Renesans ( ) był epoką, która przyniosła malarstwu olbrzymią ilość innowacji. Należy wśród nich wymienić przede wszystkim zeświecczenie

Transkrypt

1 Renesans ( ) był epoką, która przyniosła malarstwu olbrzymią ilość innowacji. Należy wśród nich wymienić przede wszystkim zeświecczenie sztuki, które pozwoliło na udoskonalenie portretu, pejzażu oraz pogłębienie psychologii i symboliki dzieł poza sferę religii. Renesans wprowadził swobodniejszą kolorystykę, ożywił drugi plan na obrazie i zamiłowanie do szczegółu. W tej epoce powstało również malarstwo olejne i upowszechniło się płótno, które to wynalazki umożliwiły delikatniejszy światłocień i pogłębiony modelunek. Niezwykle istotne jest również wprowadzenie perspektywy pierwsze doświadczenia należały do Paolo Uccello, a perspektywę zbieżną wprowadził na obrazy Piero della Francesca. Renesansowa ideologia skłoniła wielu artystów do tworzenia studiów ciała ludzkiego (np. Leonardo da Vinci) oraz przyrody (np. Albrecht Durer); w tym okresie rozwinęła się również martwa natura. Można właściwie powiedzieć, z wielką przesadą, że dopiero renesans jest czasem powstania malarstwa. Zaczęto znów malować postacie w akcie. Również tematyka mitologiczna stała się bardzo popularna.we Włoszech ukształtowało się malarstwo portretowe. Portrety malowano na tle pejzaży, co jest potwierdzeniem silnego zwrotu malarstwa renesansowego ku naturze. Istotną nowością był wynalazek zbieżnej perspektywy geometrycznej, linearnej oraz powietrznej. Wprowadzono sfumato, a światło na obrazach jest lekko zamglone oraz wykorzystywany jest światłocień.

2 Fra Angelico - Zwiastowanie z Fiesole

3 Jan van Eyck Madonna kanclerza Rolin ok r

4 Piero della Francesca - Biczowanie Chrystusa

5 Ostatnia wieczerza

6 Kaplica Sykstyńska fresk "Sąd Ostateczny".

7

8

9 Sandro Bottticelli - Primavera

10 Sandro Bottticelli - Narodziny Wenus

11 Szkoła ateńska

12 Kobieta z jednorożcem Piękna Ogrodniczka

13 Izabela portugalska Paweł III

14

15 Barok ( ). Malarstwo barokowe jest malarstwem wielkich form (płótna są często wielometrowej długości) o bogatej ornamentyce i potężnej, pełnej rozmachu aranżacji scen religijnych. Charakterystyczne dla baroku są świetliste przestrzenie i wielkie grupy dynamicznych postaci (El Greco). Malarze często sięgali do dramatycznych scen z mitologii i historii, jak porwania, rzezie i wojny. Z drugiej strony rozwijała się wtedy martwa natura, często akcentująca przemijanie ziemskich wartości poprzez umieszczanie na płótnie czaszek lub psujących się owoców. Malarze baroku podejmowali najczęściej tematykę religijną, mitologiczną, alegoryczną, historyczną i portretową. Popularność zaczęły zdobywać pejzaże, sceny rodzajowe i martwe natury. Stosowano chętnie światłocień, bogatą symbolikę i efektowny iluzjonizm.

16 Michelangelo Merisi da Caravaggio Męczeństwo św. Piotra, Olej na płótnie, 230 x 175 cm. Rzym.

17 Michelangelo Merisi da Caravaggio Pojmanie Chrystusa, Zastosowanie przez Caravaggia techniki chiaroscuro, oświetlenie mimo braku widocznego źródła światła.

18 Michelangelo Merisi da Caravaggio Zaparcie się św. Piotra, około 1610.

19 Peter Paul Rubens Trzy gracje

20 Peter Paul Rubens Sąd Parysa

21 Diego Velázquez Wenus ze zwierciadłem, około

22 Rembrandt Lekcja anatomii doktora Tulpa

23 Wymarsz strzelców

24 Klasycyzm ( ). Chętnie sięgano do sprawdzonych w renesansie motywów antycznych. Przedstawiane wnętrza były surowe, obowiązywała ścisła perspektywa, a postaciami byli często wodzowie i bohaterowie państwowi i mitologiczni. W epoce klasycyzmu unikano swobodnego światłocienia i rozmycia na rzecz wyraźnego kontrastu barwnego (Jacques-Louis David). Cechy: Statyczne oparte na układach pionowych. Kontur. Chłodny koloryt. Miękki światłocień. Gładka faktura. Wzniosłość.

25 Jacques Louis David - koronacja Napoleona

26 Jacques Louis David - Porwanie Sabinek

27 Jacques Louis David - S mierć Marata

28 Jacques Louis David - S mierć Sokratesa

29 Jean Auguste Dominicque Ingres - Napoleon na tronie

30 Jean Auguste Dominique Ingres - Wielka Odaliska

31 Marceli Bacciarelli - Stanisław August Poniatowski z klepsydra

32 Marceli Bacciarelli - Stanisław August w stroju koronacyjnym

33 Romantyzm Rewolucyjne wydarzenia na świecie zmieniły sztukę we wszystkich jej przejawach. Nadeszły czasy romantyzmu ( ). W malarstwie wyraził się on w zamaszystych pociągnięciach pędzla, burzliwej i dramatycznej tematyce oraz zaakcentowaniu osobowości artysty. Często powstawały wielkie ekspresyjne płótna dotyczące aktualnych wydarzeń politycznych (Eugene Delacroix) oraz udynamicznione pejzaże (jak u Turnera). Właśnie w romantyzmie tkwi zalążek przyszłego ekspresjonizmu. Malarstwo okresu romantyzmu jest niejednolite. Można wyróżnić jednak pewne cechy malarstwa tej epoki na podstawie czołowych, głównych i najbardziej znaczących artystów tego nurtu, takie jak bogaty koloryt, kontrastowy światłocień, miękki modelunek, podkreślanie wartości fakturalnych płótna i dynamizowanie kompozycji.

