Biznesplan Kurs dla uczniów szkół zawodowych Moduł I

Transkrypt

1 Biznesplan Kurs dla uczniów szkół zawodowych Moduł I Spis treści: 1. Podstawowe pojęcia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej 2. Klasyfikacja podmiotów gospodarczych

2 1. Podstawowe pojęcia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej Działalność gospodarcza jest to zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Działalność ludzka uznawana jest za działalność gospodarczą, jeżeli posiada cztery cechy wynikające z powyższej definicji: jest działalności zarobkową, dotyczy wymienionych dziedzin gospodarowania, odbywa się w sposób zorganizowany i ciągły. 1) Zarobkowy charakter działalności oznacza, że jest ona prowadzona w celu osiągnięcia zysku. Nawet wówczas, gdy działalność ta przynosi straty, uznawana jest za działalność zarobkową, gdyż była podejmowana z przekonaniem, że będzie przynosiła zysk. Charakter zarobkowy działalności gospodarczej odróżnia ją od innych rodzajów działalności człowieka, np. charytatywnej czy społecznej, których celem jest pomoc innym, a nie osiąganie zysku. 2) Przedmiotem działalności gospodarczej jest działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa. Działalność zawodowa jest to działalność wykonywana we własnym imieniu i na własny rachunek przez przedstawicieli tzw. wolnych zawodów, np. adwokat, tłumacz przysięgły. 3) Zorganizowanie oznacza, że działalność gospodarcza jest wykonywana w formie określonej przez przepisy prawa (np. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) i nie może być wykonywana w formie dowolnej. 4) Warunek ciągłości oznacza, że działalność nie może być jednorazowa lub okazyjna, lecz musi być prowadzona przez dłuższy czas. Zgodnie z art. 43 kodeksu cywilnego (dalej kc ) przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Przytoczone przepisy wymagają wyjaśnienia znaczenia użytych w nich pojęć. Do pojęć tych, obok wyjaśnionego wyżej pojęcia działalności gospodarczej, należą: przedsiębiorstwo, przedsiębiorca, firma, zdolność do czynności prawnych, osoba fizyczna, jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną. Pewnych trudności nastręcza wyjaśnienie trzech pierwszych pojęć ze względu na to, że ich znaczenie w sensie ekonomicznym i prawnym jest odmienne. Słowa przedsiębiorstwo i firma w ujęciu ekonomicznym stosuje się zamiennie i są jednakowo rozumiane. Oznaczają one podmiot gospodarczy prowadzący na własny rachunek działalność produkcyjną lub usługową w celu osiągnięcia korzyści materialnych (zysku). W ujęciu prawnym treść tych pojęć jest zupełnie odmienna. Kodeks cywilny traktuje przedsiębiorstwo jako zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. W skład tego zespołu składników zalicza się między innymi hierarchiczność, urządzenia, materiały, towary, wyroby, prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy, wierzytelności, prawa z papierów wartościowych, koncesje, licencje, patenty, prawa autorskie, środki pieniężne i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (wynika to wprost z art. 55 kc). Inaczej uregulowane zostały zagadnienia związane z firmą. Ustawodawca przypisał pojęciu firma bardzo wąskie znaczenie, stanowiąc, iż każdy przedsiębiorca działa pod 2

3 firmą (art. 43 kc) i dalej firmą osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko ( ). Firmą osoby prawnej jest jej nazwa. Reasumując, należy stwierdzić, że zgodnie z Kodeksem cywilnym, firma jest tym samym, co nazwa przedsiębiorcy. Pozostaje zatem wyjaśnienie pojęcia przedsiębiorca. W ujęciu ekonomicznym przedsiębiorcą jest osoba lub grupa osób kierująca (zarządzająca) przedsiębiorstwem rozumianym jako podmiot gospodarczy prowadzący określony rodzaj działalności. Przedsiębiorcą może być sam właściciel przedsiębiorstwa (w przypadku małych przedsiębiorstw) lub wynajęty przez właścicieli specjalista (menedżer). Zgodnie z przytoczonym wyżej art. 43 kc przedsiębiorca jest podmiotem gospodarczym prowadzącym działalność gospodarczą. Wynika z tego, że przedsiębiorcą w ujęciu ekonomicznym jest przedsiębiorstwo lub firma. Różnice pojmowania omawianych pojęć przedstawia poniższa tabela. Tabela I.1. Różnice znaczeniowe wybranych pojęć w ujęciu ekonomicznym i prawnym Przedsiębiorstwo Firma Przedsiębiorca Pojęcie Ujęcie ekonomiczne Ujęcie prawne Działalność gospodarcza Źródło: opracowanie własne. Podmiot gospodarczy prowadzący na własny rachunek działalność produkcyjną lub usługową w celu osiągnięcia korzyści (zysku) Osoba lub grupa osób kierująca (zarządzająca) przedsiębiorstwem Zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej Nazwa, pod którą działa przedsiębiorca Podmiot gospodarczy (osoba fizyczna, osoba prawna lub inna określona przepisami) prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą Zarobkowa (nastawiona na osiągnięcie zysku) działalność produkcyjna lub usługowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły Istotną grupę pojęć stanowią inne pojęcia prawne, takie jak: osoba fizyczna, osoba prawna, zdolność prawna, zdolność do czynności prawnych. Osoby fizyczne i osoby prawne Osobowość prawna jest pojęciem mającym fundamentalne znaczenie w prawie cywilnym. Mówiąc o osobowości prawnej, mamy na myśli dwie podstawowe kategorie, które prawo rozróżnia, czyli: 1) osoby fizyczne, 2) osoby prawne. 3

