KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH. Wniosek ROZPORZĄDZENIE RADY

Transkrypt

1 KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH Bruksela, dnia KOM(2009) 90 wersja ostateczna 2009/0025 (CNS) C6-0107/09 Wniosek ROZPORZĄDZENIE RADY zmieniające konwencję wykonawczą do układu z Schengen w zakresie dotyczącym wiz długoterminowych i wpisów w systemie informacyjnym Schengen (przedstawiona przez Komisję) PL PL

2 UZASADNIENIE Podstawa wniosków Obecny stan prawny Niniejsze wnioski mają ułatwić obywatelom krajów trzecich przebywającym legalnie w jednym z państw członkowskich 1 przemieszczanie się po terytorium strefy Schengen bez granic wewnętrznych na podstawie wizy długoterminowej D wydanej przez to państwo członkowskie. Zgodnie z obecnym dorobkiem Schengen obywatel kraju trzeciego posiadający krajową wizę długoterminową (wiza D ) na pobyt przekraczający okres trzech miesięcy może przebywać wyłącznie na terytorium państwa członkowskiego, które wydało wizę i, zgodnie z art. 18 konwencji wykonawczej do układu z Schengen (konwencji schengeńskiej) 2, zmienionej rozporządzeniem 1091/2001 3, może przemieszczać się przez terytorium innych państw członkowskich wyłącznie w celu dotarcia do państwa, które wydało wizę. Zatem zgodnie z obecnym prawem wspólnotowym posiadacze wiz D nie mogą w trakcie swojego pobytu podróżować do innych państw członkowskich, ani też przemieszczać się przez inne państwa członkowskie powracając do swojego kraju pochodzenia, ponieważ nie zostało to przewidziane w konwencji schengeńskiej. Treść wyżej wspomnianego przepisu konwencji schengeńskiej wynika z procedury stosowanej powszechnie w owym czasie przez państwa członkowskie, polegającej na przekształcaniu wiz D w dokumenty pobytowe po przybyciu na terytorium danego państwa. Obywatele krajów trzecich mogą następnie przemieszczać się na podstawie takiego dokumentu pobytowego po terytorium strefy Schengen. Z tej przyczyny w momencie zawierania konwencji schengeńskiej państwa członkowskie nie uznawały za potrzebne regulowania kwestii przemieszczania się i podróży powrotnej na podstawie wizy D lub kwestii ponownego tranzytu do państwa członkowskiego, które wydało wizę D. W związku z tym konwencja schengeńska przewiduje jedynie zasadę równorzędności między dokumentami pobytowymi Schengen i wizami obowiązującymi w strefie Schengen: dokument pobytowy wydany przez państwo członkowskie umożliwia obywatelowi kraju trzeciego posiadającemu dokument pobytowy i ważny dokument podróży, swobodne przemieszczanie się podczas swojego pobytu przez okres nieprzekraczający trzech miesięcy na terytorium innych państw członkowskich (art. 21 konwencji schengeńskiej). Również art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 562/2006 (kodeks graniczny Schengen) 4 przewiduje możliwość przekraczania przez obywatela kraju trzeciego posiadającego ważny dokument pobytowy wydany przez państwo członkowskie granic zewnętrznych innego państwa członkowskiego bez konieczności posiadania wizy w celu pobytu nie przekraczającego trzech miesięcy W kontekście niniejszego wniosku pojęcie państw członkowskich oznacza państwa członkowskie UE w pełni wykonujące przepisy dorobku Schengen. Dz.U. L 239 z , s. 1. Dz.U. L 150 z , s. 4. Dz.U. L 105 z , s. 1. PL 2 PL

