Interpretacje wierszy polskich

Transkrypt

1 Interpretacje wierszy polskich ( ) p o d re d a k c ją A le k s a n d r a N a w a r e c k ie g o p rz y w s p ó łu d z ia le D a r i u s z a P a w e lc a W ydaw nictw o U niw ersytetu Ś ląskiego K atow ice 1999

2 Beata Mytych Psia wola. O wierszu Stanisława Grochowiaka C zyści Czyści W olę brzydotę Jest bliżej krwiobiegu Słów gdy prześwietlać Je i udręczać Ona ukleja najbogatsze formy Ratuje kopciem Ściany kostnicowe W zziębłość posagów Wkłada zapach mysi Są bo na świecie ludzie tak wymyci Ze gdy przechodzą Nawet pies nie warknie Choć ani święci A n i są też cisi Rozbieranie do snu, 1959 Codzienne dokładne mycie zapewniające utrzymanie czystości skóry jest konieczne nie tylko dla stworzenia jej warunków prawidłowego funkcjonowania i ochrony przed zakażeniem, ale także ze względów estetycznych, gdyż rozkładający się brud i kurz oraz złuszczone komórki naskórka wraz z wydzieliną gruczołów są źródłem bardzo niemiłej dla otoczenia woni. 1 1Mała encyklopedia zdrowia. Red. J. Wolański, E. Rużyłło. Warszawa 1971, s *

3 8 4 Beata M ytych Taką radę daje muza XX wieku - Higiena (dawna Hygieja), córka Asklepiosa i nowoczesności, skazującej na śmierć chwasty, bakterie, kurz i śmieci. Jej aseptyczne rządy rozpoczynają się w wieku XIX i przekształcają dbałość o wygląd w walkę o zdrowie i życie2. W miejsce brudu wchodzi czystość i czyści - tytułowi bohaterowie jednego z programowych utworów Stanisława Grochowiaka, który (co najdziwniejsze) posądzany był o pewną atawistyczną przypadłość - nierozróżnianie zapachu kwiatu od cuchnącej zgnilizny3. Powinien więc teoretycznie napisać Brudnych lub Brzydkich. Napisał jednak Czystych - tekst, który służył z reguły jako argument pozwalający związać jego poezję z kultem brzydoty, turpizmem (niefortunnym terminem ukutym przez J. Przybosia) czy z antyestetyzmem. Jan Błoński interpretuje utwór Czyści jako deklarację wyboru brzydoty, a tym samym prawdy o człowieku, jako wyraz niewiary w człowiecze anielstwo i przeświadczenia o ludzkiej grzeszności4. Julia Hartwig, recenzując tom Rozbieranie do snu, wiąże Czystych z programową niechęcią do estetyzmu5. Z kolei Janusz Maciejewski traktuje ten utwór jako manifestację wyboru brzydoty - bardziej ludzkiej, bo tkwiącej bliżej krwiobiegu 6. Wiersz Czyści jest także przywoływany przez Stanisława Stabrę i Ryszarda Matuszewskiego w funkcji tekstu programowego, wykładającego poetykę Grochowiaka7. Wszyscy powołujący się na ten utwór akcentują jego czytelność, deklaratywność i jasność, uciekając tym samym przed interpretacyjnym namysłem. Przywołane tu metatekstowe wypowiedzi każą szukać w tekście Grochowiaka jasnych deklaracji i wyborów, programowego porządku i symetrii myślenia. A tam zamiast ostrego wybieram, chcę, akceptuję miękkie wolę (jak lubię ) z płynnym 1, osłabiającym jeszcze stanowczość tego słowa. Po tej deklaracji utwór przynosi uzasadnienia wyboru dokonanego na wstępie, a właściwie opis przymiotów Pani Brzydoty. Spoiwo łączące pierwszy wers z resztą utworu - spójnik bo - znajduje się w ostatniej strofie, do tego jeszcze po norwidowsku8 zamieniony miejscem z czasownikiem są, tak jakby istnienie wymytych ludzi było podane w wątpliwość i wymagało tekstowego potwierdzenia. Nagłosowe wolę brzydotę potrze 2 G. Vigarello: Czystość i brud. Higiena ciała od średniowiecza do X X wieku. Przekł. B. Szwarcman-Czarnota. Warszawa 1996, s J. Przyboś: Sens poetycki. T. 2. Kraków 1967, s J. Błoński: Zmiana warty. Warszawa 1961, s J. Hartwig (rec.). Nowe Książki 1960, nr 10, s J. Maciejewski: Liryka Grochowiaka. Współczesność 1960, nr 6, s Zob. R. Matuszewski: Literatura polska }. Warszawa 1992, s. 314; S. Stabro: Poezja i historia: od Żagarów do Nowej Fali. Kraków 1995, s Zob. J. Kwiatkowski: Klucze do wyobraźni. Kraków 1973, s. 254.