4 Z kolei z obydwoma ww. kategoriami nieodłącznie związane są pojęcia: a) zdolności prawnej, rozumianej jako zdolność do tego, aby być podmiotem praw i obowiązków, b) zdolności do czynności prawnych, rozumianej jako zdolność do rozporządzania swoimi prawami i zaciągania zobowiązań. Art. 8 kc mówi, że każdy człowiek od chwili urodzenia (tzn. od chwili odłączenia od ciała matki) ma zdolność prawną, czyli, jak już wcześniej wskazano, jest podmiotem praw i obowiązków. Zdolność prawna osoby fizycznej ustaje z chwilą jej śmierci. Z tą chwilą wygasają prawa i obowiązki niemajątkowe tej osoby, a prawa i obowiązki majątkowe przechodzą na jej spadkobierców. W odróżnieniu od zdolności prawnej zdolność do czynności prawnych może być ograniczona lub w ogóle zniesiona: 1) pełną zdolność do czynności prawnych mają osoby fizyczne, które są pełnoletnie, czyli ukończyły 18 lat i nie są ubezwłasnowolnione; 2) ograniczoną zdolność do czynności prawnych mają osoby pełnoletnie, lecz częściowo ubezwłasnowolnione, oraz osoby małoletnie, tzn. te, które nie są pełnoletnie, ale ukończyły 13 lat. Czynność prawna dokonywana przez te osoby, dla swej ważności musi uzyskać potwierdzenie przedstawiciela ustawowego; 3) pozbawione zdolności do czynności prawnych są osoby całkowicie ubezwłasnowolnione oraz osoby, które nie ukończyły 13 lat. Osobą prawną jest wyodrębniona jednostka organizacyjna wyposażona przez normę prawną w zdolność prawną i mogąca występować w stosunkach cywilnoprawnych jako ich podmiot. Podmiotami praw i obowiązków w prawie cywilnym mającymi zdolność prawną są więc nie tylko osoby fizyczne, ale także twory sztuczne: osoby prawne. Są one traktowane jako samodzielne podmioty mające własne, wyodrębnione interesy, prawa i obowiązki oraz majątek. Same ponoszą odpowiedzialność majątkową za swe działania. Osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. Skarb Państwa jest w stosunkach cywilnoprawnych podmiotem praw i obowiązków, które dotyczą mienia państwowego nienależącego do innych państwowych osób prawnych. Osobowość prawną nabywają niektóre organizacje społeczne, stowarzyszenia, uczelnie. O tym, kto jest osobą prawną, decydują przepisy prawa. Osoby prawne, jako jednostki organizacyjne, to jedność elementów majątkowych (mienie umożliwiające działanie osoby prawnej i ponoszenie przez nią odpowiedzialności) i osobowych (ludzie związani z daną jednostką: jej członkowie, organy, zaangażowani przez nią pracownicy), a także zorganizowanie tych elementów w charakterystyczną strukturę. Znaczenie każdego z tych czynników jest różne w różnych typach i rodzajach osób prawnych. Powstanie, ustrój i ustanie osób prawnych określają właściwe przepisy. Organizację i sposób działania osoby prawnej reguluje także jej statut. Zgodnie z art. 35 kc jednostka organizacyjna uzyskuje osobowość prawną z chwilą jej wpisu do właściwego rejestru, poza przypadkami, gdy przepisy szczególne stanowią inaczej. Każda osoba prawna ma zarówno zdolność prawną, jak i zdolność do czynności prawnych. Jest to podstawowa cecha każdej osoby prawnej. Zdolność prawna osób prawnych polega, podobnie jak zdolność prawna osób fizycznych, na zdolności występowania w charakterze podmiotu w stosunkach cywilnoprawnych, z tym, że zdolność ta różni się jednak od zdolności prawnej osób fizycznych swym zakresem. Przede wszystkim osoba 4

5 prawna z natury rzeczy nie może być podmiotem szeregu stosunków, w jakich może uczestniczyć osoba fizyczna. Ponadto samo założenie konstrukcji prawnej osób prawnych ma na celu zapewnienie koncentracji działania tych osób na zasadniczym przedmiocie ich działalności. Nabycie i utrata zdolności prawnej następuje z reguły po spełnieniu przesłanek odnoszących się do danego typu osoby prawnej. Przepisy te określają też chwilę, w której następuje nabycie osobowości prawnej. Do identyfikacji osoby prawnej służy przede wszystkim nazwa, pod którą występuje i która została ujawniona w rejestrze. Siedzibą osoby prawnej, jeżeli ustawa lub oparty na niej statut nie stanowią inaczej, jest miejscowość, w której ma siedzibę jej organ zarządzający. Każda osoba prawna ma zdolność do czynności prawnych, może ona nabywać prawa, zaciągać zobowiązania oraz rozporządzać prawami. Osoba ta może składać oświadczenie woli tylko za pośrednictwem swoich organów. Organami osoby prawnej, wyrażającymi jej wolę, są zawsze osoby fizyczne. Sposób, w jaki działają organy osoby prawnej, określony jest w ustawie oraz opartym na niej statucie. Działanie organu (dyrektora, prezesa, zarządu) jest działaniem samej osoby prawnej. W trakcie omawiania zagadnień związanych z osobami fizycznymi i osobami prawnymi niezbędne jest wyjaśnienie pojęcia jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, czyli tzw. ułomnych osób prawnych. Ułomna osoba prawna to postać pośrednia między osobą fizyczną a osobą prawną. Osoba ta posiada zdolność prawną, kodeks spółek handlowych precyzuje zaś, iż może ona we własnym imieniu nabywać prawa, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Od osoby prawnej ułomna osoba prawna różni się tym, że odpowiedzialność za jej zobowiązania ponosi nie tylko ona sama, lecz także jej wspólnicy (art. 8 i 31 ksh i art. 33 kc). Podstawowe cechy przedsiębiorstwa Przedsiębiorstwa działają w różnych dziedzinach, formach organizacyjnych, prawnych, różnią się wielkością itd. Można jednak wyodrębnić pewne charakteryzujące je cechy wspólne dla wszystkich. Cztery z nich można wymienić jako główne. Przedsiębiorczość rozumiana jako wola i umiejętność znajdowania okazji do osiągania korzystnych dla przedsiębiorstwa wyników ekonomicznych oraz podejmowania ryzyka i działań zapewniających ich wykorzystywanie. Cecha ta jest niezwykle ważna. Określa ona zarówno postawy ludzi zarządzających przedsiębiorstwami, jak i wymagane kwalifikacje. W praktyce gospodarczej istnieją i powstają możliwości podejmowania różnych działań. Można na przykład wykorzystywać wynalazki i podejmować produkcję nowych wyrobów, wprowadzać efektywniejsze metody produkcji i sprawniejszą organizację, zwiększać potencjał produkcyjny, wchodzić na nowe rynki, znajdować tańsze źródła zaopatrzenia itp. Samodzielność, którą można określić jako stan, w którym nikt z zewnątrz nie może podejmować decyzji ani wydawać poleceń dotyczących działań przedsiębiorstwa. Z przytoczonej wyżej definicji wynika, że wszystkie decyzje dotyczące tego, co robić, jak, ile, dla kogo, za ile itp., są podejmowane przez przedsiębiorstwo. Całkowita samodzielność nie jest oczywiście możliwa. Dotyczy to szczególnie działań naruszających interesy 5