34 Francisco Goya y Lucientes - Maja ubrana

35 Romantyzm Francisco Goya y Lucientes - Maja naga

36 Kolos (Panika)

37 Rozstrzelanie powstańców madryckich

38 Eugène Delacroix - Wolność wiodąca lud na barykady

39 Caspar David Friedrich Mnich nad brzegiem morza

40 Podróżnik po morzu chmur

41 Johann Heinrich Fűssli - Koszmar (Nocne mary)

42 Joseph Mallord William Turner ( ) - Pożar Parlamentu, 1834.

43 Deszcz, para i prędkość. Wielka Zachodnia Kolej Żelazna, 1844.

44 Akademizm to kierunek w sztuce europejskiej rozwijający się w XIX wieku, przede wszystkim w malarstwie i rzeźbie. Polegał na odwoływaniu się do zasad i ideałów sztuki antycznej oraz renesansowej, a także naśladowaniu dzieł uznanych za doskonałe, preferujący tematykę, historyczną, religijną i mitologiczną. Propagowany głównie przez Akademie Sztuk Pięknych.

45 Henryk Siemiradzki Dirce chrześcijańska

46 Henryk Siemiradzki Pochodnie Nerona

47 Thomas Couture Rzymianie w okresie upadku

48 Alexandre Cabanel Narodziny Wenus

49 Realizm -styl w malarstwie europejskim drugiej połowy XIX wieku; zapoczątkowany we Francji, szybko został podchwycony na całym kontynencie. Obrazy realistyczne to głównie sceny rodzajowe z życia prostych ludzi, namalowane przy pomocy uproszczonych środków wyrazu, o spokojnej palecie i kompozycji. Najważniejszą postacią realizmu był Francuz Gustave Courbet. Po francuskiej rewolucji w 1848 roku, gdy coraz więcej malarzy odwróciło się od romantyzmu i akademizmu, objął nieformalne przywództwo nad grupą tych artystów. On też użył po raz pierwszy terminu "realizm" w odniesieniu do współczesnego mu prądu artystycznego. Realiści przedstawiali zwykłych ludzi, pogrążonych w codziennej, męczącej pracy, a więc żniwiarzy, kamieniarzy czy robotników.

50 Gustave Courbet - Pogrzeb w Ornans

51 Gustave Courbet Kamieniarze

52 Jean François Millet - Zbierające kłosy

53 François Millet Anioł Pański

54 Ilia Riepin Burłacy na wołdze

55 Aleksander Gierymski Żydówka z pomarańczami

56 Impresjonizm W tych samych latach grupa francuskich malarzy rozwinęła impresjonizm, którego naczelną ideą była obserwacja otaczającej rzeczywistości pod kątem światła i koloru. Impresjoniści rozbijali obraz na plamy światła, malowali szybkimi pociągnięciami pędzla, zapisując ich chwilowe wrażenie impresję którego doznali w danym miejscu przy konkretnym stanie atmosfery. Ideę tę rozwinęli puentyliści, malując przy pomocy olbrzymiej ilości maleńkich plamek, które dopiero oglądane z daleka tworzyły właściwy obraz. Za początek impresjonizmu uznaje się I wystawę grupy artystów zorganizowaną w 1874 roku.

57 Impresja, wschód słońca, 1872, olej na płótnie, cm, Musée Marmottan Monet Paris

58 Maki 1873,

59 Katedra w Rouen,1893 olej na płótnie, cm Musée d'orsay Paris

60 Postimpresjonizm (czyli sztuka po impresjonizmie) - terminem tym określa się różne zjawiska w sztuce francuskiej na przełomie XIX i XX wieku, wywodzące się z impresjonizmu, ale w dużej mierze odrzucające go. Ramy czasowe określa się też bardziej precyzyjnie jako czas od ostatniej wystawy impresjonistów w roku do pierwszej wystawy fowistów w 1905 r. Postimpresjoniści kontynuowali kolorystyczne poszukiwania, a zarazem odrzucili wiele zasad pierwotnego impresjonizmu. Starali się uwolnić obraz od naśladownictwa natury, czyli koncepcji mimesis, kładli nacisk na autonomiczność dzieła malarskiego. Dla wielu artystów postimpresjonizm był punktem wyjściowym w dążeniu do własnego stylu. Wybitni przedstawiciele tego nurtu to Vincent van Gogh, Paul Gauguin,Paul Cezanne i Henri Toulouse-Lautrec.

61 PAUL CÉZANNE Martwa natura z zasłoną i dzbankiem w kwiaty 1889

62 Autoprtret, 1889, olej na płótnie, cm, Musée d'orsay Paris

63 Słoneczniki, 1888, olej na płótnie, 92 x 73 cm, Nowa Pinakoteka, Monachium

64 Pole pszenicy z krukami, 1890, olej na płótnie, 50,5 x 103 cm, Muzeum van Gogha, Amsterdam