ADSORPCJA MIESZANINY DWÓCH BARWNIKÓW NA WĘGLU AKTYWNYM

Transkrypt

1 Artykuły Papers

2

3 Proceedings of ECOpole Vol. 4, No Elżbieta BEZAK-MAZUR 1 i Dagmara ADAMCZYK 1 ADSORPCJA MIESZANINY DWÓCH BARWNIKÓW NA WĘGLU AKTYWNYM ADSORPTION OF MIXTURE OF TWO DYES ON ACTIVATED CARBON Abstrakt: Węgiel aktywny jest znany jako adsorbent różnych zanieczyszczeń znajdujących się w ściekach i powietrzu. W pracy podjęto próbę oceny zdolności sorpcyjnych węgla aktywnego w odniesieniu do barwników będących zanieczyszczeniami ścieków farbiarskich. Do badań wybrano mieszaninę dwóch barwników, błękitu metylowego i zieleni naftolowej B, a jako sorbent węgiel aktywny WDex świeży i regenerowany. Stężenie obu barwników wynosiło 200 mg/g. Zdolności sorpcyjne węgla świeżego wyrażone za pomocą adsorpcji właściwej wyniosły 60 mg/g, a po regeneracji - od 8 do 13 mg/g. Z danych eksperymentalnych wykreślono izotermy sorpcji oraz dopasowano teoretyczny model adsorpcji, mianowicie model Freundlicha lub Langmuira. Najwyższy procent usunięcia dla błękitu metylowego wyniósł 94% dla węgla świeżego, a najniższy - 75% (węgiel po IV regeneracji). Najwyższy procent usunięcia dla zieleni naftolowej B wyniósł 78% dla węgla po IV regeneracji, a najniższy - 55% (węgiel po I regeneracji). Uzyskane wyniki wskazują, iż zastosowany sorbent zarówno w postaci świeżej, jak i zregenerowanej może być stosowany w procesach usuwania barwników ze ścieków farbiarskich. Jednak badania modelowe muszą zostać sprawdzone na realnych (fabrycznych) próbkach ścieków. Słowa kluczowe: adsorpcja barwników, węgiel aktywny, odczynnik Fentona, błękit metylowy, zieleń naftolowa B Woda pokrywa 71% powierzchni Ziemi i składa się z niej 65% ludzkiego ciała. Jeśli woda zostaje zanieczyszczona, może zagrażać ludzkiemu zdrowiu i całemu ekosystemowi wodnemu. Powodem zanieczyszczania rzek, jezior i mórz jest działalność człowieka [1]. Skutkiem tej działalności ludzkiej są ścieki pochodzące z przemysłu tekstylnego, papierniczego oraz skórzanego, które zawierają dużą ilość związków organicznych, m.in. barwniki. Stanowią one główny problem w procesie oczyszczania ścieków farbiarskich, ponieważ mają skomplikowaną budowę, a ich właściwości chemiczne i fizyczne powodują, że stają się związkami trudno biodegradowalnymi, toksycznymi, kancerogennymi i mutagennymi [2-4]. Barwa jest widoczna nawet przy bardzo małych stężeniach i negatywnie wpływa na estetykę wód [5]. Do usuwania barwników ze ścieków stosuje się trzy rodzaje metod: chemiczne, biologiczne i fizyczne. Należą do nich m.in. koagulacja i/lub flokulacja, technologie membranowe (dializa, odwrócona osmoza), nowoczesne metody utleniania (odczynnik Fentona, nadtlenek wodoru, promieniowanie UV), utlenianie biochemiczne i adsorpcja (węgle aktywne, nieorganiczne adsorbenty) [6-9]. Zgodnie ze źródłami literaturowymi, węgle aktywne znajdują zastosowanie jako adsorbenty gazowych i ciekłych zanieczyszczeń z powietrza i ścieków, są one wykorzystywane do oczyszczania wody oraz jako katalizatory [10, 11]. Pojemność sorpcyjna węgli aktywnych zmienia się głównie w zależności od właściwości porów, tj. powierzchni i rozmiaru porów [12]. Zużyte węgle aktywne poddaje się regeneracji termicznej i chemicznej. Do jednych z metod regeneracji chemicznej należy utlenianie. Obecnie coraz częściej stosuje się nowoczesne metody utleniania - AOP (Advanced Oxidation Processes) - do których należy odczynnik Fentona, wykorzystujący utlenianie 1 Katedra Inżynierii i Ochrony Środowiska, Wydział Budownictwa i Inżynierii Środowiska, Politechnika Świętokrzyska, al. Tysiąclecia Państwa Polskiego 7, Kielce

4 308 Elżbieta Bezak-Mazur i Dagmara Adamczyk zanieczyszczeń organicznych za pomocą rodnika hydroksylowego OH, generowanego w środowisku reakcji, którego potencjał utleniający wynosi 2,70 V. Węgle aktywne są katalizatorami powstawania rodników hydroksylowych, które jednocześnie utleniają zanieczyszczenia zaadsorbowane na powierzchni węgla. Do innych czynników utleniających zalicza się m.in. ozon, promieniowanie UV, ultradźwięki, ditlenek tytanu (TiO 2 ) i nadtlenek wodoru [13, 14]. Na podstawie doniesień literaturowych o możliwości wykorzystania węgli aktywnych jako sorbentu podjęliśmy badania modelowe sorpcji wybranych barwników na węglu aktywnym WDex. W poprzednich pracach [15, 16] zostały zbadane możliwości sorpcji zieleni naftolowej B i błękitu metylowego, a obecnie podjęliśmy badania adsorpcji mieszaniny obu barwników. Celem badań było, jak uprzednio, sprawdzenie właściwości sorpcyjnych węgla aktywnego WDex świeżego i regenerowanego, na którym adsorbowana była mieszanina dwóch barwników - błękit metylowy (C.I ) i zieleń naftolowa B (C.I ). Do regeneracji zużytego węgla WDex zastosowano odczynnik Fentona. Materiał i metody badań Charakterystyka węgla aktywnego W eksperymencie użyto świeżego węgla aktywnego WDex, wyprodukowany przez firmę Gryfskand, który jest wykorzystywany m.in. w oczyszczaniu wody. Według danych literaturowych [9], jego zdolności sorpcyjne, tj. powierzchnia właściwa (1050 m 2 /g), objętość porów (1,20 cm 3 /g) oraz liczba jodowa (943 mg/g), wskazują, że ten węgiel aktywny może być doskonałym sorbentem. Charakterystyka barwników W eksperymencie użyto dwóch barwników - błękitu metylowego i zieleni naftolowej B, z których sporządzono mieszaninę. Pierwszym barwnikiem użytym do badań był błękit metylowy, zwany też błękitem bawełnianym. Należy on do barwników triaminotrifenylometanowych o wzorze sumarycznym: C 37 H 27 N 3 Na 2 O 9 S 3. Jest on związkiem łatwo rozpuszczalnym w wodzie, natomiast słabo rozpuszczalnym w etanolu. Barwnik ten w zależności od ph przyjmuje formę kwasową albo zasadową. Masa molowa związku wynosi 799,8 g/mol [17]. Drugim barwnikiem była zieleń naftolowa B o wzorze sumarycznym C 30 H 15 FeN 3 Na 3 O 15 S 3. Jego masa molowa wynosi 878,79 g/mol. Jest barwnikiem bardzo dobrze rozpuszczalnym w wodzie [18]. Przebieg eksperymentu Adsorpcja na świeżym węglu aktywnym W kolbach stożkowych umieszczono świeży węgiel aktywny WDex (odpowiednio 0,2 g, 0,5 g, 1 g, 1,5 g, 2 g). Następnie dodano do kolb 100 cm 3 roztworu mieszanin barwników - błękitu metylowego i zieleni naftolowej, odpowiednio o stężeniu 200 mg/dm 3 i całość wytrząsano przez 6 godzin. Po tym czasie rozdzielono fazy, tj. roztwór barwnika i zużyty sorbent. Następnie węgiel aktywny WDex został przemyty wodą destylowaną i wysuszony w suszarce.