6 społeczne, np. zanieczyszczenia środowiska, wytwarzania wyrobów szkodliwych dla zdrowia, stosowania praktyk monopolistycznych, naruszania norm etycznych itp. Samofinansowanie, czyli pokrywanie wszystkich wydatków i zobowiązań finansowych przedsiębiorstw środkami uzyskanymi z przychodów ze sprzedaży wytworzonych produktów (dóbr, usług) oraz innej działalności. Przychody obejmują zarówno sumy uzyskiwane bezpośrednio ze sprzedaży czy innych działań przynoszących dochody (np. na rynkach finansowych), jak i dopłat od państwa oraz innych instytucji. Określają one możliwości zakupu czynników produkcji materiałów, narzędzi, maszyn i urządzeń oraz zatrudnianie pracowników. Wysokość przychodów jest więc czynnikiem wyznaczającym możliwości działania przedsiębiorstw. Przedsiębiorstwa osiągające korzystne efekty mogą zwiększać posiadane środki, zaciągając kredyty, muszą je jednak spłacić w przyszłości z osiągniętych przychodów. Racjonalność działań, którą można określić jako dążenie do osiągania w danych warunkach jak najkorzystniejszych wyników. Trzeba jednak pamiętać, że korzystne wyniki są pojęciem względnym. Określenie ich zależy od wielu czynników, wśród których należy wymienić: obowiązujące normy prawne, koniunkturę gospodarczą, sytuację na poszczególnych rynkach, formy własności itd. W gospodarce rynkowej mogą to być wysokie zyski, duża (i rosnąca) wartość firmy, uzyskanie dużego udziału w sprzedaży na danym rynku i inne. 2. Klasyfikacja podmiotów gospodarczych Podmioty gospodarcze można sklasyfikować według różnych kryteriów. Celem grupowania jest nie tyle możliwość klasyfikacji i systematycznego przeglądu wielkiej liczby podmiotów gospodarczych w naszym kraju, ile przede wszystkim bliższe i lepsze poznanie jednostek gospodarczych przez wyeksponowanie ich charakterystycznych właściwości oraz zachodzących między nimi różnic. Poznanie właściwości oraz warunków funkcjonowania podmiotów gospodarczych, które są podstawą klasyfikacji, pozwoli na wybór takich form i wielkości rynkowych, które pozwolą na najwyższą efektywność gospodarowania. Ze względu na różnorodność czynników będących podstawą grupowania podmiotów gospodarczych uwzględnimy tylko te kryteria, które są najczęściej stosowane w gospodarce. Do podstawowych kryteriów klasyfikacji podmiotów gospodarczych należą: forma własności, rodzaj prowadzonej działalności, rozmiar podmiotu, zakres terytorialny prowadzonej działalności, forma prawna podmiotu. Forma własności Każdy podmiot gospodarczy ze względu na formę własności można przypisać do jednego z dwóch sektorów publicznego lub prywatnego. Do sektora publicznego zalicza się państwowe i komunalne (samorządowe) osoby prawne prowadzące działalność gospodarczą. Wśród państwowych osób prawnych wyróżnia się przede wszystkim przed- 6

7 sektor siębiorstwa państwowe oraz jednoosobowe spółki Skarbu Państwa, natomiast komunalnymi osobami prawnymi są w szczególności prowadzące działalność gospodarczą jednoosobowe spółki gmin. Pozostałe podmioty gospodarcze zalicza się do sektora prywatnego, na który składają się zarówno podmioty stanowiące własność krajową, jak i zagraniczną. Omawiany podział prezentuje poniższy schemat. Schemat I.1. Podział sektorów na publiczny i prywatny publiczny państwowa osoba prawna komunalne osoby prawne przedsiębiorstwa krajowe jednoosobowe spółki Skarbu Państwa prywatny podmioty stanowiące własność krajową podmioty stanowiące własność zagraniczną Źródło: opracowanie własne. Rodzaj prowadzonej działalności Podmioty gospodarcze ogólnie dzieli się na produkcyjne (przemysłowe) i usługowe. Na działalność produkcyjną składają się działalność wydobywcza oraz działalność przetwórcza. Do usług zalicza się m.in. handel (hurt i detal) i naprawy, komunikację i transport, pośrednictwo finansowe (banki, zakłady ubezpieczeń, fundusze emerytalne i inne instytucje finansowe), zaopatrzenie (dostarczanie prądu, wody, gazu itp.), usługi hotelarsko-gastronomiczne i turystyczne, usługi rzemieślnicze, usługi budowlane, usługi edukacyjne i doradcze. Podział ten przedstawiony został na poniższym schemacie. 7

8 Schemat I.2. Rodzaje prowadzonej działalności rodzaj działalności Rozmiar podmiotu usługowa handel i naprawy komunikacja i transport pośrednictwo finansowe usługi hotelarskogastronomiczne i turystyczne usługi rzemieślnicze usługi budowlane usługi edukacyjno doradcze produkcyjna wydobywcza przetwórstwo Podział podmiotów gospodarczych uwzględniający kryterium rozmiaru prowadzonej działalności jest jednym z najpopularniejszych podziałów. Przy wyznaczaniutego rozmiaru bierze się pod uwagę trzy parametry, a mianowicie: średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty, roczny obrót netto, czyli przychody netto (bez podatku VAT) ze sprzedaży, oraz sumę aktywów bilansu, czyli wartość majątku przedsiębiorstwa. Uwzględniając powyższe kryteria, zasadniczo wyróżnia się trzy typy podmiotów: małe, średnie i duże. Coraz częściej jednak wyróżnia się dodatkowo tzw. mikroprzedsiębiorstwa, podkreślając ważną rolę, jaką odgrywają one w warunkach nowoczesnej gospodarki rynkowej. O ich znaczeniu niech świadczy chociażby fakt, że w Polsce mikroprzedsiębiorstwa stanowią ponad 96% wszystkich podmiotów prowadzących działalność gospodarczą o charakterze niefinansowym. 8

9 Tabela I.2. Podział podmiotów z punktu widzenia rozmiarów prowadzonej działalności Wielkość przedsiębiorcy Liczba osób zatrudnionych* Przychody ze sprzedaży (netto)* Wartość aktywów* w rocznym bilansie Mikroprzedsiębiorca Przedsiębiorca mały mniej niż 10 osób do 2 mln euro do 2 mln euro do 50 osób do 10 mln euro do 10 mln euro Przedsiębiorca średni do 250 osób do 50 mln euro do 43 mln euro powyżej 250 osób powyżej 50 mln euro powyżej 43 mln euro Przedsiębiorca duży * Wielkości dotyczą jednego z dwóch ostatnich lat działalności. Źródło: opracowanie własne. Zakres terytorialny prowadzonej działalności Działalność przedsiębiorstwa związana jest z określonym terytorium. Regułą jest, że im większy podmiot, tym zakres jego działalności jest szerszy. Poczynając od najwęższego zakresu terytorialnego, a kończąc na najszerszym, działalność przedsiębiorstwa może mieć charakter lokalny, regionalny, międzynarodowy lub globalny. Najczęściej spotyka się przedsiębiorstwa prowadzące działalność na małą skalę, zaspokajające lokalne potrzeby, np. warzywniak, zakład szewski. Mniej liczną grupę stanowią przedsiębiorstwa działające regionalnie, czyli na obszarze regionu lub terytorium danego kraju. Nie prowadzą one jednak produkcji na eksport, ograniczając się do terytorium własnego kraju. Przedsiębiorstwa międzynarodowe prowadzą swoją działalność na terytorium kilku krajów, zazwyczaj w ramach tylko jednego kontynentu. Najsilniejsze z nich stają się podmiotami globalnymi. Obowiązuje zasada, że przedsiębiorstwo może być uznane za globalne, jeżeli prowadzi działalność na obszarze co najmniej trzech kontynentów (Ameryka Północna i Południowa uznawana jest za jeden kontynent). Forma prawna prowadzenia działalności gospodarczej Problematyka formy prawnej podmiotów gospodarczych została częściowo omówiona w sekcji poświęconej Podstawowym pojęciom. W tej części zostaną przedstawione konkretne formy prawne, jakie są do dyspozycji osób fizycznych, osób prawnych oraz ułomnych osób prawnych, o ile prowadzą one działalność gospodarczą. Zestawienie tych form obrazuje poniższy schemat. 9

