stowarzyszonych Schengen (Islandii, Liechtensteinu, Norwegii i Szwajcarii). PL 2 PL

3 długoterminowej w danym państwie członkowskim. Zezwolenia takie mają charakter celowościowy, gdyż są wydawane w celu wykonywania pracy, prowadzenia działalności gospodarczej, podjęcia nauki, łączenia rodzin, itp., ale zasadniczo nie obejmuje to turystyki. Nie istnieją ogólne, horyzontalne przepisy na poziomie UE ustanawiające warunki wydawania dokumentów pobytowych lub wiz długoterminowych, ale istnieją dyrektywy sektorowe dotyczące szczególnych kategorii obywateli państw trzecich, np. pracowników lub studentów. Jednakże dyrektywy te nie prowadzą do pełnej harmonizacji i pozostawiają państwom członkowskim pole manewru w zakresie wprowadzania wyjątków lub odstępstw oraz szczegółowego określenia niektórych kwestii w przepisach prawa krajowego. Przewidziane w dorobku Schengen ograniczenie do 90 dni w 180-dniowym okresie nie jest niczym wyjątkowym w kontekście prawa dotyczącego cudzoziemców. Ustawodawstwo krajowe dotyczące cudzoziemców tradycyjnie rozróżnia pomiędzy wjazdem na krótki pobyt (miesiąc, trzy miesiące, sześć miesięcy) w przypadku osób odwiedzających w szczególności w celach turystycznych, z którym wiążą się mniej restrykcyjne warunki, oraz przyjmowaniem obywateli państw trzecich, którzy chcą podjąć prace, naukę itp., w którym to przypadku zastosowanie mają bardziej rygorystyczne warunki. W każdym przypadku, niezależnie od linii podziału pomiędzy krótkimi wizytami a pobytem oraz od warunków ustanowionych dla obcokrajowców, prawo krajowe przewiduje wydawanie odpowiednich zezwoleń na wjazd, pobyt i zamieszkanie, bez względu na długość planowanego pobytu na terytorium państwa członkowskiego (wizy o różnych okresach ważności, przedłużenie okresu ważności wizy, zezwolenia na pobyt czasowy, zezwolenia na pobyt stały itd.). Obecny dorobek Schengen oraz dorobek prawny UE w zakresie migracji nie przewiduje jednak systemu obejmującego wszystkie rodzaje przewidywanego pobytu, porównywalnego z przepisami krajowymi w tym zakresie. Ze opisanych wyżej względów prawnych i politycznych dorobek Schengen obejmuje krótkie pobyty na terytorium wszystkich państw członkowskich, natomiast opracowane instrumenty prawne UE w dziedzinie imigracji/polityki w zakresie przyjmowania migrantów ustanawiają ramy dla prawodawstwa krajowego w celu przyjmowania obywateli państw trzecich w przypadku pobytu dłuższego niż trzy miesiące na własnym terytorium tych państw. Strefa Schengen uległa rozszerzeniu do 26 krajów, toteż wielu obywateli państw trzecich, takich jak turyści, artyści sztuk scenicznych, naukowcy, studenci itp., ma uzasadnione powody do odbywania podróży w ramach tego obszaru przez dłużej niż 90 dni w danym 180- dniowym okresie, bez uznawania ich za imigrantów. Nie mają oni zamiaru lub nie muszą przebywać w danym państwie członkowskim przez okres dłuższy niż trzy miesiące. Nie istnieją jednak wizy Schengen lub inne zezwolenia umożliwiające pobyt w strefie Schengen dłuższy niż trzy miesiące lub 90 dni. Na przestrzeni lat Komisja otrzymała od obywateli państw trzecich, zarówno takich, którzy podlegają obowiązkowi wizowemu oraz takich, którzy są z tego obowiązku zwolnieni, wiele skarg oraz wniosków o opracowanie rozwiązań dotyczących tego problemu. Ograniczenie do 90 dni w 180-dniowym okresie mogło być odpowiednie dla obszaru pięciu członków założycieli współpracy w ramach Schengen. Jednakże w sytuacji gdy strefa Schengen obejmuje 26 państw członkowskich, stanowi ono znaczną barierę dla wielu obywateli państw trzecich posiadających uzasadniony interes w odbywaniu podróży w państwach członkowskich. Prowadzi to także do utraty możliwości gospodarczych dla państw członkowskich. Główną cechą podróżnych, którzy sygnalizują istnienie problemów, jest to, że planują oni wizytę objazdową w Europie/państwach członkowskich. Chcą oni przebywać w strefie Schengen dłużej niż 90 dni (w dowolnym 180-dniowym okresie). W związku z tym, jeżeli są PL 3 PL

4 oni obywatelami państw trzecich, którzy podlegają obowiązkowi wizowemu, nie mogą ubiegać się o wizę krótkoterminową wizę Schengen ponieważ takie wizy są wydawane tylko w przypadku podróży trwających maksymalnie 90 kolejnych dni. Co do zasady obywatele państw trzecich zwolnieni z obowiązku wizowego również nie są do tego uprawnieni. Ale obywatele państw trzecich zaliczający się do każdej z kategorii nie zamierzają przebywać w dowolnym państwie członkowskim dłużej niż 90 dni, tak więc nie mogą oni uzyskać krajowej wizy długoterminowej 8 lub dokumentu pobytowego. Wspomniana luka legislacyjna między dorobkiem Schengen a unijnymi i krajowymi przepisami imigracyjnymi oznacza, że tacy podróżni powinni co do zasady opuścić strefę Schengen w ostatnim dniu pobytu trwającego 90 kolejnych dni oraz czekać przez 90 dni poza terytorium państw członkowskich, zanim będą oni mogli wrócić i korzystać z kolejnego okresu legalnego pobytu. Taka sytuacja nie może być uzasadniona obawami państw członkowskich dotyczącymi bezpieczeństwa, nie służy ona też ich interesom ekonomicznym, kulturalnym i edukacyjnym. W szczególności stowarzyszenia i grupy interesów artystów występujących na żywo podkreślają, że często napotykają trudności w związku z organizacją tras koncertowych w Europie z powodu ograniczenia pobytu do 90 dni w okresie 180-dniowym. Objazdowe zespoły artystyczne zazwyczaj nie spełniają wymogu posiadania stałego miejsca pobytu umożliwiającego artystom, pracownikom i członkom ich rodzin uzyskanie wiz długoterminowych lub dokumentów pobytowych. Ponieważ pracownicy takich zespołów to często osoby wysoko wyspecjalizowane i wyszkolone, zwykle nie udaje się ich zastąpić lub byłoby to kosztowne lub wysoce destruktywne. W przykładach przedstawionych przez Europejskie Stowarzyszenie Cyrków (European Circus Association, ECA) uszczuplenie dochodów w przeliczeniu na zlecenie (tj. miasto, w którym odbywa się występ znanych zespołów cyrkowych) w jednym przypadku wyniosło około EUR, natomiast