5 Adsorpcja mieszaniny dwóch barwników na węglu aktywnym 309 Adsorpcja na regenerowanym węglu aktywnym Węgiel aktywny WDex po procesie adsorpcji został poddany procesowi regeneracji za pomocą odczynnika Fentona, który został przyrządzony w następujący sposób: do zlewki o pojemności 1 dm 3 wlano wodę destylowaną, następnie dodano stężonego kwasu siarkowego(vi), tak aby ph było około 3. Do przygotowanego roztworu dodano 10 cm 3 FeSO 4 7 H 2 O (ilość jonów żelaza 9,27 mg) i 1,5 cm 3 nadtlenku wodoru. Węgiel aktywny WDex zadano przygotowanym w powyższy sposób roztworem odczynnika Fentona (500 cm 3 ), a następnie mieszano przez 15 min. Później węgiel aktywny został przepłukany wodą destylowaną i raz jeszcze poddany powyższemu procesowi regeneracji. Przygotowany węgiel aktywny został ponownie użyty do przeprowadzenia adsorpcji mieszaniny barwników na węglu aktywnym WDex. Oznaczanie stężenia barwnika Stężenie barwników było oznaczane metodą spektrofotometryczną. W tym celu użyto spektrofotometru UV/VIS Marcel Media. W pierwszej kolejności zarejestrowano widma dla zieleni naftolowej B i błękitu metylowego. Dla zieleni naftolowej B zanotowano maksimum przy długości fali λ = 715 nm, natomiast dla błękitu metylowego przy długości fali λ = 591 nm. Próbki barwników po sorpcji pobierano pipetą z kolby stożkowej do plastikowej kuwety, następnie umieszczano je w spektrofotometrze i odczytywano na monitorze komputera stężenie barwnika, mierzone przy wcześniej ustalonej długości fali, czyli λ = 715 nm i λ = 591 nm, odpowiednio dla błękitu metylowego i zieleni naftolowej B. Wyniki, ich omówienie i podsumowanie W pierwszym etapie badań obliczono adsorpcję właściwą, korzystając ze wzoru [19]: (C0 C i) V A = m gdzie: C 0 i C i - odpowiednio stężenie początkowe i równowagowe barwnika, V - objętość roztworu, m C - masa suchego węgla aktywnego. Obliczone wartości adsorpcji właściwej posłużyły do sporządzenia wykresów izoterm sorpcji. Największa adsorpcja właściwa wynosiła 60 i 26 mg/g dla węgla świeżego, odpowiednio dla błękitu metylowego i zieleni naftolowej B. Natomiast dla węgla zregenerowanego wahała się ona od 8 do 14 mg/g dla błękitu metylowego i od 16 do 19 mg/g dla zieleni naftolowej B. W kolejnym etapie badań podjęto próbę dopasowania modelu adsorpcji spełniającego otrzymane doświadczalnie izotermy. Do analizy izoterm adsorpcji zwykle wykorzystuje się dwa modele, mianowicie równanie Freundlicha i równanie Langmuira. Równanie Langmuira [20] jest stosowane do określania wyników adsorpcji przy założeniu, że maksimum adsorpcji odpowiada nasyconej powierzchni sorbentu zaadsorbowanymi molekułami ze stałą energią i, dodatkowo, nie ma żadnych migracji substancji adsorbowanej na płaszczyźnie sorbentu. Równanie Langmuira ma postać: C C 1 = + A a k m 1 a m C

6 310 Elżbieta Bezak-Mazur i Dagmara Adamczyk gdzie: C - stężenie barwnika w roztworze, A - adsorpcja, k - stała nawiązująca do ciepła adsorpcji, a m - powierzchnia zaadsorbowana. Izoterma Freundlicha [21] jest najwcześniejszą znaną relacją określającą równanie sorpcji. Model Freundlicha przedstawia się wzorem: A = k c gdzie: a - adsorpcja, C - stężenie, k - stała Freundlicha, 1/n - wykładnik Freundlicha, lub w postaci logarytmicznej: 1 loga = logk + logc n Im większa wartość współczynnika korelacji (r 2 ), tym lepsze dopasowanie modelu teoretycznego do izotermy doświadczalnej. Na podstawie obliczonych współczynników korelacji, zauważono, że w przypadku adsorpcji błękitu metylowego na węglu świeżym wyniki eksperymentalne lepiej opisuje model Freundlicha. Natomiast współczynniki korelacji modelu Langmuira wskazują na lepsze dopasowanie tegoż modelu do otrzymanych danych po wszystkich regeneracjach (od I do VI). W przypadku zieleni naftolowej B współczynniki korelacji wskazały, iż model Langmuira opisuje lepiej wyniki po regeneracjach IV, V i VI, natomiast model Freundlicha jest lepiej dopasowany do wyników adsorpcji właściwej na węglu świeżym i węglu od I do III regeneracji. Jednoznacznie można stwierdzić, że oba modele teoretyczne mogą opisywać dane eksperymentalne otrzymane w trakcie przeprowadzonych badań. Adsorpcję barwnika na węglu aktywnym WDex ukazano również za pomocą wykresu zależności procentu usunięcia wybranego barwnika od kolejnych regeneracji. Największy procent usunięcia wynosił 94% (węgiel świeży) i 78% (węgiel po IV regeneracji), odpowiednio dla błękitu metylowego i zieleni naftolowej B. Natomiast mniejszy procent usunięcia otrzymano dla błękitu metylowego w przypadku węgla po IV regeneracji (75%), a dla zieleni naftolowej B dla węgla po I regeneracji (55%). Podziękowania Praca została wykonana w ramach projektu badawczego nr N N finansowanego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Udział w konferencji studentki studiów III stopnia jest finansowany ze środków projektu Program Rozwojowy Potencjału Dydaktycznego Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach: kształcenie na miarę sukcesu, Umowa UDA-POKL /08-00, współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach PO KL, Priorytet IV, Działanie 4.1, Poddziałanie Literatura [1] Sonune A. i Ghate R.: Developments in wastewater treatment methods. Desalination, 2004, 167, [2] Pereira M.F.R., Soares S.F., O rfa o J.J.M. i Figueiredo J.L.: Adsorption of dyes on activated carbons: influence of surface chemical groups. Carbon, 2003, 41, [3] Zhu M., Lee L., Wang H. i Wang Z.: Removal of an anionic dye by adsorption/precipitation processes using alkaline white mud. J. Hazard. Mater., 2007, 149, [4] Namasivayam C. i Kavitha D.: Removal of Congo Red from water by adsorption onto activated carbon prepared from coir pith, an agricultural solid waste. Dyes and Pigments, 2002, 54, /n