10 Schemat I.3. Forma prawna prowadzenia działalności gospodarczej fizyczna samodzielnie prowadząca działalność gospodarczą współnicy spółki cywilnej spółka akcyjna prawna spółdzielnia osoba przedsiębiorstwo państwowe spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna spółka partnerska ułomna osoba prawna spółka komandytowa Osoba fizyczna może być przedsiębiorcą, jeżeli prowadzi działalność gospodarczą na małą skalę. Samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej jest charakterystyczne dla mikroprzedsiębiorstw. Wymogi formalne stawiane tym podmiotom są niewielkie. Do rozpoczęcia działalności wystarczy w zasadzie, aby zainteresowana osoba zarejestrowała działalność w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej podległej Ministrowi Gospodarki. Za niepowodzenie podjętej działalności osoba taka ponosi odpowiedzialność nieograniczoną. Oznacza to, że za zobowiązania zaciągnięte podczas prowadzenia działalności odpowiada całym swoim majątkiem osobistym. Na podobnych zasadach funkcjonuje spółka cywilna. Umowa spółki, obejmująca niewielką liczbę wspólników, zawiera postanowienia dotyczące cech spółki, czasu trwania, rodzaju działalności, rodzaju i wysokości wkładów, udziału wspólników w zyskach i stratach, sposobu reprezentowania spółki oraz zasad rozliczania. Wspólnicy mogą wnosić do spółki pieniądze, ruchomości i nieruchomości, prawa majątkowe, a także własną pracę. Z chwilą zawarcia umowy każdy wspólnik staje się współwłaścicielem majątku spółki. Za zobowiązania spółki odpowiadają solidarnie całym majątkiem osobistym, co oznacza, że w przypadku bankructwa spółki wspólnicy mogą stracić nie tylko wniesione udziały, lecz także prywatny majątek, np. dom, samochód, wkłady oszczędnościowe. Spółka cywilna nie ma osobowości prawnej i jest jedynym przedstawicielem spółek prawa cywilnego. Pozostałe spółki podlegają rygorom prawa handlowego. Obok podziału spółek na spółki prawa cywilnego i spółki prawa handlowego można podzielić spółki na spółki osobowe i spółki kapitałowe. Podział przedstawiono w poniższej tabeli. spółłka komandytowoakcyjna 10

11 Tabela I.3. Formy prawne prowadzenia działalności gospodarczej Forma prawna spółki Spółka prawa Osobowa/kapitałowa cywilna cywilnego osobowa jawna partnerska komandytowa komandytowo-akcyjna z ograniczoną odpowiedzialnością akcyjna Źródło: opracowanie własne. handlowego kapitałowa Spółka osobowa jest własnością co najmniej dwóch partnerów, którzy wnoszą odpowiedni kapitał, wspólnie prowadzą działalność gospodarczą, ponoszą ryzyko związane z tą działalnością, dzielą się osiągniętymi zyskami i odpowiadają za pozostałe zobowiązania. Spółka osobowa nie ma osobowości prawnej. Zakres odpowiedzialności partnerów za zobowiązania spółki może być różny. Do osobowych spółek handlowych zalicza się: spółkę partnerską, spółkę komandytową oraz spółkę komandytowo-akcyjną. Spółka jawna jest najbardziej uproszczoną formą spółki handlowej. Powstaje w wyniku zawarcia umowy w formie pisemnej pomiędzy przynajmniej dwoma wspólnikami i musi zostać wpisana do odpowiedniego rejestru. Spółka może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Wobec wierzycieli ponosi odpowiedzialność majątkiem spółki oraz osobistym majątkiem wspólników. Jeżeli umowa spółki nie reguluje tego inaczej, to każdy ze wspólników w równym stopniu uczestniczy w zyskach i stratach spółki. Każdy z nich płaci podatek od przypadającej na niego części dochodu. Prawo do prowadzenia spraw spółki oraz do reprezentowania jej wobec osób trzecich ma każdy wspólnik lub na podstawie umowy czynności te mogą być powierzone wyłącznie określonym wspólnikom. Rozwiązanie spółki jawnej może nastąpić m.in. z przyczyn przewidzianych w umowie spółki, w wyniku ogłoszenia upadłości spółki, na mocy orzeczenia sądu, a także za zgodą wszystkich wspólników. Spółka partnerska jest spółką osobową utworzoną przez wspólników (partnerów) na podstawie umowy zawartej w postaci aktu notarialnego w celu wykonywania wolnego zawodu,. Taką spółkę prowadzi przedsiębiorstwo pod nazwą własnej firmy. Partnerami w spółce mogą być wyłącznie osoby fizyczne uprawnione do wykonywania wolnych zawodów (lekarze, pielęgniarki, rzeczoznawcy majątkowi, nauczyciele, adwokaci, aptekarze, tłumacze, architekci, biegli księgowi, rewidenci itp.) i pobierające za swoją pracę indywidualne honoraria, których część przekazywana jest na utrzymanie spółki. Prowadzenie spraw i reprezentowanie spółki partnerskiej może być powierzone zarządowi. Poszczególni partnerzy odpowiadają za zobowiązania spółki tylko wtedy, gdy zobowiązania dotyczą ogólnych spraw związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Spółkę komandytową może tworzyć przynajmniej dwóch wspólników, przy czym przynajmniej jeden ze wspólników musi być komplementariuszem oraz jeden komandytariuszem. Wspólnik, odpowiadający za zobowiązania spółki bez ograniczeń 11