4 Psia wola. O wierszu Stanisława Grochowiaka C zy ści 8 5 buje choćby utajonego, domyślnego dopełnienia. Woli się z reguły coś niż coś innego. Więc wolę brzydotę niż... czystość? Logika kazałaby w miejsce czystości wstawić piękno. Ale być może to nie logika rozstrzyga kwestię smaku, w którym są włókna duszy i chrząstki sumienia 9. Na granicy między brzydotą i czystością musi więc stanąć ktoś, kto rozróżnia te dwie rzeczywistości. Takiego sędziego przyniósł sam tekst, a dokładniej jego ostatnia strofa: Są bo na świecie ludzie tak wymyci Ze gdy przechodzą N aw e t pies nie warknie C hoć ani święci A n i s<2 też cisi Pies - ignorowany przez badających poezję Grochowiaka - wie swoje. Nawet nie warknie, kiedy przechodzą wymyci. On - byle kto i on - zwierzę najczęściej występujące w tej twórczości. Nie przychodzi z zewnątrz, zamieszkuje tekstowy świat. Jest jego istotnym marginesem. Liczne psie ślady są jednak pozacierane, zarośnięte. Nikt po nich nie wędrował, tropiąc brzydotę, antyestetyzm, barok, synkretyzm, czy inne krytycznoliterackie (s)twory. Pies kryje się w wygłosach tekstów, lubi ostatnie strofy, końcówki wersów i drugie człony porównania. Pojawia się wciąż na brzegu, krawędzi, marginesie, czyli tam, gdzie zgodnie z logiką uzupełnienia - spychane jest to, co w rzeczywistości najistotniejsze 10. Pozostaje to w zgodzie z jego psią kondycją. Canis familiaris - młodszy brat wilka (lub szakala) nie jest ani dziki, ani domowy, ani swój, ani obcy. Niby przyjaciel domu i ludzi, ale ma być stróżem granic i płotu. Wydziedziczony z wilczej natury, nie portrafi jednak być człowiekiem. W twórczości Stanisława Grochowiaka nie jest motywem centralnym ani dominującym. Wraz z innymi zwierzętami buduje poetyckie bestiarium, przypominające wielki ogród zoologiczny lub księgę-ogród Alfreda Brehma Życie zwierząt (należącą do ulubionych lektur poety)11. Pies - margines niemarginalny - pojawia się w labiryncie tekstów najczęściej, bo aż 72 razy. Drugie miejsce pod względem częstotliwości występowania zajmuje koń 9 Z. Herbert: Potęga smaku W: Idem: Wybór wierszy. Warszawa 1983, s B. Bana siak: Na marginesie. Bogowie i demony. W: Derridiana. Oprać. B. B a n a siak. Kraków 1994, s Zob. J. Lukasiewicz: Komentarz. W: S. Grochowiak: Wiersze nieznane i rozproszone. Oprać. J. Lukasiewicz. Wrocław 1996, s. 454.