7 Adsorpcja mieszaniny dwóch barwników na węglu aktywnym 311 [5] Kima T., Park Ch., Yang J. i Kima S.: Comparison of disperse and reactive dye removals by chemical coagulation and Fenton oxidation. J. Hazard. Mater., 2004, B112, [6] Demirbas A.: Agricultural based activated carbons for the removal of dyes from aqueous solutions: A review. J. Hazard. Mater., 2009, 167, 1-9. [7] Shen D., Fan J., Zhou W., Gao B., Yue Q. i Kang Q.: Adsorption kinetics and isotherm of anionic dyes onto organo-bentonite from single and multisolute systems. J. Hazard. Mater., 2009, 172, [8] Pengthamkeerati P., Satapanajaru T. i Singchan O.: Sorption of reactive dye from aqueous solution on biomass fly ash. J. Hazard. Mater., 2008, 153, [9] Attia A.A., Rashwan W.E. i Khedr S.A.: Capacity of activated carbon in the removal of acid dyes subsequent to its thermal treatment. Dyes and Pigments, 2006, 69, [10] Wang X., Zhu N. i Yin B.: Preparation of sludge-based activated carbon and its application in dye wastewater treatment. J. Hazard. Mater., 2008, 153, [11] Wang S. i Zhu Z.H.: Effects of acidic treatment of activated carbons on dye adsorption. Dyes and Pigments, 2007, 75, [12] Tamai H., Yoshidaa T., Sasakib M. i Yasudaa H.: Dye adsorption on mesoporous activated carbon fiber obtained from pitch containing yttrium complex. Carbon, 1999, 37, [13] Dąbek L. i Ozimina E.: Utlenianie zanieczyszczeń organicznych zaadsorbowanych na węglach aktywnych. Ochr. Środow. Zasob. Natur., 2009, 41, [14] Dąbek L. i Ozimina E.: Usuwanie zanieczyszczeń organicznych z roztworów wodnych metodą pogłębionego utleniania. Ochr. Środow. Zasob. Natur., 2009, 41, [15] Bezak-Mazur E. i Zdrodowska D.: Badanie adsorpcji barwników na węglach aktywnych. Mater. Konf. Oczyszczanie ścieków i przeróbka osadów ściekowych, tom 4. Zielona Góra 2010, XIII Konf. Nauk.-Techn. Woda - ścieki - odpady w środowisku. Zielona Góra, czerwca 2010 roku. [16] Bezak-Mazur E. i Adamczyk D.: Badanie adsorpcji błękitu metylowego na węglu aktywnym. VI Ogólnopol. Konf. Nauk.-Techn. Postęp w inżynierii środowiska. Rzeszów-Polańczyk, 9-11 września 2010 (w druku). [17] data korzystania ze strony [18] data korzystania ze strony [19] Kumar K.V. i Kumaran A.: Removal of methylene blue by mango seed kernel powder. Biochem. Eng. J., 2005, 27, [20] Malik P.K.: Dye removal from wastewater using activated carbon developed from sawdust: adsorption equilibrium and kinetics. J. Hazard. Mater., 2004, B113, [21] Al-Degs Y.S., El-Barghouthi M.I., El-Sheikh A.H. i Walker G.M.: Effect of solution ph, ionic strength, and temperature on adsorption behavior of reactive dyes on activated carbon. Dyes and Pigments, 2008, 77, ADSORPTION OF MIXTURE OF TWO DYES ON ACTIVATED CARBON Kielce University of Technology Abstract: Activated carbon is known as adsorbent to various contaminants from wastewater and air. The aim of work was to estimate sorptive capacity of activated carbon in the removal of dyes, which are contaminants from textile wastewaters. The mixture of two dyes, methyl blue and naphtol green B were chosen to study, and as adsorbent we have chosen the activated carbon WDex, virgin and regenerated. Dye concentration in both cases was 200 mg/dm 3. Sorption abilities of activated carbon were expressed by mass balance relationship in case of fresh activated carbon it was 60 mg/g, and after regeneration - from 8 to 13 mg/g. The experimental data adsorption isotherms were defined and adsorption theoretical model such as Freundlich or Langmuir, was selected. The highest removal efficiency in case of methyl blue was 94% for virgin carbon, the lowest - 75% (carbon after 4 th regeneration). The highest removal efficiency in case of naphtol green B was 78% for carbon after IV regeneration, the lowest - 55% (carbon after 1 st regeneration). The experimental data shows that activated carbon can be used for the decontamination of dyes from textile wastewater. However, model tests need to be verified on real wastewater samples. Keywords: dye adsorption, activated carbon, Fenton reagent, methyl blue, naphtol green B

8

9 Proceedings of ECOpole Vol. 4, No Marta BIEGAŃSKA 1 i Ryszard CIERPISZEWSKI 1 WYKORZYSTANIE CELULOZY I KORY WIERZBY Salix americana DO ADSORPCJI MIEDZI Z ROZTWORÓW WODNYCH UTILIZATION OF CELLULOSE AND WICKER BARK OF Salix americana FOR COPPER ADSORPTION FROM AQUEOUS SOLUTIONS Abstrakt: Celuloza jest naturalnym biopolimerem występującym w przyrodzie, m.in. w korze wierzbowej. Ze względu na swoją budowę chemiczną i morfologię ma właściwości adsorpcyjne. Kora Salix americana oraz innych wierzb plecionkarskich jest odpadem powstającym podczas korowania (uszlachetniania) wikliny, który dotychczas nie znalazł praktycznego zastosowania. Zarówno celuloza, jak i kora wierzbowa mogą adsorbować jony metali, ponieważ mają ugrupowania tlenowe zdolne do wymiany jonów. Kora oprócz celulozy składa się z ligniny, pektyn i garbników, które również mogą brać udział w usuwaniu jonów metali z roztworów. W pracy przedstawiono wyniki sorpcji miedzi Cu(II) na celulozie i korze wierzby plecionkarskiej Salix americana. Ze wzrostem ph roztworów następował wzrost adsorpcji miedzi na celulozie z 9 do 61% (ph 2,5 do 6,0). Wzrost wyjściowego stężenia Cu(II) powodował wzrost jej adsorpcji na celulozie przy jednoczesnym zmniejszaniu się stopnia usuwania miedzi od 61 do 8% (stężenie od 20 do 80 mg/dm 3 odpowiednio). Natomiast czas wytrząsania nie wpływał znacząco na proces adsorpcji na celulozie. Kora lepiej adsorbowała miedź z roztworów niż celuloza, co spowodowane jest jej składem chemicznym. Stopień usuwania Cu(II) na korze z roztworu o stężeniu 30 mg/dm 3 wynosił około 90% i nie zmieniał się znacząco z czasem wytrząsania. Z uwagi na zróżnicowany pod względem chemicznym skład kory wierzby plecionkarskiej użytej w badaniach trudno jednoznacznie określić, która z substancji ma decydujący wpływ na jej właściwości adsorpcyjne. Słowa kluczowe: celuloza, kora wierzby, adsorpcja, miedź Adsorpcja jest metodą najbardziej efektywną i najszerzej stosowaną spośród sposobów usuwania toksycznych metali z roztworów wodnych. Kinetyka procesu jest podobna jak w przypadku układu gaz - ciało stałe, ale szybkość transportu masy jest mniejsza. Ustalanie się równowagi adsorpcyjnej poprzedza transport masy z głębi fazy ciekłej do powierzchni granicznej, która występuje wokół poszczególnych ziarenek adsorbentu. Po czym następuje dyfuzja adsorbtywu przez warstewkę cieczy (film), otaczającej ziarno adsorbentu [1]. Wykorzystywane najczęściej do adsorpcji żywice chelatujące są nadal stosunkowo drogie i nie wszystkie ulegają biodegradacji [2]. Stąd poszukiwanie nowych, tanich, efektywnych i biodegradowalnych adsorbentów staje się niezwykle ważne. Prowadzone są badania nad możliwością wykorzystania odpadów rolniczych jako adsorbentów [3-8]. Kora wierzbowa ze względu na złożoną budowę chemiczną może stanowić alternatywę dla komercyjnych adsorbentów. Składa się bowiem z naturalnych polimerów, jak celuloza czy lignina, oraz substancji fenolowych [9, 10], dzięki którym może ona adsorbować jony metali ciężkich. Kora jest materiałem naturalnym i odnawialnym, a dodatkowo stanowi odpad w procesie korowania (uszlachetniania) wikliny. W Polsce plantacje wikliny w 2007 roku zajmowały 5520 ha [11], a z 1 Mg wikliny uzyskuje się około 200 do 250 kg kory. Stanowi to olbrzymi potencjał dotychczas niewykorzystanego materiału roślinnego, który może służyć jako sorbent metali ciężkich. Celem pracy było określenie możliwości adsorpcyjnych kory wierzby plecionkarskiej Salix americana. Zbadano wpływ na adsorpcję: stężenia jonów miedzi(ii) w roztworze, ph 1 Katedra Towaroznawstwa Przemysłowego, Wydział Towaroznawstwa, Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu, al. Niepodległości 10, Poznań, tel , marta.bieganska@ue.poznan.pl