12 całym swoim majątkiem, nazywany jest są komplementariuszem, natomiast ten, którego odpowiedzialność ogranicza się wyłącznie do wysokości określonej sumy określanej jako suma komandytowa, nazywany jest komandytariuszem. Odpowiedzialność poszczególnych wspólników (komplementariuszy i komandytariuszy) jest ściśle określona i wpisana do umowy spółki. Prawo prowadzenia spraw spółki oraz jej reprezentowania przysługuje komplementariuszom. Z kolei komandytariusze mogą kontrolować spółkę w zakresie określonym przez przepisy oraz umowę spółki. Mają oni możliwość uzyskania odpisu rocznego bilansu spółki, a także przeglądania ksiąg i dokumentów w celu sprawdzania ich rzetelności. Spółka komandytowa ulega rozwiązaniu w przypadku wystąpienia podobnych okoliczności i w takim samym trybie jak w przypadku spółki jawnej. Spółka komandytowo-akcyjna prowadzi przedsiębiorstwo pod własną nazwą oraz tym różni się od spółki komandytowej, że przynajmniej jeden ze wspólników jest akcjonariuszem. W nazwie spółki musi się znaleźć nazwisko jednego lub kilku komplementariuszy (lub jego nazwa, jeżeli jest on osobą prawną) oraz oznaczenie spółka komandytowo-akcyjna lub skrót S.K.A.. Nazwisko lub nazwa akcjonariusza nie może być umieszczona w nazwie spółki. Kapitał zakładowy spółki nie może być mniejszy niż zł. Wystąpienie ze spółki jednego z komandytariuszy, jego śmierć lub ogłoszenie przez niego upadłości powodują rozwiązanie spółki. Natomiast upadłość akcjonariusza nie stanowi przyczyny rozwiązania spółki. Akcjonariusz może również reprezentować spółkę jedynie jako pełnomocnik, ale nie odpowiada on za zobowiązania spółki. Organem sprawującym nadzór nad działalnością spółki może być (lub musi, gdy liczba akcjonariuszy przekracza 25 osób) rada nadzorcza wybierana przez walne zgromadzenie członków. Do spółek kapitałowych zalicza się spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i spółkę akcyjną. W przeciwieństwie do spółek osobowych spółki kapitałowe mogą być tworzone nawet przez jedną osobę. W spółkach kapitałowych wspólnicy nie ponoszą osobistej odpowiedzialności za zobowiązania spółki. Ponoszą oni ryzyko jedynie do wysokości wniesionego do spółki wkładu. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (spółka z o.o.) jest spółką kapitałową, to znaczy, że majątek spółki powstaje przez połączenie kapitałów wspólników. Umowa spółki z o.o. musi być zawarta przez wspólników w formie aktu notarialnego. Majątek spółki stanowi kapitał zakładowy będący jednocześnie gwarancją jej wypłacalności. Spółka ta posiada osobowość prawną i samodzielnie odpowiada za swoje zobowiązania. Spółka akcyjna powstaje w wyniku sprzedaży części majątku spółki za pomocą emitowanych przez te spółkę papierów wartościowych w postaci akcji. Każdy nabywca staje się automatycznie współwłaścicielem spółki. W zamian właściciel akcji (zwany akcjonariuszem) bierze udział w podziale zysku wypracowanego w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej, który to zysk jest dzielony proporcjonalnie do udziału akcji. Organami spółki akcyjnej są: zarząd, walne zgromadzenie akcjonariuszy oraz rada nadzorcza lub komisja rewizyjna. Charakterystykę spółek prawa handlowego przedstawia poniższa tabela. 12

13 Tabela I.4. Charakterystyka spółek prawa handlowego Cecha Spółka jawna Spółka partnerska Spółka komandytowa Wspólnicy Wspólnicy Partnerzy Komplementariusz i komandytariusz Organ zarządzający Minimalny kapitał zakładowy Odpowiedzialność wspólników za zobowiązania spółki Wspólnicy Bez ograniczeń Wszyscy wspólnicy bez ograniczeń Źródło: opracowanie własne. Partnerzy lub zarząd Spółka komandy- towo- -akcyjna Komplementariusze i akcjonariusze Spółka z o.o. Udziałowcy Spółka akcyjna Akcjonariusz Komplementariusz Komplementariusz Zarząd Zarząd Bez ograniczeń Bez ograniczeń zł zł zł Wszyscy partnerzy, gdy zobowiązania dotyczą spraw ogólnych; konkretny partner, gdy zobowiązanie powstało w związku z wykonywaniem wolnego zawodu Komplementariusz bez ograniczeń, komandytariusze do wysokości sumy komandytowej Komplementariusz bez ograniczeń, brak odpowiedzialności akcjonariuszy Jak już wcześniej sygnalizowano, poza osobami fizycznymi i spółkami istnieją w Polsce jeszcze dwie inne formy prowadzenia działalności gospodarczej, a mianowicie: spółdzielnie oraz przedsiębiorstwa państwowe. Spółdzielnię stanowi dobrowolne zrzeszenie osób o nieograniczonej liczbie członków, zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, prowadzącym działalność gospodarczą w celu zaspokojenia potrzeb swoich członków. Założycielami i członkami spółdzielni mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne. Do założenia spółdzielni wymagana jest liczba przynajmniej dziesięciu członków założycielskich w postaci osób fizycznych lub trzech w przypadku osób prawnych. Przedmiot działalności spółdzielni, podstawowe prawa i obowiązki jej członków oraz zasady ich przyjmowania i wykreślania zawarte są w statucie spółdzielni. Podstawowymi organami spółdzielni są: walne zgromadzenie członków spółdzielni, zarząd i rada nadzorcza. Z chwilą wpisania spółdzielni do rejestru nabywa ona osobowość prawną i może rozpocząć swoją działalność. Podstawę majątkową i fundusz spółdzielni stanowią wpisowe oraz udziały członków. Spółdzielnia, jako osoba prawna, odpowiada za swoje zobowiązania całym swoim majątkiem. Ostatnią omawianą formą prawną prowadzenia działalności jest przedsiębiorstwo państwowe. Przedsiębiorstwo państwowe, zgodnie z art. 1 Ustawy o przedsiębiorstwach państwowych z 1981 r., jest samodzielnym, samorządnym i samofinansującym się przedsiębiorstwem posiadającym osobowość prawną. Przedsiębiorstwo państwowe uzyskuje osobowość prawną z chwilą wpisania do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Organem założycielskim przedsiębiorstwa państwowego może być minister lub wojewoda. Z racji posiadania osobowości prawnej przedsiębiorstwo ponosi pełną odpowiedzialność za swoje zobowiązania (Skarb Państwa nie ponosi żadnej odpowiedzialności za zobowiązania przedsiębiorstwa). Brak Brak 13

14 Biznesplan Kurs dla uczniów szkół zawodowych Moduł II Spis treści: 1. Planowanie działalności gospodarczej 2. Biznesplan 3. Analiza strategiczna SWOT