5 8 6 Beata M ytych (35 razy), trzecie motyl i ćma (25 razy), kolejne pająk (18 razy)12. Nic więc dziwnego, że w wierszu Czyści, w utworze deklaracji, znalazło się miejsce dla psa. Jest nieczysty, ponieważ zjada mięso z krwią - siedzibą życia, a także padlinę. To jemu Jahwe przeznaczył krwawe szczątki, resztki będące pozostałością z walk między zwierzętami (Wj 22, 30). W poezji Grochowiaka jest z reguły bezimienny, chudy, drżący, przybłędny lub parszywy. Często to martwy, zesztywniały, zamarznięty towarzysz Śmierci. Czasem pełni funkcję grabarza (Król zabity, Herodiada). Wędruje po drogach i bezdrożach tekstów, zna tajemnice poetyckiego świata. Jest dalekim kuzynem Hermesa i św. Krzysztofa - patronów gościńca, czasami przedstawianych z psią głową13. Zawędrował do utworu Czyści, a tam - nieważne czy jako byłejaki włóczęga, czy psi arystokrata - nawet nie warknął na przechodzących wymytych ludzi. Potraktował ich tak, jakby nie istnieli. Musieli więc zmyć z siebie coś takiego, dzięki czemu widzi pies. W psiej głowie nie ma miejsca na odbieranie wrażeń wywołanych oglądaniem form bez swoistego zapachu, który jest najistotniejszą dla psa cechą rzeczy konkretnych. Takie bezwonne zjawisko, którego nie można poznać również zmysłem dotyku, jest dla psa równie nierealne, jak dla człowieka przedmiot bez kształtu i barwy, a nawet jeszcze w mniejszym stopniu, gdyż w mózgu zwierzęcia nie mogą powstawać pojęcia abstrakcyjne. 14 Czyżby przechodzący ludzie byli tak wymyci, że bezwonni? Zmyli z siebie ludzki zapach, który bohater powieści Patricka Suskinda Pachnidło pracowicie produkował: Chciał sobie przyswoić choćby w formie marnego surogatu ludzką w oń, której sam nie posiadał. [...] Istniało coś takiego jak perfumeryjny m otyw głów ny ludzkiego zapachu, zresztą dość prymitywny: formuła potu i tłuszczu, kwaśno-serowa, w sumie dość obrzydliwa, właściwa w równej mierze wszystkim ludziom, nad którą dopiero unosiły się obłoczki subtelniej zróżnicowanej aury indywidualnej.15 Przechodzący czyści byli bez zapachu jak bez ciała lub posiadali zapach tak higienicznie sztuczny, że nieludzki. Pies odmówił im istnienia, mimo że przeszli obok niego. Nie odrzucił wymytych, tekst nie mówi o pogryzieniu, obszczekaniu, pies nie zdobył się nawet na warknięcie - głos przepełniony 12 Obliczenia zostały dokonane na podstawie wszystkich wydanych tomików poetyckich S. Grochowiaka oraz jego Wierszy nieznanych i rozproszonych opracowanych przez J. Łukasiewicza. 13 W. Kobielus: Człowiek i zwierzę. Symboliczne znaczenie zwierząt. Pies. Łowiec Polski 1997, nr 5, s L. Smyczyński: Psy, rasy i wychowanie. Warszawa 1989, s P. Sflskind: Pachnidło. Historia pewnego mordercy. Przekl. M. Łukasiewicz. Warszawa 1990, s. 140.

6 Psia wola. O wierszu Stanisława Grochowiaka C zy ści 87 niezadowolonym r. Nie stało się tak dlatego, że przechodzący byli święci - cudownie osłonięci przez swe wewnętrzne nieskalanie. Grochowiak unieważnił symboliczny związek czystości z doskonałością, prawością i cnotą. Zanegował etykę czystości 16. Nie byli także cisi - nie próbowali mijać psa i przemijać bezszelestnie, na palcach. A w poetyckim świecie: Bóg błogosławi małomównym A le święci s<j tylko cisi Zbawieni co nie poruszają wargami Skała ona nie strzępi języka W o d a która połknęła trupa Ryba 0 źrenicach zatrzaśniętych jak przyłbice * * * Bóg błogosławi małomównym. W : Mailu ima ges Pies-sędzia ujawnił prawdę o tych, którzy są w tekście w liczbie mnogiej, pozbawieni indywidualności - bez zapachu jak bez twarzy. Ma do tego największe prawo, ponieważ czasem jest kundlem o dostojnym białym włosie / Twarzy zamyślonego chłopca / I niewidocznym skrzydle. Potrafi także chodzić po jeziorze jak Chrystus: W sze d ł na taflę jeziora 1szedł jego powierzchnią N a w e t nie odw róciw szy głow y w moj<3 stronę Tak przebóstwiony pies dostępuje łaski poznania poprzez bliskość. Patrząc na niego, można zobaczyć: M ilio n y r<^k które wygłaskały jego sierść Pocałunek Jak gwiazda stojąca między wieżyczkami uszu Pies z tarasu nad jeziorem. W : N ie było lata Psie ciało przemienia się w obszar czułości i cielesnego kontaktu. Ogrzewa ludzkie stopy, łasi się do człowieka, przezwycięża dystans, znosi granice tak rygorystycznie wyznaczone w tej poezji. Pies jest najniższym, bo najbardziej przy-ziemnym sługą, a równocześnie panem-dawcą ciepła. Poznaje świat swymi ruchomymi nozdrzami, a ponad wszystko pragnie ufać 16 G. Yigarello: Czystość i brud..., s. 203.