w drugim EUR (zatrudnienie miejscowych woźnych, koncesje, zespoły sprzątające, wynajem sal, podatki i opłaty, lokalni dostawcy, drukarki, marketing, usługi, hotele i restauracje, usługi komunikacji lokalnej, wynagrodzenia wypłacane w każdym mieście). ECA wskazała również przypadki, w których zespoły musiały zastępować/wymieniać obsadę i członków obsługi w celu spełnienia wymogów dotyczących ograniczenia pobytu. W jednym przypadku zastąpienie 36 pracowników stanowiło dla zespołu koszt wynoszący około EUR. Według Europejskiej Ligi Organizacji Producentów Sztuki Scenicznej (Performing Arts Employers Associations League Europe, Pearle*) brak alternatywnego zezwolenia generuje w skali UE koszty mieszczące się w przedziale od 500 mln EUR do 1 mld EUR rocznie, co w obecnej sytuacji finansowej i gospodarczej stanowi znaczną kwotę. Sugestie płynące z biur podróży oraz liczne zapytania kierowane do Komisji wskazują na to, że coraz więcej indywidualnych podróżnych (np. studentów, naukowców, artystów i osób zawodowo związanych z kulturą, emerytów, przedsiębiorców, dostawców usług itp.) również przejawia żywotne zainteresowanie możliwością przemieszczania się w obrębie strefy Schengen przez ponad 90 dni w każdym 180-dniowym okresie. Ponadto wielu obywateli państw trzecich już przebywających w strefie Schengen na podstawie wizy długoterminowej lub dokumentu pobytowego wydanego przez państwo członkowskie wyraża chęć lub potrzebę udania się w podróż do innych państw członkowskich w trakcie lub po zakończeniu takiego pobytu. Na przykład studenci będący obywatelami państw trzecich mogą zechcieć odbyć podróż w obrębie strefy Schengen po ukończeniu studiów, np. przez sześć miesięcy przed ostatecznym powrotem do domu. Zgodnie z art Por. art. 19 konwencji z Schengen, odniesienie w przypisie 6. PL 4 PL

5 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen osoby takie co do zasady mają prawo do swobodnego przemieszczania się w państwach członkowskich na podstawie ważnej wizy długoterminowej lub zezwolenia na pobyt, ale ograniczenie pobytu do 90 dni w okresie 180-dniowym ma zastosowanie również do nich. Zasada ogólna nie stanowi problemu dla większości podróżnych i powinna zostać utrzymana. Już w 2001 r. Komisja uznała natomiast potrzebę jej uzupełnienia poprzez wprowadzenie zezwolenia na pobyt dłuższy niż trzy miesiące w obrębie strefy Schengen. Przedstawiła ona projekt dyrektywy Rady dotyczący warunków swobodnego przemieszczania się obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich w okresach nieprzekraczających trzech miesięcy, wprowadzający szczególne zezwolenie na podróż oraz określające warunki wjazdu i przemieszczania się w okresach nieprzekraczających sześciu miesięcy 9. Komisja zaproponowała wprowadzenie szczególnych zezwoleń na podróż dla obywateli państw trzecich planujących podróż na terytorium państw członkowskich przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy w dowolnym okresie 12 miesięcy. Zezwolenie to umożliwiłoby przebywanie w strefie Schengen przez sześć kolejnych miesięcy, ale jego posiadacze nie mogliby pozostawać w pojedynczym państwie członkowskim przez okres dłuższy niż trzy miesiące. Wniosek ten który obejmował kilka innych kwestii, np. wydalenie został formalnie wycofany przez Komisję w marcu 2006 r. W owym czasie główne obawy państw członkowskich dotyczyły podstawy prawnej i spodziewanej biurokracji związanej z przewidywanym zezwoleniem. Niektóre z nich nie zgodziły się na plan polegający na wprowadzeniu zezwolenia dla obywateli państw trzecich objętych obowiązkiem uzyskania wizy na krótki pobyt, gdyż uznały, że może to mieć wpływ na integralność systemu wiz krótkoterminowych. Omówiona powyżej luka prawna zmusza państwa członkowskie do naginania zasad oraz wykorzystywania instrumentów prawnych, które nie zostały opracowane w celu przedłużania dozwolonego pobytu w strefie Schengen: chodzi o stosowanie art. 20 ust konwencji z Schengen lub wydawanie wiz o ograniczonej ważności terytorialnej (wizy LTV) na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) kodeksu wizowego 11. Praktyki te są szczegółowo opisane w załączniku 7 do oceny skutków 12 towarzyszącej przedstawionemu jednocześnie wnioskowi dotyczącemu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Unijnego kodeksu wizowego (kodeks wizowy) (wersja przekształcona) 13. Dlatego pożądane jest wprowadzenie nowego rodzaju wizy dla obywateli państw trzecich, zarówno podlegających obowiązkowi wizowemu, jak i z niego zwolnionych, mających uzasadniony interes w odbywaniu podróży w obrębie strefy Schengen przez ponad 90 dni w każdym 180-dniowym okresie COM(2001) 388 final. Dz.U. C 270 z , s Cudzoziemcy niepodlegający obowiązkowi wizowemu mogą swobodnie przemieszczać się po terytoriach Umawiających się Stron przez okres nieprzekraczający 90 dni w każdym 180-dniowym okresie, [...]. Postanowienia ustępu 1 nie wpływają na prawo każdej z Umawiających się Stron do przedłużenia pobytu cudzoziemca na swoim terytorium w wyjątkowych okolicznościach lub zgodnie z umową dwustronną zawartą przed wejściem w życie niniejszej Konwencji, poza okres 90 dni. Wiza o ograniczonej ważności terytorialnej jest wydawana wyjątkowo w następujących przypadkach: [...] b) jeżeli z przyczyn uznanych przez konsulat za uzasadnione w danym 180-dniowym okresie osobie ubiegającej się o wizę, która w tym 180-dniowym okresie już wykorzystała wizę jednolitą lub wizę o ograniczonej ważności terytorialnej zezwalającą na pobyt 90-dniowy, wydawana jest nowa wiza. SWD(2014) 68. COM(2014) 164. PL 5 PL