3 Problemy praktyczne Coraz więcej państw członkowskich nie wydaje dokumentów pobytowych w miejsce wiz D po wjeździe obywateli krajów trzecich na ich terytorium, lub też czyni to z dużym opóźnieniem. Taki stan prawny i praktyczny ma istotne negatywne konsekwencje jeżeli chodzi o przemieszczanie się w obrębie strefy Schengen obywateli krajów trzecich legalnie przebywających w państwie członkowskim na podstawie wizy D. Ponieważ osoby te zmuszone są do dalszego pobytu na podstawie wizy D, nie mogą w trakcie swego pobytu legalnie podróżować w różnych, zgodnych z prawem celach (np. w interesach, celem udziału w konferencjach lub odwiedzin) do innych państw członkowskich, ani też przemieszczać się przez terytorium innych państw członkowskich wracając do swojego kraju pochodzenia. Wiza D+C rozporządzenie 1091/2001 Aby częściowo zaradzić problemom związanym z opóźnieniami w wydawaniu dokumentów pobytowych po przyjeździe, w 2001 r. wprowadzono wizę D+C (rozporządzenie 1091/2001 5, oparte na inicjatywie francuskiej), przewidującą dla posiadaczy długoterminowych wiz D wydanych przez państwo członkowskie możliwość swobodnego przemieszczania się w obrębie strefy Schengen w okresie pierwszych trzech miesięcy ważności wizy D, pod warunkiem że wiza została wydana zgodnie z normami Schengen dotyczącymi wiz krótkoterminowych (co obejmuje sprawdzenie w wykazie obywateli krajów trzecich objętych zakazem wjazdu w systemie informacyjnym Schengen (SIS)). Okazuje się jednak, że w praktyce większość państw członkowskich albo w ogóle nie wydaje wiz D+C, albo też wydaje ich bardzo niewiele. Wielokrotnie również zwracano uwagę na fakt, że pracownicy konsularni posiadają bardzo niewielką wiedzę na temat tego rodzaju wizy i warunków jej wydawania albo też wcale nie posiadają takiej wiedzy, w związku z czym osób ubiegających się o wizę nie informuje się o takiej możliwości. Ponadto ustalono, że w wielu przypadkach krajowe programy rejestracji i rozpatrywania wniosków wizowych nie przewidują nawet możliwości rozpatrzenia wniosku o wydanie takiej wizy lub wydrukowania naklejki wizowej. Jednocześnie wiele państw członkowskich zezwala swoim misjom dyplomatycznym i urzędom konsularnym na wydawanie bezpośrednio dokumentów pobytowych, przez co wiza D+C staje się zbędna. Co więcej po upływie trzech miesięcy od pierwszego dnia ważności wizy D+C jej posiadacz do tej pory legalnie przebywający na terytorium państwa członkowskiego, które wydało wizę nie może już przemieszczać się po całym terytorium państw członkowskich, jeżeli w międzyczasie jego wiza D+C nie została wymieniona na dokument pobytowy. Osoby te są wtedy zmuszone, zgodnie z wymogiem posiadania wizy krótkoterminowej wynikającym z rozporządzenia (WE) nr 539/2001 6, wystąpić o osobną wizę krótkoterminową C w państwie pobytu, by móc udać się do innego państwa członkowskiego. W praktyce jednak wiele państw członkowskich odmawia wydania wiz Schengen osobom, które przebywają już na terytorium strefy Schengen. Ponadto, niektóre państwa członkowskie przyjmują wykładnię, zgodnie z którą wymienieni obywatele państw trzecich nie mogą się już ubiegać o dodatkową krótkoterminową wizę Schengen w tym sześciomiesięcznym okresie, ponieważ ich pobyt w strefie Schengen na podstawie wizy D+C trwał już trzy miesiące. Z 5 6 Dz.U. L 150 z , s. 4. Dz.U. L 81 z , s. 1. PL 3 PL