7 8 8 Beata Mytych w Pana Boga (***Tak: weźmy byle stare siwe psisko. W: Wiersze nieznane i rozproszone). Stojąc najniżej, potrafi uogólnić zasadę rządzącą światem. W utworze Pies i M ozart mówi: Przychodzę do Tego Dużego Co jest TAJEMNE Czym dziwniej tym bardziej M a nakazów wiele: D A J ŁAPĘ D A J G t O S N IE D O T Y K A J PROSZĘ pan [ - ] A więc mój panie masz pana nad sobą A zaś nad sobą ma pana tw ój pan nad tobą [...] Pies i Mozart. W : Wiersze nieznane i rozproszone Układ: sługa - pan, niższy - wyższy jest źródłem dystansu, wzorem relacji: zwierzę - człowiek, człowiek - Bóg. Wpisany weń pies potrafi dystans przemienić w dotyk, strach - w afirmację - taniec ciała. Pies poznaje tajemnice zmierzchu, wwąchany w ciemność i śmierć. Zna sekrety zapachu, będącego esencją ciała i dowodem istnienia. Najbardziej prawdziwy wydaje się w tej poezji zapach fizjologiczny W rzeczywistości to na niego jest szczególnie wyczulony pies. Woń życia, świeżości to: [... ] pachnące potem ciało Z małym deszczem na włoskach pod pachami Tęsknota za świeżością. W : Menuet z pogrzebaczem Natomiast zapachy perfum, lizolu, bakteriobójczych kadzideł, szpitala - niemiłe psu - są nieprawdą, sztucznością, powodują utratę indywidualności17. Psie zachowanie zależy od rodzaju i dawki woni docierającej w pobliże węszącego nosa. Jej minimalna ilość wystarczy, by pies rozpoznał Odysa w najbardziej obszarpanym żebraku. Być może jednak nie zawsze reakcje psa są prostą odpowiedzią na zapach. Pies z utworu Czyści zignorował przechodzących ludzi. Takie dziwne psie milczenie miało miejsce także podczas nocy paschalnej, nocy wyjścia Izraelitów z Egiptu. Czuwał nad nimi Bóg. Swą opiekę zapowiedział następująco: O północy przejdę przez Egipt. I pomrą wszyscy pierworodni w ziemi egipskiej od pierworodnego syna faraona [... ] aż d o pierworodnego niewolnicy [... ] i wszelkie pierw orod 17 Zob. P. Łuszczykiewicz: Książę erotyku. O poezji miłosnej Stanisława Grochowiaka. Warszawa 1995, s