10 314 Marta Biegańska i Ryszard Cierpiszewski roztworu oraz czasu wytrząsania. Uzyskane w toku badań wyniki porównano z danymi otrzymanymi, w tych samych warunkach, dla czystej celulozy. Przeprowadzono również desorpcję Cu(II) wodą dejonizowaną i stężonym kwasem solnym HCl. Metodyka badań Do adsorpcji wykorzystano proszek celulozowy firmy Fluka Analytical oraz korę wierzby plecionkarskiej Salix americana. Korę suszono w temperaturze 100ºC przez 48 h, a następnie rozdrabniano włókna na krótsze za pomocą blendera. Kolejno ucierano w moździerzu i przesiewano przez sito o średnicy oczek 0,212 mm. Do badań wykorzystywano korę po przesianiu. Sorpcję miedzi prowadzono w sposób okresowy z roztworów CuCl 2 zawierających: 20, 50 i 80 mg Cu/dm 3. Roztwory o odpowiednim ph przygotowano przez dodanie odpowiedniej ilości 0,1M NaOH oraz 0,1M HCl. Do przygotowania roztworów użyto wody dejonizowanej. Doświadczenia z wykorzystaniem kory i celulozy przeprowadzono w tych samych warunkach. Odważki 1 g adsorbentu zadawano 10 cm 3 roztworu i wytrząsano w temperaturze pokojowej. Następnie próbki wirowano przez 15 min przy 4000 obr. Znad osadu pobierano próbki roztworu i mierzono stężenie Cu(II) za pomocą atomowego spektrometru absorpcyjnego z atomizacją w płomieniu acetylenowo-powietrznym (F-AAS) przy długości fali λ = 324,8 nm. Po odwirowaniu i usunięciu roztworu znad adsorbentu materiał suszono w suszarce w temperaturze 100ºC przez 48 h. Desorpcję prowadzono na odważkach około 0,5 g kory. Próbki zadawano 10 cm 3 wody dejonizowanej lub stężonego HCl i wytrząsano przez 2 h. Następnie postępowano jak z adsorbentem po adsorpcji i dokonywano pomiaru stężenia miedzi za pomocą F-AAS. Wyniki badań i ich omówienie Wyniki badań adsorpcji miedzi na proszku celulozowym wykazały, że materiał ten może adsorbować kationy Cu(II). Ze wzrostem wyjściowego stężenia adsorbtywu w roztworze stopień usuwania (A) miedzi malał z 61 do 8% (rys. 1). Z kolei przy tym samym wyjściowym stężeniu Cu(II) w roztworze A zwiększało się ze wzrostem ph wyjściowego (rys. 2) z 25 do 96%, odpowiednio dla ph 3,0 i 5,0. W roztworach o ph powyżej 5,0 zaobserwowano osad wodorotlenku miedzi. Z badań wynika, że optymalne warunki procesu występują przy ph około 5,0. Kora adsorbowała jony miedzi znacznie lepiej niż celuloza. Stopień usuwania Cu(II) wynosił około 91% z roztworów o stężeniu mg/dm 3 (rys. 1). Jednocześnie ilość zaadsorbowanej miedzi zwiększała się ze wzrostem jej stężenia w roztworze (rys. 3). W zakresie ph 2,0 7,0 odczyn nie wpływał znacząco na stopień usuwania Cu(II) z roztworu i ilość zaadsorbowanych kationów (tab. 1). W przypadku obydwu adsorbentów czas wytrząsania nie wpływał znacząco na uzyskane wyniki. Dla celulozy stopień usuwania miedzi wynosił średnio 24% z roztworów o stężeniu 20 mg/dm 3 przy czasie wytrząsania min, a dla kory wynosił 91%. Natomiast ilość zaadsorbowana Cu(II) na celulozie wynosiła średnio 0,118 mg/g, a dla kory 0,430 mg/g.

11 Wykorzystanie celulozy i kory wierzby Salix americana do adsorpcji miedzi z roztworów wodnych 315 Adsorption [%] R 2 = 0, R 2 = 0, Cu(II) initial concentration [mg/dm 3 ] Rys. 1. Wpływ stężenia wyjściowego jonów Cu(II) na stopień jej usuwania z roztworu przez korę i celulozę. Czas wytrząsania 120 min, ph 4,0 Fig. 1. Effect of initial Cu(II) concentration on adsorption on wicker bark and cellulose. Shaking time 120 min, ph 4.0 Adsorption [%] ph Rys. 2. Wpływ ph wyjściowego na stopień usuwania jonów Cu(II) z roztworu przez celulozę. Czas wytrząsania 120 min, stężenie miedzi 20 mg/dm 3 Fig. 2. Effect of initial ph on Cu(II) adsorption on cellulose. Shaking time 120 min, initial concentration 20 mg/dm 3 qe [mg/g] 0,800 0,700 0,722 0,600 0,500 0,400 0,428 0,300 0,200 0,169 0,100 0, Cu(II) initial concentration [mg/dm 3 ] Rys. 3. Wpływ wyjściowego stężenia jonów Cu(II) na ilość zaadsorbowanych jonów z roztworu przez korę. Czas wytrząsania 120 min, stężenie miedzi 20 mg/dm 3 Fig. 3. Effect of initial Cu(II) concentration on amount of adsorption on wicker bark. Shaking time 120 min, initial concentration 20 mg/dm 3