4 tych samych przyczyn może się zdarzyć, że kiedy ci obywatele krajów trzecich posiadający wizę D+C lub D wracają do swych krajów, nie są uprawnieni do podróżowania przez inne państwa członkowskie, ponieważ skończył się już 90-dniowy okres dozwolonego pobytu w okresie sześciomiesięcznym. W oparciu w wyżej wymienione uwagi, Komisja w swoim wniosku dotyczącym rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy kodeks wizowy 7 zaproponowała zniesienie wizy D+C, aby uprościć sytuację, oraz nałożenie na państwa członkowskie obowiązku przyśpieszenia procedury wydawania dokumentów pobytowych obywatelom krajów trzecich. Jednakże większość państw członkowskich z różnych przyczyn wydaje się nie mieć woli lub możliwości wydawania na czas dokumentów pobytowych obywatelom krajów trzecich przebywającym na ich terytorium. W związku z tym Komisja proponuje wprowadzenie zasady równorzędności między wizami krótko- i długoterminowymi wydanymi przez państwa członkowskie w pełni wykonujące dorobek Schengen, aby przezwyciężyć problemy, jakie napotykają obecnie obywatele krajów trzecich legalnie przebywający w państwie członkowskim na podstawie wizy długoterminowej. Koncepcja wprowadzenia zasady równorzędności między wizami D i C była najpierw rozważana przez niektóre państwa członkowskie i Komisję podczas rozmów w ramach nieformalnej grupy roboczej ds. wiz w Lubljanie w dn stycznia 2008 r., następnie jej omówienie powierzono Grupie Roboczej ds. Wiz w dn marca 2008 r., podczas dyskusji dotyczącej wspólnotowego kodeksu wizowego w kontekście zniesienia wiz D+C. Inspirację dla niniejszego wniosku stanowią również liczne skargi i pytania otrzymane od państw członkowskich oraz obywateli krajów trzecich przebywających w państwie członkowskim na podstawie wizy D+C lub D. Obowiązek wydania dokumentów pobytowych Celem omawianych wniosków nie jest zachęcenie państw członkowskich, by nie wydawały dokumentów pobytowych i zezwalały obywatelom krajów trzecich na pobyt na podstawie wizy długoterminowej. Wręcz przeciwnie, takie postępowanie byłoby bowiem niezgodne z licznymi dyrektywami nakładającymi na państwa członkowskie obowiązek wydania dokumentów pobytowych określonym kategoriom obywateli krajów trzecich. Zgodnie z dyrektywą Rady 2005/71/WE 8 w sprawie szczególnej procedury przyjmowania obywateli państw trzecich w celu prowadzenia badań naukowych, decyzja w sprawie wniosku o dokument pobytowy przyjmowana jest jak najszybciej a, w odpowiednich przypadkach, w trybie procedury przyśpieszonej. Dyrektywa Rady 2004/114/WE 9 w sprawie warunków przyjmowania obywateli państw trzecich w celu odbywania studiów, udziału w wymianie młodzieży szkolnej, szkoleniu bez wynagrodzenia lub wolontariacie przewiduje obowiązek wydawania studentom i uczniom objętym zakresem tej dyrektywy dokumentów pobytowych na okres co najmniej roku, lub na okres trwania kursu nauczania, jeżeli jest on krótszy niż rok. Decyzja w sprawie takiego wniosku oraz zawiadomienie wnioskodawcy muszą nastąpić w takim czasie, by nie COM(2006) 403 wersja ostateczna. Dz.U. L 289 z , s. 15. Dz.U. L 375 z , s. 12. PL 4 PL