8 Psia wola. O wierszu Stanisława Grochowiaka C zy ści 8 9 ne bydła. W te d y w całej ziemi egipskiej będzie wielkie narzekanie, jakiego nie było nigdy i jakiego już nie będzie. U Izraelitów nawet pies nie zaszczeka ani na ludzi, ani na bydło, abyście poznali, że Pan uczynił różnicę między Egipcjanami a Izraelitami.'8 Fraza nawet pies nie zaszczeka, objaśniana jako przysłowie o znaczeniu nie spotka ich nieszczęście, była tematem rozważań Emmanuela Levinasa: W 7 wersecie rozdziału 11 jakieś dziwne psy zostały rażone osłupieniem lub światłem w samym środku nocy. Nie szczekają! [...] Izrael wyjdzie z domu niewoli. Niewolnicy, którzy służyli jako niewolnicy Państwa, będą odtąd podążać za najwyższym Głosem, najbardziej wolną drogą. Symbol ludzkości! Wolność człowieka jest wolnością wyzwoleńca pamiętającego o swej niewoli i solidarnego ze wszystkimi niewolnymi. Tłum niewolników będzie obchodzić tę wzniosłą tajemnicę człowieka i»ani pies nie zaszczeka«. W najwyższej godzinie jej ustanowienia - bez etyki i bez logosu - pies zaświadczy o godności osoby. Przyjaciel człowieka - to właśnie to. Transcendencja w zwierzęciu! Następnie Levinas wspomina więzienie w nazistowskich Niemczech oraz sytuację Żydów, których uznano za podludzi. I tylko przybłędny pies, obskakujący i obszczekujący żydowskich więźniów, nie miał wątpliwości co do ich człowieczeństwa19. Milczące biblijne psy i szczekający obozowy Bobby, napełnione tajemniczą wiedzą, przyznały człowiekowi godność osoby. Zachowanie psa z tekstu Grochowiaka również prowadzi do pewnych przewartościowań. Przechodzący ludzie byli tak czyści, że nieludzcy. Ich bezcielesność okazała się nieobecnością. Paul Ricoeur pisząc o symbolice zmazy, wskazuje na oscylację czystości między fizyką i etyką, sensem dosłownym i przenośnym. Za każdym razem jest ona definiowana poprzez brak, uwolnienie, usunięcie nieczystości. Stanowi więc czystą negatywność20. Nic więc dziwnego, że poetycki pies ją zignorował. Szukał przecież zapachu życia, woni ciała. Jego pracowity nos otrzymał w końcu nagrodę - aromat sadzy zmieszany z piwniczną stęchlizną. Oba zapachy przynależą do królestwa brzydoty, która, etymologicznie związana z ostrością, swędzeniem, cięciem oraz brzytwą21, wydaje się bliższa otwarciu, odsłonięciu, ujawnieniu niż sztywna, posągowa czystość. To brzydota: 18 Wj 11, 4-7. W: Biblia Tysiąclecia. Wyd. 3. Warszawa 1980, s E. Levinas: Trudna wolność. Eseje o judaizmie. Przekł. A. Kuryś, J. Migasiński. Gdynia 1991, s P. Ricoeur: Symbolika zła. Przekł. S. Cichowicz, M. Ochab. Warszawa 1986, s A. Bruckner: Słownik etymologiczny języka polskiego. Warszawa 1989,s. 46.

9 9 0 Beata M ytych [... ] ukleja najbogatsze forrny Ratuje kopciem Ściany kostnicowe W zziębłość posągów W kłada zapach mysi Jest zapachem, ulotnością dymu zmieszanego z sadzą lub wonią myszy, ratuje przed bezwonnym nieistnieniem. Jak stwórca lepi, klei swoje dzieło i ożywia je oddechem - zapachem. Ratuje zimne ściany i posągi - tereny braku istnienia i jego odroczenia. Jest zawsze bliżej ciała, dotyka martwych powierzchni, wnika w ich zzięblość. Ożywia także teksty, jest przyczajona wewnątrz słów, bliżej ich krwiobiegu. Wplątana w ruch, pulsowanie wyrazów, związuje słowa z życiem poprzez ich pierwotne - zawsze zmysłowe i materialne - znaczenie22. Programowy wybór brzydoty jest wyborem różnorodności, dynamiki, brudnego i grzesznego ciała. Natomiast czystość okazuje się brakiem, bezcielesnością, przemianą w kostnicowy chłód lub zimny posąg. Bo czyste w tej poezji są tylko przedmioty: Jest świat przedm iotów czysty i szlachetny C złow iek w nim niby gość nagły co w progu W ołając żarcia p ow oduje wzgardę Krzeseł i klamek I równin posępnych Szeispir. W : Rozbieranie do snu Posągowa czystość jest smutna i poważna, im mniej prawdziwa, tym bardziej potrzebuje granitowej legendy. To dlatego być może tytuł utworu przypomina nagrobek. Czy stych nie ma, zostało słowo - napis, pozór, statua. Zostały też marzenia o epoce bez przeciwieństw snute przez Achima von Arnim, jednego z bohaterów powieści Grochowiaka Trismus: [...] piękni i mądrzy będą mieli władzę, piękni i w ładni ucieleśnią ideał doskonałości. Zło, brzydota, głupstwo zginą ze świata. C zy nie opłaci to cierpień i okrucieństw nawet na w y myślniejszych? [ ] Dość hipokryzji dawnych humanizmów, które biedziły się nad rzekomym i / i 3 zwalczaniem tej oczyw istoscir 22 Zob. J. Derrida: Biała mitologia. Metafora w tekście filozoficznym. Przekł. W. Krzemień. Pamiętnik Literacki z. 3, s S. G ro chow i a k: Trismus. W: Idem: Prozy. Oprać. J. Lukasiewicz. Warszawa s