6 Celem wniosku jest wypełnienie luki legislacyjnej między dorobkiem Schengen dotyczącym krótkich pobytów a unijnym/krajowym prawem dotyczącym pobytów w danym państwie członkowskim poprzez: ustanowienie nowego rodzaju wizy ( wiza objazdowa ) na potrzeby planowanego pobytu w co najmniej dwóch państwach członkowskich przez ponad 90 dni ale nie dłużej niż jeden rok (z możliwością przedłużenia do dwóch lat), pod warunkiem że osoba ubiegająca się o wizę nie zamierza pozostawać w tym samym państwie członkowskim dłużej niż 90 dni w każdym 180-dniowym okresie, oraz określenie procedur składania wniosków oraz warunków wydawania wiz objazdowych. Wniosek nie reguluje warunków i procedur dotyczących przyjmowania obywateli państw trzecich w przypadku pobytu w państwie członkowskim przekraczającego trzy miesiące, ani procedur i warunków wydawania zezwoleń na pracę lub równoważnych zezwoleń (tj. dostępu do rynku pracy). Choć niniejszy wniosek stanowi, że wiele przepisów kodeksu wizowego powinno mieć zastosowanie do nowego rodzaju wizy, uzasadnione jest przedstawienie odrębnego wniosku zamiast włączenia takich postanowień do wniosku dotyczącego zmiany kodeksu wizowego, ponieważ zakres tego ostatniego obejmuje zasady i procedury wydawania wiz obywatelom państw trzecich, którzy podlegają obowiązkowi wizowemu (por. załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 539/2001). 2. WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW Konsultacje z zainteresowanymi stronami Zostały one opisane w ocenie skutków, o której mowa w sekcji 1. Ogólnie rzecz biorąc, grupy interesu w szczególności stowarzyszenia artystów potwierdzają, że luka w obecnych ramach prawnych stanowi poważną przeszkodę dla mobilności, zarówno w celach zawodowych jak i rozrywkowych, oraz popierają wprowadzenie nowego rodzaju wizy. Większość państw członkowskich wydaje się mieć jednak wątpliwości co do potrzeby podjęcia działań w świetle ograniczonej grupy wnioskodawców, których zmiany te będą dotyczyć. Niektóre państwa członkowskie wyraziły obawy w odniesieniu do podstawy prawnej (por. sekcja 3). Ocena skutków Ocena wpływu wprowadzenia zezwolenia umożliwiającego obywatelom państw trzecich pobyt w strefie Schengen przez ponad 90 dni w dowolnym 180-dniowym okresie została zawarta w ocenie skutków towarzyszącej wnioskowi zmieniającemu kodeks wizowy. W ocenie skutków rozważono dwa warianty regulacyjne. Jeden z tych wariantów - nowy rodzaj zezwolenia na potrzeby planowanego pobytu w strefie Schengen trwającego ponad 90 dni, ale nie dłużej niż 360 dni, przewidziano jedynie dla ograniczonej grupy obywateli państw trzecich: artystów (lub sportowców), osób zawodowo związanych z kulturą oraz członków ich zespołów zatrudnionych przez wiarygodne i uznane przedsiębiorstwa lub organizacje artystów występujących na żywo oraz członków ich najbliższych rodzin podróżujących wraz z nimi. Ograniczenie beneficjentów do tej grupy opierało się na fakcie, że wydają się oni stanowić główną grupę obywateli państw trzecich, których dotyczy istniejąca luka legislacyjna. PL 6 PL

7 Kolejny wariant przewidywał podobne zezwolenie nie tylko dla tej konkretnej kategorii obywateli państw trzecich, ale dla wszystkich obywateli państw trzecich (tj. indywidualnych podróżnych, np. turystów, naukowców, studentów, przedsiębiorców). Ponieważ problem ten wynika z luki legislacyjnej pomiędzy dorobkiem Schengen w zakresie krótkich pobytów w strefie Schengen oraz ustawodawstwem w sprawie warunków przyjmowania obywateli państw trzecich w przypadku pobytu na terytorium państwa członkowskiego przez ponad 90 dni, nie opracowano wariantu nieregulacyjnego. Ocena skutków wykazała 14, że brak zezwolenia umożliwiającego podróżnym pobyt w strefie Schengen przez ponad 90 dni w dowolnym 180-dniowym okresie powoduje znaczne straty ekonomiczne dla UE. Zgodnie z badaniem wspierającym ocenę skutków liczba potencjalnych beneficjentów nowego zezwolenia jest raczej ograniczona. Realizacja pierwszego wariantu może dotyczyć około osób ubiegających się o wizę, natomiast drugi wariant może dwukrotnie zwiększyć liczbę potencjalnych wnioskodawców. Są to raczej niewielkie liczby, biorąc pod uwagę fakt, że w 2012 r. złożono ponad 15 mln wniosków o wizę Schengen oraz że liczba ta systematycznie rośnie. Jednak tacy podróżni są uznawani za osoby dokonujące dużych wydatków, a zatem z dużym prawdopodobieństwem mogą oni wygenerować znaczne dochody stymulując tym samym działalność gospodarczą w UE, zwłaszcza dlatego, że przebywają w strefie Schengen przez dłuższy czas. Pierwszy wariant może doprowadzić do uzyskania dodatkowych dochodów w strefie Schengen, które szacuje się na ok. 500 mln EUR rocznie. Wpływ gospodarczy drugiego wariantu szacuje się na około 1 mld EUR. W przypadku obu wariantów korzyść gospodarcza wynikałaby z wydatków dokonywanych przez nowych podróżnych, przyciąganych przez nowe możliwości pozostawania w strefie Schengen przez dłuższy czas, bez konieczności korzystania z uciążliwych rozwiązań alternatywnych balansujących na granicy legalności, takich jak uzyskiwanie wiz o ograniczonej ważności terytorialnej. W ocenie skutków wykazano także, że koszt administracyjny rozpatrywania wniosków o zezwolenie nowego rodzaju nie będzie znaczny, biorąc pod uwagę ograniczoną oczekiwaną liczbę wniosków oraz opłaty, które mają zostać z tego tytułu pobrane. Już teraz składanie przez obywateli państw trzecich wniosków o nowe wizy lub przedłużenie istniejących pociąga za sobą koszty. W odniesieniu do drugiego wariantu w ocenie skutków wskazane zostało szczególne ryzyko: niektórzy posiadacze nowego zezwolenia mogliby poszukiwać zatrudnienia na czarno. 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU Szczegółowe omówienie wniosku Celem wniosku jest wypełnienie luki legislacyjnej. W związku z tym art. 1 wniosku ustanawia nowy rodzaj wizy, zwany wizą objazdową (wiza typu T). W artykule tym stwierdza się wyraźnie, że rozporządzenie nie ma wpływu na dorobek prawny w zakresie przyjmowania/imigracji. Oznacza to na przykład, że rozporządzenie nie wpływa na przepisy państw członkowskich dotyczące wpływu nieobecności obywateli państw trzecich posiadających dokumenty pobytowe w miejscu zamieszkania w czasie odbywania podróży do innych państw członkowskich na podstawie wizy objazdowej. Obywatele państw trzecich, którzy korzystają z (wewnątrzunijnej) mobilności w świetle przepisów UE również nie są objęci niniejszym rozporządzeniem. 14 W ocenie skutków zauważa się również, że bardzo trudno jest ocenić skutki gospodarcze i finansowe w tej dziedzinie ze względu na brak danych i sprawdzonej metodologii stosowanej na potrzeby ich oszacowania, toteż należy ostrożnie podchodzić do danych liczbowych, o których mowa w niniejszym ustępie. PL 7 PL