5 przeszkodzić w odbyciu odpowiednich kursów. Możliwe jest ponadto ustanowienie przyśpieszonej procedury wydawania dokumentów pobytowych i wiz uczniom i studentom w drodze umów między placówkami edukacyjnymi a organami państw członkowskich odpowiedzialnymi za sprawy wjazdu i pobytu. Również w dyrektywie Rady 2003/86/WE 10 w sprawie prawa do łączenia rodzin określono obowiązek wydawania członkom rodziny obywateli krajów trzecich, którzy przebywają już legalnie na terytorium państwa członkowskiego, dokumentów pobytowych na okres co najmniej jednego roku. W oparciu o dyrektywę 2004/38/WE 11 w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, członkowie rodziny obywateli UE zamieszkujący z obywatelem Unii dłużej niż trzy miesiące w państwie członkowskim innym niż ojczyste państwo obywatela Unii, powinni otrzymać kartę pobytową nie później niż w ciągu sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku. Zaświadczenie o złożeniu wniosku o wydanie karty pobytowej wydawane jest bezzwłocznie. Znaczenie w tym kontekście ma również dyrektywa Rady 2003/109/WE 12 dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, ponieważ rezydentom terminowym przysługuje pod pewnymi warunkami prawo zamieszkiwania w innych państwach członkowskich, które mają obowiązek wydać takiemu obywatelowi kraju trzeciego dokument pobytowy najpóźniej sześć miesięcy po dacie złożenia wniosku. Omawiane wnioski nie będą miały wpływu na powyższe przepisy. Treść wniosków Niniejsze wnioski rozszerzają zakres zastosowania zasady równorzędności między dokumentem pobytowym i wizami krótkoterminowymi na wizy D, co oznacza, że wiza długoterminowa miałaby mieć te same skutki co dokument pobytowy, jeżeli chodzi o przemieszczanie się w obrębie strefy Schengen. Obywatel kraju trzeciego posiadający długoterminową wizę D wydaną przez państwo członkowskie mógłby udać się do innego państwa członkowskiego na okres trzech miesięcy w przeciągu każdych sześciu miesięcy na tych samych warunkach, co osoba legitymująca się dokumentem pobytowym. Przepisy dotyczące wydawania wiz długoterminowych pozostają bez zmian, tak jak miało to miejsce w przypadku przepisów dotyczących wydawania dokumentów pobytowych, kiedy to wprowadzono zasadę równorzędności między dokumentem pobytowym a wizą krótkoterminową. Oznaczałoby to przywrócenie podstawowej filozofii, na której została oparta strefa Schengen bez kontroli na granicach zewnętrznych, tzn. założenia, że osoby mogą przemieszczać się w obrębie strefy Schengen celem odbycia krótkich pobytów przez trzy miesiące w przeciągu każdych sześciu miesięcy z dokumentem, który stanowi podstawę ich legalnego pobytu w państwie członkowskim. Rozporządzenia będące przedmiotem wniosku, których podstawę prawną stanowią art. 62 pkt 2 lit. a) oraz art. 63 pkt 3 lit. a) TWE, zmienią: Dz.U. L 251 z , s. 12. Dz.U. L 229 z , s. 35. Dz.U. L 16 z , s. 44. PL 5 PL