12 316 Marta Biegańska i Ryszard Cierpiszewski Tabela 1 Wpływ ph wyjściowego na stopień usuwania i ilość zaadsorbowanych jonów Cu(II) z roztworu przez korę. Czas wytrząsania 120 min, stężenie miedzi 20 mg/dm 3 Table 1 Effect of initial ph on Cu(II) adsorption and amount of adsorption on wicker bark. Shaking time 120 min, initial concentration 20 mg/dm 3 Stężenie / Concentration [mg/dm 3 ] ph Stopień usuwania / Adsorption [%] * 94 * Ilość zaadsorbowana / Amount of adsorption (q e) [mg/g] 0,173 0,167 0,167 0,161 0,139 * 0,123 * * Zaobserwowano wytrącanie się osadu Cu(OH)2. Precipitation of Cu(OH) 2 was observed. Desorpcja wodą dejonizowaną okazała się mało skuteczna, natomiast lepsze rezultaty uzyskano, działając stężonym HCl na korę po adsorpcji. Z roztworów o ph wyjściowym ok. 2,5 odzyskano prawie 90% zaadsorbowanej miedzi, a z roztworów o ph 4,0 prawie 51%. Dane te mogą sugerować, że przy kwaśnym odczynie zachodzi adsorpcja fizyczna, która jest łatwo odwracalna. Podsumowanie Kora Salix americana okazała się lepszym adsorbentem miedzi niż celuloza i ma większą pojemność adsorpcyjną. We wszystkich badanych przypadkach adsorpcja osiągała około 90%. Kora odznaczała się również mniejszą podatnością na odczyn roztworu w porównaniu z celulozą. Otrzymane wyniki desorpcji jonów miedzi(ii) z kory wskazują na fizyczny charakter procesu adsorpcji. Czas wytrząsania nie wpływał znacząco na uzyskane rezultaty, co może świadczyć o dużej szybkości ustalania się równowagi adsorpcji. Podziękowania Praca powstała dzięki środkom uzyskanym w ramach projektu pt. Wsparcie stypendialne dla doktorantów na kierunkach uznanych za strategiczne z punktu widzenia rozwoju Wielkopolski Poddziałania 8.2.2, Działania 8.2, Priorytetu VIII Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki. Literatura [1] Paderewski M.L.: Procesy adsorpcyjne w inżynierii chemicznej. WNT, Warszawa [2] Zhou D., Zhang L., Zhou J. i Guo S.: Cellulose/chitin beads for adsorption of heavy metals in aqueous solutions. Water Res., 2004, 38, [3] Mahvi A.H., Naghipour D., Vaezi F. i Nazmara S.: Teawaste as an adsorbent for heavy metal removal from industrial wastewaters. Amer. J. Appl. Sci., 2005, 2(1), [4] Chand R., Narimura K., Kawakita H., Ohto K., Watari T. i Inoue K.: Grape waste as a biosorbent for removing Cr(VI) from aqueous solution. J. Hazard. Mater., 2009, 163, [5] Dhakal R.P., Ghimire K.N. i Inoue K.: Adsorptive separation of heavy metals from aquatic environment using orange waste. Hydrometallurgy, 2005, 79, [6] Król S. i Nawirska A.: Usuwanie jonów metali ciężkich na wytłokach owocowych w układach dynamicznych. Acta Sci. Polon. Technol. Aliment., 2003, 2(1),

13 Wykorzystanie celulozy i kory wierzby Salix americana do adsorpcji miedzi z roztworów wodnych 317 [7] Nasernejad B., Esslam Zadeh T., Bonakdar Pour B., Esmaail Bygi M. i Zamani A.: Comparison for biosorption modeling of heavy metals (Cr(III), Cu(II), Zn(II)) adsorption from wastewater by carrot residues. Process Biochem., 2005, 40, [8] Kumar Meena A., Kadirvelu K., Mishraa G.K., Rajagopal C. i Nagar P.N.: Adsorption of Pb(II) and Cd(II) metal ions from aqueous solutions by mustard husk. J. Hazard. Mater., 2008, 150, [9] Antkowiak L.: Wykorzystanie kory niektórych drzew i krzewów. Wyd. AR im. A. Cieszkowskiego w Poznaniu, Poznań [10] Sumiński J.: Kora - budowa anatomiczna, skład chemiczny, możliwości wykorzystania. Wyd. AR im. A. Cieszkowskiego w Poznaniu, Poznań [11] Charakterystyka gospodarstw rolnych w 2007 r. GUS, Warszawa UTILIZATION OF CELLULOSE AND WICKER BARK OF Salix americana FOR COPPER ADSORPTION FROM AQUEOUS SOLUTIONS Department of Industrial Commodity Science, Faculty of Commodity Science Poznań University of Economics Abstract: Cellulose is a natural biopolymer abundant in the environment and among other things in wicker bark. Because of its chemical structure and morphology it has sorption properties. Bark of Salix americana and other wickers is a by-product of decortication (gentrification) of wicker, which so far has not found practical applications. Both cellulose and wicker bark are able to adsorb metal ions, because they have oxygen units, which are able to exchange ions. Apart from cellulose, bark consists of lignin, pectin and tannins, which can also take part in metal ions removal from solutions. This paper presents results of copper(ii) adsorption on cellulose and wicker bark of Salix americana. The copper(ii) adsorption on cellulose increases with ph increasing from 9 to 61% for ph 2.5 and 6.0, respectively. When the initial concentration of copper(ii) is increased the adsorption of metal also increased in studied systems, but the removal of copper is decreased from 61 to 8%. The time of adsorption did not have significant effect on obtained results. Bark adsorbed copper better than cellulose due to its complex chemical composition. Removal of Cu(II) on bark from the solution of 30 mg/dm 3 was about 90% and has not changed significantly with shaking time. In view of the complex chemical composition of wicker bark used in the experiments it is difficult to undoubtedly determine which substance has significant effect on its sorption properties. Keywords: cellulose, wicker bark, adsorption, copper

14

15 Proceedings of ECOpole Vol. 4, No Jolanta BOHDZIEWICZ 1, Anna ŚWIERCZYŃSKA 1 i Magdalena AMALIO-KOSEL 2 OCENA EFEKTYWNOŚCI WSPÓŁOCZYSZCZANIA W BIOREAKTORZE SBR ODCIEKÓW ZE SKŁADOWISKA KOMUNALNEGO ORAZ ICH WPŁYWU NA MIKROORGANIZMY OSADU CZYNNEGO THE DETERMINATION OF COTREATMENT OF THE LEACHATES FROM MUNICIPAL LANDFILL IN BIOLOGICAL SBR AND ITS INFLUENCE ON ACTIVATED SLUDGE MICROORGANISMS Abstrakt: Celem pracy było wyznaczenie najkorzystniejszego udziału procentowego odcieków współoczyszczanych ze ściekami syntetycznymi w bioreaktorze SBR. Oceniano stopień usunięcia zanieczyszczeń oraz wpływ stężenia odcieków na metabolizm mikroorganizmów osadu czynnego. Współoczyszczone biologicznie odcieki dodatkowo doczyszczono w procesie odwróconej osmozy. Udziały procentowe odcieków zmieniano w zakresie wartości od 5 do 30% obj. Układ pracował w systemie dwóch cykli na dobę. Kryterium oceny stopnia oczyszczenia ścieków była zmiana wartości wskaźników zanieczyszczeń charakteryzujących ścieki poddawane procesowi oczyszczania i odprowadzane z bioreaktora. Oznaczenia wykonano zgodnie z obowiązującymi polskimi normami. Wyznaczano: odczyn ph, ChZT, BZT 5, OWO, OW, stężenia fosforu ogólnego, azotu azotanowego oraz amonowego. Prowadzono również analizę mikroskopową osadu czynnego, oceniając wpływ stężenia odcieków na ilość i rodzaj aktywnych mikroorganizmów zasiedlających komorę napowietrzania. Określano aktywność oddechową biomasy w zależności od warunków prowadzenia procesu współoczyszczania odcieków. Wykazano, że udział procentowy odcieków w mieszaninie ścieków nie powinien przekraczać 5% obj. Stopień obniżenia wartości wskaźnika ChZT charakteryzującego ścieki oczyszczone w tych warunkach wynosił 92,2%, natomiast stężenie BZT 5 kształtowało się na poziomie 99%. Wzrost stężenia odcieków w mieszaninie ze ściekami syntetycznymi wpłynął negatywnie na strukturę i skład kłaczków osadu czynnego, wywołując obniżenie ilości i różnorodności mikroorganizmów oraz ich aktywności oddechowej. Słowa kluczowe: bioreaktor SBR, odcieki składowiskowe, osad czynny, mikroorganizmy Składowanie odpadów na składowiskach jest jak dotychczas metodą najbardziej rozpowszechnioną. Ważnym problemem, związanym ze składowaniem odpadów, są m.in. odcieki powstające w trakcie przesączenia się wód opadowych przez bryłę składowiska [1]. Charakteryzują się one wyższym, w porównaniu ze ściekami komunalnymi, stężeniem substancji chemicznych zarówno o charakterze organicznym, jak i nieorganicznym. Biorąc pod uwagę fakt, iż odcieki mają zmienny skład ilościowy i jakościowy oraz charakteryzują się niewielką podatnością zawartych w nich zanieczyszczeń na biodegradację, oczyszczanie tego typu ścieków metodami biologicznymi jest utrudnione. Wymaga niejednokrotnie stosowania układów zintegrowanych kojarzących procesy fizykochemiczne z biologicznymi. Dobór odpowiedniej metody powinien być uzasadniony ekologicznie i ekonomicznie [2, 3]. W oczyszczaniu ścieków metodą osadu czynnego aktywność biochemiczna mikroorganizmów jest jednym z najważniejszych elementów decydujących o sprawności 1 Zakład Chemii Sanitarnej i Procesów Membranowych, Instytut Inżynierii Wody i Ścieków, Politechnika Śląska, ul. Konarskiego 18, Gliwice, tel , jolanta.bohdziewicz@polsl.pl 2 Zakład Technologii Wody i Ścieków, Instytut Inżynierii Wody i Ścieków, Politechnika Śląska, ul. Konarskiego 18, Gliwice, tel , magdalena.amalio@polsl.pl