8 Artykuł 2 ustanawia podstawową zasadę poprzez odesłanie do postanowień kodeksu wizowego oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie Wizowego Systemu Informacyjnego (VIS) oraz wymiany danych pomiędzy państwami członkowskimi na temat wiz krótkoterminowych (rozporządzenie w sprawie VIS) 15. Wiza objazdowa różni się pod wieloma względami od wizy krótkoterminowej w rozumieniu art. 2 kodeksu wizowego. Jest ona jednak bardzo podobna do wizy jednolitej, ponieważ co do zasady jest ważna na terytorium wszystkich państw członkowskich. Nowy rodzaj wizy ustanawia się w oparciu o podstawę prawną dla krótkoterminowych wiz i zezwoleń, a mianowicie art. 77 TFUE. Z tego względu co do zasady uzasadnione jest stosowanie do wizy objazdowej odpowiednich przepisów kodeksu wizowego. Kolejne artykuły (art. 4-9) określają w sposób szczegółowy, które przepisy kodeksu wizowego będą miały zastosowanie do warunków i procedur wydawania wiz objazdowych i ustanawiają odstępstwa od tych zasad oraz ich uzupełnienia, z uwzględnieniem specyfiki nowego rodzaju wizy. W tym celu kolejne artykuły odzwierciedlają, rozdział po rozdziale, strukturę kodeksu wizowego, potwierdzając, w odniesieniu do każdego przepisu, czy ma on zastosowanie oraz czy występują w tym względzie jakiekolwiek uzupełnienia lub odstępstwa. Ponieważ Komisja przedstawia w tym samym czasie wersję przekształconą kodeksu wizowego 16, niniejszy wniosek zawiera odwołania do przepisów zawartych w proponowanej przekształconej wersji rozporządzenia, a nie do jego wersji istniejącej 17. Rozporządzenie w sprawie VIS, zmienione niniejszym wnioskiem, będzie w pełni stosowane do wizy objazdowej, bez konieczności wprowadzenia uzupełnień lub odstępstw. Artykuł 3 stanowi, że niektóre definicje zawarte w kodeksie wizowym (np. obywatel państwa trzeciego, naklejka wizowa, wniosek, konsulat) stosuje się również do niniejszego wniosku. Ponadto zawiera on definicję wizy objazdowej jako zezwolenia wydawanego przez państwo członkowskie na potrzeby planowanego pobytu w co najmniej dwóch państwach członkowskich przez całkowity okres wynoszący ponad 90 dni w każdym 180-dniowym okresie, pod warunkiem że osoba ubiegająca się o wizę nie zamierza przebywać w tym samym państwie członkowskim dłużej niż 90 dni w każdym 180-dniowym okresie 18. To ostatnie ograniczenie wyłącza przyjmowanie na pobyt w jednym państwie członkowskim przez ponad trzy miesiące Dz.U. L 218 z , s. 60. COM(2014) 164. Zmiany wprowadzone do wniosku dotyczącego wersji przekształconej kodeksu wizowego w trakcie procesu legislacyjnego będą więc również musiały zostać odzwierciedlone w niniejszym wniosku. Jak wspomniano wcześniej, w ramach systemu krótkich pobytów obywatele państw trzecich, niezależnie od tego, czy są objęci obowiązkiem wizowym czy też są z niego zwolnieni, mogą przebywać w strefie Schengen do 90 dni w każdym 180-dniowym okresie, co może również oznaczać pobyt wyłącznie w jednym państwie członkowskim. W zależności od wjazdów i wyjazdów oznacza to, że okresie jednego roku maksymalna długość legalnego pobytu wynosi 180 dni (2 x 90 dni). Ze względu na fakt, że wizy objazdowe mogłyby być wydawane na okres do jednego roku (360 dni), odwołanie do 180-dniowego okresu jest konieczne w celu zapewnienia, aby posiadacze wiz objazdowych nie uzyskali mniejszych uprawnień w zakresie długości dozwolonego pobytu w tym samym państwie członkowskim niż obywatele państw trzecich zwolnieni z obowiązku wizowego lub posiadacze wiz krótkoterminowych wielokrotnego wjazdu wydanych z okresem ważności wynoszącym 2 lata lub więcej. Brak odwołania do 180-dniowego okresu mógłby na przykład oznaczać, że podczas gdy obywatel rosyjski posiadający wizę krótkoterminową wielokrotnego wjazdu ważną przez jeden rok może co do zasady przebywać w tym samym państwie członkowskim przez 180 (nienastępujących po sobie) dni w czasie jednego roku ważności wizy, posiadacz wizy objazdowej ważnej przez 1 rok mógłby przebywać w tym samym państwie członkowskim jedynie przez 90 dni w ramach okresu ważności swojej wizy objazdowej. PL 8 PL

9 Artykuł 4 wskazuje przepisy kodeksu wizowego dotyczące organów uczestniczących w procedurach związanych z wnioskami wizowymi, które powinny mieć zastosowanie do wizy objazdowej. Wyłącza to możliwość składania wniosków o wizy objazdowe na granicach zewnętrznych, ponieważ zezwolenie na pobyt w strefie Schengen trwający potencjalnie do dwóch lat wymaga szczegółowej kontroli, której przeprowadzenie nie jest możliwe na granicach zewnętrznych. Ponadto artykuł ten przewiduje odstępstwo od art. 5 kodeksu wizowego, wskazując, że państwem członkowskim właściwym do rozpatrzenia i podjęcia decyzji w sprawie wniosku o wydanie wizy objazdowej powinno być państwo członkowskie, którego zewnętrzną granicę osoba ubiegająca się o wizę zamierza przekroczyć w celu wjazdu na terytorium państw członkowskich. Jest to uzasadnione tym, że dla wielu obywateli państw trzecich, którzy chcą podróżować w obrębie strefy Schengen przez dłużej niż 90 dni, zastosowanie przepisów obecnego kodeksu wizowego (dotyczących głównego miejsca docelowego w kontekście długości pobytu) byłoby raczej niemożliwe. Cel wizyty jest zasadniczo ten sam we wszystkich państwach członkowskich (np. występ na żywo lub turystyka), podczas gdy w wielu przypadkach osoby ubiegające się o wizę mogą nie wiedzieć z wyprzedzeniem, jak długo będzie trwał ich pobyt w poszczególnych państwach członkowskich. Artykuł 4 umożliwia wreszcie niektórym kategoriom obywateli państw trzecich złożenie wniosku o wizę objazdową na terytorium państwa członkowskiego, w którym osoby te przebywają legalnie. Jest to