6 art. 18, 21 i 25 konwencji wykonawczej do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. (między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach), art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), w sprawie warunków wjazdu obywateli krajów trzecich. Ze względu na wzajemnie sprzeczne procedury decyzyjne wynikające z różnej podstawy prawnej, Komisja musiała sporządzić dwa odrębne wnioski: wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego konwencję wykonawczą do układu z Schengen i rozporządzenie (WE) nr 562/2006 w zakresie dotyczącym przepływu osób posiadających wizy długoterminowe został oparty na art. 62 pkt 2 lit. a) i pkt 3 TWE oraz zostanie przyjęty zgodnie z procedurą współdecyzji, wniosek dotyczący rozporządzenia Rady zmieniającego konwencję wykonawczą do układu z Schengen w zakresie dotyczącym wiz długoterminowych i wpisów w systemie informacyjnym Schengen został oparty na art. 63 pkt 3 lit. a) TWE oraz musi zostać przyjęty jednomyślnie przez Radę, po konsultacji z Parlamentem Europejskim. Wnioski zostały opracowane z uwzględnieniem obecnej wersji wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólnotowy kodeks wizowy (kodeks wizowy), które uchyli przepisy dotyczące wizy D+C. Zakłada się, że kodeks wizowy zostanie przyjęty jeszcze przed przyjęciem tych rozporządzeń. Data stosowania rozporządzeń zostanie uzgodniona z datą stosowania kodeksu wizowego (sześć miesięcy od wejścia kodeksu w życie). Aspekty dotyczące bezpieczeństwa Artykuł 25 konwencji nakłada na państwa członkowskie, które rozważają możliwość wydania dokumentu pobytowego obywatelowi kraju trzeciego, obowiązek dokonania sprawdzenia w SIS. W przypadku gdy w odniesieniu do danego obywatela kraju trzeciego wprowadzono wpis w celu objęcia go zakazem wjazdu, dane państwo członkowskie ma obowiązek skonsultować się w najpierw z państwem członkowskim, które wprowadziło wpis i uwzględnić interesy tego państwa. W takich przypadkach dokument pobytowy wydaje się jedynie z ważnych powodów, w szczególności z przyczyn humanitarnych lub z uwagi na zobowiązania międzynarodowe. Podobnie, jeżeli okaże się, że wpis do celów objęcia zakazem wjazdu został dokonany wobec obywatela kraju trzeciego, który posiada już dokument pobytowy wydany przez inne państwo, państwo członkowskie, które dokonuje wpisu konsultuje się z innym państwem członkowskim, które wydało dokument pobytowy, w celu stwierdzenia, czy istnieją wystarczające powody do cofnięcia dokumentu pobytowego. Artykuł ten zostanie zmieniony przez wniosek dotyczący rozporządzenia Rady zmieniającego konwencję wykonawczą do układu z Schengen w zakresie dotyczącym wiz długoterminowych i wpisów w systemie informacyjnym Schengen poprzez dodanie odniesienia, które będzie skutkowało tym, że wymóg dokonania sprawdzenia w SIS oraz konsultacji z innymi państwami członkowskimi w przypadku wpisu obowiązywał będzie również wtedy, gdy państwa członkowskie rozważają wydanie obywatelowi kraju trzeciego wizy długoterminowej lub też odkryją wpis, który został wprowadzony w odniesieniu do obywatela kraju trzeciego posiadającego ważną wizę długoterminową. PL 6 PL

7 Wymóg dokonania sprawdzenia w SIS przy rozpatrywaniu wniosków wizowych zagwarantuje taką samą kontrolę nad osobami wnioskującymi o wizę długoterminową, co kontrola sprawowana obecnie nad posiadaczami dokumentów pobytowych wydanych przez państwo członkowskie. Zatem swoboda przemieszczania się osób posiadających wizę długoterminową na terytorium innych państw członkowskich nie będzie stanowić większego zagrożenia dla bezpieczeństwa państw członkowskich niż swoboda przemieszczania się posiadaczy dokumentów pobytowych Schengen i wiz krótkoterminowych. Ponadto zgodnie z wiedzą Komisji wizy długoterminowe są wydawane przez państwa członkowskie z wykorzystaniem dobrze zabezpieczonego jednolitego wzorca wizowego, określonego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1683/95 z dnia 29 maja 1995 r. ustanawiającego jednolity formularz wizowy Dz.U. L 164 z , s. 1. PL 7 PL

8 2009/0025 (CNS) Wniosek ROZPORZĄDZENIE RADY zmieniające konwencję wykonawczą do układu z Schengen w zakresie dotyczącym wiz długoterminowych i wpisów w systemie informacyjnym Schengen RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 63 pkt 3 lit. a), uwzględniając wniosek Komisji, uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Niniejsze rozporządzenie, zmieniając konwencję wykonawczą do układu z Schengen 14, wprowadza nową definicję wizy długoterminowej i określa środki uzupełniające rozporządzenie nr / Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia [ ] zmieniające konwencję wykonawczą do układu z Schengen i rozporządzenie (WE) nr 562/2006 w zakresie dotyczącym przepływu osób posiadających wizy długoterminowe. (2) W oparciu o bieżącą praktykę stosowaną przez państwa członkowskie, niniejsze rozporządzenie nakłada na państwa członkowskie obowiązek wydawania wiz długoterminowych zgodnie z jednolitym wzorcem wizowym określonym w rozporządzeniu (WE) nr 1683/95. (3) 3Zasady dokonywania sprawdzenia w systemie informacyjnym Schengen oraz konsultacji z innymi państwami członkowskimi w przypadku odnalezienia wpisu podczas rozpatrywania wniosku o dokument pobytowy powinny mieć zastosowanie również w przypadku rozpatrywania wniosków o wizę długoterminową. Zatem swobodne przemieszczanie się posiadaczy wiz długoterminowych do innych państw członkowskich nie powinno stwarzać żadnego dodatkowego zagrożenia dla państw członkowskich. (4) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie przepisów dotyczących wiz długoterminowych i wpisów w systemie informacyjnym Schengen, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i 14 Dz.U. L 239 z , s. 1. PL 8 PL