16 320 Jolanta Bohdziewicz, Anna Świerczyńska i Magdalena Amalio-Kosel pracy oczyszczalni biologicznej. Wprowadzanie odcieków zawierających substancje toksyczne do ścieków komunalnych może przyczynić się do obumierania mikroorganizmów wchodzących w skład osadu czynnego, a tym samym uniemożliwić przebieg reakcji biochemicznych. Najczęściej kontrola oczyszczania ścieków polega głównie na badaniach fizykochemicznych, które nie zawsze umożliwiają wskazanie przyczyny zakłóceń przebiegu procesu oczyszczania. Systematyczne badania mikroskopowe osadu czynnego przyczyniają się do monitorowania składu i struktury kłaczków, co w efekcie prowadzi do poprawy jakości ścieków opuszczających oczyszczalnię [4, 5]. Materiał badawczy i metodyka badań Substratem badań były odcieki pochodzące ze składowiska odpadów komunalnych w Tychach - Urbanowicach. Proces biologicznego ich oczyszczania w warunkach laboratoryjnych realizowano w sekwencyjnych reaktorach biologicznych o pojemności 3 dm 3. Stosowano osad czynny pochodzący z Miejskiej Oczyszczalni Ścieków w Gliwicach wpracowany do oczyszczania ścieków syntetycznych. Cykl pracy bioreaktora wynosił 12 h. Fazy napełniania i mieszania prowadzono 4 h, napowietrzania 7 h, sedymentacji i odprowadzenia sklarowanych ścieków 1 h. Udziały procentowe odcieków współoczyszczanych ze ściekami syntetycznymi zmieniano w zakresie wartości od 5 do 30 % obj. Efektywność oczyszczania mieszaniny ścieków porównywano z efektywnością oczyszczania ścieków syntetycznych. Przeprowadzono również próbę oczyszczania odcieków surowych. Syntetyczne ścieki komunalne były przygotowywane z bulionu zgodnie z normą PN-72/C Charakterystykę fizykochemiczną odcieków oraz ścieków syntetycznych współoczyszczanych w bioreaktorze SBR przedstawiono w tabeli 1. Tabela 1 Charakterystyka odcieków ze składowiska odpadów komunalnych oraz ścieków syntetycznych The characteristics of the municipall landfill leachates and the synthetic sewage Table 1 Oznaczenie Jednostka Odcieki Ścieki syntetyczne Wartości dopuszczalne* ChZT [g O 2/m 3 ] BZT 5 [g O 2/m 3 ] OWO [g C/m 3 ] OW [g C/m 3 ] Azot amonowy [g N-NH 4/m 3 ] Azot azotanowy [g N-NO 3/m 3 ] Azot całkowity [g N/m 3 ] Fosfor ogólny [g P/m 3 ] ph - 8 6,8 7,5 6,5 9,0 * Dopuszczalne wartości wskaźników zanieczyszczeń ścieków odprowadzanych do odbiornika, Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 28 stycznia 2009 r. Stężenie osadu czynnego utrzymywane było na poziomie 4 g/dm 3, stężenie tlenu wynosiło 3 4 mg O 2 /dm 3, natomiast obciążenie osadu ładunkiem zanieczyszczeń 0,1 g ChZT/g s.m. Stopień oczyszczenia ścieków oceniano na podstawie obniżenia wartości wskaźników zanieczyszczeń organicznych, tj. ChZT, BZT 5, OWO, OW oraz stężeń substancji

17 Ocena efektywności współoczyszczania w bioreaktorze SBR odcieków ze składowiska komunalnego 321 biogennych: azotu amonowego, azotanowego i fosforu. Oznaczano również suchą masę, ph i stężenie tlenu. Obserwację osadu czynnego prowadzono z zastosowaniem mikroskopu Opta - Tech N M wyposażonego w kamerę. Umożliwił on określenie ilości i rodzaju mikroorganizmów występujących w osadzie czynnym, a także dokonanie oceny jakości kłaczków osadu czynnego pod względem ilości oraz struktury. Wyznaczono również aktywność oddechową osadu czynnego. Omówienie wyników badań i ich analiza W tabeli 2 przedstawiono wyniki badań opisujące zależność efektywność współoczyszczania odcieków od ich udziału objętościowego w mieszaninie ze ściekami syntetycznymi. Tabela 2 Efektywność współoczyszczania odcieków w bioreaktorze SBR w zależności od ich udziału objętościowego Table 2 The effectiveness of the leachates co-treatment in the SBR bioreactor depending on their the volumetric share Udział odcieków Oznaczenie ChZT R* BZT 5 R* OWO R* OWN R* [% obj.] [mg/dm 3 ] [%] [mg/dm 3 ] [%] [mg/dm 3 ] [%] [mg/dm 3 ] [%] ,1 2 99,5 19,9 90, , ,2 2 99,5 24,8 88, , ,0 5 98,3 42,5 81,9 70,5 82, , ,6 83,6 67,7 96,7 82, , ,9 115,6 61, ,4 *R - stopień obniżenia wartości wskaźnika zanieczyszczeń Podczas oczyszczania ścieków syntetycznych stopień usunięcia ładunku zanieczyszczeń był wysoki, a wartości wskaźników charakteryzujących oczyszczone ścieki nie przekraczały wartości normowych ujętych w Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 28 stycznia 2009 roku w sprawie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi. W przypadku współoczyszczania odcieków największy stopień obniżenia wartości wskaźnika ChZT uzyskano dla udziału odcieków na poziomie 5% obj. Jego wartość charakteryzująca ścieki oczyszczone wynosiła 92,2% (90 mg O 2 /dm 3 ). Dla udziałów wyższych, tj. 10, 20 i 30% obj., stężenia chemicznego zapotrzebowania tlenu ścieków oczyszczonych kształtowały się odpowiednio na poziomach 150, 390 i 900 mg O 2 /dm 3, co uniemożliwiało ich bezpośrednie odprowadzenie do odbiornika naturalnego. Podobną zależność zaobserwowano w przypadku wzrostu stężenia węgla organicznego w ściekach oczyszczanych. Jego stopień usunięcia malał ze wzrostem zawartości odcieków w mieszaninie ze ściekami syntetycznymi. Po 28 dobach prowadzenia procesu dla 5% obj. udziału odcieków stężenie OWO w ściekach oczyszczonych wynosiło 24,7 mg/dm 3. Dla badanych większych wartości udziałów stężenia ogólnego węgla organicznego przekraczały wartość dopuszczalną. Wzrost procentowego udziału odcieków w niewielkim stopniu natomiast wpłynął na stopień obniżenia BZT 5 ścieków oczyszczonych. Jego stężenia charakteryzujące ścieki w odpływie z reaktorów były niskie i wynosiły 2 i 5 mg/dm 3 odpowiednio dla udziałów procentowych odcieków 5 i 10% obj. Odpowiadały one stopniowi obniżenia wartości tego