10 Psia wola. O wierszu Stanisława (orochowiaka C zy ści 91 Na szczęście jednak: [...] w życiu codziennym skóra narażona jest stale na zanieczyszczenia, gdyż ciągle stykamy się z różnymi przedmiotami pokrytymi brudem i pyłem '24. Beata Mytych The dog s will o r a study on Stanisław Grochowiak s poein Czyści [ The Clean Ones ] Summary The present article is an attempt to provide a different interpretation of the poem Czyści, which is recognised by the critics to be the most programmatic and transparent exposition of Stanisław Grochowiak's Turpist poetics". It turns out, however, that the poem in question manages to avoid any programmatic and declarative logic. The key to the author s interpretation is the poem s last verse which can be connected with the biblical description of the Israelites exodus from Egypt, and with Levinas s reflection based on those paschal verses. There appears there the figure of a dog, a textual margin, which offers us a general view on Grochowiak s literary output. It appears that the dog is the animal that can be found the most often in his poetry. Thus, an element that might seem marginal reveals what is the most essential, gives access to that poetry s metaphysical profundity, softens the harshness of its contrasts, affirms the effect of intimacy. The textual dog ignores the title characters, i.e. the odourless clean ones, and opts for ugliness. This is not, however, to happen in spite of beauty. The choice of ugliness turns out to be a negation of the ethics of a hygienic cleanness with totalitarian overtones. The dog as a judge sides with the smell of life. Such is its dog s will, or maybe dog s fate. Beata Mytych La Volonté de chien A propos du poème Czyści [«Propres»] de Stanisław Grochowiak Résumé Cette tentative d interprétation du poème Propres, reconnu par les critiques comme une expression lisible de la «poétique turpiste» de Stanisław Grochowiak, démontre pourtant que ce texte apparemment univoque fuit les déclarations catégoriques et la logique prônés par l esthétique de cette école. On prend comme clé interprétative du poème sa dernière phrase qu on réfère à la description biblique de l exode des Israélites d Égypte, ainsi qu aux considérations que Levinas consacre à ces versets pascaux. La figure de chien qui y apparaît, textuellement marginale, permet de reconsidérer toute l oeuvre de l auteur des Propres. Le chien s avère être l animal le plus fréquemment rencontré dans sa poésie. Cet élément, en apparence secondaire, dévoile ce qui est essentiel dans l oeuvre du poète, il ouvre sa profondeur métaphysique, adoucit les contrastes trop vifs et affirme le moment d intimité. Sans tenir aucun compte des «propres» évoqués dans le titre, qui sont inodorants, le chien de Grochowiak choisit la laideur dont l antonyme n est pas cependant ici la beauté: le choix de la laideur s avère être la négation d une éthique de la propreté qui est hygiénique et doublée de totalitarisme. Le chien, en tant que juge, se met du côté de l odeur de la vie. Telle est sa volonté de chien, ou peut-être tel est son destin de chien. 24 Mala encyklopedia zdrowia.