15 1. Planowanie działalności gospodarczej Bardzo ważną częścią zarządzania jest planowanie, którego zadanie polega na kształtowaniu przebiegu przyszłych zjawisk gospodarczych w taki sposób, aby zrealizować pożądane cele, a także prowadzenie polityki gospodarczej służącej osiągnięciu zaplanowanych celów. W trakcie opracowywania planów przedsiębiorca w sposób świadomy i z góry założony steruje działalnością gospodarczą i rozwojową swojego przedsiębiorstwa. Sama konieczność planowania jest zdeterminowana wieloma czynnikami, w tym: złożonością zachodzących procesów gospodarczych, prowadzeniem działalności w warunkach konkurencji, osiąganiem wysokiej efektywności prowadzonej działalności i realizacją założonych celów, prawidłowym diagnozowaniem zagrożeń i szans rozwoju firmy, osiąganiem wysokiej wiarygodności w środowisku biznesowym, realizowaniem celów rozwojowych firmy itd. Różnorodność tych czynników powoduje, że proces planowania jest zajęciem złożonym i wielofazowym. Dodatkowe trudności spowodowane są ograniczonym zasobem informacji na tematy dotyczące przyszłych procesów gospodarczych i społecznych w otoczeniu oraz ich niedostatecznym poziomem wiarygodności. Aby przeciwdziałać tym zjawiskom na etapie planowania przedsiębiorca musi wykazywać się dużą elastycznością w stosunku do samego procesu realizacji planu. Dlatego też niekiedy opracowywane są plany wariantowe. Oznacza to, że z góry zakłada się, że w procesie realizacji planu wystąpi zmiana warunków, szczególnie zewnętrznych. W celu przezwyciężenia trudności dotyczących planowania przyszłości przedsiębiorstwa i uniknięcia błędów specjaliści planowania opracowali pewne zasady, którymi należy się kierować sporządzając plan firmy. Oto niektóre z tych zasad: 1. Przyszłość jest przewidywalna tylko w ograniczonym stopniu. Wynika to nie tylko ze zbyt dużej liczby zmiennych elementów, które należy brać pod uwagę, ale także często z braku zastosowania odpowiednich technik planowania strategicznego, prognozowania oraz trudnego do przewidzenia zachowania się innych podmiotów. 2. Podstawowymi rezultatami opracowania planu działania firmy powinny być: ograniczenie niepewności, oszacowanie prawdopodobieństwa wystąpienia zagrożeń i szans, a w konsekwencji zmniejszenie ryzyka podjęcia błędnych decyzji. 3. Planowanie jako projekt przyszłych zdarzeń jest aktywnym i kreatywnym narzędziem zarządzania, ukierunkowanym na otoczenie, integrującym działania, prowadzącym efektywną kontrolę zamierzeń i efektów działania. Te i inne zasady planowania, stosowanie odpowiednich metod i technik badawczych oraz sposoby projektowania przyszłości przedsiębiorstwa są podstawą do opracowania zarówno planów dotyczących całej działalności przedsiębiorstwa, jak i planów dotyczących niektórych jej fragmentów czy planów jakiegoś zjawiska lub problemu. 2

16 Zawsze jednak należy pamiętać, że podstawowymi zadaniami każdego planu są: sformułowanie i skonkretyzowanie idei działania i określania celów, stworzenie możliwości nadzorowania wykonania zaplanowanych zamierzeń, stworzenie podstaw do ubiegania się o zewnętrzne źródła finansowania. Jak już wspomniano, w przedsiębiorstwie dla różnych celów tworzy się różne plany. Plany te obejmujące różne zagadnienia mogą dotyczyć zróżnicowanego horyzontu czasu. Plany w przedsiębiorstwie możemy podzielić według wielu kryteriów. Najważniejsze z nich to: podmiotowe, przedmiotowe. Według kryterium podmiotowego wyróżnia się plany: produktów (plan struktury produkcji), zasobów materiałowych, zasobów środków trwałych, zdolności produkcyjnych, inwestycyjne, sprzedaży, zatrudnienia i płac, usług, finansowy. Kryterium wyodrębniania tych planów są zasoby, zjawiska lub obszary prowadzonej działalności przedsiębiorstwa. W praktycznym podejściu do procesu planowania wyżej wskazane plany odgrywają dużą rolę i są ze sobą ściśle powiązane. Przyjmując przedmiotowe kryterium klasyfikacji planów, można wyróżnić: plany przedsiębiorstwa, plany zakładu, plany filii, plany oddziału, plany wydziału, plany linii produkcyjnej. Wspólną cechą tego wyodrębnienia jest organiczny związek wyodrębnionej części (jednostek) z podmiotem gospodarczym. Przedmiot planowania dotyczy realizacji celów jednostkowych w odniesieniu do całości. Im przedsiębiorstwo jest bardziej złożone i prowadzi bardziej zróżnicowaną działalność, tym jego struktura jest bardziej złożona i tym więcej możemy wyodrębnić planów podziałowych tych jednostek. Ze względu na kryterium zasobów, zjawisk lub obszarów prowadzonej działalności możemy wyróżnić: plany kompleksowe obejmujące całokształt prowadzonych działań we wszystkich obszarach funkcjonowania przedsiębiorstwa. Klasycznym przykładem tego planu jest biznesplan; plany odcinkowe obejmujące tylko niektóre fragmenty działalności przedsiębiorstwa, np. plany sprzedaży, plany zużycia materiałów; 3

17 plany problemowe obejmujące szczególnie ważne zagadnienia z punktu widzenia realizacji głównych celów i zadań przedsiębiorstwa, jak np. zarządzanie jakością, zarządzanie wydajnością pracy. Według kryterium wpływu wielkości planistycznych na główne cele plany dzielimy na: plany strategiczne obejmujące długi horyzont czasu i zawierające dane strategiczne; są nakierowane na realizację głównych celów przedsiębiorstwa, takich jak: realizacja sprzedaży globalnej, maksymalizacja nadwyżki finansowej itp.; plany taktyczne określające sposoby realizacji celów i zadań ujętych w planie strategicznym w średnim okresie czasu, np. program wzrostu jakości produkcji, plan dotyczący podstawowych asortymentów produkcji; plany operacyjne przedstawiają rodzaj i strukturę planów codziennych realizowanych przez komórki przedsiębiorstwa. Według kryterium horyzontu planowania plany dzielimy na: plany długookresowe o horyzoncie planowania powyżej 5 lat, są to zazwyczaj plany strategiczne, plany restrukturyzacji przedsiębiorstwa; plany średniookresowe o horyzoncie planowania średnio 2 5 lat; klasycznym planem tego rodzaju jest biznesplan; plany krótkookresowe o horyzoncie planowania rocznym, półrocznym bądź kwartalnym; plany operatywne plany miesięczne, tygodniowe, dzienne, jednej zmiany, które służą szybkiemu podejmowaniu decyzji w przedsiębiorstwie. Według standaryzacji procedur planistycznych wyróżniamy: plany precedensowe mające zastosowanie do nowych projektów oraz procedur wdrażania nowych projektów w przedsiębiorstwie. Część planów precedensowych staje się w późniejszym okresie planami standardowymi. Jednak część takich planów używana jest incydentalnie w przedsiębiorstwie, jak np. biznesplan; plany standardowe to plany rutynowe powtarzające się cyklicznie w przedsiębiorstwie i zawierające procedury powtarzające się z roku na rok. 2. Biznesplan Każdy plan w zależności od rodzaju i celu charakteryzuje się odpowiednim charakterem i układem treści. Inną treścią charakteryzuje się np. plan zatrudnienia, plan zasobów czy kompleksowy plan średniookresowy, np. biznesplan. Biznesplan w literaturze nie jest opisywany jedną definicją. Najczęściej biznesplan jest definiowany jako: szczegółowy plan działania firmy, sporządzany przez przedsiębiorców na piśmie; jest dokumentem opisującym przedsięwzięcie gospodarcze, które chce się zrealizować w przyszłości wraz z analizą i oceną wszystkich zewnętrznych i wewnętrznych uwarunkowań mających wpływ na jego powodzenie; plan, który przedstawia warunki, narzędzia i sposoby realizacji celów firmy lub przedsięwzięcia inwestycyjnego; 4