18 322 Jolanta Bohdziewicz, Anna Świerczyńska i Magdalena Amalio-Kosel wskaźnika odpowiednio 98,3 i 99,5%. BZT 5 ścieków oczyszczonych zarówno dla 20, jak i 30% obj. udziału odcieków kształtowało się na poziomie 20 mg O 2 /dm 3. Zmianę stężenia substancji biogennych w procesie współoczyszczania odcieków w reaktorze SBR w zależności od ich udziału objętościowego przedstawiono w tabeli 3. Tabela 3 Zmiana stężenia substancji biogennych w procesie współoczyszczania odcieków w reaktorze SBR w zależności od ich udziału procentowego Table 3 The change of concentration of biogenic elements during leachates co-treatment in the SBR bioreactor depending on their volumetric share Udział odcieków N-NO 3 + N-NH 4 Oznaczenie R* P og R* [% obj.] [mg/dm 3 ] [mg/dm 3 ] [%] [mg/dm 3 ] [%] ,5 96,9 2 86, ,0 98,8 4,1 76, ,0 99,3 6,7 64, ,8 99, , ,0 99, ,5 *R - stopień obniżenia wartości wskaźnika zanieczyszczeń Wykazano, że stopień obniżenia stężenia azotu amonowego dla wszystkich przebadanych udziałów objętościowych odcieków był wysoki i przekroczył 98%. Wprawdzie zmiana ilość odcieków w mieszaninie ze ściekami syntetycznymi wpłynęła w nieznacznym stopniu na efektywność usunięcia N-NH 4 +, jednak zaobserwowano w odpływie wzrost stężenia azotu azotanowego zdecydowanie przekraczającego wartość normowaną. Wzrost stężenia odcieków w ściekach syntetycznych wpłynął również na obniżenie efektywności usuwania fosforu ogólnego. Najwyższy stopień jego usunięcia, podobnie jak w przypadku jonów NH 4 +, odnotowano dla 5% obj. udziału odcieków w mieszaninie ścieków oczyszczanych (tab. 3). Po 28 dniach prowadzenia procesu wynosił on 76,2% (4,1 mg/dm 3 ). W związku z tym oczyszczone biologicznie ścieki postanowiono doczyścić w procesie odwróconej osmozy. Zastosowany wysokociśnieniowy proces membranowy zapewnił ich doczyszczenie do tego stopnia, że mogły być bezpośrednio odprowadzone do zbiornika naturalnego. Stężenie azotu azotanowego w oczyszczonych ściekach wynosiło 7,5 mg/dm 3, a fosforu ogólnego <1,0 mg/dm 3. W badaniach przeprowadzono również obserwacje mikroskopowe zmiany jakości osadu czynnego wywołane wzrostem udziału odcieków w oczyszczanych ściekach. Przeprowadzona ocena ilości i jakości mikroorganizmów występujących w osadzie surowym oraz jego struktura pozwoliły wnioskować, że był zbudowany z kłaczków o średnich rozmiarach, o znacznej spójności, luźnej strukturze, regularnym kształcie i dużej różnorodności mikroorganizmów. Świadczyło to o zachowaniu odpowiednich warunków tlenowych, w jakich pracował, natomiast występowanie Orzęsków pływających i pełzających - o pracy w warunkach średniego obciążenia substratowego. Wiek osadu oceniono jako dojrzały, o czym świadczyła obecność dużej ilości Arcelli oraz Wrotków. Dla udziału odcieków w zakresie 5 10% obj. zarówno kształty, jak i rozmiary kłaczków w trakcie prowadzenia procesu nie uległy zmianie. W ostatnim, 4 tygodniu pracy bioreaktorów z 5 i 10% obj. zaobserwowano nieznacznie mniejsze ilości Orzęsków,

19 Ocena efektywności współoczyszczania w bioreaktorze SBR odcieków ze składowiska komunalnego 323 Wrotków i Arcelli, natomiast pojawiły się niewielkie ilości bakterii nitkowatych. W przypadku wyższych udziałów objętościowych odcieków odnotowano znacznie mniejszą różnorodność mikroorganizmów. W bardzo dużych ilościach pojawiły się bakterie nitkowate, natomiast Orzęsków i Arcelli było zdecydowanie mniej. Uzasadniało to fakt, że efektywność współoczyszczania odcieków w tych reaktorach zmalała, a wyznaczone wskaźniki zanieczyszczeń charakteryzujące ścieki oczyszczone znacznie przekraczały wartości dopuszczalne. Stwierdzono również, że wraz ze wzrostem stężenia odcieków w mieszaninie ścieków współoczyszczanych kłaczki zmieniły rozmiary oraz strukturę. Były drobniejsze i charakteryzowały się nieregularnymi kształtami. W przypadku oczyszczania samych odcieków już w drugim tygodniu na powierzchni bioreaktora pojawiła się biała sztywna piana, co świadczyło o przeciążeniu osadu czynnego. Kłaczki były bardzo drobne, ich ilość była niewielka, a odpływ z reaktora bardzo mętny, co świadczyło o wynoszeniu osadu czynnego. Ilość mikroorganizmów znacznie zmalała i zaczęły pojawiać się bakterie nitkowate, co skutkowało znacznym obniżeniem efektywności procesu oczyszczania. W kolejnym tygodniu badań mikroorganizmy osadu czynnego obumarły wskutek zbyt dużego substratowego obciążenia osadu czynnego oraz toksyczności związków chemicznych znajdujących się w odciekach. Otrzymane podczas wyznaczania zależności zmiany aktywności biochemicznej osadu czynnego od udziału odcieków w ściekach współoczyszczanych wyniki badań potwierdziły obserwacje mikroskopowe. Aktywność oddechowa osadu czynnego zaadaptowanego do oczyszczania ścieków syntetycznych była najwyższa i kształtowała się na poziomie 30 mg O 2 /dm 3. W niewielkim stopniu zmieniła swoją wartość dla udziału odcieków na poziomie 5% obj. i wynosiła 28,8 mg O 2 /dm 3. Dla większych stosowanych udziałów odcieków, tj. 10, 20 i 30% obj., aktywności oddechowe przyjmowały odpowiednio wartości: 25,5, 24,2 i 22,8 mg O 2 /dm 3. W bioreaktorze, do którego dozowano wyłącznie odcieki surowe, już po dwóch tygodniach prowadzenia procesu ich oczyszczania nie można było oznaczyć aktywności oddechowej osadu. Podsumowanie Wykazano, że wraz ze wzrostem zawartości odcieków w ściekach współoczyszczanych w reaktorze SBR rosła zawartość substancji organicznych w odpływie. Uznany za najkorzystniejszy udział odcieków w mieszaninie ścieków, tj. 5% obj., umożliwił usunięcie ładunku zanieczyszczeń organicznych w takim stopniu, że mogły być one bezpośrednio odprowadzone do odbiornika naturalnego. Oczyszczone w tych warunkach ścieki charakteryzowały się jednak wyższymi od dopuszczalnych wartościami stężeń substancji biogennych. W związku z tym doczyszczono je w procesie odwróconej osmozy. Dla najkorzystniejszego udziału odcieków (5% obj.) zarówno kształt, jak i rozmiary kłaczków osadu czynnego podczas procesu biologicznego oczyszczania nie uległy zmianie. Wzrost ich udziału w mieszaninie ze ściekami syntetycznymi wpłynął na jakość kłaczków osadu, wywołując zmniejszenie ich ilości i różnorodności mikroorganizmów. Prowadzony proces fermentacji tlenowej samych odcieków zakończono po 15 dniach z uwagi na fakt obumarcia osadu, co skutkowało całkowitym zahamowaniem procesu ich oczyszczania.