uzasadnione, ponieważ wielu obywateli państw trzecich przebywających na terytorium państw członkowskich oraz obywateli państw trzecich zwolnionych z obowiązku posiadania wizy w przypadku pobytów do 90 dni (krótkich pobytów), posiada wystarczające środki finansowe i uzasadniony interes w przemieszczaniu się w obrębie innych państwach członkowskich przez ponad 90 dni w danym 180-dniowym okresie, jednocześnie mieszkając/przebywając w konkretnym państwie członkowskim (lub bezpośrednio po okresie takiego pobytu). Wymaganie, aby takie osoby opuściły strefę Schengen w celu uzyskania wizy objazdowej w ich kraju pochodzenia nie leży w interesie Unii pod względem bezpieczeństwa ani w jej interesie gospodarczym. Artykuł 5 określa przepisy kodeksu wizowego, które mają zastosowanie do procedury ubiegania się o wizę objazdową oraz ustanawia dodatkowe przepisy i wyjątki. Wymaga on, aby osoba ubiegająca się o wizę przedłożyła ważny dokument podróży uznawany przez państwo członkowskie właściwe do rozpatrzenia i podjęcia decyzji w sprawie wniosku wizowego oraz co najmniej jedno inne państwo członkowskie, które zamierza odwiedzić. Dodatkowym warunkiem dla osób ubiegających się o wizę jest konieczność przedstawienia odpowiedniego dowodu potwierdzającego, że zamierzają one przebywać na terytorium co najmniej dwóch państw członkowskich przez okres dłuższy niż 90 dni łącznie, nie pozostając na terytorium żadnego z tych państw członkowskich przez ponad 90 dni w każdym 180- dniowym okresie. Artykuł ten nie przewiduje odstępstw od przepisów kodeksu wizowego dotyczących opłaty wizowej, która będzie zatem wynosiła 60 EUR (tj. będzie to standardowa wysokość opłaty wizowej przy składaniu wniosku o wydanie wizy krótkoterminowej). Jest to uzasadnione, ponieważ zadania konsulatów, bez względu na to, czy rozpatrują one wnioski o wizy krótkoterminowe lub wizy objazdowe, są zasadniczo takie same. Zastosowanie powinny mieć również przepisy kodeksu wizowego w zakresie ograniczenia i zwolnienia z opłaty wizowej. Przepisy kodeksu wizowego stosuje się również w odniesieniu do opłaty za usługę, która może być pobierana przez usługodawców zewnętrznych i która nie może przekraczać połowy opłaty wizowej wynoszącej 60 mln EUR. Kolejnym istotnym kryterium określonym w tym artykule jest to, że osoby ubiegające się o wizę będą musiały wykazać, że posiadają wystarczające środki utrzymania oraz stabilną sytuację gospodarczą za pomocą odcinków wypłaty lub wyciągów bankowych obejmujących okres 12 miesięcy poprzedzających datę wniosku lub dokumentów uzupełniających, które wykazują, że uzyskają one zgodnie z prawem wystarczające środki finansowe w czasie PL 9 PL

10 pobytu (np. dowód posiadania prawa do świadczeń emerytalnych). Zgodnie z tym artykułem wnioskodawcom posiadającym wizę objazdową zezwala się na ubieganie się w państwie członkowskim, w którym legalnie przebywają, o zezwolenie(-a) na pracę wymagane w kolejnych państwach członkowskich. Przepis ten nie narusza przepisów dotyczących dostępu do rynku pracy ani nie reguluje kwestii, czy zezwolenie na pracę jest wymagane, ani też nie wpływa na warunki jego wydania. Reguluje on jedynie miejsce składania wniosku w takim zakresie, w jakim obywatel państwa trzeciego powinien mieć możliwość ubiegania się o zezwolenie na pracę bez opuszczania strefy Schengen. Artykuł ten przewiduje pewne ułatwienia proceduralne (np. potencjalne zwolnienie z obowiązku przedstawienia określonych dokumentów uzupełniających) dla szczególnych kategorii wnioskodawców, którzy pracują lub którzy zostali zaproszeni przez rzetelną i uznaną firmę, organizację lub instytucję, w szczególności jeżeli chodzi o członków kadry zarządzającej, naukowców, artystów, osoby zawodowo związane z kulturą itp. Zainteresowane strony słusznie twierdzą, że w odniesieniu do tych kategorii osób procedura powinna koncentrować się nie tylko na indywidualnym wnioskodawcy, ale także na kwestii wiarygodnego statusu firmy/organizacji/instytucji przyjmującej/wysyłającej/zapraszającej. Oprócz odwołania do ogólnych przepisów kodeksu wizowego dotyczących rozpatrywania i podejmowania decyzji w sprawie wniosku, które mają zastosowanie do wiz objazdowych, główna zasada zawarta w art. 6 stanowi, że szczególną uwagę należy zwracać na sytuację finansową osoby ubiegającej się o wizę: wystarczające środki finansowe na pokrycie kosztów utrzymania przez cały zamierzony okres pobytu, z uwzględnieniem wystarczających środków na pokrycie kosztów zakwaterowania. W artykule tym określono ogólny termin podjęcia decyzji w sprawie wniosku wynoszący 20 dni kalendarzowych. Termin ten jest dłuższy niż obowiązujący obecnie termin rozpatrywania wniosków o wizę krótkoterminową, co jest uzasadnione potrzebą przeprowadzenia szczegółowej kontroli sytuacji finansowej osoby ubiegającej się o wizę. Ponieważ konieczne jest wyjaśnienie zależności między pobytami na podstawie istniejących wiz krótkoterminowych, wiz długoterminowych oraz dokumentów pobytowych a pobytami na podstawie wiz objazdowych w celu włączenia nowego rodzaju wizy do systemu, art. 6 zezwala na łączenie pobytów na podstawie wiz objazdowych z pobytami na podstawie wcześniejszych/przyszłych pobytów bezwizowych oraz na podstawie wiz krótkoterminowych, wiz długoterminowych lub dokumentów pobytowych. Podobne przepisy zostaną wprowadzone w kodeksie wizowym i kodeksie granicznym Schengen. Artykuł 7 dotyczy wydawania wizy objazdowej, przy czym również do tej kwestii należy stosować wyszczególnione przepisy kodeksu wizowego. Artykuł ten stanowi, że wiza objazdowa musi zawsze umożliwiać wielokrotny wjazd. Jeżeli chodzi o długość dozwolonego pobytu w związku z art. 8 niniejszy wniosek przewiduje możliwość pobytu w strefie Schengen do dwóch następujących po sobie lat dla wszystkich obywateli państw trzecich, którzy potrafią wykazać, że spełniają warunki przez tak długi okres. Podczas dokonywania oceny wniosku, w szczególności przy określaniu długości dozwolonego pobytu, konsulaty powinny uwzględniać wszystkie istotne elementy, np. fakt, że z obywatelami państw trzecich, których obywatele są zwolnieni z obowiązku wizowego w przypadku krótkich pobytów, tradycyjnie nie wiążą się problemy w zakresie nielegalnej migracji lub zagrożenia bezpieczeństwa. Okres ważności wizy powinien odpowiadać długości dozwolonego pobytu. Ze względu na charakter nowej wizy, artykuł ten wyklucza możliwość wydania wizy objazdowej o ważności ograniczonej do terytorium jednego państwa członkowskiego. Wiza objazdowa ma z definicji umożliwiać osobom ubiegającym się o taką wizę przemieszczanie się w obrębie kilku państw członkowskich. PL 10 PL