18 zbiór dokumentów planistycznych, które powinny określać przedsiębiorstwo, miejsce przedsiębiorstwa w otoczeniu gospodarczym, cele przedsiębiorstwa, sposoby i środki zmierzające do osiągnięcia celów w określonym horyzoncie czasowym. Tworzenie biznesplanu krok po kroku: charakterystyka przedsięwzięcia, charakterystyka oferowanych produktów i usług, charakterystyka rynku, marketing i sprzedaż, plan zatrudnienia, plan finansowy. Na charakterystykę przedsięwzięcia składają się: informacja o osobach podejmujących działalność gospodarczą, wybrana forma organizacyjna firmy, informacja na temat produktu, jaki będzie oferowany, i o docelowych klientach. Charakterystyka oferowanych produktów i usług zawiera opis produktów i usług, które będą oferowane w przedsiębiorstwie, opis mocnych stron produktu w porównaniu z produktami konkurencji, a także plan rozwoju produktu. Charakterystyka rynku zawiera informację o sytuacji rynkowej, szczegółową analizę rynku zarówno pod kątem konkurencji, jak również przewidywania na temat rozwoju sytuacji rynkowej w przyszłości. Marketing i sprzedaż zawierają planowaną politykę cenową przedsiębiorstwa, organizowanie akcji promocyjnych, reklamy produktu oraz rodzaj sprzedaży produktu. Plan zatrudnienia zawiera plan liczby zatrudnionych pracowników, planowane koszty wynagrodzeń związanych z zatrudnieniem pracowników, a także system motywowania pracowników. Plan finansowy zawiera informację o zapotrzebowaniu na środki finansowe potrzebne do rozpoczęcia działalności gospodarczej, sposoby pozyskania kapitału na działalność gospodarczą i informację o przewidywanych przychodach i kosztach. Schemat II.1 Zakres prac niezbędnych do stworzenia biznesplanu 5

19 Źródło: opracowanie własne. Cele biznesplanu Biznesplan w przedsiębiorstwie ma dwa podstawowe cele: cel zewnętrzny, cel wewnętrzny. Cel zewnętrzny biznesplanu polega na pozyskaniu dla nas partnera skłonnego zainwestować swoje środki w realizację naszego przedsięwzięcia. Bank, inwestorzy czy potencjalni partnerzy muszą być w pełni przekonani, że inwestycja będzie opłacalna. W praktyce można powiedzieć, że istnienie tego dokumentu jest podstawowym warunkiem zainteresowania się projektem przez potencjalnych inwestorów. Cel wewnętrzny biznesplanu ma za zadanie ukazać zarządzającym i właścicielom słabe i mocne strony, a także szanse i zagrożenia dla przedsiębiorstwa lub przedsięwzięcia. Jest to swego rodzaju analiza działalności firmy, którą traktować można jako instrukcję, która ukazuje główne założenia i cele realizacji planu. Dzięki tej funkcji biznesplan pozwala na: dokładne zaplanowanie harmonogramu działań, ukazanie skali zadań, uniknięcie zagrożeń i wykluczenie niechcianych działań. Funkcje i cechy biznesplanu Biznesplan jako szczególny rodzaj planu charakteryzuje się specyficznymi funkcjami i cechami. Do podstawowych cech biznesplanu można zaliczyć: kompleksowość plan musi obejmować wszystkie zagadnienia związane z przedmiotem prac planistycznych i jego celem, poza obszarem planu nie mogą pozostawać żadne zagadnienia istotne z punktu widzenia realizacji celów i zadań planu; celowość plan powinien w sposób przejrzysty i pełny przedstawiać zbiór celów i zadań; cele i zadania muszą posiadać pełne charakterystyki ilościowe i jakościowe, realność plan musi być realny, tzn. przewidywane do zastosowania środki i zasoby oraz warunki i technologie jego realizacji muszą zapewniać osiągnięcie 6

20 jego celów; taki plan nie może zakładać realizacji w najbardziej optymistycznych warunkach, ale w najbardziej prawdopodobnych; efektywność plan powinien spełniać warunki realności, a także efektywności oznacza to, że zastosowanie poszczególnych zasobów i pozostałych czynników produkcji do realizacji celów i zadań powinno być optymalne, dąży się do wykonania zadań i celów objętych planem przy minimalnym zużyciu czynników produkcji; operatywność plan powinien być skonstruowany tak, aby był czytelny i zrozumiały dla wykonawcy oraz umożliwiał operatywne działania realizacyjne; spójność plan powinien charakteryzować się wewnętrzną zgodnością, tzn. przyjęte cele nie mogą być sprzeczne ani przeszkadzać sobie wzajemnie w realizacji; terminowość plan określa terminy realizacji wszystkich wyodrębnionych zadań, przedsięwzięć i celów; elastyczność plan powinien zapewniać realizację podstawowych zadań i celu głównego także w zmieniających się warunkach otoczenia. Dotyczy to uwzględnienia różnych scenariuszy realizacji planu; perspektywiczność ta cecha dotyczy obejmowania planem takiej perspektywy czasowej, która daje możliwość realnego przewidywania; w ramach biznesplanu jest to z reguły okres 3 5 lat. Biznesplan spełnia następujące funkcje: planistyczną dostarcza informacji zmniejszających poziom ryzyka, organizacyjną organizuje pracę, motywacyjną motywuje kadrę wdrażającą nowy plan, kontrolną kontroluje przedsiębiorstwo, informacyjną dostarcza informacji przeszłych, teraźniejszych, przyszłych, decyzyjną jest decyzją, kreująca pobudza do twórczego myślenia. Tworząc biznesplan, powinno się pamiętać o kilku ważnych zasadach: Przygotuj się zbierz dane, zarezerwuj potrzebny czas. Sporządzając biznesplan powinieneś dysponować pełnymi i wiarygodnymi danymi, tak, aby prognozy twoich przychodów i kosztów były wiarygodne. Budowa biznesplanu to proces, jeżeli nawet uda ci się go sporządzić w krótkim czasie, dużo czasu może zająć analiza wrażliwości, czyli ocena skutków zmian danych wejściowych. Skup się na kwestii gotówki niezbędnej do sfinansowania przedsięwzięcia. Powinieneś dokładnie wiedzieć, ile musisz zainwestować i ile z powrotem do ciebie wróci. Z tego powodu zwracaj uwagę przede wszystkim na przepływ pieniężny, później na zysk netto. Nie patrz, ile masz, ale ile musi mieć firma. Projektując firmę, musisz ją wyposażyć we wszystko, co pozwoli jej konkurować na rynku. Nie kieruj się tylko swoim majątkiem, biznesplan nie służy do jego inwentaryzacji, ale do określenia rzeczywistych potrzeb biznesu. Dopiero na podstawie uzyskanych danych zdecydujesz, czy ciężar firmy udźwigniesz sam, czy też powinieneś poszukać wspólników. Dane zebrane w biznesplanie nie muszą być przesadnie szczegółowe. Nie chodzi o to, aby każda wielkość wykorzystana w prognozach była podana z największą szczegółowością, kieruj się jej istotnością. Jeżeli nie możesz uzyskać konkretnej wielkości, staraj się ją jak najbardziej przybliżyć, aby twój biznesplan był realny. 7