20 324 Jolanta Bohdziewicz, Anna Świerczyńska i Magdalena Amalio-Kosel Podziękowania Praca naukowa finansowana ze środków na naukę w latach jako projekt badawczy nr N N pt. Wpływ pola ultradźwiękowego na poprawę efektywności oczyszczania odcieków ze składowisk komunalnych w tlenowym bioreaktorze membranowym. Literatura [1] Rosik-Dulewska C.: Podstawy gospodarki odpadami. WN PWN, Warszawa [2] Surmacz-Górska J.: Usuwanie zanieczyszczeń organicznych oraz azotu z odcieków powstających w wysypisku odpadów komunalnych. Zesz. Nauk. Polit. Śląskiej, Inż. Środ., Gliwice 2000, nr 44. [3] Szyc J.: Odcieki ze składowiska odpadów komunalnych. WN Gabriel Borowski, Warszawa [4] Buck H.: Mikroorganizmy w osadzie czynnym. Wyd. Seidel-Przywecki Sp. z o.o., Szczecin [5] Eikelboom D.H.: Podręcznik mikroskopowego badania osadu czynnego. Wyd. Seidel-Przywecki Sp. z o.o., Szczecin DETERMINATION OF COTREATMENT OF THE LEACHATES FROM MUNICIPAL LANDFILL IN BIOLOGICAL SBR AND ITS INFLUENCE ON ACTIVATED SLUDGE MICROORGANISMS Institute of Water and Wastewater Engineering, Silesian University of Technology Abstract: The aim of the study was to determine the optimum percentage share of leachates cotreated with synthetic wastewaters in biological SBR. The degree of impurities removal and the influence of leachates concentration on activated sludge microorganisms were investigated. Biologically treated wastewaters were polished via high-pressure filtration. The percentage share of leachates was changed in the range from 5 to 30 vol.%. The system was operated in the system of two cycles per day. The main criterion for the estimation of the effectiveness of the treatment process was the change of parameters indicating impurities content in crude and treated wastewaters. All analyses were made according to the Polish standards. Following parameters were analysed: ph, COD, BOD 5, contents of TOC, TC and concentrations of total phosphorus, total nitrogen, nitrate nitrogen and ammonium nitrogen. Additionally, the microscopic analysis of activated sludge was performed, what allowed to determine the influence of the leachates concentration on the amount and diversity of microorganisms present in the aeration chamber and biological activity. The results revealed that the volume of leachate in the treated mixture should not exceed 5 vol.%. The decrease of values of COD and BOD 5 equal to 92.2 and 99%, respectively was observed for such conditions. The increase of leachates share in the treated mixture had a negative influence on the structure and composition of activated sludge flocks what resulted in the decrease of content and diversity of microorganisms. Keywords: biological SBR, landfill leachates, activated sludge, microorganisms

21 Proceedings of ECOpole Vol. 4, No Marta CHUDZICKA-POPEK 1 i Teresa MAJDECKA 1 METABOLIZM SKŁADNIKÓW MINERALNYCH U SAREN (Capreolus capreolus L) - BADANIA WSTĘPNE PROBLEMS OF MINERAL METABOLISM IN ROE DEER (Capreolus capreolus L) - PRELIMINARY STUDY Abstrakt: Badania przeprowadzono na terenie pokrytym łąkami torfowymi z charakterystycznymi trawami kwaśnymi. Na tego typu glebach stwierdza się występowanie niedoborów składników mineralnych, co dotyczy również przeżuwaczy wolno żyjących. Analizami objęto następujące pierwiastki - wapń, magnez, cynk, mangan, miedź i żelazo. Ich stężenia oznaczono w wątrobie saren - kozłów i kóz. Wykazano różnice pomiędzy zawartością niektórych składników mineralnych w zależności od płci. Badania te wykazały również potrzebę wprowadzenia do diety saren, żyjących na terenach o ubogich glebach, dodatkowych ilości makro- i mikroelementów. Słowa kluczowe: składniki mineralne, niedobory mineralne, sarna, Capreolus capreolus L Środowisko wywiera znaczny wpływ na zdrowie zwierząt wolno żyjących. Jednym z ważnych czynników, odgrywających istotną rolę w utrzymaniu odpowiedniej kondycji zwierząt są niedobory składników mineralnych. W wielu rejonach Polski gleby wykazują pierwotne niedobory mineralne. Przykładowo w glebach bielicowych i bielicach, podobnie jak w glebach torfowych, występują niedobory wapnia i magnezu. Dodatkowo w torfie obserwuje się niskie poziomy miedzi i kobaltu, a w glebach płowych - miedzi [1]. Natomiast badania prowadzone na terenie kraju wykazały w glebach niską zawartość przyswajalnej miedzi (44% próbek), manganu (26%) oraz cynku (16%) [2]. Obok pierwotnych niedoborów również duże dawki nawozów (NPK) zmniejszają zawartość niektórych pierwiastków w glebie, np. miedzi i manganu. Uproszczenie składu botanicznego pastwisk, wynikające z wprowadzania traw azotolubnych i zmniejszenie ilości ziół pociąga za sobą spadek zawartości w paszach takich składników, jak: sód, magnez czy fosfor. Jednostronne nawożenie NPK prowadzi także do spadku poziomu wapnia i fosforu w paszach i wzrostu zawartości potasu. W wyniku takiej sytuacji dostępność azotu u zwierząt i roślin zostaje ograniczona [2]. Należy podkreślić, że istota tego problemu może się pogłębiać, bowiem po chwilowym spadku zastosowania nawozów mineralnych w ostatnich latach obserwuje się wzrost poziomu nawożenia [3]. Kolejnym ważnym czynnikiem wpływającym na degradację gleb jest ich zakwaszenie. Szacuje się, że 19% gleb Polski to gleby bardzo kwaśne, a 29% kwaśne [3]. Jednak istnieją i takie obszary, gdzie gleby najsilniej zakwaszone stanowią nawet ponad 80% powierzchni [4]. Gleby o niskim ph zwykle charakteryzują się małą zawartością wapnia i magnezu. Dodatkowo nie wolno zapominać, że wysoka kwasowość wpływa na zwiększoną mobilność metali ciężkich i zwiększone ich pobieranie przez rośliny [5]. Dodatkowo kwaśne opady, powstające w wyniku działalności przemysłowej, zmniejszają ph gleb. Wysoka kwasowość wpływa na niedobór takich pierwiastków, jak wapń i magnez [5, 6]. 1 Zakład Higieny Zwierząt i Środowiska, Katedra Biologii Środowiska Zwierząt, SGGW, ul. Ciszewskiego 8, Warszawa, marta_chudzicka_popek@sggw.pl