11 Wizę objazdową wydaje się w jednolitym formacie (naklejka wizowa) określonym w rozporządzeniu (WE) nr 1683/95 i jest ona opatrzona literą T wskazującą na jej rodzaj. Artykuł 77 ust. 2 lit. a) TFUE odnosi się zarówno do wiz jak i do dokumentów uprawniających do krótkiego pobytu. Mając na uwadze, że dokumenty pobytowe są wydawane w formie karty (plastikowej) zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1030/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. 19, oraz uwzględniając fakt, że większość konsulatów państw członkowskich nie jest odpowiednio wyposażona do wydawania zezwoleń w formie karty, wymóg, aby nowe zezwolenia były wydawane w formie karty stanowiłby nadmierne obciążenie dla państw członkowskich. Artykuł 8 dotyczy zmiany wydanej wizy, tj. jej przedłużenia, unieważnienia i cofnięcia. Zapewnia on możliwość wydłużenia dozwolonego pobytu do dwóch lat. W przeciwieństwie do przepisów dotyczących przedłużania wizy krótkoterminowej, wnioskodawcy nie będą musieli uzasadniać występowania nadzwyczajnych okoliczności, W rzeczywistości wiele osób, które potencjalnie mogą ubiegać się o wizę tego rodzaju (w szczególności artyści występujący na żywo) często ma potrzebę pozostawania w strefie Schengen bez osiedlania się w którymkolwiek państwie członkowskim. Aby ubiegać się o przedłużenie wizy objazdowej, wnioskodawca będzie musiał udowodnić, że w dalszym ciągu spełnia warunki wjazdu i wydania wizy i że dalszy pobyt będzie zgodny z wymogiem ograniczającym pobyt w jednym państwie członkowskim do 90 dni w każdym 180-dniowym okresie. Artykuł 9 określa przepisy zawarte w rozdziale kodeksu wizowego zatytułowanym Zarządzanie administracyjne i organizacja, które również powinny mieć zastosowanie na potrzeby wydawania wiz objazdowych. W ramach lokalnej współpracy schengeńskiej konsulaty powinny prowadzić wymianę danych statystycznych oraz innych informacji dotyczących wiz objazdowych. Artykuły to tzw. przepisy końcowe lub wykonawcze, które regulują między innymi kwestię instrukcji operacyjnych dotyczących obsługi wiz (które będą zawierały dalsze wyjaśnienia w odniesieniu do związku pomiędzy przepisami kodeksu wizowego a przepisami objętymi niniejszym wnioskiem), monitorowanie, wejście w życie itp. Głównym celem zmiany kodeksu granicznego Schengen i rozporządzenia w sprawie VIS jest włączenie wizy objazdowej do dorobku Schengen. Oznacza to przede wszystkim, że warunki wjazdu określone w art. 5 kodeksu granicznego Schengen mają również zastosowanie jako warunki wydania wizy objazdowej oraz że dodatkowo należy zapewnić, aby wnioski o wizę objazdową oraz same wizy były rejestrowane w systemie VIS. Należy jednak zauważyć, że wniosek dotyczy również obywateli państw trzecich, którzy są zwolnieni z wymogu posiadania wiz krótkoterminowych (por. załącznik II do rozporządzenia wizowego, których dane nie są w związku z tym rejestrowane w VIS), ponieważ co do zasady podróżni z tych państw nie stanowią dla państw członkowskich zagrożenia pod względem bezpieczeństwa i ryzyka migracji. Dlatego też, mając na uwadze zasadę proporcjonalności, pobieranie odcisków palców od obywateli tych państw trzecich (np. Australii, Kanady, Stanów Zjednoczonych) nie jest uzasadnione. Zwolnienie to przewidziano w art. 5, przy czym otwiera ono państwom członkowskim drogę do przyjmowania wniosków o wizę objazdową od obywateli tych państw trzecich drogą elektroniczną lub za pośrednictwem poczty. Artykuł 12 wymaga dalszego wyjaśnienia. Uchyla on częściowo art. 20 ust. 2 konwencji z Schengen, zgodnie z którym jeżeli państwo członkowskie zawarło dwustronną umowę w sprawie zniesienia wiz z państwem trzecim umieszczonym na liście znajdującej się w 19 Dz.U. L 157 z , s. 1. PL 11 PL

12 załączniku II do rozporządzenia wizowego ( wykaz pozytywny ) przed wejściem w życie konwencji z Schengen (lub datą późniejszego przystąpienia państwa członkowskiego do konwencji z Schengen), postanowienia tej dwustronnej umowy mogą stanowić dla tego państwa członkowskiego podstawę do rozszerzenia bezwizowego pobytu na jego terytorium na okres dłuższy niż trzy miesiące w stosunku do obywateli danego państwa trzeciego. Na przykład obywatele Kanady, Nowej Zelandii lub Stanów Zjednoczonych mogą przebywać w takich państwach członkowskich przez okres przewidziany w umowie dwustronnej w sprawie zwolnienia z obowiązku wizowego obowiązującej między tymi państwami członkowskimi a państwami trzecimi (zwykle trzy miesiące) dodatkowo, oprócz ogólnego 90- dniowego pobytu w strefie Schengen. Komisja zdaje sobie sprawę z tego, że w odniesieniu do takich państw istnieje szereg umów dwustronnych, co oznacza, że ich obywatele mogą praktycznie bezterminowo legalnie przebywać w strefie Schengen na podstawie porozumień w sprawie zniesienia wiz krótkoterminowych. Na przykład Nowa Zelandia zawarła 16 dwustronnych umów w sprawie zniesienia wiz, tak więc z uwzględnieniem 90-dniowego bezwizowego pobytu na podstawie rozporządzenia wizowego jej obywatele mogą w praktyce przebywać na terytorium strefy Schengen przez 51 miesięcy (trzy miesiące plus 48 miesięcy). Już w 1998 r. państwa członkowskie uznały, że taki nieograniczony pobyt nie jest zgodny z duchem obszaru bez granic. Komitet Wykonawczy przyjął decyzję dotyczącą harmonizacji umów w sprawie zniesienia obowiązku wizowego 20. Zgodnie z tą decyzją państwa członkowskie miały wprowadzić do swoich umów dwustronnych standardowe klauzule ograniczające bezwizowe pobyty do trzech miesięcy w ciągu sześciu miesięcy w strefie Schengen (zamiast na terytorium danego państwa członkowskiego). Po włączeniu dorobku Schengen do ram wspólnotowych poprzez wejście w życie Traktatu z Amsterdamu, art. 20 ust. 2 konwencji z Schengen nie tylko stanowił zaprzeczenie ducha obszaru bez granic, ale był również niezgodny z Traktatem: art. 62 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE) odnosił się do środków określających warunki, na których obywatele państw trzecich mają swobodę podróżowania po terytorium państw członkowskich w okresie nie dłuższym niż trzy miesiące. W związku z tym Komisja w ramach przedstawionej w 2001 r. inicjatywy dotyczącej prawa do podróżowania zaproponowała uchylenie art. 20 ust. 2. Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) nie ogranicza już okresu krótkiego pobytu w strefie Schengen do trzech miesięcy; nie precyzuje on czasu trwania tego pobytu. Jednak art. 20 ust. 2 oraz istnienie dwustronnych ustaleń dotyczących przedłużania pobytu jest w dalszym ciągu niezgodne z art. 77 ust. 2) lit. a) i c) Traktatu, ponieważ wspólna polityka w zakresie wiz nie może opierać się na istnieniu umów dwustronnych z przeszłości. Zakres swobody podróżowania obywateli państw trzecich nie powinien zależeć od liczby i treści umów dwustronnych zawartych w przeszłości. Takie same przepisy powinny mieć zastosowanie do wszystkich obywateli państw trzecich zwolnionych z obowiązku wizowego. Realizacja art. 20 ust. 2 nastręcza problemy w praktyce i prowadzi do niepewności prawa zarówno dla władz jak i dla podróżnych, zwłaszcza wówczas, gdy zamierzają oni opuścić strefę Schengen. Ponadto przyszły system wjazdu/wyjazdu wymaga wyznaczenia jednoznacznych zasad, a ze względów technicznych nie można uwzględnić ewentualnego dalszego stosowania dwustronnych umów w sprawie zwolnienia z obowiązku wizowego w przypadku dokonywania weryfikacji okresu dozwolonego pobytu. Ponadto jedna z idei przyświecających wprowadzeniu wizy objazdowej obejmuje określenie ram prawnych i 20 SCH/Com-ex (98) 24 z dnia PL 12 PL

13 odpowiedniego zezwolenia umożliwiającego obywatelom państw trzecich zwolnionym z obowiązku wizowego pobyt w strefie Schengen przez okres dłuższy niż 90 dni. We wniosku przewiduje się pięcioletni okres przejściowy dla państw członkowskich, w czasie którego miałoby nastąpić stopniowe znoszenie wpływu zawartych przez nie umów dwustronnych na całkowitą długość pobytu obywateli państw trzecich w strefie Schengen. Wymaga to czasu i należy również zauważyć, że niektóre państwa trzecie przykładają dużą wagę do utrzymania status quo. Z politycznego punktu widzenia jest to zrozumiałe. Umowa w sprawie zniesienia wiz należy do tych instrumentów prawnych, które zapewniają konkretne i bezpośrednie korzyści dla obywateli po obydwu stronach. Należy wyraźnie stwierdzić, że częściowe uchylenie art. 20 ust. 2 nie oznacza, że takie umowy przestaną być stosowane niezwłocznie i całkowicie. Ponadto zastąpienie istniejącego systemu przedłużania krótkich pobytów na podstawie starych umów dwustronnych w sprawie zniesienia wiz wizą nowego rodzaju ważną przez maksymalnie jeden rok z możliwością przedłużenia do dwóch lat nie będzie miało w praktyce negatywnego wpływu na wielu obywateli Stanów Zjednoczonych, Kanady, Nowej Zelandii itp. Wiele osób, które będą chciały skorzystać z pobytu trwającego jeden rok lub dłużej, najprawdopodobniej podejmie w tym czasie zatrudnienie i w związku z tym konieczne będzie osiedlenie się w jednym z państw członkowskich, a tym samym ubieganie się o wizę długoterminową lub dokument pobytowy. Związek z jednocześnie przedstawionym wnioskiem dotyczącym rozporządzenia w sprawie przekształcenia kodeksu wizowego oraz innymi wnioskami Negocjacje w sprawie jednocześnie przedstawionego wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie przekształcenia kodeksu wizowego będą miały wpływ na niniejszy wniosek, tak więc należy zwrócić szczególną uwagę na zapewnienie niezbędnych synergii między tymi dwoma wnioskami w procesie negocjacji. Jeżeli w trakcie tych negocjacji przyjęcie obydwu wniosków w podobnych ramach czasowych będzie wydawało się realistyczne, Komisja zamierza połączyć oba te wnioski w jeden wniosek w sprawie przekształcenia. Również na późniejszym etapie konieczne będzie zapewnienie synergii z wnioskiem w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego system wjazdu/wyjazdu (EES) do rejestrowania danych dotyczących wjazdu i wyjazdu obywateli państw trzecich przekraczających granice wewnętrzne państw członkowskich Unii Europejskiej 21. Przedmiot i zakres tego wniosku może wymagać zmian, jeżeli podjęta zostanie decyzja o wykorzystaniu systemu wjazdu/wyjazdu do kontroli wjazdów i wyjazdów posiadaczy wizy objazdowej na granicach zewnętrznych 22. Podstawa prawna COM(2013) 95 wersja ostateczna z Wniosek w sprawie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadzającej uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych oparty na jednostronnym uznawaniu przez Chorwację i Cypr niektórych dokumentów za równorzędne z ich wizami krajowymi na przejazd tranzytem przez ich terytorium lub planowany pobyt na tym terytorium nieprzekraczający 90 dni w dowolnym okresie 180 dni oraz uchylająca decyzję nr 895/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 582/2008/WE (COM(2013) 441 final, ) najprawdopodobniej zostanie przyjęty dużo wcześniej niż niniejszy wniosek. Po przyjęciu nowej decyzji w sprawie tranzytu należy do niniejszego wniosku dodać nowy artykuł w celu uwzględnienia wizy objazdowej w art. 2 przyszłej decyzji. W oczekiwaniu, że nowa decyzja uchyli decyzję nr 895/2006/WE i decyzję nr 582/2008/WE, niniejszy wniosek nie zawiera przepisu zmieniającego wspomniane decyzje. PL 13 PL