9 dlatego możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tych celów. (5) Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Powinno ono być stosowane zgodnie ze zobowiązaniami państw członkowskich w zakresie ochrony międzynarodowej i zasady non-refoulement. (6) Niniejszy instrument stanowi rozwinięcie dorobku Schengen, zgodnie z Protokołem włączającym dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej, określonego w załączniku A do decyzji Rady 1999/435/WE 15 z dnia 20 maja 1995 r. dotyczącej definicji dorobku Schengen do celów określenia, zgodnie ze stosownymi postanowieniami Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i Traktatu o Unii Europejskiej, podstawy prawnej dla każdego z postanowień i decyzji składających się na dorobek Schengen (7) W odniesieniu do Islandii i Norwegii, niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, należące do obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE 16 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania tej umowy. (8) W odniesieniu do Szwajcarii, niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen 17, należące do obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B i C decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE 18 z dnia 28 stycznia 2008 r. (9) W odniesieniu do Liechtensteinu, niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie dorobku Schengen w rozumieniu protokołu podpisanego przez Unię Europejską, Wspólnotę Europejską, Konfederację Szwajcarską i Księstwo Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, należące do obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B i C decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/261/WE 19 z dnia 28 lutego 2008 r. (10) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana, ani nie ma ono do niej zastosowania. Mając na uwadze, że niniejsze rozporządzenie ma na celu Dz.U. L?? Dz.U. L 176 z , s. 31. Dz.U. L 53 z , s. 52. Dz.U. L 53 z , s. 1. Dz.U. L 83 z , s. 3. PL 9 PL

10 rozwój dorobku Schengen stosownie do postanowień tytułu IV części trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania powinna, zgodnie z art. 5 wymienionego protokołu, w terminie sześciu miesięcy od daty przyjęcia niniejszego rozporządzenia podjąć decyzję, czy dokona jego transpozycji do swego prawa krajowego. (11) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo i Irlandia nie uczestniczą w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, w związku z czym, bez uszczerbku dla art. 4 wymienionego protokołu, nie są nim związane ani nie ma ono do nich zastosowania. (12) W odniesieniu do państw członkowskich, które nie stosują jeszcze w pełni dorobku Schengen, niniejsze rozporządzenie stanowi przepisy oparte na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związane w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r. oraz art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r., PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W konwencji wykonawczej do układu z Schengen wprowadza się następujące zmiany: 1) Artykuł 18 otrzymuje brzmienie: Artykuł 18 Wizami na pobyt przekraczający trzy miesiące są wizy krajowe wydane przez jedno z państw członkowskich zgodnie z jego prawem krajowym lub prawem wspólnotowym. Wizy te wydawane są zgodnie z jednolitym wzorcem wizowym określonym w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1683/95 z dnia 29 maja 1995 r. ustanawiającym jednolity formularz wizowy 20, przy czym w nagłówku podaje się kategorię wizy oznaczoną literą D. 2) W art. 25 dodaje się ust. 3 w brzmieniu: 3. Ustępy 1 i 2 stosuje się także w przypadku wiz długoterminowych. Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od daty stosowania rozporządzenia (WE) nr / Parlamentu Europejskiego i Rady [...] ustanawiającego wspólnotowy kodeks wizowy (kodeks wizowy). 20 Dz.U. L 164 z , s. 1. PL 10 PL

11 Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską. Sporządzono w Brukseli [ ] W imieniu Rady Przewodniczący PL 11 PL