21 Operuj na danych realnych. Nie ma potrzeby szacowania inflacji na przyszłość, wielkości realne zawsze nimi pozostaną. Pomiń VAT, w ogólnym rozrachunku to nie firma jest jego płatnikiem. Dobierz właściwe okresy. Biznesplan powinieneś zestawić w okresach kwartalnych, dane miesięczne mogą być niewiarygodne, natomiast roczne zbyt ogólne. Nie przesadzaj z długością prognoz. Okresy prognozy dłuższe niż kilka (cztery, pięć) lat powodują, że wielkości uzyskiwane w ich końcach są zupełnie niewiarygodne. Lepiej dokładnie zestawić dane w krótszym okresie niż zgadywać odległą przyszłość. Struktura biznesplanu Podstawowe elementy biznesplanu: streszczenie, syntetyczna prezentacja przedsiębiorstwa, opis produktu lub usługi, analiza strategiczna SWOT, analiza dostawców i odbiorców (rynku), plan marketingowy, system biznesowy i organizacja, harmonogram realizacji, plany finansowe i finansowanie, wnioski, załączniki. Streszczenie to samodzielny element biznesplanu będący przejrzystym, przekonującym i zwięzłym opisem pomysłu. Ma zainteresować osoby podejmujące decyzje naszym pomysłem na biznes. Od niego może zależeć, czy pozostała część biznesplanu w ogóle zostanie przeczytana. Streszczenie powinno zawierać: nazwę przedsiębiorstwa oraz nazwiska właścicieli, określenie wysokości niezbędnych środków inwestycyjnych i plan ich wykorzystania, koncepcję rozwoju firmy, przewidywane zyski z zaangażowanych środków. Syntetyczna prezentacja przedsiębiorstwa obejmuje: krótką historię firmy, podstawowe cele i zadania, charakter (profil) i zakres prowadzonej działalności, wielkość i podstawowe struktury sprzedaży (ostatnie 3 lata i obecną), poziom i strukturę środków trwałych z wyszczególnieniem podstawowych linii produkcyjnych, wielkość i strukturę zatrudnienia z wyodrębnieniem podstawowych grup zawodowych, w tym kierownictwa firmy z podaniem ich krótkich życiorysów zawodowych. Opis produktu lub usługi punktem wyjścia dla podjęcia działalności gospodarczej jest innowacyjny produkt lub usługa. W biznesplanie musi znaleźć się ich opis ze szcze- 8

22 gólnym uwzględnieniem cech, które odróżniają produkt od tych, które już istnieją na rynku. Konieczne jest omówienie funkcji, jaką spełnia produkt lub usługa, oraz korzyści, jaką dzięki niemu uzyska klient. Dostępność na rynku porównywalnych produktów lub usług oferowanych przez konkurencję wymusza przekonujący sposób opisania wartości dodanej, jaką zaoferuje klientom nowy produkt lub usługa. 3. Analiza strategiczna SWOT Analiza ta polega na graficznym przedstawieniu wszystkich mocnych i słabych stron przedsiębiorstwa, a także szans i zagrożeń, jakie generuje otoczenie. Technika analityczna SWOT polega na posegregowaniu posiadanych informacji o danej sprawie na cztery grupy (cztery kategorie czynników strategicznych): S (Strengths) mocne strony: wszystko to, co stanowi atut, przewagę, zaletę analizowanego obiektu, W (Weaknesses) słabe strony: wszystko to, co stanowi słabość, barierę, wadę analizowanego obiektu, O (Opportunities) szanse: wszystko to, co stwarza dla analizowanego obiektu szansę korzystnej zmiany, T (Threats) zagrożenia: wszystko to, co stwarza dla analizowanego obiektu niebezpieczeństwo zmiany niekorzystnej. Wreszcie informacja, która nie może być poprawnie zakwalifikowana do żadnej z wymienionych grup, jest w dalszej analizie pomijana jako nieistotna strategicznie. Schemat II.2 Analiza SWOT Źródło: W praktyce analiza ta sprowadza się do odpowiedzi na serię pytań: Czy dana mocna strona pozwoli nam wykorzystać daną szansę? 9

23 Czy dana mocna strona pozwoli nam zniwelować dane zagrożenie? Czy dana słaba strona ogranicza możliwość wykorzystania danej szansy? Czy dana słaba strona potęguje ryzyko związane z danym zagrożeniem? Jak łatwo wywnioskować, analizę można też przeprowadzić w odwrotnym kierunku, tzn. od zewnątrz do wewnątrz: Czy dana szansa wzmacnia daną silną stronę? Czy dana szansa pozwala zniwelować daną słabość? Czy dane zagrożenie niweluje daną silną stronę? Czy dane zagrożenie uwypukla daną słabość? Wyniki analizy SWOT i ich zastosowanie Wyniki analizy SWOT pozwalają nam na dobór odpowiedniej dla naszej firmy strategii. Jeżeli występuje duża przewaga mocnych stron przedsiębiorstwa oraz szans, jakie stwarza rynek, zaleca się wykorzystanie strategii agresywnej. W przypadku, gdy w przedsiębiorstwie dominują strony słabe przy występowaniu szans na rynku, zalecane jest, by stosować strategię konkurencyjną. Natomiast gdy przedsiębiorstwo posiada przewagę mocnych stron, a działa w niekorzystnych warunkach rynku, wtedy powinno zastosować się strategię konserwatywną. Ostatni przypadek to taki, w którym słabe strony przedsiębiorstwa korespondują z niekorzystną sytuacją na rynku, wtedy to zalecane jest stosowanie strategii defensywnej. Tabela I.1 Wybór strategii Mocne strony Słabe strony Szanse Strategia agresywna Strategia konserwatywna Zagrożenie Strategia konkurencyjna Strategia defensywna Źródło: opracowanie własne. Strategia agresywna nastawiona jest na wykorzystanie szans rynkowych oraz posiadanych przez przedsiębiorstwo atutów. Pozwala umocnić pozycję rynkową przedsiębiorstwa. Strategia defensywna nastawiona jest na przetrwanie przedsiębiorstwa. Następuje stopniowe wycofywanie się z rynku, zmniejszenie zdolności produkcyjnych, szukanie szans na innych rynkach produktowych. Strategia konkurencyjna bazuje na powiększeniu zasobów finansowych, poszerzeniu linii produktów, a także redukcji kosztów oraz wykorzystaniu pozytywnego efektu strategii słabości przedsiębiorstwa i jego szans rynkowych. Strategia konserwatywna oznacza unikanie i zmniejszanie przez firmę zagrożeń w otoczeniu rynkowym. Ukierunkowana jest na wykorzystanie atutów firmy w zakresie 10