14 Artykuł 77 TFUE przyznaje Unii kompetencje do podejmowania działań dotyczących krótkich pobytów w strefie Schengen. Zgodnie z art. 77 ust. 2 TFUE [...]Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, przyjmują środki dotyczące: a) wspólnej polityki w zakresie wiz i innych dokumentów uprawniających do krótkiego pobytu; b) kontroli, którym podlegają osoby przekraczające granice zewnętrzne; c) warunków swobodnego przemieszczania się obywateli państw trzecich, w krótkim okresie, na terytorium Unii; Wniosek obejmuje środki dotyczące każdego z tych trzech elementów. W związku z tym art. 77 ust. 2 lit. a), b) i c) TFUE wydaje się zatem odpowiednią podstawą prawną wniosku. Artykuł 79 TFUE powierza Unii kompetencje do stanowienia, w ramach wspólnej polityki imigracyjnej, prawa w zakresie wiz długoterminowych i dokumentów pobytowych, które to instrumenty odnoszą się do legalnego pobytu w państwach członkowskich, tj. długoterminowych pobytów w pojedynczym państwie członkowskim. Artykuł 79 ust. 1 (ustęp wprowadzający), jak również art. 79 ust. 2 lit. b) w sposób wyraźny odnoszą się do obywateli państw trzecich przebywających legalnie w państwach członkowskich. Grupa docelowa niniejszego wniosku nie chce ani nie musi przebywać w żadnym z państw członkowskich; osoby te chcą raczej podróżować po Europie, tj. przemieszczać się w obrębie strefy Schengen, przed jej opuszczeniem. Artykuł 79 TFUE nie jest zatem właściwą podstawą prawną dla niniejszego wniosku. Ustęp 3 artykułu 62 TWE, który został zastąpiony przez art. 77 TFUE, odwoływał się do środków określających warunki, na których obywatele państw trzecich mają swobodę podróżowania po terytorium państw członkowskich w okresie nie dłuższym niż trzy miesiące. Artykuł 77 ust. 2 lit. c) TFUE nie ogranicza już krótkiego okresu do trzech miesięcy. Ta wyraźna zmiana w traktacie wyeliminowała przeszkodę do przyjęcia podobnego wniosku, która mogła istnieć na podstawie wcześniejszych traktatów. Podsumowując, art. 77 ust. 2 lit. a), b) i c) TFUE stanowi odpowiednią podstawę prawną dla niniejszego wniosku, którego celem jest uregulowanie przemieszczania się obywateli państw trzecich w strefie Schengen, z czego wyłączone są sytuacje wchodzące w zakres art. 79 TFUE (przyjmowanie na pobyt długoterminowy na terytorium pojedynczego państwa członkowskiego). Ten ostatni element jest zapewniony poprzez proponowaną definicję, zgodnie z którą posiadaczom wizy objazdowej nie należy zezwalać na pobyt dłuższy niż 90 dni w każdym 180-dniowym okresie na terytorium tego samego państwa członkowskiego. Zasady pomocniczości i proporcjonalności Artykuł 5 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) stanowi, że w dziedzinach, które nie należą do jej wyłącznej kompetencji, Unia podejmuje działania tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim cele zamierzonego działania nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, i jeśli ze względu na rozmiary lub skutki proponowanego działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii. W przypadku niniejszego wniosku konieczność interwencji na poziomie Unii jest bardzo wyraźna. Jakiekolwiek zezwolenie, które byłoby ważne we wszystkich państwach członkowskich, może zostać ustanowione wyłącznie na poziomie UE; nie można wprowadzić wzajemnego uznawania wiz objazdowych wydawanych przez inne państwa członkowskie na poziomie krajowym. Warunki i procedury wydawania takich wiz powinny być jednolite dla wszystkich państw członkowskich. Można to osiągnąć jedynie poprzez działanie na poziomie Unii. PL 14 PL

15 Artykuł 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej stanowi, że działanie Unii nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów Traktatu. Forma wybrana dla tego działania UE musi zatem umożliwić osiągnięcie celów wniosku i jego wprowadzenie w życie w jak najskuteczniejszy sposób. Niniejszy wniosek nie zawiera żadnych elementów, które nie są bezpośrednio związane z jego celami. Jest on również proporcjonalny pod względem kosztów. Wniosek jest zatem zgodny z zasadą proporcjonalności. Wybór instrumentów Niniejszy wniosek ustanowi nowy rodzaj wizy, która co do zasady będzie ważna we wszystkich państwach członkowskich oraz określi warunki i procedury jej wydawania. W związku z tym jako instrument prawny można wybrać jedynie rozporządzenie. 4. DODATKOWE ELEMENTY Uczestnictwo Niniejszy wniosek stanowi rozwinięcie dorobku Schengen, ponieważ dotyczy dalszego rozwijania wspólnej polityki w zakresie wiz. Z tego względu należy rozważyć następujące skutki wniosku dla różnych protokołów załączonych do traktatów i umów z państwami stowarzyszonymi: Dania: Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu przez Radę środków na mocy tytułu V części trzeciej TFUE. Ponieważ niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia Dania powinna podjąć decyzję, czy dokona jego transpozycji do swojego prawa krajowego. Zjednoczone Królestwo i Irlandia: Zgodnie z art. 4 i 5 Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej oraz z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen, Zjednoczone Królestwo i Irlandia nie uczestniczą w realizacji wspólnej polityki wizowej, a w szczególności rozporządzenia (WE) nr 810/2009 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy). Zjednoczone Królestwo i Irlandia nie uczestniczą zatem w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie są nim związane ani go nie stosują. Islandia i Norwegia: Obowiązują procedury określone w układzie o stowarzyszeniu, zawartym przez Radę z Republiką Islandii i Królestwem Norwegii, dotyczącym włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, ponieważ niniejszy wniosek oparty jest na dorobku Schengen, zgodnie z załącznikiem A do wspomnianego układu 23. Szwajcaria: Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy podpisanej przez Unię Europejską, Wspólnotę Europejską i Konfederację Szwajcarską oraz Republikę Islandii i Królestwo Norwegii w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen 24. Liechtenstein: Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Dz.U. L 176 z , s. 36. Dz.U. L 53 z , s. 52. PL 15 PL